Fathollahi-PWS Shop Project.rar
DynamicSearch-1.rar
نصب ابتدایی آن بسیار ساده است و نکته خاصی ندارد.
پس از نصب، یکبار VS.NET را بسته و سپس باز کنید. این قالب جدید، ذیل قسمت پروژههای ویندوز مرتبط با ویژوال سی شارپ، ظاهر خواهد شد:
در این حال اگر یک پروژه جدید را آغاز کنید، این قالب تدارک دیده شده، لایهها و قسمتهای مختلف را به صورت خودکار اضافه خواهد کرد:
نکته مهم! برنامه کامپایل نمیشود!
به عمد، جهت کاهش حجم قالب دریافتی فوق، فایلهای باینری آن پیوست نشدهاند. وگرنه باید بالای 30 مگابایت را دریافت میکردید که واقعا نیازی نیست.
اما اگر به هر پروژه داخل Solution دقت کنید، فایل متنی packages.config آن نیز پیوست شده است. به کمک این فایلها به سادگی میتوان تمام وابستگیها را از طریق NuGet بازیابی کرد.
برای این منظور ابتدا به اینترنت متصل شده (مهم) و سپس بر روی Solution کلیک راست کرده و گزینه فعال سازی Restore کلیه بستههای نیوگت را انتخاب کنید.
پس از اینکار، آخرین نگارش NuGet.exe از اینترنت دریافت و به پروژه اضافه میشود:
اکنون اگر Solution را Build کنید، اولین کاری که صورت خواهد گرفت، دریافت کلیه وابستگیها از سایت NuGet است. اندکی تامل کنید تا اینکار تمام شود.
پس از پایان کار دریافت، پوشه packages در کنار فایل sln پروژه ایجاد شده، تشکیل میشود.
یکبار وجود آنرا بررسی کنید.
اکنون اگر برنامه را Build کنید احتمالا پیغام میدهد که Fody را نمیتواند پیدا کند با اینکه دریافت شده و در پوشه packages موجود است. هر زمان، هر پیغام خطایی در مورد Fody مشاهده کردید، فقط یکبار VS.NET را بسته و باز کنید. مشکل حل میشود!
تنها کاری که پس از بازسازی پوشه packages بهتر است صورت گیرد (اختیاری است البته)، صدور دستور ذیل در خط فرمان پاور شل است:
PM> Update-Package
پس از اینکار، نیاز است یکبار VS.NET را بسته و مجددا باز کنید (مهم) تا تمام وابستگیها به درستی بارگذاری شوند. خصوصا بسته Fody که کار AOP را انجام میدهد. در غیر اینصورت موفق به Build پروژه نخواهید شد.
بنابراین به صورت خلاصه:
الف) یکبار گزینه فعال سازی Restore کلیه بستههای نیوگت را انتخاب کنید.
ب) پروژه را Build کنید تا وابستگیها را از سایت NuGet دریافت کند.
ج) دستور Update-Package را اجرا نمائید (اختیاری).
ج) VS.NET را پس از سه مرحله فوق، یکبار بسته و باز کنید.
در کل بستههای مورد استفاده به این شرح هستند:
PM> Install-Package MahApps.Metro -Pre PM> Install-Package MahApps.Metro.Resources PM> Install-Package EntityFramework PM> Install-Package structuremap PM> Install-Package PropertyChanged.Fody PM> Install-Package MvvmLight PM> Install-Package Microsoft.SqlServer.Compact
یک نکته جانبی
فید NuGet در VS.NET به Https تنظیم شده است. اگر دسترسی به Https برای شما به کندی صورت میگیرد فقط کافی است مسیر فید آنرا در منوی Tools، گزینهی Options، ذیل قسمت Package manager یافته و به http://nuget.org/api/v2 تغییر دهید؛ یعنی به Http خالی، بجای Https؛ تا سرعت دریافت بستههای NuGet مورد نظر افزایش یابند.
اجرای پروژه و برنامه
پس از این مراحل و Build موفقیت آمیز پروژه، برنامه را اجرا کنید. در اولین بار اجرای برنامه به صورت خودکار بانک اطلاعاتی به همراه ساختار جداول تشکیل میشوند. اما ... با خطای زیر مواجه خواهید شد:
The path is not valid. Check the directory for the database. [ Path = D:\...\bin\Debug\Db\db.sdf ]
<connectionStrings> <clear/> <add name="MyWpfFrameworkContext" connectionString="Data Source=|DataDirectory|\Db\db.sdf;Max Buffer Size=30720;File Mode=Read Write;" providerName="System.Data.SqlServerCE.4.0" /> </connectionStrings>
برای ورود به برنامه از نام کاربری Admin و کلمه عبور 123456 استفاده نمائید.
این کاربر پیش فرض در کلاس MyWpfFrameworkMigrations لایه دادههای برنامه، توسط متد addRolesAndAdmin اضافه شده است.
خوب! تا اینجا با نحوه نصب و راه اندازی این قالب جدید آشنا شدیم. در قسمتهای بعد، به جزئیات ارتباطات و نحوه استفاده از آن به عنوان پایه یک کار و پروژه جدید، خواهیم پرداخت.
به روز رسانی 1.1
جهت سازگاری با EF 6 ، StructureMap 3 و همچنین VS 2013، پروژه به روز شد: WpfFrmwork_1.1.zip
به روز رسانی نهایی
به روز شدهی این پروژه را بر اساس آخرین وابستگیهای آن از اینجا دریافت کنید.
برای اغلب توسعه دهندههای دات نت (برنامههای وب و دسکتاپ) تنها یک دات نت فریم ورک شناخته شده وجود دارد: The `Full` .NET Framework
که تنها بر روی ویندوز قابل اجرا است و آخرین نگارش پایدار آن در زمان نگارش این مطلب، 4.6.1 است. این فریم ورک بزرگ، از اجزایی تشکیل شدهاست که در تصویر ذیل قابل مشاهدهاند:
مهمترین قسمتهای این فریم ورک «بزرگ» شامل مواردی مانند CLR که کار تبدیل کدهای IL را به کدهای ماشین انجام میدهد، BCL که کلاسهای پایهای را جهت کار با IO، Text و غیره، فراهم میکنند، هستند؛ به علاوه کتابخانههایی مانند Windows Forms، WPF و ASP.NET که برفراز BCL و CLR کار میکنند.
هرچند تعدادی از توسعه دهندههای دات نت تنها با Full framework کار میکنند، اما در طی سالهای اخیر انشعابات بسیار دیگری از آن به وجود آمدهاند؛ مانند دات نتهای ویژهی ویندوزهای 8 و Universal Windows Platform، دات نت مخصوص ویندوز فون 8 و ویندوز فون مبتنی بر پلتفرم سیلورلایت، به علاوه دات نت پلتفرم زامارین برای توسعهی برنامههای iOS و Android نیز هم اکنون وجود دارند (البته در اینجا Mono، دات نت میکرو و غیره را هم باید ذکر کرد). این فریم ورکها و انشعابات، به همراه پیاده سازی یک سری موارد مشترک و مواردی کاملا اختصاصی هستند که به سایر پلتفرمهای دیگر قابل انتقال نیستند.
با زیاد شدن تعداد انشعابات دات نت «بزرگ»، نوشتن کدی که قابل اجرای بر روی تمام پلتفرمهای یاد شده باشد، مشکل شد. اینجا بود که مفهومی را به نام PCL یا Portable class libraries معرفی کردند:
هدف از PCLها، ساده سازی کامپایل و به اشتراک گذاری کد بین پلتفرمهای مختلف بود و پشتیبانی قابل توجهی هم از آن در VS.NET وجود دارد. هرچند این روش نسبتا موفق بود اما مشکلاتی را هم به همراه داشت. برای مثال با ارائهی یک انشعاب و پلتفرم دیگری از دات نت «بزرگ»، کتابخانهی PCL موجود، باید برای این انشعاب جدید مجددا کامپایل شود. به علاوه در اینجا تنها محدود به انتخاب امکانات مشترک بین پلتفرمهای مختلف هستید.
برای رفع این مشکلات در پایان سال 2014، یک «دات نت فریم ورک جدید» به نام NET Core. معرفی شد که سورس باز است و همچنین چندسکویی (از ویندوز، لینوکس و OSX پشتیبانی میکند).
هرچند پیشتر Windows Store و ASP.NET Core app به صورت پلتفرمهایی مجزا ارائه شده بودند، اما اکنون از یک BCL مشترک به نام CoreFX استفاده میکنند و نحوهی توزیع آنها صرفا از طریق نیوگت است. به عبارتی اینبار بجای دریافت یک فریم ورک «بزرگ»، تنها اجزایی را دریافت میکنید که از طریق نیوگت سفارش دادهاید.
به این ترتیب نه تنها کار توزیع برنامههای مبتنی بر NET Core. با سهولت بیشتری انجام خواهد شد، بلکه به روز رسانی اجزای یک برنامه، تاثیری بر روی سایر برنامهها نخواهد داشت و مشکلات جانبی را به وجود نمیآورد. به علاوه دیگر نیازی نیست تا منتظر یک نگارش «بزرگ» دیگر باشید تا بتوانید آخرین به روز رسانیها را دریافت کنید. اینبار به روز رسانی بستههای نیوگت برنامه معادل هستند با به روز رسانی کل فریم ورک در نگارشهای قبلی «بزرگ» آن. در اینجا حتی CoreCLR و NET Native runtime. که مربوط به Windows runtime است هم از طریق نیوگت به روز رسانی میشود.
البته NET Core. انتهای مسیر نیست و هم اکنون NETStandard نیز جهت رفع مشکلات کامپایل مجدد PCLها در حال توسعه است و پس از ارائهی آن، PCLها منسوخ شده درنظر گرفته میشوند. در این حالت با انتخاب target platform ایی به نام NETStandard (بجای مثلا انتخاب دات نت 4.5 و ویندوز فون 8)، اینبار دات نت 4.5 و ویندوز فون 8 و تمام پلتفرمهای دیگر، به صورت یکجا انتخاب میشوند و اگر پلتفرم جدیدی برای مثال از NETStandard نگارش 1.1 پشتیبانی کند، به این معنا است که کتابخانهی شما هم اکنون با آن سازگار است و دیگر نیازی به کامپایل مجدد آن نخواهد بود.
به علاوه هر برنامهای که بر اساس NETStandard تهیه شود، قابلیت اجرای بر روی NET Core. را نیز خواهد داشت. به عبارتی برنامههای NETStandard همان برنامههای مبتنی بر NET Core. هستند.
ASP.NET Core چیست؟
در زمان نگارش این مطلب، دو گزینهی برنامههای وب ASP.NET Core 1.0 و همچنین Windows Store apps (مبتنی بر NET Native Runtime.) قابلیت استفادهی از این پلتفرم جدید NET Core. دارند.
ASP.NET Core 1.0، که پیشتر با نام ASP.NET 5 معرفی شده بود، بازنویسی کامل ASP.NET است که با ایدهی کاملا ماژولار بودن، تهیه شدهاست و از طریق آن، قابلیت به روز رسانی منظم و توزیع آسان از طریق نیوگت، میسر خواهد شد. به علاوه در آن، بسیاری از الگوهای برنامه نویسی شیءگرا مانند تزریق وابستگیها، به صورت توکار و از ابتدا پشتیبانی میشوند.
ASP.NET Core 1.0 از WebForms ، VB ، WebPages و SignalR پشتیبانی نمیکند. البته در این بین عدم پشتیبانی از «وب فرمها» قطعی است؛ اما افزودن سه مورد دیگر یاد شده، جزو لیست کارهای پس از ارائهی نگارش 1 این فریم ورک قرار دارند و به زودی ارائه خواهند شد.
اکنون وضعیت ASP.NET MVC 5 و ASP.NET Web API 2 چگونه است؟
ASP.NET Core 1.0 مدل برنامه نویسی ASP.NET MVC و Web API را به صورت یکپارچه ارائه میدهد و دیگر خبری از ارائهی مجزای اینها نخواهد بود و دقیقا بر مبنای مفاهیم برنامه نویسی این دو بنا شدهاست. به صورت خلاصه MVC + Web API + Web Pages = Core MVC 1.0
پیشتر فضای نام System.Web.MVC مخصوص ASP.NET MVC بود و فضای نام مجزای دیگری به نام System.Web.Http مخصوص ASP.NET Web API. اما اکنون تنها یک فضای نام مشترک و یکپارچه به نام Microsoft.AspNet.Mvc هر دوی اینها را پوشش میدهد.
در این نگارش جدید وابستگی از system.web مبتنی بر IIS حذف شدهاست و با استفاده از هاست جدید چندسکویی به نام Kesterl، به سرعتی 5 برابر سرعت NodeJS دست یافتهاند.
آخرین تاریخ به روز رسانی ASP.NET MVC 5.x دوشنبه، 20 بهمن 1393 است (با ارائه نگارش 5.2.3 که آخرین نگارش رسمی و پایدار آن است) و آخرین تاریخ به روز رسانی ASP.NET Web API 2.x نیز همان روز است.
هرچند مایکروسافت عادت به اعلام رسمی پایان پشتیبانی از بسیاری از محصولات خود را ندارد اما تمام فناوریهای «قدیمی» خودش را بر روی CodePlex نگهداری میکند و تمام فناوریهای «جدید» را به GitHub منتقل کردهاست. بنابراین اگر در مورد فناوری خاصی به Codeplex رسیدید، یعنی «دیگر ادامهی رسمی نخواهد یافت» و حداکثر در حد رفع یک سری باگها و مشکلات گزارش شده باقی میمانند.
مثال 1: هم اکنون نگارش دوم ASP.NET Identity را بر روی Codeplex میتوانید مشاهده کنید. نگارش سوم آن به GitHub منتقل شدهاست که این نگارش صرفا با ASP.NET Core 1.0 سازگار است. در مورد ASP.NET MVC و Web API نیز چنین حالتی رخ دادهاست. نگارشهای 5 و 2 آنها بر روی Codeplex موجود هستند و نگارش ششم که به ASP.NET Core 1.0 تغییر نام یافت و ترکیبی است از MVC و Web API، در GitHub توسعه مییابد.
مثال 2: WCF به علت پیچیدگی بیش از حد و مدرن نبودن طراحی آن، رقابت را به ASP.NET Web API 2.x واگذار کرد و مدل برنامه نویسی ASP.NET Web API 2.x نیز هم اکنون جزئی از ASP.NET Core 1.0 است. بنابراین اگر قصد ایجاد پروژهی جدیدی را بر این مبنا دارید، بهتر است با APS.NET Core 1.0 کار را شروع کنید.
اما هنوز تعداد زیادی از کتابخانههای Full framework به NET Core. انتقال پیدا نکردهاند
برای نمونه هنوز EF Core 1.0 که پیشتر نام EF 7.x به آن داده شده بود، به مرحلهی نهایی تکمیل قابلیتهای آن نرسیدهاست. اما باید دانست که ASP.NET Core 1.0 صرفا بر فراز NET Core. قابل اجرا نیست؛ بلکه قابلیت اجرای بر فراز NET 4.6. و یا همان دات نت «بزرگ و کامل» را نیز دارد. بنابراین به سادگی قابلیت اجرای EF 6.x و یا NHibernate را نیز دارا است. تنها مزیتی را که در اینجا از دست خواهید، قابلیت چندسکویی بودن ASP.NET Core 1.0 است؛ زیرا EF 6.x با چنین دیدی طراحی نشدهاست.
همانطور که ملاحظه میکنید، ASP.NET Core 1.0 قابلیت اجرای بر روی هر دوی NET Core 1.0. و NET 4.6. را دارا است. اما یکی، چندسکویی است و دیگری صرفا مختص به ویندوز.
فناورهای منسوخ شدهی در NET Core.
یکسری از فناوریها و کتابخانهها احتمالا هیچگاه قابلیت انتقال به NET Core. را نخواهند یافت و یا حداقل باید تا چندنگارش بعدی آن صبر کنند. فناوریهای خاتمه یافتهی با NET Core. به شرح زیر هستند:
- Reflection: همانطور که عنوان شد، NET Core. بر فراز CoreCLR و همچنین NET Native runtime. اجرا میشود و تولید برنامههای native و static linking آنها مانند برنامههای ++C، نیاز به دانستن اجزایی دارد که به صورت پویا فراخوانی نمیشوند و بلافاصله و در زمان کامپایل، توسط کامپایلر قابل تشخیص هستند. همین محدودیت سبب شدهاست که استفادهی از Reflection در NET Core. به حداقل ممکن آن برسد. برای مثال در System.Object متد GetType آن تنها نام نوع را باز میگرداند و نه اطلاعات بیشتری را مانند GetMembers سابق.
- App Domains: هرچند CoreCLR از App Domains پشتیبانی میکند اما NET Native runtime. خیر. به همین جهت برای ایزوله سازی برنامهها توصیه شدهاست که از containerهایی مانند docker استفاده شود.
- Remoting: پیش از WCF جهت برقراری ارتباط بین برنامهها مطرح شده بود و هم اکنون در دات نت کامل هم آنچنان استفادهای از آن نمیشود.
- binary serialization: البته کتابخانههایی مانند JSON.NET و امثال آن، نگارش NET Core. هم دارند؛ اما چون binary serialization نیاز به اطلاعات reflection قابل توجهی دارد دیگر پشتیبانی نخواهد شد.
فناورهایی که به زودی به NET Core. منتقل میشوند
یکسری از فناوریها مانند XAML هنوز معادل NET Core. ندارند و لیست زیر قرار است از طرف مایکروسافت سورس باز شده و همچنین به NET Core. منتقل شود:
System.Data
System.DirectoryServices
System.Drawing
System.Transactions
System.Xml.Xsl and System.Xml.Schema
System.Net.Mail
System.IO.Ports
System.Workflow
System.Xaml
مراحل نصب ASP.NET Core 1.0
پیش از نصب نگارش 1.0 RTM باید به این نکته دقت داشت که نصاب آن، نگارشهای آزمایشی قبلی را حذف و یا بازنویسی نمیکند و همین مساله ممکن است سبب بروز تداخلهایی و یا حتی از کار افتادن VS.NET شما شود. بنابراین اگر نگارشهای RC یا بتا را پیشتر نصب کردهاید، به Add remove programs ویندوز مراجعه کرده و سه مورد ذیل را حتما حذف کنید (خیلی مهم):
- Preview Tooling (all versions)
- NET Core Runtime SDK (all versions).
- NET Core Runtime (all Versions).
پس از حذف بستههای قدیمی، برای نصب نگارش 1.0 RTM، ابتدا نیاز است Visual Studio 2015 Update 3 را نصب کنید و پس از آن با استفاده از NET Core for Visual Studio Official MSI Installer. کار نصب اجزای مورد نیاز آن انجام خواهد شد.
بررسی شماره نگارش 1.0 RTM
پس از نصب اجزای عنوان شده، خط فرمان را گشوده و دستور ذیل را صادر کنید:
C:\Users\Vahid>dotnet --version 1.0.0-preview2-003121
اگر یک پروژهی خالی ASP.NET Core Web Application را نیز شروع کنید (با طی مراحل زیر جهت ایجاد یک پروژهی جدید):
.NET Core -> ASP.NET Core Web Application (.NET Core) -> Select `Empty` Template
در اینجا فایل جدیدی را به نام global.json مشاهده میکنید که محتوایات آن شامل دقیقا همین شماره نگارش است؛ به همراه معرفی پوشههای اصلی پروژه:
{ "projects": [ "src", "test" ], "sdk": { "version": "1.0.0-preview2-003121" } }
چرایی استفاده از MediatR
<html> <body> <div> Prevent default: <input type="checkbox" id="keydownStop" value="1" /> keydown <input type="checkbox" id="keypressStop" value="1" /> keypress <input type="checkbox" id="keyupStop" value="1" /> keyup </div> Ignore: <input type="checkbox" id="keydownIgnore" value="1" /> keydown <input type="checkbox" id="keypressIgnore" value="1" /> keypress <input type="checkbox" id="keyupIgnore" value="1" /> keyup <div> Focus on the input below and press any key. </div> <div> <input type="text" style=" width: 600px" id="keyInput" /> </div> Log: <div> <textarea id="keyLogger" rows="18" onfocus="this.blur()" style="width: 600px; border: 1px solid black"></textarea> </div> <input type="button" value="Clear" onclick="clearLog()" /> <script type="text/javascript"> document.getElementById('keyInput').onkeydown = keyHandler; document.getElementById('keyInput').onkeyup = keyHandler; document.getElementById('keyInput').onkeypress = keyHandler; document.getElementById('keyInput').focus(); function keyHandler(e) { e = e || window.event; if (document.getElementById(e.type + 'Ignore').checked) return; var evt = e.type; while (evt.length < 10) evt += ' ' + log(evt + ' keyCode=' + e.keyCode + ' which=' + e.which + ' charCode=' + e.charCode + ' char=' + String.fromCharCode(e.keyCode || e.charCode) + (e.shiftKey ? ' +shift' : '') + (e.ctrlKey ? ' +ctrl' : '') + (e.altKey ? ' +alt' : '') + (e.metaKey ? ' +meta' : '')); if (document.getElementById(e.type + 'Stop').checked) { e.preventDefault ? e.preventDefault() : (e.returnValue = false); } } function clearLog() { document.getElementById('keyLogger').value = ''; document.getElementById('keyInput').focus(); } function log(text) { var area = document.getElementById('keyLogger'); area.value += text + '\n'; area.scrollTop = area.scrollHeight; } </script> </body> </html>
<!doctype html>
document.onkeydown = function (e) { e = e || event; console.log(e); }
function getCharacter(event) { if (event.which == null) return String.fromCharCode(event.keyCode); // IE else if (event.which != 0 && event.charCode != 0) return String.fromCharCode(event.which); // All others return null; // special key }
<html> <body> <input id="inputText" type="text" /> <script> document.onkeydown = keyDown; document.onkeypress = keyPress; document.onkeyup = keyUp; function keyDown(e) { var input = document.getElementById('inputText'); input.value = 'keyDown started ...'; input.disabled = true; var j = 0; for (var i = 0; i < 999999999; i++) { j = i - j; } console.log(j); //alert('keyDown'); input.value = 'keyDown finished.'; input.disabled = false; } function keyPress(e) { alert('keyPress'); //console.log('keyPress'); } function keyUp(e) { alert('keyUp'); //console.log('keyUp'); } </script> </body> </html>
<html> <head> <script type="text/javascript"> function process() { var above = 0, below = 0; for (var i = 0; i < 200000; i++) { if (Math.random() * 2 > 1) { above++; } else { below++; } } } function test() { var result1 = document.getElementById('log'); var start = new Date().getTime(); console.log('start'); for (var i = 0; i < 200; i++) { result1.value = 'time=' + (new Date().getTime() - start) + ' [i=' + i + ']'; process(); } result1.value = 'time=' + (new Date().getTime() - start) + ' [done]'; console.log('end'); } window.onload = test; </script> </head> <body> <input id='log' /> </body> </html>
<input onkeydown="return false" /> <input onkeypress="return false" />
document.getElementById('myInputText').onkeypress = function (e) { var char = getCharacter(e || window.event); if (!char) return; // special key this.value += char.toUpperCase(); return false; // برای اینکه کاراکتر اضافی نمایش داده نشود }
e ? e : window.event;
document.getElementById('numberInputText').onkeypress = function (e) { e = e || window.event; var chr = getCharacter(e); if (!isNumeric(chr) && chr !== null) return false; } function isNumeric(n) { return !isNaN(parseFloat(n)) && isFinite(n); } function isNumber(val) { return val !== "NaN" && (+val) + '' === val + '' }
0==false // true 0===false // false, because they are of a different type 1=="1" // true, auto type coercion 1==="1" // false, because they are of a different type
e.ctrlKey && e.keyCode == 'A'.charCodeAt(0)
<html> <body> <div id="dotnettips" style="width: 35px; height: 35px; background-image: url(https://www.dntips.ir/favicon.ico); position: absolute; left: 10px; top: 10px;" tabindex="0"> </div> <script> document.getElementById('dotnettips').onkeydown = function (e) { e = e || event; switch (e.keyCode) { case 37: // left this.style.left = parseInt(this.style.left) - this.offsetWidth + 'px'; return false; case 38: // up this.style.top = parseInt(this.style.top) - this.offsetHeight + 'px'; return false; case 39: // right this.style.left = parseInt(this.style.left) + this.offsetWidth + 'px'; return false; case 40: // down this.style.top = parseInt(this.style.top) + this.offsetHeight + 'px'; return false; } } </script> </body> </html>
<html> <body> <input id="inputText" type="text" /> <div id="divCapsLock" style="color: Red; display: none;">Caps Lock is ON!</div> <script> var capsLock = null; document.onkeypress = keyPress; document.onkeydown = keyDown; function keyDown(e) { e = e || event; capsLock = (e.keyCode == 20 && capsLock !== null) ? !capsLock : capsLock; document.getElementById('divCapsLock').style.display = capsLock ? 'block' : 'none'; } function keyPress(e) { if (capsLock != null) return; e = e || window.event; var charCode = e.charCode || e.keyCode; capsLock = (charCode >= 97 && charCode <= 122 && e.shiftKey) || (charCode >= 65 && charCode <= 90 && !e.shiftKey); document.getElementById('divCapsLock').style.display = capsLock ? 'block' : 'none'; } </script> </body> </html>
<html> <body> <div id='divInput'> <input id="inputText" type="text" /> </div> <script> document.getElementById('inputText').onkeydown = inputKeyDown; document.getElementById('divInput').onkeydown = divKeyDown; document.onkeydown = documentKeyDown; window.onkeydown = windowKeyDown; function divKeyDown(e) { console.log('divKeyDown'); } function inputKeyDown(e) { console.log('inputKeyDown'); } function documentKeyDown(e) { console.log('documentKeyDown'); } function windowKeyDown(e) { console.log('windowKeyDown'); } </script> </body> </html>
<html> <body> <input id="inputText" type="text" /> <div id="divCapsLock" style="color: Red; display: none;">Caps Lock is ON!</div> <script> var capsLock = null; var hasFocus = false; document.onkeyup = keyUp; document.onkeypress = keyPress; document.getElementById('inputText').onfocus = focus; document.getElementById('inputText').onblur = focus; function warnCapsLock() { document.getElementById('divCapsLock').style.display = (capsLock != null && capsLock && hasFocus) ? 'block' : 'none'; } function focus() { hasFocus = !hasFocus; warnCapsLock(); } function keyUp(e) { e = e || event; capsLock = (e.keyCode == 20 && capsLock !== null) ? !capsLock : capsLock; warnCapsLock(); } function keyPress(e) { if (capsLock != null) return; e = e || window.event; var charCode = e.charCode || e.keyCode; capsLock = (charCode >= 97 && charCode <= 122 && e.shiftKey) || (charCode >= 65 && charCode <= 90 && !e.shiftKey); warnCapsLock(); } </script> </body> </html>
window.onblur = function () { capsLock = null; }
var Client = {}; Client.Keyboard = {}; Client.Keyboard.EnableKeyDown = true; Client.Keyboard.EnableKeyUp = false; Client.Keyboard.CurrentKeyEvent = null; window.onkeydown = function (event) { if (!Client.Keyboard.EnableKeyDown) return true; return KeyboardEvents(event); }; window.onkeyup = function (event) { if (!Client.Keyboard.EnableKeyUp) return true; return KeyboardEvents(event); }; function Rise(event) { var e = Client.Keyboard.CurrentKeyEvent; if (event) { var data = { shift: e.shiftKey, ctrl: e.ctrlKey, alt: e.altKey }; if (!event(data)) return false; return event(data); } return true; } function KeyboardEvents(e) { e = e || window.event; Client.Keyboard.CurrentKeyEvent = e; switch (e.keyCode) { case 8: return Rise(Client.Keyboard.Backspace); case 9: return Rise(Client.Keyboard.Tab); case 13: return Rise(Client.Keyboard.Enter); case 16: return Rise(Client.Keyboard.Shift); case 17: return Rise(Client.Keyboard.Ctrl); case 18: return Rise(Client.Keyboard.Alt); case 19: return Rise(Client.Keyboard.Pause); case 20: return Rise(Client.Keyboard.CapsLock); case 27: return Rise(Client.Keyboard.Esc); case 33: return Rise(Client.Keyboard.PageUp); case 34: return Rise(Client.Keyboard.PageDown); case 35: return Rise(Client.Keyboard.End); case 36: return Rise(Client.Keyboard.Home); case 37: return Rise(Client.Keyboard.Left); case 38: return Rise(Client.Keyboard.Up); case 39: return Rise(Client.Keyboard.Right); case 40: return Rise(Client.Keyboard.Down); case 44: return Rise(Client.Keyboard.PrtScr); case 45: return Rise(Client.Keyboard.Insert); case 46: return Rise(Client.Keyboard.Delete); ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// case 48: return Rise(Client.Keyboard.Num0); case 49: return Rise(Client.Keyboard.Num1); case 50: return Rise(Client.Keyboard.Num2); case 51: return Rise(Client.Keyboard.Num3); case 52: return Rise(Client.Keyboard.Num4); case 53: return Rise(Client.Keyboard.Num5); case 54: return Rise(Client.Keyboard.Num6); case 55: return Rise(Client.Keyboard.Num7); case 56: return Rise(Client.Keyboard.Num8); case 57: return Rise(Client.Keyboard.Num9); ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// case 65: return Rise(Client.Keyboard.A); case 66: return Rise(Client.Keyboard.B); case 67: return Rise(Client.Keyboard.C); case 68: return Rise(Client.Keyboard.D); case 69: return Rise(Client.Keyboard.E); case 70: return Rise(Client.Keyboard.F); case 71: return Rise(Client.Keyboard.G); case 72: return Rise(Client.Keyboard.H); case 73: return Rise(Client.Keyboard.I); case 74: return Rise(Client.Keyboard.J); case 75: return Rise(Client.Keyboard.K); case 76: return Rise(Client.Keyboard.L); case 77: return Rise(Client.Keyboard.M); case 78: return Rise(Client.Keyboard.N); case 79: return Rise(Client.Keyboard.O); case 80: return Rise(Client.Keyboard.P); case 81: return Rise(Client.Keyboard.Q); case 82: return Rise(Client.Keyboard.R); case 83: return Rise(Client.Keyboard.S); case 84: return Rise(Client.Keyboard.T); case 85: return Rise(Client.Keyboard.U); case 86: return Rise(Client.Keyboard.V); case 87: return Rise(Client.Keyboard.W); case 88: return Rise(Client.Keyboard.X); case 89: return Rise(Client.Keyboard.Y); case 90: return Rise(Client.Keyboard.Z); //////////////////////////////////////////////////////////////////////////// case 91: //case 219: // opera return Rise(Client.Keyboard.LeftWindow); case 92: return Rise(Client.Keyboard.RightWindow); case 93: return Rise(Client.Keyboard.ContextMenu); //////////////////////////////////////////////////////////////////////////// case 96: return Rise(Client.Keyboard.NumPad0); case 97: return Rise(Client.Keyboard.NumPad1); case 98: return Rise(Client.Keyboard.NumPad2); case 99: return Rise(Client.Keyboard.NumPad3); case 100: return Rise(Client.Keyboard.NumPad4); case 101: return Rise(Client.Keyboard.NumPad5); case 102: return Rise(Client.Keyboard.NumPad6); case 103: return Rise(Client.Keyboard.NumPad7); case 104: return Rise(Client.Keyboard.NumPad8); case 105: return Rise(Client.Keyboard.NumPad9); //////////////////////////////////////////////////////////////////////////// case 106: return Rise(Client.Keyboard.Multiply); case 107: return Rise(Client.Keyboard.Add); case 109: return Rise(Client.Keyboard.Subtract); case 110: return Rise(Client.Keyboard.DecimalPoint); case 111: return Rise(Client.Keyboard.Divide); //////////////////////////////////////////////////////////////////////////// case 112: return Rise(Client.Keyboard.F1); case 113: return Rise(Client.Keyboard.F2); case 114: return Rise(Client.Keyboard.F3); case 115: return Rise(Client.Keyboard.F4); case 116: return Rise(Client.Keyboard.F5); case 117: return Rise(Client.Keyboard.F6); case 118: return Rise(Client.Keyboard.F7); case 119: return Rise(Client.Keyboard.F8); case 120: return Rise(Client.Keyboard.F9); case 121: return Rise(Client.Keyboard.F10); case 122: return Rise(Client.Keyboard.F11); case 123: return Rise(Client.Keyboard.F12); //////////////////////////////////////////////////////////////////////////// case 144: return Rise(Client.Keyboard.NumLock); case 145: return Rise(Client.Keyboard.ScrollLock); case 186: case 59: // opera & firefox return Rise(Client.Keyboard.SemiColon); case 187: case 61: // opera //case 107: //firefox return Rise(Client.Keyboard.Equal); case 188: return Rise(Client.Keyboard.Camma); case 189: return Rise(Client.Keyboard.Dash); case 190: return Rise(Client.Keyboard.Period); case 191: return Rise(Client.Keyboard.Slash); case 192: return Rise(Client.Keyboard.GraveAccent); case 219: return Rise(Client.Keyboard.OpenBracket); case 220: return Rise(Client.Keyboard.BackSlash); case 221: return Rise(Client.Keyboard.CloseBracket); case 222: return Rise(Client.Keyboard.SingleQuote); } };
// ctrl + s Client.Keyboard.S = function (e) { if (e.ctrl) { // انجام عملیات موردنظر } return true; }
public class BaseEntity { public DateTimeOffset CreatedDate { get; set; } public DateTimeOffset UpdatedDate { get; set; } }
//override because we need add created and updated date to some entities public override async Task<int> SaveChangesAsync( CancellationToken cancellationToken = default(CancellationToken)) { AddCreatedUpdatedDate(); return (await base.SaveChangesAsync(true, cancellationToken)); } //override because we need add created and updated date to some entities public override int SaveChanges() { AddCreatedUpdatedDate(); return base.SaveChanges(); }
/// <summary> /// Add created and updated date to any entities that /// inherit from BaseEntity class /// </summary> public void AddCreatedUpdatedDate() { var entries = ChangeTracker .Entries() .Where(e => e.Entity is BaseEntity && ( e.State == EntityState.Added || e.State == EntityState.Modified)); foreach (var entityEntry in entries) { ((BaseEntity)entityEntry.Entity).UpdatedDate = DateTimeOffset.UtcNow; if (entityEntry.State == EntityState.Added) { ((BaseEntity)entityEntry.Entity).CreatedDate = DateTimeOffset.UtcNow; } } }
public class Student: BaseEntity { public int StudentID { get; set; } public string StudentName { get; set; } public DateTimeOffset? DateOfBirth { get; set; } public decimal Height { get; set; } public float Weight { get; set; } }
چه نوع اپلیکیشنهای را میتوان با Node.js توسعه داد؟
- سرور WebSocket جهت توسعهی اپلیکیشنهای بلادرنگ
- فایل آپلودر سریع در سمت کلاینت
- Ad Server
- و ...
var contents = fs.readFileSync('filePath'); console.log(content); console.log('Doing something else');
fs.readFile('filePath', function (err, contents) { console.log(contents); }); console.log('Doing something else');
برای شروع به کار با Node.js میتوانید با مراجعه به وبسایت رسمی آن، آنرا دانلود و بر روی سیستم خود نصب کنید. بعد از نصب Node میتوانیم از طریق command line وارد shell آن شوید و دستورات جاوا اسکریپتی خود را اجرا نمائید:
احتمالاً به این نوع استفادهی از Node.js که به REPL معروف است، نیازی نداشته باشید. در واقع هدف بررسی نصب بودن رانتایم بر روی سیستم است. با استفاده از فرمان node نیز میتوان یک فایل جاوا اسکریپتی را اجرا کرد. برای اینکار یک فایل با نام test.js را با محتویات زیر درون VS Code ایجاد کنید:
سپس دستور node test.js را وارد کنید:
همانطور که مشاهده میکنید نتیجهی فایل عنوان شده، در خروجی نمایش داده شده است. در حالت کلی تمام کاری که نود انجام میدهد، ارائه یک Execution engine برای جاوا اسکریپت میباشد.
استفاده از Node.js در ویژوال استودیو
برای کار با Node.js درون ویژوال استودیو باید ابتدا افزونهی Node.js Tools را برای ویژوال استودیو نصب کنید. بعد از نصب این افزونه، تمپلیت Node.js در زمان ایجاد یک پروژه برای شما نمایش داده خواهد شد:
برای شروع، تمپلیت Blank Node.js Console Application را انتخاب کرده و بر روی OK کلیک کنید. با اینکار یک پروژه با ساختار زیر برایمان ایجاد خواهد شد:
همانطور که ملاحظه میکنید، یک فایل با نام app.js درون تمپلیت ایجاد شده، موجود است. app.js در واقع نقطهی شروع برنامهمان خواهد بود. همچنین دو فایل دیگر نیز با نامهای README.md، جهت افزودن توضیحات و یک فایل با نام package.json، جهت مدیریت وابستگیهای برنامه به پروژه اضافه شدهاند. اکنون میتوانیم شروع به توسعهی برنامهی خود درون ویژوال استودیو کنیم. همچنین میتوانیم از قابلیتهای debugging ویژوال استودیو نیز بهره ببریم:
اگر مسیر پروژهی ایجاد شدهی فوق را درون windows explorer باز کنید خواهید دید که ساختار آن شبیه به یک پروژهی Node.js میباشد. با این تفاوت که دو آیتم دیگر همانند دیگر پروژههای ویژوال استودیو نیز به آن اضافه شده است که طبیعتاً میتوانید در حین کار با سورس کنترل، از انتشار آنها صرفنظر کنید.
لازم به ذکر است پروژهی ایجاد شدهی فوق را نیز میتوانید همانند حالت عادی، از طریق command line و همانند پروژههای Node.js اجرا کنید:
node app.js
در واقع از ویژوال استدیو میتوانیم به عنوان یک ابزار برای دیباگ پروژههای Node.js استفاده کنیم. لازم به ذکر است، Visual Studio Code نیز امکان دیباگ اپلیکیشنهای Node.js را در اختیارمان قرار میدهد. در نتیجه در مواقعیکه نسخهی کامل ویژوال استودیو در دسترس نیست نیز میتوانیم از VS Code برای دیباگ برنامههایمان استفاده کنیم: