.NET Tips | جستجوها: نتایج مشابه «تبدیل تعدادی تصویر به یک فایل PDF»، صفحه: ۷۵

مطالب

معادل‌های چندسکویی اجزای فایل web.config در ASP.NET Core

هنوز هم اجزای مختلف فایل web.config در ASP.NET Core قابل تعریف و استفاده هستند؛ اما اگر صرفا بخواهیم از این نوع برنامه‌ها در ویندوز و به کمک وب سرور IIS استفاده کنیم. با انتقال برنامه‌های چندسکویی مبتنی بر NET Core. به سایر سیستم عامل‌ها، دیگر اجزایی مانند استفاده‌ی از ماژول فشرده سازی صفحات IIS و یا ماژول URL rewrite آن و یا تنظیمات static cache تعریف شده‌ی در فایل web.config، شناسایی نشده و تاثیری نخواهند داشت. به همین جهت تیم ASP.NET Core، معادل‌های توکار و چندسکویی را برای عناصری از فایل web.config که به IIS وابسته هستند، تهیه کرده‌است که در ادامه آن‌‌ها را مرور خواهیم کرد.

میان‌افزار چندسکویی فشرده سازی صفحات در ASP.NET Core

پیشتر مطلب «استفاده از GZip توکار IISهای جدید و تنظیمات مرتبط با آن‌ها» را در سایت جاری مطالعه کرده‌اید. این قابلیت صرفا وابسته‌است به IIS و همچنین در صورت نصب بودن ماژول httpCompression آن کار می‌کند. بنابراین قابلیت انتقال به سایر سیستم عامل‌ها را نخواهد داشت و هرچند تنظیمات فایل web.config آن هنوز هم در برنامه‌های ASP.NET Core معتبر هستند، اما چندسکویی نیستند. برای رفع این مشکل، تیم ASP.NET Core، میان‌افزار توکاری را برای فشرده سازی صفحات ارائه داده‌است که جزئی از تازه‌های ASP.NET Core 1.1 نیز به‌شمار می‌رود.
برای نصب آن دستور ذیل را در کنسول پاورشل نیوگت، اجرا کنید:

 PM> Install-Package Microsoft.AspNetCore.ResponseCompression

که معادل است با افزودن وابستگی ذیل به فایل project.json پروژه:

{
    "dependencies": {
        "Microsoft.AspNetCore.ResponseCompression": "1.0.0"
    }
}

مرحله‌ی بعد، افزودن سرویس‌های و میان افزار مرتبط، به کلاس آغازین برنامه هستند. همیشه متدهای Add کار ثبت سرویس‌های میان‌افزار را انجام می‌دهند و متدهای Use کار افزودن خود میان‌افزار را به مجموعه‌ی موجود تکمیل می‌کنند.

public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddResponseCompression(options =>
    {
        options.MimeTypes = Microsoft.AspNetCore.ResponseCompression.ResponseCompressionDefaults.MimeTypes;
    });
}

متد AddResponseCompression کار افزودن سرویس‌های مورد نیاز میان‌افزار ResponseCompression را انجام می‌دهد. در اینجا می‌توان تنظیماتی مانند MimeTypes فایل‌ها و صفحاتی را که باید فشرده سازی شوند، تنظیم کرد. ResponseCompressionDefaults.MimeTypes به این صورت تعریف شده‌است:

namespace Microsoft.AspNetCore.ResponseCompression
{
    /// <summary>
    /// Defaults for the ResponseCompressionMiddleware
    /// </summary>
    public class ResponseCompressionDefaults
    {
        /// <summary>
        /// Default MIME types to compress responses for.
        /// </summary>
        // This list is not intended to be exhaustive, it's a baseline for the 90% case.
        public static readonly IEnumerable<string> MimeTypes = new[]
        {
            // General
            "text/plain",
            // Static files
            "text/css",
            "application/javascript",
            // MVC
            "text/html",
            "application/xml",
            "text/xml",
            "application/json",
            "text/json",
        };
    }
}

اگر علاقمند بودیم تا عناصر دیگری را به این لیست اضافه کنیم، می‌توان به نحو ذیل عمل کرد:

services.AddResponseCompression(options =>
{
    options.MimeTypes = ResponseCompressionDefaults.MimeTypes.Concat(new[]
                                {
                                    "image/svg+xml",
                                    "application/font-woff2"
                                });
            });

در اینجا تصاویر از نوع svg و همچنین فایل‌های فونت woff2 نیز اضافه شده‌اند.

به علاوه options ذکر شده‌ی در اینجا دارای خاصیت options.Providers نیز می‌باشد که نوع و الگوریتم فشرده سازی را مشخص می‌کند. در صورتیکه مقدار دهی نشود، مقدار پیش فرض آن Gzip خواهد بود:

services.AddResponseCompression(options =>
{
  //If no compression providers are specified then GZip is used by default.
  //options.Providers.Add<GzipCompressionProvider>();

همچنین اگر علاقمند بودید تا میزان فشرده سازی تامین کننده‌ی Gzip را تغییر دهید، نحوه‌ی تنظیمات آن به صورت ذیل است:

services.Configure<GzipCompressionProviderOptions>(options =>
{
  options.Level = System.IO.Compression.CompressionLevel.Optimal;
});

به صورت پیش‌فرض، فشرده سازی صفحات Https انجام نمی‌شود. برای فعال سازی آن تنظیم ذیل را نیز باید قید کرد:

 options.EnableForHttps = true;

مرحله‌ی آخر این تنظیمات، افزودن میان افزار فشرده سازی خروجی به لیست میان افزارهای موجود است:

public void Configure(IApplicationBuilder app)
{
   app.UseResponseCompression()  // Adds the response compression to the request pipeline
   .UseStaticFiles(); // Adds the static middleware to the request pipeline  
}

در اینجا باید دقت داشت که ترتیب تعریف میان‌افزارها مهم است و اگر UseResponseCompression پس از UseStaticFiles ذکر شود، فشرده سازی صورت نخواهد گرفت؛ چون UseStaticFiles کار ارائه‌ی فایل‌ها را تمام می‌کند و نوبت اجرا، به فشرده سازی اطلاعات نخواهد رسید.

تنظیمات کش کردن چندسکویی فایل‌های ایستا در ASP.NET Core

تنظیمات کش کردن فایل‌های ایستا در web.config مخصوص IIS به صورت ذیل است :

<staticContent>
   <clientCache httpExpires="Sun, 29 Mar 2020 00:00:00 GMT" cacheControlMode="UseExpires" />
</staticContent>

معادل چندسکویی این تنظیمات در ASP.NET Core با تنظیم Response.Headers میان افزار StaticFiles انجام می‌شود:

public void Configure(IApplicationBuilder app,
                      IHostingEnvironment env,
                      ILoggerFactory loggerFactory)
{
    app.UseResponseCompression()
       .UseStaticFiles(
           new StaticFileOptions
           {
               OnPrepareResponse =
                   _ => _.Context.Response.Headers[HeaderNames.CacheControl] = 
                        "public,max-age=604800" // A week in seconds
           })
       .UseMvc(routes => routes.MapRoute("default", "{controller=Home}/{action=Index}/{id?}"));
}

در اینجا پیش از آماده شدن یک فایل استاتیک برای ارائه‌ی نهایی، می‌توان تنظیمات Response آن‌را تغییر داد و برای مثال هدر Cache-Control آن‌را به یک هفته تنظیم نمود.

معادل چندسکویی ماژول URL Rewrite در ASP.NET Core

مثال‌هایی از ماژول URL Rewrite را در مباحث بهینه سازی سایت برای بهبود SEO پیشتر بررسی کرده‌ایم (^ و ^ و ^). این ماژول نیز همچنان در ASP.NET Core هاست شده‌ی در ویندوز و IIS قابل استفاده است (البته به شرطی که ماژول مخصوص آن در IIS نصب و فعال شده باشد). معادل چندسکویی این ماژول به صورت یک میان‌افزار توکار به ASP.NET Core 1.1 اضافه شده‌است.
برای استفاده‌ی از آن، ابتدا نیاز است بسته‌ی نیوگت آن‌را به نحو ذیل نصب کرد:

 PM> Install-Package Microsoft.AspNetCore.Rewrite

و یا افزودن آن به لیست وابستگی‌های فایل project.json:

{
    "dependencies": {
        "Microsoft.AspNetCore.Rewrite": "1.0.0"
    }
}

پس از نصب آن، نمونه‌ای از نحوه‌ی تعریف و استفاده‌ی آن در کلاس آغازین برنامه به صورت ذیل خواهد بود:

public void Configure(IApplicationBuilder app)
{
    app.UseRewriter(new RewriteOptions()
                            .AddRedirectToHttps()
                            .AddRewrite(@"app/(\d+)", "app?id=$1", skipRemainingRules: false) // Rewrite based on a Regular expression
                            //.AddRedirectToHttps(302, 5001) // Redirect to a different port and use HTTPS
                            .AddRedirect("(.*)/$", "$1")  // remove trailing slash, Redirect using a regular expression
                            .AddRedirect(@"^section1/(.*)", "new/$1", (int)HttpStatusCode.Redirect)
                            .AddRedirect(@"^section2/(\\d+)/(.*)", "new/$1/$2", (int)HttpStatusCode.MovedPermanently)
                            .AddRewrite("^feed$", "/?format=rss", skipRemainingRules: false));

این میان‌افزار نیز باید پیش از میان افزار فایل‌های ایستا و همچنین MVC معرفی شود.

در اینجا مثال‌هایی را از اجبار به استفاده‌ی از HTTPS، تا حذف / از انتهای مسیرهای وب سایت و یا هدایت آدرس قدیمی فید سایت، به آدرسی جدید واقع در مسیر format=rss، توسط عبارات باقاعده مشاهده می‌کنید.
در این تنظیمات اگر پارامتر skipRemainingRules به true تنظیم شود، به محض برآورده شدن شرط انطباق مسیر (پارامتر اول ذکر شده)، بازنویسی مسیر بر اساس پارامتر دوم، صورت گرفته و دیگر شرط‌های ذکر شده، پردازش نخواهند شد.

این میان‌افزار قابلیت دریافت تعاریف خود را از فایل‌های web.config و یا htaccess (لینوکسی) نیز دارد:

 app.UseRewriter(new RewriteOptions()
.AddIISUrlRewrite(env.ContentRootFileProvider, "web.config")
.AddApacheModRewrite(env.ContentRootFileProvider, ".htaccess"));

بنابراین اگر می‌خواهید تعاریف قدیمی <system.webServer><rewrite><rules> وب کانفیگ خود را در اینجا import کنید، متد AddIISUrlRewrite چنین کاری را به صورت خودکار برای شما انجام خواهد داد و یا حتی می‌توان این تنظیمات را در یک فایل UrlRewrite.xml نیز قرار داد تا توسط IIS پردازش نشود و مستقیما توسط ASP.NET Core مورد استفاده قرار گیرد.

و یا اگر خواستید منطق پیچیده‌تری را نسبت به عبارات باقاعده اعمال کنید، می‌توان یک IRule سفارشی را نیز به نحو ذیل تدارک دید:

public class RedirectWwwRule : Microsoft.AspNetCore.Rewrite.IRule
{
    public int StatusCode { get; } = (int)HttpStatusCode.MovedPermanently;
    public bool ExcludeLocalhost { get; set; } = true;
    public void ApplyRule(RewriteContext context)
    {
        var request = context.HttpContext.Request;
        var host = request.Host;
        if (host.Host.StartsWith("www", StringComparison.OrdinalIgnoreCase))
        {
            context.Result = RuleResult.ContinueRules;
            return;
        }
        if (ExcludeLocalhost && string.Equals(host.Host, "localhost", StringComparison.OrdinalIgnoreCase))
        {
            context.Result = RuleResult.ContinueRules;
            return;
        }
        string newPath = request.Scheme + "://www." + host.Value + request.PathBase + request.Path + request.QueryString;
 
        var response = context.HttpContext.Response;
        response.StatusCode = StatusCode;
        response.Headers[HeaderNames.Location] = newPath;
        context.Result = RuleResult.EndResponse; // Do not continue processing the request
    }
}

در اینجا تنظیم context.Result به RuleResult.ContinueRules سبب ادامه‌ی پردازش درخواست جاری، بدون تغییری در نحوه‌ی پردازش آن خواهد شد. در آخر کار، با تغییر HeaderNames.Locatio به مسیر جدید و تنظیم Result = RuleResult.EndResponse، سبب اجبار به بازنویسی مسیر درخواستی، به مسیر جدید تنظیم شده، خواهیم شد.

و سپس می‌توان آن‌را به عنوان یک گزینه‌ی جدید Rewriter معرفی نمود:

 app.UseRewriter(new RewriteOptions().Add(new RedirectWwwRule()));

کار این IRule جدید، اجبار به درج www در آدرس‌های هدایت شده‌ی به سایت است؛ تا تعداد صفحات تکراری گزارش شده‌ی توسط گوگل به حداقل برسد (یک نگارش با www و دیگری بدون www).

یک نکته: در اینجا در صورت نیاز می‌توان از تزریق وابستگی‌های در سازنده‌ی کلاس Rule جدید تعریف شده نیز استفاده کرد. برای اینکار باید RedirectWwwRule را به لیست سرویس‌های متد ConfigureServices معرفی کرد و سپس نحوه‌ی دریافت وهله‌ای از آن جهت معرفی به میان‌افزار بازنویسی مسیرهای وب به صورت ذیل درخواهد آمد:

 var options = new RewriteOptions().Add(app.ApplicationServices.GetService<RedirectWwwRule>());

‫۷ سال و ۹ ماه قبل، چهارشنبه ۶ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۱۴:۵۵

عثمان رحیمی

مطالب

بازنویسی رویدادها در jQuery

فرض کنید می‌خواهید برای تمام دکمه‌های حذف، در کل پروژه، قبل از انجام عمل اصلی، یک confirm را به کاربر نشان دهید تا اگر کاربر بر روی کلید تایید، کلیک نمود، عمل مورد نظر انجام شود. برای چنین کاری در یک layout اصلی (و یا یک فایل js ) کدی شبیه به قطعه کد زیر را نوشته‌ایم:

$(document).ready(function () {
    $(document).on('click', '.confirm', function () {
        alert("Clicked Me !");
    });
});

حال فرض کنید در یکی از صفحات قصد داریم اگر بر دکمه‌ای که قبلا برای آن رویدادی نوشته‌ایم (منظور کد‌های بالا می‌باشد)، کلیک شد، یکسری عملیات دیگر، جدای از آن عملیات انجام شود. برای اینکار در صفحه مربوطه، کدی شبیه زیر را نوشته‌ایم :

$(document).ready(function () {
    $(document).on('click', '.confirm', function () {
        alert("Clicked Me On nested Page !");
    });
});

اگر پروژه را اجرا نمایید و بر روی دکمه مربوطه کلیک نماییم، هر دو Event نوشته شده، اجرا خواهند شد. در چنین حالتی تکلیف چیست و چکار باید کرد؟ جواب: selector را تغییر دهیم :خیر.
برای این کار می‌توان رویداد کلیک را برای تگ مورد نظر با استفاده از متد off بازنویسی کنیم:

$(document).off('click', '.confirm');

- روش‌هایی دیگر برای انجام این کار:

$(".confirm").removeAttr("onclick");
$( ".confim").unbind( "click" );

‫۸ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۱ اردیبهشت ۱۳۹۵، ساعت ۲۲:۲۵

صابر فتح الهی

نظرات مطالب

EF Code First #1

سلام مهندس نصیری، چرا این کد توی EF5 خطای کلید خارجی میده؟
کدش از کتاب Code First که معرفی کردین استفاده کردم اما کد خودتون خطا نداره

using System;
using System.Collections.Generic;
namespace ChapterOneProject
{
public class Patient
    {
        public Patient()
        {
            Visits = new List<Visit>();
        }

        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }
        public DateTime BirthDate { get; set; }
        //[ForeignKey("AnimalTypeId")]
        
        public AnimalType AnimalType { get; set; }
        //public int AnimalTypeId { get; set; }

        public DateTime FirstVisit { get; set; }
        public List<Visit> Visits { get; set; }
    }

public class Visit
    {
        [Key]
        public int Id { get; set; }
        public DateTime Date { get; set; }
        public String ReasonForVisit { get; set; }
        public String Outcome { get; set; }
        public Decimal Weight { get; set; }

        //[ForeignKey("PatientId")]
        //public virtual Patient Patient { get; set; }
        public int PatientId { get; set; }
    }

public class AnimalType
    {
        public int Id { get; set; }
        public string TypeName { get; set; }
    }
}

کد کانتکست

public class VetContext : DbContext
    {
        public DbSet<Patient> Patients { get; set; }
        public DbSet<Visit> Visits { get; set; }
        //public DbSet<AnimalType> AnimalTypes { get; set; }
    }

و در تابع Main برنامه Console این نوشته شده اما خطا میده و ثبت نمی‌شه

var dog = new AnimalType { TypeName = "Dog" };
            var visit = new List<Visit>
                            {
                                new Visit
                                    {
                                        Date = new DateTime(2011, 9, 1),
                                        Outcome = "Test",
                                        ReasonForVisit = "Test",
                                        Weight = 32,
                                    }
                            };
            var patient = new Patient
                              {
                                  Name = "Sampson",
                                  BirthDate = new DateTime(2008, 1, 28),
                                  AnimalType = dog,
                                  Visits = visit,
                              };
            using (var context = new VetContext())
            {
                context.Patients.Add(patient);
                context.SaveChanges();
            }

کد‌های دیگه تست کردم مشکلی نداشت اما این مورد ؟
با profiler چک کردم خطای عدم توانایی در تبدیل نوع datetime2 به datetime میده

‫۱۱ سال و ۸ ماه قبل، دوشنبه ۷ اسفند ۱۳۹۱، ساعت ۱۸:۴۷

وحید نصیری

مطالب دوره‌ها

نحوه‌ی ارتقاء برنامه‌های SignalR 1.x به SignalR 2.x

1) اگر هم اکنون یک پروژه جدید SignalR را آغاز و از طریق NuGet وابستگی‌های آن‌را اضافه کنید، به صورت خودکار SignalR نگارش 2 را در این تاریخ دریافت خواهید کرد. این نگارش صرفا با دات نت 4 و نیم به بعد سازگار است. بنابراین اولین کاری که باید برای ارتقاء پروژه‌های SignalR 1.x به نگارش جدید انجام دهید، تغییر Target framework پروژه به نگارش 4.5 است.
2) حذف وابستگی‌های قدیمی

 Uninstall-Package Microsoft.AspNet.SignalR -RemoveDependencies

فرمان فوق را اگر در کنسول پاورشل نیوگت اجرا کنید، به صورت خودکار وابستگی‌های قدیمی SignalR را حذف می‌کند.
3) نصب فایل‌های جدید SignalR

 Install-Package Microsoft.AspNet.SignalR

برای این منظور تنها کافی است دستور فوق را اجرا نمائید.
4) به روز رسانی ارجاعات اسکریپتی

 <script src="Scripts/jquery.signalR-2.0.0.min.js"></script>

ارجاع به افزونه جی‌کوئری SignalR نیز باید به نگارش 2 ارتقاء یابد.
5) حذف نحوه‌ی تعریف مسیریابی هاب‌های SignalR از فایل global.asax برنامه.

 protected void Application_Start(object sender, EventArgs e)
{
   //RouteTable.Routes.MapHubs();
}

فایل یاد شده را گشوده و سطر فوق را از آن حذف کنید. سپس یک کلاس دلخواه جدید را مثلا به نام Startup، ایجاد و محتوای آن را به نحو ذیل تغییر دهید:

using Microsoft.Owin;
using Owin;

[assembly: OwinStartup(typeof(SignalRChat.Startup))]
namespace SignalRChat
{   
    public class Startup
    {
        public void Configuration(IAppBuilder app)
        {
            app.MapSignalR();
        }
    }
}

این فایل به صورت خودکار در زمان آغاز برنامه‌های SignalR 2 مورد استفاده قرار می‌گیرد (با کمک ویژگی assembly: OwinStartup آن).
اگر از آخرین نگارش VS.NET استفاده می‌کنید، این کلاس را توسط گزینه Add -> New Item -> Owin Startup Class نیز می‌توانید اضافه نمائید.

‫۱۰ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۹ آذر ۱۳۹۲، ساعت ۲۲:۱۴

مهمان

بازخوردهای پروژه‌ها

مشکل عمل نکردن فونت فارسی

سلام

باتشکر از شما

آقای نصیری بنده برای راحتی استفاده در برنامه یک کلاس استاتیک بصورت زیر تعریف کرده ام :

  public static class ReportMethod
    {
        static FontSelector fontSelector = new FontSelector();
        const char RightToLeftEmbedding = (char)PersianDate.RightToLeftEmbedding;
        const char PopDirectionalFormatting = (char)PersianDate.PopDirectionalFormatting;
        public static Dictionary<string, string> fontDicBody = new Dictionary<string, string> { { "BMitra", "B Mitra" }, { "tahoma", "tahoma" } };
        public static Dictionary<string, string> fontDicHeader1 = new Dictionary<string, string> { { "BMitraBd", "B Mitra Bold" }, { "tahoma", "tahoma" } };
        public static Dictionary<string, string> fontDicHeader2 = new Dictionary<string, string> { { "BTitrBd", "B Titr Bold" }, { "tahoma", "tahoma" } };
        public static Dictionary<string, string> fontDicFooter = new Dictionary<string, string> { { "BMitra", "B Mitra" }, { "tahoma", "tahoma" } };

        public static string FixWeakCharacters(string data)
        {
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(data))
                return string.Empty;
            var weakCharacters = new[] { @"\", "/", "+", "-", "=", ";", "$" };
            foreach (var weakCharacter in weakCharacters)
            {
                data = data.Replace(weakCharacter, RightToLeftEmbedding + weakCharacter + PopDirectionalFormatting);
            }
            return data;
        }

        public static Phrase SetFont(string data, int fontType)
        {
            Dictionary<string, string> fontDic;
            float fontSize = 11;
            switch (fontType)
            {
                case 0:
                    fontDic = fontDicBody;
                    fontSize = 11;
                    break;
                case 1:
                    fontDic = fontDicHeader1;
                    fontSize = 14;
                    break;
                case 2:
                    fontDic = fontDicFooter;
                    fontSize = 12;
                    break;
                case 11:
                    fontDic = fontDicHeader2;
                    fontSize = 18;
                    break;
                default:
                    fontDic = fontDicBody;
                    fontSize = 11;
                    break;
            }
            foreach (var item in fontDic)
            {
                FontFactory.Register("c:\\windows\\fonts\\" + item.Key + ".ttf");
                Font newfont = FontFactory.GetFont(item.Value, BaseFont.IDENTITY_H, fontSize);
                if (newfont.Familyname != "unknown")
                    fontSelector.AddFont(newfont);
            }
            return fontSelector.Process(FixWeakCharacters(data));
        }

        public static PdfPCell SetCell(string text, int border, int colspan, int Horizontal, int Vertical, bool DirectionRTL, int fontType = 0)
        {
            if (DirectionRTL)
            {
                var cell = new PdfPCell { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL };
                cell.Border = border;
                cell.Colspan = colspan;
                cell.HorizontalAlignment = Horizontal;
                cell.VerticalAlignment = Vertical;
                cell.Phrase = new Phrase(ReportMethod.SetFont(text, fontType));
                return cell;
            }
            else
            {
                var cell = new PdfPCell();
                cell.Border = border;
                cell.Colspan = colspan;
                cell.HorizontalAlignment = Horizontal;
                cell.VerticalAlignment = Vertical;
                cell.Phrase = new Phrase(ReportMethod.SetFont(text, fontType));
                return cell;
            }
        }
    }

که این کلاس برای ایجاد سلول با فونت مورد نظر من معرفی شده است

و کد گزارش من به صورت زیر تعریف شده است :

    public IPdfReportData CreatePdfReport_SRptTeach(int MemberID, List<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult> Teach_Result, string st, List<sp_Institute_Center_Info_Select_Name_MasterResult> Info)
        {
            string fileName = string.Format("SRptTeach-{0}.pdf", Guid.NewGuid().ToString("N"));            
            return new PdfReport()
                                  .DocumentPreferences(doc =>
                                  {
                                      doc.RunDirection(PdfRunDirection.RightToLeft);
                                      doc.Orientation(PageOrientation.Landscape);
                                      doc.PageSize(PdfPageSize.A4);
                                      doc.DocumentMetadata(new DocumentMetadata { Author = Info[0].InstName, Application = "PdfRpt", Keywords = "گزارش", Subject = "گزارش ویژه", Title = "گزارش کارکرد مدرسید" });
                                      doc.Compression(new CompressionSettings
                                      {
                                          EnableCompression = true,
                                          EnableFullCompression = true
                                      });
                                      doc.PrintingPreferences(new PrintingPreferences
                                      {
                                          ShowPrintDialogAutomatically = false
                                      });
                                  })
                                  .DefaultFonts(fonts =>
                                  {
                                      fonts.Path(System.IO.Path.Combine(Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot"), "fonts\\" + ReportMethod.fontDicBody.ElementAt(0).Key + ".ttf"),
                                          System.IO.Path.Combine(Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot"), "fonts\\" + ReportMethod.fontDicBody.ElementAt(1).Key + ".ttf"));
                                      fonts.Size(11);
                                      fonts.Color(System.Drawing.Color.Black);
                                  })
                                  .PagesFooter(footer =>
                                  {
                                      footer.CustomFooter(new CustomFooter(footer.PdfFont, PdfRunDirection.RightToLeft));
                                  })
                                  .PagesHeader(header =>
                                  {
                                      header.CustomHeader(new CustomHeader_SRptTeach(MemberID, st, Info));
                                  })
                                  .MainTableTemplate(template =>
                                  {
                                      //template.BasicTemplate(BasicTemplate.SimpleTemplate);
                                      template.CustomTemplate(new TransparentTemplate());
                                  })
                                  .MainTablePreferences(table =>
                                  {
                                      table.ColumnsWidthsType(TableColumnWidthType.Relative);
                                      table.GroupsPreferences(new GroupsPreferences
                                      {
                                          GroupType = GroupType.IncludeGroupingColumns,
                                          RepeatHeaderRowPerGroup = true,
                                          ShowOneGroupPerPage = false,
                                          SpacingBeforeAllGroupsSummary = 5f,
                                          ShowGroupingPropertiesInAllRows = true
                                      });
                                  })
                                  .MainTableDataSource(dataSource =>
                                  {
                                      dataSource.StronglyTypedList<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(Teach_Result);
                                  })
                                  .MainTableSummarySettings(summarySettings =>
                                  {
                                      summarySettings.OverallSummarySettings("جمع مبالغ");
                                      summarySettings.AllGroupsSummarySettings("جمع کل مبالغ");
                                  })
                                  .MainTableColumns(columns =>
                                  {
                                      columns.AddColumn(column =>
                                      {
                                          column.PropertyName<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.RowNo);
                                          column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                          column.IsVisible(true);
                                          column.Order(0);
                                          column.Width(4);
                                          column.HeaderCell("ردیف");
                                      });

                                      columns.AddColumn(column =>
                                      {
                                          column.PropertyName<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.ParentName);
                                          column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                          column.IsVisible(true);
                                          column.Order(1);
                                          column.Width(5);
                                          column.HeaderCell("مرکز");
                                      });
                                      columns.AddColumn(column =>
                                      {
                                          column.PropertyName<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.FullName);
                                          column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                          column.IsVisible(true);
                                          column.Order(2);
                                          column.Width(12);
                                          column.HeaderCell("نام و نام خانوادگی");
                                          column.Group(true,
                                              (val1, val2) =>
                                              {
                                                  return val1.ToString() == val2.ToString();
                                              });
                                      });
                                      columns.AddColumn(column =>
                                      {
                                          column.PropertyName<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.TermInfoName);
                                          column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                          column.IsVisible(true);
                                          column.Order(3);
                                          column.Width(8);
                                          column.HeaderCell("ترم");
                                      });
                                      columns.AddColumn(column =>
                                      {
                                          column.PropertyName<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.Contract_NO);
                                          column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                          column.IsVisible(true);
                                          column.Order(4);
                                          column.Width(7);
                                          column.HeaderCell("شماره قرارداد");
                                      });
                                      columns.AddColumn(column =>
                                      {
                                          column.PropertyName<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.LessonFullCode);
                                          column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                          column.IsVisible(true);
                                          column.Order(5);
                                          column.Width(4);
                                          column.HeaderCell("کد درس");
                                      });
                                      columns.AddColumn(column =>
                                      {
                                          column.PropertyName<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.LessonName);
                                          column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                          column.IsVisible(true);
                                          column.Order(6);
                                          column.Width(10);
                                          column.HeaderCell("نام درس");
                                      });
                                      columns.AddColumn(column =>
                                      {
                                          column.PropertyName<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.Start_Date_Lesson);
                                          column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                          column.IsVisible(true);
                                          column.Order(7);
                                          column.Width(6);
                                          column.HeaderCell("تاریخ شروع");
                                      });
                                      columns.AddColumn(column =>
                                      {
                                          column.PropertyName<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.End_Date_Lesson);
                                          column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                          column.IsVisible(true);
                                          column.Order(8);
                                          column.Width(6);
                                          column.HeaderCell("تاریخ پایان");
                                      });
                                      columns.AddColumn(column =>
                                      {
                                          column.PropertyName<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.TeachAmount);
                                          column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                          column.IsVisible(true);
                                          column.Order(9);
                                          column.Width(6);
                                          column.HeaderCell("مبلغ حق التدریس(ریال)");
                                          column.ColumnItemsTemplate(template =>
                                          {
                                              template.TextBlock();
                                              template.DisplayFormatFormula(obj => obj == null ? string.Empty : string.Format("{0:n0}", obj));
                                          });
                                      });
                                      columns.AddColumn(column =>
                                      {
                                          column.PropertyName<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.DoTeacherTime);
                                          column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                          column.IsVisible(true);
                                          column.Order(10);
                                          column.Width(3);
                                          column.HeaderCell("ساعت کارکرد");
                                          column.ColumnItemsTemplate(template =>
                                          {
                                              template.TextBlock();
                                              template.DisplayFormatFormula(obj => obj == null ? string.Empty : string.Format("{0:n0}", obj));
                                          });
                                          column.AggregateFunction(aggregateFunction =>
                                          {
                                              aggregateFunction.NumericAggregateFunction(AggregateFunction.Sum);
                                              aggregateFunction.DisplayFormatFormula(obj => obj == null ? string.Empty : string.Format("{0:n0}", obj));
                                          });
                                      });
                                      columns.AddColumn(column =>
                                      {
                                          column.PropertyName("CanPay");
                                          column.CalculatedField(true,
                                              list =>
                                              {
                                                  if (list == null)
                                                      return string.Empty;
                                                  var amount = list.GetSafeStringValueOf<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.TeachAmount);
                                                  var doTime = list.GetSafeStringValueOf<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.DoTeacherTime);
                                                  var result = float.Parse(amount) * float.Parse(doTime);
                                                  return Convert.ToDecimal(result);
                                              });
                                          column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                          column.IsVisible(true);
                                          column.Order(11);
                                          column.Width(7);
                                          column.HeaderCell("قابل پرداخت(ریال)");
                                          column.ColumnItemsTemplate(template =>
                                          {
                                              template.TextBlock();
                                              template.DisplayFormatFormula(obj => obj == null ? string.Empty : string.Format("{0:n0}", obj));
                                          });
                                          column.AggregateFunction(aggregateFunction =>
                                          {
                                              aggregateFunction.NumericAggregateFunction(AggregateFunction.Sum);
                                              aggregateFunction.DisplayFormatFormula(obj => obj == null ? string.Empty : string.Format("{0:n0}", obj));
                                          });
                                      });
                                      columns.AddColumn(column =>
                                      {
                                          column.PropertyName<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.Personal_Education);
                                          column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                          column.IsVisible(true);
                                          column.Order(12);
                                          column.Width(6);
                                          column.HeaderCell("مدرک تحصیلی");
                                      });
                                      //columns.AddColumn(column =>
                                      //{
                                      //    column.PropertyName("Descriptions");
                                      //    column.CalculatedField(true,
                                      //        list =>
                                      //        {
                                      //            if (list == null)
                                      //                return string.Empty;
                                      //            var Row = list.GetSafeStringValueOf<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.RowNoPerson);
                                      //            return "";
                                      //        });
                                      //    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                                      //    column.IsVisible(true);
                                      //    column.Order(13);
                                      //    column.Width(3);
                                      //    column.HeaderCell("توضیحات");
                                      //});
                                  })
                                  .MainTableEvents(events =>
                                  {
                                      events.DataSourceIsEmpty(message: "اطلاعاتی برای نمایش وجود ندارد.");
                                      events.DocumentClosing(docClose =>
                                      {
                                          string[] msgField = { "مدیر گروه", Info.Where(sp => sp.ID == MemberID).FirstOrDefault().InstKindName, Info.Where(sp => sp.ID == 0).FirstOrDefault().InstKindName, "امور مالی", "معاون پشتیبانی" };
                                          string[] dataField = { "", Info.Where(sp => sp.ID == MemberID).FirstOrDefault().MasterName, Info.Where(sp => sp.ID == 0).FirstOrDefault().MasterName, "", Info.Where(sp => sp.ID == 1).FirstOrDefault().MasterName };
                                          var infoTable = new PdfGrid(msgField.Length) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, WidthPercentage = 100 };
                                          foreach (var item in msgField)
                                          {
                                              infoTable.AddCell(ReportMethod.SetCell(item, PdfPCell.NO_BORDER, 1, PdfPCell.ALIGN_CENTER, PdfPCell.ALIGN_MIDDLE, true));
                                          }
                                          foreach (var item in dataField)
                                          {
                                              infoTable.AddCell(ReportMethod.SetCell(item, PdfPCell.NO_BORDER, 1, PdfPCell.ALIGN_CENTER, PdfPCell.ALIGN_MIDDLE, true));
                                          }
                                          docClose.PdfDoc.Add(infoTable);
                                      });
                                  })
                                  .Export(export =>
                                  {
                                      export.ToExcel();
                                      export.ToCsv();
                                      export.ToXml();
                                      export.ToString();
                                  })
                                  .Generate(data =>
                                  {
                                      fileName = HttpUtility.UrlEncode(fileName, Encoding.UTF8);
                                      data.FlushInBrowser(fileName, FlushType.Inline);
                                  });
            //.Generate(data => data.AsPdfFile(string.Format("{0}\\PlansPage\\RptIListSample-{1}.pdf", AppPath.ApplicationPath, Guid.NewGuid().ToString("N"))));
        }

و قسمت هدر گزارش به صورت سفارشی به صورت زیر معرفی شده است :

namespace Academy.Control.Reports
{
    public class CustomHeader_SRptTeach : IPageHeader
    {
        public IPdfFont PdfRptFont { set; get; }
        string st;
        List<sp_Institute_Center_Info_Select_Name_MasterResult> Info;
        int MemberID;

        public CustomHeader_SRptTeach(int MemberID, string st, List<sp_Institute_Center_Info_Select_Name_MasterResult> Info)
        {
            this.st = st;
            this.Info = Info;
            this.MemberID = MemberID;
        }

        public PdfGrid RenderingGroupHeader(Document pdfDoc, PdfWriter pdfWriter, IList<CellData> rowdata, IList<SummaryCellData> summaryData)
        {
            // return null;
            var groupFullName = rowdata.GetSafeStringValueOf<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.FullName);
            var groupPersonalEducation = rowdata.GetSafeStringValueOf<sp_Teach_Communicate_Select_ReportTeachResult>(x => x.Personal_Education);

            var table = new PdfGrid(2) { WidthPercentage = 100 };
            table.AddSimpleRow(
                (cellData, cellProperties) =>
                {
                    cellData.Value = "نام و نام خانوادگی:";
                    cellProperties.PdfFont = PdfRptFont;
                    cellProperties.PdfFontStyle = DocumentFontStyle.Bold;
                    cellProperties.HorizontalAlignment = HorizontalAlignment.Left;
                },
                (cellData, cellProperties) =>
                {
                    cellData.Value = groupFullName;
                    cellProperties.PdfFont = PdfRptFont;
                    cellProperties.HorizontalAlignment = HorizontalAlignment.Left;
                });
            table.AddSimpleRow(
                (cellData, cellProperties) =>
                {
                    cellData.Value = "مدرک تحصیلی :";
                    cellProperties.PdfFont = PdfRptFont;
                    cellProperties.PdfFontStyle = DocumentFontStyle.Bold;
                    cellProperties.HorizontalAlignment = HorizontalAlignment.Left;
                },
                (cellData, cellProperties) =>
                {
                    cellData.Value = groupPersonalEducation;
                    cellProperties.PdfFont = PdfRptFont;
                    cellProperties.HorizontalAlignment = HorizontalAlignment.Left;
                });
            return table.AddBorderToTable(borderColor: BaseColor.LIGHT_GRAY, spacingBefore: 10f);

        }    

        public PdfGrid RenderingReportHeader(Document pdfDoc, PdfWriter pdfWriter, IList<SummaryCellData> summaryData)
        {
            var tableMain = new PdfGrid(1) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, WidthPercentage = 100 };
            tableMain.DefaultCell.Border = PdfPCell.NO_BORDER;
            PdfGrid table = new PdfGrid(3);
            table.DefaultCell.Border = PdfPCell.NO_BORDER;

            table.AddCell(ReportMethod.SetCell("", PdfPCell.NO_BORDER, 1, PdfPCell.ALIGN_CENTER, PdfPCell.ALIGN_MIDDLE, false));
            table.AddCell(ReportMethod.SetCell("گزارش کارکرد مدرسین ", PdfPCell.NO_BORDER, 1, PdfPCell.ALIGN_CENTER, PdfPCell.ALIGN_MIDDLE, true,11));
            PdfPTable tbRight = new PdfPTable(1) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL };
            tbRight.DefaultCell.Border = PdfPCell.NO_BORDER;

            Image _image = Image.GetInstance(System.IO.Path.Combine(AppPath.ApplicationPath, "Content\\Images\\p_jahad2.jpg"));
            var cellImg = new PdfPCell(_image, false) { Border = PdfPCell.NO_BORDER };
            cellImg.HorizontalAlignment = PdfPCell.ALIGN_CENTER;
            tbRight.AddCell(cellImg);
            tbRight.AddCell(ReportMethod.SetCell(Info[0].InstName, PdfPCell.NO_BORDER, 1, PdfPCell.ALIGN_CENTER, PdfPCell.ALIGN_MIDDLE, false,1));
            tbRight.AddCell(ReportMethod.SetCell(Info.Where(sp => sp.ID == MemberID).FirstOrDefault().SecondName, PdfPCell.NO_BORDER, 1, PdfPCell.ALIGN_CENTER, PdfPCell.ALIGN_MIDDLE, false,1));
            table.AddCell(tbRight);

            PdfGrid tbLeft = new PdfGrid(2) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL };
            tbLeft.DefaultCell.Border = PdfPCell.NO_BORDER;
            tbLeft.AddCell(ReportMethod.SetCell("تاریخ گزارش : " + System.DateTime.Now.ToPersianDateTime("/", false), PdfPCell.NO_BORDER, 2, PdfPCell.ALIGN_LEFT, PdfPCell.ALIGN_MIDDLE, false));
            tbLeft.AddCell(ReportMethod.SetCell("از تاریخ " + st.Split(';')[0], PdfPCell.NO_BORDER, 1, PdfPCell.ALIGN_LEFT, PdfPCell.ALIGN_MIDDLE, false));
            tbLeft.AddCell(ReportMethod.SetCell("تا تاریخ " + st.Split(';')[1], PdfPCell.NO_BORDER, 1, PdfPCell.ALIGN_LEFT, PdfPCell.ALIGN_MIDDLE, false));

            table.AddCell(tbLeft);
            table.AddCell(ReportMethod.SetCell("", PdfPCell.NO_BORDER, 1, PdfPCell.ALIGN_CENTER, PdfPCell.ALIGN_MIDDLE, false));
            table.AddCell(ReportMethod.SetCell("", PdfPCell.NO_BORDER, 1, PdfPCell.ALIGN_CENTER, PdfPCell.ALIGN_MIDDLE, false));
            tableMain.AddCell(table);
            return tableMain;
        }
    }
}

حالا من دو مشکل دارم که هرچی سعی کردم نتونستم این موارد را رفع کنم و درخواست راهنمایی دارم از شما :

1. فونت هایی که من معرفی کردم برای هدر اصلا اعمال نمی‌شود و همینطور فونت در متن اصلی هم که تغییر میدم باز تغییر ایجاد نمیشه و به نظر میاد اصلا اعمال نمیشه به کل و هدر و متن با یک فونت نمایش داده میشه در صورتی که من فونت‌ها و سایز‌های متفاوتی برای متن‌ها انتخاب میکنم و اعمال میکنم

2. قسمت گروه هدری که من معرفی کردم اصلا کار نمیکنه و نمایش داده نمیشه

ممنون میشم شما من رو راهنمایی کنید

مثال‌های قبلی رو هم دیدم در مورد فونت و گروه هدر و سعی کردم مثل همون موارد اعمال کنم اما باز اعمال نشد

متشکرم از وقتی که می‌گذارید

‫۱۱ سال و ۳ ماه قبل، دوشنبه ۱۴ مرداد ۱۳۹۲، ساعت ۱۶:۱۸

حامد قنادی

مطالب

ایجاد سرویس چندلایه‎ی WCF با Entity Framework در قالب پروژه - 2

برای استفاده از کلاس‏های Entity که در نوشتار پیشین ایجاد کردیم در WCF باید آن کلاس‎ها را دست‎کاری کنیم. متن کلاس tblNews را در نظر بگیرید:

namespace MyNewsWCFLibrary
{
    using System;
    using System.Collections.Generic;
    
    public partial class tblNews
    {
        public int tblNewsId { get; set; }
        public int tblCategoryId { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Description { get; set; }
        public System.DateTime RegDate { get; set; }
        public Nullable<bool> IsDeleted { get; set; }
    
        public virtual tblCategory tblCategory { get; set; }
    }
}

مشاهده می‌کنید که برای تعریف کلاس‌ها از کلمه کلیدی partial استفاده شده است. استفاده از کلمه کلیدی partial به شما اجازه می‌دهد که یک کلاس را در چندین فایل جداگانه تعریف کنید. به عنوان مثال می‌توانید فیلدها، ویژگی ها و سازنده‌ها را در یک فایل و متدها را در فایل دیگر قرار دهید.

به صورت خودکار کلیه‌ی ویژگی‌ها به توجه به پایگاه داده ساخته شده اند. برای نمونه ما برای فیلد IsDeleted در SQL Server ستون Allow Nulls را کلیک کرده بودیم که در نتیجه در اینجا عبارت Nullable پیش از نوع فیلد نشان داده شده است. برای استفاده از این کلاس در WCF باید صفت DataContract را به کلاس داد. این قرارداد به ما اجازه استفاده از ویژگی‌هایی که صفت DataMember را می‌گیرند را می‌دهد.

کلاس بالا را به شکل زیر بازنویسی کنید:

using System.Runtime.Serialization;

namespace MyNewsWCFLibrary
{
    using System;
    using System.Collections.Generic;
    
    [DataContract]
    public partial class tblNews
    {
        [DataMember]
        public int tblNewsId { get; set; }
        [DataMember]
        public int tblCategoryId { get; set; }
        [DataMember]
        public string Title { get; set; }
        [DataMember]
        public string Description { get; set; }
        [DataMember]
        public System.DateTime RegDate { get; set; }
        [DataMember]
        public Nullable<bool> IsDeleted { get; set; }

        public virtual tblCategory tblCategory { get; set; }
    }
}

هم‌چنین کلاس tblCategory را به صورت زیر تغییر دهید:

namespace MyNewsWCFLibrary
{
    using System;
    using System.Collections.Generic;
    using System.Runtime.Serialization;

    [DataContract]
    public partial class tblCategory
    {
        public tblCategory()
        {
            this.tblNews = new HashSet<tblNews>();
        }

        [DataMember]
        public int tblCategoryId { get; set; }
        [DataMember]
        public string CatName { get; set; }
        [DataMember]
        public bool IsDeleted { get; set; }
    
        public virtual ICollection<tblNews> tblNews { get; set; }
    }
}

با انجام کد بالا از بابت مدل کارمان تمام شده است. ولی فرض کنید در اینجا تصمیم به تغییری در پایگاه داده می‌گیرید. برای نمونه می‌خواهید ویژگی Allow Nulls فیلد IsDeleted را نیز False کنیم و مقدار پیش‌گزیده به این فیلد بدهید. برای این کار باید دستور زیر را در SQL Server اجرا کنیم:

BEGIN TRANSACTION
GO
ALTER TABLE dbo.tblNews
DROP CONSTRAINT FK_tblNews_tblCategory
GO
ALTER TABLE dbo.tblCategory SET (LOCK_ESCALATION = TABLE)
GO
COMMIT
BEGIN TRANSACTION
GO
CREATE TABLE dbo.Tmp_tblNews
(
tblNewsId int NOT NULL IDENTITY (1, 1),
tblCategoryId int NOT NULL,
Title nvarchar(50) NOT NULL,
Description nvarchar(MAX) NOT NULL,
RegDate datetime NOT NULL,
IsDeleted bit NOT NULL
)  ON [PRIMARY]
 TEXTIMAGE_ON [PRIMARY]
GO
ALTER TABLE dbo.Tmp_tblNews SET (LOCK_ESCALATION = TABLE)
GO
ALTER TABLE dbo.Tmp_tblNews ADD CONSTRAINT
DF_tblNews_IsDeleted DEFAULT 0 FOR IsDeleted
GO
SET IDENTITY_INSERT dbo.Tmp_tblNews ON
GO
IF EXISTS(SELECT * FROM dbo.tblNews)
 EXEC('INSERT INTO dbo.Tmp_tblNews (tblNewsId, tblCategoryId, Title, Description, RegDate, IsDeleted)
SELECT tblNewsId, tblCategoryId, Title, Description, RegDate, IsDeleted FROM dbo.tblNews WITH (HOLDLOCK TABLOCKX)')
GO
SET IDENTITY_INSERT dbo.Tmp_tblNews OFF
GO
DROP TABLE dbo.tblNews
GO
EXECUTE sp_rename N'dbo.Tmp_tblNews', N'tblNews', 'OBJECT' 
GO
ALTER TABLE dbo.tblNews ADD CONSTRAINT
PK_tblNews PRIMARY KEY CLUSTERED 
(
tblNewsId
) WITH( STATISTICS_NORECOMPUTE = OFF, IGNORE_DUP_KEY = OFF, ALLOW_ROW_LOCKS = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS = ON) ON [PRIMARY]

GO
ALTER TABLE dbo.tblNews ADD CONSTRAINT
FK_tblNews_tblCategory FOREIGN KEY
(
tblCategoryId
) REFERENCES dbo.tblCategory
(
tblCategoryId
) ON UPDATE  NO ACTION 
 ON DELETE  NO ACTION 

GO
COMMIT

پس از آن مدل Entity Framework را باز کنید و در جایی از صفحه راست‌کلیک کرده و از منوی بازشده گزینه Update Model from Database را انتخاب کنید. سپس در پنجره بازشده، چون هیچ جدول، نما یا روالی به پایگاه داده‌ها نیفزوده ایم؛ دگمه‌ی Finish را کلیک کنید. دوباره کلاس tblNews را بازکنید. متوجه خواهید شد که همه‌ی DataContractها و DataMemberها را حذف شده است. ممکن است بگویید می‌توانستیم کلاس یا مدل را تغییر دهیم و به وسیله‌ی Generate Database from Model به‌هنگام کنیم. ولی در نظر بگیرید که نیاز به ایجاد چندین جدول دیگر داریم و مدلی با ده‌ها Entity دارید. در این صورت همه‌ی تغییراتی که در کلاس داده ایم زدوده خواهد شد.

در بخش پسین، درباره‌ی این‌که چه کنیم که عبارت‌هایی که به کلاس‌ها می‌افزاییم حذف نشود؛ خواهم نوشت.

‫۱۰ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۶ دی ۱۳۹۲، ساعت ۰۰:۰۰

یاسر مرادی

مطالب

راهکار لاگ متناسب با Cloud و On-Premise

Application Insights راهکار ارائه شده توسط Microsoft است که در سه بخش به ما کمک می‌کند تا سیستم لاگ مؤثر و کارآمدی داشته باشیم:

۱- متدهای پایه Log که به صورت دستی فراخوانی می‌شوند، مانند TrackEvent برای ثبت یک رویداد بیزینسی که این متدها فراتر از متدهای معمول loggerهای متداول هستند.

۲- به صورت خودکار، Application Insights خطاهای سیستم را لاگ نموده و همچنین در زمان کار کردن با Http Client، دیتابیس و سایر Dependencyها، میزان طول کشیدن آنها را به همراه آدرس Request یا متن Sql Command و سایر اطلاعات مفید را نیز ذخیره می‌کند که این خود منجر به جمع شدن دیتایی بسیار ارزشمند در سیستم می‌شود.

البته اگر یک Dependency به صورت خودکار شناسایی نشود، مانند Redis، شما می‌توانید خودتان با متد TrackDependency اطلاعات آن‌را به AppInsights بدهید.

۳- داشبورد App Insights در Azure این امکان را می‌دهد که به سریع‌ترین شکل ممکن در لاگ‌ها جستجو نمود و برای مثال تمامی کارهای انجام شده توسط یک کاربر خاص را به صورت یک‌جا مشاهده و بررسی کرد.

فرضا اگر کاربر درخواست گرفتن خروجی Excel از لیست محصولات را داشته و این ۱ ثانیه طول کشیده، چقدر آن در انتظار دیتابیس بوده و ...

به علاوه از Power BI نیز می‌توانید برای بیرون کشیدن نکات مهم استفاده کنید.

البته شاید App Insights برای کسانی که Azure Account نداشته باشند، مناسب به نظر نرسد، ولی اگر راهکاری برای ذخیره سازی On-Premise اطلاعات لاگ شده وجود داشته باشد چه؟ مثلا اطلاعات آن را در Elastic موجود در سرورهای شرکت، داخل ایران ذخیره نمود، بدون الزام به این‌که حتی آن سرور دسترسی به اینترنت داشته باشد.

بله، این امکان وجود دارد و با کمک Microsoft Diagnostics EventFlow می‌توان اطلاعات App Insights را در هر جایی از جمله Elastic ذخیره نمود و بدین طریق از عمده مزایای App Insights بدون داشتن Azure Account بهره مند شد.

برای این منظور به شکل زیر عمل کنید: (آموزش برای ASP.NET Core 3.1 بوده، ولی برای سایر پروژه‌ها نیز قابل استفاده است)

۱- ابتدا Application Insights را به پروژه خود اضافه کنید.بدین منظور لازم است Packageهای Microsoft.Extensions.Logging.ApplicationInsights و Microsoft.ApplicationInsights.AspNetCore را نصب کنید.

۲- در Program.cs بعد از

Host.CreateDefaultBuilder(args)

کد زیر را قرار دهید

.ConfigureLogging(loggingBuilder  =>
{
    loggingBuilder.ClearProviders();
    loggingBuilder.AddApplicationInsights(); 
})

این باعث می‌شود تا Loggerهای پیش فرض Console و Debug حذف شوند و البته اگر کتابخانه 3rd party ای از Microsoft.Extensions.Logging استفاده کرده باشد، اطلاعات لاگ آن به AppInsights نیز داده شود و در نهایت شما با کمک Microsoft Diagnostics EventFlow، آن اطلاعات را در Elastic و Console و سایر Outputها خواهید داشت.

۳- اگر جایی قصد لاگ کردن یک Event را دارید، یا در مثال استفاده از Redis میخواهید اطلاعات زمان طول کشیدن رفت و برگشت به Redis را لاگ کنید یا یک try/catch دارید که در catch آن خطا را مجدد throw نمی‌کنید، ولی قصد لاگ کردن exception را دارید، ابتدا TelemetryClient را inject نموده و از متدهای آن مانند TrackException استفاده کنید.

توجه داشته باشید که اگر از ILogger ارائه شده توسط MS.Ext.Logging استفاده کنید نیز کار خواهد کرد.

۴- پکیج Microsoft.Diagnostics.EventFlow.Inputs.ApplicationInsights را در پروژه نصب کنید و سپس از بین Output‌های معرفی شده نیز یکی را انتخاب و پکیج آن را نیز نصب کنید. شما می‌توانید دیتایی را که AppInsights به صورت خودکار جمع نموده را + دیتای ارائه شده توسط خودتان را به Elastic، Splunk و ... بفرستید.

ما در این مثال برای سادگی Std Out - Console Output را انتخاب می‌کنیم و پکیج Microsoft.Diagnostics.EventFlow.Outputs.StdOutput را نصب می‌کنیم.

۵- فایل eventFlowConfig.json را به پروژه اضافه کنید و موارد زیر را در آن قرار دهید:

 {
  "inputs": [
    {
      "type": "ApplicationInsights"
    }
  ],
  "outputs": [
    {
      "type": "StdOutput" // console output
    }
  ],
  "schemaVersion": "2016-08-11"
}

در این فایل، inputs شامل ApplicationInsights بوده و البته موارد جالبی چون PerformanceCounters را نیز میتوانید در آن بگنجانید و outputs بسته به نیاز شما برابر با Elastic و ... است که در این صورت باید اطلاعات اتصال به Elastic شامل آدرس سرور و ... را نیز ارائه کنید. توجه داشته باشید که ما در حال استفاده از ApplicationInsights SDK هستیم، به عنوان کتابخانه Logging و در نهایت دیتا نه به ApplicationInsights در سرورهای Microsoft Azure، که به output یا outputهایی که در فایل eventFlowConfig.json می‌گوییم ارسال می‌شود.

۶- در Program.cs متد Main را به شکل زیر در بیاورید:

using (var pipeline = DiagnosticPipelineFactory.CreatePipeline("eventFlowConfig.json"))
{
    CreateHostBuilder(args, pipeline)
        .Build()
        .Run();
}

و CreateHostBuilder نیز به شکل زیر باشد:

public static IHostBuilder CreateHostBuilder(string[] args, DiagnosticPipeline pipeline) =>
    Host.CreateDefaultBuilder(args)
        .ConfigureServices(services => services.AddSingleton<ITelemetryProcessorFactory>(sp => new EventFlowTelemetryProcessorFactory(pipeline)))
        .ConfigureLogging(logginBuilder =>
        {
            logginBuilder.ClearProviders();
            loggingBuilder.AddApplicationInsights(); 
        })
        .ConfigureWebHostDefaults(webBuilder =>
        {
            webBuilder.UseStartup<Startup>();
        });

همه چیز آماده است. هم اکنون اگر Azure Account داشته باشید، می‌توانید با دادن instrumentationKey در appsetting.json از داشبورد فوق العاده ApplicationInsights استفاده کنید و اگر نه هم در سرورهای داخلی خودتان Splunk و ... را راه اندازی و در فایل eventFlowConfig.json، در قسمت outputs، اطلاعات آدرس آنها را بدهید و لاگ‌های مفصل و کاربردی ای که به صورت خودکار جمع آوری شده را به همراه اطلاعاتی که خودتان دستی ارائه کرده اید، یکجا تحویل بگیرید.

لینک پروژه در GitHub که حاوی مثال Elastic است.

‫۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۹، ساعت ۰۵:۰۰

علی یگانه مقدم

مطالب

ساخت دیتابیس sqlite با EF6 Code First

تا نسخه EF6 و minor‌های آن به دلیل عدم پشتیبانی داریور sqlite از migration، ساخت دیتابیس با code first ممکن نیست برای همین مجبور هستند از پیاده سازی‌های خودشان و موجود بودن دیتابیس از قبل با استفاده از EF با آن کار کنند که یکی از مثال‌های آن در این آدرس قرار دارد و سعی دارد کلاسی مشابه sqlitehelper در اندروید که کار ساخت دیتابیس و مدیریت نسخه را دارد بسازد و از آن استفاده کند. البته در EF7 این مشکل حل شده است و تیم دات نت تمهیداتی را برای آن اندیشیده‌اند. در این نوشتار قصد داریم با استفاده از یک کتابخانه که توسط آقای مارک سالین نوشته شده است کار ساخت دیتابیس را آسانتر کنیم. این کتابخانه که با دات نت 4 به بعد کار میکند خیلی راحت می‌تواند دیتابیس شما را به روش Code First ایجاد کند.

در حال حاضر این کتابخانه از مفاهیم زیر پشتیبانی می‌کند:

تبدیل کلاس به جدول با پشتیبانی از خصوصیت Table
تبدیل پراپرتی‌ها به ستون با پشتیبانی از خصوصیت هایی چون Column,Key,MaxLength,Required,Notmapped,DatabaseGenerated,Index
پشتیبانی از primarykey و کلید‌های ترکیبی
کلید خارجی و روابط یک به چند و پشتیبانی از cascade on delete
فیلد غیر نال

برای شروع ابتدا کتابخانه مورد نظر را از Nuget با دستور زیر دریافت کنید:

Install-Package SQLite.CodeFirst

خود این دستور باعث می‌شود که وابستگی‌هایش از قبیل sqlite provider‌ها نیز دریافت گردند.
solution من شامل سه پروژه است یکی برای مدل‌ها که شامل کلاس‌های زیر برای تهیه یک دفترچه تلفن ساده است:

Person

 public class Person
    {
        public int Id { get; set; }
        public string FirstName { get; set; }
        public string LastName { get; set; }

        public virtual ICollection<PhoneBook> Numbers { get; set; }

    }

PhoneBook

  public class PhoneBook
    {
        public int Id { get; set; }

        public string Field{ get; set; }

        public string Number { get; set; }

        public virtual Person Person { get; set; }
    }

پروژه بعدی به نام سرویس که جهت پیاده سازی کلاس‌های EF است و دیگری هم یک پروژه‌ی WPF جهت تست برنامه.
در پروژه‌ی سرویس ما یک کلاس به نام Context داریم که مفاهیم مربوط به پیاده سازی Context در آن انجام شده است:

public class Context:DbContext
    {
        public Context():base("constr")
        {
        }

        protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
        {
            modelBuilder.Conventions.Remove<PluralizingTableNameConvention>();
            var initializer = new InitialDb(modelBuilder);
            Database.SetInitializer(initializer);        
        }

        public DbSet<PhoneBook> PhoneBook { get; set; }
        public DbSet<Person> Persons { get; set; }
    }

تا به الان چیز جدیدی نداشتیم و همه چیز طبق روال صورت گرفته است؛ ولی دو نکته‌ی مهم در این کد نهفته است:

اول اینکه در سطر اول متد بازنویسی شده onModelCreating، قرارداد مربوط به نامگذاری جداول را حذف می‌کنیم چرا که در صورت نبودن این خط، اسامی که کلاس sqllite برای آن در نظر خواهد گرفت با اسامی که برای انجام عملیات CURD استفاده می‌شوند متفاوت خواهد بود. برای مثال برای Person جدولی به اسم People خواهد ساخت ولی برای درج، آن را در جدول Person انجام می‌دهد که به خاطر نبودن جدول با خطای چنین جدولی موجود نیست روبرو می‌شویم.

نکته‌ی دوم اینکه در همین کلاس Context ما یک پیاده سازی جدید بر روی کلاس InitialDb داشته ایم که در زیر نمونه کد آن را می‌بینید:

 public class InitialDb:SQLite.CodeFirst.SqliteCreateDatabaseIfNotExists<Context>
    {
        public InitialDb(DbModelBuilder modelBuilder) : base(modelBuilder)
        {
        }

        protected override void Seed(Context context)
        {
            var person = new Person()
            {
                FirstName = "ali",
                LastName = "yeganeh",
                Numbers = new List<PhoneBook>()
                {
                    new PhoneBook()
                    {
                        Field = "Work",
                        Number = "031551234"
                    },
                    new PhoneBook()
                    {
                        Field = "Mobile",
                        Number = "09123456789"
                    },
                    new PhoneBook()
                    {
                        Field = "Home",
                        Number = "031554321"
                    }
                }
            };

            context.Persons.Add(person);
            base.Seed(context);
        }
    }

در این کد کلاس InitialDb از کلاس SqliteCreateDatabaseIfNotExists ارث بری کرده‌است و متد seed آن را هم بازنویسی کرده‌ایم. کلاس SqliteCreateDatabaseIfNotExists برای زمانی کاربر دارد که اگر دیتابیس موجود نیست آن را ایجاد کند، در غیر اینصورت خیر. به غیر از آن، کلاس دیگری به نام SqliteDropCreateDatabaseAlways هم وجود دارد که با هر بار اجرا، جداول قبلی را حذف و مجددا آن‌ها را ایجاد میکند.
سپس در پروژه‌ی اصلی WPF در فایل AppConfig رشته اتصالی مورد نظر را وارد نمایید:

  <connectionStrings>
    <add name="constr" connectionString="data source=.\phonebook.sqlite;foreign keys=true" providerName="System.Data.SQLite" />
  </connectionStrings>

نکته‌ی مهم اینکه با افزودن کتابخانه از طریق nuget فایل app.config به روز می‌شود؛ ولی به نظر می‌رسد که تنظیمات به درستی انجام نمی‌شوند. در صورتیکه به مشکل زیر برخوردید و نتوانستید برنامه را اجرا کنید، کد زیر را که قسمتی از فایل app.config است، مطالعه فرمایید و موارد مربوط به آن را اصلاح کنید:

خطا:

The ADO.NET provider with invariant name 'System.Data.SQLite' is either not registered in the machine or application config file, or could not be loaded

قسمتی از فایل app.config:

<entityFramework>
    <defaultConnectionFactory type="System.Data.Entity.Infrastructure.LocalDbConnectionFactory, EntityFramework">
      <parameters>
        <parameter value="mssqllocaldb" />
      </parameters>
    </defaultConnectionFactory>
    <providers>
          <provider invariantName="System.Data.SqlClient" type="System.Data.Entity.SqlServer.SqlProviderServices, EntityFramework.SqlServer" />
      <provider invariantName="System.Data.SQLite" type="System.Data.SQLite.EF6.SQLiteProviderServices, System.Data.SQLite.EF6" />

    </providers>
  </entityFramework>
  <system.data>
    <DbProviderFactories>
      <remove invariant="System.Data.SQLite.EF6" />
      <remove invariant="System.Data.SQLite" />
       <add name="SQLite Data Provider" invariant="System.Data.SQLite" description=".Net Framework Data Provider for SQLite" type="System.Data.SQLite.SQLiteFactory, System.Data.SQLite" />
    </DbProviderFactories>
  </system.data>

کد Load پروژه WPF:

 public MainWindow()
        {
            InitializeComponent();
           var context=new Context();

            var list= context.Persons.ToList();

            var s = "";

            foreach (var person in list)
            {
                s += person.FirstName + " " + person.LastName +
            " has these numbers:" + Environment.NewLine;

                foreach (var number in person.Numbers)
                {
                    s += number.Field + " : " + number.Number + Environment.NewLine;
                }

                s += Environment.NewLine;
            }
           MessageBox.Show(s);


        }

دانلود مثال

‫۸ سال و ۱۲ ماه قبل، دوشنبه ۴ آبان ۱۳۹۴، ساعت ۲۳:۵۵

یوسف نژاد

مطالب

Globalization در ASP.NET MVC - قسمت هفتم

در قسمت قبل مطالب تکمیلی تولید پرووایدر سفارشی منابع دیتابیسی ارائه شد. در این قسمت نحوه بروزرسانی ورودی‌های منابع در زمان اجرا بحث می‌شود.

تولید یک پرووایدر منابع دیتابیسی - بخش سوم

برای پیاده‌سازی ویژگی به‌روزرسانی ورودی‌های منابع در زمان اجرا راه‌حل‌های مخنلفی ممکن است به ذهن برنامه‌نویس خطور کند که هر کدام معایب و مزایای خودش را دارد. اما درنهایت بسته به شرایط موجود انتخاب روش مناسب برعهده خود برنامه‌نویس است.

مثلا برای پرووایدر سفارشی دیتابیسی تهیه‌شده در مطالب قبلی، تنها کافی است ابزاری تهیه شود تا به کاربران اجازه به‌روزرسانی مقادیر موردنظرشان در دیتابیس را بدهد که کاری بسیار ساده است. بدین ترتیب به‌روزرسانی این مقادیر در زمان اجرا کاری بسیار ابتدایی به نظر می‌رسد. اما در قسمت قبل نشان داده شد که برای بالا بردن بازدهی بهتر است که مقادیر موجود در دیتابیس در حافظه سرور کش شوند. استراتژی اولیه و ساده‌ای نیز برای نحوه پیاده‌سازی این فرایند کشینگ ارائه شد. بنابراین باید امکاناتی فراهم شود تا درصورت تغییر مقادیر کش‌شده در سمت دیتابیس، برنامه از این تغییرات آگاه شده و نسبت به به‌روزرسانی این مقادیر در متغیر کشینگ اقدامات لازم را انجام دهد.

اما همان‌طور که در قسمت قبل نیز اشاره شد، نکته‌ای که باید درنظر داشت این است که مدیریت تمامی نمونه‌های تولیدشده از کلاس‌های موردبحث کاملا برعهده ASP.NET است، بنابراین دسترسی مستقیمی به این نمونه‌ها در بیرون و در زمان اجرا وجود ندارد تا این ویژگی را بتوان در مورد آن‌ها پیاده کرد.

یکی از روش‌های موجود برای حل این مشکل این است که مکانیزمی پیاده شود تا بتوان به تمامی نمونه‌های تولیدی از کلاس DbResourceManager در بیرون از محیط سیستم مدیریت منابع ASP.NET دسترسی داشت. مثلا یک کلاس حاول متغیری استاتیک جهت ذخیره نمونه‌های تولیدی از کلاس DbResourceManager، به کتابخانه خود اضافه کرد تا با استفاده از یکسری امکانات بتوان این نمونه‌های تولیدی را از تغییرات رخداده در سمت دیتابیس آگاه کرد. در این قسمت پیاده‌سازی این راه‌حل شرح داده می‌شود.

نکته: قبل از هرچیز برای مناسب شدن طراحی کتابخانه تولیدی و افزایش امنیت آن بهتر است تا سطح دسترسی تمامی کلاس‌های پیاده‌سازی شده تا این مرحله به internal تغییر کند. ازآنجاکه سیستم مدیریت منابع ASP.NET از ریفلکشن برای تولید نمونه‌های موردنیاز خود استفاده می‌کند، بنابراین این تغییر تاثیری بر روند کاری آن نخواهد گذاشت.

نکته: با توجه به شرایط خاص موجود، ممکن است نام‌های استفاده شده برای کلاس‌های این کتابخانه کمی گیج‌کننده باشد. پس با دقت بیشتری به مطلب توجه کنید.

پیاده‌سازی امکان پاک‌سازی مقادیر کش‌شده

برای این‌کار باید تغییراتی در کلاس DbResourceManager داده شود تا بتوان این کلاس را از تغییرات بوجود آمده آگاه ساخت. روشی که من برای این کار درنظر گرفتم استفاده از یک اینترفیس حاوی اعضای موردنیاز برای پیاده‌سازی این امکان است تا مدیریت این ویژگی در ادامه راحت‌تر شود.

اینترفیس IDbCachedResourceManager

این اینترفیس به صورت زیر تعریف شده است:

namespace DbResourceProvider
{
  internal interface IDbCachedResourceManager
  {
    string ResourceName { get; }

    void ClearAll();
    void Clear(string culture);
    void Clear(string culture, string resourceKey);
  }
}

در پراپرتی فقط خواندنی ResourceName نام منبع کش شده ذخیره خواهد شد.

متد ClearAll برای پاک‌سازی تمامی ورودی‌های کش‌شده استفاده می‌شود.

متدهای Clear برای پاک‌سازی ورودی‌های کش‌شده یک کالچر به خصوص و یا یک ورودی خاص استفاده می‌شود.

با استفاده از این اینترفیس، پیاده‌سازی کلاس DbResourceManager به صورت زیر تغییر می‌کند:

using System.Collections.Generic;
using System.Globalization;
using DbResourceProvider.Data;
namespace DbResourceProvider
{
  internal class DbResourceManager : IDbCachedResourceManager
  {
    private readonly string _resourceName;
    private readonly Dictionary<string, Dictionary<string, object>> _resourceCacheByCulture;
    public DbResourceManager(string resourceName)
    {
      _resourceName = resourceName;
      _resourceCacheByCulture = new Dictionary<string, Dictionary<string, object>>();
    }
    public object GetObject(string resourceKey, CultureInfo culture) { ... }
    private object GetCachedObject(string resourceKey, string cultureName) { ... }

    #region Implementation of IDbCachedResourceManager
    public string ResourceName
    {
      get { return _resourceName; }
    }
    public void ClearAll()
    {
      lock (this)
      {
        _resourceCacheByCulture.Clear(); 
      }
    }
    public void Clear(string culture)
    {
      lock (this)
      {
        if (!_resourceCacheByCulture.ContainsKey(culture)) return;
        _resourceCacheByCulture[culture].Clear(); 
      }
    }
    public void Clear(string culture, string resourceKey)
    {
      lock (this)
      {
        if (!_resourceCacheByCulture.ContainsKey(culture)) return;
        _resourceCacheByCulture[culture].Remove(resourceKey); 
      }
    }
    #endregion
  }
}

اعضای اینترفیس IDbCachedResourceManager به صورت مناسبی در کد بالا پیاده‌سازی شدند. در تمام این پیاده‌سازی‌ها مقادیر مربوطه از درون متغیر کشینگ پاک می‌شوند تا پس از اولین درخواست، بلافاصله از دیتابیس خوانده شوند. برای جلوگیری از دسترسی هم‌زمان نیز از بلاک lock استفاده شده است.

برای استفاده از این امکانات جدید همان‌طور که در بالا نیز اشاره شد باید بتوان نمونه‌های تولیدی از کلاس DbResourceManager توسط ASP.NET درون متغیری استاتیک ذخیره شوند. برای اینکار از کلاس جدیدی با عنوان DbResourceCacheManager استفاده می‌شود که برخلاف تمام کلاس‌های تعریف‌شده تا اینجا با سطح دسترسی public تعریف می‌شود.

کلاس DbResourceCacheManager

مدیریت نمونه‌های تولیدی از کلاس DbResourceManager در این کلاس انجام می‌شود. این کلاس پیاده‌سازی ساده‌ای به‌صورت زیر دارد:

using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
namespace DbResourceProvider
{
  public static class DbResourceCacheManager
  {
    internal static List<IDbCachedResourceManager> ResourceManagers { get; private set; }
    static DbResourceCacheManager()
    {
      ResourceManagers = new List<IDbCachedResourceManager>();
    }
    public static void ClearAll()
    {
      ResourceManagers.ForEach(r => r.ClearAll());
    }
    public static void Clear(string resourceName)
    {
      GetResouceManagers(resourceName).ForEach(r => r.ClearAll());
    }
    public static void Clear(string resourceName, string culture)
    {
      GetResouceManagers(resourceName).ForEach(r => r.Clear(culture));
    }
    public static void Clear(string resourceName, string culture, string resourceKey)
    {
      GetResouceManagers(resourceName).ForEach(r => r.Clear(culture, resourceKey));
    }

    private static List<IDbCachedResourceManager> GetResouceManagers(string resourceName)
    {
      return ResourceManagers.Where(r => r.ResourceName.ToLower() == resourceName.ToLower()).ToList();
    }
  }
}

ازآنجاکه نیازی به تولید نمونه ای از این کلاس وجود ندارد، این کلاس به صورت استاتیک تعریف شده است. بنابراین تمام اعضای درون آن نیز استاتیک هستند.

از پراپرتی ResourceManagers برای نگهداری لیستی از نمونه‌های تولیدی از کلاس DbResourceManager استفاده می‌شود. این پراپرتی از نوع <List<IDbCachedResourceManager تعریف شده است و برای جلوگیری از دسترسی بیرونی، سطح دسترسی آن internal درنظر گرفته شده است.

در کانستراکتور استاتیک این کلاس (اطلاعات بیشتر درباره static constructor در اینجا) این پراپرتی با مقداردهی به یک نمونه تازه از لیست، اصطلاحا initialize می‌شود.

سایر متدها نیز برای فراخوانی متدهای موجود در اینترفیس IDbCachedResourceManager پیاده‌سازی شده‌اند. تمامی این متدها دارای سطح دسترسی public هستند. همان‌طور که می‌بینید از خاصیت ResourceName برای مشخص‌کردن نمونه موردنظر استفاده شده است که دلیل آن در قسمت قبل شرح داده شده است.

دقت کنید که برای اطمینان از انتخاب درست همه موارد موجود در شرط انتخاب نمونه موردنظر در متد GetResouceManagers از متد ToLower برای هر دو سمت شرط استفاده شده است.

نکته مهم: درباره علت برگشت یک لیست از متد انتخاب نمونه موردنظر از کلاس DbResourceManager در کد بالا (یعنی متد GetResouceManagers) باید نکته‌ای اشاره شود. در قسمت قبل عنوان شد که سیستم مدیریت منابع ASP.NET نمونه‌های تولیدی از پرووایدرهای منابع را به ازای هر منبع کش می‌کند. اما یک نکته بسیار مهم که باید به آن توجه کرد این است که این کش برای «عبارات بومی‌سازی ضمنی» و نیز «متد مربوط به منابع محلی» موجود در کلاس HttpContext و یا نمونه مشابه آن در کلاس TemplateControl (همان متد GetLocalResourceObject که درباره این متدها در قسمت سوم این سری شرح داده شده است) از یکدیگر جدا هستند و استفاده از هریک از این دو روش موجب تولید یک نمونه مجزا از پرووایدر مربوطه می‌شود که متاسفانه کنترل آن از دست برنامه نویس خارج است. دقت کنید که این اتفاق برای منابع کلی رخ نمی‌دهد.

بنابراین برای پاک کردن مناسب ورودی‌های کش‌شده در کلاس فوق به جای استفاده از متد Single در انتخاب نمونه موردنظر از کلاس DbResourceManager (در متد GetResouceManagers) از متد Where استفاده شده و یک لیست برگشت داده می‌شود. چون با توجه به توضیح بالا امکان وجود دو نمونه DbResourceManager از یک منبع درخواستی محلی در لیست نمونه‌های نگهداری شده در این کلاس وجود دارد.

افزودن نمونه‌ها به کلاس DbResourceCacheManager

برای نگهداری نمونه‌های تولید شده از DbResourceManager، باید در یک قسمت مناسب این نمونه‌ها را به لیست مربوطه در کلاس DbResourceCacheManager اضافه کرد. بهترین مکان برای انجام این عمل در کلاس پایه BaseDbResourceProvider است که درخواست تولید نمونه را در متد EnsureResourceManager درصورت نال بودن آن می‌دهد. بنابراین این متد را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:

private void EnsureResourceManager()
{
  if (_resourceManager != null) return;
  {
    _resourceManager = CreateResourceManager();
    DbResourceCacheManager.ResourceManagers.Add(_resourceManager);
  }
}

تا اینجا کار پیاده‌سازی امکان مدیریت مقادیر کش‌شده در کتابخانه تولیدی به پایان رسیده است.

استفاده از کلاس DbResourceCacheManager

پس از پیاده‌سازی تمامی موارد لازم، حالتی را درنظر بگیرید که مقادیر ورودی‌های تعریف شده در منبع "dir1/page1.aspx" تغییر کرده است. بنابراین برای بروزرسانی مقادیر کش‌شده کافی است تا از کدی مثل کد زیر استفاده شود:

DbResourceCacheManager.Clear("dir1/page1.aspx");

کد بالا کل ورودی‌های کش‌شده برای منبع "dir1/page1.aspx" را پاک می‌کند. برای پاک کردن کالچر یا یک ورودی خاص نیز می‌توان از کدهایی مشابه زیر استفاده کرد:

DbResourceCacheManager.Clear("Default.aspx", "en-US");
DbResourceCacheManager.Clear("GlobalTexts", "en-US", "Yes");

دریافت کد پروژه

کد کامل پروژه DbResourceProvider به همراه مثال و اسکریپت‌های دیتابیسی مربوطه از لینک زیر قابل دریافت است:

DbResourceProvider.rar

برای استفاده از این مثال ابتدا باید کتابخانه Entity Framework (با نام EntityFramework.dll) را مثلا از طریق نوگت دریافت کنید. نسخه‌ای که من در این مثال استفاده کردم نسخه 4.4 با حجم حدود 1 مگابایت است.

نکته: در این کد یک بهبود جزئی اما مهم در کلاس ResourceData اعمال شده است. در قسمت سوم این سری، اشاره شد که نام ورودی‌های منابع Case Sensitive نیست. بنابراین برای پیاده‌سازی این ویژگی، متدهای این کلاس باید به صورت زیر تغییر کنند:

public Resource GetResource(string resourceKey, string culture)
{
  using (var data = new TestContext())
  {
    return data.Resources.SingleOrDefault(r => r.Name.ToLower() == _resourceName.ToLower() && r.Key.ToLower() == resourceKey.ToLower() && r.Culture == culture);
  }
}

public List<Resource> GetResources(string culture)
{
  using (var data = new TestContext())
  {
    return data.Resources.Where(r => r.Name.ToLower() == _resourceName.ToLower() && r.Culture == culture).ToList();
  }
}

تغییرات اعمال شده همان استفاده از متد ToLower در دو طرف شرط مربوط به نام منابع و کلید ورودی‌هاست.

در آینده...

در ادامه مطالب، بحث تهیه پرووایدر سفارشی فایلهای resx. برای پیاده‌سازی امکان به‌روزرسانی در زمان اجرا ارائه خواهد شد. بعد از پایان تهیه این پرووایدر سفارشی، این سری مطالب با ارائه نکات استفاده از این پرووایدرها در ASP.NET MVC پایان خواهد یافت.

منابع

http://msdn.microsoft.com/en-us/library/aa905797.aspx

http://www.west-wind.com/presentations/wwdbresourceprovider

‫۱۱ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۱۲ خرداد ۱۳۹۲، ساعت ۱۸:۰۰

وحید نصیری

مطالب

فیلدهای پویا در NHibernate

یکی از قابلیت‌های جالب NHibernate امکان تعریف فیلدها به صورت پویا هستند. به این معنا که زیرساخت طراحی یک برنامه "فرم ساز" هم اکنون در اختیار شما است! سیستمی که امکان افزودن فیلدهای سفارشی را دارا است که توسط برنامه نویس در زمان طراحی اولیه آن ایجاد نشده‌اند. در ادامه نحوه‌ی تعریف و استفاده از این قابلیت را توسط Fluent NHibernate بررسی خواهیم کرد.

در اینجا کلاسی که قرار است توانایی افزودن فیلدهای سفارشی را داشته باشد به صورت زیر تعریف می‌شود:

using System.Collections;

namespace TestModel
{
   public class DynamicEntity
   {
       public virtual int Id { get; set; }
       public virtual IDictionary Attributes { set; get; }
   }
}

Attributes در عمل همان فیلدهای سفارشی مورد نظر خواهند بود. جهت معرفی صحیح این قابلیت نیاز است تا نگاشت آن‌را از نوع dynamic component تعریف کنیم:

using FluentNHibernate.Automapping;
using FluentNHibernate.Automapping.Alterations;

namespace TestModel
{
   public class DynamicEntityMapping : IAutoMappingOverride<DynamicEntity>
   {
       public void Override(AutoMapping<DynamicEntity> mapping)
       {
           mapping.Table("tblDynamicEntity");
           mapping.Id(x => x.Id);
           mapping.IgnoreProperty(x => x.Attributes);
           mapping.DynamicComponent(x => x.Attributes,
                    c =>
                    {                        
                        c.Map(x => (string)x["field1"]);
                        c.Map(x => (string)x["field2"]).Length(300);
                        c.Map(x => (int)x["field3"]);
                        c.Map(x => (double)x["field4"]);
                    });
       }
   }
}

و مهم‌ترین نکته‌ی این بحث هم همین نگاشت فوق است.
ابتدا از IgnoreProperty جهت ندید گرفتن Attributes استفاده کردیم. زیرا درغیراینصورت در حالت Auto mapping ، یک رابطه چند به یک به علت وجود IDictionary به صورت خودکار ایجاد خواهد شد که نیازی به آن نیست (یافتن این نکته نصف روز کار برد ....! چون مرتبا خطای An association from the table DynamicEntity refers to an unmapped class: System.Collections.Idictionary ظاهر می‌شد و مشخص نبود که مشکل از کجاست).
سپس Attributes به عنوان یک DynamicComponent معرفی شده است. در اینجا چهار فیلد سفارشی را اضافه کرده‌ایم. به این معنا که اگر نیاز باشد تا فیلد سفارشی دیگری به سیستم اضافه شود باید یکبار Session factory ساخته شود و SchemaUpdate فراخوانی گردد و خوشبختانه با وجود Fluent NHibernate ، تمام این تغییرات در کدهای برنامه قابل انجام است (بدون نیاز به سر و کار داشتن با فایل‌های XML نگاشت‌ها و ویرایش دستی آن‌ها). از تغییر نام جدول که برای مثال در اینجا tblDynamicEntity در نظر گرفته شده تا افزودن فیلدهای دیگر در قسمت DynamicComponent فوق.
همچنین باتوجه به اینکه این نوع تغییرات (ساخت دوبار سشن فکتوری) مواردی نیستند که قرار باشد هر ساعت انجام شوند، بنابراین سربار آنچنانی را به سیستم تحمیل نمی‌کنند.

   drop table tblDynamicEntity

   create table tblDynamicEntity (
       Id INT IDENTITY NOT NULL,
      field1 NVARCHAR(255) null,
      field2 NVARCHAR(300) null,
      field3 INT null,
      field4 FLOAT null,
      primary key (Id)
   )

اگر با SchemaExport، اسکریپت خروجی معادل با نگاشت فوق را تهیه کنیم به جدول فوق خواهیم رسید. نوع و طول این فیلدهای سفارشی بر اساس نوعی که برای اشیاء دیکشنری مشخص می‌کنید، تعیین خواهند شد.

چند مثال جهت کار با این فیلدهای سفارشی یا پویا :

نحوه‌ی افزودن رکوردهای جدید بر اساس خاصیت‌های سفارشی:

//insert
object savedId = 0;
using (var session = sessionFactory.OpenSession())
{
    using (var tx = session.BeginTransaction())
    {
        var obj = new DynamicEntity();
        obj.Attributes = new Hashtable();
        obj.Attributes["field1"] = "test1";
        obj.Attributes["field2"] = "test2";
        obj.Attributes["field3"] = 1;
        obj.Attributes["field4"] = 1.1;

        savedId = session.Save(obj);
        tx.Commit();
      }
}

با خروجی

INSERT
   INTO
       tblDynamicEntity
       (field1, field2, field3, field4)
   VALUES
       (@p0, @p1, @p2, @p3);
   @p0 = 'test1' [Type: String (0)], @p1 = 'test2' [Type: String (0)], @p2 = 1
[Type: Int32 (0)], @p3 = 1.1 [Type: Double (0)]

نحوه‌ی کوئری گرفتن از این اطلاعات (فعلا پایدارترین روشی را که برای آن یافته‌ام استفاده از HQL می‌باشد ...):

//query
using (var session = sessionFactory.OpenSession())
{
     using (var tx = session.BeginTransaction())
     {
         //using HQL
            var list = session
                          .CreateQuery("from DynamicEntity d where d.Attributes.field1=:p0")
                           .SetString("p0", "test1")
                           .List<DynamicEntity>();

              if (list != null && list.Any())
              {
                   Console.WriteLine(list[0].Attributes["field2"]);
              }
              tx.Commit();
       }
}

با خروجی:

    select
       dynamicent0_.Id as Id1_,
       dynamicent0_.field1 as field2_1_,
       dynamicent0_.field2 as field3_1_,
       dynamicent0_.field3 as field4_1_,
       dynamicent0_.field4 as field5_1_
   from
       tblDynamicEntity dynamicent0_
   where
       dynamicent0_.field1=@p0;
   @p0 = 'test1' [Type: String (0)]

استفاده از HQL هم یک مزیت مهم دارد: چون به صورت رشته قابل تعریف است، به سادگی می‌توان آن‌را داخل دیتابیس ذخیره کرد. برای مثال یک سیستم گزارش ساز پویا هم در این کنار طراحی کرد ....

نحوه‌ی به روز رسانی و حذف اطلاعات بر اساس فیلدهای پویا:

//update
using (var session = sessionFactory.OpenSession())
{
     using (var tx = session.BeginTransaction())
     {
           var entity = session.Get<DynamicEntity>(savedId);
           if (entity != null)
           {
                entity.Attributes["field2"] = "new-val";
                tx.Commit(); // Persist modification
            }
       }
}

//delete
using (var session = sessionFactory.OpenSession())
{
    using (var tx = session.BeginTransaction())
    {
         var entity = session.Get<DynamicEntity>(savedId);
         if (entity != null)
         {
              session.Delete(entity);
              tx.Commit();
          }
     }
}

‫۱۳ سال و ۵ ماه قبل، جمعه ۲۷ خرداد ۱۳۹۰، ساعت ۰۵:۳۸