نظرات مطالب
کار با Docker بر روی ویندوز - قسمت دوم - نصب Docker
سلام، 
من Docker ورژن 2.4 را روی Windows 10 Enterprise LTSC ورژن 1809 نصب کردم، متاسفانه پیش فرض روی Container Linux قرار می‌گیره، هر وقت بخوام Switch کنم روی Container Windows با خطا مواجه می‌شم، خطایی که در Event Viewer ویندوز می‌بینم، به شرح زیر :
failed to start daemon: Error initializing network controller: Error creating default network: failed during hnsCallRawResponse: hnsCall failed in Win32: There are no more endpoints available from the endpoint mapper. (0x6d9) 
مشخصات کامپیوتر من، 
Ram: 32 G
CPU: 7i-8565U
مشخصات داکر:
Client: Docker Engine - Community
 Cloud integration  0.1.18
 Version:           19.03.13
 API version:       1.40
 Go version:        go1.13.15
 Git commit:        4484c46d9d
 Built:             Wed Sep 16 17:00:27 2020
 OS/Arch:           windows/amd64
 Experimental:      true

Server: Docker Engine - Community
 Engine:
  Version:          19.03.13
  API version:      1.40 (minimum version 1.12)
  Go version:       go1.13.15
  Git commit:       4484c46d9d
  Built:            Wed Sep 16 17:07:04 2020
  OS/Arch:          linux/amd64
  Experimental:     false
 containerd:
  Version:          v1.3.7
  GitCommit:        8fba4e9a7d01810a393d5d25a3621dc101981175
 runc:
  Version:          1.0.0-rc10
  GitCommit:        dc9208a3303feef5b3839f4323d9beb36df0a9dd
 docker-init:
  Version:          0.18.0
  GitCommit:        fec3683 
نظرات مطالب
مفهوم READ_COMMITTED_SNAPSHOT در EF 6
فرض کنید یک جدول نظرات دارید با این تعریف
CREATE TABLE [BlogComments](
[Id] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL,
[Body] [nvarchar](max) NULL,
[Date1] [datetime] NOT NULL,
 CONSTRAINT [PK_BlogComments] PRIMARY KEY CLUSTERED 
(
[Id] ASC
)WITH (PAD_INDEX  = OFF, STATISTICS_NORECOMPUTE  = OFF, IGNORE_DUP_KEY = OFF,
 ALLOW_ROW_LOCKS  = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS  = ON) ON [PRIMARY]
) ON [PRIMARY]
بعد در management studio دو پنجره اجرای کوئری جدید را ایجاد کنید. در پنجره اول بنویسید:
-- در پنجره اول
BEGIN TRAN 
UPDATE [BlogComments] SET Body='Test' WHERE id=1
در پنجره دوم بنویسید
-- در پنجره دوم
SELECT TOP 1000 [Id]  ,[Body] ,[Date1] FROM [BlogComments]
- ابتدا عبارت پنجره اول را اجرا کنید. این پنجره حاوی یک تراکنش نا تمام است. شروع دارد اما به عمد پایان آن‌را ذکر نکردیم.
- الان پنجره دوم را اجرا کنید.
مشاهده خواهید کرد که ... به جواب نمی‌رسید. کوئری اجرا نمی‌شود و سیستم قفل شده چون تراکنش اول commit نشده (مثلا یک تراکنش طولانی را اینجا شبیه سازی کردیم؛ یا حتی یک اشتباه در تعاریف T-SQL انجام شده).

در ادامه، عملیات این پنجره‌ها را دستی متوقف کنید. بعد مطابق دستوراتی که پیشتر ذکر شد، READ_COMMITTED_SNAPSHOT را روی دیتابیس فعال کنید.
مجددا دو مرحله قبل را اجرا کنید. در این حالت کوئری دوم اجرا خواهد شد، چون اطلاعات را از کپی فقط خواندنی بانک اطلاعاتی شما دریافت می‌کند؛ بر اساس آخرین اطلاعات commit شده در سیستم.
مطالب
بررسی Source Generators در #C - قسمت پنجم - نوشتن آزمون‌های واحد
تا اینجا روش آزمایش تولید کننده‌های کد، صرفا بر اساس کامپایل برنامه و مشاهده‌ی خروجی نهایی آن بود و یا حتی با ترفندهایی امکان دیباگ آن‌ها نیز وجود دارد که البته هنوز در تمام IDEها پشتیبانی نمی‌شود. در این قسمت می‌خواهیم این وضعیت را بهبود بخشیده و برای تولید کننده‌های کد، آزمون واحد بنویسیم که یکی از مزایای آن، فراهم بودن امکان دیباگ یک چنین پروژه‌هایی در تمام IDEهای موجود است و برای انجام اینکار، نیاز به هیچ ترفند خاصی وجود ندارد و پروسه‌ی کاری آن یکدست و هماهنگ با سایر آزمون‌های واحد است.


آماده سازی مقدمات پروژه‌ی آزمون واحد

در ادامه‌ی مثال این سری، پروژه‌ی جدید NotifyPropertyChangedGenerator.Tests را از نوع class library با تنظیمات فایل csproj. زیر ایجاد می‌کنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <TargetFramework>net6.0</TargetFramework>
    <ImplicitUsings>enable</ImplicitUsings>
    <Nullable>enable</Nullable>
    <IsPackable>false</IsPackable>
  </PropertyGroup>
    <ItemGroup>
        <PackageReference Include="Microsoft.CodeAnalysis.Analyzers" Version="3.3.3">
            <IncludeAssets>runtime; build; native; contentfiles; analyzers; buildtransitive</IncludeAssets>
            <PrivateAssets>all</PrivateAssets>
        </PackageReference>
        <PackageReference Include="Microsoft.CodeAnalysis.Common" Version="4.2.0" />
        <PackageReference Include="Microsoft.CodeAnalysis.CSharp" Version="4.2.0" PrivateAssets="all" />

        <PackageReference Include="Microsoft.NET.Test.Sdk" Version="17.2.0" />
        <PackageReference Include="MSTest.TestFramework" Version="2.2.10" />
        <PackageReference Include="MSTest.TestAdapter" Version="2.2.10" />
    </ItemGroup>
  <ItemGroup>
    <ProjectReference Include="..\NotifyPropertyChangedGenerator\NotifyPropertyChangedGenerator.csproj" />
  </ItemGroup>
</Project>
در اینجا وابستگی‌های مورد نیاز برای دسترسی به امکانات Roslyn و همچنین برای نمونه MSTest را مشاهده می‌کنید. به علاوه مسیر پروژه‌ی Source Generator مورد استفاده به نحو متداولی تعریف شده‌است.


ایجاد یک کلاس کمکی برای اجرای Source Generators در پروژه‌های آزمون واحد

در اینجا می‌خواهیم همان کاری را که کامپایلر سی‌شارپ در پشت صحنه انجام می‌دهد، شبیه سازی کنیم تا بتوانیم یک تولید کننده‌ی کد را به مراحل کامپایل کد، معرفی و سپس آن‌را اجرا کنیم:
internal static class SourceGeneratorTestsExtensions
{
    public static (GeneratorDriver Driver, Compilation OutputCompilation, ImmutableArray<Diagnostic> Diagnostics)
        RunGenerators(this string source, params ISourceGenerator[] generators)
    {
        var references =
            AppDomain.CurrentDomain.GetAssemblies()
                .Where(assembly => !assembly.IsDynamic)
                .Select(assembly => MetadataReference.CreateFromFile(assembly.Location))
                .Cast<MetadataReference>();

        var inputCompilation = CSharpCompilation.Create("compilation",
            new[] { CSharpSyntaxTree.ParseText(source, new CSharpParseOptions(LanguageVersion.Latest)) },
            references,
            new CSharpCompilationOptions(OutputKind.ConsoleApplication));

        GeneratorDriver driver = CSharpGeneratorDriver.Create(generators);
        driver = driver.RunGeneratorsAndUpdateCompilation(
            inputCompilation,
            out var outputCompilation,
            out var diagnostics);

        return (driver, outputCompilation, diagnostics);
    }
}
این متد، یک قطعه کد ابتدایی را دریافت کرده و سپس آن‌را به همراه Source Generatorهای مدنظر، به کامپایلر سی‌شارپ معرفی می‌کند، تا کامپایلر تمام این موارد را در کنار هم پردازش کرده و اسمبلی درون حافظه‌ای را به نام compilation تولید کند. خروجی‌های این متد، اطلاعات غنی هستند از نحوه‌ی کامپایل داده‌های ارسالی به کامپایلر که در ادامه می‌توان از آن‌ها جهت نوشتن آزمون‌های واحد متکی به خودی استفاده کرد.


نوشتن اولین آزمون واحد مخصوص یک تولید کننده‌ی کد

پس از تهیه‌ی متدی که می‌تواند یک قطعه کد و تعدادی Source Generator را به کامپایلر سی‌شارپ، جهت پردازش معرفی کند، یک نمونه نحوه‌ی استفاده‌ی از آن جهت نوشتن آزمون‌های واحد کاملا مستقل و متکی به خود، به صورت زیر است:
using Microsoft.VisualStudio.TestTools.UnitTesting;
using PropertyChangedGenerator = NotifyPropertyChangedGenerator.NotifyPropertyChangedGenerator;

namespace NotifyPropertyChangedGenerator.Tests;

[TestClass]
public class GeneratorTest
{
    [TestMethod]
    public void SimpleGeneratorTest()
    {
        var userSource = @"
using System;
using System.ComponentModel;
namespace NotifyPropertyChangedDemo
{
  public class Test : INotifyPropertyChanged
  {
    private int regularField;
    private int IndexBackingField;
  }
}
";
        var (driver, outputCompilation, diagnostics) =
            userSource.RunGenerators(new PropertyChangedGenerator());

        var newFile = outputCompilation.SyntaxTrees
            .Single(x => Path.GetFileName(x.FilePath).EndsWith(".Test.cs"));

        Assert.IsNotNull(newFile);
        Assert.IsTrue(newFile.FilePath.EndsWith("Test.Notify.Test.cs"));

        var generatedSource = newFile.GetText().ToString();
        Assert.IsTrue(generatedSource.Contains("namespace NotifyPropertyChangedDemo"));

        // We can now assert things about the resulting compilation:
        Assert.IsTrue(diagnostics.IsEmpty); // there were no diagnostics created by the generators
        // we have two syntax trees, the original 'user' provided one, and the one added by the generator
        Assert.IsTrue(outputCompilation.SyntaxTrees.Count() == 2);
        // verify the compilation with the added source has no diagnostics
        Assert.IsTrue(outputCompilation.GetDiagnostics().IsEmpty);
    }
}
 - در این مثال ابتدا یک قطعه کد سی‌شارپ را که قرار است کدهای آن توسط تولید کننده‌ی کد توسعه داده شده تکمیل شوند، تعریف کرده‌ایم.
 - سپس این قطعه کد و نمونه‌ای از تولید کننده‌ی کد را به کامپایلر ارسال و اجرا کرده‌ایم.
 - اکنون بر اساس خروجی کامپایلر برای مثال می‌توان به فایل تولید شده و SyntaxTrees آن دسترسی پیدا کرد و یا با کمک متد GetText، به کل محتوای این فایل تولید شده دسترسی یافت و برای مثال آن‌را با مقداری که انتظار داریم مقایسه کرد تا به این ترتیب بتوان از صحت عملکرد تولید کننده‌ی کد، اطمینان حاصل نمود.
 - همانطور که عنوان شد، اکنون قرار دادن break-point در قسمت‌های مختلف آزمون واحد تهیه شده بسیار ساده‌است و به این ترتیب می‌توان یک چنین پروژه‌هایی را در تمام IDEها دیباگ کرد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: SourceGeneratorTests-part5.zip
اشتراک‌ها
غروب log4net

As of April 1, 2020 Log4Net is a dormant project of Apache Logging Services. The dormant status means the project has been classified as inactive since it has had no recent development activity and there are no active volunteers to perform code reviews, commit code, or perform releases. Although it is possible volunteers might choose to participate in the future, it is best to assume there will be not future development or releases. 

https://github.com/apache/logging-log4net 

غروب log4net
اشتراک‌ها
بالا بردن کارایی Angular App ها با استفاده از Immutable data

On 28 of May, 2014, the first commit of Immutable.js was pushed in the facebook’s organization on GitHub. Immutable.js is a set of immutable data structures (List, Set, Map, etc.) implemented in JavaScript. 

Plain JavaScript array 

20   10 5  1 تعداد watch - تعداد آرایه 
 2.58   2.573   2.56   2.517   100 
 2.853   2.747   2.675   2.555   1000 
 15.68    7.736  4.025    2.861   10000 

Immutable JavaScript list 

 20  10  5  1   تعداد watch - تعداد آرایه 
 2.569   2.562  2.507    2.696   100
 2.49   2.569   2.54   2.715   1000
 2.708   2.599   2.538   2.832   10000
بالا بردن کارایی Angular App ها با استفاده از Immutable data
نظرات مطالب
انتقال SVN به یک سیستم جدید
سلام
1 - اساس کار متداول SVN بر اساس فولدر سازی به ازای هر تغییر نیست. به ازای هر تغییر شما می‌تونید موارد اصلاحی را commit‌ کنید. بعد می‌شود بر اساس comment نوشته شده برای این commit‌ گزارش گرفت و نگارش جاری را مثلا با 5 نگارش قبل مقایسه کرد. با همین ابزار diff ایی که معرفی کردم. ضمنا امکان export کامل پروژه به ازای هر نگارش commit شده وجود دارد.
البته مباحث انعشابات و غیره هم وجود دارد که در فصلی جداگانه به آن پرداخته شده.
می‌شود برچسب یا tag ایجاد کرد و کل پروژه را تا یک نگارش خاص در آن قرار داد. عموما برای ارائه نگارش‌های عمومی این روش توصیه می‌شود.
یا می‌شود یک انعشاب درست کرد و جدا از خط اصلی کاری یا همان trunk کار کرد (مثلا آزمایش یک قابلیت جدید) و سپس این انعشاب تکمیل شده را با trunk و خط اصلی کاری یکی کرد.
هر کدام از این موارد (برچسب یا انشعاب) هم بر اساس پوشه‌ها هستند البته در مخزن کد.

2 - افزونه Visual SVN این مورد را ساده‌تر کرده. خودش گزینه‌ی ایجاد خودکار مخزن و افزودن به آن‌را دارد و از این لحاظ در وقت صرفه جویی می‌شود.
مطالب
آشنایی با NHibernate - قسمت ششم

آشنایی با Automapping در فریم ورک Fluent NHibernate

اگر قسمت‌های قبل را دنبال کرده باشید، احتمالا به پروسه طولانی ساخت نگاشت‌ها توجه کرده‌اید. با کمک فریم ورک Fluent NHibernate می‌توان پروسه نگاشت domain model خود را به data model متناظر آن به صورت خودکار نیز انجام داد و قسمت عمده‌ای از کار به این صورت حذف خواهد شد. (این مورد یکی از تفاوت‌های مهم NHibernate با نمونه‌های مشابهی است که مایکروسافت تا تاریخ نگارش این مقاله ارائه داده است. برای مثال در نگار‌ش‌های فعلی LINQ to SQL یا Entity framework ، اول دیتابیس مطرح است و بعد ساخت کد از روی آن، در حالیکه در اینجا ابتدا کد و طراحی سیستم مطرح است و بعد نگاشت آن به سیستم داده‌ای و دیتابیس)

امروز قصد داریم یک سیستم ساده ثبت خبر را از صفر با NHibernate پیاده سازی کنیم و همچنین مروری داشته باشیم بر قسمت‌های قبلی.

مطابق کلاس دیاگرام فوق، این سیستم از سه کلاس خبر، کاربر ثبت کننده‌ی خبر و گروه خبری مربوطه تشکیل شده است.

ابتدا یک پروژه کنسول جدید را به نام NHSample2 آغاز کنید. سپس ارجاعاتی را به اسمبلی‌های زیر به آن اضافه نمائید:
FluentNHibernate.dll
NHibernate.dll
NHibernate.ByteCode.Castle.dll
NHibernate.Linq.dll
و ارجاعی به اسمبلی استاندارد System.Data.Services.dll دات نت فریم ورک سه و نیم

سپس پوشه‌ای را به نام Domain به این پروژه اضافه نمائید (کلیک راست روی نام پروژه در VS.Net و سپس مراجعه به منوی Add->New folder). در این پوشه تعاریف موجودیت‌های برنامه را قرار خواهیم داد. سه کلاس جدید Category ، User و News را در این پوشه ایجاد نمائید. محتویات این سه کلاس به شرح زیر هستند:

namespace NHSample2.Domain
{
public class User
{
public virtual int Id { get; set; }
public virtual string UserName { get; set; }
public virtual string Password { get; set; }
}
}


namespace NHSample2.Domain
{
public class Category
{
public virtual int Id { get; set; }
public virtual string CategoryName { get; set; }
}
}


using System;

namespace NHSample2.Domain
{
public class News
{
public virtual Guid Id { get; set; }
public virtual string Subject { get; set; }
public virtual string NewsText { get; set; }
public virtual DateTime DateEntered { get; set; }
public virtual Category Category { get; set; }
public virtual User User { get; set; }
}
}
همانطور که در قسمت‌های قبل نیز ذکر شد، تمام خواص پابلیک کلاس‌های Domain ما به صورت virtual تعریف شده‌اند تا lazy loading را در NHibernate فعال سازیم. در حالت lazy loading ، اطلاعات تنها زمانیکه به آن‌ها نیاز باشد بارگذاری خواهند شد. این مورد در حالتیکه نیاز به نمایش اطلاعات تنها یک شیء وجود داشته باشد بسیار مطلوب می‌باشد، یا هنگام ثبت و به روز رسانی اطلاعات نیز یکی از بهترین روش‌ها است. اما زمانیکه با لیستی از اطلاعات سروکار داشته باشیم باعث کاهش افت کارآیی خواهد شد زیرا برای مثال نمایش آن‌ها سبب خواهد شد که 100 ها کوئری دیگر جهت دریافت اطلاعات هر رکورد در حال نمایش اجرا شود (مفهوم دسترسی به اطلاعات تنها در صورت نیاز به آن‌ها). Lazy loading و eager loading (همانند مثال‌های قبلی) هر دو در NHibernate به سادگی قابل تنظیم هستند (برای مثال LINQ to SQL به صورت پیش فرض همواره lazy load است و تا این تاریخ راه استانداردی برای امکان تغییر و تنظیم این مورد پیش بینی نشده است).

اکنون کلاس جدید Config را به برنامه اضافه نمائید:

using FluentNHibernate.Automapping;
using FluentNHibernate.Cfg;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHibernate;
using NHibernate.Cfg;
using NHibernate.Tool.hbm2ddl;

namespace NHSample2
{
class Config
{
public static Configuration GenerateMapping(IPersistenceConfigurer dbType)
{
var cfg = dbType.ConfigureProperties(new Configuration());

new AutoPersistenceModel()
.Where(x => x.Namespace.EndsWith("Domain"))
.AddEntityAssembly(typeof(NHSample2.Domain.News).Assembly).Configure(cfg);

return cfg;
}

public static void GenerateDbScript(Configuration config, string filePath)
{
bool script = true;//فقط اسکریپت دیتابیس تولید گردد
bool export = false;//نیازی نیست بر روی دیتابیس هم اجرا شود
new SchemaExport(config).SetOutputFile(filePath).Create(script, export);
}

public static void BuildDbSchema(Configuration config)
{
bool script = false;//آیا خروجی در کنسول هم نمایش داده شود
bool export = true;//آیا بر روی دیتابیس هم اجرا شود
bool drop = false;//آیا اطلاعات موجود دراپ شوند
new SchemaExport(config).Execute(script, export, drop);
}

public static void CreateSQL2008DbPlusScript(string connectionString, string filePath)
{
Configuration cfg =
GenerateMapping(
MsSqlConfiguration
.MsSql2008
.ConnectionString(connectionString)
.ShowSql()
);
GenerateDbScript(cfg, filePath);
BuildDbSchema(cfg);
}

public static ISessionFactory CreateSessionFactory(IPersistenceConfigurer dbType)
{
return
Fluently.Configure().Database(dbType)
.Mappings(m => m.AutoMappings
.Add(
new AutoPersistenceModel()
.Where(x => x.Namespace.EndsWith("Domain"))
.AddEntityAssembly(typeof(NHSample2.Domain.News).Assembly))
)
.BuildSessionFactory();
}
}
}

در متد GenerateMapping از قابلیت Automapping موجود در فریم ورک Fluent Nhibernate استفاده شده است (بدون نوشتن حتی یک سطر جهت تعریف این نگاشت‌ها). این متد نوع دیتابیس مورد نظر را جهت ساخت تنظیمات خود دریافت می‌کند. سپس با کمک کلاس AutoPersistenceModel این فریم ورک، به صورت خودکار از اسمبلی برنامه نگاشت‌های لازم را به کلاس‌های موجود در پوشه Domain ما اضافه می‌کند (مرسوم است که این پوشه در یک پروژه Class library مجزا تعریف شود که در این برنامه جهت سهولت کار در خود برنامه قرار گرفته است). قسمت Where ذکر شده به این جهت معرفی گردیده است تا Fluent Nhibernate برای تمامی کلاس‌های موجود در اسمبلی جاری، سعی در تعریف نگاشت‌های لازم نکند. این نگاشت‌ها تنها به کلاس‌های موجود در پوشه دومین ما محدود شده‌اند.
سه متد بعدی آن، جهت ایجاد اسکریپت دیتابیس از روی این نگاشت‌های تعریف شده و سپس اجرای این اسکریپت بر روی دیتابیس جاری معرفی شده، تهیه شده‌اند. برای مثال CreateSQL2008DbPlusScript یک مثال ساده از استفاده دو متد قبلی جهت ایجاد اسکریپت و دیتابیس متناظر اس کیوال سرور 2008 بر اساس نگاشت‌های برنامه است.
با متد CreateSessionFactory در قسمت‌های قبل آشنا شده‌اید. تنها تفاوت آن در این قسمت، استفاده از کلاس AutoPersistenceModel جهت تولید خودکار نگاشت‌ها است.

در ادامه دیتابیس متناظر با موجودیت‌های برنامه را ایجاد خواهیم کرد:

using System;

namespace NHSample2
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
Config.CreateSQL2008DbPlusScript(
"Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true",
"db.sql");

Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}

پس از اجرای برنامه، ابتدا فایل اسکریپت دیتابیس به نام db.sql در پوشه اجرایی برنامه تشکیل خواهد شد و سپس این اسکریپت به صورت خودکار بر روی دیتابیس معرفی شده اجرا می‌گردد. دیتابیس دیاگرام حاصل را در شکل زیر می‌توانید ملاحظه نمائید:



همچنین اسکریپت تولید شده آن، صرفنظر از عبارات drop اولیه، به صورت زیر است:

create table [Category] (
Id INT IDENTITY NOT NULL,
CategoryName NVARCHAR(255) null,
primary key (Id)
)

create table [User] (
Id INT IDENTITY NOT NULL,
UserName NVARCHAR(255) null,
Password NVARCHAR(255) null,
primary key (Id)
)

create table [News] (
Id UNIQUEIDENTIFIER not null,
Subject NVARCHAR(255) null,
NewsText NVARCHAR(255) null,
DateEntered DATETIME null,
Category_id INT null,
User_id INT null,
primary key (Id)
)

alter table [News]
add constraint FKE660F9E1C9CF79
foreign key (Category_id)
references [Category]

alter table [News]
add constraint FKE660F95C1A3C92
foreign key (User_id)

references [User]

اکنون یک سری گروه خبری، کاربر و خبر را به دیتابیس خواهیم افزود:

using System;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHibernate;
using NHSample2.Domain;

namespace NHSample2
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
using (ISessionFactory sessionFactory = Config.CreateSessionFactory(
MsSqlConfiguration
.MsSql2008
.ConnectionString("Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true")
.ShowSql()
))
{
using (ISession session = sessionFactory.OpenSession())
{
using (ITransaction transaction = session.BeginTransaction())
{
//با توجه به کلیدهای خارجی تعریف شده ابتدا باید گروه‌ها را اضافه کرد
Category ca = new Category() { CategoryName = "Sport" };
session.Save(ca);
Category ca2 = new Category() { CategoryName = "IT" };
session.Save(ca2);
Category ca3 = new Category() { CategoryName = "Business" };
session.Save(ca3);

//سپس یک کاربر را به دیتابیس اضافه می‌کنیم
User u = new User() { Password = "123$5@1", UserName = "VahidNasiri" };
session.Save(u);

//اکنون می‌توان یک خبر جدید را ثبت کرد

News news = new News()
{
Category = ca,
User = u,
DateEntered = DateTime.Now,
Id = Guid.NewGuid(),
NewsText = "متن خبر جدید",
Subject = "عنوانی دلخواه"
};
session.Save(news);

transaction.Commit(); //پایان تراکنش
}
}
}

Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}
جهت بررسی انجام عملیات ثبت هم می‌توان به دیتابیس مراجعه کرد، برای مثال:



و یا می‌توان از LINQ استفاده کرد:
برای مثال کاربر VahidNasiri تعریف شده را یافته، اطلاعات آن‌را نمایش دهید؛ سپس نام او را به Vahid ویرایش کرده و دیتابیس را به روز کنید.

برای اینکه کوئری‌های LINQ ما شبیه به LINQ to SQL شوند، کلاس NewsContext را به صورت ذیل تشکیل می‌دهیم. این کلاس از کلاس پایه NHibernateContext مشتق شده و سپس به ازای تمام موجودیت‌های برنامه، یک متد از نوع IOrderedQueryable را تشکیل خواهیم داد.

using System.Linq;
using NHibernate;
using NHibernate.Linq;
using NHSample2.Domain;

namespace NHSample2
{
class NewsContext : NHibernateContext
{
public NewsContext(ISession session)
: base(session)
{ }

public IOrderedQueryable<News> News
{
get { return Session.Linq<News>(); }
}

public IOrderedQueryable<Category> Categories
{
get { return Session.Linq<Category>(); }
}

public IOrderedQueryable<User> Users
{
get { return Session.Linq<User>(); }
}
}
}
اکنون جهت یافتن کاربر و به روز رسانی اطلاعات او در دیتابیس خواهیم داشت:

using System;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHibernate;
using System.Linq;
using NHSample2.Domain;

namespace NHSample2
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
using (ISessionFactory sessionFactory = Config.CreateSessionFactory(
MsSqlConfiguration
.MsSql2008
.ConnectionString("Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true")
.ShowSql()
))
{
using (ISession session = sessionFactory.OpenSession())
{
using (ITransaction transaction = session.BeginTransaction())
{
using (NewsContext db = new NewsContext(session))
{
var query = from x in db.Users
where x.UserName == "VahidNasiri"
select x;

//اگر چیزی یافت شد
if (query.Any())
{
User vahid = query.First();
//نمایش اطلاعات کاربر
Console.WriteLine("Id: {0}, UserName: {0}", vahid.Id, vahid.UserName);
//به روز رسانی نام کاربر
vahid.UserName = "Vahid";
session.Update(vahid);

transaction.Commit(); //پایان تراکنش
}
}
}
}
}

Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}
مباحث تکمیلی AutoMapping

اگر به اسکریپت دیتابیس تولید شده دقت کرده باشید، عملیات AutoMapping یک سری پیش فرض‌هایی را اعمال کرده است. برای مثال فیلد Id را از نوع identity و به صورت کلید تعریف کرده، یا رشته‌ها را به صورت nvarchar با طول 255 ایجاد نموده است. امکان سفارشی سازی این موارد نیز وجود دارد.

مثال:

using FluentNHibernate.Conventions.Helpers;

public static Configuration GenerateMapping(IPersistenceConfigurer dbType)
{
var cfg = dbType.ConfigureProperties(new Configuration());

new AutoPersistenceModel()
.Conventions.Add()
.Where(x => x.Namespace.EndsWith("Domain"))
.Conventions.Add(
PrimaryKey.Name.Is(x => "ID"),
DefaultLazy.Always(),
ForeignKey.EndsWith("ID"),
Table.Is(t => "tbl" + t.EntityType.Name)
)
.AddEntityAssembly(typeof(NHSample2.Domain.News).Assembly)
.Configure(cfg);

return cfg;
}

تابع GenerateMapping معرفی شده را اینجا با قسمت Conventions.Add تکمیل کرده‌ایم. به این صورت دقیقا مشخص شده است که فیلدهایی با نام ID باید primary key در نظر گرفته شوند، همواره lazy loading صورت گیرد و نام کلید خارجی به ID ختم شود. همچنین نام جداول با tbl شروع گردد.
روش دیگری نیز برای معرفی این قرار دادها و پیش فرض‌ها وجود دارد. فرض کنید می‌خواهیم طول رشته پیش فرض را از 255 به 500 تغییر دهیم. برای اینکار باید اینترفیس IPropertyConvention را پیاده سازی کرد:

using FluentNHibernate.Conventions;
using FluentNHibernate.Conventions.Instances;

namespace NHSample2.Conventions
{
class MyStringLengthConvention : IPropertyConvention
{
public void Apply(IPropertyInstance instance)
{
instance.Length(500);
}
}
}
سپس نحوه‌ی معرفی آن به صورت زیر خواهد بود:

public static Configuration GenerateMapping(IPersistenceConfigurer dbType)
{
var cfg = dbType.ConfigureProperties(new Configuration());

new AutoPersistenceModel()
.Conventions.Add()
.Where(x => x.Namespace.EndsWith("Domain"))
.Conventions.Add<MyStringLengthConvention>()
.AddEntityAssembly(typeof(NHSample2.Domain.News).Assembly)
.Configure(cfg);

return cfg;
}

نکته:
اگر برای یافتن اطلاعات بیشتر در این مورد در وب جستجو کنید، اکثر مثال‌هایی را که مشاهده خواهید کرد بر اساس نگارش بتای fluent NHibernate هستند و هیچکدام با نگارش نهایی این فریم ورک کار نمی‌کنند. در نگارش رسمی نهایی ارائه شده، تغییرات بسیاری صورت گرفته که آن‌ها را در این آدرس می‌توان مشاهده کرد.

دریافت سورس برنامه قسمت ششم


ادامه دارد ...

اشتراک‌ها
سری آموزش 25 قسمتی Git و GitHub

Git Tutorial - 1 - How to Download and Install Git
Git Tutorial - 2 - Config Our Username and Email
Git Tutorial - 3 - Creating Our First Repository
Git Tutorial - 4 - Commit
Git Tutorial - 5 - Adding Files and the Commit Log
Git Tutorial - 6 - Git Workflow
Git Tutorial - 7 - How to Edit Files
Git Tutorial - 8 - Viewing the Changes That You Made
Git Tutorial - 9 - Comparing the Staging Area with the Repository
Git Tutorial - 10 - How to Delete Files
Git Tutorial - 11 - How to Move and Rename Files
Git Tutorial - 12 - Working with an Actual Website
Git Tutorial - 13 - How to Commit Directly to the Repository
Git Tutorial - 14 - Checkout this video (Git it?)
Git Tutorial - 15 - Unstage Files
Git Tutorial - 16 - Getting Old Versions from the Repository
Git Tutorial - 17 - GitHub
Git Tutorial - 18 - Pushing to a GitHub Repository
Git Tutorial - 19 - gitignore and GitHub Desktop
Git Tutorial - 20 - Committing Changes to GitHub
Git Tutorial - 21 - Branches
Git Tutorial - 22 - GitHub Watch Star and Fork
Git Tutorial - 23 - GitHub Issues and Labels
Git Tutorial - 24 - GitHub Wiki
Git Tutorial - 25 - GitHub Organizations and Teams 

سری آموزش 25 قسمتی Git و GitHub
مطالب
پیاده‌سازی الگوی Transaction Per Request در EF
قبلاً در سایت جاری در رابطه با پیاده‌سازی الگوی Context Per Request مطالبی منتشر شده است. در ادامه می‌خواهیم تمامی درخواست‌های خود را اتمیک کنیم. همانطور که قبلاً در این مطلب مطالعه کردید یکی از مزایای الگوی Context Per Request، استفاده‌ی صحیح از تراکنش‌ها می‌باشد. به عنوان مثال اگر در حین فراخوانی متد SaveChanges، خطایی رخ دهد، کلیه‌ی عملیات RollBack خواهد شد. اما حالت زیر را در نظر بگیرید:
_categoryService.AddNewCategory(category);
_uow.SaveAllChanges();

throw new InvalidOperationException();

return RedirectToAction("Index");
همانطور که در کدهای فوق مشاهده می‌کنید، قبل از ریدایرکت شدن صفحه، یک استثناء را صادر کرده‌ایم. در این حالت، تغییرات درون دیتابیس ذخیره می‌شوند! یعنی حتی اگر یک استثناء نیز در طول درخواست رخ دهد، قسمتی از درخواست که در اینجا ذخیره‌سازی گروه محصولات است، درون دیتایس ذخیره خواهد شد؛ در نتیجه درخواست ما اتمیک نیست.
برای رفع این مشکل می‌توانیم یکسری وظایف (Tasks) را تعریف کنیم که در نقاط مختلف چرخه‌ی حیات برنامه اجرا شوند. هر کدام از این وظایف تنها کاری که انجام می‌دهند فراخوانی متد Execute خودشان است. در ادامه می‌خواهیم از این وظایف جهت پیاده‌سازی الگوی Transaction Per Request استفاده کنیم. در نتیجه اینترفیس‌های زیر را ایجاد خواهیم کرد:
public interface IRunAtInit
{
       void Execute();
}
public interface IRunAfterEachRequest
{
       void Execute(); 
}
public interface IRunAtStartUp
{
       void Execute(); 
}
public interface IRunOnEachRequest
{
       void Execute(); 
}
public interface IRunOnError
{
       void Execute(); 
}
خوب، این اینترفیس‌ها همانطور که از نامشان پیداست، همان اعمال را پیاده سازی خواهند کرد:
IRunAtInit: اجرای وظایف در زمان بارگذاری اولیه‌ی برنامه.
IRunAfterEachRequest: اجرای وظایف بعد از اینکه درخواستی فراخوانی (ارسال) شد.
IRunAtStartUp: اجرای وظایف در زمان StartUp برنامه.
IRunOnEachRequest: اجرای وظایف در ابتدای هر درخواست.
IRunOnError: اجرای وظایف در زمان بروز خطا یا استثناء‌های مدیریت نشده‌ی برنامه.
خوب، یک کلاس می‌تواند با پیاده‌سازی هر کدام از اینترفیس‌های فوق تبدیل به یک task شود. همچنین از این جهت که اینترفیس‌های ما ساده هستند و هر اینترفیس یک متد Execute دارد، عملکرد آن‌ها تنها اجرای یکسری دستورات در حالات مختلف می‌باشد.
قدم بعدی افزودن قابلیت پشتیبانی از این وظایف در برنامه‌مان است. اینکار را با پیاده‌سازی ریجستری زیر انجام خواهیم داد:
public class TaskRegistry : StructureMap.Configuration.DSL.Registry
{
        public TaskRegistry()
        {
            Scan(scan =>
            {
                scan.Assembliy("yourAssemblyName");
                scan.AddAllTypesOf<IRunAtInit>();
                scan.AddAllTypesOf<IRunAtStartUp>();
                scan.AddAllTypesOf<IRunOnEachRequest>();
                scan.AddAllTypesOf<IRunOnError>();
                scan.AddAllTypesOf<IRunAfterEachRequest>();
            });
        }
}
با این کار استراکچرمپ اسمبلی معرفی شده را بررسی کرده و هر کلاسی که اینترفیس‌های ذکر شده را پیاده‌سازی کرده باشد، رجیستر می‌کند. قدم بعدی افزودن رجیستری فوق و بارگذاری آن درون کانتینرمان است:
ioc.AddRegistry(new TaskRegistry());
اکنون وظایف درون کانتینرمان بارگذاری شده‌اند. سپس نوبت به استفاده‌ی از این وظایف است. 
خوب، باید درون فایل Global.asax کدهای زیر را قرار دهیم. چون همانطور که عنوان شد وظایف ایجاد شده می‌بایستی در نقاط مختلف برنامه اجرا شوند:
protected void Application_Start()
{
   // other code
   foreach (var task in SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IRunAtInit>())
   {
                task.Execute();
    }
}
protected void Application_BeginRequest()
 {
           foreach (var task in SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IRunOnEachRequest>())
           {
                task.Execute();
           }
}
protected void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e)
{
            try
            {
                foreach (var task in SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IRunAfterEachRequest>())
                {
                    task.Execute();
                }
            }
            finally
            {
                HttpContextLifecycle.DisposeAndClearAll();
                MiniProfiler.Stop();
            }
}
protected void Application_Error()
{
            foreach (var task in SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IRunOnError>())
            {
                task.Execute();
            }
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، هر task در قسمت خاص خود فراخوانی خواهد شد. مثلاً IRunOnError درون رویداد Application_Error و دیگر وظایف نیز به همین ترتیب.
اکنون برنامه به صورت کامل از وظایف پشتیبانی می‌کند. در ادامه، کلاس زیر را ایجاد خواهیم کرد. این کلاس چندین اینترفیس را از اینترفیس‌های ذکر شده، پیاده‌سازی می‌کند:
public class TransactionPerRequest : IRunOnEachRequest, IRunOnError, IRunAfterEachRequest
{
        private readonly IUnitOfWork _uow;
        private readonly HttpContextBase _httpContext;
        public TransactionPerRequest(IUnitOfWork uow, HttpContextBase httpContext)
        {
            _uow = uow;
            _httpContext = httpContext;
        }


        void IRunOnEachRequest.Execute()
        {
            _httpContext.Items["_Transaction"] =
                _uow.Database.BeginTransaction(System.Data.IsolationLevel.ReadCommitted);
        }

        void IRunOnError.Execute()
        {
            _httpContext.Items["_Error"] = true;
        }

        void IRunAfterEachRequest.Execute()
        {
            var transaction = (DbContextTransaction) _httpContext.Items["_Transaction"];
            if (_httpContext.Items["_Error"] != null)
            {
                transaction.Rollback();
            }
            else
            {
                transaction.Commit();
            }
        }
}
توضیحات کلاس فوق:
در کلاس TransactionPerRequest به دو وابستگی نیاز خواهیم داشت: IUnitOfWork برای کار با تراکنش‌ها و HttpContextBase برای دریافت درخواست جاری. همانطور که مشاهده می‌کنید در متد IRunOnEachRequest.Execute یک تراکنش را آغاز کرده‌ایم و در IRunAfterEachRequest.Execute یعنی در پایان یک درخواست، تراکنش را commit کرده‌ایم. این مورد را با چک کردن یک فلگ در صورت عدم بروز خطا انجام داده‌ایم. اگر خطایی نیز وجود داشته باشد، کل عملیات roll back خواهد شد. لازم به ذکر است که فلگ خطا نیز درون متد IRunOnError.Execute به true مقداردهی شده است.
خوب، پیاده‌سازی الگوی Transaction Per Request به صورت کامل انجام گرفته است. اکنون اگر برنامه را در حالت زیر اجرا کنید:
_categoryService.AddNewCategory(category);
_uow.SaveAllChanges();

throw new InvalidOperationException();

return RedirectToAction("Index");
خواهید دید که عملیات roll back شده و تغییرات در دیتابیس (در اینجا ذخیره سازی گروه محصولات) اعمال نخواهد شد.