بحث EF متفاوت است و کاربرد گستردهای دارد؛ از وب تا دسکتاپ و غیره. در تعدادی سکوهای کاری، synchronization context نال هست و در تعدادی دیگر خیر. در ASP.NET Core نال هست و در موارد دیگر خیر. خلاصه به همین جهت مجبور شدند اینکار را انجام دهند. باید ببینید استفاده کنندهی از کتابخانهی شما بیشتر چه کاربردی را دنبال میکند؛ وب هست یا دسکتاپ؟ دات نت قدیم هست یا جدید؟ یک زمانی از EF-Core میشد در برنامههای داتنت قدیم هم استفاده کرد (نگارشهای جدیدتر آن خیر).
نظرات مطالب
اندازه گیری کارآیی کدها توسط NBench
یک نکتهی تکمیلی
بجای NBench، اینروزها BenchmarkDotNet تبدیل به استانداردی برای اندازهگیری کارآیی برنامههای دات نت شدهاست. چند نمونه مثال از کاربرد آن توسط تیمهای مایکروسافت جهت اندازهگیری کارآیی قسمتهای مختلف NET Core.:
remote name could not be resolved یعنی مشکل DNS و یا تنظیمات اتصالی را دارید به احتمال زیاد. آدرس زیر را در IE امتحان کنید (از این جهت که تنظیمات اینترنت IE به برنامههای دات نت به صورت پیش فرض اعمال میشوند). اگر باز نشد، مشکل اتصالی دارید:
https://az320820.vo.msecnd.net/packages/structuremap.2.6.4.1.nupkg
https://az320820.vo.msecnd.net/packages/structuremap.2.6.4.1.nupkg
با سلام و تشکر.
بعد از آپ گرید کردن پروژه به دات نت 8 سیستم به خوبی لاگین میشه و مشکلی نداره ولی وقتی گزینه Users Manager رو کلیک می کنیم، در سمت سرور در کنترلر UserAccountManagerController همونطور که در عکس زیر قابل مشاهده است IsAuthenticated برای کاربر false و در سمت کلاینت هم با ارور 401 مواجه میشیم. ممنون میشم راهنمایی بفرمایید.
معمولا وقتی صحبت از هک میشود بیشتر وب سایتها مدنظر هستند و کمتر به نرم افزارهای محیط desktop توجه میشود اما در محیط desktop هم امنیت بسیار مهم است.
یکی از مواردی که در رابطه با windows formها (دات نتی و غیر دات نتی) بسیار به آن برخورد کرده ام اعمال دسترسی کاربر به قسمتهای مختلف فرم با مخفی یا غیر فعال کردن دکمهها و کنترلهای فرم است. به این صورت که در هنگام لود فرم اصلی با توجه به دسترسی کاربر بعضی منوها مخفی میشوند و در لود هر فرم هم بعضی از دکمهها و کنترلهای روی فرم مخفی یا غیر فعال میشوند. همین!
یکی از مواردی که در رابطه با windows formها (دات نتی و غیر دات نتی) بسیار به آن برخورد کرده ام اعمال دسترسی کاربر به قسمتهای مختلف فرم با مخفی یا غیر فعال کردن دکمهها و کنترلهای فرم است. به این صورت که در هنگام لود فرم اصلی با توجه به دسترسی کاربر بعضی منوها مخفی میشوند و در لود هر فرم هم بعضی از دکمهها و کنترلهای روی فرم مخفی یا غیر فعال میشوند. همین!
اما اگر کاربر به کمک ابزاری بتواند منوها و کنترلهای مخفی فرم را نمایش دهد و منوها و کنترلهای غیرفعال را فعال کند چی؟
کلاس زیر را در نظر بگیرید :
public class HackWindowsForms { struct POINTAPI { public int X; public int Y; } [DllImport("user32.dll")] static extern int EnumChildWindows(int hWndParent, EnumChildCallbackDelegate enumChildCallback, int lParam); [DllImport("user32.dll")] static extern int EnableWindow(int hwnd, int fEnable); [DllImport("user32.dll")] static extern int WindowFromPoint(int x, int y); [DllImport("user32.dll")] static unsafe extern int GetCursorPos(POINTAPI* lpPoint); delegate int EnumChildCallbackDelegate(int hwnd, int lParam); public static void EnableThisWindowControls() { unsafe { POINTAPI cursorPosition = new POINTAPI(); GetCursorPos(&cursorPosition); int winWnd = WindowFromPoint(cursorPosition.X, cursorPosition.Y); EnumChildWindows(winWnd, EnumChildCallback, 0); } } static int EnumChildCallback(int hwnd, int lParam) { EnableWindow(hwnd, 1); EnumChildWindows(hwnd, EnumChildCallback, 0); return 1; } }
private void button1_MouseUp(object sender, MouseEventArgs e) { HackWindowsForms.EnableThisWindowControls(); MessageBox.Show("حالا روی دکمه مورد نظر کلیک کنید و کلید space را فشار دهید.", "", MessageBoxButtons.OK, MessageBoxIcon.Asterisk, MessageBoxDefaultButton.Button1, MessageBoxOptions.RtlReading); }
نمونه کد مشابهی هم برای نمایش منوها و کنترلهای مخفی شده میتوان نوشت.
اما راه حل چیست؟
قبل از اجرای هر عملی که احتیاج به دسترسی دارد، دسترسی کاربر چک شود و فقط به غیر فعال و مخفی کردن کنترلها بسنده نشود. مثلا اگر دکمه ویرایش را غیر فعال کرده ایم در کلیک آن هم دسترسی چک شود.
در کتابخانهی iTextSharp به جهت سازگاری با کتابخانهی اصلی، رنگها را بر اساس کلاسی به نام BaseColor تعریف کردهاند؛ که ایکاش به جای اینکار، همه را با کلاس Color فضای نام استاندارد System.Drawing جایگزین میکردند. همین مشکل با فونت هم هست. یک کلاس فونت در فضای نام iTextSharp.text وجود دارد به علاوه کلاس فونت تعریف شده در فضای نام استاندارد System.Drawing دات نت؛ که خیلی سریع میتواند به خطای کامپایل زیر ختم شود:
'Font' is an ambiguous reference between 'iTextSharp.text.Font' and 'System.Drawing.Font'
و در نهایت مجبور خواهیم شد که به صورت صریح علام کنیم، iTextSharp.text.Font منظور ما است و نه آن یکی.
در کل اگر با کلاس Color فضای نام استاندارد System.Drawing بیشتر راحت هستید به صورت زیر هم میتوان رنگهای متداول را مورد استفاده قرار داد:
تعریف رنگها بر اساس نام آنها:
var color = new BaseColor(Color.LightGray);
تعریف رنگها بر اساس مقادیر Hex متداول در المانهای HTML :
var color = new BaseColor(ColorTranslator.FromHtml("#1C5E55"));
این نکتهای است که شاید خیلیها از وجود آن بیاطلاع باشند. به صورت پیش فرض در کلاس استاندارد ColorTranslator، امکان دریافت رنگهای بکاررفته در المانهای HTML به کمک متد ColorTranslator.FromHtml مهیا است.
البته اگر زمانی خواستید خودتان این متد را پیاده سازی کنید، نکتهی آن به صورت زیر است:
string htmlColor = "#1C5E55";
int x = Convert.ToInt32(htmlColor.Replace("#", "0x"), 16);
byte red = (byte)((x & 0xff0000) >> 16);
byte green = (byte)((x & 0xff00) >> 8);
byte blue = (byte)(x & 0xff);
سپس کلاسهای Color و همچنین BaseColor امکان پذیرش این اجزای حاصل را دارند (به کمک متد Color.FromRgb و یا سازندهی BaseColor).
علت ذکر ColorTranslator.FromHtml به این بر میگردد که ترکیبات رنگ جالبی را میتوان از جداول HTML ایی موجود در سایتهای مختلف ایده گرفت و یا حتی از قالبهای پیش فرض GridView در ASP.NET مثلا.
اکنون برای ساخت جدولی مانند شکل فوق، به ازای هر سلولی که مشاهده میکنید باید یکبار BorderColor و BackgroundColor تنظیم شوند. رنگ متن هم از رنگ فونت دریافت میشود:
var pdfCell = new PdfPCell(new Phrase(Text, Font))
{
RunDirection = ...,
BorderColor = ...,
BackgroundColor = ...
};
تفاوت بین یک کلاس استاتیک، متدی استاتیک و یا متغیر عضو استاتیک چیست؟ چه زمانی باید از آنها استفاده کرد و لزوم بودن آنها چیست؟
برای پاسخ دادن به این سؤالات باید از نحوهی تقسیم بندی حافظه شروع کرد.
RAM برای هر نوع پروسهای که در آن بارگذاری میشود به سه قسمت تقسیم میگردد: Stack ، Heap و Static (استاتیک در دات نت در حقیقت قسمتی از Heap است که به آن High Frequency Heap نیز گفته میشود).
این قسمت استاتیک حافظه، محل نگهداری متدها و متغیرهای استاتیک است. آن متدها و یا متغیرهایی که نیاز به وهلهای از کلاس برای ایجاد ندارند، به صورت استاتیک ایجاد میگردند. در سی شارپ از واژه کلیدی static برای معرفی آنها کمک گرفته میشود. برای مثال:
class MyClass
{
public static int a;
public static void DoSomething();
}
MyClass.DoSomething(); // and not -> new MyClass().DoSomething();
به مثال زیر دقت نمائید:
class MyClass
{
// non-static instance member variable
private int a;
//static member variable
private static int b;
//static method
public static void DoSomething()
{
//this will result in compilation error as “a” has no memory
a = a + 1;
//this works fine since “b” is static
b = b + 1;
}
}
بر این اساس کامپایلر نیز از کامپایل شدن این کد جلوگیری کرده و خطای لازم را گوشزد خواهد کرد.
اکنون تعریف یک کلاس به صورت استاتیک چه اثری را خواهد داشت؟
با تعریف یک کلاس به صورت استاتیک مشخص خواهیم کرد که این کلاس تنها حاوی متدها و متغیرهای استاتیک میباشد. امکان ایجاد یک وهله از آنها وجود نداشته و نیازی نیز به این امر ندارند. این کلاسها امکان داشتن instance variables را نداشته و به صورت پیش فرض از نوع sealed به حساب خواهند آمد و امکان ارث بری از آنها نیز وجود ندارد. علت این امر هم این است که یک کلاس static هیچ نوع رفتاری را تعریف نمیکند.
پس با این تفاسیر چرا نیاز به یک کلاس static ممکن است وجود داشته باشد؟
همانطور که عنوان شد یک کلاس استاتیک هیچ نوع رفتاری را تعریف نمیکند بنابراین بهترین مکان است برای تعریف متدهای کمکی که به سایر اعضای کلاسهای ما وابستگی نداشته، عمومی بوده، مستقل و متکی به خود هستند. عموما متدهای کمکی در یک برنامه به صورت مکرر فراخوانی شده و نیاز است تا به سرعت در دسترس قرار داشته باشند و حداقل یک مرحله ایجاد وهله کلاس در اینجا برای راندمان بیشتر حذف گردد.
برای مثال متدی را در نظر بگیرید که بجز اعداد، سایر حروف یک رشته را حذف میکند. این متد عمومی است، وابستگی به سایر اعضای یک کلاس یا کلاسهای دیگر ندارد. بنابراین در گروه متدهای کمکی قرار میگیرد. اگر از افزونهی ReSharper استفاده نمائید، این نوع متدها را به صورت خودکار تشخیص داده و راهنمایی لازم را جهت تبدیل آنها به متدهای استاتیک ارائه خواهد داد.
با کلاسهای استاتیک نیز همانند سایر کلاسهای یک برنامه توسط JIT compiler رفتار میشود، اما با یک تفاوت. کلاسهای استاتیک فقط یکبار هنگام اولین دسترسی به آنها ساخته شده و در قسمت High Frequency Heap حافظه قرار میگیرند. این قسمت از حافظه تا پایان کار برنامه از دست garbage collector در امان است (بر خلاف garbage-collected heap یا object heap که جهت instance classes مورد استفاده قرار میگیرد)
نکته:
در برنامههای ASP.Net از بکارگیری متغیرهای عمومی استاتیک برحذر باشید (از static fields و نه static methods). این متغیرها بین تمامی کاربران همزمان یک برنامه به اشتراک گذاشته شده و همچنین باید مباحث قفلگذاری و امثال آنرا در محیطهای چند ریسمانی هنگام کار با آنها رعایت کرد (thread safe نیستند).
نظرات مطالب
پیاده سازی اسکرام با شیرپوینت
نه آنچنان. پایه کار همان است. برنامه نویسی شیرپوینت بیشتر مبتنی است بر ASP.NET Webforms و Work flow foundation و نگارش جدید آن WCF هم دارد.
و در کل شرکتی که میخواهد از SharePoint درست استفاده کند باید متخصصهایی با این تواناییها داشته باشد:
- توانایی راه اندازی دومین ویندوز سرور
- توانایی راه اندازی Exchange server
- توانایی راه اندازی SQL Server
- آشنایی کامل با IIS
- تسلط کامل به برنامه نویسی ASP.NET و وب پارت نویسی.
- آشنایی با برنامه نویسی Workflow foundation
به نظر من مایکروسافت بسیاری از کتابخانههایی را که به دات نت فریم ورک اضافه کرده فقط و فقط به خاطر SharePoint بوده نمونهاش همین Workflow foundation . من کمتر دیدم از این مورد خارج از SharePoint استفاده شود. یا اگر دقت کرده باشید ASP.NET 2.0 وب پارت هم دارد ولی باز هم ... کاربردش جای دیگری است.
یا در SQL Server 2008 یک سری از قابلیتهای file stream ایی که اضافه شده فقط به خاطر مدیریت سادهتر و بهینهتر حجم بالای دیتابیس شیرپوینت در نگارش 2010 آن بوده که همه چیز داخل آن ذخیره میشود.
و در کل شرکتی که میخواهد از SharePoint درست استفاده کند باید متخصصهایی با این تواناییها داشته باشد:
- توانایی راه اندازی دومین ویندوز سرور
- توانایی راه اندازی Exchange server
- توانایی راه اندازی SQL Server
- آشنایی کامل با IIS
- تسلط کامل به برنامه نویسی ASP.NET و وب پارت نویسی.
- آشنایی با برنامه نویسی Workflow foundation
به نظر من مایکروسافت بسیاری از کتابخانههایی را که به دات نت فریم ورک اضافه کرده فقط و فقط به خاطر SharePoint بوده نمونهاش همین Workflow foundation . من کمتر دیدم از این مورد خارج از SharePoint استفاده شود. یا اگر دقت کرده باشید ASP.NET 2.0 وب پارت هم دارد ولی باز هم ... کاربردش جای دیگری است.
یا در SQL Server 2008 یک سری از قابلیتهای file stream ایی که اضافه شده فقط به خاطر مدیریت سادهتر و بهینهتر حجم بالای دیتابیس شیرپوینت در نگارش 2010 آن بوده که همه چیز داخل آن ذخیره میشود.
عموما در برنامههای SPA، اطلاعات از طریق HTTP و از طرف سرور دریافت میشوند. از نگارشهای ابتدایی Angular، اینکار از طریق HTTP Module آن مسیر بود و هست. در Angular 4.3 روش بهبودیافتهای نسبت به این روش متداول ارائه شدهاست که در ادامه تعدادی از ویژگیهای مقدماتی آنرا بررسی میکنیم.
هرچند ارتقاء به HttpClient الزامی نیست و کدهای پیشین، هنوز هم به خوبی کار میکنند؛ اما طراحی جدید آن شامل ویژگیهای توکاری است که به سختی توسط HTTP Module پیشین قابل پیاده سازی هستند.
به روز رسانی وابستگیهای پروژه
پیش از هرکاری نیاز است وابستگیهای پروژه را به روز رسانی کرد و یکی از روشهای سادهی یافتن شماره نگارشهای جدید بستههای تعریف شدهی در فایل package.json برنامه، استفاده از بستهی npm-check-updates است:
دستور اول، این بسته را به صورت عمومی نصب کرده و صدور دستور دوم در ریشهی پروژه، سبب میشود تا گزارشی از آخرین به روز رسانیها، نمایش داده شود (بدون هیچگونه تغییری در پروژه):
در اینجا شماره نگارشهای جدید مشخص شدهاند و همچنین روش سریع ارتقاء به آنها نیز ذکر شدهاست. فقط کافی است دستورات ذیل را صادر کنیم تا این به روز رسانیها توسط ncu انجام شوند:
دستور اول صرفا شماره نگارشهای جدید را در فایل package.json، به صورت خودکار اصلاح میکند و دستور دوم سبب دریافت، نصب و اعمال آنها خواهد گردید.
تغییرات مورد نیاز جهت معرفی ماژول HttpClient
این ماژول جدید از طریق اینترفیس HttpClientModule ارائه میشود. بنابراین اولین تغییر در جهت ارتقاء به نگارش 4.3، اصلاح importهای لازم است:
از:
به:
پس از آن، این HttpClientModule را به لیست imports ماژول اصلی برنامه اضافه میکنیم؛ تا در کل برنامه قابل دسترسی شود:
تغییرات مورد نیاز در سازندهها و تزریق وابستگیها
پس از تغییرات فوق، دیگر دسترسی به HttpModule پیشین را نداریم. بنابراین نیاز است هر جائی را که سرویس Http به سازندهی کلاسی تزریق شدهاست، یافته و به صورت ذیل تغییر دهیم:
از:
به:
تغییرات مورد نیاز در کدهای سرویسها جهت کار با HTTP Verbs
یکی از اهداف HTTP Client جدید، سادگی کار با اطلاعات دریافتی از سرور است. برای مثال در HTTP Module پیشین، روش دریافت اطلاعات از سرور به صورت ذیل است:
ابتدا درخواستی ارسال شده و سپس نتیجهی آن به JSON تبدیل گشته و در آخر به نوع بازگشتی متد تبدیل میشود.
در HTTP Client جدید دیگر نیازی نیست تا متد ()json. فراخوانی شود. در اینجا به صورت پیشفرض نوع بازگشتی از سرور JSON فرض میشود. همچنین اکنون متدهای get/put/post و امثال آن برخلاف HTTP Client قبلی، جنریک هستند. یعنی در همینجا میتوان نوع بازگشتی را هم مشخص کرد. به این ترتیب، قطعه کد قدیمی فوق، به کد سادهی ذیل تبدیل میشود که در آن خبری از map و همچنین یک cast اضافی نیست:
برای نمونه شبیه به همین نکته برای post نیز صادق است:
نکته 1: در اینجا اگر خروجی از سرور، نوع دیگری را داشت، نیاز است responseType را به صورت صریحی به شکل ذیل مشخص کرد:
در اینحالت خروجی متنی <Observable<string را دریافت میکنیم و نیازی به ذکر <get<string نیست.
نکته 2: ممکن است اطلاعات بازگشتی از سمت سرور، داخل یک فیلد محصور شده باشند:
در این حالت برای دسترسی به اطلاعات این فیلد میتوان از حالت key/value بودن اشیاء جاوا اسکریپتی به شکل زیر برای دسترسی به خاصیت results استفاده کرد:
نکاتی را که باید حین کار با یک RxJS Observable-based API در نظر داشت
این API جدید نیز همانند قبل مبتنی بر RxJS Observables است. بنابراین نکات ذیل در مورد آن نیز صادق است:
- اگر متد subscribe بر روی این observables فراخوانی نشود، اتفاقی رخ نخواهد داد.
- اگر چندین بار مشترک این observables شویم، چندین درخواست HTTP صادر میشوند.
- این نوع خاص از observables، تنها یک مقدار را بازگشت میدهند. اگر درخواست HTTP موفقیت آمیز باشد، این observables یک نتیجه را بازگشت داده و سپس خاتمه پیدا میکنند.
- این observables اگر در حین درخواست HTTP با خطایی مواجه شوند، سبب صدور استثنایی میشوند.
تغییرات مورد نیاز در کدهای سرویسها جهت کار با HTTP Headers
در اینجا برای تعریف headers میتوان به صورت ذیل عمل کرد:
و یا به صورت fluent به شکل زیر:
سپس آنرا به عنوان پارامتر سوم، به متدهای http ارسال میکنیم. یک مثال:
تعریف پارامتر options اینبار به صورت یک شیء دارای چندین خاصیت درآمدهاست. به همین جهت است که در اینجا یک {} را نیز مشاهده میکنید:
یک نکته: شیء HttpHeaders به صورت immutable طراحی شدهاست. یعنی اگر آنرا به صورت ذیل فراخوانی کنیم:
headers تولیدی ... خالی خواهد بود. به همین جهت روش صحیح تشکیل آن به صورت ذیل و زنجیروار است:
امکان تعریف HttpParams
اگر به شیء options در تعریف فوق دقت کنید، دارای خاصیت اختیاری params نیز هست. از آن میتوان جهت تعریف کوئری استرینگها استفاده کرد. برای مثال درخواست ذیل:
سبب تولید یک چنین URL ایی میگردد:
یک نکته: شیء HttpParams به صورت immutable طراحی شدهاست. یعنی اگر آنرا به صورت ذیل فراخوانی کنیم:
params تولیدی ... خالی خواهد بود. به همین جهت روش صحیح تشکیل آن به صورت ذیل و زنجیروار است:
به علاوه روش تعریف ذیل نیز برای کار با HttpParams مجاز است:
تغییرات مورد نیاز در کدهای سرویسها جهت مدیریت خطاها
در اینجا اینبار خطای بازگشتی، از نوع ویژهی HttpErrorResponse است که شامل اطلاعات شماره کد و متن خطای حاصل میباشد:
امکان سعی مجدد در اتصال توسط HTTP Client
ممکن است در اولین سعی در اتصال به سرور، خطایی رخ دهد و یا سرور در دسترس نباشد. در اینجا توسط متد retry میتوان درخواست سعی مجدد در اتصال را صادر کرد.
برای این منظور ابتدا عملگر retry مربوط به RxJS را import میکنیم:
سپس:
این کد در صورت بروز خطایی، این عملیات را سه بار تکرار میکند. در انتها اگر بازهم خطایی دریافت شد، این خطا را به برنامه بازگشت میدهد.
امکان درخواست کل Response بجای Body
اگر به امضای پارامتر اختیاری options دقت کنید، خاصیت observe آن به صورت پیش فرض به body تنظیم شدهاست. به این معنا که تنها body یک response را تبدیل به یک شیء JSON میکند:
اما گاهی از اوقات نیاز است تا به کل Response دسترسی داشته باشیم. در این حالت باید نوع observe را به response تنظیم کرد:
به این ترتیب اینبار resp از نوع <HttpResponse<MyJsonData خواهد بود که توسط آن میتوان به خواص headers و یا body، به صورت جداگانهای دسترسی یافت.
یک نکتهی تکمیلی: کدهای سری کار با فرمها در Angular را اگر به HttpClient ارتقاء دهیم، خلاصهی تغییرات آنها به این صورت خواهند بود.
هرچند ارتقاء به HttpClient الزامی نیست و کدهای پیشین، هنوز هم به خوبی کار میکنند؛ اما طراحی جدید آن شامل ویژگیهای توکاری است که به سختی توسط HTTP Module پیشین قابل پیاده سازی هستند.
به روز رسانی وابستگیهای پروژه
پیش از هرکاری نیاز است وابستگیهای پروژه را به روز رسانی کرد و یکی از روشهای سادهی یافتن شماره نگارشهای جدید بستههای تعریف شدهی در فایل package.json برنامه، استفاده از بستهی npm-check-updates است:
npm install npm-check-updates -g ncu
در اینجا شماره نگارشهای جدید مشخص شدهاند و همچنین روش سریع ارتقاء به آنها نیز ذکر شدهاست. فقط کافی است دستورات ذیل را صادر کنیم تا این به روز رسانیها توسط ncu انجام شوند:
ncu -a npm update
تغییرات مورد نیاز جهت معرفی ماژول HttpClient
این ماژول جدید از طریق اینترفیس HttpClientModule ارائه میشود. بنابراین اولین تغییر در جهت ارتقاء به نگارش 4.3، اصلاح importهای لازم است:
از:
import { HttpModule } from '@angular/http';
import { HttpClientModule } from '@angular/common/http';
پس از آن، این HttpClientModule را به لیست imports ماژول اصلی برنامه اضافه میکنیم؛ تا در کل برنامه قابل دسترسی شود:
@NgModule({ imports: [ // ... HttpClientModule, // ... ], declarations: [ ... ], providers: [ ... ], exports: [ ... ] }) export class AppModule { }
تغییرات مورد نیاز در سازندهها و تزریق وابستگیها
پس از تغییرات فوق، دیگر دسترسی به HttpModule پیشین را نداریم. بنابراین نیاز است هر جائی را که سرویس Http به سازندهی کلاسی تزریق شدهاست، یافته و به صورت ذیل تغییر دهیم:
از:
constructor(private http: Http) { }
import { HttpClient } from '@angular/common/http'; // ... constructor(private http: HttpClient) { }
تغییرات مورد نیاز در کدهای سرویسها جهت کار با HTTP Verbs
یکی از اهداف HTTP Client جدید، سادگی کار با اطلاعات دریافتی از سرور است. برای مثال در HTTP Module پیشین، روش دریافت اطلاعات از سرور به صورت ذیل است:
public get(): Observable<MyType> => { return this.http.get(url) .map((response: Response) => <MyType>response.json()); }
در HTTP Client جدید دیگر نیازی نیست تا متد ()json. فراخوانی شود. در اینجا به صورت پیشفرض نوع بازگشتی از سرور JSON فرض میشود. همچنین اکنون متدهای get/put/post و امثال آن برخلاف HTTP Client قبلی، جنریک هستند. یعنی در همینجا میتوان نوع بازگشتی را هم مشخص کرد. به این ترتیب، قطعه کد قدیمی فوق، به کد سادهی ذیل تبدیل میشود که در آن خبری از map و همچنین یک cast اضافی نیست:
get<T>(url: string): Observable<T> { return this.http.get<T>(url); }
post<T>(url: string, body: string): Observable<T> { return this.http.post<T>(url, body); }
نکته 1: در اینجا اگر خروجی از سرور، نوع دیگری را داشت، نیاز است responseType را به صورت صریحی به شکل ذیل مشخص کرد:
getData() { this.http.get(this.url, { responseType: 'text' }).subscribe(res => { this.data = res; }); }
نکته 2: ممکن است اطلاعات بازگشتی از سمت سرور، داخل یک فیلد محصور شده باشند:
{ "results": [ "Item 1", "Item 2", ] }
this.http.get('/api/items').subscribe(data => { this.results = data['results']; });
نکاتی را که باید حین کار با یک RxJS Observable-based API در نظر داشت
این API جدید نیز همانند قبل مبتنی بر RxJS Observables است. بنابراین نکات ذیل در مورد آن نیز صادق است:
- اگر متد subscribe بر روی این observables فراخوانی نشود، اتفاقی رخ نخواهد داد.
- اگر چندین بار مشترک این observables شویم، چندین درخواست HTTP صادر میشوند.
- این نوع خاص از observables، تنها یک مقدار را بازگشت میدهند. اگر درخواست HTTP موفقیت آمیز باشد، این observables یک نتیجه را بازگشت داده و سپس خاتمه پیدا میکنند.
- این observables اگر در حین درخواست HTTP با خطایی مواجه شوند، سبب صدور استثنایی میشوند.
تغییرات مورد نیاز در کدهای سرویسها جهت کار با HTTP Headers
در اینجا برای تعریف headers میتوان به صورت ذیل عمل کرد:
import { HttpHeaders } from "@angular/common/http"; const headers = new HttpHeaders({ "Content-Type": "application/json" });
const headers = new HttpHeaders().set("Accept", "application/json").set('Content-Type', 'application/json');
سپس آنرا به عنوان پارامتر سوم، به متدهای http ارسال میکنیم. یک مثال:
updateAppProduct(id: number, item: AppProduct): Observable<AppProduct> { const header = new HttpHeaders({ "Content-Type": "application/json" }); return this.http .put<AppProduct>( `${this.baseUrl}/UpdateProduct/${id}`, JSON.stringify(item), { headers: header } ) .map(response => response || {}); }
تعریف پارامتر options اینبار به صورت یک شیء دارای چندین خاصیت درآمدهاست. به همین جهت است که در اینجا یک {} را نیز مشاهده میکنید:
(method) HttpClient.post(url: string, body: any, options?: { headers?: HttpHeaders; observe?: "body"; params?: HttpParams; reportProgress?: boolean; responseType?: "json"; withCredentials?: boolean; }): Observable<Object>
یک نکته: شیء HttpHeaders به صورت immutable طراحی شدهاست. یعنی اگر آنرا به صورت ذیل فراخوانی کنیم:
const headers = new HttpHeaders(); headers = headers.set('Content-Type', 'application/json'); headers = headers.set('Accept', 'application/json');
const headers = new HttpHeaders() .set('Content-Type', 'application/json') .set('Accept', 'application/json') ;
امکان تعریف HttpParams
اگر به شیء options در تعریف فوق دقت کنید، دارای خاصیت اختیاری params نیز هست. از آن میتوان جهت تعریف کوئری استرینگها استفاده کرد. برای مثال درخواست ذیل:
http .post('/api/items/add', body, { params: new HttpParams().set('id', '3'), }) .subscribe();
/api/items/add?id=3
یک نکته: شیء HttpParams به صورت immutable طراحی شدهاست. یعنی اگر آنرا به صورت ذیل فراخوانی کنیم:
const params = new HttpParams(); params.set('orderBy', '"$key"') params.set('limitToFirst', "1");
const params = new HttpParams() .set('orderBy', '"$key"') .set('limitToFirst', "1");
const params = new HttpParams({fromString: 'orderBy="$key"&limitToFirst=1'});
تغییرات مورد نیاز در کدهای سرویسها جهت مدیریت خطاها
در اینجا اینبار خطای بازگشتی، از نوع ویژهی HttpErrorResponse است که شامل اطلاعات شماره کد و متن خطای حاصل میباشد:
import { HttpClient, HttpHeaders, HttpErrorResponse } from "@angular/common/http"; postData() { this.http.post(this.url, this.payload).subscribe( res => { console.log(res); }, (err: HttpErrorResponse) => { console.log(err.error); console.log(err.name); console.log(err.message); console.log(err.status); if (err.error instanceof Error) { console.log("Client-side error occured."); } else { console.log("Server-side error occured."); } } ); }
امکان سعی مجدد در اتصال توسط HTTP Client
ممکن است در اولین سعی در اتصال به سرور، خطایی رخ دهد و یا سرور در دسترس نباشد. در اینجا توسط متد retry میتوان درخواست سعی مجدد در اتصال را صادر کرد.
برای این منظور ابتدا عملگر retry مربوط به RxJS را import میکنیم:
import 'rxjs/add/operator/retry';
http .get<ItemsResponse>('/api/items') .retry(3) .subscribe(...);
امکان درخواست کل Response بجای Body
اگر به امضای پارامتر اختیاری options دقت کنید، خاصیت observe آن به صورت پیش فرض به body تنظیم شدهاست. به این معنا که تنها body یک response را تبدیل به یک شیء JSON میکند:
(method) HttpClient.post(url: string, body: any, options?: { headers?: HttpHeaders; observe?: "body"; params?: HttpParams; reportProgress?: boolean; responseType?: "json"; withCredentials?: boolean; }): Observable<Object>
http .get<MyJsonData>('/data.json', {observe: 'response'}) .subscribe(resp => { console.log(resp.headers.get('X-Custom-Header')); console.log(resp.body.someField); });
یک نکتهی تکمیلی: کدهای سری کار با فرمها در Angular را اگر به HttpClient ارتقاء دهیم، خلاصهی تغییرات آنها به این صورت خواهند بود.
نسخهی 64 بیتی ویندوز 7 را نصب کردهام و اولین مشکل، نبود صفحه کلید مطابق استاندارد 2091 برای نسخههای 64 بیتی ویندوز است. پروژه وب فارسی دانشگاه صنعتی شریف، سالها قبل فقط یک نسخهی 32 بیتی از آن را تهیه کرده و نسخههای 64 بیتی موجود، مطابق استاندارد 9147 هستند و من به دلایل ذیل حاضر به استفاده از آن نیستم!
نسخهی کامل استاندارد 9147 را از سایت آقای اخگری میتوانید دریافت نمائید:
به همین دلایل خصوصا قسمت دوم (هر چند ممکن است با آن موافق نباشید)، نیاز به صفحه کلید مطابق استاندارد 2091 نسخهی 64 بیتی داشتم.
برای تهیه صفحه کلید فارسی از برنامه Microsoft Keyboard Layout Creator استفاده میشود که نسخهی 1.4 آنرا از آدرس زیر میتوانید دریافت نمائید. این نسخه قابلیت تولید فایلهای dll مرتبط 64 بیتی را هم دارد:
یکی از قابلیتهای این برنامه بارگذاری صفحه کلید فارسی جاری سیستم است:
صفحه کلید استاندارد 2091 پروژه وب فارسی را اگر با آن باز کرده و سپس از منوی Project گزینهی Build DLL and setup package را انتخاب نمائید، با خطای زیر متوقف خواهید شد:
که دقیقا مربوطه به این سطر در تعاریف صفحه کلید است (صفحه کلید را میشود به صورت فایلی با پسوند klc هم save as کرد):
مفاهیم این ستونها هم به شرح زیر هستند:
یعنی جهت نمایش نیم فاصله حاصل از ترکیب shift space مطابق استاندارد تایپ ایران، بجای 0x0020 یا همان فاصله، از 0x200C استفاده شده است (مطابق استاندارد تایپ ایران باید نوشت "میروم" و نه "می روم". به نیم فاصله و فاصله دقت بفرمائید).
اما این برنامهی محترم دقیقا همین مورد را غلط گرفته و فایل dll نهایی را تولید نمیکند (مطابق خطایی که ذکر شد).
برنامهی Microsoft Keyboard Layout Creator هم با دات نت فریم ورک نوشته شده است. اگر کمی با reflector به آنالیز آن بپردازیم به کلاس Accept و متد زیر خواهیم رسید:
در این متد جایی که خطای ذکر شده صادر میشود، مربوط به چند سطر زیر است:
خوب! به نظر شما ایرادی دارد که این flag همیشه true باشد؟! برای همین منظور، فایل MSKLC.exe را پچ کردهام که از آدرس زیر قابل دریافت است:
با استفاده از این نسخه (ابتدا برنامه اصلی را نصب کرده و سپس فایل exe را جایگزین نمائید)، به راحتی میتوان نسخهی استاندارد و اصلی 2091 را بارگذاری و مجددا کامپایل کرد (بدون توقف کامپایل به خاطر فقط یک نیم فاصلهی غیرمعتبر از دیدگاه نویسندگان اصلی برنامه). به این صورت فایلهای 64 بیتی لازم هم تولید میشوند ( ممکن است در حین کار با برنامهی patch شده، نمایش خطای کار با نیم فاصله را مجددا دریافت کنید؛ اما مهم نیست . نمونهی وصله شده، بدون مشکل حاصل را کامپایل میکند که در نمونهی اصلی اینطور نیست. یعنی پس از overwrite کردن فایل exe موجود، با نمونه patch شده، برنامه کار کامپایل را کامل میکند) که حاصل نهایی را از آدرس زیر میتوانید دریافت نمائید:
این فایلها دقیقا بر مبنای همان فایلهای پروژه وب فارسی استاندارد 2091 هستند؛ با این تفاوت که نسخههای غیر 32 بیتی هم در آن لحاظ شدهاند.
نصب این dllها هم از ویندوز ویستا به بعد داستان خودش را پیدا کرده؛ ابتدا باید take ownership شود، سپس میتوان فایل اصلی را به سادگی جایگزین کرد و سپس reboot .
برای این منظور ابتدا به پوشهی system32 ویندوز مراجعه کرده و فایل KBDFA.DLL را پیدا کنید.
در ادامه به پنجره خواص آن (کلیک راست و انتخاب properties) مراجعه و برگهی Security آنرا انتخاب کنید.
در این قسمت بر روی دکمهی Advanced کلیک نمائید.
در صفحهی باز شده به برگهی Owner مراجعه کنید.
در این قسمت بر روی دکمهی Edit کلیک نموده و کاربر خودتان را اضافه نمائید.
پس از طی این مرحله (یا همان take ownership) به برگه security مراجعه کرده و به کاربر خودتان دسترسی full control بدهید.
اکنون مجوز تغییر این فایل را بدون هیچ مشکلی خواهید یافت.
در پایان reboot را فراموش نکنید.
راه دوم:
یا برنامه نصاب حاصل از برنامهی Microsoft Keyboard Layout Creator، مدخل جدیدی را به صفحه کلیدهای قابل انتخاب ویندوز در کنترل پنل اضافه میکند که نیازی به reboot ندارد.
- در استاندارد 9147 ، جای ژ و پ مطابق صفحه کلیدی که در بازار ایران فروخته میشود نیست (و باید به همه پاسخگو باشید که چرا اینطوری است).
- ی و ک در آن اصلاح شده و دیگر عربی نیست که چقدر هم خوب، اما من تعداد زیادی برنامه و همچنین تعداد قابل توجهی فایل word دارم که مطابق استاندارد 2091 تهیه شدهاند. مشکلات ی و ک فارسی و عربی را هم در اینجا ذکر کردهام و به دنبال باگهای جدید در برنامهها نمیگردم.
- با ی و ک فارسی اگر در گوگل جستجو کنید تعداد پاسخهای مرتبط یافت شده بسیار بسیار کمتر از حالتی خواهد بود که با ی و ک عربی جستجو کنید.
- در یک سازمان باید رویهای واحد در این مورد برقرار باشد. یا همه باید از 2091 استفاده کنند و یا همه از 9147.
نسخهی کامل استاندارد 9147 را از سایت آقای اخگری میتوانید دریافت نمائید:
به همین دلایل خصوصا قسمت دوم (هر چند ممکن است با آن موافق نباشید)، نیاز به صفحه کلید مطابق استاندارد 2091 نسخهی 64 بیتی داشتم.
برای تهیه صفحه کلید فارسی از برنامه Microsoft Keyboard Layout Creator استفاده میشود که نسخهی 1.4 آنرا از آدرس زیر میتوانید دریافت نمائید. این نسخه قابلیت تولید فایلهای dll مرتبط 64 بیتی را هم دارد:
یکی از قابلیتهای این برنامه بارگذاری صفحه کلید فارسی جاری سیستم است:
صفحه کلید استاندارد 2091 پروژه وب فارسی را اگر با آن باز کرده و سپس از منوی Project گزینهی Build DLL and setup package را انتخاب نمائید، با خطای زیر متوقف خواهید شد:
ERROR: 'VK_SPACE' in Shift State 'Shift' must be made up of white space character(s), but is defined as '' (U+200c) instead.
39 SPACE 0 0020 200c 0020 -1 // SPACE, ZERO WIDTH NON-JOINER, SPACE, <none>
0 //Column 4 1 //Column 5 : Shft 2 //Column 6 : Ctrl 3 //Column 7 : Shft Ctrl
اما این برنامهی محترم دقیقا همین مورد را غلط گرفته و فایل dll نهایی را تولید نمیکند (مطابق خطایی که ذکر شد).
برنامهی Microsoft Keyboard Layout Creator هم با دات نت فریم ورک نوشته شده است. اگر کمی با reflector به آنالیز آن بپردازیم به کلاس Accept و متد زیر خواهیم رسید:
private bool VerifySpaceBarIntegrity(ShiftState ss, bool fMustBeDefined)
if (!Utilities.IsSpacing(ss.Characters)) { this.WriteErrorToLogFile("SpaceKeyNeedsWhiteSpaceCharacters", new string[] { "VK_" + Utilities.VkStringOfIvk(ss.VK), this.m_stStateLabel[ss.State], ss.Characters, Utilities.FromCharacterToUPlusForm(ss.Characters) }); flag = false; /*اینجا باید اصلاح شود!*/ }
دریافت پچ شده نگارش 1.4.6000.2 : MSKLC.Patched.7z
با استفاده از این نسخه (ابتدا برنامه اصلی را نصب کرده و سپس فایل exe را جایگزین نمائید)، به راحتی میتوان نسخهی استاندارد و اصلی 2091 را بارگذاری و مجددا کامپایل کرد (بدون توقف کامپایل به خاطر فقط یک نیم فاصلهی غیرمعتبر از دیدگاه نویسندگان اصلی برنامه). به این صورت فایلهای 64 بیتی لازم هم تولید میشوند ( ممکن است در حین کار با برنامهی patch شده، نمایش خطای کار با نیم فاصله را مجددا دریافت کنید؛ اما مهم نیست . نمونهی وصله شده، بدون مشکل حاصل را کامپایل میکند که در نمونهی اصلی اینطور نیست. یعنی پس از overwrite کردن فایل exe موجود، با نمونه patch شده، برنامه کار کامپایل را کامل میکند) که حاصل نهایی را از آدرس زیر میتوانید دریافت نمائید:
این فایلها دقیقا بر مبنای همان فایلهای پروژه وب فارسی استاندارد 2091 هستند؛ با این تفاوت که نسخههای غیر 32 بیتی هم در آن لحاظ شدهاند.
نصب این dllها هم از ویندوز ویستا به بعد داستان خودش را پیدا کرده؛ ابتدا باید take ownership شود، سپس میتوان فایل اصلی را به سادگی جایگزین کرد و سپس reboot .
برای این منظور ابتدا به پوشهی system32 ویندوز مراجعه کرده و فایل KBDFA.DLL را پیدا کنید.
در ادامه به پنجره خواص آن (کلیک راست و انتخاب properties) مراجعه و برگهی Security آنرا انتخاب کنید.
در این قسمت بر روی دکمهی Advanced کلیک نمائید.
در صفحهی باز شده به برگهی Owner مراجعه کنید.
در این قسمت بر روی دکمهی Edit کلیک نموده و کاربر خودتان را اضافه نمائید.
پس از طی این مرحله (یا همان take ownership) به برگه security مراجعه کرده و به کاربر خودتان دسترسی full control بدهید.
اکنون مجوز تغییر این فایل را بدون هیچ مشکلی خواهید یافت.
در پایان reboot را فراموش نکنید.
راه دوم:
یا برنامه نصاب حاصل از برنامهی Microsoft Keyboard Layout Creator، مدخل جدیدی را به صفحه کلیدهای قابل انتخاب ویندوز در کنترل پنل اضافه میکند که نیازی به reboot ندارد.