- This update contains fixes for issues that were fixed after the release of SQL Server 2016 SP1.
- The latest 2016 SP1 update is CU2 - 4013106
- You may have been directed here from a previous SP1 Cumulative Update Knowledge Base (KB) article (See SQL Server 2016 SP1 build versions)
- This Cumulative Update includes all fixes from all previous SP1 Cumulative Updates, therefore it can be installed to resolve issues fixed in any previous SP1 CU
- تنظیمات اولیه ASP.NET Identity 2.1 با Web API
- ایجاد Account Confirmation به وسیله Identity به همراه تنظیمات policy برای user name و password
- توسعه OAuth Json Web Token Authentication به کمک Web API و Identity
- ایجاد یک سیستم Role Based و تایید صلاحیتهای مربوط به آن
- توسعه Web API Claims Authorization در Identity 2.1
- توسعه بخش front-end با AngularJs
تنظیمات اولیه ASP.NET Identity 2.1 با Web API
1. تنظیمات ASP.Net Identity 2.1
1-1. ساخت یک پروژه Web API
در ابتدا ما یک empty solution را با نام "AspNetIdentity" همانند شکل مقابل میسازیم.
یک ASP.NET Web Application با نام "AspNetIdentity.WebApi" را به این solution اضافه مینماییم. در بخش select template ما empty template را انتخاب میکنیم. همچنین در قسمت add folders and core references for: نیز هیچیک از گزینهها را انتخاب نمیکنیم.
1-2. نصب packageهای مورد نیاز از Nuget
در زیر packageهای مورد نیاز برای ASP.NET Web API و Owin را مشاهده میکنید. همچنین packageهای مربوط به ASP.Net Identity 2.1 نیز در زیر قرار داده شدهاند.
Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.Owin -Version 2.1.0 Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework -Version 2.1.0 Install-Package Microsoft.Owin.Host.SystemWeb -Version 3.0.0 Install-Package Microsoft.AspNet.WebApi.Owin -Version 5.2.2 Install-Package Microsoft.Owin.Security.OAuth -Version 3.0.0 Install-Package Microsoft.Owin.Cors -Version 3.0.0
1-3. اضافه کردن user class و database context
حال که تمامی پکیجهای مورد نیاز را به پروژه خود اضافه نمودیم، قصد داریم تا اولین کلاس EF را با نام "ApplicationUser" به پروژه اضافه کنیم. این کلاس، کاربری را که قصد ثبت نام در membership system، دارد را نمایش میدهد. برای این کار ما یک کلاس جدید را به نام "ApplicationUser" میسازیم و کلاس "Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework.IdentityUser" را در آن به ارث میبریم.
برای این کار ما یک پوشهی جدید را در برنامه با نام "Infrastructure" میسازیم و درون آن کلاس ذکر شده را اضافه میکنیم:
public class ApplicationUser : IdentityUser { [Required] [MaxLength(100)] public string FirstName { get; set; } [Required] [MaxLength(100)] public string LastName { get; set; } [Required] public byte Level { get; set; } [Required] public DateTime JoinDate { get; set; } }
پس از افزودن کلاس User، نوبت به اضافه نمودن Db Context است. این کلاس وظیفهی ارتباط با پایگاه داده را بر عهده دارد. ما یک کلاس جدید را با نام ApplicationDbContext، به پوشهی Infrastructure اضافه مینماییم. کد مربوط به این کلاس به صورت زیر است:
public class ApplicationDbContext : IdentityDbContext<ApplicationUser> { public ApplicationDbContext() : base("DefaultConnection", throwIfV1Schema: false) { Configuration.ProxyCreationEnabled = false; Configuration.LazyLoadingEnabled = false; } public static ApplicationDbContext Create() { return new ApplicationDbContext(); } }
همانطور که ملاحظه میکنید این کلاس از IdentityDbContext ارث بری نموده است. این کلاس یک نسخهی جدیدتر از DbContext است که تمامی نگاشتهای Entity Framework Code First را انجام میدهد. در ادامه ما یک Connection String را با نام DefaultConnection در فایل web.config اضافه مینماییم.
همچنین متد static ایی را با نام Create که در تکه کد فوق از سوی Owin Startup class فراخوانی میگردد که در ادامه به شرح آن نیز خواهیم پرداخت.
ConnectionString قرار داده شده در فایل web.config در قسمت زیر قرار داده شده است:
<connectionStrings> <add name="DefaultConnection" connectionString="Data Source=.\sqlexpress;Initial Catalog=AspNetIdentity;Integrated Security=SSPI;" providerName="System.Data.SqlClient" /> </connectionStrings>
قدم 4: ساخت پایگاه داده و فعال سازی DB Migration
حال ما باید EF CodeFirst Migration را برای آپدیت کردن دیتابیس، بجای دوباره ساختن آن به ازای هر تغییری، فعال نماییم. برای این کار بایستی در قسمت NuGet Package Manager Console عبارت زیر را وارد نماییم:
enable-migrations add-migration InitialCreate
اگر تا به اینجای کار تمامی مراحل به درستی صورت گرفته باشند، پوشهی Migration با موفقیت ساخته میشود. همچنین پایگاه داده متشکل از جداول مورد نیاز برای سیستم Identity نیز ایجاد میشود. برای اطلاعات بیشتر میتوانید مقالات مرتبط با Code First را مطالعه نمایید. ساختار جداول ما باید به صورت زیر باشد:
در بخش بعدی، کلاسهای مربوط به UserManager را ایجاد خواهیم کرد و پس از آن فایل Startup Owin را برای مدیریت کاربران، تشریح میکنیم.
صورت مساله
public class Product { public int Id { set; get; } public DateTime AddDate { set; get; } public string Name { set; get; } public decimal Price { set; get; } }
میخواهیم زمانیکه فرمهای پویای ویرایش یا افزودن رکوردها ظاهر شدند، در حین تکمیل نام، یک auto complete ظاهر شود:
در حین ورود تاریخ، یک date picker شمسی جهت سهولت ورود اطلاعات نمایش داده شود:
همچنین در قسمت ورود مبلغ و قیمت، به صورت خودکار حرف سه رقم جدا کننده هزارها، نمایش داده شوند تا کاربران در حین ورود مبالغ بالا دچار اشتباه نشوند.
پیشنیازها
- برای نمایش auto complete از همان امکانات توکار jQuery UI که به همراه jqGrid عرضه میشوند، استفاده خواهیم کرد.
- برای نمایش date picker شمسی از مطلب «PersianDatePicker یک DatePicker شمسی به زبان JavaScript که از تاریخ سرور استفاده میکند» کمک خواهیم گرفت.
- جهت اعمال خودکار حرف سه رقم جدا کننده هزارها از افزونهی Price Format جیکوئری استفاده میکنیم.
تعریف و الحاق این پیشنیازها، فایل layout برنامه را به شکل زیر تغییر خواهد داد:
<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta charset="utf-8" /> <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0"> <title>@ViewBag.Title - My ASP.NET Application</title> <link href="~/Content/themes/base/jquery.ui.all.css" rel="stylesheet" /> <link href="~/Content/jquery.jqGrid/ui.jqgrid.css" rel="stylesheet" /> <link href="~/Content/PersianDatePicker.css" rel="stylesheet" /> <link href="~/Content/Site.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> </head> <body> <div> @RenderBody() </div> <script src="~/Scripts/jquery-1.7.2.min.js"></script> <script src="~/Scripts/jquery-ui-1.8.11.min.js"></script> <script src="~/Scripts/i18n/grid.locale-fa.js"></script> <script src="~/Scripts/jquery.jqGrid.min.js"></script> <script src="~/Scripts/PersianDatePicker.js"></script> <script src="~/Scripts/jquery.price_format.2.0.js"></script> @RenderSection("Scripts", required: false) </body> </html>
تغییرات مورد نیاز سمت کلاینت، جهت اعمال افزونههای جیکوئری و سفارشی سازی عناصر دریافت اطلاعات
الف) نمایش auto complete در حین ورود نام محصولات
colModel: [ { name: 'Name', index: 'Name', align: 'right', width: 100, editable: true, edittype: 'text', editoptions: { maxlength: 40, dataInit: function (elem) { // http://jqueryui.com/autocomplete/ $(elem).autocomplete({ source: '@Url.Action("GetProductNames","Home")', minLength: 2, select: function (event, ui) { $(elem).val(ui.item.value); $(elem).trigger('change'); } }); } }, editrules: { required: true } } ],
برای پردازش سمت سرور آن و مقدار دهی url آن، یک چنین اکشن متدی را میتوان تدارک دید:
public ActionResult GetProductNames(string term) { var list = ProductDataSource.LatestProducts .Where(x => x.Name.StartsWith(term)) .Select(x => x.Name) .Take(10) .ToArray(); return Json(list, JsonRequestBehavior.AllowGet); }
ب) نمایش date picker شمسی در حین ورود تاریخ
colModel: [ { name: 'AddDate', index: 'AddDate', align: 'center', width: 100, editable: true, edittype: 'text', editoptions: { maxlength: 10, // https://www.dntips.ir/post/1382 onclick: "PersianDatePicker.Show(this,'@today');" }, editrules: { required: true } } ],
@{ ViewBag.Title = "Index"; var today = DateTime.Now.ToPersianDate(); }
ج) اعمال حروف سه رقم جدا کننده هزارها در حین ورود قیمت
colModel: [ { name: 'Price', index: 'Price', align: 'center', width: 100, formatter: 'currency', formatoptions: { decimalSeparator: '.', thousandsSeparator: ',', decimalPlaces: 2, prefix: '$' }, editable: true, edittype: 'text', editoptions: { dir: 'ltr', dataInit: function (elem) { // http://jquerypriceformat.com/ $(elem).priceFormat({ prefix: '', thousandsSeparator: ',', clearPrefix: true, centsSeparator: '', centsLimit: 0 }); } }, editrules: { required: true, minValue: 0 } } ],
یک نکته
همین تعاریف را دقیقا به فرمهای جستجو نیز میتوان اعمال کرد. در اینجا برای حالات ویرایش و افزودن رکوردها، editoptions مقدار دهی شدهاست؛ در مورد فرمهای جستجو باید searchoptions و برای مثال dataInit آنرا مقدار دهی کرد.
مشکل مهم!
با تنظیمات فوق، قسمت UI بدون مشکل کار میکند. اما اگر در سمت سرور، مقادیر دریافتی را بررسی کنیم، نه تاریخ و نه قیمت، قابل دریافت نیستند. زیرا تاریخ ارسالی به سرور شمسی است و مدل برنامه DateTime میلادی میباشد. همچنین به دلیل وجود حروف سه رقم جدا کننده هزارها، عبارت دریافتی قابل تبدیل به عدد نیستند و مقدار دریافتی صفر خواهد بود.
برای رفع این مشکلات، نیاز به تغییر model binder توکار ASP.NET MVC است. برای تاریخها از کلاس PersianDateModelBinder میتوان استفاده کرد. برای اعداد decimal از کلاس ذیل:
using System; using System.Globalization; using System.Threading; using System.Web.Mvc; namespace jqGrid05.CustomModelBinders { /// <summary> /// How to register it in the Application_Start method of Global.asax.cs /// ModelBinders.Binders.Add(typeof(decimal), new DecimalBinder()); /// </summary> public class DecimalBinder : DefaultModelBinder { public override object BindModel(ControllerContext controllerContext, ModelBindingContext bindingContext) { if (bindingContext.ModelType == typeof(decimal) || bindingContext.ModelType == typeof(decimal?)) { return bindDecimal(bindingContext); } return base.BindModel(controllerContext, bindingContext); } private static object bindDecimal(ModelBindingContext bindingContext) { var valueProviderResult = bindingContext.ValueProvider.GetValue(bindingContext.ModelName); if (valueProviderResult == null) return null; bindingContext.ModelState.SetModelValue(bindingContext.ModelName, valueProviderResult); decimal value; var valueAsString = valueProviderResult.AttemptedValue == null ? null : valueProviderResult.AttemptedValue.Trim(); if (string.IsNullOrEmpty(valueAsString)) return null; if (!decimal.TryParse(valueAsString, NumberStyles.Any, Thread.CurrentThread.CurrentCulture, out value)) { const string error ="عدد وارد شده معتبر نیست"; var ex = new InvalidOperationException(error, new Exception(error, new FormatException(error))); bindingContext.ModelState.AddModelError(bindingContext.ModelName, ex); return null; } return value; } } }
برای ثبت و معرفی این کلاسها باید به نحو ذیل در فایل global.asax.cs برنامه عمل کرد:
using System; using System.Web.Mvc; using System.Web.Routing; using jqGrid05.CustomModelBinders; namespace jqGrid05 { public class MvcApplication : System.Web.HttpApplication { protected void Application_Start() { AreaRegistration.RegisterAllAreas(); RouteConfig.RegisterRoutes(RouteTable.Routes); ModelBinders.Binders.Add(typeof(DateTime), new PersianDateModelBinder()); ModelBinders.Binders.Add(typeof(decimal), new DecimalBinder()); } } }
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید
jqGrid05.zip
دریافت آخرین نگارش Froala WYSIWYG Editor
برای دریافت فایلهای آخرین نگارش این ادیتور وب میتوانید به سایت آن، قسمت دریافت فایلها مراجعه نمائید.
http://editor.froala.com/download
و یا به این آدرس مراجعه کنید:
https://github.com/froala/wysiwyg-editor/releases
ساختار پروژه و نحوهی کپی فایلهای آن
در هر دو مثالی که فایلهای آنرا از انتهای بحث میتوانید دریافت کنید، این ساختار رعایت شده است:
فایلهای CSS و فونتهای آن، در پوشهی Content قرار گرفتهاند.
فایلهای اسکریپت و زبان آن (که دارای زبان فارسی هم هست) در پوشهی Scripts کپی شدهاند.
یک نکته
فایل font-awesome.css را نیاز است کمی اصلاح کنید. مسیر پوشهی فونتهای آن اکنون با fonts شروع میشود.
تنظیمات اولیه
تفاوتی نمیکند که از وب فرمها استفاده میکنید یا MVC، نحوهی تعریف و افزودن پیش نیازهای این ادیتور به نحو ذیل است:
<!DOCTYPE html> <html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml"> <head runat="server"> <title></title> <link href="Content/font-awesome.css" rel="stylesheet" /> <link href="Content/froala_editor.css" rel="stylesheet" /> <script src="Scripts/jquery-1.10.2.min.js"></script> <script src="Scripts/froala_editor.min.js"></script> <script src="Scripts/langs/fa.js"></script> </head> <body> <form id="form1" runat="server"> </form> </body> </html>
استفاده از Froala WYSIWYG Editor در ASP.NET MVC
در ادامه نحوهی فعال سازی ادیتور وب Froala را در یک View برنامههای ASP.NET MVC ملاحظه میکنید:
@{ ViewBag.Title = "Index"; } <style type="text/css"> /*تنظیم فونت پیش فرض ادیتور*/ .froala-element { } </style> @using (Html.BeginForm(actionName: "Index", controllerName: "Home")) { @Html.TextArea(name: "Editor1") <input type="submit" value="ارسال" /> } @section Scripts { <script type="text/javascript"> $(function () { $('#Editor1').editable({ buttons: ["bold", "italic", "underline", "strikeThrough", "fontFamily", "fontSize", "color", "formatBlock", "align", "insertOrderedList", "insertUnorderedList", "outdent", "indent", "selectAll", "createLink", "insertImage", "insertVideo", "undo", "redo", "html", "save", "inserthorizontalrule"], inlineMode: false, inverseSkin: true, preloaderSrc: '@Url.Content("~/Content/img/preloader.gif")', allowedImageTypes: ["jpeg", "jpg", "png"], height: 300, language: "fa", direction: "rtl", fontList: ["Tahoma, Geneva", "Arial, Helvetica", "Impact, Charcoal"], autosave: true, autosaveInterval: 2500, saveURL: '@Url.Action("FroalaAutoSave", "Home")', saveParams: { postId: "123" }, spellcheck: true, plainPaste: true, imageButtons: ["removeImage", "replaceImage", "linkImage"], borderColor: '#00008b', imageUploadURL: '@Url.Action("FroalaUploadImage", "Home")', imageParams: { postId: "123" }, enableScript: false }); }); </script> }
سپس این ادیتور را بر روی المان TextArea قرار گرفته در صفحه، فعال میکنیم.
در قسمت مقادیر buttons، تمام حالات ممکن پیش بینی شدهاند. هر کدام را که نیاز ندارید، حذف کنید.
نحوهی تعریف زبان و راست به چپ بودن این ادیتور را با مقدار دهی پارامترهای language و direction ملاحظه میکنید.
پارامترهای autosave، saveURL و saveParams کار تنظیم ارسال خودکار محتوای ادیتور را جهت ذخیرهی آن در سرور به عهده دارند. بر اساس مقدار autosaveInterval میتوان مشخص کرد که هر چند میلی ثانیه یکبار اینکار باید انجام شود.
/// <summary> /// ذخیره سازی خودکار /// </summary> [HttpPost] [ValidateInput(false)] public ActionResult FroalaAutoSave(string body, int? postId) // نام پارامتر بادی را تغییر ندهید { //todo: save body ... return new EmptyResult(); }
چون قرار است تگهای HTML به سرور ارسال شوند، ویژگی ValidateInput به false تنظیم شدهاست.
saveParams آن، برای مقدار دهی پارامترهای اضافی است که نیاز میباشند تا به سرور ارسال شوند. مثلا شماره مطلب جاری نیز به سرور ارسال گردد.
در اینجا نام پارامتری که ارسال میگردد، دقیقا مساوی body است. بنابراین آنرا تغییر ندهید.
پارامترهای imageUploadURL و imageParams برای فعال سازی ذخیره تصاویر آن در سرور کاربرد دارند.
اکشن متد مدیریت کنندهی آن به نحو ذیل میتواند تعریف شود:
// todo: مسایل امنیتی آپلود را فراموش نکنید /// <summary> /// ذخیره سازی تصاویر ارسالی /// </summary> [HttpPost] public ActionResult FroalaUploadImage(HttpPostedFileBase file, int? postId) // نام پارامتر فایل را تغییر ندهید { var fileName = Path.GetFileName(file.FileName); var rootPath = Server.MapPath("~/images/"); file.SaveAs(Path.Combine(rootPath, fileName)); return Json(new { link = "images/" + fileName }, JsonRequestBehavior.AllowGet); }
خروجی آن برای مشخص سازی محل ذخیره سازی تصویر در سرور باید یک خروجی JSON دارای خاصیت و پارامتر link به نحو فوق باشد (این مسیر، یک مسیر نسبی است؛ نسبت به ریشه سایت).
imageParams آن برای مقدار دهی پارامترهای اضافی است که نیاز میباشند تا به سرور ارسال شوند. مثلا شماره مطلب جاری نیز به سرور ارسال گردد.
استفاده از Froala WYSIWYG Editor در ASP.NET Web forms
تمام نکاتی که در قسمت تنظیمات ASP.NET MVC در مورد ویژگیهای سمت کلاینت این ادیتور ذکر شد، در مورد وب فرمها نیز صادق است. فقط قسمت مدیریت سمت سرور آن اندکی تفاوت دارد.
<%@ Page Title="" Language="C#" MasterPageFile="~/Site.Master" ValidateRequest="false" EnableEventValidation="false" AutoEventWireup="true" CodeBehind="Default.aspx.cs" Inherits="FroalaWebFormsTest.Default" %> <%--اعتبارسنجی ورودی غیرفعال شده چون باید تگ ارسال شود--%> <%--همچنین در وب کانفیگ هم تنظیم دیگری نیاز دارد--%> <asp:Content ID="Content1" ContentPlaceHolderID="head" runat="server"> </asp:Content> <asp:Content ID="Content2" ContentPlaceHolderID="ContentPlaceHolder1" runat="server"> <%--حالت کلاینت آی دی بهتر است تنظیم شود در اینجا--%> <asp:TextBox ID="txtEditor" ClientIDMode="Static" runat="server" Height="199px" TextMode="MultiLine" Width="447px"></asp:TextBox> <br /> <asp:Button ID="btnSave" runat="server" OnClick="btnSave_Click" Text="ارسال" /> <style type="text/css"> /*تنظیم فونت پیش فرض ادیتور*/ .froala-element { } </style> <script type="text/javascript"> $(function () { $('#txtEditor').editable({ buttons: ["bold", "italic", "underline", "strikeThrough", "fontFamily", "fontSize", "color", "formatBlock", "align", "insertOrderedList", "insertUnorderedList", "outdent", "indent", "selectAll", "createLink", "insertImage", "insertVideo", "undo", "redo", "html", "save", "inserthorizontalrule"], inlineMode: false, inverseSkin: true, preloaderSrc: 'Content/img/preloader.gif', allowedImageTypes: ["jpeg", "jpg", "png"], height: 300, language: "fa", direction: "rtl", fontList: ["Tahoma, Geneva", "Arial, Helvetica", "Impact, Charcoal"], autosave: true, autosaveInterval: 2500, saveURL: 'FroalaHandler.ashx', saveParams: { postId: "123" }, spellcheck: true, plainPaste: true, imageButtons: ["removeImage", "replaceImage", "linkImage"], borderColor: '#00008b', imageUploadURL: 'FroalaHandler.ashx', imageParams: { postId: "123" }, enableScript: false }); }); </script> </asp:Content>
به علاوه ClientIDMode=Static نیز تنظیم شدهاست، تا بتوان از ID تکست باکس قرار گرفته در صفحه، به سادگی در کدهای سمت کاربر جیکوئری استفاده کرد.
اگر دقت کرده باشید، save urlها اینبار به فایل FroalaHandler.ashx اشاره میکنند. محتوای این Genric handler را ذیل مشاهده میکنید:
using System.IO; using System.Web; using System.Web.Script.Serialization; namespace FroalaWebFormsTest { public class FroalaHandler : IHttpHandler { //todo: برای اینکارها بهتر است از وب ای پی آی استفاده شود //todo: یا دو هندلر مجزا یکی برای تصاویر و دیگری برای ذخیره سازی متن public void ProcessRequest(HttpContext context) { var body = context.Request.Form["body"]; var postId = context.Request.Form["postId"]; if (!string.IsNullOrWhiteSpace(body) && !string.IsNullOrWhiteSpace(postId)) { //todo: save changes context.Response.ContentType = "text/plain"; context.Response.Write(""); context.Response.End(); } var files = context.Request.Files; if (files.Keys.Count > 0) { foreach (string fileKey in files) { var file = context.Request.Files[fileKey]; if (file == null || file.ContentLength == 0) continue; //todo: در اینجا مسایل امنیتی آپلود فراموش نشود var fileName = Path.GetFileName(file.FileName); var rootPath = context.Server.MapPath("~/images/"); file.SaveAs(Path.Combine(rootPath, fileName)); var json = new JavaScriptSerializer().Serialize(new { link = "images/" + fileName }); // البته اینجا یک فایل بیشتر ارسال نمیشود context.Response.ContentType = "text/plain"; context.Response.Write(json); context.Response.End(); } } context.Response.ContentType = "text/plain"; context.Response.Write(""); context.Response.End(); } public bool IsReusable { get { return false; } } } }
یک نکتهی امنیتی مهم
<location path="upload"> <system.webServer> <handlers accessPolicy="Read" /> </system.webServer> </location>
کدهای کامل این مطلب را در ادامه میتوانید دریافت کنید
Froala-Sample
در قسمت قبل با نحوه ساخت تم سفارشی در انگیولار متریال ۲، آشنا شدیم. در این قسمت نحوه ساخت چند تم دیگر در کنار تم اصلی، ساخت تم به ازای هر کامپوننت و نحوه تعویض تم از طریق کد را دنبال خواهیم کرد.
ساخت تم اضافی در کنار تم اصلی
ساخت تم اضافی در انگیولار متریال ۲ بسیار ساده است. شما میتوانید با استفاده مجدد از تابع angular-material-theme داخل یک کلاس CSS، صاحب یک تم اضافی دیگر شوید. برای نمونه در اینجا فایل my-custom-theme.scss را باز کرده و به شکل زیر تغییر میدهیم.
@import '~@angular/material/theming'; @include mat-core(); $my-app-primary: mat-palette($mat-teal); $my-app-accent: mat-palette($mat-amber, 500, A100, A400); $my-app-warn: mat-palette($mat-deep-orange); $my-app-theme: mat-light-theme($my-app-primary, $my-app-accent, $my-app-warn); @include angular-material-theme($my-app-theme); /*تعریف تم اضافی در کنار تم اصلی*/ $alternate-primary: mat-palette($mat-light-blue); $alternate-accent: mat-palette($mat-yellow, 500); $alternate-warn: mat-palette($mat-red, 500); $alternate-theme: mat-dark-theme($alternate-primary, $alternate-accent); .alternate-theme { @include angular-material-theme($alternate-theme); }
با اینکار در کنار تم روشن اصلی، یک تم مشکی به صورت اضافی داخل کلاس CSS به نام alternate-theme تعریف کردهایم. در این حالت تمامی کامپوننتهایی که داخل المنت با کلاس alternate-theme قرار گرفتهاند، از تم مشکی تعریف شده استفاده خواهند کرد.
با تغییر فایل app.component.html به شکل زیر:
<md-card> <md-card-header> <md-card-title>تم اصلی</md-card-title> </md-card-header> <button md-raised-button color="primary"> Primary </button> <button md-raised-button color="accent"> Accent </button> <button md-raised-button color="warn"> Warning </button> </md-card> <div> <md-card> <md-card-header> <md-card-title>تم اضافی</md-card-title> </md-card-header> <md-card-content> <button md-raised-button color="primary"> Primary </button> <button md-raised-button color="accent"> Accent </button> <button md-raised-button color="warn"> Warning </button> </md-card-content> </md-card> </div>
تصویر زیر را در خروجی خواهید داشت.
به همین روش میتوانید تعداد دلخواهی از تمها را بسازید. همچنین میتوانید هر تم اضافی را در یک فایل Sass تعریف کنید و از این طریق تمهای مختلف را از هم جدا کنید. در این حالت به این نکته توجه داشته باشید که نباید mat-core@ در سرتاسر برنامه بیش از یکبار بارگذاری شده باشد.
ساخت تم به ازای هر کامپوننت
با استفاده از mixin به نام angular-material-theme خروجی تولید شده بر روی تمامی کامپوننتهای انگیولار متریال ۲ اعمال خواهد شد. اگر از تمامی کامپوننتهای انگیولار متریال ۲ استفاده نمیکنید، میتوانید برای کاهش حجم فایل CSS تولید شده از mixin مخصوص به هر کامپوننت استفاده کنید. همچنین برای ساخت تمهای متفاوت به ازای هر کامپوننت نیز میتوانید از این روش استفاده کنید.
برای این کار تمامی مراحلی که برای ساخت تم مورد نیاز بود، باید طی شود. فقط به جای استفاده از mixin به نام angular-material-theme بایستی به طریق زیر عمل شود.
اول: بارگذاری mixin با نام mat-core-them. این mixin تمامی استایلهای مشترک رفتاری (مانند موج (ripple) در هنگام کلیک) برای کامپوننتها را در بر دارد. این mixin خروجی تابع mat-light-theme یا mat-dark-theme را به عنوان ورودی دریافت میکند.
دوم: بارگذاری mixin مربوط به هر کامپوننت. برای مثال برای دکمه از mixin به نام mat-button-theme و برای checkbox از mixin به نام mat-checkbox-theme میتوانید استفاده کنید. در زیر لیست mixinها به ازای کامپوننتهای مختلف ذکر شده است.
mat-autocomplete-theme mat-button-theme mat-button-toggle-theme mat-card-theme mat-checkbox-theme mat-chips-theme mat-datepicker-theme mat-dialog-theme mat-grid-list-theme mat-icon-theme mat-input-theme mat-list-theme mat-menu-theme mat-progress-bar-theme mat-progress-spinner-theme mat-radio-theme mat-select-theme mat-sidenav-theme mat-slide-toggle-theme mat-slider-theme mat-tabs-theme mat-toolbar-theme mat-tooltip-theme
در مثال زیر میخواهیم تمامی کامپوننتها به جز کامپوننت دکمه، تم سبز(در گروه Primary) و دکمهها نیز تم آبی داشته باشند. کافی است کدهای زیر را در فایل Sass خود وارد کنید.
@import '~@angular/material/theming'; @include mat-core(); $my-app-primary: mat-palette($mat-teal); $my-app-accent: mat-palette($mat-amber, 500, A100, A400); $my-app-warn: mat-palette($mat-deep-orange); $my-app-theme: mat-light-theme($my-app-primary, $my-app-accent, $my-app-warn); @include mat-material-theme($my-app-theme); /* تعریف تم برای دکمه */ $button-primary: mat-palette($mat-light-blue); $button-accent: mat-palette($mat-yellow, 500); $button-warn: mat-palette($mat-red, 500); $button-theme: mat-light-theme($button-primary, $button-accent); @include mat-button-theme($button-theme);
با توجه به اینکه mat-material-theme در داخل خود mat-button-theme را بارگذاری میکند دو نتیجه زیر را میتوان گرفت.
اول: اگر mat-material-theme بعد از هر کدام از mixinهای مربوط به کامپوننتها نوشته شود، تمامی Cssهای تولید شده به ازای کامپوننت را دوباره نویسی کرده و عملا هیچ کدام کارایی نخواهند داشت. برای مثال کافی است فایل Sass خود را به شکل زیر تغییر دهید. در این صورت تم مربوط به دکمه کاریی نخواهد داشت.
@import '~@angular/material/theming'; @include mat-core(); /* تعریف تم برای دکمه */ $button-primary: mat-palette($mat-light-blue); $button-accent: mat-palette($mat-yellow, 500); $button-warn: mat-palette($mat-red, 500); $button-theme: mat-ligth-theme($button-primary, $button-accent); @include mat-button-theme($button-theme); $my-app-primary: mat-palette($mat-teal); $my-app-accent: mat-palette($mat-amber, 500, A100, A400); $my-app-warn: mat-palette($mat-deep-orange); $my-app-theme: mat-light-theme($my-app-primary, $my-app-accent, $my-app-warn); @include mat-material-theme($my-app-theme);
دوم: همانطور که گفتیم mat-button-theme در mat-material-theme قبلا بارگذاری شده است. با بارگذاری دوباره توسط mat-button-theme کدهای CSS که قبلا برای دکمه تولید شدهاند را از نو دوباره مینویسد و این باعث بزرگ شدن حجم فایل Css تولید شده خواهد شد. پس بهتر است هنگام استفاده از mixinهای مختص کامپوننتها از mat-material-theme استفاده نکنیم.
@import '~@angular/material/theming'; @include mat-core(); $my-app-primary: mat-palette($mat-teal); $my-app-accent: mat-palette($mat-amber, 500, A100, A400); $my-app-warn: mat-palette($mat-deep-orange); $my-app-theme: mat-light-theme($my-app-primary, $my-app-accent, $my-app-warn); $button-primary: mat-palette($mat-light-blue); $button-accent: mat-palette($mat-yellow, 500); $button-warn: mat-palette($mat-red, 500); $button-theme: mat-light-theme($button-primary, $button-accent); @include mat-core-theme($my-app-theme); @include mat-autocomplete-theme($my-app-theme); @include mat-button-theme($button-theme); @include mat-button-toggle-theme($my-app-theme); @include mat-card-theme($my-app-theme); @include mat-checkbox-theme($my-app-theme); @include mat-chips-theme($my-app-theme); @include mat-datepicker-theme($my-app-theme); @include mat-dialog-theme($my-app-theme); @include mat-grid-list-theme($my-app-theme); @include mat-icon-theme($my-app-theme); @include mat-input-theme($my-app-theme); @include mat-list-theme($my-app-theme); @include mat-menu-theme($my-app-theme); @include mat-progress-bar-theme($my-app-theme); @include mat-progress-spinner-theme($my-app-theme); @include mat-radio-theme($my-app-theme); @include mat-select-theme($my-app-theme); @include mat-sidenav-theme($my-app-theme); @include mat-slide-toggle-theme($my-app-theme); @include mat-slider-theme($my-app-theme); @include mat-tabs-theme($my-app-theme); @include mat-toolbar-theme($my-app-theme); @include mat-tooltip-theme($my-app-theme);
تعویض تم از طریق کد
فرض کنید یک تم پیش فرض و یک تم اضافی به نام alternate-theme دارید. برای تعویض تم از طریق کد کافی است کلاس المنت پدر در صفحه html خود را از طریق [ngClass] با نام تم، مقدار دهی کنید. کدهای داخل app.component.ts را به شکل زیر تغییر میدهیم.
import { Component } from '@angular/core'; @Component({ selector: 'app-root', templateUrl: './app.component.html', styleUrls: ['./app.component.css'] }) export class AppComponent { themes = [ {value: 'alternate-theme', text: 'تم مشکی'}, {value: '', text: 'تم سفید'}, ]; activeTheme = ''; }
آرایهای جهت نمایش در کامپوننت md-select با دو مقدار تم پیش فرض و تم با نام 'alternate-theme تعریف میکنیم. همچنین متغیری با نام activeTheme را تعریف میکنیم. این متغیر در هر لحظه نام تم اعمال شده را در خود نگهداری میکند. مقدار اولیه این متغیر تم اصلی است.
کامپوننت md-select را به شکل زیر به فایل app.component.html به تگ main اضافه میکنیم.
<md-select dir="rtl" [(ngModel)]="activeTheme" placeholder="تعویض تم"> <md-option *ngFor="let theme of themes" [value]="theme.value"> {{ theme.text }} </md-option> </md-select>
<div [ngClass]="activeTheme">
بدین صورت لایه سرویس یک همچین شکلی میشه :
IGenericService<T> GenericService<T> : IGenericService IUserService : IGenericService<User> UserService : GenericService<User>, IUserService
بنده این تکنیک در پروژه عملی تست کرده ام و مشکلی نداشته ام
Microsoft.Data.Sqlite 2.1 منتشر شد
مدلهای سمت سرور برنامه
در این مطلب قصد داریم لیست گروهها را به همراه محصولات مرتبط با آنها، توسط دو drop down list نمایش دهیم:
public class Category { public int CategoryId { set; get; } public string CategoryName { set; get; } [JsonIgnore] public IList<Product> Products { set; get; } } public class Product { public int ProductId { set; get; } public string ProductName { set; get; } }
منبع داده JSON سمت سرور
پس از مشخص شدن مدلهای برنامه، اکنون توسط دو اکشن متد، لیست گروهها و همچنین لیست محصولات یک گروه خاص را با فرمت JSON بازگشت میدهیم:
namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Controllers { [Route("api/[controller]")] public class ProductController : Controller { [HttpGet("[action]")] public async Task<IActionResult> GetCategories() { await Task.Delay(500); return Json(CategoriesDataSource.Items); } [HttpGet("[action]/{categoryId:int}")] public async Task<IActionResult> GetProducts(int categoryId) { await Task.Delay(500); var products = CategoriesDataSource.Items .Where(category => category.CategoryId == categoryId) .SelectMany(category => category.Products) .ToList(); return Json(products); } } }
- در اینجا از یک Delay نیز استفاده شدهاست تا بتوان آیکنهای چرخندهی Loading سمت کاربر را در حین کار با عملیاتی زمانبر، بهتر مشاهده کرد.
کدهای سمت کاربر برنامه
کدهای سمت کاربر این مثال در ادامهی همان مطلب «فرمهای مبتنی بر قالبها در Angular - قسمت پنجم - ارسال اطلاعات به سرور» هستند که بر روی آن این دستورات فراخوانی شدهاست:
>ng g m Product -m app.module --routing
>ng g c product/product-group
>ng g cl product/product >ng g cl product/Category >ng g cl product/product-group-form
export class ProductGroupForm { constructor( public categoryId?: number, public productId?: number ) { } } export class Product { constructor( public productId: number, public productName: string ) { } } export class Category { constructor( public categoryId: number, public categoryName: string ) { } }
سپس سرویسی را جهت دریافت اطلاعات دراپ داونها از سرور تهیه کردهایم:
>ng g s product/product-items -m product.module
import { Injectable } from "@angular/core"; import { Http, Response, Headers, RequestOptions } from "@angular/http"; import { Observable } from "rxjs/Observable"; import "rxjs/add/operator/do"; import "rxjs/add/operator/catch"; import "rxjs/add/observable/throw"; import "rxjs/add/operator/map"; import "rxjs/add/observable/of"; import { Category } from "./category"; import { Product } from "./product"; @Injectable() export class ProductItemsService { private baseUrl = "api/product"; constructor(private http: Http) { } private handleError(error: Response): Observable<any> { console.error("observable error: ", error); return Observable.throw(error.statusText); } getCategories(): Observable<Category[]> { return this.http .get(`${this.baseUrl}/GetCategories`) .map(response => response.json() || {}) .catch(this.handleError); } getProducts(categoryId: number): Observable<Product[]> { return this.http .get(`${this.baseUrl}/GetProducts/${categoryId}`) .map(response => response.json() || {}) .catch(this.handleError); } }
پس از این مقدمات اکنون میتوان کدهای ProductGroupComponent را تکمیل کرد.
ابتدا در متد ngOnInit آن کار دریافت لیست آغازین گروههای محصولات را انجام میدهیم:
export class ProductGroupComponent implements OnInit { categories: Category[] = []; model = new ProductGroupForm(); constructor(private productItemsService: ProductItemsService) { } ngOnInit() { this.productItemsService.getCategories().subscribe( data => { this.categories = data; }, err => console.log("get error: ", err) ); }
اکنون چون این خاصیت در دسترس است، میتوان به قالب این کامپوننت مراجعه کرده و قسمت ابتدایی فرم را تکمیل کرد:
<div class="container"> <h3>Cascading Drop-down Lists</h3> <form #form="ngForm" (submit)="submitForm(form)" novalidate> <div class="form-group"> <label class="control-label">Category</label> <span class="glyphicon glyphicon-refresh glyphicon-spin spinner" *ngIf="categories.length == 0"></span> <select class="form-control" name="categoryCtrl" #categoryCtrl (change)="fetchProducts(categoryCtrl.value)" [(ngModel)]="model.categoryId"> <option value="undefined">Select a Category...</option> <option *ngFor="let category of categories" value="{{category.categoryId}}"> {{ category.categoryName }} </option> </select> </div>
- سپس ngModel به خاصیت categoryId وهلهای از کلاس ProductGroupForm که مدل معادل فرم است، متصل شدهاست.
- همچنین با اتصال به رخداد change، مقدار Id عضو انتخابی به متد fetchProducts ارسال میشود. دسترسی به این Id از طریق یک template reference variable به نام categoryCtrl# انجام شدهاست.
- در آخر، ngFor تعریف شده به ازای هر عضو آرایهی categories، یکبار تگ option را تکرار میکند و در هربار تکرار، مقدار ویژگی value را به categoryId تنظیم میکند و برچسب نمایشی آنرا از categoryName دریافت خواهد کرد.
بنابراین مرحلهی بعدی تکمیل این drop down آبشاری، واکنش نشان دادن به رخداد change و تکمیل متد fetchProducts است:
products: Product[] = []; isLoadingProducts = false; fetchProducts(categoryId?: number) { console.log(categoryId); this.products = []; if (categoryId === undefined || categoryId.toString() === "undefined") { return; } this.isLoadingProducts = true; this.productItemsService.getProducts(categoryId).subscribe( data => { this.products = data; this.isLoadingProducts = false; }, err => { console.log("get error: ", err); this.isLoadingProducts = false; } ); }
- سپس بررسی میکنیم که آیا categoryId دریافتی undefined است یا خیر؟ این مساله دو علت دارد:
الف) اولین عضو drop down انتخاب محصولات را با مقدار undefined مشخص کردهایم:
<option value="undefined">Select a Category...</option>
public categoryId?: number
model = new ProductGroupForm();
- پس از آن همانند قسمت قبل، این categoryId را به سرور ارسال کرده و سپس اطلاعات متناظری را دریافت و به خاصیت عمومی products نسبت دادهایم. همچنین از یک خاصیت عمومی دیگر به نام isLoadingProducts نیز استفاده شدهاست تا مشخص شود چه زمانی کار دریافت اطلاعات از سرور خاتمه پیدا میکند. از آن برای نمایش یک آیکن چرخندهی دیگر استفاده میکنیم:
<div class="form-group"> <label class="control-label">Product</label> <span class="glyphicon glyphicon-refresh glyphicon-spin spinner" *ngIf="isLoadingProducts"></span> <select class="form-control" name="productCtrl" [(ngModel)]="model.productId"> <option value="undefined">Select a Product...</option> <option *ngFor="let product of products" value="{{product.productId}}"> {{ product.productName }} </option> </select> </div>
/* Spinner */ .spinner { font-size:15px; z-index:10 } .glyphicon-spin { -webkit-animation: spin 1000ms infinite linear; animation: spin 1000ms infinite linear; } @-webkit-keyframes spin { 0% { -webkit-transform: rotate(0deg); transform: rotate(0deg); } 100% { -webkit-transform: rotate(359deg); transform: rotate(359deg); } } @keyframes spin { 0% { -webkit-transform: rotate(0deg); transform: rotate(0deg); } 100% { -webkit-transform: rotate(359deg); transform: rotate(359deg); } }
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-06.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس به ریشهی پروژه وارد شده و دو پنجرهی کنسول مجزا را باز کنید. در اولی دستورات
>npm install >ng build --watch
>dotnet restore >dotnet watch run
آشنایی با کتابخانه NHibernate Validator
پروژه جدیدی به پروژه NHibernate Contrib در سایت سورس فورج اضافه شده است به نام NHibernate Validator که از آدرس زیر قابل دریافت است:
این پروژه که توسط Dario Quintana توسعه یافته است، امکان اعتبار سنجی اطلاعات را پیش از افزوده شدن آنها به دیتابیس به دو صورت دستی و یا خودکار و یکپارچه با NHibernate فراهم میسازد؛ که امروز قصد بررسی آنرا داریم.
کامپایل پروژه اعتبار سنجی NHibernate
پس از دریافت آخرین نگارش موجود کتابخانه NHibernate Validator از سایت سورس فورج، فایل پروژه آنرا در VS.Net گشوده و یکبار آنرا کامپایل نمائید تا فایل اسمبلی NHibernate.Validator.dll حاصل گردد.
بررسی مدل برنامه
در این مدل ساده، تعدادی پزشک داریم و تعدادی بیمار. در سیستم ما هر بیمار تنها توسط یک پزشک مورد معاینه قرار خواهد گرفت. رابطه آنها را در کلاس دیاگرام زیر میتوان مشاهده نمود:
به این صورت پوشه دومین برنامه از کلاسهای زیر تشکیل خواهد شد:
namespace NHSample5.Domain
{
public class Patient
{
public virtual int Id { get; set; }
public virtual string FirstName { get; set; }
public virtual string LastName { get; set; }
}
}
using System.Collections.Generic;
namespace NHSample5.Domain
{
public class Doctor
{
public virtual int Id { get; set; }
public virtual string Name { get; set; }
public virtual IList<Patient> Patients { get; set; }
public Doctor()
{
Patients = new List<Patient>();
}
}
}
ساختار کلی این پروژه را در شکل زیر مشاهده میکنید:
اطلاعات این برنامه بر مبنای NHRepository و NHSessionManager ایی است که در قسمتهای قبل توسعه دادیم و پیشنیاز ضروری مطالعه آن میباشند (سورس پیوست شده شامل نمونه تکمیل شده این موارد نیز هست). همچنین از قسمت ایجاد دیتابیس از روی مدل نیز صرفنظر میشود و همانند قسمتهای قبل است.
تعریف اعتبار سنجی دومین با کمک ویژگیها (attributes)
فرض کنید میخواهیم بر روی طول نام و نام خانوادگی بیمار محدودیت قرار داده و آنها را با کمک کتابخانه NHibernate Validator ، اعتبار سنجی کنیم. برای این منظور ابتدا فضای نام NHibernate.Validator.Constraints به کلاس بیمار اضافه شده و سپس با کمک ویژگیهایی که در این کتابخانه تعریف شدهاند میتوان قیود خود را به خواص کلاس تعریف شده اعمال نمود که نمونهای از آن را مشاهده مینمائید:
using NHibernate.Validator.Constraints;
namespace NHSample5.Domain
{
public class Patient
{
public virtual int Id { get; set; }
[Length(Min = 3, Max = 20,Message="طول نام باید بین 3 و 20 کاراکتر باشد")]
public virtual string FirstName { get; set; }
[Length(Min = 3, Max = 60, Message = "طول نام خانوادگی باید بین 3 و 60 کاراکتر باشد")]
public virtual string LastName { get; set; }
}
}
مثالی دیگر:
جهت اجباری کردن و همچنین اعمال Regular expressions برای اعتبار سنجی یک فیلد میتوان دو ویژگی زیر را به بالای آن فیلد مورد نظر افزود:
[NotNull]
[Pattern(Regex = "[A-Za-z0-9]+")]
تعریف اعتبار سنجی با کمک کلاس ValidationDef
راه دوم تعریف اعتبار سنجی، کمک گرفتن از کلاس ValidationDef این کتابخانه و استفاده از روش fluent configuration است. برای این منظور، پوشه جدیدی را به برنامه به نام Validation اضافه خواهیم کرد و سپس دو کلاس DoctorDef و PatientDef را به آن به صورت زیر خواهیم افزود:
using NHibernate.Validator.Cfg.Loquacious;
using NHSample5.Domain;
namespace NHSample5.Validation
{
public class DoctorDef : ValidationDef<Doctor>
{
public DoctorDef()
{
Define(x => x.Name).LengthBetween(3, 50);
Define(x => x.Patients).NotNullableAndNotEmpty();
}
}
}
using NHSample5.Domain;
using NHibernate.Validator.Cfg.Loquacious;
namespace NHSample5.Validation
{
public class PatientDef : ValidationDef<Patient>
{
public PatientDef()
{
Define(x => x.FirstName)
.LengthBetween(3, 20)
.WithMessage("طول نام باید بین 3 و 20 کاراکتر باشد");
Define(x => x.LastName)
.LengthBetween(3, 60)
.WithMessage("طول نام خانوادگی باید بین 3 و 60 کاراکتر باشد");
}
}
}
استفاده از قیودات تعریف شده به صورت دستی
میتوان از این کتابخانه اعتبار سنجی به صورت مستقیم نیز اضافه کرد. روش انجام آنرا در متد زیر مشاهده مینمائید.
/// <summary>
/// استفاده از اعتبار سنجی ویژه به صورت مستقیم
/// در صورت استفاده از ویژگیها
/// </summary>
static void WithoutConfiguringTheEngine()
{
//تعریف یک بیمار غیر معتبر
var patient1 = new Patient() { FirstName = "V", LastName = "N" };
var ve = new ValidatorEngine();
var invalidValues = ve.Validate(patient1);
if (invalidValues.Length == 0)
{
Console.WriteLine("patient1 is valid.");
}
else
{
Console.WriteLine("patient1 is NOT valid!");
//نمایش پیغامهای تعریف شده مربوط به هر فیلد
foreach (var invalidValue in invalidValues)
{
Console.WriteLine(
"{0}: {1}",
invalidValue.PropertyName,
invalidValue.Message);
}
}
//تعریف یک بیمار معتبر بر اساس قیودات اعمالی
var patient2 = new Patient() { FirstName = "وحید", LastName = "نصیری" };
if (ve.IsValid(patient2))
{
Console.WriteLine("patient2 is valid.");
}
else
{
Console.WriteLine("patient2 is NOT valid!");
}
}
در اینجا اگر سعی در اعتبار سنجی یک پزشک نمائیم، نتیجهای حاصل نخواهد شد زیرا هنگام استفاده از کلاس ValidationDef، باید نگاشت لازم به این قیودات را نیز دقیقا مشخص نمود تا مورد استفاده قرار گیرد که نحوهی انجام این عملیات را در متد زیر میتوان مشاهده نمود.
public static ValidatorEngine GetFluentlyConfiguredEngine()
{
var vtor = new ValidatorEngine();
var configuration = new FluentConfiguration();
configuration
.Register(
Assembly
.GetExecutingAssembly()
.GetTypes()
.Where(t => t.Namespace.Equals("NHSample5.Validation"))
.ValidationDefinitions()
)
.SetDefaultValidatorMode(ValidatorMode.UseExternal);
vtor.Configure(configuration);
return vtor;
}
FluentConfiguration آن مجزا است از نمونه مشابه کتابخانه Fluent NHibernate و نباید با آن اشتباه گرفته شود (در فضای نام NHibernate.Validator.Cfg.Loquacious تعریف شده است).
در این متد کلاسهای قرار گرفته در پوشه Validation برنامه که دارای فضای نام NHSample5.Validation هستند، به عنوان کلاسهایی که باید اطلاعات لازم مربوط به اعتبار سنجی را از آنان دریافت کرد معرفی شدهاند.
همچنین ValidatorMode نیز به صورت External تعریف شده و منظور از External در اینجا هر چیزی بجز استفاده از روش بکارگیری attributes است (علاوه بر امکان تعریف این قیودات در یک پروژه class library مجزا و مشخص ساختن اسمبلی آن در اینجا).
اکنون جهت دسترسی به این موتور اعتبار سنجی تنظیم شده میتوان به صورت زیر عمل کرد:
/// <summary>
/// استفاده از اعتبار سنجی ویژه به صورت مستقیم
/// در صورت تعریف آنها با کمک
/// ValidationDef
/// </summary>
static void WithConfiguringTheEngine()
{
var ve2 = VeConfig.GetFluentlyConfiguredEngine();
var doctor1 = new Doctor() { Name = "S" };
if (ve2.IsValid(doctor1))
{
Console.WriteLine("doctor1 is valid.");
}
else
{
Console.WriteLine("doctor1 is NOT valid!");
}
var patient1 = new Patient() { FirstName = "وحید", LastName = "نصیری" };
if (ve2.IsValid(patient1))
{
Console.WriteLine("patient1 is valid.");
}
else
{
Console.WriteLine("patient1 is NOT valid!");
}
var doctor2 = new Doctor() { Name = "شمس", Patients = new List<Patient>() { patient1 } };
if (ve2.IsValid(doctor2))
{
Console.WriteLine("doctor2 is valid.");
}
else
{
Console.WriteLine("doctor2 is NOT valid!");
}
}
نکته مهم:
فراخوانی GetFluentlyConfiguredEngine نیز باید یکبار در طول برنامه صورت گرفته و سپس حاصل آن بارها مورد استفاده قرار گیرد. بنابراین نحوهی صحیح دسترسی به آن باید حتما از طریق الگوی Singleton که در قسمتهای قبل در مورد آن بحث شد، انجام شود.
استفاده از قیودات تعریف شده و سیستم اعتبار سنجی به صورت یکپارچه با NHibernate
کتابخانه NHibernate Validator زمانیکه با NHibernate یکپارچه گردد دو رخداد PreInsert و PreUpdate آنرا به صورت خودکار تحت نظر قرار داده و پیش از اینکه اطلاعات ثبت و یا به روز شوند، ابتدا کار اعتبار سنجی خود را انجام داده و اگر اعتبار سنجی مورد نظر با شکست مواجه شود، با ایجاد یک exception از ادامه برنامه جلوگیری میکند. در این حالت استثنای حاصل شده از نوع InvalidStateException خواهد بود.
برای انجام این مرحله یکپارچه سازی ابتدا متد BuildIntegratedFluentlyConfiguredEngine را به شکل زیر باید فراخوانی نمائیم:
/// <summary>
/// از این کانفیگ برای آغاز سشن فکتوری باید کمک گرفته شود
/// </summary>
/// <param name="nhConfiguration"></param>
public static void BuildIntegratedFluentlyConfiguredEngine(ref Configuration nhConfiguration)
{
var vtor = new ValidatorEngine();
var configuration = new FluentConfiguration();
configuration
.Register(
Assembly
.GetExecutingAssembly()
.GetTypes()
.Where(t => t.Namespace.Equals("NHSample5.Validation"))
.ValidationDefinitions()
)
.SetDefaultValidatorMode(ValidatorMode.UseExternal)
.IntegrateWithNHibernate
.ApplyingDDLConstraints()
.And
.RegisteringListeners();
vtor.Configure(configuration);
//Registering of Listeners and DDL-applying here
ValidatorInitializer.Initialize(nhConfiguration, vtor);
}
SingletonCore()
{
Configuration cfg = DbConfig.GetConfig().BuildConfiguration();
VeConfig.BuildIntegratedFluentlyConfiguredEngine(ref cfg);
//با همان کانفیگ تنظیم شده برای اعتبار سنجی باید کار شروع شود
_sessionFactory = cfg.BuildSessionFactory();
}
از این لحظه به بعد، نیاز به فراخوانی متدهای Validate و یا IsValid نبوده و کار اعتبار سنجی به صورت خودکار و یکپارچه با NHibernate انجام میشود. لطفا به مثال زیر دقت بفرمائید:
/// <summary>
/// استفاده از اعتبار سنجی یکپارچه و خودکار
/// </summary>
static void tryToSaveInvalidPatient()
{
using (Repository<Patient> repo = new Repository<Patient>())
{
try
{
var patient1 = new Patient() { FirstName = "V", LastName = "N" };
repo.Save(patient1);
}
catch (InvalidStateException ex)
{
Console.WriteLine("Validation failed!");
foreach (var invalidValue in ex.GetInvalidValues())
Console.WriteLine(
"{0}: {1}",
invalidValue.PropertyName,
invalidValue.Message);
log4net.LogManager.GetLogger("NHibernate.SQL").Error(ex);
}
}
}
/// <summary>
/// استفاده از اعتبار سنجی یکپارچه و خودکار
/// </summary>
static void tryToSaveValidPatient()
{
using (Repository<Patient> repo = new Repository<Patient>())
{
var patient1 = new Patient() { FirstName = "Vahid", LastName = "Nasiri" };
repo.Save(patient1);
}
}
نکته:
اگر کار ساخت database schema را با کمک کانفیگ تنظیم شده توسط کتابخانه اعتبار سنجی آغاز کنیم، طول فیلدها دقیقا مطابق با حداکثر طول مشخص شده در قسمت تعاریف قیود هر یک از فیلدها تشکیل میگردد (حاصل از اعمال متد ApplyingDDLConstraints در متد BuildIntegratedFluentlyConfiguredEngine ذکر شده میباشد).
public static void CreateValidDb()
{
bool script = false;//آیا خروجی در کنسول هم نمایش داده شود
bool export = true;//آیا بر روی دیتابیس هم اجرا شود
bool dropTables = false;//آیا جداول موجود دراپ شوند
Configuration cfg = DbConfig.GetConfig().BuildConfiguration();
VeConfig.BuildIntegratedFluentlyConfiguredEngine(ref cfg);
//با همان کانفیگ تنظیم شده برای اعتبار سنجی باید کار شروع شود
new SchemaExport(cfg).Execute(script, export, dropTables);
}
دریافت سورس کامل قسمت دهم
آموزش Knockout.Js #3
Computed Observables
Computed Observablesها به واقع خواصی هستندکه از ترکیب چند خاصیت دیگر به دست میآیند یا برای به دست آوردن مقادیر آنها باید یک سری محاسبات را انجام داد. برای مثال به ViewModel زیر دقت کنید:
var personViewModel = { firstName: ko.observable("Masoud"), lastName: ko.observable("Pakdel") this.fullName = ko.computed(function() { return this.firstName() + " " + this.lastName(); }, this); };
<span data-bind='text: fullName'></span>
function Product(name, price) { this.name = ko.observable(name); this.price = ko.observable(price); }
this.shoppingCart = ko.observableArray([ new Product("Beer", 10.99), new Product("Brats", 7.99), new Product("Buns", 1.49) ]);
<table> <thead><tr> <th>Product</th> <th>Price</th> </tr></thead> <tbody data-bind='foreach: shoppingCart'> <tr> <td data-bind='text: name'></td> <td data-bind='text: price'></td> </tr> </tbody> </table>
حال نیاز به یک button داریم تا با کلیک با بر روی آن یک product جدید به لیست اضافه خواهد شد.
<button data-bind='click: addProduct'>Add Beer</button>
this.addProduct = function() { this.shoppingCart.push(new Product("More Beer", 10.99)); };
تا اینجا کدهای ViewModel به صورت زیر خواهد بود:
function PersonViewModel() { this.firstName = ko.observable("John"); this.lastName = ko.observable("Smith"); this.checkout = function () { alert("Trying to checkout"); }; this.fullName = ko.computed(function(){ return this.firstName() + " " + this.lastName(); }, this); this.shoppingCart = ko.observableArray([ new Product("Beer", 10.99), new Product("Brats", 7.99), new Product("Buns", 1.49) ]); this.addProduct = function () { this.shoppingCart.push(new Product("More beer", 10.99)); }; };
در این مرحله قصد داریم که یک button نیز برای حذف آیتم از لیست ایجاد کنیم. در ابتدا یک تایع جدید به نام removeProduct به صورت زیر ایجاد خواهیم کرد:
this.removeProduct = function(product) { self.shoppingCart.remove(product); };
function PersonViewModel() { var self = this;
<tr> <td data-bind='text: name'></td> <td data-bind='text: price'></td> <td><button data-bind='click: $root.removeProduct'>Remove</button></td> </tr>
دستور remove در لیست باعث حذف کامل آیتم از لیست خواهد شد و در خیلی موارد این مورد برای ما خوشایند نیست زیرا حذف یک آیتم از لیست باید در سمت سرور نیز انجام شود نه صرفا در سمت کلاینت، در نتیجه میتوانیم از دستور destroy استفاده کنیم. استفاده از این دستور باعث خواهد شد که عنصر مورد نظر در لیست نمایش داده نشود ولی به صورت واقعی از لیست حذف نشده است(این کار را با تغییر در مقدار خاصیت destroy_ هر عنصر انجام میدهد)
ادامه دارد...
دریافت سورس مثال