مطالب
کنترل نوع‌های داده با استفاده از EF در SQL Server
ورود سیستم‌های ORM مانند EF تحولی عظیم در در مباحث کار و تغییرات بر روی داده‌ها یا Data Manipulation بود. به طور خلاصه اصلی‌ترین هدف یک ORM، ایجاد فرامین شیء گرا به جای فرامین رابطه‌ای است؛ ولی در این بین نکات دیگری هم مد نظر گرفته شده‌است که یکی از آن‌ها پشتیبانی از چندین دیتابیس هست تا توسعه گران از یک سیستم واحد جهت اتصال به همه‌ی دیتابیس‌ها استفاده کنند و نیازی به دانش اضافه و سیستم جداگانه‌ای برای هر دیتابیس نباشد؛ مانند ADO که در دات نت به چندین دسته نقسیم شده بود و هم اینکه در صورتی که تمایلی به تغییر دیتابیس در آینده داشتید، کدها برای توسعه باز باشند و نیازی به تغییر سیستم نباشد.
ولی اگر کمی بیشتر به دنیای واقعی وارد شویم گاهی اوقات نیاز است که تنها بر روی یک دیتابیس فعالیت کنیم و یک دیتابیس نیاز است تا حد ممکن بهینه طراحی شود تا کارآیی بانک در حال حاضر و به خصوص در آینده تا حدی تضمین شود.
من همیشه در مورد EF یک نظری داشتم و آن اینست که با اینکه یک ORM، یک هدف مهم را در نظر دارد و آن اینست که تا حد ممکن استانداردهایی را که بین تمامی دیتابیس‌ها مشترک است، رعایت کند، ولی باز قابل قبول است اگر بگوییم که کاربران EF انتظار داشته باشند تا اطلاعات بیشتری در مورد sql server در آن نهفته باشد. از یک سو هر دو محصول مایکروسافت هستند و از سوی دیگر مطمئنا توسعه گران محصولات دات نت بیش از هر چیزی به sql server نگاه ویژه‌تری دارند. پس مایکروسافت در کنار حفظ آن ویژگی‌های مشترک، باید به حفظ استانداردهای جدایی برای sql server هم باشد.

تعدادی از برنامه نویسان در هنگام ایجاد Domain Model کم لطفی‌های زیادی را می‌کنند که یکی از آن‌ها عدم کنترل نوع داده‌های خود است. مثلا برای رشته‌ها هیچ محدودیتی را در نظر نمی‌گیرند. شاید در سمت کلاینت اینکار را انجام می‌دهند؛ ولی نکته‌ی مهم در طرف دیتابیس است که چگونه تعریف می‌شود. در این حالت (nvarchar(MAX در نظر گرفته میشود که به معنی اشاره به منطقه دوگیگابایتی از اطلاعات است. در نکات بعدی، قصد داریم این مرحله را یک گام به جلوتر پیش ببریم و آن هم ایجاد نوع داده‌های بهینه‌تر در Sql Server است.

نکته مهم: بدیهی است که تغییرات زیر، ORM شما را تنها به sql server مقید می‌کند که بعدها در صورت تغییر دیتابیس نیاز به حذف موارد زیر را خواهید داشت؛ در غیر اینصورت به مشکل عدم ایجاد دیتابیس برخواهید خورد.

اولین مورد مهم بحث تاریخ و زمان است؛ وقتی ما یک نوع داده را تنها DateTime در نظر بگیریم، در Sql Server هم همین نوع داده وجود دارد و انتخاب میشود. ولی اگر شما واقعا نیازی به این نوع داده نداشته باشید چطور؟ در حال حاضر من بر روی یک برنامه‌ی کارخانه کار میکنم که بخش کارمندان و گارگران آن سه داده زمانی زیر را شامل می‌شود:
        public DateTime BirthDate { get; set; }
        public DateTime HireDate { get; set; }
        public DateTime? LeaveDate { get; set; }

حال به جدول زیر نگاه کنید که هر نوع داده چه مقدار فضا را به خود اختصاص می‌دهد:
  SmallDateTime   4 بایت
  DateTime  8 بایت
  DateTime2  6 تا 8 بایت
  DateTimeOffset   8 تا 10 بایت
  Date  3 بایت
  Time  3 تا 5 بایت

از این جدول چه می‌فهمید؟ با یک نگاه می‌توان فهمید که ساختار بالای من باید 24 بایت گرفته باشد؛ برای ساختاری که هم تاریخ و هم زمان (ساعت) را پشتیبانی می‌کند. ولی با نگاه دقیق‌تر به نام پراپرتی‌ها این نکته روشن می‌شود که ما یک گپ Gap (فضای بیهوده) داریم چون زمان تولد، استخدام و ترک سازمان اصلا نیازی به ساعت ندارند و همان تاریخ کافی است. یعنی نوع Date با حجم کلی 9 بایت؛ که در نتیجه 15 بایت صرفه جویی در یک رکورد صورت خواهد گرفت.

پس کد بالا را به شکل زیر تغییر می‌دهم:

          [Column(TypeName = "date")]
        public DateTime BirthDate { get; set; }

        [Column(TypeName = "date")]
        public DateTime HireDate { get; set; }

        [Column(TypeName = "date")]
        public DateTime? LeaveDate { get; set; }
خصوصیت Column از نسخه 4.5دات نت فریم ورک اضافه شده و در فضای نام System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema قرار گرفته است.
نوع‌هایی که در بالا با سایز متغیر هستند، به نسبت دقتی که برای آن تعیین می‌کنید، سایز می‌گیرند. مثل (time(0 که 3 بایت از حافظه را می‌گیرد. در صورتی که time معرفی کنید، به جای اینکه از شیء DateTime استفاده کنید، از شی Timespan استفاده کنید، تا در پشت صحنه از نوع داده time استفاده کند. در این حالت حداکثر حافظه یعنی 5 بایت را برخواهد داشت و بهترین حالت ممکن این هست که نیاز خود را بسنجید و خودتان دقت آن را مشخص کنید. دو شکل زیر نحوه‌ی تعریف نوع زمان را مشخص می‌کنند. یکی حالت پیش فرض و دیگری انتخاب دقت:
     public class Testtypes
    {
           public TimeSpan CloseTime { get; set; }
            public TimeSpan CloseTime2 { get; set; }
    }
   public class TestConfig : EntityTypeConfiguration<Testtypes>
    {
        public TestConfig()
        {
            this.Property(x => x.CloseTime2).HasPrecision(3);
        }
    }
در تکه کد بالا همه از نوع time تعریف می‌شوند ولی در خصوصیت شماره یک نهایت استفاده از نوع تایم یعنی (time(7 مشخص می‌شود. ولی در خصوصیت بعدی چون در کانفیگ دقت آن را مشخص کرده‌ایم از نوع (time(3 تعریف می‌شود.

مورد دوم در مورد داده‌های اعشاری است:
بسیاری از برنامه نویسان تا آنجا که دیده‌ام از نوع float و single و double برای اعداد اعشاری استفاده می‌کنند ولی باید دید که در آن سمت دیتابیس، برای این نوع داده‌ها چه اتفاقی می‌افتد. نوع float در دات نت، با نوع single برابری میکند؛ هر دو یک نام جدا دارند، ولی در واقع یکی هستند. عموما برنامه نویسان به طور کلی بیشتر از همان single استفاده می‌کنند و برای انتساب برای این دو نوع هم حتما باید حرف f را بعد از عدد نوشت:
float flExample=23.2f;
باید توجه کنید که اگر مثلا float انتخاب کردید، تصور نکنید که همان float در دیتابیس خواهد بود. این دو متفاوت هستند تبدیلات به شکل زیر رخ می‌دهد:
//real
public float FloatData { get; set; }
//real
public Single SingleData { get; set; }
//float
public double DoubleData { get; set; }
  همه نوع‌های بالا اعداد اعشاری هستند که به صورت تقریبی و به صورت نماد اعشاری ذخیره می‌گردند و برای به دست آوردن مقدار ذخیره شده، هیچ تضمینی نیست همان عددی که وارد شده است بازگردانده شود. اگر تا به حال در برنامه هایتان به چنین مشکلی برنخوردید دلیلش اعداد اعشاری کوچک بوده است. ولی با بزرگتر شدن عدد، این تفاوت به خوبی دیده می‌شود. 
حالا اگر بخواهیم اعداد اعشاری را به طور دقیق ذخیره کنیم، مجبور به استفاده از نوع decimal هستیم. در دات نت آنچنان محدودیتی بر سر استفاده‌ی از آن نداریم. ولی در سمت سرور داده‌ها بهتر هست برای آن تدابیری اندیشیده شود. هر عدد دسیمال از دقت و مقیاس تشکیل می‌شود. دقت آن تعداد ارقامی است که در عدد وجود دارد و مقیاس آن تعداد ارقام اعشاری است. به عنوان مثال عدد زیر دقتش 7 و مقیاسش 3 است:
4235.254
در صورتی که عدد اعشاری را به دسیمال نسبت دهیم باید حرف m را بعد از عدد وارد کنیم:
decimal d1=4545.112m;
برای اعداد صحیح نیازی نیست.
برای تعیین نوع دسیمال از  fluent api استفاده می‌کنیم:
modelBuilder.Entity<Class>().Property(object => object.property).HasPrecision(7, 3);
کد زیر برای خصوصیت شماره یک، دقت 18 و مقیاس 2 را در نظر می‌گیرد و دومین خصوصیت طبق آنچه که برایش تعریف کرده ایم دقت 7 و مقیاس 3 است:
     public class Testtypes
    {
        public Decimal Decimal1 { get; set; }
        public Decimal Decimal2 { get; set; }

     }

 public class TestConfig : EntityTypeConfiguration<Testtypes>
    {
        public TestConfig()
        {
            this.Property(x => x.Decimal2).HasPrecision(7, 3);
        }
    }

مورد سوم مبحث رشته هاست
:
کدهای زیر را مطالعه فرمایید:
[StringLength(25)]
public string FirstName { get; set; }

[StringLength(30)]
[Column(TypeName = "varchar")]
public string EnProductTitle { get; set; }


public string ArticleContent { get; set; }
[Column(TypeName = "varchar(max)")]
public string ArticleContentEn { get; set; }
اولین رشته بالا (نام) را به محدوده‌ای از کاراکترها محدود کرده‌ایم. به طور پیش فرض تمامی رشته‌ها به صورت nvarchar در نظر گرفته می‌شوند. بدین ترتیب در رشته نام کوچک (nvarchar(25 در نظر گرفته خواهد شد. حال اگر بخواهیم فقط حروف انگلیسی پشتیبانی شوند، مثلا نام فنی کالا را بخواهید وارد کنید، بهتر هست که نوع آن به طرز صحیحی تعریف شود که در کد بالا با استفاده از خصوصیت Column نوع varchar را معرفی می‌کنم. بدین ترتیب تعریف نهایی نوع به شکل (varchar(30 خواهد بود. استفاده از fluentApi‌ها هم در این رابطه به شکل زیر است:
this.Property(e => e.EnProductTitle).HasColumnType("VARCHAR").HasMaxLength(30);
برای مواردی که محدوده‌ای تعریف نشود (nvarchar(MAX در نظر گرفته میشود مانند پراپرتی ArticleContent بالا. ولی اگر قصد دارید فقط حروف اسکی پشتیبانی گردند، مثلا متن انگلیسی مقاله را نیز نگه می‌دارید بهتر هست که نوع آن بهیته‌ترین حالت در نظر گرفته شود که برای پراپرتی ArticleContentEn نوع (varchar(MAX تعریف کرده‌ایم. 
همانطور که گفتیم پیش فرض رشته‌ها nvarchar است، در صورتی که دوست دارید این پیش فرض را تغییر دهید روش زیر را دنبال کنید:
modelBuilder.Properties<string>().Configure(c => c.HasColumnType("varchar"));


//=========== یا

modelBuilder.Properties<string>().Configure(c => c.IsUnicode(false));


جهت تکمیل بحث نیز هر کدام از متغیرهای عددی در سی شارپ معادل نوع‌های زیر در Sql Server هستند:
//tinyInt
public byte Age { get; set; }

//smallInt
public Int16 OldInt { get; set; }

//int
public int Int32 { get; set; }

//Bigint
public Int64 HighNumbers { get; set; }

نظرات مطالب
BloggerToCHM
از این افزونه که توی پستهای قبلی هم معرفی کرده بودید استفاده می کنم، مشکل از آدرس دهی من بود که بنا به پیش فرض SQLite اگه دیتابیس رو پیدا نکنه یه دیتابیس فرضی ایجاد میکنه و چون این جدول رو توی این دیتابیس فرضی پیدا نمیکنه این خطلا رو تولید میکنه. بازهم ممنون.
مطالب دوره‌ها
پیاده سازی دکمه «بیشتر» یا «اسکرول نامحدود» به کمک jQuery در ASP.NET MVC
مدتی است در اکثر سایت‌ها و طراحی‌های جدید، به جای استفاده از روش متداول نمایش انتخاب صفحه 1، 2 ... 100، برای صفحه بندی اطلاعات، از روش اسکرول نامحدود یا infinite scroll استفاده می‌کنند. نمونه‌ای از آن‌را هم در سایت جاری با دکمه «بیشتر» در ذیل اکثر صفحات و مطالب سایت مشاهده می‌کنید.


در ادامه قصد داریم نحوه پیاده سازی آن‌را در ASP.NET MVC به کمک امکانات jQuery بررسی کنیم.


مدل برنامه

namespace jQueryMvcSample02.Models
{
    public class BlogPost
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Title { set; get; }
        public string Body { set; get; }
    }
}
در این برنامه و مثال، قصد داریم لیستی از مطالب را توسط اسکرول نامحدود، نمایش دهیم. هر آیتم نمایش داده شده، ساختاری همانند کلاس BlogPost دارد.


منبع داده فرضی برنامه

using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using jQueryMvcSample02.Models;

namespace jQueryMvcSample02.DataSource
{
    public static class BlogPostDataSource
    {
        private static IList<BlogPost> _cachedItems;
        /// <summary>
        /// با توجه به استاتیک بودن سازنده کلاس، تهیه کش، پیش از سایر فراخوانی‌ها صورت خواهد گرفت
        /// باید دقت داشت که این فقط یک مثال است و چنین کشی به معنای
        /// تهیه یک لیست برای تمام کاربران سایت است
        /// </summary>
        static BlogPostDataSource()
        {
            _cachedItems = createBlogPostsInMemoryDataSource();
        }

        /// <summary>
        /// هدف صرفا تهیه یک منبع داده آزمایشی ساده تشکیل شده در حافظه است
        /// </summary>        
        private static IList<BlogPost> createBlogPostsInMemoryDataSource()
        {
            var results = new List<BlogPost>();
            for (int i = 1; i < 30; i++)
            {
                results.Add(new BlogPost { Id = i, Title = "عنوان " + i, Body = "متن ... متن ... متن " + i });
            }
            return results;
        }

        /// <summary>
        /// پارامترهای شماره صفحه و تعداد رکورد به ازای یک صفحه برای صفحه بندی نیاز هستند
        /// شماره صفحه از یک شروع می‌شود
        /// </summary>
        public static IList<BlogPost> GetLatestBlogPosts(int pageNumber, int recordsPerPage = 4)
        {
            var skipRecords = pageNumber * recordsPerPage;
            return _cachedItems
                        .OrderByDescending(x => x.Id)
                        .Skip(skipRecords)
                        .Take(recordsPerPage)
                        .ToList();
        }
    }
}
برای اینکه برنامه نهایی را به سادگی بتوانید اجرا کنید، به عمد از بانک اطلاعاتی خاصی استفاده نشده و صرفا یک منبع داده فرضی تشکیل شده در حافظه، در اینجا مورد استفاده قرار گرفته است. بدیهی است قسمت cachedItems را به سادگی می‌توانید با یک ORM جایگزین کنید.
تنها نکته مهم آن، نحوه تعریف متد GetLatestBlogPosts می‌باشد که برای صفحه بندی اطلاعات بهینه سازی شده است. در اینجا توسط متدهای Skip و Take، تنها بازه‌ای از اطلاعات که قرار است نمایش داده شوند، دریافت می‌گردد. خوشبختانه این متدها معادل‌های مناسبی را در اکثر بانک‌های اطلاعاتی داشته و استفاده از آن‌ها بر روی یک بانک اطلاعاتی واقعی نیز بدون مشکل کار می‌کند و تنها بازه محدودی از اطلاعات را واکشی خواهد کرد که از لحاظ مصرف حافظه و سرعت کار بسیار مقرون به صرفه و سریع است.


کنترلر برنامه

using System.Linq;
using System.Web.Mvc;
using System.Web.UI;
using jQueryMvcSample02.DataSource;
using jQueryMvcSample02.Security;

namespace jQueryMvcSample02.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        [HttpGet]
        public ActionResult Index()
        {
            //آغاز کار با صفحه صفر است
            var list = BlogPostDataSource.GetLatestBlogPosts(pageNumber: 0);
            return View(list); //نمایش ابتدایی صفحه
        }

        [HttpPost]
        [AjaxOnly]
        [OutputCache(Location = OutputCacheLocation.None, NoStore = true)]
        public virtual ActionResult PagedIndex(int? page)
        {
            var pageNumber = page ?? 0;
            var list = BlogPostDataSource.GetLatestBlogPosts(pageNumber);
            if (list == null || !list.Any())
                return Content("no-more-info"); //این شرط ما است برای نمایش عدم یافتن رکوردها

            return PartialView("_ItemsList", list);
        }

        [HttpGet]
        public ActionResult Post(int? id)
        {
            if (id == null)
                return Redirect("/");

            //todo: show the content here
            return Content("Post " + id.Value);
        }
    }
}
کنترلر برنامه را در اینجا ملاحظه می‌کنید. برای کار با اسکرول نامحدود، به ازای هر صفحه، نیاز به دو متد است:
الف) یک متد که بر اساس HttpGet کار می‌کند. این متد در اولین بار نمایش صفحه فراخوانی می‌گردد و اطلاعات صفحه آغازین را نمایش می‌دهد.
ب) متد دومی که بر اساس HttpPost کار کرده و محدود است به درخواستی‌های AjaxOnly همانند متد PagedIndex.
از این متد دوم برای پردازش کلیک‌های کاربر بر روی دکمه «بیشتر» استفاده می‌گردد. بنابراین تنها کاری که افزونه جی‌کوئری تدارک دیده شده ما باید انجام دهد، ارسال شماره صفحه است. سپس با استفاده از این شماره، بازه مشخصی از اطلاعات دریافت و نهایتا یک PartialView رندر شده برای افزوده شدن به صفحه بازگشت داده می‌شود.


دو View برنامه

همانطور که برای بازگشت اطلاعات نیاز به دو اکشن متد است، برای رندر اطلاعات نیز به دو View نیاز داریم:
الف) یک PartialView که صرفا لیستی از اطلاعات را مطابق سلیقه ما رندر می‌کند. از این PartialView در متد PagedIndex استفاده خواهد شد:
@model IList<jQueryMvcSample02.Models.BlogPost>
<ul>
    @foreach (var item in Model)
    {
        <li>
            <h5>
                @Html.ActionLink(linkText: item.Title,
                                 actionName: "Post",
                                 controllerName: "Home",
                                 routeValues: new  { id = item.Id },
                                 htmlAttributes: null)
            </h5>
            @item.Body
        </li>
    }
</ul>
ب) یک View کامل که در بار اول نمایش صفحه، مورد استفاده قرار می‌گیرد:
@model IList<jQueryMvcSample02.Models.BlogPost>
@{
    ViewBag.Title = "Index";
    var loadInfoUrl = Url.Action(actionName: "PagedIndex", controllerName: "Home");
}
<h2>
    اسکرول نامحدود</h2>
@{ Html.RenderPartial("_ItemsList", Model); }
<div id="MoreInfoDiv">
</div>
<div align="center" style="margin-bottom: 9px;">
    <span id="moreInfoButton" style="width: 90%;" class="btn btn-info">بیشتر</span>
</div>
<div id="ProgressDiv" align="center" style="display: none">
    <br />
    <img src="@Url.Content("~/Content/images/loadingAnimation.gif")" alt="loading..."  />
</div>
@section JavaScript
{
    <script type="text/javascript">
        $(document).ready(function () {
            $("#moreInfoButton").InfiniteScroll({
                moreInfoDiv: '#MoreInfoDiv',
                progressDiv: '#ProgressDiv',
                loadInfoUrl: '@loadInfoUrl',
                loginUrl: '/login',
                errorHandler: function () {
                    alert('خطایی رخ داده است');
                },
                completeHandler: function () {
                    // اگر قرار است روی اطلاعات نمایش داده شده پردازش ثانوی صورت گیرد
                },
                noMoreInfoHandler: function () {
                    alert('اطلاعات بیشتری یافت نشد');
                }
            });
        });
    </script>
}
چند نکته در اینجا حائز اهمیت است:
1) مسیر دقیق اکشن متد PagedIndex توسط متد  Url.Action تهیه شده است.
2) در ابتدای نمایش صفحه، متد Html.RenderPartial کار نمایش اولیه اطلاعات را انجام خواهد داد.
3) از div خالی MoreInfoDiv، به عنوان محل افزوده شدن اطلاعات Ajax ایی دریافتی استفاده می‌کنیم.
4) دکمه بیشتر در اینجا تنها یک span ساده است که توسط css به شکل یک دکمه نمایش داده خواهد شد (فایل‌های آن در پروژه پیوست موجود است).
5) ProgressDiv در ابتدای نمایش صفحه مخفی است. زمانیکه کاربر بر روی دکمه بیشتر کلیک می‌کند، توسط افزونه جی‌کوئری ما نمایان شده و در پایان کار مجددا مخفی می‌گردد.
6) section JavaScript کار استفاده از افزونه InfiniteScroll را انجام می‌دهد.


و کدهای افزونه اسکرول نامحدود

// <![CDATA[
(function ($) {
    $.fn.InfiniteScroll = function (options) {
        var defaults = {
            moreInfoDiv: '#MoreInfoDiv',
            progressDiv: '#Progress',
            loadInfoUrl: '/',
            loginUrl: '/login',
            errorHandler: null,
            completeHandler: null,
            noMoreInfoHandler: null
        };
        var options = $.extend(defaults, options);

        var showProgress = function () {
            $(options.progressDiv).css("display", "block");
        }

        var hideProgress = function () {
            $(options.progressDiv).css("display", "none");
        }       

        return this.each(function () {
            var moreInfoButton = $(this);
            var page = 1;
            $(moreInfoButton).click(function (event) {
                showProgress();
                $.ajax({
                    type: "POST",
                    url: options.loadInfoUrl,
                    data: JSON.stringify({ page: page }),
                    contentType: "application/json; charset=utf-8",
                    dataType: "json",
                    complete: function (xhr, status) {
                        var data = xhr.responseText;
                        if (xhr.status == 403) {
                            window.location = options.loginUrl;
                        }
                        else if (status === 'error' || !data) {
                            if (options.errorHandler)
                                options.errorHandler(this);
                        }
                        else {
                            if (data == "no-more-info") {
                                if (options.noMoreInfoHandler)
                                    options.noMoreInfoHandler(this);
                            }
                            else {
                                var $boxes = $(data);
                                $(options.moreInfoDiv).append($boxes);
                            }
                            page++;
                        }
                        hideProgress();
                        if (options.completeHandler)
                            options.completeHandler(this);
                    }
                });
            });
        });
    };
})(jQuery);
// ]]>
ساختار افزونه اسکرول نامحدود به این شرح است:
هربار که کاربر بر روی دکمه بیشتر کلیک می‌کند، progress div ظاهر می‌گردد. سپس توسط امکانات jQuery Ajax، شماره صفحه (بازه انتخابی) به اکشن متد صفحه بندی اطلاعات ارسال می‌گردد. در نهایت اطلاعات را از کنترلر دریافت و به moreInfoDiv اضافه می‌کند. در آخر هم شماره صفحه را یکی افزایش داده و سپس progress div را مخفی می‌کند.

دریافت مثال و پروژه کامل این قسمت
jQueryMvcSample02.zip
 
نظرات مطالب
VS Code برای توسعه دهندگان ASP.NET Core - قسمت اول - نصب و راه اندازی
یک نکته‌ی تکمیلی: چگونه VSCode را برای NET Core 3.0. و C# 8.0 آماده کنیم؟


مرحله‌ی اول: نصب SDK مربوطه
در این تاریخ، این SDK در مرحله‌ی پیش‌نمایش است و نگارش نهایی آن قرار است صرفا با VS 2019 سازگار و هماهنگ باشد (و با VS 2017 کار نمی‌کند)؛ اما هم اکنون در VSCode قابل استفاده‌است. برای این منظور SDK آن‌را از آدرس https://dotnet.microsoft.com/download/dotnet-core/3.0 دریافت و نصب کنید. پس از نصب، یک چنین خروجی را در خط فرمان مشاهده خواهید کرد:
> dotnet --version
3.0.100-preview-010184


مشکل: پس از نصب نگارش 3، ممکن است برنامه‌هایی که از SDK نگارش 2 استفاده می‌کنند، به مشکل بر بخورند.
راه حل: برنامه‌های مبتنی بر NET Core.، شماره نگارش SDK خود را از فایل ویژه‌ای به نام global.json دریافت می‌کنند. اگر این فایل در ریشه‌ی پروژه‌ی شما وجود نداشته باشد، یعنی همواره از آخرین شماره‌ی SDK نصب شده استفاده شود. بنابراین ابتدا لیست SDKهای نصب شده را با دستور زیر پیدا کنید:
> dotnet --list-sdks
سپس برای پروژه‌های قدیمی خود که فعلا قصد به روز رسانی آن‌ها را ندارید، یک فایل global.json را به صورت زیر‌، در ریشه‌ی پروژه تولید کنید:
> dotnet new globaljson --sdk-version 2.2.100
> type global.json
در اینجا 2.2.100 یکی از شماره‌هایی است که توسط دستور dotnet --list-sdks یافته‌اید و پروژه‌ی قبلی شما بر اساس آن کار می‌کند.


مرحله‌ی دوم: نصب افزونه‌ی پیش‌نمایش VSCode مخصوص C# 8.0
در این تاریخ هنوز این افزونه در نگارش بتای آن قرار دارد. بنابراین در لیست دریافت‌های خودکار VSCode قرار نمی‌گیرد و باید دستی نصب شود. برای این منظور به آدرس https://github.com/OmniSharp/omnisharp-vscode/releases مراجعه کرده و آخرین نگارش بتای آن‌را دریافت کنید.
در VSCode، قسمتی‌که افزونه‌ها را نمایش می‌دهد، یک دکمه‌ی ... مانند وجود دارد. بر روی آن که کلیک کنید. در منوی باز شده، گزینه‌ی install from vsix نیز موجود است که دقیقا برای نصب دستی یک چنین افزونه‌هایی پیش‌بینی شده‌است. پس از نصب فایل vsix دریافت شده‌ی از GitHub، شماره نگارش 1.18.0-beta7 در قسمت افزونه‌های VSCode قابل مشاهده خواهد بود.


مرحله‌ی آخر: ایجاد یک پروژه‌ی جدید مخصوص NET Core 3x. با پشتیبانی از C# 8.0
اکنون یک پوشه‌ی جدید را ایجاد کرده و در خط فرمان دستور dotnet new console را صادر کنید. سپس فایل csproj آن‌را به صورت زیر تغییر دهید تا از NET Core 3x. و C# 8.0 و قابلیت جدید Nullable Reference Types آن پشتیبانی کند:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> 
 
  <PropertyGroup> 
    <OutputType>Exe</OutputType> 
    <TargetFramework>netcoreapp3.0</TargetFramework> 
    <LangVersion>8.0</LangVersion> 
    <NullableContextOptions>enable</NullableContextOptions> 
  </PropertyGroup> 
 
</Project>
اکنون یک چنین پروژه‌ای قابلیت کار و دیباگ در VSCode را پیدا می‌کند.
 
یک نکته: اگر دستور dotnet new classlib را صادر کنید، هنوز TargetFramework آن‌را netstandard2.0 تنظیم می‌کند. فایل csproj آن نیز باید دقیقا مانند مثال فوق تنظیم شود، با این تفاوت که سطر OutputType را ندارد.
مطالب
آموزش ساخت و کار با subdomain در حالت لوکال هاست

برای پروژه ای نیاز بود تا از sub-domain استفاده شود. نحوه کار بدین صورت بود که اطلاعات باید بر اساس شهر‌ها بارگذاری می‌شد؛ برای مثال اگر کاربر آدرس tehran.mysite.com را وارد کرد، اطلاعات مربوط به شهر تهران بارگذاری شود و برای سایر شهر‌ها هم به همین ترتیب. در سرور که روش کار و ساخت ساب دومین کاملا مشخص است. اما برای لوکال باید به چه ترتیب عمل شود؟

مسلما برنامه پیش از آپلود حتما باید روی لوکال تست شود. برای ساخت ساب دومین روی لوکال هاست کافی ست به مسیر زیر رفته و فایل hosts را با دسترسی administrator  باز کنید . 

[windows drive]:\Windows\System32\drivers\etc
سپس به شیوه زیر ساب دومین‌های خود را در این فایل وارد کنید .
# localhost name resolution is handled within DNS itself.
127.0.0.1  localhost
127.0.0.1 tehran.localhost
127.0.0.1 mashhad.localhost
127.0.0.1 sabzevar.localhost
خوب، از این به بعد در صورتیکه کاربر هر کدام از ساب دومین‌های وارد شده در این فایل را در مرورگر خود وارد کند، به راحتی می‌توان در رویداد Application_BeginRequest در فایل Gloabal.asax  مسیر url را بدست آورد و کاربر را به مسیر دلخواه هدایت کرد.
نکته مهمی که باید حتما توجه شود استفاده از دستور Request.Url.ToString(); است. هنگامیکه برنامه روی هاست در حال اجراست، قادر به برگرداندن مسیر به همراه با نام ساب دومین می‌باشد، اما این دستور روی لوکال، نام ساب دومین را برنمی‌گرداند! برای این کار روی لوکال استفاده از روش زیر استفاده کنید:
host = Request.Headers["HOST"].ToLower();
اکنون بعد از به دست آوردن مسیر کاربر می‌توانیم او را به مسیر دلخواه بفرستیم. مثلا من ابتدا با به دست آوردن نام شهر از روی url کاربر، کد متناظر با شهر را پیدا کرده و کد را به همراه آدرس به صفحه مورد نظر فرستاده و در آن صفحه با دریافت کد شهر، اطلاعات لازم را از دیتابیس فراخوانی می‌کنم:
void Application_BeginRequest(object sender, EventArgs e)
    {
        string host, url, newUrl;
        host = Request.Headers["HOST"].ToLower();   //for localhost
        //host = Request.Url.ToString();  //  for server
        url = Request.Url.PathAndQuery.ToLower();
        
        if (host.EndsWith(".localhost:8001") && (url == "" || url == "/"))
        {
            int cityId = City.GetCityIdByCityName(host.Replace(".localhost:8001", ""));
            newUrl = string.Format("~/postlist/{0}/", cityId);
            HttpContext.Current.RewritePath(newUrl);
            return;
        }

    }

نکته: در صورتی که در حال استفاده از vpn باشید قادر به دسترسی به subdomain‌های خود در حالت لوکال نخواهید بود. پس برای تست برنامه، حتما این مورد را مد نظر داشته باشید.

موفق باشید.
اشتراک‌ها
مجموعه‌ی DotNetAnalyzers

جمع آوری افزونه‌ها و آنالیز کننده‌های سورس باز مبتنی بر Roslyn

مجموعه‌ی DotNetAnalyzers
نظرات مطالب
EF Code First #10
بسیار ممنون. همینطور که شما فرمودید بدون بارگزاری افزونه‌ها کار کرد و مشکلی نبود.
نظرات مطالب
آموزش MEF#1
 MEF برای پیاده سازی مبحث Chaining Dependencies از مفهوم Contract در Export Attribute استفاده می‌کند. پارامتر اول در Export برای ContractName است. به صورت زیر:
 
[Export( "ModuleA" , typeof( IMyInterface) )]
public class ClassA : IMyInterface
{
}

[Export( "ModuleB" , typeof( IMyInterface))]
public class ClassB : IMyInterface 
{
}
در نتیجه در هنگام Import کردن کلاس‌های بالا باید حتما ContractName آن‌ها را نیز مشخص کنیم:
public class ModuleA 
    {
        [ImportingConstructor]
        public ModuleA([ImportMany( "ModuleA" , IMyInterface)] IEnumerable<IMyInterface> controllers  )            
        {
           
        }
با استفاده از ImportMany Attribute  و ContractName به راحتی می‌توانیم تمام آبجکت‌ها Export شده در هر  ماژول را تفکیک کرد.

مطالب
WCF Method Overloading
تشریح مسئله : چگونه متد‌های سرویس WCF را Overload کنیم.

نکته : آشنایی با مفاهیم اولیه WFC برای فهم بهتر مفاهیم الزامی است.

همانطور که می‌دانیم امکان Overload کردن متد‌ها در سرویس‌های WCF وجود ندارد. یعنی نمی‌توان 2 متد با نام و پارامتر‌های متفاوت داشت. به مثال زیر دقت کنید.
ابتدا یک Contract به صورت زیر تعریف کنید
 [ServiceContract]
    public interface ISampleService
    {
        [OperationContract]
        int Sum( int number1, int number2 );

        [OperationContract]
        float Sum( float number1, float number2 );
    }
در Contract بالا دو متد با یک نام ولی آرگومان‌های متفاوت داریم. حالا یک سرویس برای این Contract می‌نویسیم.
   public class SampleService : ISampleService
    {
        public int Sum( int number1, int number2 )
        {
            return number1 + number1;
        }

        public float Sum( float number1, float number2 )
        {
            return number1 + number1;
        }
    }
اگر پروژه را کامپایل کنید پروژه بدون هیچ گونه مشکلی کامپایل خواهد شد. ولی اگر قصد استفاده از این سرویس را داشته باشیم با خطا روبرو خواهیم شد. از روش AddServiceReference استفاده کنید و سرویس مورد نظر را سمت کلاینت اضافه کنید. با خطای زیر روبرو خواهید شد.
Cannot have two operations in the same contract with the same name, 
methods Sum and Sum in type Service.ISampleService violate this rule. 
You can change the name of one of the operations by changing the method name 
or by using the Name property of OperationContractAttribute.
در این خطا به صورت کامل روش حل این مسئله گفته شده است. برای حل این مسئله باید از خاصین Name در OperationContractAttribute استفاده کرد. Contract بالا را به صورت زیر تغییر دهید.
[ServiceContract]
    public interface ISampleService
    {
        [OperationContract( Name = "SumByIntNumbers" )]
        int Sum( int number1, int number2 );

        [OperationContract( Name = "SumByFloatNumbers" )]
        float Sum( float number1, float number2 );
    }
حال اگر سرویس مورد نظر را به پروژه سمت کلاینت اضافه کنیم دو متد با نام‌های SumByIntNumbers و SumByFloatNumbers خواهیم داشت. البته اگر از روش Self Hosted استفاده کنیم دقیقا دو متد با نام Sum خواهیم داشت و Overloading را سمت سرور و کلاینت خواهیم داشت ولی در روش IIS Hosting و استفاده از AddServiceReference  از خاصیت Name برای این کار استفاده میشود.

موفق باشید.
مطالب
دریافت فایل از یوتیوب

سلام

سال نو مبارک! به امید سالی بهتر از پارسال!

این روزها با هزینه‌‌ای معادل هزینه‌ی تهیه‌ی یک هاست اشتراکی سالیانه برای بالاگذاری یک سایت معمولی در 5 سال قبل، می‌توان یک VPS تهیه کرد و به این صورت قفل و کلید یک نیمچه سرور را (با 200 و خرده‌ای مگ رم، 30 گیگ فضا، سرعت CPU نزدیک به 700 MHz و ویندوز سرور 2003 یا 2008) در اختیار شما قرار می‌دهند (البته به قول معروف هر چقدر پول بدهید همانقدر هم سخت افزار در اختیار شما قرار می‌دهند) بجای صرفا یک دایرکتوری مجازی محدود با 100 مگ فضای هاست که هر احدی در آن هاست اشتراکی می‌تواند سر مبارک را اندکی چرخانده و تمام زندگی شما را مرور کند و غیره!
استفاده‌ی مفیدی هم که این VPS برای من داشته، ترنس لود کردن یک سری فایل است (با توجه به سرعت‌های نجومی دریافت فایل این سرورها). برای مثال دریافت فایل از یوتیوب و انتقال به یک هاست دیگر برای دریافت ساده‌تر خودم و یا دیگران.
برای نمونه سایت dotnet-tv.com را در نظر بگیرید. تعدادی از ویدیوهای این سایت در یوتیوب هاست شده و از این دست زیاد هستند. خیلی‌ها برای فرار از مشکلات کمبود پهنای باند از یوتیوب استفاده می‌کنند. یوتیوب هم که از این طرف بسته است. خوب، من الان می‌خواهم ویدیوی مربوط به ASP.Net MVC آن را مشاهده کنم، چکار باید کرد؟!
یک برنامه‌ی ساده‌ی کنسول را تهیه کرده‌ام که این کار را برای VPS‌ داران تسهیل می‌کند.
- دریافت فایل از یوتیوب
- آپلود خودکار آن به رپیدشیر


یک نمونه خروجی آن: (فایل‌های یوتیوب سایت ذکر شده که به رپیدشیر منتقل شده)
دریافت

در سورس این برنامه موارد زیر پیاده سازی شده است:
- یافتن لینک‌های یوتیوب سایت dotnet-tv.com با استفاده از regular expressions
- یافتن لینک دانلود مستقیم این فایل‌ها از سایت یوتیوب که شامل استفاده از regular expressions برای استخراج قسمت‌های مفید از صفحات و همچنین استفاده از امکانات Json دات نت فریم ورک سه و نیم برای parse قسمت‌های استخراج شده است.
- ایجاد یک thread pool سفارشی که هر بار 7 لینک مستقیم را به صورت همزمان از یوتیوب دریافت می‌کند. (thread pool پیش فرض دات نت تمام تردها را به یکباره شروع می‌کند که برای اینکار مفید نیست. به همین جهت از این thread pool سفارشی شده استفاده شد)
پیش فرض فایلی که از سایت یوتیوب دریافت می‌شود MP4 با کیفیت بالا است که با fmt=18 در فایل Youtube.cs مشخص شده. فرمت‌های دیگر را می‌توانید از این فایل ایده بگیرید.
- آپلود فایل دریافتی از یوتیوب به یک اکانت رایگان کالکتور در رپیدشیر. (ماخذ این مورد در سایت code projects)
مشخصات این اکانت رایگان کالکتور در فایل app.config باید ذکر شود.

این سورس می‌تونه ایده‌ی ابتدایی بسیاری از کارهای مشابه باشد. برای مثال ایجاد یک وب سرویس، یک وب سایت، یک سرویس ایمیلی و غیره.



پ.ن.
کار انجام شده فعالیت وارز محسوب نمی‌شود زیرا مجوز ویدیوهای سایت یوتیوب این امکان توزیع (و بسیاری موارد دیگر) را به شما می‌دهد.