مطالب
CoffeeScript #10

اصطلاحات عمومی CoffeeScript

Destructuring Assignments

با استفاده از Destructuring assignments می‌توانید خصوصیات را از آرایه‌ها یا اشیاء، با هر میزان عمقی استخراج کنید.

someObject = { a: 'value for a', b: 'value for b' }
{ a, b } = someObject
console.log "a is '#{a}', b is '#{b}'"
نتیجه‌ی کامپایل آن می‌شود:
var a, b, someObject;

someObject = {
  a: 'value for a',
  b: 'value for b'
};

a = someObject.a, b = someObject.b;

console.log("a is '" + a + "', b is '" + b + "'");
این موضوع به خصوص در برنامه‌های کاربردی، وقتی نیاز به ماژول‌های دیگر است، مفید خواهد بود.
{join, resolve} = require('path')

join('/Users', 'Vahid')

External libraries

استفاده از کتابخانه‌های خارجی دقیقا مانند فراخوانی توابع CoffeeScript است. در پایان نوشتن کدهای CoffeeScript، همه به جاوااسکریپت تبدیل می‌شوند:

# Use local alias
$ = jQuery

$ ->
  # DOMContentLoaded
  $(".el").click ->
    alert("Clicked!")
نتیجه‌ی کامپایل آن می‌شود:
var $;
$ = jQuery;
$(function() {
  return $(".el").click(function() {
    return alert("Clicked!");
  });
});
از آنجاییکه خروجی همه کدهای CoffeeScript در داخل یک تابع بدون نام قرار می‌گیرد، می‌توانیم از یک متغیر محلی به نام $ به عنوان نام مستعار jQuery استفاده کنیم. این کار به شما کمک می‌کند تا حتی وقتی که حالت jQuery.noConflict نیز فراخوانی شده باشد، $ مجدد تعریف شده و اسکریپت ما به طور کامل اجرا شود.

Private variables

کلمه‌ی کلید do در CoffeeScript به ما اجازه می‌دهد تا توابع را مستقیما اجرا کنیم و این روش یک راه خوب برای کپسوله سازی و حفاظت از متغیرهاست. در مثال زیر متغیر classToType را در context یک تابع بدون نام که به وسیله‌ی do فراخوانی می‌شود، تعریف کرده‌ایم. تابع بدون نام دوم، مقدار نهایی از type است را برمی گرداند. از آنجایی که classToType در context تعریف شده است و هیچ ارجایی به آن نگهداری نمی‌شود، پس امکان دسترسی به آن خارج از این scope وجود ندارد.
# Execute function immediately
type = do ->
  classToType = {}
  for name in "Boolean Number String Function Array Date RegExp Undefined Null".split(" ")
    classToType["[object " + name + "]"] = name.toLowerCase()

  # Return a function
  (obj) ->
    strType = Object::toString.call(obj)
    classToType[strType] or "object"
نتیجه‌ی کامپایل آن می‌شود:
var type;

type = (function() {
  var classToType, i, len, name, ref;
  classToType = {};
  ref = "Boolean Number String Function Array Date RegExp Undefined Null".split(" ");
  for (i = 0, len = ref.length; i < len; i++) {
    name = ref[i];
    classToType["[object " + name + "]"] = name.toLowerCase();
  }
  return function(obj) {
    var strType;
    strType = Object.prototype.toString.call(obj);
    return classToType[strType] || "object";
  };
})();
به بیان دیگر classToType به طور کامل private است و امکان دسترسی به آن از طریق تابع بدون نام اجرا کننده وجود ندارد. این الگو راه بسیار خوب و مناسبی برای کپسوله سازی scope و مخفی سازی متغیرها است.
مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 10 - استفاده از امکانات بومی بانک‌های اطلاعاتی
در قسمت بعد، ارتباطات self referencing را بررسی خواهیم کرد و چون EF Core هیچ راه حل بهینه‌ای را برای کوئری گرفتن از این نوع روابط سلسله مراتبی ارائه نمی‌دهد (درEF 6.x نیز به همین ترتیب)، نیاز است مستقیما SQL نویسی کرد. به همین جهت در این قسمت نحوه‌ی نوشتن کوئری‌های مستقیم SQL و اجرای آن‌ها را در EF Core بررسی می‌کنیم.


اجرای کوئری‌های خام SQL بر روی بانک اطلاعاتی، توسط EF Core

گاهی از اوقات نیاز به استفاده‌ی قابلیت خاصی از بانک اطلاعاتی مدنظر وجود دارد که توسط LINQ پشتیبانی نمی‌شود و یا کوئری SQL حاصل از LINQ to Entities آنچنان بهینه نیست. در یک چنین حالاتی راهی بجز نوشتن کوئر‌ی‌های خام SQL وجود ندارد. امکان اجرای یک چنین کوئری‌هایی توسط EF Core پیش بینی شده‌است؛ اما با این محدودیت‌ها:
 - خروجی کوئری SQL، تنها باید معادل یکی از کلاس‌های موجودیت‌های شما باشد. قرار است این محدودیت در نگارش 1.1 برطرف شود.
 - کوئری SQL نوشته شده باید تمام خواص موجودیتی را که قرار است به آن نگاشت شود، بازگشت دهد.
 - نام ستون‌های بازگشت داده شده‌ی توسط کوئری SQL باید با نام خواص موجودیت در حال کار، یکی باشند و برخلاف EF 6.x، از یک چنین عدم تطابق‌هایی صرفنظر نخواهد شد.
 -  کوئری SQL نوشته شده نباید به همراه اطلاعات ارتباطات موجودیت‌ها باشد.

در اینجا برای نوشتن کوئری‌های خام SQL می‌توان از متد FromSql مرتبط با یکی از DbSetهای برنامه استفاده کرد:
var blogs = context.Blogs
    .FromSql("SELECT * FROM dbo.Blogs")
    .ToList();
و یا حتی می‌توان از رویه‌ی ذخیره شده‌ای استفاده کرد که خروجی ستون‌های آن، معادل تمام خواص کلاس Blog باشد:
var blogs = context.Blogs
  .FromSql("EXECUTE dbo.GetMostPopularBlogs")
  .ToList();

بنابراین رفتار EF Core اندکی متفاوت است با EF 6.x. در اینجا اگر می‌خواهید از عبارت SQL خود خروجی بگیرید، باید از یکی از DbSetهای خود شروع کنید و متد FromSql را بر روی آن فراخوانی نمائید. همچنین کوئری نوشته شده باید اولا تمام ستون‌های آن DbSet رابازگشت دهد و به علاوه این ستون‌ها دقیقا با نام‌های خواص آن کلاس، تطابق داشته باشند.
علت این مسایل نیز به این دلیل است که بتوان نتیجه‌ی کوئری را به صورت خودکار وارد سیستم change tracking کرد و همچنین کوئری‌های ترکیبی LINQ را نیز در اینجا فعال کرد.


ارسال پارامترها به کوئری‌های خام SQL

تنها حالتی در EF Core که مستعد به حملات تزریق SQL است، دقیقا همین مورد دور شدن از LINQ و نوشتن عبارات مستقیم SQL است. در اینجا برای نوشتن کوئری‌های پارامتری دو حالت پیش بینی شده‌است:
الف) روش parameter place holders
در اینجا متد FromSql، بسیار شبیه به متد String.Format است، اما در عمل اینطور نیست و تمام place holders آن به صورت خودکار تبدیل به پارامتر می‌شوند:
var user = "johndoe";

var blogs = context.Blogs
  .FromSql("EXECUTE dbo.GetMostPopularBlogsForUser {0}", user)
  .ToList();
ب) روش ساخت دستی DbParameterها
اگر می‌خواهید از پارامترهای نام دار استفاده کنید، با وهله‌ای از SqlParameter شروع کرده و سپس آن‌را به متد FromSql ارسال کنید:
var user = new SqlParameter("user", "johndoe");
var blogs = context.Blogs
  .FromSql("EXECUTE dbo.GetMostPopularBlogsForUser @user", user)
  .ToList();
و یا این حالت را به شکل ساده شده‌ی ذیل نیز می‌توان مورد استفاده قرار داد:
 var results = _context.Contacts.FromSql(
@"SELECT Id, Name Address, City, State, Zip 
    FROM Contacts 
    WHERE Name IN (@p0, @p1)", name1, name2);
که در اینجا p0@ به name1 و p1@ به name2 نگاشت خواهد شد.
مزیت کار کردن با SqlParameter این است که می‌توان برای مثال Direction و SqlDbType را نیز صریحا ذکر کرد (بسته به نوع پارامترهای رویه‌ی ذخیره شده):
var nameParameter = new SqlParameter
{
  ParameterName = "@name",
  Value = "doc",
  Direction = ParameterDirection.Input,
  SqlDbType = SqlDbType.NVarChar
};


امکان ترکیب کوئری‌های SQL و LINQ نیز پیش بینی شده‌است

در کوئری ذیل، قسمت select از جدولی به صورت SQL و قسمت where و order by آن توسط LINQ تهیه شده‌اند که در نهایت به یک کوئری ترجمه شده و بر روی بانک اطلاعاتی اجرا می‌شوند.
یک مثال جالب آن، امکان کوئری گرفتن از Table Value Function‌ها و سپس ترکیب آن‌ها با LINQ است (این ترکیب، تنها یک کوئری SQL نهایی را تولید می‌کند):
var posts = context.Posts
  .FromSql("SELECT * FROM dbo.GetMatchingPostByTitle({0})", searchTerm)
  .Where(p => p.BlogId == 1)
  .OrderByDescending(p => p.CreateDate)
  .ToList();


واکشی ارتباطات یک موجودیت توسط SQL و LINQ

در ابتدای بحث در قسمت محدودیت‌های کوئری‌های SQL نوشته شده، ذکر شد «کوئری SQL نوشته شده نباید به همراه اطلاعات ارتباطات موجودیت‌ها باشد». برای رفع این محدودیت می‌توان از ترکیب SQL و LINQ به صورت ذیل استفاده کرد:
var searchTerm = ".NET";
var blogs = context.Blogs
  .FromSql("SELECT * FROM dbo.SearchBlogs {0}", searchTerm)
  .Include(b => b.Posts)
  .ToList();
در اینجا برای واکشی ارتباطات یک موجودیت از متد Include استفاده شده‌است.


اجرای عبارات SQL، بدون بازگشت مقداری

تا اینجا در مورد عبارات SQL از نوع Select و یا اجرای رویه‌های ذخیره شده، بحث شد. برای اجرای عبارات SQL ایی مانند update و delete می‌توان از متد ExecuteSqlCommand مربوط به  context.Database استفاده کرد:
  context.Database.ExecuteSqlCommand("UPDATE dbo.People SET FirstName = 'Jane' WHERE PersonId = 30");
و یا برای ارسال پارامترها به آن می‌توان به این صورت عمل کرد (اجرای یک رویه‌ی ذخیره شده با دو پارامتر ارسالی به آن):
context.Database.ExecuteSqlCommand("usp_CreateShipper @p0, @p1",
  parameters: new[] { "hello", "world" });


اجرای عبارات SQL و دریافت خروجی‌هایی به غیر از موجودیت‌های برنامه

در ابتدا بحث عنوان شد که محدودیت فعلی کوئری‌های FromSQL که می‌توانند خروجی را نیز ارائه دهند، مقید بودن آن‌ها به DbSet در حال استفاده است و محدود بودن آن‌ها به خواص کلاس متناظر تعریف شده. در این حالت اگر بخواهیم یک محاسبه‌ی عددی را بازگشت دهیم چه باید کرد؟
متد ExecuteSqlCommand تنها وضعیت نهایی اجرای عملیات را بازگشت می‌دهد و FromSQL مقید است به DbSet متناظر. برای رفع این محدودیت‌ها می‌توان مستقیما به DbConnection دسترسی یافت و سپس کوئری گرفت؛ به نحو ذیل:
using (var connection = context.Database.GetDbConnection())
{
    connection.Open();
 
    using (var command = connection.CreateCommand())
    {
        command.CommandText = "SELECT COUNT(*) FROM Contacts";
        var result = command.ExecuteScalar().ToString();
    }
}
به عبارتی در اینجا امکان بازگشت به حالت ADO.NET خام نیز پیش بینی شده‌است.
مطالب
آشنایی با آزمایش واحد (unit testing) در دات نت، قسمت 3

آشنایی با NUnit

NUnit یکی از فریم ورک‌های آزمایش واحد سورس باز مخصوص دات نت فریم ورک است. (کلا در دات نت هرجایی دیدید که N ، به ابتدای برنامه‌ای یا کتابخانه‌ای اضافه شده یعنی نمونه منتقل شده از محیط جاوا به دات نت است. برای مثال NHibernate از Hibernate جاوا گرفته شده است و الی آخر)
این برنامه با سی شارپ نوشته شده است اما تمامی زبان‌های دات نتی را پشتیبانی می‌کند (اساسا با زبان نوشته شده کاری ندارد و فایل اسمبلی برنامه را آنالیز می‌کند. بنابراین فرقی نمی‌کند که در اینجا چه زبانی بکار گرفته شده است).

ابتدا NUnit را دریافت نمائید:
http://nunit.org/index.php?p=download

یک برنامه ساده از نوع console را در VS.net آغاز کنید.
کلاس MyList را با محتوای زیر به پروژه اضافه کنید:
using System.Collections.Generic;

namespace sample
{
public class MyList
{
public static List<int> GetListOfIntItems(int numberOfItems)
{
List<int> res = new List<int>();

for (int i = 0; i < numberOfItems; i++)
res.Add(i);

return res;
}
}

}

یکبار پروژه را کامپایل کنید.

اکنون بر روی نام پروژه در قسمت solution explorer کلیک راست کرده و گزینه add->new project را انتخاب کنید. نوع این پروژه را که متدهای آزمایش واحد ما را تشکیل خواهد داد، class library انتخاب کنید. با نام مثلا TestLibrary (شکل زیر).



با توجه به اینکه NUnit ، اسمبلی برنامه (فایل exe یا dll آن‌را) آنالیز می‌کند، بنابراین می‌توان پروژه تست را جدای از پروژه اصلی ایجاد نمود و مورد استفاده قرار داد.
پس از ایجاد پروژه class library ، باید ارجاعی از NUnit framework را به آن اضافه کنیم. به محل نصب NUnit مراجعه کرده (پوشه bin آن) و ارجاعی به فایل nunit.framework.dll را به پروژه اضافه نمائید (شکل زیر).



سپس فضاهای نام مربوطه را به کلاس آزمایش واحد خود اضافه خواهیم کرد:

using NUnit.Framework;
using NUnit.Framework.SyntaxHelpers;

اولین نکته‌ای را که باید در نظر داشت این است که کلاس آزمایش واحد ما باید Public باشد تا در حین آنالیز اسمبلی پروژه توسط NUint، قابل دسترسی و بررسی باشد.
سپس باید ویژگی جدیدی به نام TestFixture را به این کلاس اضافه کرد.

[TestFixture]
public class TestClass

این ویژگی به NUnit‌ می‌گوید که در این کلاس به دنبال متدهای آزمایش واحد بگرد. (در NUnit از attribute ها برای توصیف عملکرد یک متد و همچنین دسترسی runtime به آن‌ها استفاده می‌شود)
سپس هر متدی که به عنوان متد آزمایش واحد نوشته می‌شود، باید دارای ویژگی Test باشد تا توسط NUnit بررسی گردد:

[Test]
public void TestGetListOfIntItems()

نکته: متد Test ما باید public‌ و از نوع void باشد و همچنین هیچ پارامتری هم نباید داشته باشد.

اکنون برای اینکه بتوانیم متد GetListOfIntItems برنامه خود را در پروژه دیگری تست کنیم، باید ارجاعی را به اسمبلی آن اضافه کنیم. همانند قبل، از منوی project‌ گزینه add reference ، فایل exe برنامه کنسول خود را انتخاب کرده و ارجاعی از آن‌را به پروژه class library اضافه می‌کنیم. بدیهی است امکان اینکه کلاس تست در همان پروژه هم قرار می‌گرفت وجود داشت و صرفا جهت جداسازی آزمایش از برنامه اصلی این‌کار صورت گرفت.
پس از این مقدمات، اکنون متد آزمایش واحد ساده زیر را در نظر بگیرید:

[Test]
public void TestGetListOfIntItems()
{
const int count = 5;
List<int> items = sample.MyList.GetListOfIntItems(count);
Assert.That(items.Count,Is.EqualTo(5));
}

قصد داریم بررسی کنیم آیا متد GetListOfIntItems واقعا همان تعداد آیتمی را که باید برگرداند، بازگشت می‌دهد؟ عدد 5 به آن پاس شده است و در ادامه قصد داریم بررسی کنیم، count شیء حاصل (items در اینجا) آیا واقعا مساوی عدد 5 است؟
اگر آن را (سطر مربوط به Assert را) کلمه به کلمه بخواهیم به فارسی ترجمه کنیم به صورت زیر خواهد بود:
می‌خواهیم اثبات کنیم که count مربوط به شیء items مساوی 5 است.

پس از اضافه کردن متد فوق، پروژه را کامپایل نمائید.

اکنون برنامه nunit.exe را اجرا کنید تا NUnit IDE ظاهر شود (در همان دایرکتوری bin مسیر نصب NUnit قرار دارد).
از منوی File آن یک پروژه جدید را آغاز نموده و آنرا ذخیره کنید.
سپس از منوی project آن، با استفاده از گزینه add assembly ، فایل dll کتابخانه تست خود را اضافه نمائید.
احتمالا پس از انجام این عملیات بلافاصله با خطای زیر مواجه خواهید شد:

---------------------------
Assembly Not Loaded
---------------------------
System.ApplicationException : Unable to load TestLibrary because it is not located under
the AppBase
----> System.IO.FileNotFoundException : Could not load file or assembly
'TestLibrary' or one of its dependencies. The system cannot find the file specified.
For further information, use the Exception Details menu item.

این خطا به این معنا است که پروژه جدید NUnit باید دقیقا در همان پوشه خروجی پروژه، جایی که فایل dll کتابخانه تست ما تولید شده است، ذخیره گردد. پس از افزودن اسمبلی، نمای برنامه NUnit باید به شکل زیر باشد:



همانطور که ملاحظه می‌کنید، NUnit با استفاده از قابلیت‌های reflection در دات نت، اسمبلی را بارگذاری می‌کند و تمامی کلاس‌هایی که دارای ویژگی TestFixture باشند در آن لیست خواهد شد.
اکنون بر روی دکمه run کلیک کنید تا اولین آزمایش ما انجام شود. (شکل زیر)



رنگ سبز در اینجا به معنای با موفقیت انجام شدن آزمایش است.

ادامه دارد...

مطالب
نمایش HTML در برنامه‌های Angular
فرض کنید قصد داریم خاصیت htmlContent زیر را در قالب این کامپوننت نمایش دهیم:
export class ShowHtmlComponent {
  htmlContent = "Template <script>alert(\"Hello!\")</script> <b>Syntax</b>";
}
اگر از روش متداول binding استفاده شود:
<h3>Binding innerHTML</h3>
<p>Bound value:</p>
<p>{{htmlContent}}</p>
چنین خروجی حاصل خواهد شد:


همچنین اگر به کنسول developer tools مرورگر مراجعه کنیم، چنین اخطاری نیز درج شده است:
 WARNING: sanitizing HTML stripped some content (see http://g.co/ng/security#xss).
به این معنا که Angular به صورت توکار تمام خروجی‌ها را به صورت encode شده نمایش می‌دهد و در مقابل حملات XSS مقاوم است. Sanitizing نیز در اینجا به معنای تغییر ورودی و تبدیل آن به مقداری است که جهت درج در DOM امن است.


روش نمایش HTML در برنامه‌های Angular

اما اگر خواستیم اطلاعات HTML ایی را به همان صورتی که هستند نمایش دهیم چطور؟ در این حالت باید از روش ویژه‌ی ذیل استفاده کرد:
<p>Result of binding to innerHTML:</p>
<p [innerHTML]="htmlContent"></p>
برای نمایش HTML نیاز است آن‌را به ویژگی innerHTML متصل کرد؛ با این خروجی:


همانطور که مشاهده می‌کنید، هنوز هم عملیات پاکسازی قسمت‌هایی که ممکن است مخرب باشند صورت می‌گیرد (برای مثال تگ script حذف شده‌است). اما مابقی تگ‌های امن به همان حالتی که هستند نمایش داده خواهند شد.

روش دیگر کار با innerHTML، تعریف یک template reference variable در قالب کامپوننت است:
<p #dataContainer></p>
و سپس دسترسی به آن از طریق یک ViewChild و انتساب مقداری بهinnerHTML  آن به صورت ذیل:
export class ShowHtmlComponent implements OnInit {

  @ViewChild("dataContainer") dataContainer: ElementRef;

  ngOnInit() {
    this.dataContainer.nativeElement.innerHTML = "nativeElement <script>alert(\"Hello!\")</script> <b>Syntax</b>";
  }
}
با این خروجی:


که اینبار قسمت script آن به طور کامل حذف شده‌است.


حالات مختلفی که Angular برنامه را از حملات XSS محافظت می‌کند

در ذیل، لیست مواردی را مشاهده می‌کنید که به صورت پیش‌فرض توسط Angular در مقابل حملات XSS محافظت می‌شوند و اطلاعات انتساب داده شده‌ی به آن‌ها تمیزسازی خواهند شد:
HTML 
Attributes – 
<div [innerHTML]="UNTRUSTED"></div> 
OR <input value="UNTRUSTED">

Style— 
<div [style]="height:UNTRUSTED"></div>

URL — 
<a [href]="UNTRUSTED-URL"></a> 
OR <script [src]="UNTRUSTED-URL"></script> 
OR <iframe src="UNTRUSTED-URL" />

GET Parameter – 
<a href="/user?id=UNTRUSTED">link</a>

JavaScript Variable –
<script> var value='UNTRUSTED';</script>


تبدیل کردن یک HTML نا امن ورودی به یک HTML امن در Angular

بهتر است اطلاعات دریافتی از کاربران پیش از ارسال به سرور تمیز شوند. برای این منظور می‌توان از سرویس ویژه‌ای به نام DomSanitizer کمک گرفت. کار این سرویس، امن سازی اطلاعات نمایش داده شده‌ی در برنامه‌های Angular است.
export class ShowHtmlComponent implements OnInit {
  sanitizedHtml: string;

  constructor(private sanitizer: DomSanitizer) { }

  ngOnInit() {
    this.sanitizedHtml = this.sanitizer.sanitize(SecurityContext.HTML, "<b>Sanitize</b><script>attackerCode()</script>");
  }
}
در این حالت سرویس DomSanitizer به سازنده‌ی کلاس تزریق شده و سپس می‌توان از متدهای مختلف آن مانند sanitize استفاده کرد. خروجی آن صرفا حذف تگ اسکریپت و نگهداری کدهای درون آن است.


در این حالت می‌توان موارد ذیل را کنترل کرد. برای مثال اگر مقدار دریافتی CSS است، می‌توان از SecurityContext.STYLE استفاده کرد و سایر حالات آن مانند امن سازی HTML، اسکریپت و آدرس‌های اینترنتی به شرح ذیل هستند:
SecurityContext.NONE
SecurityContext.HTML
SecurityContext.STYLE
SecurityContext.SCRIPT
SecurityContext.URL
SecurityContext.RESOURCE_URL


غیرفعال کردن سیستم امنیتی Angular جهت نمایش کامل یک مقدار HTML ایی

اگر خواستیم اطلاعات HTML ایی را با فرض امن بودن آن، به همان نحوی که هست نمایش دهیم چطور؟
سرویس DomSanitizer شامل متدهای ذیل نیز می‌باشد:
export enum SecurityContext { NONE, HTML, STYLE, SCRIPT, URL, RESOURCE_URL }

export abstract class DomSanitizer implements Sanitizer {
  abstract sanitize(context: SecurityContext, value: SafeValue|string|null): string|null;
  abstract bypassSecurityTrustHtml(value: string): SafeHtml;
  abstract bypassSecurityTrustStyle(value: string): SafeStyle;
  abstract bypassSecurityTrustScript(value: string): SafeScript;
  abstract bypassSecurityTrustUrl(value: string): SafeUrl;
  abstract bypassSecurityTrustResourceUrl(value: string): SafeResourceUrl;
}
اولین متد آن sanitize است که در مورد آن توضیح داده شد. سایر متدها، کار غیرفعال سازی سیستم امنیتی توکار Angular را انجام می‌دهند.
برای کار با آن‌ها همانند مثال استفاده‌ی از متد sanitize می‌توان سرویس DomSanitizer را به سازنده‌ی یک کامپوننت تزریق کرد و یا می‌توان این عملیات تکراری فرمت اطلاعات ورودی را تبدیل به یک Pipe جدید کرد:
import { Pipe, PipeTransform } from "@angular/core";
import { DomSanitizer, SafeHtml, SafeResourceUrl, SafeScript, SafeStyle, SafeUrl } from "@angular/platform-browser";

@Pipe({
  name: "safe"
})
export class SafePipe implements PipeTransform {
  constructor(protected sanitizer: DomSanitizer) { }

  public transform(value: any, type: string): SafeHtml | SafeStyle | SafeScript | SafeUrl | SafeResourceUrl {
    switch (type) {
      case "html":
        return this.sanitizer.bypassSecurityTrustHtml(value);
      case "style":
        return this.sanitizer.bypassSecurityTrustStyle(value);
      case "script":
        return this.sanitizer.bypassSecurityTrustScript(value);
      case "url":
        return this.sanitizer.bypassSecurityTrustUrl(value);
      case "resourceUrl":
        return this.sanitizer.bypassSecurityTrustResourceUrl(value);
      default:
        throw new Error(`Invalid safe type specified: ${type}`);
    }
  }
}
کار این Pipe غیرفعال کردن سیستم امنیتی Angular و نمایش html، style و غیره به همان صورتی که هستند، می‌باشد.
برای استفاده‌ی از آن، ابتدا این Pipe به قسمت declarations ماژول مدنظر اضافه خواهد شد:
@NgModule({
  imports: [
  // ...
  ],
  declarations: [ SafePipe]
})
و سپس در قالب کامپوننت به نحو ذیل می‌توان با آن کار کرد:
<p [innerHTML]="htmlContent | safe: 'html'"></p>
در این حالت متد bypassSecurityTrustHtml بر روی htmlContent، فراخوانی شده و نتیجه‌ی نهایی نمایش داده خواهد شد.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
نظرات اشتراک‌ها
تقویم شمسی رسپانسیو برای بوت استراپ
یکی از مشکلات خیلی شایع در تقویم‌های فارسی قدیمی بودن اونهاست . مثلآ باگ عدم نمایش تقویم روی مودال در تقویم استاندارد بوت استرپ رفع شده ولی اکثر تقویم‌های فارسی این مشکل رو دارند . 
اشتراک‌ها
رفع مشکل نشانی های فارسی وردپرس در IIS

اگردر وردپرس آدرس صفحات یا فایل‌ها  فارسی باشند، وردپرس نمی‌تونه کاری بکنه و بنابراین وقتی شما صفحه ای با آدرس فارسی رو می‌زنید، میگه چنین صفحه ای وجود نداره. 

رفع مشکل نشانی های فارسی وردپرس در IIS
نظرات مطالب
یک دست سازی ی و ک در برنامه‌های Entity framework 6
سلام
اگر در دیتابیس این حروف به فارسی تبدیل شوند و بخواهیم در سمت کلاینت از dataTables جهت نمایش جدول اطلاعات استفاده کنیم . اگر سمت کلاینت این حروف را به عربی وارد کنند در نتایج جستجو کلماتی که با حروف فارسی ی و ک است را نمایش نمی‌دهد
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #16
سلام علیکم
از غیرتی که در یاد آموزی مطالب در سطح خود به زبان فارسی دارید از شما سپاسگذاریم.
باشد که ما و دیگران نیز همتی کنیم و با اندوخته ناچیز خود اینترنت را برای فارسی زبانان جویای دانش پر بار تر کنیم که امر امر پسندیده ای است.
نظرات مطالب
تاریخ شمسی برای blogger !
مورد قبلی درست شد(مرسی)
بعد این که نمیشه کاری کرد که به جای این که مثلا می رو با خرداد یکی بگیره تو آرشیو ماه های صحیح فارسی نوشت
اطلا یه کار دیکه آیا بایگانی کاملا فارسی فارق از بایگانی بلاگر وجود داره؟
مطالب
دو نکته کوتاه در مورد RSS های فارسی

اولین نکته مربوط به تاریخ هر مدخل (entry) می‌شود. این تاریخ نباید شمسی باشد! این تاریخ باید حتما استاندارد باشد. عموما یکی از دو استاندارد زیر باید مورد استفاده قرار گیرد:


RFC #822
http://www.ietf.org/rfc/rfc0822.txt
Standard for ARPA Internet Text Messages (Date and Time Specification)

RFC #3339
http://www.ietf.org/rfc/rfc3339.txt
Date and Time on the Internet (Timestamps)


برای مثال در دات نت برای تولید این فرمت استاندارد می‌توان به صورت زیر عمل کرد:
DateTime.Now.ToUniversalTime().ToString("r")

متاسفانه بسیاری از برنامه نویس‌های هم وطن این نکته را رعایت نمی‌کنند و برنامه‌های فیدخوان را دچار مشکل می‌کنند. (برای نمونه برنامه معروف feedDemon تاریخ چند سال پیش را ثبت خواهد کرد و در به روز رسانی و دنبال کردن مطالب سایت مورد نظر دچار مشکل خواهد شد)

چند مثال از این دست: (سورس صفحه را در مرورگر مطالعه نمائید)
http://www.faradade.com/Xml/RSS.xml
و یا
http://www.ayande.ir/atom.xml
و یا
http://www.tci-sk.ir/Rss.aspx
(ایشان بهتر است علاوه بر این مورد، از XmlTextWriter استفاده کنند و خروجی را به صورت یک فایل xml و نه html در مرورگر Flush کنند)

و یا بدتر از این بعضی از سایت‌ها آموزش‌های غلطی را هم ارائه می‌دهند:
http://www.faradade.com/Article.aspx?code=a726ae6a-f8e1-4b29-88b4-8e7a04e6d06d
به قسمت pubDate دقت کنید.
مطابق معمول این آموزش الان در 200 سایت کپی و پیست شده! عنوان آموزش را در گوگل جستجو کنید!
این کد آموزش داده شده یک ایراد دیگر هم دارد. آیا الزامی دارد که حتما قسمت con.Close به همین ترتیب نوشته شده اجرا شود؟ اگر این بین خطایی رخ دهد تکلیف این کانکشن باز و سایر موارد چه خواهد شد؟ کلا استفاده از try و finally و یا استفاده از using را برای چه هدفی اختراع کرده‌اند؟

و یا بعضی از سایت‌ها این مورد را رعایت می‌کنند اما به صورت نصفه و نیمه. برای مثال: (تاریخ ارائه شده کامل نیست. بنابراین استاندارد تلقی نخواهد شد)
http://www.srco.ir/Articles/RSSArticles.xml

برای آزمایش میزان استاندارد بودن خروجی فید خود می‌توان از سرویس زیر استفاده کرد:
http://validator.w3.org/feed/

مطلب دیگر ایراد نیست بلکه نکته‌ای است که حداقل از IE7 به بعد رعایت می‌شود:
لطفا زبان فید را مشخص کنید! بله، اگر این مورد را مشخص کنید، از IE7 به بعد فید فارسی به صورت خودکار از راست به چپ نمایش داده می‌شود و این امر سبب سهولت خواندن مطالب فارسی سایت شما خواهد شد.
مشاهده اصل مطلب که توسط یکی از اعضای تیم مربوطه مایکروسافت نوشته شده:
مشاهده

اصلاحیه برای RSS فارسی:
<language>fa-IR</language>

و برای Atom فارسی:
<feed xml:lang="fa">

و اگر می‌خواهید خروجی استانداردی داشته باشید، کتابخانه سورس باز زیر توصیه می‌شود:
http://www.codeplex.com/Argotic

با تشکر از همکاری شما!