سری کتاب های You Don't Know JS
Blazor 5x - قسمت 19 - کار با فرمها - بخش 7 - نکات ویژهی کار با EF-Core در برنامههای Blazor Server
طول عمر سرویسها، در برنامههای Blazor Server متفاوت هستند
هنگامیکه با یک ASP.NET Core Web API متداول کار میکنیم، درخواستهای HTTP رسیده، از میانافزارهای موجود رد شده و پردازش میشوند. اما هنگامیکه با Blazor Server کار میکنیم، به علت وجود یک اتصال دائم SignalR که عموما از نوع Web socket است، دیگر درخواست HTTP وجود ندارد. تمام رفت و برگشتهای برنامه به سرور و پاسخهای دریافتی، از طریق Web socket منتقل میشوند و نه درخواستها و پاسخهای متداول HTTP.
این روش پردازشی، اولین تاثیری را که بر روی رفتار یک برنامه میگذارد، تغییر طول عمر سرویسهای آن است. برای مثال در برنامههای Web API، طول عمر درخواستها، از نوع Scoped هستند و با شروع پردازش یک درخواست، سرویسهای مورد نیاز وهله سازی شده و در پایان درخواست، رها میشوند.
این مساله در حین کار با EF-Core نیز بسیار مهم است؛ از این جهت که در برنامههای Web API نیز EF-Core و DbContext آن، به صورت سرویسهایی با طول عمر Scoped تعریف میشوند. برای مثال زمانیکه یک چنین تعریفی را در برنامه داریم:
services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(connectionString));
public static IServiceCollection AddDbContext<TContext>( [NotNullAttribute] this IServiceCollection serviceCollection, [CanBeNullAttribute] Action<DbContextOptionsBuilder> optionsAction = null, ServiceLifetime contextLifetime = ServiceLifetime.Scoped, ServiceLifetime optionsLifetime = ServiceLifetime.Scoped) where TContext : DbContext;
اما زمانیکه مانند یک برنامهی مبتنی بر Blazor Server، دیگر HTTP Requests متداولی را نداریم، چطور؟ در این حالت زمانیکه یک اتصال SignalR برقرار شد، وهلهای از DbContext که در اختیار برنامهی Blazor Server قرار میگیرد، تا زمانیکه کاربر این اتصال را به نحوی قطع نکرده (مانند بستن کامل مرورگر و یا ریفرش صفحه)، ثابت باقی خواهد ماند. یعنی به ازای هر اتصال SignalR، طول عمر ServiceLifetime.Scoped پیشفرض تعریف شده، همانند یک وهلهی با طول عمر Singleton عمل میکند. در این حالت تمام صفحات و کامپوننتهای یک برنامهی Blazor Server، از یک تک وهلهی مشخص DbContext که در ابتدای کار دریافت کردهاند، کار میکنند و از آنجائیکه DbContext به صورت thread-safe کار نمیکند، این تک وهله مشکلات زیادی را ایجاد خواهد کرد که یک نمونه از آنرا در عمل، در پایان قسمت قبل مشاهده کردید:
«اگر برنامه را اجرا کرده و سعی در حذف یک ردیف کنیم، به خطای زیر میرسیم و یا حتی اگر کاربر شروع کند به کلیک کردن سریع در قسمتهای مختلف برنامه، باز هم این خطا مشاهده میشود:
An exception occurred while iterating over the results of a query for context type 'BlazorServer.DataAccess.ApplicationDbContext'. System.InvalidOperationException: A second operation was started on this context before a previous operation completed. This is usually caused by different threads concurrently using the same instance of DbContext. For more information on how to avoid threading issues with DbContext, see https://go.microsoft.com/fwlink/?linkid=2097913.
هر درخواست Web API نیز بر روی یک ترد جداگانه اجرا میشود؛ اما چون ابتدا و انتهای درخواستها مشخص است، طول عمر Scoped، در ابتدای درخواست شروع شده و در پایان آن رها سازی میشود. به همین جهت استثنائی را که در اینجا مشاهده میکنید، در برنامههای Web API شاید هیچگاه مشاهده نشود.
معرفی DbContextFactory در EF Core 5x
همواره باید طول عمر DbContext را تا جای ممکن، کوتاه نگه داشت. مشکل فعلی ما، Singleton رفتار کردن DbContextها (داشتن طول عمر طولانی) در برنامههای Blazor Server هستند. یک چنین رفتاری را شاید در برنامههای دسکتاپ هم پیشتر مشاهده کرده باشید. برای مثال در برنامههای دسکتاپ WPF، تا زمانیکه یک فرم باز است، Context ایجاد شدهی در آن هم برقرار است و Dispose نمیشود. در یک چنین حالتهایی، عموما Context را در زمان نیاز، ایجاد کرده و پس از پایان آن کار کوتاه، Context را رها میکنند. به همین جهت نیاز به DbContext Factory ای وجود دارد که بتواند یک چنین پیاده سازیهایی را میسر کند و خوشبختانه از زمان EF Core 5x، یک چنین امکانی خصوصا برای برنامههای Blazor Server تحت عنوان DbContextFactory ارائه شدهاست که به عنوان راه حل استاندارد دسترسی به DbContext در اینگونه برنامهها مورد استفاده قرار میگیرد.
برای کار با DbContextFactory، اینبار در فایل BlazorServer.App\Startup.cs، بجای استفاده از services.AddDbContext، از متد AddDbContextFactory استفاده میشود:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { var connectionString = Configuration.GetConnectionString("DefaultConnection"); //services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(connectionString)); services.AddDbContextFactory<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(connectionString));
روش اول کار با DbContextFactory در کامپوننتهای Blazor Server : وهله سازی از نو، به ازای هر متد
در این روش پس از ثبت AddDbContextFactory در فایل Startup برنامه مانند مثال فوق، ابتدا سرویس IDbContextFactory که به ApplicationDbContext اشاره میکند به ابتدای کامپوننت تزریق میشود:
@inject IDbContextFactory<ApplicationDbContext> DbFactory
private async Task DeleteImageAsync() { using var context = DbFactory.CreateDbContext(); var image = await context.HotelRoomImages.FindAsync(1); // ... }
روش دوم کار با DbContextFactory در کامپوننتهای Blazor Server : یکبار وهله سازی Context به ازای هر کامپوننت
در این روش میتوان طول عمر Context را معادل طول عمر کامپوننت تعریف کرد که مزیت استفادهی از Change tracking موجود در EF-Core را به همراه خواهد داشت. در این حالت کامپوننتهای Blazor Server، شبیه به فرمهای برنامههای دسکتاپ عمل میکنند:
@implements IDisposable @inject IDbContextFactory<ApplicationDbContext> DbFactory @code { private ApplicationDbContext Context; protected override async Task OnInitializedAsync() { Context = DbFactory.CreateDbContext(); await base.OnInitializedAsync(); } private async Task DeleteImageAsync() { var image = await Context.HotelRoomImages.FindAsync(1); // ... } public void Dispose() { Context.Dispose(); } }
- اما بجای اینکه به ازای هر متد، کار فراخوانی DbFactory.CreateDbContext صورت گیرد، یکبار در آغاز کار کامپوننت و در روال رویدادگردان OnInitializedAsync، کار وهله سازی Context کامپوننت انجام شده و از این تک Context در تمام متدهای کامپوننت استفاده خواهد شد.
- در این حالت کار Dispose خودکار این Context به متد Dispose نهایی کل کامپوننت واگذار شدهاست. برای اینکه این متد فراخوانی شود، نیاز است در ابتدای تعاریف کامپوننت، از دایرکتیو implements IDisposable@ استفاده کرد.
سؤال: اگر سرویسی از ApplicationDbContext تزریق شدهی در سازندهی خود استفاده میکند، چکار باید کرد؟
برای نمونه سرویسهای از پیش تعریف شدهی ASP.NET Core Identity، در سازندهی خود از ApplicationDbContext استفاده میکنند و نه از IDbContextFactory. در این حالت برای تامین ApplicationDbContextهای تزریق شده، فقط کافی است از روش زیر استفاده کنیم:
services.AddScoped<ApplicationDbContext>(serviceProvider => serviceProvider.GetRequiredService<IDbContextFactory<ApplicationDbContext>>().CreateDbContext());
سؤال: روش پیاده سازی سرویسهای یک برنامه Blazor Server به چه صورتی باید تغییر کند؟
تا اینجا روشهایی که برای استفاده از IDbContextFactory معرفی شدند (که روشهای رسمی و توصیه شدهی اینکار نیز هستند)، فرض را بر این گذاشتهاند که ما قرار است تمام منطق تجاری کار با بانک اطلاعاتی را داخل همان متدهای کامپوننتها انجام دهیم (این روش برنامه نویسی، بسیار مورد علاقهی مایکروسافت است و در تمام مثالهای رسمی آن به صورت ضمنی توصیه میشود!). اما اگر همانند مثالی که تاکنون در این سری بررسی کردیم، نخواهیم اینکار را انجام دهیم و علاقمند باشیم تا این منطق تجاری را به سرویسهای مجزایی، با مسئولیتهای مشخصی انتقال دهیم، روش استفادهی از IDbContextFactory چگونه خواهد بود؟
در این حالت از ترکیب روش دوم مطرح شدهی استفاده از IDbContextFactory که به همراه مزیت دسترسی کامل به Change Tracking توکار EF-Core و پیاده سازی الگوی واحد کار است و وهله سازی خودکار ApplicationDbContext که معرفی شد، استفاده خواهیم کرد؛ به این صورت:
الف) تمام سرویسهای EF-Core یک برنامهی Blazor Server باید اینترفیس IDisposable را پیاده سازی کنند.
این مورد برای سرویسهای پروژههای Web API، ضروری نیست؛ چون طول عمر Context آنها توسط خود IoC Container مدیریت میشود؛ اما در برنامههای Blazor Server، مطابق توضیحاتی که ارائه شد، خودمان باید این طول عمر را مدیریت کنیم.
بنابراین به پروژهی سرویسهای برنامه مراجعه کرده و هر سرویسی که ApplicationDbContext تزریق شدهای را در سازندهی خود میپذیرد، یافته و تعریف اینترفیس آنرا به صورت زیر تغییر میدهیم:
public interface IHotelRoomService : IDisposable { // ... } public interface IHotelRoomImageService : IDisposable { // ... }
public class HotelRoomService : IHotelRoomService { private bool _isDisposed; // ... public void Dispose() { Dispose(disposing: true); GC.SuppressFinalize(this); } protected virtual void Dispose(bool disposing) { if (!_isDisposed) { try { if (disposing) { _dbContext.Dispose(); } } finally { _isDisposed = true; } } } }
ب) Dispose دستی تمام سرویسها، در کامپوننتهای مرتبط
در ادامه تمام کامپوننتهایی را که از سرویسهای فوق استفاده میکنند یافته و ابتدا دایرکتیو implements IDisposable@ را به ابتدای آنها اضافه میکنیم. سپس متد Dispose آنها را جهت فراخوانی متد Dispose سرویسهای فوق، تکمیل خواهیم کرد:
بنابراین ابتدا به فایل BlazorServer\BlazorServer.App\Pages\HotelRoom\HotelRoomUpsert.razor مراجعه کرده و تغییرات زیر را اعمال میکنیم:
@page "/hotel-room/create" @page "/hotel-room/edit/{Id:int}" @implements IDisposable // ... @code { // ... public void Dispose() { HotelRoomImageService.Dispose(); HotelRoomService.Dispose(); } }
@page "/hotel-room" @implements IDisposable // ... @code { // ... public void Dispose() { HotelRoomService.Dispose(); } }
مشکل! اینبار خطای dispose شدن context را دریافت میکنیم!
System.ObjectDisposedException: Cannot access a disposed context instance. A common cause of this error is disposing a context instance that was resolved from dependency injection and then later trying to use the same context instance elsewhere in your application. This may occur if you are calling 'Dispose' on the context instance, or wrapping it in a using statement. If you are using dependency injection, you should let the dependency injection container take care of disposing context instances. Object name: 'ApplicationDbContext'.
مشکلی که در اینجا رخ داده این است که سرویسهایی را داریم با طول عمر به ظاهر Scoped که یکی از وابستگیهای آنها را به صورت دستی Dispose کردهایم. چون طول عمر Scoped در اینجا وجود ندارد و طول عمرها در اصل Singleton هستند، هربار که سرویس مدنظر مجددا درخواست شود، همان وهلهی ابتدایی که اکنون یکی از وابستگیهای آن Dispose شده، در اختیار برنامه قرار میگیرد.
پس از این تغییرات، اولین باری که برنامه را اجرا میکنیم، لیست اتاقها به خوبی نمایش داده میشوند و مشکلی نیست. بعد در همین حال و در همین صفحه، اگر بر روی دکمهی افزودن یک اتاق جدید کلیک کنیم، اتفاقی که رخ میدهد، فراخوانی متد Dispose کامپوننت لیست اتاقها است (بر روی آن یک break-point قرار دهید). بنابراین متد Dispose یک کامپوننت، با هدایت به یک مسیر دیگر، به صورت خودکار فراخوانی میشود. در این حالت Context برنامه Dispose شده و در کامپوننت ثبت یک اتاق جدید دیگر، در دسترس نخواهد بود؛ چون IHotelRoomService مورد استفاده مجددا وهله سازی نمیشود و از همان وهلهای که بار اول ایجاد شده، استفاده خواهد شد.
بنابراین سؤال اینجا است که چگونه میتوان سیستم تزریق وابستگیها را وادار کرد تا تمام سرویسهای تزریق شدهی به سازندههای سرویسهای HotelRoomService و HotelRoomImageService را مجددا وهله سازی کند و سعی نکند از همان وهلههای قبلی استفاده کند؟
پاسخ: یک روش این است که IHotelRoomImageService را خودمان به ازای هر کامپوننت به صورت دستی در روال رویدادگردان OnInitializedAsync وهله سازی کرده و DbFactory.CreateDbContext جدیدی را مستقیما به سازندهی آن ارسال کنیم. در این حالت مطمئن خواهیم شد که این وهله، جای دیگری به اشتراک گذاشته نمیشود:
@code { private IHotelRoomImageService HotelRoomImageService; protected override async Task OnInitializedAsync() { HotelRoomImageService = new HotelRoomImageService(DbFactory.CreateDbContext(), mapper); await base.OnInitializedAsync(); } private async Task DeleteImageAsync() { await HotelRoomImageService.DeleteAsync(1); // ... } public void Dispose() { HotelRoomImageService.Dispose(); } }
وادار کردن Blazor Server به وهله سازی مجدد سرویسهای کامپوننتها
بنابراین مشکل ما Singleton رفتار کردن سرویسها، در برنامههای Blazor است. برای مثال در برنامههای Blazor Server، تا زمانیکه اتصال SignalR برنامه برقرار است (مرورگر بسته نشده، برگهی جاری بسته نشده و یا کاربر صفحه را ریفرش نکرده)، هیچ سرویسی دوباره وهله سازی نمیشود.
برای رفع این مشکل، امکان Scoped رفتار کردن سرویسهای یک کامپوننت نیز در نظر گرفته شدهاند. برای نمونه کدهای کامپوننت HotelRoomList.razor را به صورت زیر تغییر میدهیم:
@page "/hotel-room" @*@implements IDisposable*@ @*@inject IHotelRoomService HotelRoomService*@ @inherits OwningComponentBase<IHotelRoomService>
چند نکته:
- فقط یکبار به ازای هر کامپوننت میتوان از دایرکتیو inherits استفاده کرد.
- زمانیکه طول عمر سرویسی را توسط OwningComponentBase مدیریت میکنیم، در حقیقت یک کلاس پایه را برای آن کامپوننت درنظر گرفتهایم که به همراه یک خاصیت عمومی ویژه، به نام Service و از نوع سرویس مدنظر ما است. در این حالت یا میتوان از خاصیت Service به صورت مستقیم استفاده کرد و یا میتوان به صورت زیر، همان کدهای قبلی را داشت و هربار که نیازی به HotelRoomService بود، آنرا به خاصیت عمومی Service هدایت کرد:
@code { private IHotelRoomService HotelRoomService => Service;
@page "/preferences" @using Microsoft.Extensions.DependencyInjection @inherits OwningComponentBase @code { private IHotelRoomService HotelRoomService { get; set; } private IHotelRoomImageService HotelRoomImageService { get; set; } protected override void OnInitialized() { HotelRoomService = ScopedServices.GetRequiredService<IHotelRoomService>(); HotelRoomImageService = ScopedServices.GetRequiredService<IHotelRoomImageService>(); } }
خلاصهی بحث جاری در مورد روش مدیریت DbContext برنامههای Blazor Server:
- بجای services.AddDbContext متداول، باید از AddDbContextFactory استفاده کرد:
services.AddDbContextFactory<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(connectionString)); services.AddScoped<ApplicationDbContext>(serviceProvider => serviceProvider.GetRequiredService<IDbContextFactory<ApplicationDbContext>>().CreateDbContext());
- کامپوننتهای برنامه، سرویسهایی را که باید Scoped عمل کنند، دیگر نباید از طریق تزریق مستقیم آنها دریافت کنند؛ چون در این حالت همواره به همان وهلهای که در ابتدای کار ایجاد شده، میرسیم:
@inject IHotelRoomService HotelRoomService
@inherits OwningComponentBase<IHotelRoomService>
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-19.zip
تعدادی از ویژگیهای پیشنهادی C# 9.0
نحوهی کنترل هدر Referer
HTML5 added a whole bunch of useful new values for the rel
attribute, one of which is noreferrer
(yes, spelt correctly this time). When this attribute is added, the
browser is instructed not to set the header if the user follows the
link.
سری آموزشی #C برای تازه کارها
C# for Beginners
Join Scott Hanselman and .NET Distinguished Engineer David Fowler as they teach us C# from the ground up! From Hello World to LINQ and more, Scott and David share C# lessons at a deep and leisurely pace. By the end you'll be ready to explore the Foundational C# Certification from FreeCodeCamp!
چرا SQL در حال شکست NoSQL است؟
SQL is back. Not just because writing glue code to kludge together NoSQL tools is annoying. Not just because retraining workforces to learn a myriad of new languages is hard. Not just because standards can be a good thing.
But also because the world is filled with data. It surrounds us, binds us. At first, we relied on our human senses and sensory nervous systems to process it. Now our software and hardware systems are also getting smart enough to help us. And as we collect more and more data to make better sense of our world, the complexity of our systems to store, process, analyze, and visualize that data will only continue to grow as well.
اگر به کدهای مثال رسمی ASP.NET Identity نگاهی بیندازید، میبینید که کلاس مربوط به جدول کاربران ApplicationUser نام دارد، ولی در سیستم IRIS نام آن User است. بهتر است که ما هم نام کلاس خود را از User به ApplicationUser تغییر دهیم چرا که مزایای زیر را به دنبال دارد:
1- به راحتی میتوان کدهای مورد نیاز را از مثال Identity کپی کرد.
2- در سیستم Iris، بین کلاس User متعلق به پروژه خودمان و User مربوط به HttpContext تداخل رخ میداد که با تغییر نام کلاس User دیگر این مشکل را نخواهیم داشت.
برای این کار وارد پروژه Iris.DomainClasses شده و نام کلاس User را به ApplicationUser تغییر دهید. دقت کنید که این تغییر نام را از طریق Solution Explorer انجام دهید و نه از طریق کدهای آن. پس از این تغییر ویژوال استودیو میپرسد که آیا نام این کلاس را هم در کل پروژه تغییر دهد که شما آن را تایید کنید.
برای آن که نام جدول Users در دیتابیس تغییری نکند، وارد پوشهی Entity Configuration شده و کلاس UserConfig را گشوده و در سازندهی آن کد زیر را اضافه کنید:
ToTable("Users");
برای نصب ASP.NET Identity دستور زیر را در کنسول Nuget وارد کنید:
Get-Project Iris.DomainClasses, Iris.Datalayer, Iris.Servicelayer, Iris.Web | Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework
همچنین بهتر است که به کلاس CustomRole، یک property به نام Description اضافه کنید تا توضیحات فارسی نقش مورد نظر را هم بتوان ذخیره کرد:
public class CustomRole : IdentityRole<int, CustomUserRole> { public CustomRole() { } public CustomRole(string name) { Name = name; } public string Description { get; set; } }
نکته: پیشنهاد میکنم که اگر میخواهید مثلا نام CustomRole را به IrisRole تغییر دهید، این کار را از طریق find and replace انجام ندهید. با همین نامهای پیش فرض کار را تکمیل کنید و سپس از طریق خود ویژوال استودیو نام کلاس را تغییر دهید تا ویژوال استودیو به نحو بهتری این نامها را در سرتاسر پروژه تغییر دهد.
سپس کلاس ApplicationUser پروژه IRIS را باز کرده و تعریف آن را به شکل زیر تغییر دهید:
public class ApplicationUser : IdentityUser<int, CustomUserLogin, CustomUserRole, CustomUserClaim>
اکنون میتوانید propertyهای Id، UserName، PasswordHash و Email را حذف کنید؛ چرا که در کلاس پایه IdentityUser تعریف شده اند.
وارد Iris.DataLayer شده و کلاس IrisDbContext را به شکل زیر ویرایش کنید:
public class IrisDbContext : IdentityDbContext<ApplicationUser, CustomRole, int, CustomUserLogin, CustomUserRole, CustomUserClaim>, IUnitOfWork
public DbSet<ApplicationUser> Users { get; set; }
public IrisDbContext() : base("IrisDbContext") { }
همچنین درون متد OnModelCreating کدهای زیر را پس از فراخوانی متد (base.OnModelCreating(modelBuilder جهت تعیین نام جداول دیتابیس بنویسید:
modelBuilder.Entity<CustomRole>().ToTable("AspRoles"); modelBuilder.Entity<CustomUserClaim>().ToTable("UserClaims"); modelBuilder.Entity<CustomUserRole>().ToTable("UserRoles"); modelBuilder.Entity<CustomUserLogin>().ToTable("UserLogins");
Add-Migration UpdateDatabaseToAspIdentity
public partial class UpdateDatabaseToAspIdentity : DbMigration { public override void Up() { CreateTable( "dbo.UserClaims", c => new { Id = c.Int(nullable: false, identity: true), UserId = c.Int(nullable: false), ClaimType = c.String(), ClaimValue = c.String(), ApplicationUser_Id = c.Int(), }) .PrimaryKey(t => t.Id) .ForeignKey("dbo.Users", t => t.ApplicationUser_Id) .Index(t => t.ApplicationUser_Id); CreateTable( "dbo.UserLogins", c => new { LoginProvider = c.String(nullable: false, maxLength: 128), ProviderKey = c.String(nullable: false, maxLength: 128), UserId = c.Int(nullable: false), ApplicationUser_Id = c.Int(), }) .PrimaryKey(t => new { t.LoginProvider, t.ProviderKey, t.UserId }) .ForeignKey("dbo.Users", t => t.ApplicationUser_Id) .Index(t => t.ApplicationUser_Id); CreateTable( "dbo.UserRoles", c => new { UserId = c.Int(nullable: false), RoleId = c.Int(nullable: false), ApplicationUser_Id = c.Int(), }) .PrimaryKey(t => new { t.UserId, t.RoleId }) .ForeignKey("dbo.Users", t => t.ApplicationUser_Id) .ForeignKey("dbo.AspRoles", t => t.RoleId, cascadeDelete: true) .Index(t => t.RoleId) .Index(t => t.ApplicationUser_Id); CreateTable( "dbo.AspRoles", c => new { Id = c.Int(nullable: false, identity: true), Description = c.String(), Name = c.String(nullable: false, maxLength: 256), }) .PrimaryKey(t => t.Id) .Index(t => t.Name, unique: true, name: "RoleNameIndex"); AddColumn("dbo.Users", "EmailConfirmed", c => c.Boolean(nullable: false)); AddColumn("dbo.Users", "SecurityStamp", c => c.String()); AddColumn("dbo.Users", "PhoneNumber", c => c.String()); AddColumn("dbo.Users", "PhoneNumberConfirmed", c => c.Boolean(nullable: false)); AddColumn("dbo.Users", "TwoFactorEnabled", c => c.Boolean(nullable: false)); AddColumn("dbo.Users", "LockoutEndDateUtc", c => c.DateTime()); AddColumn("dbo.Users", "LockoutEnabled", c => c.Boolean(nullable: false)); AddColumn("dbo.Users", "AccessFailedCount", c => c.Int(nullable: false)); } public override void Down() { DropForeignKey("dbo.UserRoles", "RoleId", "dbo.AspRoles"); DropForeignKey("dbo.UserRoles", "ApplicationUser_Id", "dbo.Users"); DropForeignKey("dbo.UserLogins", "ApplicationUser_Id", "dbo.Users"); DropForeignKey("dbo.UserClaims", "ApplicationUser_Id", "dbo.Users"); DropIndex("dbo.AspRoles", "RoleNameIndex"); DropIndex("dbo.UserRoles", new[] { "ApplicationUser_Id" }); DropIndex("dbo.UserRoles", new[] { "RoleId" }); DropIndex("dbo.UserLogins", new[] { "ApplicationUser_Id" }); DropIndex("dbo.UserClaims", new[] { "ApplicationUser_Id" }); DropColumn("dbo.Users", "AccessFailedCount"); DropColumn("dbo.Users", "LockoutEnabled"); DropColumn("dbo.Users", "LockoutEndDateUtc"); DropColumn("dbo.Users", "TwoFactorEnabled"); DropColumn("dbo.Users", "PhoneNumberConfirmed"); DropColumn("dbo.Users", "PhoneNumber"); DropColumn("dbo.Users", "SecurityStamp"); DropColumn("dbo.Users", "EmailConfirmed"); DropTable("dbo.AspRoles"); DropTable("dbo.UserRoles"); DropTable("dbo.UserLogins"); DropTable("dbo.UserClaims"); } }
AddColumn("dbo.Users", "EmailConfirmed", c => c.Boolean(nullable: false, defaultValue:true));
Update-Database
Get-Project Iris.Servicelayer, Iris.Web | Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.Owin
باز از پروژه AspNetIdentityDependencyInjectionSample.ServiceLayer کلاسهای ApplicationRoleManager، ApplicationSignInManager، ApplicationUserManager، CustomRoleStore، CustomUserStore، EmailService و SmsService را به پوشه EFServcies پروژهی Iris.ServiceLayer کپی کنید.
x.For<IIdentity>().Use(() => (HttpContext.Current != null && HttpContext.Current.User != null) ? HttpContext.Current.User.Identity : null); x.For<IUnitOfWork>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<IrisDbContext>(); x.For<IrisDbContext>().HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use(context => (IrisDbContext)context.GetInstance<IUnitOfWork>()); x.For<DbContext>().HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use(context => (IrisDbContext)context.GetInstance<IUnitOfWork>()); x.For<IUserStore<ApplicationUser, int>>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<CustomUserStore>(); x.For<IRoleStore<CustomRole, int>>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<RoleStore<CustomRole, int, CustomUserRole>>(); x.For<IAuthenticationManager>() .Use(() => HttpContext.Current.GetOwinContext().Authentication); x.For<IApplicationSignInManager>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<ApplicationSignInManager>(); x.For<IApplicationRoleManager>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<ApplicationRoleManager>(); // map same interface to different concrete classes x.For<IIdentityMessageService>().Use<SmsService>(); x.For<IIdentityMessageService>().Use<IdentityEmailService>(); x.For<IApplicationUserManager>().HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<ApplicationUserManager>() .Ctor<IIdentityMessageService>("smsService").Is<SmsService>() .Ctor<IIdentityMessageService>("emailService").Is<IdentityEmailService>() .Setter<IIdentityMessageService>(userManager => userManager.SmsService).Is<SmsService>() .Setter<IIdentityMessageService>(userManager => userManager.EmailService).Is<IdentityEmailService>(); x.For<ApplicationUserManager>().HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use(context => (ApplicationUserManager)context.GetInstance<IApplicationUserManager>()); x.For<ICustomRoleStore>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<CustomRoleStore>(); x.For<ICustomUserStore>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<CustomUserStore>();
اگر ()HttpContext.Current.GetOwinContext شناسایی نمیشود دلیلش این است که متد GetOwinContext یک متد الحاقی است که برای استفاده از آن باید پکیج نیوگت زیر را نصب کنید:
Install-Package Microsoft.Owin.Host.SystemWeb
تغییرات Iris.Web
using System; using Iris.Servicelayer.Interfaces; using Microsoft.AspNet.Identity; using Microsoft.Owin; using Microsoft.Owin.Security.Cookies; using Microsoft.Owin.Security.DataProtection; using Owin; using StructureMap; namespace Iris.Web { public class Startup { public void Configuration(IAppBuilder app) { configureAuth(app); } private static void configureAuth(IAppBuilder app) { ObjectFactory.Container.Configure(config => { config.For<IDataProtectionProvider>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use(() => app.GetDataProtectionProvider()); }); //ObjectFactory.Container.GetInstance<IApplicationUserManager>().SeedDatabase(); // Enable the application to use a cookie to store information for the signed in user // and to use a cookie to temporarily store information about a user logging in with a third party login provider // Configure the sign in cookie app.UseCookieAuthentication(new CookieAuthenticationOptions { AuthenticationType = DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie, LoginPath = new PathString("/Account/Login"), Provider = new CookieAuthenticationProvider { // Enables the application to validate the security stamp when the user logs in. // This is a security feature which is used when you change a password or add an external login to your account. OnValidateIdentity = ObjectFactory.Container.GetInstance<IApplicationUserManager>().OnValidateIdentity() } }); app.UseExternalSignInCookie(DefaultAuthenticationTypes.ExternalCookie); // Enables the application to temporarily store user information when they are verifying the second factor in the two-factor authentication process. app.UseTwoFactorSignInCookie(DefaultAuthenticationTypes.TwoFactorCookie, TimeSpan.FromMinutes(5)); // Enables the application to remember the second login verification factor such as phone or email. // Once you check this option, your second step of verification during the login process will be remembered on the device where you logged in from. // This is similar to the RememberMe option when you log in. app.UseTwoFactorRememberBrowserCookie(DefaultAuthenticationTypes.TwoFactorRememberBrowserCookie); app.CreatePerOwinContext( () => ObjectFactory.Container.GetInstance<IApplicationUserManager>()); // Uncomment the following lines to enable logging in with third party login providers //app.UseMicrosoftAccountAuthentication( // clientId: "", // clientSecret: ""); //app.UseTwitterAuthentication( // consumerKey: "", // consumerSecret: ""); //app.UseFacebookAuthentication( // appId: "", // appSecret: ""); //app.UseGoogleAuthentication( // clientId: "", // clientSecret: ""); } } }
تا به این جای کار اگر پروژه را اجرا کنید نباید هیچ مشکلی مشاهده کنید. در بخش بعدی کدهای مربوط به کنترلرهای ورود، ثبت نام، فراموشی کلمه عبور و ... را با سیستم Identity پیاده سازی میکنیم.