اشتراکها
وِیژگی های EF در نسخه های مختلف
از زمان ارائه نگارش net core 2.1.، ابزارهای سراسری (Global tools) نیز معرفی شدند. استفاده از این ابزارها در محیط cli در جهت آسانتر شدن و سریعتر شدن وظایف، صورت میپذیرد. net core sdk. مربوطه، تمامی امکانات لازم از جهت ایجاد، حذف و به روزرسانی ابزارها را از طریق nuget شامل میگردد. تعداد بسیار زیادی از این ابزارها در حال حاضر ایجاد شدهاند که در لیست زیر، تعدادی از آنها را معرفی میکنیم و سپس به نحوهی ایجاد این نوع ابزارها میپردازیم.
سوییچ g به معنای نصب سراسری ابزار و افزوده شدن آن به متغیرهای محیطی PATH میباشد که به راحتی در هر مسیری از محیط کنسول در دسترس خواهد بود و به مسیر dotnet/tools/. محدود نخواهد بود.
نحوه به روزرسانی ابزار و ارتقا آن به آخرین نسخه پایدار، با دستور زیر میباشد:
دستور حذف:
گزینه PackAsTool، امکان تبدیل فایل اجرایی شما را به یک ابزار سراسری فراهم میکند. دو گزینه بعدی که اختیاری است، به ترتیب شامل نام ابزار سراسری است که در صورت ذکر نشدن نام فایل پروژه، بدون پسوند csproj. میباشد و سومین مورد نیز مسیر قرارگیری فایل ابزار سراسری به عنوان یک بسته nuget میباشد.
سوییچ global که در بالاتر نیز توضیح داده شد، باعث نصب سراسری ابزار میگردد و سوییچ add-source که بعد از آن مسیر فایل ابزار، آمده است، به این معنا است که به صورت موقت، این دایرکتوری یا مسیر را به عنوان مخزن nuget شناسایی کرده تا امکان یافتن بسته در آن مسیر مهیا گردد و سپس نام پروژه در پایان ذکر میگردد. در آخر جهت اطمینان از نصب میتوانید ابزار را صدا بزنید:
با توجه به اینکه اصل مطلب گفته در رابطه با ایجاد یک ابزار سراسری در اینجا به پایان میرسد، ولی ایجاد یک ابزار خط فرمانی نیازمند یک سری کدنویسیها جهت ایجاد کامندها و سوییچها و راهنمای مربوط به آن نیز میباشد. بدین جهت کتابخانه زیر را نصب نمایید:
این کتابخانه شامل کلاس هایی جهت ایجاد یک ابزار خط فرمانی راحتتر میباشد.
با مزین کردن کلاس به ویژگی command، این کلاس را یک کامند معرفی کرده و شرحی از کاری که این کامند را انجام میدهد، نیز وارد میکنیم. این شرح بعدا در ابزار تولید شده به عنوان متن راهنما به کار میرود. سپس پراپرتیهایی را که با ویژگی option مزین گشتهاند، به عنوان سوییچ معرفی میکنیم. همچنین میتوان از DataAnotationها نیز جهت اعتبار سنجی نیز استفاده نمود.
در پارامتر این متد، یک اینترفیس با نام IConsole جهت ارتباط با محیط کنسول دیده میشود که در پایان عملیات، پیام «یادداشت ذخیره شد» توسط آن چاپ میگردد. کار این متد به طور خلاصه این است که مسیر اجرایی ابزار جاری را دریافت کرده و سپس در یک دایرکتوری با نام notes، برای هر یادداشت یک فایل ایجاد شده و محتوای دریافتی از کاربر داخل آن قرار میگرد و نام هر فایل، موضوع یادداشتی است که کاربر وارد کردهاست. متد GetBaseDirectory که مسیر ذخیره یادداشتها را بر میگرداند، در کلاس BaseClass با محتوای زیر قرار گرفته است:
کار این کلاس، بازگردانی لیستی از یادداشتهای ثبت شده است که حاوی سوییچ grep برای فیلتر کردن اسامی یادداشت هاست.
در صورتیکه یادداشت مورد نظر وجود نداشته باشد، با پیام The Note NotFound کار به پایان میرسد.
از آنجا که کلاس Program نیز به ویژگی command مزین شدهاست، متد OnExecute را اضافه میکنیم. تنها تفاوت این متد با متدهای قبلی، در نوع خروجی آن است که هر مقدار غیر از صفر، به منزله خطا میباشد. در این حالت چون کاربر کامندی را صادر نکرده است، ابتدا به کاربر اجباری بودن کامند را گوشزد کرده و سپس از طریق متد ShowHelp، راهنمای کار با ابزار را به او نشان داده و سپس کد یک را به منزله رخ دادن خطا یا اعلام شرایط غیرعادی بازمیگردانیم. نوع خروجی متد OnExecute در صورتی که void باشد، به معنای مقدار 0 میباشد که در کلاسهای قبلی از آن استفاده کردهایم.
تکه کد CommandLineApplication.Execute آرگومانهای ورودی را دریافت کرده و کامند مورد نظر را شناسایی میکند و همچنین مقدار عددی که از آن جهت return شدن استفاده میکند، همان عددهای صفر و غیر صفر میباشد که در بالا توضیح داده شده است.
در ابزار بالا کامند new-note به صورت جدا از هم با خط تیره مشخص شدهاست. دلیل این امر نیز جداشدن این کلمات در نام کلاس با حروف بزرگ است. در صورتیکه قصد ندارید نام کامندها با خط تیره از هم جدا شوند، باید نام کلاس را از NewNote به Newnote تغییر دهید.
- dotnet-ignore : این ابزار جهت دریافت فایلهای gitignore. کاربرد داشته و از یک مخزن عمومی گیت هاب جهت دریافت این فایلها استفاده میکند. این مخزن شامل انواع قالبهای gitignore در پروژههای متفاوت میباشد. با استفاده از این ابزار، ایجاد فایل gitignore راحتتر و سریعتر امکانپذیر میباشد.
- dotnet-serve : میزبانی و نمایش لیست فایلهای استاتیک محلی و اجرای آنها را در بستر http، فراهم مینماید.
- dotnet-cleanup : جهت پاکسازی محیط بیلد مانند دایرکتوریهای bin و obj میباشد. همان کار گزینه clean در منوی بیلد را بازی میکند.
- dotnet-warp : این ابزار در واقع پروژه Warp است که برای ایجاد یک تک فایل اجرایی جهت انتقال راحتتر فایل پروژه صورت میگیرد که همه وابستگیهای آن در همان تک فایل قرار میگیرد.
- Amazon.ECS.Tools , Amazon.ElasticBeanstalk.Tools و Amazon.Lambda.Tools : این ابزارها که به صورت رسمی از طرف آمازون ارائه شدهاند که جهت deploy شدن راحتتر پروژه به محیطهای توسعه وب آمازون مورد استفاده قرار میگیرند.
جهت مشاهده لیست کامل این ابزارها، به این مخزن گیت هاب مراجعه نمایید. نام ابزار و همچنین لینکها و توضیحات هر کدام، در این مخزن موجود است. همچنین جهت اضافه شدن ابزاری که در لیست نیست، از طریق ایجاد issue یا pull request لیست را به روزرسانی نمایید.
نحوهی نصب، حذف و به روزرسانی ابزارهای سراسری
جهت نصب یک ابزار، از دستور زیر استفاده میکنیم:
dotnet tool install -g dotnet-ignore
جهت مشاهده لیست تمامی ابزاهای سراسری نصب شده بر روی سیستم میتوانید از کامند زیر استفاده نمایید:
dotnet tool list -g
dotnet tool update -g dotnet-ignore
dotnet tool uninstall -g dotnet-ignore
ایجاد یک ابزار سراسری
جهت ساخت یک ابزار سراسری نیاز است تا یک پروژه را از نوع کنسول ایجاد نمایید و سپس به فایل csproj، خطوط زیر را اضافه کنید:
<PropertyGroup> <PackAsTool>true</PackAsTool> <ToolCommandName>dotnet-mytool</ToolCommandName> <PackageOutputPath>./nupkg</PackageOutputPath> </PropertyGroup>
جهت ساخته شدن فایل، ابتدا یکبار پروژه را بیلد کرده و پس از اجرای دستور dotnet pack، فایل پکیج در مسیر ذکر شده ساخته میشود و آماده انتقال به مخازن nuget میباشد. جهت تست و اجرای ابزار بر روی سیستم خود قبل از عرضه نهایی نیاز است تا با دستور زیر آن را بر روی سیستم خود نصب و آزمایش نمایید:
dotnet tool install --global --add-source ./nupkg globaltools
dotnet-mytool
https://www.nuget.org/packages/McMaster.Extensions.CommandLineUtils
ایجاد یک ابزار عمومی جهت یادداشت نویسی
برای استفاده از این کتابخانه، یک پروژه از نوع کنسول را با نام globaltools ایجاد نمایید و کتابخانهی بالا را نصب نمایید. سپس به ازای هر کامند، یک کلاس را ایجاد میکنیم. ابتدا جهت ایجاد کامندی با نام NewNote یک کلاس را به همین نام میسازیم:
[Command(Description="Add a new note")] public class NewNote { [Required] [Option(Description="title of note")] public string Title{ get; set; } [Option(Description="content of note")] public string Body{ get; set; } }
بعد از ایجاد موارد بالا، نیاز است که اکشنی که باید این کامند را اجرا کند، به آن اضافه کرد. جهت افزودن این اکشن، یک متد را با نام OnExecute، به بدنه این کلاس اضافه میکنیم:
[Command(Description="Add a new note")] public class NewNote:BaseClass { [Required] [Option(Description="title of note")] public string Title{ get; set; } [Option(Description="content of note")] public string Body{ get; set; } public void OnExecute(IConsole console) { var dir = GetBaseDirectory(); if(!Directory.Exists(dir)) { Directory.CreateDirectory(dir); } var filePath = Path.Combine(dir, Title + ".txt"); File.WriteAllText(filePath, Body); console.WriteLine("the note is saved"); } }
public class BaseClass { protected string GetBaseDirectory(){ var baseDirectory = Environment.CurrentDirectory; return (Path.Combine(baseDirectory, "notes")); } }
کامند بعدی، لیست یادداشتهای ثبت شدهاست:
public class List:BaseClass { [Option(Description="search a phrase in notes title")] public string Grep{ get; set; } public void OnExecute(IConsole console) { try { var baseDirectory = GetBaseDirectory(); var dir = new DirectoryInfo(baseDirectory); var files = dir.GetFiles(); foreach(var file in files) { if(!String.IsNullOrEmpty(Grep) && !file.Name.Contains(Grep)) continue; console.WriteLine(Path.GetFileNameWithoutExtension(file.Name)); } } catch (Exception e) { console.WriteLine(e.Message); } } }
کلاس بعدی show نیز جهت نمایش کلاس بر اساس عنوان یادداشت است:
[Command(Description="show contnet of note")] public class Show:BaseClass { [Required] [Option(Description="title of note")] public string Title{ get; set; } public void OnExecute(IConsole console){ var baseDirectory = GetBaseDirectory(); var file = Path.Combine(baseDirectory, Title+".txt"); if(!File.Exists(file)) { console.WriteLine("The Note NotFound..."); return; } console.WriteLine(File.ReadAllText(file)); } }
بعد از اتمام کامندهای مربوطه، به کلاس program رفته و برای آن نیز ویژگی command را اضافه میکنیم و همچنین ویژگی subCommand را جهت معرفی کامندهایی که در برنامه در دسترس کاربر قرار میگیرند، اضافه میکنیم:
[Command(Description="An Immediate Note Saver")] [Subcommand(typeof(NewNote),typeof(List),typeof(Show))] class Program { static int Main(string[] args) { return CommandLineApplication.Execute<Program>(args); } public int OnExecute(CommandLineApplication app, IConsole console) { console.WriteLine("You must specify a subcommand."); console.WriteLine(); app.ShowHelp(); return 1; } }
در نهایت متد Main را نیز به شکل زیر تغییر میدهیم:
static int Main(string[] args) { return CommandLineApplication.Execute<Program>(args); }
نمونه استفاده از ابزار نهایی
PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes new-note -t "sample1" -b "this is body" the note is saved PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes new-note -t "test1" -b "this is body of another note" the note is saved PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes list sample1 test1 PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes list -g sa sample1 PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes show -t sample1 this is body
- در سازندهی کلاس ApplicationDbContext ، به connectionString1 اشاره شده که تعریف آن در فایل web.config برنامه موجود است. به عبارتی در این مثال چنین رشتهی اتصالی تعریف شدهاست:
بنابراین بانک اطلاعاتی پیش فرض آن TestDbIdentity نام دارد (جهت اتصال به آن، برای مشاهده جداول و یا تغییر و ثبت اطلاعات). این رشته اتصالی هم مخصوص SQL Server تنظیم شدهاست که میتوانید توسط management studio و یا سایر ابزارهای مشابه، همانند قبل به آن متصل شوید.
- «در پوشه App_Data حذف کردم» ... از مثال نهایی کامل شده استفاده کنید (^) و نیازی به تکرار این مراحل نیست تا خطای یافت نشدن dbcontext را دریافت نکنید.
- برای ReCreate فقط کافی هست که بانک اطلاعاتی TestDbIdentity را drop کنید. بعد برنامه را مجددا از نو اجرا کنید. چون مراحل migrations آن به حالت خودکار تنظیم شدهاست، بانک اطلاعاتی را به صورت خودکار ایجاد میکند یا تغییرات کلاسهای دومین برنامه را به صورت خودکار به بانک اطلاعاتی اعمال خواهد کرد.
- برای آشنایی بیشتر با مباحث تعریف رشته اتصالی EF Code First و مباحث Migrations آن، سری EF Code First را در سایت یکبار مطالعه کنید.
<add name="connectionString1" connectionString="Data Source=(local);Initial Catalog=TestDbIdentity;Integrated Security = true" providerName="System.Data.SqlClient" />
- «در پوشه App_Data حذف کردم» ... از مثال نهایی کامل شده استفاده کنید (^) و نیازی به تکرار این مراحل نیست تا خطای یافت نشدن dbcontext را دریافت نکنید.
- برای ReCreate فقط کافی هست که بانک اطلاعاتی TestDbIdentity را drop کنید. بعد برنامه را مجددا از نو اجرا کنید. چون مراحل migrations آن به حالت خودکار تنظیم شدهاست، بانک اطلاعاتی را به صورت خودکار ایجاد میکند یا تغییرات کلاسهای دومین برنامه را به صورت خودکار به بانک اطلاعاتی اعمال خواهد کرد.
- برای آشنایی بیشتر با مباحث تعریف رشته اتصالی EF Code First و مباحث Migrations آن، سری EF Code First را در سایت یکبار مطالعه کنید.
مطالب دورهها
توابع(Function)
برنامه نویسی تابع گرا در یک جمله یعنی نوشتن توابع در پروژه و فراخوانی آنها به همراه مقدار دهی به آرگومانهای متناظر و دریافت خروجی در صورت نیاز. در #F پارامترهای یک تابع با پرانتز یا کاما از هم تمیز داده نمیشوند بلکه باید فقط از یک فضای خالی بین آنها استفاده کنید.(البته میتونید برای خوانایی بهتر از پرانتز استفاده کنید)
همان طور که میبینید تابعی به نام add داریم که دارای 2 پارامتر ورودی است به نامهای x , y که فقط توسط یک فضای خالی از هم جدا شدند. حال به مثال دیگر توجه کنید.
در مثال بالا همان تابع add 2 بار فراخوانی شده است که یک بار مقدار خروجی تابع در یک شناسه به نام result1 و یک بار مقدار خروجی با مقادیر متفاوت در شناسه به نام result2 قرار گرفت. شناسه finalResult حاصل فراخوانی تابع add با مقادیر result1 , result2 است. میتونیم کد بالا رو به روش مناسبتری باز نویسی کنیم.
در اینجا برای خوانایی بهتر کد از پرانتز برای جداسازی مقدار پارامترها استفاده کردم.
خروجی توابع
کامپایلر #F آخرین مقداری که در تابع، تعریف و استفاده میشود را به عنوان مقدار بازگشتی و نوع آن را نوع بازگشتی میشناسد.
در مثال بالا خروجی تابع مقدار (
length * pi * radius * radius
) است و نو ع آن float میباشد.
یک مثال دیگر:
خروجی تابع بالا از نوع string است و مقدار آن با توجه به ورودی تابع positive یا negative یا zero خواهد بود.
تعریف پارامترهای تابع با ذکر نوع به صورت صریح
اگر هنگام تعریف توابع مایل باشید که نوع پارامترها را به صورت صریح تعیین کنید از روش زیر استفاده میکنیم.
تعریف تابع به همراه دو پارامتر و ذکر نوع فقط برای یکی از پارامترها :
Pipe-Forward Operator
در #F روشی دیگری برای تعریف توابع وجود دارد که به pipe-Forward معروف است. فقط کافیست از اپراتور (<|) به صورت زیر استفاده کنید.
کد بالا به این معنی است که تابعی یک پارامتر ورودی به نام x دارد و این پارامتر رو به تابع مورد نظر(هر تابعی که شما هنگام استفاده تعیین کنید) تحویل میدهد و خروجی را بر میگرداند. برای مثال
یا
در مثال بالا ابتدا حاصل جمع 7 و 6 محاسبه میشود و نتیجه با 4 جمع میشود و دوباره نتیجه با 5 جمع میشود تا حاصل نهایی در result قرار گیرد. به نظر اکثر برنامه نویسان #F این روش نسبت به روشهای قبلی خواناتر است. این روش همچنین مزایای دیگری نیز دارد که در مبحث Partial Functionها بحث خواهیم کرد.
Partial Fucntion Or Application
partial function به این معنی است که در هنگام فراخوانی یک تابع نیاز نیست که به تمام آرگومانهای مورد نیاز مقدار اختصاص دهیم. برای نمونه در مثال بالا تابع add نیاز به 2 آرگومان ورودی داشت در حالی که فقط یک مقدار به آن پاس داده شد.
دلیل برخورد #F با این مسئله این است که #F توابع رو به شکل مقدار در نظر میگیرد و اگر تمام مقادیر مورد نیاز یک تابع در هنگام فراخوانی تحویل داده نشود، از مقدار برگشت داده شده فراخوانی تابع قبلی استفاده خواهد کرد. البته این مورد همیشه خوشایند نیست. اما میتونیم با استفاده از پرانتز ر هنگام تعریف توابع مشخص کنیم که دقیقا نیاز به چند تا مقدار ورودی برای توابع داریم.
کد بالا کامپایل نخواهد شد و خطای زیر رو مشاهده خواهید کرد.
توابع بازگشتی
در مورد ماهیت توابع بازگشتی نیاز به توضیح نیست فقط در مورد نوع پیاده سازی اون در #F توضیح خواهم داد. برای تعریف توابع به صورت بازگشتی کافیست از کلمه rec بعد از let استفاده کنیم(زمانی که قصد فراخوانی تابع رو در خود تابع داشته باشیم). مثال پایین به خوبی مسئله را روشن خواهد کرد.(پیاده سازی تابع فیبو ناچی)
*درباره الگوی Matching در فصل بعد به صورت کامل توضیح خواهم داد.
خروجی برای مثال بالا به صورت خواهد شد.
توابع بازگشتی دو طرفه
گاهی اوقات توابع به صورت دوطرفه بازگشتی میشوند. یعنی فراخوانی توابع به صورت چرخشی انجام میشود. (فراخوانی یک تابع در تابع دیگر و بالعکس). به مثال زیر دقت کنید.
کاملا واضح است در تابع Even فراخوانی تابع Odd انجام میشود و در تابع Odd فراخوانی تابع Even. به این حالت mutual recursive میگویند.
ترکیب توابع
در مثال بالا دو تابع به نامهای firstFunction و secondFunction داریم. بااستفاده از (<<) دو تابع را با هم ترکیب میکنیم. خروجی بدین صورت محاسبه میشود که ابتدا تابع firstFucntion مقدار x را محاسبه میکند و حاصل به تابع secondFucntion پاس داده میشود. در نهایت یک تابع جدید به نام newFunction خواهیم داشت که مقدار نهایی محاسبه خواهد شد. خروجی مثال بالا 202 است.
توابع تودرتو
در #F امکان تعریف توابع تودرتو وجود دارد. بعنی میتونیم یک تابع را در یک تابع دیگر تعریف کنیم. فقط نکته مهم در امر استفاده از توابع به این شکل این است که توابع تودرتو فقط در همون تابعی که تعریف میشوند قایل استفاده هستند و محدوده این توابع در خود همون تابع است.
در مثال بالا یک تابع تعریف کرده ایم به نام sumOfDivisors. در داخل این تابع یک تابع دیگر به نام loop داریم که از نوع بازگشتی است(به دلیل وجود rec بعد از let). بدنه تابع داخلی به صورت زیر است:
خروجی مثال بالا برای ورودی 10 عدد 18 میباشد. مجموع مقصوم علیههای عدد 10 (1 + 2 + 5 + 10 ).
آیا میتوان توابع را Overload کرد؟
در #F امکان overloading برای یک تابع وجود ندارد. ولی متدها را میتوان overload کرد.(متدها در فصل شی گرایی توضیح داده میشود).
do keyword
زمانی که قصد اجرای یک کد را بدون تعریف یک تابع داشته باشیم باید از do استفاده کنیم. همچنین از do در انجام برخی عملیات پیش فرض در کلاسها زیاد استفاده میکنیم.(در فصل شی گرایی با این مورد آشنا خواهید شد).
let add x y = x + y let result = add 4 5 printfn "(add 4 5) = %i" result
let add x y = x + y let result1 = add 4 5 let result2 = add 6 7 let finalResult = add result1 result2
let add x y = x + y let result =add (add 4 5) (add 6 7)
خروجی توابع
کامپایلر #F آخرین مقداری که در تابع، تعریف و استفاده میشود را به عنوان مقدار بازگشتی و نوع آن را نوع بازگشتی میشناسد.
let cylinderVolume radius length : float = let pi = 3.14159 length * pi * radius * radius
یک مثال دیگر:
let sign num = if num > 0 then "positive" elif num < 0 then "negative" else "zero"
تعریف پارامترهای تابع با ذکر نوع به صورت صریح
اگر هنگام تعریف توابع مایل باشید که نوع پارامترها را به صورت صریح تعیین کنید از روش زیر استفاده میکنیم.
let replace(str: string) = str.Replace("A", "a")
let addu1 (x : uint32) y = x + y
Pipe-Forward Operator
در #F روشی دیگری برای تعریف توابع وجود دارد که به pipe-Forward معروف است. فقط کافیست از اپراتور (<|) به صورت زیر استفاده کنید.
let (|>) x f = f x
let result = 0.5 |> System.Math.Cos
let add x y = x + y let result = add 6 7 |> add 4 |> add 5
Partial Fucntion Or Application
partial function به این معنی است که در هنگام فراخوانی یک تابع نیاز نیست که به تمام آرگومانهای مورد نیاز مقدار اختصاص دهیم. برای نمونه در مثال بالا تابع add نیاز به 2 آرگومان ورودی داشت در حالی که فقط یک مقدار به آن پاس داده شد.
let result = add 6 7 |> add 4
let sub (a, b) = a - b let subFour = sub 4
prog.fs(15,19): error: FS0001: This expression has type int but is here used with type 'a * 'b
در مورد ماهیت توابع بازگشتی نیاز به توضیح نیست فقط در مورد نوع پیاده سازی اون در #F توضیح خواهم داد. برای تعریف توابع به صورت بازگشتی کافیست از کلمه rec بعد از let استفاده کنیم(زمانی که قصد فراخوانی تابع رو در خود تابع داشته باشیم). مثال پایین به خوبی مسئله را روشن خواهد کرد.(پیاده سازی تابع فیبو ناچی)
let rec fib x = match x with | 1 -> 1 | 2 -> 1 | x -> fib (x - 1) + fib (x - 2)
printfn "(fib 2) = %i" (fib 2) printfn "(fib 6) = %i" (fib 6) printfn "(fib 11) = %i" (fib 11)
خروجی برای مثال بالا به صورت خواهد شد.
(fib 2) = 1 (fib 6) = 8 (fib 11) = 89
گاهی اوقات توابع به صورت دوطرفه بازگشتی میشوند. یعنی فراخوانی توابع به صورت چرخشی انجام میشود. (فراخوانی یک تابع در تابع دیگر و بالعکس). به مثال زیر دقت کنید.
let rec Even x = if x = 0 then true else Odd (x - 1) and Odd x = if x = 1 then true else Even (x - 1)
ترکیب توابع
let firstFunction x = x + 1 let secondFunction x = x * 2 let newFunction = firstFunction >> secondFunction let result = newFunction 100
توابع تودرتو
در #F امکان تعریف توابع تودرتو وجود دارد. بعنی میتونیم یک تابع را در یک تابع دیگر تعریف کنیم. فقط نکته مهم در امر استفاده از توابع به این شکل این است که توابع تودرتو فقط در همون تابعی که تعریف میشوند قایل استفاده هستند و محدوده این توابع در خود همون تابع است.
let sumOfDivisors n = let rec loop current max acc =
//شروع تابع داخلی
if current > max then acc else if n % current = 0 then loop (current + 1) max (acc + current) else loop (current + 1) max acc
//ادامه بدنه تابع اصلی
let start = 2 let max = n / 2 (* largest factor, apart from n, cannot be > n / 2 *) let minSum = 1 + n (* 1 and n are already factors of n *) loop start max minSum printfn "%d" (sumOfDivisors 10)
if current > max then acc else if n % current = 0 then loop (current + 1) max (acc + current) else loop (current + 1) max acc
آیا میتوان توابع را Overload کرد؟
در #F امکان overloading برای یک تابع وجود ندارد. ولی متدها را میتوان overload کرد.(متدها در فصل شی گرایی توضیح داده میشود).
do keyword
زمانی که قصد اجرای یک کد را بدون تعریف یک تابع داشته باشیم باید از do استفاده کنیم. همچنین از do در انجام برخی عملیات پیش فرض در کلاسها زیاد استفاده میکنیم.(در فصل شی گرایی با این مورد آشنا خواهید شد).
open System open System.Windows.Forms let form1 = new Form() form1.Text <- "XYZ" [<STAThread>] do Application.Run(form1)
در مورد یکسان سازی ی و ک در حین استفاده از WCF RIA Services پیشتر مطلبی را در این سایت خوانده بودید. جهت تکمیل این بحث، بسط این روش به Entity framework به صورت زیر خواهد بود:
using System.Data;
using System.Data.Objects;
using System.Linq;
using System.Reflection;
namespace EfExt
{
public static class CorrectYeKe
{
public static void ApplyCorrectYeKe(this ObjectContext ctx)
{
if (ctx == null)
return;
//پیدا کردن موجودیتهای تغییر کرده
var changedEntities = ctx.ObjectStateManager.GetObjectStateEntries(
EntityState.Added | EntityState.Modified
);
foreach (var entity in changedEntities)
{
if (entity.Entity == null) continue;
//یافتن خواص قابل تنظیم و رشتهای این موجودیتها
var propertyInfos = entity.Entity.GetType().GetProperties(
BindingFlags.Public | BindingFlags.Instance
).Where(p => p.CanRead && p.CanWrite && p.PropertyType == typeof(string));
var pr = new PropertyReflector();
//اعمال یکپارچگی نهایی
foreach (var propertyInfo in propertyInfos)
{
var propName = propertyInfo.Name;
var val = pr.GetValue(entity.Entity, propName);
if (val != null)
{
pr.SetValue(
entity.Entity,
propName,
val.ToString().ApplyUnifiedYeKe());
}
}
}
}
}
}
ابتدا موجودیتهای تغییر کرده یافت خواهند شد (اگر از self tracking entities استفاده میکنید استفاده از Context.DetectChanges پیش از فراخوانی این متد ضروری خواهد بود)، سپس در این لیست در مورد تک تک اشیاء، خواص رشتهای که readonly نیستند یافت شده و ی و ک آنها یک دست میشوند.
محل اعمال آن هم باید پیش از فراخوانی Context.SaveChanges باشد.
سورس این کتابخانه را از اینجا میتوانید دریافت کنید.