بهروز راد بهروز راد
مطالب
ASP.NET Web API - قسمت سوم
در قسمت اول به دلایل ایجاد Web API پرداخته شد و در قسمت دوم مثالی ساده از Web API را بررسی کردیم. در این قسمت، مثال قبل را تست کرده و نحوه‌ی تعامل jQuery با آن را بررسی می‌کنیم.

فراخوانی Web API از طریق مرورگر

با فشردن کلید F5، پروژه را اجرا کنید. شکل ذیل ظاهر می‌شود.


صفحه ای که ظاهر می‌شود، یک View است که توسط HomeController و متد Index آن برگشت داده شده است. برای فراخوانی متدهای موجود در کلاس Controller مثال قسمت قبل که مربوط به Web API است، باید به یکی از آدرس‌های اشاره شده در قسمت قبل برویم. به عنوان مثال، برای به دست آوردن لیست تمامی محصولات، به آدرس http://localhost:xxxx/api/products بروید. xxxx، شماره‌ی پورتی است که Web Server داخلی Visual Studio در هنگام اجرای پروژه به آن اختصاص می‌دهد. آن را نسبت به پروژه‌ی خود تغییر دهید.
نتیجه‌ی دریافتی بستگی به نوع مرورگری دارد که استفاده می‌کنید. Internet Explorer از شما در مورد باز کردن یا ذخیره‌ی فایلی با نام products پرسش می‌کند (شکل ذیل).


محتوای فایل، بدنه‌ی پاسخ دریافتی است. اگر این فایل را باز کنید، خواهید دید که که محتوای آن، لیستی از محصولات با فرمت JSON مانند ذیل است. 

[{"Id":1,"Name":"Tomato soup","Category":"Groceries","Price":1.39},{"Id":2,"Name":
"Yo-yo","Category":"Toys","Price":3.75},{"Id":3,"Name":"Hammer","Category":
"Hardware","Price":16.99}]
اما مرورگر Firefox، محصولات را در قالب XML نشان می‌دهد (شکل ذیل).


دلیل تفاوت در نتیجه‌ی دریافتی این است که مرورگر Internet Explorer و Firefox، هر یک مقدار متفاوتی را در هدر Accept درخواست، ارسال می‌کنند. بنابراین، Web API نیز مقدار متفاوتی را در پاسخ برگشت می‌دهد.

حال به آدرس‌های ذیل بروید: 

http://localhost:xxxx/api/products/1
http://localhost:xxxx/api/products?category=hardware

اولین آدرس، باید محصولی با مشخصه‌ی 1 را برگشت دهد و دومین آدرس، لیستی از تمامی محصولاتی که در دسته‌ی hardware قرار دارند را برگشت می‌دهد (در مثال ما فقط یک آیتم این شرط را دارد).

نکته: در صورتی که در هنگام فراخوانی هر یک از متدهای Web API با خطای ذیل مواجه شدید، دستور [("AcceptVerbs("GET", "POST] را به ابتدای متدها اضافه کنید. 

The requested resource does not support http method 'GET'
 

فراخوانی Web API با استفاده از کتابخانه‌ی jQuery

در قسمت قبل، متدهای Web API را مستقیماً از طریق وارد کردن آدرس آنها در نوار آدرس مرورگر فراخوانی کردیم. اما در اکثر اوقات، این متدها با روش‌های برنامه نویسی توسط یک Client فراخوانی می‌شوند. اجازه بدهید Clientیی ایجاد کنیم که با استفاده از jQuery، متدهای ما را فراخوانی می‌کند.
در Solution Explorer، از پوشه‌ی Views و سپس Home، فایل Index.cshtml را باز کنید.

تمامی محتویات این View را حذف و کدهای ذیل را در آن قرار دهید.   

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <title>ASP.NET Web API</title>
    <script src="../../Scripts/jquery-1.7.2.min.js" 
        type="text/javascript"></script>
</head>
<body>
    <div>
        <h1>All Products</h1>
        <ul id='products' />
    </div>
    <div>
        <label for="prodId">ID:</label>
        <input type="text" id="prodId" size="5"/>
        <input type="button" value="Search" onclick="find();" />
        <p id="product" />
    </div>
</body>
</html>


بازیابی لیستی از محصولات

برای بازیابی لیستی از محصولات، فقط کافی است تا یک درخواست از نوع GET به آدرس "/api/products" بفرستید. این کار با jQuery به صورت ذیل انجام می‌شود. 

<script type="text/javascript">
    $(document).ready(function () {
        // Send an AJAX request
        $.getJSON("api/products/",
        function (data) {
            // On success, 'data' contains a list of products.
            $.each(data, function (key, val) {

                // Format the text to display.
                var str = val.Name + ': $' + val.Price;

                // Add a list item for the product.
                $('<li/>', { html: str })    
                .appendTo($('#products'));   
            });
        });
    });
</script>

متد getJSON، یک درخواست AJAX از نوع GET را ارسال می‌کند و پاسخ دریافتی آن نیز با فرمت JSON خواهد بود. دومین پارامتر متد getJSON، یک callback است که پس از دریافت موفقیت آمیز پاسخ اجرا می‌شود.


بازیابی یک محصول با استفاده از مشخصه‌ی آن

برای بازیابی یک محصول با استفاده از مشخصه‌ی آن، یک درخواست از نوع GET به آدرس "api/products/id/" ارسال کنید. id، مشخصه‌ی محصول است. کد ذیل را در ادامه‌ی کد قبل و پیش از تگ <script/> قرار دهید.

function find() {
    var id = $('#prodId').val();
    $.getJSON("api/products/" + id,
        function (data) {
            var str = data.Name + ': $' + data.Price;
            $('#product').html(str);
        })
    .fail(
        function (jqXHR, textStatus, err) {
            $('#product').html('Error: ' + err); 
        });
}


باز هم از متد getJSON استفاده کردیم، اما این بار مقدار id برای آدرس از یک Text Box خوانده و آدرس ایجاد می‌شود. پاسخ دریافتی، یک محصول در قالب JSON است.


اجرای پروژه

پروژه را با فشردن کلید F5 اجرا کنید. پس از نمایش فرم، تمامی محصولات بر روی صفحه نمایش داده می‌شوند. عدد 1 را وارد و بر روی دکمه‌ی Search کلیک کنید، محصولی که مشخصه‌ی آن 1 است نمایش داده می‌شود (شکل ذیل).

اگر مشخصه ای را وارد کنید که وجود ندارد، خطای 404 با مضمون "Error: Not Found" بر روی صفحه نمایش داده می‌شود و در صورتی که به جای عدد، عبارتی غیر عددی وارد کنید، خطای 400 با مضمون: "Error: Bad Request" نمایش داده می‌شود. در Web API، تمامی پاسخ‌ها باید در قالب کدهای وضعیت HTTP باشند (شکل ذیل). این یکی از اصول اساسی کار با وب سرویس‌ها است. وفادار ماندن به مفاهیم پایه‌ی وب، دید بهتری در مورد اتفاقاتی که می‌افتد به شما می‌دهد. 

در قسمت بعد با مفهوم مسیریابی در ASP.NET Web API آشنا می‌شوید.

‫۱۲ سال و ۴ ماه قبل، جمعه ۱۶ تیر ۱۳۹۱، ساعت ۱۶:۳۱
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
استفاده از Fluent Validation در برنامه‌های ASP.NET Core - قسمت اول - معرفی، نصب و تعریف قواعد اعتبارسنجی
روش مرسوم اعتبارسنجی اطلاعات مدل‌های ASP.NET Core، با استفاده از data annotations توکار آن است که در بسیاری از موارد هم به خوبی کار می‌کند. اما اگر به دنبال ویژگی‌های دیگری مانند نوشتن آزمون‌های واحد برای اعتبارسنجی اطلاعات، جداسازی شرط‌های اعتبارسنجی از تعاریف مدل‌ها، نوشتن اعتبارسنجی‌های پیچیده به همراه تزریق وابستگی‌ها هستید، کتابخانه‌ی FluentValidation می‌تواند جایگزین بهتر و بسیار کاملتری باشد.


نصب کتابخانه‌ی FluentValidation در پروژه

فرض کنید پروژه‌ی ما از سه پوشه‌ی FluentValidationSample.Web، FluentValidationSample.Models و FluentValidationSample.Services تشکیل شده‌است که اولی یک پروژه‌ی MVC است و دو مورد دیگر classlib هستند.
در پروژه‌ی FluentValidationSample.Models، بسته‌ی نیوگت کتابخانه‌ی FluentValidation را به صورت زیر نصب می‌کنیم:
dotnet add package FluentValidation.AspNetCore


جایگزین کردن سیستم اعتبارسنجی مبتنی بر DataAnnotations با FluentValidation

اکنون فرض کنید در پروژه‌ی Models، مدل ثبت‌نام زیر را اضافه کرده‌ایم که از همان data annotations توکار و استاندارد ASP.NET Core برای اعتبارسنجی اطلاعات استفاده می‌کند:
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace FluentValidationSample.Models
{
    public class RegisterModel
    {
        [Required]
        [Display(Name = "User name")]
        public string UserName { get; set; }

        [Required]
        [StringLength(100, ErrorMessage = "The {0} must be at least {2} characters long.", MinimumLength = 6)]
        [DataType(DataType.Password)]
        [Display(Name = "Password")]
        public string Password { get; set; }

        [DataType(DataType.Password)]
        [Display(Name = "Confirm password")]
        [Compare("Password", ErrorMessage = "The password and confirmation password do not match.")]
        public string ConfirmPassword { get; set; }

        [DataType(DataType.EmailAddress)]
        [Display(Name = "Email")]
        [EmailAddress]
        public string Email { get; set; }

        [Range(18, 60)]
        [Display(Name = "Age")]
        public int Age { get; set; }
    }
}
برای جایگزین کردن data annotations اعتبارسنجی اطلاعات با روش FluentValidation، می‌توان به صورت زیر عمل کرد:
using FluentValidation;

namespace FluentValidationSample.Models
{
    public class RegisterModelValidator : AbstractValidator<RegisterModel>
    {
        public RegisterModelValidator()
        {
            RuleFor(x => x.UserName).NotNull();
            RuleFor(x => x.Password).NotNull().Length(6, 100);
            RuleFor(x => x.ConfirmPassword).Equal(x => x.Password);
            RuleFor(x => x.Email).EmailAddress();
            RuleFor(x => x.Age).InclusiveBetween(18, 60);
        }
    }
}
برای این منظور ابتدا یک کلاس Validator را با ارث بری از AbstractValidator از نوع مدلی که می‌خواهیم قواعد اعتبارسنجی آن‌را مشخص کنیم، ایجاد می‌کنیم. سپس در سازنده‌ی آن، می‌توان به متدهای تعریف شده‌ی در این کلاس پایه دسترسی یافت.
در اینجا در ابتدا به ازای هر خاصیت کلاس مدل مدنظر، یک RuleFor تعریف می‌شود که با استفاده از static reflection، امکان تعریف strongly typed آن‌ها وجود دارد. سپس ویژگی Required به متد NotNull تبدیل می‌شود و ویژگی StringLength توسط متد Length قابل تعریف خواهد بود و یا ویژگی Compare توسط متد Equal به صورت strongly typed به خاصیت دیگری متصل می‌شود.

پس از این تعاریف، می‌توان ویژگی‌های اعتبارسنجی اطلاعات را از مدل ثبت نام حذف کرد و تنها ویژگی‌های خاص Viewهای MVC را در صورت نیاز باقی گذاشت:
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace FluentValidationSample.Models
{
    public class RegisterModel
    {
        [Display(Name = "User name")]
        public string UserName { get; set; }

        [DataType(DataType.Password)]
        [Display(Name = "Password")]
        public string Password { get; set; }

        [DataType(DataType.Password)]
        [Display(Name = "Confirm password")]
        public string ConfirmPassword { get; set; }

        [DataType(DataType.EmailAddress)]
        [Display(Name = "Email")]
        public string Email { get; set; }

        [Display(Name = "Age")]
        public int Age { get; set; }
    }
}


تعریف پیام‌های سفارشی اعتبارسنجی

روش تعریف پیام‌های سفارشی شکست اعتبارسنجی اطلاعات را توسط متد WithMessage در ادامه مشاهده می‌کنید:
using FluentValidation;

namespace FluentValidationSample.Models
{
    public class RegisterModelValidator : AbstractValidator<RegisterModel>
    {
        public RegisterModelValidator()
        {
            RuleFor(x => x.UserName)
                .NotNull()
                    .WithMessage("Your first name is required.")
                .MaximumLength(20)
                    .WithMessage("Your first name is too long!")
                .MinimumLength(3)
                    .WithMessage(registerModel => $"Your first name `{registerModel.UserName}` is too short!");

            RuleFor(x => x.Password)
                .NotNull()
                    .WithMessage("Your password is required.")
                .Length(6, 100);

            RuleFor(x => x.ConfirmPassword)
                .NotNull()
                    .WithMessage("Your confirmation password is required.")
                .Equal(x => x.Password)
                    .WithMessage("The password and confirmation password do not match.");

            RuleFor(x => x.Email).EmailAddress();
            RuleFor(x => x.Age).InclusiveBetween(18, 60);
        }
    }
}
به ازای هر متد تعریف یک قاعده‌ی اعتبارسنجی جدید، بلافاصله می‌توان از متد WithMessage نیز استفاده کرد. همچنین این متد می‌تواند به اطلاعات اصل model دریافتی نیز همانند پیام سفارشی مرتبط با MinimumLength نام کاربری، دسترسی پیدا کند.


روش تعریف اعتبارسنجی‌های سفارشی خواص مدل

فرض کنید می‌خواهیم یک کلمه‌ی عبور وارد شده‌ی معتبر، حتما از جمع حروف کوچک، بزرگ، اعداد و symbols تشکیل شده باشد. برای این منظور می‌توان از متد Must استفاده کرد:
using System.Text.RegularExpressions;
using FluentValidation;

namespace FluentValidationSample.Models
{
    public class RegisterModelValidator : AbstractValidator<RegisterModel>
    {
        public RegisterModelValidator()
        {
            RuleFor(x => x.Password)
                .NotNull()
                    .WithMessage("Your password is required.")
                .Length(6, 100)
                .Must(password => hasValidPassword(password));
            //...

        }

        private static bool hasValidPassword(string password)
        {
            var lowercase = new Regex("[a-z]+");
            var uppercase = new Regex("[A-Z]+");
            var digit = new Regex("(\\d)+");
            var symbol = new Regex("(\\W)+");
            return lowercase.IsMatch(password) &&
                    uppercase.IsMatch(password) &&
                    digit.IsMatch(password) &&
                    symbol.IsMatch(password);
        }
    }
}
متد Must، می‌تواند مقدار خاصیت متناظر را نیز در اختیار ما قرار دهد و بر اساس آن مقدار می‌توان خروجی true/false ای را بازگشت داد تا نشان شکست و یا موفقیت آمیز بودن اعتبارسنجی اطلاعات باشد.

البته lambda expression نوشته شده را می‌توان توسط method groups، به صورت زیر نیز خلاصه نوشت:
RuleFor(x => x.Password)
    .NotNull()
        .WithMessage("Your password is required.")
    .Length(6, 100)
    .Must(hasValidPassword);


انتقال تعاریف اعتبارسنج‌های سفارشی خواص به کلاس‌های مجزا

اگر نیاز به استفاده‌ی از متد hasValidPassword در کلاس‌های دیگری نیز وجود دارد، می‌توان اینگونه اعتبارسنجی‌های سفارشی را به کلاس‌های مجزایی نیز تبدیل کرد. برای مثال فرض کنید که می‌خواهیم ایمیل دریافت شده، فقط از یک دومین خاص قابل قبول باشد.
using System;
using FluentValidation;
using FluentValidation.Validators;

namespace FluentValidationSample.Models
{
    public class EmailFromDomainValidator : PropertyValidator
    {
        private readonly string _domain;

        public EmailFromDomainValidator(string domain)
            : base("Email address {PropertyValue} is not from domain {domain}")
        {
            _domain = domain;
        }

        protected override bool IsValid(PropertyValidatorContext context)
        {
            if (context.PropertyValue == null) return false;
            var split = context.PropertyValue.ToString().Split('@');
            return split.Length == 2 && split[1].Equals(_domain, StringComparison.OrdinalIgnoreCase);
        }
    }
}
برای این منظور یک کلاس جدید را با ارث‌بری از PropertyValidator تعریف شده‌ی در فضای نام FluentValidation.Validators، ایجاد می‌کنیم. سپس متد IsValid آن‌را بازنویسی می‌کنیم تا برای مثال ایمیل‌ها را صرفا از دومین خاصی بپذیرد.
PropertyValidatorContext امکان دسترسی به نام و مقدار خاصیت در حال اعتبارسنجی را میسر می‌کند. همچنین مقدار کل model جاری را نیز به صورت یک object در اختیار ما قرار می‌دهد.

اکنون برای استفاده‌ی از آن می‌توان از متد SetValidator استفاده کرد:
RuleFor(x => x.Email)
    .SetValidator(new EmailFromDomainValidator("gmail.com"));
و یا حتی می‌توان یک متد الحاقی fluent را نیز برای آن طراحی کرد تا SetValidator را به صورت خودکار فراخوانی کند:
    public static class CustomValidatorExtensions
    {
        public static IRuleBuilderOptions<T, string> EmailAddressFromDomain<T>(
            this IRuleBuilder<T, string> ruleBuilder, string domain)
        {
            return ruleBuilder.SetValidator(new EmailFromDomainValidator(domain));
        }
    }
سپس تعریف قاعده‌ی اعتبارسنجی ایمیل‌ها به صورت زیر تغییر می‌کند:
RuleFor(x => x.Email).EmailAddressFromDomain("gmail.com");


تعریف قواعد اعتبارسنجی خواص تو در تو و لیستی

فرض کنید به RegisterModel این قسمت، دو خاصیت آدرس و شماره تلفن‌ها نیز اضافه شده‌است که یکی به شیء آدرس و دیگری به مجموعه‌ای از آدرس‌ها اشاره می‌کند:
    public class RegisterModel
    {
        // ...

        public Address Address { get; set; }

        public ICollection<Phone> Phones { get; set; }
    }

    public class Phone
    {
        public string Number { get; set; }
        public string Description { get; set; }
    }

    public class Address
    {
        public string Location { get; set; }
        public string PostalCode { get; set; }
    }
در یک چنین حالتی، ابتدا به صورت متداول، قواعد اعتبارسنجی Phone و Address را جداگانه تعریف می‌کنیم:
    public class PhoneValidator : AbstractValidator<Phone>
    {
        public PhoneValidator()
        {
            RuleFor(x => x.Number).NotNull();
        }
    }

    public class AddressValidator : AbstractValidator<Address>
    {
        public AddressValidator()
        {
            RuleFor(x => x.PostalCode).NotNull();
            RuleFor(x => x.Location).NotNull();
        }
    }
سپس برای تعریف اعتبارسنجی دو خاصیت پیچیده‌ی اضافه شده، می‌توان از همان متد SetValidator استفاده کرد که اینبار پارامتر ورودی آن، نمونه‌ای از AbstractValidator‌های هرکدام است. البته برای خاصیت مجموعه‌ای اینبار باید با متد RuleForEach شروع کرد:
    public class RegisterModelValidator : AbstractValidator<RegisterModel>
    {
        public RegisterModelValidator()
        {
            // ...

            RuleFor(x => x.Address).SetValidator(new AddressValidator());

            RuleForEach(x => x.Phones).SetValidator(new PhoneValidator());
        }


در قسمت بعد، روش‌های مختلف استفاده‌ی از قواعد اعتبارسنجی تعریف شده را در یک برنامه‌ی ASP.NET Core بررسی می‌کنیم.



برای مطالعه‌ی بیشتر
- «FluentValidation #1»
‫۴ سال و ۳ ماه قبل، جمعه ۳۰ خرداد ۱۳۹۹، ساعت ۱۶:۳۵
محسن خان محسن خان
نظرات اشتراک‌ها
چرا از آنگولار به ری اکت + ری داکس سوئیچ کردم!
- فسلفه React مبتنی بر مخلوط کردن جاوا اسکریپت و HTML با هم هست در فایل‌های JSX (نوشتن HTML با کدهای جاوا اسکریپت). به این صورت شما مزیت‌های ذاتی HTML و CSS را یکجا از دست می‌دید؛ چون دیگه نمی‌تونید HTML جدا یا CSS جدای از جاوا اسکریپت را داشته باشین. در حالیکه در Angular این دو یا این سه (TypeScript، HTML و CSS) از هم جدا هستند که مزیت آن دسترسی به انواع ادیتورهایی هست که بدون اینکه برای Angular نوشته شده باشند، در همان بدو معرفی آن، با آن سازگار هستند که سادگی توسعه را به همراه داره. شاید تولید کامپوننت‌های ساده React تولید شده با کدهای جاوا اسکریپتی ساده باشه، اما کمی که حجم آن بیشتر شد، کنترل و مدیریت این مخلوط، سخت‌تر و سخت‌تر میشه و به علاوه مخلوط کردن کدهای یک فریم ورک با HTML و CSS خیلی شبیه به PHP کلاسیک و یا ASP کلاسیک هست و این روزها کسی را پیدا نمی‌کنید که برای پروژه‌های واقعی حتی از PHP در حالت کلاسیک آن بدون یک فریم ورک جانبی استفاده کنه. در Angular از همان بدو امر مباحث طراحی ماژول‌ها، کامپوننت‌ها و جدا سازی کدها به صورت ذاتی طراحی شده‌اند.
- مزیت کار کردن با TypeScript در مقایسه با ES6 خالص در React، امکان دسترسی به کامپایل آفلاین هست و مباحث پیشرفته‌ی کامپایلر مانند tree-shaking (حذف کدهای مرده) و AOT (a head of time compilation) که سبب می‌شن هم حجم نهایی کمتری تولید شود و هم پیش از اجرای برنامه در مرورگر و سپس یافتن باگ‌های احتمالی در زمان اجرا، پیش از موعد و توسط کامپایلر این باگ‌ها گزارش شوند. اگر قصد داشته باشید به یک چنین کیفیت و بررسی کدی در React برسید، باید تعداد آزمون‌های واحد قابل توجهی را داشته باشین تا بتونید یافتن مشکلاتی را که کامپایلر TypeScript گوشزد می‌کند، شبیه سازی کنید. همچنین شما در TypeScript می‌تونید به تمام امکانات پیشرفته‌ی زبان جاوا اسکریپت (حتی پس از ES6) دسترسی داشته باشید، اما کد نهایی جاوا اسکریپتی تولید شده‌ی توسط آن‌را برای ES5 که تمام مرورگرها از آن پشتیبانی می‌کنند، تولید کنید که این هم خودش یک مزیت مهم هست. بنابراین TypeScript فقط یک static type checker ساده نیست.
- اینکه Angular یک فریم‌ورک هست به خودی خودش یک مزیت مهم هست نسبت به React که یک کتابخانه است و اجزای آن باید از منابع مختلفی تهیه شوند. فریم ورک یعنی به روز رسانی‌های منظم تمام اجزای آن توسط خود تیم Angular و سازگاری کامل و یک‌دست هر جزء با نگارش فعلی یا همان آخرین نگارش موجود. اگر با دنیای وابستگی‌های ثالث در یک پروژه‌ی واقعی کار کرده باشید به خوبی می‌دونید که هر چقدر تعداد آن‌ها کمتر باشند، نگهداری طولانی مدت آن پروژه آسان‌تر می‌شود؛ چون روزی ممکن است آن کتابخانه‌ی ثالث دیگر توسعه پیدا نکند، یا منسوخ شود یا دیرتر از آخرین نگارش ارائه شده به روز رسانی شود. مزیت داشتن یک فریم ورک یک‌دست، درگیر نشدن با این مسایل است؛ خصوصا اینکه عموما کتابخانه‌های ثالث کیفیتشون در حد کتابخانه‌ی اصلی نیست و اینکه مثلا خود تیم Angular ماژول روتر، اعتبارسنجی یا فرم‌های اون رو توسعه می‌ده، قطعا کیفیتشون از کتابخانه‌های ثالث دیگه بهتر هست.
- در مورد سرعت و کارآیی و حتی مصرف حافظه، مطابق  یک benchmarck خیلی معتبر، وضعیت Angular اندکی بهتر از React است؛ هرچند در کل از این لحاظ به هم نزدیک هستند.
- این مباحث انحصاری شدن و این‌ها هم در مورد محصولات سورس باز، زیاد مفهومی ندارند و بیشتر یکسری شعار ایدئولوژیک هست توسط کسانیکه حتی تغییر رفتار این شرکت‌ها را هم دنبال نمی‌کنند و منابع و ماخذی رو که مطالعه کردن مربوط به یک دهه قبل هست. 
‫۶ سال و ۷ ماه قبل، یکشنبه ۱۳ اسفند ۱۳۹۶، ساعت ۱۳:۲۴
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
آنالیز استاتیک کدهای CPP

برنامه Cppcheck ابزار آنالیز سورس کدهای برنامه‌های C و CPP جهت یافتن اشتباهات برنامه نویسی، مشکلات امنیتی، نشتی حافظه و امثال آن است. این برنامه رایگان و سورس باز را می‌توانید از آدرس زیر دریافت کنید:



در دو نسخه‌ی خط فرمان و همچنین GUI عرضه می‌شود که نگارش دارای UI آن از QT استفاده می‌کند. تا به حال 22 باگ موجود در کرنل لینوکس توسط این برنامه کشف و برطرف شده و همچنین در بسیاری از برنامه‌های سورس باز دیگر نیز مورد استفاده قرار گرفته است.
لیست مواردی را که این برنامه بررسی می‌کند، در این آدرس قابل مشاهده است.

‫۱۵ سال و ۲ ماه قبل، جمعه ۱۰ مهر ۱۳۸۸، ساعت ۲۱:۰۴
علیرضا آرانی علیرضا آرانی
مطالب
استفاده از date picker شمسی جاوا اسکریپتی در Blazor با قابلیت ورود تاریخ به صورت دستی
دیت پیکرهای گوناگونی توسط افراد مختلف نوشته شده‌اند که هر یک مشکلات خاص خود را دارند. در این مطلب به چگونگی استفاده از یکی از سازگارترین  دیت پیکرهای جاوا اسکریپتی که توسط آقای امیرمسعود ایرانی نوشته شده است در Blazor خواهیم پرداخت.
مهم‌ترین ویژگی این دیت پیکر امکان ورود تاریخ به صورت دستی توسط کاربر است.

فرمت‌های قابل قبول برای ورود تاریخ عبارتند از:
۹۰۰۸۱۴ ۱۴۰۸۹۰ ۱۳۹۰۰۸۱۴ ۱۴/۸/۹۰ ۹۰/۸/۱۴ ۱۴/۸/۱۳۹۰ ۱۳۹۰/۸/۱۴ ۱۴-۸-۹۰ ۹۰-۸-۱۴ ۱۴-۸-۱۳۹۰ ۱۳۹۰-۸-۱۴ 
و فرمت‌های ویژه:
۰۸۱۴ ۱۴۰۸ ۱۴-۸ ۸-۱۴ ۱۴/۸ ۸/۱۴ ۱۴
در فرمت‌های ویژه که سال و ماه وارد نشده‌اند، سال و ماه فعلی به حساب خواهد آمد.
در فرمت‌هایی که سال مشخص نشده باشد، دو رقم ابتدایی در صورت امکان روز محاسبه خواهند شد.
بنابراین قادر خواهیم بود که در خروجی یک فرمت استاندارد داشته باشیم حتی با فرمت‌های مختلفی که کاربر وارد خواهد کرد.

روش به کارگیری تقویم در Blazor

در ابتدا فایل‌های مورد نیاز را دانلود کرده (AMIB_jsPersianCal_0.2.1.rar) و به پروژه اضافه می‌کنیم.
سپس به _layout رفته و ارجاعات زیر را برای افزودن فایل‌های css و js به پروژه اضافه می‌کنیم:
<link href="css/js-persian-cal.css" rel="stylesheet"/>
<script src="js/js-persian-cal.min.js"></script>
حال برای استفاده از دیت پیکر در کامپوننت‌ها از تگ input به شکل زیر استفاده می‌کنیم:
 
<input type="text" id="pcal1" />
Id آن مهم است زیرا توسط آن به تابع جاوااسکریپتی معرفی می‌شود. می‌توان هر اسمی را اختیار کرد فقط بهتر است تمامی دیت پیکرهای موجود در صفحه یک اسم داشته باشند اما با ایندکس‌های مختلف مانند pcal1، pcal2 و ... . دلیل آن این است که می‌توان تمامی دیت پیکرهای را توسط یک حلقه به تابع مربوطه معرفی کرد.
همانطور که می‌دانید برای استفاده از توابع جاوا اسکریپتی در Blazor از JSRuntime استفاده می‌شود. بنابراین به شکل زیر عمل خواهیم کرد.
protected override async Task OnAfterRenderAsync(bool firstRender)
    {
        int dateFieldCount = 1;
        if (firstRender)
        {
            for (int i = 1; i <= dateFieldCount; i++)
            {
                await JsRuntime.InvokeVoidAsync("CallAmib", "pcal" + i.ToString());
            }
        }
    }
توسط حلقه for تمامی تگ‌های input موجود در کامپوننت را که Id آنها با pcal شروع می‌شود به دیت پیکر تبدیل خواهیم نمود. فقط مقدار متغیر dateFieldCount را باید به تعداد تگ‌های دیت پیکر موجود در کامپوننت تنظیم نمود.
لازم به ذکر است که باید در ابتدای کامپوننت، JSRuntime را به شکل زیر تزریق نمود.
@inject IJSRuntime  JsRuntime
حال فقط کافیست اسکریپت CallAmib را ایجاد کرده و به _layout اضافه نمود.
window.CallAmib = (objCal1) => {
    new AMIB.persianCalendar(objCal1);
}
  بنابراین فایل _layout برنامه الان چیزی شبیه به زیر خواهد بود:
@using Microsoft.AspNetCore.Components.Web
@namespace ShamsiDatePickerBlazor.Pages
@addTagHelper *, Microsoft.AspNetCore.Mvc.TagHelpers

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <meta charset="utf-8" />
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0" />
    <base href="~/" />
    <link rel="stylesheet" href="css/bootstrap/bootstrap.min.css" />
    <link href="css/site.css" rel="stylesheet" />
    <link href="css/js-persian-cal.css" rel="stylesheet" />
    <component type="typeof(HeadOutlet)" render-mode="ServerPrerendered" />
</head>
<body>
    @RenderBody()

    <div id="blazor-error-ui">
        <environment include="Staging,Production">
            An error has occurred. This application may no longer respond until reloaded.
        </environment>
        <environment include="Development">
            An unhandled exception has occurred. See browser dev tools for details.
        </environment>
        <a href="">Reload</a>
        <a>🗙</a>
    </div>
    <script src="js/js-persian-cal.min.js"></script>
    <script src="js/CallAmib.js"></script>
    <script src="_framework/blazor.server.js"></script>
</body>
</html>
تا اینجای کار اگر پروژه را اجرا کنیم، دیت پیکری مانند زیر را خواهیم داشت:

مشکل!!

برای بایند کردن مقدار تاریخ انتخاب شده نمی‌توان از bind-value به طور معمول استفاده کرد؛ زیرا در حقیقت تغییرات input با جاوا اسکریپت انجام می‌گیرد و حالت صفحه تغییری نمی‌کند. برای مرتفع کردن این مشکل نیاز است که در اسکریپت CallAmib متد onchange به شکل زیر صدا زده شده و مقدار تاریخ انتخابی به یک متد داخل کامپوننت ارسال گردیده و در آنجا به یک فیلد منتسب شود.
window.CallCall = (objCal1) => {
    new AMIB.persianCalendar(objCal1,{
        onchange: function(pdate) {
            DotNet.invokeMethodAsync('ShamsiDatePickerBlazor', 'DateChanged', pdate.toString()).then(
                (date) => {
                    console.log(data);
                }
            );
        }
    });
}
توضیحات اسکریپت بالا:
متغیر pdate به صورت توکار مربوط به AMIB.persianCalendar می باشد و مقدار تاریخ انتخابی را در بر دارد.
متد DotNet.invokeMethodAsync یک متد توکار دات نت می‌باشد و برای فراخوانی متدهای سی شارپی از داخل توابع جاوا اسکریپتی به کار می‌رود. آرگومان اول آن در حقیقت نام اسمبلی پروژه می‌باشد. آرگومان دوم آن نام تابع سی شارپی‌است که باید فراخوانی شود و در نهایت آرگومان سوم آن تاریخ انتخاب شده می‌باشد.
در پایان باید متد DateChanged،  به شکل زیر در کامپوننت index نوشته شود:
static string selectedDate;
[JSInvokable]
public static void DateChanged(string pdate)
{
    selectedDate = pdate;
}
این تابع بایستی با صفت [JSInvokable] مزین شود و حتما هم استاتیک باشد.
برای دیدن مقدار جدید selectedDate کافی است روی دکمه ShowNewValue یکبار کلیک نمایید.
نکته: می‌توان به جای input، از InputText مربوط به EditForm هم استفاده نمود. فقط باید یک Id هم به آن انتساب داد. همچنین برای انتساب مقدار دیت پیکر به مدل، باید در متد DateChanged، فیلد مورد نظر از مدل را بجای متغیر selectedDate گذاشت.
شما می‌توانید در اینجا کدهای کامل این مطلب را ملاحظه نمایید.
‫۲ سال و ۲ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۴ تیر ۱۴۰۱، ساعت ۱۴:۵۵
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
بررسی بهبودهای پروسه‌ی Build در دات‌نت 8

یک نکته‌ی تکمیلی: چگونه تاریخ Build را به اسمبلی برنامه اضافه کنیم؟

شاید علاقمند باشید که بجای نمایش شماره نگارش برنامه، تاریخ Build آن‌را در قسمتی خاص، نمایش دهید. برای اینکار می‌توان یک ویژگی جدید را به صورت زیر به اسمبلی برنامه اضافه کرد:

[AttributeUsage(AttributeTargets.Assembly)]
public sealed class BuildDateAttribute : Attribute
{
    public BuildDateAttribute(string buildDateTime) => BuildDateTime = buildDateTime;

    public string BuildDateTime { get; }
}

تا در زمان کامپایل برنامه، فایل obj\Debug\net8.0\DntSite.Web.AssemblyInfo.cs را به این صورت تکمیل کند:

using System;
using System.Reflection;

[assembly: DNTCommon.Web.Core.BuildDateAttribute("1403.05.28.15.17")]
[assembly: System.Reflection.AssemblyCompanyAttribute("DntSite.Web")]
[assembly: System.Reflection.AssemblyConfigurationAttribute("Debug")]

مقدار دهی این این ویژگی جدید، در زمان Build و توسط تنظیمات زیر در فایل csproj. برنامه انجام می‌شود:

<Project>
  <ItemGroup>
        <AssemblyAttribute Include="DNTCommon.Web.Core.BuildDateAttribute">
            <_Parameter1>$([System.DateTime]::Now.ToString("yyyy.MM.dd.HH.mm"))</_Parameter1>
        </AssemblyAttribute>
  </ItemGroup>

با استفاده از AssemblyAttribute می‌توان پارامترهای دلخواهی را به ویژگی Include شده، ارسال کرد؛ برای مثال، تاریخ جاری سیستم را. اگر تعداد پارامترهای سازنده بیشتر بود، می‌توان Parameter2_ و Parameter3_ و ... را هم تنظیم کرد.

همین اندازه تنظیم برای اضافه شدن خودکار این ویژگی جدید به اسمبلی نهایی برنامه کافی است (و همانطور که عنوان شد، محل درج خودکار اولیه‌ی آن، در فایل AssemblyInfo.cs پوشه‌ی obj برنامه‌است). برای خواندن و نمایش آن هم می‌توان به صورت زیر عمل کرد:

public static class BuildDateAttributeExtensions
{
    public static string? GetBuildDateTime(this Assembly? assembly) =>
        assembly?.GetCustomAttribute<BuildDateAttribute>()?.BuildDateTime ??
        assembly?.GetName().Version?.ToString();
}

برای نمونه می‌توان اطلاعات BuildDateAttribute اسمبلی جاری را به صورت زیر استخراج کرد:

private static string? GetVersionInfo() => Assembly.GetExecutingAssembly().GetBuildDateTime();
‫۲ ماه قبل، یکشنبه ۲۸ مرداد ۱۴۰۳، ساعت ۱۹:۲۱
محسن خان محسن خان
نظرات مطالب
ASP.NET Web API - قسمت چهارم
این ASP.NET MVC نیست. ASP.NET Web API است. می‌تونی دستی آدرس خاصی رو در مرورگر وارد کنی و نهایتا مثلا خروجی JSON یا XML بگیری (شاید بهتر باشه یکبار اینکار رو انجام بدی تا حس بهتری نسبت به این فناوری پیدا کنی که کارش چی هست. خروجی‌اش چی هست). در کل هدفش این نیست که خروجی HTML به شما بده. هدفش تامین داده برای کلاینت‌ها هست. سمت کلاینت رو آزاد هستی هر طور که دوست داشتی کار کنی. مثلا یک صفحه‌ی HTML درست کنی و اطلاعات Web API رو بگیری و نمایش بدی.
‫۱۰ سال و ۶ ماه قبل، شنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۳، ساعت ۲۳:۲۸
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
غیرفعال کردن کش مرورگر هنگام استفاده از jQuery Ajax

برای استفاده از قابلیت‌های Ajax کتابخانه jQuery ، شش متد زیر در اختیار برنامه نویس‌ها است: 

$.ajax(), load(), $.get(), $.getJSON(), $.getScript(), and $.post()
که در حقیقت 5 مورد آخر ذکر شده صرفا بیان اولین متد ajax فوق به نحوی دیگر می‌باشند و محصور کننده‌ توانایی‌های آن هستند.

برای مثال کد زیر زمان جاری را از سرور دریافت کرده و نتیجه را در سه تکست باکس قرار داده شده در صفحه نمایش می‌دهد.
ابتدا وب سرویس ساده زیر را در نظر بگیرید که زمان شمسی جاری را بر می‌گرداند:

using System;
using System.Globalization;
using System.Web.Script.Services;
using System.Web.Services;

namespace TestJQueryAjax
{
 [WebService(Namespace = "http://tempuri.org/")]
 [WebServiceBinding(ConformsTo = WsiProfiles.BasicProfile1_1)]
 [System.ComponentModel.ToolboxItem(false)]
 [ScriptService]
 public class AjaxSrv : WebService
 {
     public class TimeInfo
     {
         public string Date { set; get; }
         public string Hr { set; get; }
         public string Min { set; get; }
     }

     [WebMethod(EnableSession = true)]
     [ScriptMethod(ResponseFormat = ResponseFormat.Json)]
     public TimeInfo GetTime()
     {
         DateTime now = new DateTime(DateTime.Now.Year, DateTime.Now.Month, DateTime.Now.Day);
         PersianCalendar pc = new PersianCalendar();
         string today = string.Format("{0}/{1}/{2}",
                                         pc.GetYear(now),
                                         pc.GetMonth(now).ToString("00"),
                                         pc.GetDayOfMonth(now).ToString("00"));
         TimeInfo ti = new TimeInfo
         {
             Date = today,
             Hr = DateTime.Now.Hour.ToString("00"),
             Min = DateTime.Now.Minute.ToString("00")
         };
         return ti;
     }
 }
}
سپس اگر از تابع Ajax کتابخانه jQuery جهت دریافت زمان جاری از وب سرویس استفاده نمائیم، کد صفحه ما به صورت زیر خواهد بود:

<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="TestFillCtrls.aspx.cs"
 Inherits="TestJQueryAjax.TestFillCtrls" %>

<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
 <title></title>

 <script src="js/jquery.js" type="text/javascript"></script>

 <script type="text/javascript">
     function validate() {
         $.ajax({
             type: "POST",
             url: 'AjaxSrv.asmx/GetTime',
             data: '{}',
             contentType: "application/json; charset=utf-8",
             dataType: "json",
             success:
                 function(msg) {                     
                     $("#<%=txtDate.ClientID %>").val(msg.d.Date);
                     $("#<%=txtHr.ClientID %>").val(msg.d.Hr);
                     $("#<%=txtMin.ClientID %>").val(msg.d.Min);
                 },
             error:
                 function(XMLHttpRequest, textStatus, errorThrown) {
                     alert("خطایی رخ داده است");
                 }
         });
         //debugger;
     } 
 </script>

</head>
<body>
 <form id="form1" runat="server">
 <div>
     <asp:TextBox ID="txtDate" runat="server" />
     <br />
     <asp:TextBox ID="txtHr" runat="server" />
     <br />
     <asp:TextBox ID="txtMin" runat="server" />
     <br />
     <asp:Button ID="btnGetTime" runat="server" Text="Click here!" UseSubmitBehavior="false"
             OnClientClick="validate();return false;" />
 </div>
 </form>
</body>
</html>
تنها نکته‌ی جدید این اسکریپت، نحوه‌ی استفاده از خروجی JSON وب متد ما است که از نوع TimeInfo تعریف شده است. خروجی نمونه این وب متد به صورت زیر می‌تواند باشد:

{"d":{"__type":"TestJQueryAjax.AjaxSrv+TimeInfo","Date":"1388/07/14","Hr":"12","Min":"59"}}
که نحوه‌ی دسترسی به اجزای آن‌را در متد validate‌ ملاحظه می‌نمائید.

باید به خاطر داشت که برای هر 6 متد Ajax ایی jQuery ، عملیات کش شدن اطلاعات در مرورگر کاربر به صورت پیش فرض فعال است. اما این نکته تنها زمانیکه dataType مورد استفاده از نوع script یا jsonp باشد، صادق نبوده و کش شدن به صورت خودکار غیرفعال می‌گردد.
روش سنتی غیرفعال کردن کش در حین عملیات اجکسی، استفاده از یک کوئری استرینگ متغیر در پایان url درخواستی است. به این صورت مرورگر درخواست صادره را جدید فرض کرده و از کش خود استفاده نمی‌نماید (همین مورد در حالت کش شدن تصاویر هم صادق است).
jQuery نیز همین عملیات را در پشت صحنه انجام داده اما تنظیم آن‌را به نحوی مطلوب‌تری ارائه می‌دهد. یا پارامتر cache را در تعریف متد ajax خود اضافه نموده و مقدار آن را مساوی false قرار دهید و یا جهت تاثیر گذاری بر روی کلیه متدهای مورد استفاده، پیش از استفاده از آن‌ها این تنظیم را مشخص سازید:

$.ajaxSetup({cache: false});

‫۱۵ سال و ۲ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۴ مهر ۱۳۸۸، ساعت ۲۳:۵۸
علی یگانه مقدم علی یگانه مقدم
مطالب
MongoDb در سی شارپ (بخش دهم)

ابتدا بسته زیر را از طریق  nuget نصب نمایید: 

dotnet add package MongoDB.Driver

سپس مدل‌های زیر را ایجاد نمایید:

public class BaseModel
{
    public BaseModel()
    {
        CreationDate=DateTime.Now;
    }
    public string Id { get; set; }
    public DateTime CreationDate { get; set; }
    public bool IsRemoved { get; set; }
    public DateTime? ModificationDate { get; set; }

}


 این مدل شامل یک کلاس پایه برای id,CreationDate,ModificationDate,IsRemoved میباشد که بسیار شبیه مدل‌هایی است که عموما در EntityFramework تعریف می‌کنیم.

برای اینکه فیلد Id به صورت objectId ایجاد شود ولی به صورت رشته‌ای استفاده شود ابتدا ویژگی BsonId را در بالای آن تعریف کرده تا به عنوان شناسه یکتا سند شناخته شود و سپس با استفاده از ویژگی BsonRepresentation  اعلام میکنیم که کار تبدیل به رشته و بلعکس آن به صورت خودکار در پشت صحنه صورت بگیرد: 

public class BaseModel
    {
        [BsonId]
        [BsonRepresentation((BsonType.ObjectId))]
        public string Id { get; set; }
    }

 البته این حالت برای زمانی مناسب است که ما در استفاده از ویژگی‌ها محدودیتی نداشته باشیم؛ ولی در بسیاری از نرم افزارها که از معماری‌های چند لایه مانند لایه پیازی استفاده میشود استفاده از این خصوصیت‌ها یعنی اعمال کارکرد کتابخانه بالاتر بر روی لایه‌های زیرین که هسته نرم افزار شناخته میشوند که صحیح نبوده و باید توسط لایه‌های بالاتر این تغییرات اعمال شوند که میتواند از طریق کلاس این کار را انجام دهید. به ازای هر مدل که نیاز به تغییرات دارد، یک حالت جدید تعریف شده و در ابتدای برنامه در فایل Program.cs یا قبل از دات نت 6 در Startup.cs صدا زده می‌شوند.

BsonClassMap.RegisterClassMap<BaseModel>(map =>
{
    map.SetIdMember(map.GetMemberMap(x=>x.Id));
    map.GetMemberMap(x => x.Id)
        .SetSerializer(new StringSerializer(BsonType.ObjectId));
});


یک نکته بسیار مهم: کلاس و متد BsonClassMap . RegisterClassMap قادر به اعمال تغییرات بر روی خصوصیت‌های کلاس والد نیستند و آن خصوصیات حتما باید در آن کلاسی که آن را کانفیگ میکنید، تعریف شده باشند؛ یعنی چنین چیزی  که در کد زیر میبینید در زمان اجرا با یک خطا مواجه خواهد شد:

public class Employee : BaseModel
{
    public string FirstName { get; set; }
    public string LastName { get; set; }
}
//=================
BsonClassMap.RegisterClassMap<Employee >(map =>
{
    map.SetIdMember(map.GetMemberMap(x=>x.Id));
    map.GetMemberMap(x => x.Id)
        .SetSerializer(new StringSerializer(BsonType.ObjectId));
});


روش استفاده از مونگو در asp.net core  به صورت زیر بسیار متداول میباشد که در قسمت‌های پیشین هم در این مورد نوشته بودیم:

MongoDbContext

  public interface IMongoDbContext
    {
        IMongoCollection<TEntity> GetCollection<TEntity>();
    }

  public class MongoDbContext : IMongoDbContext
    {

        private readonly IMongoClient _client;
        private readonly IMongoDatabase _database;

        public MongoDbContext(string databaseName,string connectionString)
        {
            var settings = MongoClientSettings.FromUrl(new MongoUrl(connectionString));
            _client = new MongoClient(settings);
            _database = _client.GetDatabase(databaseName);
        }

        public IMongoCollection<TEntity> GetCollection<TEntity>()
        {
            return _database.GetCollection<TEntity>(typeof(TEntity).Name.ToLower() + "s");
        }
    }

سپس از طریق کد زیر IMongoDbContext را به سیستم تزریق وابستگی‌ها معرفی میکنیم. الگوی استفاده شده‌ی در اینجا بر خلاف نسخه‌های sql که عموما به صورت AddScoped تعریف میشدند، در اینجا به صورت AddSingleton تعریف کردیم و نحوه پیاده سازی آن را نیز در طرف سمت راست به صورت صریح اعلام کردیم:

public static class MongoDbContextService
{
    public static void AddMongoDbContext(this IServiceCollection services,string databaseName,string connectionString)
    {
        services.AddSingleton<IMongoDbContext>(serviceProvider => new MongoDbContext(databaseName, connectionString));
    }
}

//===============
Program.cs

builder.Services.AddMongoDbContext("bookstore", "mongodb://localhost:27017");


پیاده سازی SoftDelete در مونگو

در مونگو چیزی تحت عنوان Global Query Filter نداریم که تمام کوئری هایی که به سمت دیتابیس ارسال میشوند، توسط کانتکس اطلاح شوند؛ بدین جهت برای پیاده سازی این خصوصیت میتوان اینترفیسی با نام <IRepository<T را به شکل زیر طراحی نماییم:

public interface IRepository<T> where T : BaseModel
{

    IMongoCollection<T> GetCollection();
    IMongoQueryable<T> GetFilteredCollection();
}

public class Repository<T> : IRepository<T> where T:BaseModel
{
    private IMongoDbContext _mongoDbContext;

    public Repository(IMongoDbContext mongoDbContext)
    {
        _mongoDbContext = mongoDbContext;
    }

    public IMongoCollection<T> GetCollection()
    {
        return _mongoDbContext.GetCollection<T>();
    }
    
    public IMongoQueryable<T> GetFilteredCollection()
    {
        var query= _mongoDbContext.GetCollection<T>().AsQueryable();
        
        //================= Global Query Filters ====================
        
        //Filter 1
        query=query.Where(x => x.RemovedAt.HasValue == false);
        
        //==============================================================
        
        return query;
    }
}

این کلاس یا اینترفیس شامل دو متد هستند که کلاس جنریک آنها باید از BaseModel ارث بری کرده باشد و اولین متد، تنها یک کالکشن بدون هیچگونه فیلتری است که میتواند نقش متد IgnoreQueryFilters  را بازی کند و دیگری GetFilteredCollection است که در این متد ابتدا کالکشنی دریافت شده و سپس آن را به حالت کوئری تغییر داده و فیلترهای مورد نظر، مانند حذف منطقی را پیاده سازی میکنیم: 

public interface IRepository<T> where T : BaseModel
{

    IMongoCollection<T> GetCollection();
    IMongoQueryable<T> GetFilteredCollection();
}

public class Repository<T> : IRepository<T> where T:BaseModel
{
    private IMongoDbContext _mongoDbContext;

    public Repository(IMongoDbContext mongoDbContext)
    {
        _mongoDbContext = mongoDbContext;
    }

    public IMongoCollection<T> GetCollection()
    {
        return _mongoDbContext.GetCollection<T>();
    }
    
    public IMongoQueryable<T> GetFilteredCollection()
    {
        var query= _mongoDbContext.GetCollection<T>().AsQueryable();
        
        //================= Global Query Filters ====================
        
        //Filter 1
        query=query.Where(x => x.RemovedAt.HasValue == false);
        
        //==============================================================
        
        return query;
    }
}


اصلاح تاریخ ویرایش در مدل

در EF به لطف dbset و همچنین ChangeTracking امکان شناسایی حالت‌ها وجود دارد و میتوانید در متدی مانند saveChanges مقدار تاریخ ویرایش را تنظیم نمود. برای مدل‌های منگو چنین چیزی وجود ندارد و به همین دلیل چند روش زیر پیشنهاد میگردد:

یک. استفاده از اینترفیس INotifyPropertyChanged یا جهت حذف کدهای تکراری نیز از الگوی AOP بهره بگیرید.

دو. استفاده از یک <Repository<T همانند بالا که شامل متدهای داخلی Update و Delete هستند که در آنجا میتوانید این مقادیر را به صورت مستقیم تغییر دهید.

‫۲ سال قبل، چهارشنبه ۲۳ شهریور ۱۴۰۱، ساعت ۰۲:۵۰
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
غیرمعتبر شدن کوکی‌های برنامه‌های ASP.NET Core هاست شده‌ی در IIS پس از ری‌استارت آن
یک نکته‌ی تکمیلی: روش ذخیره سازی کلید موقتی تولید شده در بانک اطلاعاتی بجای حافظه‌ی سرور

سیستم data protection به همراه اینترفیسی است به نام IXmlRepository که از آن می‌توان برای مشخص سازی محل ذخیره سازی XML ایی اطلاعات کلید تولید شده استفاده کرد. این امکان هم وجود دارد که این اینترفیس را طوری پیاده سازی کرد تا اطلاعات را درون بانک اطلاعاتی ذخیره کند. به صورت ذیل:
ابتدا کلاس AppDataProtectionKey را به عنوان یک موجودیت جدید به سیستم EF معرفی می‌کنیم:
public class AppDataProtectionKey
{
    public int Id { get; set; }
    public string FriendlyName { get; set; }
    public string XmlData { get; set; }
}
کار این جدول، ذخیره سازی اطلاعات کلید موقتی است تا پس از ری استارت سرور، این اطلاعات از دست نروند و قابلیت بازیابی خودکار را داشته باشند.


سپس آن‌را به Context برنامه به صورت ذیل اضافه می‌کنیم:
 public virtual DbSet<AppDataProtectionKey> AppDataProtectionKeys { get; set; }
با این تنظیمات:
modelBuilder.Entity<AppDataProtectionKey>(builder =>
{
   builder.ToTable("AppDataProtectionKeys");
   builder.HasIndex(e => e.FriendlyName).IsUnique();
});

در ادامه پیاده سازی ویژه‌ی ذیل را از IXmlRepository، که از اطلاعات فوق استفاده می‌کند، تهیه خواهیم کرد:
    public class DataProtectionKeyService : IXmlRepository
    {
        private readonly IServiceProvider _serviceProvider;

        public DataProtectionKeyService(IServiceProvider serviceProvider)
        {
            _serviceProvider = serviceProvider;
            _serviceProvider.CheckArgumentIsNull(nameof(_serviceProvider));
        }

        public IReadOnlyCollection<XElement> GetAllElements()
        {
            return _serviceProvider.RunScopedContext<ReadOnlyCollection<XElement>>(context =>
            {
                var dataProtectionKeys = context.Set<AppDataProtectionKey>();
                return new ReadOnlyCollection<XElement>(dataProtectionKeys.Select(k => XElement.Parse(k.XmlData)).ToList());
            });
        }

        public void StoreElement(XElement element, string friendlyName)
        {
            // We need a separate context to call its SaveChanges several times,
            // without using the current request's context and changing its internal state.
            _serviceProvider.RunScopedContext(context =>
            {
                var dataProtectionKeys = context.Set<AppDataProtectionKey>();
                var entity = dataProtectionKeys.SingleOrDefault(k => k.FriendlyName == friendlyName);
                if (null != entity)
                {
                    entity.XmlData = element.ToString();
                    dataProtectionKeys.Update(entity);
                }
                else
                {
                    dataProtectionKeys.Add(new AppDataProtectionKey
                    {
                        FriendlyName = friendlyName,
                        XmlData = element.ToString()
                    });
                }
                context.SaveChanges();
            });
        }
    }
در این اینترفیس نحوه‌ی دسترسی به یک context جدید، اندکی متفاوت است از حالت‌های متداول. در اینجا چون می‌خواهیم این کلاس تاثیری را بر روی واحد کار درخواست جاری نگذارد، یک context جدید را برای آن وهله سازی می‌کنیم و از context موجود در طی طول عمر درخواست جاری استفاده نخواهیم کرد.
اطلاعات متدهای سرویس فوق به صورت خودکار توسط سیستم data-protection تامین می‌شوند. تنها کاری را که در اینجا انجام داده‌ایم، گوش فرادادن به این تغییرات و ذخیره سازی آن‌ها در بانک اطلاعاتی است.

مرحله‌ی آخر کار، معرفی این تغییرات به سیستم است که نحوه‌ی انجام آن‌را در ذیل مشاهده می‌کنید:
        private static void addCustomDataProtection(this IServiceCollection services, SiteSettings siteSettings)
        {
            services.AddScoped<IXmlRepository, DataProtectionKeyService>();
            services.AddSingleton<IConfigureOptions<KeyManagementOptions>>(serviceProvider =>
            {
                return new ConfigureOptions<KeyManagementOptions>(options =>
                {
                    var scopeFactory = serviceProvider.GetRequiredService<IServiceScopeFactory>();
                    using (var scope = scopeFactory.CreateScope())
                    {
                        options.XmlRepository = scope.ServiceProvider.GetService<IXmlRepository>();
                    }
                });
            });
            services
                .AddDataProtection()
                .SetDefaultKeyLifetime(siteSettings.CookieOptions.ExpireTimeSpan)
                .SetApplicationName(siteSettings.CookieOptions.CookieName)
                .UseCryptographicAlgorithms(new AuthenticatedEncryptorConfiguration
                {
                    EncryptionAlgorithm = EncryptionAlgorithm.AES_256_CBC,
                    ValidationAlgorithm = ValidationAlgorithm.HMACSHA256
                });
        }
ابتدا محل تامین سرویس IXmlRepository مشخص شده‌است. سپس روش مقدار دهی XmlRepository  را ملاحظه می‌کنید که باید به این صورت باشد. مقدار آن نیز از سرویس DataProtectionKeyService سفارشی ما تامین می‌شود. در انتها طول عمر کلید تولید شده، نام برنامه و الگوریتم‌های مدنظر تنظیم شده‌اند.

همین مقدار تنظیم سبب خواهد شد تا به صورت خودکار اطلاعات موقتی کلیدهای رمزنگاری سیستم data-protection در بانک اطلاعاتی ذخیره شده و یا بازیابی شوند.

این تغییرات به پروژه‌ی DNTIdentity اعمال شده‌اند.
‫۷ سال و ۱ ماه قبل، شنبه ۱۱ شهریور ۱۳۹۶، ساعت ۰۰:۳۷