[RegularExpression("^[a-zA-Z0-9_]*$", ErrorMessage = "لطفا تنها از اعداد و حروف انگلیسی استفاده نمائید")] public string Username { get; set; }
[MaxLength(2), Required(ErrorMessage = "طول فیلد بیش از حد مجاز است")] public string ProductName { get; set; }
من از MySQL استفاده کردم. میتونه مشکل از این باشه؟
نحوه استفاده از ViewModel در ASP.NET MVC
public class MyViewModel { public string PTitle {set;get;} // مابقی خواص در اینجا } var list = from x in db.tblFinalProjects select new MyViewModel { PTitle=x.xProjectTitle, ZTitle=x.tblZone.xCaption, PLastProgress=x.xLastProgress, PStatus=x.tblCurrentStatu.xCaption, PMasool="", };
PM> Install-Package LightInject
PM> Install-Package LightInject.Source
public class PersonModel { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public string Family { get; set; } public DateTime Birth { get; set; } } public interface IRepository<T> where T:class { void Insert(T entity); IEnumerable<T> FindAll(); } public interface IPersonRepository:IRepository<PersonModel> { } public class PersonRepository:IPersonRepository { public void Insert(PersonModel entity) { throw new NotImplementedException(); } public IEnumerable<PersonModel> FindAll() { throw new NotImplementedException(); } } public interface IPersonService { void Insert(PersonModel entity); IEnumerable<PersonModel> FindAll(); } public class PersonService:IPersonService { private readonly IPersonRepository _personRepository; public PersonService(IPersonRepository personRepository) { _personRepository = personRepository; } public void Insert(PersonModel entity) { _personRepository.Insert(entity); } public IEnumerable<PersonModel> FindAll() { return _personRepository.FindAll(); } }
public partial class Form1 : Form { private readonly IPersonService _personService; public Form1(IPersonService personService) { _personService = personService; InitializeComponent(); } }
static void Main() { Application.EnableVisualStyles(); Application.SetCompatibleTextRenderingDefault(false); var container = new ServiceContainer(); container.Register<IPersonService, PersonService>(); container.Register<IPersonRepository, PersonRepository>(); Application.Run(new Form1(container.GetInstance<IPersonService>())); }
public class WorkerModel:PersonModel { public ManagerModel Manager { get; set; } } public class ManagerModel:PersonModel { public IEnumerable<WorkerModel> Workers { get; set; } } public class WorkerRepository:IPersonRepository { public void Insert(PersonModel entity) { throw new NotImplementedException(); } public IEnumerable<PersonModel> FindAll() { throw new NotImplementedException(); } } public class ManagerRepository:IPersonRepository { public void Insert(PersonModel entity) { throw new NotImplementedException(); } public IEnumerable<PersonModel> FindAll() { throw new NotImplementedException(); } } public class WorkerService:IPersonService { private readonly IPersonRepository _personRepository; public WorkerService(IPersonRepository personRepository) { _personRepository = personRepository; } public void Insert(PersonModel entity) { var worker = entity as WorkerModel; _personRepository.Insert(worker); } public IEnumerable<PersonModel> FindAll() { return _personRepository.FindAll(); } } public class ManagerService:IPersonService { private readonly IPersonRepository _personRepository; public ManagerService(IPersonRepository personRepository) { _personRepository = personRepository; } public void Insert(PersonModel entity) { var manager = entity as ManagerModel; _personRepository.Insert(manager); } public IEnumerable<PersonModel> FindAll() { return _personRepository.FindAll(); } }
... var container = new ServiceContainer(); container.Register<IPersonService, PersonService>(); container.Register<IPersonService, WorkerService>(); container.Register<IPersonRepository, PersonRepository>(); container.Register<IPersonRepository, WorkerRepository>(); Application.Run(new Form1(container.GetInstance<IPersonService>()));
... container.Register<IPersonService, PersonService>("PersonService"); container.Register<IPersonService, WorkerService>(); container.Register<IPersonRepository, PersonRepository>(); container.Register<IPersonRepository, WorkerRepository>(); Application.Run(new Form1(container.GetInstance<IPersonService>("PersonService")));
container.Register<IPersonService, PersonService>("PersonService"); Application.Run(new Form1(container.GetInstance<IPersonService>()));
container.Register<IPersonService, PersonService>(); container.Register<IPersonService, WorkerService>("WorkerService"); var personList = container.GetInstance<IEnumerable<IPersonService>>();
container.Register<IPersonService, PersonService>(); container.Register<IPersonService, WorkerService>("WorkerService"); var personList = container.GetAllInstances<IPersonService>();
- Array
- ICollection<T>
- IList<T>
- IReadOnlyCollection<T>
- IReadOnlyList<T>
container.RegisterInstance<string>("SomeValue"); var value = container.GetInstance<string>();
container.RegisterInstance<string>("SomeValue","String1"); container.RegisterInstance<string>("OtherValue","String2"); var value = container.GetInstance<string>("String2");
dotnet new -i FeatherHttp.Templates::0.1.67-alpha.g69b43bed72 --nuget-source https://f.feedz.io/featherhttp/framework/nuget/index.json
Templates Short Name Language Tags ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- FeatherHttp feather [C#] Web/ASP.NET/FeatherHttp
dotnet new feather --name todoAPI
همانطور که مشاهده میکنید پروژهی فوق تنها شامل دو فایل .csproj و Program.cs است. درون Program.cs و متد Main کار initialize کردن سرور HTTP صورت گرفته است. WebApplication.Create دقیقا همانند Host.CreateDefaultBuilder پروژههای ASP.NET Core عمل میکند؛ یعنی پیکربندی pipeline از قبیل اضافه کردن متغیرهای محیطی، خواندن از فایل JSON و ... را انجام میدهد اما با کد boilerplate کمتر. بنابراین خروجی WebApplication.Create یک ASP.NET Core Pipeline با قابلیت اضافه کردن تنظیمات دلخواه است. در ادامه جهت بررسی بیشتر Feather HTTP، یک مدل را به همراه یک سری دیتای In-memory به پروژه اضافه خواهیم کرد:
using System.Collections.Generic; using System.Text.Json.Serialization; using System.Linq; namespace todoAPI.Models { public class Todo { [JsonPropertyName("id")] public int Id { get; set; } [JsonPropertyName("title")] public string Title { get; set; } [JsonPropertyName("completed")] public bool Completed { get; set; } } public class TodoData { private readonly IList<Todo> _db = new List<Todo> { new Todo { Id = 1, Title = "Read book" }, new Todo { Id = 2, Title = "Watch an episode of Dark" }, new Todo { Id = 3, Title = "Publish a post on dotnettips" }, new Todo { Id = 4, Title = "Skype with my friend" }, }; public IList<Todo> GetAllToDoItmes() { return _db; } public void AddTodo(Todo item) { _db.Add(item); } public void ToggleTodo(int id) { var todo = _db.FirstOrDefault(x => x.Id == id); todo.Completed = !todo.Completed; } public void DeleteTodo(int id) { var todo = _db.FirstOrDefault(x => x.Id == id); _db.Remove(todo); } } }
در مثال فوق برای نگاشت نام خواص، از System.Text.Json توکار NET Core 3.0. استفاده شدهاست. در ادامه نیز از یک کلاس برای شبیهسازی CRUD یک Todo استفاده شدهاست. سپس برای داشتن اندپوینتهای موردنظر به ازای هر کدام از متدهای فوق درون متد Main، از app.Map... استفاده کردهایم:
using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.Builder; using Microsoft.AspNetCore.Http; using todoAPI.Models; namespace todoAPI { class Program { private static readonly TodoData db = new TodoData(); static async Task Main(string[] args) { var app = WebApplication.Create(args); app.MapGet("/", GetTodos); app.MapPost("/api/todos", CreateTodo); app.MapPost("/api/todos/{id}", ToggleTodo); app.MapDelete("/api/todos/{id}", DeleteTodo); await app.RunAsync(); } static async Task GetTodos(HttpContext http) { var todos = db.GetAllToDoItmes(); await http.Response.WriteJsonAsync(todos); } static async Task CreateTodo(HttpContext http) { var todo = await http.Request.ReadJsonAsync<Todo>(); db.AddTodo(todo); http.Response.StatusCode = 204; } static async Task ToggleTodo(HttpContext http) { if (!http.Request.RouteValues.TryGet("id", out int id)) { http.Response.StatusCode = 400; return; } db.ToggleTodo(id); http.Response.StatusCode = 204; } static async Task DeleteTodo(HttpContext http) { if (!http.Request.RouteValues.TryGet("id", out int id)) { http.Response.StatusCode = 400; return; } db.DeleteTodo(id); http.Response.StatusCode = 204; } } }
هر کدام از اندپوینتهای فوق، یک ورودی HttpContext دریافت خواهند کرد. توسط این شیء میتوانیم به درخواست جاری و همچنین به پاسخ درخواست، دسترسی داشته باشیم.
استفاده از سیستم DI توکار NET Core.
همانطور که در ابتدای مطلب نیز عنوان شد، Feather HTTP یک wrapper بر روی APIهای موجود ASP.NET Core است، بنابراین میتوانیم از همان سرویس DI که درون پروژههای ASP.NET Core در اختیار داریم در اینجا نیز استفاده کنیم. در ادامه یک پوشهی جدید را به مثال قبل، با نام Controllers اضافه خواهیم کرد و درون آن یک فایل TodoController را با محتویات زیر ایجاد خواهیم کرد:
using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.Http; using todoAPI.Models; using todoAPI.Services; namespace todoAPI.Controllers { public class TodoController { private readonly ITodoService _todoService; public TodoController(ITodoService todoService) { _todoService = todoService; } public async Task GetTodos(HttpContext http) { var todos = _todoService.GetAllToDoItmes(); await http.Response.WriteJsonAsync(todos); } public async Task CreateTodo(HttpContext http) { var todo = await http.Request.ReadJsonAsync<Todo>(); _todoService.AddTodo(todo); http.Response.StatusCode = 204; } public async Task ToggleTodo(HttpContext http) { if (!http.Request.RouteValues.TryGet("id", out int id)) { http.Response.StatusCode = 400; return; } _todoService.ToggleTodo(id); http.Response.StatusCode = 204; } public async Task DeleteTodo(HttpContext http) { if (!http.Request.RouteValues.TryGet("id", out int id)) { http.Response.StatusCode = 400; return; } _todoService.DeleteTodo(id); http.Response.StatusCode = 204; } } }
کاری که انجام شده است، انتقال تمامی متدهای static به کلاس فوق و سپس جایگزین کردن کلمهی کلیدی static با public است. همچنین یه ارجاع به اینترفیس جدید با عنوان ITodoService اضافه شده است؛ درون پیادهسازی این اینترفیس همان متدهای کلاس TodoData را اضافه کردهایم:
using System.Collections.Generic; using todoAPI.Models; using System.Linq; namespace todoAPI.Services { public interface ITodoService { void AddTodo(Todo item); void DeleteTodo(int id); IList<Todo> GetAllToDoItmes(); void ToggleTodo(int id); } public class TodoService : ITodoService { private readonly IList<Todo> _db = new List<Todo> { new Todo { Id = 1, Title = "Read book" }, new Todo { Id = 2, Title = "Watch an episode of Dark" }, new Todo { Id = 3, Title = "Publish a post on dotnettips" }, new Todo { Id = 4, Title = "Skype with my friend" }, }; public IList<Todo> GetAllToDoItmes() { return _db; } public void AddTodo(Todo item) { _db.Add(item); } public void ToggleTodo(int id) { var todo = _db.FirstOrDefault(x => x.Id == id); todo.Completed = !todo.Completed; } public void DeleteTodo(int id) { var todo = _db.FirstOrDefault(x => x.Id == id); _db.Remove(todo); } } }
نکته: برای ایجاد اینترفیس از روی یک کلاس درون VS Code میتوانیم اینگونه عمل کنیم:
تغییرات فایل Program.cs
ابتدا باید using مربوط به DI را در ابتدای فایل اضافه کنیم:
using Microsoft.Extensions.DependencyInjection;
سپس توسط ServiceProvider یک وهله از کلاس موردنظر را ایجاد کردهایم و همچنین سرویسهای موردنظر را درون DI Container اضافه کردهایم:
using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.Builder; using Microsoft.Extensions.DependencyInjection; using todoAPI.Controllers; using todoAPI.Services; namespace todoAPI { class Program { static async Task Main(string[] args) { var builder = WebApplication.CreateBuilder(args); builder.Services.AddTransient<TodoController>(); builder.Services.AddTransient<ITodoService, TodoService>(); var serviceProvider = builder.Services.BuildServiceProvider(); var todoController = serviceProvider.GetService<TodoController>(); var app = WebApplication.Create(args); app.MapGet("/", todoController.GetTodos); app.MapPost("/api/todos", todoController.CreateTodo); app.MapPost("/api/todos/{id}", todoController.ToggleTodo); app.MapDelete("/api/todos/{id}", todoController.DeleteTodo); await app.RunAsync(); } } }
Convention Over Configuration
در کد قبلی به صورت دستی TodoController را توسط Service Location از DI درخواست کردهایم. اینکار را در ادامه میتوانیم به Feather HTTP سپرده تا کار وهلهسازی را براساس قواعد توکار برایمان انجام دهد:
using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.Builder; using Microsoft.AspNetCore.Http; using Microsoft.Extensions.DependencyInjection; using todoAPI.Services; namespace todoAPI { class Program { static async Task Main(string[] args) { var builder = WebApplication.CreateBuilder(args); builder.Services.AddSingleton<IHttpContextAccessor, HttpContextAccessor>(); builder.Services.AddControllers(); builder.Services.AddSingleton<ITodoService, TodoService>(); var serviceProvider = builder.Services.BuildServiceProvider(); var app = builder.Build(); app.MapControllers(); await app.RunAsync(); } } }
سپس در ادامه برای دسترسی به HTTP Context درون TodoController از IHttpContextAccessor استفاده کردهایم:
using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.Http; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; using todoAPI.Models; using todoAPI.Services; namespace todoAPI.Controllers { public class TodoController { private readonly ITodoService _todoService; private readonly IHttpContextAccessor _accessor; public TodoController(ITodoService todoService, IHttpContextAccessor accessor) { _todoService = todoService; _accessor = accessor; } [HttpGet("/todos")] public async Task GetTodos() { var todos = _todoService.GetAllToDoItmes(); await _accessor.HttpContext.Response.WriteJsonAsync(todos); } [HttpPost("/todos")] public async Task CreateTodo() { var todo = await _accessor.HttpContext.Request.ReadJsonAsync<Todo>(); _todoService.AddTodo(todo); _accessor.HttpContext.Response.StatusCode = 204; } [HttpPost("/todos/{id}")] public async Task ToggleTodo(int id) { _todoService.ToggleTodo(id); _accessor.HttpContext.Response.StatusCode = 204; } [HttpDelete("/todos/{id}")] public async Task DeleteTodo(int id) { _todoService.DeleteTodo(id); _accessor.HttpContext.Response.StatusCode = 204; } } }
کدهای کامل مطلب را میتوانید از اینجا دریافت کنید.
مطالب پیشین مرتبط با لوسین را در اینجا میتوانید پیگیری کنید. آخرین نگارش آن که تا این تاریخ، 4.8 بتا است، با داتنت(Core) سازگار است و روش برپایی آغازین آن ... تغییرات قابل توجهی داشتهاست که خلاصهی آنها را در این مطلب بررسی خواهیم کرد.
1) بستههای جدید مورد نیاز
برای کار با لوسین جدید، نیاز است حداقل سهبستهی زیر را نصب کنیم تا به امکانات پایهای و کوئری گیریهای پیشرفتهی آن دسترسی داشته باشیم:
<PackageReference Include="Lucene.Net" Version="4.8.0-beta00016"/> <PackageReference Include="Lucene.Net.Analysis.Common" Version="4.8.0-beta00016"/> <PackageReference Include="Lucene.Net.QueryParser" Version="4.8.0-beta00016"/>
2) تهیه نگاشتهای لازم
فرض کنید شیء اصلی ما چنین ساختاری را دارد:
public class WhatsNewItemModel { public required int Id { set; get; } public required string OriginalTitle { set; get; } }
مرحلهی بعد کار با لوسین، تبدیل اشیاء سفارشی خود به شیء Document لوسین و برعکس است. به همین جهت به دو مپر برای این کارها نیاز است:
الف) نگاشتگر یک شیء سفارشی، به شیء Document
public static class LuceneDocumentMapper { public static Document MapToLuceneDocument(this WhatsNewItemModel post) { ArgumentNullException.ThrowIfNull(post); return [ new TextField(nameof(WhatsNewItemModel.OriginalTitle), post.OriginalTitle, Field.Store.YES), // Document StringField instances are sort of keywords, they are not analyzed, they indexed as is (in its original case). new StringField(nameof(WhatsNewItemModel.Id), post.Id.ToString(CultureInfo.InvariantCulture), Field.Store.YES), ]; } }
در اینجا یک متدالحاقی را تهیه کردهایم تا شیءای از نوع WhatsNewItemModel ما را به یک شیء Document لوسین، تبدیل کند.
چند نکته در اینجا حائز اهمیت هستند:
- در نگارش جدید لوسین، با اشیاء TextField و StringField جدید سروکار داریم و شیء قدیمی Field نگارشهای قبلی لوسین، منسوخ شده درنظر گرفته میشود.
- زمانی از شیء TextField استفاده میکنیم که قرار است توسط لوسین، تحلیل شده و در جستجوهای پیچیده استفاده شود.
- اگر فقط قرار است، مقداری را در این ایندکس ذخیره کنیم و قصد تحلیل آنها را نداریم و حداکثر یک کوئری سادهی یافتن اصل آنها، مدنظر ما است، باید از اشیاء StringField برای معرفی و نگاشت آنها استفاده کنیم (شبیه به کار با واژههای کلیدی).
- پرچم Field.Store.YES به این معنا است که اصل محتوای تحلیل شده نیز در ایندکس لوسین، درج شود. اگر این پرچم را به NO تنظیم کنیم، فقط تحلیل آن صورت گرفته و نتیجهی آن ذخیره میشود، که برای جستجوها مفید است؛ اما مقدار این فیلد دیگر قابل بازیابی نخواهد بود.
ب) نگاشتگر یک شیء Document لوسین، به یک شیء سفارشی
در زمان کوئری گرفتن از لوسین، خروجی نهایی یک شیء Document آن است که باید به شیء سفارشی مدنظر ما نگاشت شود:
public static class LuceneDocumentMapper { public static LuceneSearchResult MapToLuceneSearchResult(this Document document) { ArgumentNullException.ThrowIfNull(document); return new LuceneSearchResult { Id = document.Get(nameof(WhatsNewItemModel.Id), CultureInfo.InvariantCulture).ToInt(), OriginalTitle = document.Get(nameof(WhatsNewItemModel.OriginalTitle), CultureInfo.InvariantCulture) }; } }
نمونهای از این نگاشت را در متد الحاقی فوق مشاهده میکنید که توسط متد Get شیء Document قابل انجام است. بدیهی است خروجی این متد، یک رشتهاست و در صورت نیاز باید توسط ما کار تبدیلات ثانویه آنها انجام شود.
3) نیاز به یک تحلیلگر مناسب
لوسین برای تولید ایندکسهای جستجوی تمام متنی خود، از یک سری Analyzer استفاده میکنید که اگر سری پیشین مطالب مرتبط را مطالعه کنید، به نمونهی StandardAnalyzer آن خواهید رسید که هنوز هم معتبر و قابل استفادهاست و یا میتوان همانند سایت جاری، از یک LowerCaseHtmlStripAnalyzer استفاده کرد که این کارها را همزمان انجام میدهد:
الف) از یک لیست PersianStopwords.List برای حذف واژههای کم اهمیت زبان فارسی استفاده میکند. برای مثال ما نمیخواهیم که واژهی «ما» را با اهمیت شمرده و ایندکس کند و امثال آن.
ب) LowerCaseFilter را به متون دریافتی اعمال میکند. این کار در پشت صحنهی StandardAnalyzer توکار لوسین هم اعمال میشود. اگر با این موضوع آشنا نباشید، ممکن است در حین کوئری گرفتن، به نتیجهای نرسید! چون متن ارسالی به لوسین را ابتدا باید lower-case کنید و سپس آنرا کوئری بگیرید.
ج) HTMLStripCharFilter توکار لوسین هم به آن اعمال شدهاست. از این جهت که متن مقالات ما به همراه تگهای HTML ای هم هستند. این فیلتر کار حذف کردن آنها را در حین تحلیل، انجام میدهد و دیگر نیازی نیست تا ما خودمان متن ارسالی به لوسین را تمیز کنیم.
نکتهی مهم: این تحلیلگر ویژه، فقط باید به فیلدهایی از نوع TextField اعمال شود. اگر آنرا به StringField ها اعمال کنیم، دیگر قادر به کوئری گرفتن از آنها نخواهیم بود! چون تحلیلگر StringFieldها باید از نوع توکار KeywordAnalyzer ثبت و معرفی شود. این نوع فیلدها، حالت واژههای کلیدی را دارند (به همان صورتی که هست ثبت میشوند) و قرارنیست که توسط لوسین تحلیل ویژهای شوند. به همین جهت برای رسیدن به یک تحلیلگر ترکیبی که بتواند این دو نوع فیلد را با هم پوشش دهد و کار معرفی چندین نوع تحلیلگر را یکجا انجام دهد، نیاز به یک PerFieldAnalyzerWrapper جدید داریم:
_keywordAnalyzer = new KeywordAnalyzer(); _lowerCaseHtmlStripAnalyzer = new LowerCaseHtmlStripAnalyzer(LuceneVersion); _analyzer = new PerFieldAnalyzerWrapper(_lowerCaseHtmlStripAnalyzer, new Dictionary<string, Analyzer> { { nameof(WhatsNewItemModel.Id), _keywordAnalyzer } });
PerFieldAnalyzerWrapper در حقیقت برای تمام فیلدهایی که در قسمت دیکشنری فوق، ذکر نشدهاند، از LowerCaseHtmlStripAnalyzer استفاده میکند. برای مابقی موارد از KeywordAnalyzer کمک خواهد گرفت.
4) روش صحیح راه اندازی reader و writer های ایندکس لوسین جدید
کار با لوسین به حدی سریع است که از کیفیت آن شگفت زده خواهید شد! اما ... بهشرطی که بدانید دقیقا به چه صورتی باید نویسنده و خوانندهی ایندکسهای آنرا مدیریت کنید. اکثر مثالهایی را که بر روی اینترنت پیدا میکنید، به همراه متدهایی هستند که مدام در حال گشودن و dispose این نویسندهها و خوانندههای ایندکس هستند که ... این مثالها، روش کار صحیح با لوسین نیستند! و به شدت آنرا کند میکنند.
نکتهی مهمی که این مثالها به آن توجهی نکردهاند، «thread-safe» بودن نویسنده و خوانندهی ایندکس لوسین است. یعنی میتوان یک نمونه از اینها را در ابتدای کار برنامه ایجاد کرد و تا آخر کار برنامه، بدون نیاز به نمونه سازی مجدد و باز و بسته کردن آنها، بارها مورد استفادهی مجدد قرار داد و هیچ تداخلی هم ندارند و از قسمتهای مختلف برنامه هم قابل دسترسی هستند.
به همین جهت باید یک سرویس مرکزی را برای اینکار تدارک دید که طول عمر آن، حتما Singleton باشد تا بتواند نویسنده و خوانندهی ایندکس لوسین را فقط یکبار نمونه سازی و ایجاد کرده و تا پایان کار برنامه، زنده نگه دارد (کدهای کامل این کلاس را در اینجا میتوانید مطالعه کنید):
public class FullTextSearchService : IFullTextSearchService { private const LuceneVersion LuceneVersion = Lucene.Net.Util.LuceneVersion.LUCENE_48; private readonly Analyzer _analyzer; private readonly IAppFoldersService _appFoldersService; private readonly FSDirectory _fsDirectory; // IndexWriter instances are completely thread safe, meaning multiple threads can call any of its methods, concurrently. private readonly IndexWriter _indexWriter; private readonly KeywordAnalyzer _keywordAnalyzer; private readonly ILogger<FullTextSearchService> _logger; private readonly LowerCaseHtmlStripAnalyzer _lowerCaseHtmlStripAnalyzer; // Safely shares IndexSearcher instances across multiple threads, while periodically reopening. private readonly SearcherManager _searcherManager; private bool _isDisposed; public FullTextSearchService(IAppFoldersService appFoldersService, ILogger<FullTextSearchService> logger) { _appFoldersService = appFoldersService ?? throw new ArgumentNullException(nameof(appFoldersService)); _logger = logger; _keywordAnalyzer = new KeywordAnalyzer(); _lowerCaseHtmlStripAnalyzer = new LowerCaseHtmlStripAnalyzer(LuceneVersion); _analyzer = new PerFieldAnalyzerWrapper(_lowerCaseHtmlStripAnalyzer, new Dictionary<string, Analyzer> { // Document StringField instances are sort of keywords, they are not analyzed, they indexed as is (in its original case). // But StandardAnalyzer applies lower case filter to a query. // We can fix this by using KeywordAnalyzer with our query parser. { nameof(WhatsNewItemModel.Id), _keywordAnalyzer }, { nameof(WhatsNewItemModel.DocumentTypeIdHash), _keywordAnalyzer }, { nameof(WhatsNewItemModel.DocumentContentHash), _keywordAnalyzer } }); _fsDirectory = FSDirectory.Open(_appFoldersService.LuceneIndexFolderPath); _indexWriter = new IndexWriter(_fsDirectory, new IndexWriterConfig(LuceneVersion, _analyzer)); _searcherManager = new SearcherManager(_indexWriter, applyAllDeletes: true, searcherFactory: null); }
این سرویس، یک سرویس Singleton است که نحوهی آغاز و شروع به کار با اشیاء لوسین را در سازندهی آن مشاهده میکنید.
توضیحات:
الف) در اینجا، روش نمونه سازی PerFieldAnalyzerWrapper را که پیشتر در مورد آن بحث شد، مشاهده میکنید.
ب) سپس یک IndexWriter، نمونه سازی میشود که از تحلیلگر ترکیبی ما استفاده میکند.
ج) در ادامه یک SearcherManager جدید را مشاهده میکنید که با IndexWriter برنامه هماهنگ است و هر زمانیکه سندی به لوسین اضافه میشود، قادر به کوئری گرفتن از آن هم خواهیم بود.
نکتهی مهم: طول عمر تمام این موارد، با طول عمر کلاس سرویس جاری، یکی است. یعنی تنها یکبار در طول عمر برنامه نمونه سازی شده و تا پایان کار آن، زنده نگه داشته میشوند.
5) روش افزودن یک سند به ایندکس لوسین و سپس به روز رسانی آن
اکنون با استفاده از نگاشتگرهایی که در ابتدای بحث تهیه کردیم و همچنین شیء IndexWriter فوق، به صورت زیر میتوان یک شیء سفارشی خود را به ایندکس لوسین اضافه کنیم:
_indexWriter.AddDocument(post.MapToLuceneDocument()); _indexWriter.Flush(triggerMerge: true, applyAllDeletes: true); _indexWriter.Commit();
و یا اگر خواستیم سند موجودی را به روز کنیم، روش کار به شکل زیر است:
_indexWriter.UpdateDocument(new Term(nameof(WhatsNewItemModel.Id), post.Id.ToString()), post.MapToLuceneDocument());
new Term، در حقیقت یک کوئری جدید را سبب میشود که توسط آن سندی یافت شده، در پشت صحنه حذف میشود و سپس سند جدیدی بجای آن درج خواهد شد. در اینجا باید دقت داشت که چون Id ثبت شده از نوع StringField است، نباید حالت lower-case آنرا جستجو کرد و باید دقیقا به همان نحوی که ثبت شده، جستجو شود.
6) روش کار با searcherManager جدید لوسین
همانطور که عنوان شد، لوسین جدید به همراه یک searcherManager هم هست که کار آن، ارائهی thread-safe دسترسی به خوانندهی ایندکس لوسین است. نحوهی عمومی کار با آن را در ادامه مشاهده میکنید:
private TResult DoSearch<TResult>(Func<IndexSearcher, TResult> action, TResult defaultValue) { _searcherManager.MaybeRefreshBlocking(); var indexSearcher = _searcherManager.Acquire(); try { return action(indexSearcher); } catch (FileNotFoundException) { // It's not indexed yet. return defaultValue; } finally { _searcherManager.Release(indexSearcher); } }
با استفاده از searcherManager، در طول مدت زمان کوتاهی، بر روی ایندکس قفلگذاری شده و یک indexSearcher امن، در اختیار متدهای استفاده کنندهی از آن قرار میگیرند و در پایان کار، این قفل رها میشود.
برای مثال یک نمونه روش استفاده از این indexSearcher امن، به صورت زیر است:
public int GetNumberOfDocuments() => DoSearch(indexSearcher => indexSearcher.IndexReader.NumDocs, defaultValue: 0);
مابقی مثالهای آنرا میتوانید در کلاس FullTextSearchService مشاهده کنید که به همراه یافتن «مطالب مشابه»، جستجوهای صفحه بندی شده، جستجوهای مرتب شدهی بر اساس یک فیلد، امکان دسترسی به تمام اسناد ذخیره شدهی در ایندکس لوسین و امثال آن است که کلیات آن با قبل تفاوتی نکردهاست و مطالب و نکات آنرا پیشتر در مقالات سری لوسین بررسی کردهایم. تنها تفاوت مهمی که در اینجا وجود دارد، نحوهی برپایی و راه اندازی تحلیلگر، خواننده و نویسندهی ایندکس آن است که در این مطلب بررسی شدند؛ وگرنه کلیات جستجوی پیشرفتهی آن، مانند قبل است و تفاوت خاصی نکردهاست.
تهیه مقدمات سمت سرور
مدلی که در تصویر فوق نمایش داده شدهاست، در سمت سرور چنین ساختاری را دارد:
namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Models { public class Product { public int ProductId { set; get; } public string ProductName { set; get; } public decimal Price { set; get; } public bool IsAvailable { set; get; } } }
همچنین یک منبع ساده درون حافظهای را نیز جهت بازگشت 1500 محصول تهیه کردهایم. علت اینجا است که ساختار نهایی اطلاعات آن شبیه به ساختار اطلاعات حاصل از ORMها باشد و همچنین به سادگی قابلیت اجرا و بررسی را داشته باشد:
using System.Collections.Generic; namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Models { public static class ProductDataSource { private static readonly IList<Product> _cachedItems; static ProductDataSource() { _cachedItems = createProductsDataSource(); } public static IList<Product> LatestProducts { get { return _cachedItems; } } private static IList<Product> createProductsDataSource() { var list = new List<Product>(); for (var i = 0; i < 1500; i++) { list.Add(new Product { ProductId = i + 1, ProductName = "نام " + (i + 1), IsAvailable = (i % 2 == 0), Price = 1000 + i }); } return list; } } }
مشخص کردن قرارداد اطلاعات دریافتی از سمت کلاینت
زمانیکه کلاینت Angular برنامه، اطلاعاتی را به سمت سرور ارسال میکند، یک چنین ساختاری را دریافت خواهیم کرد:
http://localhost:5000/api/Product/GetPagedProducts?sortBy=productId&isAscending=true&page=2&pageSize=7
بنابراین اینترفیسی را دقیقا بر اساس نام کلیدهای همین کوئری استرینگها تهیه میکنیم:
public interface IPagedQueryModel { string SortBy { get; set; } bool IsAscending { get; set; } int Page { get; set; } int PageSize { get; set; } }
کاهش کدهای تکراری صفحه بندی اطلاعات در سمت سرور
با تعریف این اینترفیس چند هدف را دنبال خواهیم کرد:
الف) استاندارد سازی نام خواصی که مدنظر هستند و اعمال یک دست آنها به ViewModelهایی که قرار است از سمت کلاینت دریافت شوند:
public class ProductQueryViewModel : IPagedQueryModel { // ... other properties ... public string SortBy { get; set; } public bool IsAscending { get; set; } public int Page { get; set; } public int PageSize { get; set; } }
ب) امکان استفادهی از این قرارداد در متدهای کمکی که نوشته خواهند شد:
public static class IQueryableExtensions { public static IQueryable<T> ApplyPaging<T>( this IQueryable<T> query, IPagedQueryModel model) { if (model.Page <= 0) { model.Page = 1; } if (model.PageSize <= 0) { model.PageSize = 10; } return query.Skip((model.Page - 1) * model.PageSize).Take(model.PageSize); } }
همچنین دراینجا بجای صدور استثناء در حین دریافت مقادیر غیرمعتبر شماره صفحه یا تعداد ردیفهای هر صفحه، از حالت «بخشنده» بجای حالت «تدافعی» استفاده شدهاست. برای مثال در حالت «بخشنده» اگر شماره صفحه منفی بود، همان صفحهی اول اطلاعات نمایش داده میشود؛ بجای صدور یک استثناء (یا حالت «تدافعی و defensive programming»).
کاهش کدهای تکراری مرتب سازی اطلاعات در سمت سرور
همانطور که عنوان شد، از سمت کلاینت، چنین لینکی را دریافت خواهیم کرد:
http://localhost:5000/api/Product/GetPagedProducts?sortBy=productId&isAscending=true&page=2&pageSize=7
if(model.SortBy == "f1") { query = !model.IsAscending ? query.OrderByDescending(x => x.F1) : query.OrderBy(x => x.F1); }
اما در این حالت نیاز است به ازای تک تک فیلدها، یکبار if/else یافتن فیلد و سپس بررسی صعودی و نزولی بودن آنها صورت گیرد که در نهایت ظاهر خوشایندی را نخواهند داشت.
یک نمونه از مزیتهای تهیهی قرارداد IPagedQueryModel را در حین نوشتن متد ApplyPaging مشاهده کردید. نمونهی دیگر آن کاهش کدهای تکراری مرتب سازی اطلاعات است:
namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Utils { public static class IQueryableExtensions { public static IQueryable<T> ApplyOrdering<T>( this IQueryable<T> query, IPagedQueryModel model, IDictionary<string, Expression<Func<T, object>>> columnsMap) { if (string.IsNullOrWhiteSpace(model.SortBy) || !columnsMap.ContainsKey(model.SortBy)) { return query; } if (model.IsAscending) { return query.OrderBy(columnsMap[model.SortBy]); } else { return query.OrderByDescending(columnsMap[model.SortBy]); } } } }
var columnsMap = new Dictionary<string, Expression<Func<Product, object>>>() { ["productId"] = p => p.ProductId, ["productName"] = p => p.ProductName, ["isAvailable"] = p => p.IsAvailable, ["price"] = p => p.Price }; query = query.ApplyOrdering(queryModel, columnsMap);
تهیه قرارداد ساختار اطلاعات بازگشتی از سمت سرور به سمت کلاینت
تا اینجا قرارداد اطلاعات دریافتی از سمت کلاینت را مشخص کردیم. همچنین از آن برای ساده سازی عملیات مرتب سازی و صفحه بندی اطلاعات کمک گرفتیم. در ادامه نیاز است مشخص کنیم چگونه میخواهیم این اطلاعات را به سمت کلاینت ارسال کنیم:
using System.Collections.Generic; namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Models { public class PagedQueryResult<T> { public int TotalItems { get; set; } public IEnumerable<T> Items { get; set; } } }
پایان کار بازگشت اطلاعات سمت سرور با تهیه اکشن متد GetPagedProducts
در اینجا اکشن متدی را مشاهده میکنید که اطلاعات نهایی مرتب سازی شده و صفحه بندی شده را بازگشت میدهد:
[Route("api/[controller]")] public class ProductController : Controller { [HttpGet("[action]")] public PagedQueryResult<Product> GetPagedProducts(ProductQueryViewModel queryModel) { var pagedResult = new PagedQueryResult<Product>(); var query = ProductDataSource.LatestProducts .AsQueryable(); //TODO: Apply Filtering ... .where(p => p....) ... var columnsMap = new Dictionary<string, Expression<Func<Product, object>>>() { ["productId"] = p => p.ProductId, ["productName"] = p => p.ProductName, ["isAvailable"] = p => p.IsAvailable, ["price"] = p => p.Price }; query = query.ApplyOrdering(queryModel, columnsMap); pagedResult.TotalItems = query.Count(); query = query.ApplyPaging(queryModel); pagedResult.Items = query.ToList(); return pagedResult; } }
امضای این اکشن متد، شامل دو مورد مهم است:
public PagedQueryResult<Product> GetPagedProducts(ProductQueryViewModel queryModel)
ب) خروجی آن از نوع PagedQueryResult است که در مورد آن توضیح داده شد. بنابراین باید به همراه تعداد کل رکوردهای جدول محصولات و همچنین تنها آیتمهای صفحهی جاری درخواستی باشد.
در ابتدای کار، دسترسی به منبع دادهی درون حافظهای ابتدای برنامه را مشاهده میکنید. برای اینکه کارکرد آنرا شبیه به کوئریهای ORMها کنیم، یک AsQueryable نیز به انتهای آن اضافه شدهاست.
var query = ProductDataSource.LatestProducts .AsQueryable(); //TODO: Apply Filtering ... .where(p => p....) ...
پس از مشخص شدن منبع داده و فیلتر آن در صورت نیاز، اکنون نوبت به مرتب سازی اطلاعات است:
var columnsMap = new Dictionary<string, Expression<Func<Product, object>>>() { ["productId"] = p => p.ProductId, ["productName"] = p => p.ProductName, ["isAvailable"] = p => p.IsAvailable, ["price"] = p => p.Price }; query = query.ApplyOrdering(queryModel, columnsMap);
در آخر مطابق ساختار PagedQueryResult بازگشتی، ابتدا تعداد کل آیتمهای منبع داده محاسبه شدهاست و سپس صفحه بندی به آن اعمال گردیدهاست. این ترتیب نیز مهم است و گرنه TotalItems دقیقا به همان تعداد ردیفهای صفحهی جاری محاسبه میشود:
var pagedResult = new PagedQueryResult<Product>(); pagedResult.TotalItems = query.Count(); query = query.ApplyPaging(queryModel); pagedResult.Items = query.ToList(); return pagedResult;
در قسمت بعد، نحوهی نمایش این اطلاعات را در سمت Angular بررسی خواهیم کرد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
@using (Ajax.BeginForm("Upload", "Attachment", FormMethod.Post, new AjaxOptions { HttpMethod = "POST", }, new { encType = "multipart/form-data", id = "attach-form" })) { @Html.AntiForgeryToken() @Html.TextBoxFor(m => m.FirstName }) <input type="file" name="Files" data-buttonText="انتخاب تصویر"> <button type="submit">ارسال</button> }
var formData = new FormData(); $('form').submit(function() { var action = $(this).attr('action'); var formData = new FormData($(this).get(0)); $.ajax({ type: "POST", dataType: "json", url: action, data: formData, processData: false, contentType: false, success: function(data) { //... } success: function(data) { //... } }); return false; });
public class MyModel
{
public string FirstName{ get; set; }
public IEnumerable<HttpPostedFileBase> Files { get; set; }
}
[AjaxOnly] [HttpPost] [ValidateAntiForgeryToken] public ActionResult Upload(MyModel model) { if (!ModelState.IsValid) return //.... if(model.Files != null) foreach (var file in model.Files) if (file != null && file.ContentLength > 0) { // .... } }
معرفی الگوی Repository
روش متداول کار با فناوریهای مختلف دسترسی به دادهها عموما بدین شکل است:
الف) یافتن رشته اتصالی رمزنگاری شده به دیتابیس از یک فایل کانفیگ (در یک برنامه اصولی البته!)
ب) باز کردن یک اتصال به دیتابیس
ج) ایجاد اشیاء Command برای انجام عملیات مورد نظر
د) اجرا و فراخوانی اشیاء مراحل قبل
ه) بستن اتصال به دیتابیس و آزاد سازی اشیاء
اگر در برنامههای یک تازه کار به هر محلی از برنامه او دقت کنید این 5 مرحله را میتوانید مشاهده کنید. همه جا! قسمت ثبت، قسمت جستجو، قسمت نمایش و ...
مشکلات این روش:
1- حجم کارهای تکراری انجام شده بالا است. اگر قسمتی از فناوری دسترسی به دادهها را به اشتباه درک کرده باشد، پس از مطالعه بیشتر و مشخص شدن نحوهی رفع مشکل، قسمت عمدهای از برنامه را باید اصلاح کند (زیرا کدهای تکراری همه جای آن پراکندهاند).
2- برنامه نویس هر بار باید این مراحل را به درستی انجام دهد. اگر در یک برنامه بزرگ تنها قسمت آخر در یکی از مراحل کاری فراموش شود دیر یا زود برنامه تحت فشار کاری بالا از کار خواهد افتاد (و متاسفانه این مساله بسیار شایع است).
3- برنامه منحصرا برای یک نوع دیتابیس خاص تهیه خواهد شد و تغییر این رویه جهت استفاده از دیتابیسی دیگر (مثلا کوچ برنامه از اکسس به اس کیوال سرور)، نیازمند بازنویسی کل برنامه میباشد.
و ...
همین برنامه نویس پس از مدتی کار به این نتیجه میرسد که باید برای اینکارهای متداول، یک لایه و کلاس دسترسی به دادهها را تشکیل دهد. اکنون هر قسمتی از برنامه برای کار با دیتابیس باید با این کلاس مرکزی که انجام کارهای متداول با دیتابیس را خلاصه میکند، کار کند. به این صورت کد نویسی یک نواختی با حذف کدهای تکراری از سطح برنامه و همچنین بدون فراموش شدن قسمت مهمی از مراحل کاری، حاصل میگردد. در اینجا اگر روزی قرار شد از یک دیتابیس دیگر استفاده شود فقط کافی است یک کلاس برنامه تغییر کند و نیازی به بازنویسی کل برنامه نخواهد بود.
این روزها تشکیل این لایه دسترسی به دادهها (data access layer یا DAL) نیز مزموم است! و دلایل آن در مباحث چرا به یک ORM نیازمندیم برشمرده شده است. جهت کار با ORM ها نیز نیازمند یک لایه دیگر میباشیم تا یک سری اعمال متداول با آنهارا کپسوله کرده و از حجم کارهای تکراری خود بکاهیم. برای این منظور قبل از اینکه دست به اختراع بزنیم، بهتر است به الگوهای طراحی برنامه نویسی شیء گرا رجوع کرد و از رهنمودهای آن استفاده نمود.
الگوی Repository یکی از الگوهای برنامه نویسی با مقیاس سازمانی است. با کمک این الگو لایهای بر روی لایه نگاشت اشیاء برنامه به دیتابیس تشکیل شده و عملا برنامه را مستقل از نوع ORM مورد استفاه میکند. به این صورت هم از تشکیل یک سری کدهای تکراری در سطح برنامه جلوگیری شده و هم از وابستگی بین مدل برنامه و لایه دسترسی به دادهها (که در اینجا همان NHibernate میباشد) جلوگیری میشود. الگوی Repository (مخزن)، کار ثبت، حذف، جستجو و به روز رسانی دادهها را با ترجمه آنها به روشهای بومی مورد استفاده توسط ORM مورد نظر، کپسوله میکند. به این شکل شما میتوانید یک الگوی مخزن عمومی را برای کارهای خود تهیه کرده و به سادگی از یک ORM به ORM دیگر کوچ کنید؛ زیرا کدهای برنامه شما به هیچ ORM خاصی گره نخورده و این عملیات بومی کار با ORM توسط لایهای که توسط الگوی مخزن تشکیل شده، صورت گرفته است.
طراحی کلاس مخزن باید شرایط زیر را برآورده سازد:
الف) باید یک طراحی عمومی داشته باشد و بتواند در پروژههای متعددی مورد استفاده مجدد قرار گیرد.
ب) باید با سیستمی از نوع اول طراحی و کد نویسی و بعد کار با دیتابیس، سازگاری داشته باشد.
ج) باید امکان انجام آزمایشات واحد را سهولت بخشد.
د) باید وابستگی کلاسهای دومین برنامه را به زیر ساخت ORM مورد استفاده قطع کند (اگر سال بعد به این نتیجه رسیدید که ORM ایی به نام XYZ برای کار شما بهتر است، فقط پیاده سازی این کلاس باید تغییر کند و نه کل برنامه).
ه) باید استفاده از کوئریهایی از نوع strongly typed را ترویج کند (مثل کوئریهایی از نوع LINQ).
بررسی مدل برنامه
مدل این قسمت (برنامه NHSample4 از نوع کنسول با همان ارجاعات متداول ذکر شده در قسمتهای قبل)، از نوع many-to-many میباشد. در اینجا یک واحد درسی توسط چندین دانشجو میتواند اخذ شود یا یک دانشجو میتواند چندین واحد درسی را اخذ نماید که برای نمونه کلاس دیاگرام و کلاسهای متشکل آن به شکل زیر خواهند بود:
using System.Collections.Generic;
namespace NHSample4.Domain
{
public class Course
{
public virtual int Id { get; set; }
public virtual string Teacher { get; set; }
public virtual IList<Student> Students { get; set; }
public Course()
{
Students = new List<Student>();
}
}
}
using System.Collections.Generic;
namespace NHSample4.Domain
{
public class Student
{
public virtual int Id { get; set; }
public virtual string Name { get; set; }
public virtual IList<Course> Courses { get; set; }
public Student()
{
Courses = new List<Course>();
}
}
}
کلاس کانفیگ برنامه جهت ایجاد نگاشتها و سپس ساخت دیتابیس متناظر
using FluentNHibernate.Automapping;
using FluentNHibernate.Cfg;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHibernate.Tool.hbm2ddl;
namespace NHSessionManager
{
public class Config
{
public static FluentConfiguration GetConfig()
{
return
Fluently.Configure()
.Database(
MsSqlConfiguration
.MsSql2008
.ConnectionString(x => x.FromConnectionStringWithKey("DbConnectionString"))
)
.Mappings(
m => m.AutoMappings.Add(
new AutoPersistenceModel()
.Where(x => x.Namespace.EndsWith("Domain"))
.AddEntityAssembly(typeof(NHSample4.Domain.Course).Assembly))
.ExportTo(System.Environment.CurrentDirectory)
);
}
public static void CreateDb()
{
bool script = false;//آیا خروجی در کنسول هم نمایش داده شود
bool export = true;//آیا بر روی دیتابیس هم اجرا شود
bool dropTables = false;//آیا جداول موجود دراپ شوند
new SchemaExport(GetConfig().BuildConfiguration()).Execute(script, export, dropTables);
}
}
}
الف) با توجه به اینکه برنامه از نوع ویندوزی است، برای مدیریت صحیح کانکشن استرینگ، فایل App.Config را به برنامه افروده و محتویات آنرا به شکل زیر تنظیم میکنیم (تا کلید DbConnectionString توسط متد GetConfig مورد استفاده قرارگیرد ):
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<configuration>
<connectionStrings>
<!--NHSessionManager-->
<add name="DbConnectionString"
connectionString="Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true"/>
</connectionStrings>
</configuration>
ب) در NHibernate سنتی (!) کار ساخت نگاشتها توسط یک سری فایل xml صورت میگیرد که با معرفی فریم ورک Fluent NHibernate و استفاده از قابلیتهای Auto Mapping آن، اینکار با سهولت و دقت هر چه تمامتر قابل انجام است که توضیحات نحوهی انجام آنرا در قسمتهای قبل مطالعه فرمودید. اگر نیاز بود تا این فایلهای XML نیز جهت بررسی شخصی ایجاد شوند، تنها کافی است از متد ExportTo آن همانگونه که در متد GetConfig استفاده شده، کمک گرفته شود. به این صورت پس از ایجاد خودکار نگاشتها، فایلهای XML متناظر نیز در مسیری که به عنوان آرگومان متد ExportTo مشخص گردیده است، تولید خواهند شد (دو فایل NHSample4.Domain.Course.hbm.xml و NHSample4.Domain.Student.hbm.xml را در پوشهای که محل اجرای برنامه است خواهید یافت).
با فراخوانی متد CreateDb این کلاس، پس از ساخت خودکار نگاشتها، database schema متناظر، در دیتابیسی که توسط کانکشن استرینگ برنامه مشخص شده، ایجاد خواهد شد که دیتابیس دیاگرام آنرا در شکل ذیل مشاهده مینمائید (جداول دانشجویان و واحدها هر کدام به صورت موجودیتی مستقل ایجاد شده که ارجاعات آنها در جدولی سوم نگهداری میشود).
پیاده سازی الگوی مخزن
اینترفیس عمومی الگوی مخزن به شکل زیر میتواند باشد:
using System;
using System.Linq;
using System.Linq.Expressions;
namespace NHSample4.NHRepository
{
//Repository Interface
public interface IRepository<T>
{
T Get(object key);
T Save(T entity);
T Update(T entity);
void Delete(T entity);
IQueryable<T> Find();
IQueryable<T> Find(Expression<Func<T, bool>> predicate);
}
}
سپس پیاده سازی آن با توجه به کلاس SingletonCore ایی که در قسمت قبل تهیه کردیم (جهت مدیریت صحیح سشن فکتوری)، به صورت زیر خواهد بود.
این کلاس کار آغاز و پایان تراکنشها را نیز مدیریت کرده و جهت سهولت کار اینترفیس IDisposable را نیز پیاده سازی میکند :
using System;
using System.Linq;
using NHSessionManager;
using NHibernate;
using NHibernate.Linq;
namespace NHSample4.NHRepository
{
public class Repository<T> : IRepository<T>, IDisposable
{
private ISession _session;
private bool _disposed = false;
public Repository()
{
_session = SingletonCore.SessionFactory.OpenSession();
BeginTransaction();
}
~Repository()
{
Dispose(false);
}
public T Get(object key)
{
if (!isSessionSafe) return default(T);
return _session.Get<T>(key);
}
public T Save(T entity)
{
if (!isSessionSafe) return default(T);
_session.Save(entity);
return entity;
}
public T Update(T entity)
{
if (!isSessionSafe) return default(T);
_session.Update(entity);
return entity;
}
public void Delete(T entity)
{
if (!isSessionSafe) return;
_session.Delete(entity);
}
public IQueryable<T> Find()
{
if (!isSessionSafe) return null;
return _session.Linq<T>();
}
public IQueryable<T> Find(System.Linq.Expressions.Expression<Func<T, bool>> predicate)
{
if (!isSessionSafe) return null;
return Find().Where(predicate);
}
void Commit()
{
if (!isSessionSafe) return;
if (_session.Transaction != null &&
_session.Transaction.IsActive &&
!_session.Transaction.WasCommitted &&
!_session.Transaction.WasRolledBack)
{
_session.Transaction.Commit();
}
else
{
_session.Flush();
}
}
void Rollback()
{
if (!isSessionSafe) return;
if (_session.Transaction != null && _session.Transaction.IsActive)
{
_session.Transaction.Rollback();
}
}
private bool isSessionSafe
{
get
{
return _session != null && _session.IsOpen;
}
}
void BeginTransaction()
{
if (!isSessionSafe) return;
_session.BeginTransaction();
}
public void Dispose()
{
Dispose(true);
// tell the GC that the Finalize process no longer needs to be run for this object.
GC.SuppressFinalize(this);
}
protected virtual void Dispose(bool disposeManagedResources)
{
if (_disposed) return;
if (!disposeManagedResources) return;
if (!isSessionSafe) return;
try
{
Commit();
}
catch (Exception ex)
{
Console.WriteLine(ex.ToString());
Rollback();
}
finally
{
if (isSessionSafe)
{
_session.Close();
_session.Dispose();
}
}
_disposed = true;
}
}
}
using System;
using System.Collections.Generic;
using NHSample4.Domain;
using NHSample4.NHRepository;
namespace NHSample4
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
//ایجاد دیتابیس در صورت نیاز
//NHSessionManager.Config.CreateDb();
//ابتدا یک دانشجو را اضافه میکنیم
Student student = null;
using (var studentRepo = new Repository<Student>())
{
student = studentRepo.Save(new Student() { Name = "Vahid" });
}
//سپس یک واحد را اضافه میکنیم
using (var courseRepo = new Repository<Course>())
{
var course = courseRepo.Save(new Course() { Teacher = "Shams" });
}
//اکنون یک واحد را به دانشجو انتساب میدهیم
using (var courseRepo = new Repository<Course>())
{
courseRepo.Save(new Course() { Students = new List<Student>() { student } });
}
//سپس شماره دروس استادی خاص را نمایش میدهیم
using (var courseRepo = new Repository<Course>())
{
var query = courseRepo.Find(t => t.Teacher == "Shams");
foreach (var course in query)
Console.WriteLine(course.Id);
}
Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}
همانطور که ملاحظه میکنید در این سطح دیگر برنامه هیچ درکی از ORM مورد استفاده ندارد و پیاده سازی نحوهی تعامل با NHibernate در پس کلاس مخزن مخفی شده است. کار آغاز و پایان تراکنشها به صورت خودکار مدیریت گردیده و همچنین آزاد سازی منابع را نیز توسط اینترفیس IDisposable مدیریت میکند. به این صورت امکان فراموش شدن یک سری از اعمال متداول به حداقل رسیده، میزان کدهای تکراری برنامه کم شده و همچنین هر زمانیکه نیاز بود، صرفا با تغییر پیاده سازی کلاس مخزن میتوان به ORM دیگری کوچ کرد؛ بدون اینکه نیازی به بازنویسی کل برنامه وجود داشته باشد.
دریافت سورس برنامه قسمت هشتم
ادامه دارد ...
خودکارسازی فرآیند نگاشت اشیاء در AutoMapper
- این موارد مانند استفاده از متد ForMember برای نگاشتهای چندسطحی در دورهی AutoMapper بحث شدند.