مطالب
بررسی مقدمات کتابخانه‌ی JSON.NET
چرا JSON.NET؟
JSON.NET یک کتابخانه‌ی سورس باز کار با اشیاء JSON در دات نت است. تاریخچه‌ی آن به 8 سال قبل بر می‌گردد و توسط یک برنامه نویس نیوزیلندی به نام James Newton King تهیه شده‌است. اولین نگارش آن در سال 2006 ارائه شد؛ مقارن با زمانی که اولین استاندارد JSON نیز ارائه گردید.
این کتابخانه از آن زمان تا کنون، 6 میلیون بار دانلود شده‌است و به علت کیفیت بالای آن، این روزها پایه اصلی بسیاری از کتابخانه‌ها و فریم ورک‌های دات نتی می‌باشد؛ مانند RavenDB تا ASP.NET Web API و SignalR مایکروسافت و همچنین گوگل نیز از آن جهت تدارک کلاینت‌های کار با API خود استفاده می‌کنند.
هرچند دات نت برای نمونه در نگارش سوم آن جهت مصارف WCF کلاسی را به نام DataContractJsonSerializer ارائه کرد، اما کار کردن با آن محدود است به فرمت خاص WCF به همراه عدم انعطاف پذیری و سادگی کار با آن. به علاوه باید درنظر داشت که JSON.NET از دات نت 2 به بعد تا مونو، Win8 و ویندوز فون را نیز پشتیبانی می‌کند.

برای نصب آن نیز کافی است دستور ذیل را در کنسول پاورشل نیوگت اجرا کنید:
 PM> install-package Newtonsoft.Json

معماری JSON.NET

کتابخانه‌ی JSON.NET از سه قسمت عمده تشکیل شده‌است:
الف) JsonSerializer
ب) LINQ to JSON
ج) JSON Schema


الف) JsonSerializer
کار JsonSerializer تبدیل اشیاء دات نتی به JSON و برعکس است. مزیت مهم آن امکانات قابل توجه تنظیم عملکرد و خروجی آن می‌باشد که این تنظیمات را به شکل ویژگی‌های خواص نیز می‌توان اعمال نمود. به علاوه امکان سفارشی سازی هر کدام نیز توسط کلاسی به نام JsonConverter، پیش بینی شده‌است.
یک مثال:
 var roles = new List<string>
{
   "Admin",
   "User"
};
string json = JsonConvert.SerializeObject(roles, Formatting.Indented);
در اینجا نحوه‌ی استفاده از JSON.NET را جهت تبدیل یک شیء دات نتی، به معادل JSON آن مشاهده می‌کنید. اعمال تنظیم Formatting.Indented سبب خواهد شد تا خروجی آن دارای Indentation باشد. برای نمونه اگر در برنامه‌ی خود قصد دارید فرمت JSON تو در تویی را به نحو زیبا و خوانایی نمایش دهید یا چاپ کنید، همین تنظیم ساده کافی خواهد بود.
و یا در مثال ذیل استفاده از یک anonymous object را مشاهده می‌کنید:
 var jsonString = JsonConvert.SerializeObject(new
{
   Id =1,
   Name = "Test"
}, Formatting.Indented);
به صورت پیش فرض تنها خواص عمومی کلاس‌ها توسط JSON.NET تبدیل خواهند شد.


تنظیمات پیشرفته‌تر JSON.NET

مزیت مهم JSON.NET بر سایر کتابخانه‌ها‌ی موجود مشابه، قابلیت‌های سفارشی سازی قابل توجه آن است. در مثال ذیل نحوه‌ی معرفی JsonSerializerSettings را مشاهده می‌نمائید:
var jsonData = JsonConvert.SerializeObject(new
{
   Id = 1,
   Name = "Test",
   DateTime = DateTime.Now
}, new JsonSerializerSettings
{
   Formatting = Formatting.Indented,
   Converters =
   {
      new JavaScriptDateTimeConverter()
   }
});
در اینجا با استفاده از تنظیم JavaScriptDateTimeConverter، می‌توان خروجی DateTime استانداردی را به مصرف کنندگان جاوا اسکریپتی سمت کاربر ارائه داد؛ با خروجی ذیل:
 {
  "Id": 1,
  "Name": "Test",
  "DateTime": new Date(1409821985245)
}


نوشتن خروجی JSON در یک استریم

خروجی متد JsonConvert.SerializeObject یک رشته‌است که در صورت نیاز به سادگی توسط متد File.WriteAllText در یک فایل قابل ذخیره می‌باشد. اما برای رسیدن به حداکثر کارآیی و سرعت می‌توان از استریم‌ها نیز استفاده کرد:
using (var stream = File.CreateText(@"c:\output.json"))
{
    var jsonSerializer = new JsonSerializer
   {
      Formatting = Formatting.Indented
   };
   jsonSerializer.Serialize(stream, new
   {
     Id = 1,
     Name = "Test",
     DateTime = DateTime.Now
   });
}
کلاس JsonSerializer و متد Serialize آن یک استریم را نیز جهت نوشتن خروجی می‌پذیرند. برای مثال response.Output برنامه‌های وب نیز یک استریم است و در اینجا نوشتن مستقیم در استریم بسیار سریعتر است از تبدیل شیء به رشته و سپس ارائه خروجی آن؛ زیرا سربار تهیه رشته JSON از آن حذف می‌گردد و نهایتا GC کار کمتری را باید انجام دهد.


تبدیل JSON رشته‌ای به اشیاء دات نت

اگر رشته‌ی jsonData ایی را که پیشتر تولید کردیم، بخواهیم تبدیل به نمونه‌ای از شیء User ذیل کنیم:
public class User
{
   public int Id { set; get; }
   public string Name { set; get; }
   public DateTime DateTime { set; get; }
}
خواهیم داشت:
 var user = JsonConvert.DeserializeObject<User>(jsonData);
در اینجا از متد DeserializeObject به همراه مشخص سازی صریح نوع شیء نهایی استفاده شده‌است.
البته در اینجا با توجه به استفاده از JavaScriptDateTimeConverter برای تولید jsonData، نیاز است چنین تنظیمی را نیز در حالت DeserializeObject مشخص کنیم:
var user = JsonConvert.DeserializeObject<User>(jsonData, new JsonSerializerSettings
{
   Converters = {  new JavaScriptDateTimeConverter() }
});


مقدار دهی یک نمونه یا وهله‌ی از پیش موجود

متد JsonConvert.DeserializeObject یک شیء جدید را ایجاد می‌کند. اگر قصد دارید صرفا تعدادی از خواص یک وهله‌ی موجود، توسط JSON.NET مقدار دهی شوند از متد PopulateObject استفاده کنید:
 JsonConvert.PopulateObject(jsonData, user);


کاهش حجم JSON تولیدی

زمانیکه از متد JsonConvert.SerializeObject استفاده می‌کنیم، تمام خواص عمومی تبدیل به معادل JSON آن‌ها خواهند شد؛ حتی خواصی که مقدار ندارند. این خواص در خروجی JSON، با مقدار null مشخص می‌شوند. برای حذف این خواص از خروجی JSON نهایی تنها کافی است در تنظیمات JsonSerializerSettings، مقدار NullValueHandling = NullValueHandling.Ignore مشخص گردد.
var jsonData = JsonConvert.SerializeObject(object, new JsonSerializerSettings
{
   NullValueHandling = NullValueHandling.Ignore,
   Formatting = Formatting.Indented
});
مورد دیگری که سبب کاهش حجم خروجی نهایی خواهد شد، تنظیم DefaultValueHandling = DefaultValueHandling.Ignore است. در این حالت کلیه خواصی که دارای مقدار پیش فرض خودشان هستند، در خروجی JSON ظاهر نخواهند شد. مثلا مقدار پیش فرض خاصیت int مساوی صفر است. در این حالت کلیه خواص از نوع int که دارای مقدار صفر می‌باشند، در خروجی قرار نمی‌گیرند.
به علاوه حذف Formatting = Formatting.Indented نیز توصیه می‌گردد. در این حالت فشرده‌ترین خروجی ممکن حاصل خواهد شد.


مدیریت ارث بری توسط JSON.NET

در مثال ذیل کلاس کارمند و کلاس مدیر را که خود نیز در اصل یک کارمند می‌باشد، ملاحظه می‌کنید:
public class Employee
{
    public string Name { set; get; }
}

public class Manager : Employee
{
    public IList<Employee> Reports { set; get; }
}
در اینجا هر مدیر لیست کارمندانی را که به او گزارش می‌دهند نیز به همراه دارد. در ادامه نمونه‌ای از مقدار دهی این اشیاء ذکر شده‌اند:
 var employee = new Employee { Name = "User1" };
var manager1 = new Manager { Name = "User2" };
var manager2 = new Manager { Name = "User3" };
manager1.Reports = new[] { employee, manager2 };
manager2.Reports = new[] { employee };
با فراخوانی
 var list = JsonConvert.SerializeObject(manager1, Formatting.Indented);
یک چنین خروجی JSON ایی حاصل می‌شود:
{
  "Reports": [
    {
      "Name": "User1"
    },
    {
      "Reports": [
        {
          "Name": "User1"
        }
      ],
      "Name": "User3"
    }
  ],
  "Name": "User2"
}
این خروجی JSON جهت تبدیل به نمونه‌ی معادل دات نتی خود، برای مثال جهت رسیدن به manager1 در کدهای فوق، چندین مشکل را به همراه دارد:
- در اینجا مشخص نیست که این اشیاء، کارمند هستند یا مدیر. برای مثال مشخص نیست User2 چه نوعی دارد و باید به کدام شیء نگاشت شود.
- مشکل دوم در مورد کاربر User1 است که در دو قسمت تکرار شده‌است. این شیء JSON اگر به نمونه‌ی معادل دات نتی خود نگاشت شود، به دو وهله از User1 خواهیم رسید و نه یک وهله‌ی اصلی که سبب تولید این خروجی JSON شده‌است.

برای حل این دو مشکل، تغییرات ذیل را می‌توان به JSON.NET اعمال کرد:
var list = JsonConvert.SerializeObject(manager1, new JsonSerializerSettings
{
   Formatting = Formatting.Indented,
   TypeNameHandling = TypeNameHandling.Objects,
   PreserveReferencesHandling = PreserveReferencesHandling.Objects
});
با این خروجی:
{
  "$id": "1",
  "$type": "JsonNetTests.Manager, JsonNetTests",
  "Reports": [
    {
      "$id": "2",
      "$type": "JsonNetTests.Employee, JsonNetTests",
      "Name": "User1"
    },
    {
      "$id": "3",
      "$type": "JsonNetTests.Manager, JsonNetTests",
      "Reports": [
        {
          "$ref": "2"
        }
      ],
      "Name": "User3"
    }
  ],
  "Name": "User2"
}
- با تنظیم TypeNameHandling = TypeNameHandling.Objects سبب خواهیم شد تا خاصیت اضافه‌ای به نام $type به خروجی JSON اضافه شود. این نوع، در حین فراخوانی متد JsonConvert.DeserializeObject جهت تشخیص صحیح نگاشت اشیاء بکار گرفته خواهد شد و اینبار مشخص است که کدام شیء، کارمند است و کدامیک مدیر.
- با تنظیم PreserveReferencesHandling = PreserveReferencesHandling.Objects شماره Id خودکاری نیز به خروجی JSON اضافه می‌گردد. اینبار اگر به گزارش دهنده‌ها با دقت نگاه کنیم، مقدار $ref=2 را خواهیم دید. این مورد سبب می‌شود تا در حین نگاشت نهایی، دو وهله متفاوت از شیء با Id=2 تولید نشود.

باید دقت داشت که در حین استفاده از JsonConvert.DeserializeObject نیز باید JsonSerializerSettings یاد شده، تنظیم شوند.


ویژگی‌های قابل تنظیم در JSON.NET

علاوه بر JsonSerializerSettings که از آن صحبت شد، در JSON.NET امکان تنظیم یک سری از ویژگی‌ها به ازای خواص مختلف نیز وجود دارند.
- برای نمونه ویژگی JsonIgnore معروفترین آن‌ها است:
public class User
{
   public int Id { set; get; }

   [JsonIgnore]
   public string Name { set; get; }

   public DateTime DateTime { set; get; }
}
JsonIgnore سبب می‌شود تا خاصیتی در خروجی نهایی JSON تولیدی حضور نداشته باشد و از آن صرفنظر شود.

- با استفاده از ویژگی JsonProperty اغلب مواردی را که پیشتر بحث کردیم مانند NullValueHandling، TypeNameHandling و غیره، می‌توان تنظیم نمود. همچنین گاهی از اوقات کتابخانه‌های جاوا اسکریپتی سمت کاربر، از اسامی خاصی که از روش‌های نامگذاری دات نتی پیروی نمی‌کنند، در طراحی خود استفاده می‌کنند. در اینجا می‌توان نام خاصیت نهایی را که قرار است رندر شود نیز صریحا مشخص کرد. برای مثال:
[JsonProperty(PropertyName = "m_name", NullValueHandling = NullValueHandling.Ignore)]
public string Name { set; get; }
همچنین در اینجا امکان تنظیم Order نیز وجود دارد. برای مثال مشخص کنیم که خاصیت X در ابتدا قرار گیرد و پس از آن خاصیت Y رندر شود.

- استفاده از ویژگی JsonObject به همراه مقدار OptIn آن به این معنا است که از کلیه خواصی که دارای ویژگی JsonProperty نیستند، صرفنظر شود. حالت پیش فرض آن OptOut است؛ یعنی تمام خواص عمومی در خروجی JSON حضور خواهند داشت منهای مواردی که با JsonIgnore مزین شوند.
[JsonObject(MemberSerialization.OptIn)]
public class User
{
    public int Id { set; get; }

    [JsonProperty]
    public string Name { set; get; }
 
    public DateTime DateTime { set; get; }
}

- با استفاده از ویژگی JsonConverter می‌توان نحوه‌ی رندر شدن مقدار خاصیت را سفارشی سازی کرد. برای مثال:
[JsonConverter(typeof(JavaScriptDateTimeConverter))]
public DateTime DateTime { set; get; }


تهیه یک JsonConverter سفارشی

با استفاده از JsonConverterها می‌توان کنترل کاملی را بر روی اعمال serialization و deserialization مقادیر خواص اعمال کرد. مثال زیر را در نظر بگیرید:
public class HtmlColor
{
   public int Red { set; get; }
   public int Green { set; get; }
   public int Blue { set; get; }
}

var colorJson = JsonConvert.SerializeObject(new HtmlColor
{
  Red = 255,
  Green = 0,
  Blue = 0
}, Formatting.Indented);
در اینجا علاقمندیم، در حین عملیات serialization، بجای اینکه مقادیر اجزای رنگ تهیه شده به صورت int نمایش داده شوند، کل رنگ با فرمت hex رندر شوند. برای اینکار نیاز است یک JsonConverter سفارشی را تدارک دید:
    public class HtmlColorConverter : JsonConverter
    {

        public override bool CanConvert(Type objectType)
        {
            return objectType == typeof(HtmlColor);
        }

        public override object ReadJson(JsonReader reader, Type objectType,
                                        object existingValue, JsonSerializer serializer)
        {
            throw new NotSupportedException();
        }

        public override void WriteJson(JsonWriter writer, object value, JsonSerializer serializer)
        {
            var color = value as HtmlColor;
            if (color == null)
                return;

            writer.WriteValue("#" + color.Red.ToString("X2")
                + color.Green.ToString("X2") + color.Blue.ToString("X2"));
        }
    }
کار با ارث بری از کلاس پایه JsonConverter شروع می‌شود. سپس باید تعدادی از متدهای این کلاس پایه را بازنویسی کرد. در متد CanConvert اعلام می‌کنیم که تنها اشیایی از نوع کلاس HtmlColor را قرار است پردازش کنیم. سپس در متد WriteJson منطق سفارشی خود را می‌توان پیاده سازی کرد.
از آنجائیکه این تبدیلگر صرفا قرار است برای حالت serialization استفاده شود، قسمت ReadJson آن پیاده سازی نشده‌است.

در آخر برای استفاده از آن خواهیم داشت:
var colorJson = JsonConvert.SerializeObject(new HtmlColor
{
  Red = 255,
  Green = 0,
  Blue = 0
},  new JsonSerializerSettings
    {
      Formatting = Formatting.Indented,
      Converters = { new HtmlColorConverter() }
    });   
مطالب
معرفی پروژه Orchard
معرفی پروژه Orchard:
 سیستم مدیریت محتوای Orchard توسط مایکروسافت در ژانویه سال 2011 همراه با ASP.NET MVC 3, IIS Express, SQL CE 4 ,فریم ورک Web Farm و WebMatrix ارائه شد. هدف تمامی این پروژه‌ها ایجاد قابلیتی برای توسعه آسان برنامه‌های تحت وب در محیط ویندوز بود. همانطور که PHP دارای ابزارهای مناسبی برای این منظور است. با ارائه این ابزارها مایکروسافت درخواست برنامه نویسان را برای ساده سازی تجربه توسعه وب اجابت کرد. پروژه Orchard متعلق به Outercurve Foundation (به ندرت CodePlex Foundation نیز شناخته می‌شود) است که توسط مایکروسافت پشتیبانی می‌شود. Outercurve Foundation یک سازمان غیر انتفاعی است که هدف آن تشویق و حمایت از پروژه‌های متنی بازی نظیر Orchad و یا toolkit معروف ASP.NET MVC یعنی MVC Contrib است. مایکروسافت به صورت رسمی از Orchad پشتیبانی نمی‌کند اما در حال حاضر برنامه نویسانی را جهت توسعه این سیستم استخدام کرده است.

برای پروژه Orchad سه هدف تعیین شده است :
1)فراهم نمودن و به اشتراک گذاری یک مجموعه کامپوننت جهت استفاده در برنامه‌های ASP.NET
2)ساخت تعدادی برنامه‌ی مرجع با استفاده از کامپوننت‌های فوق
3)ساخت انجمن هایی برای پشتیبانی از این کامپوننت‌ها و یا برنامه‌های مرجع

 در حال حاضر Orchard بیشتر به عنوان یک سکو (platform) برای ساخت وب سایت‌های ایجاد محتوی استفاده می‌شود آنچه در Orchard حائز اهمیت است ذکر این نکته است که این سیستم به طور کامل با استفاده از ابزار‌های متن باز نوشته شده است. Orchard از ASP.NET MVC 3.0 به همراه View engine جدید و فوق العاده آن یعنی Razor بهره می‌برد. همچنین این پروژه وابستگی زیادی به دیگر ابزارهای متن باز نظیر NHibernate برای دسترسی به داده‌ها و همچنین Autofac برای dependency injection دارد شایان ذکر است که مجوز استفاده از Orchard تحت لیسانس BSD است.

طبق اعلام وب سایت رسمی این پروژه در عرض حدود یک سالی که از ارائه این CMS می‌گذرد بیش از یک میلیون بار دانلود  و بیش از 300 ماژول و تم برای آن ساخته شده است که در گالری آن در دسترس می‌باشد. Orchard به صورت ریلیز‌های جزئی ارائه می‌شود و جدیدترن نسخه آن در هنگام نوشتن این متن 1.5.1 می‌باشد.

اما چرا به یک CMS دات نتی دیگر نیاز است ؟

تعداد زیادی سیستم‌های مدیریت محتوای تجاری و یا متن باز در طول این سال‌ها با استفاده از دات نت ارائه شده اند. (DotNetNuke (DNN بدون تردید یک از معروفترین و قدرتمندترین آن‌ها است. این CMS در ابتدا با VB.NET نوشته شد و این رویه تا مدت‌ها ادامه داشت تا اینکه در نسخه اخیر به #C تغییر کرد. اگرچه DNN و همچنین پروژه متن باز دیگری به نام Umbraco هر دو محبوب هستند اما با استفاده از WebForm‌ها پیاده سازی شده اند( البته Umbraco در نسخه 5 قصد داشت که از ASP.NET MVC استفاده کند اما علی رغم در دسترس قرار گرفتن این نسخه ظاهرا تیم Umbraco برای تمرکز بیشتر روی نسخه وب فرمی, تصمیم ندارند این پروژه را ادامه دهند.) امروزه وب فرم‌ها همانند گذشته محبوب نیستند به همین دلیل رغبت کمتری برای استفاده از این CMS‌ها  نسبت به قبل وجود دارد. با توجه به شواهد موجود بسیاری از برنامه نویسان دات نتی به سمت ASP.NET MVC مهاجرت کرده اند به همین دلیل سیستم Orchard بر مبنای این تکنولوژی نسبتا جدید دات نت پیاده شده است. با استفاده از Orchard می‌توان یک وب سایت با عملکرد بسیار بالا بدون نوشتن حتی یک خط کد ایجاد نمود. اما مانند هر سیستم مدیریت محتوی دیگری اگر بخواهیم به آن قابلیت هایی را اضافه کنیم که به صورت پیش فرض در آن نیست باید با ساختار آن به خوبی آشنا شویم و همچنین بر ابزارهای مورد نیاز این کار نیز احاطه داشته باشیم. برای دریافت اطلاعات بیشتر می‌توانید به وب سایت رسمی این پروژه در اینجا مراجعه کنید
مطالب
بارگزاری PartialView با استفاده از jQuery در زمان اجرا
مزیت استفاده از PartialViewها، ماژولار کردن برنامه است. برای مثال اگر صفحه جاری شما قرار است از چهار قسمت اخبار، منوی پویا، سخن روز و آمار کاربران تشکیل شود، می‌توان هر کدام را توسط یک PartialView پیاده سازی کرد و سپس صفحه اصلی را از کنار هم قرار دادن این PartialViewها تهیه نمود.(منبع).
در این پست قصد دارم به نحوه بارگزاری یک PartialView  با استفاده از ASP.NET MVC بپردازم.
ابتدا یک پروژه جدید ایجاد کنید. حال می‌خواهیم زمانیکه صفحه اصلی سایت بارگزاری می‌شود، لیست تمام محصولات را نمایش دهد. برای نمایش محصولات یک PartialView جدید را ایجاد می‌کنیم؛ همانند شکل ذیل:

حال برای ساده کردن مثال، متن ثابتی را درون این PartialView می‌نویسیم:

product  List Partial
در ادامه قصد داریم که درIndex، این View را بارگزاری کنیم. برای این کار از متد ajax مربوط به کتابخانه jQuery به صورت زیر استفاده می‌کنیم:
 $(function () {
        $.ajax({
            //مشخص کردن  اکشنی که باید فراخوانی شود
            url: '/Home/Details',
            contentType: 'application/html; charset=utf-8',
            type: 'GET',
            //نوع نتیجه بازگشتی
            dataType: 'html'
           
        })
.success(function (result) {
    //زمانی که کدهای سمت سرور بدون خطا اجرا شده اند
    //این قسمت فراخوانی می‌شود و نتیجه اکشن درون متغیر 
    //result 
    //قرار می‌گیرد
    $('#sectionContents').html(result);
})
.error(function (xhr, status) {
    alert(xhr.responseText);
});
    });
و پس از آن محلی را که قرار است PartialView در آن بارگزاری شود، ایجاد می‌کنیم:
<div id="sectionContents"></div>
حال فقط باید اکشن مورد نظر را در HomeController پیاده سازی کنیم:
 public ActionResult Details()
        {
           return PartialView("partial/_ProductList");
        }
 با استفاده از این کد مشخص کردیم که این اکشن، یک PartialView را با نام ProductList_ برگشت می‌دهد. البته در یک مثال واقعی باید لیست محصولات را هم به این PartialView پاس دهیم.
نتیجه اجرا به صورت زیر است:

مطالب
نمایش ساختارهای درختی در Blazor
یکی از نکات جالب رندر کامپوننت‌ها در Blazor، امکان فراخوانی بازگشتی آن‌ها است؛ یعنی یک کامپوننت می‌تواند خودش را نیز فراخوانی کند. از همین قابلیت می‌توان جهت نمایش ساختارهای درختی، مانند مدل‌های خود ارجاع دهنده‌ی EF استفاده کرد.


مدل برنامه، جهت تامین داده‌های خود ارجاع دهنده و درختی

فرض کنید قصد داریم لیستی از کامنت‌های تو در تو را مدل سازی کنیم که در آن هر کامنت، می‌تواند چندین کامنت تا بی‌نهایت سطح تو در تو را داشته باشد:
namespace BlazorTreeView.ViewModels;

public class Comment
{
    public IList<Comment> Comments = new List<Comment>();
    public string? Text { set; get; }
}
برای نمونه بر اساس این مدل، منبع داده‌ی فرضی زیر را تهیه می‌کنیم:
using BlazorTreeView.ViewModels;

namespace BlazorTreeView.Pages;

public partial class TreeView
{
    private IReadOnlyDictionary<string, object> ChildrenHtmlAttributes { get; } =
        new Dictionary<string, object>(StringComparer.Ordinal)
        {
            { "style", "list-style: none;" },
        };

    private IList<Comment> Comments { get; } =
        new List<Comment>
        {
            new()
            {
                Text = "پاسخ یک",
            },
            new()
            {
                Text = "پاسخ دو",
                Comments =
                    new List<Comment>
                    {
                        new()
                        {
                            Text = "پاسخ اول به پاسخ دو",
                            Comments =
                                new List<Comment>
                                {
                                    new()
                                    {
                                        Text = "پاسخی به پاسخ اول پاسخ دو",
                                    },
                                },
                        },
                        new()
                        {
                            Text = "پاسخ دوم به پاسخ دو",
                        },
                    },
            },
            new()
            {
                Text = "پاسخ سوم",
            },
        };
}
این قطعه کد partial class که مربوط به فایل TreeView.razor.cs برنامه‌است، در حقیقت کدهای پشت صحنه‌ی کامپوننت مثال TreeView.razor است که در ادامه آن‌را توسعه خواهیم داد. در نهایت قرار است بتوانیم آن‌را به صورت زیر رندر کنیم:



طراحی کامپوننت DntTreeView

برای اینکه بتوانیم به یک کامپوننت با قابلیت استفاده‌ی مجدد بررسیم، کدهای نمایش اطلاعات تو در تو و درختی را توسط کامپوننت سفارشی DntTreeView پیاده سازی خواهیم کرد. پیشنیازهای آن نیز به صورت زیر است:
- این کامپوننت باید جنریک باشد؛ یعنی باید به صورت زیر شروع شود:
/// <summary>
///   A custom DntTreeView
/// </summary>
public partial class DntTreeView<TRecord>
{
چون باید بتوان یک لیست جنریک <IEnumerable<TRecord را به آن، جهت رندر ارسال کرد و قرار نیست این کامپوننت، تنها به شیء سفارشی Comment مثال جاری ما وابسته باشد. بنابراین اولین خاصیت آن، شیء جنریک Items است که لیست کامنت‌ها/عناصر را دریافت می‌کند:
    /// <summary>
    ///     The treeview's self-referencing items
    /// </summary>
    [Parameter]
    public IEnumerable<TRecord>? Items { set; get; }
- هنگام رندر هر آیتم کامنت باید بتوان یک قالب سفارشی را از کاربر دریافت کرد. نمی‌خواهیم صرفا برای مثال Text شیء Comment فوق را به صورت متنی و ساده نمایش دهیم. می‌خواهیم در حین رندر، کل شیء TRecord جاری را به مصرف کننده ارسال و یک قالب سفارشی را از آن دریافت کنیم. یعنی باید یک RenderFragment جنریک را به صورت زیر نیز داشته باشیم تا مصرف کننده بتواند TRecord در حال رندر را دریافت و قالب Htmlای خودش را بازگشت دهد:
    /// <summary>
    ///     The treeview item's template
    /// </summary>
    [Parameter]
    public RenderFragment<TRecord>? ItemTemplate { set; get; }
- همچنین همیشه باید به فکر عدم وجود اطلاعاتی برای نمایش نیز بود. به همین جهت بهتر است قالب دیگری را نیز از مصرف کننده برای اینکار درخواست کنیم و نحوه‌ی رندر سفارشی این قسمت را نیز به مصرف کننده واگذار کنیم:
    /// <summary>
    ///     The content displayed if the list is empty
    /// </summary>
    [Parameter]
    public RenderFragment? EmptyContentTemplate { set; get; }
- زمانیکه با شیء از پیش تعریف شده‌ی Comment این مثال کار می‌کنیم، کاملا مشخص است که خاصیت Comments آن تو در تو است:
public class Comment
{
    public IList<Comment> Comments = new List<Comment>();
    public string? Text { set; get; }
}
اما زمانیکه با یک کامپوننت جنریک کار می‌کنیم، نیاز است از مصرف کننده، نام این خاصیت تو در تو را به نحو واضحی دریافت کنیم؛ به صورت زیر:
    /// <summary>
    ///     The property which returns the children items
    /// </summary>
    [Parameter]
    public Expression<Func<TRecord, IEnumerable<TRecord>>>? ChildrenSelector { set; get; }
دلیل استفاده از Expression Funcها را در مطلب «static reflection» می‌توانید مطالعه کنید. زمانیکه قرار است از کامپوننت DntTreeView استفاده کنیم، ابتدا نوع جنریک آن‌را مشخص می‌کنیم، سپس لیست اشیاء ارسالی به آن‌را و در ادامه با استفاده از ChildrenSelector به صورت زیر، مشخص می‌کنیم که خاصیت Comments است که به همراه Children می‌باشد و تو در تو است:
        <DntTreeView
            TRecord="Comment"
            Items="Comments"
            ChildrenSelector="m => m.Comments"
و مرسوم است جهت بالابردن کارآیی Expression Funcها، آن‌ها را کامپایل و کش کنیم که نمونه‌ای از روش آن‌را به صورت زیر مشاهده می‌کنید:
public partial class DntTreeView<TRecord>
{
    private Expression? _lastCompiledExpression;
    internal Func<TRecord, IEnumerable<TRecord>>? CompiledChildrenSelector { private set; get; }

    // ...

    protected override void OnParametersSet()
    {
        if (_lastCompiledExpression != ChildrenSelector)
        {
            CompiledChildrenSelector = ChildrenSelector?.Compile();
            _lastCompiledExpression = ChildrenSelector;
        }
    }
}
تا اینجا ساختار کدهای پشت صحنه‌ی DntTreeView.razor.cs مشخص شد. اکنون UI این کامپوننت را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
@namespace BlazorTreeView.Pages.Components
@typeparam TRecord

@if (Items is null || !Items.Any())
{
    @EmptyContentTemplate
}
else
{
    <CascadingValue Value="this">
        <ul @attributes="AdditionalAttributes">
            @foreach (var item in Items)
            {
                <DntTreeViewChildrenItem TRecord="TRecord" ParentItem="item"/>
            }
        </ul>
    </CascadingValue>
}
در ابتدای کار، اگر آیتمی برای نمایش وجود نداشته باشد، EmptyContentTemplate دریافتی از استفاده کننده را رندر می‌کنیم. در غیراینصورت، حلقه‌ای را بر روی لیست Items ایجاد کرده و آن‌‌ها را یکی نمایش می‌دهیم. این نمایش، نکات زیر را به همراه دارد:
- نمایش توسط کامپوننت دومی به نام DntTreeViewChildrenItem انجام می‌شود که آن‌‌هم جنریک است و شیء item جاری را توسط خاصیت ParentItem دریافت می‌کند.
- در اینجا یک CascadingValue اشاره کننده به شیء this را هم مشاهده می‌کنید. این روش، یکی از روش‌های اجازه دادن دسترسی به خواص و امکانات یک کامپوننت والد، در کامپوننت‌های فرزند است که در ادامه از آن استفاده خواهیم کرد.


تکمیل کامپوننت بازگشتی DntTreeViewChildrenItem.razor

اگر به حلقه‌ی foreach (var item in Items) در کامپوننت DntTreeView.razor دقت کنید، یک سطح را بیشتر پوشش نمی‌دهد؛ اما کامنت‌های ما چندسطحی و تو در تو هستند و عمق آن‌ها هم مشخص نیست. به همین جهت نیاز است به نحوی بتوان یک طراحی recursive و بازگشتی را در کامپوننت‌های Blazor داشت که خوشبختانه این مورد پیش‌بینی شده‌است و هر کامپوننت Blazor، می‌تواند خودش را نیز فراخوانی کند:
@namespace BlazorTreeView.Pages.Components
@typeparam TRecord

<li @attributes="@SafeOwnerTreeView.ChildrenHtmlAttributes" @key="ParentItem?.GetHashCode()">
    @if (SafeOwnerTreeView.ItemTemplate is not null && ParentItem is not null)
    {
        @SafeOwnerTreeView.ItemTemplate(ParentItem)
    }
    @if (Children is not null)
    {
        <ul>
            @foreach (var item in Children)
            {
                <DntTreeViewChildrenItem TRecord="TRecord" ParentItem="item"/>
            }
        </ul>
    }
</li>
این‌ها کدهای DntTreeViewChildrenItem.razor هستند که در آن، ابتدا ItemTemplate دریافتی از والد یا همان DntTreeView.razor رندر می‌شود. سپس به کمک CompiledChildrenSelector ای که عنوان شد، یک شیء Children را تشکیل داده و آن‌را به خودش (فراخوانی مجدد DntTreeViewChildrenItem در اینجا)، ارسال می‌کند. این فراخوانی بازگشتی، سبب رندر تمام سطوح تو در توی شیء جاری می‌شود.

کدهای پشت صحنه‌ی این کامپوننت یعنی فایل DntTreeViewChildrenItem.razor.cs به صورت زیر است:
/// <summary>
///     A custom DntTreeView
/// </summary>
public partial class DntTreeViewChildrenItem<TRecord>
{
    /// <summary>
    ///     Defines the owner of this component.
    /// </summary>
    [CascadingParameter]
    public DntTreeView<TRecord>? OwnerTreeView { get; set; }

    private DntTreeView<TRecord> SafeOwnerTreeView =>
        OwnerTreeView ??
        throw new InvalidOperationException("`DntTreeViewChildrenItem` should be placed inside of a `DntTreeView`.");

    /// <summary>
    ///     Nested parent item to display
    /// </summary>
    [Parameter]
    public TRecord? ParentItem { set; get; }

    private IEnumerable<TRecord>? Children =>
        ParentItem is null || SafeOwnerTreeView.CompiledChildrenSelector is null
            ? null
            : SafeOwnerTreeView.CompiledChildrenSelector(ParentItem);
}
با استفاده از یک پارامتر از نوع CascadingParameter، می‌توان به اطلاعات شیء CascadingValue ای که در کامپوننت والد DntTreeView.razor قرا دادیم، دسترسی پیدا کنیم. سپس یکبار هم بررسی می‌کنیم که آیا نال هست یا خیر. یعنی قرار نیست که این کامپوننت فرزند، درجائی به صورت مستقیم استفاده شود. فقط قرار است داخل کامپوننت والد فراخوانی شود. به همین جهت اگر این CascadingParameter نال بود، یعنی این کامپوننت فرزند، به اشتباه فراخوانی شده و با صدور استثنائی این مساله را گوشزد می‌کنیم. اکنون که به SafeOwnerTreeView یا همان نمونه‌ای از شیء والد دسترسی پیدا کردیم، می‌توانیم پارامتر CompiledChildrenSelector آن‌را نیز فراخوانی کرده و توسط آن، به شیء تو در توی جدیدی در صورت وجود، جهت رندر بازگشتی آن رسید.
یعنی این کامپوننت ابتدا ParentItem، یا اولین سطح ممکن و در دسترس را رندر می‌کند. سپس با استفاده از Expression Func مهیای در کامپوننت والد، شیء فرزند را در صورت وجود یافته و سپس به صورت بازگشتی آن‌را با فراخوانی مجدد خودش ، رندر می‌کند.


روش استفاده از کامپوننت DntTreeView

اکنون که کار توسعه‌ی کامپوننت جنریک DntTreeView پایان یافت، روش استفاده‌ی از آن به صورت زیر است:
<div class="card" dir="rtl">
    <div class="card-header">
        DntTreeView
    </div>
    <div class="card-body">
        <DntTreeView
            TRecord="Comment"
            Items="Comments"
            ChildrenSelector="m => m.Comments"
            style="list-style: none;"
            ChildrenHtmlAttributes="ChildrenHtmlAttributes">
            <ItemTemplate Context="record">
                <div class="card mb-1">
                    <div class="card-body">
                        <span>@record.Text</span>
                    </div>
                </div>
            </ItemTemplate>
            <EmptyContentTemplate>
                <div class="alert alert-warning">
                    There is no item to display!
                </div>
            </EmptyContentTemplate>
        </DntTreeView>
    </div>
</div>
همانطور که مشاهده می‌کنید، چون کامپوننت جنریک است، باید نوع TRecord را که در مثال ما، شیء Comment است، مشخص کرد. سپس لیست نظرات، خاصیت تو در تو، قالب سفارشی نمایش Text نظرات (با توجه به Context دریافتی که امکان دسترسی به شیء جاری در حال رندر را میسر می‌کند) و همچنین قالب سفارشی نبود اطلاعاتی برای نمایش را تعریف می‌کنیم.

کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: BlazorTreeView.zip
کامپوننت توسعه یافته‌ی در اینجا در هر دو حالت Blazor WASM و Blazor Server کار می‌کند.
نظرات مطالب
مبانی TypeScript؛ ماژول‌ها
- با هربار تغییر فایل tsconfig.json، کامپایل دوباره‌ی پروژه را فراموش نکنید (مهم). از منوی build گزینه‌ی rebuild solution را انتخاب کنید. این rebuild، کار کامپایل مجدد فایل‌های ts. را هم انجام می‌دهد.
- commonjs بیشتر برای برنامه‌های nodejs استفاده می‌شود. اگر علاقمند باشید که با سیستمی شبیه به AngularJS 2.0 کار کنید، از یک module loader ویژه، به نام SystemJS استفاده کنید (که قابلیت بارگذاری خودکار ES6 modules, AMD, CommonJS را دارد). بنابراین فایل tsconfig.json را به این صورت تغییر دهید:
{
    "compileOnSave": true,
    "compilerOptions": {
        "target": "es5",
        "module": "system",
        "sourceMap": true
    }
}
بعد فایل index.html شما چنین شکلی را پیدا می‌کند:
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <meta charset="utf-8" />
    <title>TypeScript HTML App</title>
    <link rel="stylesheet" href="app.css" type="text/css"/>

    <script type="text/javascript" src="//cdnjs.cloudflare.com/ajax/libs/systemjs/0.19.22/system.js"></script>
    <script type="text/javascript">
        System.defaultJSExtensions = true;
        System.import('app');
    </script>
</head>
<body>
    <h1>TypeScript HTML App</h1>

    <div id="content"></div>
</body>
</html>
در اینجا System.JS کار بارگذاری اولین ماژول برنامه یا همان app.js را به صورت خودکار انجام می‌دهد (و همچنین تمام ماژول‌های مرتبط با آن‌را). بنابراین دیگر نیازی به ذکر اسکریپت‌های برنامه در اینجا نیست (هیچکدام از آن‌ها، منهای موارد عمومی مثل خود system.js).
بعد فایل app.ts را هم به این صورت تغییر دهید، چون این کدها پس از onload اجرا می‌شوند:
import {Book} from "./testmd";

let book: Book = new Book();
console.log(book.bookName);
document.getElementById("content").innerText = book.GetbookNmae;
نظرات مطالب
تولید SiteMap استاندارد و ایجاد یک ActionResult اختصاصی برای Return کردن SiteMap تولید شده
تشکر بابت پاسختون
2 - سایتی که من بر روی وب می‌گذارم با حدود یک میلیون صفحه در وب قرار می‌گیرد! (و قابل ذکر هست که بیش از 50000 لینک در سایت مپ ممکن نیست) بر اساس مواردی که شما بیان کردید، باید هر روز مقداری از این لینک‌ها را در سایت مپ قرار بدهم و بعد از ایندکس شدن توسط گوگل آن‌ها را تغییر دهم که عملا برای این حجم بالا ممکن نیست.
می تونم بپرسم جرا با ساختن فایل‌های فیزیکی برای سایت مپ موافق نیستید؟
(البته در شرایط صورت مسئله ای که بیان کردم) در این صورت می‌شود طوری برنامه ریزی کرد که این فایل ها( به دلیل بالا بودن تعداد لینک از چندین فایل استفاده شود) در بازه زمانی مشخص دوباره باز سازی شوند و هیچ بار اضافه ای برای ایجاد هرباره آن‌ها به وجود نیاید.
باز هم تشکر بابت وقتی که می‌گذارید...
مطالب
دستکاری mime types در IIS

چند روزی هست که به دلیل قطعی کابل، فایل‌های فلش سایت‌ها از کار افتاده!
فایل‌های فلش را بر اساس mime type آن‌ها فیلتر کرده‌اند یعنی هر چه application/x-shockwave-flash که از طرف وب سرور شما سرو شود فیلتر می‌شود.
یک راه حل این است که پسوند تمام فایل‌های فلش را تغییر داد تا وب سرور دیگر این mime type را از خودش بروز ندهد (در یک وب سرور هر mime type دقیقا به یک یا چند نوع پسوند فایل map شده). این مورد نیاز به اصلاح تمام صفحات سایت نیز خواهد داشت (علاوه بر تغییر پسوند فایل‌های موجود). خوشبختانه فلش پلیر کاری به mime type یا حتی پسوند فایل، جهت نمایش آن ندارد.
راه حل ساده‌تر (بدون نیاز به تغییری در فایل‌ها) هم این است که کمی تغییرات وب سرور خود را تغییر داد:

در IIS6 :


در IIS7 :



کلا mime type موجود را به برای مثال image/png تغییر دهید تا قسمت‌های از کار افتاده سایت مجددا برقرار شود و آبروی کاری رفته مجددا به جوی بازگردد.

نظرات مطالب
آشنایی با WPF قسمت اول : ساختار سلسله مراتبی
بله البته هر کدام کنترل‌ها به طور جداگانه باید ست شوند مگر اینکه کنترل والدشان ست شده باشد که دیگر نیازی نیست جداگانه برای آن‌ها ست شود و میتوانند از کنترل والد ارث بری کنند.
البته همانطور که گفتیم مقادیر پیش فرضی برای بعضی خصوصیت‌ها دارند که در همان ابتدا به طور خودکار ست می‌شوند.
مطالب
داستانی از Unicode
یکی از مباحثی که به نظرم هر دانشجوی رشته کامپیوتر، فناوری اطلاعات و علاقمند به این حوزه باید بداند بحث کاراکترهاست؛ جدا از اینکه همه ما در مورد وجود ascii یا UTF-8 و ... و توضیحات مختصر آن اطلاع داریم ولی عده‌ای از دوستان مثل من هنوز اطلاعات پایه‌ای‌تر و جامع‌تری در این باره نداریم؛ در این مقاله که برداشتی از وب سایت smashing magazine  و W3 است به این مبحث می‌پردازیم.
کامپیوترها تنها با اعداد سر و کار دارند نه با حروف؛ پس این بسیار مهم هست که همه کامپیوترها بر روی یک سری اعداد مشخص به عنوان نماینده‌ای از حروف به توافق برسند. این توافق یکسان بین همه کامپیوترها بسیار مهم هست و باید طبق یک استاندارد مشترک استفاده شود تا در همه سیستم‌ها قابل استفاده و انتقال باشد؛ برای همین در سال 1960 اتحادیه استاندارهای آمریکا، یک سیستم رمزگذاری 7 بیتی را ایجاد کرد؛ به نام American Standard Code for Information Interchange یا کد استاندارد سازی شده آمریکایی برای تبادل اطلاعات یا همان ASCII. این هفت بیت به ما اجازه می‌داد تا 128 حرف را کدگذاری کنیم. این مقدار برای حروف کوچک و بزرگ انگلیسی و هم چنین حروف لاتین، همراه با کدگذاری ارقام و یک سری علائم نگارشی و کاراکترهایی از قبیل space ، tab و موارد مشابه و نهایتا کلیدهای کنترلی کافی بود. در سال 1968 این استاندارد توسط رییس جمهور وقت آمریکا لیندون جانسون به رسمیت شناخته شده و همه سیستم‌های کامپیوتری ملزم به رعایت و استفاده از این استاندارد شدند.
برای لیست کردن و دیدن این کدها و نمادهای حرفیشان می‌توان با یک زبان برنامه نویسی یا اسکریپتی آن‌ها را لیست کرد. کد زیر نمونه‌ای از کد نوشته شده در جاوااسکریپت است.
 <html> 

<body>
 <style type="text/css">p {float: left; padding: 0 15px; margin: 0;}</style> 

<script type="text/javascript">
 for (var i=0; i<128; i++) document.writeln ((i%32?'':'<p>') + i + ': ' + String.fromCharCode (i) + '<br>'); 

</script>
</body>
 </html>
در سال‌های بعدی، با قوی‌تر شدن پردازش‌گرها و 8 بیت شدن یک بایت به جای ذخیره 128 عدد توانستند 256 عدد را ذخیره کنند ولی استاندارد اسکی تا 128 کد ایجاد شده بود و مابقی را به عنوان ذخیره نگاه داشتند. در ابتدا کامپیوترهای IBM از آن‌ها برای ایجاد نمادهای اضافه‌تر و همچنین اشکال استفاده می‌کرد؛ مثلا کد 200 شکل  ╚ بود که احتمالا برنامه نویسان زمان داس، این شکل را به خوبی به خاطر میاورند یا مثلا حروف یونانی را اضافه کردند که با کد 224 شکل آلفا  α بود و بعد‌ها به عنوان  code page 437  نامگذاری شد. هر چند که هرگز مانند اسکی به یک استاندارد تبدیل نشد و بسیاری از کشورها از این فضای اضافی برای استانداردسازی حروف خودشان استفاده می‌کردند و در کشورها کدپیج‌های مختلفی ایجاد شد. برای مثال در روسیه کد پیچ 885 از کد 224 برای نمایش Я بهره می‌برد و در کد پیچ یونانی 737 برای نمایش حرف کوچک امگا ω استفاده می‌شد. این کار ادامه داشت تا زمانیکه مایکروسافت در سال 1980 کد پیچ Windows-1251 الفبای سریلیک را ارئه کرد. این تلاش تا سال 1990 ادامه پیدا کرد و تا آن زمان 15 کدپیج مختلف استاندارسازی شده برای الفبایی چون سیریلیک، عربی، عبری و ... ایجاد شد که این استانداردها از ISO-8859-1 شروع و تا  ISO-8859-16 ادامه داشت و موقعی که فرستنده پیامی را ارسال می‌کرد، گیرنده باید از کدپیج مورد نظر مطلع می‌بود تا بتواند پیام را صحیح بخواند.
بیایید با یک برنامه علائم را در این 15 استاندارد بررسی کنیم. تکه کدی که من در اینجا نوشتم یک لیست را که در آن اعداد یک تا 16 لیست شده است، نشان میدهد که با انتخاب هر کدام، کدها را از 0 تا 255 بر اساس هر استاندارد به ترتیب نمایش می‌دهد. این کار توسط تعیین استاندارد در تگ متا رخ میدهد.
در زمان بارگذاری، استانداردها با کد زیر به لیست اضافه می‌شوند.در مرحله بعد لیستی که  postback را در آن فعال کرده‌ایم، کد زیر را اجرا می‌کند. در این کد ابتدا charset انتخاب شده ایجاد شده و سپس یکی یکی کدها را به کاراکتر تبدیل می‌کنیم و رشته نهایی را درج می‌کنیم: ( دانلود فایل‌های زیر )
 private String ISO = "ISO-8859-";
        protected void Page_Load(object sender, EventArgs e)
        {
            if (!IsPostBack)
            {
                for (int i = 1; i < 16; i++)
                {
                    ListItem item = new ListItem();
                    item.Text = ISO + i.ToString();
                    item.Value = i.ToString();
                    DropDownList1.Items.Add(item);
                }
                ShowCodes(1);
            }
           
        }

     
        protected void DropDownList1_SelectedIndexChanged(object sender, EventArgs e)
        {
            if (DropDownList1.SelectedItem != null)
            {
                int value = int.Parse(DropDownList1.SelectedValue);
                ShowCodes(value);
            }
            
        }

        private void ShowCodes(int value)
        {
            Response.Charset = ISO + value;
            string s = "";
            for (int i = 0; i < 256; i++)
            {
                char ch = (char)i;
                s += i + "-" + ch;
                s += "<br/>";//br tag
            }
            Label1.Text = s;
        }

تقریبا سال 1990 بود که بسیاری از اسناد به همین شیوه‌ها نوشته و ذخیره شد. ولی باز برای بسیاری از زبان‌ها، حتی داشتن یکی دو حرف بیشتر مشکلاتی را به همراه داشت. مثلا حروف بعضی زبان‌ها مثل چینی و ژاپنی که 256 عدد، پاسخگو نبود و با آمدن شبکه‌ای چون اینترنت و بحث بین المللی شدن و انتقال اطلاعات، این مشکل بزرگتر از آنچه بود، شد.

یونیکد نجات بخش
اواخر سال 1980 بود که پیشنهاد یک استاندارد جدید داده شد و در آن به هر حرف و یا نماد در هر زبانی یک عدد یکتا نسبت داده میشد و باید بیشتر از 256 عدد می‌بود که آن را یونیکد نامیدند. در حال حاضر یونیکد نسخه 601 شامل 110 هزار کد می شود. 128 تای آن همانند اسکی است. از 128 تا 255 مربوط به علائم و علامت‌هاست که بیشتر آن‌ها از استاندارد ISO-8859-1 وام گرفته شده‌اند. از 256 به بعد هم بسیاری از علائم تلفظی و ... وجود دارد و از کد 880 زبان یونایی آغاز شده و پس از آن زبان‌های سیریلیک، عبری، عربی و الی آخر ادامه می‌یابند. برای نشان دادن یک کد یونیکد به شکل هگزادسیمال U+0048 نوشته می‌شود و برای تبدیل آن به دسیمال 4*16+8=72 استفاده می‌شود. به هر کد یونیکد، کد پوینت code point گفته میشود.
در ویکی پدیای فارسی، یونیکد اینگونه توضیح داده شده است: "نقش یونیکد در پردازش متن این است که به جای یک تصویر برای هر نویسه یک کد منحصر به فرد ارایه می‌کند. به عبارت دیگر، یونیکد یک نویسه را به صورت مجازی ارایه می‌کند و کار ساخت تصویر (شامل اندازه، شکل، قلم، یا سبک) نویسه را به عهده نرم‌افزار دیگری مانند مرورگر وب یا واژه‌پرداز می‌گذارد. "
یونیکد از 8 بیت یا 16 بیت استفاده نمی‌کند و با توجه به اینکه دقیقا 110 ،116 کد را حمایت می‌کند به 21 بیت نیاز دارد. هر چند که کامپیوترها امروزه از معمار‌های 32 بیتی و 64 بیتی استفاده می‌کنند، این سوال پیش می‌آید که ما چرا نمی‌توانیم کاراکترها را بر اساس این 32 بیت و 64 بیت قرار بدهیم؟ پاسخ این سوال این‌است که چنین کاری امکان پذیر است و بسیاری از نرم افزارهای نوشته شده در زبان سی و سی ++ از wide character حمایت می‌کنند. این مورد یک کاراکتر 32 بیتی به نام wchar_t است که نوعی داده char توسعه یافته هشت بیتی است و بسیاری از مرورگرهای امروزی از آن بهره مند هستند و تا 4 بیلیون کاراکتر را حمایت می‌کنند.
شکل زیر دسته بندی از انواع زبان‌های تحت حمایت خود را در نسخه 5.1 یونیکد نشان می‌دهد:


کد زیر در جاوااسکریپت کاراکترهای یونیکد را در مرز معینی که برایش مشخص کرده‌ایم نشان می‌دهد:
 <html> 

<body>
 <style type="text/css">p {float: left; padding: 0 15px; margin: 0;}</style> 

<script type="text/javascript">
for (var i=0; i<2096; i++)
   document.writeln ((i%256?'':'<p>') + i + ': ' + String.fromCharCode (i) + '<br>'); 

</script>
</body>
 </html>

CSS & Unicode
یکی از جذاب‌ترین خصوصیات در css، خصوصیت Unicode-range است. شما میتوانید برای هر کاراکتر یا حتی رنج خاصی از کاراکترها، فونت خاصی را اعمال کنید. به دو نمونه زیر دقت کنید:
/* cyrillic */
@font-face {
  font-style: normal;
  src: local('Roboto Regular'), local('Roboto-Regular'), url(http://fonts.gstatic.com/s/roboto/v14/mErvLBYg_cXG3rLvUsKT_fesZW2xOQ-xsNqO47m55DA.woff2) format('woff2');
  unicode-range: U+0400-045F, U+0490-0491, U+04B0-04B1, U+2116;
}
/* greek-ext */
@font-face {
  font-style: normal;
  src: local('Roboto Regular'), local('Roboto-Regular'), url(http://fonts.gstatic.com/s/roboto/v14/-2n2p-_Y08sg57CNWQfKNvesZW2xOQ-xsNqO47m55DA.woff2) format('woff2');
  unicode-range: U+1F00-1FFF;
}
/* greek */
@font-face {
  font-style: normal;
  src: local('Roboto Regular'), local('Roboto-Regular'), url(http://fonts.gstatic.com/s/roboto/v14/u0TOpm082MNkS5K0Q4rhqvesZW2xOQ-xsNqO47m55DA.woff2) format('woff2');
  unicode-range: U+0370-03FF;
}
/* vietnamese */
@font-face {
  font-style: normal;
  src: local('Roboto Regular'), local('Roboto-Regular'), url(http://fonts.gstatic.com/s/roboto/v14/NdF9MtnOpLzo-noMoG0miPesZW2xOQ-xsNqO47m55DA.woff2) format('woff2');
  unicode-range: U+0102-0103, U+1EA0-1EF1, U+20AB;
}
/* latin-ext */
@font-face {
  font-style: normal;
  src: local('Roboto Regular'), local('Roboto-Regular'), url(http://fonts.gstatic.com/s/roboto/v14/Fcx7Wwv8OzT71A3E1XOAjvesZW2xOQ-xsNqO47m55DA.woff2) format('woff2');
  unicode-range: U+0100-024F, U+1E00-1EFF, U+20A0-20AB, U+20AD-20CF, U+2C60-2C7F, U+A720-A7FF;
}
در صورتی که در Unicode-range، تنها یک کد مانند U+20AD نوشته شود، فونت مورد نظر فقط بر روی کاراکتری با همین کد اعمال می‌شود. ولی اگر بین دو کد از علامت - استفاده شود، فونت مورد نظر بر روی کاراکترهایی که بین این رنج هستند اعمال می‌شود U+0025-00FF و حتی می‌توان اینگونه نوشت ??U+4 روی کاراکترهایی در رنج U+400 تا U+4FF اعمال می‌شوند. برای اطلاعات بیش‌تر به اینجا و اینجا  مراجعه کنید.
به 65536 کد اول یونیکد Basic Multilingual Plan یا به اختصار BMP می‌گویند و شامل همه کاراکترهای رایجی است که مورد استفاده قرار می‌گیرند. همچنین یونیکد شامل یک فضای بسیار بزرگ خالی است که به شما اجازه توسعه دادن آن را تا میلیون‌ها کد می‌دهد. به کاراکترهایی که در این موقعیت قرار می‌گیرند supplementary characters یا کاراکترهای مکمل گویند. برای اطلاعات بیشتر می‌توانید به سایت رسمی یونیکد مراجعه کنید. در اینجا هم مباحث آموزشی خوبی برای یونیکد دارد، هر چند کامل‌تر آن در سایت رسمی برای نسخه‌های مختلف یونیکد وجود دارد.


UTF-8 نجات بخش می‌شود
بسیاری از مشکلات ما حل شد. همه حروف را داریم و مرورگر‌ها نیز همه حروف را میشناسند؛ ولی برای ما دو مشکل ایجاد کرده است:
  • بسیاری از نرم افزارها و پروتکل‌ها هنوز 8 بیتی کار می‌کنند.
  • اگر یک متن انگلیسی ارسال کنید، 8 بیت هم کافی است ولی در این حالت 32 بیت جابجا می‌شود؛ یعنی 4 برابر و در ارسال و دریافت و پهنای باند برایمان مشکل ایجاد می‌کند.
برای حل این مشکل استاندارهای زیادی چون USC-2 یا UTF-16 ایجاد شدند ولی در سال‌های اخیر برنده رقابت، UTF-8 بود که مخفف عبارت Universal Character Set Transformation Format 8 bit می‌باشد. این کدگذاری بسیار هوشمندانه عمل می‌کند. موقعی که شما کاراکتری را وارد می‌کنید که کدش بین 0 تا 255 است، 8 بیت به آن اختصاص می‌دهد و اگر در محدوده‌ای است که بتوان دو بایت را به آن اختصاص داد، دوبایت و اگر بیشتر بود، سه بایت و اگر باز بیشتر بود 4 بایت به آن اختصاص میدهد. پس با توجه به محدوده کد، تعداد بایت‌ها مشخص می‌شوند. بنابراین یک متن نوشته شده انگلیسی که مثلا از کدهای بین 0تا 128 استفاده می‌کند و فرمت ذخیره آن UTF-8 باشد به ازای هر کارکتر یک بایت ذخیره می‌کند.

مقایسه‌ای بین نسخه‌های مختلف :

همانطور که می‌بینید UTF-8 برای کاراکترهای اسکی، از یک بایت و برای دیگر حروف از دوبایت و برای بقیه BMP‌ها از سه بایت استفاده میکند و در صورتی که کاراکتری در ناحیه مکمل supplementary باشد، از چهار بایت استفاده خواهد کرد. UTF-16 از دو بایت برای نمایش کاراکترهای BMP و از 4 بایت برای نمایش کاراکترهای مکمل استفاده می‌کند و در UTF-32 از 4 بایت برای همه کاراکترها یا کد پوینت‌ها استفاده می‌شود.

بازخوردهای پروژه‌ها
درخواست راهنمایی بیشتر
با سلام، خیلی ممنون که سورس این وب اپلیکیشن را در اختیار کاربران قرار داده اید؛
بنده با مطالعه (بخشی از) این مطالب: 
مسیر راه Entity framework code-first ، 
مسیر راه ASP.NET MVC ،
بررسی مفاهیم معکوس سازی وابستگی‌ها و ابزارهای مرتبط با آن ،
AutoMapper ،
چک لیست تهیه یک برنامه ASP.NET MVC ،
تا حد زیاد نحوه پیاده سازی back end پروژه را درک کردم (البته ابتدا پروژه فروشگاه اینترنتی شهر طلایی من که ساده‌تر است را بررسی کردم).
با این وجود بخش هایی از پروژه از نظر بنده همچنان پیچیده است!
- مدیریت کاربران، نقش‌ها و تعیین دسترسی ها؛
- نحوه لاگ کردن فعالیت ها؛
- ارسال و دریافت پیام؛
- نحوه پیاده‌سازی front end پروژه (به طور خاص)،
لطفا در صورت امکان در این موارد (به ویژه مورد آخر طراحی UI) اگر منبعی یا مسیر راهی وجود دارد، معرفی نمایید.
با تشکر،