Learn Blazor WebAssembly and Web API on .NET 6 by building a shopping cart application using C#. This course also provides a guide on how to integrate a payment gateway into your Blazor WebAssembly component, so that a user is able to pay for products through your application using a debit or credit card or PayPal account.
⭐️ Course Contents ⭐️
⌨️ (0:00:00) Introduction
⌨️ (0:00:51) Create the Database using EF Core Code First Database Migrations
⌨️ (0:26:05) Retrieve Product Data from Database (Web API component)
⌨️ (0:30:17) Create Classes for Data Transfer Objects (DTOs)
⌨️ (0:36:22) Create ProductRepository Class (Repository Design Pattern)
⌨️ (0:43:05) Create ProductController Class
⌨️ (0:51:08) Create DtoConversion Class (DTO Conversion Extension methods)
⌨️ (0:57:45) Display Product Data to User (Blazor WebAssembly Component)
⌨️ (1:39:59) Display Data for Specific Product to User (Web API and Blazor)
⌨️ (2:06:07) Add Product to Shopping Cart (Web API and Blazor)
⌨️ (2:52:40) Remove Product from Shopping Cart (Web API and Blazor)
⌨️ (3:14:03) Update the Quantity of Products in the Shopping Cart (Web API, Blazor, Blazor JavaScript Interoperability)
⌨️ (3:44:01) Update the Header Menu in Response to a Change to the State of the Shopping Cart (Creating Custom Events in Blazor)
⌨️ (4:04:48) Integration of PayPal Payment Gateway into Blazor Component
⌨️ (4:36:03) Dynamically Populate the Side-Bar Menu (Web API and Blazor)
⌨️ (5:05:44) Optimise Code for Performance (Web API and Blazor)
⌨️ (5:08:26) Use Include Extension Method in LINQ Query (Web API)
⌨️ (5:14:00) User Local Storage Functionality (Blazor)
⌨️ (5:35:42) Outro
در طراحی مدل دامین، بیشتر مواقع از نوعهای اولیه مانند int , string,… استفاده میکنیم و به عبارتی میتوانیم بگوییم در استفاده از این نوع داده وسواس داریم. قطعه کد زیر را در نظر بگیرید:
public class UserFactory { public User CreateUser(string email) { return new User(email); } }
اگر به خاطر داشته باشید، در قسمتهای قبلی در مورد مفهومی به نام Honesty صحبت کردیم. به طور ساده باید بتوانیم از روی امضای تابع، کاری را که تابع انجام میدهد و خروجی آن را ببینیم. این تابع Honest نیست؛ شرایطی که string میتواند درست نباشد، خالی باشد، طول غیر مجاز داشته باشد و ... را نمیتوانیم از امضای تابع حدس بزنیم.
جواب خیلی سادهاست؛ شما نیاز دارید تا یک Type اختصاصی را ایجاد کنید. برای مثال بجای استفاده از نوع string برای یک ایمیل، میتوانید یک کلاس را به عنوان Email ایجاد کنید که مشخصهای به نام Value دارد. این کار به روشهای مختلفی قابل انجام است؛ اما پیشنهاد من استفاده از این روش هست:
using System; using System.Collections.Generic; using System.Linq; using System.Linq.Expressions; using System.Reflection; namespace ValueOf { public class ValueOf<TValue, TThis> where TThis : ValueOf<TValue, TThis>, new() { private static readonly Func<TThis> Factory; /// <summary> /// WARNING - THIS FEATURE IS EXPERIMENTAL. I may change it to do /// validation in a different way. /// Right now, override this method, and throw any exceptions you need to. /// Access this.Value to check the value /// </summary> protected virtual void Validate() { } static ValueOf() { ConstructorInfo ctor = typeof(TThis) .GetTypeInfo() .DeclaredConstructors .First(); var argsExp = new Expression[0]; NewExpression newExp = Expression.New(ctor, argsExp); LambdaExpression lambda = Expression.Lambda(typeof(Func<TThis>), newExp); Factory = (Func<TThis>)lambda.Compile(); } public TValue Value { get; protected set; } public static TThis From(TValue item) { TThis x = Factory(); x.Value = item; x.Validate(); return x; } protected virtual bool Equals(ValueOf<TValue, TThis> other) { return EqualityComparer<TValue>.Default.Equals(Value, other.Value); } public override bool Equals(object obj) { if (obj is null) return false; if (ReferenceEquals(this, obj)) return true; return obj.GetType() == GetType() && Equals((ValueOf<TValue, TThis>)obj); } public override int GetHashCode() { return EqualityComparer<TValue>.Default.GetHashCode(Value); } public static bool operator ==(ValueOf<TValue, TThis> a, ValueOf<TValue, TThis> b) { if (a is null && b is null) return true; if (a is null || b is null) return false; return a.Equals(b); } public static bool operator !=(ValueOf<TValue, TThis> a, ValueOf<TValue, TThis> b) { return !(a == b); } public override string ToString() { return Value.ToString(); } } }
public class EmailAddress : ValueOf<string, EmailAddress> { }
EmailAddress emailAddress = EmailAddress.From("foo@bar.com");
public class Address : ValueOf<(string firstLine, string secondLine, Postcode postcode), Address> { }
روش معرفی شدهی در این مقاله، صرفا جهت آشنایی بیشتر شما و داشتن کدی تمیزتر از طریق مفاهیم برنامه نویسی تابعی خواهد بود. در دنیای واقعی، احتمالا مسائلی را برای ذخیره سازی این آبجکتها و یا کار با کتابخانههایی مانند Entity Framework خواهید داشت که به سادگی قابل حل است.
در صورتیکه مشکلی در پیاده سازی داشتید، میتوانید مشکل خود را زیر همین مطلب و یا بر روی gist آن کامنت کنید.
Primary Constructors چیست؟
Primary Constructors، قابلیتی است که به C# 12 اضافه شدهاست تا توسط آن بتوان خواص را مستقیما توسط پارامترهای سازندهی یک کلاس تعریف و همچنین مقدار دهی کرد. هدف از آن، کاهش قابل ملاحظهی یکسری کدهای تکراری و مشخص است تا به کلاسهایی زیباتر، کمحجمتر و خواناتر برسیم. برای مثال کلاس متداول زیر را درنظر بگیرید:
public class Employee { public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } public DateTime HireDate { get; set; } public decimal Salary { get; set; } public Employee(string firstName, string lastName, DateTime hireDate, decimal salary) { FirstName = firstName; LastName = lastName; HireDate = hireDate; Salary = salary; } }
اکنون اگر بخواهیم همین کلاس را با استفاده از ویژگی Primary Constructor اضافه شده به C# 12.0 بازنویسی کنیم، به قطعه کد زیر میرسیم:
public class Employee(string firstName, string lastName, DateTime hireDate, decimal salary) { public string FirstName { get; set; } = firstName; public string LastName { get; set; } = lastName; public DateTime HireDate { get; set; } = hireDate; public decimal Salary { get; set; } = salary; }
var employee = new Employee("John", "Doe", new DateTime(2020, 1, 1), 50000);
یک نکته: اگر از Rider و یا ReSharper استفاده میکنید، یک چنین Refactoring توکاری جهت سهولت کار، به آنها اضافه شدهاست و به سرعت میتوان این تبدیلات را توسط آنها انجام داد.
توضیحات:
- متد سازنده در این حالت، به ظاهر حذف شده و به قسمت تعریف کلاس منتقل شدهاست.
- تمام مقدار دهیهای آغازین موجود در متد سازندهی پیشین نیز حذف شدهاند و مستقیما به قسمت تعریف خواص، منتقل شدهاند.
در نتیجه از یک کلاس 15 سطری، به کلاسی 7 سطری رسیدهایم که کاهش حجم قابل ملاحظهای را پیدا کردهاست.
نکته 1: هیچ ضرورتی وجود ندارد که به همراه یک primary constructor، خواصی هم مانند مثال فوق ارائه شوند؛ چون پارامترهای آن در تمام اعضای این کلاس، به همین شکل، قابل دسترسی هستند. در این مثال صرفا جهت بازسازی کد قبلی، این خواص اضافی را مشاهده میکنید. یعنی اگر تنها قرار بود، کار تزریق وابستگیها صورت گیرد که عموما به همراه تعریف فیلدهایی جهت انتساب پارامترهای متد سازنده به آنها است، استفاده از یک primary constructor، کدهای فوق را بیش از این هم فشردهتر میکرد و ... یک سطری میشد.
نکته 2: استفاده از پارامترهای سازندهی اولیه، صرفا جهت مقدار دهی خواص عمومی یک کلاس، یک code smell هستند! چون میتوان یک چنین کارهایی را به نحو شکیلتری توسط required properties معرفی شدهی در C# 11، پیاده سازی کرد.
بررسی تاریخچهی primary constructors
همانطور که در مقدمهی بحث نیز عنوان شد، primary constructors قابلیت جدیدی نیست و برای نمونه به همراه C# 9 و مفهوم جدید رکوردهای آن، ارائه شد:
public record class Book(string Title, string Publisher);
پس از آن در C# 10، این توسعه ادامه یافت و به امکان تعریف record structها، بسط یافت که در اینجا هم قابلیت تعریف primary constructors وجود دارد:
public record struct Color(int R, int G, int B);
پس از این مقدمات، اکنون در C# 12 نیز میتوان primary constructors را به تمام کلاسها و structهای معمولی هم اعمال کرد؛ با این تفاوت که در اینجا برخلاف رکوردها، کدهای خواصهای متناظر، به صورت خودکار تولید نمیشوند و اگر به آنها نیاز دارید، باید آنها را همانند مثال ابتدای بحث، خودتان به صورت دستی تعریف کنید.
primary constructors کلاسها و structهای معمولی، با primary constructors رکوردها یکی نیست
در C# 12 و به همراه معرفی primary constructors مخصوص کلاسها و structهای معمولی آن، از روش متفاوتی برای دسترسی به پارامترهای تعریف شده، استفاده میکند که به آن capturing semantics هم میگویند. در این حالت پارامترهای تعریف شدهی در یک primary constructor، توسط هر عضوی از آن کلاس قابل استفادهاست که یکی از کاربردهای آن، ساده کردن تعاریف تزریق وابستگیها است. در این حالت دیگر نیازی نیست تا ابتدا یک فیلد را برای انتساب به پارامتر تزریق شده تعریف کرد و سپس از آن فیلد، استفاده نمود؛ مستقیما میتوان با همان پارامتر تعریف شده، در متدها و اعضای کلاس، کار کرد.
برای مثال سرویس زیر را که از تزریق وابستگیها، در سازندهی خود استفاده میکند، درنظر بگیرید:
public class MyService { private readonly IDepedent _dependent; public MyService(IDependent dependent) { _dependent = dependent; } public void Do() { _dependent.DoWork(); } }
public class MyService(IDependent dependent) { public void Do() { dependent.DoWork(); } }
البته مفهوم Captures هم در زبان #C جدید نیست و در ابتدا به همراه anonymous methods و بعدها به همراه lambda expressions، معرفی و بکار گرفته شد. برای مثال درون یک lambda expression، اگر از متغیری خارج از آن lambda expressions استفاده شود، کامپایلر یک capture از آن متغیر را تهیه کرده و استفاده میکند.
بنابراین به صورت خلاصه primary constructors در رکوردها، با هدف تعریف خواص عمومی فقط خواندنی، ارائه شدند؛ اما primary constructors ارائه شدهی در C# 12 که اینبار قابل اعمال به کلاسها و structs معمولی است، بیشتر هدف ساده سازی تعریف کدهای تکراری private fields را دنبال میکند. برای نمونه این کدی است که کامپایلر برای primary constructor مثال ابتدای بحث تولید میکند و در اینجا نحوهی تولید خودکار این فیلدهای خصوصی را مشاهده میکنید:
using System; using System.Diagnostics; using System.Runtime.CompilerServices; namespace CS8Tests { [NullableContext(1)] [Nullable(0)] public class Employee { [CompilerGenerated] [DebuggerBrowsable(DebuggerBrowsableState.Never)] private string <FirstName>k__BackingField; [CompilerGenerated] [DebuggerBrowsable(DebuggerBrowsableState.Never)] private string <LastName>k__BackingField; [CompilerGenerated] [DebuggerBrowsable(DebuggerBrowsableState.Never)] private DateTime <HireDate>k__BackingField; [CompilerGenerated] [DebuggerBrowsable(DebuggerBrowsableState.Never)] private Decimal <Salary>k__BackingField; public Employee(string firstName, string lastName, DateTime hireDate, Decimal salary) { this.<FirstName>k__BackingField = firstName; this.<LastName>k__BackingField = lastName; this.<HireDate>k__BackingField = hireDate; this.<Salary>k__BackingField = salary; base..ctor(); } public string FirstName { [CompilerGenerated] get { return this.<FirstName>k__BackingField; } [CompilerGenerated] set { this.<FirstName>k__BackingField = value; } } public string LastName { [CompilerGenerated] get { return this.<LastName>k__BackingField; } [CompilerGenerated] set { this.<LastName>k__BackingField = value; } } public DateTime HireDate { [CompilerGenerated] get { return this.<HireDate>k__BackingField; } [CompilerGenerated] set { this.<HireDate>k__BackingField = value; } } public Decimal Salary { [CompilerGenerated] get { return this.<Salary>k__BackingField; } [CompilerGenerated] set { this.<Salary>k__BackingField = value; } } } }
یک نکته: برای مشاهدهی یک چنین کدهایی میتوانید از منوی Tools->IL Viewer برنامهی Rider استفاده کرده و در برگهی ظاهر شده، گزینهی #Low-Level C آنرا انتخاب نمائید.
امکان تعریف سازندههای دیگر، به همراه سازندهی اولیه
اگر به کدهای #Low-Level C تولیدی فوق دقت کنید، این کلاس، به همراه یک سازندهی خالی بدون پارامتر (parameter less constructor) نیست و سازندهی پیشفرضی (default constructor) برای آن درنظر گرفته نشدهاست ... اما اگر کلاسی به همراه یک primary constructor تعریف شد، میتوان با استفاده از واژهی کلیدی this، سازندهی ثانویهای را هم برای آن تعریف کرد:
public class Person(string firstName, string lastName) { public Person() : this("John", "Smith") { } public Person(string firstName) : this(firstName, "Smith") { } public string FullName => $"{firstName} {lastName}"; }
امکان ارثبری و تعریف سازندهی اولیه
مثال زیر را درنظر بگیرید که در آن کلاس مشتق شدهی از کلاس User، یک سازندهی اولیه را تعریف کرده:
public class User { public User(string firstName, string lastName) { } } public class Editor(string firstName, string lastName) : User { }
البته این محدودیت با structها وجود ندارد؛ چون structها، value type هستند و همواره به صورت پیشفرض، به همراه یک سازندهی پیش فرض بدون پارامتر، تولید میشوند.
یک مثال: قطعه کد متداول ارثبری زیر را درنظر بگیرید که در آن، کلاس مشتق شده به کمک واژهی کلید base، امکان تعریف سازندهی جدیدی را یافته و یکی از پارامترهای سازندهی کلاس پایه را مقدار دهی میکند:
public class Automobile { public Automobile(int wheels, int seats) { Wheels = wheels; Seats = seats; } public int Wheels { get; } public int Seats { get; } } public class Car : Automobile { public Car(int seats) : base(4, seats) { } }
public class Automobile(int wheels, int seats) { public int Wheels { get; } = wheels; public int Seats { get; } = seats; } public class Car(int seats) : Automobile(4, seats);
و یا یک نمونه مثال دیگر آن به صورت زیر است که در آن، ذکر بدنهی کلاس در C# 12، الزامی ندارد:
public class MyBaseClass(string s); // no body required public class Derived(int i, string s, bool b) : MyBaseClass(s) { public int I { get; set; } = i; public string B => b.ToString(); }
توصیه به پرهیز از double capturing
با مفهوم capture در این مطلب آشنا شدیم. در مثال زیر دوبار از پارامتر سازندهی age، در دو قسمت عمومی شده، استفاده شدهاست:
public class Human(int age) { // initialization public int Age { get; set; } = age; // capture public string Bio => $"My age is {age}!"; }
var p = new Human(42); Console.WriteLine(p.Age); // Output: 42 Console.WriteLine(p.Bio); // Output: My age is 42! p.Age++; Console.WriteLine(p.Age); // Output: 43 Console.WriteLine(p.Bio); // Output: My age is 42! // !
درک بهتر آن، نیاز به #Low-Level C کلاس Human را دارد:
using System.Diagnostics; using System.Runtime.CompilerServices; namespace CS8Tests { [NullableContext(1)] [Nullable(0)] public class Human { [CompilerGenerated] [DebuggerBrowsable(DebuggerBrowsableState.Never)] private int <age>P; [CompilerGenerated] [DebuggerBrowsable(DebuggerBrowsableState.Never)] private int <Age>k__BackingField; public Human(int age) { this.<age>P = age; this.<Age>k__BackingField = this.<age>P; base..ctor(); } public int Age { [CompilerGenerated] get { return this.<Age>k__BackingField; } [CompilerGenerated] set { this.<Age>k__BackingField = value; } } public string Bio { get { DefaultInterpolatedStringHandler interpolatedStringHandler = new DefaultInterpolatedStringHandler(11, 1); interpolatedStringHandler.AppendLiteral("My age is "); interpolatedStringHandler.AppendFormatted<int>(this.<age>P); interpolatedStringHandler.AppendLiteral("!"); return interpolatedStringHandler.ToStringAndClear(); } } } }
public Human(int age) { this.<age>P = age; this.<Age>k__BackingField = this.<age>P; base..ctor(); }
عدم سازگاری با EF
وقتی دیتا سورس از جنس اینتیتی تعریف میکنم بحتی هیچ ستونی هم اد نمیکنم بدون اینکه خطایی دریافت کنم فایل پی دی اف، read only میمونه و حجم فایل 0kb باقی میمونه
public static IPdfReportData CreatePdfReport(Order order, int languageId) { if (order == null) throw new ArgumentNullException("order"); Language lang = IoC.Resolve<ILanguageService>().GetLanguageById(languageId); if (lang == null) throw new NopException("Language could not be loaded"); var localizationManager = IoC.Resolve<ILocalizationManager>(); var orderProductVariants = order.OrderProductVariants; return new PdfReport().DocumentPreferences(doc => { doc.RunDirection(PdfRunDirection.LeftToRight); doc.Orientation(PageOrientation.Portrait); doc.PageSize(PdfPageSize.A4); doc.DocumentMetadata(new DocumentMetadata { Author = "coponet", Application = "coponet eshop", Keywords = "Factor", Subject = "Factor", Title = "Factor" }); doc.Compression(new CompressionSettings { EnableCompression = true, EnableFullCompression = true }); doc.PrintingPreferences(new PrintingPreferences { ShowPrintDialogAutomatically = false }); }) .DefaultFonts(fonts => { fonts.Path(Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\arial.ttf", Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\verdana.ttf"); }) .PagesFooter(footer => { footer.DefaultFooter(CalenderHelper.dateTimeParseToString("yyyy/MM/dd", order.CreatedOn, CalenderEnum.PersianCalender)); }) .PagesHeader(header => { header.DefaultHeader(defaultHeader => { defaultHeader.RunDirection(PdfRunDirection.LeftToRight); //defaultHeader.ImagePath(AppPath.ApplicationPath + "\\Images\\01.png"); defaultHeader.Message("Our new rpt."); }); }) .MainTableTemplate(template => { template.BasicTemplate(BasicTemplate.ClassicTemplate); }) .MainTablePreferences(table => { table.ColumnsWidthsType(TableColumnWidthType.Relative); table.NumberOfDataRowsPerPage(1); }) .MainTableDataSource(dataSource => { //var listOfRows = new List<User>(); //for (int i = 0; i < 40; i++) //{ // listOfRows.Add(new User {Id = i}); //} //dataSource.StronglyTypedList(listOfRows); dataSource.StronglyTypedList(orderProductVariants); }) ) .MainTableEvents(events => { events.DataSourceIsEmpty(message: "There is no data available to display."); }) ).Generate(data => data.AsPdfFile(string.Format("{0}\\documents\\Temp\\Factor-{1}.pdf", HttpRuntime.AppDomainAppPath, order.OrderId))); }
این نمونه کدی که استفاده کردم
اگر میخواهید برای مثال از روش کوکی ذکر شده (در متد public IActionResult SetFaLanguage ابتدای بحث) استفاده نکنید، میتوان تامین کنندهی چهارمی را هم تدارک دید:
public class FaRequestCultureProvider : RequestCultureProvider { public override Task<ProviderCultureResult> DetermineProviderCultureResult(HttpContext httpContext) { return Task.FromResult(new ProviderCultureResult("fa-IR")); } }
public void Configure(IApplicationBuilder app) { var requestLocalizationOptions = new RequestLocalizationOptions { DefaultRequestCulture = new RequestCulture(new CultureInfo("fa-IR")), SupportedCultures = new[] { new CultureInfo("en-US"), new CultureInfo("fa-IR") }, SupportedUICultures = new[] { new CultureInfo("en-US"), new CultureInfo("fa-IR") } }; requestLocalizationOptions.RequestCultureProviders.Insert(0, new FaRequestCultureProvider()); app.UseRequestLocalization(requestLocalizationOptions);
آموزش Unit Testing در #C با xUnit
How to become a Zero to Hero in Unit Testing with C# and xUnit ?
Timeline:
Background 0:00:00
Introduction To Fluent Assertions 0:01:12
Setting Up Fluent Assertions 0:02:39
Basic Assertions with Fluent Assertions 0:09:19
Advanced Assertions with Fluent Assertions 0:20:28
Custom Assertions with Fluent Assertions 0:28:32
Test the Custom Person Assertions 0:47:56
Best Practices For Using Fluent Assertions 0:54:21
اگر به برنامههای جدید نوشته شده برای ویندوز 7 دقت کنیم، از یک سری امکانات مخصوص آن جهت بهبود دسترسی پذیری به قابلیتهایی که ارائه میدهند، استفاده شده است. برای مثال برنامهی OneNote مجموعهی آفیس را در نظر بگیرید. اگر بر روی آیکون آن در نوار وظیفهی ویندوز کلیک راست کنیم، لیست آخرین فایلهای گشوده شده توسط آن مشخص است و با کلیک بر روی هر کدام، به سادگی میتوان این فایل را گشود. یک چنین قابلیتی در منوی آغازین ویندوز نیز تعبیه شده است (شکلهای زیر):
خبر خوب اینکه برای اضافه کردن این قابلیت به برنامههای WPF4 نیازی به کد نویسی نیست و این موارد که تحت عنوان استفاده از Jump list ویندوز 7 تعریف شدهاند، با کمی دستکاری فایل App.Xaml برنامه، فعال میگردند:
<Application x:Class="WpfApplication1.App"
xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
StartupUri="MainWindow.xaml">
<Application.Resources>
</Application.Resources>
<JumpList.JumpList>
<JumpList ShowRecentCategory="True" />
</JumpList.JumpList>
</Application>
سؤال: من اینکار را انجام دادم ولی کار نمیکنه!؟
پاسخ: بله. کار نمیکنه! این قابلیت تنها زمانی فعال خواهد شد که علاوه بر نکتهی فوق، پسوند فایل یا فایلهایی نیز به برنامهی شما منتسب شده باشد. این انتسابها مطلب جدیدی نیست و در تمام برنامههای ویندوزی باید توسط بکارگیری API ویندوز مدیریت شود. قطعه کد زیر اینکار را انجام خواهد داد:
using System;
using System.Runtime.InteropServices;
using Microsoft.Win32;
namespace Common.Files
{
//from : http://www.devx.com/vb2themax/Tip/19554?type=kbArticle&trk=MSCP
public class FileAssociation
{
const int ShcneAssocchanged = 0x8000000;
const int ShcnfIdlist = 0;
public static void CreateFileAssociation(
string extension,
string className,
string description,
string exeProgram)
{
// ensure that there is a leading dot
if (extension.Substring(0, 1) != ".")
extension = string.Format(".{0}", extension);
try
{
if (IsAssociated(extension)) return;
// create a value for this key that contains the classname
using (var key1 = Registry.ClassesRoot.CreateSubKey(extension))
{
if (key1 != null)
{
key1.SetValue("", className);
// create a new key for the Class name
using (var key2 = Registry.ClassesRoot.CreateSubKey(className))
{
if (key2 != null)
{
key2.SetValue("", description);
// associate the program to open the files with this extension
using (var key3 = Registry.ClassesRoot.CreateSubKey(string.Format(@"{0}\Shell\Open\Command", className)))
{
if (key3 != null) key3.SetValue("", string.Format(@"{0} ""%1""", exeProgram));
}
}
}
}
}
// notify Windows that file associations have changed
SHChangeNotify(ShcneAssocchanged, ShcnfIdlist, 0, 0);
}
catch (Exception ex)
{
//todo: log ...
}
}
// Return true if extension already associated in registry
public static bool IsAssociated(string extension)
{
return (Registry.ClassesRoot.OpenSubKey(extension, false) != null);
}
[DllImport("shell32.dll")]
public static extern void SHChangeNotify(int wEventId, int uFlags, int dwItem1, int dwItem2);
}
}
private static void createFileAssociation()
{
var appPath = Assembly.GetExecutingAssembly().Location;
FileAssociation.CreateFileAssociation(".xyz", "xyz", "xyz File",
appPath
);
}
سؤال: من این کارها را هم انجام دادم. الان به چه صورت از آن استفاده کنم؟
زمانیکه کاربری بر روی یکی از این فایلهای ذکر شده در لیست آخرین فایلهای گشوده شده توسط برنامه کلیک کند، آدرس این فایل به صورت یک آرگومان به برنامه ارسال خواهد شد. برای مدیریت آن در WPF باید به فایل App.Xaml.cs مراجعه کرده و چند سطر زیر را به آن افزود:
public partial class App
{
public App()
{
this.Startup += appStartup;
}
void appStartup(object sender, StartupEventArgs e)
{
if (e.Args.Any())
{
this.Properties["StartupFileName"] = e.Args[0];
}
}
//...
در این کد، e.Args حاوی مسیر فایل انتخابی است. برای مثال در اینجا مقدار آن به خاصیت StartupFileName انتساب داده شده است. این خاصیت در برنامههای WPF به صورت یک خاصیت عمومی تعریف شده است و در سراسر برنامه (مثلا در رخداد آغاز فرم اصلی آن یا هر جای دیگری) به صورت زیر قابل دسترسی است:
var startupFileName = Application.Current.Properties["StartupFileName"];
سؤال: برنامهی من از OpenFileDialog برای گشودن فایلها استفاده نمیکند. آیا راه دیگری برای افزودن مسیرهای باز شده به Jump lists ویندوز 7 وجود دارد؟
پاسخ: بله. همانطور که میدانید عناصر XAML با اشیاء دات نت تناظر یک به یک دارند. به این معنا که JumpList تعریف شده در ابتدای این مطلب در فایل App.XAML ، دقیقا معادل کلاسی به همین نام در دات نت فریم ورک است (تعریف شده در فضای نام System.Windows.Shell) و با کد نویسی نیز قابل دسترسی و مدیریت است. برای مثال:
var jumpList = JumpList.GetJumpList(App.Current);
var jumpPath = new JumpPath();
jumpPath.Path = "some path goes here....";
// If the CustomCategory property is null
// or Empty, the item is added to the Tasks category
jumpPath.CustomCategory = "Files";
JumpList.AddToRecentCategory(jumpPath);
jumpList.Apply();
<Application x:Class="Win7Wpf4.App"
xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
StartupUri="MainWindow.xaml">
<Application.Resources>
</Application.Resources>
<JumpList.JumpList>
<JumpList ShowRecentCategory="True">
<JumpPath
CustomCategory="Files"
Path="Some path goes here..."
/>
</JumpList>
</JumpList.JumpList>
</Application>
C# 7.1 - Tuple Name Inference
public static void Main() { var li = Enumerable.Range(1, 10).ToList(); var sb = new StringBuilder(); //for (int i=0,j=1;;) //در اینجا میشه نوعهای متفاوتی تعریف کرد for ( (int i, bool first) = (0, true); i < li.Count; i++, first = false) { if (!first) sb.Append(", "); sb.Append(li[i]); } Console.WriteLine(sb.ToString()); }
نمایش متن در زیر جدول مربوط به هر گروه
.MainTableEvents(events => { #region ShowEblaghDescription if (ShowEblaghDescription) { events.GroupAdded(args=> { var infoTable = new PdfGrid(numColumns: 1) { SpacingBefore = 0, HorizontalAlignment = 0, WidthPercentage = 100, RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, }; infoTable.AddCell(new PdfPCell() { BorderWidthTop = 1, BorderWidthBottom = 0, BorderWidthLeft = 0, BorderWidthRight = 0, HorizontalAlignment = 0, VerticalAlignment = 1, Phrase = new Phrase(ReportParameter.EblaghDescription, FontHelper.GetFont(FarsiFont.Zar, 12, false, BaseColor.BLACK)), RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, }); args.PdfDoc.Add(infoTable); }); ...
- تنظیمات پیش فرض باید تغییر کنند تا کلمات عبور حداقل 10 کاراکتر باشند
- کلمه عبور حداقل یک عدد و یک کاراکتر ویژه باید داشته باشد
- امکان استفاده از 5 کلمه عبور اخیری که ثبت شده وجود ندارد
ایجاد اپلیکیشن جدید
در پنجره Solution Explorer روی نام پروژه کلیک راست کنید و گزینه Manage NuGet Packages را انتخاب کنید. به قسمت Update بروید و تمام انتشارات جدید را در صورت وجود نصب کنید.
بگذارید تا به روند کلی ایجاد کاربران جدید در اپلیکیشن نگاهی بیاندازیم. این به ما در شناسایی نیازهای جدیدمان کمک میکند. در پوشه Controllers فایلی بنام AccountController.cs وجود دارد که حاوی متدهایی برای مدیریت کاربران است.
- کنترلر Account از کلاس UserManager استفاده میکند که در فریم ورک Identity تعریف شده است. این کلاس به نوبه خود از کلاس دیگری بنام UserStore استفاده میکند که برای دسترسی و مدیریت دادههای کاربران استفاده میشود. در مثال ما این کلاس از Entity Framework استفاده میکند که پیاده سازی پیش فرض است.
- متد Register POST یک کاربر جدید میسازد. متد CreateAsync به طبع متد 'ValidateAsync' را روی خاصیت PasswordValidator فراخوانی میکند تا کلمه عبور دریافتی اعتبارسنجی شود.
var user = new ApplicationUser() { UserName = model.UserName }; var result = await UserManager.CreateAsync(user, model.Password); if (result.Succeeded) { await SignInAsync(user, isPersistent: false); return RedirectToAction("Index", "Home"); }
قانون 1: کلمههای عبور باید حداقل 10 کاراکتر باشند
- مقدار حداقل کاراکترهای کلمه عبور به دو شکل میتواند تعریف شود. راه اول، تغییر کنترلر Account است. در متد سازنده این کنترلر کلاس UserManager وهله سازی میشود، همینجا میتوانید این تغییر را اعمال کنید. راه دوم، ساختن کلاس جدیدی است که از UserManager ارث بری میکند. سپس میتوان این کلاس را در سطح global تعریف کرد. در پوشه IdentityExtensions کلاس جدیدی با نام ApplicationUserManager بسازید.
public class ApplicationUserManager : UserManager<ApplicationUser> { public ApplicationUserManager(): base(new UserStore<ApplicationUser>(new ApplicationDbContext())) { PasswordValidator = new MinimumLengthValidator (10); } }
- حال باید کلاس ApplicationUserManager را در کنترلر Account استفاده کنیم. متد سازنده و خاصیت UserManager را مانند زیر تغییر دهید.
public AccountController() : this(new ApplicationUserManager()) { } public AccountController(ApplicationUserManager userManager) { UserManager = userManager; } public ApplicationUserManager UserManager { get; private set; }
- اپلیکیشن را اجرا کنید و سعی کنید کاربر محلی جدیدی ثبت نمایید. اگر کلمه عبور وارد شده کمتر از 10 کاراکتر باشد پیغام خطای زیر را دریافت میکنید.
قانون 2: کلمههای عبور باید حداقل یک عدد و یک کاراکتر ویژه داشته باشند
- در پوشه IdentityExtensions کلاس جدیدی بنام CustomPasswordValidator بسازید و اینترفیس مذکور را پیاده سازی کنید. از آنجا که نوع کلمه عبور رشته (string) است از <IIdentityValidator<string استفاده میکنیم.
public class CustomPasswordValidator : IIdentityValidator<string> { public int RequiredLength { get; set; } public CustomPasswordValidator(int length) { RequiredLength = length; } public Task<IdentityResult> ValidateAsync(string item) { if (String.IsNullOrEmpty(item) || item.Length < RequiredLength) { return Task.FromResult(IdentityResult.Failed(String.Format("Password should be of length {0}",RequiredLength))); } string pattern = @"^(?=.*[0-9])(?=.*[!@#$%^&*])[0-9a-zA-Z!@#$%^&*0-9]{10,}$"; if (!Regex.IsMatch(item, pattern)) { return Task.FromResult(IdentityResult.Failed("Password should have one numeral and one special character")); } return Task.FromResult(IdentityResult.Success); }
- قدم بعدی تعریف این اعتبارسنج سفارشی در کلاس UserManager است. باید مقدار خاصیت PasswordValidator را به این کلاس تنظیم کنیم. به کلاس ApplicationUserManager که پیشتر ساختید بروید و مقدار خاصیت PasswordValidator را به CustomPasswordValidator تغییر دهید.
public class ApplicationUserManager : UserManager<ApplicationUser> { public ApplicationUserManager() : base(new UserStore<ApplicationUser(new ApplicationDbContext())) { PasswordValidator = new CustomPasswordValidator(10); } }
قانون 3: امکان استفاده از 5 کلمه عبور اخیر ثبت شده وجود ندارد
public class PreviousPassword { public PreviousPassword() { CreateDate = DateTimeOffset.Now; } [Key, Column(Order = 0)] public string PasswordHash { get; set; } public DateTimeOffset CreateDate { get; set; } [Key, Column(Order = 1)] public string UserId { get; set; } public virtual ApplicationUser User { get; set; } }
- خاصیت جدیدی به کلاس ApplicationUser اضافه کنید تا لیست آخرین کلمات عبور استفاده شده را نگهداری کند.
public class ApplicationUser : IdentityUser { public ApplicationUser() : base() { PreviousUserPasswords = new List<PreviousPassword>(); } public virtual IList<PreviousPassword> PreviousUserPasswords { get; set; } }
public class ApplicationUserStore : UserStore<ApplicationUser> { public ApplicationUserStore(DbContext context) : base(context) { } public override async Task CreateAsync(ApplicationUser user) { await base.CreateAsync(user); await AddToPreviousPasswordsAsync(user, user.PasswordHash); } public Task AddToPreviousPasswordsAsync(ApplicationUser user, string password) { user.PreviousUserPasswords.Add(new PreviousPassword() { UserId = user.Id, PasswordHash = password }); return UpdateAsync(user); } }
public class ApplicationUserManager : UserManager<ApplicationUser> { private const int PASSWORD_HISTORY_LIMIT = 5; public ApplicationUserManager() : base(new ApplicationUserStore(new ApplicationDbContext())) { PasswordValidator = new CustomPasswordValidator(10); } public override async Task<IdentityResult> ChangePasswordAsync(string userId, string currentPassword, string newPassword) { if (await IsPreviousPassword(userId, newPassword)) { return await Task.FromResult(IdentityResult.Failed("Cannot reuse old password")); } var result = await base.ChangePasswordAsync(userId, currentPassword, newPassword); if (result.Succeeded) { var store = Store as ApplicationUserStore; await store.AddToPreviousPasswordsAsync(await FindByIdAsync(userId), PasswordHasher.HashPassword(newPassword)); } return result; } public override async Task<IdentityResult> ResetPasswordAsync(string userId, string token, string newPassword) { if (await IsPreviousPassword(userId, newPassword)) { return await Task.FromResult(IdentityResult.Failed("Cannot reuse old password")); } var result = await base.ResetPasswordAsync(userId, token, newPassword); if (result.Succeeded) { var store = Store as ApplicationUserStore; await store.AddToPreviousPasswordsAsync(await FindByIdAsync(userId), PasswordHasher.HashPassword(newPassword)); } return result; } private async Task<bool> IsPreviousPassword(string userId, string newPassword) { var user = await FindByIdAsync(userId); if (user.PreviousUserPasswords.OrderByDescending(x => x.CreateDate). Select(x => x.PasswordHash).Take(PASSWORD_HISTORY_LIMIT) .Where(x => PasswordHasher.VerifyHashedPassword(x, newPassword) != PasswordVerificationResult.Failed).Any()) { return true; } return false; } }
سورس کد این مثال را میتوانید از این لینک دریافت کنید. نام پروژه Identity-PasswordPolicy است، و زیر قسمت Samples/Identity قرار دارد.