مطالب
راهبری در Silverlight به کمک الگوی MVVM

مقدمات راهبری (Navigation) در سیلورلایت را در اینجا می‌توانید مطالعه نمائید : +
مطلبی را که در فصل فوق نخواهید یافت در مورد نحوه‌ی بکارگیری الگوی MVVM جهت پیاده سازی Navigation در یک برنامه‌ی سیلورلایت است؛ علت آن هم به این بر می‌گردد که این فصل پیش از مباحث Binding مطرح شد.

صورت مساله:
یکی از اصول MVVM این است که در ViewModel‌ نباید ارجاعی از View وجود داشته باشد (ViewModel باید در بی‌خبری کامل از وجود اشیاء UI و ارجاع مستقیم به آن‌ها طراحی شود)، اما برای پیاده سازی مباحث Navigation نیاز است به نحوی به شیء Frame قرار داده شده در صفحه‌ی اصلی یا قالب اصلی برنامه دسترسی یافت تا بتوان درخواست رهنمون شدن به صفحات مختلف را صادر کرد. اکنون چکار باید کرد؟

راه حل:
یکی از راه حل‌های جالبی که برای این منظور وجود دارد استفاده از امکانات کلاس Messenger مجموعه‌ی MVVM Light toolkit است. از طریق ViewModel برنامه، آدرس صفحه‌ی مورد نظر را به صورت یک پیغام به View مورد نظر ارسال می‌کنیم و سپس View برنامه که به این پیغام‌ها گوش فرا می‌دهد، پس از دریافت آدرس مورد نظر، نسبت به فراخوانی تابع Navigate شیء Frame رابط کاربری برنامه اقدام خواهد کرد. به این صورت ViewModel برنامه به View خود جهت اعمال راهبری برنامه، گره نخواهد خورد.

روش پیاده سازی:
ابتدا ساختار پروژه را در نظر بگیرید (این شکل دگرگون شده‌ی Solution explorer مرتبط است با productivity tools نصب شده):



در پوشه‌ی Views ، دو صفحه اضافه شده‌اند که توسط user control ایی به نام menu لیست شده و راهبری خواهند شد. مونتاژ نهایی هم در MainPage.xaml صورت می‌گیرد.
کدهای XAML‌ مرتبط با منوی ساده برنامه به شرح زیر هستند (Menu.xaml) :

<UserControl x:Class="MvvmLight6.Views.Menu"
xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
xmlns:d="http://schemas.microsoft.com/expression/blend/2008"
xmlns:mc="http://schemas.openxmlformats.org/markup-compatibility/2006"
xmlns:vm="clr-namespace:MvvmLight6.ViewModels" mc:Ignorable="d"
FlowDirection="RightToLeft" d:DesignHeight="300" d:DesignWidth="400">
<UserControl.Resources>
<vm:MenuViewModel x:Key="vmMenuViewModel" />
</UserControl.Resources>
<StackPanel DataContext="{Binding Source={StaticResource vmMenuViewModel}}">
<HyperlinkButton Content="صفحه یک" Margin="5"
Command="{Binding DoNavigate}"
CommandParameter="/Views/Page1.xaml"
/>
<HyperlinkButton Content="صفحه دو" Margin="5"
Command="{Binding DoNavigate}"
CommandParameter="/Views/Page2.xaml"
/>
</StackPanel>
</UserControl>

کدهای ViewModel مرتبط با این View که کار Command گردانی را انجام خواهد داد به شرح زیر است:
using GalaSoft.MvvmLight.Command;
using GalaSoft.MvvmLight.Messaging;

namespace MvvmLight6.ViewModels
{
public class MenuViewModel
{
public RelayCommand<string> DoNavigate { set; get; }

public MenuViewModel()
{
DoNavigate = new RelayCommand<string>(doNavigate);
}

private static void doNavigate(string url)
{
Messenger.Default.Send(url, "MyNavigationService");
}
}
}

تمام آیتم‌های منوی فوق یک روال را صدا خواهند زد : DoNavigate . تنها تفاوت آن‌ها در CommandParameter ارسالی به RelayCommand ما است که حاوی آدرس قرارگیری فایل‌های صفحات تعریف شده است. این آدرس‌ها با کمک امکانات کلاس Messenger مجموعه‌ی MVVM light toolkit به View اصلی برنامه ارسال می‌گردند.
کدهای XAML مرتبط با MainPage.xaml به شرح زیر هستند:

<UserControl x:Class="MvvmLight6.MainPage"
xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
xmlns:d="http://schemas.microsoft.com/expression/blend/2008"
xmlns:mc="http://schemas.openxmlformats.org/markup-compatibility/2006"
xmlns:sdk="clr-namespace:System.Windows.Controls;assembly=System.Windows.Controls.Navigation"
xmlns:usr="clr-namespace:MvvmLight6.Views"
mc:Ignorable="d" d:DesignHeight="300" d:DesignWidth="400">
<Grid x:Name="LayoutRoot" Background="White">
<Grid.ColumnDefinitions>
<ColumnDefinition Width="*" />
<ColumnDefinition Width="268" />
</Grid.ColumnDefinitions>
<usr:Menu Grid.Column="1" />
<sdk:Frame Margin="5"
Name="frame1"
HorizontalContentAlignment="Stretch"
VerticalContentAlignment="Stretch"
Grid.Column="0" />
</Grid>
</UserControl>

و کار دریافت پیغام‌ها (یا همان آدرس صفحات جهت انجام راهبری) و عکس العمل نشان دادن به آن‌ها توسط کدهای ذیل صورت خواهد گرفت:
using System;
using GalaSoft.MvvmLight.Messaging;

namespace MvvmLight6
{
public partial class MainPage
{
public MainPage()
{
registerMessenger();
InitializeComponent();
}

private void registerMessenger()
{
Messenger.Default.Register<string>(this, "MyNavigationService", doNavigate);
}

private void doNavigate(string uri)
{
frame1.Navigate(new Uri(uri, UriKind.Relative));
}
}
}

ابتدا یک Messenger در اینجا رجیستر می‌شود و سپس به ازای هر بار دریافت پیغامی با token مساوی MyNavigationService ، متد doNavigate فراخوانی خواهد گردید.
کدهای این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.

مطالب
نمایش خطاهای اعتبارسنجی سمت کاربر ASP.NET MVC به شکل Tooltip به کمک Twitter bootstrap
این مطلب در ادامه بحث «اعمال کلاس‌های ویژه اعتبارسنجی Twitter bootstrap به فرم‌های ASP.NET MVC» می‌باشد. بنابراین تعاریف مدل و کنترلر آن به همراه توضیحات ذکر شده در آن، در ادامه مورد استفاده قرار خواهند گرفت.


اصول نمایش Tooltip در Bootstrap

Tooltip یکی دیگر از کامپوننت‌های جاوا اسکریپتی Bootstrap است.
<a rel="tooltip" title="یک سری توضیحات در اینجا" href="#">اطلاعات</a>

<script type="text/javascript">  
   $(document).ready(function () {  
     $("[rel='tooltip']").tooltip({placement:'top', trigger : 'hover'});  
   });  
</script>
نحوه استفاده از آن را در مثال فوق مشاهده می‌کنید.
برای المان مورد نظر، یک title تعریف کرده‌ایم. برای اینکه tooltip پیش فرض مرورگر در این حالت ظاهر نشود، یک rel=tooltip را در اینجا به المان اضافه کرده و سپس افزونه tooltip بوت استرپ، بر روی کلیه المان‌هایی با rel=tooltip فراخوانی شده است.
placement، محل قرارگیری tooltip را مشخص می‌کند؛ مانند بالا، پایین، چپ و راست. trigger مشخص می‌کند که این tooltip در چه زمانی ظاهر شود. برای مثال در حالت hover یا در حالت focus یک المان.
در اینجا بجای title، از ویژگی data-original-title نیز می‌توان استفاده کرد.



تبدیل خطاهای اعتبارسنجی ASP.NET MVC به Tooltip

هدف ما در اینجا، نهایتا رسیدن به شکل زیر می‌باشد:


همانطور که ملاحظه می‌کنید، اینبار بجای نمایش خطاها در یک برچسب مقابل کنترل متناظر، این خطا صرفا در حالت فوکوس کنترل، به شکل یک Tooltip در بالای آن ظاهر شده است.


کدهای کامل View برنامه

@model Mvc4TwitterBootStrapTest.Models.User
@{
    ViewBag.Title = "تعریف کاربر جدید";
}
@using (Html.BeginForm())
{
    @Html.ValidationSummary(true, null, new { @class = "alert alert-error alert-block" })

    <fieldset class="form-horizontal">
        <legend>تعریف کاربر جدید</legend>
        <div class="control-group">
            @Html.LabelFor(model => model.Name, new { @class = "control-label" })
            <div class="controls">
                @Html.EditorFor(model => model.Name)
                @*@Html.ValidationMessageFor(model => model.Name, null, new { @class = "help-inline" })*@
            </div>
        </div>
        <div class="control-group">
            @Html.LabelFor(model => model.LastName, new { @class = "control-label" })
            <div class="controls">
                @Html.EditorFor(model => model.LastName)
                @*@Html.ValidationMessageFor(model => model.LastName, null, new { @class = "help-inline" })*@
            </div>
        </div>
        <div class="form-actions">
            <button type="submit" class="btn btn-primary">
                ارسال</button>
        </div>
    </fieldset>
}
@section JavaScript
{
    <script type="text/javascript">
        $.validator.setDefaults({            
            showErrors: function (errorMap, errorList) {
                this.defaultShowErrors();
                //اگر المانی معتبر است نیاز به نمایش تول‌تیپ ندارد
                $("." + this.settings.validClass).tooltip("destroy");
                //افزودن تول‌تیپ‌ها
                for (var i = 0; i < errorList.length; i++) {
                    var error = errorList[i];
                    $(error.element).tooltip({ trigger: "focus" }) // فقط در حالت فوکوس نمایش داده شود
                                    .attr("data-original-title", error.message);
                }
            },
            // همانند قبل برای رنگی کردن کل ردیف در صورت عدم اعتبار سنجی و برعکس
            highlight: function (element, errorClass, validClass) {
                if (element.type === 'radio') {
                    this.findByName(element.name).addClass(errorClass).removeClass(validClass);
                } else {
                    $(element).addClass(errorClass).removeClass(validClass);
                    $(element).closest('.control-group').removeClass('success').addClass('error');
                }
                $(element).trigger('highlited');
            },
            unhighlight: function (element, errorClass, validClass) {
                if (element.type === 'radio') {
                    this.findByName(element.name).removeClass(errorClass).addClass(validClass);
                } else {
                    $(element).removeClass(errorClass).addClass(validClass);
                    $(element).closest('.control-group').removeClass('error').addClass('success');
                }
                $(element).trigger('unhighlited');
            }
        });
        //برای حالت پست بک از سرور عمل می‌کند
        $(function () {
            $('form').each(function () {
                $(this).find('div.control-group').each(function () {
                    if ($(this).find('span.field-validation-error').length > 0) {
                        $(this).addClass('error');
                    }
                });
            });
        });
    </script>
}
کدهای مدل و کنترلر همانند مطلب «اعمال کلاس‌های ویژه اعتبارسنجی Twitter bootstrap به فرم‌های ASP.NET MVC» می‌باشند و از تکرار مجدد آن‌ها در اینجا صرفنظر گردید.

توضیحات
- با توجه به اینکه دیگر نمی‌خواهیم خطاها به صورت برچسب در مقابل کنترل‌ها نمایش داده شوند، کلیه Html.ValidationMessageFor به صورت کامنت درآورده شده‌اند.
- تغییر دوم مطلب جاری، اضافه شدن متد showErrors به تنظیمات پیش فرض jQuery Validator است. در این متد، اگر المانی معتبر بود، Tooltip آن حذف می‌شود؛ یا در سایر حالات، المان‌هایی که نیاز به اعتبارسنجی سمت کلاینت دارند، یافت شده و سپس ویژگی data-original-title با مقداری معادل خطای اعتبارسنجی متناظر، به این المان افزوده شده و سپس متد tooltip بوت استرپ بر روی آن فراخوانی می‌گردد.
به عبارتی زمانیکه یک input box در ASP.NET MVC به همراه مقادیر مرتبط با اعتبارسنجی آن رندر می‌شود، چنین شکلی را خواهد داشت:
<input class="text-box single-line" data-val="true" data-val-required="لطفا نام را تکمیل کنید"
 id="Name" name="Name" type="text" value="" />
اما در اینجا به صورت پویا data-original-title نیز به آن افزوده می‌گردد:
<input class="text-box single-line input-validation-error" data-val="true" 
data-val-required="لطفا نام را تکمیل کنید" id="Name" name="Name" type="text" value="" 
data-original-title="لطفا نام را تکمیل کنید" title="">
این مقدار توسط افزونه tooltip بوت استرپ شناسایی شده و مورد استفاده قرار می‌گیرد.
مطالب
فعال سازی و پردازش جستجوی پویای jqGrid در ASP.NET MVC
پیشنیاز این بحث مطالعه‌ی مطلب «صفحه بندی و مرتب سازی خودکار اطلاعات به کمک jqGrid در ASP.NET MVC» است و در اینجا جهت کوتاه شدن بحث، صرفا به تغییرات مورد نیاز جهت اعمال بر روی مثال اول اکتفاء خواهد شد.


تغییرات مورد نیاز سمت کلاینت جهت فعال سازی جستجو در jqGrid

در سمت کلاینت، در حین تعریف ستون‌ها، ابتدا باید توسط مقدار دهی خاصیت search، ستون‌های مشارکت کننده‌ی در حین جستجو را مشخص کرد:
                colModel: [
                    {
                        name: 'Name', index: 'Name', align: 'right', width: 200,
                        search: true, stype: 'text', searchoptions: { sopt: searchOptions }
                    },
                    {
                        name: 'Supplier.Id', index: 'Supplier.Id', align: 'right', width: 200,
                        search: true, stype: 'select', edittype: 'select', searchOperators: true,
                        searchoptions:
                        {
                            sopt: searchOptions, dataUrl: '@Url.Action("SuppliersSelect","Home")'
                        }
                    }
                ],
- برای نمونه در اینجا search: true، جهت دو ستون نام محصول و نام تولید کننده، تنظیم شده‌اند.
- stype، روش مقایسه‌ی مقادیر را مشخص می‌کند. مقدار پیش فرض آن text است و مقادیری مانند int، integer، float، number، numeric، date و datetime را می‌پذیرد.
- searchoptions برای تنظیم جزئیات نحو‌ه‌ی جستجوی بر روی فیلدها بکار می‌رود. توسط sopt می‌توان آرایه‌ای با مقادیر ذیل را مقدار دهی کرد:
 var searchOptions = ['eq', 'ne', 'lt', 'le', 'gt', 'ge', 'bw', 'bn', 'in', 'ni', 'ew', 'en', 'cn', 'nc'];
eq به معنای مساوی است، ne، مساوی نیست، lt کمتر و به همین ترتیب.
البته باید دقت داشت که آرایه فوق کاملترین حالت ممکن است و ضرورتی ندارد تمام حالات را برای یک فیلد تعریف کرد. چون برای مثال جستجو cn یا contains برای مقادیر رشته‌ای معنا دارد و نه سایر حالات.
- searchoptions گزینه‌های دیگری را نیز می‌تواند شامل شود. برای مثال در حین نمایش جستجوی داخل ردیفی یا صفحه‌ی دیالوگ مخصوص آن، قصد داریم فیلد نام تولید کننده را توسط یک drop down نمایش دهیم و نه یک text box پیش فرض. برای این منظور dataUrl مقدار دهی شده‌است.
SuppliersSelect آن به اکشن متد ذیل اشاره می‌کند که لیست تولید کنندگان را با فرمت لیستی از SelectListItemها به یک partial view تولید کننده‌ی دراپ داون ارسال می‌کند:
        public ActionResult SuppliersSelect()
        {
            var list = ProductDataSource.LatestProducts;
            var suppliers = list.Select(x => new SelectListItem
            {
                Text = x.Supplier.CompanyName,
                Value = x.Supplier.Id.ToString(CultureInfo.InvariantCulture)
            }).ToList();
            return PartialView("_SelectPartial", suppliers);
        }
و محتوای فایل _SelectPartial نیز به صورت ذیل است:
 @model IList<SelectListItem>

@Html.DropDownList("srch", Model)
در این حالت با نمایش صفحه‌ی جستجو و انتخاب فیلد نام تولید کننده، به صورت خودکار یک dorp down پویا نمایش داده خواهد شد.

- اگر دقت کرده باشید، نام فیلد تولید کننده با Supplier.Id مقدار دهی شده‌است. علت اینجا است که در زمان استفاده از drop down، مقدار Id آیتم انتخابی، به سرور ارسال می‌شود. به همین جهت کار کردن پویا با Supplier.Id ساده‌تر خواهد بود.




- برای نمایش دیالوگ و یا نوار ابزار توکار جستجو، می‌توان دکمه‌هایی را به فوتر گرید اضافه کرد:


        $(document).ready(function () {
            $('#list').jqGrid({
              // ... مانند قبل و توضیحات فوق
            })
            .jqGrid('navGrid', '#pager',
                { add: false, edit: false, del: false },
                {},  // default settings for edit
                {},  // default settings for add
                {},  // delete instead that del:false we need this
                {
                    // search options
                    multipleSearch: true,
                    closeOnEscape: true,
                    closeAfterSearch: true,
                    ignoreCase: true
                })
            .jqGrid('navButtonAdd', "#pager", {
                caption: "نوار ابزار جستجو", title: "Search Toolbar", buttonicon: 'ui-icon-search',
                onClickButton: function () {
                    toolbarSearching();
                }
            });
        });
        

        function toolbarSearching() {
            $('#list').filterToolbar({
                groupOp: 'OR',
                defaultSearch: "cn",
                autosearch: true,
                searchOnEnter: true,
                searchOperators: true, // فعال سازی منوی اپراتورها
                stringResult : true // وجود این سطر سبب می‌شود تا اپراتورها به سرور ارسال شوند
            });
        };

        function singleSearching() {
            $('#list').searchGrid({
                closeAfterSearch: true
            });
        };

        function advancedSearching() {
            $('#list').searchGrid({
                multipleSearch: true,
                closeAfterSearch: true
            });
        };
در اینجا نکات ذیل قابل توجه هستند:
- با استفاده از متد jqGrid و پارامتر navGrid، در ناحیه‌ی pager گرید، تنظیمات جستجو را فعال کرده‌ایم.
multipleSearch به معنای امکان جستجوی همزمان بر روی بیش از یک فیلد است. closeOnEscape سبب بسته شدن صفحه‌ی دیالوگ جستجو با فشردن دکمه‌ی ESC می‌شود. اگر closeAfterSearch به true تنظیم نشود، صفحه‌ی دیالوگ جستجو پس از جستجو، در صفحه باقی مانده و بسته نخواهد شد.
- این دکمه‌ی جستجو، جزو موارد توکار jqGrid است. اگر قصد داشته باشیم یک دکمه‌ی سفارشی دیگر را نیز اضافه کنیم، مجددا از متد jqGrid با پارامتر navButtonAdd در ناحیه‌ی pager استفاده خواهیم کرد. کلیک بر روی آن سبب اجرای متد toolbarSearching می‌شود.

در اینجا حداقل سه نوع جستجو را می‌توان فعال کرد:
- filterToolbar که سبب نمایش نوار ابزار جستجو، دقیقا بالای ستون‌های جدول می‌شود.
- searchGrid که صفحه‌ی دیالوگ مستقلی را جهت جستجو به صورت پویا تولید می‌کند. اگر خاصیت multipleSearch آن به true تنظیم نشود، این جستجو هربار تنها بر روی یک فیلد قابل انجام خواهد بود و برعکس.
- در حالت جستجوی نوار ابزاری، اگر خواص searchOperators و stringResult به true تنظیم شوند، مانند تصویر ذیل، به ازای هر ستون می‌توان از عملگرهای مختلفی استفاده کرد. در غیراینصورت جستجوی انجام شده بر اساس groupOp و defaultSearch پیش فرض انجام می‌شود. یعنی And یا Or تمام موارد تنها در حالت مثلا contains یا تساوی و امثال آن و نه حالت پیشرفته‌ی انتخاب عملگرها توسط کاربر.


یک نکته
اگر می‌خواهید صفحه‌ی جستجو در وسط صفحه ظاهر شود، می‌توانید از تنظیمات CSS ذیل استفاده کنید:
/* align center search popup in jqgrid */
.ui-jqdialog {
    display: none;
    width: 300px;
    position: absolute;
    padding: .2em;
    font-size: 11px;
    overflow: visible;
    left: 30% !important;
    top: 40% !important;
}


پردازش سمت سرور جستجوی پویای jqGrid

کدهای سمت سرور، با کدهای استفاده از dynamic LINQ مایکروسافت یکی است. با این تفاوت که اینبار قسمت where این کوئری نیز پویا می‌باشد. پیشتر قسمت order by را پویا پردازش کرده بودیم. برای ساخت where پویا که در dynamic LINQ به خوبی پشتیبانی می‌شود، باید ابتدا ساختار اطلاعات ارسالی به سرور را آنالیز کنیم:
 //single field search
//_search=true&nd=1403935889318&rows=10&page=1&sidx=Id&sord=asc&searchField=Id&searchString=4444&searchOper=eq&filters=

//multi-field search
//_search=true&nd=1403935941367&rows=10&page=1&sidx=Id&sord=asc&filters=%7B%22groupOp%22%3A%22AND%22%2C%22rules%22%3A%5B%7B%22field%22%3A%22Id%22%2C%22op%22%3A%22eq%22%2C%22data%22%3A%2244%22%7D%2C%7B%22field%22%3A%22SupplierID%22%2C%22op%22%3A%22eq%22%2C%22data%22%3A%221%22%7D%5D%7D&searchField=&searchString=&searchOper=
// filters -> {"groupOp":"AND","rules":[{"field":"All","op":"cn","data":"fffff"},{"field":"Price","op":"bn","data":"ffff"}]}

//toolbar search
//_search=true&nd=1403935593036&rows=10&page=1&sidx=Id&sord=asc&Id=2&Name=333&SupplierID=1&CategoryID=1&Price=44
در اینجا ساختار ارسالی به سرور را در سه حالت مختلف جستجوی پویای jqGrid، ملاحظه می‌کنید:
- در تمام این حالات پارامتر _search مساوی true است (تفاوت آن با درخواست اطلاعات معمولی).
- در حالت جستجوی نوار ابزاری، اگر گزینه‌های searchOperators و stringResult به true تنظیم نشوند، حالت toolbar search فوق را شاهد خواهیم بود. در غیراینصورت به حالت multi-field search سوئیچ می‌شود.
- در حالت جستجوی تک فیلدی توسط صفحه دیالوگ جستجوی jqGrid، فیلد در حال جستجو توسط searchField و مقدار آن توسط searchString به سرور ارسال شده‌اند. مابقی پارامترها نال هستند.
- در حالت جستجوی چند فیلدی توسط صفحه دیالوگ جستجوی jqGrid، اینبار filters مقدار دهی شده‌است و سایر پارامترها نال هستند. مقدار filters ارسالی، در حقیقت یک شیء JSON است با ساختار کلی ذیل:
        { "groupOp": "AND",
              "groups" : [ 
                { "groupOp": "OR",
                    "rules": [
                        { "field": "name", "op": "eq", "data": "England" }, 
                        { "field": "id", "op": "le", "data": "5"}
                     ]
                } 
              ],
              "rules": [
                { "field": "name", "op": "eq", "data": "Romania" }, 
                { "field": "id", "op": "le", "data": "1"}
              ]
        }
که می‌توان چنین ساختاری را برای آن متصور شد:
    public class SearchFilter
    {
        public string groupOp { set; get; }
        public List<SearchGroup> groups { set; get; }
        public List<SearchRule> rules { set; get; }
    }

    public class SearchRule
    {
        public string field { set; get; }
        public string op { set; get; }
        public string data { set; get; }

        public override string ToString()
        {
            return string.Format("'{0}' {1} '{2}'", field, op, data);
        }
    }

    public class SearchGroup
    {
        public string groupOp { set; get; }
        public List<SearchRule> rules { set; get; }
    }
در اینجا AND و Or کلی مشخص می‌شود، به همراه فیلدهای ارسالی به سرور، عملگرهای اعمالی بر روی آن‌ها و مقادیر مرتبط.
اگر این موارد را کنار هم قرار دهیم، به متدی عمومی ApplyFilter با امضای ذیل خواهیم رسید.
   public IQueryable<T> ApplyFilter<T>(IQueryable<T> query, bool _search, string searchField, string searchString,
string searchOper, string filters, NameValueCollection form)
کدهای کامل آن‌را به علت طولانی بودن پردازش سه حالت ذکر شده‌ی فوق، از پروژه‌ی پیوست می‌توانید دریافت کنید.
پس از آن، تغییراتی که در کدهای متد GetProducts باید اعمال شوند به صورت ذیل است:
        [HttpPost]
        public ActionResult GetProducts(string sidx, string sord, int page, int rows,
                                        bool _search, string searchField, string searchString,
                                        string searchOper, string filters)
        {
            var list = ProductDataSource.LatestProducts;            

            var pageIndex = page - 1;
            var pageSize = rows;
            var totalRecords = list.Count;
            var totalPages = (int)Math.Ceiling(totalRecords / (float)pageSize);

            var productsQuery = list.AsQueryable();

            productsQuery = new JqGridSearch().ApplyFilter(productsQuery, _search, searchField, searchString,
                                                           searchOper, filters, this.Request.Form);
            var productsList = productsQuery.OrderBy(sidx + " " + sord)
                                            .Skip(pageIndex * pageSize)
                                            .Take(pageSize)
                                            .ToList();

            var productsData = new JqGridData
            {
                Total = totalPages,
                Page = page,
                Records = totalRecords,
                Rows = (productsList.Select(product => new JqGridRowData
                {
                    Id = product.Id,
                    RowCells = new List<string>
                               {
                                     product.Id.ToString(CultureInfo.InvariantCulture),
                                     product.Name,
                                     product.Supplier.CompanyName,
                                     product.Category.Name,
                                     product.Price.ToString(CultureInfo.InvariantCulture)
                                }
                })).ToArray()
            };
            return Json(productsData, JsonRequestBehavior.AllowGet);
        }
- ابتدا چند پارامتر اضافه‌تر به امضای متد اضافه شده‌اند، تا فیلدهای جستجو را نیز دریافت کنند.
- نوع متد به HttpPost تغییر کرده‌است. این مورد برای ارسال اطلاعات حجیم جستجوها به سرور ضروری است و بهتر است از حالت Get استفاده نشود.
این حالت در سمت کلاینت نیز باید تنظیم شود:
 $('#list').jqGrid({
//url access method type
mtype: 'POST',
- سایر سطرها مانند قبل است؛ فقط یک سطر ذیل جهت اعمال where پویا به عبارت LINQ ساخته شده، اضافه شده‌است:
 productsQuery = new JqGridSearch().ApplyFilter(productsQuery, _search, searchField, searchString,
  searchOper, filters, this.Request.Form);

برای مطالعه بیشتر
جستجوی تک فیلدی
جستجوی نوار ابزاری
جستجوی چند فیلدی


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید
jqGrid03.zip
 
مطالب
پیاده سازی CQRS توسط MediatR - قسمت سوم
در قسمت قبلی روش استفاده از IRequest و IRequestHandler را در MediatR که نقش پیاده سازی Command/Query را در CQRS بر عهده دارند، بررسی کردیم. کدهای این قسمت در این ریپازیتوری به‌روزرسانی شده و قابل دسترسی است.

Fluent Validation


Command ما که نقش ایجاد یک مشتری را داشت ( CreateCustomerCommand )، هیچ Validation ای برای اعتبار سنجی مقادیر ورودی از سمت کاربر را ندارد و کاربر با هر مقادیری میتواند این Command را فراخوانی کند. در این قسمت با استفاده از کتابخانه Fluent Validation امکان اعتبار سنجی را به Command‌های خود اضافه میکنیم.

در ابتدا با استفاده از دستور زیر ، این کتابخانه را داخل پروژه خود نصب میکنیم:
Install-Package FluentValidation.AspNetCore

بعد از افزودن این کتابخانه، باید آن را داخل DI Container خود Register کنیم:
services.AddMvc()
    .AddFluentValidation(cfg => cfg.RegisterValidatorsFromAssemblyContaining<Startup>());

کلاس جدیدی با نام CreateCustomerCommandValidator ایجاد میکنیم و از کلاس AbstractValidator مربوط به Fluent Validation ارث بری میکنیم تا منطق اعتبارسنجی برای CreateCustomerCommand را داخل آن تعریف نماییم :
public class CreateCustomerCommandValidator : AbstractValidator<CreateCustomerCommand>
{
    public CreateCustomerCommandValidator()
    {
        RuleFor(customer => customer.FirstName).NotEmpty();
        RuleFor(customer => customer.LastName).NotEmpty();
    }
}
همانطور که میبینید در اینجا خالی نبودن Firstname و Lastname ورودی از سمت کاربر را چک کرده‌ایم. Fluent Validation دارای متدهای زیادی برای اعتبارسنجی است که لیست آن‌ها را در اینجا میتوانید ببینید. همچنین درصورت نیاز میتوانید Validator‌های سفارشی خود را طبق نمونه‌ها ایجاد کنید.

اگر برنامه را اجرا و CreateCustomerCommand را با مقادیر خالی فراخوانی کنیم، خواهید دید که بلافاصله با چنین خطایی مواجه خواهید شد که نشان میدهد Fluent Validation بدرستی وظیفه اعتبارسنجی ورودی‌ها را انجام داده است:
Error: Bad Request

{
  "LastName": [
    "'Last Name' must not be empty."
  ],
  "FirstName": [
    "'First Name' must not be empty."
  ]
}

* نکته : تمامی اعتبارسنجی‌های سطحی ( Superficial Validation ) مانند خالی نبودن مقادیر، اعتبارسنجی تاریخ‌ها، اعتبارسنجی ایمیل و ... باید قبل از Handle شدن Command‌ها صورت گیرد و در صورت ناموفق بودن اعتبارسنجی، نباید وارد متد Handle در Command‌ها شویم. ( Fail Fast Principle )

Events

Observer Pattern

فرض کنید میخواهیم در صورت موفقیت آمیز بودن ثبت نام یک مشتری، برای او ایمیلی ارسال کنیم. فرستادن ایمیل وظیفه CreateCustomerCommand نیست و در صورت افزودن منطق ارسال ایمیل به Command، اصل SRP را نقض کرده‌ایم.

برای حل این مشکل میتوانیم از Event‌ها استفاده کنیم. Event‌ها خبری را به Subscriber‌ های خود میدهند. در فریمورک MediatR، ارسال و Handle کردن Event‌‌ها، با دو interface صورت میگیرد: INotification و INotificationHandler

بر خلاف Command‌ها که فقط یک Handler میتوانند داشته باشند، Event ها میتوانند چندین Handler داشته باشند. مزیت داشتن چند Subscriber برای Event‌ها این است که شما علاوه بر اینکه میتوانید Subscriber ای داشته باشید که وظیفه ارسال Email برای مشتری را بر عهده داشته باشد، Subscriber دیگری داشته باشید که اطلاعات مشتری جدید را Log کند.

ابتدا کلاس CustomerCreatedEvent را ایجاد و از INotification ارث بری میکنیم. این کلاس منتشر کننده یک اتفاق است که آن را Producer مینامند :
public class CustomerCreatedEvent : INotification
{
    public CustomerCreatedEvent(string firstName, string lastName, DateTime registrationDate)
    {
        FirstName = firstName;
        LastName = lastName;
        RegistrationDate = registrationDate;
    }

    public string FirstName { get; }

    public string LastName { get; }

    public DateTime RegistrationDate { get; }
}

سپس دو Handler برای این Event مینویسیم. Handler اول وظیفه ارسال ایمیل را بر عهده خواهد داشت :
public class CustomerCreatedEmailSenderHandler : INotificationHandler<CustomerCreatedEvent>
{
    public Task Handle(CustomerCreatedEvent notification, CancellationToken cancellationToken)
    {
        // IMessageSender.Send($"Welcome {notification.FirstName} {notification.LastName} !");
        return Task.CompletedTask;
    }
}

و Handler دوم، وظیفه Log کردن اطلاعات مشتری ثبت شده را بر عهده خواهد داشت:
public class CustomerCreatedLoggerHandler : INotificationHandler<CustomerCreatedEvent>
{
    readonly ILogger<CustomerCreatedLoggerHandler> _logger;

    public CustomerCreatedLoggerHandler(ILogger<CustomerCreatedLoggerHandler> logger)
    {
        _logger = logger;
    }

    public Task Handle(CustomerCreatedEvent notification, CancellationToken cancellationToken)
    {
        _logger.LogInformation($"New customer has been created at {notification.RegistrationDate}: {notification.FirstName} {notification.LastName}");

        return Task.CompletedTask;
    }
}

در نهایت کافیست داخل CreateCustomerCommandHandler که در قسمت قبل آن را ایجاد کردیم، متد Handle را ویرایش و با استفاده از متد Publish موجود در اینترفیس IMediator، این Event را Raise کنیم :
public class CreateCustomerCommandHandler : IRequestHandler<CreateCustomerCommand, CustomerDto>
{
    readonly ApplicationDbContext _context;
    readonly IMapper _mapper;
    readonly IMediator _mediator;

    public CreateCustomerCommandHandler(ApplicationDbContext context,
        IMapper mapper,
        IMediator mediator)
    {
        _context = context;
        _mapper = mapper;
        _mediator = mediator;
    }

    public async Task<CustomerDto> Handle(CreateCustomerCommand createCustomerCommand, CancellationToken cancellationToken)
    {
        Customer customer = _mapper.Map<Customer>(createCustomerCommand);

        await _context.Customers.AddAsync(customer, cancellationToken);
        await _context.SaveChangesAsync(cancellationToken);

        // Raising Event ...
        await _mediator.Publish(new CustomerCreatedEvent(customer.FirstName, customer.LastName, customer.RegistrationDate), cancellationToken);

        return _mapper.Map<CustomerDto>(customer);
    }
}

برنامه را اجرا و روی دو NotificationHandler خود Breakpoint قرار دهید. اگر api/Customers را برای ایجاد یک مشتری جدید فراخوانی کنید، بعد از ثبت نام موفق مشتری، خواهید دید که هر دو Handler شما Raise میشوند و اطلاعات مشتری را که با LogHandler خود داخل Console لاگ کردیم، خواهیم دید:
info: MediatrTutorial.Features.Customer.Events.CustomerCreated.CustomerCreatedLoggerHandler[0]
      New customer has been created at 2/1/2019 11:40:48 PM: Moien Tajik


* نکته : در این قسمت از آموزش برای Log کردن اطلاعات از یک Notification استفاده کردیم. اگر تعداد Command‌های ما در برنامه بیشتر شوند، به ازای هر Command مجبور به ایجاد یک Notification و NotificationHandler خواهیم بود که منطق کار آن‌ها بسیار شبیه به یک دیگر است.

در مقاله بعدی با استفاده از Behaviors موجود در MediatR که AOP را پیاده سازی میکند، این موارد تکراری را از بین خواهیم برد.
مطالب
Delegate در سی شارپ
یک Delegate نوعی اشاره‌گر است به توابع در سی شارپ که می‌تواند ارجاعی را به یک یا چند تابع بخصوص داشته باشد. منظور از توابع در سی شارپ، متدها هستند. امضای یک Delegate باید با متدی که به آن اشاره می‌کنید یکی باشد.
using System;
using System.Windows.Forms;
 
namespace CSharpDelegates
{
    public delegate void Display(string sMsg);
    public partial class Form1 : Form
    {
        public Form1()
        {
            InitializeComponent();
        }
 
        private void Form1_Load(object sender, EventArgs e)
        {
            Display del = new Display(ShowMessage);
            del("This is an example for delegate");
        }
 
        private void ShowMessage(string strMessage)
        {
            MessageBox.Show(strMessage);
        }
 
    }
}
  همانطور که در کد بالا مشاهده می‌کنید، Delegate‌ها بسیار شبیه به کلاس‌ها هستند. می‌توانیم از آنها یک شیء ساخته و نام متدی را که قرار است به آن اشاره کند، از طریق سازنده به آن ارسال کنیم. در کد بالا یک Delegate را با نام Display ساخته‌ایم که به متد ShowMessage اشاره می‌کند. اگر به Delegate و متد ShowMessage دقت کنید خواهید دید که هر دو دارای پارامتر ورودی و امضای یکسانی هستند. ما شیءای به نام Display را از نوع Delegate ساخته‌ایم که متدی به نام ShowMessage را با پارامتر ورودی از نوع string، اجرا می‌کند.
شاید بپرسید که چرا باید از Delegate استفاده کنیم؟ چرا متد ShowMessage را مستقیما اجرا نکنیم؟
خوب، Delegate‌ها برای طراحی فریم ورکهایی با قابلیت استفاده‌ی مجدد از کدهای آنها، بسیار مناسب هستند. بگذارید این مطلب را با یک مثال ساده از کلاس Employee توضیح دهیم.
ویژال استودیو را باز کنید و یک پروژه‌ی Windows Forms Application ساده را با نام CSharpDelegates بسازید. سپس کلاس زیر را به آن اضافه کنید:   
using System.Collections.Generic;
 
namespace CSharpDelegates
{
    public class Employee
    {
        public int EmployeeId { get; set; }
 
        public string Name { get; set; }
 
        public int Experience { get; set; }
 
        public double Salary { get; set; }
 
        public void IncreaseSalary(List<Employee> Employees)
        {
            foreach (Employee emp in Employees)
            {
                if (emp.Salary < 10000)
                {
                    emp.Salary = emp.Salary + emp.Salary * 0.3;
                }
            }
        }
    }
}
در کلاس Employee بالا، تعدادی فیلد و یک متد با نام IncreaseSalary داریم که وظیفه‌ی آن افزایش 30% حقوق کارمندانی است که کمتر از 10000 می‌گیرند. اگر در آینده قصد داشته باشیم که علاوه بر این افزایش حقوق، منطق دیگری را با میزان ترفیع و شایستگی کارمندان نیز لحاظ کنیم، لازم است کدهای متد IncreaseSalary را تغییر دهیم که این کار، یک کار خسته کننده است و شاید ما دوست نداشته باشیم تا کدهای کلاس پایه‌ی Employee را تغییر دهیم. در این نوع سناریوها می‌توان با استفاده از Delegateها، منطق افزایش حقوق و منطق ترفیع و شایستگی کارمندان را از هم جدا کرد. خوب، اولین کار، ویرایش متد IncreaseSalary است:  
using System.Collections.Generic;
 
namespace CSharpDelegates
{
    public delegate bool SalaryIncreaseEligibility(Employee emp);
    public class Employee
    {
        public int EmployeeId { get; set; }
 
        public string Name { get; set; }
 
        public int Experience { get; set; }
 
        public double Salary { get; set; }
 
        public string IncreaseSalary(List<Employee> Employees, SalaryIncreaseEligibility del)
        {
            string sSalIncreasdEmployees = "Salary increased for ";
            foreach (Employee emp in Employees)
            {
                if (del(emp))
                {
                    emp.Salary = emp.Salary + emp.Salary * 0.3;
                    sSalIncreasdEmployees = sSalIncreasdEmployees + emp.Name + " ,";
                }
            }
 
            return sSalIncreasdEmployees;
        }
    }
}
همانطور که در کد بالا قابل مشاهده است، منطق افزایش حقوق بر اساس ترفیع و شایستگی کارمندان را با Delegate ایی به نام SalaryIncreaseEligibility جدا کرده‌ایم. بدین وسیله می‌توانیم منطق شناسایی کردن کارمندان لایق افزایش حقوق را بدون ایجاد تغییری در کلاس Employee سفارشی کنیم. حال بگذارید متد IncreaseSalary از کلاس Employee را با منطق سفارشی خود برای افزایش حقوق کارمندان لایق، با کمک Delegate ایی به نام SalaryIncreaseEligibility اجرا کنیم. 
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Windows.Forms;
 
namespace CSharpDelegates
{
    public partial class Form1 : Form
    {
        public Form1()
        {
            InitializeComponent();
        }
 
        private void Form1_Load(object sender, EventArgs e)
        {
            List<Employee> empList = new List<Employee>();
            empList.Add(new Employee() { EmployeeId = 100, Name = "Mark", Salary = 2000, Experience = 3 });
            empList.Add(new Employee() { EmployeeId = 101, Name = "John", Salary = 15000, Experience = 8 });
            empList.Add(new Employee() { EmployeeId = 102, Name = "David", Salary = 4000, Experience = 4 });
            empList.Add(new Employee() { EmployeeId = 103, Name = "Bob", Salary = 50000, Experience = 14 });
            empList.Add(new Employee() { EmployeeId = 104, Name = "Alex", Salary = 9000, Experience = 6 });
 
            SalaryIncreaseEligibility del = new SalaryIncreaseEligibility(SalaryEligibility);
 
            Employee objEmp = new Employee();
            string sMsg = objEmp.IncreaseSalary(empList, del);
 
            MessageBox.Show(sMsg);
        }
 
        private bool SalaryEligibility(Employee emp)
        {
            if (emp.Salary > 10000)
            {
                return true;
            }
            else
            {
                return false;
            }
        }
 
    }
}
در کد بالا ما منطق ترفیع و شایستگی کارمندان را از متد SalaryEligibility جدا کرده‌ایم و این منطق را به کمک Delegate ای به نام SalaryIncreaseEligibility به متد ذکر شده پاس داده‌ایم. در آینده اگر قصد داشته باشیم تا این افزایش حقوق را بر اساس منطق دیگری تعریف کنیم، فقط کافیست که متد SalaryEligibility را تغییر دهیم و دیگر لازم نیست تغییری در کلاس Employee ایجاد کنیم.
مطالب
تزریق وابستگی‌ها در پروفایل‌های AutoMapper در برنامه‌های ASP.NET Core
Profileهای AutoMapper، قابلیت تزریق وابستگی‌ها را در سازنده‌ی خود ندارند؛ به همین جهت در این مطلب، دو راه حل را جهت رفع این محدودیت بررسی می‌کنیم.


مثال: نیاز به نگاشت کلمه‌ی عبور، به کلمه‌ی عبور هش شده

فرض کنید موجودیت کاربری که قرار است در بانک اطلاعاتی ذخیره شود، چنین ساختاری را دارد:
namespace AutoMapperInjection.Entities
{
    public class User
    {
        public int Id { set; get; }

        public string HashedPassword { set; get; }
    }
}
در اینجا کلمه‌ی عبور، به صورت معمولی ذخیره نمی‌شود و معادل هش شده‌ی آن ذخیره خواهد شد. اما اطلاعاتی را که از کاربر دریافت می‌کنیم:
namespace AutoMapperInjection.Models
{
    public class UserDto
    {
        public string Password { set; get; }
    }
}
حاوی کلمه‌ی عبور معمولی است که باید در حین نگاشت UserDto به User، هش شود. این اطلاعات نیز به صورت زیر توسط اکشن متد RegisterUser دریافت می‌شوند که توسط متد mapper.Map، قرار است به یک نمونه از شیء User تبدیل شود:
namespace AutoMapperInjection.Controllers
{
    [ApiController]
    [Route("[controller]")]
    public class HomeController : ControllerBase
    {
        private readonly IMapper _mapper;

        public HomeController(IMapper mapper)
        {
            _mapper = mapper ?? throw new NullReferenceException(nameof(mapper));
        }

        [HttpPost("[action]")]
        public IActionResult RegisterUser(UserDto model)
        {
            var user = _mapper.Map<User>(model);

            // TODO: Save user

            return Ok();
        }
    }
}
کار این هش شدن نیز برای مثال توسط سرویس زیر انجام می‌شود:
using System;
using System.Security.Cryptography;
using System.Text;

namespace AutoMapperInjection.Services
{
    public interface IPasswordHasherService
    {
        string GetSha256Hash(string input);
    }

    public class PasswordHasherService : IPasswordHasherService
    {
        public string GetSha256Hash(string input)
        {
            using var hashAlgorithm = new SHA256CryptoServiceProvider();
            var byteValue = Encoding.UTF8.GetBytes(input);
            var byteHash = hashAlgorithm.ComputeHash(byteValue);
            return Convert.ToBase64String(byteHash);
        }
    }
}
به همین جهت در حین تعریف نگاشت‌های AutoMaper، نیاز خواهیم داشت تا بتوانیم از این سرویس استفاده کنیم.


روش اول: IValueResolver‌ها قابلیت تزریق وابستگی را در سازنده‌ی خود دارند

توسط یک IValueResolver سفارشی، می‌توانیم مشخص کنیم که برای مثال اطلاعات یک خاصیت خاص، چگونه باید از منبع دریافتی تامین شود:
        public class HashedPasswordResolver : IValueResolver<UserDto, User, string>
        {
            private readonly IPasswordHasherService _hasher;

            public HashedPasswordResolver(IPasswordHasherService hasher)
            {
                _hasher = hasher ?? throw new ArgumentNullException(nameof(hasher));
            }

            public string Resolve(UserDto source, User destination, string destMember, ResolutionContext context)
            {
                return _hasher.GetSha256Hash(source.Password);
            }
        }
همانطور که مشاهده می‌کنید، در اینجا می‌توان سرویس مدنظر را به سازنده‌ی این کلاس تزریق کرد و سپس از آن جهت تامین مقدار هش شده‌ی کلمه‌ی عبور استفاده کرد. IValueResolverها تنها تامین کننده‌ی مقدار یک خاصیت، در حین نگاشت هستند.

پس از آن، روش استفاده‌ی از این تامین کننده‌ی مقدار سفارشی، به صورت زیر است:
    public class UserDtoMappingsProfile : Profile
    {
        public UserDtoMappingsProfile()
        {
            // Map from User (entity) to UserDto, and back
            this.CreateMap<User, UserDto>()
                .ReverseMap()
                .ForMember(user => user.HashedPassword, exp => exp.MapFrom<HashedPasswordResolver>());
        }
    }
با این تعاریف، هر زمانیکه قرار است کار var user = _mapper.Map<User>(model) انجام شود، مقدار خاصیت HashedPassword، از طریق HashedPasswordResolver تامین می‌شود که در اینجا کار تزریق وابستگی‌های آن نیز به صورت خودکار توسط AutoMapper مدیریت می‌شود. البته بدیهی است که سرویس IPasswordHasherService باید به نحو زیر پیشتر به سیستم معرفی شده باشد:
namespace AutoMapperInjection
{
    public class Startup
    {
        public Startup(IConfiguration configuration)
        {
            Configuration = configuration;
        }

        public IConfiguration Configuration { get; }

        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddScoped<IPasswordHasherService, PasswordHasherService>();
            services.AddAutoMapper(typeof(UserDtoMappingsProfile).Assembly);
            services.AddControllers();
        }


روش دوم: IMappingAction‌ها قابلیت تزریق وابستگی را در سازنده‌ی خود دارند

می‌توان پیش و یا پس از عملیات نگاشت، منطقی را توسط یک IMappingAction سفارشی بر روی آن اجرا کرد که در اینجا نیز امکان تزریق وابستگی در سازنده‌ی IMappingActionهای پیاده سازی شده، وجود دارد:
        public class UserDtoMappingsAction : IMappingAction<UserDto, User>
        {
            private readonly IPasswordHasherService _hasher;

            public UserDtoMappingsAction(IPasswordHasherService hasher)
            {
                _hasher = hasher ?? throw new ArgumentNullException(nameof(hasher));
            }

            public void Process(UserDto source, User destination, ResolutionContext context)
            {
                destination.HashedPassword = _hasher.GetSha256Hash(source.Password);
            }
        }
در اینجا می‌خواهیم مقدار یک یا چندین خاصیت از مقصد نگاشت را (شیء User در اینجا) پس از نگاشت ابتدایی از طریق مقدار دریافتی از کاربر، با منطق خاصی تغییر دهیم. برای مثال کلمه‌ی عبور ساده‌ی دریافتی را هش کنیم و به خاصیت خاصی نسبت دهیم (و یا حتی مقدار خواص دیگری را نیز پس از نگاشت، تغییر دهیم).

در این حالت روش استفاده‌ی از کلاس UserDtoMappingsAction به صورت زیر است:
    public class UserDtoMappingsProfile : Profile
    {
        public UserDtoMappingsProfile()
        {
            // Map from User (entity) to UserDto, and back
            this.CreateMap<User, UserDto>()
                .ReverseMap()
                .AfterMap<UserDtoMappingsAction>();
        }
    }


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: AutoMapperInjection.zip
مطالب
استفاده از Re-Captcha
در اینجا استفاده از re-CAPTCHA برای ASP.Net و در اینجا برای ASP.Net MVC با استفاده از سرویس گوگل نسخه 1 آن آشنا شدید. در این مقاله می‌خواهیم توضیحاتی را در مورد دلیل استفاده و نحوه‌ی ثبت re-CAPTCHA نسخه 2 برای تکنولوژی‌های ASP.Net و ASP.Net MVC ارائه کنیم.

  reCAPTCHA چیست؟

استفاده آسان و امنیت بالا، جمله‌ای می‌باشد که گوگل در سرتیتر تعریف آن جای داده که البته عنوان «من روبات نیستم» در سرویس استفاده شده‌است. reCAPTCHA یک سرویس رایگان برای وب سایت‌های شما در جهت حفظ آن در برابر روبات‌های مخرب است و از موتور تجزیه و تحلیل پیشرفته‌ی تشخیص انسان در برابر روبات‌ها استفاده می‌نماید. reCAPTCHA را میتوان به صورت ماژول در بلاگ و یا فرم‌های ثبت نام و ... جای داد که فقط با یک کلیک هویت سنجی انجام خواهد شد. گاها ممکن است بجای کلیک از شما سوالی پرسیده شود که در این صورت می‌بایستی تصاویر مرتبط با آن سوال را تیک زده باشید.



دلیل استفاده از reCAPTCHA:

  1. گزارش روزانه از وضعیت موفقیت آمیز بودن هویت سنجی
  2. سهولت استفاده برای کاربران
  3. سهولت استفاده جهت برنامه نویسان
  4. دسترسی پذیری مناسب بدلیل وجود سؤالات تصویری و تلفظ و پخش عبارت بصورت صوتی
  5. امنیت بالا 

آیا می‌توان قالب reCAPTCHA را تغییر داد؟

جواب این سوال بله می‌باشد. این سرویس در دو قالب سفید و مشکی ارائه شده‌است که به صورت پیش فرض قالب سفید آن انتخاب می‌شود. در تصویر زیر قالب‌های این سرویس را مشاهده خواهید کرد.



زبان‌های پشتیبانی شده در این سرویس:


اضافه نمودن reCAPTCHA به سایت:

اگر قبلا در گوگل ثبت نام نموده‌اید کافیست وارد این سایت شوید و بر روی Get reCAPTCHA کلیک نمائید؛ در غیر اینصورت می‌بایستی یک حساب کاربری ایجاد نماید. بعد از ورود، به کنترل پنل هدایت خواهید شد. در نمای اول به تصویر زیر برخورد خواهید کرد که از شما ثبت سایت جدید را خواستار است:



نام، دامنه سایت و مالک را وارد و ثبت نام نماید.

پس از آنکه بر روی دکمه‌ی ثبت نام کلیک نمودید، برای شما دو کلید جدید را ثبت می‌نماید که منحصر به سایت شماست. Site Key رشته ای را داراست که در کد‌های HTML قرار خواهد گرفت و کلید بعدی Secret Key می‌باشد. ارتباط سایت شما با گوگل می‌بایستی به صورت محرمانه محفوظ بماند.


گام‌های لازم جهت نمایش سرویس در سایت:

  1. دستورات سمت کاربر
  2. دستورات سمت سرور 

دستورات سمت کاربر:

کد زیر را در قبل از بسته شدن تک <head/> قرار دهید:

<script src='https://www.google.com/recaptcha/api.js'></script>
کد زیر را در داخل تگ فرمی که می‌خواهید کپچا نمایش داده شود قرار دهید:
<div data-sitekey="6LdHGgwTAAAAAClKFhGthRrjBXh5AUGd4eWNCQq7"></div>

نکته: مقدار data-sitekey برابر است با رشته Site Key که گوگل برای شما ثبت نمود.



دستورات سمت سرور:

وقتی کاربر فرم حاوی کپچا را که به صورت صحیح هویت سنجی آن انجام شده باشد به سمت سرور ارسال کند، به عنوان بخشی از داده‌ی ارسال شده، یک رشته با نام g-recaptcha-response  با دستور Request دریافت خواهید کرد که به منظور بررسی اینکه آیا گوگل تایید کرده است که کاربر، یک درخواست POST ارسال نمود‌است. با این پارامترها یک مقدار json برگشت داده خواهد شد که می‌بایستی کلاسی متناظر با آن جهت خواندن ساخته شود.

با استفاده از کد زیر مقدار برگشتی Json را در کلاس مپ می‌نمائیم:
using System.Collections.Generic;
using Newtonsoft.Json;

namespace BaseConfig.Security.Captcha
{
    public class RepaptchaResponse
    {
        [JsonProperty("success")]
        public bool Success { get; set; }

        [JsonProperty("error-codes")]
        public List<string> ErrorCodes { get; set; }
    }
}

با استفاده از کلاس زیر درخواستی به گوگل ارسال شده و در صورتیکه با خطا مواجه شود با استفاده از دستور switch به آن دسترسی خواهیم یافت.
using System.Configuration;
using System.Net;
using Newtonsoft.Json;

namespace BaseConfig.Security.Captcha
{
    public class ReCaptcha
    {
        public static string _secret;

        static ReCaptcha()
        {
            _secret = ConfigurationManager.AppSettings["ReCaptchaGoogleSecretKey"];
        }

        public static bool IsValid(string response)
        {
            //secret that was generated in key value pair
            var client = new WebClient();
            var reply = client.DownloadString($"https://www.google.com/recaptcha/api/siteverify?secret={_secret}&response={response}");

            var captchaResponse = JsonConvert.DeserializeObject<RepaptchaResponse>(reply);

            // when response is false check for the error message
            if (!captchaResponse.Success)
            {
                //if (captchaResponse.ErrorCodes.Count <= 0) return View();

                //var error = captchaResponse.ErrorCodes[0].ToLower();
                //switch (error)
                //{
                //    case ("missing-input-secret"):
                //        ViewBag.Message = "The secret parameter is missing.";
                //        break;
                //    case ("invalid-input-secret"):
                //        ViewBag.Message = "The secret parameter is invalid or malformed.";
                //        break;

                //    case ("missing-input-response"):
                //        ViewBag.Message = "The response parameter is missing.";
                //        break;
                //    case ("invalid-input-response"):
                //        ViewBag.Message = "The response parameter is invalid or malformed.";
                //        break;

                //    default:
                //        ViewBag.Message = "Error occured. Please try again";
                //        break;
                //}
                return false;
            }
            // Captcha is valid
            return true;
        }
    }
}

تابع IsValid از نوع برگشتی Boolean بوده و خطایی برگشت داده نخواهد شد و از این جهت به صورت کامنت برای شما گذاشته شده که می‌توان متناظر با کد نویسی آن را تغییر دهید.
در اکشن زیر مقدار response برسی می‌شود تا خالی نباشد و همچنین مقدار آن را می‌توان با استفاده از تابع IsValid در کلاس ReCaptcha به سمت گوگل فرستاد.
        //
        // POST: /Account/Login
        [HttpPost]
        [AllowAnonymous]
        [ValidateAntiForgeryToken]
        public virtual async Task<ActionResult> Login(LoginPageModel model, string returnUrl)
        {
            var response = Request["g-recaptcha-response"];
            if (response != null && ReCaptcha.IsValid(response))
            {
                // 
            }
         }

گاها اتفاق می‌افتد که از دستورات Ajax برای ارسال اطلاعات به سمت سرور استفاده می‌شود که در این صورت لازم است بعد از پایان عملیات، کپچا ریفرش گردد. برای این کار می‌توان از دستور جاوا اسکریپتی زیر استفاده نمود. در صورتیکه صفحه Postback شود، کپچا مجددا ریفرش خواهد شد.

/**
 * 
 * @param {} data 
 * @returns {} 
 */
function Success(data) {
    grecaptcha.reset();
}

تا اینجا موفق شدیم تا فرم ارسالی همراه کپچا را به سمت سرور ارسال کنیم. اما ممکن است در یک صفحه از چند کپچا استفاده شود که در این صورت می‌بایستی دستورات سمت کاربر تغییر نمایند.

برای این کار دستور
<div data-sitekey="6LdHGgwTAAAAAClKFhGthRrjBXh5AUGd4eWNCQq7"></div>  
که در بالا تعریف شد، به شکل زیر تغییر خواهد کرد:

    <script>
        var recaptcha1;
        var recaptcha2;
        var myCallBack = function () {
            //Render the recaptcha1 on the element with ID "recaptcha1"
            recaptcha1 = grecaptcha.render('recaptcha1', {
                'sitekey': '6Lf9FQwTAAAAAE6XlDqrey24K4xJOPM5nNVBmNO9',
                'theme': 'light'
            });

            //Render the recaptcha2 on the element with ID "recaptcha2"
            recaptcha2 = grecaptcha.render('recaptcha2', {
                'sitekey': '6Lf9FQwTAAAAAE6XlDqrey24K4xJOPM5nNVBmNO9',
                'theme': 'light'
            });

            //Render the recaptcha3 on the element with ID "recaptcha3"
            recaptcha2 = grecaptcha.render('recaptcha3', {
                'sitekey': '6Lf9FQwTAAAAAE6XlDqrey24K4xJOPM5nNVBmNO9',
                'theme': 'light'
            });
        };
    </script>

برای نمایش کپچا، تگ‌های div با id متناظر با recaptcha1, recaptcha2, recaptcha3 ( در این مثال از سه کپچا در صفحه استفاده شده است ) در صفحه قرار خواهند گرفت.

<div id="recaptcha1"></div>
<div id="recaptcha2"></div>
<div id="recaptcha3"></div>

کار ما تمام شد. حال اگر پروژه را اجرا نمائید، در صفحه سه کپچا مشاهده خواهید کرد.


چند زبانه کردن کپچا:

برای چند زبانه کردن کافیست با مراجعه به این لینک و یا استفاده از تصویر بالا ( زبان‌های پشتیبانی ) مقدار آن زبان را برابر با پراپرتی hl که به صورت کوئری استرینگ برای گوگل ارسال می‌گردد، استفاده نمود. کد زیر نمونه‌ی استفاده شده برای زبان‌های انگلیسی و فارسی می‌باشد که با ریسورس مقدار دهی می‌شود.
<script src='https://www.google.com/recaptcha/api.js?hl=@(App_GlobalResources.CP.CurrentAbbrivation)'></script>

در صورتی که از فایل ریسوس استفاده نمی‌کنید می‌توان به صورت مستقیم مقدار دهی نمائید:
<script src='https://www.google.com/recaptcha/api.js?hl=fa'></script>



برای دوستانی که با تکنولوژی ASP.Net کار می‌کنند، این روال هم برای آنها هم صادق می‌باشد.

برای دریافت پروژه اینجا کلیک نمائید.
مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت سوم - غنی سازی کامپوننت‌ها
در قسمت قبل، مقدمه‌ای بر نحوه‌ی تعریف یک کامپوننت در AngularJS 2.0 عنوان شد و همچنین نحوه‌ی بوت استرپ و آغاز اینگونه برنامه‌ها بررسی گردید. در این قسمت می‌خواهیم امکانات پیشرفته‌تری از کامپوننت‌ها را بررسی کنیم.


روش‌های مختلف تعریف خاصیت template در یک کامپوننت

در قسمت قبل، روش تعریف inline یک template را مشاهده کردید:
template:`
          <div><h1>{{pageTitle}}</h1>
               <div>My First Component</div>
          </div>
 `
در اینجا رشته‌ی قالب نهایی این View، در همان تعاریف متادیتای Component قرار گرفته‌است (روش inline). اگر این رشته تک سطری باشد، از روش متداول ذکر "" برای تعریف رشته‌ها در جاوا اسکریپت استفاده می‌شود و اگر این رشته چند سطری باشد، از back tick مربوط به ES 6 مانند مثال فوق کمک گرفته خواهد شد. استفاده از back ticks و رشته‌های چند سطری، نحوه‌ی تعریف قالب‌های inline را خواناتر می‌کند.
هر چند این روش تعریف قالب‌ها، مزیت سادگی و امکان مشاهده‌ی View را به همراه کدهای مرتبط با آن، در یک فایل میسر می‌کند، اما به دلیل رشته‌ای بودن، مزیت کار کردن با ادیتورهای وب، مانند داشتن intellisense، فرمت خودکار کدها و بررسی syntax را از دست خواهیم داد و با بیشتر شدن حجم این رشته، این مشکلات بیشتر نمایان خواهند شد.
به همین جهت قابلیت دیگری به نام linked template نیز در اینجا درنظر گرفته شده‌است:
 templateUrl: 'product-list.component.html'
در این حالت، محتوای قالب، به یک فایل html مجزا منتقل شده و سپس لینک آن در خاصیت دیگری از متادیتای Component به نام templateUrl ذکر می‌شود.


ساخت کامپوننت نمایش لیست محصولات

در ادامه می‌خواهیم کامپوننتی را طراحی کنیم که آرایه‌ای از محصولات را نمایش می‌دهد. در اینجا مرسوم است هر ویژگی برنامه، در یک پوشه‌ی مجزا قرار گیرد. به همین جهت در ادامه‌ی مثال قسمت قبل که پوشه‌ی app را به ریشه‌ی پروژه اضافه کردیم و سپس main.ts راه انداز و کامپوننت ریشه‌ی سایت یا app.component.ts را در آن تعریف کردیم، در داخل همین پوشه‌ی app، پوشه‌ی جدیدی را به نام products اضافه می‌کنیم. سپس به این پوشه‌ی جدید محصولات، فایل جدیدی را به نام product-list.component.html اضافه کنید. از این فایل جهت تعریف قالب کامپوننت لیست محصولات استفاده خواهیم کرد. در اینجا نیز مرسوم است نام قالب یک Component را به صورت نام ویژگی ختم شده‌ی به کلمه‌ی Component، با پسوند html تعریف کنیم.


پس از اضافه شدن فایل product-list.component.html، محتوای آن‌را به نحو ذیل تغییر دهید:
<div class='panel panel-default'>
    <div class='panel-heading'>
        {{pageTitle}}
    </div>
    <div class='panel-body'>
        <div class='row'>
            <div class='col-md-2'>Filter by:</div>
            <div class='col-md-4'>
                <input type='text' />
            </div>
        </div>
        <div class='row'>
            <div class='col-md-6'>
                <h3>Filtered by: </h3>
            </div>
        </div>
        <div class='table-responsive'>
            <table class='table'>
                <thead>
                    <tr>
                        <th>
                            <button class='btn btn-primary'>
                                Show Image
                            </button>
                        </th>
                        <th>Product</th>
                        <th>Code</th>
                        <th>Available</th>
                        <th>Price</th>
                        <th>5 Star Rating</th>
                    </tr>
                </thead>
                <tbody>
 
                </tbody>
            </table>
        </div>
    </div>
</div>
در اینجا قصد داریم داخل پنل بوت استرپ 3، لیستی از محصولات را به صورت یک جدول نمایش دهیم. همچنین می‌خواهیم قابلیت جستجوی داخل این لیست را نیز فراهم کنیم. فعلا شکل کلی این قالب را به نحو فوق تهیه می‌کنیم. قسمت tbody جدول آن را که قرار است لیست محصولات را رندر کند، در ادامه‌ی بحث تکمیل خواهیم کرد.
تنها نکته‌ی AngularJS 2.0 قالب فوق، اتصال به pageTitle است که نمونه‌ای از آن‌را در قسمت قبل با معرفی اولین کامپوننت مشاهده کرده‌اید.

در ادامه نیاز است برای این قالب و view، یک کامپوننت را طراحی کنیم که متشکل است از یک کلاس TypeScript ایی مزین شده به Component. بنابراین فایل ts جدیدی را به نام product-list.component.ts به پوشه‌ی App\products اضافه کنید؛ با این محتوا:
import { Component } from 'angular2/core';
 
@Component({
    selector: 'pm-products',
    templateUrl: 'app/products/product-list.component.html'
})
export class ProductListComponent {
    pageTitle: string = 'Product List';
}


با جزئیات نحوه‌ی تعریف یک کامپوننت در قسمت قبل در حین معرفی کامپوننت‌ها آشنا شدیم. در اینجا کلاس ProductListComponent با واژه‌ی کلیدی export همراه است تا توسط module loader برنامه قابلیت بارگذاری را پیدا کند. همچنین خاصیت عمومی pageTitle نیز در آن تعریف شده‌است تا در قالب مرتبط مورد استفاده قرار گیرد.
سپس این کلاس، با decorator ویژه‌ای به نام Component مزین شده‌است تا AngularJS 2.0 بداند که هدف از تعریف آن، ایجاد یک کامپوننت جدید است. مقدار selector آن که تشکیل دهنده‌ی یک تگ HTML سفارشی متناظر با آن خواهد شد، به pm-products تنظیم شده‌است و اینبار بجای تعریف inline قالب آن به صورت یک رشته، از خاصیت templateUrl جهت معرفی مسیر فایل html قالبی که پیشتر آماده کردیم، کمک گرفته شده‌است.


نمایش کامپوننت لیست محصولات در صفحه‌ی اصلی سایت

خوب، تا اینجا یک کامپوننت جدید را به نام لیست محصولات، ایجاد کردیم؛ اما چگونه باید آن‌را نمایش دهیم؟
در قسمت قبل که کامپوننت ریشه‌ی برنامه یا AppComponent را تعریف کردیم، نام selector آن را pm-app درنظر گرفتیم و در نهایت این directive سفارشی را به نحو ذیل در body صفحه‌ی اصلی سایت نمایش دادیم:
    <div>
        @RenderBody()
        <pm-app>Loading App...</pm-app>
    </div>
اما این روش، تنها برای root component سایت مناسب است. برای سایر کامپوننت‌های غیر ریشه‌ای (یعنی تمام کامپوننت‌ها)، سه مرحله‌ی زیر باید طی شوند:
الف) تگ سفارشی این دایرکتیو جدید را به کامپوننت ریشه‌ی سایت یا همان AppComponent اضافه می‌کنیم. بنابراین فایل app.component.ts را گشوده و سپس selector کامپوننت لیست محصولات را به قالب آن اضافه کنید:
import { Component } from 'angular2/core';
 
@Component({
    selector: 'pm-app',
    template:`
    <div><h1>{{pageTitle}}</h1>
        <pm-products></pm-products>
    </div>
    `
})
export class AppComponent {
    pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP";
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، تگ جدید pm-products بر اساس نام selector کامپوننت لیست محصولات، به قالب کامپوننت ریشه‌ی سایت اضافه شده‌است.
ب) تا اینجا یک دایرکتیو جدید را به نام pm-products به یک کامپوننت دیگر اضافه کرده‌ایم. اما این کامپوننت نمی‌داند که اطلاعات آن‌را باید از کجا تامین کند. برای این منظور خاصیت جدیدی را به نام directives به لیست خاصیت‌های Component ریشه‌ی سایت اضافه می‌کنیم. این خاصیت، آرایه‌ای از دایرکتیوهای سفارشی را قبول می‌کند:
 directives: [ProductListComponent]
ج) بلافاصله که این تغییر را اعمال کنید، در ادیتور TypeScript ایی موجود، ذیل کلمه‌ی ProductListComponent خط قرمز کشیده خواهد شد. چون هنوز مشخص نکرده‌ایم که این شیء جدید باید از کدام ماژول تامین شود و ناشناخته‌است. بنابراین import مربوطه را به ابتدای فایل اضافه می‌کنیم:
import { Component } from 'angular2/core';
import { ProductListComponent } from './products/product-list.component';
 
@Component({
    selector: 'pm-app',
    template:`
    <div><h1>{{pageTitle}}</h1>
        <pm-products></pm-products>
    </div>
    `,
    directives: [ProductListComponent]
})
export class AppComponent {
    pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP";
}
کدهای فوق، کد نهایی کامپوننت ریشه‌ی سایت هستند که به آن selector جدیدی به نام pm-products اضافه شده‌است. سپس directive متناظر آن به لیست دایرکتیوهای کامپوننت جاری اضافه شده و در نهایت این دایرکتیو، از ماژول مرتبط با آن import شده‌است.

این سه مرحله، مراحلی هستند که جهت افزودن هر دایرکتیو جدید به کامپوننتی مشخص، باید طی شوند.

خوب، اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، چنین خروجی را می‌توان مشاهده کرد:


یک نکته
اگر برنامه را اجرا کردید و خروجی را مشاهده نکردید، مطمئن شوید که فایل‌های ts شما کامپایل شده‌اند. فشردن دکمه‌ی ctrl+s مجدد در این فایل‌ها، سبب کامپایل مجدد آن‌ها می‌شوند و یا انتخاب گزینه‌ی Build و سپس ReBuild solution نیز همینکار را انجام می‌دهد.


غنی سازی کامپوننت‌های AngularJS 2.0 با data-binding

در AngularJS 2.0 عملیات binding، کار مدیریت ارتباطات بین یک کلاس کامپوننت و قالب آن‌را انجام می‌دهد. نمونه‌ای از آن‌را پیشتر با خاصیت pageTitle و سپس نمایش آن در قالب کامپوننت متناظر با آن کلاس، مشاهده کرده‌اید. همچنین در اینجا یک قالب می‌تواند متدهای داخل کلاس کامپوننت خود را توسط رخدادها نیز فراخوانی کند.
به نحوه‌ی نمایش {{pageTitle}} اصطلاحا interpolation می‌گویند. در اینجا خاصیت pageTitle اطلاعات خود را از کلاس کامپوننت دریافت می‌کند. به این نوع binding، انقیاد یک طرفه یا one-way binding نیز گفته می‌شوند؛ از خاصیت کلاس شروع شده و به قالب خاتمه می‌یابد.
ویژگی interpolation فراتر است از صرفا نمایش یک خاصیت و می‌تواند حاوی محاسبات نیز باشد:
{{'Title: ' + pageTitle}}
{{2*20+1}}
و یا حتی در آن می‌توان متدی از کلاس کامپوننت را نیز فراخوانی کرد. در مثال زیر فرض شده‌است که متد getTitle، در کلاس متناظر با کامپوننت این قالب، تعریف شده‌است:
{{'Title: ' + getTitle()}}
کار interpolation درج عبارت محاسبه شده‌ی نهایی بین المان‌های html است؛ مانند:
 <h1>{{pageTitle}}</h1>
و یا حتی می‌توان این مقدار نهایی را به خواص المان‌های html نیز نسبت داد:
 <h1 innerText={{pageTitle}}></h1>
در این مثال خاصیت innerText المان h1 توسط interpolation مقدار دهی شده‌است.

بنابراین به صورت خلاصه هر زمانیکه نیاز به نمایش اطلاعات فقط خواندنی (one-way binding) داریم، ابتدا خاصیتی را در کلاس کامپوننت تعریف کرده و سپس مقدار این خاصیت را توسط interpolation، در قالب کامپوننت درج می‌کنیم. حین استفاده از interpolation نیازی به ذکر "" نیست.
در مورد مباحث تکمیلی binding در قسمت‌های بعدی بیشتر بحث خواهیم کرد.


افزودن منطقی سفارشی به قالب یک کامپوننت

دایرکتیوها به صورت المان‌ها و یا ویژگی‌های سفارشی HTML، قابلیت توسعه‌ی امکانات پیش فرض آن‌را دارند. در اینجا می‌توان دایرکتیوهای سفارشی خود را تولید کرد (مانند pm-products فوق) و یا از دایرکتیوهای توکار AngularJS 2.0 استفاده کرد. برای مثال ngIf* و ngFor* جزو structural directives توکار AngularJS 2.0 هستند. ستاره‌ای که پیش از نام این دایرکتیوها قرار گرفته‌است، آن‌‌ها را در گروه structural directives قرار می‌دهد.
کار دایرکتیوهای ساختاری، تغییر ساختار یا همان view کامپوننت‌ها است؛ با افزودن، حذف و یا تغییر المان‌های HTML تعریف شده‌ی در صفحه.

بررسی ngIf*

فایل قالب product-list.component.html را گشوده و تعریف جدول آن‌را به نحو ذیل تغییر دهید:
 <table class='table' *ngIf='products && products.length'>
کار ngIf* نمایش یا عدم نمایش قسمتی از DOM یا document object model بر اساس برآورده شدن منطقی است که توسط آن بررسی می‌شود. اگر حاصل عبارتی که به ngIf* انتساب داده می‌شود به false تعبیر شود، آن المان و فرزندان آن از DOM حذف می‌شوند و اگر این عبارت به true تعبیر شود، آن المان و فرزندانش مجددا به DOM اضافه خواهند شد.
برای نمونه عبارت انتساب داده شده‌ی به ngIf* در مثال فوق به این معنا است که اگر خاصیت و آرایه‌ی products در کلاس کامپوننت این قالب تعریف شده بود و همچنین دارای اعضایی نیز بود، آنگاه این جدول را نمایش بده.
برای آزمایش آن، فایل product-list.component.ts را گشوده و خاصیت عمومی آرایه‌ی products را به نحو ذیل به آن اضافه کنید:
import { Component } from 'angular2/core';
 
@Component({
    selector: 'pm-products',
    templateUrl: 'app/products/product-list.component.html'
})
export class ProductListComponent {
    pageTitle: string = 'Product List';
    products: any[] = [
        {
            "productId": 2,
            "productName": "Garden Cart",
            "productCode": "GDN-0023",
            "releaseDate": "March 18, 2016",
            "description": "15 gallon capacity rolling garden cart",
            "price": 32.99,
            "starRating": 4.2,
            "imageUrl": "app/assets/images/garden_cart.png"
        },
        {
            "productId": 5,
            "productName": "Hammer",
            "productCode": "TBX-0048",
            "releaseDate": "May 21, 2016",
            "description": "Curved claw steel hammer",
            "price": 8.9,
            "starRating": 4.8,
            "imageUrl": "app/assets/images/rejon_Hammer.png"
        }
    ];
}
فعلا چون اینترفیسی را برای شیء محصول تعریف نکرده‌ایم، نوع این آرایه را any یا همان حالت پیش فرض جاوا اسکریپت تعریف می‌کنیم.
همچنین فعلا در اینجا اطلاعات را بجای دریافت از سرور، توسط آرایه‌ی مشخصی از اشیاء تعریف کرده‌ایم. این موارد را در قسمت‌های بعدی بهبود خواهیم بخشید.

اکنون که خاصیت عمومی products تعریف شده‌است، امکان استفاده‌ی از ngIf* ایی که پیشتر تعریف کردیم، میسر شده‌است. در این حالت اگر برنامه را اجرا کنید، قسمت table header تصویر قبلی نمایش سایت، هنوز نمایان است. یعنی ngIf* تعریف شده کار می‌کند؛ چون خاصیت products تعریف شده‌است و همچنین دارای اعضایی است.
برای آزمایش بیشتر، خاصیت products را کامنت کنید و یکبار نیز فایل ts آن‌را ذخیره کنید تا فایل js متناظر با آن کامپایل شود. سپس مجددا برنامه را اجرا کنید. در این حالت دیگر نباید هدر جدول نمایان باشد؛ چون products تعریف نشده‌است.


بررسی ngFor*

تا اینجا بر اساس داشتن لیستی از محصولات یا عدم آن، جدول متناظری را نمایش داده و یا مخفی کردیم. اما این جدول هنوز فاقد ردیف‌های نمایش اعضای آرایه‌ی products است.
برای این منظور مجددا فایل قالب product-list.component.html را گشوده و سپس بدنه‌ی جدول را به نحو ذیل تکمیل کنید:
<tbody>
    <tr *ngFor='#product of products'>
        <td></td>
        <td>{{ product.productName }}</td>
        <td>{{ product.productCode }}</td>
        <td>{{ product.releaseDate }}</td>
        <td>{{ product.price }}</td>
        <td>{{ product.starRating }}</td>
    </tr>
</tbody>
یکی دیگر از دایرکتیوهای ساختاری، ngFor* نام دارد. کار آن تکرار قسمتی از DOM، به ازای تک تک عناصر لیست انتساب داده شده‌ی به آن است.
بنابراین ابتدا قسمتی از عناصر HTML را طوری کنار هم قرار می‌دهیم که جمع آن‌ها یک تک آیتم را تشکیل دهند. سپس با استفاده از ngFor* به AngularJS 2.0 اعلام می‌کنیم که این قطعه را به ازای عناصر لیست دریافتی، تکرار و رندر کند.
برای نمونه در مثال فوق می‌خواهیم ردیف‌های جدول تکرار شوند. بنابراین هر ردیف را به عنوان یک قطعه‌ی تکرار شونده‌ی توسط ngFor* مشخص می‌کنیم. به این ترتیب این ردیف و عناصر فرزند آن، به ازای تک تک محصولات موجود در آرایه‌ی products، تکرار خواهند شد.
علامت # در اینجا (product#) یک متغیر محلی را تعریف می‌کند که تنها در قالب جاری قابل استفاده خواهد بود و همچنین فقط در فرزندان tr تعریف شده قابل دسترسی هستند.
به علاوه در اینجا بجای in از of استفاده شده‌است. این of از ES 6 گرفته شده‌است. زمانیکه از حلقه‌ی جدید for...of استفاده می‌شود، متغیر محلی product حاوی یک عنصر از لیست product خواهد بود؛ اما اگر از حلقه‌ی قدیمی for...in استفاده می‌شد، تنها ایندکس عددی این عناصر در دسترس قرار می‌گرفتند. به همین جهت است که در این حلقه، اکنون product.productName به نام محصول آن عنصر آرایه‌ی دریافتی اشاره می‌کند و قابل استفاده است.

تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنید، چنین خروجی را مشاهده خواهید کرد:


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part3.zip


خلاصه‌ی بحث

از inline templateها جهت معرفی قالب‌های کوتاه استفاده می‌شود. در اینجا از "" برای معرفی قالب یک سطری و یا از back tickهای ES 6، برای تعریف قالب‌های چندسطری استفاده خواهد شد. برای قالب‌های مفصل‌تر، بهتر است Linked templateها استفاده شود؛ با پشتیبانی کامل ادیتورهای موجود از لحاظ تکمیل و بررسی کدها.
برای استفاده از یک کامپوننت در کامپوننتی دیگر، نام selector آن‌را به صورت یک المان جدید HTML در قالب دیگری ذکر کرده و سپس با استفاده از خاصیت directives، نام کلاس متناظر با آن‌را نیز ذکر می‌کنیم. همچنین کار import ماژول آن نیز باید در ابتدای فایل صورت گیرد.
جهت غنی سازی قالب‌ها و کامپوننت‌ها و نمایش اطلاعات فقط خواندنی می‌توان از binding یک طرفه‌ی ویژه‌ای به نام interpolation استفاده کرد. کار آن اتصال یک خاصیت عمومی کلاس کامپوننت، به قالب آن است. interpolation توسط {{}} تعریف می‌شود و می‌تواند شامل محاسبات نیز باشد.
همچنین در ادامه‌ی بحث، نحوه‌ی کار با دو دایرکتیو توکار ساختاری AngularJS 2.0 را نیز بررسی کردیم. این دایرکتیوهای ساختاری نیاز است با ستاره شروع شوند و عبارت انتساب داده شده‌ی به آن‌ها باید داخل "" قرار گیرد (برخلاف interpolation که نیازی به اینکار ندارد). از ngIf* برای حذف یا افزودن یک المان و فرزندان آن از/به DOM استفاده می‌شود. اگر عبارت منتسب به آن به true ارزیابی شود، این المان از صفحه حذف خواهد شد. از ngFor* برای تکرار المانی مشخص به همراه فرزندان آن به تعداد اعضای لیستی که برای آن تعیین می‌گردد، استفاده می‌شود. متغیر محلی این پیمایشگر با # مشخص شده و حلقه‌ی آن با of بجای in تعریف می‌شود.
مطالب
استفاده از reCAPTCHA در ASP.NET
CAPTCHA جهت تشخیص انسان در وب استفاده می‌شود. در حقیقت می‌توان CAPTCHA را مانعی مابین منابع یک سایت و روبات‌های مخرب دانست. گوگل یک CAPTCHA رایگان جهت استفاده توسعه دهندگان وب مهیا کرده است که استفاده از آن را به چند دلیل می‌توان مثبت دانست:
 
  1. فراگیر بودن آن و استفاده سایت‌های مختلف از آن (بیش از 200.000 سایت).
  2. سهولت استفاده برای کاربران.
  3. سهولت استفاده توسط برنامه نویسان.
  4. دسترسی پذیری مناسب بدلیل وجود تلفظ و پخش عبارت، بصورت صوتی.
  5. امنیت بالا. بسیاری از CAPTCHA‌ها به سادگی قابل شکستن هستند!

حال اجازه دهید نگاهی به نحوه استفاده از reCAPTCHA در ASP.NET داشته باشیم:
 
1. پس از اینکه به حساب کاربری خود در Google وارد شدید به این صفحه + مراجعه کنید تا یک API Key جدید برای سایت خود ایجاد کنید. برای استفاده از reCAPTCHA اولین پیش نیاز داشتن یک API Key معتبر است.
 
2. دانلود reCAPTCHA ASP.NET Library. این کتابخانه شامل کنترل reCAPTCHA است. پس از دریافت، Recaptcha.dll را توسط گزینه Add Reference به پروژه خود اضافه کنید.
 
3. جهت استفاده از این کنترل، در بالای صفحه از دستور زیر استفاده کنید:
<%@ Register TagPrefix="recaptcha" Namespace="Recaptcha" Assembly="Recaptcha" %>
سپس کنترل reCAPTCHA را در محل مناسب قرار دهید:
  <recaptcha:RecaptchaControl
    ID="recaptcha"
    runat="server"
    PublicKey="your_public_key"
    PrivateKey="your_private_key"
    />
4. حال جهت بررسی و اعتبار سنجی فرم باید از متد IsValid کلاس Page استفاده شود. نمونه کد مورد نظر در VB.NET بصورت زیر است:
      Sub btnSubmit_Click(ByVal sender As Object, ByVal e As EventArgs)
          If Page.IsValid Then
              lblResult.Text = "You Got It!"
              lblResult.ForeColor = Drawing.Color.Green
          Else
              lblResult.Text = "Incorrect"
              lblResult.ForeColor = Drawing.Color.Red
          End If
      End Sub
مطالب
تزریق وابستگی‌ها در ASP.NET Core - بخش 3 - ثبت و واکشی تنظیمات
همانطور که پیشتر گفتیم، Dependency Injection Container، ماژول اصلی ASP.NET Core است. تقریبا تمامی ماژول‌ها و سرویس‌های ASP.NET Core از DI Container Injection استفاده می‌کنند که بعضی از آنها عبارتند از:
  •   Configuration
  •   Routing
  •   MVC
  •   Application
  • و ...
بصورت درونی، چارچوب/ فریم ورک ASP.NET Core، مسئول ارائه‌ی وابستگی‌ها، در زمان فعال سازی ماژول‌های خود فریم ورک ASP.NET Core می‌باشد.
فرض کنید یک درخواست برای صفحه‌ی اول سایت به وبسایتی بر پایه‌ی ASP.NET Core می‌رسد. به صورت گام به گام، این مراحل برای پردازش داده به کار می‌روند:
  1. کاربر یک درخواست Http را توسط مرورگر ارسال می‌کند.
  2. یکی از اولین میان افزار‌ها یعنی میان افزار Routing، آدرس درخواست را می‌خواند، کنترلر و اکشن مورد نظر را می‌یابد و به‌وسیله‌ی Activator Utility، سعی در فعال سازی آن کنترلر می‌کند. 
  3.   DI Container لیست پارامترهای سازنده‌ی کنترلر را مشاهده می‌کند و سرویس‌های مورد نیاز را از درون خود واکشی کرده، از آنها نمونه سازی می‌کند و نمونه‌های ساخته شده را  به درون شیء کنترلر تزریق می‌کند.
  4.  Routing درخواست HttpRequest را تجزیه کرده و اکشن متد مورد نظر را برای اجرای آن فراخوانی کرده
  5. و نتیجه‌ی اجرای اکشن را به درخواست دهنده بر می‌گرداند.

هر چند که کنترلرها درون DI Container ثبت نشده‌اند، ولی توسط کلاس‌هایی درون فریم ورک، از آنها نمونه سازی می‌شود و در حین نمونه سازی، DI Container سرویس‌های مورد نظر آن‌ها را در صورت وجود، فراهم می‌کند.

ثبت تنظیمات وبسایت و فراخوانی آنها در برنامه
در تمام برنامه‌های ASP.NET Core شما نیاز به تنظیماتی برای پیکربندی کار برنامه‌ی خود دارید. این تنظیمات می‌توانند شامل Connection String اتصال به پایگاه داده، تنظیمات اتصال به سرویس‌های خارجی مثل درگاه‌های پرداخت آنلاین بانک‌ها و ... باشند. در اینجا ما تنظیمات اختصاصی را درون فایل AppSetting اضافه می‌کنیم. بعد برای هر بخش از تنظیمات، در پوشه‌ی Configs یک کلاس ساده‌ی سی شارپ را می‌سازیم  و سپس با گرفتن و تزریق کردن این فایل‌های Config درون DI Container، هر زمانی خواستیم، از آنها استفاده می‌کنیم.
ابتدا به سراغ تنظیمات کلی می‌رویم و دو تنظیم نام برنامه و پیغام خوش آمد گویی را به برنامه اضافه می‌کنیم (فایل appSettings را به صورت زیر تغییر می‌دهیم) :
"ApplicationName": "Dependency Injection Demo",
"GreetingMessage": "Welcome to Dependency Injection Demo",
"AllowedHosts": "*",

"Logging": {
"LogLevel": {
"Default": "Information",
"Microsoft": "Warning",
"Microsoft.Hosting.Lifetime": "Information"
}
},

برای سادگی کار، با بخش Logging کاری نداریم . اکنون فایل AppConfig.cs را به برنامه اضافه می‌کنیم:

namespace AspNetCoreDependencyInjection.Configs
{
    public class AppConfig
    {
        public string ApplicationName { get; set; }
        public string GreetingMessage { get; set; }
        public string AllowedHosts { get; set; }
    }
}

برای دسترسی بهتر می‌توانیم سازنده‌ی کلاس Startup را تغییر دهیم:

public IWebHostEnvironment Environment { get; }
public IConfiguration Configuration { get; }
public IServiceCollection Services { get; set; }

public Startup(IWebHostEnvironment environment)
{
var builder = new ConfigurationBuilder()
        .SetBasePath(environment.ContentRootPath)
        .AddJsonFile("appsettings.json", optional: true)
        .AddEnvironmentVariables();
        this.Environment = environment;
        this.Configuration = builder.Build();
}
کد بالا برای زمانی کاربرد دارد که شما بخواهید چند تنظیمات مختلف را در برنامه داشته باشید؛ مثلا در کد بالا در هنگام ساخت متغیر builder، می‌توانید با چک کردن متغیر environment، یک تنظیمات دیگر را داشته باشید (داشتن دو یا چند تنظیمات به خصوص برای زمان  توسعه و انتشار برنامه ضروری است. در ساده‌ترین کاربرد، شما در حالت توسعه به یک پایگاه داده تست وصل می‌شوید، ولی در حالت انتشار به پایگاه داده‌ی اصلی متصل خواهید شد). در اینجا یکی از  ساده‌ترین روش‌ها، استفاده از دو فایل تنظیمات مختلف برای زمان انتشار و غیر انتشار ( توسعه و Staging ) است:
var appSettingsFile = environment.IsProduction() ? "appsettings.json" : "appsettings_dev.json";
var builder = new ConfigurationBuilder()
.SetBasePath(environment.ContentRootPath)
                .AddJsonFile( appSettingsFile , optional: true)
                .AddEnvironmentVariables();
حالا که این تغییرات را انجام دادیم، دوباره به سراغ ثبت سرویس تنظیمات برنامه می‌رویم. برای اینکار در متد ConfigureServices و زیر خط‌های کد قبلی، این خطوط کد را اضافه می‌کنیم: 
services.AddSingleton(services => new AppConfig { 
    ApplicationName = this.Configuration["ApplicationName"],
    GreetingMessage = this.Configuration["GreetingMessage"],
    AllowedHosts = this.Configuration["AllowedHosts"]
});

در کد بالا در هنگام اجرای برنامه، یک نمونه از کلاس AppConfig را با طول حیات Singleton ثبت کردیم و Property ‌های این شیء را به وسیله‌ی ایندکس Configuration[“FieldName”]، تک تک پر کردیم.

حالا می‌توانیم سرویس AppConfig را در هر کلاسی از برنامه‌ی خودمان تزریق و از آن استفاده کنیم. برای مثل در اینجا یک کنترلر به نام AppSettingsController ساختم و کلاس فوق را به آن تزریق کردم: 

public class AppSettingsController : Controller
{
        private readonly AppConfig _appConfig;
        public AppSettingsController(AppConfig appConfig)
        {
            _appConfig = appConfig;
        } 
 // codes here …
}

می توانیم از همین الگو برای تعریف، ثبت و استفاده از سایر تنظیمات نیز استفاده کنیم:
"UserOptionConfig": {
    "UsersAvatarsFolder": "avatars",
    "UserDefaultPhoto": "icon-user-default.png",
    "UserAvatarImageOptions": {
         "MaxWidth": 150,
         "MaxHeight": 150
    }
},

"LiteDbConfig": {
   "ConnectionString": "Filename=\\Data\\DependencyInjectionDemo.db;Connection=direct;Password=@123456;"
}

برای LiteDbConfig مانند AppConfig عمل می‌کنیم، ولی در هنگام ثبت آن، به روش زیر عمل می‌کنیم. تنها تفاوتی که وجود دارد، نحوه‌ی دستیابی به فیلدهای درونی فایل JSON به وسیله‌ی شیء Configuration است: 

services.AddSingleton(services => new LiteDbConfig
{
    ConnectionString = this.Configuration["LiteDbConfig:ConnectionString"],
});

اکنون برای استفاده‌ی از مدخل UserOptionConfig، کلاس‌های زیر را می‌سازیم:

namespace AspNetCoreDependencyInjection.Configs
{
    public class UserOptionConfig
    {
        public string UsersAvatarsFolder { get; set; }
        public string UserDefaultPhoto { get; set; }
        public UserAvatarImageOptions UserAvatarImageOptions { get; set; }
    }

    public class UserAvatarImageOptions
    {
        public int MaxHeight { get; set; }
        public int MaxWidth { get; set; }
    }
}
می‌خواهیم روش Option Pattern را که روش توصیه  شده‌ی Microsoft برای استفاده از پیکربندی برنامه است، بکار ببریم. به صورت خلاصه، Option Pattern بیان می‌کند که بخش‌های مختلف پیکربندی تنظیمات برنامه را از یکدیگر جدا کنیم و به ازای هر بخش، کلاس‌های مختص به خود را داشته باشیم و با ثبت جداگانه‌ی آنها در DI Container ، از  آن‌ها استفاده کنیم.

جداسازی بخش‌های مختلف تنظیمات پیکربندی باعث می‌شود تا بتوانیم دو اصل اساسی از طراحی نرم افزار را رعایت کنیم :

  • Interface Segregation Principle (ISP) or Encapsulation : کلاس‌هایی که به تنظیمات نیاز دارند، فقط به آن بخشی از تنظیمات دسترسی خواهند داشتند که واقعا مورد نیازشان باشد.
  •   Separation Of Concerns : تنظیمات بخش‌های مختلف برنامه، به یکدیگر وابسته و  جفت شده نیستند.

در اینجا  نیاز به استفاده از پکیج Microsoft.Extensions.Options.ConfigurationExtensions را داریم که به صورت درونی در ASP.NET Core تعبیه شده است.

برای ثبت این تنظیمات درون DI Container، از نمونه‌ی جنریک متد Configure در IServiceCollection به صورت زیر استفاده می‌کنیم:

services.Configure<UserOptionConfig>(this.Configuration.GetSection("UserOptionConfig"));

متد GetSection بر اساس نام بخش تنظیمات، خود آن تنظیم و تمامی تنظیمات درونی آن را به صورت یک IConfigurationSection بر می‌گرداند و متد Configure<TOption> یک IConfiguration را گرفته و به صورت خودکار به TOption اتصال می‌دهد و سپس این شیء را درون DI Container به عنوان یک IConfigurationOptions<TOption> و با طول حیات Singleton ثبت می‌کند.

برای دسترس به UserOptionConfig درون کلاس مورد نظر ما، اینترفیس <IOptionMonitor<TOption را به سازنده‌ی کلاس مورد نظر تزریق می‌کنیم. کد زیر را که نسخه‌ی تغییر یافته‌ی کلاس AppSettingsController است را مشاهده کنید: 
private readonly LiteDbConfig _liteDbConfig;
private readonly AppConfig _appConfig;
private readonly UserOptionConfig _userOptionConfig; 

public AppSettingsController(AppConfig appConfig ,
    LiteDbConfig liteDbConfig ,
    IOptionsMonitor<UserOptionConfig> userOptionConfig)
{
    _appConfig = appConfig;
    _liteDbConfig = liteDbConfig;
    _userOptionConfig = userOptionConfig.CurrentValue;
}
در اینجا و در سازنده برای گرفتن TOption ، از CurrentValue که یک property تعریف شده‌ی درون IOptionsMonitor<TOption> است، استفاده می‌کنیم.

نکته ای که وجود دارد، کلاس‌های تعریف شده برای استفاده‌ی از این الگو باید شرایط زیر را داشته باشند ( مثل کلاس UserOptionConfig ) :

  • باید سطح دسترسی public داشته باشند.
  • باید دارای سازنده‌ی پیش فرض باشند.
  •   باید نام Property ‌های آنها دقیقا همنام فیلدهای تنظیمات باشد تا فرایند mapping خودکار به درستی انجام شود.
  •   باید Property ها و Setter آنها ، سطح دسترسی public داشته باشند.

هر دو روش بالا که یکی به صورت عادی تنظیمات را ثبت می‌کند و دیگری با استفاده از Option Pattern بخش‌های مختلف را ثبت می‌کند، مناسب هستند. البته گاهی اوقات فایل‌های تنظیمات پروژه‌ی شما در لایه‌های زیرین (یا درونی‌تر اگر از onion architecture استفاده می‌کنید) قرار دارند و شما نمی‌خواهید در آن لایه‌ها و لایه‌های درونی‌تر، وابستگی به پکیج‌های ASP.NET Core ایجاد کنید. در این حالت با در نظر گرفتن دو اصل ISP و Separation of Concerns ، به ازای هر بخش مختلف از تنظیمات، فایل‌های تنظیمات را در لایه‌های زیرین/درونی تعریف کرده، بعد در لایه‌های بالاتر/بیرونی‌تر آنها را به درون سرویس‌ها یا کلاس‌های مورد نیاز، تزریق کنید. البته مثل همین مثال، ثبت این سرویس‌ها درون برنامه‌ی ASP.NET Core که معمولا بالاترین/بیرونی‌ترین لایه از پروژه‌ی ما هست، انجام می‌شود.