نظرات مطالب
استفاده از افزونه‌ی jsTree در ASP.NET MVC
سلام آقای نصیری من از این افزونه استفاده کردم و خوب بود ولی در پروژه ای نیاز به tree Grid دارم در Asp.net MVC ممنون میشم نمونه ای که رایگان و سبک باشه معرفی کنید.
نظرات مطالب
نمایش ساختارهای درختی توسط jqGrid
- مراجعه کنید به مجموعه مثال‌های آن در اینجا. مواردی مانند «Functionality -> Add tree node» در آن مستند شده‌اند.
- یک مثال دیگر در اینجا
- مجموعه پرسش و پاسخ‌های stack overflow هم در این زمینه مفید است.
نظرات مطالب
کوئری هایی با قابلیت استفاده ی مجدد
سلام 
شاهین جان بابت مطلب بسیار عالی بود.
می خواستم نظرت در مورد اینکه برای گرفتن کوئری با قابلیت مجدد از این روش استفاده بشود چیست ؟
و برای کوئری با قابلیت مجدد کدام روش بهینه‌تر می‌باشد ؟


مطالب
xamarin.android قسمت سوم
Theme
برای اینکه بتوانیم ظاهر گرافیکی layout‌ها را کنترل نماییم، از Theme که مجموعه‌ای از styleهای گرافیکی می‌باشد، استفاده می‌کنیم. در اندروید مجموعه‌ای از تم‌های از پیش ساخته شده که به آنها Builtin Theme نیز گفته می‌شود می‌توانیم استفاده کنیم. تم‌ها ظاهر گرافیکی کلیه کنترل‌های Layout را با نام‌های زیر، کنترل می‌کنند:
statusBarColor
textColorPrimary
colorAccent
ColorPrimary
WindowBackground

اگر ساختار زیر را در یک صفحه استاندارد برنامه‌های موبایل را در نظر بگیریم، styleها هر بخش، یک نام منحصر به فرد دارد:



اگر بخواهیم از style‌های از پیش طراحی شده‌ی اندروید استفاده نماییم، ابتدا میتوانیم در صفحه‌ی layout در زامارین، style مربوطه را از بخش Theme استفاده کرده و نتیجه را مشاهده کنیم. ولی تغییر style سبب تغییر layout در زمان اجرا نمی‌شود. هرگاه بخواهیم از styleهای استاندارد یا builtin اندروید استفاده نماییم، در Activity توسط خصوصیت Theme با فرمت:
[Activity(Theme = "@style/NameThem")]
تم را به‌عنوان تم داخلی وسپس نام کامل تم را می‌نویسیم.
 
CustomTheme
در طراحی فرم‌ها ممکن است بخواهیم از یک استایل خاص builtin استفاده کنیم؛ ولی ممکن است بعضی از استایل‌های آن را استفاده نکنیم، مانند تمی که از قبل استفاده شده‌است، از روش زیر استفاده می‌کنیم:
- بر روی دایرکتوری value راست کلیک میکنیم. گزینه add new item را انتخاب و یک فایل xmlfile را با نام style ایجاد میکنیم.
- style‌های جدید منابع application می‌باشند که در بخش resource از آن‌ها استفاده میکنیم. هر استایل جدید را توسط Style Tag مشخص میکنیم و در خصوصیت Name، نام Style را مشخص میکنیم.
ممکن است در یک Style نتوانیم و یا نخواهیم تمامی Style‌های مورد نیاز را تامین کنیم. از این رو توسط Parent، یک StyleBuition تعریف نموده که این Styleها از آن مشتق می‌شوند. اگر در Theme جدید گزینه‌ها مشخص شوند، تم اصلی تغییر نمی‌کند. در غیر اینصورت تمامی گزینه‌های تعریف شده در تم جدید از ThemParent مقدار دهی می‌شود.
توسط item می‌توان یک style را تعریف نمود. در Activity توسط
 [Activity(Theme = "@style/NameThem")]
می‌توانیم استایل سفارشی شده خودمان را مشخص کنیم.

<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<resources>
  <style name="MainTheme" parent="Theme.AppCompat.Light.DarkActionBar">
     <item name="windowNoTitle">true</item>
     <item name="windowActionBar">false</item>
  </style>
</resources>
 
  
Navigation Menu
کتابخانه متریال دیزاین کتابخانه جدیدی می‌باشد که به اندروید اضافه شده‌است. توسط  آن می‌توانیم کنترل‌های جدید را با استایل‌های جدید برای Appهای اندروید، تولید کنیم. ابتدا نیاز به نصب Component‌های ذیل در زامارین می‌باشد.
 
استفاده که از کتابخانه متریال دیزاین
برای اینکه بتوانیم Navigation menu را ایجاد کنیم، باید از نیوگت، کتابخانه‌های Appcompat و Designlibrary را انتخاب و نصب نماییم و اگر نگارش ویژوال استودیوی شما 15.7.3باشد، از ابتدا بصورت اتوماتیک نصب شده است و احتیاجی به این مراحل نمی‌باشد. بدیهی است در زمان نصب باید از نرم افزار‌های تحریم گذر نیز استفاده کرد.
  
ساخت Menu
NavigationMenu، منوی اصلی منو می‌باشد که با Swipping از گوشه راست به چپ، باز یا بسته می‌شود یا با کلیک بر روی دکمه‌ی Menu بر روی Toolbar، منو را باز یا بسته میکند.
قدم اول: نصب منو
منظور همان اضافه کردن کتابخانه‌ها است.
قدم دوم:
ابتدا باید گزینه‌های منو را در یک فایل xml تعریف نمود. هر گزینه‌ی آن از دو بخش متن اصلی منو و ID منو تشکیل شده‌است.
بر روی دایرکتوری Resource راست کلیک کرده و یک دایرکتوری یا پوشه را به نام Menu ایجاد می‌کنیم. بر روی دایرکتوری منو، راست کلیک کرده و یک فایل Xml را به آن اضافه می‌کنیم. برای آنکه بتوانیم در این فایل دستورات ساخت منو را نوشته و به نحوی که توسط اندروید قابل خواندن و تبدیل به منو باشد، ساختار منو را از آدرس زیر ویژوال استودیو دانلود میکنیم.
 <menu xmlns:android="http://schemas.android.com/apk/res/android">

توسط Group مجموعه گزینه‌های منو را را معرفی میکنیم.
هر گزینه در منو ی اصلی توسط یک آیتم مشخص میشود. برای آنکه هنگام کلیک بر روی هر گزینه از طریق برنامه نویسی بتوانیم گزینه انتخاب شده را شناسایی کنیم، یک آی دی منحصر بفرد را به هر گزینه اختصاص میدهیم. زمانیکه بر روی یک گزینه کلیک میشود، توسط این ID‌ها میتوانیم شناسایی کنیم کدام گزینه انتخاب شده‌است.
خصوصیت Android :Title متن اصلی منو را مشخص میکند.
 <?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<menu xmlns:android="http://schemas.android.com/apk/res/android">
  <group android:checkableBehavior="single">
     <item android:id="@+id/menuItemHome" android:title="صفحه اصلی"></item>
     <item android:id="@+id/menuItemInsertProduct" android:title="ورود کالا جدید" ></item>
     <item android:id="@+id/menuItemListProduct" android:title="مشاهده کالاها"></item>
     <item android:id="@+id/menuItemExit"  android:title="خروج"></item>
  </group>
</menu>

سپس باید در Layout مورد نظر همانند صفحه Main، ساختار اصلی برنامه شامل Toolbar و Menu را بصورت زیر تعریف نماییم:
<android.support.v7.widget.Toolbar
  android:layout_width="match_parent"
  android:id="@+id/toolbar1"
  android:background="#33B86C"
  android:minHeight="?android:attr/actionBarSize"
  android:layout_height="wrap_content">
</android.support.v7.widget.Toolbar>

ساختار منو به صورت زیر است:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<menu xmlns:android="http://schemas.android.com/apk/res/android">
  <group android:checkableBehavior="single">
    <item android:id="@+id/menuItemHome" android:title="صفحه اصلی"></item>
    <item android:id="@+id/menuItemInsertProduct" android:title="ورود کالا جدید" ></item>
    <item android:id="@+id/menuItemListProduct" android:title="مشاهده کالاها"></item>
    <item android:id="@+id/menuItemExit"  android:title="خروج"></item>
  </group>
</menu>
در Linearlayout ریشه، گزینه Fitssystemwindow را true میکنیم که سایز linearlayout را با سایز موبایل جدید اندازه می‌کند. سپس از toolbox، کنترل Toolbarرا به پنجره اضافه میکنیم که در بالای صفحه قرار می‌گیرد.
toolbar اضافه شده، toolbar استاندارد قبل از متریال دیزاین میباشد. در واقع toolbar اول، Toolbar استاندارد اندروید می‌باشد. برای آنکه از Toolbar متریال دیزاین استفاده کنیم، کنترل‌های متریال دیزاین در بخش supportlibrary اضافه میشود و Toolbar متریال دیزاین را اضافه میکنیم. علامت ؟ یعنی اینکه می‌خواهیم از اندازه سیستمی استفاده کنیم. اگر بخواهیم حداقل سایز Toolbarبر اساس پیش فرض در دستگاه‌های مختلف باشد، از علامت Android :attr ? استفاده میکنیم. اگر بخواهیم حداقل ارتفاع پیشنهادی اندروید در هر موبایل متصل شود، از خصوصیت Action Bar Size  استفاده میکنیم. این خصوصیت زمانی عمل میکند که Height  آن Wrapcontent باشد.
گذاشتن دکمه منو: برای آنکه بتوانیم دکمه منو را به Toolbar اضافه کنیم، از دکمه Image Button استفاده میکنیم که یک دکمه‌ی معمولی می‌باشد ولی خلاصه‌ی آن عکس است. در خصوصیت Back ground دکمه، بصورت زیر نام فایل آیکن منو را در دایرکتوری Drawable، مشخص میکنیم و خصوصیت src آن‌را null می‌کنیم تا تصویری بجز تصویر انتخابی نباشد.
برای آنکه بتوانیم پنجره اصلی منو را به صورتیکه دارای قابلیت حرکت به راست و چپ باشد، ایجاد کنیم، از کنترلی به‌نام  Drowerlayout استفاده میکنیم که بر روی صفحه قرار میگیرد. DrawerLayout در linearlayout ریشه قرار میگیرد و یا بعد از ToolBar و حتما باید خصوصیت fitsystemwindow کنترل Drawer را True کنیم. جهت نمایش گزینه‌های اصلی در Drawer از کنترل NavigationٰView استفاده می‌کنیم.
گزینه‌های منو در کنترلی به نام Navigationview قرار دارد. این کنترل باید در Drawerlayout قرار گیرد. توسط فضای نام منو، محل فایل xml را که منو درون آن قرار گرفته است، مشخص می‌کنیم. آدرس این دستور در این مسیر می‌باشد:
 xmlns:app="http://schemas.android.com/apk/res-auto"
Layout gravity  آن را end  قرار میدهیم که از سمت راست قرار بگیرد. Fit system Window را هم True میکنیم تا گزینه‌های داخل آن‌را هم Fit کند. Theme باید از نوع تم‌های متریال دیزاین و با کلمه Them . App Compact. ligth.NoActionBar باشد. برای آنکه اکتیویتی‌ها، متریال دیزاین را ساپورت کنند، میتوان از کلاس  App compact Activity  استفاده کنیم. Tool bar بصورت پیش فرض لیبل اکتیویتی را نشان می‌دهد و دستور زیر عنوان Toolbar را حذف میکند.
 SupportActionBar.SetDisplayShowTitleEnabled(false);
 
مدیریت گزینه‌های منو
به محض انتخاب یک گزینه درون NavigationView، رخدادی به نام NavigationItemSelected صادر می‌شود که توسط آن میتوانیم گزینه‌ی انتخاب شده را از طریق برنامه نویسی مدیریت کنیم. این کنترل در Android.Support.V7.Widget و NameSpace بالا قرار میگیرد. سپس یک رخ‌داد گردان را با نام navigationItemSelected پیاده سازی می‌کنیم. اطلاعات مربوط به گزینه‌ی انتخاب شده، در پارامتر دوم از این تابع NavigationView.NavigationItemSelectedEventArgs ذخیره می‌شود. ID، آیتم انتخاب شده در فایل Menu را باز می‌گرداند.
        var navigationview = this.FindViewById<NavigationView>(Resource.Id.navigationView1);
        navigationview.NavigationItemSelected += Navigationview_NavigationItemSelected;
        private void Navigationview_NavigationItemSelected(object sender, NavigationView.NavigationItemSelectedEventArgs e)
        {
            Intent intent = null;
            switch (e.MenuItem.ItemId)
            {
                case Resource.Id.menuItemHome:

                    break;
                case Resource.Id.menuItemExit:
                    Finish();
                    break;
                case Resource.Id.menuItemInsertProduct:

                    break;
                case Resource.Id.menuItemListProduct:

                    break;
            }
        }
 
مدیریت اکتیویتی‌ها توسط Menu
با انتخاب گزینه Menu باید اکتیویتی مربوطه انتخاب شود. بنابراین برای هر گزینه‌ی منو یک Layout و اکتیویتی را ایجاد می‌کنیم و اجرا میکنیم. ولی در اکتیویتی جدید Toolbar وجود ندارد.
 
تکنیک ادغام:
برای آنکه در Layoutهای مختلف، تولبار و منو و یا هر View دیگری را بصورت مشترک استفاده کنیم، یک فایل xml را به دایرکتوری Layout اضافه می‌کنیم. دستور Merge میتواند تمام layoutها را به درون layoutهای دیگر مانند home,insert ادغام و یا تزریق کند. جهت استفاده از Merge در layoutهای دیگر نیاز به Id منحصر به فرد می‌باشد.
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<merge xmlns:android="http://schemas.android.com/apk/res/android" 
    xmlns:app="http://schemas.android.com/apk/res-auto" android:id="@+id/toolbarlayout">
    <android.support.v7.widget.Toolbar android:layout_width="match_parent" android:id="@+id/toolbar1" android:background="#33B86C" android:minHeight="?android:attr/actionBarSize" android:layout_height="wrap_content">
        <ImageButton android:layout_width="wrap_content" android:layout_height="wrap_content" android:id="@+id/imageButton1" android:background="@drawable/mainmenu" android:layout_gravity="end" />
    </android.support.v7.widget.Toolbar>
    <android.support.v4.widget.DrawerLayout android:layout_width="match_parent" android:layout_height="match_parent" android:id="@+id/drawerLayout1" android:fitsSystemWindows="true">
        <android.support.design.widget.NavigationView android:minWidth="25px" android:minHeight="25px" android:layout_width="200dp" android:layout_height="match_parent" android:layout_gravity="end" app:menu="@menu/menu" android:id="@+id/navigationView1" android:fitsSystemWindows="true" />
    </android.support.v4.widget.DrawerLayout>
</merge>

در اکتیویتی‌های دیگر باید Toolbar و مدیریت گزینه‌های منو با کد‌های مشابه Main انجام شود.
        private void Navigationview_NavigationItemSelected(object sender, NavigationView.NavigationItemSelectedEventArgs e)
        {
            Intent intent = null;
            switch (e.MenuItem.ItemId)
            {
                case Resource.Id.menuItemHome:
                    intent = new Intent(this, typeof(MainActivity));
                    break;
                case Resource.Id.menuItemExit:
                    Finish();
                    break;
                case Resource.Id.menuItemInsertProduct:
                    intent = new Intent(this, typeof(InsertActivity));
                    break;
                case Resource.Id.menuItemListProduct:
                    intent = new Intent(this, typeof(ListProductsActivity));
                    break;
            }
            if (intent != null) { }
        }
بنابراین دستورات xmlTollbar  و darawer layout در تمامی Layoutها و دستورات سی شارپ، کنترل کننده Toolbar و منو در تمامی اکتیویتی‌ها تکرار شده‌اند.
 
حل مشکلات Layout
یک فایل Xml را به Layout  اضافه می‌کنیم و درون آن Tag merge و کد‌های مشترک Drawer out و Toolbar را داخل تگ Merge اضافه می‌کنیم. جهت استفاده از کدهای (مقدار فایل ایکس ام ال ساخته شده که Tag merge داخل آن است)  Merge، در layout های دیگر، از دستور Include  استفاده می‌کنیم.
نام لی‌آوت را در خصوصیت Layout اضافه می‌کنیم. برای آنکه کد‌های سی شارپ کنترل کننده‌ی Toolbar و Menu چندین Toolbar وجود دارد که در یکی از آن‌ها یک کلاس واسط از کلاس app compat Activity  را به ارث میبریم. تابع Protected را از آن بازنویسی کرده و تمام کد‌های مدیریت Toolbar و منو را در آن پیاده سازی می‌کنیم. تمام اکتیویتی‌های برنامه را از این کلاس به ارث می‌بریم. بنابراین تابع InitieToolbar به تمامی فرزندان نیز به ارث برده می‌شود. در زمان اجرای دستورات، this ، اکتیویتی جاری می‌باشد.
    public class BaseAcitivity : AppCompatActivity
    {
        protected void InitieToolbar()
        {
            var toolbar = this.FindViewById<widgetV7.Toolbar>(Resource.Id.toolbar1);
            this.SetSupportActionBar(toolbar);
            //SupportActionBar.SetDisplayShowTitleEnabled(false);
            var imagebutton = toolbar.FindViewById<ImageButton>(Resource.Id.imageButton1);
            imagebutton.Click += Imagebutton_Click;
            var navigationview = this.FindViewById<NavigationView>(Resource.Id.navigationView1);
            navigationview.NavigationItemSelected += Navigationview_NavigationItemSelected;
        }

        private void Navigationview_NavigationItemSelected(object sender, NavigationView.NavigationItemSelectedEventArgs e)
        {
            Intent intent = null;
            switch (e.MenuItem.ItemId)
            {
                case Resource.Id.menuItemHome:
                    intent = new Intent(this, typeof(MainActivity));
                    break;
                case Resource.Id.menuItemExit:
                    Finish();
                    break;
                case Resource.Id.menuItemInsertProduct:
                    intent = new Intent(this, typeof(InsertActivity));
                    break;
                case Resource.Id.menuItemListProduct:
                    intent = new Intent(this, typeof(ListProductsActivity));
                    break;
            }
            if (intent != null)
                StartActivity(intent);
        }

        private void Imagebutton_Click(object sender, EventArgs e)
        {
            var drawerlayout = this.FindViewById<DrawerLayout>(Resource.Id.drawerLayout1);
            if (drawerlayout.IsDrawerOpen(Android.Support.V4.View.GravityCompat.End) == false)
            {
                drawerlayout.OpenDrawer(Android.Support.V4.View.GravityCompat.End);
            }
            else
            {
                drawerlayout.CloseDrawer(Android.Support.V4.View.GravityCompat.End);
            }
        }
    }
 
اگر بخواهیم یک تم در تمامی اکتیویتی‌ها  به صورت سراسری استفاده شود، از فایل تنظمیات اندروید بنام AndroidManifest در دایرکتوری Properties استفاده می‌کنیم و در  بخش Application Theme، نام تم را مشخص میکنیم:
 android:theme="@style/Theme.AppCompat.Light.NoActionBar"
 

ساخت TabPage
پیشنیاز: نصب کتابخانه‌های متریال دیزاین همانند قبل و طبق ورژن Sdk نصب شده
اگر بخواهیم چندین صفحه را بر روی یکدیگر Stack و یا Overload نماییم، از Tabpage استفاده می‌کنیم. صفحاتی‌که از TabPage استفاده می‌کنند، با انگشت جابجا میشوند و همانند برنامه‌ی واتساپ Fragment می‌باشند و هر Fragment دارای layout و اکتیویتی مربوط به خود می‌باشد. معماری layout آن بصورت زیر است:


ToolBar، در بالای فرم قرار می‌گیرد. TabLayou که بصورت TabPage آن‌ها را به عهده دارد. Viewpager مدیریت Layout‌ها را به هنگام Swipe یا جابجایی به عهده دارد.
یک layout را برای Toolbar قرار می‌دهیم. سپس Layout اصلی main را طراحی میکنیم. پس از اضافه کردن ToolBar، ابزار TabLayout را در بخش SupportLibrary متریال دیزاین انتخاب و در صفحه می‌کشیم. TabLayout در پایین Toolbar قرار می‌گیرد و با انتخاب رنگ یکسان برای هر دو، متصل و یکنواخت به نظر می‌رسد. سپس از Layout از Toolbar آیتم ViewPager را بر روی صفحه قرار می‌دهیم. اگر LayoutWeight آن را یک قرار دهیم، تمام ارتفاع صفحه را به ما تخصیص می‌دهد. زمانیکه در TabLayout تب‌ها جابجا می‌شوند یا بر روی یک آیکن کلیک می‌شود، صفحه مربوطه در بخش ViewPager به کاربر نمایش داده میشود. هر Page یک فرگمنت می‌باشد. به ازای هر فرگمنت یک Layout به دایرکتوری layout اضافه کرده و به ازای هر layoutFragment یک Activity Fragment را اضافه می‌کنیم. یک اکتیویتی از نوع را Android.Support.v4.AppFragment ایجاد میکنیم.
    public class Fragment1 : Android.Support.V4.App.Fragment
    {
        public override void OnCreate(Bundle savedInstanceState)
        {
            base.OnCreate(savedInstanceState);
        }
        public override View OnCreateView(LayoutInflater inflater,
      ViewGroup container, Bundle savedInstanceState)
        {
            return inflater.Inflate(Resource.Layout.FragmentLayout1, container, false);
        }
    }
ابتدا باید viewpager در Layout اصلی را پیدا کرده و با دستور زیر به Tablayout متصل کنیم:
 var tablayout = FindViewById<Android.Support.Design.Widget.TabLayout>(Resource.Id.tabLayout1);
var viewpager = FindViewById<ViewPager>(Resource.Id.viewPager1);
tablayout.SetupWithViewPager(viewpager);
زمانیکه آیکن را در TabLayout انتخاب میکنیم یا با انگشت Swipe میکنیم، به ترتیب بین صفحات که از Position صفحه آغاز شده‌اند، حرکت می‌کنیم، باید فرگمنت همان Position را نشان دهیم و این مدیریت توسط بخشی به‌نام Adapter انجام میشود. یک Adapter را به کنترلر اضافه میکنیم و از کلاس Fragment pager adapter به ارث می‌بریم. بر روی کلاس Fragment pager adapter ، دکمه‌های کنترل و نقطه را میزنیم و سپس کلاس را پیاده سازی می‌کنیم. در این حالت دو تابع را به ما می‌دهد: تابع Get item .count مجددا بر روی کلاس پدر راست کلیک میکنیم. در تابع کانت تعداد کل صفحه‌ها را (Layout ها) را انتخاب میکنیم. هرگاه از یک صفحه به صفحه‌ی دیگری انتقال پیدا کنیم، موقعیت صفحه جدیدی که از یک شروع میشود را به تابع Get Item بر اساس موقعیت Object  از fragment مربوطه new کرده و بعنوان خروجی باز می‌گرداند.
    class TabFragmentAdapter : FragmentPagerAdapter
    {
        public TabFragmentAdapter(FragmentManager fm) : base(fm)
        {
        }
        public override int Count => 3;
        public override Fragment GetItem(int position)
        {
            switch (position)
            {
                case 0: return new Fragment1();
                case 1: return new Fragment2();
                case 2: return new Fragment3();
                default: return new Fragment1();
            }
        }


        //int f1() { return 100; }
        //int f1 => 100;
    }
و در اکتیویتی اصلی، کد زیر را برای Load فرگمنت‌ها نیز قرار می‌دهیم:
 viewpager.Adapter = new TabFragmentAdapter(this.SupportFragmentManager);
  
آیکن برای TabPage
سپس اگر بخواهیم آیکن‌های Tab را به ترتیب تعریف کنیم، از تابع Gettabat استفاده میکنیم. پارامتر ورودی آن موقعیت Tab page میباشد و Set icon هم آیکن‌های دایرکتوری Drawable را انتخاب میکند.
 tablayout.GetTabAt(0).SetIcon(Resource.Drawable.iconCall);
 

نمایش متن همراه با عکس
 اگر بخواهیم آیکن‌های تب پیج را سفارشی کنیم، از Layout استفاده میکنیم که عرض و ارتفاع آن wrap Content  باشند و درون آن یک Text view که معادل Lable میباشند، قرار میدهند:
 View iconlayout1 = LayoutInflater.Inflate(Resource.Layout.custom_TabIconLayout, null);
var txt = iconlayout1.FindViewById<TextView>(Resource.Id.tabTextIcon);
txt.Text = "تماس";
txt.SetCompoundDrawablesWithIntrinsicBounds(Resource.Drawable.iconCall, 0, 0, 0);
tablayout.GetTabAt(0).SetCustomView(iconlayout1);

کدهای مطلب جاری برای دریافت: Navigation-TabPage-samples.zip
مطالب
بهبود SEO برنامه‌های Angular
یکی از موارد مهم بهینه سازی صفحات سایت برای موتورهای جستجو، افزودن عنوانی مناسب، به همراه توضیحات و واژه‌های کلیدی، twitter card ،Facebook Graph و امثال آن‌ها است. برای این منظور Angular به همراه سرویس‌هایی است که امکان افزودن این متاتگ‌ها را به صورت پویا مهیا می‌کنند.


آشنایی با امکانات بسته‌ی angular/platform-browser@

در ماژول angular/platform-browser@، دو سرویس Meta و Title، امکان تغییر پویای متاتگ‌های صفحه‌ی جاری را مهیا می‌کنند. برای نمونه فرض کنید قصد دارید یک چنین متاتگ‌هایی را به صفحه‌ی جاری اضافه کنید:
<head>
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
    <link rel="icon" type="image/x-icon" href="favicon.ico">
    <title>newTitle ...</title>
    <base href="/">
    <meta name="description" content="Angular meta service">
<meta name="author" content="DNT">
<meta name="keywords" content="Angular, Meta Service">
<meta name="twitter:card" content="summary">
<meta name="twitter:site" content="@my_site">
<meta name="twitter:title" content="Front-end Web Development">
<meta name="twitter:description" content="Learn frontend web development...">
<meta name="twitter:image" content="https://site/images/image.png">
<meta name="author" content="Other Author">
</head>
قدم اول انجام اینکار، تزریق سرویس‌های توکار Meta و Title به سازنده‌ی کامپوننت جاری است:
import { Component, OnInit } from "@angular/core";
import { Meta, Title } from "@angular/platform-browser";

@Component({
  selector: "app-seo-tests",
  templateUrl: "./seo-tests.component.html",
  styleUrls: ["./seo-tests.component.css"]
})
export class SeoTestsComponent implements OnInit {

  constructor(private metaService: Meta, private titleService: Title) {
  }
در ادامه متدهای مختلف این سرویس‌ها را بررسی خواهیم کرد:

افزودن یک یا چند متاتگ

متد addTag سرویس Meta، کار افزودن پویای یک متا تگ جدید را به همراه ویژگی‌های name و content آن، انجام می‌دهد. در ذیل چندین مثال از آن‌را مشاهده می‌کنید. در اینجا یا می‌توان از متد addTag استفاده کرد که تنها یک متاتگ را به صفحه اضافه می‌کند و یا از متد addTags کمک گرفت که می‌تواند آرایه‌ای از متاتگ‌ها را به صورت پویا به صفحه‌ی جاری اضافه کند:
    // addTag & addTags
    this.metaService.addTag({ name: "description", content: "How to optimize your Angular App for search engine and other crawlers." });
    this.metaService.addTag({ name: "author", content: "DNT" });
    this.metaService.addTag({ name: "keywords", content: "Angular, Meta Service" });
    // Or
    this.metaService.addTags([
      { name: "description", content: "How to optimize your Angular App for search engine and other crawlers." },
      { name: "author", content: "DNT" },
      { name: "keywords", content: "Angular, Meta Service" }
    ], false); // --> forceCreation = false

    this.metaService.addTag({ name: "twitter:card", content: "summary_large_image" });
    this.metaService.addTag({ name: "twitter:site", content: "@my_site" });
    this.metaService.addTag({ name: "twitter:title", content: "Front-end Web Development" });
    this.metaService.addTag({ name: "twitter:description", content: "Learn frontend web development..." });
    this.metaService.addTag({ name: "twitter:image", content: "https://site/images/image.png" });
    // Or
    this.metaService.addTags([
      { name: "twitter:card", content: "summary_large_image" },
      { name: "twitter:site", content: "@my_site" },
    ], false); // --> forceCreation = false
هر دو متد addTag و addTags دارای پارامتر boolean دومی به نام forceCreation نیز هستند. برای مثال اگر این پارامتر را به true تنظیم کنید، این متاتگ حتی اگر وجود هم داشته باشد، یکبار دیگر به صفحه اضافه خواهد شد.


دریافت محتوای متاتگ‌های موجود

با استفاده از متد getTag می‌توان یک متاتگ مشخص را به صورت HTMLMetaElement دریافت کرد:
    // getTag & getTags
    const viewport = this.metaService.getTag("name=viewport");
    if (viewport) {
      console.log(viewport.content); // width=device-width, initial-scale=1
    }
    const author = this.metaService.getTag("name=author");
    if (author) {
      console.log(author.content); // DNT
    }

    this.metaService.addTag({ name: "author", content: "DNT" });
    this.metaService.addTag({ name: "author", content: "Other Author" }, true);
    const authors = this.metaService.getTags("name=author");
    console.log(authors[0]); // <meta name="author" content="DNT">
    console.log(authors[1]); // <meta name="author" content="Other Author">
کار متد getTags بازگشت تمام متاتگ‌هایی با attribute-selector یکسان است. برای مثال در اینجا دوبار متاتگ author به صفحه اضافه شده‌است و خروجی getTags به همراه دو عنصر است.


به روز رسانی متاتگ‌های موجود

می‌توان از متد updateTag برای تغییر محتوای متاتگی موجود، استفاده کرد:
    // updateTag
    this.metaService.addTag({ name: "twitter:card", content: "summary_large_image" });
    this.metaService.updateTag({ name: "twitter:card", content: "summary" }, `name='twitter:card'`);

    this.metaService.updateTag({ name: "description", content: "Angular meta service" });
در اینجا اگر پارامتر اختیاری دوم ذکر نشود، جستجوی یافتن عناصر، بر اساس name ذکر شده صورت می‌گیرد و سپس content آن‌ها به روز می‌شود.


حذف تگ‌های موجود

در اینجا می‌توان از دو متد removeTag که یک attribute-selector را دریافت می‌کند و یا removeTagElement که یک HTMLMetaElement را توسط متد getTag دریافت می‌کند، برای حذف کامل این تگ‌ها استفاده کرد:
    // removeTag & removeTagElement
    this.metaService.removeTag("charset");
    // Or
    const chartsetTag = this.metaService.getTag("charset");
    if (chartsetTag) {
      this.metaService.removeTagElement(chartsetTag);
    }


تنظیم عنوان صفحه‌ی جاری

سرویس توکار دیگری به نام Title امکان تغییر عنوان صفحه‌ی جاری را به صورت پویا میسر می‌کند:
    // Setting the browser page Title in an Angular app
    const currentTitle = this.titleService.getTitle();
    console.log(currentTitle);
    this.titleService.setTitle("newTitle ...");
متد getTitle، عنوان فعلی صفحه را باز می‌گرداند و متد setTitle، این عنوان را به روز رسانی می‌کند.


طراحی سرویسی برای افزودن پویای متاتگ‌ها به صفحات مختلف سایت

می‌توان شبیه به مطلب «نمایش Breadcrumbs در برنامه‌های Angular» به قسمت data مسیریابی، اطلاعات عنوان صفحه و همچنین  metaTags آن‌را اضافه کرد:
const routes: Routes = [
  {
    path: "seo", component: SeoTestsComponent,
    data: {
      title: "Page Title",
      metaTags: {
        description: "Page Description or some content here",
        keywords: "some, keywords, here, separated, by, a comma"
      }
    }
  }
];
سپس سرویسی را طراحی نمود که با پایان یافتن مسیریابی فعلی، این تنظیمات را به صورت خودکار انجام دهد و نیازی نباشد تا مدام به تمام کامپوننت‌ها، سرویس‌های Meta و Title را به صورت دستی اضافه کرد و این اطلاعات را تغییر داد.
به همین جهت سرویس SEO را در مسیر src\app\core\seo-service.ts به صورت ذیل ایجاد می‌کنیم:
import { Injectable } from "@angular/core";
import { Title, Meta } from "@angular/platform-browser";
import { Router, NavigationEnd, ActivatedRouteSnapshot } from "@angular/router";

@Injectable()
export class SeoService {

  constructor(private titleService: Title, private metaService: Meta, private router: Router) { }

  enableSeo() {
    this.router.events
      .filter(event => event instanceof NavigationEnd)
      .distinctUntilChanged()
      .subscribe(() => {
        this.addMetaData(this.router.routerState.snapshot.root);
      });
  }

  private addMetaData(root: ActivatedRouteSnapshot): void {
    if (root.children && root.children.length) {
      this.addMetaData(root.children[0]);
    } else if (root.data) {
      this.setTitle(root.data);
      this.setMetaTags(root.data);
    }
  }

  private setMetaTags(routeData: { [name: string]: any; }) {
    const routeDataMetaTagsKey = "metaTags";
    const metaTags = routeData[routeDataMetaTagsKey];
    if (!metaTags) { return; }
    for (const tag in metaTags) {
      if (metaTags.hasOwnProperty(tag)) {
        const newTag = { name: tag, content: metaTags[tag] };
        console.log("new tag", newTag);
        this.metaService.addTag(newTag);
      }
    }
  }

  private setTitle(routeData: { [name: string]: any; }) {
    const routeDataTitleKey = "title";
    const title = routeData[routeDataTitleKey];
    if (title) {
      console.log("new title", title);
      this.titleService.setTitle(title);
    }
  }
}
توضیحات:
در اینجا در ابتدای کار مشترک رخ‌داد NavigationEnd سیستم مسیریابی خواهیم شد:
    this.router.events
      .filter(event => event instanceof NavigationEnd)
      .distinctUntilChanged()
      .subscribe(() => {
        this.addMetaData(this.router.routerState.snapshot.root);
      });
هر زمانیکه رخ‌داد مرور صفحه‌ی جاری به پایان رسید، بر اساس مسیر ریشه‌ی آن، متد addMetaData فراخوانی می‌شود. این متد، یک متد بازگشتی است. از این جهت که مسیر جاری می‌تواند حاصل مرور یک مسیر والد و سپس چندین مسیر تو در توی فرزند و والد آن باشد.
سپس در این متد خاصیت data مسیرنهایی را خوانده و کلیدهای title و metaTags آن‌را استخراج می‌کنیم و سپس توسط متدهای this.titleService.setTitle و this.metaService.addTag، این عنوان و متاتگ‌های جدید را به صورت پویا به صفحه اضافه خواهیم کرد.

پس از تعریف این سرویس، برای معرفی آن به برنامه، ابتدا آن‌را به قسمت providers مربوط به CoreModule اضافه می‌کنیم:
import { SeoService } from "./seo-service";

@NgModule({
  providers: [
    SeoService
  ]
})
export class CoreModule {}
و در آخر به فایل app.component.ts مراجعه کرده و این سرویس را فعالسازی می‌کنیم:
import { SeoService } from "./core/seo-service";

export class AppComponent {
  constructor(private seoService: SeoService) {
    this.seoService.enableSeo();
  }
}
از این پس تمام مسیرهای برنامه به صورت خودکار تحت نظر قرار گرفته و درصورتیکه خاصیت data آن‌ها دارای کلیدهای title و metaTags باشند، به صورت خودکار پردازش خواهند شد.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
React 16x - قسمت 9 - ترکیب کامپوننت‌ها - بخش 3 - Lifecycle Hooks
کامپوننت‌ها در طول چرخه‌ی عمر خود، از چندین مرحله عبور می‌کنند. اولین مرحله، mount نام دارد و زمانی رخ می‌دهد که وهله‌ای از یک کامپوننت، ایجاد و به DOM افزوده شده‌است. در این حالت تعدادی متد خاص را می‌توان به کامپوننت خود اضافه کرد که به صورت خودکار توسط React فراخوانی می‌شوند. به این متدها Lifecycle Hooks می‌گویند. در طی مرحله‌ی mount، سه متد Lifecycle Hooks مخصوص constructor، render و componentDidMount قابل تعریف هستند. React این متدها را به ترتیب فراخوانی می‌کند. دومین مرحله، update نام دارد و زمانی رخ می‌دهد که state و یا props کامپوننت تغییر می‌کنند. در طی مرحله‌ی update، دو متد Lifecycle Hooks مخصوص render و componentDidUpdate قابل تعریف هستند. آخرین فاز یا مرحله، unmount نام دارد و زمانی رخ می‌دهد که کامپوننتی از DOM حذف می‌شود، مانند حذف کامپوننت Counter در قسمت‌های قبل. در طی مرحله‌ی unmount، یک متد Lifecycle Hooks مخصوص componentWillUnmount قابل تعریف است.
البته این Lifecycle Hooks ای که در اینجا نام برده شدند، بیشترین استفاده را دارند. در مستندات React مواردی دیگری نیز ذکر شده‌اند که در عمل آنچنان مورد استفاده قرار نمی‌گیرند.


مرحله‌ی Mount

در کامپوننت App، یک constructor را اضافه می‌کنیم تا بتوان مرحله‌ی Mount را بررسی کرد. این سازنده تنها یکبار در زمان وهله سازی این کامپوننت فراخوانی می‌شود. یکی از کاربردهای آن می‌تواند مقدار دهی اولیه‌ی خواص این وهله باشد. برای مثال یکی از کاربردهای آن می‌تواند مقدار دهی اولیه‌ی state بر اساس مقادیر props رسیده باشد.  در اینجا است که می‌توان خاصیت state را مستقیما مقدار دهی کرد (مانند this.state = this.props.something) و در این حالت نیازی به فراخوانی متد this.setState نیست و اگر فراخوانی شود، یک خطا را دریافت می‌کنیم. از این جهت که this.setState را تنها زمانیکه کامپوننتی رندر شده و در DOM قرار گرفته باشد، می‌توان فراخوانی کرد.

یک نکته: فراخوانی this.state = this.props.something در سازنده‌ی کلاس میسر نیست، مگر اینکه props را به صورت پارامتر به سازنده‌ی کلاس و سازنده‌ی base class توسط متد super ارسال کنیم:
  constructor(props) {
    super(props);
    console.log("App - constructor");
    this.state = this.props.something;
  }
در غیراینصورت this.props، مقدار undefined را بازگشت می‌دهد.

دومین متد lifecycle hooks ای که بررسی می‌کنیم، componentDidMount است:
class App extends Component {
  constructor() {
    super();
    console.log("App - constructor");
  }

  componentDidMount() {
    // Ajax calls
    console.log("App - mounted");
  }
این متد پس از رندر کامپوننت در DOM فراخوانی می‌شود و بهترین محلی است که از آن می‌توان برای ارسال درخواست‌های Ajaxای به سمت سرور و دریافت اطلاعات از backend، استفاده کرد و سپس setState را با اطلاعات جدید فراخوانی نمود.

سومین lifecycle hooks در مرحله‌ی mounting، متد رندر است که در اینجا به ابتدای آن، یک  console.logرا جهت بررسی بیشتر اضافه می‌کنیم:
  render() {
    console.log("App - rendered");
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، چنین خروجی را می‌توان در کنسول توسعه دهندگان مرورگر مشاهده کرد:


در اینجا ترتیب فراخوانی این متدها را مشاهده می‌کنید. ابتدا سازنده‌ی کلاس فراخوانی شده‌است. سپس در مرحله‌ی رندر، یک المان React که در DOM مجازی React قرار می‌گیرد، بازگشت داده می‌شود. سپس React این DOM مجازی را با DOM اصلی هماهنگ می‌کند. پس از آن مرحله‌ی Mount فرا می‌رسد. یعنی در این مرحله، کامپوننت در DOM اصلی قرار دارد. اینجا است که اعمال Ajax ای دریافت اطلاعات از سرور باید انجام شوند.

یک نکته: در مرحله‌ی رندر، تمام فرزندان یک کامپوننت نیز به صورت بازگشتی رندر می‌شوند. برای نمایش این ویژگی، به متد Render کامپوننت‌های NavBar، Counters و Counter، متد  console.log ای را جهت درج این مرحله در کنسول، اضافه می‌کنیم:
class Counter extends Component {
  render() {
    console.log("Counter - rendered");
//...

class Counters extends Component {
  render() {
    console.log("Counters - rendered");
//...

const NavBar = ({ totalCounters }) => {
  console.log("NavBar - rendered");
//...

یک نکته: نمی‌توان از lifecycle hooks در کامپوننت‌های بدون حالت تابعی استفاده کرد.

پس از این تغییرات و ذخیره سازی برنامه، با بارگذاری مجدد آن در مرورگر، چنین خروجی در کنسول توسعه دهندگان مرورگر ظاهر می‌شود:


همانطور که مشاهده می‌کنید، پس از فراخوانی App - rendered، تمام فرزندان کامپوننت App رندر شده‌اند و در آخر به App - mounted رسیده‌ایم.


مرحله‌ی Update

مرحله‌ی Update زمانی رخ می‌دهد که state و یا props یک کامپوننت تغییر می‌کنند. برای مثال با کلیک بر روی دکمه‌ی Increment، وضعیت کامپوننت به روز رسانی می‌شود. پس از آن فراخوانی خودکار متد رندر در صف قرار می‌گیرد. به این معنا که تمام فرزندان آن نیز قرار است مجددا رندر شوند. برای آزمایش آن، یکبار لاگ‌های کنسول توسعه دهندگان مرورگر را پاک کنید. سپس بر روی دکمه‌ی Increment کلیک کنید:


همانطور که ملاحظه می‌کنید با کلیک بر روی دکمه‌ی Increment، کل Component tree برنامه مجددا رندر شده‌است. البته این مورد به معنای به روز رسانی کل DOM اصلی در مرورگر نیست. زمانیکه کامپوننتی رندر می‌شود، فقط یک React element حاصل آن خواهد بود که در نتیجه‌ی آن DOM مجازی React به روز رسانی خواهد شد. سپس React، کپی DOM مجازی قبلی را با نمونه‌ی جدید آن مقایسه می‌کند. در آخر، محاسبه‌ی تغییرات صورت گرفته و تنها بر اساس موارد تغییر یافته‌است که DOM اصلی را به روز رسانی می‌کند. به همین جهت زمانیکه بر روی دکمه‌ی Increment کلیک می‌شود، فقط span کنار آن در DOM اصلی به روز رسانی می‌شود. برای اثبات آن در مرورگر بر روی المان span که شماره‌ها را نمایش می‌دهد، کلیک راست کرده و گزینه‌ی inspect را انتخاب کنید. سپس بر روی دکمه‌ی Increment کلیک نمائید. مرورگر قسمتی را که به روز می‌شود، با رنگی مشخص و متمایز، به صورت لحظه‌ای نمایش می‌دهد.

متد componentDidUpdate، پس از به روز رسانی کامپوننت فراخوانی می‌شود. به این معنا که در این حالت وضعیت و یا props جدیدی را داریم. در این حالت می‌توان این اشیاء به روز شده را با نمونه‌های قبلی آن‌ها مقایسه کرد و در صورت وجود تغییری، برای مثال یک درخواست Ajax ای را به سمت سرور برای دریافت اطلاعات تکمیلی ارسال کرد و در غیراینصورت خیر. بنابراین می‌توان به آن به عنوان یک روش بهینه سازی نگاه کرد. برای نمایش این قابلیت می‌توان متد componentDidUpdate را که مقادیر قبلی props و state را دریافت می‌کند، لاگ کرد:
class Counter extends Component {
  componentDidUpdate(prevProps, prevState) {
    console.log("Counter - updated", { prevProps, prevState });
    if (prevProps.counter.value !== this.props.counter.value) {
      // Ajax call and get new data
    }
  }
برای آزمایش آن، یکبار لاگ‌های کنسول توسعه دهندگان مرورگر را پاک کنید. سپس بر روی دکمه‌ی Increment اولین شمارشگر کلیک کنید:


همانطور که مشاهده می‌کنید، مقدار شیء counter، پیش از کلیک بر روی دکمه‌ی Increment، مساوی 4 بوده‌است. در یک چنین حالتی می‌توان مقدار قبلی prevProps.counter.value را با مقدار جدید this.props.counter.value مقایسه کرد و در صورت نیاز یک درخواست Ajax ای را برای دریافت اطلاعات به روز، صادر کرد.


مرحله‌ی Unmount

در این مرحله تنها یک lifecycle hook به نام componentWillUnmount قابل تعریف است که درست پیش از حذف یک کامپوننت از DOM فراخونی می‌شود.
class Counter extends Component {
  componentWillUnmount(){
    console.log("Counter - Unmount");
  }
پس از افزودن متد فوق و بارگذاری مجدد برنامه در مرورگر، یکبار دیگر لاگ‌های کنسول توسعه دهندگان مرورگر را پاک کنید. سپس اولین Counter رندر شده را حذف کنید.


در اینجا پس از حذف یک کامپوننت، state کامپوننت App تغییر کرده‌است. به همین جهت کل Component tree رندر مجدد شده‌است. اینبار یک DOM مجازی جدید را داریم که تعداد Counterهای آن 3 مورد است. سپس React این DOM مجازی جدید را با نمونه‌ی قبلی خود مقایسه کرده و متوجه می‌شود که یکی از Counterها حذف شده‌است. در ادامه متد componentWillUnmount را پیش از حذف این ‍Counter از DOM، فراخوانی می‌کند. به این ترتیب فرصت خواهیم یافت تا رهاسازی منابع را در صورت نیاز انجام دهیم تا برنامه دچار نشتی حافظه نشود.


یک مثال: افزودن دکمه‌ی Decrement به کامپوننت Counter

در ادامه می‌خواهیم دکمه‌ای را برای کاهش مقدار یک شمارشگر، به کامپوننت Counter اضافه کنیم. همچنین اگر مقدار value شمارشگر مساوی صفر بود، دکمه‌ی کاهش مقدار آن باید غیرفعال شود و برعکس. به علاوه از سیستم طرحبندی بوت استرپ نیز برای تعریف دو ستون، یکی برای نمایش مقدار شمارشگرها و دیگری برای نمایش دکمه‌ها استفاده خواهیم کرد.


برای پیاده سازی آن ابتدا متد رندر کامپوننت Counter را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
class Counter extends Component {

  render() {
    console.log("Counter - rendered");
    return (
      <div className="row">
        <div className="col-1">
          <span className={this.getBadgeClasses()}>{this.formatCount()}</span>
        </div>
        <div className="col">
          <button
            onClick={() => this.props.onIncrement(this.props.counter)}
            className="btn btn-secondary btn-sm"
          >
            +
          </button>
          <button
            onClick={() => this.props.onDecrement(this.props.counter)}
            className="btn btn-secondary btn-sm m-2"
            disabled={this.props.counter.value === 0 ? "disabled" : ""}
          >
            -
          </button>
          <button
            onClick={() => this.props.onDelete(this.props.counter.id)}
            className="btn btn-danger btn-sm"
          >
            Delete
          </button>
        </div>
      </div>
    );
  }
در اینجا یک row تعریف شده و سپس دو div، با کلاس‌های تعیین عرض ستون‌ها. در ادامه span نمایش شمارشگر، به div اول و دکمه‌ها به div دوم منتقل شده‌اند. همچنین marginها را هم اصلاح کرده‌ایم تا بین دکمه‌ها فضای مناسبی ایجاد شود.
در این بین، دکمه‌ی جدید کاهش مقدار را که با یک - مشخص شده‌است نیز مشاهده می‌کنید. رویدادگردان onClick آن به this.props.onDecrement اشاره می‌کند. همچنین ویژگی disabled نیز به آن اضافه شده‌است تا بر اساس مقدار value شیء counter، در مورد فعال یا غیرفعالسازی دکمه تصمیم گیری کند.
پس از آن نیاز است این this.props.onDecrement را تعریف کنیم. به همین جهت به والد آن که کامپوننت Counters است مراجعه کرده و آن‌را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
<Counter
  key={counter.id}
  counter={counter}
  onDelete={this.props.onDelete}
  onIncrement={this.props.onIncrement}
  onDecrement={this.props.onDecrement}
/>
در اینجا onDecrement اضافه شده‌است تا شیء this.props ارسالی به کامپوننت Counter را مقدار دهی کند. اکنون باید ارجاع به this.props.onDecrement این کامپوننت را نیز تکمیل کرد. این ارجاع نیز به والد Counters که در اینجا کامپوننت App است اشاره می‌کند:
<Counters
  counters={this.state.counters}
  onReset={this.handleReset}
  onIncrement={this.handleIncrement}
  onDecrement={this.handleDecrement}
  onDelete={this.handleDelete}
/>
در کامپوننت App، ویژگی onDecrement ارسالی به کامپوننت Counters، به صورت props مقدار دهی شده‌است. این ویژگی به متد this.handleDecrement اشاره می‌کند که به صورت زیر در کامپوننت App تعریف می‌شود:
  handleDecrement = counter => {
    console.log("handleDecrement", counter);
    const counters = [...this.state.counters]; // cloning an array
    const index = counters.indexOf(counter);
    counters[index] = { ...counter }; // cloning an object
    counters[index].value--;
    console.log("this.state.counters", this.state.counters[index]);
    this.setState({ counters });
  };
که کدهای آن با کدهای handleIncrement بحث شده‌ی در قسمت قبل یکی است. اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، به تصویر ابتدای توضیحات این مثال خواهید رسید.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-09.zip
مطالب
Virtual Scrolling در Angular 7
یکی از امکانات Angular 7، ویژگی Virtual Scrolling می‌باشد. در صورتیکه شما قصد داشته باشید یک لیست بزرگ از المنت‌ها را  بارگذاری کنید، این‌کار می‌تواند بر روی کارآیی برنامه‌ی شما تاثیر بگذارد . تگ زیر
<cdk-virtual-scroll-viewport></cdk-virtual-scroll-viewport>
می تواند برای بارگذاری تنها بخش‌های قابل مشاهده‌ی از یک لیست، بر روی صفحه نمایش استفاده شود و همچنین تنها آیتم‌هایی Render خواهند شد که می‌تواند آن‌ها را در صفحه نمایش جا دهد. اگر لیست بارگذاری شده را اسکرول کنیم، در این حالت المنت‌ها در DOM  به صورت پویا  load و unload می‌شوند. 
قبل از پیاده سازی ، لازم است Angular CLI  را به آخرین نسخه بروز رسانی کنیم. برای بروز رسانی Angular CLI  دستور زیر را اجرا می‌کنیم:
npm install -g @angular/cli
بعد از نصب با استفاده از ng version  نسخه‌ی Angular CLI  را بررسی می‌کنیم که باید بزرگتر از 7 باشد:

حالا نوبت به ایجاد یک پروژه‌ی جدید می‌باشد. با استفاده از دستور زیر یک پروژه جدید ایجاد می‌شود:
ng new angular7-virtualScrolling
بعد از تایید دستور بالا،  دو سؤال از شما پرسیده می‌شود؟
1- آیا قصد دارید Angular routing اضافه شود یا نه؟ ( در نسخه‌های قبلی با استفاده از routing--  این کار را انجام می‌دادیم)


2-انتخاب فرمت stylesheet که قصد استفاده‌ی از آن‌را دارید ( با کلید‌های جهتی بالا و پایین روی صحفه کلید می‌توانید یکی از گزینه‌ها را انتخاب کنید )


برای استفاده از Virtual Scrolling نیاز است پکیج زیر را نصب کنیم : 
npm install @angular/cdk@latest
بعد از نصب، دستور ng serve را اجرا می‌کنیم تا بررسی کنیم که برنامه به درستی اجرا می‌شود یا نه. سپس فایل app.module.ts را باز می‌کنیم و ScrollingModule را در بخش imports اضافه می‌کنیم. اکنون نیاز است تا یک آرایه را برای نمایش آیتم‌های لیست، تولید کنیم. قطعه کد زیر در فایل app.component.ts  قرار دارد که یک آرایه عددی را ایجاد می‌کند و تعدادی آیتم را به آن اضافه می‌کند:
  title = 'Angular 7 – Virtual Scrolling feature';
  scrollItems: number[] = [];
  constructor() {
    for (let index = 0; index < 10000; index++) {
      this.scrollItems.push(index);
    }
  }

در فایل app.component.html  قطعه کد زیر را قرار می‌دهیم:
    <div>
      <h4>
        {{this.title}}
      </h4>
      <cdk-virtual-scroll-viewport itemSize="100">
        <div *cdkVirtualFor="let n of scrollItems">Item {{n}}</div>
      </cdk-virtual-scroll-viewport>
    </div>

داخل تگ  cdk-virtual-scroll-viewport، یک div را ایجاد و سپس یک دایرکتیو را به نام cdkVirtualFor* به آن اضافه می‌کنیم. این دایرکتیو، ngFor* را درون cdk-virtual-scroll-viewport، جایگزین می‌کند که شما با استفاده از آن می‌توانید یک حلقه بر روی آرایه  scrollItems  جهت پیمایش ایجاد کنید.
تمام ! اکنون پروژه را اجرا کنید.
در اولین بار اجرا :    


بعد از اسکرول کردن لیست : 


همانطور که مشاهده می‌کنیم المنت‌های قبلی unload شدند و المنت‌های جدید load شدند
DEMO 


مطالب
فراخوانی Stored procedure و Table Value Function در EF Code First
در نگارش‌های پیشین EF امکان استفاده از Stored Procedure‌ها و یا Function‌های SQLایی به صورت Code First وجود نداشت. ولی در نگارش 6.1 آن با استفاده از کتابخانه‌ی EntityFramework.CodeFirstStoreFunctions می‌توان آنها را فراخوانی کرد.
protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
    {
        modelBuilder.Conventions.Add(new FunctionsConvention<MyContext>("dbo"));
    }
ابتدا لازم است که قاعده‌ی FunctionsConvention را در OnModelCreating به قواعد موجود modelBuilder اضافه کنیم.
سپس به طریق زیر می‌توانیم Stored Procedure و Table Value Function را فراخونی نمائیم:
[DbFunction("MyContext", "CustomersByZipCode")]
    public IQueryable<Customer> CustomersByZipCode(string zipCode)
    {
        var zipCodeParameter = zipCode != null ?
            new ObjectParameter("ZipCode", zipCode) :
            new ObjectParameter("ZipCode", typeof(string));

        return ((IObjectContextAdapter)this).ObjectContext
            .CreateQuery<Customer>(
                string.Format("[{0}].{1}", GetType().Name, 
                    "[CustomersByZipCode](@ZipCode)"), zipCodeParameter);
    }

    public ObjectResult<Customer> GetCustomersByName(string name)
    {
        var nameParameter = name != null ?
            new ObjectParameter("Name", name) :
            new ObjectParameter("Name", typeof(string));

        return ((IObjectContextAdapter)this).ObjectContext.
            ExecuteFunction<Customer>("GetCustomersByName", nameParameter);
    }
بدنه SP و TVF استفاده شده به شرح زیر است:
context.Database.ExecuteSqlCommand(
            "CREATE PROCEDURE [dbo].[GetCustomersByName] @Name nvarchar(max) AS " +
            "SELECT [Id], [Name], [ZipCode] " +
            "FROM [dbo].[Customers] " +
            "WHERE [Name] LIKE (@Name)");

        context.Database.ExecuteSqlCommand(
            "CREATE FUNCTION [dbo].[CustomersByZipCode](@ZipCode nchar(5)) " +
            "RETURNS TABLE " +
            "RETURN " +
            "SELECT [Id], [Name], [ZipCode] " +
            "FROM [dbo].[Customers] " + 
            "WHERE [ZipCode] = @ZipCode");
چند نکته:
  • نوع خروجی تابع باید از <IQueryable<T  باشد. T باید از جنسی باشد که معادل EDM آن موجود باشد. T می‌تواند از انواع اصلی (Primitive) باشد که در EF پشتیبانی می‌شوند (رجوع شود به  Entity Data Model: Primitive Data Types   )به طور مثال، int قابل استفاده است ولی uint خیر و یا می‌تواند از انواع غیر اصلی (  non-primitive ) باشند (enum/complex type/entity type ) که در مدل شما تعریف شده‌اند.
  • پارامترهای متد باید از نوع اسکالر (primitive یا enum) باشند که قابل map شدن به نوع‌های EF باشند.
  • نام متد،  DbFunction.FunctionName   و querystring ایی که به CreateQuery  پاس داده می‌شود باید همگی یکسان باشند.
توضیحات بیشتر در support for SPs TVFs in entityframework 6.1
کد پروژه در CodePlex
نظرات مطالب
ایجاد یک Repository در پروژه برای دستورات EF
با سلام من یک  معماری طراحی کردم به شکل زیر
ابتدا یک اینترفیس به شکل زیر دارم
using System;
using System.Collections;
using System.Linq;

namespace Framework.Model
{
    public interface IContext
    {
        T Get<T>(Func<T, bool> prediction) where T : class;
        IEnumerable List<T>(Func<T, bool> prediction) where T : class;
        void Insert<T>(T entity) where T : class;
        int Save();
    }
}
بعد یک کلاس ازش مشتق شده
using System;
using System.Collections;
using System.Collections.Generic;
using System.Data;
using System.Data.Entity;
using System.Linq;
using System.Text;

namespace Framework.Model
{
    public class Context : IContext
    {
        private readonly DbContext _dbContext;

        public Context(DbContext context)
        {
            _dbContext = context;
        }

        public T Get<T>(Func<T,bool> prediction) where T : class
        {
            var dbSet = _dbContext.Set<T>();
            if (dbSet!= null)
                return dbSet.Single(prediction);

            throw new Exception();
        }

        public void Insert<T>(T entity) where T : class
        {
            var dbSet = _dbContext.Set<T>();
            if (dbSet != null)
            {
                _dbContext.Entry(entity).State = EntityState.Added;
            }
        }

        public int Save()
        {
            return _dbContext.SaveChanges();
        }


        IEnumerable IContext.List<T>(Func<T, bool> prediction)
        {
            var dbSet = _dbContext.Set<T>();
            if (dbSet != null)
                return dbSet.Where(prediction).ToList();

            throw new Exception();
        }
    }
}
سپس یک کلاش context دارم که مستقیما از dbcontext مشتق شده
using System.Data.Entity;
using DataModel;

namespace Model
{
    public class EFContext : DbContext
    {
        public EFContext(string db): base(db)
        {

        }

        public DbSet<Product> Products { get; set; }
    }
}
و سپس کلاس دارم که اومده پیاده سازی کرده context که خودم ساختمو 
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Data.Entity;
using System.Linq;
using System.Text;

namespace Model
{
    public class Context : Framework.Model.Context
    {
        public Context(string db): base(new EFContext(db))
        {
            
        }
    }
}
در پروژه دیگری اومدم یک کلاس context جدید ساختم 
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Text;

namespace Biz
{
    public class Context : Model.Context
    {
        public Context(string db) : base(db)
        {

        }
    }
}
و در کنترلر هم به این شکل ازش استفاده کردم
using System.Web.Mvc;
using Framework.Model;

namespace ProductionRepository.Controllers
{
    public class BaseController : Controller
    {
        public IContext DataContext { get; set; }

        public BaseController()
        {
            DataContext = new Biz.Context(System.Configuration.ConfigurationManager.ConnectionStrings["Database"].ConnectionString);
        }
    }
}
using System.Web.Mvc;
using DataModel;
using System.Collections.Generic;

namespace ProductionRepository.Controllers
{
    public class ProductController : BaseController
    {
        public ActionResult Index()
        {
            var x = DataContext.List<Product>(s => s.Name != null);
            return View(x);
        }

    }
}
و این هم تست 
using NUnit.Framework;
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Text;
using System.Threading.Tasks;
using System.Web.Mvc;

namespace TestUnit
{
    [TestFixture]
    public class Test
    {
        [Test]
        public void IndexShouldListProduct()
        {
            var repo = new Moq.Mock<Framework.Model.IContext>();
            var products = new List<DataModel.Product>();
            products.Add(new DataModel.Product { Id = 1, Name = "asdasdasd" });
            products.Add(new DataModel.Product { Id = 2, Name = "adaqwe" });
            products.Add(new DataModel.Product { Id = 4, Name = "qewqw" });
            products.Add(new DataModel.Product { Id = 5, Name = "qwe" });
            repo.Setup(x => x.List<DataModel.Product>(p => p.Name != null)).Returns(products.AsEnumerable());
            var controller = new ProductionRepository.Controllers.ProductController();
            controller.DataContext = repo.Object;
            var result = controller.Index() as ViewResult;
            var model = result.Model as List<DataModel.Product>;
            Assert.AreEqual(4, model.Count);
            Assert.AreEqual("", result.ViewName);

        }
    }
}
نظرتون چیه آقای نصیری
نظرات مطالب
کار با کلیدهای اصلی و خارجی در EF Code first
سلام
در سناریویی که من دارم باید دو جدول مستر دیتیل رو بصورت یک درخت در WPF نمایش بدم، رابطه‌ی چند به چند بین مدل Master و Detail برقرار شده پس بنابراین هر مدل از نوع Detail میتونه در چندین Master قرار داشته باشه!
در WPF با اضافه کردن یک Detail به لیست فرزندان Master به راحتی اینکار انجام میشه ولی مشکل اینجاست که به دلیل ویژگی‌های Binding در WPF، با ویرایش یکی از Detail‌ها تمام detail‌های موجود در Master های دیگه هم تغییر میکنند.
برای رفع این مشکل من یک کپی از هر Detailهای بعدی می‌میخواهند در یک Master قرار بگیرند درست میکنم و Id اونها رو برابر قرار میدم ولی به ازای هر Detail اضافه شده با وجود یکی بودن Id اونها یک سطر جدید در جدول Detail‌ها ایجاد میشه!
برای جلوگیری از ایجاد شی جدید به ازای اشیا با id‌های مشابه باید چکار کرد؟!