Easy to get started sample reference microservice and container based application. Cross-platform on Linux and Windows Docker Containers, powered by .NET Core 2.0 and Docker engine. Supports Visual Studio 2017, VS for Mac and CLI based environments with Docker CLI, dotnet CLI, VS Code or any other code editor.
اشتراکها
چرخه عمر کانتینرها در داکر
در انتهای مطلب «فرمهای مبتنی بر قالبها در Angular - قسمت پنجم - ارسال اطلاعات به سرور» در مورد «بارگذاری اطلاعات drop down از سرور» بحث شد. در اینجا میخواهیم قبل از نمایش اطلاعات این drop down در رابط کاربری، بر روی سطر this.languages = data در VSCode، یک break-point را قرار دهیم و اطلاعات دریافتی از سرور را بررسی کنیم.
پیشنیازها
در اینجا فرض بر این است که موارد ذیل را نصب کردهاید:
- آخرین نگارش مرورگر Chrome
- افزونهی Debugger for Chrome که از آن برای دیباگ کدهای جاوا اسکریپتی و تایپاسکریپتی یکپارچهی با VSCode میتوان استفاده کرد.
تنظیمات VSCode جهت دیباگ برنامههای مبتنی بر Angular CLI
کدهای مطلب «فرمهای مبتنی بر قالبها در Angular - قسمت پنجم - ارسال اطلاعات به سرور» از انتهای بحث آن قابل دریافت هستند. این کدها را دریافت کرده و سپس پوشهی اصلی آنرا در VSCode باز کنید. اگر در ویندوز هستید با کلیک راست بر روی پوشه، گزینهی Open With Code ظاهر میشود و یا حتی میتوان از طریق خط فرمان به پوشهی اصلی برنامه مراجعه کرده و سپس دستور . code را صادر نمود.
در ادامه نیاز است دیباگر VSCode را تنظیم کنیم. اگر پیشتر هیچ تنظیمی را نداشته باشید، پس از مراجعهی به برگهی debug آن، بر روی دکمهی سبز رنگ Start Debugging آن کلیک کنید. در ادامه در منوی باز شده، گزینهی Chrome را انتخاب کنید:
اینکار سبب میشود تا فایل جدید vscode\launch.json. به پوشهی جاری اضافه شده و سپس تنظیمات دیباگر کروم در آن قرار گیرند.
حالت دوم شبیه به حالتی است که برنامهی مورد بحث جاری دارد: پیشتر دیباگری مانند NET Core. در آن تنظیم شدهاست. در این حالت، منوی drop down مربوط به دیباگرهای تنظیم شده را گشوده و سپس گزینهی آخر آن یعنی Add configuration را انتخاب کنید:
در اینجا نیز منوی Intellisense آن ظاهر شده و امکان انتخاب گزینهی Chrome را میدهد:
در نهایت هر دو حالت به ایجاد فایل جدید vscode\launch.json. و یا ویرایش آن منتهی میشوند. در اینجا تنها کاری را که باید انجام داد، تغییر پورت پیش فرض آن است:
- اگر از دستور ng serve استفاده میکنید، این پورت را به 4200 تغییر دهید (پورت پیش فرض این دستور است؛ برای تغییر آن، از پارامتر port-- در دستور ng serve استفاده کنید):
- اگر از دستورات dotnet watch run و سپس ng build -watch استفاده میکنید (اولی وب سرور آزمایشی NET Core. را راه اندازی میکند و دومی کار ساخت پیوستهی برنامهی Angular را انجام میدهد)، این پورت را بر روی 5000 تنظیم کنید:
آزمایش یک break point و بررسی مقادیر دریافتی از سرور
تا اینجا کاری را که انجام دادیم، به افزودن یک قطعه تنظیم جدید به فایل vscode\launch.json. خلاصه میشود.
در ادامه به کامپوننت employee-register.component.ts مراجعه کرده و سطر this.languages = data را تبدیل به یک سطر مستقل درون {} میکنیم تا بتوانیم بر روی آن break point قرار دهیم:
پس از آن از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دو پنجرهی کنسول مجزا را باز کنید. در اولی دستورات
و در دومی دستورات ذیل را اجرا کنید:
سپس به برگهی دیباگ مراجعه کرده و گزینهی جدید Launch Chrome for dotnet build & ng build را انتخاب و سپس بر روی دکمهی سبز رنگ اجرای آن کلیک کنید:
اکنون اگر صفحهی مشاهدهی فرم را در مرورگر کروم باز شده درخواست کنیم، به این break point خواهیم رسید؛ اما ... حاوی اطلاعات data نیست. برای رفع این مشکل نیاز است تنظیمات پیشفرض را به صورت ذیل بهبود بخشید:
- در این تنظیمات تکمیلی وجود runtimeArgs و userDataDir جهت مدیریت داشتن چندین وهلهی از کروم و باز بودن برگههای مختلف آن مفید است.
- تنظیم sourceMaps و همچنین مشخص سازی محل دقیق پوشهی قرارگیری فایلهای نهایی ng build که همان پوشهی wwwroot است در webRoot سبب خواهند شد تا اینبار break point ما حاوی اطلاعات واقعی data دریافتی از سرور باشند (با نزدیک کردن اشارهگر ماوس به data، اطلاعات تکمیلی آن ظاهر میشود):
پیشنیازها
در اینجا فرض بر این است که موارد ذیل را نصب کردهاید:
- آخرین نگارش مرورگر Chrome
- افزونهی Debugger for Chrome که از آن برای دیباگ کدهای جاوا اسکریپتی و تایپاسکریپتی یکپارچهی با VSCode میتوان استفاده کرد.
تنظیمات VSCode جهت دیباگ برنامههای مبتنی بر Angular CLI
کدهای مطلب «فرمهای مبتنی بر قالبها در Angular - قسمت پنجم - ارسال اطلاعات به سرور» از انتهای بحث آن قابل دریافت هستند. این کدها را دریافت کرده و سپس پوشهی اصلی آنرا در VSCode باز کنید. اگر در ویندوز هستید با کلیک راست بر روی پوشه، گزینهی Open With Code ظاهر میشود و یا حتی میتوان از طریق خط فرمان به پوشهی اصلی برنامه مراجعه کرده و سپس دستور . code را صادر نمود.
در ادامه نیاز است دیباگر VSCode را تنظیم کنیم. اگر پیشتر هیچ تنظیمی را نداشته باشید، پس از مراجعهی به برگهی debug آن، بر روی دکمهی سبز رنگ Start Debugging آن کلیک کنید. در ادامه در منوی باز شده، گزینهی Chrome را انتخاب کنید:
اینکار سبب میشود تا فایل جدید vscode\launch.json. به پوشهی جاری اضافه شده و سپس تنظیمات دیباگر کروم در آن قرار گیرند.
حالت دوم شبیه به حالتی است که برنامهی مورد بحث جاری دارد: پیشتر دیباگری مانند NET Core. در آن تنظیم شدهاست. در این حالت، منوی drop down مربوط به دیباگرهای تنظیم شده را گشوده و سپس گزینهی آخر آن یعنی Add configuration را انتخاب کنید:
در اینجا نیز منوی Intellisense آن ظاهر شده و امکان انتخاب گزینهی Chrome را میدهد:
در نهایت هر دو حالت به ایجاد فایل جدید vscode\launch.json. و یا ویرایش آن منتهی میشوند. در اینجا تنها کاری را که باید انجام داد، تغییر پورت پیش فرض آن است:
- اگر از دستور ng serve استفاده میکنید، این پورت را به 4200 تغییر دهید (پورت پیش فرض این دستور است؛ برای تغییر آن، از پارامتر port-- در دستور ng serve استفاده کنید):
{ "version": "0.2.0", "configurations": [ { "type": "chrome", "request": "launch", "name": "Launch Chrome with ng serve", "url": "http://localhost:4200/#", "webRoot": "${workspaceRoot}" } ] }
- اگر از دستورات dotnet watch run و سپس ng build -watch استفاده میکنید (اولی وب سرور آزمایشی NET Core. را راه اندازی میکند و دومی کار ساخت پیوستهی برنامهی Angular را انجام میدهد)، این پورت را بر روی 5000 تنظیم کنید:
{ "version": "0.2.0", "configurations": [ { "type": "chrome", "request": "launch", "name": "Launch Chrome for dotnet build & ng build", "url": "http://localhost:5000/#", "webRoot": "${workspaceRoot}" } ] }
آزمایش یک break point و بررسی مقادیر دریافتی از سرور
تا اینجا کاری را که انجام دادیم، به افزودن یک قطعه تنظیم جدید به فایل vscode\launch.json. خلاصه میشود.
در ادامه به کامپوننت employee-register.component.ts مراجعه کرده و سطر this.languages = data را تبدیل به یک سطر مستقل درون {} میکنیم تا بتوانیم بر روی آن break point قرار دهیم:
ngOnInit() { this.formPoster.getLanguages().subscribe( data => { this.languages = data; }, err => console.log("get error: ", err) ); }
پس از آن از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دو پنجرهی کنسول مجزا را باز کنید. در اولی دستورات
>npm install >ng build --watch
>dotnet restore >dotnet watch run
سپس به برگهی دیباگ مراجعه کرده و گزینهی جدید Launch Chrome for dotnet build & ng build را انتخاب و سپس بر روی دکمهی سبز رنگ اجرای آن کلیک کنید:
اکنون اگر صفحهی مشاهدهی فرم را در مرورگر کروم باز شده درخواست کنیم، به این break point خواهیم رسید؛ اما ... حاوی اطلاعات data نیست. برای رفع این مشکل نیاز است تنظیمات پیشفرض را به صورت ذیل بهبود بخشید:
{ "version": "0.2.0", "configurations": [ { "type": "chrome", "request": "launch", "name": "Launch Chrome for dotnet build & ng build", "url": "http://localhost:5000", "runtimeArgs": [ "--user-data-dir", "--remote-debugging-port=9222", "--disable-session-crashed-bubble" ], "sourceMaps": true, "trace": true, "webRoot": "${workspaceRoot}/wwwroot/", "userDataDir": "${workspaceRoot}/.vscode/chrome" } ] }
- تنظیم sourceMaps و همچنین مشخص سازی محل دقیق پوشهی قرارگیری فایلهای نهایی ng build که همان پوشهی wwwroot است در webRoot سبب خواهند شد تا اینبار break point ما حاوی اطلاعات واقعی data دریافتی از سرور باشند (با نزدیک کردن اشارهگر ماوس به data، اطلاعات تکمیلی آن ظاهر میشود):
- اگر از دستور ng serve استفاده میکنید، در این تنظیمات پورت را به 4200 و محل پوشهی wwwroot را به dist تغییر دهید (مطابق تنظیمات فایل angular-cli.json.).
نگارش AspNetCore.SignalR 1.0.0-alpha1-final چند روزی هست که منتشر شدهاست. در این مطلب قصد داریم یک برنامهی وب ASP.NET Core 2.0 را به همراه یک Hub ایجاد کرده و سپس این Hub را در یک کلاینت Angular (2+) مورد استفاده قرار دهیم.
پیشنیازها
برای دنبال کردن این مثال فرض بر این است که NET Core 2.0 SDK. و همچنین Angular CLI را نیز پیشتر نصب کردهاید. مابقی بحث توسط خط فرمان و ابزارهای dotnet cli و angular cli ادامه داده خواهند شد و الزامی به نصب هیچگونه IDE نیست و این مثال تنها توسط VSCode پیگیری شدهاست.
تدارک ساختار ابتدایی مثال جاری
ساخت برنامهی وب، توسط dotnet cli
ابتدا یک پوشهی جدید را به نام SignalRCore2Sample ایجاد میکنیم. سپس داخل این پوشه، پوشهی دیگری را به نام SignalRCore2WebApp ایجاد خواهیم کرد (تصویر فوق). از طریق خط فرمان به این پوشه وارد شده (در ویندوز، در نوار آدرس، دستور cmd.exe را تایپ و enter کنید) و سپس فرمان ذیل را صادر میکنیم:
این دستور، یک برنامهی جدید ASP.NET Core 2.0 را تولید خواهد کرد.
ساخت برنامهی کلاینت، توسط angular cli
سپس از طریق خط فرمان به پوشهی SignalRCore2Sample بازگشته و دستور ذیل را صادر میکنیم:
این دستور، یک برنامهی Angular را در پوشهی SignalRCore2Client تولید میکند (تصویر فوق).
اکنون که در پوشهی ریشهی SignalRCore2Sample قرار داریم، اگر در خط فرمان، دستور . code را صادر کنیم، VSCode هر دو پوشهی وب و client را با هم در اختیار ما قرار میدهد:
تکمیل پیشنیازهای برنامهی وب
پس از ایجاد ساختار اولیهی برنامههای وب ASP.NET Core و کلاینت Angular، اکنون نیاز است وابستگی جدید AspNetCore.SignalR را به آن معرفی کنیم. به همین جهت به فایل SignalRCore2WebApp.csproj مراجعه کرده و تغییرات ذیل را به آن اعمال میکنیم:
در اینجا ابتدا بستهی Microsoft.AspNetCore.SignalR اضافه شدهاست. همچنین Microsoft.DotNet.Watcher.Tools را نیز اضافه کردهایم تا بتوان از مزیت build تدریجی پروژه، به ازای هر تغییر صورت گرفته، استفاده کنیم.
پس از این تغییرات، دستور ذیل را در خط فرمان صادر میکنیم تا وابستگیهای پروژه نصب شوند:
البته اگر افزونهی #C مخصوص VSCode را نصب کرده باشید، تغییرات فایل csproj را دنبال کرده و پیام restore را نیز ظاهر میکند؛ تا همین دستور فوق را به صورت خودکار اجرا کند.
یک نکته: نگارش فعلی افزونهی #C مخصوص VSCode، با تغییر فایل csproj و restore وابستگیهای آن نیاز دارد یکبار آنرا بسته و سپس مجددا اجرا کنید، تا اطلاعات intellisense خود را به روز رسانی کند. بنابراین اگر VSCode بلافاصله کلاسهای مرتبط با بستههای جدید را تشخیص نمیدهد، علت صرفا این موضوع است.
پس از بازیابی وابستگیها، به ریشهی پروژهی برنامهی وب وارد شده و دستور ذیل را صادر کنید:
این دستور، پروژه را build کرده و سپس بر روی پورت 5000 ارائه میدهد. همچنین به ازای هر تغییری در فایلهای کدهای برنامه، به صورت خودکار برنامه را build کرده و مجددا ارائه میدهد.
تکمیل برنامهی وب جهت ارسال پیامهایی به کلاینتهای متصل به آن
پس از افزودن وابستگیهای مورد نیاز، بازیابی و build برنامه، اکنون نوبت به تعریف یک Hub است، تا از طریق آن بتوان پیامهایی را به کلاینتهای متصل ارسال کرد. به همین جهت یک پوشهی جدید را به نام Hubs به پروژهی وب افزوده و سپس کلاس جدید MessageHub را به صورت ذیل به آن اضافه میکنیم:
این کلاس از کلاس پایه Hub مشتق میشود. سپس در متد Send آن میتوان پیامهایی را به کلاینتهای متصل به برنامه ارسال کرد.
پس از تعریف این Hub، نیاز است به کلاس Startup مراجعه کرده و دو تغییر ذیل را اعمال کنیم:
الف) ثبت و معرفی سرویس SignalR
ابتدا باید SignalR را فعالسازی کرد. به همین جهت نیاز است سرویسهای آنرا به صورت یکجا توسط متد الحاقی AddSignalR در متد ConfigureServices به نحو ذیل معرفی کرد:
ب) ثبت مسیریابی دسترسی به Hub
پس از تعریف Hub، مرحلهی بعدی، مشخص سازی نحوهی دسترسی به آن است. به همین جهت در متد Configure، به نحو ذیل Hub را معرفی کرده و سپس یک path را برای آن مشخص میکنیم:
یعنی اکنون این Hub در آدرس ذیل قابل دسترسی است:
این آدرسی است که در کلاینت Angular، از آن برای اتصال به هاب، استفاده خواهیم کرد.
انتشار پیامهایی به تمام کاربران متصل به برنامه
آدرس فوق به تنهایی کار خاصی را انجام نمیدهد. از آن جهت اتصال کلاینتهای برنامه استفاده میشود و این کلاینتها پیامهای رسیدهی از طرف برنامه را از این آدرس دریافت خواهند کرد. بنابراین مرحلهی بعد، ارسال تعدادی پیام به سمت کلاینتها است. برای این منظور به HomeController برنامهی وب مراجعه کرده و آنرا به نحو ذیل تغییر میدهیم:
برای دسترسی به Hubهای تعریف شده میتوان از سیستم تزریق وابستگیها استفاده کرد. برای این منظور تنها کافی است Hub مدنظر را به عنوان آرگومان جنریک IHubContext تعریف کرد. سپس از طریق آن میتوان به این context، در قسمتهای مختلف برنامه دسترسی یافت و برای مثال پیامهایی را به کاربران ارائه داد.
در این مثال ابتدا View ذیل نمایش داده میشود:
کار آن فرستادن یک پیام به متد Index است. سپس این متد، به کمک context تزریق شدهی Hub پیامها، این پیام را به تمام کلاینتهای متصل ارسال میکند.
تکمیل برنامهی کلاینت Angular جهت نمایش پیامهای رسیدهی از طرف سرور
تا اینجا ساختار ابتدایی برنامهی Angular را توسط Angular CLI ایجاد کردیم. اکنون نیاز است وابستگی سمت کلاینت SignalR Core را نصب کنیم. به همین جهت از طریق خط فرمان به پوشهی SignalRCore2Client وارد شده و دستور ذیل را صادر کنید:
پرچم save آن سبب خواهد شد تا این وابستگی علاوه بر نصب، در فایل package.json نیز درج شود.
کلاینت رسمی signalr، هم جاوا اسکریپتی است و هم تایپاسکریپتی. به همین جهت به سادگی توسط یک برنامهی تایپ اسکریپتی Angular قابل استفاده است. کلاسهای آنرا در مسیر node_modules\@aspnet\signalr-client\dist\src میتوانید مشاهده کنید.
در ابتدا، فایل app.component.ts را به نحو ذیل تغییر میدهیم:
در اینجا در ابتدا، کلاس HubConnection از ماژول aspnet/signalr-client@ دریافت شدهاست. سپس بر این اساس در ngOnInit، یک وهله از آن که به مسیر Hub تعریف شدهی برنامه اشاره میکند، ایجاد خواهد شد. هر زمانیکه پیامی از سمت سرور دریافت گردید، این پیام را به لیست messages، که یک آرایه است اضافه میکنیم. در آخر برای راه اندازی این اتصال، متد start آنرا فراخوانی خواهیم کرد. در اینجا میتوان یک متد سمت سرور را فراخوانی کرد و یا برقراری اتصال را در کنسول developers مرورگر نمایش داد.
آرایهی messages را به نحو ذیل توسط یک حلقه در قالب این کامپوننت نمایش خواهیم داد:
پس از آن به ریشهی پروژهی کلاینت مراجعه کرده و دستور ذیل را صادر میکنیم تا برنامهی Angular ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده شود:
در این حالت برنامه در آدرس http://localhost:4200/ قابل دسترسی خواهد بود.
همانطور که مشاهده میکنید، پیام خطای ذیل را صادر کردهاست:
علت اینجا است که برنامهی Angular بر روی پورت 4200 کار میکند و برنامهی وب ما بر روی پورت 5000 تنظیم شدهاست. به همین جهت نیاز است CORS را در برنامهی وب تنظیم کرد تا امکان یک چنین دسترسی صادر شود.
برای این منظور به فایل آغازین برنامهی وب مراجعه کرده و سرویسهای AddCors را به مجموعهی سرویسهای برنامه اضافه میکنیم:
پس از آن در متد Configure، این سیاست دسترسی باید مورد استفاده قرار گیرد؛ و گرنه این تنظیمات کار نخواهد کرد. محل قرارگیری آن نیز باید پیش از سایر تنظیمات باشد:
اکنون اگر مجددا برنامهی Angular را Refresh کنیم، در console توسعه دهندگان مرورگر، مشاهده خواهیم کرد که اتصال برقرار شدهاست:
در آخر برای آزمایش برنامه، به آدرس http://localhost:5000 یا همان برنامهی وب، مراجعه کرده و پیامی را ارسال کنید. بلافاصله مشاهده خواهید کرد که این پیام توسط کلاینت Angular دریافت شده و نمایش داده میشود:
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید: SignalRCore2Sample.zip
برای اجرا آن، ابتدا به پوشهی SignalRCore2WebApp مراجعه کرده و دو فایل bat آنرا به ترتیب اجرا کنید. اولی وابستگیهای برنامه را بازیابی میکند و دومی برنامه را بر روی پورت 5000 ارائه میدهد.
سپس به پوشهی SignalRCore2Client مراجعه کرده و در آنجا نیز دو فایل bat ابتدایی آنرا به ترتیب اجرا کنید. اولی وابستگیهای برنامهی Angular را بازیابی میکند و دومی برنامهی Angular را بر روی پورت 4200 اجرا خواهد کرد.
پیشنیازها
برای دنبال کردن این مثال فرض بر این است که NET Core 2.0 SDK. و همچنین Angular CLI را نیز پیشتر نصب کردهاید. مابقی بحث توسط خط فرمان و ابزارهای dotnet cli و angular cli ادامه داده خواهند شد و الزامی به نصب هیچگونه IDE نیست و این مثال تنها توسط VSCode پیگیری شدهاست.
تدارک ساختار ابتدایی مثال جاری
ساخت برنامهی وب، توسط dotnet cli
ابتدا یک پوشهی جدید را به نام SignalRCore2Sample ایجاد میکنیم. سپس داخل این پوشه، پوشهی دیگری را به نام SignalRCore2WebApp ایجاد خواهیم کرد (تصویر فوق). از طریق خط فرمان به این پوشه وارد شده (در ویندوز، در نوار آدرس، دستور cmd.exe را تایپ و enter کنید) و سپس فرمان ذیل را صادر میکنیم:
dotnet new mvc
ساخت برنامهی کلاینت، توسط angular cli
سپس از طریق خط فرمان به پوشهی SignalRCore2Sample بازگشته و دستور ذیل را صادر میکنیم:
ng new SignalRCore2Client
اکنون که در پوشهی ریشهی SignalRCore2Sample قرار داریم، اگر در خط فرمان، دستور . code را صادر کنیم، VSCode هر دو پوشهی وب و client را با هم در اختیار ما قرار میدهد:
تکمیل پیشنیازهای برنامهی وب
پس از ایجاد ساختار اولیهی برنامههای وب ASP.NET Core و کلاینت Angular، اکنون نیاز است وابستگی جدید AspNetCore.SignalR را به آن معرفی کنیم. به همین جهت به فایل SignalRCore2WebApp.csproj مراجعه کرده و تغییرات ذیل را به آن اعمال میکنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web"> <PropertyGroup> <TargetFramework>netcoreapp2.0</TargetFramework> </PropertyGroup> <ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.All" Version="2.0.0" /> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.SignalR" Version="1.0.0-alpha1-final" /> </ItemGroup> <ItemGroup> <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.VisualStudio.Web.CodeGeneration.Tools" Version="2.0.0" /> <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.DotNet.Watcher.Tools" Version="2.0.0" /> </ItemGroup> </Project>
پس از این تغییرات، دستور ذیل را در خط فرمان صادر میکنیم تا وابستگیهای پروژه نصب شوند:
dotnet restore
یک نکته: نگارش فعلی افزونهی #C مخصوص VSCode، با تغییر فایل csproj و restore وابستگیهای آن نیاز دارد یکبار آنرا بسته و سپس مجددا اجرا کنید، تا اطلاعات intellisense خود را به روز رسانی کند. بنابراین اگر VSCode بلافاصله کلاسهای مرتبط با بستههای جدید را تشخیص نمیدهد، علت صرفا این موضوع است.
پس از بازیابی وابستگیها، به ریشهی پروژهی برنامهی وب وارد شده و دستور ذیل را صادر کنید:
dotnet watch run
تکمیل برنامهی وب جهت ارسال پیامهایی به کلاینتهای متصل به آن
پس از افزودن وابستگیهای مورد نیاز، بازیابی و build برنامه، اکنون نوبت به تعریف یک Hub است، تا از طریق آن بتوان پیامهایی را به کلاینتهای متصل ارسال کرد. به همین جهت یک پوشهی جدید را به نام Hubs به پروژهی وب افزوده و سپس کلاس جدید MessageHub را به صورت ذیل به آن اضافه میکنیم:
using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.SignalR; namespace SignalRCore2WebApp.Hubs { public class MessageHub : Hub { public Task Send(string message) { return Clients.All.InvokeAsync("Send", message); } } }
پس از تعریف این Hub، نیاز است به کلاس Startup مراجعه کرده و دو تغییر ذیل را اعمال کنیم:
الف) ثبت و معرفی سرویس SignalR
ابتدا باید SignalR را فعالسازی کرد. به همین جهت نیاز است سرویسهای آنرا به صورت یکجا توسط متد الحاقی AddSignalR در متد ConfigureServices به نحو ذیل معرفی کرد:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddSignalR(); services.AddMvc(); }
ب) ثبت مسیریابی دسترسی به Hub
پس از تعریف Hub، مرحلهی بعدی، مشخص سازی نحوهی دسترسی به آن است. به همین جهت در متد Configure، به نحو ذیل Hub را معرفی کرده و سپس یک path را برای آن مشخص میکنیم:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { app.UseSignalR(routes => { routes.MapHub<MessageHub>(path: "message"); });
http://localhost:5000/message
انتشار پیامهایی به تمام کاربران متصل به برنامه
آدرس فوق به تنهایی کار خاصی را انجام نمیدهد. از آن جهت اتصال کلاینتهای برنامه استفاده میشود و این کلاینتها پیامهای رسیدهی از طرف برنامه را از این آدرس دریافت خواهند کرد. بنابراین مرحلهی بعد، ارسال تعدادی پیام به سمت کلاینتها است. برای این منظور به HomeController برنامهی وب مراجعه کرده و آنرا به نحو ذیل تغییر میدهیم:
using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; using Microsoft.AspNetCore.SignalR; using SignalRCore2WebApp.Hubs; namespace SignalRCore2WebApp.Controllers { public class HomeController : Controller { private readonly IHubContext<MessageHub> _messageHubContext; public HomeController(IHubContext<MessageHub> messageHubContext) { _messageHubContext = messageHubContext; } public IActionResult Index() { return View(); // show the view } [HttpPost] public async Task<IActionResult> Index(string message) { await _messageHubContext.Clients.All.InvokeAsync("Send", message); return View(); } } }
در این مثال ابتدا View ذیل نمایش داده میشود:
@{ ViewData["Title"] = "Home Page"; } <form method="post" asp-action="Index" asp-controller="Home" role="form"> <div class="form-group"> <label label-for="message">Message: </label> <input id="message" name="message" class="form-control"/> </div> <button class="btn btn-primary" type="submit">Send</button> </form>
تکمیل برنامهی کلاینت Angular جهت نمایش پیامهای رسیدهی از طرف سرور
تا اینجا ساختار ابتدایی برنامهی Angular را توسط Angular CLI ایجاد کردیم. اکنون نیاز است وابستگی سمت کلاینت SignalR Core را نصب کنیم. به همین جهت از طریق خط فرمان به پوشهی SignalRCore2Client وارد شده و دستور ذیل را صادر کنید:
npm install @aspnet/signalr-client --save
کلاینت رسمی signalr، هم جاوا اسکریپتی است و هم تایپاسکریپتی. به همین جهت به سادگی توسط یک برنامهی تایپ اسکریپتی Angular قابل استفاده است. کلاسهای آنرا در مسیر node_modules\@aspnet\signalr-client\dist\src میتوانید مشاهده کنید.
در ابتدا، فایل app.component.ts را به نحو ذیل تغییر میدهیم:
import { Component, OnInit } from "@angular/core"; import { HubConnection } from "@aspnet/signalr-client"; @Component({ selector: "app-root", templateUrl: "./app.component.html", styleUrls: ["./app.component.css"] }) export class AppComponent implements OnInit { hubPath = "http://localhost:5000/message"; messages: string[] = []; ngOnInit(): void { const connection = new HubConnection(this.hubPath); connection.on("send", data => { this.messages.push(data); }); connection.start().then(() => { // connection.invoke("send", "Hello"); console.log("connected."); }); } }
آرایهی messages را به نحو ذیل توسط یک حلقه در قالب این کامپوننت نمایش خواهیم داد:
<div> <h1> The messages from the server: </h1> <ul> <li *ngFor="let message of messages"> {{message}} </li> </ul> </div>
ng serve -o
همانطور که مشاهده میکنید، پیام خطای ذیل را صادر کردهاست:
Failed to load http://localhost:5000/message: Response to preflight request doesn't pass access control check: No 'Access-Control-Allow-Origin' header is present on the requested resource. Origin 'http://localhost:4200' is therefore not allowed access.
برای این منظور به فایل آغازین برنامهی وب مراجعه کرده و سرویسهای AddCors را به مجموعهی سرویسهای برنامه اضافه میکنیم:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddSignalR(); services.AddCors(options => { options.AddPolicy("CorsPolicy", builder => builder .AllowAnyOrigin() .AllowAnyMethod() .AllowAnyHeader() .AllowCredentials()); }); services.AddMvc(); }
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { app.UseCors(policyName: "CorsPolicy");
در آخر برای آزمایش برنامه، به آدرس http://localhost:5000 یا همان برنامهی وب، مراجعه کرده و پیامی را ارسال کنید. بلافاصله مشاهده خواهید کرد که این پیام توسط کلاینت Angular دریافت شده و نمایش داده میشود:
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید: SignalRCore2Sample.zip
برای اجرا آن، ابتدا به پوشهی SignalRCore2WebApp مراجعه کرده و دو فایل bat آنرا به ترتیب اجرا کنید. اولی وابستگیهای برنامه را بازیابی میکند و دومی برنامه را بر روی پورت 5000 ارائه میدهد.
سپس به پوشهی SignalRCore2Client مراجعه کرده و در آنجا نیز دو فایل bat ابتدایی آنرا به ترتیب اجرا کنید. اولی وابستگیهای برنامهی Angular را بازیابی میکند و دومی برنامهی Angular را بر روی پورت 4200 اجرا خواهد کرد.
دستور dotnet run مطابق مستندات آن وابستهاست به دستور dotnet build. بنابراین با فراخوانی آن نیازی به اجرای صریح دستور dotnet build نیست.
البته اگر وابستگیهای پروژه دریافت نشدهاند (عدم انتخاب گزینهی restore در تصاویر فوق)، با دستور dotnet restore هم میتوان همان کار بازیابی را انجام داد.
The command depends on the dotnet build command to build the code.
مطالب
آشنایی اولیه با gRPC
در مقالهی قبلی بطور کلی با Protocol Buffers آشنا شدیم. در این قسمت با gRPC آشنا شده و همچنین به پیاده سازی یک سرور و کلاینت، با استفاده از gRPC پرداخته که توسط آن به تبادل اطلاعات با یکدیگر میپردازند.
مدل و سرویسها بصورت واضحی نوشته شدهاند؛ SayHello با ورودی HelloRequest و خروجی HelloReply تعیین شدهاست.
از طریق Grpc.Tools میتوانیم protobufهای خود را بصورت خودکار بعد از build تولید نماییم. در csproj آیتم زیر را اضافه کرده و آدرس protobuf را تعیین مینماییم.
حال کافی است کدهای زیر را جایگزین نماییم:
همانطور که مشاهده میکنید، مدلها و سریسها بصورت خودکار تولید شدهاند (ضمن اینکه میتوانستیم بصورت دستی نیز protobuf را برای زبان دلخواه خود تولید نماییم).
فرض کنید فایل generate شده در پوشهی proto قرار گرفته به نام "helloworld.pb.go"
gRPC یک فریم ورک مدرن و متن باز با کارآیی بالاست. توسط گوگل پیاده سازی شده و جزء انجمن CNCF میباشد (مثل Docker & Kubernetes) که بر روی سیستم عاملهای متعددی اجرا میشود. به صورت خیلی کارا میتواند سرویسهای متعددی را به یکدیگر متصل کرده و همچنین از امکاناتی همچون load balancing, monitoring, tracing, health checking, authentication به صورت خیلی ساده پشتیبانی میکند. بسایر سریع و همچنین Low Latency است. مستقل از یک زبان برنامه نویسی خاص هست و برای streaming بسیار مناسب است و همچنین برای سیستمهای توزیع شده پیشنهاد میشود و به راحتی قابل توسعه و نگهداری است.
راجع به مزایای gRPC بسیار صحبت کردیم. برای طراحی سرویسهای متعددی که با یکدیگر در ارتباط هستند، مناسب میباشد. از HTTP/2 به صورت پیشفرض استفاده میکند (راجع به تفاوت HTTP/2 و HTTP1 اینجا را مطالعه بفرمایید).
شاید بزرگترین مشکلی که در حال حاضر دارد این است که REST را پشتیبانی نمیکند. بدین معنا که شما از طریق browser نمیتوانید یک در خواست را به یک سرور پیاده سازی شده توسط gRPC بصورت مستقیم ارسال کنید. راه حل اول برای حل این مشکل، پیاده سازی یک restful gateway با ابزار دلخواه خود و بقیه سرویسها بعد از آن به هم از طریق gRPC ارتباط برقرا میکنند، یا راه حل بهتر اینکه از grpc-gateway استفاده شود. ابزاری است که به کمک آن میتوانید سیستم خود را با REST یکپارچه سازی نمایید (هر چند راههای دیگری برای وصل شدن از مرورگر به یک سرور gRPC با استفاده از کتابخانههای third party میسر شده، اما خارج از موضوع بحث است و مطالعهی بیشتر را به خواننده واگذار میکنم)
قدم اول در پیاده سازی یک سرور/کلاینت با استفاده از gRPC، آشنایی با protocol buffers هست. برای آشنایی، به مقالهی قبلی رجوع فرمایید. تمامی پیاده سازیهای ما از روی کدهای تولید شده از تعاریف protocol bufferهایی هست که نوشتهایم.
حال فرض کنید میخواهیم یک سرور gRPC را با استفاده از #C نوشته و پیاده سازی نماییم:
۱) قدم اول قطعا نوشتن protobuf میباشد. همانطور که در مقالهی قبلی ذکر شده است، به صورت زیر، مدل و همچنین متدهای لازم را معرفی مینماییم و نام آن را helloworld.proto قرار میدهیم.
syntax = "proto3"; package helloworld; service Greeter { rpc SayHello (HelloRequest) returns (HelloReply) {} } message HelloRequest { string name = 1; } message HelloReply { string message = 1; }
۲) حالا کافی است یک پروژهی Console را ساخته و ابتدا پکیجهای زیر را نصب نماییم.
Google.Protobuf grpc Grpc.Tools
<ItemGroup> <Protobuf Include="helloworld.proto" /> </ItemGroup>
using System; using System.Collections.Generic; using System.Threading.Tasks; using Helloworld; using Grpc.Core; namespace ServerGrpc { class GreeterImpl : Greeter.GreeterBase { public override Task<HelloReply> SayHello(HelloRequest request, ServerCallContext context) { System.Console.WriteLine("request made!"); return Task.FromResult(new HelloReply { Message = "Hello " + request.Name }); } } class Program { const int Port = 50051; public static void Main(string[] args) { Server server = new Server { Services = { Greeter.BindService(new GreeterImpl()) }, Ports = { new ServerPort("localhost", Port, ServerCredentials.Insecure) } }; server.Start(); Console.WriteLine("Greeter server listening on port " + Port); Console.WriteLine("Press any key to stop the server..."); Console.ReadKey(); server.ShutdownAsync().Wait(); } } }
سرور را بر روی پورت مشخصی ایجاد کرده و همچنین سرویس مورد نظرمان را پیاده سازی کردهایم؛ به صورت فوق همه چیز به سادهترین صورت در نظر گرفته شده است.
gRPC به صورت خودکار از پروتکل امن ssl استفاده میکند؛ اما برای راحتی کار ما از آن استفاده نکردهایم.
نکته: فایلهای generate شده را از طریق آدرس زیر میتوانید پیدا کنید:
obj/Debug/netcoreapp2.2(یا نسخهی دیگری که استفاده میکنید)
حالا بنا داریم یک کلاینت را با یک زبان برنامه نویسی کاملا مجزا نوشته و به سرور grpc متصل شویم. این کلاینت را با زبان Go خواهیم نوشت (بدیهی است میتوان جای زبانهای برنامه نویسی کلاینت و سرور را تغییر داد).
نکته: خیلی وارد جزیات زبان Go نمیشویم و فقط اشارهای به موارد کلی خواهیم کرد.
ابتدا باید از روی protobuf کد مربوط به Go را تولید نماییم؛ به صورت زیر:
protoc helloworld.proto --go_out=plugins=grpc:.
یک فایل به نام main.go ساخته و کدهای زیر را وارد مینماییم.
package main import ( "fmt" "golang.org/x/net/context" "google.golang.org/grpc" "gosample/proto" ) func main() { initial() } func initial(){ conn, _ := grpc.Dial("localhost:50051", grpc.WithInsecure()) defer conn.Close() client := helloworld.NewGreeterClient(conn) data, _ := client.SayHello(context.Background(), &helloworld.HelloRequest{Name : "Ali"}) fmt.Println(data) }
به سرور به صورت insecure متصل شده ایم؛ آخر برنامه connection را میبندیم و SayHello را فراخوانی کرده و جواب را بر روی خروجی نمایش میدهیم.
نکته: gosample اسم پروژهای است که من ساختهام و proto آدرس پوشهای است که فایل تولید شدهی grpc داخل آن قرار گرفتهاست؛ بقیه نیز کتابخانههای لازم برای کار با grpc میباشد.
نکته: gRPC برای streaming دیتا بسیار مناسب است (هم یکطرفه و همینطور دو طرفه).
نکته: به دلیل سادگی کار با ابزارهای مختلف، انتخاب خیلی خوبی برای سیستمهای توزیع شدهاست؛ همانطور که مشاهده کردید به راحتی قابلیت تعامل بین زبانهای برنامه نویسی متعددی برقرار است.
نکتهی آخر: از وارد شدن به موارد ریز اجتناب کردهام و صرفا این مقاله جهت آشنایی و دید کلی نسبت به این موضوع در نظر گرفته شدهاست.
اشتراکها
اجرای PHP بر روی NET Core.
معرفی :
Svelte یک رویکرد جدید برای ایجاد رابط کاربری است که به ما کمک میکند صفحاتی پویا به صورت SPA با کارآیی و کیفیت بالا و همچنین کمترین حجم کد تولید کنیم. تفاوت اصلی svelte با رقبای سنتی خود مانند vue - React - angular این است که Svelte تنها یک فریم ورک نیست، بلکه درواقع یک کامپایلر است که همین موضوع سبب شده توجه زیادی را اخیرا به خود جلب کند. در فریم ورکهای سنتی، تمام عملیات در browser انجام میشود یا بهتر است بگوییم در run-time؛ ولی svelte تمام این عملیات را زمان build شدن برنامه شما انجام میدهد و کد جاوا اسکریپتی بدون هیچ وابستگی به هیچ پکیجی تولید میکند. نکته دیگری که باید به آن اشاره کنم این است که برخلاف سایر فریم ورکها، svelte از virtual DOM استفاده نمیکند! در بخشهای بعد در مورد virtual DOM و معایب آن بیشتر صحبت خواهیم کرد.
مقایسه مختصر فریم ورکهای معتبر :
مقایسههایی که در ادامه قصد دارم به اشتراک بگذارم، بر مبنای سه بخش Performance - size - lines of code است که به صورت مختصر با هم بررسی خواهیم کرد و کاری با جزئیات این مقایسه نداریم؛ چرا که هدف از نشان دادن این مقایسه صرفا این است که شاید برای ما سوال شود چرا باید یا بهتر است به این فریم ورک اهمیت بدهیم.
- Performance : کارآیی - که در ارتباط با مدت زمان پاسخ گویی و قابل استفاده شدن برنامه میباشد. (مقایسه به درصد - هرچه بیشتر عملکرد بهتر)
در مقایسه اول، اکثر فریم ورکها، امتیازی بالای 90 درصد دارند که در واقع نشان دهنده این است شما از هرکدام از این موارد استفاده کنید، چندان تفاوتی را احساس نخواهید کرد.
با توجه به اینکه svelte به نسبت بقیه این فریم ورکها که خیلی از آنها کاملا جا افتاده هستند، بسیار جدید است و جای بهبود دارد از نظر performance عملکرد قابل قبولی از خود نشان داده است.
- Size : اندازه - که نشان دهنده حجم نهایی فایلهای تولید شده ( Css-Html-JavaScript ) فریم ورک است. این مقایسه اندازه فریم ورک و تمام وابستگیهای آن است که به bundle نهایی برنامه اضافه شده است (هر چه اندازه فایل کمتر باشد بهتر است چراکه توسط کاربر نهایی زودتر دانلود میشود).
در مقایسه size یکی از دلایل محبوبیت این کامپایلر را مشاهده میکنید که تفاوت قابل توجهی نسبت به سایر فریم ورکها دارد.
- Lines of Code : تعداد خطوط کد - نشان دهنده این است که یک نویسنده بر اساس این فریم ورکها چند سطر کد را باید برای تهیهی یک برنامهی جدید بنویسد.
نکته دیگری که باید اینجا بهش اشاره کنم، ساده بودن svelte است. این سادگی سبب میشود میزان کدنویسی برای ساخت یک برنامه به مراتب کمتر از فریم ورکهای دیگر باشد. که در نتیجه بازدهی استفاده از آن را بالاتر خواهد برد.
برای کسب اطلاعات بیشتر و مطالعه منبع این مقایسه میتوانید به این لینک مراجعه نمایید.
نتیجه گیری : ( مزایا - معایب )
درمورد مزایای استفاده از svelte میتوان به راحتی کارکردن با آن، حجم بسیار کم کدهای نهایی برنامه و عملکرد مناسب آن و همینطور استفاده نکردن از virtualDom اشاره کرد؛ چرا که برای اولین بار کدهای تولید شده به معنای واقعی واکنش گرا خواهند بود.
هرچند معایبی هم شاید داشته باشد که قبل از هر چیز بهتر است به آنها اشاره کنم. بزرگترین و شاید تنها ایرادی که من میتوانم از این فناوری بگیرم این است که خالق این تکنولوژی یک نفر است! angular توسط شرکت google توسعه داده میشود. react توسط فیسبوک توسعه داده میشود. vue درست است که شرکت بزرگی آن را توسعه نمیدهد ولی نتیجه یک کار تیمی و چند صد نفر برنامه نویس مختلف است که به صورت open source به توسعه آن میپردازند. شاید این تنها نکته منفی باشد که اعتماد به این تکنولوژی را سخت کرده است.
دانلود و نصب :
پیش نیاز :
قبل از هرچیز برای نصب Svelte به Node.Js نیاز داریم. قبل از شروع کار، از نصب بودن آن اطمینان حاصل نمایید.
ساخت اولین برنامه :
npx degit sveltejs/template my-svelte-project cd my-svelte-project npm install npm run dev
البته با استفاده از اسکریپت dev، کدهای ما برای زمان برنامه نویسی بهینه شدهاند و چندان برای پابلیش و استفاده مناسب نیستند؛ لذا برای تولید کدهای مناسب برای محصول نهایی میتوانیم از دستور npm run build استفاده کنیم.
در بخش بعد به بررسی ساختار فایلها و کدهای ایجاد شده Svelte میپردازیم.