نظرات مطالب
مفهوم READ_COMMITTED_SNAPSHOT در EF 6
فرض کنید یک جدول نظرات دارید با این تعریف
CREATE TABLE [BlogComments](
[Id] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL,
[Body] [nvarchar](max) NULL,
[Date1] [datetime] NOT NULL,
 CONSTRAINT [PK_BlogComments] PRIMARY KEY CLUSTERED 
(
[Id] ASC
)WITH (PAD_INDEX  = OFF, STATISTICS_NORECOMPUTE  = OFF, IGNORE_DUP_KEY = OFF,
 ALLOW_ROW_LOCKS  = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS  = ON) ON [PRIMARY]
) ON [PRIMARY]
بعد در management studio دو پنجره اجرای کوئری جدید را ایجاد کنید. در پنجره اول بنویسید:
-- در پنجره اول
BEGIN TRAN 
UPDATE [BlogComments] SET Body='Test' WHERE id=1
در پنجره دوم بنویسید
-- در پنجره دوم
SELECT TOP 1000 [Id]  ,[Body] ,[Date1] FROM [BlogComments]
- ابتدا عبارت پنجره اول را اجرا کنید. این پنجره حاوی یک تراکنش نا تمام است. شروع دارد اما به عمد پایان آن‌را ذکر نکردیم.
- الان پنجره دوم را اجرا کنید.
مشاهده خواهید کرد که ... به جواب نمی‌رسید. کوئری اجرا نمی‌شود و سیستم قفل شده چون تراکنش اول commit نشده (مثلا یک تراکنش طولانی را اینجا شبیه سازی کردیم؛ یا حتی یک اشتباه در تعاریف T-SQL انجام شده).

در ادامه، عملیات این پنجره‌ها را دستی متوقف کنید. بعد مطابق دستوراتی که پیشتر ذکر شد، READ_COMMITTED_SNAPSHOT را روی دیتابیس فعال کنید.
مجددا دو مرحله قبل را اجرا کنید. در این حالت کوئری دوم اجرا خواهد شد، چون اطلاعات را از کپی فقط خواندنی بانک اطلاعاتی شما دریافت می‌کند؛ بر اساس آخرین اطلاعات commit شده در سیستم.
مطالب
رفع مشکل Migration با تغییر NameSpace در EF
فعال سازی Migration (+ و +) بسیار ساده است؛ ولی یکی از مشکلات رایجی که در زمان اجرای دستور Add-Migration در Entity Framework وجود دارد:
Unable to generate an explicit migration because the following explicit migrations are pending: ...

اولین قدم در برخورد با این مسئله، بررسی جدول MigrationHistory__ در پایگاه داده مورد نظر است تا لیستی از سوابق به‌روزرسانی‌های پایگاه داده را با استفاده کد زیر مشاهده کرد:
SELECT [MigrationId]
      ,[ContextKey]
      ,[Model]
      ,[ProductVersion]
  FROM [dbo].[__MigrationHistory]
MigrationId کلید مربوط به این query است و مقدار آن برابر است با نامی است که در زمان استفاده‌ی از Add-Migration وارد شده است.

زمانی این مشکل به وجود می‌آید (حالت اول) که بعد از اجرای Add-Migration دستور Update-Database را فراخوانی کرده باشید و سپس Add-Migration را دوباره فراخوانی کنید و یا (حالت دوم) وقتی که namespace کلاس Configuration را تغییر داده باشید؛ چرا که Entity Framework برای انجام تغییرات Migration از دو کلید MigrationId و ContextKey استفاده می‌کند که مقدار ContextKey برابر namespace فایل Configuration است.
برای حالت اول که مشخص است با اجرای دستور Update-Database کار به‌روزرسانی پایگاه داده انجام می‌شود و بعد می‌توانید Add-Migration را فراخوانی کنید.
در حالت دوم باید با استفاده از SQL تمامی رکوردهای موجود در جدول MigrationHistory__ را ویرایش کرد؛ با استفاده از کد زیر:
UPDATE  [dbo].[__MigrationHistory]
SET     [ContextKey] = 'VMT.Data.Migrations.Configuration'
WHERE   [ContextKey] = 'MyProject.Migrations.Configuration';

در پایان برای اطمینان از لیست Migration‌های اعمال شده بر روی پایگاه داده مورد نظر، می‌توانید از دستور Get-Migrations استفاده کنید.
مطالب
بررسی تغییرات Blazor 8x - قسمت چهاردهم - امکان استفاده از کامپوننت‌های Blazor در برنامه‌های ASP.NET Core 8x
ASP.NET Core 8x به همراه یک IResult جدید به‌نام RazorComponentResult است که توسط آن می‌توان در Endpoint‌های Minimal-API و همچنین اکشن متدهای MVC، از کامپوننت‌های Blazor، خروجی گرفت. این خروجی نه فقط static یا به عبارتی SSR، بلکه حتی می‌تواند تعاملی هم باشد. در این مطلب، جزئیات فعالسازی و استفاده از این IResult جدید را در یک برنامه‌ی Minimal-API بررسی می‌کنیم.


ایجاد یک برنامه‌ی Minimal-API جدید در دات نت 8

پروژه‌ای را که در اینجا پیگیری می‌کنیم، بر اساس قالب استاندارد تولید شده‌ی توسط دستور dotnet new webapi تکمیل می‌شود.


ایجاد یک صفحه‌ی Blazor 8x به همراه مسیریابی و دریافت پارامتر

در ادامه قصد داریم که یک کامپوننت جدید را به نام SsrTest.razor در پوشه‌ی جدید Components\Tests ایجاد کرده و برای آن مسیریابی از نوع page@ هم تعریف کنیم. یعنی نه‌فقط قصد داریم آن‌را توسط RazorComponentResult رندر کنیم، بلکه می‌خواهیم اگر آدرس آن‌را در مرورگر هم وارد کردیم، قابل دسترسی باشد.
به همین جهت یک پوشه‌ی جدید را به نام Components در ریشه‌ی پروژه‌ی Web API جاری ایجاد می‌کنیم، با این محتوا:
برای ایده گرفتن از محتوای مورد نیاز، به «معرفی قالب‌های جدید شروع پروژه‌های Blazor در دات نت 8» قسمت دوم این سری مراجعه کرده و برای مثال قالب ساده‌ترین حالت ممکن را توسط دستور زیر تولید می‌کنیم (در یک پروژه‌ی مجزا، خارج از پروژه‌ی جاری):
dotnet new blazor --interactivity None
پس از اینکار، محتویات پوشه‌ی Components آن‌را مستقیما داخل پوشه‌ی پروژه‌ی Minimal-API جاری کپی می‌کنیم. یعنی در نهایت در این پروژه‌ی جدید Web API، به فایل‌های زیر می‌رسیم:
- فایل Imports.razor_ ساده شده برای سهولت کار با فضاهای نام در کامپوننت‌های Blazor (فضاهای نامی را که در آن وجود ندارند و مرتبط با پروژه‌ی دوم هستند، حذف می‌کنیم).
- فایل App.razor، برای تشکیل نقطه‌ی آغازین برنامه‌ی Blazor.
- فایل Routes.razor برای معرفی مسیریابی صفحات Blazor تعریف شده.
- پوشه‌ی Layout برای معرفی فایل MainLayout.razor که در Routes.razor استفاده شده‌است.

و ... یک فایل آزمایشی جدید به نام Components\Tests\SsrTest.razor با محتوای زیر:
@page "/ssr-page/{Data:int}"

<PageTitle>An SSR component</PageTitle>

<h1>An SSR component rendered by a Minimal-API!</h1>

<div>
    Data: @Data
</div>

@code {

    [Parameter]
    public int Data { get; set; }

}
این فایل، می‌تواند پارامتر Data را از طریق فراخوانی مستقیم آدرس فرضی http://localhost:5227/ssr-page/2 دریافت کند و یا ... از طریق خروجی جدید RazorComponentResult که توسط یک Endpoint سفارشی ارائه می‌شود:




تغییرات مورد نیاز در فایل Program.cs برنامه‌ی Web-API برای فعالسازی رندر سمت سرور Blazor

در ادامه کل تغییرات مورد نیاز جهت اجرای این برنامه را مشاهده می‌کنید:
var builder = WebApplication.CreateBuilder(args);

// ...

builder.Services.AddRazorComponents();

// ...

// http://localhost:5227/ssr-component?data=2
// or it can be called directly http://localhost:5227/ssr-page/2
app.MapGet("/ssr-component",
           (int data = 1) =>
           {
               var parameters = new Dictionary<string, object?>
                                {
                                    { nameof(SsrTest.Data), data },
                                };
               return new RazorComponentResult<SsrTest>(parameters);
           });

app.UseStaticFiles();
app.UseAntiforgery();

app.MapRazorComponents<App>();
app.Run();

// ...
توضیحات:
- همین اندازه تغییر در جهت فعالسازی رندر سمت سرور کامپوننت‌های Blazor در یک برنامه‌ی ASP.NET Core کفایت می‌کند. یعنی اضافه شدن:
AddRazorComponents ،UseAntiforgery و MapRazorComponents
- در اینجا نحوه‌ی ارسال پارامترها را به یک RazorComponentResult نیز مشاهده می‌کنید.
- در حالت فراخوانی از طریق مسیر endpoint (یعنی فراخوانی مسیر http://localhost:5227/ssr-component در مثال فوق)، خود کامپوننت فراخوانی شده، بدون layout تعریف شده‌ی در فایل App.razor، رندر می‌شود. علت اینجا است که layout برنامه به همراه کامپوننت Router و RouteView آن فعال می‌شود که این دو هم مختص به صفحات دارای مسیریابی Blazor هستند و برای رندر کامپوننت‌های خالص آن بکار گرفته نمی‌شوند. خروجی RazorComponentResult تنها یک static SSR خالص است؛ مگر اینکه فایل blazor.web.js را نیز بارگذاری کند.

یک نکته: اگر در حالت رندر توسط RazorComponentResult، علاقمند به استفاده‌ی از layout هستید، می‌توان از کامپوننت LayoutView داخل یک کامپوننت فرضی به صورت زیر استفاده کرد؛ اما این مورد هم شامل اطلاعات فایل App.razor نمی‌شود:
<LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)">
    <PageTitle>Home</PageTitle>

    <h2>Welcome to your new app.</h2>
</LayoutView>


سؤال: آیا در این حالت کامپوننت‌های تعاملی هم کار می‌کنند؟

پاسخ: بله. فقط برای ایده گرفتن، یک نمونه پروژه‌ی تعاملی Blazor 8x را در ابتدا ایجاد کنید و قسمت‌های اضافی AddRazorComponents و MapRazorComponents آن‌را در اینجا کپی کنید؛ یعنی برای مثال جهت فعالسازی کامپوننت‌های تعاملی Blazor Server، به این دو تغییر زیر نیاز است:
// ...

builder.Services.AddRazorComponents()
       .AddInteractiveServerComponents();

// ...

app.MapRazorComponents<App>().AddInteractiveServerRenderMode();

// ...
همچنین باید دقت داشت که امکانات تعاملی، به دلیل وجود و دسترسی به یک سطر ذیل که در فایل Components\App.razor واقع شده، اجرایی می‌شوند:
<script src="_framework/blazor.web.js"></script>
و همانطور که عنوان شد، اگر از روش new RazorComponentResult استفاده می‌شود، باید این سطر را به صورت دستی اضافه‌کرد؛ چون به همراه رندر layout تعریف شده‌ی در فایل App.razor نیست. برای مثال فرض کنید کامپوننت معروف Counter را به صورت زیر داریم که حالت رندر آن به InteractiveServer تنظیم شده‌است:
@rendermode InteractiveServer

<h1>Counter</h1>

<p role="status">Current count: @_currentCount</p>

<button class="btn btn-primary" @onclick="IncrementCount">Click me</button>

@code {
    private int _currentCount;

    private void IncrementCount()
    {
        _currentCount++;
    }

}
در این حالت پس از تعریف endpoint زیر، خروجی آن فقط یک صفحه‌ی استاتیک SSR خواهد بود و دکمه‌ی Click me آن کار نمی‌کند:
// http://localhost:5227/server-interactive-component
app.MapGet("/server-interactive-component", () => new RazorComponentResult<Counter>());
علت اینجا است که اگر به سورس HTML رندر شده مراجعه کنیم، خبری از درج اسکریپت blazor.web.js در انتهای آن نیست. به همین جهت برای مثال فایل جدید CounterInteractive.razor را به صورت زیر اضافه می‌‌کنیم که ساختار آن شبیه به فایل App.razor است:
<!DOCTYPE html>
<html lang="en">
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
    <title>Interactive server component</title>
    <base href="/"/>
</head>
<body>
   <h1>Interactive server component</h1>

   <Counter/>

  <script src="_framework/blazor.web.js"></script>
</body>
</html>
و هدف اصلی از آن، تشکیل یک قالب و درج اسکریپت blazor.web.js در انتهای آن است.
سپس تعریف endpoint متناظر را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
// http://localhost:5227/server-interactive-component
app.MapGet("/server-interactive-component", () => new RazorComponentResult<CounterInteractive>());
اینبار به علت بارگذاری فایل blazor.web.js، امکانات تعاملی کامپوننت Counter فعال شده و قابل استفاده می‌شوند.


سؤال: آیا می‌توان این خروجی static SSR کامپوننت‌های بلیزر را در سرویس‌های یک برنامه ASP.NET Core هم دریافت کرد؟

منظور این است که آیا می‌توان از یک کامپوننت Blazor، به همراه تمام پیشرفت‌های Razor در آن که در Viewهای MVC قابل دسترسی نیستند، به‌شکل یک رشته‌ی خالص، خروجی گرفت و برای مثال از آن به‌عنوان قالب پویای محتوای ایمیل‌ها استفاده کرد؟
پاسخ: بله! زیر ساخت RazorComponentResult که از سرویس HtmlRenderer استفاده می‌کند، بدون نیاز به برپایی یک endpoint هم قابل دسترسی است:
using Microsoft.AspNetCore.Components;
using Microsoft.AspNetCore.Components.Web;

namespace WebApi8x.Services;

public class BlazorStaticRendererService
{
    private readonly HtmlRenderer _htmlRenderer;

    public BlazorStaticRendererService(HtmlRenderer htmlRenderer) => _htmlRenderer = htmlRenderer;

    public Task<string> StaticRenderComponentAsync<T>() where T : IComponent
        => RenderComponentAsync<T>(ParameterView.Empty);

    public Task<string> StaticRenderComponentAsync<T>(Dictionary<string, object?> dictionary) where T : IComponent
        => RenderComponentAsync<T>(ParameterView.FromDictionary(dictionary));

    private Task<string> RenderComponentAsync<T>(ParameterView parameters) where T : IComponent =>
        _htmlRenderer.Dispatcher.InvokeAsync(async () =>
                                             {
                                                 var output = await _htmlRenderer.RenderComponentAsync<T>(parameters);
                                                 return output.ToHtmlString();
                                             });
}
برای کار با آن، ابتدا باید سرویس فوق را به صورت زیر ثبت و معرفی کرد:
builder.Services.AddScoped<HtmlRenderer>();
builder.Services.AddScoped<BlazorStaticRendererService>();
و سپس یک نمونه مثال فرضی نحوه‌ی تزریق و فراخوانی سرویس BlazorStaticRendererService به صورت زیر است که در آن روش ارسال پارامترها هم بررسی شده‌است:
app.MapGet("/static-renderer-service-test",
           async (BlazorStaticRendererService renderer, int data = 1) =>
           {
               var parameters = new Dictionary<string, object?>
                                {
                                    { nameof(SsrTest.Data), data },
                                };
               var html = await renderer.StaticRenderComponentAsync<SsrTest>(parameters);
               return Results.Content(html, "text/html");
           });

کدهای کامل این مطلب را می‌توانید از اینجا دریافت کنید: WebApi8x.zip
نظرات مطالب
بررسی روش مشاهده خروجی SQL حاصل از کوئری‌های Entity framework Core
یک نکته‌ی تکمیلی: یافتن ساده‌تر کوئری‌ها در لاگ نهایی

پس از فعالسازی لاگ کردن عملیات در EF Core، مشکلی که در بین انبوهی از اطلاعات لاگ شده رخ می‌دهد این است که این کوئری خاص دقیقا مرتبط به کدام قسمت برنامه است؟ برای یافتن ساده‌تر کوئری‌ها و ارتباط دادن آن‌ها با کدهای قسمت‌های مختلف برنامه، در EF Core 2.2، قابلیتی تحت عنوان TagWith افزوده شده‌است:
var orders = 
      (from b in context.Orders.TagWith(@"List of top 10 orders") 
      orderby b.Price descending 
      select b).Take(10).ToList();
با این خروجی
-- List of top 10 orders
 
SELECT TOP(@__p_1) [b].[Id], [b].[Name], [b].[Price]
 FROM [Orders] AS [b] 
ORDER BY [b].[Price] DESC
که در آن عبارت TagWith در ابتدای لاگ درج شده‌است و به این ترتیب ارتباط دادن کدهای برنامه با خروجی لاگ شده و یافتن معادل‌ها، ساده‌تر می‌شود.
اشتراک‌ها
افزونه‌ی SQL Code Guard

SQL Code Guard is a free solution for SQL Server that provides fast and comprehensive static analysis for T-Sql code, shows code complexity and objects dependencies.

افزونه‌ی SQL Code Guard
مطالب
MTOM در WCF
در  WCF سه نوع Message Encoder وجود دارد:
  • Text(Xml) Message Encoder(به صورت پیش فرض در تمام Http-Base Binding‌ها از این Encoder استفاده می‌شود)
  • Binary Message Encoder(به صورت پیش فرض در تمام Net* Binding‌ها از این encoder استفاده می‌شود که برای سرویس‌های وب مناسب نیست)
  • MTOM Message Encoder (در حالت استفاده از Http-Base Binding‌ها و انتقال اطلاعات به صورت باینری از این گزینه استفاده می‌شود که به صورت پیش فرض غیر فعال است)
Encoding یا رمزگذاری در WCF به این معنی است که داده‌های مورد نظر برای انتقال، به یکی از فرمت‌های MTOM ، Text-Xml یا  Binary سریالایز شوند.
 وضعیتی را در نظر بگیرید که در یک پروژه مبتنی بر WCF قصد دارید حجمی زیاد از داده به فرمت باینری  (نظیر فایل ها) را بین سرور و کلاینت رد و بدل کنید. به صورت معمول بسیاری از برنامه نویسان، یک کلاس به همراه DataContractAttribute ایجاد می‌کنند که در آن خاصیتی به صورت آرایه ای از نوع بایت که DataMemberAttribute را نیز دارد برای انتقال محتویات فایل استفاده می‌شود. اما باید یک نکته را مد نظر داشت و آن این است که به صورت پیش فرض فرمت انتقال داده‌ها در WCF به صورت Text/Xml است  و برای انتقال داده‌ها نیز از فرمت Base 64 استفاده خواهد شد. مشکل اصلی این جاست که در حالت Text/Xml Encoding برای انتقال داده‌های باینری، برای هر سه بایت، چهار کاراکتر استفاده می‌شود در نتیجه، این باعث افزایش حجم داده تا 33 درصد خواهد شد که کارایی سیستم را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
اما خبر خوب این است که استانداردی وجود دارد به نام MTOM یا همان Message Transmission Optimization Mechanism، برای این که بتوان محتوای باینری را بدون افزایش حجم داده انتقال داد. برای پیاده سازی این روش باید موارد زیر را در نظر داشته باشید:

»متد یا همان OperationContract که وظیفه آن ارسال یا دریافت داده‌ها با فرمت MTOM است فقط کلاس هایی را انتقال دهد که دارای MessageContractAttribute هستند. نباید از DataContractAttribute استفاده نمایید.
»خاصیتی که نوع آن آرایه ای از بایت‌ها است نباید دارای DataMemberAttribute باشد؛ بلکه به جای آن باید از MessageBodyMember استفاده نمایید.
»به جای []Byte می‌توان از نوع Stream نیز استفاده کرد(الزامی نیست).
»مقدار خاصیت MessageEncoding در Binding استفاده شده باید MTOM تعیین شود.
پیاده سازی یک مثال
ابتدا کلاس مورد نظر را به صورت زیر تهیه می‌کنیم:
[MessageContract]
public class MyFile
{
    [MessageHeader] 
    public String Filename { get; set; }

    [MessageBodyMember]    
    public Byte[] Contents { get; set; } 
}
چند تذکر
  • به جای DataContract از MessageContract استفاده می‌شود؛
  • تمام خاصیت هایی که نوع آن‌ها غیر از []Byte است باید دارای MessageHeader باشند؛
  • خاصیتی که برای انتقال محتوای باینری تهیه شده است، باید از MessageBodyMember استفاده نماید؛
  • مجاز به تعریف فیلد یا فیلد هایی که نوع آن‌ها Primitive Type است نمی‌باشید.

تنظیمات مربوط به Binding نیز به صورت خواهد بود:

<bindings> 
    <wsHttpBinding>
        <binding name="WsHttpMtomBinding" messageEncoding="Mtom" /> 
    </wsHttpBinding>
 </bindings>
اما یک نکته...
هدف از استفاده از MTOM برای افزایش کارایی انتقال داده‌های باینری در حجم زیاد است. در زیر نتایج مقایسه بررسی انتقال اطلاعات به دو صورت MTOM و Text برای حجم داده‌های متفاوت را مشاهده می‌کنید:


با دقت در نتایج بالا مشخص می‌شود که این روش در حجم داده‌های پایین (مثل 100 بایت یا 1000 بایت) عملکرد مورد انتظار را نخواهد داشت. پس این نکته را نیز در هنگام پیاده سازی به این روش مد نظر داشته باشید.

 
مطالب
یکپارچه کردن ELMAH با WCF RIA Services

پیشتر در مورد ELMAH مطلبی را منتشر کرده بودم و اگر برنامه نویس ASP.NET هستید و با ELMAH آشنایی ندارید،‌ جدا نیمی از عمر کاری شما بر فنا است!
هاست پیش فرض یک WCF RIA Service هم یک برنامه‌ی ASP.NET است. بنابراین کلیه‌ی خطاهای رخ داده در سمت سرور را باید بتوان به نحوی لاگ کرد تا بعدا با مطالعه‌ی آن‌ها اطلاعات ارزشمندی را از نقایص برنامه در عمل و پیش از گوشزد شدن آن‌ها توسط کاربران، دریافت، بررسی و رفع کرد.
کلیه خطاها را لاگ می‌کنم تا:
- بدانم معنای جمله‌ی "برنامه کار نمی‌کنه" چی هست.
- بدون روبرو شدن با کاربران یا حتی سؤال و جوابی از آن‌ها بدانم دقیقا مشکل از کجا ناشی شده.
- بدانم رفتارهای عمومی کاربران که منجر به بروز خطا می‌شوند کدام‌ها هستند.
- بدانم در کدامیک از قسمت‌های برنامه تعیین اعتبار ورودی کاربران یا انجام نشده یا ضعیف و ناکافی است.
- بدانم زمانیکه دوستی (!) قصد پایین آوردن برنامه را با تزریق SQL داشته، دقیقا چه چیزی را وارد کرده، در کجا و چه زمانی؟
- بتوانم Remote worker خوبی باشم.

ELMAH هم برای لاگ کردن خطاهای مدیریت نشده‌ی یک برنامه‌ی ASP.NET ایجاد شده است. بنابراین باید بتوان این دو (WCF RIA Services و ELMAH) را به نحوی با هم سازگار کرد. برای اینکار نیاز است تا یک مدیریت کننده‌ی خطای سفارشی را با پیاده سازی اینترفیس IErrorHandler تهیه کنیم (تا خطاهای مدیریت نشده‌ی حاصل را به سمت ELMAH هدایت کند) و سپس آن‌را به کمک یک ویژگی یا Attribute به DomainService خود جهت لاگ کردن خطاها اعمال نمائیم. روش تعریف این Attribute را در کدهای بعد ملاحظه خواهید نمود (در اینجا نیاز است تا دو ارجاع را به اسمبلی‌های Elmah.dll که دریافت کرده‌اید و اسمبلی استاندارد System.ServiceModel نیز به پروژه اضافه نمائید):

//add a reference to "Elmah.dll"
using System;
using System.ServiceModel.Channels;
using System.ServiceModel.Dispatcher;
using System.Web;

namespace ElmahWcf
{
public class HttpErrorHandler : IErrorHandler
{
#region IErrorHandler Members
public bool HandleError(Exception error)
{
return false;
}

public void ProvideFault(Exception error, MessageVersion version, ref Message fault)
{
if (error == null)
return;

if (HttpContext.Current == null) //In case we run outside of IIS
return;

Elmah.ErrorSignal.FromCurrentContext().Raise(error);
}
#endregion
}
}

//add a ref to "System.ServiceModel" assembly
using System;
using System.Collections.ObjectModel;
using System.ServiceModel;
using System.ServiceModel.Channels;
using System.ServiceModel.Description;
using System.ServiceModel.Dispatcher;

namespace ElmahWcf
{
public class ServiceErrorBehaviorAttribute : Attribute, IServiceBehavior
{
Type errorHandlerType;
public ServiceErrorBehaviorAttribute(Type errorHandlerType)
{
this.errorHandlerType = errorHandlerType;
}

#region IServiceBehavior Members

public void AddBindingParameters(
ServiceDescription serviceDescription,
ServiceHostBase serviceHostBase, Collection<ServiceEndpoint> endpoints,
BindingParameterCollection bindingParameters)
{ }

public void ApplyDispatchBehavior(
ServiceDescription serviceDescription,
ServiceHostBase serviceHostBase)
{
IErrorHandler errorHandler;
errorHandler = (IErrorHandler)Activator.CreateInstance(errorHandlerType);
foreach (ChannelDispatcherBase cdb in serviceHostBase.ChannelDispatchers)
{
ChannelDispatcher cd = cdb as ChannelDispatcher;
cd.ErrorHandlers.Add(errorHandler);
}
}

public void Validate(
ServiceDescription serviceDescription,
ServiceHostBase serviceHostBase)
{ }
#endregion
}
}
اکنون پس از تعریف ویژگی ServiceErrorBehavior، نوبت به اعمال آن می‌رسد. به فایل DomainService خود مراجعه کرده و یک سطر زیر را به آن اضافه نمائید:
    [ServiceErrorBehavior(typeof(HttpErrorHandler))] //Integrating with ELMAH
[EnableClientAccess()]
public partial class MyDomainService : LinqToEntitiesDomainService<myEntities>

در ادامه نحوه‌ی افزودن تعاریف متناظر با ELMAH به Web.Config برنامه ذکر شده است. این تعاریف برای IIS6 و 7 به بعد هم تکمیل گردیده است. خطاها هم به صورت فایل‌های XML در پوشه‌ای به نام Errors که به ریشه‌ی سایت اضافه خواهید نمود (یا هر پوشه‌ی دلخواه دیگری)، لاگ می‌شوند.
به نظر من این روش، از ذخیره سازی اطلاعات لاگ‌ها در دیتابیس بهتر است. چون اساسا زمانیکه خطایی رخ می‌دهد شاید مشکل اصلی همان ارتباط با دیتابیس باشد.
قسمت ارسال خطاها به صورت ایمیل نیز comment شده است که در صورت نیاز می‌توان آن‌را فعال نمود:

<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<configuration>
<configSections>
<sectionGroup name="elmah">
<section name="security" requirePermission="false" type="Elmah.SecuritySectionHandler, Elmah"/>
<section name="errorLog" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorLogSectionHandler, Elmah" />
<section name="errorMail" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorMailSectionHandler, Elmah" />
<section name="errorFilter" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorFilterSectionHandler, Elmah"/>
<section name="errorTweet" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorTweetSectionHandler, Elmah"/>
</sectionGroup>
</configSections>

<elmah>
<security allowRemoteAccess="1" />
<errorLog type="Elmah.XmlFileErrorLog, Elmah" logPath="~/Errors" />
<!-- <errorMail
from="errors@site.net"
to="nasiri@site.net"
subject="prj-error"
async="true"
smtpPort="25"
smtpServer="mail.site.net"
noYsod="true" /> -->
</elmah>

<system.webServer>
<modules runAllManagedModulesForAllRequests="true">
<add name="ErrorLog" type="Elmah.ErrorLogModule, Elmah"/>
<add name="DomainServiceModule"
preCondition="managedHandler"
type="System.ServiceModel.DomainServices.Hosting.DomainServiceHttpModule, System.ServiceModel.DomainServices.Hosting, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35" />
</modules>
<validation validateIntegratedModeConfiguration="false" />
<handlers>
<add name="Elmah" verb="POST,GET,HEAD" path="myelmah.axd" type="Elmah.ErrorLogPageFactory, Elmah" />
</handlers>
</system.webServer>
<system.web>
<globalization
requestEncoding="utf-8"
responseEncoding="utf-8"
/>
<authentication mode="Forms">
<!--one month ticket-->
<forms name=".403AuthV"
cookieless="UseCookies"
slidingExpiration="true"
protection="All"
path="/"
timeout="43200" />
</authentication>
<httpHandlers>
<add verb="POST,GET,HEAD" path="myelmah.axd" type="Elmah.ErrorLogPageFactory, Elmah" />
</httpHandlers>
<httpModules>
<add name="ErrorLog" type="Elmah.ErrorLogModule, Elmah"/>
<add name="DomainServiceModule"
type="System.ServiceModel.DomainServices.Hosting.DomainServiceHttpModule, System.ServiceModel.DomainServices.Hosting, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35" />
</httpModules>
<compilation debug="true" targetFramework="4.0">
<assemblies>
<add assembly="System.Data.Entity, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089" />
</assemblies>
</compilation>
</system.web>
<connectionStrings>
</connectionStrings>
<system.serviceModel>
<serviceHostingEnvironment
aspNetCompatibilityEnabled="true"
multipleSiteBindingsEnabled="true" />
</system.serviceModel>
</configuration>
اکنون برای مثال به یکی از متدهای DomainService خود سطر زیر را اضافه کرده و برنامه را آزمایش کنید:
throw new Exception("This is an ELMAH test");

سپس به آدرس http://localhost/myelmah.axd مراجعه نموده و اطلاعات لاگ شده حاصل را بررسی کنید:


این روش با WCF Services های متداول هم کار می‌کند. فقط در این سرویس‌ها باید aspNetCompatibilityEnabled مطابق تگ‌های ذکر شده‌ی system.serviceModel فوق در web.config لحاظ شوند (این مورد به صورت پیش فرض در WCF RIA Services وجود دارد). همچنین ویژگی زیر نیز باید به سرویس شما اضافه گردد:
[AspNetCompatibilityRequirements(RequirementsMode = AspNetCompatibilityRequirementsMode.Allowed)]

منابع مورد استفاده:
Integrating ELMAH for a WCF Service
Making WCF and ELMAH play nice together
Getting ELMAH to work with WCF services



پ.ن.
اگر به خطاهای ASP.NET دقت کرده باشید که به yellow screen of death هم مشهور هستند (در مقابل صفحات آبی ویندوز!)، ابتدای آن خیلی بزرگ نوشته شده Server Error و سپس ادامه‌ی خطا. همین مورد دقیقا یادم هست که هر بار سبب بازخواست مدیران شبکه بجای برنامه نویس‌ها می‌شد! (احتمالا این هم یک نوع بدجنسی تیم ASP.NET برای گرفتن حال ادمین‌های شبکه است! و گرنه مثلا می‌توانستند همان ابتدا بنویسند program/application error بجای server error)

مطالب
دریافت خروجی Curl از HttpClient در دات‌نت (NET.)
در این مقاله قصد دارم راجع‌به یک Extension در دات نت صحبت کنم که خیلی وقت‌ها می‌تواند بسیار مفید و نجات بخش و همینطور در زمان کارتان تاثیر زیادی بگذارد. خیلی وقت‌ها پیش آمده که داریم با یک سرویس بیرونی ارتباط برقرار میکنیم، اما هنگام فراخوانی کردن، با خطا مواجه می‌شویم و ما متوجه دلیل خطای رخ داده در آن لحظه نمی‌شویم. برای خود من بار‌ها پیش آمده که Property‌های اطلاعات ورودی برای وب سرویس را بصورت Pascal Case داده باشم، ولی سرویس بیرونی فقط بصورت Camel Case برای آن قابل قبول بوده‌است و من بعد از ساعت‌ها بررسی متوجه این موضوع می‌شدم و یا ممکن بود یک Property با مقدار نادرست ارسال می‌کردم و یا ممکن بود یک Property را اصلا ارسال نمی‌کردم و یا حتی اینکه یک Header را درست نمی‌فرستادم و کلی از این موضوعات که با آن‌ها برخورد کردیم و با صرف زمان، مشکل را حل کردیم. این Extension کار ما را برای حل این مسائل خیلی راحت می‌کند.

حالا چطور و چگونه ازش استفاده کنیم؟!

این Extension کارش این است، وقتی HttpClient ما مقدار دهی شده و آماده‌ی برای ارسال درخواست به سرویس بیرونی است، می‌توانیم قبل ارسال، آن را فراخوانی کنیم و یک خروجی Curl از درخواستی را که داریم می‌فرستیم، ببینیم. سپس خروجی Curl را در ترمینال صدا بزنیم و نتیجه را ببینیم. همینطور می‌توانیم به Postman خود Import کنیم و با داکیومنتی که داده شده، بررسی کنیم و مشکل را دقیق‌تر بررسی کنیم.

نحوه Import کردن Curl در Postman
 open the Postman -> click on the Import button -> 
select the Raw text tab -> paste the curl script here -> 
then press the Continue button -> at the end press the button import.
جای دیگری که نقش این Extension می‌تواند تاثیر گذار باشد، زمانی است که ما از نحوه‌ی فراخوانی سرویس‌های بیرونی خود که در سیستم نوشته شده، هیچ داکیومنت یا Postman Collection ای نداریم. ما با این Extension با خروجی Curl که در اختیارمان می‌گذارد، می‌توانیم Collection خود را ایجاد کنیم و در اختیار هم تیمی‌های خود قرار دهیم. می‌بینید که چقدر کارها را ساده و راحت می‌کند!

استفاده از این Extension بسیار ساده و سریع است و شما با نوشتن یک خط می‌توانید آن را فراخوانی کنید: 
آدرس Nuget Package


این Extension سه(۳) راه برای نمایش Curl دارد:

۱- چاپ در Console
httpClient.GenerateCurlInConsole(httpRequestMessage, null);
پارامتر دوم، کانفیگ هست که شما می‌توانید بنا به نیاز، آنها را تغییر دهید (پیش فرض آن null است). مثال و توضیحات کانفیگ به شرح زیر است:
httpClient.GenerateCurlInConsole(
   httpRequestMessage,
   configs =>
   {
     configs.TurnOn = true;
     configs.NeedAddDefaultHeaders = true;
     configs.EnableCodeBeautification = false;
   });
- مقدارTurnOn پیش فرض فعال است؛ درصورت غیرفعال کردن جنریتور، غیر فعال می‌شود و عمل ایجاد اسکریپت را انجام نمی‌دهد.
- با مقدارNeedAddDefaultHeaders می‌توانید مشخص کنید در صورت داشتن هدر‌های پیش فرض، در خروجی Curl اضافه شود یا خیر. پیش فرض آن فعال هست.
- مقدارEnableCodeBeautification اگر فعال باشد اسکریپت‌های چاپ شده در Console را به ازای هر HttpMethod، با رنگ متفاوتی نشان می‌دهد؛ برای خوانایی بهتر اسکریپت. بصورت پیش فرض غیر فعال است.

۲- ذخیره در فایل

httpClient.GenerateCurlInFile(httpRequestMessage, null);
پارامتر دوم کانفیگ هست که شما می‌توانید بنا به نیاز، آنها را تغییر دهید (پیش فرض آن null است).
مثال و توضیحات کانفیگ به شرح زیر است:
httpClient.GenerateCurlInFile(
   httpRequestMessage,
   configs =>
   {
    configs.Filename = "your filename";
    configs.Path = "your path";
    configs.TurnOn = true;
    configs.NeedAddDefaultHeaders = true;
   });
- مقدارFilename را اگر وارد کنید، می‌توانید نام فایلی را که ایجاد می‌شود، مشخص کنید. در صورت مقدار ندادن، پیش فرض تاریخ روز جاری را اعمال میکند. مثال: 20220910.curl
- مقدارPath را می‌توانید در صورت داشتن مسیری خاص، مشخص کنید. در غیر این صورت بصورت پیش فرض اطلاعات را در مسیر ProjectDirectory\bin\Debug\netX ذخیره می‌کند.
- مقدارTurnOn پیش فرض آن فعال است. درصورت غیرفعال کردن جنریتور غیر فعال می‌شود و عمل ایجاد اسکریپت را انجام نمی‌دهد.
- با مقدار NeedAddDefaultHeaders می‌توانید مشخص کنید در صورت داشتن هدر‌های پیش فرض، در خروجی Curl اضافه شود یا خیر. پیش فرض آن فعال هست.

۳- ذخیره در متغیر

httpClient.GenerateCurlInString(httpRequestMessage);

لینک آدرس GitHub پروژه جهت دیدن سورس پروژه و دیدن مثال‌های بیشتر و همینطور برای دیدن قابلیت‌های بیشتر این extension.

خوشحال می‌شوم اگه نظری دارید راجع به پروژه و یا مشکلی دیدید در سورس کد به من اطلاع بدهید و خیلی خوشحال می‌شوم اگر در تکمیل و پیاده سازی این پروژه مشارکت کنید و اگر این پروژه براتون جذاب و یا مفید بود استار بدهید.

نظرات مطالب
EF Code First #12
سلام؛
کد زیر که درون IUow تعریف شده آیا برای NH هم قابل استفاده است؟ آیا مستقل از Orm است؟
IDbSet<TEntity> Set<TEntity>() where TEntity : class;
درون Wpf من نیاز به خاصیت Local دارم که ازنوع ObservableCollection است . آیا درست است که از لایه Service این نوع را برگردانم ؟ آیا برای پیاده سازی NH نیز این قابل استفاده است ؟ آخه من درون Vm  مجبورم
_uow.Set<Person>().Local
استفاده کنم.
در صورت امکان راهنمایی کنید؟
مطالب
Vue CLI
تیم Vue یک ابزار را جهت scaffold سریع یک پروژه Vue، به صورت رسمی ارائه کرده‌است. توسط این ابزار به صورت سریع می‌توانیم ساختار یک پروژه استاندارد Vue را ایجاد کنیم.

چرا نیاز به Vue CLI داریم؟
  • زیرا نیاز به build processهایی داریم که به ما امکان استفاده از ES6, SCSS و دیگر ویژگیهای عالی را خواهند داد.
  • جهت ساخت و یکی‌سازی فایل‌های تمپلیت
  • بارگذاری نکردن تمامی فایل‌ها به صورت یکجا در زمان Startup 
  • می‌توانیم تسک‌هایی از قبیل Server-side rendering, code-splitting را انجام دهیم.
 
نصب Vue CLI 
ابتدا مطمئن شوید که آخرین نگارش Node.js را نصب کرده‌اید. سپس جهت نصب Vue CLI، خط فرمان را گشوده و دستور زیر ذیل را صادر کنید: 
npm install -g vue-cli

با اجرای فرمان فوق، ابزار CLI به صورت global و عمومی نصب خواهد شد. در ادامه می‌توانیم با دستور vue list، لیستی از قالب‌های رسمی را که توسط CLI قابل ایجاد هستند، مشاهده نمائید: 

در اینجا ما از قالب webpack-simple استفاده خواهیم کرد. برای اینکار دستور زیر را جهت ایجاد یک پروژه بر اساس این قالب صادر کنید: 
vue init webpack-simple dntVue

به این ترتیب در سریعترین زمان ممکن توانستیم یک برنامه‌ی Vue را ایجاد کنیم: 

در اینجا ساختار یک پروژه جدید Vue را مشاهده می‌کنید:

index.html: کار شروع و ارائه برنامه را انجام می‌دهد.
package.json: وابستگی‌های npm برنامه را به همراه دارد.
src/App.vue: کامپوننت اصلی برنامه است.
پوشه src/assets: حاوی فایل‌های استاتیک پروژه است.
src/main.js: نقطه‌ی آغاز برنامه است.
webpack.config.json: تنظیمات وب‌پک جهت اجرای پروژه و بارگذاری ماژول‌های موردنیاز.


اجرای برنامه
ابتدا نیاز است وابستگی‌های برنامه دریافت شوند. اینکار را توسط دستور npm install و یا دستور yarn (در صورتیکه yarn را از قبل بر روی سیستم خود نصب کرده‌اید) انجام خواهیم داد:
npm install
به این ترتیب تمامی وابستگی‌های پروژه درون پوشه‌ی node_module تشکیل خواهند شد. اکنون می‌توانیم با صدور دستور npm run dev پروژه را اجرا کنیم:

بررسی فایل‌های Vue
درون یک برنامه‌ی Vue واقعی، فایل‌هایی با پسوند vue. وجود دارند. این فایل شامل تمپلیت، کدها و همچنین استایل‌های یک کامپوننت می‌باشند. 
<template>
    <div>
        <!-- Write your HTML with Vue in here -->
    </div>
</template>

<script>
    export default {
        // Write your Vue component logic here
    }
</script>

<style scoped>
    /* Write your styles for the component in here */
</style>

بنابراین درون فایلی با ساختار فوق، تمامی موارد مورد نیاز برای یک کامپوننت ویو را خواهیم داشت و به اصطلاح نیازی به context switching نخواهیم داشت؛ زیرا تمامی قسمت‌ها را به صورت یکجا در یک محل در اختیار داریم و به راحتی می‌توانیم تمرکز خود را بر روی کدها قرار دهیم. درون کامپوننت نیز می‌توانیم کامپوننت‌های موردنیاز را ایمپورت و از آن استفاده کنیم: 
import { New } from "./components/New.vue";
export default {
    components: {
        New
    }
}


Vue CLI 3
تا اینجا از نسخه‌ی پایدار Vue CLI استفاده کردیم. نسخه‌ی 3 آن هنوز در مرحله‌ی beta قرار دارد. در این نسخه امکانات و دستورات بیشتری اضافه شده‌است؛ از ایجاد یک پروژه ساده تا ایجاد یک پروژه مبتنی بر TypeScript. برای نصب و یا آپگرید می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:
npm install -g @vue/cli
اکنون می‌توانید با صادر کردن دستور vue --version، شماره نسخه‌ی آن را مشاهده نمائید:
3.0.0-beta.11


ایجاد یک پروژه جدید
برای ایجاد یک پروژه جدید می‌توانید دستور زیر را صادر کنید:
vue create my-project
همانطور که مشاهده می‌کنید در این نسخه بجای استفاده از دستور vue init، از vue create استفاده شده است. در اینحالت می‌توانید نوع ایجاد پروژه را تعیین کنید:
Vue CLI v3.0.0-beta.11
? Please pick a preset: (Use arrow keys)
❯ default (babel, eslint)
  Manually select features
حالت پیش‌فرض، چنین ساختاری را برایتان ایجاد خواهد کرد:

بعد از طی کردن مراحل، می‌توانید قالب پروژه‌ی ایجاد شده را به صورت یک preset داشته باشید تا در پروژه‌های آینده مجبور نباشید مراحل قبل را طی کنید. این preset درون یک فایل JSON به صورت زیر ذخیره خواهد شد و حاوی اطلاعات زیر است:
{
  "useConfigFiles": true,
  "router": true,
  "vuex": true,
  "cssPreprocessor": "sass",
  "plugins": {
    "@vue/cli-plugin-babel": {},
    "@vue/cli-plugin-eslint": {
      "config": "airbnb",
      "lintOn": ["save", "commit"]
    }
  }
}

در حالت manually نیز می‌توانید گزینه‌های بیشتری را برای تعیین نوع قالب پروژه، انتخاب نمائید. به عنوان مثال می‌توان از TypeScript یا اینکه از lintter یا formatter خاصی برای کدها استفاده کرد:

در ادامه دیگر آپشن‌ها را نیز می‌توانید تعیین کرده و در نهایت به صورت یک قالب از پیش تعریف شده نیز پروژه را داشته باشید:


Zero-config Prototyping 
یکی از قابلیت‌های جالب Vue، امکان تهیه سریع prototype یا طرح اولیه می‌باشد. شاید اکثر اوقات نیاز داشته باشید یک ویژگی یا قابلیت خاص را با Vue تست کنید. در این موارد ممکن است از سایتی مانند CodePen استفاده کنید. اما توسط افزونه‌ی cli-service-global می‌توانید به صورت لوکال و بدون نیاز به راه‌اندازی یک پروژه‌ی جدید، کدهای موردنیاز را آزمایش کنید. فرض کنید می‌خواهیم تمپلیت زیر را قبل از افزودن آن به پروژه، مورد تست قرار دهیم:
<!-- MyCard.vue -->
<template>
    <div class="card">
    <h1>Card Title</h1>
    <p>Card content goes here. Make sure it's not Lorem.</p>
    </div>
</template>
در این‌حالت می‌توانیم با نصب افزونه موردنظر، فایل فوق را به راحتی و بدون نیاز به راه‌اندازی یک پروژه جدید، تست کنیم:
npm install -g @vue/cli-service-global
اکنون می‌توانیم خروجی را با صدور فرمان زیر درون مرورگر مشاهده کنیم:
vue serve MyCard.vue
با صدرو فرمان فوق، فایل توسط افزونه‌ی عنوان شده، از طریق مرورگر قابل دسترسی می‌باشد:

خروجی: