مطالب
اعتبارسنجی در Angular 2 توسط JWT
در مقالاتی که در سایت منتشر شده‌است، آشنایی و همچنین نحوه پیاده سازی Json Web Token را فرا گرفتیم. در اینجا میخواهیم با استفاده از توکن تولید شده، برنامه‌های Angular2 یا هر نوع فریمورک spa را با آن ارتباط دهیم. در سایت جاری قبلا در مورد نحوه پیاده سازی آن صحبت شده‌است و میخواهیم از آن در یک پروژه Angular 2 صحبت کنیم.
پروژه دات نت را از طریق این آدرس دریافت کرده  و آن را در حالت اجرا بگذارید.

سپس یک سرویس جدید را در پروژه Angular خود اجرا کنید و متد زیر را به آن اضافه کنید:
login():any{
    let urlSearchParams = new URLSearchParams();
    urlSearchParams.append('username', 'Vahid');
    urlSearchParams.append('password', '1234');
    urlSearchParams.append('grant_type', 'password');
    let body = urlSearchParams.toString();

    let headers = new Headers();
    headers.append('Content-Type', 'application/x-www-form-urlencoded');
    return this._http.post('http://localhost:9577/login', body, { headers: headers })
        .map(res => res.json());
}
در متد بالا ابتدا از کلاس  URLSearchParams  یک شیء میسازیم. این کلاس در ماژول Http قرار دارد و وظیفه آن تبدیل پارامترهای داده شده به شکل زیر میباشد:
username=vahid&password=1234
دلیل اینکه ما در اینجا همانند jquery از JSON.stringify استفاده نکردیم این است که در حالتیکه خصوصیت Content-Type هدر را بر روی application/x-wwww-form-urlencoded قرار میدهیم، شیء ایجاد شده از کلاس Http در اینجا، کل عبارت را تبدیل به کلید بدون مقدار میکند و باعث میشود که پارامترها به درستی به سمت Owin هدایت نشوند. بعد از آن هدری که ذکر شد را در درخواست قرار داده و آن را ارسال میکنیم.
از آنجاکه پروژه انگیولار ساخته شده در آدرسی دیگر و جدا از پروژه‌ی دات نت قرار دارد و همینطور که می‌بینید آدرس کامل آن را به این دلیل قرار دادم، ممکن است خطای CORS را دریافت کنید که میتوانید آن را با نصب یک بسته نیوگتی حل کنید.
 
همچنین برای تست و انجام یک عمل مرتبط با توکن، متد زیر را هم به آن اضافه می‌کنیم:
ApiAdmin(token:any):any{
    let headers = new Headers();
    headers.append('Authorization', 'bearer ' + token);
    return this._http.get('http://localhost:9577/api/MyProtectedApi', { headers: headers })
        .map(res => res.json());
}
در اینجا با استفاده از روش Http Bearer که در اعتبارسنجی در سطح OAuth کاربرد زیادی دارد، توکن تولید شده را که در پارامتر ورودی متد دریافت کرده‌ایم، به هدر اضافه کرده و آن را ارسال میکنیم.

کد کل سرویس،  الان به شکل زیر شده است:
import { Http, Headers, URLSearchParams } from '@angular/http';
import { Injectable } from '@angular/core';
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import "rxjs/Rx";

@Injectable()
export class MemberShipService {
    constructor(private _http: Http) { }

    ApiAdmin(token: any): any {
        let headers = new Headers();
        headers.append('Authorization', 'bearer ' + token);
        return this._http.get('http://localhost:9577/api/MyProtectedApi', { headers: headers })
            .map(res => res.json());
    }

    login(): any {
        let urlSearchParams = new URLSearchParams();
        urlSearchParams.append('username', 'Vahid');
        urlSearchParams.append('password', '1234');
        urlSearchParams.append('grant_type', 'password');
        let body = urlSearchParams.toString();

        let headers = new Headers();
        headers.append('Content-Type', 'application/x-www-form-urlencoded');
        return this._http.post('http://localhost:9577/login', body, { headers: headers })
            .map(res => res.json());
    }
}
سپس سرویس ساخته شده را در ngModule معرفی میکنیم. در کامپوننت هدف دو دکمه را قرار میدهیم؛ یکی برای لاگین و دیگری برای دریافت اطلاعاتی که نیاز به اعتبار سنجی دارد. رویداد کلیک دکمه‌ها را به متدهای زیر متصل میکنیم:
Login(){
    this._service.login()
        .subscribe(res => {
            localStorage.setItem('access_token', res.access_token);
            localStorage.setItem('refresh_token', res.refresh_token);
        }
        , error => console.log(error));
}
در اینجا ما اطلاعات لاگین را به سمت سرور فرستاده و در صورتیکه پاسخ صحیحی را دریافت کردیم، متد Subscribe اجرا خواهد شد و مقادیر دریافتی را باید به نحوی در سیستم و بین کامپوننت‌های مختلف، ذخیره و نگهداری کنیم. در اینجا من از روش Local Storage که در سایت جاری قبلا به آن پرداخته شده‌است، استفاده میکنم. access_token و refresh_token جاری و اطلاعات دیگری را چون رول‌ها و ... هر یک را با یک کلید ذخیره میکنیم تا بعدا به آن دسترسی داشته باشیم.
در متد بعدی که قرار است توسط آن صحت اعتبارسنجی مورد آزامایش قرار بگیرد، کدهای زیر را مینویسیم:
CallApi()
{
    let item = localStorage.getItem("access_token");
    if (item == null) {
        alert('please Login First.');
        return;
    }
    this._service.ApiAdmin(item)
        .subscribe(res => {
            alert(res);
        }
        , error => console.log(error));
}
در اینجا ابتدا توکن ذخیره شده را از Local Storage درخواست میکنیم. اگر نتیجه این درخواست نال باشد، به این معنی است که کاربر قبلا لاگین نکرده است؛ در غیر این صورت درخواست را با توکن دریافتی میفرستیم و پاسخ موفق آن را در یک alert می‌بینیم. در صورتیکه توکن ما اعتبار نداشته باشد، خطای بازگشتی در کنسول نمایش خواهد یافت.


اعتبارسنجی در مسیریابی


یکی از روش‌هایی که انگیولار باید بررسی کند این است که کاربر جاری با توجه به نقش‌هایی که ممکن است داشته باشد، یا اعتبار سنجی شده است یا خیر و میزان دسترسی او به کامپوننت‌ها، باید مشخص گردد. برای این مورد خصوصیتی به مسیریابی اضافه شده است به نام CanActivate که از شما یک کلاس را که در آن اینترفیس CanActivate پیاده سازی شده است، درخواست میکند. در اینجا ما یک Guard را با نام LoginGuard ایجاد میکنیم، تا تنها کاربرانی که لاگین کرده‌اند، به این صفحه دسترسی داشته باشند:
import { CanActivate } from '@angular/router';
import { Injectable } from '@angular/core';

@Injectable()
export class LoginGuard implements CanActivate {
    constructor() { }

    canActivate() {
        let item = localStorage.getItem('access_token');
        if (item == null)
            return false;
        return true;
    }
}
در متد Activate باید خروجی boolean بازگردد. در صورتیکه true بازگشت داده شود، عملیات هدایت به کامپوننت مقصد با موفقیت انجام خواهد شد. در صورتیکه خلاف این موضوع اتفاق بیفتد، کامپوننت هدف نمایش داده نمیشود. در اینجا بررسی کرده‌ایم که اگر توکن مورد نظر در localStorage  قرار داشت، به معنی این است که لاگین شده‌است. ولی این موضوع روشن است که در یک مثال واقعی باید صحت این توکن بررسی شود. این Guard در واقع یک سرویس است که باید در فایل ngModule معرفی شده و آن را در فایل مسیریابی به شکل زیر استفاده کنیم:
 { path: 'component-one/:id', component: Component1Component,canActivate:[LoginGuard]}
در معرفی یک مسیر به فایل مسیریابی، خصوصیاتی چون مسیری که نوشته میشود و کامپوننت مربوط به آن مسیر ذکر می‌شود. خصوصیت دیگر، CanActivate است که به آن کلاس LoginGuard را معرفی مکنیم. در اینجا شما میتواند به هر تعداد گارد را که دوست دارید، معرفی کنید ولی به یاد داشته باشید که اگر یکی از آن‌ها در اعتبارسنجی ناموفق باشد، دیگر کامپوننت جاری در دسترس نخواهد بود. به معنای دیگر تمامی گاردها باید نتیجه‌ی true را بازگردانند تا دسترسی به کامپوننت هدف ممکن شود.
 { path: 'component-one/:id', component: Component1Component,canActivate:[LoginGuard,SecondGuard]}

در یک گارد ممکن است کاربر لاگین نکرده باشد و شما نیاز دارید او را به صفحه لاگین هدایت کنید. در این صورت گارد لاگین را به شکل زیر بازنویسی میکنیم:
import { Router } from '@angular/router';
import { CanActivate } from '@angular/router';
import { Injectable } from '@angular/core';

@Injectable()
export class LoginGuard implements CanActivate {

    constructor(public router: Router) { }

    canActivate() {
        let item = localStorage.getItem('access_token');
        if (item == null) {
            this.router.navigate(['/app']);
            return false;
        }
        return true;
    }
}
در اینجا ما از سازنده کلاس، شیءایی از نوع Router را ساختیم که امکانات و متدهای خوبی را در باب مسیریابی به همراه دارد و از آن برای انتقال به مسیری دیگر که میتواند صفحه لاگین باشد، استفاده کردیم.

همچنین گارد میتواند اطلاعات مسیر درخواست شده را خوانده و بر اساس آن به شما پاسخ بدهد. به عنوان مثال پارامترهایی را که به سمت مسیر مورد نظر هدایت میشود، بخواند و بر اساس آن، تصمیم گیری کند. به عنوان نمونه کاربر به مسیر ذکرشده دسترسی دارد، ولی با Id که در مسیر ارسال کرده است، دسترسی ندارد:
import { Router } from '@angular/router';
import { CanActivate, ActivatedRouteSnapshot } from '@angular/router';
import { Injectable } from '@angular/core';

@Injectable()
export class SecondGuard implements CanActivate {

    constructor(public router: Router) { }

    canActivate(route: ActivatedRouteSnapshot) {
        let id = route.params['id'];
        if (id == 1) {
            return false;
        }
        return true;
    }
}

متد CanActivate میتواند پارامترهای زیادی را به عنوان ورودی دریافت کند که یکی از آن‌ها ActivatedRouteSnapshot است که اطلاعات خوب و مفیدی را در مورد مسیر ارسال شده از طرف کاربر دارد و با استفاده از آن در اینجا میتوانیم پارامترهای ارسالی را دریافت کنیم. در اینجا ذکر کرده‌ایم که اگر پارامتر Id که بر مبنای مسیر زیر است، برابر 1 بود، مقدار برگشتی برابر false خواهد بود و دسترسی به کامپوننت در اینجا ممکن نخواهد بود.
 { path: 'component-one/:id', component: Component1Component,canActivate:[LoginGuard,SecondGuard] }
نظرات مطالب
پایان پروژه ASP.NET Ajax Control Toolkit !
@farbod
برای کلا جاوا اسکریپت هم کتابخانه‌های Unit test وجود دارد تا از این دلچرکین بودن خارج شوید:
QUnit

@محمد امین شریفی
اینبار انتخاب مایکروسافت درست بوده:
1- هزینه توسعه رو کاهش دادند. برای مثال هدف از Ajax Control Toolkit چیزی بوده شبیه به پلاگین‌های jQUery اما با هزینه بیشتر. اینبار شما هزاران پلاگین جی کوئری در اختیارتون هست و نه صرفا مجموعه‌ی Ajax Control Toolkit .
2- موردی رو که در مقاله بالا بهش اشاره شده و دلیل اصلی کنار گذاشتن ASP.NET Ajax بوده پایین بودن کارآیی ASP.NET Ajax است. هم حجم بالایی دارد و هم تبادلات شبکه‌ای حجیمی را به همراه دارد که در هر دو مورد جی کوئری بهینه‌تر است.
و یک سری موارد دیگر که قبلا بهش اشاره کرده بودم: (+)
3- انتخاب اصلی کتابخانه Ajax در ASP.NET MVC الان همین جی‌کوئری است و در مقاله فوق به یک سری افزونه و کتابخانه کمکی برای آن اشاره شده (که در حال توسعه و تکمیل است).
نظرات مطالب
معرفی Xamarin و مزیت‌های استفاده از آن
با سلام خدمت شما دوست عزیز
بابت نظرتون واقعا تشکر میکنم که این مطلب براتون حائز اهمیت بوده که دربارش نظر دادید.
یک مطلبی که عرض کردید رو با کمال احترام رد میکنم. شما گفتید که 3-4 مگ رو کاربر‌ها قبول ندارند برای برنامه‌های کوچک. بیایید راجع به واقعیت صحبت کنیم. در حال حاضر اگر شما به مارکت‌های داخلی و حتی خارجی نگاه کنید خیلی خیلی کم پیش میاد که بتونید نرم افزاری زیر 3-4 مگ رو پیدا کنید. و در واقعیت میشه گفت تعداد دانلود تمام نرم افزارها بسیار بالاست. پس میتوان نتیجه گرفت که کاربران به دانلود برنامه‌های بیش از 3-4 مگ عادت کرده اند و در حال حاضر اون رو یک عیب قلمداد نمیکنن. 
در رابطه با استفاده از ابزارهای بومی میخواستم چیزی رو خدمتتون عرض کنم. شما فرض رو بر این بگیرید که سازمانی رو در اختیار دارید که بودجه 5-6 میلیونی برای برنامه نویسی در اختیار دارید. این فرض خیلی از شرکت‌ها رو در بر میگیره که میخوان اپلیکیشنی رو طراحی کنن اما مقدار بودجه زیادی رو ندارن. حالا یک سوال از شما میپرسم. آیا حاضرید برای هر کدوم از پلتفرم‌های مختلف کارشناس بگیرید؟ کارشناسی که بتونه یک پلتفرم رو به تنهایی توسعه بده و ببره جلو چقد باید مهارت داشته باشه؟ و آیا هزینه شما در این حالت بیشتر نخواهد شد؟ پس میشه یه نتیجه گیری کرد که Cross-Platform بودن در حال حاضر علاوه بر مدیریت بهتر توسعه راحت‌تر و.... فوق العاده هزینه شما رو پایین میاره.
استفاده از زبان‌های مختلف برنامه نویسی اون هم در حد EnterPrise هزینه زیادی رو برای یه سازمان دربرداره.
مطالب
ارسال پارامتر از سی شارپ به مایکروسافت Word
فرض کنید نامه‌ای را می‌خواهیم تنظیم کنیم. سمت برنامه، شماره، تاریخ و نام مدیر عامل و ... را مشخص می‌کنیم و می‌خواهیم این اطلاعات را به ورد بفرستیم؛ همچنین متن نامه را هم در ورد تایپ کنیم و در آخر هم نامه را آرشیو کنیم. برای اینکار چندین روش وجود دارد. ما در این مقاله از روش MailMergeField و Bookmark استفاده میکنیم.

روش ایجاد الگوهای Word

ابتدا می‌خواهیم یک الگو یا Template را درست کنیم و بعد‌ها از روی آن، نامه‌ی جدیدی را ایجاد کنیم و فیلدهایش را پرکنیم. برای اینکار یک سند جدید را در Word ایجاد و به سربرگ Mailings مراجعه میکنیم. سپس دکمه‌ی Select Recipients را بزنید. در ادامه از منوی باز شده، Type a NewList را بزنید. با اینکار پنجره‌ای باز می‌شود. در اینجا دکمه‌ی Customize Columns را بزنید. این پنجره شامل فیلدهایی می‌شود که میتوانید از آن استفاده کنید و بر روی سند قرار دهید و داخل برنامه با پیدا کردن این فیلدها میتوانید بجای آن‌ها، مقدار مورد نظرتان را پاس دهید. حالا شما نیاز دارید تا از طریق دکمه‌ی Add، تمامی فیلدهای لازم یک نامه را بسازید. پس از این کار، در هر دو پنجره ، دکمه‌ی OK را بزنید. بدین صورت یک پنجره‌ی ذخیره برای شما باز می‌شود تا این فیلدهایی  را که ایجاد کردید، به عنوان یک دیتابیس کوچک ذخیره شود که تمامی فیلدها را دارا می‌باشد و هر موقع که خواستید دوباره میتوانید از همین فیلد‌ها استفاده کنید.

حالا می‌رسیم به قرار دادن این فیلد‌ها داخل سند. با ذخیره کردن فیلدها، تمامی گزینه‌های سربرگ Mailings فعال می‌شود. شما برای اینکه فیلدی را بر روی سند قرار دهید، روی Insert Merge Field کلیک و متناسب با نیازتان، فیلدها را قرار دهید و الگو را طراحی کنید. یک نمونه:


حالا فایل را با پسوند DOT. ذخیره کنید. در ادامه این فایل را در دیتابیس، به این روش ذخیره کنید: 

String FilePath = "Template Path"
// Converting File to ByteArray
byte[] FileBuffer = System.IO.File.ReadAllBytes(FilePath);
// Now you can insert this file buffer to DB

الان، الگوی ما آماده‌است و میتوانیم از طریق برنامه، به این الگو دسترسی داشته باشیم و به آن پارامتر ارسال کنیم.


روش ارسال پارامترها به الگوهای Word

حالا فرضا شما یک فرم دارید که از کاربر، اطلاعاتی را دریافت میکند و میخواهید همین اطلاعات را به Word ارسال کنید. برای اینکار ابتدا باید یک نمونه از الگویی را که طراحی کرده‌ایم، داخل سیستم ذخیره کنیم. یعنی باید آن‌را از دیتابیس فراخوانی کنیم و آن آرایه‌ی بایتی را، بر روی سیستم، تبدیل به فایل کنیم. سپس از سمت برنامه، تمامی فیلدهای موجود در این الگو را خوانده و بجای تک تک آن‌ها، مقدار مناسبی را قرار دهیم. در نهایت این فایل را توسط کدنویسی بر روی سیستم کاربر ذخیره میکنیم. فایل را تبدیل به آرایه بایتی میکنیم، داخل دیتابیس درج میکنیم و فایل را از سیستم کاربر حذف میکنیم.

بنابراین در ادامه ابتدا Assembly مربوط به MicroSoft.Office.Interop.Word را به رفرنس‌های پروژه اضافه میکنیم و سربرگش را هم Using میکنیم.


حالا می‌رسیم به کد نویسی:

کدهای زیر را به صورت سراسری داخل فرم تعریف میکنیم:

//LOCATION OF THE TEMPLATE FILE ON THE MACHINE;
Object oTemplatePath = string.Format("{0}\\NewDocument.dot", Application.StartupPath);
 
//OBJECT OF MISSING "NULL VALUE"
Object oMissing = System.Reflection.Missing.Value;
 
//OBJECTS OF FALSE AND TRUE
Object oTrue = true;
Object oFalse = false;
 
//CREATING OBJECTS OF WORD AND DOCUMENT
Microsoft.Office.Interop.Word.Application oWord = null;
Microsoft.Office.Interop.Word.Document oWordDoc = null;

سپس کدهای زیر را داخل رخ‌داد گردان کلیک دکمه‌ی مثلا "پیشنمایش" مینویسیم:
// Fetching Template ByteArray From Database => Byte[] YourTemplateByteArray = Fetch Template;

System.IO.File.WriteAllBytes(oTemplatePath.ToString(), YourByteArray);

oWord = new Microsoft.Office.Interop.Word.Application();
oWordDoc = new Microsoft.Office.Interop.Word.Document();

//Adding A New Document From A Template
oWordDoc = oWord.Documents.Add(ref oTemplatePath, ref oMissing, ref oMissing, ref oMissing);

int iTotalFields = 0;
// Finding Mailmerge Fields
foreach(Microsoft.Office.Interop.Word.Field myMergeField in oWordDoc.Fields) {
  iTotalFields++;
  Microsoft.Office.Interop.Word.Range rngFieldCode = myMergeField.Code;
  String fieldText = rngFieldCode.Text;

  // Only Get The Mailmerge Fields
  if (fieldText.StartsWith(" MERGEFIELD")) {
    // Gives The Fieldnames as Entered in .DOT File
    string fieldName = fieldText.Substring(12, fieldText.IndexOf(" ", 12) - 12);

    switch (fieldName) {
    case "Letter_No":
      myMergeField.Select();
      oWord.Selection.TypeText(txtLetterNo.Text);
      break;

    case "Letter_Date":
      myMergeField.Select();
      oWord.Selection.TypeText(DateTime.Now);
      break;

    case "Letter_Has_Attachment":
      myMergeField.Select();
      oWord.Selection.TypeText("دارد یا ندارد");
      break;

      // And So On
    default:
      break;
    }
  }
}

//Showing The Document To The User
oWord.Visible = true;

در ادامه یک دکمه را برای ذخیره‌ی فایل ورد قرار می‌دهیم. زمانیکه کاربر تایپ کردنش تمام شد و هنوز برنامه‌ی ورد در حال اجراست، این دکمه را اجرا می‌کند. دقت کنید برنامه‌ی ورد نباید بسته شود؛ باید باز باشد. بعد دکمه‌ی ذخیره را می‌زنیم. با کدنویسی، برنامه‌ی Word را خودمان می‌بندیم؛ نیازی به دخالت کاربر نیست. 

oWordDoc.Save();

//Closing the file
oWordDoc.Close(ref oFalse, ref oMissing, ref oMissing);

//Quitting the application
oWord.Quit(ref oMissing, ref oMissing, ref oMissing);
byte[] FileBuffer = System.IO.File.ReadAllBytes(oTemplatePath.ToString  ());
 
// Now Insert The FileBuffer Into Database as A Letter


خوب؛ کار تمام است! حالا فیلد FileBuffer را باید بسته به کدنویسی خودتان، داخل دیتابیس ذخیره کنید که برای بعدها بتوانید آن‌را واکشی کرده و به کاربر نمایش دهید. این هم نمونه‌ی نهایی جایگذاری فیلدها: 


این آموزش را خیلی سال پیش در این تاپیک داخل فوروم برنامه نویس نوشته بودم.

مطالب
طراحی و پیاده سازی DomainEvents

شرایطی را در نظر بگیرید که نیاز است از تغییرات یک Entity در سیستم آگاه شویم. برای مثلا در زمان ثبت سفارش جدید در فروشگاه، ایمیلی به مدیر فروشگاه ارسال شود، یک Business Rule نیز چک شود و همچنین بنابر نیاز مشتری، تعداد آنها روز به روز ممکن است افزایش یابد و چه بسا در اعمال این Ruleها، موجودیت‌های مختلفی درگیر باشند. در این صورت است که خواسته یا ناخواسته اتصال بین کلاس‌ها خیلی افزایش خواهد یافت. یکی از راه حل‌های رهایی از این پیچیدگی و اتصال بالا، استفاده از Event می‌باشد.

هدف طراحی و پیاده سازی زیرساختی برای استفاده از DomainEventها می‌باشد. کدهای کامل این مطلب را می‌توانید از اینجا دریافت کنید. 


Domain Event چیست؟

چیزی که در یک Domain خاصی رخ داده است و هدف از آن آگاه کردن سایر بخش‌های آن Domain می‌باشد تا بتوانند واکنش مناسبی را نشان دهند. با بهره گیری از این نوع رویدادها، می‌توان Separation Of Concerns خوبی را بین کلاس‌های موجود در آن Domain اعمال کرد و به طراحی ای با Coupling پایین رسید. این رویداد‌ها عموما داخل پروسه Raise می‌شوند.

برای اطلاعات بیشتر در این زمینه پیشنهاد میکنم این مطلب را مطالعه کنید.
کار را با معرفی واسط IDomainEvent آغاز می‌کنیم.
namespace DomainEventsSample.Framework.Eventing.DomainEvents
{
    public interface IDomainEvent : ITransientDependency
    {
    }
}
در کد بالا، واسط ITransientDepedency برای اعمال طول عمر وهله‌های ساخته شده توسط StructureMap در نظر گرفته شده است. برای علامت گذاری DomainEventها، از واسط بالا استفاده خواهیم کرد. 

واسط IDomainEventHandler
namespace DomainEventsSample.Framework.Eventing.DomainEvents
{
    public interface IDomainEventHandler<in T> : ITransientDependency
        where T : IDomainEvent
    {
        bool IsAdvisable { get; }
        void Handle(T domainEvent);
    }
}
از کلاس‌های پیاده ساز واسط بالا، می‌توان برای مدیریت رویداد خاصی استفاده کرد. برای علامت گذاری DomainEventHandlerها نیز از این واسط استفاده میشود. 
خصوصیت IsAdvisable: اگر مقدار آن true باشد، در این صورت در زمان صدور استثنایی در روند اجرای متد Handle آن از این استثناء چشم پوشی شده و مابقی هندلرها فراخوانی خواهند شد.

پیاده سازی Engine مربوط به Raise کردن رویدادها
روند کار به این شکل است:
  1. متد Raise مربوط به Engine برای رویداد خاصی فراخوانی می‌شود.
  2. با استفاده از یک IOC Container، تمام هندلرهای مربوط به رویداد جمع آوری می‌شود.
  3. متد Handle مربوط به تک تک هندلرها، فراخوانی خواهد شد.
namespace DomainEventsSample.Framework.Eventing.DomainEvents
{
    public interface IDomainEventEngine : ISingletonDependency
    {
        void Raise<T>(T domainEvent) where T : IDomainEvent;
    }
}

namespace DomainEventsSample.Framework.Eventing.DomainEvents
{
    public class DomainEventEngine : IDomainEventEngine
    {
        private readonly IContainer _container;

        public DomainEventEngine(IContainer container)
        {
            _container = container;
        }

        public void Raise<T>(T domainEvent) where T : IDomainEvent
        {
            foreach (var handler in _container.GetAllInstances<IDomainEventHandler<T>>())
                try
                {
                    handler.Handle(domainEvent);
                }
                catch (Exception)
                {
                    if (domainEvent.IsAdvisable && handler.IsAdvisable)
                        throw;
                }
        }
    }
}
طول عمر این Engine به صورت Singleton در نظر گرفته شده است. همانطور که گفته شد، در صورت صدور استثناء، در صورت IsAdvisable بودن خود رویداد، خصوصیت IsAdvisable هندلر آن بررسی خواهد شد.
شاید بهتر باشد یکسری رویداد پیش فرض هم در زیرساخت پروژه خود داشته باشیم. برای مثال رویدادهای مربوط به Entityها که در زیر آنها را مشاهده می‌کنید:
namespace DomainEventsSample.Framework.Domain.Events
{
    public abstract class EntityDomainEvent<TEntity> : IDomainEvent
        where TEntity : Entity
    {
        protected EntityDomainEvent(TEntity entity)
        {
            Entity = entity;
        }

        public TEntity Entity { get; }
    }
}

کلاس بالا به عنوان کلاس پایه یکسری رویداد مشترک مابین Entity‌های سیستم در نظر گرفته شده است.

namespace DomainEventsSample.Framework.Domain.Events
{
    public class EntityCreatingEvent<TEntity> : EntityDomainEvent<TEntity>
        where TEntity : Entity
    {
        public EntityCreatingEvent(TEntity entity) : base(entity)
        {
        }
    }
}
namespace DomainEventsSample.Framework.Domain.Events
{
    public class EntityCreatedEvent<TEntity> : EntityDomainEvent<TEntity>
        where TEntity : Entity
    {
        public EntityCreatedEvent(TEntity entity) : base(entity)
        {
        }
    }
}

این رویدادها مربوط به زمان قبل و بعد از ایجاد یک Entity می‌باشند.

namespace DomainEventsSample.Framework.Domain.Events
{
    public class EntityEditingEvent<TEntity> : EntityDomainEvent<TEntity>
        where TEntity : Entity
    {
        public EntityEditingEvent(TEntity entity) : base(entity)
        {
        }
    }
}
namespace DomainEventsSample.Framework.Domain.Events
{
    public class EntityEditedEvent<TEntity> : EntityDomainEvent<TEntity>
        where TEntity : Entity
    {
        public EntityEditedEvent(TEntity entity) : base(entity)
        {
        }
    }
}

این رویدادها مربوط به زمان قبل و بعد از ویرایش یک Entity می‌باشند. 

namespace DomainEventsSample.Framework.Domain.Events
{
    public class EntityDeletingEvent<TEntity> : EntityDomainEvent<TEntity>
        where TEntity : Entity
    {
        public EntityDeletingEvent(TEntity entity) : base(entity)
        {
        }
    }
}
namespace DomainEventsSample.Framework.Domain.Events
{
    public class EntityDeletedEvent<TEntity> : EntityDomainEvent<TEntity>
        where TEntity : Entity
    {
        public EntityDeletedEvent(TEntity entity) : base(entity)
        {
        }
    }
}

این رویدادها مربوط به زمان قبل و بعد از حذف یک Entity می‌باشند.

namespace DomainEventsSample.Framework.Domain.Events
{
    public class EntitySavingEvent<TEntity> : EntityDomainEvent<TEntity>
        where TEntity : Entity
    {
        public EntitySavingEvent(TEntity entity) : base(entity)
        {
        }
    }
}

namespace DomainEventsSample.Framework.Domain.Events
{
    public class EntitySavedEvent<TEntity> : EntityDomainEvent<TEntity>
        where TEntity : Entity
    {
        public EntitySavedEvent(TEntity entity) : base(entity)
        {
        }
    }
}

این رویدادها مربوط به زمان قبل و بعد از ذخیره (ایجاد و ویرایش) یک Entity می‌باشند.

نکته: برای اسکن کردن تمام هندلرها لازم است کد زیر را به تنظیمات StructureMap اضافه کنید:

Scan(scan =>
{
    scan.ConnectImplementationsToTypesClosing(typeof(IDomainEventHandler<>));
});

مثال: برای مثال این بار برای آگاه سازی کاربران به صورت بلادرنگ از اضافه شدن یک کالا، می‌توان با هندل کردن رویداد مربوط به ایجاد کالا، به شکل زیر عمل کرد:
public class ProductCreatedEventHandler : IDomainEventHandler<EntityCreatedEvent<Product>>
{
    public bool IsAdvisable => false;

    public void Handle(EntityCreatedEvent<Product> domainEvent)
    {
        //todo: notify users
    }
}

در متد Create مربوط به ProductApplicationService و بعد از عملیات ذخیره سازی به شکل زیر می‌بایست عمل کرد:

public class ProductApplicationService : IProductApplicationService
{
    private readonly IDomainEventEngine _eventEngine;
    private readonly IUnitOfWork _unitOfWork;
    private readonly IMapper _mapper;

    public ProductApplicationService(IDomainEventEngine eventEngine,IMapper mapper,IUnitOfWork unitOfWork)
    {
        _eventEngine = eventEngine;
        _mapper=mapper;
        _unitOfWork=unitOfWork;
    }

    [Transactional]
    public void Create(ProductCreateViewModel model)
    {
         var entity=_mapper.Map<Product>(model);
        _unitOfWork.Set<Product>().Add(entity);
        _unitOfWork.SaveChanges();
        _eventEngine.Raise(new EntityCreatedEvent<Product>(entity));
    }
}

البته بهتر است برای Raise کردن این نوع رویدادها از مکانیزم Hook استفاده کرد و در زمان ذخیره سازی و فراخوانی متد SaveChange، این عملیات به صورت خودکار صورت گیرند.

در مقاله بعدی با استفاده از Hookها این عملیات را انجام خواهیم داد. 


کدهای این قسمت را می‌توانید از اینجا دریافت کنید.
مطالب
SQL Antipattern #2

بخش دوم : Naive Trees  

فرض کنید یک وب سایت حرفه‌ای خبری یا علمی-پژوهشی داریم که قابلیت دریافت نظرات کاربران را در مورد هر مطلب مندرج در سایت یا نظرات داده شده در مورد آن مطالب را دارا می‌باشد. یعنی هر کاربر علاوه بر توانایی اظهار نظر در مورد یک خبر یا مطلب باید بتواند پاسخ نظرات کاربران دیگر را نیز بدهد. اولین راه حلی که برای طراحی این مطلب در پایگاه داده به ذهن ما می‌رسد، ایجاد یک زنجیره با استفاده از کد sql زیر می‌باشد:

CREATE TABLE Comments (
comment_idSERIAL PRIMARY KEY,
parent_idBIGINT UNSIGNED,
comment TEXT NOT NULL,
FOREIGN KEY (parent_id) REFERENCES Comments(comment_id)
);

البته همان طور که پیداست بازیابی زنجیره‌ای از پاسخ‌ها در یک پرس‌وجوی sql کار سختی است. این نخ‌ها معمولا عمق نامحدودی دارند و برای به دست آوردن تمام نخ‌های یک زنجیره باید پرس‌وجوهای زیادی را اجرا نمود.

ایده‌ی دیگر می‌تواند بازیابی تمام نظرها و ذخیره‌ی آن‌ها در حافظه‌ی برنامه به صورت درخت باشد. ولی این روش برای ذخیره هزاران نظری که ممکن است در سایت ثبت شود و علاوه بر آن مقالات جدیدی که اضافه می‌شوند، تقریبا غیرعملی است.

1.2 هدف: ذخیره و ایجاد پرس‌وجو در سلسله‌مراتب

وجود سلسله مراتب بین داده‌ها امری عادی محسوب می‌گردد. در ساختار داده‌ای درختی هر ورودی یک گره محسوب می‌گردد. یک گره ممکن است تعدادی فرزند و یک پدر داشته باشد. گره اول پدر ندارد، ریشه و گره فرزند که فرزند ندارد، برگ و گره‌ای دیگر، گره‌های غیربرگ نامیده می‌شوند.

مثال‌هایی که از ساختار درختی داده‌ها وجود دارد شامل موارد زیر است:

Organizational chart: در این ساختار برای مثال در ارتباط بین کارمندان و مدیر، هر کارمند یک مدیر دارد که نشان‌دهنده‌ی پدر یک کارمند در ساختار درختی است. هر مدیر هم یک کارمند محسوب می‌گردد.

Threaded discussion: در این ساختار برای مثال در سیستم نظردهی و پاسخ‌ها، ممکن است زنجیره‌‌ای از نظرات در پاسخ به نظرات دیگر استفاده گردد. در درخت، فرزندان یک گره‌ی نظر، پاسخ‌های آن گره هستند.

در این فصل ما از مثال ساختار دوم برای نشان دادن Antipattern و راه حل آن بهره می‌گیریم.

2.2 Antipattern : همیشه مبتنی بر یکی از والدین

راه حل ابتدایی و ناکارآمد  

اضافه نمودن ستون parent_id . این ستون، به ستون نظر در همان جدول ارجاع داده می‌شود و شما می‌توانید برای اجرای این رابطه از قید کلید خارجی استفاده نمایید. پرس‌وجویی که برای ساخت مثالی که ما در این بحث از آن استفاده می‌کنیم در ادامه آمده است:

 CREATE TABLE Comments (  comment_idSERIAL PRIMARY KEY,
parent_idBIGINT UNSIGNED,
bug_idBIGINT UNSIGNED NOT NULL,
author BIGINT UNSIGNED NOT NULL,
comment_dateDATETIME NOT NULL,
comment TEXT NOT NULL,
FOREIGN KEY (parent_id)REFERENCES Comments(comment_id),
FOREIGN KEY (bug_id)         REFERENCES Bugs(bug_id),
FOREIGN KEY(author)          REFERENCES Accounts(account_id)
);

مثالی از پرس‌وجوی فوق را می‌توانید در زیر ببینید: 

لیست مجاورت :

لیست مجاورت خود می‌تواند به عنوان یک antipattern در نظر گرفته شود. البته این مطلب از آنجایی نشأت می‌گیرد که این روش توسط بسیاری از توسعه‌دهندگان مورد استفاده قرار می‌گیرد ولی نتوانسته است به عنوان راه حل برای معمول‌ترین وظیفه‌ی خود، یعنی ایجاد پرس‌وجو بر روی کلیه فرزندان، باشد.

• با استفاده از پرس‌وجوی زیر می‌توان فرزند بلافاصله‌ی یک "نظر" را برگرداند: 

SELECT c1.*, c2.*
FROM Comments c1 LEFT OUTER JOIN Comments c2
ON c2.parent_id = c1.comment_id;

ضعف پرس‌وجوی فوق این است که فقط می‌تواند دو سطح از درخت را برای شما برگرداند. در حالیکه خاصیت درخت این است که شما را قادر می‌سازد بدون هیچ گونه محدودیتی فرزندان و نوه‌های متعدد (سطوح بی‌شمار) برای درخت خود تعریف کنید. بنابراین به ازای هر سطح اضافه باید یک join به پرس‌جوی خود اضافه نمایید. برای مثال اگر پرس‌وجوی زیر می‌تواند درختی با چهار سطح برای شما برگرداند ولی نه بیش از آن: 

SELECT c1.*, c2.*, c3.*, c4.*
FROM Comments c1                         -- 1st level
LEFT OUTER JOIN Comments c2
ON c2.parent_id = c1.comment_id  -- 2nd level
LEFT OUTER JOIN Comments c3
ON c3.parent_id = c2.comment_id  -- 3rd level
LEFT OUTER JOIN Comments c4
ON c4.parent_id = c3.comment_id; -- 4th level

این پرس‌وجو به این دلیل که با اضافه شدن ستون‌های دیگر، نوه‌ها را سطوح عمیق‌تری برمی‌گرداند، پرس‌وجوی مناسبی نیست. در واقع استفاده از توابع تجمیعی ، مانند COUNT() مشکل می‌شود.

راه دیگر برای به دست آوردن ساختار یک زیردرخت از لیست مجاورت برای یک برنامه، این است که سطرهای مورد نظر خود را از مجموعه بازیابی نموده و سلسه‌مراتب مورد نظر را در حافظه بازیابی نماییم و از آن به عنوان درخت استفاده نماییم:

   SELECT * FROM Comments WHERE bug_id = 1234;


نگهداری کردن یک درخت با استفاده از لیست مجاورت
البته برخی از عملکردها با لیست مجاورت به خوبی انجام می‌گیرد. برای مثال اضافه نمودن یک گره  (نظر)، مکان‌یابی مجدد برای یک گره یا یک زیردرخت .
INSERT INTO Comments (bug_id, parent_id, author, comment)
VALUES (1234, 7, 'Kukla' , 'Thanks!' );

بازیابی دوباره مکان یک نود یا یک زیردرخت نیز آسان است: 
UPDATE Comments SET parent_id = 3 WHERE comment_id = 6;

با این حال حذف یک گره از یک درخت در این روش پیچیده است. اگر بخواهیم یک زیردرخت را حذف کنید باید چندین پرس‌وجو برای پیدا کردن تمام نوه‌ها بنویسیم و سپس حذف نوه‌ها را از پایین‌ترین سطح شروع کرده و تا جایی که قید کلید خارجی برقرار شود ادامه دهیم. البته می‌توان از کلید خارجی با تنظیم ON DELETE CASCADE  استفاده کرد تا این کارها به طور خودکار انجام گیرد.
حال اگر بخواهیم یک نود غیر برگ را حذف کرده یا فرزندان آن را در درخت جابجا کنیم، ابتدا باید parent_id فرزندان آن نود را تغییر داده و سپس نود مورد نظر را حذف می‌کنیم:
SELECT parent_id FROM Comments WHERE comment_id = 6; -- returns 4
UPDATE Comments SET parent_id = 4 WHERE parent_id = 6;
DELETE FROM Comments WHERE comment_id = 6;


3.2 موارد تشخیص این Antipattern:
سؤالات زیر نشان می‌دهند که Naive Trees antipattern مورد استفاده قرار گرفته است:
  • چه تعداد سطح برای پشتیبانی در درخت نیاز خواهیم داشت؟
  • من همیشه از کار با کدی که ساختار داده‌ی درختی را مدیریت می‌کند، می‌ترسم
  • من باید اسکریپتی را به طور دوره‌ای اجرا نمایم تا سطرهای یتیم موجود در درخت را حذف کند.

4.2 مواردی که استفاده از این Antipattern مجاز است:
قدرت لیست مجاورت در بازیابی پدر یا فرزند مستقیم یک نود می‌باشد. قرار دادن یک سطر هم در لیست مجاورت کار ساده‌ای است. اگر این عملیات، تمام آن چیزی است که برای انجام کارتان مورد نیاز شما است، بنابراین استفاده از لیست مجاورت می‌تواند مناسب باشد.
برخی از برندهای RDBMS از افزونه‌هایی پشتیبانی می‌کنند که قابلیت ذخیره‌ی سلسله مراتب را در لیست مجاورت ممکن می‌سازد. مثلا SQL-99، پرس‌وجوی بازگشتی را تعریف می‌کند که مثال آن در ادامه آمده است:
  WITH CommentTree (comment_id, bug_id, parent_id, author, comment, depth)
AS (
SELECT *, 0 AS depth FROM Comments
WHERE parent_id IS NULL
UNION ALL
SELECT c.*, ct.depth+1 AS depth FROM CommentTreect
JOIN Comments c ON (ct.comment_id = c.parent_id)
)
SELECT * FROM CommentTree WHERE bug_id = 1234;

Microsoft SQL Server 2005، Oracle 11g، IBM DB2 و PostgreSQL 8.4 نیز از پرس‌وجوی بازگشتی پشتیبانی می‌کنند.Oracle 9i و 10g از عبارت WITH استفاده می‌کنند، ولی نه برای پرس‌وجوهای بازگشتی. در عوض می‌توانید از پرس‌وجوی زیر برای ایجاد پرس‌وجوی بازگشتی استفاده نمایید: 
SELECT * FROM Comments
START WITH comment_id = 9876
CONNECT BY PRIOR parent_id = comment_id;


5.2 راه حل: استفاده از مدل‌های درختی دیگر
جایگزین‌های دیگری برای ذخیره‌سازی داده‌های سلسله مراتبی وجود دارد. البته برخی از این راه حل‌ها ممکن است در لحظه‌ی اول پیچید‌تر از لیست مجاورت به نظر آیند، ولی برخی از عملیات درخت که در لیست مجاورت بسیار سخت یا ناکارآمد است، را آسان‌تر می‌کنند.
شمارش مسیر :
مشکل پرهزینه بودن بازیابی نیاکان یک گره که در روش لیست مجاورت وجود داشت در روش شمارش مسیر به این ترتیب حل شده است: اضافه نمودن یک صفت به هر گره که رشته‌ای از نیکان آن صفت در آن ذخیره شده است.
در جدول Comments به جای استفاده از parent_id، یک ستون به نام path که توع آن varchar است تعریف شده است. رشته‌ای که در این ستون تعریف شده است، ترتیبی از فرزندان این سطر از بالا به پایین درخت است. مانند مسیری که در سیستم عامل UNIX، برای نشان دادن مسیر در سیستم فایل استفاده شده است. شما می‌توانید از / به عنوان کاراکتر جداکننده استفاده نمایید. دقت کنید برای درست کار کردن پرس‌وجوها حتما در آخر مسیر هم این کاراکتر را قرار دهید. پرس‌وجوی تشکیل چنین درختی به شکل زیر است:
  CREATE TABLE Comments ( comment_id SERIAL PRIMARY KEY,
path VARCHAR(1000),
bug_id BIGINT UNSIGNED NOT NULL,
author BIGINT UNSIGNED NOT NULL,
comment_date DATETIME NOT NULL,
comment TEXT NOT NULL,
FOREIGN KEY (bug_id) REFERENCES Bugs(bug_id),
FOREIGN KEY (author) REFERENCES Accounts(account_id)

در این روش، هر گره مسیری دارد که شماره خود آن گره هم در آنتهای آن مسیر قرار دارد. این به دلیل درست جواب دادن پرس‌وجوهای ایجاد شده است.
می‌توان نیاکان را با مقایسه‌ی مسیر سطر کنونی با مسیر سطر دیگر به دست آورد. برای مثال برای یافتن نیاکان گره (نظر) شماره‌ی 7 که مسیر آن 1/4/6/7/ می‌باشد، می‌توان چنین نوشت:
  SELECT * FROM Comments AS c
WHERE '1/4/6/7/' LIKE c.path || '%' ;

این پرس‌وجو الگوهایی را می‌یابد که از مسیرهای 1/4/6/%، 1/4/% و 1/% نشأت می‌گیرد.
همچنین فرزندان (نوه‌های) یک گره، مثلا گره‌ی 4 را که مسیرش 1/4/ است را می‌توان با پرس‌وجوی زیر یافت:
  SELECT * FROM Comments AS c
WHERE c.path LIKE '1/4/' || '%' ;

الگوی 1/4/% با مسیرهای 1/4/5/، 1/4/6/ و 1/4/6/7/ تطابق می‌یابد.
همچنین می‌توان پرس‌وجوهای دیگری را نیز در این مسیر به سادگی انجام داد؛ مانند محاسبه‌ی مجموع هزینه‌ی گره‌ها در یک زیردرخت یا شمارش تعداد گره‌ها.
اضافه نمودن یک گره هم مانند ساختن خود مدل است. می‌توان یک گره‌ی غیر برگ را بدون نیاز به اصلاح هیچ سطری اضافه نمود. برای این کار مسیر را را از گره‌ی پدر کپی کرده و در انتها شماره‌ی خود گره را به آن اضافه می‌کنیم.
از مشکلات این روش می‌توان به عدم توانایی پایگاه داده‌ها در تحمیل این نکته که مسیر یک گره درست ایجاد شده است و یا تضمین وجود گره‌ای در مسیری خاص، اشاره نمود. همچنین نگهداری رشته‌ی مسیر یک گره مبتنی بر کد برنامه است و اعتبارسنجی آن کاری هزینه‌بر است. این رشته اندازه‌ای محدود دارد و درخت‌هایی با عمق نامحدود را پشتیبانی نمی‌کند.

مجموعه‌های تودرتو :
مجموعه‌های تودرتو، اطلاعات را با هر گره‌ای که مربوط به مجموعه‌ای از نوه‌هایش است، به جای این که تنها مربوط به یک فرزند بلافصلش باشد، ذخیره می‌کنند.

 این اطلاعات می‌توانند به وسیله‌ی هر گره‌ای که در درخت با دو شماره‌ی nsleft و nsright ذخیره شده، نمایش داده شوند:
  CREATE TABLE Comments ( comment_id SERIAL PRIMARY KEY,
nsleft INTEGER NOT NULL,
nsright INTEGER NOT NULL,
bug_id BIGINT UNSIGNED NOT NULL,
author BIGINT UNSIGNED NOT NULL,
comment_date DATETIME NOT NULL,
comment TEXT NOT NULL,
FOREIGN KEY (bug_id) REFERENCES Bugs (bug_id),
FOREIGN KEY (author) REFERENCES Accounts(account_id)
);

شماره‌ی سمت چپ یک گره از تمام شماره‌های سمت چپ فرزندان آن گره کوچک‌تر و شماره‌ی سمت راست آن گره از تمام شماره‌های سمت راست آن گره بزرگ‌تر است. این شماره‌ها هیچ ارتباطی به comment_id مربوط به آن گره ندارند.

یک راه حل ساده برای تخصیص این شماره‌ها به گره‌ها این است که از سمت چپ یک گره آغاز می‌کنیم و اولین شماره را اختصاص می‌دهیم و به همین به گره‌ای سمت چپ فرزندان می‌آییم و شماره‌ها را به صورت افزایشی به سمت چپ آن‌ها نیز اختصاص می‌دهیم. سپس در ادامه به سمت راست آخرین نود رفته و از آن جا به سمت بالا می‌آییم و به همین ترتیب به صورت بازگشتی تخصیص شماره‌ها را ادامه می‌دهیم.

با اختصتص شماره‌ها به هر گره، می‌توان از آن‌ها برای یافتن نیاکان و فرزندان آن گره بهره جست. برای مثال برای بازیابی گره‌ی 4 و فرزندان (نوه‌های) آن باید دنبال گره‌هایی باشیم که شماره‌های آن گره‌ها بین nsleft و nsright گره‌ی شماره‌4 باشد:

  SELECT c2.* FROM Comments AS c1
JOIN Comments as c2
ON c2.nsleft BETWEEN c1.nsleft AND c1.nsright
WHERE c1.comment_id = 4;

همچنین می‌توان گره‌ی شماره‌ی 6 و نیاکان آن را با دنبال نمودن گره‌هایی به دست آورد که شماره‌های آن‌ها در محدوده‌ی شماره‌ی گره‌ی 6 باشد: 
SELECT c2.*
FROM Comments AS c1
JOIN Comment AS c2
ON c1.nsleft BETWEEN c2.nsleft AND c2.nsright
WHERE c1.comment_id = 6;

یک مزیت مهم روش مجموعه‌ای تودرتو، این است که هنگامی که یک گره را حذف می‌کنیم، نوه‌های آن به طور مستقیم به عنوان فرزندان پدر گره‌ی حذف شده تلقی می‌شوند.
برخی از پرس‌وجوهایی که در روش لیست مجاورت ساده بودند، مانند بازیابی فرزند یا پدر بلافصل، در روش مجموعه‌های تودرتو پیچیده‌تر می‌باشند. برای مثال برای یافتن پدر بلافصل گره‌ی شماره‌ی 6 باید چنین نوشت: 
  SELECT parent.* FROM Comment AS c
JOIN Comment AS parent
ON c.nsleft BETWEEN parent.nsleft AND parent.nsright
LEFT OUTER JOIN Comment AS in_between
ON c.nsleft BETWEEN in_between.nsleft AND in_between.nsright
AND in_between.nsleft BETWEEN parent.nsleft AND parent.nsright
WHERE c.comment_id = 6
AND in_between.comment_id IS NULL;

دست‌کاری درخت، اضافه، حذف و جابجا نمودن گره‌ها در آن درروش مجموعه‌های تودرتو از مدل‌های دیگر پیچیده‌تر است. هنگامی که یک گره‌ی جدید را اضافه می‌کنیم، باید تمام مقادیر چپ و راست بزرگ‌تر از مقدار سمت چپ گره‌ی جدید را مجددا محاسبه کنیم؛ که این شامل برادر سمت راست گره‌ی جدید، نیاکان آن و برادر سمت راست نیاکان آن می‌باشد. همچنین اگر گره‌ی جدید به عنوان گره‌ی غیربرگ اضافه شده باشد، شامل فرزندان آن هم می‌شود. برای مثال اگر بخواهیم گره‌ی جدیدی به گره‌ی 5 اضافه نماییم، باید چنین بنویسیم: 
-- make space for NS values 8 and 9
UPDATE Comment
SET nsleft = CASE WHEN nsleft >= 8 THEN nsleft+2 ELSE nsleft END,
nsright = nsright+2
WHERE nsright >= 7;

-- create new child of comment #5, occupying NS values 8 and 9
INSERT INTO Comment (nsleft, nsright, author, comment)
VALUES (8, 9, 'Fran' , 'Me too!' );

تنها مزیت این روش نسبت به روش‌های قبلی ساده‌تر و سریع‌تر شدن ایجاد پرس‌وجوها برای پیدا کردن فرزندان یا پدران یک درخت است. اگر هدف استفاده از درخت شامل اضافه نمودن متعدد گره‌ها است، مجموعه‌های تودرتو انتخاب خوبی نیست.

Closure Table
راه حل closure table روشی دیگر برای ذخیره‌ی سلسه‌مراتبی است. این روش علاوه بر ارتباطات مستقیم پدر- فرزندی، تمام مسیرهای موجود در درخت را ذخیره می‌کند.

این روش علاوه بر داشتن یک جدول نظرها، یک جدول دیگر به نام TreePaths با دو ستون دارد که هر کدام از این ستون‌ها یک کلید خارجی به جدولComment هستند:
  CREATE TABLE Comments ( comment_id SERIAL PRIMARY KEY,
bug_id BIGINT UNSIGNED NOT NULL,
author BIGINT UNSIGNED NOT NULL,
comment_date DATETIME NOT NULL,
comment TEXT NOT NULL,
FOREIGN KEY (bug_id) REFERENCES Bugs(bug_id),
FOREIGN KEY (author) REFERENCES Accounts(account_id)
);
CREATE TABLE TreePaths (
ancestor BIGINT UNSIGNED NOT NULL,
descendant BIGINT UNSIGNED NOT NULL,
PRIMARY KEY(ancestor, descendant),
FOREIGN KEY (ancestor) REFERENCES Comments(comment_id),
FOREIGN KEY (descendant) REFERENCES Comments(comment_id)
);

به جای استفاده از جدول Comments برای ذخیره‌ی اطلاعات مربوط به یک درخت از جدول TreePath استفاده می‌کنیم. به ازای هر یک جفت گره در این درخت یک سطر در جدول ذخیره می‌شود که ارتباط پدر فرزندی را نمایش می‌دهد و الزاما نباید این دو پدر فرزند بلافصل باشد. همچنین یک سطر هم به ازای ارتباط هر گره با خودش به جدول اضافه می‌گردد.

پرس‌وجوهای بازیابی نیاکان و فرزندان (گره‌ها) از طریق جدول TreePaths ساده‌تر از روش مجموعه‌های تودرتو است. مثلا برای بازیابی فرزندان (نوه‌های) گره‌ی شماره‌ی 4، سطرهایی که نیاکان آن‌ها 4 است را به دست می‌آوریم:

   SELECT c.*  FROM Comments AS c
JOIN TreePaths AS t ON c.comment_id = t.descendant
WHERE t.ancestor = 4;

برای به دست آوردن نیاکان گره‌ی شماره‌ی 6، سطرهایی از جول TreePaths را به دست می‌آوریم که فرزندان آن‌ها 6 باشد:
SELECT c.*
FROM Comments AS c
JOIN TreePaths AS t ON c.comment_id = t.ancestor
WHERE t.descendant = 6;

برای اضافه کردن گره‌ی جدید، برای مثال به عنوان فرزند گره‌ی شماره‌ی 5، ابتدا سطری که به خود آن گره برمی‌گردد را اضافه می‌کنیم، سپس یک کپی از سطوری که در جدول TreePaths، به عنوان فرزندان (نوه‌های) گره‌ی شماره‌5 هستند (که شامل سطری که به خود گره‌ی 5 به عنوان فرزند اشاره می‌کند) به جدول اضافه نموده و فیلد descendant آن را با شماره‌ی گره‌ی جدید جایگزین می‌کنیم:
  INSERT INTO TreePaths (ancestor, descendant) SELECT t.ancestor, 8
FROM TreePaths AS t
WHERE t.descendant = 5
UNION ALL
SELECT 8, 8;

در این جا می‌توان به اهمیت ارجاع یک گره به خودش به عنوان پدر (یا فرزند) پی برد.
برای حذف یک گره، مثلا گره‌ی شماره‌ی 7، تمام سطوری که فیلد descendant آن‌ها در جدول TreePaths برابر با 7 است حذف می‌کنیم:
   DELETE FROM TreePaths WHERE descendant = 7;

برای حذف یک زیردرخت کامل، برای مثال گره‌ی شماره‌ی 4 و فرزندان (نوه‌های) آن، تمام سطوری که در جدول TreePaths دارای فیلد descendant با مقدار 4 هستند، حذف می‌کنیم. علاوه بر این باید نودهایی که به عنوان descendant به فیلد descendant گره‌ی 4، ارجاع داده می‌شوند نیز باید حذف گردد: 

DELETE FROM TreePaths
WHERE descendant IN (SELECT descendant
FROM TreePaths
WHERE ancestor = 4);

دقت کنید وقتی گره‌ای را حذف می‌کنیم، بدان معنی نیست که خود گره (نظر) را حذف می‌کنیم. البته این برای مثال نظر و پاسخ آن مقداری عجیب است ولی در مثال کارمندان در چارت سازمانی امری معمول است. هنگامی که ارتباطات یک کاربر را تغییر می‌دهیم، از حذف در جدول TreePaths استفاده می‌کنیم و این قضیه که ارتباطات کارمندان در جدول جداگانه‌ای ذخیره شده است به ما انعطاف‌پذیری بیشتری می‌دهد. 
برای جابجایی یک زیردرخت از مکانی به مکان دیگری در درخت، سطرهایی که ancestor گره‌ی بالایی زیردرخت را برمی‌گردانند و فرزندان آن گره را حذف می‌کنیم. برای مثال برای جابجایی گره‌ی شماره‌ی 6 به عنوان فرزند گره‌ی شماره‌ی 4 و قرار دادن آن به عنوان فرزند گره‌ی شماره‌ی 3، این چنین عمل می‌کنیم. فقط باید حواسمان جمع باشد سطری که گره‌ی شماره‌ی 6 به خودش ارجاع داده است را حذف نکنیم:
DELETE FROM TreePaths
WHERE descendant IN (SELECT descendant
                                         FROM TreePaths
                                         WHERE ancestor = 6)
AND ancestor IN (SELECT ancestor
                             FROM TreePaths
                             WHERE descendant = 6
                                 AND ancestor != descendant);

آن‌گاه این زیردرخت جدا شده را با اضافه کردن سطرهایی که با ancestor مکان جدید و descendant زیردرخت، منطبق هستند، به جدول اضافه می‌کنیم:
INSERT INTO TreePaths (ancestor, descendant)
SELECT supertree.ancestor, subtree.descendant
FROM TreePaths AS supertree
CROSS JOIN TreePaths AS subtree
WHERE supertree.descendant = 3
AND subtree.ancestor = 6;

روش Closure Table آسان‌تر از روش مجموعه‌های تودرتو است. هر دوی آن‌ها روش‌های سریع و آسانی برای ایجاد پرس‌وجو برای نیاکان و نوه‌ها دارند. ولی Closure Table برای نگهداری اطلاعات سلسله مراتب آسان‌تر است. در هر دو طراحی ایجاد پرس‌وجو در فرزندان و پدر بلافصل سرراست‌تر از روش‌ای لیست مجاورت و شمارش مسیر می‌باشد.
می‌توان عملکرد Closure Table را برای ایجاد پرس‌وجو روی فرزندان و پدر بلافصل را آسان‌تر نیز نمود. اگر فیلد path_length را به جدول TreePaths اضافه نماییم این کار انجام می‌شود. path_length گره‌ای که به خودش ارجاع می‌شود، صفر است. path_length فرزند بلافصل هر گره 1، path_length نوه‌ی آن 2 می‌باشد و به همین ترتیب path_lengthها را در هر سطر مقداردهی می‌کنیم. اکنون یا فتن فرزند گره‌ی شماره‌ی 4 آسان‌تر است:   
SELECT *
FROM TreePaths
WHERE ancestor = 4 AND path_length = 1;


از کدام طراحی استفاده نماییم؟
در این جا این سؤال مطرح است که ما باید از کدام طراحی استفاده نماییم. در پاسخ به این سؤال باید گفت که هر کدام از این روش‌ها نقاط قوت و ضعفی دارند که ما باید نسبت به عملیاتی که می‌خواهیم انجام دهیم از این طراحی‌ها استفاده کنیم. جدولی که در ادامه آمده است، مقایسه‌ای است میان میزان سهولت اجرای این طراحی‌ها در استفاده از پرس‌وجوهای متفاوت.

 لازم به ذکر است در اینجا ستون سوم (Query Child) به معنای پرس‌وجوهایی است که با فرزندان کار می‌کند و ستون چهارم  (Query Tree)  به معنای پرس‌وجوهایی است که با کل درخت کار می‌کنند، می‌باشد. 
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #8


دلیل Null بودن رو متوجه نمی‌شم؟

نظرات مطالب
هزینه استفاده از دات نت فریم ورک چقدر است؟
- من نمی‌دونم محدود بودن تعداد breakpoints چه اهمیتی داره، یا اینکه چندتا مثلا شما رو راضی می‌کنه. یا اینکه مثلا کامپایلر CPP‌ چه ربطی به بحث دات نت داره. خوشبختانه پروژه سورس باز CodeBlocks موجود است و کامپایلر GCC لینوکس رو در ویندوز به صورت یکپارچه به شما ارائه می‌ده (http://www.codeblocks.org/). بحث ما اینجا در مورد دات نت است در مورد کدهای مدیریت شده آن.
- من در مورد مایکروسافت عرض کردم نه در مورد ناول. در مورد قراردادهای مایکروسافت با ناول و پشتیبانی مایکروسافت از ناول. در مورد استفاده کنندگان از مونو مراجعه کنید به کامنت‌های لینکی که در مورد شرکت زاماریان داده شد. لینکش در متن فوق هست.
- به این اصطلاحا می‌گن توهم توطئه ... (+)
و صد البته اگر در رابطه با کاهش هزینه‌های توسعه با دات نت باشد بسیار نیکو و پسندیده است و در راستای بحث جاری. اون شرکت معروف سان هم اگر کارش درست بود الان سرپا بود. هنوز نتونسته جاوای 7 رو جمع کنه. سیستم JIT اون باگ داره. کسی جرات نمی‌کنه ازش در محیط توسعه استفاده کنه : (+)

من فقط خواستم ثابت کنم با حداقل هزینه و با یک مجوز اولیه ویندوز راحت می‌شود با دات نت برنامه توسعه داد. هزینه زیادی هم ندارد. لطفا بحث رو به حاشیه نکشید.
نظرات مطالب
هزینه استفاده از دات نت فریم ورک چقدر است؟
- من نمی‌دونم محدود بودن تعداد breakpoints چه اهمیتی داره، یا اینکه چندتا مثلا شما رو راضی می‌کنه. یا اینکه مثلا کامپایلر CPP‌ چه ربطی به بحث دات نت داره. خوشبختانه پروژه سورس باز CodeBlocks موجود است و کامپایلر GCC لینوکس رو در ویندوز به صورت یکپارچه به شما ارائه می‌ده (http://www.codeblocks.org/). بحث ما اینجا در مورد دات نت است در مورد کدهای مدیریت شده آن.
- من در مورد مایکروسافت عرض کردم نه در مورد ناول. در مورد قراردادهای مایکروسافت با ناول و پشتیبانی مایکروسافت از ناول. در مورد استفاده کنندگان از مونو مراجعه کنید به کامنت‌های لینکی که در مورد شرکت زاماریان داده شد. لینکش در متن فوق هست.
- به این اصطلاحا می‌گن توهم توطئه ... (+)
و صد البته اگر در رابطه با کاهش هزینه‌های توسعه با دات نت باشد بسیار نیکو و پسندیده است و در راستای بحث جاری. اون شرکت معروف سان هم اگر کارش درست بود الان سرپا بود. هنوز نتونسته جاوای 7 رو جمع کنه. سیستم JIT اون باگ داره. کسی جرات نمی‌کنه ازش در محیط توسعه استفاده کنه : (+)

من فقط خواستم ثابت کنم با حداقل هزینه و با یک مجوز اولیه ویندوز راحت می‌شود با دات نت برنامه توسعه داد. هزینه زیادی هم ندارد. لطفا بحث رو به حاشیه نکشید.