MailMessage mail = new MailMessage(); //پارامتر این شی همان حالت معرفی شده در تنظیمات ایمیل سرور میباشد که پیشتر معرفی شد. SmtpClient smtpServer = new SmtpClient("mail.domainName.com"); mail.Subject = "خرید بلیط"; mail.From = new MailAddress("info@domainName.com"); //ایمیل گیرنده نامه mail.To.Add("amir2012@gmail.com"); //متن نامه mail.Body = "خرید بلیط کیش به تهران"; //شماره پورت در اینجا حالت ارسال معمولی و غیر رمز شده مد نظر بوده است smtpServer.Port = 25; //email address ,email password smtpServer.Credentials = new NetworkCredential("info@domainName.com", "password"); smtpServer.EnableSsl = false; smtpServer.Send(mail);
export function error(){ alert('oops, an error'); }
var module = await JS.InvokeAsync<IJSObjectReference>("import", "./Panel.razor.js"); await module.InvokeVoidAsync("error");
Pages/Panel.razor Pages/Panel.razor.js Pages/Panel.razor.css
_module = await JS.InvokeAsync<IJSObjectReference>("import", "./_content/RazorClassLibrary/componentName.razor.js");
export function showPrompt(message) { return prompt(message, 'Type anything here'); }
@page "/call-js-example-6" @implements IAsyncDisposable @inject IJSRuntime JS <h1>Call JS Example 6</h1> <p> <button @onclick="TriggerPrompt">Trigger browser window prompt</button> </p> <p> @result </p> @code { private IJSObjectReference? module; private string? result; protected override async Task OnAfterRenderAsync(bool firstRender) { if (firstRender) { module = await JS.InvokeAsync<IJSObjectReference>("import", "./scripts.js"); } } private async Task TriggerPrompt() { result = await Prompt("Provide some text"); } public async ValueTask<string?> Prompt(string message) => module is not null ? await module.InvokeAsync<string>("showPrompt", message) : null; async ValueTask IAsyncDisposable.DisposeAsync() { if (module is not null) { await module.DisposeAsync(); } } }
<input @oncustompaste="HandleCustomPaste" />
<script> Blazor.registerCustomEventType('custompaste', { browserEventName: 'paste', createEventArgs: event => { // This example only deals with pasting text, but you could use arbitrary JavaScript APIs // to deal with users pasting other types of data, such as images return { eventTimestamp: new Date(), pastedData: event.clipboardData.getData('text') }; } }); </script>
namespace BlazorCustomEventArgs.CustomEvents { [EventHandler("oncustompaste", typeof(CustomPasteEventArgs), enableStopPropagation: true, enablePreventDefault: true)] public static class EventHandlers { // This static class doesn't need to contain any members. It's just a place where we can put // [EventHandler] attributes to configure event types on the Razor compiler. This affects the // compiler output as well as code completions in the editor. } public class CustomPasteEventArgs : EventArgs { // Data for these properties will be supplied by custom JavaScript logic public DateTime EventTimestamp { get; set; } public string PastedData { get; set; } } }
یک نکته: در اینجا نام oncustompaste به همان نام custompaste کدهای جاوااسکریپتی اشاره میکند. نام تعریف شدهی در قسمت سیشارپ، یک on در ابتدا اضافهتر دارد. اینکار سبب میشود که اکنون بتوان یک رویدادگردان oncustompaste@ سفارشی را که قابل مدیریت در کدهای سیشارپ است، داشت:
@page "/" <p>Try pasting into the following text box:</p> <input @oncustompaste="HandleCustomPaste" /> <p>@message</p> @code { string message; void HandleCustomPaste(CustomPasteEventArgs eventArgs) { message = $"At {eventArgs.EventTimestamp.ToShortTimeString()}, you pasted: {eventArgs.PastedData}"; } }
معرفی روش جدید نوشتن عبارات switch در C#8.0
فرض کنید یک enum که معرف تعدادی رنگ است را تعریف کردهایم:
public enum Rainbow { Red, Orange, Yellow, Green, Blue, Indigo, Violet }
class RGBColor { internal byte Red { get; } internal byte Green { get; } internal byte Blue { get; } internal RGBColor(byte red, byte green, byte blue) { Red = red; Green = green; Blue = blue; } public override string ToString() => $"rgb({Red}, {Green}, {Blue})"; }
internal static RGBColor FromRainbow(Rainbow rainbowBolor) { switch (rainbowBolor) { case Rainbow.Red: return new RGBColor(0xFF, 0x00, 0x00); case Rainbow.Orange: return new RGBColor(0xFF, 0x7F, 0x00); case Rainbow.Yellow: return new RGBColor(0xFF, 0xFF, 0x00); case Rainbow.Green: return new RGBColor(0x00, 0xFF, 0x00); case Rainbow.Blue: return new RGBColor(0x00, 0x00, 0xFF); case Rainbow.Indigo: return new RGBColor(0x4B, 0x00, 0x82); case Rainbow.Violet: return new RGBColor(0x94, 0x00, 0xD3); default: throw new ArgumentException(message: "invalid enum value", paramName: nameof(rainbowBolor)); }; }
internal static RGBColor TasteTheRainbow(Rainbow rainbowColor) => rainbowColor switch { Rainbow.Red => new RGBColor(0xFF, 0x00, 0x00), Rainbow.Orange => new RGBColor(0xFF, 0x7F, 0x00), Rainbow.Yellow => new RGBColor(0xFF, 0xFF, 0x00), Rainbow.Green => new RGBColor(0x00, 0xFF, 0x00), Rainbow.Blue => new RGBColor(0x00, 0x00, 0xFF), Rainbow.Indigo => new RGBColor(0x4B, 0x00, 0x82), Rainbow.Violet => new RGBColor(0x94, 0x00, 0xD3), _ => throw new ArgumentException(message: "invalid enum value", paramName: nameof(rainbowColor)), };
- در ادامه تمام caseها حذف میشوند و بجای آنها صرفا مقادیر مدنظر باقی میماند. در اینجا <= به صورت expressed as خوانده میشود.
- caseهای مختلف با کاما از هم جدا میشوند.
- همچنین در سطر آخر آن نیز از یک discard استفاده شدهاست که معادل همان حالت default یا حالتی است که هیچ تطابقی صورت نگرفته باشد.
- به علاوه اگر دقت کنید، نتیجهی نهایی این switch جدید، به صورت یک مقدار، توسط متد TasteTheRainbow، بازگشت داده شدهاست. بنابراین نوشتن یک چنین عباراتی در C# 8.0، مجاز است:
var operation = "+"; int a = 1, b = 2; var result = operation switch { "+" => a + b, "-" => a - b, "/" => a / b, _ => throw new NotSupportedException() };
معرفی Property Patterns در C# 8.0
کلاس زیر را درنظر بگیرید که از تعدادی خاصیت عمومی تشکیل شدهاست:
class Address { public string AddressLine1 { get; set; } public string AddressLine2 { get; set; } public string City { get; set; } public string State { get; set; } public string PostalCode { get; set; } public string CountryRegion { get; set; } }
static class PropertyPatterns { internal static decimal ComputeSalesTax( Address location, decimal salePrice) => location switch { { State: "Fars" } => salePrice * 0.06m, { State: "Tehran", City: "Tehran" } => salePrice * 0.056m, // Other cases removed for brevity... _ => 0M }; }
معرفی Tuple Patterns در C# 8.0
در switchهای C# 8.0، میتوان از tuples نیز برای تشکیل قسمت case و همچنین مقداری که قرار است switch بر روی آن صورت گیرد، استفاده کرد:
static class TuplePatterns { internal static string RockPaperScissors( string first, string second) => (first, second) switch { ("rock", "paper") => "Rock is covered by Paper. Paper wins!", ("rock", "scissors") => "Rock breaks Scissors. Rock wins!", ("paper", "rock") => "Paper covers Rock. Paper wins!", ("paper", "scissors") => "Paper is cut by Scissors. Scissors wins!", ("scissors", "rock") => "Scissors is broken by Rock. Rock wins!", ("scissors", "paper") => "Scissors cuts Paper. Scissors wins!", (_, _) => "tie" }; }
بهبودهای Pattern Matching بر روی اشیاء در C# 8.0
فرض کنید شیء پایهی Shape را تعریف و بر اساس آن دو شیء جدید دایره و مستطیل را ایجاد کردهایم:
class Shape { protected internal double Height { get; } protected internal double Length { get; } protected Shape(double height = 0, double length = 0) { Height = height; Length = length; } } class Circle : Shape { internal double Radius => Height / 2; internal double Diameter => Radius * 2; internal double Circumference => 2 * Math.PI * Radius; internal Circle(double height = 10, double length = 10) : base(height, length) { } } class Rectangle : Shape { internal bool IsSquare => Height == Length; internal Rectangle(double height = 10, double length = 10) : base(height, length) { } }
static class ObjectPatterns { internal static string ShapeDetails(this Shape shape) => shape switch { Circle c => $"circle with (C): {c.Circumference}", Rectangle s when s.IsSquare => $"L:{s.Length} H:{s.Height}, square", Rectangle r => $"L:{r.Length} H:{r.Height}, rectangle", _ => "Unknown shape!" // Discard }; }
معرفی Positional Patterns در C# 8.0
در اینجا یک Point را داریم که میخواهیم بر اساس آن یک Quadrant را استخراج کنیم:
class Point { public int X { get; } public int Y { get; } public Point(int x, int y) => (X, Y) = (x, y); public void Deconstruct(out int x, out int y) => (x, y) = (X, Y); } enum Quadrant { Unknown, Origin, One, Two, Three, Four, OnBorder }
static class PositionalPatterns { internal static Quadrant AsQuadrant(Point point) => point switch { (0, 0) => Quadrant.Origin, var (x, y) when x > 0 && y > 0 => Quadrant.One, var (x, y) when x < 0 && y > 0 => Quadrant.Two, var (x, y) when x < 0 && y < 0 => Quadrant.Three, var (x, y) when x > 0 && y < 0 => Quadrant.Four, (_, _) => Quadrant.OnBorder, // Either are 0, but not both _ => Quadrant.Unknown }; }
در اینجا اگر دقت کنید و case مخصوص discards معرفی شدهاست. اولی برای حالتهایی است که هیچکدام از شرایط پیش از آن را برآورده نمیکند، مانند حالت (1,0)، در غیراینصورت سطر بعد از آن بازگشت داده میشود.
CoffeeScript #12
بخشهای بد
جاوااسکریپت یک زبان پیچیده است که شما برای کار با آن، نیاز است قسمتهایی را که باید از آنها دوری کنید و قسمتهای مهمی را که باید استفاده کنید، بشناسید. همانطور که Sun Tzu گفته "دشمن خود را بشناس"، ما نیز در این قسمت میخواهیم برای شناخت بیشتر قسمتهای تاریک و روشن جاوااسکریپت به آن بپردازیم.
همانطور که در قسمتهای قبل گفته شد، CoffeeScript تنها به یک syntax محدود نمیشود و توانایی برطرف کردن برخی از مشکلات جاوااسکریپت را نیز دارد. با این حال، با توجه به این واقعیت که کدهای CoffeeScript به صورت مستقیم به جاوااسکریپت تبدیل میشوند و نمیتوانند تمامی مشکلاتی را که در جاوااسکریپت وجود دارند، حل کنند، پس برخی از مسائل وجود دارند که شما باید از آنها آگاهی داشته باشید.
اول از قسمتهایی که توسط CoffeeScript حل شدهاند شروع میکنیم.
A JavaScript Subset
with یک دستور بسیار زمانبر است و مضر شناخته شده است و نباید از آن استفاده کنید. with با ایجاد یک ساختار خلاصه نویسی، برای جستجو بر روی خصوصیات اشیاء در نظر گرفته شده بود. برای نمونه به جای نوشتن:
dataObj.users.vahid.email = "info@vmt.ir";
with(dataObj.users.vahid) { email = "info@vmt.ir"; }
همه چیز برای عدم استفاده از with در نظر گرفته شده است. CoffeeScript یک قدم جلوتر از همه برداشته و with را از syntax خود حذف کرده است. به عبارت دیگر در صورتیکه شما از آن استفاده کنید، کامپایلر CoffeeScript خطا صادر میکند.
Global variables
به طور پیش فرض تمامی برنامههای جاوااسکریپت در دامنه global اجرا میشوند و تمامی متغیرهایی که ساخته میشوند به طور پیش فرض در ناحیهی global قرار میگیرند. اگر شما بخواهید متغیری را در ناحیهی local ایجاد کنید، باید از کلمه کلیدی var استفاده کنید.
usersCount = 1; // Global var groupsCount = 2; // Global (function(){ pagesCount = 3; // Global var postsCount = 4; // Local })()
خوشبختانه CoffeeScript به کمک شما میآید و به طور کامل انتساب متغیرهای global را به طور ضمنی از بین میبرد. به عبارت دیگر کلمه کلیدی var در CoffeeScript رزرو شده است و در صورت استفاده خطا صادر میشود.
به صورت پیش فرض به طور ضمنی متغیرها local ایجاد میشوند و خیلی سخت میشود متغیر global ایی را بدون انتساب آن به عنوان خصوصیتی از شیء window ایجاد کرد.
outerScope = true do -> innerScope = true
var outerScope; outerScope = true; (function() { var innerScope; return innerScope = true; })();
package = require('./package') class Test build: -> # Overwrites outer variable! package = @testPackage.compile() testPackage: -> package.create()
class window.Asset constructor: ->
Semicolons
جاوااسکریپت اجباری برای نوشتن ";" ندارد، بنابراین ممکن است یک سری از دستورات از قلم بیافتند. با این حال در پشت صحنهی کامپایلر جاوااسکریپت به ";" احتیاج دارد. به طوری که parser جاوااسکریپت به صورت خودکار هر زمانی که نتواند ارزیابی از دستورات داشته باشد، یک بار دیگر با ";" این کار را انجام میدهد و درصورت موفقیت، پیام خطایی مبنی بر نبود ";" را صادر میکند.متاسفانه این یک ایده بد است. چرا که ممکن است تغییر رفتاری در کد نوشته شده به وجود آید. به مثال زیر توجه کنید. به نظر کد نوشته شده صحیح است؛ درسته؟
function() {} (window.options || {}).property
function() {}(window.options || {}).property
- اگر از JWE استفاده نمیکنید، بهتر است اطلاعات حساسی مانند شماره تلفن کاربر (و شاید در مواردی حتی آیدی کاربر) را در بدنه توکن قرار ندهیم چرا که قابل خوانده شدن است (که در این صورت استفاده از Guid برای آیدی کاربر می تواند کمی مفید باشد چرا که حداقل آیدی بقیه کاربران قابل پیش بینی نمیباشد).
- توکن JWT هیچ امنیتی در برابر خوانده شدن ندارد؛ ولی به لطف امضای (signature) آن، در برابر تغییر محتوا، ایمن است؛ چرا که در صورت تغییر محتوای آن، دیگر مقدار hash محتوا با امضای آن همخوانی نداشته و عملا از اعتبار ساقط میگردد.
var secretKey = Encoding.UTF8.GetBytes("LongerThan-16Char-SecretKey"); // must be 16 character or longer var signingCredentials = new SigningCredentials(new SymmetricSecurityKey(secretKey), SecurityAlgorithms.HmacSha256Signature); var encryptionkey = Encoding.UTF8.GetBytes("16CharEncryptKey"); //must be 16 character var encryptingCredentials = new EncryptingCredentials(new SymmetricSecurityKey(encryptionkey), SecurityAlgorithms.Aes128KW, SecurityAlgorithms.Aes128CbcHmacSha256); var claims = new List<Claim> { new Claim(ClaimTypes.Name, "UserName"), //user.UserName new Claim(ClaimTypes.NameIdentifier, "123"), //user.Id }; var descriptor = new SecurityTokenDescriptor { Issuer = _siteSetting.JwtSettings.Issuer, Audience = _siteSetting.JwtSettings.Audience, IssuedAt = DateTime.Now, NotBefore = DateTime.Now.AddMinutes(_siteSetting.JwtSettings.NotBeforeMinutes), Expires = DateTime.Now.AddMinutes(_siteSetting.JwtSettings.ExpirationMinutes), SigningCredentials = signingCredentials, EncryptingCredentials = encryptingCredentials, Subject = new ClaimsIdentity(claims) }; var tokenHandler = new JwtSecurityTokenHandler(); var securityToken = tokenHandler.CreateToken(descriptor); string encryptedJwt = tokenHandler.WriteToken(securityToken);
در ادامه لازم است در مرحله اعتبار سنجی و رمزگشایی توکن در سمت سرور، کلید و الگوریتم لازم را به آن معرفی کنیم تا middleware مربوطه بتواند توکن دریافتی را رمزگشایی و سپس اعتبار سنجی کند. بدین منظور در متد ConfigureServices کلاس Startup.cs خواهیم داشت:
services.AddAuthentication(JwtBearerDefaults.AuthenticationScheme) .AddJwtBearer(options => { var secretkey = Encoding.UTF8.GetBytes("LongerThan-16Char-SecretKey"); var encryptionkey = Encoding.UTF8.GetBytes("16CharEncryptKey"); var validationParameters = new TokenValidationParameters { ClockSkew = TimeSpan.Zero, // default: 5 min RequireSignedTokens = true, ValidateIssuerSigningKey = true, IssuerSigningKey = new SymmetricSecurityKey(secretkey), RequireExpirationTime = true, ValidateLifetime = true, ValidateAudience = true, //default : false ValidAudience = "MyWebsite", ValidateIssuer = true, //default : false ValidIssuer = "MyWebsite", TokenDecryptionKey = new SymmetricSecurityKey(encryptionkey) }; options.RequireHttpsMetadata = false; options.SaveToken = true; options.TokenValidationParameters = validationParameters; });
کد بالا مانند کد فعال سازی احراز هویت توسط JWT معمولی در ASP.NET Core است؛ با این تفاوت که:
ابتدا آرایه بایتی همان کلید رمزنگاری (encryptionkey) که قبلا توکن را با آن رمزنگاری کرده بودیم، گرفته شده و سپس توسط مقداردهی خاصیت TokenDecryptionKey کلاس TokenValidationParameters، معرفی شده است.
ولی شاید این سؤال برایتان پیش آید که چرا الگوریتم رمزنگاری مشخص نشده است؟ پس سرور از کجا میفهمد که این توکن بر اساس چه الگوریتمی رمزنگاری شده است؟
دلیل آن این است که به هنگام تولید توکن، اسم الگوریتم مربوطه، داخل بخش header توکن نوشته میشود. اگر تصویر قبل را مشاهده کنید مقدار header توکن به شرح زیر است.
{ "alg": "A128KW", "enc": "A128CBC-HS256", "typ": "JWT" }
پس سرور بر اساس این قسمت از توکن (header)، که هیچگاه رمزنگاری نمیشود، میفهمد که توسط چه الگوریتمی باید توکن را رمزگشایی کند که در اینجا A128CBC-HS256 (اختصار AES-128-CBC و HMAC-SHA256) است.
مثال کامل و قابل اجرای این مطلب را میتوانید از این ریپازیتوری دریافت کنید.
قلب سیستم تزریق وابستگیهای NET Core. اینترفیس IServiceProvider است
IServiceProvider که اساس IoC Container برنامههای مبتنی بر NET Core. را تشکیل میدهد، در اسمبلی System.ComponentModel و در فضای نام System تعریف شدهاست:
namespace System { public interface IServiceProvider { object GetService(Type serviceType); } }
استفادهی مستقیم از اینترفیس IServiceProvider برای دسترسی به وهلههای سرویسها، اصطلاحا الگوی Service Locator نامیده میشود و باید تا حد ممکن از آن پرهیز کرد؛ چون وابستگی مستقیمی از IoC Container را درون کدهای ما قرار میدهد و به این ترتیب یک مرحله، نوشتن آزمونهای واحد برای آنرا مشکلتر میکند؛ چون زمان وهله سازی از یک سرویس، دقیقا مشخص نیست به چه وابستگیهایی نیاز دارد. به همین جهت همیشه باید با روش تزریق وابستگیها در سازندهی کلاس شروع کرد و اگر به هر دلیلی این روش مهیا نبود و توسط سیستم تزریق وابستگیهای جاری شناسایی و یا پشتیبانی نمیشد (مانند تزریق وابستگی در سازندههای Attributes)، آنگاه میتوان به الگوی Service Locator مراجعه کرد.
برای مثال در اکثر قسمتهای برنامههای ASP.NET Core امکان تزریق وابستگیها در سازندهی کنترلرها، میان افزارها و سایر اجزای آن وجود دارد و در این حالات نیازی به مراجعهی مستقیم به IServiceProvider برای دریافت وهلههای سرویسهای مورد نیاز نیست. به عبارتی نگرانی در مورد IServiceProvider بهتر است مشکل IoC Container باشد و نه ما.
در مثال زیر، روش استفادهی از IServiceProvider را جهت انجام تزریق وابستگیها (یا به عبارتی بهتر، روش دسترسی به وهلههای وابستگیها) را مشاهده میکنید:
using System; using Microsoft.Extensions.DependencyInjection; using Microsoft.Extensions.Logging; using Microsoft.Extensions.Logging.Abstractions; namespace CoreIocServices { public interface IProductService { void Delete(int id); } public class ProductService : IProductService { private readonly ITestService _testService; private readonly ILogger<ProductService> _logger; public ProductService(IServiceProvider serviceProvider) { _testService = serviceProvider.GetRequiredService<ITestService>(); _logger = serviceProvider.GetService<ILogger<ProductService>>() ?? NullLogger<ProductService>.Instance; } public void Delete(int id) { _testService.Run(); _logger.LogInformation($"Deleted a product with id = {id}"); } } }
- با نگاه کردن به امضای سازندهی این سرویس مشخص نیست که دقیقا از چه وابستگیهایی استفاده میکند. اینکار نوشتن آزمونهای واحد آنرا مشکل میکند.
- این سرویس یک وابستگی اضافهتر را به نام IServiceProvider، نیز پیدا کردهاست که اگر از روش متداول تزریق وابستگیها در سازندهی کلاس استفاده میشد، نیازی به ذکر آن نبود.
- پیاده سازی Dispose Pattern در این حالت مشکلتر است و در قسمتی دیگر بررسی خواهد شد.
تفاوتهای بین متدهای ()<GetService<T و ()<GetRequiredService<T
از آنجائیکه دیگر از NET 1.0. استفاده نمیکنیم، استفادهی از متد GetService با امضایی که در اینترفیس IServiceProvider تعریف شده و strongly typed نیست، بیشتر برای کارهای پویا مناسب است. به همین جهت دو نگارش جنریک از آن در اسمبلی Microsoft.Extensions.DependencyInjection.Abstractions با امضای زیر تعریف شدهاند که نمونهای از آنرا در قسمت قبل نیز استفاده کردیم و برای استفادهی از آنها ذکر فضای نام Microsoft.Extensions.DependencyInjection ضروری است:
namespace Microsoft.Extensions.DependencyInjection { public static class ServiceProviderServiceExtensions { public static T GetRequiredService<T>(this IServiceProvider provider); public static T GetService<T>(this IServiceProvider provider); } }
- متد GetService یک شیء سرویس از نوع T را بازگشت میدهد و یا نال؛ اگر سرویسی از نوع T، پیشتر به سیستم معرفی نشده باشد.
- متد GetRequiredService یک شیء سرویس از نوع T را بازگشت میدهد و یا اگر سرویسی از نوع T پیشتر به سیستم معرفی نشده باشد، استثنای InvalidOperationException را صادر میکند.
بنابراین تنها تفاوت این دو متد، در نحوهی رفتار آنها با درخواست وهلهای از یک سرویس پیشتر ثبت نشدهاست؛ یکی نال را باز میگرداند و دیگری یک استثناء را صادر میکند.
با توجه به این تفاوتها کدامیک از متدهای GetService و یا GetRequiredService را باید استفاده کرد؟
همانطور که پیشتر نیز در توضیحات الگوی Service locator عنوان شد، هیچکدام! ابتدا با تزریق وابستگیهای در سازندهی کلاس شروع کنید و اگر تامین این وابستگی، توسط IoC Container جاری پشتیبانی نمیشد، آنگاه نیاز به استفادهی از یکی از نگارشهای متد GetService خواهد بود و متد توصیه شده نیز GetRequiredService است و نه GetService؛ به این دلایل:
- حذف کدهای تکراری: اگر از GetService استفاده کنید، نیاز خواهید داشت پس از تمام فراخوانیهای آن، بررسی نال بودن آنرا نیز انجام دهید. برای حذف این نوع کدهای تکراری، بهتر است از همان متد GetRequiredService استفاده کنید که به صورت توکار این بررسی را نیز انجام میدهد.
- پشتیبانی از روش Fail Fast و یا همان Defensive programming: اگر بررسی نال بودن GetService را فراموش کنید، در سطرهای بعدی، یافتن علت NullReferenceException صادر شده مشکلتر از رسیدگی به InvalidOperationException صادر شدهی توسط GetRequiredService خواهد بود که توضیحات دقیقی را در مورد سرویس ثبت نشده ارائه میدهد.
- اگر بر روی IoC Container پیشفرض NET Core. یک IoC Container دیگر را مانند AutoFac قرار دادهاید، استفادهی از GetRequiredService، سبب میشود تا اینگونه IoC Containerهای ثالث بتوانند اطلاعات مفیدتری را از سرویسهای ثبت نشده ارائه دهند.
تنها حالتی که استفادهی از روش GetService را نیاز دارد، شرطی کردن ثبت و معرفی کردن سرویسها به IoC Container است؛ اگر سرویسی ثبت شده بود، آنگاه قطعه کدی اجرا شود.
- توابع خط فرمان - Command Line API
- توابع کنسول - Console API
<div id="first" class="content">Content1 with css class and id</div> <div class="content"> Content2 with css class <a class="links" href="#">Link1</a> <a href="#">Link2</a> </div> <div> Content3 without css class and id </div> <input type="button" onclick="myFunc()" value="Run myFunc" /> <input type="text" id="myInput" /> <script type="text/javascript"> function myFunc() { loop(1000); loop(50000); } function loop(number) { for (var i = 0; i < number; i++) { } } </script>
$$("div.content");
profile("myFunc Testing"); myFunc(); profileEnd();
- $(id)
معادل دستور document.getElementById است که یک المنت با id داده شده بر میگرداند .
$("first");
- $$(selector)
آرایه ای از المنتهای مطابق با selector داده شده بر میگرداند .
$$("div.content")
به تفاوت دو دستور توجه کنید . خروجی دستور اول ، یک المنت است و خروجی دستور دوم یک آرایه از المنت که بین [ و ] قرار گرفته اند .
برای آشنایی بیشتر با CSS Seletorها به این لینک مراجعه کنید : http://www.w3.org/TR/css3-selectors
- $x(xPathExpression)
آرایه ای از المنت هایی را بر میگرداند که با xPath داده شده مطابقت داشته باشند .
var objects = $x("html/body/div[2]/a") for(var i = 0; i < objects.length; i++) { console.log(objects[i]); }
برای آشنایی بیشتر با عبارات xPath به این لینک مراجعه کنید : http://www.w3schools.com/xpath
- dir(object)
تمام خصوصیات شیء ارسال شده را لیست میکند .
var objects = $x("html/body/div[2]/a") dir(objects);
- dirxml(node)
سورس یک المنت را بصورت درختواره ( tree ) پرینت میکند . همچنین با کلیک بروی هر node ، فایرباگ آن node را در تب html نمایش میدهد .
var node = $("first"); dirxml(node);
توجه کنید که این دستور فقط یک node دریافت میکند . برای همین اگر از دستور $$("#first") استفاده میکنید ، چون این دستور یک آرایه بر میگرداند ، باید اولین عضو آرایه را دریافت و ارسال کنید .
یعنی :
var node = $$("#first")[0]; dirxml(node);
- clear()
این دستور محیط console را خالی میکند . عملکرد این دستور معادل کلیک دکمهی Clear ( در بالا - چپ تب کنسول ) است .
- inspect(object[,tabName])
توسط این دستور میتوانید یک شیء را در مناسبترین تب فایرباگ یا یکی از تبهای مورد نظر خود ، Inspect کنید .
var node = $("first"); inspect(node); // inspect in html tab inspect(node,'dom'); // inspect in dom tab
- keys(object)
آرایه ای از "نام" تمام خصوصیات شیء ارسال شده بر میگرداند .
var obj = $("first"); keys(obj)
- values(object)
آرایه ای از "مقدار" تمام خصوصیات شیء ارسال شده بر میگرداند .
var obj = $("first"); values(obj)
- debug(fn) and undebug(fn)
این متدها یک BreakPoint در ابتدای تابع مشخص شده اضافه/حذف میکنند . ( در تب Script ) . به همین ترتیب هنگامی که تابع مورد نظر فراخوانی شود ، در نقطه ای که BreakPoint قرار داده شده توقف خواهد کرد .
البته میشود BreakPoint را دستی هم قرار داد . در اصل این تابع ، این عملیات را سادهتر میکند .
debug(myFunc); myFunc(); undebug(myFunc);
- monitor(fn) and unmonitor(fn)
این متدها برای فعال/غیرفعال کردن Logging فراخوانیهای یک تابع استفاده میشوند .
در حالت عادی برای پی بردن به اینکه یک تابع اجرا میشود یا نه ، در تابع مورد نظر یک alert قرار میدهیم و تست میکنیم . که این روش در برنامه برنامههای بزرگ صحیح نیست . زیرا در این حالت باید بین حجم زیادی کد به دنبال تابع مورد نظر بگردیم و سپس alert را قرار بدهیم و بعد اطمینان از صحت عملکرد تابع مجدد آن را حذف کرد ، که با اتلاف زمان و به خطر انداختن کدها همراه است .
اما با استفاده از این متدها ، تنها نیاز به داشتن اسم تابع داریم ( و نه مکان تابع در کدهای برنامه ) .
تست monitor :
monitor(myFunc); // now click on "Run myFunc" button
unmonitor(myFunc); // now click on "Run myFunc" button
- monitorEvents(object[, types]) and unmonitorEvents(object[, types])
این متدها عملیات Event Logging برای یک شیء را فعال/غیرفعال میکنند . در کنار شیء مورد نظر ، میتوان نوع رویداد را هم به متد ارسال کرد . در این صورت عملیات Logging فقط برای همان گروه رویداد/رویداد ، فعال/غیرفعال میشود .
منظور از گروه رویداد ، مجموعه رویدادهای یک شیء است . مثلا mousemove , moseover , mousedown , ... در گروه mouse قرار میگیرند . یعنی میتوانید با ارسال کلمهی mouse فقط رویدادهای mouse را تحت نظر بگیرید یا اینکه فقط یک رویداد را مشخص کنید ، مثل mousedown .
راه سادهتر فعال کردن Event Logging ، رفتن به تب Html ، راست کلیک کردن بروی المنت مورد نظر و فعال کردن گزینهی Log Events میباشد .
var obj = $("myInput"); monitorEvents(obj,'keypress');
نتیجه پس از فشردن چند دکمهی کیبورد در myInput :
توضیحات بیشتر : http://getfirebug.com/wiki/index.php/MonitorEvents - profile([title]) and profileEnd()
این متدها ، JavaScript Profiler را فعال/غیرفعال میکنند . هنگام فعال کردن میتوانید یک عنوان هم برای پروفایل مشخص کنید . در قسمت قبلی مقاله در مورد این قابلیت توضیحاتی ارائه شد .
سه را برای اجرای Profiler وجود دارد :
1 - کلیک بروی دکمهی Profiler در بالای تب کنسول .
2 - استفاده از کد console.profile("ProfileTitle") در کدهای جاوا اسکریپت .
3 - استفاده از متد profile("Profile Title") در خط فرمان .
profile("myFunc Testing"); myFunc(); profileEnd();
ستونهای Profiler :Function : نام تابع اجرا شده .
Calls : تعداد دفعات فراخوانی تابع .
Percent : زمان اجرای تابع در زمان کل ، به درصد .
Own Time : زمان اجرای تابع به تنهایی . برای مثال در کد ما ، زمان اجرای تابع myFunc به تنهایی تقریبا صفر است زیرا عمیاتی در خود انجام نمیدهد و زمان صرف شده در این تابع ، برای اجرای 2 با تابع loop است . این زمان ( Own Time ) زمان اجرای تابع ، منهای زمان صرف شده برای فراخوانی توابع دیگر است .
Time : زمان اجرای تابع از نقطهی آغاز تا پایان . مجموع زمان اجرای خود تابع به همراه زمان اجرای توابع فراخوانی شده . در کد ما ، این زمان ، مجموع زمان اجرای خود تابع به همراه دو بار فراخوانی تابع loop است .
Avg : میانگین زمان اجرای هربار تابع . فرمول : Avg = Time / Calls
Min & Max : حداقل و حداکثر زمان اجرای تابع .
File : نام فایل و شماره خطی که تابع در آن قرار دارد .
$.get('http://site-url', function(data) { //این تابع پس از پایان کار عملیات ایجکسی در آینده فراخوانی خواهد شد });
$.get('http://site-url/0', function(data0) { // callback #1 $.get('http://site-url/1', function(data1) { // callback #2 $.post('http://site-url/2', function(data2) { // callback #3 }); }); });
روشهای زیادی برای حل این مساله ارائه شدهاست و در حال حاضر کار کردن با promiseها متداولترین روش حل مدیریت فراخوانی کدهای همزمان جاوا اسکریپتی است. برای نمونه اگر از AngularJS استفاده کنید، سرویسهای آن برای دریافت اطلاعات از سرور، از یک چنین مفهومی استفاده میکنند.
Promise در جاوا اسکریپت چیست؟
شیء Promise، نمایانگر قراردادی است که در آینده میتواند مورد قبول واقع شود، یا رد گردد. بررسی این قرارداد، تنها یکبار میتواند رخ دهد (پذیرش یا رد آن). هنگامیکه این بررسی صورت گرفت (رد یا پذیرش آن و نه هردو)، یک callback برای اطلاع رسانی فراخوانی میگردد. سپس این callback میتواند یک Promise دیگر را سبب شود. به این ترتیب میتوان Promiseها را زنجیر وار به یکدیگر متصل کرد. برای نمونه jQuery به صورت توکار از promises پشتیبانی میکند:
// returns a promise $.get('http://site-url/0') .then(function(data) { // callback 1 // returns a promise return $.get('http://site-url/1'); }) .then(function(data) { // callback 2 // returns a promise return $.post('http://site-url/2'); }) .then(function(data) { // callback 3 });
در این حالت، هر callback حداقل سه کار را میتواند انجام دهد:
الف) یک promise دیگر را بازگشت دهد. نمونه آنرا با return $.get در کدهای فوق ملاحظه میکنید.
ب) خاتمه عادی. همینجا کار promise با مقدار بازگشت داده شده، پایان مییابد.
ج) صدور یک استثناء. سبب برگشت خوردن و عدم پذیرش promise میشود.
استفاده از Promises در سایر کتابخانهها
jQuery پیاده سازی توکاری از promises دارد؛ اما سایر کتابخانهها، مانند AngularJS ایی که مثال زده شده چطور عمل میکنند؟
استانداردی به نام +Promises/A جهت یک دست سازی پیاده سازیهای promise در جاوا اسکریپت پیشنهاد شدهاست. jQuery نیمی از آنرا پیاده سازی کردهاست؛ اما کتابخانهی دیگری به نام Q Library، پیاده سازی نسبتا مفصلتری را از این استاندارد ارائه میدهد. فریم ورک AngularJS نیز در پشت صحنه از همین کتابخانه برای پیاده سازی promises استفاده میکند.
آشنایی با کتابخانه Q
استفاده مقدماتی از Q همانند مثالی است که از jQuery ملاحظه کردید.
Q.fcall(callback1) .then(callback2);
Q.fcall(function() { return $.get('http://my-url'); }) .then(callback3);
function waitForClick() { var deferred = Q.defer(); $('#okButton').click(function() { deferred.resolve(); }); $('#cancelButton').click(function() { deferred.reject(); }); return deferred.promise; } Q.fcall(waitForClick) .then(function() { // ok button was clicked }, function() { // cancel button was clicked });
در ادامه کار، اینبار متد then، دو callback را قبول میکند. Callback اول پس از پذیرش قرار داد و Callback دوم پس از رد قرار داد، فراخوانی خواهد گردید.
در رنجیره تعریف شده، اگر معادلی برای reject درنظر گرفته نشده باشد، مانند مثال ذیل:
Q.fcall(myFunction1) .then(success1) .then(success2, failure1);
همچنین اگر نتیجهی success1 با شکست مواجه شود نیز failure1 فراخوانی میگردد. اما باید درنظر داشت که شکست success2، توسط failure1 مدیریت نمیشود.
Promises در AngularJS
در AngularJS امکانات کتابخانه Q توسط پارامتری به نام q$ در اختیار سرویسهای برنامه قرار میگیرد (تزریق میشود):
var app = angular.module("myApp", []); app.factory('dataSvc', function($http, $q){ var basePath="api/books"; getAllBooks = function(){ var deferred = $q.defer(); $http.get(basePath).success(function(data){ deferred.resolve(data); }).error(function(err){ deferred.reject("service failed!"); }); return deferred.promise; }; return{ getAllBooks:getAllBooks }; }); app.controller('HomeController', function($scope, $window, dataSvc){ function initialize(){ dataSvc.getAllBooks().then(function(data){ $scope.books = data; }, function(msg){ $window.alert(msg); }); } initialize(); });
اکنون در کنترلری که قرار است از این سرویس استفاده کند، متد then کتابخانه Q را ملاحظه میکنید که دو Callback متناظر resolve و reject مدیریت promise بازگشت داده شده را به همراه دارد. اگر عملیات Ajaxایی موفقیت آمیز باشد، شیء books را مقدار دهی میکند و اگر خیر، پیامی را به کاربر نمایش خواهد داد.
پشتیبانی مرورگرهای جدید از استاندارد Promise
در حال حاضر کروم 32 و نگارشهای شبانه فایرفاکس، Promise را که جزئی از استاندارد JavaScript شدهاست، به صورت توکار و بدون نیاز به کتابخانههای جانبی، پشتیبانی میکنند.
if (window.Promise) { // Check if the browser supports Promises var promise = new Promise(function(resolve, reject) { //asynchronous code goes here }); }
if (window.Promise) { console.log('Promise found'); var promise = new Promise(function(resolve, reject) { // async if (result) { resolve(data); } else { reject('error'); } }); promise.then(function(data) { console.log('Promise fulfilled.'); }, function(error) { console.log('Promise rejected.'); }); } else { console.log('Promise not available'); }
- مطالعهی مطالب گروه AutoMapper در سایت، دید خوبی را برای شروع به کار با آن فراهم میکنند و در اینجا قصد تکرار این مباحث پایهای را نخواهیم داشت. هدف بیشتر بررسی یک سری نکات پیشرفتهتر و عمیقتر است از کار با AutoMapper.
- آشنایی با Lazy loading و Eager loading در حین کار با EF
ساختار و پیشنیازهای برنامهی مطلب جاری
جهت سهولت پیگیری مطلب و تمرکز بیشتر بر روی مفاهیم اصلی مورد بحث، یک برنامهی کنسول را آغاز کرده و سپس بستههای نیوگت ذیل را به آن اضافه کنید:
PM> install-package AutoMapper PM> install-package EntityFramework
آشنایی با ساختار مدلهای برنامه
در اینجا ساختار جداول مطالب یک بلاگ را به همراه نویسندگان آنها، مشاهده میکنید:
public class BlogPost { public int Id { get; set; } public string Title { get; set; } public string Content { get; set; } [ForeignKey("UserId")] public virtual User User { get; set; } public int UserId { get; set; } } public class User { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public int Age { get; set; } public virtual ICollection<BlogPost> BlogPosts { get; set; } }
هدف از این مثال
فرض کنید اطلاعاتی که قرار است به کاربر نمایش داده شوند، توسط ViewModel ذیل تهیه میشود:
public class UserViewModel { public int Id { set; get; } public string Name { set; get; } public ICollection<BlogPost> BlogPosts { get; set; } }
تهیه نگاشتهای AutoMapper
برای مدیریت بهتر نگاشتهای AutoMapper توصیه شدهاست که کلاسهای Profile ایی را به شکل ذیل تهیه کنیم:
public class TestProfile : Profile { protected override void Configure() { this.CreateMap<User, UserViewModel>(); } public override string ProfileName { get { return this.GetType().Name; } } }
ثبت و معرفی پروفایلهای AutoMapper
پس از تهیهی پروفایل مورد نیاز، در ابتدای برنامه با استفاده از متد Mapper.Initialize، کار ثبت این تنظیمات صورت خواهد گرفت:
Mapper.Initialize(cfg => // In Application_Start() { cfg.AddProfile<TestProfile>(); });
روش متداول کار با AutoMapper جهت نگاشت اطلاعات User به ViewModel آن
در ادامه به نحو متداولی، ابتدا اولین کاربر ثبت شده را یافته و سپس با استفاده از متد Mapper.Map اطلاعات این شیء user به ViewModel آن نگاشت میشود:
using (var context = new MyContext()) { var user1 = context.Users.FirstOrDefault(); if (user1 != null) { var uiUser = new UserViewModel(); Mapper.Map(source: user1, destination: uiUser); Console.WriteLine(uiUser.Name); foreach (var post in uiUser.BlogPosts) { Console.WriteLine(post.Title); } } }
الف) یافتن اولین کاربر
ب) واکشی لیست مطالب او در یک کوئری دیگر
کاهش تعداد رفت و برگشتها به سرور با استفاده از متدهای ویژهی AutoMapper
در حالت متداول کار با EF، با استفاده از متد Include میتوان این Lazy loading را لغو کرد و در همان اولین کوئری، مطالب کاربر یافت شده را نیز دریافت نمود:
var user1 = context.Users.Include(user => user.BlogPosts).FirstOrDefault();
در این حالت، AutoMapper برای ساده سازی این مراحل، متدهای Project To را معرفی کردهاست:
var uiUser = context.Users.Project().To<UserViewModel>().FirstOrDefault();
بنابراین با استفاده از متدهای Project To میتوان از ذکر Includeهای EF صرفنظر کرد و همچنین دیگر نیازی به نوشتن متد Select جهت نگاشت دستی خواص مورد نظر به خواص ViewModel نیست.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
AM_Sample01.zip