مطالب دوره‌ها
کار با AutoMapper زمانیکه نوع منبع داده مورد استفاده مشخص نیست
در سناریوهای متداول نگاشت اشیاء، مشخص است که نوع ViewModel برنامه چیست و معادل Model آن کدام است. اما حالت‌هایی مانند کار با anonymous objects و یا data reader و data table و امثال آن نیز وجود دارند که در این حالت‌ها، نوع منبع داده‌ی مورد استفاده، شیء مشخصی نیست که بتوان آن‌را در قسمت CreateMap مشخص کرد. برای مدیریت یک چنین حالت‌هایی، متد DynamicMap طراحی شده‌است.

مثال اول: تبدیل یک DataTable به لیست جنریک معادل

فرض کنید یک DataTable را با ساختار و داده‌های ذیل در اختیار داریم:
var dataTable = new DataTable("SalaryList");
dataTable.Columns.Add("User", typeof (string));
dataTable.Columns.Add("Month", typeof (int));
dataTable.Columns.Add("Salary", typeof (decimal));
 
var rnd = new Random();
for (var i = 0; i < 200; i++)
  dataTable.Rows.Add("User " + i, rnd.Next(1, 12), rnd.Next(400, 2000));
نوع این DataTable کاملا پویا است و می‌تواند هربار در قسمت‌های مختلف برنامه تعریف متفاوتی داشته باشد.
در ادامه معادل کلاس ساختار ستون‌های این DataTable را به صورت ذیل تهیه می‌کنیم.
public class SalaryList
{
  public string User { set; get; }
  public int Month { set; get; }
  public decimal Salary { set; get; }
}
اکنون می‌خواهیم اطلاعات DataTable را به لیستی جنریک از SalaryList نگاشت کنیم. برای اینکار تنها کافی است از متد DaynamicMap استفاده نمائیم:
var salaryList = AutoMapper.Mapper.DynamicMap<IDataReader, List<SalaryList>>(dataTable.CreateDataReader());
منبع داده را از نوع IDataReader بر اساس متد CreateDataReader مشخص کرده‌ایم. به این ترتیب AutoMapper قادر خواهد بود تا اطلاعات این DataTable را به صورت خودکار پیمایش کند. سپس مقصد را نیز لیست جنریکی از کلاس SalaryList تعیین کرده‌ایم. مابقی کار را متد DynamicMap انجام می‌دهد.
کار با AutoMapper نسبت به راه حل‌های Reflection متداول بسیار سریعتر است. زیرا AutoMapper از مباحث Fast reflection به صورت توکار استفاده می‌کند.


مثال دوم: تبدیل لیستی از اشیاء anonymous به لیستی جنریک

در اینجا قصد داریم یک شیء anonymous را به شیء معادل SalaryList آن نگاشت کنیم. این‌کار را نیز می‌توان توسط متد DynamicMap انجام داد:
var anonymousObject = new
{
  User = "User 1",
  Month = 1,
  Salary = 100000
};
var salary = Mapper.DynamicMap<SalaryList>(anonymousObject);
و یا نمونه‌ی دیگر آن تبدیل یک لیست anonymous به معادل جنریک آن است که به نحو ذیل قابل انجام است:
var anonymousList = new[]
{
  new
  {
   User = "User 1",
   Month = 1,
   Salary = 100000
  },
  new
  {
   User = "User 2",
   Month = 1,
   Salary = 300000
  }
};
var salaryList = anonymousList.Select(item => Mapper.DynamicMap<SalaryList>(item)).ToList();
این نکته در مورد حاصل کوئری‌های LINQ یا IQueryable‌ها نیز صادق است.


مثال سوم: نگاشت پویا به یک اینترفیس

فرض کنید یک چنین اینترفیسی، در برنامه تعریف شده‌است و همچنین دارای هیچ نوع پیاده سازی هم در برنامه نیست:
public interface ICustomerService
{
  string Code { get; set; }
  string Name { get; set; }
}
اکنون قصد داریم یک شیء anonymous را به آن نگاشت کنیم:
var anonymousObject = new
{
  Code = "111",
  Name = "Test 1"
};
var result = Mapper.DynamicMap<ICustomerService>(anonymousObject);
در این حالت خاص، AutoMapper با استفاده از یک Dynamic Proxy به نام LinFu (که با اسمبلی آن Merge شده‌است)، پیاده سازی پویایی را از اینترفیس مشخص شده تهیه کرده و سپس کار نگاشت را انجام می‌دهد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: 
AM_Sample05.zip
مطالب
تبدیل تعدادی تصویر به یک فایل PDF

صورت مساله:
تعدادی تصویر داریم، می‌خواهیم این‌ها را تبدیل به فایل PDF کنیم به این شرط که هر تصویر در یک صفحه مجزا قرار داده شود.
در ادامه برای این منظور از کتابخانه‌ی iTextSharp استفاده خواهیم کرد.

iTextSharp چیست؟
iTextSharp کتابخانه‌ی سورس باز و معروفی جهت تولید فایل‌های PDF ، توسط برنامه‌های مبتنی بر دات نت است. آن را از آدرس زیر می‌توان دریافت کرد:


کتابخانه iTextSharp نیز جزو کتابخانه‌هایی است که از جاوا به دات نت تبدیل شده‌اند. نام کتابخانه اصلی iText است و اگر کمی جستجو کنید می‌توانید کتاب 617 صفحه‌ای iText in Action از انتشارات MANNING را در این مورد نیز بیابید. هر چند این کتاب برای برنامه نویس‌های جاوا نوشته شده اما نام کلاس‌ها و متدها در iTextSharp تفاوتی با iText اصلی ندارند و مطالب آن برای برنامه نویس‌‌های دات نت هم قابل استفاده است.

مجوز استفاده از iTextSharp کدام است؟
مجوز این کتابخانه GNU Affero General Public License است. به این معنا که شما موظفید، تغییری در قسمت تهیه کننده خواص فایل PDF تولیدی که به صورت خودکار به نام کتابخانه تنظیم می‌شود، ندهید. اگر می‌خواهید این قسمت را تغییر دهید باید هزینه کنید. همچنین با توجه به اینکه این مجوز، GPL است یعنی زمانیکه از آن استفاده کردید باید کار خود را به صورت سورس باز ارائه دهید؛ درست خوندید! بله! مثل مجوز استفاده از نگارش عمومی و رایگان MySQL و اگر نمی‌خواهید اینکار را انجام دهید، در اینجا تاکید شده که باید کتابخانه را خریداری کنید.

نحوه استفاده از کتابخانه iTextSharp
در ابتدا کد تبدیل تصاویر به فایل PDF را در ذیل مشاهده خواهید کرد. فرض بر این است که ارجاعی را به اسمبلی itextsharp.dll اضافه کرده‌اید:
using System.Collections.Generic;
using System.Drawing.Imaging;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;

namespace iTextSharpTests
{
public class ImageToPdf
{
public iTextSharp.text.Rectangle PdfPageSize { set; get; }
public ImageFormat ImageCompressionFormat { set; get; }
public bool FitImagesToPage { set; get; }

public void ExportToPdf(IList<string> imageFilesPath, string outPdfPath)
{
using (var pdfDoc = new Document(PdfPageSize))
{
PdfWriter.GetInstance(pdfDoc, new FileStream(outPdfPath, FileMode.Create));
pdfDoc.Open();

foreach (var file in imageFilesPath)
{
var pngImg = iTextSharp.text.Image.GetInstance(file);

if (FitImagesToPage)
{
pngImg.ScaleAbsolute(pdfDoc.PageSize.Width, pdfDoc.PageSize.Height);
}
pngImg.SetAbsolutePosition(0, 0);

//add to page
pdfDoc.Add(pngImg);
//start a new page
pdfDoc.NewPage();
}
}
}
}
}
توضیحات:
استفاده از کتابخانه‌ی iTextSharp همیشه شامل 5 مرحله است. ابتدا شیء Document ایجاد می‌شود. سپس وهله‌ای از PdfWriter ساخته شده و Document جهت نوشتن در آن گشوده خواهد شد. در طی یک سری مرحله محتویات مورد نظر به Document اضافه شده و نهایتا این شیء بسته خواهد شد. البته در اینجا چون کلاس Document اینترفیس IDisposable را پیاده سازی کرده، بهترین روش استفاده از آن بکارگیری واژه کلیدی using جهت مدیریت منابع آن است. به این ترتیب کامپایلر به صورت خودکار قطعه try/finally مرتبط را جهت پاکسازی منابع، تشکیل خواهد داد.
اندازه صفحات توسط سازنده‌ی شیء Document مشخص خواهند شد. این شیء از نوع iTextSharp.text.Rectangle است؛ اما مقدار دهی آن توسط کلاس iTextSharp.text.PageSize صورت می‌گیرد که انواع و اقسام اندازه صفحات استاندارد در آن تعریف شده‌اند.
متد iTextSharp.text.Image.GetInstance که در این مثال جهت دریافت اطلاعات تصاویر مورد استفاده قرار گرفت، 15 overload دارد که از آدرس مستقیم یک فایل تا استریم مربوطه تا Uri یک آدرس وب را نیز می‌پذیرد و از این لحاظ بسیار غنی است.

مثالی در مورد نحوه استفاده از کلاس فوق:
using System.Collections.Generic;
using System.Drawing.Imaging;

namespace iTextSharpTests
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
new ImageToPdf
{
FitImagesToPage = true,
ImageCompressionFormat = ImageFormat.Jpeg,
PdfPageSize = iTextSharp.text.PageSize.A4
}.ExportToPdf(
imageFilesPath: new List<string>
{
@"D:\3.jpg",
@"D:\4.jpg"
},
outPdfPath: @"D:\tst.pdf"
);
}
}
}

نظرات مطالب
توسعه سیستم مدیریت محتوای DNTCms - قسمت ششم
بروز رسانی !
مدل Role حذف شده و قصد اعمال دسترسی داینامیک را حداقل در این سیستم نداریم(به دلیل پیچیدگی بی دلیلی که برای کاربر نهایی دارد) . از یک Enum Flag کمک خواهیم گرفت که به شکل زیر تعریف شده است:
 [Flags]
    public enum Roles
    {
        User=1,
        Author=2,
        Editor=4,
        Moderator=8,
        Adminisrator=16,
        BlogModerator=32,
        NewsModerator=64,
        PollModerator=128,
        AnnouncementModerator=256,
        ForumModerator=512,
        PagesModerator=1024,
        CollectionsModerator=2048
    }


مطالب
چند نکته اضافه برای Refactoring
Refactoring عامل خوانایی کد و در بسیاری از مواقع، سبب بالاتر رفتن کارآیی برنامه است. در واقع حتی بسیاری از قوانین Refactoring خود یک الگوی طراحی به شمار می‌آیند. در این مقاله به تعدادی از مباحث Refactoring می‌پردازیم:

یک: به جای بازگرداندن شماره خطا، از استثناءها استفاده کنید. نمونه زیر را ببینید:
public int ReturnErrorCodes(int n1)
{
         if(n1==0)
               return -1;
          if(n1<0)
                 return -2;
            if(n1>_max)
                return -3;
            return n1;
}
همانطور که می‌بینید در کد بالا شماره‌های خطا بازگشت داده می‌شوند. در این حالت می‌توانیم آن‌ها را با استثناءها جایگزین کنیم:
public int ReturnErrorCodes(int n1)
{
         if(n1==0)
                throw new ZeroException();
          if(n1<0)
                 throw new MinException();
            if(n1>_max)
                throw new MaxException();
            return n1;
}

امروزه دیگر برگرداندن شماره‌های خطا منسوخ شده و جای آن از کلاس‌های استثناء استفاده می‌کنند و دریافت آن را از طریق Catch کنترل می‌کنند. از مزایای آن می‌توان به این اشاره کرد که کد اصلی، عاری از دستورات شرطی برای چک کردن می‌شود و کد، حالت مختصرتری به خود می‌گیرد. در یک نگاه کد نشان می‌دهد که چه اتفاقی می‌افتد و چه خطاهایی داریم. استثناءها بر خلاف شماره کدها، یک نوع ساده و ابتدایی نیستند. بلکه کلاس هستند و می‌توانند به ما قابلیت توسعه یک کلاس خطا را بدهند. متدی یا چیزی را اضافه کنیم تا قابلیت‌های آن بالاتر برود.

 دو. یک شیء کامل را بازگردانید.
نمونه کد زیر را ببینید:
Public Void Draw()
{
        var x=_pointDetector.X;
        var y=_pointerDetector.Y;
        _rectangle.Draw(x,y);
}
در این شیوه، هر چقدر متغیرهای برگشتی افزایش پیدا کنند، اهمیت استفاده از آن بیشتر می‌شود. برای حل این مسئله باید به جای برگرداندن تک تک مقادیر، همه آن‌ها را در قالب یک شیء برگردانید:
public Void Draw()
{
     var point = _pointDetector.Point;
     _rectangle.Draw(point);
}
از مزایای استفاده‌ی از الگو، این است که تعداد خطوط شما در بدنه اصلی، کاهش می‌یابد و اگر در آینده نیاز به افزایش تعداد خروجی‌ها باشد، لازم نیست که بدنه‌ی اصلی را هم تغییر بدهید و مرتب کدی یا خطی را به آن اضافه کنید.

سه
. شروط یکسان را تابع نویسی کنید. گاهی از اوقات مانند کد زیر پیش می‌آید که خروجی چندین شرط شما، خروجی یکسانی دارند. جهت این کار می‌توانید تمام این شرط‌ها را به یک تابع یا متد دیگر منتقل کنید:
public void Conditions(){
     if(a==0)
             return 0;
     if(b==0)
             return 0;
     if(c==0)
             return 0;
     if(d==0)
             return 0;
}
به جای آن می‌نویسیم:
public void Conditions()
{
          if(allConditions())
               return 0;
}
بدین صورت بدنه اصلی خلاصه‌تر شده و شرط‌ها به متدی با نامی که هدف آن را مشخص می‌کند انتقال می‌یابند.

چهار. چند خط کد شرطی را در یک شرط ننویسید و آنها را به متغیرهای جداگانه انتساب دهید. نمونه زیر را ببینید:
public void renderBanner() {
  if ((platform.toUpperCase().indexOf("MAC") > -1) &&
       (browser.toUpperCase().indexOf("IE") > -1) &&
        wasInitialized() && resize > 0 )
  {
    // do something
  }
}
در این حالت بهتر است هر شرط به یک خط و یک متغیر انتقال یابد تا خطوط تمیزتر و خلاصه‌تر و قابل فهم‌تری داشته باشیم:
public void renderBanner() {
  bool isMacOs = platform.toUpperCase().indexOf("MAC") > -1;
  bool isIE = browser.toUpperCase().indexOf("IE") > -1;
  bool wasResized = resize > 0;

  if (isMacOs && isIE && wasInitialized() && wasResized) {
    // do something
  }
}

پنج
. معرفی اکستنشن محلی: گاهی اوقات از کلاس‌هایی استفاده می‌کنید که شامل متد یا خاصیتی که احتیاج دارید نیستند و دسترسی به سورس آن کلاس هم امکان پذیر نیست یا هزینه سنگینی دارد. در این صورت می‌توانید از یک زیر کلاس یا Wrapper Class استفاده کنید.
به عنوان مثال متد NextDay جایگاه آن در DateTime است. برای افزودن این خاصیت دو راه دارید که یک زیر کلاس از DateTime ایجاد کنید و متدی را به آن اضافه کنید یا اینکه کلاس DateTime را در یک کلاس دیگر بپیچانید (محصور کنید).
public class Globalization:DateTime
{
     public int NextDay()
     {
      }
}
یا
public class Globalization
{
    public DateTime DT{get;set;}
     public int NextDay()
     {
      }
}

پی نوشت:
اینکه کلاس dateTime قابل ارث بری است یا خیر اهمیتی ندارد. تنها به عنوان مثال ذکر شده است.
مزیت این روش این است که شما در طول برنامه از یک کلاس یکسان استفاده می‌کنید و با همین یک کلاس به همه موارد دسترسی دارید و باعث وجود کد یکتایی می‌شوید و به جای اینکه مرتبا از کلاس‌های مختلف استفاده کنید، از یک نام مشخص استفاده می‌کنید و خوانایی کد را در کل برنامه بالا می‌برید.
نظرات مطالب
معرفی پروژه فروشگاهی Iris Store
 تخفیف در بخش کالاهای مشابه  نمایش داده نمی‌شود. زیرا در ایندکس لوسین لیست تخفیف‌ها وارد نشده است. لیست تخفیف‌ها به ویو  ارسال می‌شود و در آنجا بررسی می‌شود که تخفیف فعال وجود دارد یا خیر! 

راه حل بنده
کنترلر:
            // در این قسمت discounts
            // در کالاهای مشابه اضافه نشده است
            var serchResult = LuceneIndex.GetMoreLikeThisProjectItems(id)
                    .Where(item => item.Category == "کالا‌ها").Skip(1).Take(8).ToList();

            List<ProductWidgetViewModel> productToDel = new List<ProductWidgetViewModel>();
            if (serchResult.Count > 0)
            {
                foreach (var product in serchResult)
                {
                    if (product.Discount > 0)
                    {
                        var resul = await _productService.GetProductDiscount(product.Id);
                        // محصول در دیتابیس وجود نداشته
                        if (resul == null)
                        {
                            productToDel.Add(product);
                            //error
                            //serchResult.Remove(product);
                        }
                        else if (resul.Discount != 0)
                        {
                            product.Discounts = new List<ProductPageDiscountWidgetViewModel>();
                            product.Discounts.Add(resul);
                        }
                    }
                }
            }

            foreach (var product in productToDel)
            {
                serchResult.Remove(product);
            }
            ViewData["SimilarProducts"] = serchResult;

سرویس:
 public async Task<ProductPageDiscountWidgetViewModel> GetProductDiscount(int productId)
        {
            var product = await _products.FirstOrDefaultAsync(p => p.Id == productId);
            //by SYA
            // در ایندکس هست اما در دیتابیس نیست product == null

            if (product == null)
            {
                return null;
            }
            else if (product.Discounts == null)
            {
                return new ProductPageDiscountWidgetViewModel { Discount = 0 };
            }
            //_mappingEngine.Map<ProductDiscount, ProductPageDiscountWidgetViewModel>(
            //    product.Discounts.OrderByDescending(p => p.EndDate).FirstOrDefault());
            foreach (var dic in product.Discounts.OrderByDescending(p => p.StartDate).ToList())
            {
                if (dic.Discount > 0 && dic.EndDate >= DateTimeExtentionService.NowIranZone())
                {
                    return _mappingEngine.Map<ProductDiscount, ProductPageDiscountWidgetViewModel>(dic);
                }
            }
            return new ProductPageDiscountWidgetViewModel { Discount = 0 };
        }

در موقع نوشتن کد حالتی را در نظر گرفتم که کالا در ایندکس لوسین وجود داشته باشد اما در دیتابیس نه!


اشتراک‌ها
مدل بایندر برای تاریخ شمسی در ASP.NET Core

مدل بایندر برای تاریخ شمسی

How To Use:

//In Startup.cs:
    
    public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
    {
        services.AddMvcCore(options =>
        {
            options.ModelBinderProviders.Insert(0, new PersianDateModelBinderProvider());
        });
    }

//In Actions:
    
     public async Task<IActionResult> SampleAction(DateTime birthDate)
        {
            if (ModelState.IsValid)
            {
                //birthDate is valid
            }
            else
            {
                birthDate is wrong
            }

            ...
        }
مدل بایندر برای تاریخ شمسی در ASP.NET Core
مطالب
رمزنگاری فایل‌های PDF با استفاده از کلید عمومی توسط iTextSharp

دو نوع رمزنگاری را می‌توان توسط iTextSharp به PDF تولیدی و یا موجود، اعمال کرد:
الف) رمزنگاری با استفاده از کلمه عبور
ب) رمزنگاری توسط کلید عمومی

الف) رمزنگاری با استفاده از کلمه عبور
در اینجا امکان تنظیم read password و edit password به کمک متد SetEncryption شیء pdfWrite وجود دارد. همچنین می‌توان مشخص کرد که مثلا آیا کاربر می‌تواند فایل PDF را چاپ کند یا خیر (PdfWriter.ALLOW_PRINTING).
ذکر read password اختیاری است؛ اما جهت اعمال permissions حتما نیاز است تا edit password ذکر گردد:

using System.Diagnostics;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;
using System.Text;

namespace EncryptPublicKey
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
using (var pdfDoc = new Document(PageSize.A4))
{
var pdfWriter = PdfWriter.GetInstance(pdfDoc, new FileStream("Test.pdf", FileMode.Create));

var readPassword = Encoding.UTF8.GetBytes("123");//it can be null.
var editPassword = Encoding.UTF8.GetBytes("456");
int permissions = PdfWriter.ALLOW_PRINTING | PdfWriter.ALLOW_COPY;
pdfWriter.SetEncryption(readPassword, editPassword, permissions, PdfWriter.STRENGTH128BITS);

pdfDoc.Open();

pdfDoc.Add(new Phrase("tst 0"));
pdfDoc.NewPage();
pdfDoc.Add(new Phrase("tst 1"));
}

Process.Start("TestEnc.pdf");
}
}
}


اگر read password ذکر شود، کاربران برای مشاهده محتویات فایل نیاز خواهند داشت تا کلمه‌ی عبور مرتبط را وارد نمایند:


این روش آنچنان امنیتی ندارد. هستند برنامه‌هایی که این نوع فایل‌ها را «آنی» به نمونه‌ی غیر رمزنگاری شده تبدیل می‌کنند (حتی نیازی هم ندارند که از شما کلمه‌ی عبوری را سؤال کنند). بنابراین اگر کاربران شما آنچنان حرفه‌ای نیستند، این روش خوب است؛ در غیراینصورت از آن صرفنظر کنید.


ب) رمزنگاری توسط کلید عمومی
این روش نسبت به حالت الف بسیار پیشرفته‌تر بوده و امنیت قابل توجهی هم دارد و «نیستند» برنامه‌هایی که بتوانند این فایل‌ها را بدون داشتن اطلاعات کافی، به سادگی رمزگشایی کنند.

برای شروع به کار با public key encryption نیاز است یک فایل PFX یا Personal Information Exchange داشته باشیم. یا می‌توان این نوع فایل‌ها را از CA's یا Certificate Authorities خرید، که بسیار هم نیکو یا اینکه می‌توان فعلا برای آزمایش، نمونه‌ی self signed این‌ها را هم تهیه کرد. مثلا با استفاده از این برنامه.


در ادامه نیاز خواهیم داشت تا اطلاعات این فایل PFX را جهت استفاده توسط iTextSharp استخراج کنیم. کلاس‌های زیر اینکار را انجام می‌دهند و نهایتا کلیدهای عمومی و خصوصی ذخیره شده در فایل PFX را بازگشت خواهند داد:

using Org.BouncyCastle.Crypto;
using Org.BouncyCastle.X509;

namespace EncryptPublicKey
{
/// <summary>
/// A Personal Information Exchange File Info
/// </summary>
public class PfxData
{
/// <summary>
/// Represents an X509 certificate
/// </summary>
public X509Certificate[] X509PrivateKeys { set; get; }

/// <summary>
/// Certificate's public key
/// </summary>
public ICipherParameters PublicKey { set; get; }
}
}

using System;
using System.IO;
using Org.BouncyCastle.Crypto;
using Org.BouncyCastle.Pkcs;
using Org.BouncyCastle.X509;

namespace EncryptPublicKey
{
/// <summary>
/// A Personal Information Exchange File Reader
/// </summary>
public class PfxReader
{
X509Certificate[] _chain;
AsymmetricKeyParameter _asymmetricKeyParameter;

/// <summary>
/// Reads A Personal Information Exchange File.
/// </summary>
/// <param name="pfxPath">Certificate file's path</param>
/// <param name="pfxPassword">Certificate file's password</param>
public PfxData ReadCertificate(string pfxPath, string pfxPassword)
{
using (var stream = new FileStream(pfxPath, FileMode.Open, FileAccess.Read))
{
var pkcs12Store = new Pkcs12Store(stream, pfxPassword.ToCharArray());
var alias = findThePublicKey(pkcs12Store);
_asymmetricKeyParameter = pkcs12Store.GetKey(alias).Key;
constructChain(pkcs12Store, alias);
return new PfxData { X509PrivateKeys = _chain, PublicKey = _asymmetricKeyParameter };
}
}

private void constructChain(Pkcs12Store pkcs12Store, string alias)
{
var certificateChains = pkcs12Store.GetCertificateChain(alias);
_chain = new X509Certificate[certificateChains.Length];

for (int k = 0; k < certificateChains.Length; ++k)
_chain[k] = certificateChains[k].Certificate;
}

private static string findThePublicKey(Pkcs12Store pkcs12Store)
{
string alias = string.Empty;
foreach (string entry in pkcs12Store.Aliases)
{
if (pkcs12Store.IsKeyEntry(entry) && pkcs12Store.GetKey(entry).Key.IsPrivate)
{
alias = entry;
break;
}
}

if (string.IsNullOrEmpty(alias))
throw new NullReferenceException("Provided certificate is invalid.");

return alias;
}
}
}


اکنون رمزنگاری فایل PDF تولیدی توسط کلید عمومی، به سادگی چند سطر کد زیر خواهد بود:

using System.Diagnostics;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;

namespace EncryptPublicKey
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
using (var pdfDoc = new Document(PageSize.A4))
{
var pdfWriter = PdfWriter.GetInstance(pdfDoc, new FileStream("Test.pdf", FileMode.Create));

var certs = new PfxReader().ReadCertificate(@"D:\path\cert.pfx", "123");
pdfWriter.SetEncryption(
certs: certs.X509PrivateKeys,
permissions: new int[] { PdfWriter.ALLOW_PRINTING, PdfWriter.ALLOW_COPY },
encryptionType: PdfWriter.ENCRYPTION_AES_128);

pdfDoc.Open();

pdfDoc.Add(new Phrase("tst 0"));
pdfDoc.NewPage();
pdfDoc.Add(new Phrase("tst 1"));
}

Process.Start("Test.pdf");
}
}
}

پیش از فراخوانی متد Open باید تنظیمات رمزنگاری مشخص شوند. در اینجا ابتدا فایل PFX خوانده شده و کلیدهای عمومی و خصوصی آن استخراج می‌شوند. سپس به متد SetEncryption جهت استفاده نهایی ارسال خواهند شد.

نحوه استفاده از این نوع فایل‌های رمزنگاری شده:
اگر سعی در گشودن این فایل رمزنگاری شده نمائیم با خطای زیر مواجه خواهیم شد:


کاربران برای اینکه بتوانند این فایل‌های PDF را بار کنند نیاز است تا فایل PFX شما را در سیستم خود نصب کنند. ویندوز فایل‌های PFX را می‌شناسد و نصب آن‌ها با دوبار کلیک بر روی فایل و چندبار کلیک بر روی دکمه‌ی Next و وارد کردن کلمه عبور آن، به پایان می‌رسد.

سؤال: آیا می‌توان فایل‌های PDF موجود را هم به همین روش رمزنگاری کرد؟
بله. iTextSharp علاوه بر PdfWriter دارای PdfReader نیز می‌باشد:

using System.Diagnostics;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;

namespace EncryptPublicKey
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
PdfReader reader = new PdfReader("TestDec.pdf");
using (var stamper = new PdfStamper(reader, new FileStream("TestEnc.pdf", FileMode.Create)))
{
var certs = new PfxReader().ReadCertificate(@"D:\path\cert.pfx", "123");
stamper.SetEncryption(
certs: certs.X509PrivateKeys,
permissions: new int[] { PdfWriter.ALLOW_PRINTING, PdfWriter.ALLOW_COPY },
encryptionType: PdfWriter.ENCRYPTION_AES_128);
stamper.Close();
}

Process.Start("TestEnc.pdf");
}
}
}


سؤال: آیا می‌توان نصب کلید عمومی را خودکار کرد؟
سورس برنامه SelfCert که معرفی شد، در دسترس است. این برنامه قابلیت انجام نصب خودکار مجوزها را دارد.

نظرات مطالب
ارسال فایل و تصویر به همراه داده‌های دیگر از طریق jQuery Ajax
برای این View که از ویژگی multiple مربوط به HTML5 استفاده می‌کند و با نام کنترل files
@using (Html.BeginForm("Multiple", "Home", FormMethod.Post, new { enctype = "multipart/form-data" })) { 
    <input type="file" name="files" multiple />
    <button class="btn btn-default">Upload</button>   
}
و یا این View که سه کنترل هم نام (با نام files) ارسال فایل را تعریف کرده‌است:
@using (Html.BeginForm("Multiple", "Home", FormMethod.Post, new { enctype = "multipart/form-data" })) {  
    <input type="file" name="files" /><br />
    <input type="file" name="files" /><br />
    <input type="file" name="files" /><br />
    <button class="btn btn-default">Upload</button>   
}
هر دو یک اکشن متد سمت سرور را خواهند داشت (اگر نام کنترل‌های سمت کلاینت یکسان باشند، در سمت سرور، یک آرایه را تشکیل می‌دهند):
[HttpPost]
public ActionResult Multiple(IEnumerable<HttpPostedFileBase> files)
{
    foreach (var file in files)
    {
        if (file != null && file.ContentLength > 0)
        {
            file.SaveAs(Path.Combine(Server.MapPath("/uploads"), Guid.NewGuid() + Path.GetExtension(file.FileName)));
        }
    }
    return View();
}
مطالب
نمایش حداکثر اندازه مجاز فایل قابل آپلود به کاربر، در ASP.Net

گاهی از اوقات قبل از درگیر شدن با کاربران (!)، بهتر است حداکثر اندازه مجاز فایل قابل ارسال به سرور را به آن‌ها نمایش داد. درغیراینصورت باید پاسخگوی این باشید که چرا فایل 100 مگابایتی که من ارسال کردم، ذخیره نشده و برنامه کار نمی‌کنه!
خطای دریافتی این خواهد بود: Maximum request length exceeded
در ASP.Net اگر هیچ تنظیم خاصی صورت نگرفته باشد، حداکثر اندازه فایل قابل ارسال به سرور، 4 مگابایت است. این مورد را در machine.config و یا در web.config می‌توان تغییر داد.
برای مثال، جهت بالا بردن اندازه فایل قابل ارسال به سرور در وب کانفیگ برنامه به 39 مگابایت، می‌توان سطر زیر را به قسمت system.web اضافه کرد.
<httpRuntime executionTimeout="1200" maxRequestLength="39936" />

البته در این حالت بهتر است executionTimeout را نیز تنظیم نمود (بر اساس ثانیه) تا یک فایل حجیم را بتوانند آپلود کنند و در این حین مشکل timeout رخ ندهد (در اینجا به 20 دقیقه تنظیم شده است).

اما یک نکته را هم باید درنظر داشت. اگر هاست مورد استفاده شما فایل machine.config را قفل کرده باشد (که از لحاظ امنیتی توصیه می‌شود)، سطر فوق در web.config هیچ تاثیری نخواهد داشت.

به همین منظور کلاس زیر را تهیه کرده‌ام که تمامی این موارد را لحاظ می‌کند.
ابتدا مقدار پیش فرض 4 مگابایت درنظر گرفته خواهد شد.
سپس سعی می‌شود که مقدار مجاز MaxRequestLength از فایل machine.config خوانده شود. همچنین وضعیت قفل بودن آن نیز دریافت می‌شود.
اگر این قسمت قابل خواندن بود و همچنین قفل نشده بود، مقدار تنظیم شده maxRequestLength در وب کانفیگ، دریافت و استفاده خواهد شد.
و در آخر، اندازه دریافتی، که بر اساس KB است به شکلی قابل خواندن بازگشت داده می‌شود.

using System;
using System.Configuration;
using System.Web.Configuration;

/// <summary>
/// کلاسی جهت نمایش اندازه مجاز فایل قابل ارسال به سرور
/// </summary>
public class CMaxLimit
{
/// <summary>
/// اندازه مجاز فایل قابل ارسال به سرور
/// </summary>
/// <returns></returns>
public static string MaxFileUploadSizeLimit()
{
//مقدار پیش فرض
int resultKB = 4096;

//machine.config
Configuration mConfig =
WebConfigurationManager.OpenMachineConfiguration();
bool mConfigIsLocked = false;
HttpRuntimeSection section =
mConfig.GetSection("system.web/httpRuntime") as HttpRuntimeSection;
if (section != null)
{
resultKB = section.MaxRequestLength;
mConfigIsLocked = section.ElementInformation.IsLocked;
}

//web.config
if (!mConfigIsLocked)
{
HttpRuntimeSection httpRuntimeSection =
WebConfigurationManager.GetSection("system.web/httpRuntime") as HttpRuntimeSection;
if (httpRuntimeSection != null)
{
resultKB = httpRuntimeSection.MaxRequestLength;
}
}

return
SizeToString(resultKB * 1024);
}

/// <summary>
/// نمایش اندازه یک فایل به صورتی قابل درک
/// </summary>
/// <param name="len">اندازه فایل</param>
/// <returns></returns>
public static string SizeToString(long len)
{
int order = 0;
string[] sizes = new[] { "B", "KB", "MB", "GB" };
while (len >= 1024 && order + 1 < sizes.Length)
{
order++;
len = len / 1024;
}
return String.Format("{0:0.##} {1}", len, sizes[order]);
}
}

مطالب
سرعت ایجاد اشیاء CLR

به نظر شما چه تعداد شیء CLR را می‌توان در یک ثانیه ایجاد کرد؟
برنامه کنسول زیر دو نسخه معمولی و نسخه پردازش موازی یک آزمایش ساده را برای اندازه گیری این مطلب ارائه می‌دهد:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Diagnostics;
using System.Threading;
using System.Threading.Tasks;

namespace ObjectInitSpeedTest
{
class Program
{
//Note: don't forget to build it in Release mode.
static void Main()
{
normalSpeedTest();
parallelSpeedTest();

Console.ForegroundColor = ConsoleColor.White;
Console.WriteLine("Press a key ...");
Console.ReadKey();
}

private static void parallelSpeedTest()
{
Console.ForegroundColor = ConsoleColor.Yellow;
Console.WriteLine("parallelSpeedTest");

long totalObjectsCreated = 0;
long totalElapsedTime = 0;

var tasks = new List<Task>();
var processorCount = Environment.ProcessorCount;

Console.WriteLine("Running on {0} cores", processorCount);

for (var t = 0; t < processorCount; t++)
{
tasks.Add(Task.Factory.StartNew(
() =>
{
const int reps = 1000000000;
var sp = Stopwatch.StartNew();
for (var j = 0; j < reps; ++j)
{
new object();
}
sp.Stop();

Interlocked.Add(ref totalObjectsCreated, reps);
Interlocked.Add(ref totalElapsedTime, sp.ElapsedMilliseconds);
}
));
}

// let's complete all the tasks
Task.WaitAll(tasks.ToArray());

Console.WriteLine("Created {0:N} objects in 1 sec\n", (totalObjectsCreated / (totalElapsedTime / processorCount)) * 1000);
}

private static void normalSpeedTest()
{
Console.ForegroundColor = ConsoleColor.Green;
Console.WriteLine("normalSpeedTest");

const int reps = 1000000000;
var sp = Stopwatch.StartNew();
sp.Start();
for (var j = 0; j < reps; ++j)
{
new object();
}
sp.Stop();

Console.WriteLine("Created {0:N} objects in 1 sec\n", (reps / sp.ElapsedMilliseconds) * 1000);
}
}
}

هنگام اجرای برنامه فراموش نکنید که حالت Build را بر روی Release قرار دهید.