بازخوردهای دوره
تزریق وابستگی‌های AutoMapper در لایه سرویس برنامه
ممنون از شما،
یک سوال: بنده کلاس ObjectFactory را همانطور که فرمودید به  این  صورت تغییر دادم. در لایه سرویس نیز این متد را تهیه کرده‌ام:
public IList<AdvertismentViewModel> GetAdvertisementsByMe(int userId)
{
            var adsList = _advertisements.Where(x => x.UserId == userId).ToList();
            var adsViewModel = new List<AdvertismentViewModel>();
            _mappingEngine.Map(source: adsList, destination: adsViewModel);
            return adsViewModel;
}
در متد فوق کلاس Advertisment به کلاس زیر نگاشت داده شده است:
public class AdvertismentViewModel
    {
        public string Image { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string ExpireDate { get; set; }
    }
اما با فراخوانی متد GetAdvertisementsByMe استثناء AutoMapperMappingException صادر می‌شود:
Missing type map configuration or unsupported mapping.

Mapping types:
Advertisement -> AdvertismentViewModel
Project.DomainClasses.Advertisement -> Project.Models.AdvertismentViewModel

Destination path:
List`1[0]

Source value:
System.Data.Entity.DynamicProxies.Advertisement_E82DFF273E08C95AA785F8F7A0D2B5ABC8E54C4566DFE1C8A92D8D3C447608AE

نظرات مطالب
LocalDB FAQ
اتصال به LocalDB توسط Rider

در تنظیمات Data Source جهت اتصال به LocalDB در Rider این مراحل باید طی شوند:
- پیش از هر کاری دو دستور زیر را اجرا کنید:
C:\>"C:\Program Files\Microsoft SQL Server\140\Tools\Binn\SqlLocalDB.exe" i
MSSQLLocalDB
ProjectsV13
v12.0

C:\>"C:\Program Files\Microsoft SQL Server\140\Tools\Binn\SqlLocalDB.exe" s MSSQLLocalDB
LocalDB instance "MSSQLLocalDB" started.
دستور اول وهله‌های نصب شده را نمایش می‌دهد و دستور دوم اولین وهله را آغاز می‌کند.
خود Rider آغازگر این وهله‌ها نخواهد بود. به همین جهت نیاز است دستی آغاز شوند.


- سپس در صفحه تنظیمات Data Source، نوع Driver را بر روی SQL Server (jTds) قرار دهید.
- پایین صفحه، لینک download missing driver files ظاهر می‌شود. بر روی آن کلیک کنید تا به سرعت کار نصب و راه اندازی درایور کم حجم آن انجام شود.
- اکنون می‌توانید در قسمت URL، گزینه‌ی LocalDB و سپس وهله‌ی MSSQLLocalDB را از لیست Instance انتخاب کنید.
- در آخر بر روی دکمه‌ی Test Connection کلیک کنید. اگر درایور را نصب نکرده باشید، این دکمه قابل انتخاب نخواهد بود.
مطالب
مهارت‌های تزریق وابستگی‌ها در برنامه‌های NET Core. - قسمت نهم - تعریف سرویس‌های Open Generics
فرض کنید در برنامه‌ی خود، یک سرویس جنریک را طراحی کرده‌اید. برای مثال خود ASP.NET Core به همراه سرویس جنریک <ILogger<T است و اگر برای نمونه بخواهیم آن‌را در سازنده‌ی کنترلری مانند ValuesController تزریق کنیم، نحوه‌ی تعریف آن به صورت <ILogger<ValuesController خواهد بود. هر چند تنظیمات این سرویس پیشتر انجام شده‌است، اما اگر بخواهیم آن‌را به همین نحو <ILogger<T به متدهایی مانند services.AddScoped معرفی کنیم، کار نمی‌کند؛ نمونه‌ی دیگری از این دست Generic Repositoryها هستند:
 // does not work: services.AddScoped<IGenericRepository<T>,EFRepository<T>>();


نحوه‌ی معرفی سرویس‌های جنریک نامحدود (Open Generics و یا Unbound Generics) به سیستم تزریق وابستگی‌ها

اگر بخواهیم یک سرویس جنریک را به سیستم تزریق وابستگی‌های برنامه‌های NET Core. به نحو متداولی معرفی کنیم، نیاز است به ازای تک تک Tهای میسر و تعریف شده‌ی در برنامه، اینکار صورت گیرد:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddScoped<IStore<User>, SqlStore<User>>();
    services.AddScoped<IStore<Invoice>, SqlStore<Invoice>>();
    services.AddScoped<IStore<Payment>, SqlStore<Payment>>();
    // ...
}
و در اینجا به ازای هر T یا موجودیت جدیدی در برنامه، نیاز است یک سطر دیگر را نیز تعریف کرد. خوشبختانه در این سیستم، امکان تعریف جنریک‌های نامحدود و باز نیز وجود دارد:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddScoped(typeof(IStore<>), typeof(SqlStore<>));
}
به این ترتیب تمام سطرهایی که پیشتر تعریف کردیم، تبدیل به یک سطر فوق می‌شوند. در اینجا از Overload غیرجنریک متد AddScoped استفاده شده؛ به همین جهت از واژه‌ی کلیدی typeof برای معرفی نوع‌های جنریک باز کمک گرفته شده‌است. ذکر <> نیز به معنای تفسیر و وهله سازی هر نوع درخواستی رسیده، در زمان اجرا می‌باشد.


محدودیت کار کردن با جنریک‌های نامحدود در سیستم تزریق وابستگی‌ها

با تعریف تک سطر فوق، هر چند برنامه بدون مشکل کامپایل می‌شود، اما اگر در زمان اجرای برنامه، <IStore<T ای را درخواست کنید که میسر نباشد (در خواست هر نوعی در زمان اجرا با جنریک‌های باز معرفی شده، میسر است)، یک استثنای زمان اجرا را دریافت می‌کنید؛ برای مثال اگر نوع T به کلاس‌ها محدود شده باشد و در قسمتی از برنامه، <IStore<int درخواست شود. هرچند این موارد با یکبار آزمایش برنامه، قابل یافت شدن و رفع می‌باشند.


کتابخانه‌ی کمکی Scrutor نیز از جنریک‌های باز پشتیبانی می‌کند

در قسمت قبل نحوه‌ی اسکن اسمبلی‌های برنامه را توسط کتابخانه‌ی کمکی Scrutor بررسی کردیم. این کتابخانه امکان یافتن و فیلتر کلاس‌ها و معرفی آن‌ها را به سیستم تزریق وابستگی‌ها، بر اساس ویژگی جنریک‌های باز نیز دارا است:
services.Scan(scan => scan 
  .FromAssemblyOf<CombinedService>()  
    .AddClasses(x=> x.AssignableTo(typeof(IOpenGeneric<>))) // Can close generic types 
    .AsMatchingInterface())


ساده سازی «مثال 2: وهله سازی در صورت نیاز وابستگی‌های یک سرویس به کمک Lazy loading» قسمت ششم با جنریک‌های نامحدود

در قسمت ششم نحوه‌ی تعریف پیشنیازهای وهله سازی به تاخیر افتاده را با استفاده از کلاس Lazy بررسی کردیم:
services.AddTransient<IOrderHandler, OrderHandlerLazy>();
services.AddTransient<IAccounting, Accounting>()
            .AddTransient(serviceProvider => new Lazy<IAccounting>(() => serviceProvider.GetRequiredService<IAccounting>()));
services.AddTransient<ISales, Sales>()
           .AddTransient(serviceProvider => new Lazy<ISales>(() => serviceProvider.GetRequiredService<ISales>()));
- در اینجا در ابتدا تمام سرویس‌ها (حتی آن‌هایی که قرار است به صورت Lazy استفاده شوند) یکبار به صورت متداولی معرفی می‌شوند.
- سپس سرویس‌هایی که قرار است به صورت Lazy نیز واکشی شوند، بار دیگر توسط روش factory registration با وهله سازی new Lazy از نوع سرویس مدنظر و فراهم آوردن پیاده سازی آن با استفاده از serviceProvider.GetRequiredService، مجددا معرفی خواهند شد.

اگر به شرط دوم دقت کنید،  <new Lazy<IAccounting و <new Lazy<ISales، دقیقا مانند همان سرویس‌های جنریک <IStore<User و <IStore<Invoice تعریف شده‌اند. یعنی نیاز است به ازای هر T ممکن در برنامه، یکبار <new Lazy<T را نیز به سیستم تزریق وابستگی‌ها معرفی کرد. بنابراین تمام این تعریف‌های اضافی را می‌توان با یک سطر جنریک نامحدود زیر جایگزین و خلاصه کرد:
services.AddTransient(typeof(Lazy<>), typeof(LazyFactory<>));
و نکته‌ی جالب آن، نحوه‌ی تعریف قسمت factory متدهایی مانند AddTransient در اینجا است که به صورت زیر قابل پیاده سازی است:
public class LazyFactory<T> : Lazy<T> where T : class
{
    public LazyFactory(IServiceProvider provider)
        : base(() => provider.GetRequiredService<T>())
    {
    }
}
مطالب
روش دیباگ برنامه‌های مبتنی بر Angular CLI در VSCode
در انتهای مطلب «فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular - قسمت پنجم - ارسال اطلاعات به سرور» در مورد «بارگذاری اطلاعات drop down از سرور» بحث شد. در اینجا می‌خواهیم قبل از نمایش اطلاعات این drop down در رابط کاربری، بر روی سطر this.languages = data در VSCode، یک break-point را قرار دهیم و اطلاعات دریافتی از سرور را بررسی کنیم.


پیشنیازها

در اینجا فرض بر این است که موارد ذیل را نصب کرده‌اید:
- آخرین نگارش مرورگر Chrome
- افزونه‌ی Debugger for Chrome که از آن برای دیباگ کدهای جاوا اسکریپتی و تایپ‌اسکریپتی یکپارچه‌ی با VSCode می‌توان استفاده کرد.


تنظیمات VSCode جهت دیباگ برنامه‌های مبتنی بر Angular CLI

کدهای مطلب «فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular - قسمت پنجم - ارسال اطلاعات به سرور» از انتهای بحث آن قابل دریافت هستند. این کدها را دریافت کرده و سپس پوشه‌ی اصلی آن‌را در VSCode باز کنید. اگر در ویندوز هستید با کلیک راست بر روی پوشه، گزینه‌ی Open With Code ظاهر می‌شود و یا حتی می‌توان از طریق خط فرمان به پوشه‌ی اصلی برنامه مراجعه کرده و سپس دستور . code را صادر نمود.

در ادامه نیاز است دیباگر VSCode را تنظیم کنیم. اگر پیشتر هیچ تنظیمی را نداشته باشید، پس از مراجعه‌ی به برگه‌ی debug آن، بر روی دکمه‌ی سبز رنگ Start Debugging آن کلیک کنید. در ادامه در منوی باز شده، گزینه‌ی Chrome را انتخاب کنید:


اینکار سبب می‌شود تا فایل جدید vscode\launch.json. به پوشه‌ی جاری اضافه شده و سپس تنظیمات دیباگر کروم در آن قرار گیرند.

حالت دوم شبیه به حالتی است که برنامه‌ی مورد بحث جاری دارد: پیشتر دیباگری مانند NET Core. در آن تنظیم شده‌است. در این حالت، منوی drop down مربوط به دیباگرهای تنظیم شده را گشوده و سپس گزینه‌ی آخر آن یعنی Add configuration را انتخاب کنید:


در اینجا نیز منوی Intellisense آن ظاهر شده و امکان انتخاب گزینه‌ی Chrome را می‌دهد:


در نهایت هر دو حالت به ایجاد فایل جدید vscode\launch.json. و یا ویرایش آن منتهی می‌شوند. در اینجا تنها کاری را که باید انجام داد، تغییر پورت پیش فرض آن است:
- اگر از دستور ng serve استفاده می‌کنید، این پورت را به 4200 تغییر دهید (پورت پیش فرض این دستور است؛ برای تغییر آن، از پارامتر port-- در دستور ng serve استفاده کنید):
{
  "version": "0.2.0",
  "configurations": [
    {
      "type": "chrome",
      "request": "launch",
      "name": "Launch Chrome with ng serve",
      "url": "http://localhost:4200/#",
      "webRoot": "${workspaceRoot}"
    }
  ]
}

- اگر از دستورات dotnet watch run و سپس ng build -watch استفاده می‌کنید (اولی وب سرور آزمایشی NET Core. را راه اندازی می‌کند و دومی کار ساخت پیوسته‌ی برنامه‌ی Angular را انجام می‌دهد)،  این پورت را بر روی 5000 تنظیم کنید:
{
  "version": "0.2.0",
  "configurations": [
    {
      "type": "chrome",
      "request": "launch",
      "name": "Launch Chrome for dotnet build & ng build",
      "url": "http://localhost:5000/#",
      "webRoot": "${workspaceRoot}"
    }
  ]
}


آزمایش یک break point و بررسی مقادیر دریافتی از سرور

تا اینجا کاری را که انجام دادیم، به افزودن یک قطعه تنظیم جدید به فایل vscode\launch.json. خلاصه می‌شود.

در ادامه به کامپوننت employee-register.component.ts مراجعه کرده و سطر this.languages = data را تبدیل به یک سطر مستقل درون {} می‌کنیم تا بتوانیم بر روی آن break point قرار دهیم:
  ngOnInit() {
    this.formPoster.getLanguages().subscribe(
      data => {
        this.languages = data;
      },
      err => console.log("get error: ", err)
    );
  }

پس از آن از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دو پنجره‌ی کنسول مجزا را باز کنید. در اولی دستورات
>npm install
>ng build --watch
و در دومی دستورات ذیل را اجرا کنید:
>dotnet restore
>dotnet watch run

سپس به برگه‌ی دیباگ مراجعه کرده و گزینه‌ی جدید Launch Chrome for dotnet build & ng build را انتخاب و سپس بر روی دکمه‌ی سبز رنگ اجرای آن کلیک کنید:


اکنون اگر صفحه‌ی مشاهده‌ی فرم را در مرورگر کروم باز شده درخواست کنیم، به این break point خواهیم رسید؛ اما ... حاوی اطلاعات data نیست. برای رفع این مشکل نیاز است تنظیمات پیش‌فرض را به صورت ذیل بهبود بخشید:
{
  "version": "0.2.0",
  "configurations": [
    {
      "type": "chrome",
      "request": "launch",
      "name": "Launch Chrome for dotnet build & ng build",
      "url": "http://localhost:5000",
      "runtimeArgs": [
        "--user-data-dir",
        "--remote-debugging-port=9222",
        "--disable-session-crashed-bubble"
      ],
      "sourceMaps": true,
      "trace": true,
      "webRoot": "${workspaceRoot}/wwwroot/",
      "userDataDir": "${workspaceRoot}/.vscode/chrome"
    }
  ]
}
- در این تنظیمات تکمیلی وجود runtimeArgs و userDataDir جهت مدیریت داشتن چندین وهله‌ی از کروم و باز بودن برگه‌های مختلف آن مفید است.
- تنظیم sourceMaps و همچنین مشخص سازی محل دقیق پوشه‌ی قرارگیری فایل‌های نهایی ng build که همان پوشه‌ی wwwroot است در webRoot سبب خواهند شد تا اینبار break point ما حاوی اطلاعات واقعی data دریافتی از سرور باشند (با نزدیک کردن اشاره‌گر ماوس به data، اطلاعات تکمیلی آن ظاهر می‌شود):

  - اگر از دستور ng serve استفاده می‌کنید، در این تنظیمات پورت را به 4200 و محل پوشه‌ی wwwroot را به dist تغییر دهید (مطابق تنظیمات فایل angular-cli.json.).
مطالب
تعیین اعتبار کردن یک عبارت SQL - قسمت دوم

مطلبی را روز قبل نوشتم در مورد تعیین اعتبار یک کوئری. این مورد از آنجایی حائز اهمیت می‌شود که برای مثال تغییری در ساختار یکی از جداول حاصل شود. اکنون می‌خواهیم بررسی کنیم آیا سیستم از کار افتاده یا نه!؟
شما می‌توانید نام یک فیلد را تغییر دهید (حتی اگر این فیلد در یک رویه ذخیره شده استفاده شده باشد) و هیچ خطایی هم نخواهید گرفت و این منشاء دردسرهای زیادی خواهد بود.
در حالت استفاده از SET NOEXEC ON ، کوئری مورد نظر فقط کامپایل می‌شود و همچنین از لحاظ نحوی بررسی خواهد شد، اما این کافی نیست.
مثال زیر را در نظر بگیرید:

Create PROCEDURE Test1
AS
SELECT * FROM tblPIDs1
جدول tblPIDs1 در دیتابیس مورد نظر وجود ندارد.
این کوئری قابل اجرا است. دکمه‌ی F5 را فشار دهید، بلافاصله رویه ذخیره شده‌ی Test1 برای شما ایجاد خواهد شد.
سپس کوئری زیر را اجرا کنید:

USE testdb
SET NOEXEC ON;
exec test1 ;
SET NOEXEC OFF;
بدون مشکل و بروز خطایی، پیغام زیر را نشان می‌دهد:
Command(s) completed successfully

ایرادی هم وارد نیست چون فقط عملیات parsing و compile صورت گرفته و نه اجرای واقعی رویه ذخیره شده. اینجا از لحاظ دستوری مشکلی وجود ندارد.

در این نوع موارد می‌توان از SET FMTONLY ON استفاده کرد. این مورد اجرای غیر واقعی یک کوئری را سبب می‌شود (تاثیری روی دیتابیس موجود نخواهد داشت، برای مثال اگر در رویه ذخیره شما عبارت insert وجود داشت، دیتایی insert نخواهد شد) و تنها متادیتای حاصل را بازگشت می‌دهد. مثلا نام ستون‌های یک کوئری را و همچنین در این حین اگر خطایی رخ داده باشد، آن‌را نیز ارائه خواهد داد.

USE testdb
SET FMTONLY ON;
exec test1 ;
SET FMTONLY OFF;
با اجرای کوئری فوق خطای زیر ظاهر می‌شود:
Msg 208, Level 16, State 1, Procedure test1, Line 3
Invalid object name 'tblPIDs1'.
برای اتوماسیون این توانایی می‌توان از کوئری زیر استفاده کرد:

USE testdb;

SET NOCOUNT ON;

DECLARE @name NVARCHAR(MAX),
@sql NVARCHAR(MAX),
@type CHAR(2), -- object type
@type_desc NVARCHAR(60), -- object type description
@params NVARCHAR(MAX) -- parameters

DECLARE @tblInvalid TABLE (
-- invalid objects
[type_desc] NVARCHAR(60),
[name] NVARCHAR(MAX),
[error_number] INT,
[error_message] NVARCHAR(MAX),
[type] CHAR(2)
);

DECLARE testSPs CURSOR FAST_FORWARD
FOR
SELECT [name] = OBJECT_NAME(SM.[object_id]),
[type] = SO.[type],
SO.[type_desc],
[params] = (
SELECT (
SELECT CONVERT(
XML,
(
SELECT STUFF(
(
SELECT ', ' + [name] +
'=NULL' AS
[text()]
FROM sys.parameters
WHERE [object_id] = SM.[object_id]
FOR XML PATH('')
),
1,
1,
''
)
)
)
FOR XML RAW,
TYPE
).value('/row[1]', 'varchar(max)')
)
FROM sys.sql_modules SM
JOIN sys.objects SO
ON SO.[object_id] = SM.[object_id]
WHERE SO.[is_ms_shipped] = 0
AND SO.[type] = 'P'


OPEN testSPs
FETCH NEXT FROM testSPs INTO @name, @type, @type_desc, @params

WHILE (@@FETCH_STATUS = 0)
BEGIN
BEGIN TRY
SET @sql = 'SET FMTONLY ON; exec ' + @name + ' ' + @params +
'; SET FMTONLY OFF;'
--PRINT @sql;
EXEC (@sql) ;
END TRY
BEGIN CATCH
PRINT @type_desc + ', ' + @name + ', Error: ' + CAST(ERROR_NUMBER() AS VARCHAR)
+ ', ' + ERROR_MESSAGE();
INSERT INTO @tblInvalid
SELECT @type_desc,
@name,
ERROR_NUMBER(),
ERROR_MESSAGE(),
@type

;
END CATCH


FETCH NEXT FROM testSPs INTO @name, @type, @type_desc, @params
END
CLOSE testSPs
DEALLOCATE testSPs


SELECT [type_desc],
[name],
[error_number],
[error_message]
FROM @tblInvalid
ORDER BY
CHARINDEX([type], ' U V PK UQ F TR FN TF P SQ '),
[name];

توضیحات:
این کوئری، در دیتابیس جاری که در قسمت use dbname مشخص می‌شود، تمامی رویه‌های ذخیره شده را به صورت خودکار پیدا می‌کند. سپس لیست آرگومان‌های آن‌ها را نیز یافته و عبارت exec مربوطه را تشکیل می‌دهد. سپس با استفاده از SET FMTONLY ON سعی در شبیه سازی اجرای تک تک رویه‌های ذخیره شده می‌کند. اگر خطایی در این بین رخ داد، آن‌ها را در یک جدول موقتی ذخیره کرده و در آخر نتیجه را نمایش می‌دهد.

ارزش این کوئری زمانی مشخص می‌شود که تعداد زیادی رویه ذخیره شده داشته باشید اما نمی‌دانید کدامیک از آن‌ها بر اساس آخرین تغییرات صورت گرفته، هنوز معتبر هستند یا نه. آیا به قول معروف، سیستم اومد پایین یا خیر!؟

نکته:
قسمتی که از XML استفاده شده جهت concatenating نتیجه حاصل از کوئری، مورد استفاده قرار گرفته و این روزها بحث رایجی است که در بسیاری از سایت‌ها در مورد آن می‌توان مطالب مفیدی را یافت. راه دیگر انجام آن استفاده از COALESCE می‌باشد.


مآخذ:
Check Validity of SQL Server Stored Procedures
Which of your Stored Procedures are no longer Valid
SET FMTONLY ON

اشتراک‌ها
Visual Studio 2019 version 16.6.3 منتشر شد
Visual Studio 2019 version 16.6.3 منتشر شد
مطالب
کار با Docker بر روی ویندوز - قسمت پنجم - ایجاد Imageهای سفارشی
تا اینجا با نحوه‌ی اجرای برنامه‌های مختلف توسط داکر مانند وب سرور لینوکسی nginx و یا IIS ویندوزی آشنا شدیم؛ اما هنوز محتوایی را در آن‌ها هاست نکرده‌ایم. در این قسمت این موضوع را بررسی خواهیم کرد و در طی این فرآیند، با نحوه‌ی ساخت Imageهای سفارشی نیز آشنا خواهیم شد.


روش نگاشت محتوای یک سایت استاتیک در یک Container که وب سرور است

فرض کنید یک سایت استاتیک بوت استرپی را تهیه کرده‌اید و قصد دارید آن‌را توسط وب سرور nginx، هاست کنید. برای این‌کار، چندین گزینه پیش روی ما هستند:
گزینه‌ی اول: دریافت image مربوط به nginx، سپس ایجاد یک container از آن و در آخر با استفاده از «روش به اشتراک گذاری فایل سیستم میزبان با کانتینرها» که در قسمت قبل بررسی کردیم، این وب سایت را آماده‌ی اجرا و دسترسی می‌کنیم.
گزینه‌ی دوم: کپی کردن فایل‌های وب سایت از سیستم میزبان، به درون فایل سیستم خود container.
گزینه‌ی سوم: ایجاد یک image سفارشی که از ابتدا به همراه فایل‌های وب سایت استاتیک ما است و در این حالت تنها کافی است این image را تبدیل به container اجرایی کنیم.


روش اول: به اشتراک گذاری فایل سیستم میزبان با کانتینر وب سرور جهت هاست آن

در قسمت قبل، یک فایل tar ایجاد شده‌ی در سیستم میزبان ویندوزی را با یک کانتینر لینوکسی به اشتراک گذاشتیم تا بتوانیم محتویات آن‌را استخراج کنیم. در اینجا قصد داریم پوشه‌ی وب سایت استاتیک خود را که در سیستم میزبان ویندوزی قرار دارد، با وب سرور nginx که توسط یک container در حال اجرا است، به اشتراک بگذاریم تا آن‌را هاست کند.
فرض کنید وب سایت استاتیک ما در مسیر c:\users\vahid\mysite سیستم میزبان قرار دارد که داخل آن یک فایل index.html و تعدادی فایل css و js آماده‌ی برای هاست شدن، وجود دارند. برای هاست آن توسط nginx، از دستور زیر استفاده خواهیم کرد:
 docker run --rm -it -p 8080:80 -v c:\users\vahid\mysite:/usr/share/nginx/html nginx
در این دستور:
- سوئیچ rm سبب می‌شود تا پس از خاتمه‌ی کار nginx، این container نیز حذف شود.
- از سوئیچ it استفاده شده‌است تا با فشردن ctrl+c، بتوانیم پروسه‌ی container را خاتمه دهیم و پس از آن، برنامه‌ی nginx دیگر در background در حال اجرا نباشد (اجرای آن در foreground).
- سپس پورت 8080 سیستم میزبان، به پورت 80 وب سرور nginx نگاشت شده‌است. چون containerها دارای network stack خاص خودشان هستند (که آن‌را در قسمت سوم بررسی کردیم)، پورت 80 آن‌ها با پورت 80 سیستم میزبان تداخل نمی‌کند و اگر برای مثال بر روی پورت 80 سیستم جاری، IIS در حال اجرا باشد، سبب عدم اجرا شدن وب سرور nginx به دلیل تداخل پورت‌ها نمی‌شود.
- در ادامه روش volume mount را مشاهده می‌کنید که در قسمت قبل بررسی کردیم. مسیر c:\users\vahid\mysite سیستم میزبان، به مسیر ویژه‌ی /usr/share/nginx/html داخل container نگاشت شده‌است. این مسیر، یک مسیر استاندارد بوده و در مستندات docker hub این وب سرور، ذکر شده‌است.
- در آخر هم نام image این وب سرور را ذکر کرده‌ایم.

پس از اجرای این دستور، اگر nginx پیش‌تر دریافت نشده باشد، image آن دریافت شده، یک container بر اساس آن ساخته می‌شود و سپس با پارامترهایی که توضیح دادیم، اجرا خواهد شد. اکنون اگر در سیستم میزبان، مسیر http://localhost:8080 را در مرورگر باز کنید، وب سایت استاتیک خود را مشاهده خواهید کرد.


روش دوم: کپی کردن فایل‌های وب سایت از سیستم میزبان، به درون فایل سیستم خود container

همانطور که در قسمت سوم نیز بررسی کردیم، فایل سیستم مربوط به هاست، به طور کامل از فایل سیستم container، جدا و ایزوله است و بدون volume mount، یک container نمی‌تواند به فایل‌های میزبان خود دسترسی پیدا کند. بنابراین گزینه‌ی دیگری که در اینجا وجود خواهد داشت، کپی کردن فایل‌های میزبان و انتقال آن‌ها به container می‌باشد؛ شبیه به کپی کردن فایل‌ها از یک کامپیوتر موجود در شبکه به کامپیوتر دیگری در آن.
برای این منظور ابتدا nginx را در پس‌زمینه اجرا می‌کنیم:
 docker run -d -p 8080:80 --name nginx nginx
در این دستور، سوئیچ‌های rm و it حذف شده‌اند. علت اینجا است که سوئیچ d، سبب اجرای این دستور در پس‌زمینه می‌شود؛ یعنی بلافاصله سبب بازگشت ما به خط فرمان خواهد شد و در این حالت نمی‌خواهیم که این container حذف شود. همچنین یک نام نیز به آن انتساب داده شده‌است تا بتوان ساده‌تر با آن کار کرد.
پس از اجرای این دستور و بازگشت به command prompt، جهت اطمینان حاصل کردن از اجرای آن در پس زمینه، دستور docker ps را صادر می‌کنیم که لیست آن، حاوی گزارشی از container‌های در حال اجرا است.
اکنون توسط دستور ویژه‌ی docker exec، می‌خواهیم درون یک container در حال اجرا، پروسه‌ای را اجرا کنیم. یعنی با اینکه پروسه‌ی nginx داخل این container در حال اجرا است، برای مثال می‌خواهیم یک shell را نیز داخل آن اجرا کنیم:
 docker exec -it nginx bash
در اینجا دستور docker exec، سبب اجرای bash shell داخل کانتینری با نام nginx می‌شود (همان سوئیچ name در دستور قبلی و نه نام image آن) و چون می‌خواهیم به این shell در foreground دسترسی داشته باشیم، از سوئیچ it نیز استفاده شده‌است. پس از اجرا شدن bash shell، اکنون به فایل سیستم این container دسترسی یافته‌ایم. برای مثال دستور ls را صادر کنید تا لیستی از آن‌را مشاهده نمائید. سپس به کمک آن، به پوشه‌ی ویژه‌ی html این وب سرور وارد می‌شویم:
 cd /usr/share/nginx/html
و برای مثال می‌توان در آن تغییر ایجاد کرد:
ls
mv index.html index2.html
exit
این دستورات سبب می‌شوند تا فایل پیش‌فرض index.html آن، به index2.html تغییر نام یابد و سپس از این shell خارج می‌شویم و به shell سیستم میزبان باز خواهیم گشت. در اینجا دستور docker cp (که در PowerShell سیستم میزبان اجرا می‌شود)، امکان کپی کردن فایل‌ها را از سیستم میزبان به یک container میسر می‌کند.
 docker cp c:\users\vahid\mysite nginx:/usr/share/nginx/html
پس از دستور docker cp ابتدا مسیر مبداء مشخص می‌شود و سپس ابتدا نام container مقصد به همراه یک : و در ادامه مسیر مقصد نهایی کپی در آن container ذکر خواهند شد. به این ترتیب فایل‌های وب سایت استاتیک ما در سیستم میزبان به پوشه‌ی html مخصوص nginx، در کانیتنری که در حال اجرای آن است کپی می‌شوند. برای آزمایش صحت این کپی می‌توان دستور زیر را صادر کرد که لیست فایل‌های این پوشه‌ی html را نمایش می‌دهد:
 docker exec nginx ls /usr/share/nginx/html
اینبار نیز اگر در سیستم میزبان، مسیر http://localhost:8080 را در مرورگر باز کنید، وب سایت استاتیک خود را مشاهده خواهید کرد که فایل‌های آن از داخل خود container تامین می‌شوند و وابستگی به سیستم میزبان ندارند.


روش سوم: ایجاد یک image سفارشی که از ابتدا به همراه فایل‌های وب سایت استاتیک ما است

در روش دوم، موفق شدیم که فایل‌های مدنظر خود را به درون container در حال اجرا کپی کنیم. اکنون می‌خواهیم یک snapshot را از آن تهیه کنیم؛ شبیه به کاری که با ماشین‌های مجازی نیز انجام می‌شود و این روشی است که از آن برای ساخت یک image سفارشی استفاده می‌شود. برای این منظور از دستور docker commit استفاده می‌شود تا تصویری را از وضعیت یک container در حال اجرا، در آن لحظه تهیه کنیم:
 docker commit nginx mysite:nginx
پس از دستور docker commit، نام container ای که می‌خواهیم تصویر وضعیت جاری آن‌را ذخیره کنیم، ذکر می‌شود. پس از آن به صورت اختیاری می‌توان یک نام جدید و همچنین tag ای را برای آن ذکر کرد.
اکنون پس از اجرای این دستور، با استفاده از فرمان docker images می‌توان مشاهده کرد که image جدید mysite، با tag ای معادل nginx، ایجاد شده‌است.
در ادامه برای اجرای این image جدید، می‌توان از دستور زیر استفاده کرد:
 docker run -d -p 8090:80 --name mysite mysite:nginx
روش اجرای آن همانند سایر imageهای موجود است و در اینجا از نام image به همراه tag آن استفاده شده‌است. همچنین پورت نگاشت شده‌ی آن‌را به سیستم میزبان نیز 8090 انتخاب کرده‌ایم. نامی را نیز به آن نسبت داده‌ایم تا بتوان از آن در دستور docker exec استفاده کرد.
اکنون اگر در سیستم میزبان، مسیر http://localhost:8090 را در مرورگر باز کنید، وب سایت استاتیک خود را مشاهده خواهید کرد و یا توسط دستور زیر می‌توانید فایل‌های موجود در پوشه‌ی html وب سرور nginx این container جدید در حال اجرا را ملاحظه نمائید:
 docker exec mysite ls /usr/share/nginx/html
که این فایل‌ها نه از طریق نگاشت فایل سیستم میزبان، به مسیری در container جاری تامین شده‌اند و نه از جائی به داخل آن کپی شده‌اند. بلکه دقیقا از image از پیش آماده شده‌ی آن خوانده شده‌اند.


نگاهی به لایه‌های یک Image در مقایسه با یک Container

زمانیکه خواستیم image جدید و سفارشی خاص خود را ایجاد کنیم، با image اصلی nginx شروع کردیم. اولین لایه‌ی موجود در این image، سیستم عاملی است که می‌تواند آن‌را اجرا کند. برفراز این لایه، لایه‌ی خود nginx قرار گرفته‌است. اگر خواستید تاریخچه‌ی ایجاد یک image را مشاهده کنید، از دستور docker history nginx استفاده نمائید. خروجی آن لیست دستوراتی را نمایش می‌دهد که برای ساخت این image مورد استفاده قرار گرفته‌اند. البته دستور docker history nginx --no-trunc، اطلاعات بیشتری را با نمایش لیست کامل و خلاصه نشده‌ی دستورات، ارائه می‌دهد. این دستورات را در صفحه‌ی docker hub هر image نیز می‌توان مشاهده کرد. در قسمت full description هر image، در ابتدای توضیحات، قسمتی است به نام supported tags and respective dockerfile links. در اینجا هر tag نامبرده شده، در حقیقت لینکی است به یک فایل که دقیقا همین دستورات را لیست کرده‌است. به این فایل، docker file گفته می‌شود که روش ساخت یک image را توضیح می‌دهد. هدف آن، خودکار سازی اجرای دستوراتی است که سبب ساخت یک image می‌شوند.

در ادامه اگر از این image، یک container را ایجاد کنیم، این container هر دو لایه‌ی OS و Framework را به همراه خواهد داشت؛ به علاوه‌ی لایه‌ی دیگری به نام Container/Run که می‌توان فایل‌های آن‌را خواند و یا در آن نوشت. بنابراین لایه‌ای که فایل‌های وب سایت استاتیک ما در آن کپی شدند، دقیقا همین لایه‌است.


و زمانیکه از یک container تصویری تهیه می‌شود، تغییراتی را که به فایل سیستم آن ایجاد کرده‌ایم، به صورت یک لایه‌ی جدید بر روی لایه‌های قبلی آن image، ظاهر و ثبت می‌شود. برای اثبات این موضوع، می‌توان از دستور docker diff nginx استفاده کرد. در اینجا nginx نام container ای است که می‌خواهیم تغییرات آن‌را با image قبلی که بر پایه‌ی آن ایجاد شده‌است، مشاهده کنیم.


تبدیل دستورات docker به یک docker file

تا اینجا یک چنین دستوراتی را برای اجرای کانتینر nginx، کپی فایل‌ها به آن و سپس تهیه‌ی یک تصویر از آن، اجرا کردیم:
docker run -d -p 8080:80 --name nginx nginx
docker cp c:\users\vahid\mysite nginx:/usr/share/nginx/html
docker commit nginx mysite:nginx
برای خودکار سازی آن‌ها هرچند می‌توان این دستورات را در یک اسکریپت نیز قرار داد، اما docker، قابلیت پردازش اسکریپت‌های خاص خود را نیز دارد که به آن Dockerfile گفته می‌شود. برای این منظور سطرهای فوق به صورت زیر تغییر می‌کنند:
بجای سطر اول، تنها نام image ای را که می‌خواهیم کار را بر مبنای آن انجام دهیم، ذکر می‌کنیم:
 FROM nginx
دستور دوم نیز تبدیل به دستور کپی Docker می‌شود:
 COPY mysite /usr/share/nginx/html
این دو سطر را به صورت یک فایل متنی، با نام ویژه‌ی Dockerfile ذخیره می‌کنیم (بدون پسوند) و این Dockerfile را دقیقا در کنار پوشه‌ی mysite قرار می‌دهیم (داخل پوشه‌ی c:\users\vahid) تا کار کپی را از همینجا شروع کند.
سپس برای اجرای این فایل، بجای دستور docker commit آخر، از دستور زیر استفاده می‌کنیم:
 docker build -f Dockerfile -t mysite:nginx-df .
البته می‌توان f Dockerfile- را نیز از این دستور حذف کرد؛ چون مقدار پیش‌فرض آن است (مگر آنکه بخواهیم مسیر خاصی را دقیقا مشخص کنیم):
 docker build -t mysite:nginx-df .
در هر دو دستور آخری که ذکر شدند، در انتهای دستور، یک نقطه نیز قرار دارد که به آن build context گفته می‌شود؛ یا دقیقا همین پوشه‌ای که در آن قرار داریم (c:\users\vahid).
تگ این image را نیز متفاوت با قبلی‌ها انتخاب کرده‌ایم؛ nginx-df بجای مقدار قبلی.
در این حالت اگر دستور آخر را اجرا کنیم، دستور docker images گزارش اضافه شدن این image جدید را ارائه خواهد داد.

مرجع کامل ساخت Dockerfileها را در اینجا می‌توانید مطالعه کنید.


ساخت یک image سفارشی برای هاست یک وب سایت استاتیک در IIS

تا اینجا از وب سرور لینوکسی nginx برای هاست وب سایت استاتیک خود استفاده کردیم. در ادامه می‌خواهیم از وب سرور IIS برای اینکار استفاده نمائیم. بنابراین ابتدا نیاز است یا از ویندوز سرور استفاده کنیم و یا می‌توان با کلیک راست بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز، به Windows Containers سوئیچ کرد و سپس به صورت زیر عمل نمود.
اینبار محتوای Dockerfile ای که کنار پوشه‌ی mysite قرار می‌گیرد، به صورت زیر خواهد بود:
FROM microsoft/iis:nanoserver

COPY mysite c:/inetpub/wwwroot
کار با image اصلی iis با tag مخصوص nanoserver که کم حجم‌تر است، شروع می‌شود. سپس فایل‌های mysite به پوشه‌ی wwwroot این وب سرور کپی خواهد شد.
در ادامه با استفاده از دستور زیر و اجرای فایل Dockerfile، این image جدید را با tag ای به نام iis ایجاد می‌کنیم:
 docker build -t mysite:iis .
پس از آن دستورات docker images و docker ps را جهت مشاهده‌ی وضعیت این image جدید اجرا کنید.


به اشتراک گذاری imageهای سفارشی در Docker Hub

برای به اشتراک گذاری imageهای سفارشی خود در Docker Hub، نیاز است tag آن‌ها را توسط دستور docker tag مطابق فرمت ویژه‌ی docker hub ویرایش کرد:
 docker tag mysite:nginx-df my_user_name/some_name:new_tag_name
در این دستور، Tag فعلی، با ذکر نام کاربری، نام مخزنی جدید در docker hub و سپس یک tag دلخواه، ویرایش می‌شود.
و در آخر برای انتشار آن می‌توان از دستور docker push استفاده کرد:
 docker push my_user_name/some_name:new_tag_name
اگر در اینجا پیام خطای unauthorized را مشاهده کردید، ابتدا دستور docker login را اجرا کنید تا بتوانید به سایت docker hub لاگین کنید (بر اساس مشخصات اکانت خود در داکر هاب) و سپس دستور فوق را اجرا نمائید.
پس از پایان کار اگر به سایت docker hub و مخازن خود مراجعه کنید، این image جدید قابل مشاهده خواهد بود.
اشتراک‌ها
سری آموزشی Bash Scripting در لینوکس

Bash Scripting on Linux

The Bash Scripting Essentials series will teach you everything you need to know in order to write effective bash scripts in Linux. The series starts with some introductory concepts, with each episode building on the last. By the end of this series, you'll be able to write your own bash scripts! The Bash Scripting series was one of the very first tutorial series on Learn Linux TV ever, so it's basically where it all started. Now, it's been remade and brought into the modern age. The new version of this series covers everything the original version did, with additional concepts added throughout.

سری آموزشی Bash Scripting در لینوکس