مطالب
تزریق وابستگی‌ها فراتر از کلاس‌ها در برنامه‌های Angular
عموما تزریق وابستگی‌های کلاس‌ها، در برنامه‌های Angular صورت می‌گیرند. برای مثال در یک NgModule در قسمت providers آن نام کلاسی را معرفی می‌کنیم و سپس می‌توان این کلاس را به سازنده‌ی کامپوننت‌ها تزریق کرد و از امکانات آن استفاده کرد. اما سیستم تزریق وابستگی‌های Angular محدود به تزریق وهله‌های کلاس‌ها نیست و می‌توان قسمت providers را با یک سری شیء تعریف شده‌ی با {} نیز مقدار دهی کرد. در اینجا می‌توان یک token را به یک وابستگی انتساب داد.


انواع providers در Angular

سیستم تزریق وابستگی‌های Angular، تامین کننده‌های ذیل را نیز به همراه دارد:
 - تامین کننده‌ی مقادیر که با useValue مشخص می‌شود.
 - تامین کننده‌ی Factory‌ها که با useFactory تعریف خواهد شد.
 - تامین کننده‌ی کلاس‌ها که با useClass تعریف می‌شود.
 - تامین کننده‌ی کلاس‌هایی با نام‌های مستعار که توسط useExisting مشخص می‌شود.

یک تامین کننده مشخص می‌کند که سیستم تزریق کننده‌ی وابستگی‌ها، با درخواست توکن/کلیدی مشخص، چه وابستگی را باید وهله سازی کند.


تزریق وابستگی‌هایی از نوع ثوابت در برنامه‌های Angular

فرض کنید برنامه‌ی Angular شما در مسیر دیگری نسبت به Web API سمت سرور آن قرار دارد. به همین جهت در تمام سرویس‌های برنامه نیاز به تعریف مسیر پایه‌ی Web API مانند API_BASE_HREF را خواهید داشت. یک روش حل این مساله، تعریف این ثابت به صورت یک وابستگی و سپس تزریق آن به کلاس‌های سرویس‌ها و یا کامپوننت‌های برنامه است:
@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    InjectionBeyondClassesRoutingModule
  ],
  declarations: [TestProvidersComponent],
  providers: [
    { provide: "API_BASE_HREF", useValue: "http://localhost:5000" },
    { provide: "APP_BASE_HREF", useValue: document.location.pathname },
    { provide: "IS_PROD", useValue: true },
    { provide: "APIKey", useValue: "XYZ1234ABC" },
    { provide: "Random", useValue: Math.random() },
    {
      provide: "emailApiConfig", useValue: Object.freeze({
        apiKey: "email-key",
        context: "registration"
      })
    },
    { provide: "languages", useValue: "en", multi: true },
    { provide: "languages", useValue: "fa", multi: true }
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
- در اینجا چندین مثال از تکمیل قسمت providers یک ماژول را با شیء‌های token دار provide مشاهده می‌کنید. هر provide یک token را مشخص می‌کند که از آن جهت دریافت مقدار وابستگی منتسب به آن استفاده خواهد شد.
- در این مثال، حالت‌های مختلفی از تامین کننده‌ی useValue را نیز مشاهده می‌کنید. انتساب یک رشته، یک مقدار boolean و یا یک مقدار که در زمان انتساب محاسبه خواهد شد مانند Math.random.
- همچنین در اینجا می‌توان در قسمت useValue مانند emailApiConfig، یک شیء را نیز تعریف کرد. علت استفاده‌ی از Object.freeze، تعریف این شیء به صورت read only است.
- در حین تعریف provideها اگر کلید توکن بکار رفته یکی باشد، آخرین مقدار، مابقی را بازنویسی می‌کند؛ مانند حالت languages که در اینجا دوبار تعریف شده‌است. اما با ذکر خاصیت multi، می‌توان به کلید languages به صورت یک آرایه دسترسی یافت و در این حالت مقادیر آن بازنویسی نمی‌شوند.

اکنون برای استفاده‌ی از این توکن‌های تعریف شده توسط سیستم تزریق وابستگی‌ها، می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
import { Component, OnInit, Inject } from "@angular/core";
import { inject } from "@angular/core/testing";

@Component({
  selector: "app-test-providers",
  templateUrl: "./test-providers.component.html",
  styleUrls: ["./test-providers.component.css"]
})
export class TestProvidersComponent implements OnInit {

  constructor(
    @Inject("API_BASE_HREF") public apiBaseHref: string,
    @Inject("APP_BASE_HREF") public appBaseHref: string,
    @Inject("IS_PROD") public isProd: boolean,
    @Inject("APIKey") public apiKey: string,
    @Inject("Random") public random: string,
    @Inject("emailApiConfig") public emailApiConfig: any,
    @Inject("languages") public languages: string[]
  ) { }

  ngOnInit() {
  }
}
در اینجا هر توکن توسط ویژگی Inject به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است. از این جهت آن‌ها را public تعریف کرده‌ایم که بتوان در قالب این کامپوننت، به مقادیر تزریق شده، دسترسی یافت:
<h1>
  Injection Beyond Classes
</h1>
<div class="alert alert-info">
  <ul>
    <li>API_BASE_HREF: {{apiBaseHref}}</li>
    <li>APP_BASE_HREF: {{appBaseHref}}</li>
    <li>IS_PROD: {{isProd}}</li>
    <li>APIKey: {{apiKey}}</li>
    <li>Random-1: {{random}}</li>
    <li>Random-2: {{random}}</li>
    <li>emailApiConfig {{emailApiConfig | json}}</li>
    <li>languages: {{languages | json}}</li>
  </ul>
</div>
با این خروجی:


در اینجا همانطور که مشاهده می‌کنید، languages از نوع multi: true به یک آرایه تبدیل شده‌است و یا emailApiConfig نیز یک شیء است که توسط کلیدهای آن می‌توان به مقادیر متناظر آن دسترسی یافت. Random نیز تنها یکبار دریافت شده‌است و مهم نیست که چندبار صدا زده شود؛ همواره مقدار آن مساوی اولین مقداری است که در زمان انتساب دریافت می‌کند.


تزریق تنظیمات برنامه توسط تامین کننده‌ی مقادیر

یک نمونه از تزریق شیء emailApiConfig: any را در مثال فوق ملاحظه کردید. روش بهتر و نوع دار آن به صورت ذیل است. ابتدا یک فایل جدید thismodule.config.ts یا app.config.ts را ایجاد می‌کنیم:
import { InjectionToken } from "@angular/core";

export let APP_CONFIG = new InjectionToken<string>("this.module.config");

export interface IThisModuleConfig {
  apiEndpoint: string;
}

export const ThisModuleConfig: IThisModuleConfig = {
  apiEndpoint: "http://localhost:45043/api/"
};
تاکنون توکن‌های تعریف شده را توسط یک رشته‌ی ثابت مانند "API_BASE_HREF" تعریف کردیم. مشکل این روش، امکان تداخل آن‌ها در یک برنامه‌ی بزرگ است. به همین جهت روش توصیه شده، قرار دادن این کلید داخل یک InjectionToken است تا همواره بتوان به یک توکن منحصربفرد در طول عمر برنامه دست یافت که نمونه‌ی آن‌را در تعریف APP_CONFIG مشاهده می‌کنید. در برنامه اگر دو new InjectionToken، با یک سازنده‌ی یکسان تعریف شوند، با هم مساوی نخواهند بود و توکن نهایی آن منحصربفرد است:
import { InjectionToken } from '@angular/core';
export const EmailService1 = new InjectionToken<string>("EmailService");
export const EmailService2 = new InjectionToken<string>("EmailService");
console.log(EmailService1 === EmailService2); // false

سپس نوع تنظیمات را توسط اینترفیس IThisModuleConfig تعریف کرده‌ایم (که نسبت به استفاده‌ی از any یک پیشرفت محسوب می‌شود). در آخر وهله‌ای از این اینترفیس را به نحوی که مشاهده می‌کنید export کرده‌ایم.

اکنون نحوه‌ی تعریف تزریق وابستگی از نوع IThisModuleConfig در یک NgModule به صورت ذیل است:
import { ThisModuleConfig, APP_CONFIG } from "./thismodule.config";

@NgModule({
  providers: [
    { provide: APP_CONFIG, useValue: ThisModuleConfig }
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
اینبار توکن تعریف شده توسط InjectionToken مشخص شده‌است و مقدار آن توسط ThisModuleConfig تامین خواهد شد.

در آخر، تزریق آن به سازنده‌ی یک کامپوننت بر اساس توکن APP_CONFIG و از نوع مشخص اینترفیس آن خواهد بود:
import { IThisModuleConfig, APP_CONFIG } from "./../thismodule.config";
@Component()
export class TestProvidersComponent implements OnInit {

  constructor(
    @Inject(APP_CONFIG) public config: IThisModuleConfig
  ) { }

  ngOnInit() {
  }

}


تزریق وابستگی‌ها توسط تامین کننده‌ی Factory ها

تا اینجا useValue را بررسی کردیم. نوع دیگر تامین کننده‌های قابل تعریف، useFactory هستند:
@NgModule({
  providers: [
    // ------ useFactory
    { provide: "BASE_URL", useFactory: getBaseUrl },
    { provide: "RandomFactory", useFactory: randomFactory }
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }

export function getBaseUrl() {
  return document.getElementsByTagName("base")[0].href;
}

export function randomFactory() {
  return Math.random();
}
در اینجا روش استفاده‌ی از useFactory را مشاهده می‌کنید. کار کرد آن با useValue دقیقا یکی است؛ یک توکن را مشخص می‌کنیم و سپس مقداری به آن نسبت داده می‌شود. اما در اینجا می‌توان یک متد را که بیانگر نحوه‌ی تامین این مقدار است نیز مشخص کرد و نسبت به حالت useValue که تنها یک مقدار ثابت و مشخص را دریافت می‌کند، انعطاف پذیری بیشتر دارد و می‌توان منطق سفارشی خاصی را نیز در اینجا پیاده سازی کرد.

روش استفاده‌ی از آن نیز همانند توکن‌های useValue است که توسط ویژگی Inject مشخص می‌شوند:
export class TestProvidersComponent implements OnInit {

  constructor(
    @Inject("BASE_URL") public baseUrl: string,
    @Inject("RandomFactory") public randomFactory: string
  ) { }

حالت useFactory علاوه بر امکان دریافت یک منطق سفارشی توسط یک function، امکان دریافت یک سری وابستگی را نیز دارد. فرض کنید کلاس سرویس خودرو به صورت زیر تعریف شده‌است که دارای وابستگی از نوع HttpClient تزریق شده‌ی در سازنده‌ی آن است:
import { HttpClient } from "@angular/common/http";
import { Injectable } from "@angular/core";

@Injectable()
export class CarService {

  constructor(private http: HttpClient) { }

}
در این حالت useFactory آن جهت تامین پارامتر سازنده‌ی  new CarService، به همراه متدی خواهد بود که پارامتری از نوع HttpClient را دریافت می‌کند:
import { CarService } from "./car.service";
import { HttpClient } from "@angular/common/http";

@NgModule({
  providers: [
    // ------ useFactory
    { provide: "Car_Service", useFactory: carServiceFactory, deps: [HttpClient] }
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }

export function carServiceFactory(http: HttpClient) {
  return new CarService(http);
}
در اینجا برای تامین این پارامتر سازنده، خاصیت دیگری به نام deps قابل تعریف است که می‌تواند یک یا چند سرویس و وابستگی را تزریق و تامین کند. برای مثال سرویس HttpClient در اینجا توسط deps: [HttpClient] تزریق شده‌است.


تزریق وابستگی‌ها توسط تامین کننده‌ی کلاس‌ها

تا اینجا useValue و useFactory را بررسی کردیم. نوع دیگر تامین کننده‌های قابل تعریف، useClass هستند. در حالت استفاده‌ی useClass، نام یک نوع مشخص می‌شود و سپس Angular وهله‌ای از آن‌را تامین خواهد کرد. در این حالت اگر این وابستگی دارای پارامترهای تزریق شده‌ای در سازنده‌ی آن باشد، آن‌ها نیز به صورت خودکار وهله سازی می‌شوند.
import { CarService } from "./car.service";

@NgModule({
  providers: [
    // ------ useClass
    { provide: "Car_Service_Name1", useClass: CarService },
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
این حالت دقیقا معادل تعریف متداول سرویس ذیل است؛ با این تفاوت که توکن آن مساوی مقدار سفارشی Car_Service_Name1 است:
import { CarService } from "./car.service";

@NgModule({
  providers: [
        CarService
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }


تزریق وابستگی‌ها توسط تامین کننده‌ی کلاس‌هایی با نام‌های مستعار

چگونه می‌توان دو تامین کننده را برای کلاسی مشابه، با توکن‌هایی متفاوت ایجاد کرد؟ در این حالت از useExisting استفاده می‌شود:
import { CarService } from "./car.service";

@NgModule({
  providers: [
    // ------ useClass
    { provide: "Car_Service_Name1", useClass: CarService },
    // ------ useExisting
    { provide: "Car_Service_Token2", useExisting: "Car_Service_Name1" },
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
در اینجا CarService توسط دو توکن مختلف در معرض دید قرار گرفته‌است. باید دقت داشت که درخواست "Car_Service_Token2" دقیقا همان وهله‌ی ایجاد شده‌ی توسط توکن "Car_Service_Name1" را بازگشت می‌دهد و وهله‌ی جدیدی در این حالت ایجاد نخواهد شد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
راه‌اندازی Http Interceptor در Angular
ماژول Http در Angular، برای برقراری ارتباط بین کلاینت و سمت سرور، مورد استفاده قرار می‌گیرد. معمولا هنگام ساخت درخواست‌های Http، یکسری کدهای تکراری برای تنظیم هدر (برای اعتبارسنجی و همچنین تنظیمات دیگر) نوشته می‌شوند که در هر درخواست یکسان هستند. همچنین بعد از آمدن جواب (Response) از سمت سرور نیز یکسری کدهای تکراری جهت برسی کد response و یا تغییر فرمت اطلاعات رسیده، به ساختار مورد توافق نوشته خواهند شد.

برای مثال در صورتیکه در برنامه خود از اعتبار سنجی مبتنی بر توکن (Token Base Authentication) استفاده می‌کنید، قبل از ارسال هر درخواست (request)، کدهایی مشابه کد زیر باید نوشته شوند:
let headers = new Headers();
let token = localStorage.getItem('token');
headers.append('Authorization', 'bearer ' + token);
this.http.get('/api/controller/action', { headers: headers })

همچنین فرض کنید بعد از رسیدن جواب هر درخواست، می‌خواهید response code را چک کنید و خطاهای احتمالی را مدیریت کنید. مثلا درصورت دریافت کد 401، کاربر را به صفحه «ورود» و با دریافت کد 404 آنرا را به صفحه «یافت نشد» هدایت کنید و یا با دریافت کد 403 یا 500 پیغام مناسبی را نمایش دهید. بدیهی است در این صورت بعد از هر آمدن پاسخ از سمت سرور (response)، این کدها بایستی تکرار شوند.

جهت پرهیز از این کدهای تکراری، می‌توان برای ماژول Http، یک interceptor واحد درنظر گرفت که تمامی کدهای تکراری را تنها یکبار داخل آن پیاده سازی کرد. مزیت این روش، مدیریت راحت کد، کاهش پیچیدگی‌ها و همچنین حذف کدهای تکراری و یکسان سازی آنها است.
هرچند در Angular دیگر به مانند Angular 1.x مفهوم intercept بر روی Http را به صورت توکار نداریم، ولی به دلایل زیر ما نیاز به پیاده سازی interceptor برای ماژول Http را داریم:
- تنظیم هدرهای سفارشی و اصلاح آدرس، قبل از ارسال درخواست به سمت سرور
- تنظیم token در هدر درخواست، جهت اعتبار سنجی
- مدیریت سراسری خطاهای Http
- انجام هرگونه عملیات crosscutting

حالا که Angular مفهموم intercept را برای ماژول Http خود به صورت توکار درنظر نگرفته است، راه‌حل چیست؟ بهترین راه‌حل برای پیاده سازی موارد مطرح شده در بالا، ارث بری و یا گسترش (extend) مستقیم ماژول Http است:
import { Injectable } from "@angular/core";
import { ConnectionBackend, RequestOptions, Request, RequestOptionsArgs, Response, Http, Headers } from "@angular/http";
import { Observable } from "rxjs/Rx";
import 'rxjs/add/operator/catch';
import 'rxjs/add/observable/throw';

@Injectable()
export class InterceptedHttp extends Http {
    constructor(backend: ConnectionBackend, defaultOptions: RequestOptions) {
        super(backend, defaultOptions);
    }

    request(url: string | Request, options?: RequestOptionsArgs): Observable<Response> {
        // اصلاح url
        if (typeof (url) === 'string')
            url = this.updateUrl((url as string));
        else
            url.url = this.updateUrl((url as Request).url);

        return super.request(url, this.getRequestOptionArgs(options)).catch((err: Response) => {
            // Exception handling
            switch (err.status) {
                case 400:
                    console.log('interceptor: 400');
                    console.log(err);
                    break;
                case 404:
                    console.log('interceptor: 404');
                    console.log(err);
                    break;
                case 500:
                    console.log('interceptor: 500');
                    console.log(err);
                    break;
                case 401:
                    console.log('interceptor: 401');
                    console.log(err);
                    break;
                case 403:
                    console.log('interceptor: 403');
                    console.log(err);
                    break;
                default:
                    console.log('interceptor: ' + err.status);
                    console.log(err);
            }
            return Observable.throw(err);

        });
    }

    private updateUrl(req: string) {
        return `http://localhost:61366/api/${req}`
    }

    private getRequestOptionArgs(options?: RequestOptionsArgs): RequestOptionsArgs {
        if (options == null) {
            options = new RequestOptions();
        }
        if (options.headers == null) {
            options.headers = new Headers();
        }
        // هدر درخواست تنظیم
        let token = localStorage.getItem('token');
        options.headers.append('Authorization', 'bearer ' + token);


        return options;
    }
}
تمامی افعال Http، از جمله get ،post ،put ،delete ،patch ،head و options در نهایت از متد request موجود در ماژول http برای ارسال درخواست خود استفاده می‌کنند. به همین جهت تمامی عملیات crosscutting را در این متد پیاده سازی کرده‌ایم. به علاوه قبل از ارسال درخواست، توسط متد updateUrl آدرس url خود را اصلاح کرده‌ایم. همچنین توسط متد getRequestOptionArgs هدر درخواست را جهت اعتبار سنجی مقداردهی کرده‌ایم. در اینجا بعد از ارسال درخواست و آمدن response از سمت سرور، توسط catch خطاهای احتمالی را برسی کرده‌ایم.

نکته: به عنوان مثال، در صورتیکه قصد دارید، برای درخواست‌هایی از جنس get، هدر متفاوتی نسبت به دیگر درخواست‌ها داشته باشید، آنگاه پیاده سازی عملیات اصلاح هدر در متد request جواب کار را نخواهد داد. برای حل این موضوع می‌توانید به جای اصلاح header در متد request، تمامی متدهای get ،post، put ،delete ،patch ،head و options را باز نویسی کرده و در هرکدام از این متدها اینکار را انجام دهید.

حالا با تغییر قسمت providers در ماژول اصلی برنامه به شکل زیر، Angular را مجبور می‌کنیم بجای استفاده از ماژول Http توکار خود، از ماژول جدید InterceptedHttp استفاده کند:
//…
providers: [{
        provide: Http,
        useFactory: (backend: XHRBackend, options: RequestOptions) => {
            return new InterceptedHttp(backend, options);
        },
        deps: [XHRBackend, RequestOptions],
    }],
//…

همه چیز آماده است. اکنون کافی است ماژول Http را در سرویس یا کامپوننت‌های خود تزریق کرده و درخواست‌های Http را بدون هیچگونه نوشتن کد اضافی برای تنظیم هدر و غیره (با فرض اینکه تمامی آنها در متد request از ماژول http نوشته شده‌اند)، به مانند قبل صادر کنید. برای نمونه کد زیر را ببینید.
import { Http, URLSearchParams } from '@angular/http';

//…
constructor(private _http: Http) { }

ngOnInit() {
    let urlSearchParams: URLSearchParams = new URLSearchParams();
    urlSearchParams.append('page', page.toString());
    urlSearchParams.append('count', count.toString());
    let params = urlSearchParams.toString();
    this._http.get(`/cars`, { params: params })
        .subscribe(result => {
            console.log('service: Succ');
            this.cars = result.json();
        }, err => {
            console.log('service: error');
        });
}
//…
با اینکه Angular از interceptor پشتیبانی نمی‌کند، ولی کتابخانه‌هایی برای ایجاد قابلیت مشابه interceptor به وجود آمده‌اند که برخی از آنها عبارتند از:  angular2-cool-http ، ng2-http-interceptor ، ng2-interceptors . به جای extend مستقیم ماژول Http توسط خودتان، اینکار را می‌توانید به این کتابخانه‌ها بسپارید.
مطالب
مسیریابی در Angular - قسمت هشتم - مسیرهای ثانویه
به چندین مسیر که در یک زمان و در یک سطح، نمایش داده می‌شوند، مسیرهای ثانویه (secondary routes) گفته می‌شوند و برای ساخت رابط‌های کاربری پیچیده مفید هستند. از آن‌ها می‌توان برای نمایش چندین پنل در یک صفحه استفاده کرد که هر کدام دارای محتوایی متفاوت، به همراه مسیریابی مستقل و خاص خودشان هستند؛ مانند ساخت یک صفحه‌ی مدیریتی. هرچند می‌توان این صفحه‌ی مدیریتی را با درج مستقیم کامپوننت‌های آن‌ها در یک صفحه نیز نمایش داد، اما اگر هر کدام نیاز به مسیریابی خاصی نیز جهت نمایش جزئیات آن‌ها داشته باشند، دیگر روش درج مستقیم کامپوننت‌ها توسط selector آ‌ن‌ها در صفحه پاسخگو نخواهد بود.


 مروری بر نحوه‌ی کارکرد مسیریابی اصلی برنامه

 به router-outlet ایی که در فایل قالب src\app\app.component.html قرار گرفته‌است، primary outlet می‌گویند. زمانیکه کاربر، برنامه را در مرورگر مشاهده می‌کند، با هربار کلیک بر روی یکی از لینک‌های منوی بالای سایت، قالب آن‌را در این primary outlet مشاهده می‌کند. اگر بخواهیم پنل دیگری را در همین صفحه و در همین سطح از نمایش، درج کنیم، نیاز به تعریف outlet دیگری است که به همراه مسیرهای ثانویه‌ای نیز خواهد بود.


تعریف یک router-outlet نامدار

با توجه به اینکه هر پنل به همراه مسیریابی ثانویه، نیاز به router-outlet خودش را خواهد داشت، مسیریاب برای اینکه بداند محتوای آن‌ها را در کجای صفحه درج کند، به نام‌های آن‌ها مراجعه می‌کند. به این ترتیب می‌توان چندین router-outlet را در یک سطح از نمایش تعریف کرد؛ اما هرکدام باید دارای نامی منحصربفرد باشند.
در مثال این سری می‌خواهیم پنلی را در سمت راست صفحه‌ی اصلی درج کنیم. برای تعریف آن در همان سطحی که router-outlet اصلی قرار دارد، نیاز است فایل src\app\app.component.html را ویرایش کنیم:
<div class="container">
  <div class="row">
    <div class="col-md-10">
      <router-outlet></router-outlet>
    </div>
    <div class="col-md-2">
      <router-outlet name="popup"></router-outlet>
    </div>
  </div>
</div>
در اینجا با استفاده از امکانات بوت استرپ، دو ستون را در قالب اصلی برنامه تعریف کرده‌ایم. ستون اول حاوی router-outlet اصلی برنامه است و ستون دوم جهت درج پنل پیام‌های برنامه تعریف شده‌است. این router-outlet دوم، با نام popup مشخص گردیده‌است.


افزودن ماژول جدید پیام‌های سیستم

در ادامه ماژول جدید پیام‌های سیستم را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن اضافه خواهیم کرد که در آن ماژول، مدیریت نمایش پیام‌های مختلفی در router-outlet ثانویه popup صورت خواهد گرفت:
 >ng g m message --routing
به این ترتیب دو فایل src\app\message\message-routing.module.ts و src\app\message\message.module.ts به برنامه اضافه می‌شوند.

در ادامه نیاز است MessageModule را به قسمت imports فایل src\app\app.module.ts نیز معرفی کنیم (پیش از AppRoutingModule که حاوی مسیریابی catch all است):

import { MessageModule } from './message/message.module';

@NgModule({
  declarations: [
  ],
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,
    HttpModule,
    InMemoryWebApiModule.forRoot(ProductData, { delay: 1000 }),

    ProductModule,
    UserModule,
    MessageModule,

    AppRoutingModule
  ],
  providers: [],
  bootstrap: [AppComponent]
})
export class AppModule { }

سپس کامپوننت جدید Message را به ماژول Message برنامه اضافه می‌کنیم:
 >ng g c message/message
که اینکار سبب به روز رسانی فایل message.module.ts جهت تکمیل قسمت declarations آن با MessageComponent نیز می‌شود.

پس از آن یک سرویس ابتدایی پیام‌های کاربران را نیز اضافه خواهیم کرد:
 >ng g s message/message -m message/message.module
که سبب افزوده شدن سرویس message.service.ts و همچنین به روز رسانی خودکار قسمت providers ماژول message.module.ts نیز می‌شود:
 installing service
  create src\app\message\message.service.spec.ts
  create src\app\message\message.service.ts
  update src\app\message\message.module.ts
اگر نام ماژول را ذکر نکنیم، سرویس مدنظر تولید خواهد شد، اما قسمت providers هیچ ماژولی به صورت خودکار تکمیل نمی‌شود.

پس از ایجاد قالب ابتدایی فایل message.service.ts آن‌را به نحو ذیل تکمیل می‌کنیم:
import { Injectable } from '@angular/core';

@Injectable()
export class MessageService {
  private messages: string[] = [];
  isDisplayed = false;

  addMessage(message: string): void {
    let currentDate = new Date();
    this.messages.unshift(message + ' at ' + currentDate.toLocaleString());
  }
}
هدف از این سرویس، به اشتراک گذاری اطلاعات بین کامپوننت‌های مختلف برنامه است. هر قسمت از برنامه (هر کامپوننتی) می‌تواند این سرویس را در سازنده‌ی خود تزریق کرده و پیامی را به مجموعه‌ی پیام‌های موجود اضافه کند.

اکنون جهت تکمیل کامپوننت پیام‌ها، ابتدا فایل قالب message.component.html را به نحو ذیل تکمیل می‌کنیم:
<div class="row">
  <h4 class="col-md-10">Message Log</h4>
  <span class="col-md-2">
      <a class="btn btn-default"  (click)="close()">x</a>
   </span>
</div>
<div *ngFor="let message of messageService.messages; let i=index">
  <div *ngIf="i<10" class="message-row">
    {{ message }}
  </div>
</div>
به این ترتیب تنها 10 پیام از مجموعه پیام‌های سرویس پیام‌ها، توسط قالب این کامپوننت نمایش داده خواهد شد. یک دکمه‌ی بستن نیز در اینجا اضافه شده‌است.
کدهای کامپوننت این قالب به صورت ذیل است:
import { MessageService } from './../message.service';
import { Router } from '@angular/router';
import { Component, OnInit } from '@angular/core';

@Component({
  //selector: 'app-message',
  templateUrl: './message.component.html',
  styleUrls: ['./message.component.css']
})
export class MessageComponent implements OnInit {

  constructor(private messageService: MessageService,
    private router: Router) { }

  ngOnInit() {
  }

  close(): void {
    // Close the popup.
    this.router.navigate([{ outlets: { popup: null } }]);
    this.messageService.isDisplayed = false;
  }
}
این کامپوننت سرویس پیام‌ها را در اختیار قالب خود قرار داده و همچنین یک دکمه‌ی بستن را نیز به همراه دارد که خاصیت isDisplayed  آن‌را false می‌کند.


تکمیل سایر کامپوننت‌های برنامه در جهت استفاده از سرویس پیام‌ها

ابتدا به فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.ts مراجعه کرده و سرویس جدید پیام‌ها را به سازنده‌ی آن تزریق می‌کنیم:
import { MessageService } from './../../message/message.service';

@Component({
  selector: 'app-product-edit',
  templateUrl: './product-edit.component.html',
  styleUrls: ['./product-edit.component.css']
})
export class ProductEditComponent implements OnInit {

  constructor(private productService: ProductService,
    private messageService: MessageService,
    private route: ActivatedRoute,
    private router: Router) { }
سپس ابتدای متد onSaveComplete آن‌را جهت درج پیام‌های این کامپوننت تغییر می‌دهیم.
  onSaveComplete(message?: string): void {
    if (message) {
      this.messageService.addMessage(message);
    }


تنظیم مسیرهای ثانویه

نحوه‌ی تعریف مسیریابی‌های مرتبط با router-outletهای غیراصلی برنامه، همانند سایر مسیریابی‌های برنامه‌است؛ با این تفاوت که در اینجا خاصیت outlet نیز به تنظیمات مسیر اضافه خواهد شد. به این ترتیب مشخص خواهیم کرد که محتوای این مسیر باید دقیقا در کدام router-outlet نامدار، درج شود.
برای این منظور فایل src\app\message\message-routing.module.ts را گشوده و تنظیمات مسیریابی آن‌را که به صورت RouterModule.forChild تعریف می‌شوند (چون ماژول اصلی برنامه نیستند)، تکمیل خواهیم کرد:
const routes: Routes = [
  { path: 'messages', component: MessageComponent, outlet: 'popup' }
];
همانطور که مشاهده می‌کنید، تنها تفاوت آن‌ها با سایر تعاریف مسیریابی‌های برنامه، ذکر نام Outlet ایی است که باید قالب MessageComponent را نمایش دهد.


فعالسازی یک مسیر ثانویه

در اینجا نیز همانند سایر مسیریابی‌ها، از دایرکتیو routerLink برای فعالسازی مسیرهای ثانویه استفاده می‌کنیم؛ اما syntax آن کمی متفاوت است:
<a [routerLink]="[{ outlets: { popup: ['messages'] } }]">Messages</a>

<a [routerLink]="['/products', product.id, 'edit', { outlets: { popup: ['summary', product.id] } }]">Messages</a>
در اینجا می‌توان سبب فعال شدن چندین outlet به صورت همزمان شد. به همین جهت از نام جمع outlets استفاده شده‌است. سپس در ادامه key/valueهایی که بیانگر نام outlet و سپس path آن‌ها هستند، ذکر می‌شوند.
در دومین لینک تعریف شده، ابتدا یک مسیر اصلی فعال شده و سپس یک مسیر ثانویه نمایش داده می‌شود.

یک نکته: هرچند به primary outlet نامی انتساب داده نمی‌شود، اما نام آن دقیقا primary است و می‌توان قسمت outlets را به صورت ذیل نیز تعریف کرد:
{ outlets: { primary: ['/products', product.id,'edit'], popup: ['summary', product.id] }}


در ادامه فایل src\app\app.component.html را ویرایش کرده و لینک Show Messages را به آن اضافه می‌کنیم:
    <ul class="nav navbar-nav navbar-right">
      <li *ngIf="authService.isLoggedIn()">
        <a>Welcome {{ authService.currentUser.userName }}</a>
      </li>
      <li>
         <a [routerLink]="[{ outlets: { popup: ['messages'] } }]">Show Messages</a>
      </li>
که سبب نمایش لینک Show Messages در منوی بالای سایت می‌شود (تصویر فوق). در این حال اگر بر روی آن کلیک کنیم این پنل جدید به سمت راست صفحه اضافه می‌شود. برای آزمایش آن، محصولی را ویرایش کنید، تا پیام مرتبط با آن در این پنل نمایش داده شود.
آدرس آن نیز چنین شکلی را پیدا می‌کند:
 http://localhost:4200/products(popup:messages)
در اینجا مسیرثانویه داخل یک پرانتز نمایش داده شده‌است. در این حالت اگر به صفحات مختلف برنامه مراجعه کنیم، هنوز این قسمت داخل پرانتز حفظ می‌شود و نمایان خواهد بود.

اکنون می‌خواهیم قابلیت مخفی سازی این پنل را نیز پیاده سازی کنیم. به همین جهت از خاصیت isDisplayed سرویس پیام‌ها که توسط دکمه‌ی بستن MessageComponent مدیریت می‌شود، استفاده خواهیم کرد. بنابراین لینک جدیدی را که در فایل src\app\app.component.html اضافه کردیم، به نحو ذیل تغییر خواهیم داد:
      <li *ngIf="!messageService.isDisplayed">
          <a (click)="displayMessages()">Show Messages</a>
      </li>
      <li *ngIf="messageService.isDisplayed">
         <a (click)="hideMessages()">Hide Messages</a>
      </li>
ngIfها بر اساس مقدار isDisplayed، سبب درج و یا حذف لینک‌های نمایش و مخفی کردن پیام‌ها می‌شوند و چون این قالب اکنون از سرویس پیام‌ها استفاده می‌کند، نیاز است این سرویس را به کامپوننت آن نیز تزریق کنیم:

import { MessageService } from './message/message.service';

@Component({
  selector: 'app-root',
  templateUrl: './app.component.html',
  styleUrls: ['./app.component.css']
})
export class AppComponent {

  constructor(private authService: AuthService,
    private router: Router,
    private messageService: MessageService) {
  }

  displayMessages(): void {
    this.router.navigate([{ outlets: { popup: ['messages'] } }]);
    this.messageService.isDisplayed = true;
  }

  hideMessages(): void {
    this.router.navigate([{ outlets: { popup: null } }]);
    this.messageService.isDisplayed = false;
  }
}
در اینجا تزریق سرویس پیام‌ها را به سازنده‌ی کامپوننت App مشاهده می‌کنید. همچنین دو متد جدید نمایش و مخفی سازی پیام‌ها نیز تعریف شده‌اند که این متدها در قالب این کامپوننت، به لینک‌های مرتبطی متصل هستند.
برای فعالسازی یک مسیرثانویه توسط متدهای برنامه، نیاز است از سرویس مسیریاب و متد navigate آن استفاده کرد که نمونه‌هایی از آن‌را در اینجا ملاحظه می‌کنید. پارامترهای ذکر شده‌ی در اینجا نیز همانند دایرکتیو routerLink هستند.

یک نکته: اگر به متد hideMessages دقت کنید، مقدار value کلید popup به نال تنظیم شده‌است. این مورد سبب خواهد شد تا outlet آن خالی شود. به این ترتیب متد hideMessages علاوه بر مخفی کردن لینک نمایش پیام‌ها، پنل آن‌را نیز از صفحه حذف می‌کند. شبیه به همین نکته در متد close کامپوننت پیام‌ها که دکمه‌ی بستن آن‌را به همراه دارد، پیاده سازی شده‌است.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-routing-lab-07.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng s -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
مطالب
طراحی یک گرید با Angular و ASP.NET Core - قسمت دوم - پیاده سازی سمت کلاینت
در قسمت قبل، کار پیاده سازی سمت سرور نمایش اطلاعات یک گرید، به پایان رسید. در این قسمت می‌خواهیم از سمت کلاینت، اطلاعات صفحه بندی و مرتب سازی را به سمت سرور ارسال کرده و همچنین نتیجه‌ی دریافتی از سرور را نمایش دهیم.



پیشنیازهای نمایش اطلاعات گرید به همراه صفحه بندی اطلاعات

در مطلب «Angular CLI - قسمت ششم - استفاده از کتابخانه‌های ثالث» نحوه‌ی نصب و معرفی کتابخانه‌ی ngx-bootstrap را بررسی کردیم. دقیقا همان مراحل، در اینجا نیز باید طی شوند و از این مجموعه تنها به کامپوننت Pagination آن نیاز داریم. همان قسمت ذیل گرید تصویر فوق که شماره صفحات را جهت انتخاب، نمایش داده‌است.
بنابراین ابتدا فرض بر این است که دو بسته‌ی بوت استرپ و ngx-bootstrap را نصب کرده‌اید:
> npm install bootstrap --save
> npm install ngx-bootstrap --save
در فایل angular-cli.json. شیوه‌نامه‌ی بوت استرپ را نیز افزوده‌اید:
  "apps": [
    {
      "styles": [
    "../node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css",
        "styles.css"
      ],
پس از آن باید به‌خاطر داشت که کامپوننت نمایش صفحه بندی این مجموعه PaginationModule نام دارد و باید در نزدیک‌ترین ماژول مورد نیاز، ثبت و معرفی شود:
import { PaginationModule } from "ngx-bootstrap";

@NgModule({
  imports: [
    PaginationModule.forRoot()
  ]
برای نمونه در این مثال، ماژولی به نام simple-grid.module.ts دربرگیرنده‌ی گرید مطلب جاری است و به صورت ذیل به برنامه اضافه شده‌است:
 >ng g m SimpleGrid -m app.module --routing
بنابراین تعریف PaginationModule باید به قسمت imports این ماژول اضافه شود و تعریف آن در app.module.ts تاثیری بر روی این قسمت نخواهد داشت.

کامپوننتی هم که مثال جاری را نمایش می‌دهد به صورت ذیل به ماژول SimpleGrid فوق اضافه شده‌است:
 >ng g c SimpleGrid/products-list


تهیه معادل‌های قراردادهای سمت سرور در سمت Angular

در قسمت قبل، تعدادی قرارداد مانند پارامترهای دریافتی از سمت کلاینت و ساختار اطلاعات ارسالی به سمت کلاینت را تعریف کردیم. اکنون جهت کار strongly typed با آن‌ها در سمت یک برنامه‌ی تایپ اسکریپتی Angular، کلاس‌های معادل آن‌ها را تهیه می‌کنیم.

ساختار شیء محصول دریافتی از سمت سرور
 >ng g cl SimpleGrid/app-product
با این محتوا
export class AppProduct {
  constructor(
    public productId: number,
    public productName: string,
    public price: number,
    public isAvailable: boolean
  ) {}
}
که در اینجا هر کدام از خواص ذکر شده، معادل camel case نمونه‌ی سمت سرور خود هستند (چون JSON.NET در ASP.NET Core، به صورت پیش فرض یک چنین خروجی را تولید می‌کند).

ساختار معادل پارامترهای صفحه بندی و مرتب سازی ارسالی به سمت سرور
 >ng g cl SimpleGrid/PagedQueryModel
با این محتوا
export class PagedQueryModel {
  constructor(
    public sortBy: string,
    public isAscending: boolean,
    public page: number,
    public pageSize: number
  ) {}
}
در اینجا همان ساختار IPagedQueryModel سمت سرور را مشاهده می‌کنید. از آن جهت مشخص سازی جزئیات صفحه بندی و نحوه‌ی مرتب سازی اطلاعات، استفاده می‌شود.

ساختار معادل اطلاعات صفحه بندی شده‌ی دریافتی از سمت سرور
 >ng g cl SimpleGrid/PagedQueryResult
با این محتوا
export class PagedQueryResult<T> {
  constructor(public totalItems: number, public items: T[]) {}
}
این ساختار جنریک نیز دقیقا معادل همان PagedQueryResult سمت سرور است و حاوی تعداد کل ردیف‌های یک کوئری و تنها قسمتی از اطلاعات صفحه بندی شده‌ی آن می‌باشد.

ساختار ستون‌های گرید نمایشی
 >ng g cl SimpleGrid/GridColumn
با این محتوا
export class GridColumn {
  constructor(
    public title: string,
    public propertyName: string,
    public isSortable: boolean
  ) {}
}
هر ستون نمایش داده شده، دارای یک برچسب، خاصیتی مشخص در سمت سرور و بیانگر قابلیت مرتب سازی آن می‌باشد. اگر isSortable به true تنظیم شود، با کلیک بر روی سرستون‌ها می‌توان اطلاعات را بر اساس آن ستون، مرتب سازی کرد.


تهیه سرویس ارسال اطلاعات صفحه بندی به سرور و دریافت اطلاعات از آن

پس از تدارک این مقدمات، اکنون کار تعریف سرویسی که این اطلاعات را به سمت سرور ارسال می‌کند و نتیجه را باز می‌گرداند، به صورت ذیل خواهد بود:
 >ng g s SimpleGrid/products-list -m simple-grid.module
این دستور سبب ایجاد کلاس ProductsListService شده و همچنین قسمت providers ماژول simple-grid را نیز بر این اساس به روز رسانی می‌کند.
پیش از تکمیل این سرویس، نیاز است متدی را جهت تبدیل یک شیء، به معادل کوئری استرینگ آن تهیه کنیم:
  toQueryString(obj: any): string {
    const parts = [];
    for (const key in obj) {
      if (obj.hasOwnProperty(key)) {
        const value = obj[key];
        if (value !== null && value !== undefined) {
          parts.push(encodeURIComponent(key) + "=" + encodeURIComponent(value));
        }
      }
    }
    return parts.join("&");
  }
در قسمت قبل امضای متد GetPagedProducts دارای ویژگی HttpGet است. بنابراین، نیاز است اطلاعات را به صورت کوئری استرینگ از سمت کلاینت دریافت کند و متد toQueryString فوق به صورت خودکار بر روی تمام خواص یک شیء دلخواه حرکت کرده و آن‌ها را تبدیل به یک رشته‌ی حاوی کوئری استرینگ‌ها می‌کند.
[HttpGet("[action]")]
public PagedQueryResult<Product> GetPagedProducts(ProductQueryViewModel queryModel)
برای نمونه متد toQueryString فوق است که سبب ارسال یک چنین درخواستی به سمت سرور می‌شود:
 http://localhost:5000/api/Product/GetPagedProducts?sortBy=productId&isAscending=true&page=2&pageSize=7

پس از این تعریف، سرویس ProductsListService  به صورت ذیل تکمیل خواهد شد:
@Injectable()
export class ProductsListService {
  private baseUrl = "api/Product";

  constructor(private http: Http) {}

  getPagedProductsList(
    queryModel: PagedQueryModel
  ): Observable<PagedQueryResult<AppProduct>> {
    return this.http
      .get(`${this.baseUrl}/GetPagedProducts?${this.toQueryString(queryModel)}`)
      .map(res => {
        const result = res.json();
        return new PagedQueryResult<AppProduct>(
          result.totalItems,
          result.items
        );
      });
  }
در اینجا از متد toQueryString، جهت تکمیل متد get ارسالی به سمت سرور استفاده شده‌است تا پارامترها را به صورت کوئری استرینگ‌ها تبدیل کرده و ارسال کند.
سپس در متد map آن، res.json دقیقا همان ساختار PagedQueryResult سمت سرور را به همراه دارد. اینجا است که فرصت خواهیم داشت نمونه‌ی سمت کلاینت آن‌را که در ابتدای بحث تهیه کردیم، وهله سازی کرده و بازگشت دهیم (نگاشت فیلدهای دریافتی از سمت سرور به سمت کلاینت).


تکمیل کامپوننت نمایش گرید

قسمت آخر این مطلب، استفاده‌ی از این ساختارها و سرویس‌ها و نمایش اطلاعات دریافتی از آن‌ها است. برای این منظور ابتدا نیاز است سرستون‌های این گرید را تهیه کرد:


  <table class="table table-striped table-hover table-bordered table-condensed">
    <thead>
      <tr>
        <th class="text-center" style="width:3%">#</th>
        <th *ngFor="let column of columns" class="text-center">
          <div *ngIf="column.isSortable" (click)="sortBy(column.propertyName)" style="cursor: pointer">
            {{ column.title }}
            <i *ngIf="queryModel.sortBy === column.propertyName" class="glyphicon"
              [class.glyphicon-sort-by-order]="queryModel.isAscending" [class.glyphicon-sort-by-order-alt]="!queryModel.isAscending"></i>
          </div>
          <div *ngIf="!column.isSortable" style="cursor: pointer">
            {{ column.title }}
          </div>
        </th>
      </tr>
    </thead>
در اینجا ابتدا بررسی می‌شود که آیا یک ستون قابلیت مرتب سازی را دارد، یا خیر؟ اگر اینطور است، در کنار آن یک گلیف آیکن مرتب سازی درج می‌شود. اگر خیر، صرفا متن عنوان آن نمایش داده خواهد شد. می‌شد تمام این موارد را به ازای هر ستون به صورت مجزایی ارائه داد، اما در این حالت به کدهای تکراری زیادی می‌رسیدیم. به همین جهت از یک حلقه بر روی تعریف ستون‌های این گرید استفاده شده‌است. آرایه‌ی این ستون‌ها نیز به صورت ذیل تعریف می‌شود:
export class ProductsListComponent implements OnInit {
  columns: GridColumn[] = [
    new GridColumn("Id", "productId", true),
    new GridColumn("Name", "productName", true),
    new GridColumn("Price", "price", true),
    new GridColumn("Available", "isAvailable", true)
  ];

همچنین در کدهای قالب این کامپوننت، مدیریت کلیک بر روی یک سر ستون را نیز مشاهده می‌کنید:
export class ProductsListComponent implements OnInit {
  itemsPerPage = 7;
  queryModel = new PagedQueryModel("productId", true, 1, this.itemsPerPage);

  sortBy(columnName) {
    if (this.queryModel.sortBy === columnName) {
      this.queryModel.isAscending = !this.queryModel.isAscending;
    } else {
      this.queryModel.sortBy = columnName;
      this.queryModel.isAscending = true;
    }
    this.getPagedProductsList();
  }
}
در این‌حالت اگر ستونی که بر روی آن کلیک شده، پیشتر مرتب سازی شده‌است، صرفا خاصیت صعودی بودن آن برعکس خواهد شد. در غیراینصورت، نام خاصیت درخواستی مرتب سازی و جهت آن نیز مشخص می‌شود. سپس مجددا این گرید توسط متد getPagedProductsList رندر خواهد شد.

کار رندر بدنه‌ی اصلی گرید توسط همین چند سطر در قالب آن مدیریت می‌شود:
    <tbody>
      <tr *ngFor="let item of queryResult.items; let i = index">
        <td class="text-center">{{ itemsPerPage * (currentPage - 1) + i + 1 }}</td>
        <td class="text-center">{{ item.productId }}</td>
        <td class="text-center">{{ item.productName }}</td>
        <td class="text-center">{{ item.price | number:'.0' }}</td>
        <td class="text-center">
          <input id="item-{{ item.productId }}" type="checkbox" [checked]="item.isAvailable"
            disabled="disabled" />
        </td>
      </tr>
    </tbody>
  </table>
اولین ستون آن، اندکی ابتکاری است. در اینجا شماره ردیف‌های خودکاری در هر صفحه درج خواهند شد. این شماره ردیف نیز جزو ستون‌های منبع داده‌ی فرضی برنامه نیست. به همین جهت برای درج آن، توسط let i = index در ngFor، به شماره ایندکس ردیف جاری دسترسی پیدا می‌کنیم. سپس توسط محاسباتی بر اساس تعداد ردیف‌های هر صفحه و شماره‌ی صفحه‌ی جاری، می‌توان شماره ردیف فعلی را محاسبه کرد.

در اینجا حلقه‌ای بر روی queryResult.items تشکیل شده‌است. این منبع داده به صورت ذیل در کامپوننت متناظر مقدار دهی می‌شود:
export class ProductsListComponent implements OnInit {
  itemsPerPage = 7;
  currentPage: number;
  numberOfPages: number;
  isLoading = false;
  queryModel = new PagedQueryModel("productId", true, 1, this.itemsPerPage);
  queryResult = new PagedQueryResult<AppProduct>(0, []);

  constructor(private productsListService: ProductsListService) {}

  ngOnInit() {
    this.getPagedProductsList();
  }

  private getPagedProductsList() {
    this.isLoading = true;
    this.productsListService
      .getPagedProductsList(this.queryModel)
      .subscribe(result => {
        this.queryResult = result;
        this.isLoading = false;
      });
  }
}
ابتدا سرویس ProductsListService را که در ابتدای بحث تکمیل شد، به سازنده‌ی این کامپوننت تزریق می‌کنیم. به کمک آن می‌توان در متد getPagedProductsList، ابتدا queryModel جاری را که شامل اطلاعات مرتب سازی و صفحه بندی است، به سرور ارسال کرده و سپس نتیجه‌ی نهایی را به queryResult انتساب دهیم. به این ترتیب تعداد کل رکوردها و همچنین آیتم‌های صفحه‌ی جاری دریافت می‌شوند. اکنون حلقه‌ی ngFor نمایش بدنه‌ی گرید، کار تکمیل صفحه‌ی جاری را انجام خواهد داد.

قسمت آخر کار، افزودن کامپوننت نمایش شماره صفحات است:


  <div align="center">
    <pagination [maxSize]="8" [boundaryLinks]="true" [totalItems]="queryResult.totalItems"
      [rotate]="false" previousText="&lsaquo;" nextText="&rsaquo;" firstText="&laquo;"
      lastText="&raquo;" (numPages)="numberOfPages = $event" [(ngModel)]="currentPage"
      (pageChanged)="onPageChange($event)"></pagination>
  </div>
  <pre class="card card-block card-header">Page: {{currentPage}} / {{numberOfPages}}</pre>
در اینجا از کامپوننت pagination مجموعه‌ی ngx-bootstarp استفاده شده‌است و یک سری از خواص مستند شده‌ی آن‌، مقدار دهی شده‌اند؛ مانند متن‌های صفحه‌ی بعد و قبل و امثال آن. مدیریت کلیک بر روی شماره‌های آن، در کامپوننت جاری به صورت ذیل است:
export class ProductsListComponent implements OnInit {
  itemsPerPage = 7;
  currentPage: number;
  numberOfPages: number;

  onPageChange(event: any) {
    this.queryModel.page = event.page;
    this.getPagedProductsList();
  }
}
علت تعریف دو خاصیت اضافه‌ی currentPage و numberOfPages، استفاده‌ی از آن‌ها در قسمت ذیل این شماره‌ها (خارج از کامپوننت نمایش شماره صفحات) جهت نمایش page 1/x است.
هر زمانیکه کاربر بر روی شما‌ره‌ای کلیک می‌کند، رخ‌داد onPageChange فراخوانی شده و در این‌حالت تنها کافی است شماره صفحه‌ی درخواستی queryModel جاری را به روزرسانی کرده و سپس آن‌را در اختیار متد getPagedProductsList جهت دریافت اطلاعات این صفحه‌ی درخواستی قرار دهیم.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
بررسی روش تعریف انقیاد دو طرفه‌ی سفارشی در کامپوننت‌های Angular
برخلاف AngularJS، در برنامه‌های Angular امکانات two way data binding به صورت پیش‌فرض ارائه نمی‌شوند تا از تمام مشکلات آن مانند digest cycle ،watchers و غیره خبری نباشد. اما گاهی از اوقات نیاز است انقیاد دو طرفه‌ی سفارشی را بین دو کامپوننت ایجاد کنیم. در این مطلب روش ایجاد یک چنین انقیادهایی را بررسی خواهیم کرد و در اینجا در ابتدا نیاز است دو پیشنیاز Property Binding و Event Binding را بررسی کنیم که از جمع آن‌ها two way data binding حاصل می‌شود:


البته Angular به همراه دایرکتیو ویژه‌ای به نام ngModel است که two-way data binding را با import ماژول ویژه‌ی فرم‌ها میسر می‌کند:


که آن نیز در اصل از جمع Property Binding و Event Binding تشکیل شده‌است:
<input [ngModel]="username" (ngModelChange)="username = $event">
و یا به صورت خلاصه:
<input [(ngModel)]='username' />
در اینجا می‌خواهیم یک چنین امکانی را بدون استفاده از ngModel و ماژول فرم‌ها پیاده سازی کنیم.


انقیاد به خواص یا Property binding

فرض کنید دو کامپوننت والد و فرزند را ایجاد کرده‌ایم:


در کامپوننت والد، مقداری را توسط متد deposit هربار 100 آیتم افزایش می‌دهیم:
import { Component, OnInit } from "@angular/core";

@Component({
  selector: "app-parent",
  templateUrl: "./parent.component.html",
  styleUrls: ["./parent.component.css"]
})
export class ParentComponent implements OnInit {

  amount = 500;

  constructor() { }

  ngOnInit() {
  }

  deposit() {
    this.amount += 100;
  }
}
با این قالب:
<h2>Custom two way data binding</h2>

<div class="panel panel-primary">
  <div class="panel-heading">
    <h2 class="panel-title">Parnet Component</h2>
  </div>
  <div class="panel-body">
    <label>Available amount:</label> {{amount}}
    <button (click)="deposit()" class="btn btn-success">Deposit 100</button>
    <div>
      <app-child [amount]="amount"> </app-child>
    </div>
  </div>
</div>
که در آن مقدار amount کامپوننت والد نمایش داده شده‌است و همچنین این مقدار به خاصیت ورودی کامپوننتی به نام app-child نیز نسبت داده شده‌است.

کامپوننت فرزند به صورت ذیل تعریف می‌شود:
import { Component, OnInit, Input } from "@angular/core";

@Component({
  selector: "app-child",
  templateUrl: "./child.component.html",
  styleUrls: ["./child.component.css"]
})
export class ChildComponent implements OnInit {

  @Input() amount: number;

  constructor() { }

  ngOnInit() {
  }

  withdraw() {
    this.amount -= 100;
  }
}
که در آن خاصیت amount، از والد آن، توسط ویژگی Input دریافت می‌شود. سپس در متد withdraw هربار می‌توان 100 آیتم را از آن کسر کرد.
با این قالب:
<div class="panel panel-default">
  <div class="panel-heading">
    <h2 class="panel-title">Child Component</h2>
  </div>
  <div class="panel-body">
    <label>Amount available: </label> {{amount}}

    <button (click)="withdraw()" class="btn btn-danger">Withdraw 100</button>
  </div>
</div>
که در آن مقدار amount فرزند نمایش داده شده‌است و همچنین امکان فراخوانی متد withdraw وجود دارد.

در اینجا زمانیکه data binding را به صورت ذیل تعریف می‌کنیم:
<app-child [amount]="amount"> </app-child>
روش مقدار دهی خاصیت amount داخل [] ، انقیاد به خواص نامیده می‌شود و سمت راست آن نیز یک خاصیت درنظر گرفته می‌شود. یعنی مقدار خاصیت amount والد (درون "") به مقدار خاصیت amount فرزند (درون []) نسبت داده خواهد شد.
این ارتباط نیز یک طرفه‌است. برای مثال اگر بر روی دکمه‌ی Deposit والد کلیک کنیم:


مقدار افزایش یافته‌ی در والد، به فرزند نیز منتقل می‌شود و نمایش داده خواهد شد. اما اگر بر روی دکمه‌ی withdraw فرزند کلیک کنیم:


تغییر صورت گرفته، به والد انعکاس پیدا نمی‌کند. برای اطلاع رسانی به والد، به انقیاد به رخ‌دادها نیاز داریم.


انقیاد به رخ‌دادها یا Event binding

یک کامپوننت می‌تواند به رخ‌دادهای صادر شده‌ی توسط کامپوننتی دیگر گوش فرا دهد:
import { Component, OnInit, Input, Output, EventEmitter } from "@angular/core";

@Component({
  selector: "app-child",
  templateUrl: "./child.component.html",
  styleUrls: ["./child.component.css"]
})
export class ChildComponent implements OnInit {

  @Input() amount: number;
  @Output() amountChange = new EventEmitter();

  constructor() { }

  ngOnInit() {
  }

  withdraw() {
    this.amount -= 100;
    this.amountChange.emit(this.amount);
  }
}
برای این منظور در کامپوننت فرزند، یک خاصیت Output را به نام amountChange از نوع EventEmitter تعریف می‌کنیم. سپس جایی که قرار است کار کاهش amount صورت گیرد، با صدور رخ‌دادی (this.amountChange.emit)، این مقدار را به والد اعلام می‌کنیم.
اکنون در قالب کامپوننت والد، این رخ‌داد را درون یک () معرفی خواهیم کرد:
<app-child [amount]="amount" (amountChange)="this.amount= $event"> </app-child>
به این ترتیب زمانیکه کامپوننت فرزند، مقدار amount را تغییر می‌دهد، این مقدار توسط this.amountChange.emit به والد منتشر خواهد شد و می‌توان در سمت والد توسط event$ به آن دسترسی یافته و آن‌را به خاصیت this.amount کامپوننت والد نسبت دهیم.
اکنون اگر برنامه را آزمایش کنیم، با کلیک بر روی دکمه‌ی withdraw فرزند، مقدار کاهش یافته به والد نیز منعکس می‌شود:



پیاده سازی syntax ویژه‌ی Banana in a box

تا اینجا پیاده سازی two way data-binding سفارشی به پایان می‌رسد. اما تعریف طولانی:
<app-child [amount]="amount" (amountChange)="this.amount= $event"> </app-child>
به صورت ذیل هم قابل نوشتن و ساده سازی است:
<app-child [(amount)]="amount"> </app-child>
که به آن syntax ویژه Banana in a box نیز گفته می‌شود.
نکته‌ی ویژه‌ی آن، وجود پسوند Change در نام رخ‌داد تعریف شده‌است:
  @Input() amount: number;
  @Output() amountChange = new EventEmitter();
 اگر نام خاصیت Input مساوی x باشد، باید جهت فعالسازی syntax ویژه Banana in a box، نام رخ‌داد متناظر با آن دقیقا مساوی xChange انتخاب شود. مانند amount ورودی در اینجا و amountChange خروجی تعریف شده.

بنابراین به صورت خلاصه جهت تعریف یک انقیاد دو طرفه سفارشی:
- ابتدا باید انقیاد به یک خاصیت ورودی x را تعریف کرد.
- سپس نیاز است انقیاد به یک رخ‌داد خروجی هم‌نام، که نام آن، پسوند Change را اضافه‌تر دارد، یعنی xChange را تعریف کرد.
- اکنون می‌توان two-way data binding syntax ویژه‌ای را به نام banana in a box بر روی این‌دو تعریف کرد[(x)].


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامه‌های Angular - قسمت ششم - کار با منابع محافظت شده‌ی سمت سرور
پس از تکمیل کنترل دسترسی‌ها به قسمت‌های مختلف برنامه بر اساس نقش‌های انتسابی به کاربر وارد شده‌ی به سیستم، اکنون نوبت به کار با سرور و دریافت اطلاعات از کنترلرهای محافظت شده‌ی آن است.



افزودن کامپوننت دسترسی به منابع محافظت شده، به ماژول Dashboard

در اینجا قصد داریم صفحه‌ای را به برنامه اضافه کنیم تا در آن بتوان اطلاعات کنترلرهای محافظت شده‌ی سمت سرور، مانند MyProtectedAdminApiController (تنها قابل دسترسی توسط کاربرانی دارای نقش Admin) و MyProtectedApiController (قابل دسترسی برای عموم کاربران وارد شده‌ی به سیستم) را دریافت و نمایش دهیم. به همین جهت کامپوننت جدیدی را به ماژول Dashboard اضافه می‌کنیم:
 >ng g c Dashboard/CallProtectedApi
سپس به فایل dashboard-routing.module.ts ایجاد شده مراجعه کرده و مسیریابی کامپوننت جدید ProtectedPage را اضافه می‌کنیم:
import { CallProtectedApiComponent } from "./call-protected-api/call-protected-api.component";

const routes: Routes = [
  {
    path: "callProtectedApi",
    component: CallProtectedApiComponent,
    data: {
      permission: {
        permittedRoles: ["Admin", "User"],
        deniedRoles: null
      } as AuthGuardPermission
    },
    canActivate: [AuthGuard]
  }
];
توضیحات AuthGuard و AuthGuardPermission را در قسمت قبل مطالعه کردید. در اینجا هدف این است که تنها کاربران دارای نقش‌های Admin و یا User قادر به دسترسی به این مسیر باشند.
لینکی را به این صفحه نیز در فایل header.component.html به صورت ذیل اضافه خواهیم کرد تا فقط توسط کاربران وارد شده‌ی به سیستم (isLoggedIn) قابل مشاهده باشد:
<li *ngIf="isLoggedIn" routerLinkActive="active">
        <a [routerLink]="['/callProtectedApi']">‍‍Call Protected Api</a>
</li>


نمایش و یا مخفی کردن قسمت‌های مختلف صفحه بر اساس نقش‌های کاربر وارد شده‌ی به سیستم

در ادامه می‌خواهیم دو دکمه را بر روی صفحه قرار دهیم تا اطلاعات کنترلرهای محافظت شده‌ی سمت سرور را بازگشت دهند. دکمه‌ی اول قرار است تنها برای کاربر Admin قابل مشاهده باشد و دکمه‌ی دوم توسط کاربری با نقش‌های Admin و یا User.
به همین جهت call-protected-api.component.ts را به صورت ذیل تغییر می‌دهیم:
import { Component, OnInit } from "@angular/core";
import { AuthService } from "../../core/services/auth.service";

@Component({
  selector: "app-call-protected-api",
  templateUrl: "./call-protected-api.component.html",
  styleUrls: ["./call-protected-api.component.css"]
})
export class CallProtectedApiComponent implements OnInit {

  isAdmin = false;
  isUser = false;
  result: any;

  constructor(private authService: AuthService) { }

  ngOnInit() {
    this.isAdmin = this.authService.isAuthUserInRole("Admin");
    this.isUser = this.authService.isAuthUserInRole("User");
  }

  callMyProtectedAdminApiController() {
  }

  callMyProtectedApiController() {
  }
}
در اینجا دو خاصیت عمومی isAdmin و isUser، در اختیار قالب این کامپوننت قرار گرفته‌اند. مقدار دهی آن‌ها نیز توسط متد isAuthUserInRole که در قسمت قبل توسعه دادیم، انجام می‌شود. اکنون که این دو خاصیت مقدار دهی شده‌اند، می‌توان از آن‌ها به کمک یک ngIf، به صورت ذیل در قالب call-protected-api.component.html جهت مخفی کردن و یا نمایش قسمت‌های مختلف صفحه استفاده کرد:
<button *ngIf="isAdmin" (click)="callMyProtectedAdminApiController()">
  Call Protected Admin API [Authorize(Roles = "Admin")]
</button>

<button *ngIf="isAdmin || isUser" (click)="callMyProtectedApiController()">
  Call Protected API ([Authorize])
</button>

<div *ngIf="result">
  <pre>{{result | json}}</pre>
</div>


دریافت اطلاعات از کنترلرهای محافظت شده‌ی سمت سرور

برای دریافت اطلاعات از کنترلرهای محافظت شده، باید در قسمتی که HttpClient درخواست خود را به سرور ارسال می‌کند، هدر مخصوص Authorization را که شامل توکن دسترسی است، به سمت سرور ارسال کرد. این هدر ویژه را به صورت ذیل می‌توان در AuthService تولید نمود:
  getBearerAuthHeader(): HttpHeaders {
    return new HttpHeaders({
      "Content-Type": "application/json",
      "Authorization": `Bearer ${this.getRawAuthToken(AuthTokenType.AccessToken)}`
    });
  }

روش دوم انجام اینکار که مرسوم‌تر است، اضافه کردن خودکار این هدر به تمام درخواست‌های ارسالی به سمت سرور است. برای اینکار باید یک HttpInterceptor را تهیه کرد. به همین منظور فایل جدید app\core\services\auth.interceptor.ts را به برنامه اضافه کرده و به صورت ذیل تکمیل می‌کنیم:
import { Injectable } from "@angular/core";
import { HttpEvent, HttpInterceptor, HttpHandler, HttpRequest } from "@angular/common/http";
import { Observable } from "rxjs/Observable";

import { AuthService, AuthTokenType } from "./auth.service";

@Injectable()
export class AuthInterceptor implements HttpInterceptor {

  constructor(private authService: AuthService) { }

  intercept(request: HttpRequest<any>, next: HttpHandler): Observable<HttpEvent<any>> {

    const accessToken = this.authService.getRawAuthToken(AuthTokenType.AccessToken);
    if (accessToken) {
      request = request.clone({
        headers: request.headers.set("Authorization", `Bearer ${accessToken}`)
      });
    }

    return next.handle(request);
  }
}
در اینجا یک clone از درخواست جاری ایجاد شده و سپس به headers آن، یک هدر جدید Authorization که به همراه توکن دسترسی است، اضافه خواهد شد.
به این ترتیب دیگری نیازی نیست تا به ازای هر درخواست و هر قسمتی از برنامه، این هدر را به صورت دستی تنظیم کرد و اضافه شدن آن پس از تنظیم ذیل، به صورت خودکار انجام می‌شود:
import { HTTP_INTERCEPTORS } from "@angular/common/http";

import { AuthInterceptor } from "./services/auth.interceptor";

@NgModule({
  providers: [
    {
      provide: HTTP_INTERCEPTORS,
      useClass: AuthInterceptor,
      multi: true
    }
  ]
})
export class CoreModule {}
در اینجا نحوه‌ی معرفی این HttpInterceptor جدید را به قسمت providers مخصوص CoreModule مشاهده می‌کنید.

در این حالت اگر برنامه را اجرا کنید، خطای ذیل را در کنسول توسعه‌دهنده‌های مرورگر مشاهده خواهید کرد:
compiler.js:19514 Uncaught Error: Provider parse errors:
Cannot instantiate cyclic dependency! InjectionToken_HTTP_INTERCEPTORS ("[ERROR ->]"): in NgModule AppModule in ./AppModule@-1:-1
در سازنده‌ی کلاس سرویس AuthInterceptor، سرویس Auth تزریق شده‌است که این سرویس نیز دارای HttpClient تزریق شده‌ی در سازنده‌ی آن است. به همین جهت Angular تصور می‌کند که ممکن است در اینجا یک بازگشت بی‌نهایت بین این interceptor و سرویس Auth رخ‌دهد. اما از آنجائیکه ما هیچکدام از متدهایی را که با HttpClient کار می‌کنند، در اینجا فراخوانی نمی‌کنیم و تنها کاربرد سرویس Auth، دریافت توکن دسترسی است، این مشکل را می‌توان به صورت ذیل برطرف کرد:
import { Injector } from "@angular/core";

  constructor(private injector: Injector) { }

  intercept(request: HttpRequest<any>, next: HttpHandler): Observable<HttpEvent<any>> {
    const authService = this.injector.get(AuthService);
ابتدا سرویس Injector را به سازنده‌ی کلاس AuthInterceptor تزریق می‌کنیم و سپس توسط متد get آن، سرویس Auth را درخواست خواهیم کرد (بجای تزریق مستقیم آن در سازنده‌ی کلاس):
@Injectable()
export class AuthInterceptor implements HttpInterceptor {

  constructor(private injector: Injector) { }

  intercept(request: HttpRequest<any>, next: HttpHandler): Observable<HttpEvent<any>> {
    const authService = this.injector.get(AuthService);
    const accessToken = authService.getRawAuthToken(AuthTokenType.AccessToken);
    if (accessToken) {
      request = request.clone({
        headers: request.headers.set("Authorization", `Bearer ${accessToken}`)
      });
    }

    return next.handle(request);
  }
}


تکمیل متدهای دریافت اطلاعات از کنترلرهای محافظت شده‌ی سمت سرور

اکنون پس از افزودن AuthInterceptor، می‌توان متدهای CallProtectedApiComponent را به صورت ذیل تکمیل کرد. ابتدا سرویس‌های Auth ،HttpClient و همچنین تنظیمات آغازین برنامه را به سازنده‌ی CallProtectedApiComponent تزریق می‌کنیم:
  constructor(
    private authService: AuthService,
    private httpClient: HttpClient,
    @Inject(APP_CONFIG) private appConfig: IAppConfig,
  ) { }
سپس متدهای httpClient.get و یا هر نوع متد مشابه دیگری را به صورت معمولی فراخوانی خواهیم کرد:
  callMyProtectedAdminApiController() {
    this.httpClient
      .get(`${this.appConfig.apiEndpoint}/MyProtectedAdminApi`)
      .map(response => response || {})
      .catch((error: HttpErrorResponse) => Observable.throw(error))
      .subscribe(result => {
        this.result = result;
      });
  }

  callMyProtectedApiController() {
    this.httpClient
      .get(`${this.appConfig.apiEndpoint}/MyProtectedApi`)
      .map(response => response || {})
      .catch((error: HttpErrorResponse) => Observable.throw(error))
      .subscribe(result => {
        this.result = result;
      });
  }

در این حالت اگر برنامه را اجرا کنید، افزوده شدن خودکار هدر مخصوص Authorization:Bearer را در درخواست ارسالی به سمت سرور، مشاهده خواهید کرد:



مدیریت خودکار خطاهای عدم دسترسی ارسال شده‌ی از سمت سرور

ممکن است کاربری درخواستی را به منبع محافظت شده‌ای ارسال کند که به آن دسترسی ندارد. در AuthInterceptor تعریف شده می‌توان به وضعیت این خطا، دسترسی یافت و سپس کاربر را به صفحه‌ی accessDenied که در قسمت قبل ایجاد کردیم، به صورت خودکار هدایت کرد:
    return next.handle(request)
      .catch((error: any, caught: Observable<HttpEvent<any>>) => {
        if (error.status === 401 || error.status === 403) {
          this.router.navigate(["/accessDenied"]);
        }
        return Observable.throw(error);
      });
در اینجا ابتدا نیاز است سرویس Router، به سازنده‌ی کلاس تزریق شود و سپس متد catch درخواست پردازش شده، به صورت فوق جهت عکس العمل نشان دادن به وضعیت‌های 401 و یا 403 و هدایت کاربر به مسیر accessDenied تغییر کند:
@Injectable()
export class AuthInterceptor implements HttpInterceptor {

  constructor(
    private injector: Injector,
    private router: Router) { }

  intercept(request: HttpRequest<any>, next: HttpHandler): Observable<HttpEvent<any>> {
    const authService = this.injector.get(AuthService);
    const accessToken = authService.getRawAuthToken(AuthTokenType.AccessToken);
    if (accessToken) {
      request = request.clone({
        headers: request.headers.set("Authorization", `Bearer ${accessToken}`)
      });
      return next.handle(request)
        .catch((error: any, caught: Observable<HttpEvent<any>>) => {
          if (error.status === 401 || error.status === 403) {
            this.router.navigate(["/accessDenied"]);
          }
          return Observable.throw(error);
        });
    } else {
      // login page
      return next.handle(request);
    }
  }
}
برای آزمایش آن، یک کنترلر سمت سرور جدید را با نقش Editor اضافه می‌کنیم:
using ASPNETCore2JwtAuthentication.Services;
using Microsoft.AspNetCore.Authorization;
using Microsoft.AspNetCore.Cors;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace ASPNETCore2JwtAuthentication.WebApp.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    [EnableCors("CorsPolicy")]
    [Authorize(Policy = CustomRoles.Editor)]
    public class MyProtectedEditorsApiController : Controller
    {
        public IActionResult Get()
        {
            return Ok(new
            {
                Id = 1,
                Title = "Hello from My Protected Editors Controller! [Authorize(Policy = CustomRoles.Editor)]",
                Username = this.User.Identity.Name
            });
        }
    }
}
و برای فراخوانی سمت کلاینت آن در CallProtectedApiComponent خواهیم داشت:
  callMyProtectedEditorsApiController() {
    this.httpClient
      .get(`${this.appConfig.apiEndpoint}/MyProtectedEditorsApi`)
      .map(response => response || {})
      .catch((error: HttpErrorResponse) => Observable.throw(error))
      .subscribe(result => {
        this.result = result;
      });
  }
چون این نقش جدید به کاربر جاری انتساب داده نشده‌است (جزو اطلاعات سمت سرور او نیست)، اگر آن‌را توسط متد فوق فراخوانی کند، خطای 403 را دریافت کرده و به صورت خودکار به مسیر accessDenied هدایت می‌شود:



نکته‌ی مهم: نیاز به دائمی کردن کلیدهای رمزنگاری سمت سرور

اگر برنامه‌ی سمت سرور ما که توکن‌ها را اعتبارسنجی می‌کند، ری‌استارت شود، چون قسمتی از کلیدهای رمزگشایی اطلاعات آن با اینکار مجددا تولید خواهند شد، حتی با فرض لاگین بودن شخص در سمت کلاینت، توکن‌های فعلی او برگشت خواهند خورد و از مرحله‌ی تعیین اعتبار رد نمی‌شوند. در این حالت کاربر خطای 401 را دریافت می‌کند. بنابراین پیاده سازی مطلب «غیرمعتبر شدن کوکی‌های برنامه‌های ASP.NET Core هاست شده‌ی در IIS پس از ری‌استارت آن» را فراموش نکنید.



کدهای کامل این سری را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.AngularClient وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o، برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد (و یا همان اجرای فایل ng-serve.bat). همچنین باید به پوشه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.WebApp نیز مراجعه کرده و فایل dotnet_run.bat را اجرا کنید، تا توکن سرور برنامه نیز فعال شود. 
مطالب
Angular CLI - قسمت اول - نصب و راه اندازی
از زمان Angular 2 به بعد، تنها یک نام برای نگارش‌های جدید آن درنظر گرفته شده‌است و آن هم «Angular» است. بنابراین در اینجا منظور از Angular همان +AngularJS 2.0 است.
ایجاد و توزیع برنامه‌های جدید AngularJS به همراه تمام وابستگی‌های آن‌ها و همچنین رعایت بهترین تجربه‌های کاری آن، اندکی مشکل است. به همین جهت تیم Angular برنامه‌ای را به نام Angular CLI تدارک دیده‌است که تمام این مراحل را به سادگی هرچه تمام‌تر مدیریت می‌کند. ممکن است قالب‌های زیادی را در مورد شروع به کار با AngularJS 2.0+ در وب پیدا کنید؛ اما هیچکدام از آن‌ها تمام قابلیت‌های Angular CLI را ارائه نمی‌دهند و همواره چندین قدم عقب‌تر از تیم Angular هستند. به همین جهت در طی یک سری قصد داریم قابلیت‌های گوناگون این ابزار را بررسی کنیم.


Angular CLI چیست؟

ایجاد برنامه‌های جدید Angular لذت بخش هستند؛ اما ایجاد برنامه‌هایی که از بهترین تجربه‌های کاری توصیه شده‌ی توسط تیم Angular پیروی می‌کنند، به همراه Unit tests هستند و همچنین برای توزیع بهینه سازی شده‌اند، بسیار چالش برانگیز می‌باشند. به همین جهت برنامه‌ی خط فرمانی به نام Angular CLI برای مدیریت این مسایل توسط تیم Angular ایجاد شده‌است، تا توسعه دهندگان بیشتر وقت خود را صرف بهینه سازی کدهای خود کنند تا اینکه درگیر تدارک مسایل جانبی این فریم ورک باشند.
اگر به پروژه‌های سورس باز ارائه شده‌ی جهت شروع کار با +AngularJS 2.0 دقت کنید، تعداد بی‌شماری پروژه‌ی seed، قالب‌های آماده، کدساز و غیره را خواهید یافت. اکثر آن‌ها تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای را با یکدیگر داشته و در اغلب موارد بهترین تجربه‌های کاری Angular را نیز رعایت نمی‌کنند. برای مثال خبری از style guide آن و یا مباحث بهینه سازی ساخت و توزیع لحاظ شده‌ی در نگارش‌های جدید Angular، در آن‌ها نیست.
در اینجا بود که تیم Angular تصمیم گرفت تا در جهت ساماندهی به این وضعیت آشفته، برنامه‌ی Angular CLI را ایجاد کند تا برنامه نویس‌ها به همراه ابزاری باشند که بر اساس بهترین تجربه‌های کاری Angular تهیه شده‌است؛ سبب ایجاد برنامه‌هایی خواهد شد که یکدست به نظر می‌رسند و همچنین همواره آخرین تغییرات توزیع و آزمایش برنامه‌ها را نیز به همراه دارد.


پیشنیازهای نصب Angular CLI

پیش از شروع به نصب Angular CLI باید مطمئن شوید که آخرین نگارش NodeJS را نصب کرده‌اید. برای این منظور خط فرمان را گشوده و دستور ذیل را صادر کنید:
C:\>node -v
v5.10.1
در اینجا نگارش نصب شده‌ی بر روی سیستم من 5.10 است که برای کار با Angular CLI مناسب نیست و این برنامه‌ی خط فرمان، حداقل نیاز به نصب نگارش 6.9 آن‌را دارد. به همین جهت نیاز است به آدرس https://nodejs.org/en/download مراجعه کرده و آخرین نگارش node.js را دریافت و نصب کرد.

اگر این مطلب را در چند ماه بعد پس از نگارش آن مطالعه می‌کنید، به پروژه‌ی Angular CLI مراجعه کرده و قسمت Prerequisites مستندات ابتدایی آن‌را برای مشاهده‌ی آخرین نگارش NodeJS مورد نیاز آن، بررسی کنید.


نصب Angular CLI

پس از نصب پیشنیاز آن، اکنون خط فرمان را گشوده و دستور ذیل را صادر کنید:
 C:\>npm install -g @angular/cli
به این ترتیب پس از چند دقیقه، Angular CLI به صورت global و عمومی نصب خواهد شد.

پس از نصب آن، جهت اطمینان از عملیات انجام شده، دستور ذیل را در خط فرمان صادر کنید:
 C:\>npm list -g @angular/cli --depth=0
کار سوئیچ list، ارائه گزارشی از بسته‌های عمومی نصب شده‌ی با نام angular/cli@ است. depth=0 به این معنا است که نیازی به تهیه لیستی از وابستگی‌های آن نیست. برای نمونه خروجی آن می‌تواند به صورت ذیل باشد:
 C:\>npm list -g @angular/cli --depth=0
C:\Users\Vahid\AppData\Roaming\npm
`-- @angular/cli@1.0.0

و همچنین برای مشاهده‌ی نگارش CLI نصب شده، دستور ذیل را اجرا نمائید:
C:\>ng -v
    _                      _                 ____ _     ___
   / \   _ __   __ _ _   _| | __ _ _ __     / ___| |   |_ _|
  / △ \ | '_ \ / _` | | | | |/ _` | '__|   | |   | |    | |
 / ___ \| | | | (_| | |_| | | (_| | |      | |___| |___ | |
/_/   \_\_| |_|\__, |\__,_|_|\__,_|_|       \____|_____|___|
               |___/
@angular/cli: 1.0.0
node: 6.10.2
os: win32 x64
در اینجا ng همان Angular CLI است.


ایجاد یک برنامه‌ی جدید توسط Angular CLI

پس از نصب Angular CLI، اکنون می‌توان از آن جهت ساخت یک برنامه‌ی جدید Angular استفاده کرد. برای این منظور یک پوشه‌ی جدید را ایجاد کرده و سپس از طریق خط فرمان به آن وارد شده (نگه داشتن دکمه‌ی shift و سپس کلیک راست و انتخاب گزینه‌ی Open command window here) و دستور ذیل را صادر کنید:
> ng new ngtest --skip-install
ng به معنای اجرای Angular CLI است. پارامتر new آن سبب ایجاد یک برنامه‌ی جدید خواهد شد و پارامتر skip-install آن، کار فراخوانی خودکار npm install را لغو می‌کند. به این ترتیب می‌توان در سریعترین زمان ممکن، یک برنامه‌ی Angular را ایجاد کرد.


در اینجا ساختار یک پروژه‌ی جدید Angular را مشاهده می‌کنید.
فایل
توضیحات
 .angular-cli.json   تنظیمات cli را به همراه دارد.
 editorconfig   مربوط به تنظیمات VSCode است.
 karma.conf.js   برای انجام unit tests است. 
 package.json    وابستگی‌های npm برنامه را به همراه دارد (که در زمان نگارش این مطلب تنظیمات Angular 4 را به همراه دارد). 
 protractor.conf.js   برای اجرای آزمون‌های end to end که در اینجا e2e نام گرفته‌است، می‌باشد. 
 tsconfig.json   تنظیمات کامپایلر TypeScript را به همراه دارد. 
 tslint.json   جهت اجرای Lint و ارائه‌ی بهترین تجربه‌های کاری با TypeScript است. 

داخل پوشه‌ی src، فایل‌های اصلی پروژه قرار دارند:

- فایل index.html کار ارائه و شروع برنامه را انجام می‌دهد.
- فایل main.ts نقطه‌ی آغاز برنامه است.

با توجه به استفاده‌ی از پارامتر skip-install، هنوز وابستگی‌های فایل package.json نصب نشده‌اند. برای این منظور به پوشه‌ی اصلی پروژه وارد شده (جایی که پوشه‌ی ngtest و فایل package.json قرار دارد) و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های برنامه نیز دریافت شوند. البته اگر از پارامتر یاد شده استفاده نمی‌شد، اینکار به صورت خودکار توسط ng new  انجام می‌گرفت.
>npm install


به این ترتیب وابستگی‌های پروژه در پوشه‌ی node_modules تشکیل خواهند شد.


به روز رسانی Angular CLI

روش به روز رسانی AngularCLI شامل این مراحل است:
الف) به روز رسانی بسته‌ی عمومی نصب شده‌ی آن
npm uninstall -g @angular/cli
npm cache clean
npm install -g @angular/cli@latest
ابتدا باید نگارش موجود عزل شود. سپس cache قدیمی مربوط به npm نیز باید پاک شود و پس از آن نیاز است مجددا آخرین نگارش cli نصب گردد.

ب) به روز رسانی یک برنامه‌ی محلی
در ادامه به پوشه‌ی برنامه‌ی خود وارد شده و دستورات ذیل را اجرا کنید:
rm rmdir /S/Q node_modules dist
npm install --save-dev @angular/cli@latest
npm install
این دستورات ابتدا پوشه‌های node_modules و همچنین dist قبلی را پاک می‌کنند. دستور بعدی، کار به روز رسانی وابستگی‌های package.json را انجام می‌دهد و در آخر دستور npm install، تغییرات فایل package.json را دریافت و نصب می‌کند.

مورد «الف» را به ازای هر نگارش جدید CLI، تنها یکبار باید انجام داد. اما مورد «ب» به ازای هر پروژه‌ی موجود باید یکبار انجام شود (که سریعترین روش به روز رسانی وابستگی‌های یک برنامه، به آخرین نگارش Angular است).
مطالب
چگونه پروژه‌های Angular ی سبکی داشته باشیم - قسمت اول
یکی از عیب‌هایی که برنامه نویسان front-end و گاها بعضی از مدیران از Angular می‌گیرند، حجم زیاد صفحاتی است که با Angular کار می‌شود. در نتیجه‌ی جستجوی مشکل ذکر شده، با تعدادی پاسخ مشابه ^ و ^ روبرو می‌شویم که هیچ کدام روش صحیحی را برای رفع مشکل ذکر شده عنوان نکرده‌اند. در ادامه پروژه‌ی Angular ای را شروع می‌کنیم و حجم صفحات خروجی را مورد بررسی قرار می‌دهیم. سپس نحوه‌ی بهینه سازی و کم کردن حجم صفحات خروجی را بررسی می‌کنیم. 

برای شروع، CMD را در مسیر دلخواهی برای ساخت پروژه باز کرده  و ابتدا Angular CLI را توسط دستور زیر به آخرین نسخه‌ی موجود به‌روز رسانی می‌کنیم:
npm install -g @angular/cli
و سپس پروژه‌ی انگیولاری را  با دستور زیر می‌سازیم:
ng new HowToKeepAngularSizeSmall
پاسخ سوال ? Would you like to add Angular routing? (y/N)  را  y و scss را به عنوان فرمت stylesheet انتخاب می‌کنیم.
در ادامه پروژه را با استفاده از دستور زیر
ng serve --open --prod
اجرا می‌کنیم . سپس با استفاده از ابزار DevTools console از تب network، حجم فایل‌های لود شده را بررسی می‌کنیم:

حجم خروجی پروژه بعد از ساخت 222KB است.
حال برای آنکه پروژه‌ی جاری را به پروژه‌های واقعی نزدیک‌تر کنیم، بسته‌های npm زیر را به فایل package.json اضافه کرده و با دستور npm i بسته‌ها را نصب می‌کنیم.
"@agm/core": "^1.0.0-beta.5",
"@angular/flex-layout": "^7.0.0-beta.23",
"@angular/material": "^7.3.3",
"@angular/platform-browser": "~7.2.0",
"@asymmetrik/ngx-leaflet": "^5.0.1",
"@ngx-loading-bar/router": "1.3.1",
"@ngx-translate/core": "^11.0.1",
"@ngx-translate/http-loader": "^4.0.0",
"@progress/kendo-angular-buttons": "^4.3.3",
"@progress/kendo-angular-dateinputs": "^3.6.0",
"@progress/kendo-angular-dialog": "^3.10.1",
"@progress/kendo-angular-dropdowns": "^3.5.1",
"@progress/kendo-angular-excel-export": "^2.3.0",
"@progress/kendo-angular-grid": "^3.13.0",
"@progress/kendo-angular-inputs": "^4.2.0",
"@progress/kendo-angular-intl": "^1.7.0",
"@progress/kendo-angular-l10n": "^1.3.0",
"@progress/kendo-angular-layout": "^3.2.0",
"@progress/kendo-data-query": "^1.5.0",
"@progress/kendo-drawing": "^1.5.8",
"@progress/kendo-theme-default": "^3.3.1",
"@swimlane/ngx-datatable": "^14.0.0",
"angular-calendar": "0.23.7",
"angular-tree-component": "7.0.1",
"bootstrap": "^3.4.0",
"chart.js": "2.7.2",
"d3": "4.13.0",
"dragula": "3.7.2",
"hammerjs": "2.0.8",
"intl": "1.2.5",
"leaflet": "1.3.1",
"moment": "2.21.0",
"ng2-charts": "1.6.0",
"ng2-dragula": "1.5.0",
"ng2-file-upload": "1.3.0",
"ng2-validation": "4.2.0",
"ngx-perfect-scrollbar": "5.3.5",
"ngx-quill": "2.2.0",
"screenfull": "3.3.2",
"font-awesome": "^4.7.0",
"jalali-moment": "^3.3.1",
"jquery": "^3.3.1",
"ng-snotify": "^4.3.1",
"normalize.css": "^8.0.1",
و خطوط زیر را به styles.scss اضافه می‌کنیم:
@import "~bootstrap/dist/css/bootstrap.css";
@import "~@progress/kendo-theme-default/scss/all";
@import '@angular/material/prebuilt-themes/pink-bluegrey.css';
@import '~perfect-scrollbar/css/perfect-scrollbar.css';
@import "~ng-snotify/styles/material";
و قسمت scripts زیر را به فایل angular.json اضافه می‌کنیم:
"scripts": [
              "node_modules/jquery/dist/jquery.js",
              "node_modules/bootstrap/dist/js/bootstrap.min.js",
              "node_modules/hammerjs/hammer.min.js"
            ],
و فایل app.module.ts را نیز به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
import { BrowserModule } from '@angular/platform-browser';
import { NgModule } from '@angular/core';


// Import Material
import {
  MatFormFieldModule, MatInputModule,
  MatButtonModule, MatButtonToggleModule,
  MatDialogModule, MatIconModule,
  MatSelectModule, MatToolbarModule,
  MatDatepickerModule,
  DateAdapter, MAT_DATE_FORMATS, MAT_DATE_LOCALE, MatTableModule, MatCheckboxModule, MatRadioModule, MatCardModule, fadeInContent,
  MatListModule, MatProgressBarModule, MatTabsModule,
  MatSidenavModule,
  MatSlideToggleModule,
  MatMenuModule
} from '@angular/material';



// Import kendo angular ui
import { ButtonsModule } from '@progress/kendo-angular-buttons';
import { GridModule, ExcelModule } from '@progress/kendo-angular-grid';
import { DropDownsModule } from '@progress/kendo-angular-dropdowns';
import { InputsModule } from '@progress/kendo-angular-inputs';
import { DateInputsModule } from '@progress/kendo-angular-dateinputs';
import { DialogsModule } from '@progress/kendo-angular-dialog';
import { RTL } from '@progress/kendo-angular-l10n';
import { LayoutModule } from '@progress/kendo-angular-layout';
import { WindowService, WindowRef, WindowCloseResult, DialogService, DialogRef, DialogCloseResult } from '@progress/kendo-angular-dialog';

import { SnotifyModule, SnotifyService, SnotifyPosition, SnotifyToastConfig, ToastDefaults } from 'ng-snotify';


import { AppRoutingModule } from './app-routing.module';
import { AppComponent } from './app.component';

@NgModule({
  declarations: [
    AppComponent
  ],
  imports: [
    BrowserModule,
    AppRoutingModule,

    // material 
    MatSidenavModule,
    MatSlideToggleModule,
    MatInputModule,
    MatFormFieldModule,
    MatButtonModule, MatButtonToggleModule,
    MatDialogModule, MatIconModule,
    MatSelectModule, MatToolbarModule,
    MatDatepickerModule,
    MatCheckboxModule,
    MatRadioModule,
    MatCardModule,
    MatMenuModule,
    MatListModule,
    MatProgressBarModule,
    MatTabsModule,


    // kendo-angular
    ButtonsModule,
    GridModule,
    ExcelModule,
    DropDownsModule,
    InputsModule,
    DateInputsModule,
    DialogsModule,
    LayoutModule,

    SnotifyModule,


  ],
  providers: [],
  bootstrap: [AppComponent]
})
export class AppModule { }

بدون اینکه component جدیدی را به پروژه‌ی جاری اضافه کنیم، پروژه را با دستور ng serve --open --prod  اجرا کرده و خروجی را بررسی می‌کنیم:

همانطور که می‌بینید بدون افزودن کامپوننت جدیدی، حجم خروجی از 222KB به 582KB رسیده‌است. معمولا در هر پروژه نیاز به تعدادی دایرکتیو و سرویس پایه نیز می‌باشد که کم کم به حجم خروجی صفحات می‌افزاید. در نظر بگیرید که هنوز هیچ قالب خاصی برای صفحه مورد نظرمان استفاده نشده و به حجم 582KB رسیده‌ایم. برای نمونه می‌توانیم سری به سایت madewithangular.com بزنیم و حجم خروجی تعدادی از سایت‌های نوشته شده‌ی با انگیولار را بررسی کنیم. سایت‌های زیر خروجی بالای 1.5MB دارند. همچنین سایتی را که خودم تقریبا یک سال پیش شروع کرده بودم، حجم خروجی آن  2.7MB است:

دلیل بالا رفتن حجم خروجی، اضافه شدن فایل‌های JavaScript و style-sheet به bundle اصلی پروژه است. برای مثال حجم فایل main.js را در نمونه‌های ذکر شده بررسی کنید. 

در قسمت‌های بعدی، به نحوه‌ی کار صحیح با انگیولار می‌پردازیم و حجم صفحات را بررسی می‌کنیم. 

مطالب
React 16x - قسمت 1 - معرفی و شروع به کار
React یک کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی، برای ساخت رابط‌های کاربری سریع و تعاملی است. توسعه‌ی آن از سال 2011 در فیسبوک شروع شد و در حال حاضر محبوب‌ترین کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی در این رده‌است:


به همین جهت اگر می‌خواهید رزومه‌ی غنی‌تری را ارائه دهید، فراگیری React می‌تواند موقعیت‌های شغلی بیشتری را نصیب شما کند.


ساختار کلی یک برنامه‌ی React

کامپوننت‌ها (جزئی از یک رابط کاربری) قلب هر برنامه‌ی React ای را تشکیل می‌دهند. برای ساخت یک برنامه‌ی React، تعدادی کامپوننت مستقل را تهیه و با هم ترکیب می‌کنیم تا به رابط کاربری نهایی برسیم.
هر برنامه‌ی React، حداقل از یک کامپوننت تشکیل می‌شود که به آن Root component هم می‌گویند. این کامپوننت بیانگر کل برنامه‌است و دربرگیرنده‌ی مابقی Child components برنامه است. بنابراین ساختار هر برنامه‌ی React، شبیه به درختی از کامپوننت‌ها است. اگر با Angular 2 به بعد کار کرده باشید، این مفهوم برای شما آشنا است.
یک مثال: فرض کنید می‌خواهیم UI برنامه‌ای را به مانند رابط کاربری Twitter، ایجاد کنیم. هر قسمت یک صفحه‌ی توئیتر، به کامپوننت‌هایی شکسته می‌شود؛ مانند منوی راهبری، نمایش پروفایل شخص، نمایش لیست آخرین اخبار مورد علاقه‌ی شخص و نمایش فید. اگر بخواهیم این ساختار را توسط یک برنامه‌ی React شبیه سازی کنیم، در بالاترین سطح، کامپوننت root را خواهیم داشت که کار ترکیب و نمایش سایر کامپوننت‌های برنامه مانند nav bar ، trends ، profile و feed را انجام می‌دهد. اکنون در این ساختار ایجاد شده، برای مثال کامپوننت feed نیز می‌تواند از چندین کامپوننت مجزا تشکیل شود؛ مانند کامپوننت‌های tweet و like.
بنابراین هر کامپوننت، قسمتی از UI را تشکیل می‌دهد. هر کدام از آن‌ها به صورت مجزای از دیگری ساخته شده و سپس در کنار هم قرار می‌گیرند تا UI نهایی را شکل دهند:



هر کامپوننت در React به صورت یک کلاس ES6، با ساختاری که دارای یک شیء state و متد render است، تشکیل می‌شود:
class Tweet {
 state = {};
 
 render() {
 } 
}
state در اینجا همان اطلاعاتی است که قرار است در زمان نمایش این کامپوننت، رندر شود. کار متد render نیز همانطور که از نام آن نیز مشخص است، بیان نحوه‌ی تشکیل و رندر UI است. خروجی این متد، یک React Element است که در حقیقت یک شیء جاوا اسکریپتی خالص است و در نهایت به المان‌های DOM، نگاشت می‌شود. یک React Element، یک DOM Element واقعی نیست؛ بلکه تنها یک شیء جاوا اسکریپتی بیانگر DOM Element، در حافظه‌است. بنابراین یک برنامه‌ی React تشکیل شده‌است از لیستی از React Elementها در حافظه که به آن Virtual DOM هم گفته می‌شود.
مزیت کارکردن با Virtual DOM، سادگی ایجاد، تغییر و به روز رسانی آن در مقایسه با DOM واقعی است که در نهایت کار رندر عناصر UI را در مرورگر انجام می‌دهد. زمانیکه در state کامپوننتی تغییری رخ می‌دهد، یک React Element جدید تولید می‌شود. سپس React این شیء جدید را با نمونه‌ی قبلی آن مقایسه کرده و تغییرات رخ‌داده را محاسبه می‌کند. در آخر این تغییرات را به DOM واقعی اعمال می‌کند تا با Virtual DOM موجود هماهنگ شود.
بنابراین در حین کار با React، دیگر همانند کار با جاوا اسکریپت خالص و یا jQuery، مستقیما عناصر UI و DOM واقعی را تغییر نمی‌دهیم. در اینجا فقط state یک کامپوننت را تغییر می‌دهیم و سپس React، کار ایجاد شیء UI درون حافظه‌ای متناظر با آن و سپس اعمال آن‌را به UI نهایی قابل مشاهده‌ی در مرورگر، انجام می‌دهد. به همین جهت به این کتابخانه React می‌گویند! چون به تغییرات state کامپوننت‌ها واکنش نشان می‌دهد و سپس DOM واقعی را به روز می‌کند.


Angular یا React؟!

هر دوی React و Angular از لحاظ طراحی کامپوننت‌ها بسیار شبیه به هم هستند؛ اما Angular یک فریم‌ورک است و React تنها یک کتابخانه. تنها کاری را که React انجام می‌دهد، رندر View است و هماهنگ نگه داشتن آن با state کامپوننت‌ها. این تمام کاری است که React انجام می‌دهد؛ نه بیشتر و نه کمتر! بنابراین یادگیری React، بسیار سریع‌تر و ساده‌تر از Angular است. بدیهی است یک برنامه‌ی تک صفحه‌ای وب، از اجزای دیگری مانند مسیریابی و یا کار با سرویس‌های HTTP نیز تشکیل می‌شود. در React شما مختار هستید که کتابخانه‌های جانبی فراهم شده‌ی برای آن‌را خودتان انتخاب کرده و استفاده کنید؛ برخلاف روشی که در Angular مرسوم است و به صورت مشخص و ثابتی به همراه این فریم‌ورک ارائه می‌شوند.


برپایی محیط توسعه‌ی React

اولین برنامه‌ای را که برای کار با React باید نصب کنید، node.js است. البته ما در این سری قرار نیست با node.js کار کنیم؛ اما از یکی از اجزای آن به نام node package manager یا npm، برای نصب کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی ثالث، زیاد استفاده خواهیم کرد. پس از نصب آن، به خط فرمان مراجعه کرد و دستور زیر را صادر کنید:
> npm install -g npm@latest
این دستور npm قدیمی موجود بر روی سیستم را به روز رسانی می‌کند (اگر پیشتر یک node.js قدیمی را نصب و اکنون آن‌را به روز رسانی کرده‌اید).

اگر هم خیلی پیشترها node.js را نصب کرده‌اید (برای مثال چند سال قبل!)، نصب نگارش جدید آن احتمالا کار نخواهد کرد. حتی عزل و نصب مجدد آن نیز کارساز نیست. در این حالت باید پس از عزل آن، پوشه‌های قدیمی آن‌را یکی یکی یافته و دستی حذف کنید . سپس مجددا آن‌را نصب کنید.

در ادامه در خط فرمان و توسط npm، قالب create-react-app را نصب خواهیم کرد:
> npm i -g create-react-app
در اینجا سوئیچ i به معنای install است و g یعنی نصب global و سراسری بسته‌ی create-react-app. نصب سراسری یک بسته یعنی در هر پوشه‌ای می‌توان به امکانات آن دسترسی یافت و از آن استفاده کرد. اگر از سوئیچ g استفاده نمی‌شد، این بسته تنها در پوشه‌ی جاری و با سطح دید مختص به آن، نصب و قابل استفاده می‌شد.

ابزار دیگری که در این سری از آن استفاده خواهیم کرد، ادیتور بسیار معروف و محبوب VSCode است. پس از دریافت و نصب آن، چند افزونه‌ی زیر را نیز به آن اضافه خواهیم کرد:
برای نصب آن‌ها، پنل extensions را در VSCode، از نوار ابزار کنار صفحه‌ی آن، انتخاب کرده و نام‌های فوق را در آن جستجو و سپس نصب کنید.

و یا می‌توانید این فایل را اجرا کرده و تعدادی از افزونه‌های مفید VSCode را یکجا نصب کنید: install-addons.zip

همچنین قابلیت فرمت‌کردن پس از Save را نیز در VSCode فعال کنید تا پس از هربار Save، اعمال این افزونه‌ها به صورت خودکار صورت گیرد. برای این منظور گزینه‌ی file->preferences->settings را در VSCode انتخاب کرده و سپس save را جستجو کرده و Format On Save را انتخاب کنید:


علاوه بر این‌ها، جهت کار بهتر با VSCode، بهتر است بررسی کننده‌های کدهای جاوا اسکریپتی (static code analyzers) را نیز با اجرای دستور زیر نصب کنید:
> npm i -g typescript eslint tslint eslint-plugin-react-hooks

پس از این تغییرات، نیاز است یکبار VSCode را بسته و مجددا باز کنید. سپس مجددا گزینه‌ی file->preferences->settings را در VSCode انتخاب کرده و ابتدا eslint را در اینجا جستجو کنید. در صفحه‌ی نمایش تنظیمات آن، گزینه‌ی Auto fix on save آن‌را انتخاب نمائید. در آخر در همین قسمت settings، عبارت prettier را انتخاب کنید. در اینجا اگر گزینه‌ی قدیمی یکپارچگی با eslint آن هنوز وجود دارد، آن‌را از حالت انتخاب شده خارج کنید (به صورت قرمز و deprecated نمایش داده می‌شود) تا افزونه‌ی prettier بدون مشکل و خطا کار کند (disable Prettier ESLint integration).


ایجاد قالب اولین برنامه‌ی React

در ادامه برای ایجاد اولین برنامه‌ی React، از بسته‌ی create-react-app که پیشتر آن‌را نصب کردیم، استفاده می‌کنیم. برای این منظور در خط فرمان دستور زیر را صادر کنید:
> create-react-app sample-01
در اینجا sample-01 یک نام دلخواه است و در حین اجرای این دستور باید به اینترنت متصل باشید تا وابستگی‌های مرتبط با پروژه را نیز دریافت کند. برای بار اول، اجرای آن ممکن است کمی طول بکشد. اما از دفعات آتی، چون بسته‌های مرتبط را در npm-cache سیستم نیز ذخیره می‌کند، اجرای آن بسیار سریع خواهد بود.
این قالب نه تنها React را نصب می‌کند، بلکه یک development server را برای اجرا و مشاهده‌ی سریع برنامه، webpack را برای یکی کردن فایل‌ها (bundling & minification)، Babel را برای کامپایل کدهای فایل‌های JSX و ... نیز نصب می‌کند. بنابراین به این ترتیب، یک پروژه‌ی تنظیم شده و آماده‌ی استفاده و توسعه را شاهد خواهیم بود که نیازی به تنظیمات اولیه‌ی آن نیست.
پس ایجاد برنامه، وارد پوشه‌ی sample-01 شده و دستور npm start را صادر کنید:
> cd sample-01
> npm start
به این ترتیب برنامه بر روی پورت 3000، قابل دسترسی و مشاهده می‌شود:


development server آن، تغییرات فایل‌های برنامه را تحت نظر قرار می‌دهد و با هر تغییری، به صورت خودکار برنامه را در مرورگر بارگذاری مجدد خواهد کرد.


بررسی ساختار اولین پروژه‌ی React ایجاد شده

ساختار پوشه‌ها و فایل‌های مثال اولیه‌ی ایجاد شده توسط قالب create-react-app به صورت زیر است:


البته شما در این تصویر پوشه‌ی node_modules را که در کنار این پوشه‌ها قرار دارد، مشاهده نمی‌کنید. وجود یک چنین پوشه‌ی سنگینی با هزاران فایل داخل آن، کار نمایشی IDEها را با مشکل مواجه می‌کند (مصرف حافظه‌ی بالا، به همراه کند شدن شدید آن). اگر نمی‌خواهید این پوشه نمایش داده شود، در مسیر file->preferences->settings، عبارت npm را جستجو کرده و سپس در قسمت npm: exclude آن، بر روی لینک edit in settings.json کلیک کنید:


 و سپس در فایل باز شده، یک چنین تنظیمی را می‌توانید اضافه و یا ویرایش و تکمیل کنید:
  "files.exclude": {
    "**/.git": true,
    "**/.svn": true,
    "**/.hg": true,
    "**/CVS": true,
    "**/.DS_Store": true,
    "**/node_modules": true,
    "**/wwwroot": true,
    "**/bower_components": true,
    "**/**/bin": true,
    "**/**/obj": true,
    "**/packages": true
  },

در ادامه پوشه‌ی public این پروژه را مشاهده می‌کنید. تمام فایل‌هایی که قرار است به صورت عمومی توسط برنامه ارائه شوند، مانند favicon.ico و غیره، در این پوشه قرار می‌گیرند.
در این پوشه بر روی فایل index.html آن کلیک کنید تا بتوان محتوای آن‌را بهتر بررسی کرد. برای مثال در ابتدای آن، درج تعدادی متادیتا را که یکی از آن‌ها ذکر manifest.json است، مشاهده می‌کنید. کار فایل manifest.json، ارائه‌ی یک سری متادیتای خاص مخصوص دستگاه‌های موبایل است که در آن‌ها بجای favicon.ico، می‌توان از تصاویر و یا آیکن‌های بزرگتری مانند فایل‌های png موجود در پوشه‌ی public، استفاده کرد. در ادامه‌ی این فایل، به تنظیم زیر می‌رسیم:
  <body>
    <noscript>You need to enable JavaScript to run this app.</noscript>
    <div id="root"></div>
div با id مساوی root، محل ارائه‌ی کل برنامه‌ی React ما است.

در پوشه‌ی src و فایل App.js آن، شاهد یک کامپوننت ابتدایی هستید که کار رندر صفحه‌ی مشکی پیش‌فرض این قالب را انجام می‌دهد. در این فایل، شاهد بازگشت یک چنین تگ‌هایی هستیم:
  return (
    <div className="App">
      <header className="App-header">
       ... 
      </header>
    </div>
  );
احتمالا تابحال چنین return ای را در برنامه‌های جاوا اسکریپتی مشاهده نکرده‌اید؛ چون درج آن‌ها در فایل‌های js به این نحو، غیرمجاز است. این تگ‌ها نه رشته‌ای هستند و نه HTML خالص. به آن jsx گفته می‌شود که مخفف JavaScript XML می‌باشد. کار آن ارائه‌ی ساختار UI ای است که قرار است رندر شود. یک چنین کدی برای اینکه قابل تفسیر و اجرا باشد، از درون کامپایلر ویژه‌ای به نام Babel عبور می‌کند و تبدیل به کدهای جاوا اسکریپتی خالصی می‌شود که برای مرورگرها قابل درک و اجرا است.
برای درک بهتر آن به آدرس https://babeljs.io/repl مراجعه کنید. سپس در سمت چپ صفحه، یک قطعه کد jsx را به یک ثابت انتساب دهید:
const element = <h1>Hello World!</h1>;


همانطور که مشاهده می‌کنید، این قطعه کد jsx (که یک رشته‌ی معمولی نیست)، توسط Babel به یک قطعه کد کاملا جاوا اسکریپتی قابل درک برای مرورگر تبدیل شده‌است:
"use strict";

var element = React.createElement("h1", null, "Hello World!");

بدیهی است نوشتن کدهای jsx، ساده‌تر از نوشتن قطعه کد فوق است و درک آن نیز به علت شباهت آن به HTML، آسان‌تر است. به همین جهت در کدهای React، ما از jsx استفاده می‌کنیم و تفسیر آن‌را به Babel واگذار خواهیم کرد.

در پوشه‌ی src، فایل مهم دیگری که وجود دارد، index.js است. این فایل نقطه‌ی آغازین برنامه را مشخص می‌کند. در قسمت‌های بعدی، محتویات این فایل را بیشتر بررسی خواهیم کرد.
در اینجا فایل serviceWorker.js را نیز مشاهده می‌کنید. این فایل به صورت خودکار توسط قالب create-react-app ایجاد شده‌است و کار آن کمک به ارائه‌ی محلی برنامه، توسط development server آن است. بنابراین ما کاری با این فایل نخواهیم داشت.


نوشتن اولین برنامه‌ی React

به پوشه‌ی src ایجاد شده مراجعه کرده و تمام فایل‌های موجود و پیش‌فرض آن‌را حذف کنید. در ادامه خودمان آن‌ها را از صفر ایجاد خواهیم کرد. برای این منظور فایل جدید و خالی src\index.js را ایجاد می‌کنیم. در ابتدای کار نیاز است تعدادی ماژول React را import کنیم.
import React from "react";

const element = <h1>Hello World!</h1>;
console.log(element);
در اینجا شیء React از ماژول react دریافت شده و سپس یک ثابت را با یک عبارت jsx مقدار دهی کرده‌ایم. چون از jsx استفاده می‌کنیم، ذکر import ابتدای فایل الزامی است؛ از این جهت که Babel به کمک آن است که می‌تواند معادل React.createElement را تولید کند.
اگر هنوز برنامه توسط دستور npm start در حال اجرا است، هر بار که فایل index.js را ذخیره می‌کنیم، خروجی نهایی را در مرورگر نمایش می‌دهد (اگر هم آن‌را بسته‌اید، یکبار از طریق خط فرمان، دستور npm start را در ریشه‌ی پروژه، صادر کنید). به این قابلیت hot module reloading هم گفته می‌شود.
در این حالت اگر به مرورگر مراجعه کنید، یک صفحه‌ی سفید را مشاهده خواهید کرد. اکنون دکمه‌ی F12 را فشرده (و یا ctrl+shift+i) و developer console مرورگر را باز کنید.


شیءای را که در اینجا مشاهده می‌کنید، همان حاصل console.log کدهای فوق است؛ به عبارتی Babel، عبارت jsx ما را تبدیل به یک شیء جاوا اسکریپتی قابل فهم برای مرورگر کرده‌است که از دیدگاه React، جزئی از همان Virtual DOM ای است که پیشتر معرفی شد (نمایش درون حافظه‌ای DOM مختص React، جهت محاسبه‌ی تغییرات، با تغییر state هر کامپوننت و سپس اعمال آن‌ها به DOM اصلی در مرورگر).
اکنون می‌خواهیم این المان را در DOM اصلی، رندر کرده و نمایش دهیم:
import React from "react";
import ReactDOM from "react-dom";

const element = <h1>Hello World!</h1>;
console.log(element);

ReactDOM.render(element, document.getElementById("root"));
برای این منظور نیاز است از متد ReactDOM.render استفاده کرد. این شیء در ماژول react-dom قرار دارد؛ به همین جهت در ابتدای فایل import شده‌است. سپس در متد render آن، ابتدا المانی که قرار است رندر شود ذکر خواهد شد و سپس محل درج آن‌را مشخص می‌کنیم که دقیقا به همان div با id مساوی root در فایل public\index.html اشاره می‌کند.
اکنون پس از ذخیره سازی فایل index.js، اگر به مرورگر مراجعه کنید، عبارت Hello World! را مشاهده خواهید کرد:


همانطور که در این تصویر نیز مشخص است، المان h1 ما را داخل div ای با id مساوی root، درج کرده‌است.

هدف از این مثال ساده، نمایش نحوه‌ی کارکرد React، در پشت صحنه بود. در یک برنامه‌ی واقعی، بجای رندر یک المان ساده در DOM، کار رندر App component را انجام خواهیم داد. کامپوننت App، کامپوننت ریشه‌ای برنامه بوده و می‌تواند شامل درختی از کامپوننت‌ها که UI نهایی را تشکیل می‌دهند، شود.


نگاهی به تنظیمات پروژه‌ی ایجاد شده

اگر فایل package.json پروژه را باز کنید، یک چنین بسته‌هایی در آن درج شده‌است:
{
  "name": "sample-01",
  "version": "0.1.0",
  "private": true,
  "dependencies": {
    "react": "^16.11.0",
    "react-dom": "^16.11.0",
    "react-scripts": "3.2.0"
  },
  "scripts": {
    "start": "react-scripts start",
    "build": "react-scripts build",
    "test": "react-scripts test",
    "eject": "react-scripts eject"
  },
  "eslintConfig": {
    "extends": "react-app"
  },
  "browserslist": {
    "production": [
      ">0.2%",
      "not dead",
      "not op_mini all"
    ],
    "development": [
      "last 1 chrome version",
      "last 1 firefox version",
      "last 1 safari version"
    ]
  }
}
در اینجا صرفا سه بسته‌ی react، react-dom و react-scripts را در قسمت dependencies مشاهده می‌کنید که کل Importهای ما را تشکیل می‌دهند.
بسته‌ی react-scripts است که کار مدیریت چهار جزء قسمت scripts این فایل را انجام می‌دهد. برای نمونه دستور npm start ای که در اینجا تعریف شده، سبب اجرای react-scripts start می‌شود. در ادامه اگر دستور npm run build را اجرا کنیم، یک بسته‌ی نهایی بهینه سازی شده را تولید می‌کند.
آخرین دستور آن eject است. اگر دستور npm run eject را اجرا کنید، امکان سفارشی سازی پشت صحنه‌ی create-react-app را خواهید داشت؛ اما در نهایت به یک فایل package.json بسیار شلوغ خواهیم رسید (اینبار ارجاعات به Babel، Webpack و تمام ابزارهای دیگر نیز ظاهر می‌شوند). همچنین این عملیات نیز یک طرفه‌است. یعنی از این پس قرار است کنترل تمام این پشت صحنه، در اختیار ما باشد و به روز رسانی‌های بعدی create-react-app را با مشکل مواجه می‌کند. این گزینه صرفا مختص توسعه دهندگان پیشرفته‌ی React است.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-01.zip

در قسمت بعد، پیشنیازهای جاوا اسکریپتی شروع به کار با React را بررسی می‌کنیم.
مطالب
Angular Animation – بخش دوم

در قسمت قبل کلیات نحوه‌ی استفاده از Animation در Angular را مورد بررسی قرار دادیم. در این بخش قصد داریم نحوه‌ی اعمال Animation ‌های پیشرفته‌تری را مورد بررسی قرار دهیم. 


وضعیت void

این وضعیت به تمامی المانهایی که به view متصل نیستند، اعمال خواهد شد. این عدم اتصال به view برای یک المان می‌تواند بخاطر این باشد که این المان هنوز به صفحه وارد نشده است یا اینکه قبلا در صفحه بوده و الان در حال حذف شدن است.

درکل وضعیت void برای تعریف انیمیشنی در هنگام ورود و خروج المان به و از صفحه مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای مثال گذار *=>void به تمامی المانهایی که view را ترک می‌کنند اعمال خواهد شد و void=>* به المانهایی که به view اضافه می‌شوند. 

قطعه کد زیر سبب تعریف انیمیشنی بر روی المنتهای ورودی و خروجی از صفحه خواهد شد: 

animations: [
  trigger('flyInOut', [
    transition('void => *', [
      style({transform: 'translateX(-100%)'}),
      animate(100)
    ]),
    transition('* => void', [
      animate(100, style({transform: 'translateX(100%)'}))
    ])
  ])
]

در این قطعه کد یک trigger به نام flyInOut تعریف شده است که در آن برای گذار ورود و خروج المنت در صفحه، انیمیشن تعریف شده است. همانطور که واضح است نیازی به تعریف حالت void، توسط تابع state وجود ندارد.

کد زیر نحوه استفاده از این trigger را نشان میدهد (با فرض اینکه لیستی از کاربران را در متغییر users داریم که با فراخوانی متد addNewUser یک آیتم به آن اضافه شده و با زدن دکمه Remove آیتم مورد نظر از لیست حذف می‌شود):

<ul>
  <li *ngFor="let user of users" [@flyInOut]>
    {{user.FirstName}}
    <button (click)="remove(user)">Remove</button>
    </li>
</ul>
<button (click)="addNewUser()">Add New User</button>

همچنین به جای void=>* در تابع transition، از :enter و به جای *=>void، از :leave می‌توان استفاده کرد. 

transition(':enter', [ ... ]); // void => *
transition(':leave', [ ... ]); // * => void

واضح است که شما می‌توانید از حالت void به هر حالت تعریف شده‌ی توسط خودتان نیز گذاری را تعریف کنید. برای مثال اگر قبلا حالت active و inactive را با استفاده از تابع state ساخته باشید، گذارهای زیر قابل تعریف خواهند بود و هیچگونه محدودیتی وجود نخواهد داشت:

transition('void => inactive', //...)

transition('inactive => void', //...)

transition('void => active', //..)

transition('active => void', //...)


کاربرد * در style

فرض کنید می‌خواهیم گذاری را تعریف کنیم که هنگام ورود المنت، در ابتدا ارتفاع المنت را به مقداری 0px تنظیم کرده و سپس همراه با یک انیمیشن، مقدار ارتفاع را به مقدار اصلی تنظیم خواهد کرد. چالشی که در اینجا وجود دارد این است که مقدار ارتفاع المنت مشخص نیست و بستگی به اندازه صفحه نمایش داشته و توسط آن css تنظیم خواهد شد. در اینجا می‌توان از * برای بدست آورن مقدار جاری یک خصوصیت از استایل استفاده کرد:

transition('void => *', [
   style({height: 0 }),
   animate(1000,style({ color: '*' }))
]),


انیمیشن چند مرحله‌ای با استفاده از Keyframes

تا اینجا تمامی انیمیشنهایی را که بررسی کردیم، یک انیمیشن یک مرحله‌ای بودند. در صورتیکه یک انیمیشن حرفه‌ای، متشکل از چند مرحله گذار خواهد بود. برای انجام اینکار از تابع Keyframes استفاده می‌کنیم. برای مثال می‌خواهیم انیمیشن ورود المنت را به صورتی در نظر بگیریم که المنت در ابتدا در نقطه -75% بالاتر از مکانی‌که در آنجا نمایش داده خواهد شد، با opacity صفر شروع  به حرکت کرده و در مرحله بعد به نقطه 35px پائین‌تر از مکان اصلی خود آمده و opacity نیم را خواهد داشت و در نهایت، با حرکت بعدی به جای اصلی خود خواهد رفت و opacity یک را پیدا می‌کند. 

animations: [
  trigger('flyInOut', [
    transition('void => *', [
      animate(300, keyframes([
        style({opacity: 0, transform: 'translateY(-75%)', offset: 0}),
        style({opacity: 0.5, transform: 'translateY(35px)',  offset: 0.3}),
        style({opacity: 1, transform: 'translateY(0)',     offset: 1.0})
      ]))
    ])    
  ])
]

تابع Keyframes آرایه‌ای از تابع style را دریافت می‌کند که هر تابع شامل خصوصیتهای انیمیشن به همراه یه خصوصیت offset است. این خصوصیت اختیاری است و مقدار صفر تا یک را قبول می‌کند و بیانگر زمان اجرای تابع style بعدی است.


رخداد شروع و پایان انیمیشن

با استفاده از @triggerName.start و @triggerName.done با شروع و پایان انیمیشن خود می‌توانید یک تابع سفارشی را نیز اجرا کنید. برای مثال کد زیر را در نظر بگیرید: 

template: `
  <ul>
    <li *ngFor="let hero of heroes"
        (@flyInOut.start)="animationStarted($event)"
        (@flyInOut.done)="animationDone($event)"
        [@flyInOut]="'in'">
      {{hero.name}}
    </li>
  </ul>
`,

در این مثال هنگام شروع انیمیشن تابع animationStarted و پس از اتمام انیمیشن، تابع animationDone اجرا خواهند شد.