نظرات مطالب
ASP.NET MVC #17
با سلام
من از روش ایجاد فایل web.config برای upload فایل استفاده کردم. جواب هم داد. ولی مشکل این هست که در داخل خود صفحات هم به آن فایلها دسترسی پیدا نمیکنه.
اون صفحه خطای عدم اجازه جهت دسترسی به پوشه ای که مستقیم در مرروگر وارد شده را چه طور سفارشی کنم؟
صفحات وب به همراه لینکها و یا window.location و امثال آن امکان تنظیم header سفارشی درخواستهای وب را ندارند؛ مگر اینکه یک درخواست async از نوع XMLHttpRequest به سمت سرور را سبب شوند. به همین جهت در حالت پیشفرض، تنظیم JWT Token به همراه آنها میسر نیست. بنابراین در اینجا در صورت نیاز کار با Viewهای رندر شدهی در سمت سرور، از همان روشهای Ajax که امکان تنظیم هدر را دارند، مانند نکات مطلب «بارگزاری PartialView با استفاده از jQuery در زمان اجرا» میتوانید استفاده کنید. یا اینکه کلا برنامهی وب خود را SPA تهیه کنید (مانند Angular) که مدیریت این قسمت از سرور جدا شده و به سمت کلاینت محول شود. در نظرات قبلی واژهی SPA را در این صفحه جستجو کنید؛ چندین بار به آن ارجاع شده و توضیحات کافی داده شدهاست که هدف از مطلب جاری در عمل چیست.
پس از نصب بستهی Angular Material و آشنایی با سیستم Angular Flex Layout برای پوشش کمبود سیستم طرحبندی آن، در این قسمت طرح ابتدایی دفترچه تلفن این سری را پیگیری میکنیم تا به طراحی زیر برای حالتهای دسکتاپ و موبایل برسیم:
در اینجا توسط کامپوننت sidenav، کار نمایش لیست تماسها صورت میگیرد و نمایش این کامپوننت واکنشگرا است. به این معنا که در اندازههای صفحات نمایشی بزرگ، نمایان است و در صفحات نمایشی کوچک، مخفی خواهد شد. در بالای صفحه یک Toolbar قرار دارد که همیشه نمایان است و از آن برای نمایش گزینههای منوی برنامه استفاده میکنیم. همچنین ناحیهی main content را هم مشاهده میکنید که با انتخاب هر شخص از لیست تماسها، جزئیات او در این قسمت نمایش داده خواهد شد.
ایجاد ماژول مدیریت تماسها
در قسمت اول، برنامه را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد کردیم که نتیجهی آن تولید فایل src\app\app-routing.module.ts میباشد:
در ادامه ماژول مخصوص مدیریت تماسها را ایجاد میکنیم که به آن feature module هم گفته میشود. برای این منظور دستور زیر را اجرا کنید:
این دستور ماژول جدید contact-manager را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی و همچنین به روز رسانی app.module، برای درج آن، ایجاد میکند. البته در این حالت نیاز است به app.module.ts مراجعه کرد و محل درج آنرا تغییر داد:
به صورت پیشفرض ContactManagerModule، پس از AppRoutingModule ذکر میشود و چون مسیر catch all را در ادامه در AppRoutingModule قرار میدهیم، دیگر هیچگاه مسیریابیهای ContactManagerModule پردازش نخواهند شد. به همین جهت باید آنرا پیش از AppRoutingModule قرار داد.
سپس دستور زیر را اجرا میکنیم تا کامپوننت contact-manager-app در ماژول contact-manager ایجاد شود:
با این خروجی:
همانطور که ملاحظه میکنید این دستور کار به روز رسانی contact-manager.module را نیز جهت معرفی این کامپوننت جدید انجام دادهاست.
این کامپوننت به عنوان میزبان سایر کامپوننتهایی که در مقدمهی بحث عنوان شدند، عمل میکند. این کامپوننتها را به صورت زیر در پوشهی components ایجاد میکنیم:
با این خروجی:
تنظیمات مسیریابی برنامه
در ادامه به src\app\app-routing.module.ts مراجعه کرده و این ماژول جدید را به صورت lazy load معرفی میکنیم:
در اینجا تنظیمات صفحهی پیشفرض برنامه و همچنین not found و یا catch all را نیز مشاهده میکنید که هر دو به contactmanager تنظیم شدهاند.
سپس تنظیمات مسیریابی ماژول مدیریت تماسها را در فایل src\app\contact-manager\contact-manager-routing.module.ts به صورت زیر تغییر میدهیم:
در اولین بار بارگذاری این ماژول، کامپوننت ContactManagerApp بارگذاری میشود. همچنین مسیر not found نیز به همان مسیر ریشهی این کامپوننت تنظیم شدهاست.
کامپوننت ContactManagerApp که کار هاست سایر کامپوننتهای این ماژول را بر عهده دارد، دارای router-outlet خاص خود خواهد بود. به همین جهت برای آن children تعریف شدهاست که مسیر پیشفرض آن، بارگذاری کامپوننت MainContent است.
بنابراین نیاز است به فایل contact-manager-app\contact-manager-app.component.html مراجعه و ابتدا منوی کنار صفحه را به آن افزود:
app-sidenav همان selector کامپوننت sidenav است که در فایل sidenav\sidenav.component.ts قابل مشاهدهاست.
سپس در قالب sidenav\sidenav.component.html، کار تعریف toolbar و همچنین router-outlet را انجام میدهیم:
بر اساس مسیریابی که تعریف کردیم، router-outlet کار نمایش Main Content را انجام میدهد.
معرفی Angular Material به ماژول جدید مدیریت تماسها
در قسمت اول، یک فایل material.module.ts را ایجاد کردیم که به همراه تعریف تمامی کامپوننتهای Angular Material بود. سپس آنرا به shared.module.ts افزودیم که حاوی تعریف ماژول فرمها و همچنین Flex Layout نیز هست. به همین جهت برای معرفی اینها به این ماژول جدید تنها کافی است در فایل src\app\contact-manager\contact-manager.module.ts در قسمت imports، کار معرفی SharedModule صورت گیرد:
تا اینجا پیش از ادامهی کار، فرمان ng serve -o را صادر کنید تا مطمئن شویم همه چیز به درستی قابل دریافت و کامپایل است.
پس از اجرای برنامه مشاهده میکنید که ابتدا ماژول مدیریت تماسها بارگذاری شدهاست و سپس contact-manager-app عمل و sidenav را بارگذاری کرده و آن نیز سبب نمایش کامپوننت toolbar و سپس main-content شدهاست.
تنظیم طرحبندی برنامه توسط کامپوننتهای Angular Material و همچنین Flex Layout
پس از این تنظیمات اکنون نوبت به تنظیم طرحبندی برنامهاست و آنرا با قراردادن کامپوننت Sidenav بستهی Angular Material شروع میکنیم:
از کامپوننت Sidenav عموما برای طراحی منوی راهبری سایت استفاده میشود. این کامپوننت در سه حالت قابل تنظیم است که بر روی نحوهی نمایش Sidenav content و Primary content تاثیرگذار است:
- Over: قسمت Sidenav content بر روی Primary content قرار میگیرد.
- Push: قسمت Sidenav content قسمت Primary content را از سر راه خود بر میدارد.
- Side: قسمت Sidenav content در کنار Primary content قرار میگیرد.
در اینجا از حالت Side، در صفحات نمایشی بزرگ (اولین تصویر این قسمت) و از حالت Over، در صفحات نمایشی موبایل (مانند تصویر زیر) استفاده خواهیم کرد.
در ابتدا کدهای کامل هر سه کامپوننت و سپس توضیحات آنها را مشاهده خواهید کرد:
تنظیم margin در CSS اصلی برنامه
زمانیکه sidenav و toolbar را بر روی صفحه قرار میدهیم، فاصلهای بین آنها و لبههای صفحه مشاهده میشود. برای اینکه این فاصله را به صفر برسانیم، به فایل src\styles.css مراجعه کرده و margin بدنهی صفحه را به صفر تنظیم میکنیم:
طراحی قالب main content
برای نمایش main-content از کامپوننت سادهی card استفاده شدهاست که به فایل main-content\main-content.component.html اضافه خواهد شد. این قسمت در نهایت توسط router-outlet نمایش داده میشود.
- نمای کلی صفحه در این قسمت طراحی شدهاست. sidenav-container که در برگیرندهی اصلی است، به fxLayout از نوع row تنظیم شدهاست. یعنی mat-sidenav و mat-sidenav-content دو ستون آنرا از چپ به راست تشکیل میدهند و درون یک ردیف، سیلان خواهند یافت. همچنین میخواهیم این container کل صفحه را پر کند، به همین جهت از fxFill استفاده شدهاست. این fxFill اعمال شدهی به container، زمانی عمل خواهد کرد که position آن در css، به fixed تنظیم شود که اینکار در css این قالب و در کلاس app-sidenav-container آن انجام شدهاست.
- سپس toolbar و همچنین router-outlet که main content را نمایش میدهند، داخل sidenav-content قرار گرفتهاند و هر دو با هم، ستون دوم این طرحبندی را تشکیل میدهند. به همین جهت fxLayout آن به column تنظیم شدهاست (ستون اول آن، لیست تماسها است و ستون دوم آن، از دو ردیف toolbar و main-content تشکیل میشود).
- اگر دقت کنید یک template reference variable به نام sidenav# به container اعمال شدهاست. از آن، جهت باز و بسته کردن sidenav استفاده میشود:
زمانیکه در toolbar بر روی دکمهی منوی همبرگری کلیک شود، متد sidenav.toggle فراخوانی شده و این مورد سبب نمایان شدن مجدد sidenav خواهد شد. در این مورد در ادامه بیشتر بحث میکنیم.
- mat-sidenav از دو قسمت تشکیل شدهاست. بالای آن توسط mat-toolbar صرفا کلمهی Contacts نمایش داده میشود و سپس ذیل آن، لیست فرضی تماسها توسط کامپوننت mat-list قرار گرفتهاند (تا فعلا خالی نباشد. در قسمتهای بعدی آنرا پویا خواهیم کرد). رنگ تولبار آنرا ("color="primary) نیز به primary تنظیم کردهایم تا خاکستری پیشفرض آن نباشد.
- کار کلاس mat-elevation-z10 این است که بین sidenav و main-content یک سایهی سه بعدی را ایجاد کند که آنرا در تصاویر مشاهده میکنید. عددی که پس از z قرار میگیرد، میزان عمق سایه را مشخص میکند.
- این قسمت از sidenav به همراه دو خاصیت opened و همچنین mode است که به مقدار isScreenSmall عکس العمل نشان میدهند:
در اینجا میخواهیم اگر اندازهی صفحه xs شد، حالت over بجای حالت پیشفرض side تنظیم شود. یعنی در حالت موبایل و اندازهی صفحهی کوچک، sidenav در صورت فراخوانی متد sidenav.toggle در toolbar، بر روی قسمتی از صفحه ظاهر شود و نه در کنار آن که مخصوص حالت تمام صفحه است. همچنین میخواهیم اگر اندازهی صفحه کوچک بود، sidenav بسته شود و نمایان نباشد. به همین جهت خاصیت opened آن به isScreenSmall تنظیم شدهاست. مدیریت خاصیت isScreenSmall در کدهای این کامپوننت به صورت زیر انجام میشود:
محتویات فایل sidenav\sidenav.component.ts:
ObservableMedia را در انتهای قسمت دوم این سری بررسی کردیم. کار آن گوش فرادادن به تغییرات اندازهی صفحهاست. زمانیکه mqAlias آن برای مثال مساوی xs شد، یعنی در حالت موبایل قرار داریم. در این حالت مقدار خاصیت isScreenSmall به true تنظیم میشود و برعکس. با توجه به اینکه این media یک Observable است، نیاز است کار unsubscribe از آن نیز همواره در کدها وجود داشته باشد که نمونهای از آن در متد ngOnDestroy صورت گرفتهاست.
تاثیر خاصیت isScreenSmall بر روی دو خاصیت opened و mode کامپوننت sidenav را در دو تصویر زیر مشاهده میکنید. اگر اندازهی صفحه کوچک شود، ابتدا sidenav مخفی میشود. اگر کاربر بر روی دکمهی منوی همبرگری کلیک کند، سبب نمایش مجدد sidenav، اینبار با حالت over و بر روی محتوای زیرین آن خواهد شد:
طراحی نوار ابزار واکنشگرا
کدهای قالب و css تولبار (ستون دوم طرحبندی کلی صفحه) را در ادامه مشاهده میکنید:
با توجه به استفادهی از fxHide، یعنی دکمهی نمایش منوی همبرگری در تمام حالات مخفی خواهد بود. برای لغو آن و نمایش آن در حالت موبایل، از حالت واکنشگرای آن یعنی fxHide.xs استفاده میکنیم (قسمت «کار با API واکنشگرای Angular Flex layout» در مطلب قبلی این سری). به این ترتیب زمانیکه کاربر اندازهی صفحه را کوچک میکند و یا اندازهی واقعی صفحهی نمایش او کوچک است، این دکمه نمایان خواهد شد.
همچنین در sidenav یک چنین تعریفی را داریم:
بروز رخداد toggleSidenav سبب خواهد شد که متد sidenav.toggle فراخوانی شود و سبب نمایش sidenav در اندازههای کوچک صفحهی نمایشی گردد. این رخداد سفارشی را نیز به رخداد click دکمهی همبرگری تولبار متصل کردهایم که با کلیک بر روی آن، کار emit آن صورت میگیرد. این emit نیز سبب خواهد شد تا sidenav.toggle متصل به سمتی دیگر، فعال شود. نحوهی تعریف این رخداد سفارشی را در کدهای کامپوننت تولبار، در ادامه مشاهده میکنید:
محتویات فایل toolbar\toolbar.component.ts:
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-02.zip
برای اجرای آن نیز ابتدا فایل restore.bat و سپس فایل ng-serve.bat را اجرا کنید. پس از اجرای برنامه، یکبار آنرا در حالت تمام صفحه و بار دیگر با کوچکتر کردن اندازهی مرورگر آزمایش کنید. در حالتیکه به اندازهی موبایل رسیدید، بر روی دکمهی همبرگری نمایان شده کلیک کنید تا عکس العمل آن و نمایش مجدد sidenav را در حالت over، مشاهده نمائید.
در اینجا توسط کامپوننت sidenav، کار نمایش لیست تماسها صورت میگیرد و نمایش این کامپوننت واکنشگرا است. به این معنا که در اندازههای صفحات نمایشی بزرگ، نمایان است و در صفحات نمایشی کوچک، مخفی خواهد شد. در بالای صفحه یک Toolbar قرار دارد که همیشه نمایان است و از آن برای نمایش گزینههای منوی برنامه استفاده میکنیم. همچنین ناحیهی main content را هم مشاهده میکنید که با انتخاب هر شخص از لیست تماسها، جزئیات او در این قسمت نمایش داده خواهد شد.
ایجاد ماژول مدیریت تماسها
در قسمت اول، برنامه را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد کردیم که نتیجهی آن تولید فایل src\app\app-routing.module.ts میباشد:
ng new MaterialAngularClient --routing
ng g m ContactManager -m app.module --routing
این دستور ماژول جدید contact-manager را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی و همچنین به روز رسانی app.module، برای درج آن، ایجاد میکند. البته در این حالت نیاز است به app.module.ts مراجعه کرد و محل درج آنرا تغییر داد:
import { ContactManagerModule } from "./contact-manager/contact-manager.module"; @NgModule({ imports: [ BrowserModule, BrowserAnimationsModule, CoreModule, SharedModule.forRoot(), ContactManagerModule, AppRoutingModule ], }) export class AppModule { }
سپس دستور زیر را اجرا میکنیم تا کامپوننت contact-manager-app در ماژول contact-manager ایجاد شود:
ng g c contact-manager/ContactManagerApp --no-spec
CREATE src/app/contact-manager/contact-manager-app/contact-manager-app.component.html (38 bytes) CREATE src/app/contact-manager/contact-manager-app/contact-manager-app.component.ts (319 bytes) CREATE src/app/contact-manager/contact-manager-app/contact-manager-app.component.css (0 bytes) UPDATE src/app/contact-manager/contact-manager.module.ts (436 bytes)
این کامپوننت به عنوان میزبان سایر کامپوننتهایی که در مقدمهی بحث عنوان شدند، عمل میکند. این کامپوننتها را به صورت زیر در پوشهی components ایجاد میکنیم:
ng g c contact-manager/components/toolbar --no-spec ng g c contact-manager/components/main-content --no-spec ng g c contact-manager/components/sidenav --no-spec
تنظیمات مسیریابی برنامه
در ادامه به src\app\app-routing.module.ts مراجعه کرده و این ماژول جدید را به صورت lazy load معرفی میکنیم:
import { NgModule } from "@angular/core"; import { RouterModule, Routes } from "@angular/router"; const routes: Routes = [ { path: "contactmanager", loadChildren: "./contact-manager/contact-manager.module#ContactManagerModule" }, { path: "", redirectTo: "contactmanager", pathMatch: "full" }, { path: "**", redirectTo: "contactmanager" } ]; @NgModule({ imports: [RouterModule.forRoot(routes)], exports: [RouterModule] }) export class AppRoutingModule { }
سپس تنظیمات مسیریابی ماژول مدیریت تماسها را در فایل src\app\contact-manager\contact-manager-routing.module.ts به صورت زیر تغییر میدهیم:
import { NgModule } from "@angular/core"; import { RouterModule, Routes } from "@angular/router"; import { MainContentComponent } from "./components/main-content/main-content.component"; import { ContactManagerAppComponent } from "./contact-manager-app/contact-manager-app.component"; const routes: Routes = [ { path: "", component: ContactManagerAppComponent, children: [ { path: "", component: MainContentComponent } ] }, { path: "**", redirectTo: "" } ]; @NgModule({ imports: [RouterModule.forChild(routes)], exports: [RouterModule] }) export class ContactManagerRoutingModule { }
کامپوننت ContactManagerApp که کار هاست سایر کامپوننتهای این ماژول را بر عهده دارد، دارای router-outlet خاص خود خواهد بود. به همین جهت برای آن children تعریف شدهاست که مسیر پیشفرض آن، بارگذاری کامپوننت MainContent است.
بنابراین نیاز است به فایل contact-manager-app\contact-manager-app.component.html مراجعه و ابتدا منوی کنار صفحه را به آن افزود:
<app-sidenav></app-sidenav>
سپس در قالب sidenav\sidenav.component.html، کار تعریف toolbar و همچنین router-outlet را انجام میدهیم:
<app-toolbar></app-toolbar> <router-outlet></router-outlet>
معرفی Angular Material به ماژول جدید مدیریت تماسها
در قسمت اول، یک فایل material.module.ts را ایجاد کردیم که به همراه تعریف تمامی کامپوننتهای Angular Material بود. سپس آنرا به shared.module.ts افزودیم که حاوی تعریف ماژول فرمها و همچنین Flex Layout نیز هست. به همین جهت برای معرفی اینها به این ماژول جدید تنها کافی است در فایل src\app\contact-manager\contact-manager.module.ts در قسمت imports، کار معرفی SharedModule صورت گیرد:
import { SharedModule } from "../shared/shared.module"; @NgModule({ imports: [ CommonModule, SharedModule, ContactManagerRoutingModule ] }) export class ContactManagerModule { }
پس از اجرای برنامه مشاهده میکنید که ابتدا ماژول مدیریت تماسها بارگذاری شدهاست و سپس contact-manager-app عمل و sidenav را بارگذاری کرده و آن نیز سبب نمایش کامپوننت toolbar و سپس main-content شدهاست.
تنظیم طرحبندی برنامه توسط کامپوننتهای Angular Material و همچنین Flex Layout
پس از این تنظیمات اکنون نوبت به تنظیم طرحبندی برنامهاست و آنرا با قراردادن کامپوننت Sidenav بستهی Angular Material شروع میکنیم:
<mat-sidenav-container *ngIf="shouldRun"> <mat-sidenav mode="side" opened> Sidenav content </mat-sidenav> Primary content </mat-sidenav-container>
- Over: قسمت Sidenav content بر روی Primary content قرار میگیرد.
- Push: قسمت Sidenav content قسمت Primary content را از سر راه خود بر میدارد.
- Side: قسمت Sidenav content در کنار Primary content قرار میگیرد.
در اینجا از حالت Side، در صفحات نمایشی بزرگ (اولین تصویر این قسمت) و از حالت Over، در صفحات نمایشی موبایل (مانند تصویر زیر) استفاده خواهیم کرد.
در ابتدا کدهای کامل هر سه کامپوننت و سپس توضیحات آنها را مشاهده خواهید کرد:
تنظیم margin در CSS اصلی برنامه
زمانیکه sidenav و toolbar را بر روی صفحه قرار میدهیم، فاصلهای بین آنها و لبههای صفحه مشاهده میشود. برای اینکه این فاصله را به صفر برسانیم، به فایل src\styles.css مراجعه کرده و margin بدنهی صفحه را به صفر تنظیم میکنیم:
@import "~@angular/material/prebuilt-themes/indigo-pink.css"; body { margin: 0; }
طراحی قالب main content
<mat-card> <h1>Main content</h1> </mat-card>
طرای منوی راهبری واکنشگرا
sidenav\sidenav.component.css | sidenav\sidenav.component.html |
.app-sidenav-container { position: fixed; } .app-sidenav { width: 240px; } .wrapper { margin: 50px; } | <mat-sidenav-container fxLayout="row" fxFill> <mat-sidenav #sidenav fxFlex="1 1 100%" [opened]="!isScreenSmall" [mode]="isScreenSmall ? 'over' : 'side'"> <mat-toolbar color="primary"> Contacts </mat-toolbar> <mat-list> <mat-list-item>Item 1</mat-list-item> <mat-list-item>Item 2</mat-list-item> <mat-list-item>Item 3</mat-list-item> </mat-list> </mat-sidenav> <mat-sidenav-content fxLayout="column" fxFlex="1 1 100%" fxFill> <app-toolbar (toggleSidenav)="sidenav.toggle()"></app-toolbar> <div> <router-outlet></router-outlet> </div> </mat-sidenav-content> </mat-sidenav-container> |
- نمای کلی صفحه در این قسمت طراحی شدهاست. sidenav-container که در برگیرندهی اصلی است، به fxLayout از نوع row تنظیم شدهاست. یعنی mat-sidenav و mat-sidenav-content دو ستون آنرا از چپ به راست تشکیل میدهند و درون یک ردیف، سیلان خواهند یافت. همچنین میخواهیم این container کل صفحه را پر کند، به همین جهت از fxFill استفاده شدهاست. این fxFill اعمال شدهی به container، زمانی عمل خواهد کرد که position آن در css، به fixed تنظیم شود که اینکار در css این قالب و در کلاس app-sidenav-container آن انجام شدهاست.
- سپس toolbar و همچنین router-outlet که main content را نمایش میدهند، داخل sidenav-content قرار گرفتهاند و هر دو با هم، ستون دوم این طرحبندی را تشکیل میدهند. به همین جهت fxLayout آن به column تنظیم شدهاست (ستون اول آن، لیست تماسها است و ستون دوم آن، از دو ردیف toolbar و main-content تشکیل میشود).
- اگر دقت کنید یک template reference variable به نام sidenav# به container اعمال شدهاست. از آن، جهت باز و بسته کردن sidenav استفاده میشود:
<app-toolbar (toggleSidenav)="sidenav.toggle()"></app-toolbar>
- mat-sidenav از دو قسمت تشکیل شدهاست. بالای آن توسط mat-toolbar صرفا کلمهی Contacts نمایش داده میشود و سپس ذیل آن، لیست فرضی تماسها توسط کامپوننت mat-list قرار گرفتهاند (تا فعلا خالی نباشد. در قسمتهای بعدی آنرا پویا خواهیم کرد). رنگ تولبار آنرا ("color="primary) نیز به primary تنظیم کردهایم تا خاکستری پیشفرض آن نباشد.
- کار کلاس mat-elevation-z10 این است که بین sidenav و main-content یک سایهی سه بعدی را ایجاد کند که آنرا در تصاویر مشاهده میکنید. عددی که پس از z قرار میگیرد، میزان عمق سایه را مشخص میکند.
- این قسمت از sidenav به همراه دو خاصیت opened و همچنین mode است که به مقدار isScreenSmall عکس العمل نشان میدهند:
<mat-sidenav [opened]="!isScreenSmall" [mode]="isScreenSmall ? 'over' : 'side'">
محتویات فایل sidenav\sidenav.component.ts:
import { Component, OnDestroy, OnInit } from "@angular/core"; import { MediaChange, ObservableMedia } from "@angular/flex-layout"; import { Subscription } from "rxjs"; @Component({ selector: "app-sidenav", templateUrl: "./sidenav.component.html", styleUrls: ["./sidenav.component.css"] }) export class SidenavComponent implements OnInit, OnDestroy { isScreenSmall = false; watcher: Subscription; constructor(private media: ObservableMedia) { this.watcher = media.subscribe((change: MediaChange) => { this.isScreenSmall = change.mqAlias === "xs"; }); } ngOnInit() { } ngOnDestroy() { this.watcher.unsubscribe(); } }
تاثیر خاصیت isScreenSmall بر روی دو خاصیت opened و mode کامپوننت sidenav را در دو تصویر زیر مشاهده میکنید. اگر اندازهی صفحه کوچک شود، ابتدا sidenav مخفی میشود. اگر کاربر بر روی دکمهی منوی همبرگری کلیک کند، سبب نمایش مجدد sidenav، اینبار با حالت over و بر روی محتوای زیرین آن خواهد شد:
طراحی نوار ابزار واکنشگرا
کدهای قالب و css تولبار (ستون دوم طرحبندی کلی صفحه) را در ادامه مشاهده میکنید:
toolbar\toolbar.component.css | toolbar\toolbar.component.html |
.sidenav-toggle { padding: 0; margin: 8px; min-width:56px; } | <mat-toolbar color="primary"> <button mat-button fxHide fxHide.xs="false" class="sidenav-toggle" (click)="toggleSidenav.emit()"> <mat-icon>menu</mat-icon> </button> <span>Contact Manager</span> </mat-toolbar> |
با توجه به استفادهی از fxHide، یعنی دکمهی نمایش منوی همبرگری در تمام حالات مخفی خواهد بود. برای لغو آن و نمایش آن در حالت موبایل، از حالت واکنشگرای آن یعنی fxHide.xs استفاده میکنیم (قسمت «کار با API واکنشگرای Angular Flex layout» در مطلب قبلی این سری). به این ترتیب زمانیکه کاربر اندازهی صفحه را کوچک میکند و یا اندازهی واقعی صفحهی نمایش او کوچک است، این دکمه نمایان خواهد شد.
همچنین در sidenav یک چنین تعریفی را داریم:
<app-toolbar (toggleSidenav)="sidenav.toggle()"></app-toolbar>
محتویات فایل toolbar\toolbar.component.ts:
import { Component, EventEmitter, OnInit, Output } from "@angular/core"; @Component({ selector: "app-toolbar", templateUrl: "./toolbar.component.html", styleUrls: ["./toolbar.component.css"] }) export class ToolbarComponent implements OnInit { @Output() toggleSidenav = new EventEmitter<void>(); constructor() { } ngOnInit() { } }
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-02.zip
برای اجرای آن نیز ابتدا فایل restore.bat و سپس فایل ng-serve.bat را اجرا کنید. پس از اجرای برنامه، یکبار آنرا در حالت تمام صفحه و بار دیگر با کوچکتر کردن اندازهی مرورگر آزمایش کنید. در حالتیکه به اندازهی موبایل رسیدید، بر روی دکمهی همبرگری نمایان شده کلیک کنید تا عکس العمل آن و نمایش مجدد sidenav را در حالت over، مشاهده نمائید.
در قسمت قبل، در حین بررسی رفتار جزیرههای تعاملی Blazor Server، نکتهی زیر را هم دربارهی راهبری صفحات SSR مرور کردیم:
« اگر دقت کنید، جابجایی بین صفحات، با استفاده از fetch انجام شده؛ یعنی با اینکه این صفحات در اصل static HTML خالص هستند، اما ... کار full reload صفحه مانند ASP.NET Web forms قدیمی انجام نمیشود (و یا حتی برنامههای MVC و Razor pages) و نمایش صفحات، Ajax ای است و با fetch استاندارد آن صورت میگیرد تا هنوز هم حس و حال SPA بودن برنامه حفظ شود. همچنین اطلاعات DOM کل صفحه را هم بهروز رسانی نمیکند؛ فقط موارد تغییر یافته در اینجا به روز رسانی خواهند شد.»
در این قسمت، نکات تکمیلی این قابلیت را که به آن enhanced navigation هم گفته میشود، بررسی میکنیم.
روش غیرفعال کردن راهبری بهبودیافته برای بعضی از لینکها
ویژگی راهبری بهبودیافته فقط در حین هدایت بین صفحات مختلف یک برنامهی Blazor 8x SSR، فعال است. اگر در این بین، کاربری به یک صفحهی غیر بلیزری هدایت شود، راهبری بهبود یافته شکست خورده و سعی میکند حالت full document load را پیاده سازی و اجرا کند. مشکل اینجاست که در این حالت دو درخواست ارسال میشود: ابتدا حالت راهبری بهبودیافته فعال میشود و در ادامه پس از شکست این راهبری، هدایت مستقیم صورت میگیرد. برای رفع این مشکل میتوان ویژگی جدید data-enhance-nav را با مقدار false، به لینکهای خارجی مدنظر اضافه کرد تا برای این حالتها دیگر ویژگی راهبری بهبودیافته فعال نشود:
<a href="/not-blazor" data-enhance-nav="false">A non-Blazor page</a>
فعالسازی مدیریت بهبودیافتهی فرمهای SSR
در قسمت چهارم این سری با فرمهای جدید SSR مخصوص Blazor 8x آشنا شدیم. این فرمها هم میتوانند از امکانات راهبری بهبود یافته استفاده کنند (یعنی مدیریت ارسال آن، توسط fetch API انجام شده و به روز رسانی قسمتهای تغییریافتهی صفحه را Ajax ای انجام دهند)؛ برای نمونه اینبار همانند تصویر زیر، از fetch استاندارد برای ارسال اطلاعات به سمت سرور کمک گرفته میشود (یعنی عملیات Ajax ای شده؛ بجای یک post-back معمولی):
اما ... این قابلیت به صورت پیشفرض در فرمهای تعاملی SSR غیرفعال است. چون همانطور که عنوان شد، اگر مقصد این فرم، یک آدرس غیربلیزری باشد، دوبار ارسال فرم صورت خواهد گرفت؛ یکبار با استفاده از fetch API و بار دیگر پس از شکست، به صورت معمولی. اما اگر مطمئن هستید که endpoint این فرم، قطعا یک کامپوننت بلیزری است، بهتر است این قابلیت را در یک چنین فرمهایی نیز به صورت زیر فعال کنید:
<form method="post" @onsubmit="() => submitted = true" @formname="name" data-enhance> <AntiforgeryToken /> <InputText @bind-Value="Name" /> <button>Submit</button> </form> @if (submitted) { <p>Hello @Name!</p> } @code { bool submitted; [SupplyParameterFromForm] public string Name { get; set; } = ""; }
<EditForm method="post" Model="NewCustomer" OnValidSubmit="() => submitted = true" FormName="customer" Enhance> <DataAnnotationsValidator /> <ValidationSummary/> <p> <label> Name: <InputText @bind-Value="NewCustomer.Name" /> </label> </p> <button>Submit</button> </EditForm> @if (submitted) { <p id="pass">Hello @NewCustomer.Name!</p> } @code { bool submitted = false; [SupplyParameterFromForm] public Customer? NewCustomer { get; set; } protected override void OnInitialized() { NewCustomer ??= new(); } public class Customer { [StringLength(3, ErrorMessage = "Name is too long")] public string? Name { get; set; } } }
نکتهی مهم: در این حالت فرض بر این است که هیچگونه هدایتی به یک Non-Blazor endpoint صورت نمیگیرید؛ وگرنه با یک خطا مواجه خواهید شد.
غیرفعال کردن راهبری بهبودیافته برای قسمتی از صفحه
اگر با استفاده از جاواسکریپت و خارج از کدهای بیلزر، اطلاعات DOM را بهروز رسانی میکنید، ویژگی راهبری بهبودیافته، از آن آگاهی نداشته و به صورت خودکار تمام تغییرات شما را بازنویسی میکند. به همین جهت اگر نیاز است قسمتی از صفحه را که مستقیما توسط کدهای جاواسکریپتی تغییر میدهید، از بهروز رسانیهای این قابلیت مصون نگهدارید، میتوانید ویژگی جدید data-permanent را به آن قسمت اضافه کنید:
<div data-permanent> Leave me alone! I've been modified dynamically. </div>
امکان آگاه شدن از بروز راهبری بهبودیافته در کدهای جاواسکریپتی
اگر به هردلیلی در کدهای جاواسکریپتی خودنیاز به آگاه شدن از وقوع یک هدایت بهبودیافته را دارید (برای مثال جهت بازنویسی تغییرات ایجاد شدهی توسط آن)، میتوانید به نحو زیر، مشترک رخدادهای آن شوید:
<script> Blazor.addEventListener('enhancedload', () => { console.log('enhanced load event occurred'); }); </script>
ویژگی جدید Named Element Routing در Blazor 8x
Blazor 8x از ویژگی مسیریابی سمت کلاینت به کمک تعریف URL fragments پشتیبانی میکند. به این صورت رسیدن (اسکرول) به یک قسمت از صفحهای طولانی، بسیار ساده میشود.
برای مثال المان h2 با id مساوی targetElement را درنظر بگیرید:
<div class="border border-info rounded bg-info" style="height:500px"></div> <h2 id="targetElement">Target H2 heading</h2> <p>Content!</p>
<a href="/counter#targetElement"> <NavLink href="/counter#targetElement"> Navigation.NavigateTo("/counter#targetElement");
معرفی متد جدید Refresh در Blazor 8x
در Blazor 8x، امکان بارگذاری مجدد صفحه با فراخوانی متد جدید NavigationManager.Refresh(bool forceLoad = false) میسر شدهاست. این متد در حالت پیشفرض از قابلیت راهبری بهبودیافته برای به روز رسانی صفحه استفاده میکند؛ مگر اینکه اینکار میسر نباشد. اگر آنرا با پارامتر true فراخوانی کنید، full-page reload رخ خواهد داد.
همین اتفاق در مورد متد Navigation.NavigateTo نیز رخدادهاست. این متد نیز در Blazor 8x به صورت پیشفرض بر اساس قابلیت راهبری بهبود یافته کار میکند؛ مگر اینکه اینکار میسر نباشد و یا پارامتر forceLoad آنرا به true مقدار دهی کنید.
تا اینجا با نحوهی اجرای برنامههای مختلف توسط داکر مانند وب سرور لینوکسی nginx و یا IIS ویندوزی آشنا شدیم؛ اما هنوز محتوایی را در آنها هاست نکردهایم. در این قسمت این موضوع را بررسی خواهیم کرد و در طی این فرآیند، با نحوهی ساخت Imageهای سفارشی نیز آشنا خواهیم شد.
روش نگاشت محتوای یک سایت استاتیک در یک Container که وب سرور است
فرض کنید یک سایت استاتیک بوت استرپی را تهیه کردهاید و قصد دارید آنرا توسط وب سرور nginx، هاست کنید. برای اینکار، چندین گزینه پیش روی ما هستند:
گزینهی اول: دریافت image مربوط به nginx، سپس ایجاد یک container از آن و در آخر با استفاده از «روش به اشتراک گذاری فایل سیستم میزبان با کانتینرها» که در قسمت قبل بررسی کردیم، این وب سایت را آمادهی اجرا و دسترسی میکنیم.
گزینهی دوم: کپی کردن فایلهای وب سایت از سیستم میزبان، به درون فایل سیستم خود container.
گزینهی سوم: ایجاد یک image سفارشی که از ابتدا به همراه فایلهای وب سایت استاتیک ما است و در این حالت تنها کافی است این image را تبدیل به container اجرایی کنیم.
روش اول: به اشتراک گذاری فایل سیستم میزبان با کانتینر وب سرور جهت هاست آن
در قسمت قبل، یک فایل tar ایجاد شدهی در سیستم میزبان ویندوزی را با یک کانتینر لینوکسی به اشتراک گذاشتیم تا بتوانیم محتویات آنرا استخراج کنیم. در اینجا قصد داریم پوشهی وب سایت استاتیک خود را که در سیستم میزبان ویندوزی قرار دارد، با وب سرور nginx که توسط یک container در حال اجرا است، به اشتراک بگذاریم تا آنرا هاست کند.
فرض کنید وب سایت استاتیک ما در مسیر c:\users\vahid\mysite سیستم میزبان قرار دارد که داخل آن یک فایل index.html و تعدادی فایل css و js آمادهی برای هاست شدن، وجود دارند. برای هاست آن توسط nginx، از دستور زیر استفاده خواهیم کرد:
در این دستور:
- سوئیچ rm سبب میشود تا پس از خاتمهی کار nginx، این container نیز حذف شود.
- از سوئیچ it استفاده شدهاست تا با فشردن ctrl+c، بتوانیم پروسهی container را خاتمه دهیم و پس از آن، برنامهی nginx دیگر در background در حال اجرا نباشد (اجرای آن در foreground).
- سپس پورت 8080 سیستم میزبان، به پورت 80 وب سرور nginx نگاشت شدهاست. چون containerها دارای network stack خاص خودشان هستند (که آنرا در قسمت سوم بررسی کردیم)، پورت 80 آنها با پورت 80 سیستم میزبان تداخل نمیکند و اگر برای مثال بر روی پورت 80 سیستم جاری، IIS در حال اجرا باشد، سبب عدم اجرا شدن وب سرور nginx به دلیل تداخل پورتها نمیشود.
- در ادامه روش volume mount را مشاهده میکنید که در قسمت قبل بررسی کردیم. مسیر c:\users\vahid\mysite سیستم میزبان، به مسیر ویژهی /usr/share/nginx/html داخل container نگاشت شدهاست. این مسیر، یک مسیر استاندارد بوده و در مستندات docker hub این وب سرور، ذکر شدهاست.
- در آخر هم نام image این وب سرور را ذکر کردهایم.
پس از اجرای این دستور، اگر nginx پیشتر دریافت نشده باشد، image آن دریافت شده، یک container بر اساس آن ساخته میشود و سپس با پارامترهایی که توضیح دادیم، اجرا خواهد شد. اکنون اگر در سیستم میزبان، مسیر http://localhost:8080 را در مرورگر باز کنید، وب سایت استاتیک خود را مشاهده خواهید کرد.
روش دوم: کپی کردن فایلهای وب سایت از سیستم میزبان، به درون فایل سیستم خود container
همانطور که در قسمت سوم نیز بررسی کردیم، فایل سیستم مربوط به هاست، به طور کامل از فایل سیستم container، جدا و ایزوله است و بدون volume mount، یک container نمیتواند به فایلهای میزبان خود دسترسی پیدا کند. بنابراین گزینهی دیگری که در اینجا وجود خواهد داشت، کپی کردن فایلهای میزبان و انتقال آنها به container میباشد؛ شبیه به کپی کردن فایلها از یک کامپیوتر موجود در شبکه به کامپیوتر دیگری در آن.
برای این منظور ابتدا nginx را در پسزمینه اجرا میکنیم:
در این دستور، سوئیچهای rm و it حذف شدهاند. علت اینجا است که سوئیچ d، سبب اجرای این دستور در پسزمینه میشود؛ یعنی بلافاصله سبب بازگشت ما به خط فرمان خواهد شد و در این حالت نمیخواهیم که این container حذف شود. همچنین یک نام نیز به آن انتساب داده شدهاست تا بتوان سادهتر با آن کار کرد.
پس از اجرای این دستور و بازگشت به command prompt، جهت اطمینان حاصل کردن از اجرای آن در پس زمینه، دستور docker ps را صادر میکنیم که لیست آن، حاوی گزارشی از containerهای در حال اجرا است.
اکنون توسط دستور ویژهی docker exec، میخواهیم درون یک container در حال اجرا، پروسهای را اجرا کنیم. یعنی با اینکه پروسهی nginx داخل این container در حال اجرا است، برای مثال میخواهیم یک shell را نیز داخل آن اجرا کنیم:
در اینجا دستور docker exec، سبب اجرای bash shell داخل کانتینری با نام nginx میشود (همان سوئیچ name در دستور قبلی و نه نام image آن) و چون میخواهیم به این shell در foreground دسترسی داشته باشیم، از سوئیچ it نیز استفاده شدهاست. پس از اجرا شدن bash shell، اکنون به فایل سیستم این container دسترسی یافتهایم. برای مثال دستور ls را صادر کنید تا لیستی از آنرا مشاهده نمائید. سپس به کمک آن، به پوشهی ویژهی html این وب سرور وارد میشویم:
و برای مثال میتوان در آن تغییر ایجاد کرد:
این دستورات سبب میشوند تا فایل پیشفرض index.html آن، به index2.html تغییر نام یابد و سپس از این shell خارج میشویم و به shell سیستم میزبان باز خواهیم گشت. در اینجا دستور docker cp (که در PowerShell سیستم میزبان اجرا میشود)، امکان کپی کردن فایلها را از سیستم میزبان به یک container میسر میکند.
پس از دستور docker cp ابتدا مسیر مبداء مشخص میشود و سپس ابتدا نام container مقصد به همراه یک : و در ادامه مسیر مقصد نهایی کپی در آن container ذکر خواهند شد. به این ترتیب فایلهای وب سایت استاتیک ما در سیستم میزبان به پوشهی html مخصوص nginx، در کانیتنری که در حال اجرای آن است کپی میشوند. برای آزمایش صحت این کپی میتوان دستور زیر را صادر کرد که لیست فایلهای این پوشهی html را نمایش میدهد:
اینبار نیز اگر در سیستم میزبان، مسیر http://localhost:8080 را در مرورگر باز کنید، وب سایت استاتیک خود را مشاهده خواهید کرد که فایلهای آن از داخل خود container تامین میشوند و وابستگی به سیستم میزبان ندارند.
روش سوم: ایجاد یک image سفارشی که از ابتدا به همراه فایلهای وب سایت استاتیک ما است
در روش دوم، موفق شدیم که فایلهای مدنظر خود را به درون container در حال اجرا کپی کنیم. اکنون میخواهیم یک snapshot را از آن تهیه کنیم؛ شبیه به کاری که با ماشینهای مجازی نیز انجام میشود و این روشی است که از آن برای ساخت یک image سفارشی استفاده میشود. برای این منظور از دستور docker commit استفاده میشود تا تصویری را از وضعیت یک container در حال اجرا، در آن لحظه تهیه کنیم:
پس از دستور docker commit، نام container ای که میخواهیم تصویر وضعیت جاری آنرا ذخیره کنیم، ذکر میشود. پس از آن به صورت اختیاری میتوان یک نام جدید و همچنین tag ای را برای آن ذکر کرد.
اکنون پس از اجرای این دستور، با استفاده از فرمان docker images میتوان مشاهده کرد که image جدید mysite، با tag ای معادل nginx، ایجاد شدهاست.
در ادامه برای اجرای این image جدید، میتوان از دستور زیر استفاده کرد:
روش اجرای آن همانند سایر imageهای موجود است و در اینجا از نام image به همراه tag آن استفاده شدهاست. همچنین پورت نگاشت شدهی آنرا به سیستم میزبان نیز 8090 انتخاب کردهایم. نامی را نیز به آن نسبت دادهایم تا بتوان از آن در دستور docker exec استفاده کرد.
اکنون اگر در سیستم میزبان، مسیر http://localhost:8090 را در مرورگر باز کنید، وب سایت استاتیک خود را مشاهده خواهید کرد و یا توسط دستور زیر میتوانید فایلهای موجود در پوشهی html وب سرور nginx این container جدید در حال اجرا را ملاحظه نمائید:
که این فایلها نه از طریق نگاشت فایل سیستم میزبان، به مسیری در container جاری تامین شدهاند و نه از جائی به داخل آن کپی شدهاند. بلکه دقیقا از image از پیش آماده شدهی آن خوانده شدهاند.
نگاهی به لایههای یک Image در مقایسه با یک Container
زمانیکه خواستیم image جدید و سفارشی خاص خود را ایجاد کنیم، با image اصلی nginx شروع کردیم. اولین لایهی موجود در این image، سیستم عاملی است که میتواند آنرا اجرا کند. برفراز این لایه، لایهی خود nginx قرار گرفتهاست. اگر خواستید تاریخچهی ایجاد یک image را مشاهده کنید، از دستور docker history nginx استفاده نمائید. خروجی آن لیست دستوراتی را نمایش میدهد که برای ساخت این image مورد استفاده قرار گرفتهاند. البته دستور docker history nginx --no-trunc، اطلاعات بیشتری را با نمایش لیست کامل و خلاصه نشدهی دستورات، ارائه میدهد. این دستورات را در صفحهی docker hub هر image نیز میتوان مشاهده کرد. در قسمت full description هر image، در ابتدای توضیحات، قسمتی است به نام supported tags and respective dockerfile links. در اینجا هر tag نامبرده شده، در حقیقت لینکی است به یک فایل که دقیقا همین دستورات را لیست کردهاست. به این فایل، docker file گفته میشود که روش ساخت یک image را توضیح میدهد. هدف آن، خودکار سازی اجرای دستوراتی است که سبب ساخت یک image میشوند.
در ادامه اگر از این image، یک container را ایجاد کنیم، این container هر دو لایهی OS و Framework را به همراه خواهد داشت؛ به علاوهی لایهی دیگری به نام Container/Run که میتوان فایلهای آنرا خواند و یا در آن نوشت. بنابراین لایهای که فایلهای وب سایت استاتیک ما در آن کپی شدند، دقیقا همین لایهاست.
و زمانیکه از یک container تصویری تهیه میشود، تغییراتی را که به فایل سیستم آن ایجاد کردهایم، به صورت یک لایهی جدید بر روی لایههای قبلی آن image، ظاهر و ثبت میشود. برای اثبات این موضوع، میتوان از دستور docker diff nginx استفاده کرد. در اینجا nginx نام container ای است که میخواهیم تغییرات آنرا با image قبلی که بر پایهی آن ایجاد شدهاست، مشاهده کنیم.
تبدیل دستورات docker به یک docker file
تا اینجا یک چنین دستوراتی را برای اجرای کانتینر nginx، کپی فایلها به آن و سپس تهیهی یک تصویر از آن، اجرا کردیم:
برای خودکار سازی آنها هرچند میتوان این دستورات را در یک اسکریپت نیز قرار داد، اما docker، قابلیت پردازش اسکریپتهای خاص خود را نیز دارد که به آن Dockerfile گفته میشود. برای این منظور سطرهای فوق به صورت زیر تغییر میکنند:
بجای سطر اول، تنها نام image ای را که میخواهیم کار را بر مبنای آن انجام دهیم، ذکر میکنیم:
دستور دوم نیز تبدیل به دستور کپی Docker میشود:
این دو سطر را به صورت یک فایل متنی، با نام ویژهی Dockerfile ذخیره میکنیم (بدون پسوند) و این Dockerfile را دقیقا در کنار پوشهی mysite قرار میدهیم (داخل پوشهی c:\users\vahid) تا کار کپی را از همینجا شروع کند.
سپس برای اجرای این فایل، بجای دستور docker commit آخر، از دستور زیر استفاده میکنیم:
البته میتوان f Dockerfile- را نیز از این دستور حذف کرد؛ چون مقدار پیشفرض آن است (مگر آنکه بخواهیم مسیر خاصی را دقیقا مشخص کنیم):
در هر دو دستور آخری که ذکر شدند، در انتهای دستور، یک نقطه نیز قرار دارد که به آن build context گفته میشود؛ یا دقیقا همین پوشهای که در آن قرار داریم (c:\users\vahid).
تگ این image را نیز متفاوت با قبلیها انتخاب کردهایم؛ nginx-df بجای مقدار قبلی.
در این حالت اگر دستور آخر را اجرا کنیم، دستور docker images گزارش اضافه شدن این image جدید را ارائه خواهد داد.
مرجع کامل ساخت Dockerfileها را در اینجا میتوانید مطالعه کنید.
ساخت یک image سفارشی برای هاست یک وب سایت استاتیک در IIS
تا اینجا از وب سرور لینوکسی nginx برای هاست وب سایت استاتیک خود استفاده کردیم. در ادامه میخواهیم از وب سرور IIS برای اینکار استفاده نمائیم. بنابراین ابتدا نیاز است یا از ویندوز سرور استفاده کنیم و یا میتوان با کلیک راست بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز، به Windows Containers سوئیچ کرد و سپس به صورت زیر عمل نمود.
اینبار محتوای Dockerfile ای که کنار پوشهی mysite قرار میگیرد، به صورت زیر خواهد بود:
کار با image اصلی iis با tag مخصوص nanoserver که کم حجمتر است، شروع میشود. سپس فایلهای mysite به پوشهی wwwroot این وب سرور کپی خواهد شد.
در ادامه با استفاده از دستور زیر و اجرای فایل Dockerfile، این image جدید را با tag ای به نام iis ایجاد میکنیم:
پس از آن دستورات docker images و docker ps را جهت مشاهدهی وضعیت این image جدید اجرا کنید.
به اشتراک گذاری imageهای سفارشی در Docker Hub
برای به اشتراک گذاری imageهای سفارشی خود در Docker Hub، نیاز است tag آنها را توسط دستور docker tag مطابق فرمت ویژهی docker hub ویرایش کرد:
در این دستور، Tag فعلی، با ذکر نام کاربری، نام مخزنی جدید در docker hub و سپس یک tag دلخواه، ویرایش میشود.
و در آخر برای انتشار آن میتوان از دستور docker push استفاده کرد:
اگر در اینجا پیام خطای unauthorized را مشاهده کردید، ابتدا دستور docker login را اجرا کنید تا بتوانید به سایت docker hub لاگین کنید (بر اساس مشخصات اکانت خود در داکر هاب) و سپس دستور فوق را اجرا نمائید.
پس از پایان کار اگر به سایت docker hub و مخازن خود مراجعه کنید، این image جدید قابل مشاهده خواهد بود.
روش نگاشت محتوای یک سایت استاتیک در یک Container که وب سرور است
فرض کنید یک سایت استاتیک بوت استرپی را تهیه کردهاید و قصد دارید آنرا توسط وب سرور nginx، هاست کنید. برای اینکار، چندین گزینه پیش روی ما هستند:
گزینهی اول: دریافت image مربوط به nginx، سپس ایجاد یک container از آن و در آخر با استفاده از «روش به اشتراک گذاری فایل سیستم میزبان با کانتینرها» که در قسمت قبل بررسی کردیم، این وب سایت را آمادهی اجرا و دسترسی میکنیم.
گزینهی دوم: کپی کردن فایلهای وب سایت از سیستم میزبان، به درون فایل سیستم خود container.
گزینهی سوم: ایجاد یک image سفارشی که از ابتدا به همراه فایلهای وب سایت استاتیک ما است و در این حالت تنها کافی است این image را تبدیل به container اجرایی کنیم.
روش اول: به اشتراک گذاری فایل سیستم میزبان با کانتینر وب سرور جهت هاست آن
در قسمت قبل، یک فایل tar ایجاد شدهی در سیستم میزبان ویندوزی را با یک کانتینر لینوکسی به اشتراک گذاشتیم تا بتوانیم محتویات آنرا استخراج کنیم. در اینجا قصد داریم پوشهی وب سایت استاتیک خود را که در سیستم میزبان ویندوزی قرار دارد، با وب سرور nginx که توسط یک container در حال اجرا است، به اشتراک بگذاریم تا آنرا هاست کند.
فرض کنید وب سایت استاتیک ما در مسیر c:\users\vahid\mysite سیستم میزبان قرار دارد که داخل آن یک فایل index.html و تعدادی فایل css و js آمادهی برای هاست شدن، وجود دارند. برای هاست آن توسط nginx، از دستور زیر استفاده خواهیم کرد:
docker run --rm -it -p 8080:80 -v c:\users\vahid\mysite:/usr/share/nginx/html nginx
- سوئیچ rm سبب میشود تا پس از خاتمهی کار nginx، این container نیز حذف شود.
- از سوئیچ it استفاده شدهاست تا با فشردن ctrl+c، بتوانیم پروسهی container را خاتمه دهیم و پس از آن، برنامهی nginx دیگر در background در حال اجرا نباشد (اجرای آن در foreground).
- سپس پورت 8080 سیستم میزبان، به پورت 80 وب سرور nginx نگاشت شدهاست. چون containerها دارای network stack خاص خودشان هستند (که آنرا در قسمت سوم بررسی کردیم)، پورت 80 آنها با پورت 80 سیستم میزبان تداخل نمیکند و اگر برای مثال بر روی پورت 80 سیستم جاری، IIS در حال اجرا باشد، سبب عدم اجرا شدن وب سرور nginx به دلیل تداخل پورتها نمیشود.
- در ادامه روش volume mount را مشاهده میکنید که در قسمت قبل بررسی کردیم. مسیر c:\users\vahid\mysite سیستم میزبان، به مسیر ویژهی /usr/share/nginx/html داخل container نگاشت شدهاست. این مسیر، یک مسیر استاندارد بوده و در مستندات docker hub این وب سرور، ذکر شدهاست.
- در آخر هم نام image این وب سرور را ذکر کردهایم.
پس از اجرای این دستور، اگر nginx پیشتر دریافت نشده باشد، image آن دریافت شده، یک container بر اساس آن ساخته میشود و سپس با پارامترهایی که توضیح دادیم، اجرا خواهد شد. اکنون اگر در سیستم میزبان، مسیر http://localhost:8080 را در مرورگر باز کنید، وب سایت استاتیک خود را مشاهده خواهید کرد.
روش دوم: کپی کردن فایلهای وب سایت از سیستم میزبان، به درون فایل سیستم خود container
همانطور که در قسمت سوم نیز بررسی کردیم، فایل سیستم مربوط به هاست، به طور کامل از فایل سیستم container، جدا و ایزوله است و بدون volume mount، یک container نمیتواند به فایلهای میزبان خود دسترسی پیدا کند. بنابراین گزینهی دیگری که در اینجا وجود خواهد داشت، کپی کردن فایلهای میزبان و انتقال آنها به container میباشد؛ شبیه به کپی کردن فایلها از یک کامپیوتر موجود در شبکه به کامپیوتر دیگری در آن.
برای این منظور ابتدا nginx را در پسزمینه اجرا میکنیم:
docker run -d -p 8080:80 --name nginx nginx
پس از اجرای این دستور و بازگشت به command prompt، جهت اطمینان حاصل کردن از اجرای آن در پس زمینه، دستور docker ps را صادر میکنیم که لیست آن، حاوی گزارشی از containerهای در حال اجرا است.
اکنون توسط دستور ویژهی docker exec، میخواهیم درون یک container در حال اجرا، پروسهای را اجرا کنیم. یعنی با اینکه پروسهی nginx داخل این container در حال اجرا است، برای مثال میخواهیم یک shell را نیز داخل آن اجرا کنیم:
docker exec -it nginx bash
cd /usr/share/nginx/html
ls mv index.html index2.html exit
docker cp c:\users\vahid\mysite nginx:/usr/share/nginx/html
docker exec nginx ls /usr/share/nginx/html
روش سوم: ایجاد یک image سفارشی که از ابتدا به همراه فایلهای وب سایت استاتیک ما است
در روش دوم، موفق شدیم که فایلهای مدنظر خود را به درون container در حال اجرا کپی کنیم. اکنون میخواهیم یک snapshot را از آن تهیه کنیم؛ شبیه به کاری که با ماشینهای مجازی نیز انجام میشود و این روشی است که از آن برای ساخت یک image سفارشی استفاده میشود. برای این منظور از دستور docker commit استفاده میشود تا تصویری را از وضعیت یک container در حال اجرا، در آن لحظه تهیه کنیم:
docker commit nginx mysite:nginx
اکنون پس از اجرای این دستور، با استفاده از فرمان docker images میتوان مشاهده کرد که image جدید mysite، با tag ای معادل nginx، ایجاد شدهاست.
در ادامه برای اجرای این image جدید، میتوان از دستور زیر استفاده کرد:
docker run -d -p 8090:80 --name mysite mysite:nginx
اکنون اگر در سیستم میزبان، مسیر http://localhost:8090 را در مرورگر باز کنید، وب سایت استاتیک خود را مشاهده خواهید کرد و یا توسط دستور زیر میتوانید فایلهای موجود در پوشهی html وب سرور nginx این container جدید در حال اجرا را ملاحظه نمائید:
docker exec mysite ls /usr/share/nginx/html
نگاهی به لایههای یک Image در مقایسه با یک Container
زمانیکه خواستیم image جدید و سفارشی خاص خود را ایجاد کنیم، با image اصلی nginx شروع کردیم. اولین لایهی موجود در این image، سیستم عاملی است که میتواند آنرا اجرا کند. برفراز این لایه، لایهی خود nginx قرار گرفتهاست. اگر خواستید تاریخچهی ایجاد یک image را مشاهده کنید، از دستور docker history nginx استفاده نمائید. خروجی آن لیست دستوراتی را نمایش میدهد که برای ساخت این image مورد استفاده قرار گرفتهاند. البته دستور docker history nginx --no-trunc، اطلاعات بیشتری را با نمایش لیست کامل و خلاصه نشدهی دستورات، ارائه میدهد. این دستورات را در صفحهی docker hub هر image نیز میتوان مشاهده کرد. در قسمت full description هر image، در ابتدای توضیحات، قسمتی است به نام supported tags and respective dockerfile links. در اینجا هر tag نامبرده شده، در حقیقت لینکی است به یک فایل که دقیقا همین دستورات را لیست کردهاست. به این فایل، docker file گفته میشود که روش ساخت یک image را توضیح میدهد. هدف آن، خودکار سازی اجرای دستوراتی است که سبب ساخت یک image میشوند.
در ادامه اگر از این image، یک container را ایجاد کنیم، این container هر دو لایهی OS و Framework را به همراه خواهد داشت؛ به علاوهی لایهی دیگری به نام Container/Run که میتوان فایلهای آنرا خواند و یا در آن نوشت. بنابراین لایهای که فایلهای وب سایت استاتیک ما در آن کپی شدند، دقیقا همین لایهاست.
و زمانیکه از یک container تصویری تهیه میشود، تغییراتی را که به فایل سیستم آن ایجاد کردهایم، به صورت یک لایهی جدید بر روی لایههای قبلی آن image، ظاهر و ثبت میشود. برای اثبات این موضوع، میتوان از دستور docker diff nginx استفاده کرد. در اینجا nginx نام container ای است که میخواهیم تغییرات آنرا با image قبلی که بر پایهی آن ایجاد شدهاست، مشاهده کنیم.
تبدیل دستورات docker به یک docker file
تا اینجا یک چنین دستوراتی را برای اجرای کانتینر nginx، کپی فایلها به آن و سپس تهیهی یک تصویر از آن، اجرا کردیم:
docker run -d -p 8080:80 --name nginx nginx docker cp c:\users\vahid\mysite nginx:/usr/share/nginx/html docker commit nginx mysite:nginx
بجای سطر اول، تنها نام image ای را که میخواهیم کار را بر مبنای آن انجام دهیم، ذکر میکنیم:
FROM nginx
COPY mysite /usr/share/nginx/html
سپس برای اجرای این فایل، بجای دستور docker commit آخر، از دستور زیر استفاده میکنیم:
docker build -f Dockerfile -t mysite:nginx-df .
docker build -t mysite:nginx-df .
تگ این image را نیز متفاوت با قبلیها انتخاب کردهایم؛ nginx-df بجای مقدار قبلی.
در این حالت اگر دستور آخر را اجرا کنیم، دستور docker images گزارش اضافه شدن این image جدید را ارائه خواهد داد.
مرجع کامل ساخت Dockerfileها را در اینجا میتوانید مطالعه کنید.
ساخت یک image سفارشی برای هاست یک وب سایت استاتیک در IIS
تا اینجا از وب سرور لینوکسی nginx برای هاست وب سایت استاتیک خود استفاده کردیم. در ادامه میخواهیم از وب سرور IIS برای اینکار استفاده نمائیم. بنابراین ابتدا نیاز است یا از ویندوز سرور استفاده کنیم و یا میتوان با کلیک راست بر روی آیکن Docker در قسمت Tray Icons ویندوز، به Windows Containers سوئیچ کرد و سپس به صورت زیر عمل نمود.
اینبار محتوای Dockerfile ای که کنار پوشهی mysite قرار میگیرد، به صورت زیر خواهد بود:
FROM microsoft/iis:nanoserver COPY mysite c:/inetpub/wwwroot
در ادامه با استفاده از دستور زیر و اجرای فایل Dockerfile، این image جدید را با tag ای به نام iis ایجاد میکنیم:
docker build -t mysite:iis .
به اشتراک گذاری imageهای سفارشی در Docker Hub
برای به اشتراک گذاری imageهای سفارشی خود در Docker Hub، نیاز است tag آنها را توسط دستور docker tag مطابق فرمت ویژهی docker hub ویرایش کرد:
docker tag mysite:nginx-df my_user_name/some_name:new_tag_name
و در آخر برای انتشار آن میتوان از دستور docker push استفاده کرد:
docker push my_user_name/some_name:new_tag_name
پس از پایان کار اگر به سایت docker hub و مخازن خود مراجعه کنید، این image جدید قابل مشاهده خواهد بود.
مطالب دورهها
نکتهای در مورد مدیریت طول عمر اشیاء در حالت HybridHttpOrThreadLocalScoped در برنامههای دسکتاپ
اگر به فایل IocConfig.cs پروژه دقت کرده باشید، مدیریت طول عمر واحد کار به صورت معمولی و متداولی تعریف شده است:
و در اینجا از حالت HybridHttpOrThreadLocalScoped که در برنامههای وب نیز مورد استفاده قرار میگیرد، استفاده نشده است. چرا؟
تعاریف رسمی مرتبط با Thread local و حالت Hypbrid را در اینجا ملاحظه میکنید. در حالت Thread local از یک وهله در طی طول عمر یک ترد استفاده میشود. حالت Hybrid مشخص میکند که اگر برنامه وب بود، از HttpContext برای مدیریت این طول عمر استفاده کن و اگر برنامه دسکتاپ بود از ThreadLocal storage.
خوب، مشکل کجا است؟ در یک برنامه دسکتاپ اگر ترد جدیدی را ایجاد نکنیم، کل برنامه در طول مدتی که در حال اجرا است در یک ترد اصلی اجرا میشود. در نتیجه استفاده از حالت HybridHttpOrThreadLocalScoped در برنامههای دسکتاپ، بسیار شبیه به حالت Singleton است. به این ترتیب با بسته شدن یک پنجره یا هدایت به صفحهای دیگر، Context برنامه و EF رها نخواهند شد (چون تضمین شده است که یک وهله از این شیء در طول عمر ترد جاری وجود داشته باشد). نتیجه آن روبرو شدن با خطاهایی است که ردیابی و دیباگ بسیار مشکلی دارند. برای مثال چندی قبل در سایت مطرح شده بود که چرا در یک برنامه WinForms خطای زیر را دریافت میکنم:
علت پس از چند سؤال جواب، به مدیریت طول عمر UOW مرتبط شد. چون از حالت HybridHttpOrThreadLocalScoped استفاده شده بوده، در صفحهای، شیءایی به Context اضافه شده. پس از مراجعه به صفحهای دیگر، مجددا سعی در اضافه کردن همین شیء گردیده است (با این تصور که با بسته شدن صفحه قبلی، Context هم از بین رفته است). بلافاصله خطای ذکر شده، توسط EF گزارش گردیده است؛ چون هنوز Context باز است و از بین نرفته است.
در برنامههای وب چطور؟
در برنامههای وب، به ازای هر درخواست رسیده، یک ترد جدید ایجاد میشود. به همین جهت استفاده از حالت HybridHttpOrThreadLocalScoped برای داشتن تنها یک Context در طول یک درخواست ضروری است.
نتیجه گیری
در برنامههای دسکتاپ خود اگر از ترد استفاده نمیکنید، از حالت HybridHttpOrThreadLocalScoped برای مدیریت طول عمر UOW استفاده نکنید.
cfg.For<IUnitOfWork>().Use(() => new MyWpfFrameworkContext());
ThreadLocal - A single instance will be created for each requesting thread. Caches the instances with ThreadLocalStorage. Hybrid - Uses HttpContext storage if it exists, otherwise uses ThreadLocal storage
خوب، مشکل کجا است؟ در یک برنامه دسکتاپ اگر ترد جدیدی را ایجاد نکنیم، کل برنامه در طول مدتی که در حال اجرا است در یک ترد اصلی اجرا میشود. در نتیجه استفاده از حالت HybridHttpOrThreadLocalScoped در برنامههای دسکتاپ، بسیار شبیه به حالت Singleton است. به این ترتیب با بسته شدن یک پنجره یا هدایت به صفحهای دیگر، Context برنامه و EF رها نخواهند شد (چون تضمین شده است که یک وهله از این شیء در طول عمر ترد جاری وجود داشته باشد). نتیجه آن روبرو شدن با خطاهایی است که ردیابی و دیباگ بسیار مشکلی دارند. برای مثال چندی قبل در سایت مطرح شده بود که چرا در یک برنامه WinForms خطای زیر را دریافت میکنم:
An object with the same key already exists in the ObjectStateManager
در برنامههای وب چطور؟
در برنامههای وب، به ازای هر درخواست رسیده، یک ترد جدید ایجاد میشود. به همین جهت استفاده از حالت HybridHttpOrThreadLocalScoped برای داشتن تنها یک Context در طول یک درخواست ضروری است.
نتیجه گیری
در برنامههای دسکتاپ خود اگر از ترد استفاده نمیکنید، از حالت HybridHttpOrThreadLocalScoped برای مدیریت طول عمر UOW استفاده نکنید.
سطح اول کش در NHibernate در یک تراکنش معنا پیدا میکند (+)؛ اما نتایج حاصل از اعمال سطح دوم (+) آن، در اختیار تمام تراکنشهای جاری برنامه خواهند بود. در ادامه قصد داریم نحوه فعال سازی سطح دوم کش NHibernate را توسط Fluent NHibernate بررسی کنیم.
الف) دریافت کش پروایدر
برای این منظور به صفحه اصلی آن در سایت سورس فورج مراجعه نمائید(+). اگر به علت تحریمها امکان دریافت فایلهای مرتبط را نداشتید از این برنامه استفاده کنید(+). پس از دریافت، میخواهیم نحوه فعال سازی NHibernate.Caches.SysCache.dll را بررسی کنیم (این اسمبلی، در برنامههای وب و دسکتاپ بدون مشکل کار میکند).
ب) اعمال به قسمت تعاریف اولیه
پس از دریافت اسمبلی NHibernate.Caches.SysCache.dll و افزودن ارجاعی به آن، اکنون نوبت به معرفی آن به تنظیمات Fluent NHibernate میباشد. اینکار هم بسیار ساده است:
...
.ConnectionString(x => x.FromConnectionStringWithKey(...))
.Cache(x => x.UseQueryCache()
.UseMinimalPuts()
.ProviderClass<NHibernate.Caches.SysCache.SysCacheProvider>())
...
ج) تعریف نوع کش در هنگام ایجاد نگاشتها
اگر از ClassMapها برای تعریف نگاشتها استفاده میکنید، در انتهای تعاریف یک سطر Cache.ReadWrite را اضافه کنید.
اگر از AutoMapping استفاده میکنید، نیاز است تا با استفاده از IAutoMappingOverride (+) سطر یاد شده اضافه گردد؛ برای مثال:
using FluentNHibernate.Automapping.Alterations;
namespace NH3Test.MappingDefinitions.Domain
{
public class AccountOverrides : IAutoMappingOverride<Account>
{
public void Override(FluentNHibernate.Automapping.AutoMapping<Account> mapping)
{
mapping.Cache.ReadWrite();
}
}
}
د) اعمال متد Cacheable به کوئریها
سه مرحله قبل نحوه برپایی مقدماتی سطح دوم کش را بیان میکنند و تنها یکبار نیاز است انجام شوند. در ادامه هر جایی که نیاز داشتیم نتایج کوئری مورد نظر کش شوند (و باید دقت داشت که این کش شدن سطح دوم به معنی در دسترس بودن نتایج آن جهت تمام کاربران برنامه در تمام تراکنشهای جاری برنامه هستند؛ برای مثال نتایج آمار سایت که دسترسی عمومی دارد) تنها کافی است متد Cacheable را به کوئری مورد نظر اضافه کرد؛ برای مثال:
var data = session.QueryOver<Account>()
.Where(s => s.Name == "name")
.Cacheable()
.List();
ه) چگونه صحت اعمال سطح دوم کش را بررسی کنیم؟
برای بررسی این امر باید به خروجی SQL نهایی مراجعه کرد (+). سه تراکنش مجزا را تعریف کنید. در تراکنش اول یک insert ساده، در تراکنش دوم کوئری از اطلاعات قبل (به همراه اعمال متد Cacheable) و در تراکنش سوم مجددا همان کوئری تراکنش دوم را (به همراه اعمال متد Cacheable) تکرار کنید. حاصل کار تنها باید دو عبارت SQL باشند. یک مورد جهت insert و یک مورد هم select . در تراکنش سوم، از نتایج کش شده تراکنش دوم استفاده خواهد شد؛ به همین جهت دیگری کوئری سومی به بانک اطلاعاتی ارسال نخواهد شد.
اگر اعمال مورد (ج) فوق را فراموش کنید، سه کوئری را مشاهده خواهید کرد، اما کوئری سوم با کوئری دوم اندکی متفاوت خواهد بود و بهینهتر؛ چون به صورت هوشمند بر اساس جستجوی بر روی primary key تغییر کرده است (صرفنظر از اینکه قسمت where کوئری شما چیست).
از ویندوز ویستا به بعد، ویندوز به صورت توکار دارای یک موتور تشخیص صدا شده است که در این مسیر قابل مشاهده میباشد:
Control Panel\Ease of Access\Speech Recognition
این سرویس از طریق اسمبلی استاندارد System.Speech در دات نت فریم ورک قابل استفاده است که اکنون با برنامهی Subtitle tools یکپارچه شده است.
یکی از خصوصیات مفید این موتور تشخیص صدا، امکان دریافت فایلهای صوتی نیز میباشد. فایل صوتی دریافتی باید مطابق یکی از فرمتهای پشتیبانی شده توسط آن، تهیه شود؛ که این مورد را ذیل قسمت Supported audio formats شکل فوق میتوانید مشاهده کنید.
برای نمونه توسط برنامه AoA Audio Extractor Basic، میتوان این تبدیلات را انجام داد و یکی از تنظیمات قابل قبول توسط موتور Speech Recognition ویندوز 7 را در تصویر ذیل میتوانید مشاهده کنید: (و در غیراینصورت هیچ خروجی را نخواهید گرفت؛ خیلی مهم!)
پس از انتخاب و گشودن فایل صوتی در برنامه Subtitle tools (کلیک بر روی دکمه Open WAV در اینجا) و سپس کلیک بر روی دکمهی Recognize یا Start ، کار موتور Speech Recognition ویندوز شروع شده و برنامه هم در اینجا از فرصت استفاده کرده و دریافتی نهایی را تبدیل به رکوردهای فایل زیرنویس میکند که نمونهای از آنرا در شکل فوق میتوانید ملاحظه کنید.
نکاتی در مورد استفاده بهینه از موتور تشخیص صدای ویندوز:
الف) برای آزمایش برنامه، یک فایل voice را از اینجا دریافت کنید. این فایل voice از همان سری مترو PluralSight تهیه شده است.
ابتدا موتور تشخیص صدای انتخابی را بر روی حالت US قرار داده و تست کنید. در ادامه یکبار هم برروی حالت UK قرار دهید و کار تشخیص صدا را آغاز نمائید.
نتایج کاملا متفاوت خواهند بود و با توجه به لهجه انگلیسی گوینده، تشخیصهای حالت UK، به واقعیت نزدیکتر هستند. این مورد را در گزینهی Average confidence هم میتوانید مشاهده نمائید. مثلا در اینجا موتور تشخیص صدا در کل به 60 درصد خروجی تولیدیاش اطمینان دارد و مابقی ... آنچنان اعتباری ندارند.
مثلا متن صحیح سطر چهارم در تصویر فوق باید «when they are not in the foreground» باشد!
ب) تنظیمات Timeouts
اگر به فایل voice فوق دقت کنید، گوینده یک نفس از ابتدا تا انتها صحبت میکند. اینجا است که به کمک مقادیر Silence timeout ، میتوان تعداد رکوردها را بر اساس فواصل تنفس کوتاهتری، بیشتر کرد. مثلا با اعداد پیش فرض سیستم، با فایل صوتی فوق به 5 خروجی خواهید رسید؛ اما با توجه به تنظیماتی که در تصویر مشاهده میکنید، به 8 خروجی متعادلتر میرسیم.
مزایا:
- کار زمانبندی زیر نویس خودکار میشود.
- تا حدود 60 درصد، خروجی متنی مطمئنی را میتوان شاهد بود.
در مورد ویندوز XP :
ویندوز XP به صورت پیش فرض دارای موتور Speech Recognition نیست. دو راه برای نصب آن در این سیستم وجود دارد:
الف) استفاده از بسته نرم افزاری آفیس XP
به کنترل پنل مراجعه کرده، گزینهی Add/remove programs را انتخاب نمائید. در اینجا Microsoft Office XP را انتخاب و بر روی دکمه Change کلیک کنید. نیاز است تا یکی از ویژگیهای نصب نشده آنرا نصب کنیم. به همین جهت در صفحه ظاهر شده، Add or Remove Features را انتخاب و در ادامه در قسمت Features to install ، گزینهی Office Shared Features را انتخاب کنید. ذیل مدخل Alternative User Input، امکان انتخاب و نصب Speech مهیا است.
ب) استفاده از Microsoft Speech SDK Setup 5.1
بر روی ویندوز 7، نگارش 8 این برنامه نصب است؛ اما برای ویندوز XP تا نگارش 5.1 بیشتر ارائه نشده است. فایلهای آنرا از اینجا میتوانید دریافت کنید. نصب آن هم در اینجا توضیح داده شده.
من در کل ویندوز XP را برای اینکار توصیه نمیکنم چون هم موتور تشخیص صدای آن قدیمی است و هم حالت Asynchronous آن درست کار نمیکند. برای مثال این یک خروجی تهیه شده از همان فایل voice فوق، توسط موتور تشخیص صدای مخصوص ویندوز XP است که بیشباهت به طنز نیست!
در قسمت پنجم در مورد ابزار Ngen کمی صحبت کردیم و در این قسمت هم در مورد آن صحبت هایی خواهیم کرد. گفتیم که این ابزار در زمان نصب، اسمبلیها را کامپایل میکند تا در زمان اجرا JIT وقتی برای آن نگذارد. این کار دو مزیت به همراه دارد:
- بهینه سازی زمان آغاز به کار برنامه
- کاهش صفحات کاری برنامه: از آنجا که برنامه از قبل کامپایل شده، فراهم کردن صفحه بندی از ابتدای کار امر چندان دشواری نخواهد بود؛ لذا در این حالت صفحه بندی حافظه به صورت پویاتری انجام میگردد. شیوهی کار به این صورت است که اسمبلیها به چندین پروسهی کاری کوچکتر تبدیل شده تا صفحه بندی هر کدام جدا صورت گیرد و محدودهی صفحه بندی کوچکتر میشود. در نتیجه کمتر نقصی در صفحه بندی دیده شده یا کلا دیده نخواهد شد. نتیجهی کار هم در یک فایل ذخیره میگردد که این فایل میتواند نگاشت به حافظه شود تا این قسمت از حافظه به طور اشتراکی مورد استفاده قرار گیرد و بدین صورت نیست که هر پروسهای برای خودش قسمتی را گرفته باشد.
%SystemRoot%\Assembly\NativeImages_v4.0.#####_64
نام دایرکتوری اطلاعاتی شامل نسخه CLR و اطلاعاتی مثل اینکه برنامه بر اساس چه نسخهای 32 یا 64 بیت کامپایل شده است.
معایب
احتمالا شما پیش خود میگویید این مورد فوق العاده امکان جالبی هست. کدها از قبل تبدیل شدهاند و دیگر فرآیند جیت صورت نمیگیرد. در صورتیکه ما تمامی امکانات یک CLR مثل مدیریت استثناءها و GC و ... را داریم، ولی غیر از این یک مشکلاتی هم به کارمان اضافه میشود که در زیر به آنها اشاره میکنیم:
عدم محافظت از کد در برابر بیگانگان: بعضیها تصور میکنند که این کد را میتوانند روی ماشین شخصی خود کامپایل کرده و فایل ngen را همراه با آن ارسال کنند. در این صورت کد IL نخواهد بود ولی موضوع این هست اینکار غیر ممکن است و هنوز استفاده از اطلاعات متادیتاها پابرجاست به خصوص در مورد اطلاعات چون reflection و serializationها . پس کد IL کماکان همراهش هست. نکتهی بعدی اینکه انتقال هم ممکن نیست؛ بنا به شرایطی که در مورد بعدی دلیل آن را متوجه خواهید شد.
از سینک با سیستم خارج میشوند: موقعیکه CLR، اسمبلیها را به داخل حافظه بار میکند، یک سری خصوصیات محیط فعلی را با زمانیکه عملیات تبدیل IL به کد ماشین صورت گرفته است، چک میکند. اگر این خصوصیات هیچ تطابقی نداشته باشند، عملیات JIT همانند سابق انجام میگردد. خصوصیات و ویژگیهایی که چک میشوند به شرح زیر هستند:
معایب
احتمالا شما پیش خود میگویید این مورد فوق العاده امکان جالبی هست. کدها از قبل تبدیل شدهاند و دیگر فرآیند جیت صورت نمیگیرد. در صورتیکه ما تمامی امکانات یک CLR مثل مدیریت استثناءها و GC و ... را داریم، ولی غیر از این یک مشکلاتی هم به کارمان اضافه میشود که در زیر به آنها اشاره میکنیم:
عدم محافظت از کد در برابر بیگانگان: بعضیها تصور میکنند که این کد را میتوانند روی ماشین شخصی خود کامپایل کرده و فایل ngen را همراه با آن ارسال کنند. در این صورت کد IL نخواهد بود ولی موضوع این هست اینکار غیر ممکن است و هنوز استفاده از اطلاعات متادیتاها پابرجاست به خصوص در مورد اطلاعات چون reflection و serializationها . پس کد IL کماکان همراهش هست. نکتهی بعدی اینکه انتقال هم ممکن نیست؛ بنا به شرایطی که در مورد بعدی دلیل آن را متوجه خواهید شد.
از سینک با سیستم خارج میشوند: موقعیکه CLR، اسمبلیها را به داخل حافظه بار میکند، یک سری خصوصیات محیط فعلی را با زمانیکه عملیات تبدیل IL به کد ماشین صورت گرفته است، چک میکند. اگر این خصوصیات هیچ تطابقی نداشته باشند، عملیات JIT همانند سابق انجام میگردد. خصوصیات و ویژگیهایی که چک میشوند به شرح زیر هستند:
- ورژن CLR: در صورت تغییر، حتی با پچها و سرویس پک ها.
- نوع پردازنده: در صورت تغییر پردازنده یا ارتقا سخت افزاری.
- نسخه سیستم عامل : ارتقاء با سرویس پک ها.
- MVID یا Assemblies Identity module Version Id: در صورت کامپایل مجدد تغییر میکند.
- Referenced Assembly's version ID: در صورت کامپایل مجدد اسمبلی ارجاع شده.
- تغییر مجوزها: در صورتی که تغییری نسبت به اولین بار رخ دهد؛ مثلا در قسمت قبلی در مورد اجازه نامه اجرای کدهای ناامن صحبت کردیم. برای نمونه اگر در همین اجازه نامه تغییری رخ دهد، یا هر نوع اجازه نامه دیگری، برنامه مثل سابق (جیت) اجرا خواهد شد.
پی نوشت: در آپدیتهای دات نت فریم ورک به طور خودکار ابزار ngen صدا زده شده و اسمبلیها مجددا کمپایل و دخیره میشوند و برنامه سینک و آپدیت باقی خواهد ماند.
کارایی پایین کد در زمان اجرا: استفاده از ngen از ابتدا قرار بود کارآیی را با حذف جیت بالا ببرد، ولی گاهی اوقات در بعضی شرایط ممکن نیست. کدهایی که ngen تولید میکند به اندازهی جیت بهینه نیستند. برای مثال ngen نمیتواند بسیاری از دستورات خاص پردازنده را جز در زمان runtime مشخص کند. همچنین فیلدهایی چون static را از آنجا که نیاز است آدرس واقعی آنها در زمان اجرا به دست بیاید، مجبور به تکنیک و ترفند میشود و موارد دیگری از این قبیل.
پس حتما نسخهی ngen شده و غیر ngen را بررسی کنید و کارآیی هر دو را با هم مقایسه کنید. برای بسیاری از برنامهها کاهش صفحه بندی یک مزیت و باعث بهبود کارآیی میشود. در نتیجه در این قسمت ngen برنده اعلام میشود.
توجه کنید برای سیستمهایی که در سمت سرور به فعالیت میپردازند، از آنجا که تنها اولین درخواست برای اولین کاربر کمی زمان میبرد و برای باقی کاربران درخواست با سرعت بالاتری اجرا میگردد و اینکه برای بیشتر برنامههای تحت سرور از آنجا که تنها یک نسخه در حال اجراست، هیچ مزیت صفحه بندی را ngen ایجاد نمیکند.
برای بسیاری از برنامههای کلاینت که تجربهی startup طولانی دارند، مایکروسافت ابزاری را به نام Managed Profile Guided Optimization Tool یا MPGO .exe دارد. این ابزار به تحلیل اجرای برنامه شما پرداخته و بررسی میکند که در زمان آغازین برنامه چه چیزهایی نیاز است. اطلاعات به دست آمده از تحلیل به سمت ngen فرستاده شده تا کد بومی بهینهتری تولید گردد. موقعیکه شما آماده ارائه برنامه خود هستید، برنامه را از طریق این تحلیل و اجرا کرده و با قسمتهای اساسی برنامه کار کنید. با این کار اطلاعاتی در مورد اجرای برنامه در داخل یک پروفایل embed شده در اسمبلی، قرار گرفته و ngen موقع تولید کد، این پروفایل را جهت تولید کد بهینه مطالعه خواهد کرد.
در مقالهی بعدی در مورد FCL صحبتهایی خواهیم کرد.
پس حتما نسخهی ngen شده و غیر ngen را بررسی کنید و کارآیی هر دو را با هم مقایسه کنید. برای بسیاری از برنامهها کاهش صفحه بندی یک مزیت و باعث بهبود کارآیی میشود. در نتیجه در این قسمت ngen برنده اعلام میشود.
توجه کنید برای سیستمهایی که در سمت سرور به فعالیت میپردازند، از آنجا که تنها اولین درخواست برای اولین کاربر کمی زمان میبرد و برای باقی کاربران درخواست با سرعت بالاتری اجرا میگردد و اینکه برای بیشتر برنامههای تحت سرور از آنجا که تنها یک نسخه در حال اجراست، هیچ مزیت صفحه بندی را ngen ایجاد نمیکند.
برای بسیاری از برنامههای کلاینت که تجربهی startup طولانی دارند، مایکروسافت ابزاری را به نام Managed Profile Guided Optimization Tool یا MPGO .exe دارد. این ابزار به تحلیل اجرای برنامه شما پرداخته و بررسی میکند که در زمان آغازین برنامه چه چیزهایی نیاز است. اطلاعات به دست آمده از تحلیل به سمت ngen فرستاده شده تا کد بومی بهینهتری تولید گردد. موقعیکه شما آماده ارائه برنامه خود هستید، برنامه را از طریق این تحلیل و اجرا کرده و با قسمتهای اساسی برنامه کار کنید. با این کار اطلاعاتی در مورد اجرای برنامه در داخل یک پروفایل embed شده در اسمبلی، قرار گرفته و ngen موقع تولید کد، این پروفایل را جهت تولید کد بهینه مطالعه خواهد کرد.
در مقالهی بعدی در مورد FCL صحبتهایی خواهیم کرد.