Chat c = new Chat(); ChatLog m = new ChatLog(); public Guid NewObjects(Guid Id) { return Id; } public Guid idChat { get ; set; } public void CreateChat() { Guid Id = Guid.Parse(Context.ConnectionId); NewObjects(Id); idchat=Id; c.ChatId = Id; c.Time = 25; c.UserId = "87EC3AD1 - 53D1 - 4649 - 8CF3 - 2CD5ADB1938C"; var chat = db.Chats.FirstOrDefault(c => c.ChatId == Id); if (chat == null) { db.Chats.Add(c); db.SaveChanges(); } db.Dispose(); } public void broadcastMessage(string name, string message, Guid Id) { m.ChatText = message; m.Id = Id; m.ChatDate = DateTime.Now; m.UserId = "87EC3AD1 - 53D1 - 4649 - 8CF3 - 2CD5ADB1938C"; db.ChatLogs.Add(m); db.SaveChanges(); db.Dispose(); Clients.All.Msg(name, message,m.Id); }
نگاهی به SignalR Clients
مصرف کنندگان یک Hub میتوانند انواع و اقسام برنامههای کلاینت مانند jQuery Clients و یا حتی یک برنامه کنسول ساده باشند و همچنین Hubهای دیگر نیز قابلیت استفاده از این امکانات Hubهای موجود را دارند. تیم SignalR امکان استفاده از Hubهای آنرا در برنامههای دات نت 4 به بعد، برنامههای WinRT، ویندوز فون 8، سیلورلایت 5، jQuery و همچنین برنامههای CPP نیز مهیا کردهاند. به علاوه گروههای مختلف نیز با توجه به سورس باز بودن این مجموعه، کلاینتهای iOS Native، iOS via Mono و Android via Mono را نیز به این لیست اضافه کردهاند.
بررسی کلاینتهای jQuery
با توجه به پروتکل مبتنی بر JSON سیگنالآر، استفاده از آن در کتابخانههای جاوا اسکریپتی همانند jQuery نیز به سادگی مهیا است. برای نصب آن نیاز است در کنسول پاور شل نوگت، دستور زیر را صادر کنید:
PM> Install-Package Microsoft.AspNet.SignalR.JS
با استفاده از افزونه SignalR jQuery، به دو طریق میتوان به یک Hub اتصال برقرار کرد:
الف) استفاده از فایل proxy تولید شده آن (این فایل، در زمان اجرای برنامه تولید میشود و یا امکان استفاده از آن به کمک ابزارهای کمکی نیز وجود دارد)
نمونهای از آنرا در قسمت قبل ملاحظه کردید؛ همان فایل تولید شده در مسیر /signalr/hubs برنامه. به نوعی به آن Service contract نیز گفته میشود (ارائه متادیتا و قراردادهای کار با یک سرویس Hub). این فایل همانطور که عنوان شد به صورت پویا در زمان اجرای برنامه ایجاد میشود.
امکان تولید آن توسط برنامه کمکی signalr.exe نیز وجود دارد؛ برای دریافت آن میتوان از طریق NuGet اقدام کرد (بسته Microsoft.AspNet.SignalR.Utils) که نهایتا در پوشه packages قرار خواهد گرفت. نحوه استفاده از آن نیز به صورت زیر است:
Signalr.exe ghp http://localhost/
ب) بدون استفاده از فایل proxy و به کمک روش late binding (انقیاد دیر هنگام)
برای کار با یک Hub از طریق jQuery مراحل ذیل باید طی شوند:
1) ارجاعی به Hub باید مشخص شود.
2) روالهای رخدادگردان تنظیم گردند.
3) اتصال به Hub برقرار گردد.
4) متدی فراخوانی شود.
در اینجا باید دقت داشت که امکانات Hub به صورت خواص
$.connection
$.connection.chatHub
خوب، تا اینجا فرض بر این است که یک پروژه خالی ASP.NET را آغاز و سپس فرمان نصب Microsoft.AspNet.SignalR.JS را نیز همانطور که عنوان شد، صادر کردهاید. در ادامه یک فایل ساده html را به نام chat.htm، به این پروژه جدید اضافه کنید (برای استفاده از کتابخانه جاوا اسکریپتی SignalR الزامی به استفاده از صفحات کامل پروژههای وب نیست).
<!DOCTYPE> <html> <head> <title></title> <script src="Scripts/jquery-1.6.4.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/jquery.signalR-1.0.1.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="http://localhost:1072/signalr/hubs" type="text/javascript"></script> </head> <body> <div> <input id="txtMsg" type="text" /><input id="send" type="button" value="send msg" /> <ul id="messages"> </ul> </div> <script type="text/javascript"> $(function () { var chat; $.connection.hub.logging = true; //اطلاعات بیشتری را در جاوا اسکریپت کنسول مرورگر لاگ میکند chat = $.connection.chat; //این نام مستعار پیشتر توسط ویژگی نام هاب تنظیم شده است chat.client.hello = function (message) { //متدی که در اینجا تعریف شده دقیقا مطابق نام متد پویایی است که در هاب تعریف شده است //به این ترتیب سرور میتواند کلاینت را فراخوانی کند $("#messages").append("<li>" + message + "</li>"); }; $.connection.hub.start(/*{ transport: 'longPolling' }*/); // فاز اولیه ارتباط را آغاز میکند $("#send").click(function () { // Hub's `SendMessage` should be camel case here chat.server.sendMessage($("#txtMsg").val()); }); }); </script> </body> </html>
توضیحات:
همانطور که ملاحظه میکنید ابتدا ارجاعاتی به jquery و jquery.signalR-1.0.1.min.js اضافه شدهاند. سپس نیاز است مسیر دقیق فایل پروکسی هاب خود را نیز مشخص کنیم. اینکار با تعریف مسیر signalr/hubs انجام شده است.
<script src="http://localhost:1072/signalr/hubs" type="text/javascript"></script>
سپس ارجاعی به هاب تعریف شده، تعریف گردیده است. اگر از قسمت قبل به خاطر داشته باشید، توسط ویژگی HubName، نام chat را برگزیدیم. بنابراین connection.chat ذکر شده دقیقا به این هاب اشاره میکند.
سپس سطر chat.client.hello مقدار دهی شده است. متد hello، متدی dynamic و تعریف شده در سمت هاب برنامه است. به این ترتیب میتوان به پیامهای رسیده از طرف سرور گوش فرا داد. در اینجا، این پیامها، به li ایی با id مساوی messages اضافه میشوند.
سپس توسط فراخوانی متد connection.hub.start، فاز negotiation شروع میشود. در اینجا حتی میتوان نوع transport را نیز صریحا انتخاب کرد که نمونهای از آن را به صورت کامنت شده جهت آشنایی با نحوه تعریف آن مشاهده میکنید. مقادیر قابل استفاده در آن به شرح زیر هستند:
- webSockets - forverFrame - serverSentEvents - longPolling
اکنون به صورت جداگانه یکبار برنامه hub را در مرورگر باز کنید. سپس بر روی فایل chat.htm کلیک راست کرده و گزینه مشاهده آن را در مرورگر نیز انتخاب نمائید (گزینه View in browser منوی کلیک راست).
خوب! پروژه کار نمیکند! برای اینکه مشکلات را بهتر بتوانید مشاهده کنید نیاز است به JavaScript Console مرورگر خود مراجعه نمائید. برای مثال در مرورگر کروم دکمه F12 را فشرده و برگه Console آنرا باز کنید. در اینجا اعلام میکند که فاز negotiation قابل انجام نیست؛ چون مسیر پیش فرضی را که انتخاب کرده است، همین مسیر پروژه دومی است که اضافه کردهایم (کلاینت ما در پروژه دوم قرار دارد و نه در همان پروژه اول هاب).
برای اینکه مسیر دقیق hub را در این حالت مشخص کنیم، سطر زیر را به ابتدای کدهای جاوا اسکریپتی فوق اضافه نمائید:
$.connection.hub.url = 'http://localhost:1072/signalr'; //چون در یک پروژه دیگر قرار داریم
using System; using System.Web; using System.Web.Routing; using Microsoft.AspNet.SignalR; namespace SignalR02 { public class Global : HttpApplication { protected void Application_Start(object sender, EventArgs e) { // Register the default hubs route: ~/signalr RouteTable.Routes.MapHubs(new HubConfiguration { EnableCrossDomain = true }); } } }
SignalR: Auto detected cross domain url. jquery.signalR-1.0.1.min.js:10 SignalR: Negotiating with 'http://localhost:1072/signalr/negotiate'. jquery.signalR-1.0.1.min.js:10 SignalR: SignalR: Initializing long polling connection with server. jquery.signalR-1.0.1.min.js:10 SignalR: Attempting to connect to 'http://localhost:1072/signalr/connect?transport=longPolling&connectionToken…NRh72omzsPkKqhKw2&connectionData=%5B%7B%22name%22%3A%22chat%22%7D%5D&tid=3' using longPolling. jquery.signalR-1.0.1.min.js:10 SignalR: Longpolling connected jquery.signalR-1.0.1.min.js:10
در برگه شبکه، مطابق شکل فوق، امکان آنالیز اطلاعات رد و بدل شده مهیا است. برای مثال در حالتیکه سرور پیام دریافتی را به کلیه کلاینتها ارسال میکند، نام متد و نام هاب و سایر پارامترها در اطلاعات به فرمت JSON آن به خوبی قابل مشاهده هستند.
یک نکته:
اگر از ویندوز 8 (یعنی IIS8) و VS 2012 استفاده میکنید، برای استفاده از حالت Web socket، ابتدا فایل وب کانفیگ برنامه را باز کرده و در قسمت httpRunTime، مقدار ویژگی targetFramework را بر روی 4.5 تنظیم کنید. اینبار اگر مراحل negotiation را بررسی کنید در همان مرحله اول برقراری اتصال، از روش Web socket استفاده گردیده است.
تمرین 1
به پروژه ساده و ابتدایی فوق یک تکست باکس دیگر به نام Room را اضافه کنید؛ به همراه دکمه join. سپس نکات قسمت قبل را در مورد الحاق به یک گروه و سپس ارسال پیام به اعضای گروه را پیاده سازی نمائید. (تمام نکات آن با مطلب فوق پوشش داده شده است و در اینجا باید صرفا فراخوانی متدهای عمومی دیگری در سمت هاب، صورت گیرد)
تمرین 2
در انتهای قسمت دوم به نحوه ارسال پیام از یک هاب به هابی دیگر اشاره شد. این MonitorHub را ایجاد کرده و همچنین یک کلاینت جاوا اسکریپتی را نیز برای آن تهیه کنید تا بتوان اتصال و قطع اتصال کلیه کاربران سیستم را مانیتور و مشاهده کرد.
پیاده سازی کلاینت jQuery بدون استفاده از کلاس Proxy
در مثال قبل، از پروکسی پویای مهیای در آدرس signalr/hubs استفاده کردیم. در اینجا قصد داریم، بدون استفاده از آن نیز کار برپایی کلاینت را بررسی کنیم.
بنابراین یک فایل جدید html را مثلا به نام chat_np.html به پروژه دوم برنامه اضافه کنید. سپس محتویات آنرا به نحو زیر تغییر دهید:
<!DOCTYPE> <html> <head> <title></title> <script src="Scripts/jquery-1.6.4.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/jquery.signalR-1.0.1.min.js" type="text/javascript"></script> </head> <body> <div> <input id="txtMsg" type="text" /><input id="send" type="button" value="send msg" /> <ul id="messages"> </ul> </div> <script type="text/javascript"> $(function () { $.connection.hub.logging = true; //اطلاعات بیشتری را در جاوا اسکریپت کنسول مرورگر لاگ میکند var connection = $.hubConnection(); connection.url = 'http://localhost:1072/signalr'; //چون در یک پروژه دیگر قرار داریم var proxy = connection.createHubProxy('chat'); proxy.on('hello', function (message) { //متدی که در اینجا تعریف شده دقیقا مطابق نام متد پویایی است که در هاب تعریف شده است //به این ترتیب سرور میتواند کلاینت را فراخوانی کند $("#messages").append("<li>" + message + "</li>"); }); $("#send").click(function () { // Hub's `SendMessage` should be camel case here proxy.invoke('sendMessage', $("#txtMsg").val()); }); connection.start(); }); </script> </body> </html>
کلاینتهای دات نتی SignalR
تا کنون Solution ما حاوی یک پروژه Hub و یک پروژه وب کلاینت جیکوئری است. به همین Solution، یک پروژه کلاینت کنسول ویندوزی را نیز اضافه کنید.
سپس در خط فرمان پاور شل نوگت دستور زیر را صادر نمائید تا فایلهای مورد نیاز به پروژه کنسول اضافه شوند:
PM> Install-Package Microsoft.AspNet.SignalR.Client
پس از نصب آن اگر به پوشه packages مراجعه کنید، نگارشهای مختلف آنرا مخصوص سیلورلایت، دات نتهای 4 و 4.5، WinRT و ویندوز فون8 نیز میتوانید در پوشه Microsoft.AspNet.SignalR.Client ملاحظه نمائید. البته در ابتدای نصب، انتخاب نگارش مناسب، بر اساس نوع پروژه جاری به صورت خودکار صورت میگیرد.
مدل برنامه نویسی آن نیز بسیار شبیه است به حالت عدم استفاده از پروکسی در حین استفاده از jQuery که در قسمت قبل بررسی گردید و شامل این مراحل است:
1) یک وهله از شیء HubConnection را ایجاد کنید.
2) پروکسی مورد نیاز را جهت اتصال به Hub از طریق متد CreateProxy تهیه کنید.
3) رویدادگردانها را همانند نمونه کدهای جاوا اسکریپتی قسمت قبل، توسط متد On تعریف کنید.
4) به کمک متد Start، اتصال را آغاز نمائید.
5) متدها را به کمک متد Invoke فراخوانی نمائید.
using System; using Microsoft.AspNet.SignalR.Client.Hubs; namespace SignalR02.WinClient { class Program { static void Main(string[] args) { var hubConnection = new HubConnection(url: "http://localhost:1072/signalr"); var chat = hubConnection.CreateHubProxy(hubName: "chat"); chat.On<string>("hello", msg => { Console.WriteLine(msg); }); hubConnection.Start().Wait(); chat.Invoke<string>("sendMessage", "Hello!"); Console.WriteLine("Press a key to terminate the client..."); Console.Read(); } } }
نکته مهم
کلیه فراخوانیهایی که در اینجا ملاحظه میکنید غیرهمزمان هستند.
به همین جهت پس از متد Start، متد Wait ذکر شدهاست تا در این برنامه ساده، پس از برقراری کامل اتصال، کار invoke صورت گیرد و یا زمانیکه callback تعریف شده توسط متد chat.On فراخوانی میشود نیز این فراخوانی غیرهمزمان است و خصوصا اگر نیاز است رابط کاربری برنامه را در این بین به روز کنید باید به نکات به روز رسانی رابط کاربری از طریق یک ترد دیگر دقت داشت.
استفاده از XQuery - قسمت دوم
کوئری گرفتن از اسناد XML دارای فضای نام، توسط XQuery
در مثال زیر، تمام المانهای سند XML، در فضای نام http://www.people.com تعریف شدهاند.
DECLARE @doc XML SET @doc =' <p:people xmlns:p="http://www.people.com"> <p:person name="Vahid" /> <p:person name="Farid" /> </p:people> ' SELECT @doc.query('/people/person')
سعی دوم احتمالا روش ذیل خواهد بود
SELECT @doc.query('/p:people/p:person')
XQuery [query()]: The name "p" does not denote a namespace.
SELECT @doc.query(' declare default element namespace "http://www.people.com"; /people/person ')
SELECT @doc.query(' declare namespace aa="http://www.people.com"; /aa:people/aa:person ')
روش دیگر تعریف فضای نام، استفاده از WITH XMLNAMESPACES، پیش از تعریف کوئری است:
WITH XMLNAMESPACES(DEFAULT 'http://www.people.com') SELECT @doc.query('/people/person')
در اینجا نیز امکان کار با چندین فضای نام وجود دارد و برای این منظور تنها کافی است از تعریف Alias استفاده شود. فضاهای نام بعدی با یک کاما از هم مجزا خواهند شد.
WITH XMLNAMESPACES('http://www.people.com' AS aa) SELECT @doc.query('/aa:people/aa:person')
عبارات XPath و FLOWR
XQuery از دو نوع عبارت XPath و FLOWR میتواند استفاده کند. XQuery همیشه از XPath برای انتخاب دادهها و نودها استفاده میکند. در اینجا هر نوع XPath سازگار با استاندارد 2 آن، یک XQuery نیز خواهد بود. برای انجام اعمالی بجز انتخاب دادهها، باید از عبارات FLOWR استفاده کرد؛ برای مثال برای ایجاد حلقه، مرتب سازی و یا ایجاد نودهای جدید.
در مثال زیر که data آن در قسمت قبل تعریف شد، دو کوئری نوشته شده یکی هستند:
SELECT @data.query(' (: FLOWE :) for $p in /people/person where $p/age > 30 return $p ') SELECT @data.query(' (: XPath :) /people/person[age>30] ')
XPath بسیار شبیه به مسیر دهیهای یونیکسی است. بسیار فشرده بوده و همچنین مناسب است برای کار با ساختارهای تو در تو و سلسله مراتبی. مثال زیر را درنظر بگیرید:
/books/book[1]/title/chapter
در XPath توسط قابلیتی به نام محور میتوان به المانهای قبلی یا بعدی دسترسی پیدا کرد. این محورهای پشتیبانی شده در SQL Server عبارتند از self (خود نود)، child (فرزند نود)، parent (والد نود)، decedent (فرزند فرزند فرزند ...)و attribute (دسترسی به ویژگیها). محورهای استانداردی مانند preceding-sibling و following-sibling در SQL Server با عملگرهایی مانند >> و << پشتیبانی میشوند.
مثالهایی از نحوهی استفاده از محورهای XPath
اینبار قصد داریم یک سند XML نسبتا پیچیده را بررسی کرده و اجزای مختلف آنرا به کمک XPath بدست بیاوریم.
DECLARE @doc XML SET @doc=' <Team name="Project 1" xmlns:a="urn:annotations"> <Employee id="544" years="6.5"> <Name>User 1</Name> <Title>Architect</Title> <Expertise>Games</Expertise> <Expertise>Puzzles</Expertise> <Employee id="101" years="7.1" a:assigned-to="C1"> <Name>User 2</Name> <Title>Dev lead</Title> <Expertise>Video Games</Expertise> <Employee id="50" years="2.3" a:assigned-to="C2"> <Name>User 3</Name> <Title>Developer</Title> <Expertise>Hardware</Expertise> <Expertise>Entertainment</Expertise> </Employee> </Employee> </Employee> </Team> '
در XPath، محور پیش فرض، child است (اگر مانند کوئری زیر مورد خاصی ذکر نشود):
SELECT @doc.query('/Team/Employee/Name')
SELECT @doc.query('/Team/Employee/child::Name')
<Name>User 1</Name>
SELECT @doc.query('//Employee/Name')
<Name>User 1</Name> <Name>User 2</Name> <Name>User 3</Name>
برای کار با ویژگیها و attributes از [] به همراه علامت @ استفاده میشود:
SELECT @doc.query(' declare namespace a = "urn:annotations"; //Employee[@a:assigned-to]/Name ')
<Name>User 2</Name> <Name>User 3</Name>
SELECT @doc.query(' declare namespace a = "urn:annotations"; //Employee[attribute::a:assigned-to]/Name ')
SELECT @doc.query(' declare namespace a = "urn:annotations"; //Employee[not(@a:assigned-to)]/Name ')
<Name>User 1</Name>
SELECT @doc.query('count(//Employee[Name="User 1"]/Employee)')
در XPath برای یافتن والد از .. استفاده میشود:
SELECT @doc.query('//Employee[../Name="User 1"]')
استفاده از .. در SQL Server به دلایل کارآیی پایین توصیه نمیشود. بهتر است از همان روش قبلی کوئری تعداد کارمندانی که به user 1 مستقیما گزارش میدهند، استفاده شود.
عبارات FLOWR
FLOWR هستهی XQuery را تشکیل داده و قابلیت توسعه XPath را دارد. FLOWR مخفف for، let، order by، where و retrun است. از for برای تشکیل حلقه، از let برای انتساب، از where و order by برای فیلتر و مرتب سازی اطلاعات و از return برای بازگشت نتایج کمک گرفته میشود. FLOWR بسیار شبیه به ساختار SQL عمل میکند.
معادل عبارت SQL
Select p.name, p.job from people as p where p.age > 30 order by p.age
for $p in /people/person where $p.age > 30 order by $p.age[1] return ($p/name, $p/job)
تنها تفاوت مهم، در اینجا است که در عبارات SQL، خروجی کار توسط select، در ابتدای کوئری ذکر میشود، اما در عبارات FLOWR در انتهای آنها.
از let برای انتساب مجموعهای از نودها استفاده میشود:
let $p := /people/person return $p
یک نکته
اگر به order by دقت کنید، به اولین سن اشاره میکند. Order by در اینجا با تک مقدارها کار میکند و امکان کار با مجموعهای از نودها را ندارد. به همین جهت باید طوری آنرا تنظیم کرد که هربار فقط به یک مقدار اشاره کند.
هر زمانیکه به خطای requires a singleton برخوردید، یعنی دستورات مورد استفاده با یک سری از نودها کار نکرده و نیاز است دقیقا مشخص کنید، کدام مقدار مدنظر است.
مثالهایی از عبارات FLOWR
دو کوئری ذیل یک خروجی 1 2 3 را تولید میکنند
DECLARE @x XML = ''; SELECT @x.query(' for $i in (1,2,3) return $i '); SELECT @x.query(' let $i := (1,2,3) return $i ');
در ادامه اگر سعی کنیم به این کوئریها یک order by را اضافه کنیم، کوئری اول با موفقیت اجرا شده،
DECLARE @x XML = ''; SELECT @x.query(' for $i in (1,2,3) order by $i descending return $i '); SELECT @x.query(' let $i := (1,2,3) order by $i descending return $i ');
XQuery [query()]: 'order by' requires a singleton (or empty sequence), found operand of type 'xs:integer +'
ساخت المانهای جدید XML توسط عبارات FLOWR
ابتدا همان سند XML قسمت قبل را درنظر بگیرید:
DECLARE @doc XML =' <people> <person> <name> <givenName>name1</givenName> <familyName>lname1</familyName> </name> <age>33</age> <height>short</height> </person> <person> <name> <givenName>name2</givenName> <familyName>lname2</familyName> </name> <age>40</age> <height>short</height> </person> <person> <name> <givenName>name3</givenName> <familyName>lname3</familyName> </name> <age>30</age> <height>medium</height> </person> </people> '
SELECT @doc.query(' for $p in /people/person return <person> {$p/name[1]/givenName[1]/text()} </person> ');
<person>name1</person> <person>name2</person> <person>name3</person>
سؤال: اگر به این خروجی بخواهیم یک root element اضافه کنیم، چه باید کرد؟ اگر المان root دلخواهی را در return قرار دهیم، به ازای هر آیتم یافت شده، یکبار تکرار میشود که مدنظر ما نیست.
SELECT @doc.query(' <root> { for $p in /people/person return <person> {$p/name[1]/givenName[1]/text()} </person> } </root> ');
<root> <person>name1</person> <person>name2</person> <person>name3</person> </root>
مفهوم quantification در FLOWR
همان سند Team name=Project 1 ابتدای بحث جاری را درنظر بگیرید.
SELECT @doc.query('some $emp in //Employee satisfies $emp/@years >5') -- true SELECT @doc.query('every $emp in //Employee satisfies $emp/@years >5') -- false
برای شروع ابتدا یک اینترفیس تعریف میکنیم:
public interface IFilesService { DirectoryInfo GetDirectoryInfo(string directoryPath); void DeleteFile(string fileName); void WritePersonInFile(string fileName,string name, string lastName, byte age); }
کلاس اصلی:
class FilesServices:IFilesService { public DirectoryInfo GetDirectoryInfo(string directoryPath) { return new DirectoryInfo(directoryPath); } public void DeleteFile(string fileName) { File.Delete(fileName); Console.WriteLine("the file has been deleted"); } public void WritePersonInFile(string fileName, string name, string lastName, byte age) { var text = $"my name is {name} {lastName} with {age} years old from dotnettips.info"; File.WriteAllText(fileName,text); } }
class FilesServicesProxy:IFilesService { private readonly IFilesService _filesService; public FilesServicesProxy() { _filesService=new FilesServices(); } public DirectoryInfo GetDirectoryInfo(string directoryPath) { var existing = Directory.Exists(directoryPath); if (!existing) Directory.CreateDirectory(directoryPath); return _filesService.GetDirectoryInfo(directoryPath); } public void DeleteFile(string fileName) { if(!File.Exists(fileName)) Console.WriteLine("Please enter a valid path"); else _filesService.DeleteFile(fileName); } public void WritePersonInFile(string fileName, string name, string lastName, byte age) { if (!Directory.Exists(fileName.Remove(fileName.LastIndexOf("\\")))) { Console.WriteLine("File Path is not valid"); return; } if (name.Trim().Length == 0) { Console.WriteLine("first name must enter"); return; } if (lastName.Trim().Length == 0) { Console.WriteLine("last name must enter"); return; } if (age<18) { Console.WriteLine("your age is illegal"); return; } if (name.Trim().Length < 3) { Console.WriteLine("first name must be more than 2 letters"); return; } if (lastName.Trim().Length <5) { Console.WriteLine("last name must be more than 4 letters"); return; } _filesService.WritePersonInFile(fileName,name,lastName,age); Console.WriteLine("the file has been written"); } }
در نهایت در بدنه اصلی با تست چندین حالت مختلف، همه متدها را داریم:
static void Main(string[] args) { IFilesService filesService=new FilesServicesProxy(); filesService.WritePersonInFile("c:\\myfakepath\\a.txt","ali","yeganeh",26); var directory = filesService.GetDirectoryInfo("d:\\myrightpath\\"); var fileName = Path.Combine(directory.FullName, "dotnettips.txt"); filesService.WritePersonInFile(fileName, "al", "yeganeh", 26); filesService.WritePersonInFile(fileName, "ali", "yeganeh", 12); filesService.WritePersonInFile(fileName, "ali", "yeganeh", 26); filesService.DeleteFile("c:\\myfakefile.txt"); filesService.DeleteFile(fileName); }
File Path is not valid first name must be more than 2 letters your age is illegal the file has been written Please enter a valid path the file has been deleted
Install-Package iTextSharp
شروع کار با iTextSharp
معمولا برای کار با iText یک سری روال تکراری از قبیل انتخاب نام فایل نهایی، تعریف فونت، سایز کاغذ، حاشیه بندی و ... را باید طی کنید که کدهای آن را در ذیل مشاهده میکنید:
var fileStream = new FileStream("card.pdf", FileMode.Create, FileAccess.Write, FileShare.None); var docFont = GetFont(); var pageSize = PageSize.A6.Rotate(); // سایز کارت را اینجا باید مشخص کرد var doc = new Document(pageSize); doc.SetMargins(18f, 18f, 15f, 2f); var pdfWriter = PdfWriter.GetInstance(doc, fileStream); doc.Open();
برای درج عکس به صورت شفاف در پس زمینه کارت باید از کد زیر استفاده کرد:
// درج لوگوی مسابقات به صورت شفاف در پس زمینه var canvas = pdfWriter.DirectContentUnder; var logoImg = Image.GetInstance(competitionImagePath); logoImg.SetAbsolutePosition(0, 0); logoImg.ScaleAbsolute(pageSize); var graphicsState = new PdfGState { FillOpacity = 0.2F }; canvas.SetGState(graphicsState); canvas.AddImage(logoImg);
چیدمان و طرح بندی بندی عناصر در iTextSharp
برای طراحی کارت یا کلا کار طراحی، باید با نحوهی قرار دادن و طرح بندی عناصر مثل تصاویر و نوشتهها و ابزارهای مورد نیاز برای این کار، آشنا شوید. خوشبختانه در iText برای این کار ابزارهای خوبی وجود دارد.
حتما با تگ Table در HTML آشنایی دارید. در سالهای دور، حتی کل صفحهی وب را به وسیلهی Table ساختار دهی میکردند. در iTextSharp نیز کلاسی به نام PdfPTable در دسترس است که میتوان از آن به عنوان قالبی برای قرار دادن عناصر، در صفحه استفاده کرد. این Table همانند هر جدولی دارای یک سری سطر و ستون است که میتوانیم عناصر مورد نظرمان مثل تصویر و نوشته و... را در آن قرار دهیم.
// جدولی که برای چیدمان عناصر ارم دانشگاه و عنوان و عکس شخص استفاده میشود var topTable = new PdfPTable(3) { WidthPercentage = 100, RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, ExtendLastRow = false, }; var universityLogoImage = Image.GetInstance(universityLogoPath); universityLogoImage.ScaleAbsolute(70, 100); topTable.AddCell(new PdfPCell(universityLogoImage) { HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0 }); topTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase("کارت مسابقات دانشگاه آزاد اسلامی", docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_CENTER, Border = 0, }); var userImage = Image.GetInstance(userModel.ImagePath); userImage.Border = Rectangle.TOP_BORDER | Rectangle.RIGHT_BORDER | Rectangle.BOTTOM_BORDER | Rectangle.LEFT_BORDER; userImage.BorderWidth = 1f; userImage.BorderColor = new BaseColor(204, 204, 204); // gray color userImage.ScaleAbsolute(70, 100); topTable.AddCell(new PdfPCell(userImage) { HorizontalAlignment = 2, Border = 0 }); int[] topTableColumnsWidth = { 10, 25, 10 }; topTable.SetWidths(topTableColumnsWidth); doc.Add(topTable);
public class UserModel { public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } public string StudentNumber { get; set; } public string NationalCode { get; set; } public string UniversityName { get; set; } public string ImagePath { get; set; } }
using System; using System.IO; using iTextSharp.text; using iTextSharp.text.pdf; using Font = iTextSharp.text.Font; using Image = iTextSharp.text.Image; using Rectangle = iTextSharp.text.Rectangle; namespace ITextSharpCardSample { public class CardReport { public static void Generate(UserModel userModel, string competitionImagePath, string universityLogoPath) { var fileStream = new FileStream("card.pdf", FileMode.Create, FileAccess.Write, FileShare.None); var docFont = GetFont(); var pageSize = PageSize.A6.Rotate(); // سایز کارت را اینجا باید مشخص کرد var doc = new Document(pageSize); doc.SetMargins(18f, 18f, 15f, 2f); var pdfWriter = PdfWriter.GetInstance(doc, fileStream); doc.Open(); // درج لوگوی مسابقات به صورت شفاف در پس زمینه var canvas = pdfWriter.DirectContentUnder; var logoImg = Image.GetInstance(competitionImagePath); logoImg.SetAbsolutePosition(0, 0); logoImg.ScaleAbsolute(pageSize); var graphicsState = new PdfGState { FillOpacity = 0.2F }; canvas.SetGState(graphicsState); canvas.AddImage(logoImg); // جدولی که برای چیدمان عناصر ارم دانشگاه و عنوان و عکس شخص استفاده میشود var topTable = new PdfPTable(3) { WidthPercentage = 100, RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, ExtendLastRow = false, }; var universityLogoImage = Image.GetInstance(universityLogoPath); universityLogoImage.ScaleAbsolute(70, 100); topTable.AddCell(new PdfPCell(universityLogoImage) { HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0 }); topTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase("کارت مسابقات دانشگاه آزاد اسلامی", docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_CENTER, Border = 0, }); var userImage = Image.GetInstance(userModel.ImagePath); userImage.Border = Rectangle.TOP_BORDER | Rectangle.RIGHT_BORDER | Rectangle.BOTTOM_BORDER | Rectangle.LEFT_BORDER; userImage.BorderWidth = 1f; userImage.BorderColor = new BaseColor(204, 204, 204); // gray color userImage.ScaleAbsolute(70, 100); topTable.AddCell(new PdfPCell(userImage) { HorizontalAlignment = 2, Border = 0 }); int[] topTableColumnsWidth = { 10, 25, 10 }; topTable.SetWidths(topTableColumnsWidth); doc.Add(topTable); // جدول مشخصات شرکت کننده مثل نام و نام خانوادگی var infoTable = new PdfPTable(4) { WidthPercentage = 100, RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, ExtendLastRow = false, SpacingBefore = 15, }; infoTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase("نام:", docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0, PaddingBottom = 15 }); infoTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase(userModel.FirstName, docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0 }); infoTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase("نام خانوادگی:", docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0 }); infoTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase(userModel.LastName, docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0 }); infoTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase("شماره\nدانشجویی:", docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0, PaddingBottom = 15 }); infoTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase(userModel.StudentNumber, docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0 }); infoTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase("کد ملی:", docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0 }); infoTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase(userModel.NationalCode, docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0 }); infoTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase("واحد دانشگاهی:", docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0 }); infoTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase(userModel.UniversityName, docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0 }); // دو سلول بعدی صرفا جهت تکمیل شدن یک ردیف است تا عملکرد صحیح خود را داشته باشد infoTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase("", docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0 }); infoTable.AddCell(new PdfPCell(new Phrase("", docFont)) { RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL, HorizontalAlignment = Element.ALIGN_LEFT, Border = 0 }); int[] infoTableColumnsWidth = { 20, 15, 20, 15 }; infoTable.SetWidths(infoTableColumnsWidth); doc.Add(infoTable); doc.Close(); } private static Font GetFont() { const string fontName = "Iranian Sans"; if (FontFactory.IsRegistered(fontName)) return FontFactory.GetFont(fontName, BaseFont.IDENTITY_H, BaseFont.EMBEDDED); var fontPath = "Fonts/irsans.ttf"; // مسیر فونت FontFactory.Register(fontPath); return FontFactory.GetFont(fontName, BaseFont.IDENTITY_H, BaseFont.EMBEDDED); } } }
class Program { static void Main(string[] args) { var userModel = new UserModel { FirstName = "علی", LastName = "احمدی", NationalCode = "1234567890", StudentNumber = "23242342", UniversityName = "آزاد", ImagePath = "Images/avatar.jpg" }; CardReport.Generate(userModel, "Images/competition_logo.jpg", "Images/university_logo.png"); System.Diagnostics.Process.Start("card.pdf"); } }
امنیت در LINQ to SQL
جواب کوتاه: بسیار زیاد!
توضیحات:
string query = @"SELECT * FROM USER_PROFILE
WHERE LOGIN_ID = '"+loginId+@"' AND PASSWORD = '"+password+@"'";
protected void btnSearch_Click(object sender, EventArgs e)
{
String cmd = @"SELECT [CustomerID], [CompanyName], [ContactName]
FROM [Customers] WHERE CompanyName ='" + txtCompanyName.Text
+ @"'";
SqlDataSource1.SelectCommand = cmd;
GridView1.Visible = true;
}
راه حلی که برای مقابله با آن در دات نت ارائه شده نوشتن کوئریهای پارامتری است و در این حالت کار encoding اطلاعات ورودی به صورت خودکار توسط فریم ورک مورد استفاده انجام خواهد شد؛ همچنین برای مثال اس کیوال سرور، execution plan این نوع کوئریهای پارامتری را همانند رویههای ذخیره شده، کش کرده و در دفعات آتی فراخوانی آنها به شدت سریعتر عمل خواهد کرد. برای مثال:
SqlCommand cmd = new SqlCommand("SELECT UserID FROM Users WHERE UserName=@UserName AND Password=@Password");
cmd.Parameters.Add(new SqlParameter("@UserName", System.Data.SqlDbType.NVarChar, 255, UserName));
cmd.Parameters.Add(new SqlParameter("@Password", System.Data.SqlDbType.NVarChar, 255, Password));
dr = cmd.ExecuteReader();
if (dr.Read()) userId = dr.GetInt32(dr.GetOrdinal("UserID"));
اما در مورد LINQ to SQL چطور؟
این سیستم به صورت پیش فرض طوری طراحی شده است که تمام کوئریهای SQL نهایی حاصل از کوئریهای LINQ نوشته شده توسط آن، پارامتری هستند. به عبارت دیگر این سیستم به صورت پیش فرض برای افرادی که دارای حداقل اطلاعات امنیتی هستند به شدت امنیت بالایی را به همراه خواهد آورد.
برای مثال کوئری LINQ زیر را در نظر بگیرید:
var products = from p in db.products
where p.description.StartsWith(_txtSearch.Text)
select new
{
p.description,
p.price,
p.stock
};
exec sp_executesql N'SELECT [t0].[description], [t0].[price], [t0].[stock]
FROM [dbo].[products] AS [t0]
WHERE [t0].[description] LIKE @p0',N'@p0 varchar(5)',@p0='sony%'
db.Log = Console.Out;
همانطور که ملاحظه میکنید، کوئری نهایی تولید شده پارامتری است و در صورت ورود اطلاعات خطرناک در پارامتر p0 ، هیچ اتفاق خاصی نخواهد افتاد و صرفا رکوردی بازگشت داده نمیشود.
و یا همان مثال کلاسیک اعتبار سنجی کاربر را در نظر بگیرید:
public bool Validate(string loginId, string password)
{
DataClassesDataContext db = new DataClassesDataContext();
var validUsers = from user in db.USER_PROFILEs
where user.LOGIN_ID == loginId
&& user.PASSWORD == password
select user;
if (validUsers.Count() > 0) return true;
else return false;
}
SELECT [t0].[LOGIN_ID], [t0].[PASSWORD]
FROM [dbo].[USER_PROFILE] AS [t0]
WHERE ([t0].[LOGIN_ID] = @p0) AND ([t0].[PASSWORD] = @p1)
تذکر مهم هنگام استفاده از سیستم LINQ to SQL :
اگر با استفاده از LINQ to SQL مجددا به روش قدیمی اجرای مستقیم کوئریهای SQL خود همانند مثال زیر روی بیاورید (این امکان نیز وجود دارد)، نتیجه این نوع کوئریهای حاصل از جمع زدن رشتهها، پارامتری "نبوده" و مستعد به تزریق اس کیوال هستند:
string sql = "select * from Trade where DealMember='" + this.txtParams.Text + "'";
var trades = driveHax.ExecuteQuery<Trade>(sql);
اما روش صحیحی نیز در مورد بکارگیری متد ExecuteQuery وجود دارد. استفاده از این متد به شکل زیر مشکل را حل خواهد کرد:
IEnumerable<Customer> results = db.ExecuteQuery<Customer>(
"SELECT contactname FROM customers WHERE city = {0}", "Tehran");
که اینجا دکمهها از سمت راست به چپ، عملیات افزودن، عدم انتخاب، ویرایش و حذف را انجام میدهند. کدهای HTML این پنل را در ادامه مشاهده میکنید:
<div id="CrudPanel" class="row treeview-panel" > <div class="col-lg-7 pull-right"> <input type="text" id="txtLocationTitle" class="form-control" /> </div> <div class="col-lg-5 pull-left" style="text-align: left;"> <button data-toggle="tooltip" data-placement="left" title="افزودن" id="btnAddLocation" class="btn btn-sm btn-success"> <i class="fa fa-plus"></i> </button> <button data-toggle="tooltip" data-placement="left" title="عدم انتخاب" id="btnUnSelect" class="btn btn-sm btn-info"> <i class="fa fa-square-o"></i> </button> <button data-toggle="tooltip" data-placement="left" title="ویرایش" id="btnEditLocation" class="btn btn-sm btn-warning"> <i class="fa fa-pencil"></i> </button> <button data-toggle="tooltip" data-placement="left" title="حذف" id="btnDeleteLocation" class="btn btn-sm btn-danger"> <i class="fa fa-times"></i> </button> </div> </div>
و قطعه کد ذیل مربوط به پنل ویرایش است که در ابتدای کار کلاس hide به آن انتساب داده شده و پنهان میشود:
<div id="EditPanel" class="row edit hide treeview-panel"> <div class="col-lg-7 pull-right"> <input type="text" id="txtLocationEditTitle" class="form-control" /> </div> <div class="col-lg-5 pull-left" style="text-align: left"> <input type="button" value="ویرایش" id="btnEditPanelLocation" data-code="" data-parentId="" class="btn btn-sm btn-success" /> <input type="button" value="انصراف" id="btnCancle" class="btn btn-sm btn-info" /> </div> </div>
در آخر این تکه کد نیز مربوط به KendoUI TreeView است:
<div class="col-lg-6 k-rtl treeview-style"> @(Html.Kendo() .TreeView() .Name("treeview") .DataTextField("Title") .DragAndDrop(false) .DataSource(dataSource => dataSource .Model(model => model.Id("Id")) .Read(read => read.Action(MVC.Admin.Location.ActionNames.GetAllAssetGroupTree, MVC.Admin.Location.Name))) ) </div>
یک نکته
- کلاس k-rtl مربوط به خود treeview میباشد و با این کلاس، درخت ما راست به چپ میشود.
در ادامه cssهای مربوط به کلاسهای treeview-style ،hide و treeview-panel بررسی خواهند شد:
.treeview-style { min-height: 86px; max-height: 300px; overflow: scroll; overflow-x: hidden; position: relative; } .treeview-panel { background-color: #eee; padding: 25px 0 25px 0; } .hide { display: none; }
تا اینجای مقاله، کدهای Html و Css موجود را بررسی کردیم. حالا سراغ قسمت اصلی خواهیم رفت. یعنی عملیات CRUD.
لازم به ذکر است در ابتدای قسمت script باید این چند خط کد نوشته شود:
var treeview = null; $(window).load(function () { treeview = $("#treeview").data("kendoTreeView"); });
در اینجا بعد از بارگذاری کامل صفحه، درخت مورد نظر ما ساخته خواهد شد و میتوان به متغیر treeview در تمام قسمت script دسترسی داشت.
پیاده سازی عملیات افزودن:
$(document).on('click', '#btnAddLocation', function () { var title = $('#txtLocationTitle').val(); var selectedNodeId = null; var selectedNode = treeview.select(); if (selectedNode.length == 0) { selectedNode = null; } else { selectedNodeId = treeview.dataItem(selectedNode).id;// گرفتن آی دی گره انتخاب شده } $.ajax({ url: '@Url.Action(MVC.Admin.Location.CreateByAjax())', type: 'POST', data: { Title: title, ParentId: selectedNodeId }, success: function (data) { debugger; showMessage(data.message, data.notificationType); if (data.result) treeview.dataSource.read(); }, error: function () { showMessage('لطفا مجددا تلاش نمایید', 'warning'); } }); });
توضیحات: مقدار گره جدید را خوانده و در متغیر title قرار میدهیم. گره انتخاب شده را توسط این خط
var selectedNode = treeview.select();
می گیریم و سپس در ادامه بررسی خواهیم کرد تا اگر گرهای انتخاب نشده باشد، به کاربر پیغامی را نشان دهد؛ در غیر این صورت توسط ajax، مقادیر مورد نظر، به اکشن ما در LocationController ارسال میشوند:
[HttpPost] public virtual ActionResult CreateByAjax(AddLocationViewModel locationViewModel) { if (ModelState.IsNotValid()) return JsonResult(false, "عنوان نباید خالی و یا کمتر از دو کاراکتر باشد.", NotificationType.Error); var result = _locationService.Add(locationViewModel);//سرویس مورد نظر برای اضافه کردن به دیتابیس switch (result) { case AddStatus.AddSuccessful: _uow.SaveChanges(); return JsonResult(true, Messages.SaveSuccessfull, NotificationType.Success); case AddStatus.Faild: return JsonResult(false, Messages.SaveFailed, NotificationType.Error); case AddStatus.Exists: return JsonResult(false, Messages.DataExists, NotificationType.Warning); default: return JsonResult(false, Messages.SaveFailed, NotificationType.Error); } }
public virtual JsonResult JsonResult(bool result, string message, string notificationType) { return Json(new { result = result, message = message, notificationType = notificationType }, JsonRequestBehavior.AllowGet); }
اکشن JsonResult که مقادیر نتیجه، پیغام و نوع اطلاع رسانی را میگیرد و یک آبجکت از نوع json را به تابع success ایجکس، ارسال میکند.
public class AddLocationViewModel { [DisplayName("عنوان")] [Required(ErrorMessage ="لطفا عنوان گروه را وارد نمایید"),MinLength(2,ErrorMessage ="طول عنوان خیلی کوتاه میباشد ")] public string Title { get; set; } [DisplayName("گروه پدر")] public Guid? ParentId { get; set; } }
این کلاس viewModel ما میباشد.
public enum AddStatus { AddSuccessful, Faild, Exists }
و این مورد هم کلاس AddStatus از نوع enum.
public class Messages { #region Fields public const string SaveSuccessfull = "اطلاعات با موفقیت ذخیره شد"; public const string SaveFailed = "خطا در ثبت اطلاعات"; public const string DeleteMessage = "کابر گرامی ، آیا از حذف کردن این رکورد مطمئن هستید ؟"; public const string DeleteSuccessfull = "اطلاعات با موفقیت حذف شد"; public const string DeleteFailed = "خطا در حذف اطلاعات ، لطفا مجددا تلاش نمایید"; public const string DeleteHasInclude = "کاربر گرامی ، رکورد مورد نظر هم اکنون در بانک اطلاعاتی سیستم در حال استفاده توسط منابع دیگر میباشد"; public const string NotFoundData = "اطلاعات یافت نشد"; public const string NoAttachmentSelect = "تصویری انتخاب نشده است"; public const string DataExists = "اطلاعات وارد شده در بانک اطلاعاتی موجود میباشد"; public const string DeletedRowHasIncluded = "کاربر گرامی ، رکوردی که قصد حذف آن را دارید هم اکنون در بانک اطلاعاتی سیستم ، توسط سایر بخشها در حال استفاده میباشد"; #endregion }
و این موارد هم مقادیر ثابت فیلدهای مورد استفادهی ما در کلاس Message.
پیاده سازی عملیات حذف
به طور اختصار، عملیات حذف را توضیح میدهم تا به قسمت اصلی مقاله یعنی ویرایش بپردازیم:
$(document).on('click', '#btnDeleteLocation', function () { var selectedNode = treeview.select(); var currentNode = treeview.dataItem(selectedNode); if (selectedNode.length == 0) { showMessage('گزینه ای انتخاب نشده است. لطفا یک گزینه انتخاب نمایید', 'warning'); } else { var selectedNodeId = treeview.dataItem(selectedNode).id; if (currentNode.hasChildren) { var title = 'کاربر گرامی ، با حذف شدن این گره، تمام زیر شاخههای آن حذف میشود. آیا مطمئن هستید ؟ '; DeleteConfirm(selectedNodeId, '@Url.Action(MVC.Admin.Location.DeleteByAjax())', title); } else { $.ajax({ url: '@Url.Action(MVC.Admin.Location.DeleteByAjax())', type: 'POST', data: { id: selectedNodeId }, success: function (data) { debugger; showMessage(data.message, data.notificationType); if (data.result) treeview.remove(selectedNode); }, error: function () { showMessage('لطفا مجددا تلاش نمایید', 'warning'); } }); } } });
این مورد نیز همانند عملیات افزودن عمل میکند. یعنی ابتدا چک میکند که آیا گرهای انتخاب شده است یا خیر؟ و اگر گره انتخابی ما دارای فرزند باشد، به کاربر پیغامی را نشان میدهد و میگوید «گره مورد نظر، دارای فرزند است. آیا مایل به حذف تمام فرزندان آن هستید؟» مانند تصویر زیر:
در نهایت چه گره انتخابی دارای فرزند باشد و چه نباشد، به یک مسیر مشترک ارسال میشوند:
public virtual ActionResult DeleteByAjax(Guid id) { var result = _locationService.Delete(id); switch (result) { case DeleteStatus.Successfull: _uow.SaveChanges(); return DeleteJsonResult(true, Messages.DeleteSuccessfull, NotificationType.Success); case DeleteStatus.NotFound: return DeleteJsonResult(false, Messages.NotFoundData, NotificationType.Error); case DeleteStatus.Failed: return DeleteJsonResult(false, Messages.DeleteFailed, NotificationType.Error); case DeleteStatus.ThisRowHasIncluded: return DeleteJsonResult(false, Messages.DeletedRowHasIncluded, NotificationType.Warning); default: return DeleteJsonResult(false, Messages.DeleteFailed, NotificationType.Error); } }
در سرویس مورد نظر ما یعنی Delete، اگه گرهای دارای فرزند باشد، تمام فرزندان آن را حذف میکند. حتی فرزندان فرزندان آن را:
public DeleteStatus Delete(Guid id) { var model = GetAsModel(id); if (model == null) return DeleteStatus.NotFound; if (!CanDelete(model)) return DeleteStatus.ThisRowHasIncluded; _uow.MarkAsSoftDelete(model, _userManager.GetCurrentUserId()); if (model.Children.Any()) DeleteChildren(model); return DeleteStatus.Successfull; }
private void DeleteChildren(Location model) { foreach (var item in model.Children) { _uow.MarkAsSoftDelete(item, _userManager.GetCurrentUserId()); if (item.Children.Any()) DeleteChildren(item); } }
public class Location:BaseEntity,ISoftDelete { public string Title { get; set; } public Location Parent { get; set; } public Guid? ParentId { get; set; } public bool IsDeleted { get; set; } public virtual ICollection<Location> Children { get; set; } }
و این هم مدل Location که سمت سرور از مدل استفاده میکنیم.
پیاده سازی عملیات ویرایش
حالا به قسمت اصلی مقاله رسیدیم. در اینجا قرار است گرهای را انتخاب نماییم و با زدن دکمه ویرایش و باز شدن پنل آن، آن را ویرایش کنیم. با زدن دکمه ویرایش، کدهای زیر اجرا میشوند:
// Open Edit Panel $(document).on('click', '#btnEditLocation', function () { debugger; var selectedNode = treeview.select(); var currentNode = treeview.dataItem(selectedNode);// با استفاده از این خط، گره انتخاب شده جاری را میگیریم. if (selectedNode.length == 0) { //این شرط به ما میگوید اگر گره ای انتخاب نشده بود پیغامی به کاربر نمایش بده showMessage('گزینه ای انتخاب نشده است. لطفا یک گزینه انتخاب نمایید', 'warning'); } else { var selectedNodeCode = treeview.dataItem(selectedNode).Code; var selectedNodeTitle = treeview.dataItem(selectedNode).Title; var selectedNodeParentId = treeview.dataItem(selectedNode).ParentId; // آی دی یا کد، عنوان و آی دی پدر گره انتخاب شده را با استفاده از این سه خط در اختیار میگیریم $('#CrudPanel').toggleClass('hide'); //المنت کرادپنل که در حال حاضر کاربر آن را میبیند، با این خط کد، پنهان میشود $('#EditPanel').toggleClass('hide'); //المنت ادیت پنل که در حال حاضر از دید کاربر پنهان است، قابل نمایش میشود $("#txtLocationEditTitle").val(selectedNodeTitle); //عنوان گره ای که میخواهیم آن را ویرایش کنیم در تکست باکس مورد نظر قرار میگیرد $("#txtLocationEditTitle").focusTextToEnd(); // با استفاده از این پلاگین، کرسر ماوس در انتهای مقدار دیفالت تکست باکس قرار میگیرد $("#btnEditPanelLocation").attr('data-code', selectedNodeCode); $("#btnEditPanelLocation").attr('data-parentId', selectedNodeParentId == null ? '' : selectedNodeParentId); //مقادیر پرنت آی دی و کد را در دیتا اتریبیوتهای موجود در المنت خودمان قرار میدهیم // Disable clicking in treeview $("#treeview").children().bind('click', function () { return false; }); } }); (function ($) { $.fn.focusTextToEnd = function () { this.focus(); var $thisVal = this.val(); this.val('').val($thisVal); return this; } }(jQuery));
کد زیر باعث میشود تا زمانیکه پنل ویرایش باز است، کاربر نتواند هیچ کلیکی را در عناصر داخل درخت ما، داشته باشد.
$("#treeview").children().bind('click', function () { return false; });
و در نهایت با زدن دکمه ویرایش، پنل ویرایش ما به صورت زیر باز میشود:
همانطور که در تصویر بالا مشاهده میکنید، با انتخاب ساختمان مرکزی و زدن دکمه ویرایش، پنل CRUD ما پنهان و پنل ویرایش ظاهر میگردد. همچنین عنوان گره انتخابی به عنوان پیش فرض تکست باکس ما تنظیم میشود و کاربر نمیتواند گره دیگری را انتخاب کند؛ به شرط آنکه این پنل ویرایش بسته شود.
با تغییر عنوان تکست باکس و زدن دکمهی ویرایش، رویداد زیر رخ میدهد:
// Edit tree node $(document).on('click', '#btnEditPanelLocation', function () { debugger; var code = $("#btnEditPanelLocation").attr('data-code'); var parentId = $("#btnEditPanelLocation").attr('data-parentId'); var title = $("#txtLocationEditTitle").val().trim(); $.ajax({ url: '@Url.Action(MVC.Admin.Location.EditByAjax())', type: 'POST', data: { Code: code, Title: title, ParentId: parentId.length === 0 ? null : parentId }, success: function (data) { debugger; showMessage(data.message, data.notificationType); if (data.result) { treeview.dataSource.read(); CloseEditPanel(); } }, error: function () { showMessage('لطفا مجددا تلاش نمایید', 'warning'); } }); });
[HttpPost] public virtual ActionResult EditByAjax(EditLocationViewModel editLocationViewModel) { if (ModelState.IsNotValid()) return JsonResult(false,"عنوان نباید خالی و یا کمتر از دو کاراکتر باشد.", NotificationType.Error); var result = _locationService.Edit(editLocationViewModel); switch (result) { case EditStatus.Successful: _uow.SaveChanges(); return JsonResult(true, Messages.SaveSuccessfull, NotificationType.Success); case EditStatus.NotFound: return JsonResult(false, Messages.NotFoundData, NotificationType.Error); case EditStatus.Faild: return JsonResult(false, Messages.SaveFailed, NotificationType.Error); case EditStatus.Exists: return JsonResult(false, Messages.DataExists, NotificationType.Warning); default: return JsonResult(false, Messages.SaveFailed, NotificationType.Error); } }
تابع CloseEditPanel بعد از اتمام ویرایش هر گره و یا با زدن دکمه انصراف در شکل بالا، فراخوانی میشود که کد آن به شکل زیر است:
function CloseEditPanel() { $('#CrudPanel').toggleClass('hide'); //پنل کراد ما که در حال حاضر از دید کاربر پنهان است با این خط ظاهر میگردد $('#EditPanel').toggleClass('hide'); //پنل ویرایش ما که در حال حاضر کاربر آن را میبیند، پنهان میشود از دید کاربر $("#txtLocationEditTitle").val(''); //مقدار تکست باکس خالی میشود $("#btnEditPanelLocation").attr('data-code', ''); $("#btnEditPanelLocation").attr('data-parentId', ''); //دیتا اتریبیوتهای ما که مقادیر کد و آی دی والد در آن قرار گرفته نیز خالی میشود // Enable clicking in treeview $("#treeview").children().unbind('click').bind('click', function () { return true; }); //اگر یادتان باشد با یک خط کد به کاربر اجازه ندادیم که با باز شدن پنل ویرایش، گره دیگری را انتخاب نمایی. حالا این خط کد عکس کد قبلیست و به کاربر اجازه میدهد در المنت مورد نظر کلیک کند }
// Cancle edit Node tree $(document).on('click', '#btnCancle', function () { CloseEditPanel(); });
$(document).on('click', '#btnUnSelect', function () { //رویداد عدم انتخاب treeview.select(null); });
در قسمت قبلی بروز رسانی موجودیتهای منفصل با WCF را بررسی کردیم. در این قسمت خواهیم دید چگونه میتوان تغییرات موجودیتها را تشخیص داد و عملیات CRUD را روی یک Object Graph اجرا کرد.
تشخیص تغییرات با Web API
فرض کنید میخواهیم از سرویسهای Web API برای انجام عملیات CRUD استفاده کنیم، اما بدون آنکه برای هر موجودیت متدهایی مجزا تعریف کنیم. به بیان دیگر میخواهیم عملیات مذکور را روی یک Object Graph انجام دهیم. مدیریت دادهها هم با مدل Code-First پیاده سازی میشود. در مثال جاری یک اپلیکیشن کنسول خواهیم داشت که بعنوان یک کلاینت سرویس را فراخوانی میکند. هر پروژه نیز در Solution مجزایی قرار دارد، تا یک محیط n-Tier را شبیه سازی کنیم.
مدل زیر را در نظر بگیرید.
همانطور که میبینید مدل ما آژانسهای مسافرتی و رزرواسیون آنها را ارائه میکند. میخواهیم مدل و کد دسترسی دادهها را در یک سرویس Web API پیاده سازی کنیم تا هر کلاینتی که به HTTP دسترسی دارد بتواند عملیات CRUD را انجام دهد. برای ساختن سرویس مورد نظر مراحل زیر را دنبال کنید:
- در ویژوال استودیو پروژه جدیدی از نوع ASP.NET Web Application بسازید و قالب پروژه را Web API انتخاب کنید. نام پروژه را به Recipe3.Service تغییر دهید.
- کنترلر جدیدی بنام TravelAgentController به پروژه اضافه کنید.
- دو کلاس جدید با نامهای TravelAgent و Booking بسازید و کد آنها را مطابق لیست زیر تغییر دهید.
public class TravelAgent { public TravelAgent() { this.Bookings = new HashSet<Booking>(); } public int AgentId { get; set; } public string Name { get; set; } public virtual ICollection<Booking> Bookings { get; set; } } public class Booking { public int BookingId { get; set; } public int AgentId { get; set; } public string Customer { get; set; } public DateTime BookingDate { get; set; } public bool Paid { get; set; } public virtual TravelAgent TravelAgent { get; set; } }
- با استفاده از NuGet Package Manager کتابخانه Entity Framework 6 را به پروژه اضافه کنید.
- کلاس جدیدی بنام Recipe3Context بسازید و کد آن را مطابق لیست زیر تغییر دهید.
public class Recipe3Context : DbContext { public Recipe3Context() : base("Recipe3ConnectionString") { } public DbSet<TravelAgent> TravelAgents { get; set; } public DbSet<Booking> Bookings { get; set; } protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<TravelAgent>().HasKey(x => x.AgentId); modelBuilder.Entity<TravelAgent>().ToTable("TravelAgents"); modelBuilder.Entity<Booking>().ToTable("Bookings"); } }
- فایل Web.config پروژه را باز کنید و رشته اتصال زیر را به قسمت ConnectionStrings اضافه کنید.
<connectionStrings> <add name="Recipe3ConnectionString" connectionString="Data Source=.; Initial Catalog=EFRecipes; Integrated Security=True; MultipleActiveResultSets=True" providerName="System.Data.SqlClient" /> </connectionStrings>
- فایل Global.asax را باز کنید و کد زیر را به متد Application_Start اضافه نمایید. این کد بررسی Model Compatibility در EF را غیرفعال میکند. همچنین به JSON serializer میگوییم که self-referencing loop خاصیتهای پیمایشی را نادیده بگیرد. این حلقه بدلیل ارتباط bidirectional بین موجودیتها بوجود میآید.
protected void Application_Start() { // Disable Entity Framework Model Compatibilty Database.SetInitializer<Recipe1Context>(null); // The bidirectional navigation properties between related entities // create a self-referencing loop that breaks Web API's effort to // serialize the objects as JSON. By default, Json.NET is configured // to error when a reference loop is detected. To resolve problem, // simply configure JSON serializer to ignore self-referencing loops. GlobalConfiguration.Configuration.Formatters.JsonFormatter .SerializerSettings.ReferenceLoopHandling = Newtonsoft.Json.ReferenceLoopHandling.Ignore; ... }
- فایل RouteConfig.cs را باز کنید و قوانین مسیریابی را مانند لیست زیر تغییر دهید.
public static void Register(HttpConfiguration config) { config.Routes.MapHttpRoute( name: "ActionMethodSave", routeTemplate: "api/{controller}/{action}/{id}", defaults: new { id = RouteParameter.Optional }); }
- در آخر کنترلر TravelAgent را باز کنید و کد آن را مطابق لیست زیر بروز رسانی کنید.
public class TravelAgentController : ApiController { // GET api/travelagent [HttpGet] public IEnumerable<TravelAgent> Retrieve() { using (var context = new Recipe3Context()) { return context.TravelAgents.Include(x => x.Bookings).ToList(); } } /// <summary> /// Update changes to TravelAgent, implementing Action-Based Routing in Web API /// </summary> public HttpResponseMessage Update(TravelAgent travelAgent) { using (var context = new Recipe3Context()) { var newParentEntity = true; // adding the object graph makes the context aware of entire // object graph (parent and child entities) and assigns a state // of added to each entity. context.TravelAgents.Add(travelAgent); if (travelAgent.AgentId > 0) { // as the Id property has a value greater than 0, we assume // that travel agent already exists and set entity state to // be updated. context.Entry(travelAgent).State = EntityState.Modified; newParentEntity = false; } // iterate through child entities, assigning correct state. foreach (var booking in travelAgent.Bookings) { if (booking.BookingId > 0) // assume booking already exists if ID is greater than zero. // set entity to be updated. context.Entry(booking).State = EntityState.Modified; } context.SaveChanges(); HttpResponseMessage response; // set Http Status code based on operation type response = Request.CreateResponse(newParentEntity ? HttpStatusCode.Created : HttpStatusCode.OK, travelAgent); return response; } } [HttpDelete] public HttpResponseMessage Cleanup() { using (var context = new Recipe3Context()) { context.Database.ExecuteSqlCommand("delete from [bookings]"); context.Database.ExecuteSqlCommand("delete from [travelagents]"); } return Request.CreateResponse(HttpStatusCode.OK); } }
- در ویژوال استودیو پروژه جدیدی از نوع Console application بسازید و نام آن را به Recipe3.Client تغییر دهید.
- فایل program.cs را باز کنید و کد آن را مطابق لیست زیر بروز رسانی کنید.
internal class Program { private HttpClient _client; private TravelAgent _agent1, _agent2; private Booking _booking1, _booking2, _booking3; private HttpResponseMessage _response; private static void Main() { Task t = Run(); t.Wait(); Console.WriteLine("\nPress <enter> to continue..."); Console.ReadLine(); } private static async Task Run() { var program = new Program(); program.ServiceSetup(); // do not proceed until clean-up is completed await program.CleanupAsync(); program.CreateFirstAgent(); // do not proceed until agent is created await program.AddAgentAsync(); program.CreateSecondAgent(); // do not proceed until agent is created await program.AddSecondAgentAsync(); program.ModifyAgent(); // do not proceed until agent is updated await program.UpdateAgentAsync(); // do not proceed until agents are fetched await program.FetchAgentsAsync(); } private void ServiceSetup() { // set up infrastructure for Web API call _client = new HttpClient {BaseAddress = new Uri("http://localhost:6687/")}; // add Accept Header to request Web API content negotiation to return resource in JSON format _client.DefaultRequestHeaders.Accept.Add(new MediaTypeWithQualityHeaderValue("application/json")); } private async Task CleanupAsync() { // call cleanup method in service _response = await _client.DeleteAsync("api/travelagent/cleanup/"); } private void CreateFirstAgent() { // create new Travel Agent and booking _agent1 = new TravelAgent {Name = "John Tate"}; _booking1 = new Booking { Customer = "Karen Stevens", Paid = false, BookingDate = DateTime.Parse("2/2/2010") }; _booking2 = new Booking { Customer = "Dolly Parton", Paid = true, BookingDate = DateTime.Parse("3/10/2010") }; _agent1.Bookings.Add(_booking1); _agent1.Bookings.Add(_booking2); } private async Task AddAgentAsync() { // call generic update method in Web API service to add agent and bookings _response = await _client.PostAsync("api/travelagent/update/", _agent1, new JsonMediaTypeFormatter()); if (_response.IsSuccessStatusCode) { // capture newly created travel agent from service, which will include // database-generated Ids for each entity _agent1 = await _response.Content.ReadAsAsync<TravelAgent>(); _booking1 = _agent1.Bookings.FirstOrDefault(x => x.Customer == "Karen Stevens"); _booking2 = _agent1.Bookings.FirstOrDefault(x => x.Customer == "Dolly Parton"); Console.WriteLine("Successfully created Travel Agent {0} and {1} Booking(s)", _agent1.Name, _agent1.Bookings.Count); } else Console.WriteLine("{0} ({1})", (int) _response.StatusCode, _response.ReasonPhrase); } private void CreateSecondAgent() { // add new agent and booking _agent2 = new TravelAgent {Name = "Perry Como"}; _booking3 = new Booking { Customer = "Loretta Lynn", Paid = true, BookingDate = DateTime.Parse("3/15/2010")}; _agent2.Bookings.Add(_booking3); } private async Task AddSecondAgentAsync() { // call generic update method in Web API service to add agent and booking _response = await _client.PostAsync("api/travelagent/update/", _agent2, new JsonMediaTypeFormatter()); if (_response.IsSuccessStatusCode) { // capture newly created travel agent from service _agent2 = await _response.Content.ReadAsAsync<TravelAgent>(); _booking3 = _agent2.Bookings.FirstOrDefault(x => x.Customer == "Loretta Lynn"); Console.WriteLine("Successfully created Travel Agent {0} and {1} Booking(s)", _agent2.Name, _agent2.Bookings.Count); } else Console.WriteLine("{0} ({1})", (int) _response.StatusCode, _response.ReasonPhrase); } private void ModifyAgent() { // modify agent 2 by changing agent name and assigning booking 1 to him from agent 1 _agent2.Name = "Perry Como, Jr."; _agent2.Bookings.Add(_booking1); } private async Task UpdateAgentAsync() { // call generic update method in Web API service to update agent 2 _response = await _client.PostAsync("api/travelagent/update/", _agent2, new JsonMediaTypeFormatter()); if (_response.IsSuccessStatusCode) { // capture newly created travel agent from service, which will include Ids _agent1 = _response.Content.ReadAsAsync<TravelAgent>().Result; Console.WriteLine("Successfully updated Travel Agent {0} and {1} Booking(s)", _agent1.Name, _agent1.Bookings.Count); } else Console.WriteLine("{0} ({1})", (int) _response.StatusCode, _response.ReasonPhrase); } private async Task FetchAgentsAsync() { // call Get method on service to fetch all Travel Agents and Bookings _response = _client.GetAsync("api/travelagent/retrieve").Result; if (_response.IsSuccessStatusCode) { // capture newly created travel agent from service, which will include Ids var agents = await _response.Content.ReadAsAsync<IEnumerable<TravelAgent>>(); foreach (var agent in agents) { Console.WriteLine("Travel Agent {0} has {1} Booking(s)", agent.Name, agent.Bookings.Count()); } } else Console.WriteLine("{0} ({1})", (int) _response.StatusCode, _response.ReasonPhrase); } }
- در آخر کلاسهای TravelAgent و Booking را به پروژه کلاینت اضافه کنید. اینگونه کدها بهتر است در لایه مجزایی قرار گیرند و بین پروژهها به اشتراک گذاشته شوند.
اگر اپلیکیشن کنسول (کلاینت) را اجرا کنید با خروجی زیر مواجه خواهید شد.
(Successfully created Travel Agent John Tate and 2 Booking(s
(Successfully created Travel Agent Perry Como and 1 Booking(s
(Successfully updated Travel Agent Perry Como, Jr. and 2 Booking(s
(Travel Agent John Tate has 1 Booking(s
(Travel Agent Perry Como, Jr. has 2 Booking(s
شرح مثال جاری
با اجرای اپلیکیشن Web API شروع کنید. این اپلیکیشن یک کنترلر MVC Web Controller دارد که پس از اجرا شما را به صفحه خانه هدایت میکند. در این مرحله سایت در حال اجرا است و سرویسها قابل دسترسی هستند.
سپس اپلیکیشن کنسول را باز کنید، روی خط اول کد فایل program.cs یک breakpoint قرار دهید و آن را اجرا کنید. ابتدا آدرس سرویس Web API را نگاشت میکنیم و با تنظیم مقدار خاصیت Accept Header از سرویس درخواست میکنیم که اطلاعات را با فرمت JSON بازگرداند.
بعد از آن با استفاده از آبجکت HttpClient متد DeleteAsync را فراخوانی میکنیم که روی کنترلر TravelAgent تعریف شده است. این متد تمام دادههای پیشین را حذف میکند.
در قدم بعدی سه آبجکت جدید میسازیم: یک آژانس مسافرتی و دو رزرواسیون. سپس این آبجکتها را با فراخوانی متد PostAsync روی آبجکت HttpClient به سرویس ارسال میکنیم. اگر به متد Update در کنترلر TravelAgent یک breakpoint اضافه کنید، خواهید دید که این متد آبجکت آژانس مسافرتی را بعنوان یک پارامتر دریافت میکند و آن را به موجودیت TravelAgents در Context جاری اضافه مینماید. این کار آبجکت آژانس مسافرتی و تمام آبجکتهای فرزند آن را در حالت Added اضافه میکند و باعث میشود که context جاری شروع به ردیابی (tracking) آنها کند.
نکته: قابل ذکر است که اگر موجودیتهای متعددی با مقداری یکسان در خاصیت کلید اصلی (Primary-key value) دارید باید مجموعه آبجکتهای خود را Add کنید و نه Attach. در مثال جاری چند آبجکت Booking داریم که مقدار کلید اصلی آنها صفر است (Bookings with Id = 0). اگر از Attach استفاده کنید EF پیغام خطایی صادر میکند چرا که چند موجودیت با مقادیر کلید اصلی یکسان به context جاری اضافه کرده اید.
بعد از آن بر اساس مقدار خاصیت Id مشخص میکنیم که موجودیتها باید بروز رسانی شوند یا خیر. اگر مقدار این فیلد بزرگتر از صفر باشد، فرض بر این است که این موجودیت در دیتابیس وجود دارد بنابراین خاصیت EntityState را به Modified تغییر میدهیم. علاوه بر این فیلدی هم با نام newParentEntity تعریف کرده ایم که توسط آن بتوانیم کد وضعیت مناسبی به کلاینت بازگردانیم. در صورتی که مقدار فیلد Id در موجودیت TravelAgent برابر با یک باشد، مقدار خاصیت EntityState را به همان Added رها میکنیم.
سپس تمام آبجکتهای فرزند آژانس مسافرتی (رزرواسیون ها) را بررسی میکنیم و همین منطق را روی آنها اعمال میکنیم. یعنی در صورتی که مقدار فیلد Id آنها بزرگتر از 0 باشد وضعیت EntityState را به Modified تغییر میدهیم. در نهایت متد SaveChanges را فراخوانی میکنیم. در این مرحله برای موجودیتهای جدید اسکریپتهای Insert و برای موجودیتهای تغییر کرده اسکریپتهای Update تولید میشود. سپس کد وضعیت مناسب را به کلاینت بر میگردانیم. برای موجودیتهای اضافه شده کد وضعیت 201 (Created) و برای موجودیتهای بروز رسانی شده کد وضعیت 200 (OK) باز میگردد. کد 201 به کلاینت اطلاع میدهد که رکورد جدید با موفقیت ثبت شده است، و کد 200 از بروز رسانی موفقیت آمیز خبر میدهد. هنگام تولید سرویسهای REST-based بهتر است همیشه کد وضعیت مناسبی تولید کنید.
پس از این مراحل، آژانس مسافرتی و رزرواسیون جدیدی میسازیم و آنها را به سرویس ارسال میکنیم. سپس نام آژانس مسافرتی دوم را تغییر میدهیم، و یکی از رزرواسیونها را از آژانس اولی به آژانس دومی منتقل میکنیم. اینبار هنگام فراخوانی متد Update تمام موجودیتها شناسه ای بزرگتر از 1 دارند، بنابراین وضعیت EntityState آنها را به Modified تغییر میدهیم تا هنگام ثبت تغییرات دستورات بروز رسانی مناسب تولید و اجرا شوند.
در آخر کلاینت ما متد Retreive را روی سرویس فراخوانی میکند. این فراخوانی با کمک متد GetAsync انجام میشود که روی آبجکت HttpClient تعریف شده است. فراخوانی این متد تمام آژانسهای مسافرتی بهمراه رزرواسیونهای متناظرشان را دریافت میکند. در اینجا با استفاده از متد Include تمام رکوردهای فرزند را بهمراه تمام خاصیت هایشان (properties) بارگذاری میکنیم.
دقت کنید که مرتب کننده JSON تمام خواص عمومی (public properties) را باز میگرداند، حتی اگر در کد خود تعداد مشخصی از آنها را انتخاب کرده باشید.
نکته دیگر آنکه در مثال جاری از قراردادهای توکار Web API برای نگاشت درخواستهای HTTP به اکشن متدها استفاده نکرده ایم. مثلا بصورت پیش فرض درخواستهای POST به متدهایی نگاشت میشوند که نام آنها با "Post" شروع میشود. در مثال جاری قواعد مسیریابی را تغییر داده ایم و رویکرد مسیریابی RPC-based را در پیش گرفته ایم. در اپلیکیشنهای واقعی بهتر است از قواعد پیش فرض استفاده کنید چرا که هدف Web API ارائه سرویسهای REST-based است. بنابراین بعنوان یک قاعده کلی بهتر است متدهای سرویس شما به درخواستهای متناظر HTTP نگاشت شوند. و در آخر آنکه بهتر است لایه مجزایی برای میزبانی کدهای دسترسی داده ایجاد کنید و آنها را از سرویس Web API تفکیک نمایید.
public class NoBrowserCacheAttribute : ActionFilterAttribute { public override void OnResultExecuting(ResultExecutingContext filterContext) { filterContext.HttpContext.DisableBrowserCache(); base.OnResultExecuting(filterContext); } } public static class CacheManager { public static void DisableBrowserCache(this HttpContextBase httpContext) { httpContext.Response.Cache.SetExpires(DateTime.UtcNow.AddDays(-1)); httpContext.Response.Cache.SetValidUntilExpires(false); httpContext.Response.Cache.SetRevalidation(HttpCacheRevalidation.AllCaches); httpContext.Response.Cache.SetCacheability(HttpCacheability.NoCache); httpContext.Response.Cache.SetNoStore(); } }
از این پس، استفاده از آن در مواقع نیاز و تنها در صفحات و Viewهایی که باید اینگونه رفتار کنند، به نحو زیر خواهد بود:
[HttpGet] [NoBrowserCache] public virtual ActionResult Index(string name)
EF Code First #12
من از یک سری توابع جنریک استفاده میکنم که نیاز به دسترسی DbContext داره آیا تعریف این توابع در IUnitOfWork درسته؟ یک نمونه
public interface IUnitOfWork { IDbSet<TEntity> Set<TEntity>() where TEntity : class; int SaveChanges(); void Update<TEntity>(TEntity entity) where TEntity : class; } public class MyContext : DbContext, IUnitOfWork { public void Update<TEntity>(TEntity entity) where TEntity : class { var fqen = GetEntityName<TEntity>(); object originalItem; EntityKey key = (IObjectContextAdapter)this).ObjectContext.CreateEntityKey (fqen, entity); if (((IObjectContextAdapter)this).ObjectContext.TryGetObjectByKey(key, out originalItem)) { ((IObjectContextAdapter)this).ObjectContext.ApplyCurrentValues (key.EntitySetName, entity); } ((IObjectContextAdapter)this).ObjectContext.ApplyCurrentValues (key.EntitySetName, entity); } private string GetEntityName<TEntity>() where TEntity : class { return string.Format("{0}.{1}", ((IObjectContextAdapter)this).ObjectContext. DefaultContainerName, _pluralizer.Pluralize(typeof(TEntity).Name)); } #region IUnitOfWork Members public new IDbSet<TEntity> Set<TEntity>() where TEntity : class { return base.Set<TEntity>(); } #endregion }