مطالب
رمزگذاری رویه‌های ذخیره شده در SQL Server
در بسیاری مواقع پیش می‌آید که در SQL رویه‌های ذخیره شده (Stored Procedure ) ایجاد می‌کنیم. اما پس از ایجاد در SQL این رویه قابل مشاهده بوده و می‌توان آن را ویرایش کرد. مثلا می‌خواهیم یک رویه ذخیره شده ساده را ایجاد نماییم.
ابتدا در SQL Management Studio (یا روش‌های دیگر) اقدام به ایجاد رویه می‌نماییم.
Create Procedure dbo.PWS_GetDataCount
AS
BEGIN
SELECT COUNT(*) FROM backupfile
END
همانگونه که در تصویر زیر مشاهده می‌نمایید این رویه ایجاد شده و قابل ویرایش می‌باشد.

خوب تا اینجای کار هیچگونه مشکلی نیست، اما مواقعی پیش می‌آید که نمی‌خواهیم کسی به سورس این رویه‌ها دسترسی داشته باشد، یا اینکه آنها را تغییر دهد، مثلا مواقعی که نرم افزار شما روی سایت مشتری اجرا شده و مشتری دسترسی به دیتابیس و رویه‌های آن دارد. در این مواقع می‌توان در صورت لزوم این رویه‌ها را فقط خواندنی کرد، یعنی حتی خود شما هم نمی‌توانید رویه را ویرایش نمایید (پس دقت کنید). روال کار بدین گونه است:

Create Procedure dbo.PWS_GetDataCount2
--Parameters
With Encryption
AS
BEGIN
SELECT COUNT(*) FROM backupfile
END

در واقع با نوشتن With Encryption قبل از AS می‌توان رویه ذخیره شده را رمزگذاری کرد. پس از ایجاد این رویه همانگونه که در تصویر زیر مشاهده می‌نمایید این رویه شکل یک کلید بروی آن ظاهر شده و دیگر قابل ویرایش نیست (بهتر است رویه‌های خود را در زمان انتشار روی سیستم مقصد رمزگذاری نمایید).

دقت نمایید که استفاده از این عمل تاثیری در سرعت اجرای رویه ذخیره شده ندارد. البته روش‌هایی هم برای عکس این عمل وجود دارد که می‌توانید از طریق این لینک به اطلاعات بیشتری دست پیدا کنید.

نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 22 - توزیع برنامه توسط IIS
در مورد خالی بودن فایل لاگ گزینه stdoutLogFile
<aspNetCore stdoutLogEnabled="true" stdoutLogFile=".\logs\stdout" />
- اگر این مورد به مسیر logs\stdout\. تنظیم شده‌است، باید پوشه‌ی logs را در ریشه‌ی پروژه به صورت دستی ایجاد کنید؛ و گرنه IIS آن‌را به صورت خودکار ایجاد نخواهد کرد.
- کاربر App Pool برنامه (با نام پیش‌فرض «
IIS AppPool\DefaultAppPool») باید دسترسی نوشتن در این پوشه را داشته باشد؛ وگرنه فایل لاگی در آن ایجاد نخواهد شد.
- همچنین اگر با رعایت تمام این موارد، محتوای این فایل تولید شده باز هم خالی بود، یکبار IIS را ری‌استارت کنید. ممکن است IIS کار نوشتن در فایل لاگ را تمام نکرده باشد و با این کار مجبور به تکمیل و بستن فایل می‌شود.
نظرات مطالب
بررسی واژه کلیدی static
در واقع زمانیکه ما یک کلاس رو سینگلتون پیاده سازی میکنیم، همواره از یک نقطه آبجکت رو میخونیم؟ کی این آبجکت از حافظه خالی میشود؟(بعد از اتمام برنامه؟) اگر اینطور است در Web-App مشکل ساز نخواهد بود؟(مانند فیلد استاتیک؟)
نظرات مطالب
EF Code First #12
بسیار متشکرم از پاسخ کامل و سریع شما.
البته مشکل اصلی من با تعدد کلاس ها و زمانبر بودن پیاده سازی آنها است.
مثلاً برای کلاس  Product یک بار باید خود آن را ساخت، یک بار EfProductService و IProductService
آیا راه ساده تری وجود دارد؟ یا من کلاً قضیه را اشتباه متوجه شدم؟
مطالب
مروری بر کتابخانه ReactJS - قسمت اول - آشنایی با ReactJS
در این سری مقالات، مروری بر کتابخانه ReactJS خواهیم داشت. به طور کلی با آن آشنا می‌شویم، برای Visual Studio Code پیکربندیش میکنیم و قابلیت‌های مختلف کتابخانه را بررسی میکنیم. هر چند که مثالها در کل ساده هستند، اما پیش نیاز درک کامل آنها، آشنا بودن خواننده با HTML DOM، JavaScript و  Ajax است. در قسمت اول، کتابخانه را معرفی و مثال‌هایی از امکانات اصلی آن‌را مرور میکنیم.  

React یک کتابخانه متن‌باز جاوااسکریپتی، برای ساخت رابط کاربری به صورت پویا، بر پایه تغییر وضعیت اولیه المانها (تگ‌ها) نسبت به داده‌های وارد شده از سمت سرور یا داده‌های ایجاد شده در سمت کاربر، برای ساخت برنامه‌های تک‌صفحه‌ای در بستر وب است. این کتابخانه توسط فیس بوک ساخته شده و توسط فیس‌بوک، اینستاگرام و جمعی از شرکت‌ها و اشخاص منفرد، توسعه داده شده و نگهداری میشود. 
کلمه React به معنای واکنش نشان دادن است و این دقیقا کاری است که این کتابخانه انجام میدهد. وقتی بخشی از برنامه تغییر می‌کند، این تغییرات باید در جایی منعکس شوند. مثلا اگر توسط Ajax داده‌هایی را از سرور دریافت کرده‌ایم، به چیزی بیشتر از یک جدول ثابت برای نمایش و تبادل با داده‌های رسیده احتیاج داریم. توسط React رابط کاربری (HTML) را با استفاده از JavaScript ایجاد میکنیم. React برای کار با Ajax فوق‌العاده است! 
مرورگر‌ها برای رندر کردن یک HTML DOM به صورت پویا مشکلی ندارند؛ اما به اندازه کافی سریع نیستند. بخصوص زمانیکه نیاز به به‌روز کردن DOM می‌رسد و مرورگر تغییرات جدید را در حافظه موقت خود ندارد. DOM یک گلوگاه است و بهتر است، از داشتن کدهای خیلی زیاد HTML در صفحه پرهیز کنیم. بخصوص در صفحه‌هایی با اطلاعات پویا بهتر است کار ساخت و تغییر رابط کاربری را به JavaScript بسپاریم. اگر تگ‌های HTML به صورت اشیاء JavaScript ارائه شوند، امکانات بیشتری برای کار با آنها خواهیم داشت. 
React متد createElement را برای ساخت تگ‌های HTML دارد که یک شیء JavaScript را ایجاد میکند. البته می‌شود همین کار را با JavaScript نیز انجام داد. ارزش ایجاد تگ‌های HTML با React زمانی است که میخواهیم  با داده‌ها و تغییرات آنها سر و کار داشته باشیم. در قطعه کد زیر ساخت تگ img، توسط JavaScript و React آورده شده. 
var image = document.createElement("img");
image.setAttribute("src", "logo.png");

React.createElement("img", { src : "logo.png" });
با ساخت تگ‌ها توسط React، نماینده‌ای از تگ ساخته شده را در حافظه داریم که از نمونه‌ای که در مرورگر به صورت ایستا وجود دارد، جداست. به این صورت می‌توانیم تغییراتی را که میخواهیم بر روی DOM انجام شوند، بر اساس ساختاری که در حافظه داریم، اعمال کنیم.  

Virtual DOM

تفاوت در ساخت تگ‌های HTML به صورت مجازی بین JavaScript و React این است که React وضعیت تگ‌هایی را که می‌سازد دنبال می‌کند. برای مثال فرض کنید نام سه محصول را در یک تگ < ul > نشان داده‌ایم. React وضعیت اصلی این تگ را که به مرورگر فرستاده، در حافظه دارد و همچنین در اثر تغییر منبع داده‌ای که برای < ul > مشخص کرده‌ایم (که میتواند ورود اطلاعات به صورت Ajax باشد (مثلا اضافه شدن یک محصول جدید)) وضعیت جدیدی را برای تگ < ul > در حافظه ایجاد میکند. با وجود دو وضعیت برای یک تگ در حافظه، React میتواند تفاوت بین آنها را تشخیص داده و تگ را به روز کند. به این حالت عملکرد React ، اصطلاحا Virtual DOM می‌گویند.

React رابط کاربری را به صورت یک مدل می‌بیند و این مدل را با توجه به وضعیت اصلی آن در حافظه دوباره می‌سازد. برای React مهم نیست که ماهیت تغییر چیست. فقط وضعیت‌ها را مثل دو عکس می‌بیند و میفهمد که آیا چیزی عوض شده‌است یا نه. دیالوگ React با مرورگر اینطور است: ای تگ < ul > این لیست را نشان بده (لیستی با سه محصول)، و بعد می‌گوید: ای تگ < ul > این لیست را نشان بده (لیستی با چهار محصول)!


کامپوننت‌های React

رابط‌های کاربری مثل تگ‌های HTML  برای React به معنای Component هستند. استفاده از این مؤلفه‌های مجزا، مزایای زیادی دارند که در زیر مثالی از نحوه ساخت یک Component را در React می‌بینیم.   
<a href = “http://google.com”>
     <img src=”google.png”/>
</a>

// Components
<clickableimage/>
<linkimage/>

در کد بالا، بخش اول واضح است. عکسی که قابلیت کلیک شدن را دارد. حال فرض کنید یکی از کامپوننت‌های  <clickableimage/> یا <linkimage/>، همان تصویر قابل کلیک را ایجاد کنند. با نام گذاری واضح کامپوننت‌ها، خوانایی برنامه بهتر می‌شود. یعنی میدانیم هر کامپوننت چه کاری را برای ما انجام میدهد. با این تصور که اگر تگ‌های زیاد و طولانی را در بخش رابط کاربری داریم، ارزش استفاده از کامپوننت‌های  React مشخص می‌شود.


قابلیت استفاده مجدد

در React کامپوننت‌ها برای اساس توابع ساخته می‌شوند. یعنی وقتی یک کامپوننت را صدا بزنیم، در واقع یک تابع را اجرا می‌کنیم. در نتیجه کامپوننت‌ها رفتار توابع را دارند؛ ورودی میگیرند و خروجی که یک DOM مجازی است را تحویل میدهند. اگر تابعی که مسئول ساخت کامپوننت است وابستگی به توابع یا متغیرهای بیرونی نداشته باشد، میتواند در جای دیگری از برنامه یا برنامه‌ای دیگر مجددا استفاده شود. کد زیر نشان میدهد که چطور کامپوننت‌های React ساخته می‌شوند.  
var ClickableImage = function(props) {
  return (
      <a href={props.href}>
         <img src={props.src} />
      </a>
    );
};

ReactDOM.render(
<ClickableImage href="http://google.com" src="logo.png" />,
document.getElementById("targetDivId"));
در قسمت‌های بعد، به هر یک از امکانات ReactJS نگاهی دقیق‌تر و مثال‌هایی بیشتر، خواهیم داشت.  
مطالب
آشنایی با ساختار IIS قسمت دوازدهم
پیکربندی قسمت لاگ‌ها، میتواند برای یک سرور و یا وب سایت خاص از طریق فایل کانفیگ یا از طریق خود IIS انجام گیرد. برای اینکه به بیشتر این قابلیت‌ها در IIS دسترسی داشت، باید یکی از نسخه‌های ویندوز سرور 2012 و ویندوز 8 را نصب کرده باشید. لاگ‌ها به ثبت خطاها و درخواست‌های HTTP می‌پردازند و با تحلیل آن‌ها میتوان عملیات بهینه سازی را بر روی سرو اجرا کرد. تمامی ثبت لاگ‌ها توسط Http.sys انجام می‌گیرد.

نحوه‌ی ذخیره سازی لاگها
در این بخش نحوه‌ی ذخیره سازی و فرمت ذخیره‌ی لاگ‌ها را در دو سطح سایت و سرور به طور جداگانه بررسی می‌کنیم. در IIS ماژول Logging را باز کنید و در لیست One log file per می‌توانید مشخص کنید که لاگ‌ها در چه سطحی اجرا شوند. اگر گزینه‌ی server باشد، تمامی خطاها و درخواست‌های رسیده به سرور در یک فایل لاگ ثبت می‌شوند. ولی اگر سطح سایت باشد، برای هر سایت بر روی IIS لاگ‌ها، جداگانه بررسی می‌شوند. به طور پیش فرض سطح سایت انتخاب شده است.

سطح سایت
موقعی‌که در لیست، سایت را انتخاب کنید، در لیست format می‌توانید تعیین کنید که لاگ‌ها به چه صورتی باید ذخیره شوند. مواردی که در این حالت لیست می‌شوند گزینه‌های W3C,IIS,NCSA,Custom می‌باشند که در زیر یکایک آن‌ها را بررسی می‌کنیم:

فرمت IIS: این فرمت توسط مایکروسافت ارائه شده و در این حالت لاگ‌های همه‌ی وب سایت‌ها ذخیره می‌شوند. به این فرمت  Fixed ASCII Based Text نیز می‌گویند؛ چرا که اجازه‌ی خصوصی سازی ندارد و نمی‌توانید بگویید چه فیلدهایی در لاگ قرار داشته باشند. لاگ فایل‌های این فرمت با ، (کاما) از هم جدا می‌شوند و مقدار زمانی که برای هر فیلد ثبت می‌شود، به صورت محلی local Time می‌باشد.
فیلدهایی که در لاگ این نوع فرمت خواهند آمد، به شرح زیر است:
  • Client IP address 
  • User name 
  • Date 
  • Time 
  • Service and instance 
  • Server name 
  • Server IP address 
  • Time taken 
  • Client bytes sent 
  • Server bytes sent 
  • (Service status code (A value of 200 indicates that the request was fulfilled successfully 
  • (Windows status code (A value of 0 indicates that the request was fulfilled successfully. 
  • Request type 
  • Target of operation 
  • (Parameters (the parameters that are passed to a script 
احتمال این وجود دارد که بعضی از فیلدها در بعضی رکوردها، شامل اطلاعاتی نباشند که به جای مقدار آن علامت -  ثبت می‌گردد و برای کاراکترهایی که قابل نمایش نیستند یا کاراکتر نمایشی ندارند، از علامت + استفاده می‌شود. دلیل اینکار هم این است که ممکن است یک کاربر مهاجم، به ارسال اطلاعات کلیدهای کنترلی چون Carriage return اختصارا CR یا Line Feed به اختصار LF کند، که باعث شکسته شدن خط لاگ فایل می‌شود و در نتیجه از استاندارد خارج خواهد شد و هنگام خواندن آن هم با خطا روبرو می‌شویم؛ در نتیجه با جایگزینی چنین کاراکترهایی با + از این اتفاق جلوگیری می‌شود.
شکل زیر نمونه ای از یک خط لاگ در این فرمت است:
192.168.114.201, -, 03/20/01, 7:55:20, W3SVC2, SERVER, 172.21.13.45, 4502, 163, 3223, 200, 0, GET, /DeptLogo.gif, -,
 نام فیلد نوع حالت مقداردهی  توضیح اتفاقات افتاده
 Client IP address   192.168.114.201   آی پی کلاینت
 User name   -  کاربر ناشناس است
 Date  03/20/01   تاریخ فعالیت
 Time  7:55:20  ساعت فعالیت 
 Service and instance  W3SVC2  لاگی که مربوط به سایت خاصی می‌شود به صورت  #W3SVC  نمایش داده می‌شود که علامت # شماره سایت می‌باشد که در اینجا این لاگ مربوط به سایت شماره 2 است 
 Server name   SERVER   نام سرور
 Server IP   172.21.13.45   آی پی سرور
 Time taken  4502   چقدر انجام عملیات این درخواست به طول انجامیده است که بر حسب میلی ثانیه است.
 Client bytes sent   163   تعداد بایت هایی که از طرف کلاینت به سرور ارسال شده است
 Server bytes sent   3223   تعداد بایت هایی که از طرف سرور به سمت کلاینت ارسال شده است
 Service status code   200   درخواست کاملا موفقیت آمیز بوده است
 Windows status code  0  درخواست کاملا موفقیت آمیز بوده است
 Request type  GET   نوع درخواست کاربر
 Target of operation   /DeptLogo.gif   کاربر قصد دانلود یک فایل تصویری GIF داشته است که نامش Deptlogo است
 Parameters   -  پارامتری ارسال نشده است

فرمت NCSA:
 این فرمت توسط مرکز علمی کاربردهای ابرمحاسباتی National Center for Supercomputing Applications ایجاد شده و دقیقا مانند قبلی نمیتوان در آن نوع فیلدها را مشخص کرد و برای جدا سازی، از فاصله space استفاده می‌کند و ثبت مقدار زمان در آن هم به صورت محلی و هم UTC می‌باشد.
این فیلدها در لاگ آن نمایش داده می‌شوند:
  • Remote host address 
  • (Remote log name (This value is always a hyphen 
  • User name 
  • Date, time, and Greenwich mean time (GMT) offset 
  • Request and protocol version 
  • (Service status code (A value of 200 indicates that the request was fulfilled successfully   
  • Bytes sen 

نمونه ای از یک لاگ ثبت شده:
172.21.13.45 - Microsoft\JohnDoe [08/Apr/2001:17:39:04 -0800] "GET /scripts/iisadmin/ism.dll?http/serv HTTP/1.0" 200 3401
نام فیلد  مقدار ثبت شده  توضیح اتفاق افتاده 
 Remote host address  172.21.13.45  آی پی کلاینت
 Remote log name  - نامی وجود ندارد 
 User name  Microsoft\JohnDoe  نام کاربری
 Date, time, and GMT offset  [08/Apr/2001:17:39:04 -0800]  تاریخ و ساعت فعالیت به صورت محلی که 8 ساعت از مبدا گرینویچ بیشتر است
 Request and protocol version  GET /scripts/iisadmin/ism.dll?http/serv HTTP/1.0  کاربر با متد GET و Http نسخه‌ی یک، درخواست فایل ism.dll را کرده است.
 Service status code  200  عملیات کاملا موفقیت آمیز بود.
 Bytes sent  3401  تعداد بایت‌های ارسال شده به سمت کاربر

امنیت در برابر کاربران مهاجم مانند همان فرمت قبلی صورت گرفته است.


فرمت W3C: توسط W3C توسط کنسرسیوم جهانی وب ارائه شده است و یک فرمت customizable ASCII text-based است. به این معنی که میتوان فیلدهایی که در گزارش نهایی می‌آید را خودتان مشخص کنید، که برای اینکار در کنار لیست، دکمه‌ی Select وجود دارد که میتوانید هر کدام از فیلد‌هایی را که خواستید، انتخاب کنید تا به ترتیب در خط لاگ ظاهر شوند. تاریخ ثبت به صورت UTC است.

نام فیلد   توضیح به طور پیش فرض انتخاب شده است 
 Date  تاریخ رخ دادن فعالیت  بله
 Time  ساعت زخ دادن فعالیت بر اساس UTC  بله
 Client IP Address آی پی کلاینت  بله
 User Name نام کاربری که هویت آن تایید شده و در صورتی که هویت تایید شده نباشد و کاربر ناشناس باشد، جای آن - قرار می‌گیرد   بله
 Service Name and Instance Number  نام و شماره سایتی که درخواست در آن صورت گرفته است  خیر
 Server Name  نام سروری که لاگ روی آن ثبت می‌شود  خیر
 Server IP Address  آی پی سرور که لاگ روی آن ثبت می‌شود  بله
 Server Port  شمره پورتی که سرویس مورد نظر روی آن پورت اعمال می‌شود.  بله
 Method  متد درخواست مثل GET  بله
 URI Stem   هدف درخواست یا Target مثل index.htm  بله
 URI Query  کوئری ارسال شده برای صفحات داینامیک  بله
 HTTP Status  کد وضیعینی HTTP status  بله
 Win32 Status  کد وضعیتی ویندوز  خیر
 Bytes Sent  تعداد بایت‌های ارسال شده به سمت کلاینت  خیر
 Bytes Received  تعداد بایت‌های دریافت شده از سمت کلاینت  خیر
 Time Taken  زمان به طول انجامیدن درخواست بر حسب میلی ثانیه  خیر
 Protocol Version درخواست با چه نسخه‌ای از پروتکل http یا ftp ارسال شده است  خیر
 Host  اگر در هدر درخواست ارسالی این گزینه بوده باشد، نوشته خواهد شد.  خیر
 User Agent  اطلاعات را از هدر درخواست می‌گیرد.  بله
 Cookie اگر کوکی رد و بدل شده باشد، محتویات کوکی ارسالی یا دریافت شده  خیر
 Referrer  کاربر از چه سایتی به سمت سایت ما آمده است.  خیر
 Protocol Substatus 
 در صورت رخ دادن خطا در IIS ، کد خطا بازگردانده میشود. در IIS به منظور امنیت بیشتر و کاهش حملات، محتوای خطاهای رخ داده در IIS به صورت متنی نمایش داده نمی‌شوند و شامل کد خطایی به اسم Substatus Code هستند تا مدیران شبکه با ردیابی لاگ‌ها پی به دلیل خطا و درخواست‌های ناموفق ببرند. برای مثال Error 404.2 به این معنی است که فایل درخواستی به دلیل قوانین محدود کنده، قفل شده و قابل ارائه نیست. ولی هکر تنها با خطای 404 یعنی وجود نداشتن فایل روبرو می‌شود. در حالت substatus code، کد شماره 2 را هم خواهید داشت که در لاگ ثبت می‌شود.
هر شخصی که در سرور توانایی دسترسی به لاگ‌ها را داشته باشد، می‌تواند کد دوم خطا را نیز مشاهده کند. برای مثال مدیر سرور متوجه میشود که یکی از فایل‌های مورد نظر به کاربران، خطای 404 نمایش میدهد و با بررسی لاگ‌ها متوجه می‌شود که کد خطا 404.9 هست. از آنجا که ما همه‌ی کدها را حفظ نیستیم به این صفحه رجوع می‌کنیم و متوجه میشویم تعداد کاربرانی که برای این فایل، اتصال connection ایجاد کرده‌اند بیش از مقدار مجاز است و مدیر میتواند این وضع را کنترل کند. برای مثال تعداد اتصالات مجاز را نامحدود unlimited تعیین کند.
 بله
حروف - و + برای موارد بالا هم صدق می‌کند. در ضمن گزینه‌های زیر در حالتی که درخواست از پروتکل FTP باشد مقداری نخواهند گرفت:
  • uri-query
  • host
  • (User-Agent)
  • Cookie
  • Referrer
  • substatus

گزینه Custom
 : موقعی که شما این گزینه را انتخاب کنید ماژول logging غیرفعال خواهد شد. زیرا این امکان در IIS قابل پیکربندی نیست و نوشتن ماژول آن بر عهده شما خواهد بود؛ با استفاده از اینترفیس های ILogPlugin ، ILogPluginEx و  ILogUIPlugin  آن را پیاده سازی کنید.

ذخیره اطلاعات به انکدینگ UTF-8 و موضوع امنیت
در صورتی که شما از سایتی با زبانی غیر از انگلیسی و لاتین و فراتر از ANSI  استفاده می‌کنید، این گزینه حتما باید انتخاب شده باشد تا درخواست را بهتر لاگ کند. حتی برای وب سایت‌های انگلیسی زبان هم انتخاب این گزینه بسیار خوب است؛ چرا که اگر به سمت سرور کاراکترهای خاصی در URL ارسال شوند، نمی‌تواند با کدپیج موجود آن‌ها را درست تبدیل کند.

ادامه‌ی تنظیمات
موارد بعدی که در تنظیمات لاگ‌ها کاملا مشخص و واضح است، عملیات زمان بندی  است که برای ساخت یک فایل لاگ جدید به کار می‌رود؛ برای مثال هر ساعت یک لاگ فایل جدید بسازد و فعالیت‌های موجود در هر ساعت در یک لاگ ذخیره می‌شوند.
گزینه‌ی بعدی حداکثر حجم هر فایل لاگ است که به صورت بایت مشخص می‌شود. اگر مقداری که تعیین میکنید کمتر از 1048576 بایت باشد، خودش به طور پیش فرض همان 1048576 بایت را در نظر خواهد گرفت.
گزینه بعدی do not create a new logfile بدین معناست که همه‌ی لاگ‌ها در یک فایل ذخیره می‌شوند و فایل جدیدی برای لاگ‌ها ایجاد نمی‌شود.
گزینه آخری به اسم use local time for filenaming and rollover است که اگر انتخاب شود، نامگذاری هر فایل لاگ بر اساس زمان محلی ساخت فایل لاگ خواهد بود. در صورتیکه انتخاب نشود، نامگذاری با زمان  UTC درج خواهد شد.

سطح سرور
لاگ‌ها فقط در سمت سرور انجام می‌گیرد و لاگ هر سایت در یک فایل لاگ ثبت می‌شود. اگر بخواهید لاگ‌ها را در سطح سرور انجام دهید، گزینه‌ی binary هم اضافه خواهد شد.
Binary: در این گزینه دیگر از قالب بندی یا فرمت بندی لاگ‌ها خبری نیست و لاگ هر وب سایت به صورت اختصاصی صورت نمی‌گیرد. عملیات ذخیره سازی و ثبت هر لاگ می‌تواند از منابع یک سرور از قبیل حافظه و CPU و ... استفاده کند و اگر تعداد این وب سایت‌ها بالا باشد، باقی روش‌ها باعث فشار به سرور می‌شوند. برای همین ایجاد یک فایل خام از لاگ‌ها در این مواقع می‌تواند راهگشا باشد. برای همه یک فایل لاگ ایجاد شده  و بدون قالب بندی ذخیره می‌کند. پسوند این نوع لاگ‌ها ibl است که مخفف Internet Binary Log می‌باشد. دلیل این تغییر پسوند این است که اطمینان کسب شود کاربر، با برنامه‌های متنی چون notepad یا امثال آن که به Text Utilities معروفند فایل را باز نمی‌کند. برای خواندن این فایل‌های میتوان از برنامه‌ی Log parser استفاده کرد. پروتکل‌های FTP,NNTP و SMTP در این حالت لاگشان ثبت نمی‌شود.
نظرات مطالب
استفاده از چند فرم در کنار هم در ASP.NET MVC
به نظرتون راه حل چیست؟
در مثال این اموزش, بعد از پایان یافتن عملیات بصورت موفق, فقط "پیام با موفقیت ثبت شد" نمایش داده می‌شه , ولی بنده می‌خواهم بعد از پایان صحیح عملیات اکشن دیگه ای فعال بشه , مثلا بعد از ثبت نظر مربوط به یک خبر در سایت , خبر مورد نظر دوباره نمایش داده بشه تا نظر جدید لود بشه.
ولی این اتفاق با خطای مذکور همراه,  حتی به صورت دستی هم صفحه را reload می‌کنم عملیات قبلی دوباره انجام می‌گیره(پی اپی نظر قبلی ثبت می‌شود)
شما فرمودید هنوز وسط کاره,حق با شماست, ایا راه حلی هست؟ یا باید از این شیوه برای اینجور کارها استفاده نکنم؟ در صورت عدم استفاده از این روش پیشنهادتون چیست؟
مطالب
JQuery Plugins #2
در قسمت اول آموزش 1# jQuery Plugin با نحوه ساخت اولیه پلاگین در جی کوئری آشنا شدید. در ادامه به موارد دیگری خواهم پرداخت.

فضای نام
در پلاگین شما، فضای نام، بخش مهمی از توسعه پلاگین می‌باشد. فضای نام در واقع تضمین می‌کند که پلاگین شما توسط دیگر پلاگین‌ها باز نویسی نشود یا با کد‌های موجود در صفحه تداخل نداشته باشد. همچنین کمک می‌کند که توابع، رویداد‌ها و داده‌های پلاگین خود را بهتر مدیر کنید.

توابع پلاگین
تحت هیچ شرایطی نباید یک پلاگین، در چندین فضای نام، به شی Jquery.fn اضافه گردند. به مثال زیر توجه نمایید:
(function( $ ){

  $.fn.tooltip = function( options ) { 
    // این
  };
  $.fn.tooltipShow = function( ) {
    // تعریف
  };
  $.fn.tooltipHide = function( ) { 
    // بد است
  };
  $.fn.tooltipUpdate = function( content ) { 
    // !  
  };

})( jQuery );
همین طور که در مثال بالا مشاهده می‌کنید، پلاگین به شکل بدی تعریف شده و هر تابع در یک فضای نام جداگانه تعریف گردیده‌است. برای این کار شما باید تمام توابع را در یک  متغیر تعریف و آن را به پلاگین خود پاس دهید و توابع را با نام رشته ای صدا بزنید.
(function( $ ){

  var methods = {
    init : function( options ) { 
      // این 
    },
    show : function( ) {
      // تعریف
    },
    hide : function( ) { 
      // خوب است
    },
    update : function( content ) { 
      // ! 
    }
  };

  $.fn.tooltip = function( method ) {
    
    // منطق تابع را  از اینجا صدا زده ایم
    if ( methods[method] ) {
      return methods[ method ].apply( this, Array.prototype.slice.call( arguments, 1 ));
    } else if ( typeof method === 'object' || ! method ) {
      return methods.init.apply( this, arguments );
    } else {
      $.error( 'Method ' +  method + ' does not exist on jQuery.tooltip' );
    }    
  
  };

})( jQuery );
توضیح: متغیر method اگر در متغیر methods توابع موجود باشد، تابع هم نام آن و در صورت داشتن پارامتر ورودی، به آن تابع پاس داده شده و برگردانده می‌شود (در واقع صدا زده می‌شود). در غیر اینصورت اگر نوع مقدار ورودی، object بود تابع init آن صدا زده می‌شود وگرنه پیام خطا ارسال می‌گردد.
برای استفاده از پلاگین بصورت زیر عمل می‌کنیم:
// تابع init صدا زده می‌شود
$('div').tooltip();
و
// تابع update با پارامتر صدا زده می‌شود
$('div').tooltip('update', 'This is the new tooltip content!');
این معماری به شما امکان کپسوله کردن توابع در پلاگین را می‌دهد.

رویداد ها
 یکی از روش‌های کمتر شناخته شده انقیاد توابع در فضای نام، امکان انقیاد رویداد‌ها است. اگر پلاگین شما یک رویداد را انقیاد نماید، این یک عمل و تمرین خوب استفاده از فضای نام می‌باشد. بدین ترتیب اگر لازم باشد که انقیاد یک رویدا را حذف نمایید، بدون تداخل با دیگر رویداد‌ها و بدون اینکه در یک شی دیگر از این پلاگین، اختلالی ایجاد نماید می‌توان آن را حذف نمود. به مثال زیر توجه نمایید.
(function( $ ){

  var methods = {
     init : function( options ) {

       return this.each(function(){
         $(window).bind('resize.tooltip', methods.reposition);
       });

     },
     destroy : function( ) {

       return this.each(function(){
         $(window).unbind('.tooltip');
       })

     },
     reposition : function( ) { 
       // ... 
     },
     show : function( ) { 
       // ... 
     },
     hide : function( ) {
       // ... 
     },
     update : function( content ) { 
       // ...
     }
  };

  $.fn.tooltip = function( method ) {
    
    if ( methods[method] ) {
      return methods[method].apply( this, Array.prototype.slice.call( arguments, 1 ));
    } else if ( typeof method === 'object' || ! method ) {
      return methods.init.apply( this, arguments );
    } else {
      $.error( 'Method ' +  method + ' does not exist on jQuery.tooltip' );
    }    
  
  };

})( jQuery );
این همان مثال قبل است که وقتی پلاگین با تابع Init مقدار دهی اولیه می‌شود، تابع reposition به رویداد resize پنجره در فضای نام پلاگین tooltip انقیاد می‌شود. پس از آن اگر توسعه دهنده نیاز داشت تا tooltip را از بین ببرد، با صدا زدن تابع destroy می تواند بصورت امن انقیاد ایجاد شده را حذف نماید.
$('#fun').tooltip();
// مدتی بعد...
$('#fun').tooltip('destroy');

ادامه دارد...
مطالب
احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامه‌های Angular - قسمت سوم - ورود به سیستم
پس از ایجاد AuthService در قسمت قبل، اکنون می‌خواهیم از آن برای تکمیل صفحه‌ی ورود به سیستم و همچنین تغییر منوی بالای برنامه یا همان کامپوننت header استفاده کنیم.


ایجاد ماژول Dashboard و تعریف کامپوننت صفحه‌ی محافظت شده

قصد داریم پس از لاگین موفق، کاربر را به یک صفحه‌ی محافظت شده هدایت کنیم. به همین جهت ماژول جدید Dashboard را به همراه کامپوننت یاد شده، به برنامه اضافه می‌کنیم:
>ng g m Dashboard -m app.module --routing
>ng g c Dashboard/ProtectedPage
پس از اجرای این دستورات، ابتدا به فایل app.module.ts مراجعه کرده و تعریف این ماژول را که به صورت خودکار به قسمت imports اضافه شده‌است، به قبل از AppRoutingModule منتقل می‌کنیم تا مسیریابی‌های آن توسط catch all ماژول AppRouting لغو نشوند:
import { DashboardModule } from "./dashboard/dashboard.module";

@NgModule({
  imports: [
    //...
    DashboardModule,
    AppRoutingModule
  ]
})
export class AppModule { }
همچنین به فایل dashboard-routing.module.ts ایجاد شده مراجعه کرده و مسیریابی کامپوننت جدید ProtectedPage را اضافه می‌کنیم:
import { ProtectedPageComponent } from "./protected-page/protected-page.component";

const routes: Routes = [
  { path: "protectedPage", component: ProtectedPageComponent }
];


ایجاد صفحه‌ی ورود به سیستم

در قسمت اول این سری، کارهای «ایجاد ماژول Authentication و تعریف کامپوننت لاگین» انجام شدند. اکنون می‌خواهیم کامپوننت خالی لاگین را به نحو ذیل تکمیل کنیم:
export class LoginComponent implements OnInit {

  model: Credentials = { username: "", password: "", rememberMe: false };
  error = "";
  returnUrl: string;
مدل login را همان اینترفیس Credentials تعریف شده‌ی در قسمت قبل درنظر گرفته‌ایم. به همراه دو خاصیت error جهت نمایش خطاها در ذیل قسمت لاگین و همچنین ذخیره سازی returnUrl در صورت وجود:
  constructor(
    private authService: AuthService,
    private router: Router,
    private route: ActivatedRoute) { }

  ngOnInit() {
    // reset the login status
    this.authService.logout(false);

    // get the return url from route parameters
    this.returnUrl = this.route.snapshot.queryParams["returnUrl"];
  }
AuthService را به سازنده‌ی کامپوننت لاگین تزریق کرده‌ایم تا بتوان از متدهای login و Logout آن استفاده کرد. همچنین از سرویس Router برای استفاده‌ی از متد navigate آن استفاده می‌کنیم و از سرویس ActivatedRoute برای دریافت کوئری استرینگ returnUrl، در صورت وجود، کمک خواهیم گرفت.
اکنون متد ارسال این فرم چنین شکلی را پیدا می‌کند:
  submitForm(form: NgForm) {
    this.error = "";
    this.authService.login(this.model)
      .subscribe(isLoggedIn => {
        if (isLoggedIn) {
          if (this.returnUrl) {
            this.router.navigate([this.returnUrl]);
          } else {
            this.router.navigate(["/protectedPage"]);
          }
        }
      },
      (error: HttpErrorResponse) => {
        console.log("Login error", error);
        if (error.status === 401) {
          this.error = "Invalid User name or Password. Please try again.";
        } else {
          this.error = `${error.statusText}: ${error.message}`;
        }
      });
  }
در اینجا توسط وهله‌ی تزریق شده‌ی this.authService، کار فراخوانی متد login و ارسال شیء Credentials به سمت سرور صورت می‌گیرد. خروجی متد login یک Observable از نوع boolean است. بنابراین در صورت true بودن این مقدار و یا موفقیت آمیز بودن عملیات لاگین، کاربر را به یکی از دو صفحه‌ی protectedPage و یا this.returnUrl (در صورت وجود)، هدایت خواهیم کرد.
صفحه‌ی خالی protectedPage را در ابتدای بحث، در ذیل ماژول Dashboard ایجاد کردیم.
در سمت سرور هم در صورت شکست اعتبارسنجی کاربر، یک return Unauthorized صورت می‌گیرد که معادل error.status === 401 کدهای فوق است و در اینجا در قسمت خطای عملیات بررسی شده‌است.

قالب این کامپوننت نیز به صورت ذیل به model از نوع Credentials آن متصل شده‌است:
<div class="panel panel-default">
  <div class="panel-heading">
    <h2 class="panel-title">Login</h2>
  </div>
  <div class="panel-body">
    <form #form="ngForm" (submit)="submitForm(form)" novalidate>
      <div class="form-group" [class.has-error]="username.invalid && username.touched">
        <label for="username">User name</label>
        <input id="username" type="text" required name="username" [(ngModel)]="model.username"
          #username="ngModel" class="form-control" placeholder="User name">
        <div *ngIf="username.invalid && username.touched">
          <div class="alert alert-danger"  *ngIf="username.errors['required']">
            Name is required.
          </div>
        </div>
      </div>

      <div class="form-group" [class.has-error]="password.invalid && password.touched">
        <label for="password">Password</label>
        <input id="password" type="password" required name="password" [(ngModel)]="model.password"
          #password="ngModel" class="form-control" placeholder="Password">
        <div *ngIf="password.invalid && password.touched">
          <div class="alert alert-danger"  *ngIf="password.errors['required']">
            Password is required.
          </div>
        </div>
      </div>

      <div class="checkbox">
        <label>
          <input type="checkbox" name="rememberMe" [(ngModel)]="model.rememberMe"> Remember me
        </label>
      </div>

      <div class="form-group">
        <button type="submit" class="btn btn-primary" [disabled]="form.invalid ">Login</button>
      </div>

      <div *ngIf="error" class="alert alert-danger " role="alert ">
        {{error}}
      </div>
    </form>
  </div>
</div>
در اینجا خاصیت‌های نام کاربری، کلمه‌ی عبور و همچنین rememberMe مدل، از کاربر دریافت می‌شوند؛ به همراه بررسی اعتبارسنجی سمت کلاینت آن‌ها؛ با این شکل:


برای آزمایش برنامه، نام کاربری Vahid و کلمه‌ی عبور 1234 را وارد کنید.


تکمیل کامپوننت Header برنامه

در ادامه، پس از لاگین موفق شخص، می‌خواهیم صفحه‌ی protectedPage را نمایش دهیم:


در این صفحه، Login از منوی سایت حذف شده‌است و بجای آن Logout به همراه «نام نمایشی کاربر» ظاهر شده‌اند. همچنین توکن decode شده به همراه تاریخ انقضای آن نمایش داده شده‌اند.
برای پیاده سازی این موارد، ابتدا از کامپوننت Header شروع می‌کنیم:
export class HeaderComponent implements OnInit, OnDestroy {

  title = "Angular.Jwt.Core";

  isLoggedIn: boolean;
  subscription: Subscription;
  displayName: string;

  constructor(private authService: AuthService) { }
این کامپوننت وضعیت گزارش شده‌ی ورود شخص را توسط خاصیت isLoggedIn در اختیار قالب خود قرار می‌دهد. برای این منظور به سرویس AuthService تزریق شده‌ی در سازنده‌ی خود نیاز دارد.
اکنون در روال رخ‌دادگردان ngOnInit، مشترک authStatus می‌شود که یک BehaviorSubject است و از آن جهت صدور رخ‌دادهای authService به تمام کامپوننت‌های مشترک به آن استفاده کرده‌ایم:
  ngOnInit() {
    this.subscription = this.authService.authStatus$.subscribe(status => {
      this.isLoggedIn = status;
      if (status) {
        this.displayName = this.authService.getDisplayName();
      }
    });
  }
Status بازگشت داده شده‌ی توسط آن از نوع boolean است و در صورت true بودن، خاصیت isLoggedIn را نیز true می‌کند که از آن در قالب این کامپوننت برای نمایش و یا مخفی کردن لینک‌های login و logout استفاده خواهیم کرد.
همچنین اگر این وضعیت true باشد، مقدار DisplayName کاربر را نیز از سرویس authService دریافت کرده و توسط خاصیت this.displayName در اختیار قالب Header قرار می‌دهیم.
در آخر برای جلوگیری از نشتی حافظه، ضروری است اشتراک به authStatus، در روال رخ‌دادگردان ngOnDestroy لغو شود:
  ngOnDestroy() {
    // prevent memory leak when component is destroyed
    this.subscription.unsubscribe();
  }

همچنین در قالب Header، مدیریت دکمه‌ی Logout را نیز انجام خواهیم داد:
  logout() {
    this.authService.logout(true);
  }

با این مقدمات، قالب Header اکنون به صورت ذیل تغییر می‌کند:
<nav class="navbar navbar-default">
  <div class="container-fluid">
    <div class="navbar-header">
      <a class="navbar-brand" [routerLink]="['/']">{{title}}</a>
    </div>
    <ul class="nav navbar-nav">
      <li class="nav-item" routerLinkActive="active" [routerLinkActiveOptions]="{ exact: true }">
        <a class="nav-link" [routerLink]="['/welcome']">Home</a>
      </li>
      <li *ngIf="!isLoggedIn" class="nav-item" routerLinkActive="active">
        <a class="nav-link" queryParamsHandling="merge" [routerLink]="['/login']">Login</a>
      </li>
      <li *ngIf="isLoggedIn" class="nav-item" routerLinkActive="active">
        <a class="nav-link" (click)="logout()">Logoff [{{displayName}}]</a>
      </li>
      <li *ngIf="isLoggedIn" class="nav-item" routerLinkActive="active">
        <a class="nav-link" [routerLink]="['/protectedPage']">Protected Page</a>
      </li>
    </ul>
  </div>
</nav>
در اینجا توسط ngIfها وضعیت خاصیت isLoggedIn این کامپوننت را بررسی می‌کنیم. اگر true باشد، Logoff به همراه نام نمایشی کاربر را در منوی راهبری سایت ظاهر خواهیم کرد و در غیراینصورت لینک به صفحه‌ی Login را نمایش می‌دهیم.


تکمیل کامپوننت صفحه‌ی محافظت شده

در تصویر قبل، نمایش توکن decode شده را نیز مشاهده کردید. این نمایش توسط کامپوننت صفحه‌ی محافظت شده، مدیریت می‌شود:
import { Component, OnInit } from "@angular/core";
import { AuthService } from "../../core/services/auth.service";

@Component({
  selector: "app-protected-page",
  templateUrl: "./protected-page.component.html",
  styleUrls: ["./protected-page.component.css"]
})
export class ProtectedPageComponent implements OnInit {

  decodedAccessToken: any = {};
  accessTokenExpirationDate: Date = null;

  constructor(private authService: AuthService) { }

  ngOnInit() {
    this.decodedAccessToken = this.authService.getDecodedAccessToken();
    this.accessTokenExpirationDate = this.authService.getAccessTokenExpirationDate();
  }
}
در اینجا به کمک سرویس تزریقی AuthService، یکبار با استفاده از متد getDecodedAccessToken آن، مقدار اصلی توکن را و بار دیگر توسط متد getAccessTokenExpirationDate آن، تاریخ انقضای توکن دریافتی از سمت سرور را نمایش می‌دهیم؛ با این قالب:
<h1>
  Decoded Access Token
</h1>

<div class="alert alert-info">
  <label> Access Token Expiration Date:</label> {{accessTokenExpirationDate}}
</div>

<div>
  <pre>{{decodedAccessToken | json}}</pre>
</div>


کدهای کامل این سری را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.AngularClient وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o، برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد (و یا همان اجرای فایل ng-serve.bat). همچنین باید به پوشه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.WebApp نیز مراجعه کرده و فایل dotnet_run.bat را اجرا کنید، تا توکن سرور برنامه نیز فعال شود.