نظرات مطالب
EF Code First #12
با سلام
وقتی از IOC استفاده می‌کنم کد زیر به درستی کار نمیکنه و خطای
No parameterless constructor defined for this object رو میده
 
با تشکر
<asp:ObjectDataSource ID="ObjectDataSource1" runat="server" 
            SelectMethod="GetAllProducts" TypeName="ServiceLayer.EfProductService">
        </asp:ObjectDataSource>

مطالب
ذخیره TreeView ساخته شده توسط KendoUI در Asp.net MVC
همانطور که از نمونه مثال‌های خود Kendo UI مشاهده میشود ، نحوه استفاده از TreeView آن به صورت زیر است :
<div>
@(Html.Kendo().TreeView()
        .Name("treeview")
        .TemplateId("treeview-template")
        .HtmlAttributes(new { @class = "demo-section" })
        .DragAndDrop(true)
        .BindTo(Model.Where(e=>e.ParentFolderID==null).OrderBy(e=>e.Order), mappings => 
        {
            mappings.For<DAL.Folder>(binding => binding
                    .ItemDataBound((item, folder) =>
                    {
                        item.Text = folder.FolderName;
                        item.SpriteCssClasses = "folder";
                        item.Expanded=true;
                        item.Id = folder.FolderID.ToString();
                    })
                    .Children(folder => folder.Folder1));
            mappings.For<DAL.Folder>(binding => binding
                    .ItemDataBound((item, folder) =>
                    {
                        item.Text = folder.FolderName;
                        item.SpriteCssClasses = " folder";
                        item.Expanded = true;
                        item.Id = folder.FolderID.ToString();
                    }));
        })
)
</div>

<style type="text/css" scoped>
    .demo-section {
        width: 200px;
    }
    
    #treeview  .k-sprite ,#treeview2 .k-sprite {
        background-image: url("@Url.Content("/Content/kendo/images/coloricons-sprite.png")");
    }
    .rootfolder { background-position: 0 0; }
    .folder { background-position: 0 -16px; }
    .pdf { background-position: 0 -32px; }
    .html { background-position: 0 -48px; }
    .image { background-position: 0 -64px; }
    .delete-link,.edit-link {
        width: 12px;
        height: 12px;
        overflow: hidden;
        display: inline-block;
        vertical-align: top;
        margin: 2px 0 0 3px;
        -webkit-border-radius: 5px;
        -mox-border-radius: 5px;
        border-radius: 5px;
    }
    .delete-link{
        background: transparent url("@Url.Content("/Content/kendo/images/close.png")") no-repeat 50% 50%;
    }
    .edit-link{
        background: transparent url("@Url.Content("/Content/kendo/images/edit.png")") no-repeat 50% 50%;
    }
</style>
استفاده از این TreeView ساده است ولی اگر احتیاج داشته باشیم که پس از drag&drop کردن گره‌ها آن را ذخیره کنیم چگونه باید عمل کنیم؟ این ریالسمت در خود Kendo تعبیه نشده است ، پس به صورت زیر عمل میکنیم :
پس از ساختن TreeView و اصلاح آن به شکل دلخواه لینک زیر را در ادامه اش می‌آوریم :
<a href="#" id="serialize">ذخیره</a>
سپس در تگ اسکریپت‌های خود این کد جاوا اسکریپت را برای serialize کردن تمام گره‌های TreeView مینویسیم :
$('#serialize').click(function () {
            serialized = serialize();
            window.location.href = "Folder/SaveMenu?serial=" + serialized + "!";
        });

        function serialize() {
            var tree = $("#treeview").data("kendoTreeView");
            var json = treeToJson(tree.dataSource.view());
            return JSON.stringify(json);
        }

        function treeToJson(nodes) {

            return $.map(nodes, function (n, i) {

                var result = { id: n.id};
                //var result = { text: n.text, id: n.id, expanded: n.expanded, checked: n.checked };
                if (n.hasChildren)
                    result.items = treeToJson(n.children.view());

                return result;
            });
        }
حال به تشریح کدها میپردازیم :
تابع serialize  درخط اول تمام عناصر داخلی treeview را گرفته ، به صورت یک datasource قابل انقیاد درآورده وسپس datasource آن را به یک نمایش قابل تجزیه تبدیل میکند و به متد treeToJSON میفرستد.
var tree = $("#treeview").data("kendoTreeView");
var json = treeToJson(tree.dataSource.view());

تابع  treeToJSON درخت را به عنوان یکسری گره گرفته و تمام عناصر آن را به فرمت json میبرد . (قسمتی که به صورت توضیحی درآمده میتواند برای بدست آوردن تمام اطلاعات گره از جمله متن و انتخاب شدن checkbox آن و غیره مورد استفاده قرار بگیرد) در ادامه این تابع اگر گره درحال استفاده فرزندی داشته باشد به صورت بازگشتی همین تابع برای آن فراخوانده میشود.
var result = { id: n.id};
 //var result = { text: n.text, id: n.id, expanded: n.expanded, checked: n.checked };
 if (n.hasChildren)
 result.items = treeToJson(n.children.view());

سپس اطلاعات برگشتی که در فرمت json هستند در خط آخر serialaize به رشته تبدیل میشوند و به رویداد کلیک که از آن فراخوانده شده بود بازمیگردند. 
return JSON.stringify(json);
خط آخر رویداد نیز یک Action در Controller مورد نظر را هدف قرار میدهد و رشته بدست آمده را به آن ارسال میکند و صفحه redirect میشود.
window.location.href = "Folder/SaveMenu?serial=" + serialized + "!";
رشته ای که با عنوان serialize به کنترلر ارسال میشود مانند زیر است :
"[{\"id\":\"2\"},{\"id\":\"5\",\"items\":[{\"id\":\"3\"},{\"id\":\"6\"},{\"id\":\"7\"}]}]!"
این رشته مربوط به درختی به شکل زیر است :

همانطور که میبینید گره دوم که "پوشه چهارم45" نام دارد شامل سه فرزند است که در رشته داده شده با عنوان item شناخته شده است. حال باید این رشته با برنامه نویسی سی شارپ جداسازی کرد :

string serialized;
Dictionary<int, int> numbers = new Dictionary<int, int>();   
public ActionResult SaveMenu(string serial)
        {
            var newfolders = new List<Folder>();
            serialized = serial;
            calculte_serialized(0);
            return RedirectToAction("Index");
        }
void calculte_serialized(int parent)
        {
            while (serialized.Length > 0)
            {
                var id_index=serialized.IndexOf("id");
                if (id_index == -1)
                {
                    return;
                }
                serialized = serialized.Substring(id_index + 5);
                var quote_index = serialized.IndexOf("\"");
                var id=serialized.Substring(0, quote_index);
                numbers.Add(int.Parse(id), parent);
                serialized = serialized.Substring(quote_index);
                var condition = serialized.Substring(0,3);
                switch (condition)
                {
                    case "\"},":
                        break;
                    case "\",\"":
                        calculte_serialized(int.Parse(id));
                        break;
                    case "\"}]":
                        return;
                        break;
                    default:
                        break;
                }
            }
        }

calculte_serialized با گرفتن 0 کار خود را شروع میکند یعنی از گره هایی که پدر ندارند و تمام id‌ها را همراه با پدرشان در یک دیکشنری میریزد و هرکجا که به فرزندی برخورد به صورت بازگشتی فراخوانی میشود. پس از اجرای کامل آن ما درخت را در یک دیکشنری به صورت عنصرهای مجزا در اختیار داریم که میتوانیم در پایگاه داده ذخیره کنیم.

مطالب
کپی کردن ساختار و داده‌های یک جدول از یک دیتابیس به دیتابیسی دیگر
در مواقعی ممکن است نیاز داشته باشیم که جدول یا جدول‌هایی از یک پایگاه داده را به یک پایگاه داده دیگر انتقال دهیم. در این مقاله قصد داریم روند انجام این کار را هم به صورت کوئری و هم به صورت ویزارد(گرافیکی) انجام دهیم.

برای شروع کار ابتدا دو دیتابیس به اسم‌های databasefrm و databaseto می‌سازیم. دیتابیس databasefrm شامل یک جدول به اسم emp با سه فیلد ID,Name,Address می‌باشد. قصد داریم جدول tmp از دیتابیس databasefrm را به دیتابیس databaseto انتقال دهیم. برای انجام این کار، یکی از روش‌های زیر را استفاده خواهیم کرد:

روش 1 : استفاده از کوئری

ساختار کلی انجام این عمل به صورت زیر خواهد بود:
Select * into DestinationDB.dbo.tableName from SourceDB.dbo.SourceTable
مثال :
select * into databaseto.dbo.emp from databasefrm.dbo.Emp
با اجرای دستور فوق یک کپی از جدول emp به همراه تمامی داده‌های آن به دیتابیس databaseto منتقل و ایجاد می‌شوند. اگر بخواهیم تمامی ایندکس‌ها، تریگر‌ها و قید‌ها (Constraint) نیز منتقل شوند، برای اینکار نیاز به تولید یک اسکریپت خواهد بود (در ادامه).

حال اگر بخواهیم یک کپی از  جدول را در دیتابیس جاری ایجاد کنیم، ساختار آن به صورت زیر خواهد بود  :
select * into newtable from SourceTable
که نمونه ای از آن برای دیتابیس ما به صورت زیرخواهد بود :
 select * into  emp1 from emp

می‌توانیم فقط فیلدهایی مشخص را به جدول دیگر کپی کنیم. برای انجا این کار کافیست به جای *  اسم فیلد‌های مورد نیاز را نوشت که ساختار دستوری آن به صورت زیر است :
select col1, col2 into <destination_table> from <source_table>
که برای مثال ما به صورت زیر خواهد بود :
select Id,Name into databaseto.dbo.emp1 from databasefrm.dbo.Emp

بعد از اجرای کوئری فوق نتیجه به صورت زیر خواهد بود :

کد فوق باعث کپی کردن فیلد‌های Id,Name شده است.

اگر بخواهیم فقط ساختار جدول را کپی کنیم روند کار به صورت زیر خواهد بود :

select *into <destination_database.dbo.destination table> from _
<source_database.dbo.source table> where 1 = 2
که نمونه ای از آن برای مثال ما به صورت زیر خواهد بود :
select * into databaseto.dbo.emp from 
databasefrm.dbo.emp where 1 = 2
کاربرد where در دستور فوق برای این است که عنوان فیلد‌ها را بگیریم و در جدول دیگری ذخیره کنیم.

نکته: هر وقت نیاز بود که فقط فیلد‌های یک جدول را دریافت کنید، می‌تواند از کدی همانند فوق استفاده کنید؛ با یک شرط که همیشه false برگرداند. ولی راه بهتری که توصیه میکنم استفاده از Top در دستور  Select می‌باشد. نمونه‌ای از دستور فوق:
select top(0) * into databaseto.dbo.emp from 
databasefrm.dbo.emp
همانطور که مشاهده می‌کنید دیگر در دستور فوق خبری از where نیست.

روش 2: ویزارد

جهت تهیه کارهای فوق به صورت ویزارد، به صورت خلاصه فقط به روند انجام کار بسنده می‌کنیم:
1- SSMS را باز کنید.
2- بر روی دیتابیس مورد نظر کلیک راست کرده و از منوی ظاهر شده Task را انتخاب نموده و در کادر بازشو Export data را انتخاب کنید.
3- در پنجره‌ی ظاهر شده بر روی دکمه next کلیک کرده و در پنجره بعدی، نوع اعتبار سنجی را انتخاب کرده و دیتابیس مورد نظر را انتخاب نمایید (databasefrm).
4- همانند مرحله 3 است با این تفاوت که اینبار دیتابیس مقصد را انتخاب می‌کنیم (databaseto).
5- در پنجره‌ی بعدی گزینه اول را انتخاب کرده (copy data from ...) و بعد از کلیک بر روی next در پنجره ظاهر شده، جدول یا جداول مورد نظر را انتخاب کنید.

روش 3 : تولید اسکریپت

 
با استفاده از دو روش فوق فقط می‌توانستیم ساختار جداول و داده‌های آن را انتقال بدهیم. برای انتقال کامل جداول مثل تریگرها، قیدها و ... می‌بایست از جدول یا جداول اسکریپت تولید و در نهایست اسکریپت را اجرا نماییم.
Right click on datbase >>Task>>Generate script>>next

انتخاب دیتابیس مورد نظر و بعد انتخاب مواردی که قصد داریم از آنها اسکریپت ایجاد کنیم و در پایان اسکریپت مورد نظر را بر روی دیتابیس مقصد (databaseto) اجرا می‌کنیم.

و در پایان نهایت تشکر را از تمام عزیزان و دوستان نویسنده‌ی سایت دارم. امیدوارم در سال 94 شاهد موفقیت‌های خوبی در حوزه‌ی نرم افزار باشیم.
مطالب
PowerShell 7.x - قسمت دوم - آشنایی با Pipelineها
PowerShell برای نام‌گذاری Commandها، از ساختار verb-noun استفاده میکند. به عنوان مثال Get-Command, New-Service, Get-Help نمونه‌هایی از این Commandها در PowerShell هستند. لازم به ذکر است که در PowerShell، منظور از cmdlet یا Command let، همان Commandهای native در PowerShell هستند؛ نه Commandهای عمومی مانند dir, cd, ipconfig و غیره. به عنوان مثال از Get-Help برای نمایش مستندات یک cmdlet میتوان استفاده کرد و دقیقاً مشابه man page در لینوکس است.

Get-Help Get-Command
با فلگ Online میتوان مستندات cmdlet موردنظر را درون مرورگر مشاهده کرد:
Get-Help Get-Command -Online
برای بیشتر cmdletها میتوانیم فیلتر نیز اعمال کنیم. به عنوان مثال با دستور زیر میتوان لیست تمام processهای سیستم را که به واژه‌ی Process ختم میشوند، مشاهده کنیم:
Get-Command -Name '*Process'
خروجی دستور فوق، یک جدول به صورت زیر خواهد بود:
CommandType     Name                                               Version    Sour
                                                                              ce
-----------     ----                                               -------    ----
Cmdlet          Debug-Process                                      7.0.0.0    Mic…
Cmdlet          Enter-PSHostProcess                                7.2.6.500  Mic…
Cmdlet          Exit-PSHostProcess                                 7.2.6.500  Mic…
Cmdlet          Get-Process                                        7.0.0.0    Mic…
Cmdlet          Start-Process                                      7.0.0.0    Mic…
Cmdlet          Stop-Process                                       7.0.0.0    Mic…
Cmdlet          Wait-Process                                       7.0.0.0    Mic…
Application     mysqltest_safe_process                             0.0.0.0

Pipeline
توسط Pipeline میتوان خروجی یک command را به عنوان ورودی یک command دیگر ارسال کرد. در دیگر زبان‌های اسکریپتی مانند bash یا batch (در ویندوز) چیزی که به command بعدی ارسال میشود، در واقع یک text است:
ls -l | grep "\.pdf$"
در مثال فوق، خروجی برنامه ls -1 را به ورودی برنامه grep ارسال کرده‌ایم. در حالت عادی، خروجی دستورات به standard output یا به طور خلاصه stout ارسال میشوند. توسط pipe یا pipeline میتوانیم خروجی متنی را به اصطلاح redirect کنیم و به کامندهای بعدی به صورت یک زنجیره ارسال کنیم. اما در PowerShell این objectها هستند که ارسال (pipe) میشوند. به عنوان مثال میتوانیم با کمک Pipelineها، خروجی مثال قبل را محدود به نمایش ستون‌های دلخواهی کنیم. به عبارتی تنها ستون‌های Name و CommandType را در خروجی نمایش دهیم:
Get-Command -Name '*Process' | Select-Object Name,CommandType
همچنین میتوانیم خروجی را با کمک Sort-Object مرتب کنیم:
Get-Command -Name '*Process' | Select-Object Name,CommandType | Sort-Object Name -Descending
یا اینکه خروجی را محدود به نمایش ۳ آیتم کنیم:
PS /> Get-Command -Name '*Process' | Select-Object Name,CommandType -First 3 | Sort-Object Name -Descending

Name                CommandType
----                -----------
Exit-PSHostProcess       Cmdlet
Enter-PSHostProcess      Cmdlet
Debug-Process            Cmdlet
همچنین میتوانیم از Where-Object برای اعمال شرط نیز استفاده کنیم. به عنوان مثال، در ادامه لیست ۵ پروسس سیستم را که مقدار CPU بیشتر از 1.24، در اختیار دارند نمایش داده‌ایم:
PS /> Get-Process | Where-Object CPU -gt 1.24 | Sort-Object WorkingSet -Descending | Select-Object -First 5

Pipelineها چطور کار میکنند؟
در PowerShell در واقع stdinی وجود ندارد که shell از آن استفاده کند؛ در نتیجه PowerShell باید بداند خروجی cmdlet قبلی را به کدام پراپرتی از cmdlet بعدی در pipeline ارسال کند:


PowerShell از مکانیزمی تحت عنوان pipeline binding برای انجام این نگاشت استفاده میکند. دو روش برای انجام این binding وجود دارد:
  • ByValue
  • ByPropertyName 
در نظر داشته باشید که هر کدام از روش‌های فوق توسط کسی که cmdlet موردنظر را پیاده‌سازی خواهد کرد میتواند پشتیبانی شود. برای درک بهتر این مکانیزم دستور زیر را در نظر بگیرید:
Get-Process Slack | Stop-Process
قبل از هر چیزی باید بدانیم خروجی cmdlet اول یعنی Get-Process چه چیزی است. اینکار را میتوانیم توسط دستور زیر انجام دهیم:
Get-Process | Get-Member
دستور فوق یک لیست از خواص Get-Process خواهد بود و خط اول این خروجی دقیقاً تایپی است که Get-Process برمیگرداند:
TypeName: System.Diagnostics.Process
بنابراین این تایپی است که به عنوان ورودی، به Stop-Process درون pipeline ارسال میشود. در ادامه توسط دستور Get-Help Stop-Process -Full لیست پارامترهایی را که Stop-Process دریافت میکند، لیست خواهیم کرد:
PS /Users/sirwanafifi> Get-Help Stop-Process -Full

NAME
    Stop-Process

SYNTAX
    Stop-Process [-Id] <int[]> [-PassThru] [-Force] [-WhatIf] [-Confirm] [<CommonParameters>]

    Stop-Process -Name <string[]> [-PassThru] [-Force] [-WhatIf] [-Confirm] [<CommonParameters>]

    Stop-Process [-InputObject] <Process[]> [-PassThru] [-Force] [-WhatIf] [-Confirm] [<CommonParameters>]


PARAMETERS
    -Confirm

        Required?                    false
        Position?                    Named
        Accept pipeline input?       false
        Parameter set name           (All)
        Aliases                      cf
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    -Force

        Required?                    false
        Position?                    Named
        Accept pipeline input?       false
        Parameter set name           (All)
        Aliases                      None
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    -Id <int[]>

        Required?                    true
        Position?                    0
        Accept pipeline input?       true (ByPropertyName)
        Parameter set name           Id
        Aliases                      None
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    -InputObject <Process[]>

        Required?                    true
        Position?                    0
        Accept pipeline input?       true (ByValue)
        Parameter set name           InputObject
        Aliases                      None
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    -Name <string[]>

        Required?                    true
        Position?                    Named
        Accept pipeline input?       true (ByPropertyName)
        Parameter set name           Name
        Aliases                      ProcessName
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    -PassThru

        Required?                    false
        Position?                    Named
        Accept pipeline input?       false
        Parameter set name           (All)
        Aliases                      None
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    -WhatIf

        Required?                    false
        Position?                    Named
        Accept pipeline input?       false
        Parameter set name           (All)
        Aliases                      wi
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    <CommonParameters>
        This cmdlet supports the common parameters: Verbose, Debug,
        ErrorAction, ErrorVariable, WarningAction, WarningVariable,
        OutBuffer, PipelineVariable, and OutVariable. For more information, see
        about_CommonParameters (https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=113216).


INPUTS
    System.Int32[]
    System.String[]
    System.Diagnostics.Process[]


OUTPUTS
    System.Diagnostics.Process


ALIASES
    spps


REMARKS
    Get-Help cannot find the Help files for this cmdlet on this computer. It is displaying only partial help.
        -- To download and install Help files for the module that includes this cmdlet, use Update-Help.
        -- To view the Help topic for this cmdlet online, type: "Get-Help Stop-Process -Online" or
           go to https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=2097058.
از پارامترهای فوق تنها Id, Name و InputObject هستند که خاصیت Accept pipeline inputشان به true تنظیم شده‌است. همانطور که مشاهده میکنید InputObject از نوع ByValue است و Id و Name نیز از نوع ByPropertyName هستند:
-Id <int[]>

    Required?                    true
    Position?                    0
    Accept pipeline input?       true (ByPropertyName)
    Parameter set name           Id
    Aliases                      None
    Dynamic?                     false
    Accept wildcard characters?  false

-InputObject <Process[]>

    Required?                    true
    Position?                    0
    Accept pipeline input?       true (ByValue)
    Parameter set name           InputObject
    Aliases                      None
    Dynamic?                     false
    Accept wildcard characters?  false

-Name <string[]>

    Required?                    true
    Position?                    Named
    Accept pipeline input?       true (ByPropertyName)
    Parameter set name           Name
    Aliases                      ProcessName
    Dynamic?                     false
    Accept wildcard characters?  false
نوع ورودی این پارامتر نیز یک آرایه از Processها میباشد. بنابراین در اینجا ByValue به این معنا است که اگر مقدار pipe شده از نوع Process بود، پراپرتی InputObject مقداردهی میشود. برای حالت ByPropertyName دستور زیر را در نظر بگیرید:
"Slack" | Stop-Process
با اجرای دستور فوق خطای زیر را دریافت خواهیم کرد:
Stop-Process: The input object cannot be bound to any parameters for the command either because the command does not take pipeline input or the input and its properties do not match any of the parameters that take pipeline input.
علت آن نیز مشخص است؛ چون هیچ پراپرتی از نوع ByValue که ورودی string یا آرایه‌ایی از stringها را دریافت کند برای Stop-Process وجود ندارد، بنابراین pipeline binding اتفاق نخواهد افتاد. برای درک بهتر موضوع، یک شیء تستی ایجاد خواهیم کرد که شامل یک پراپرتی Name با مقدار Slack است؛ سپس شیء جدید را به Stop-Process ارسال میکنیم:
PS /Users/sirwanafifi> $newObject = [pscustomobject]@{ Name = "Slack" }
PS /Users/sirwanafifi> $newObject | Stop-Process
با اجرای دستور فوق، پراسس موردنظر stop خواهد شد.
لازم به ذکر است که اگر یک پارامتر، هم ByValue و هم ByPropertyName باشد، PowerShell ابتدا سعی میکند ByValue را امتحان کند و اگر با شکست مواجه شد از ByPropertyName استفاده خواهد کرد.
مطالب
بررسی روش آپلود فایل‌ها از طریق یک برنامه‌ی Angular به یک برنامه‌ی ASP.NET Core
پیشنیازها
«بررسی روش آپلود فایل‌ها در ASP.NET Core»
«ارسال فایل و تصویر به همراه داده‌های دیگر از طریق jQuery Ajax»
- در مطلب اول، روش دریافت فایل‌ها از کلاینت، در سمت سرور و ذخیره سازی آن‌ها در یک برنامه‌ی ASP.NET Core بررسی شده‌است که کلیات آن در اینجا نیز صادق است.
- در مطلب دوم، روش کار با FormData استاندارد بررسی شده‌است. هرچند در مطلب جاری از jQuery استفاده نمی‌شود، اما نکات نحوه‌ی کار با شیء FormData استاندارد، در اینجا نیز یکی است.


تدارک مقدمات مثال این قسمت

این مثال در ادامه‌ی همین سری کار با فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها است. به همین جهت ابتدا ماژول جدید UploadFile را به آن اضافه می‌کنیم:
 >ng g m UploadFile -m app.module --routing
همچنین به فایل app.module.ts مراجعه کرده و UploadFileModule را بجای UploadFileRoutingModule در قسمت imports معرفی می‌کنیم. سپس به این ماژول جدید، کامپوننت فرم ثبت یک درخواست پشتیبانی را اضافه خواهیم کرد:
 >ng g c UploadFile/UploadFileSimple
که اینکار سبب به روز رسانی فایل upload-file.module.ts و افزوده شدن UploadFileSimpleComponent به قسمت declarations آن می‌شود.
در ادامه کلاس مدل معادل فرم ثبت نام یک درخواست پشتیبانی را تعریف می‌کنیم:
 >ng g cl UploadFile/Ticket
با این محتوا:
export class Ticket {
  constructor(public description: string = "") {}
}
در اینجا Ticket تعریف شده دارای یک خاصیت توضیحات است و این فرم به همراه فیلد ارسال چندین فایل نیز می‌باشد که نیازی به درج آن‌ها در کلاس فوق نیست:



ایجاد مقدمات کامپوننت UploadFileSimple و قالب آن

پس از ایجاد ساختار کلاس Ticket، یک وهله از آن‌را به نام model ایجاد کرده و در اختیار قالب آن قرار می‌دهیم:
import { Ticket } from "./../ticket";

export class UploadFileSimpleComponent implements OnInit {
  model = new Ticket();
سپس قالب این کامپوننت و یا همان فایل upload-file-simple.component.html را به صورت ذیل تکمیل می‌کنیم:
<div class="container">
  <h3>Support Form</h3>
  <form #form="ngForm" (submit)="submitForm(form)" novalidate>
    <div class="form-group" [class.has-error]="description.invalid && description.touched">
      <label class="control-label">Description</label>
      <input #description="ngModel" required type="text" class="form-control"
        name="description" [(ngModel)]="model.description">
      <div *ngIf="description.invalid && description.touched">
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="description.errors.required">
          description is required.
        </div>
      </div>
    </div>

    <div class="form-group">
      <label class="control-label">Screenshot(s)</label>
      <input #screenshotInput required type="file" multiple (change)="fileChange($event)"
        class="form-control" name="screenshot">
    </div>

    <button class="btn btn-primary" [disabled]="form.invalid" type="submit">Ok</button>
  </form>
</div>
در اینجا ابتدا فیلد توضیحات درخواست جدید، ارائه و به خاصیت model.description متصل شده‌است. همچنین این فیلد با ویژگی required مزین، و اجباری بودن آن بررسی گردیده‌است.
سپس در انتها، فیلد آپلود را مشاهده می‌کنید؛ با این ویژگی‌ها:
الف) ngModel ایی به آن متصل نشده‌است؛ چون روش کار با آن متفاوت است.
ب) یک template reference variable به نام screenshotInput# در آن تعریف شده‌است. از این متغیر، در کامپوننت قالب استفاده خواهیم کرد.
ج) به رخ‌داد change این کنترل، متد fileChange متصل شده‌است که رخ‌داد جاری را نیز دریافت می‌کند.
د) ذکر ویژگی استاندارد multiple را نیز در اینجا مشاهده می‌کنید. وجود آن سبب خواهد شد تا کاربر بتواند چندین فایل را با هم انتخاب کند. اگر نیازی به ارسال چندین فایل نیست، این ویژگی را حذف کنید.


دسترسی به المان ارسال فایل در کامپوننت متناظر

تا اینجا یک المان ارسال فایل را به فرم، اضافه کرده‌ایم. اما چگونه باید به فایل‌های آن برای ارسال به سرور دسترسی پیدا کنیم؟
برای این منظور در ادامه دو روش را بررسی خواهیم کرد:

1) دسترسی به المان ارسال فایل از طریق رخ‌داد change
در تعریف فیلد ارسال فایل، اتصال به رخ‌داد change تعریف شده‌است:
 (change)="fileChange($event)"
معادل آن در سمت کامپوننت متناظر، به صورت ذیل است:
fileChange(event) {
    const filesList: FileList = event.target.files;
    console.log("fileChange() -> filesList", filesList);
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، event.target، امکان دسترسی مستقیم به المان متناظری را در قالب کامپوننت میسر می‌کند. سپس می‌توان به خاصیت files آن دسترسی یافت.


در اینجا ساختار شیء استاندارد FileList و اجزای آن‌را مشاهده می‌کنید. برای مثال چون دو فایل انتخاب شده‌است، این لیست به همراه یک خاصیت طول و دو شیء File است.

تعاریف این اشیاء استاندارد، در فایل ذیل قرار دارند و به همین جهت است که VSCode، بدون نیاز به تنظیمات دیگری، آن‌ها را شناسایی و intellisense متناظری را مهیا می‌کند:
 C:\Program Files (x86)\Microsoft VS Code\resources\app\extensions\node_modules\typescript\lib\lib.dom.d.ts
همچنین اگر به فایل tsconfig.json پروژه نیز مراجعه کنید، یک چنین تعاریفی در آن قرار دارند:
{
    "lib": [
      "es2016",
      "dom"
    ]
  }
}
وجود و تعریف کتابخانه‌ی dom است که سبب کامپایل شدن کدهای فوق، بدون بروز هیچگونه خطایی می‌شود.


2) دسترسی به المان آپلود فایل از طریق یک template reference variable
در حین تعریف المان فایل در فرم برنامه، متغیر screenshotInput# نیز ذکر شده‌است. می‌توان به یک چنین متغیرهایی در کامپوننت متناظر به روش ذیل دسترسی یافت:
import { Component, OnInit, ViewChild, ElementRef } from "@angular/core";

export class UploadFileSimpleComponent implements OnInit {
  @ViewChild("screenshotInput") screenshotInput: ElementRef;

  submitForm(form: NgForm) {
    const fileInput: HTMLInputElement = this.screenshotInput.nativeElement;
    console.log("fileInput.files", fileInput.files);
  }
ابتدا یک خاصیت جدید را به نام screenshotInput از نوع ElementRef که در angular/core@ تعریف شده‌است، اضافه می‌کنیم. سپس برای اتصال آن به template reference variable ایی به نام screenshotInput، از ویژگی به نام ViewChild، با پارامتری مساوی نام همین متغیر، استفاده خواهیم کرد.
اکنون خاصیت screenshotInput کامپوننت، به متغیری به همین نام در قالب متناظر با آن متصل شده‌است. بنابراین با استفاده از خاصیت nativeElement آن همانند کدهایی که در متد submitForm فوق ملاحظه می‌کنید، می‌توان به خاصیت files این کنترل ارسال فایل‌ها دسترسی یافت.
نوع جدید و استاندارد HTMLInputElement نیز در فایل lib.dom.d.ts که پیشتر معرفی شد، ثبت شده‌است.


ارسال فرم درخواست پشتیبانی به سرور

تا اینجا فرمی را تشکیل داده و همچنین به فیلد file آن دسترسی پیدا کردیم. اکنون می‌خواهیم این اطلاعات را به سمت سرور ارسال کنیم. برای این منظور، سرویس جدیدی را ایجاد خواهیم کرد:
 >ng g s UploadFile/UploadFileSimple -m upload-file.module
که سبب به روز رسانی خودکار قسمت providers فایل upload-file.module.ts نیز می‌شود.
در ادامه کدهای کامل این سرویس را مشاهده می‌کنید:
import { Http, RequestOptions, Response, Headers } from "@angular/http";
import { Injectable } from "@angular/core";
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import "rxjs/add/operator/do";
import "rxjs/add/operator/catch";
import "rxjs/add/observable/throw";
import "rxjs/add/operator/map";
import "rxjs/add/observable/of";

import { Ticket } from "./ticket";

@Injectable()
export class UploadFileSimpleService {
  private baseUrl = "api/SimpleUpload";

  constructor(private http: Http) {}

  private extractData(res: Response) {
    const body = res.json();
    return body || {};
  }

  private handleError(error: Response): Observable<any> {
    console.error("observable error: ", error);
    return Observable.throw(error.statusText);
  }

  postTicket(ticket: Ticket, filesList: FileList): Observable<any> {
    if (!filesList || filesList.length === 0) {
      return Observable.throw("Please select a file.");
    }

    const formData: FormData = new FormData();

    for (const key in ticket) {
      if (ticket.hasOwnProperty(key)) {
        formData.append(key, ticket[key]);
      }
    }

    for (let i = 0; i < filesList.length; i++) {
      formData.append(filesList[i].name, filesList[i]);
    }

    const headers = new Headers();
    headers.append("Accept", "application/json");
    const options = new RequestOptions({ headers: headers });

    return this.http
      .post(`${this.baseUrl}/SaveTicket`, formData, options)
      .map(this.extractData)
      .catch(this.handleError);
  }
}
توضیحات تکمیلی:
روش کار با فرم‌هایی که فیلدهای ارسال فایل را به همراه دارند، متفاوت است با روش کار با فرم‌های معمولی. در فرم‌های معمولی، اصل شیء Ticket را به متد this.http.post واگذار می‌کنیم. مابقی آن خودکار است. در اینجا باید شیء استاندارد FormData را تشکیل داده و سپس اطلاعات را از طریق آن ارسال کنیم:
الف) افزودن مقادیر خواص شیء Ticket به FormData
  postTicket(ticket: Ticket, filesList: FileList): Observable<any> {
    const formData: FormData = new FormData();

    for (const key in ticket) {
      if (ticket.hasOwnProperty(key)) {
        formData.append(key, ticket[key]);
      }
    }
با استفاده از حلقه‌ی for می‌توان بر روی خواص یک شیء جاوا اسکریپتی حرکت کرد. به این ترتیب می‌توان نام و مقدار آن‌ها را یافت و سپس به formData به صورت key/value افزود.

ب) افزودن فایل‌ها به شیء FormData
پس از افزودن اطلاعات ticket به FormData، اکنون نوبت به افزودن فایل‌های فرم است:
    for (let i = 0; i < filesList.length; i++) {
      formData.append(filesList[i].name, filesList[i]);
    }
این مورد نیز به سادگی تشکیل یک حلقه، بر روی خاصیت files المان آپلود فایل است. به همین جهت بود که به دو روش سعی کردیم، به این خاصیت دسترسی پیدا کنیم.

یک نکته: چون در اینجا کلید اضافه شده، نام فایل است، دیگر نمی‌توان در سمت سرور از روش model binding استفاده کرد. چون این نام دیگر ثابت نیست و هربار می‌تواند متغیر باشد (در حالت model binding دقیقا مشخص است که کلید مشخصی قرار است به سرور ارسال شود و بر همین اساس، نام خاصیت یا پارامتر سمت سرور تعیین می‌گردد). به همین جهت در سمت سرور برای دسترسی به این مجموعه، از روش Request.Form.Files استفاده می‌کنیم.

ج) ارسال اطلاعات نهایی به سرور
اکنون که formData را بر اساس اطلاعات اضافی ticket و فایل‌های متصل به آن تشکیل دادیم، روش ارسال آن به سرور همانند قبل است:
    const headers = new Headers();
    headers.append("Accept", "application/json");
    const options = new RequestOptions({ headers: headers });

    return this.http
      .post(`${this.baseUrl}/SaveTicket`, formData, options)
      .map(this.extractData)
      .catch(this.handleError);

یک نکته: در اینجا در روش استفاده از formData نباید Content-Type را به multipart/form-data  تنظیم کرد. در غیراینصورت خطای Missing content-type boundary error را دریافت می‌کنید.


تکمیل کامپوننت ارسال درخواست پشتیبانی

پس از تکمیل سرویس ارسال اطلاعات به سمت سرور، اکنون نوبت به استفاده‌ی از آن در کامپوننت ارسال فرم درخواست پشتیبانی است. بنابراین ابتدا این سرویس جدید را به سازنده‌ی UploadFileSimpleComponent تزریق می‌کنیم:
import { UploadFileSimpleService } from "./../upload-file-simple.service";

export class UploadFileSimpleComponent implements OnInit {
  constructor(private uploadService: UploadFileSimpleService  ) {}
و سپس متد submitForm چنین شکلی را پیدا می‌کند:
  submitForm(form: NgForm) {
    const fileInput: HTMLInputElement = this.screenshotInput.nativeElement;
    console.log("fileInput.files", fileInput.files);

    this.uploadService
      .postTicket(this.model, fileInput.files)
      .subscribe(data => {
        console.log("success: ", data);
      });
  }
در اینجا this.model حاوی اطلاعات شیء ticket است (برای مثال اطلاعات توضیحات آن) و fileInput.files امکان دسترسی به اطلاعات فایل‌های انتخابی توسط کاربر را می‌دهد. پس از آن فراخوانی متدهای this.uploadService.postTicket و subscribe، سبب ارسال این اطلاعات به سمت سرور می‌شوند.


دریافت فرم درخواست پشتیبانی در سمت سرور و ذخیره‌ی فایل‌های آن‌

کدهای کامل SimpleUpload که در سرویس فوق مشخص شده‌است، به صورت ذیل هستند. ابتدا مدل Ticket مشخص شده‌است:
namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Models
{
    public class Ticket
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Description { set; get; }
    }
}
و سپس کنترلر ذخیره سازی اطلاعات Ticket را مشاهده می‌کنید:
using System.IO;
using System.Threading.Tasks;
using AngularTemplateDrivenFormsLab.Models;
using Microsoft.AspNetCore.Hosting;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class SimpleUploadController : Controller
    {
        private readonly IHostingEnvironment _environment;
        public SimpleUploadController(IHostingEnvironment environment)
        {
            _environment = environment;
        }

        [HttpPost("[action]")]
        public async Task<IActionResult> SaveTicket(Ticket ticket)
        {
            //TODO: save the ticket ... get id
            ticket.Id = 1001;

            var uploadsRootFolder = Path.Combine(_environment.WebRootPath, "uploads");
            if (!Directory.Exists(uploadsRootFolder))
            {
                Directory.CreateDirectory(uploadsRootFolder);
            }

            var files = Request.Form.Files;
            foreach (var file in files)
            {
                //TODO: do security checks ...!

                if (file == null || file.Length == 0)
                {
                    continue;
                }

                var filePath = Path.Combine(uploadsRootFolder, file.FileName);
                using (var fileStream = new FileStream(filePath, FileMode.Create))
                {
                    await file.CopyToAsync(fileStream).ConfigureAwait(false);
                }
            }

            return Created("", ticket);
        }
    }
}
توضیحات تکمیلی
- تزریق IHostingEnvironment در سازنده‌ی کلاس کنترلر، سبب می‌شود تا از طریق خاصیت WebRootPath آن، به مسیر wwwroot سایت دسترسی پیدا کنیم و فایل‌های نهایی را در آنجا ذخیره سازی کنیم.
- همانطور که ملاحظه می‌کنید، هنوز هم model binding کار کرده و می‌توان شیء Ticket را به نحو متداولی دریافت کرد:
 SaveTicket(Ticket ticket)
اما همانطور که عنوان شد، چون در حلقه‌ی افزودن فایل‌ها در سمت کلاینت، کلید نام این فایل‌ها هربار متفاوت است:
 formData.append(filesList[i].name, filesList[i]);
مجبور هستیم در سمت سرور بر روی Request.Form.Files یک حلقه را تشکیل داده و تمام فایل‌های رسیده را پردازش کنیم:
var files = Request.Form.Files;
foreach (var file in files)



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
نظرات مطالب
استفاده از افزونه‌ی jsTree در ASP.NET MVC
با سلام
من دارم از همین jstree مثال شما استفاده میکنم.
و json زیر رو هم به سمت کلاینت برمیگردونم به صورت صحیح :
[{"id":"OrganizationTree","text":"ساختار سازمانی","icon":"/Content/images/tree_icon.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[{"id":"2","text":"آنات","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[{"id":"4","text":"آموزش","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}},{"id":"5","text":"هیات مدیره","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}}],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}},{"id":"1","text":"پرنیان","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[{"id":"1","text":"BPM","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}},{"id":"3","text":"پشتیبانی","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}},{"id":"2","text":"فروش","icon":"/Content/images/nuclear.png","state":{"opened":true,"disabled":false,"selected":false},"children":[],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}}],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}}],"li_attr":{"data":null},"a_attr":{"href":null}}]
منتهی همش خطای too much recursion  میگیرم، در صورتی که حلقه ای رو هم نمی‌بینم که ایجاد شده باشه داخل رشته json تولید شده.

اینهم تنظیمات فراخوانی 

 <script>
            $(function () {
                $('#jstree').jstree({
                    "core": {
                        "multiple": true,
                        "check_callback": true,
                        'data': {
                            'url': '@getTreeJsonUrl',
                            "type": "POST",
                            "dataType": "json",
                            "contentType": "application/json; charset=utf8",
                            'data': function (node) {
                                return { 'id': node.id };
                            }
                        },
                        'themes': {
                            'variant': 'large',
                            'stripes': false
                        }
                    },
                    "types": {
                        "default": {
                            "icon": '@Url.Content("~/Content/images/bookmark_book_open.png")'
                        },
                    },
                    "plugins": ["contextmenu", "dnd", "state", "types", "checkbox", "wholerow", "sort", "unique", "real_checkboxes"],
                    "contextmenu": {
                        "items": function (o, cb) {
                            var items = $.jstree.defaults.contextmenu.items();
                            items["create"].label = "ایجاد زیر شاخه";
                            items["rename"].label = "تغییر نام";
                            items["remove"].label = "حذف";
                            var cpp = items["ccp"];
                            cpp.label = "ویرایش";
                            var subMenu = cpp["submenu"];
                            subMenu["copy"].label = "کپی";
                            subMenu["paste"].label = "پیست";
                            subMenu["cut"].label = "برش";
                            return items;
                        }
                    }
                });
            });
        </script>

فکر میکنین مشکل از کجا باشه؟

جالب اینجاست که اگه فقط یه سطح پایین برم مشکلی نیست!

مطالب
غیر فعال کردن یک دکمه در حین انجام پردازش های سمت سرور
بعضی مواقع بهتر است یک دکمه در حال انجام پردازش‌های سمت سرور غیر فعال شود و وقتی عملیات سمت سرور به پایان رسید این دکمه دوباره فعال شود. غیر فعال کردن یک دکمه به این دلیل انجام می‌شود که از postback‌های مجدد در حین postback شدن صفحه جلوگیری شود.
 فرض کنید در رویداد کلیک یک دکمه کدی نوشته اید که اطلاعات یک دانشجو را ذخیره کند. کاربر نرم افزار بعد از یک بار کلیک روی دکمه، درخواستی به سرور می‌فرستد و این باعث می‌شود کدهای درون رویداد کلیک دکمه اجرا شوند، به دلیل این که کاملا این کدها اجرا نشده اند، صفحه هم postback نشده است. کاربر به هر دلیل صبر نمی‌کند تا این پردازش تمام شود (شاید او نمی‌داند عملیاتی در سمت سرور در حال اجرا شدن هست چون پیغامی به او نشان داده نشده است)، در نتیجه باز هم روی همین دکمه کلیک می‌کند و باعث می‌شود در حین پردازش کدهای درون دکمه توسط سرور، دوباره درخواستی به سمت سرور فرستاده شود و باز هم کدهای درون همین دکمه به اجرا در آیند. به عبارت بهتر در حین postback شدن صفحه دوباره درخواست postback کردن صفحه را می‌دهد و سرور هم در حین انجام کدهای درون دکمه با درخواست قبلی، دوباره کدهای درون رویداد کلیک را اجرا می‌کند. در این مثال این کار باعث می‌شود کدهای رویداد کلیک دکمه، به تعداد کلیک‌های انجام شده اجرا شوند. در نتیجه به همین تعداد می‌تواند یک دانشجوی مستقل در دیتابیس ذخیره شود. این می‌تواند مشکلات بسیاری را همراه داشته باشد.

به همین دلیل بهتر است با کلیک روی این دکمه این کارها اتفاق بیفتند:
الف) غیرفعال کردن دکمه در حین انجام پردازش‌های سمت سرور
ب) نشان دادن یک پیغام به کاربر در حین انجام پردازش‌های سمت سرور
ج) فعال کردن دکمه بعد از انجام پردازش‌های سمت سرور

برای غیرفعال کردن دکمه در حین انجام پردازش‌های سمت سرور نمی‌توان از کدهای سمت سرور استفاده کرد. چون تا کاملا صفحه postback نشود نمی‌توان این کدها را به صفحه اعمال کرد. پس این گزینه کنار می‌رود.
راه حل بسیار خوب استفاده از جاوا اسکریپت است. مثال زیر را ببینید:
<asp:Button runat="server" 
            ID="btnProcess" 
            Text="پردازش" 
            onclick="btnProcess_Click"
            OnClientClick="this.disabled = true; this.value = 'در حال پردازش اطلاعات ...';" 
            UseSubmitBehavior="false"
             />
<asp:Label runat="server" ID="lblMessage" Text=""></asp:Label>
در رویداد OnClientClick کارهای (الف) و (ب) انجام می‌شوند و با false کردن مقدار رویداد UseSubmitBehavior کار (ج) انجام می‌شود.

و در رویداد کلیک دکمه کد زیر را بنویسید:
protected void btnProcess_Click(object sender, EventArgs e)
{
    // insert student in database
    System.Threading.Thread.Sleep(2000);
    lblMessage.Text = "پردازش اطلاعات به پایان رسید";
}
در این رویداد باید یک دانشجو اضافه شود. برای ایجاد یک پردازش سمت سروری دو ثانیه ای از متد Sleep استفاده شده است.

کد برگرفته شده از : dotnetforum.lk


 
مطالب
طرحبندی صفحات وب با بوت استرپ 4 - قسمت سوم
قابلیت‌های یک Flex Container در بوت استرپ 4

یک Flex Container متداول به این صورت کار می‌کند:

این کلاس‌ها که موارد داخل پرانتز آن‌ها اختیاری است، المان را تبدیل به یک المان Flexbox می‌کنند. حالت نمایشی پیش‌فرض آن‌ها block است؛ اما اگر نیاز بود می‌توان آن‌ها را تبدیل به in-line نیز کرد. بنابراین ساده‌ترین Flex Container را می‌توان با افزودن کلاس d-flex ایجاد کرد.

بر روی یک Flex Container می‌توان کلاس‌های تعیین جهت را نیز تعریف کرد:

به این ترتیب می‌توان آیتم‌ها را به صورت ردیف‌ها و یا ستون‌هایی، نمایش داد. مقدار row در اینجا به صورت پیش‌فرض اعمال می‌شود. بنابراین ذکر کلاس خالی flex به معنای قرار دادن المان‌ها در طی چندین ردیف در صفحه است. در اینجا استفاده‌ی از reverse، نمایش المان‌ها را از راست به چپ میسر می‌کند.

در یک Flex Container امکان تعیین ترتیب عناصر نیز وجود دارد:

این مورد را در مطلب «طرحبندی صفحات وب با بوت استرپ 4 - قسمت دوم » بررسی کردیم. کلاس order را علاوه بر ستون‌ها، بر روی هر دربرگیرنده‌ای که دارای کلاس d-flex است نیز می‌توان اعمال کرد.

همچنین امکان تنظیم فواصل بین آیتم‌ها نیز در یک Flex Container پیش بینی شده‌است:

برای مثال استفاده‌ی از مقدار تراز center، روش بسیار مناسبی برای قرار دادن عناصر، در میانه‌ی افقی صفحه است. این مورد را نیز در قسمت قبل بررسی کردیم.

می‌توان نحوه‌ی Wrap المان‌ها را بر اساس فضای خالی در یک Flex Container به صورت زیر تنظیم کرد:

که در اینجا دو مقدار wrap و nowrap قابل تنظیم است. در حالت wrap، اگر آیتم‌ها با اندازه‌ی خودشان در ردیف جاری جا نشدند، به سطر یا سطرهای بعدی منتقل خواهند شد. حالت پیش‌فرض nowrap است.

برای تغییر تراز عمودی المان‌ها در یک Flex Container از کلاس align-content استفاده می‌شود:

این مورد را نیز در قسمت قبل بررسی کردیم و همانند کار با ستون‌ها می‌باشد.


یک مثال: بررسی ویژگی‌های یک Flex Container

<head>
    <style>
        .item {
          background: #f0ad4e;
          text-align: center;
          width: 150px;
          height: 30px;
          border: 1px solid white;
        }
    </style>
</head>

<body>
    <div class="container bg-danger">
        <div class="bg-info" style="height:100vh">
            <div class="item">Exotic</div>
            <div class="item">Grooming</div>
            <div class="item">Health</div>
            <div class="item">Nutrition</div>
            <div class="item">Pests</div>
            <div class="item">Vaccinations</div>
        </div>
    </div>
</body>
در اینجا ارتفاع container به 100vh تنظیم شده‌است تا کل view-port را پوشش دهد و رنگ آن نیز به bg-info تنظیم شده‌است تا بتوان تغییر محل تراز عمودی را بهتر مشاهده کرد.
در ابتدا کلاس d-flex را به div داخل container اضافه می‌کنیم:
<div class="bg-info d-flex" style="height:100vh">
بلافاصله مشاهده خواهیم کرد که عناصر تعریف شده در طی یک ردیف از چپ به راست نمایش داده می‌شوند:


و اگر جهت این Flex Container را به صورت صریح مشخص کنیم:
<div class="bg-info d-flex flex-column" style="height:100vh">
آیتم‌های درون آن به صورت یک ستون نمایش داده می‌شوند:


و یا اگر بخواهیم آیتم‌ها را از راست به چپ به صورت یک ردیف نمایش دهیم می‌توان از flex-row-reverse استفاده کرد:

<div class="bg-info d-flex flex-row-reverse" style="height:100vh">


و اگر بجای row در این حالت column را مقدار دهی کنیم:
<div class="bg-info d-flex flex-sm-column-reverse" style="height:100vh">


آیتم‌ها از پایین صفحه شروع خواهند شد. البته در این مثال break-point از نوع sm نیز ذکر شده‌است تا پس از گذر از این اندازه‌ی صفحه، چنین اتفاقی رخ دهد.

و یا اگر بخواهیم آیتم‌ها از راست به چپ در طی یک ردیف، پس از اندازه‌ی صفحه‌ی sm و همچنین در میانه‌ی صفحه ظاهر شوند، می‌توان از کلاس justify-content استفاده کرد:
<div class="bg-info d-flex flex-sm-row-reverse justify-content-center"
     style="height:100vh">
با این خروجی:


و اگر wrap را فعال کنیم:
<div class="bg-info d-flex flex-sm-row-reverse justify-content-center flex-wrap"
     style="height:100vh">


اگر آیتم‌ها با اندازه‌ی اصلی خودشان، در ردیف جاری جا نشدند، به سطرهای بعدی منتقل خواهند شد.
اگر nowrap را فعال کنیم:
<div class="bg-info d-flex flex-sm-row-reverse justify-content-center flex-nowrap"
     style="height:100vh">
سعی می‌کند در ردیف جاری، آیتم‌ها را تا حد ممکن کوچک کرده و نمایش دهد:


و با فعالسازی align-content-start، تمام آیتم‌ها را به سمت بالای صفحه هدایت می‌کند و align-content-end، آن‌ها را از پایین صفحه شروع خواهد کرد:
<div class="bg-info d-flex flex-sm-row-reverse justify-content-center flex-wrap align-content-start"
     style="height:100vh">



کنترل آیتم‌های قرار گرفته‌ی درون یک Flex Container در بوت استرپ 4

علاوه بر امکان کنترل ویژگی‌های یک Flex Container، اجزای قرار گرفته‌ی درون آن‌ها را نیز می‌توان کنترل کرد و اینکار توسط کلاس align-self میسر است:


این مورد نیز همانند توضیحات کلاس align-self اعمالی به ستون‌ها است که در قسمت قبل بررسی کردیم.

به علاوه در اینجا امکان تعریف floating elements نیز مسیر است که شبیه به دسترسی به امکانات CSS در بوت استرپ است با امکان تنظیم break-points:

فرض کنید به تمام آیتم‌های داخل Flex Container کلاس float-left را اضافه کرده‌ایم. در این حالت Container قابلیت ردیابی اندازه‌ی این آیتم‌ها را از دست می‌دهد. به همین جهت با اعمال کلاس clearfix بوت استرپ به container، مجددا امکان ردیابی این آیتم‌ها را پیدا می‌کند.


کلاس‌های تعریف margin و padding در بوت استرپ 4

در بوت استرپ 4 کلاس‌های ویژه‌ای برای ایجاد margin و padding بین عناصر در نظر گرفته شده‌اند که خلاصه‌ی آن‌ها فرمول زیر است:

ابتدا با تعریف یک خاصیت شروع می‌شود؛ مانند m یا p، برای کنترل margin و padding. سپس لبه‌ای که باید به آن اعمال شود بدون فاصله و یا - ذکر می‌شود؛ مانند mt به معنای margin-top. در این فرمول x به معنای اعمال همزمان به چپ و راست است و y به معنای اعمال همزمان به بالا و پایین و اگر می‌خواهید آیتم‌های کناری آیتم جاری را به دو طرف لبه‌ها هدایت کنید از mx-auto استفاده کنید.
در اینجا امکان اعمال یک break-point اختیاری نیز وجود دارد. در آخر اندازه ذکر می‌شود که بین 0 تا 5 متغیر است.

یک مثال: اعمال کلاس‌های padding و margin بوت استرپ 4

<head>
    <style>
        .item {
          background: #f0ad4e;
          text-align: center;
          border: 1px solid white;
        }
    </style>
</head>

<body>
    <div class="container bg-danger">
        <div class="bg-info d-flex">
            <div class="item">Exotic</div>
            <div class="item">Grooming</div>
            <div class="item bg-danger ml-3 my-sm-3 pb-3 pt-5">Health</div>
            <div class="item">Nutrition</div>
            <div class="item">Pests</div>
            <div class="item">Vaccinations</div>
        </div>
    </div>
</body>
در اینجا به آیتم Health یک margin-left با اندازه‌ی 3، یک margin بالا و پایین فعال شونده‌ی پس از sm با اندازه‌ی 3، یک padding پایین با اندازه‌ی 3 و یک padding بالا با اندازه‌ی 5 اضافه شده‌است؛ با این خروجی:



نمایش و مخفی سازی عناصر در بوت استرپ 4

کلاس invisible سبب می‌شود تا المانی در صفحه نمایش داده نشود، اما این المان همچنان فضای اختصاصی خود را خواهد داشت. کلاس visible به معنای نمایان بودن المانی تنها برای screen readers است (دستگاه‌های کمکی معلول‌ها).
اما روش اصلی نمایش و یا مخفی سازی عناصر در بوت استرپ 4، استفاده از خاصیت display است:

برای مثال با انتساب کلاس d-sm-none به المانی، می‌توان سبب مخفی شدن آن پس از گذر از sm شد.


امکان تعیین اندازه‌ی عناصر در بوت استرپ 4

بوت استرپ 4 تعدادی کلاس ویژه را برای تعیین اندازه‌ی عناصر نیز افزوده‌است:


در اینجا w=width، h=height، mw=max-height و mh=max-height است با مقادیر 25، 50، 75 و 100 و مقدار پیش‌فرض آن 100 است (یعنی پوشاندن کل container).


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Bootstrap4_06.zip
مطالب
آشنایی با مفاهیم نوع داده Enum و توسعه آن - قسمت دوم
اگر با نوع داده Enum آشنایی ندارید قسمت یکم این مطلب را بخوانید.
public enum Grade
{
    Failing = 5,
    BelowAverage = 10,
    Average = BelowAverage + 5, // = 15
    VeryGood = 18,
    Excellent = 20
}
 
بازنویسی متد ()ToString:
امکان بازنویسی متد ()ToString در نوع Enum وجود ندارد. بنابراین برای چاپ عبارت Very Good به جای VeryGood تکنیک زیر جالب به نظر می‌رسد. هر چند استفاده از آرایه و ترکیب اندیس آن با Enum و یا استفاده از HashTable راه هایی است که در ابتدا به ذهن ما خطور می‌کند اما لطفاً به ادامه مطلب توجه فرمایید!
با در نظر گرفتن مثال قبل، یک Custom Attribute به نوع داده شمارشی اضافه می‌کنیم. برای این منظور بصورت زیر عمل می‌کنیم.  
1. ایجاد کلاس Description که از کلاس Attribute مشتق شده است و تعریف خصوصیت Text:
class Description : Attribute
{
    public string Text;
    public Description(string text)
    {
        Text = text;
    }
}
2. به سراغ نوع Enum تعریف شده رفته و جهت استفاده از صفت جدید که در مرحله قبل پیاده سازی کردیم، تغییرات را به شکل زیر اعمال می‌کنیم:
public enum Grade
{
    [Description("Mardood")]
    Failing = 5,

    [Description("Ajab Shansi")]
    BelowAverage = 10,

    [Description("Bad Nabood")]
    Average = BelowAverage + 5,

    [Description("Khoob Bood")]
    VeryGood = 18,

    [Description("Gol Kashti")]
    Excellent = 20
}
تنها کاری که باقی مانده یاری گرفتن از متدهای الحاقی (Extension Methods) جهت خواندن مقدار Description است:
public static class ExtensionMethodCls
{
    public static string GetDescription(this Enum enu)
    {

        Type type = enu.GetType();

        MemberInfo[] memInfo = type.GetMember(enu.ToString());

        if (memInfo != null && memInfo.Length > 0)
        {

            object[] attrs = memInfo[0].GetCustomAttributes(typeof(Description), false);

            if (attrs != null && attrs.Length > 0)
                return ((Description)attrs[0]).Text;
        }

        return enu.ToString();
    }
}
حال نوع Enum ما کمی توسعه یافته است و توسط متد GetDescription می توان متن دلخواه و متناسب با مقدار را نمایش داد:
Console.WriteLine(grade.GetDescription());  // Print Bad Nabood
کد کامل مثال بررسی شده نیز بصورت زیر خواهد بود:
using System;
using System.Reflection;

namespace CSharpEnum
{

    class Description : Attribute
    {
        public string Text;
        public Description(string text)
        {
            Text = text;
        }
    }

    public enum Grade
    {
        [Description("Mardood")]
        Failing = 5,

        [Description("Ajab Shansi")]
        BelowAverage = 10,

        [Description("Bad Nabood")]
        Average = BelowAverage + 5,

        [Description("Khoob Bood")]
        VeryGood = 18,

        [Description("Gol Kashti")]
        Excellent = 20
    }

    public static class ExtensionMethodCls
    {
        public static string GetDescription(this Enum enu)
        {

            Type type = enu.GetType();

            MemberInfo[] memInfo = type.GetMember(enu.ToString());

            if (memInfo != null && memInfo.Length > 0)
            {

                object[] attrs = memInfo[0].GetCustomAttributes(typeof(Description), false);

                if (attrs != null && attrs.Length > 0)
                    return ((Description)attrs[0]).Text;
            }

            return enu.ToString();
        }
    }

    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            const Grade grade = Grade.Average;
            Console.WriteLine("Underlying type: {0}", Enum.GetUnderlyingType(grade.GetType()));
            Console.WriteLine("Type Code      : {0}", grade.GetTypeCode());
            Console.WriteLine("Value          : {0}", (int)grade);
            Console.WriteLine("--------------------------------------");
            Console.WriteLine(grade.ToString()); // name of the constant
            Console.WriteLine(grade.ToString("G")); // name of the constant
            Console.WriteLine(grade.ToString("F")); // name of the constant
            Console.WriteLine(grade.ToString("x")); // value is hex
            Console.WriteLine(grade.ToString("D")); // value in decimal
            Console.WriteLine("--------------------------------------");
            Console.WriteLine(grade.GetDescription());  // Print Bad Nabood
            Console.ReadKey();
        }
    }
}
با استفاده از این تکنیک (مخصوصاً ما فارسی زبان ها) به راحتی می‌توانیم از مقادیر Enum استفاده بهتری ببریم. برای مثال اگر بخواهیم یک مقدار Enum را بصورت فارسی در یک Drop Down List نمایش دهیم این تکنیک بسیار مفید خواهد بود.
نظرات مطالب
اعمال صفحه بندی به کمک OFFSET و FETCH در SQL Server 2012
سلام  
من منظور سئوال شما رو،بدرستی متوجه نشدم، به هرحال اگر بخواهید با کد نویسی سمت سرور، Script خود را Generate نمایید، اینکار، بستگی به نگرش کدنویسی تان و Interface ی که در اختیار کاربر قرار می‌دهید، دارد.
اگر بخواهید در SQL Server اینکار را انجام دهید، با استفاده از Case ، در قسمت Order By می‌توانید اینکار را انجام دهید. به عنوان مثال:
DECLARE @Varsort varchar(50)
DECLARE @Varsort1 varchar(50)

SET  @Varsort=''
SET  @Varsort1='BusinessEntityID'

SELECT BusinessEntityID, FirstName, LastName
FROM Testoffset
ORDER BY case when  @Varsort='Firstname'then  Firstname End ASC,
         case when  @Varsort1= 'BusinessEntityID'then  BusinessEntityID End ASC
OFFSET 3 ROWS
FETCH First 3 ROWS only
امیدوارم پاسخ تان را گرفته باشید.