string messages = string.Join("; ", ModelState.Values
                                        .SelectMany(x => x.Errors)
                                        .Select(x => x.ErrorMessage));

همچنین می‌توان function type را به صورت inline نیز تعریف کرد:

let myAdd: (baseValue:number, increment:number) => number =
    function(x, y) { return x + y; };

Optional and Default Parameters 

در جاوا اسکریپت تمامی پارامترهای یک تابع اختیاری هستند. اما TypeScript کمی متفاوت است. یعنی در حالت پیش‌فرض، ذکر تمامی پارامترها ضروری است؛ مگر اینکه پارامترهای موردنیاز را به صورت اختیاری تعیین کنید. به طور مثال در تابع زیر دو پارامتر را تعریف کرده‌ایم:

function CreateCustomer(name: string, age?: number) {}

همانطور که مشاهده می‌کنید با افزودن علامت سوال بعد از نام پارامتر، توانسته‌ایم آن را به صورت اختیاری تعریف کنیم. نکته‌ایی که در اینجا وجود دارد این است که تمامی پارامترهای optional، حتماً باید بعد از پارامترهای required تعریف شوند.

برای تعیین مقدار پیش‌فرض برای هر پارامتر نیز می‌توانیم به این‌صورت عمل کنیم:

function GetBookByTitle(title: string = 'C# 6.0 in a Nutshell') {}

default parameters در صورتیکه بعد از required parameters آورده شوند، به عنوان optional در نظر گرفته می‌شوند. یعنی در این‌حالت لزومی به گذاشتن علامت سوال، بعد از نام پارامتر نیست. نکته‌ی قابل توجه‌ایی که در استفاده از default parameters وجود دارد این است که علاوه بر رشته‌ها می‌توان عبارات (expressions) را نیز به آنها اختصاص داد:

function GetBookByTitle(title: string = GetMostPopularBooks()) {}

Rest Parameters

rest parameters به شما این امکان را می‌دهند تا به تعداد نامحدودی پارامتر به یک تابع ارسال کنید:

function GetBooksReadForCust(name: string, ...bookIDs: number[]) {}

تابع فوق دو پارامتر را از ورودی دریافت می‌کند. پارامتر دوم این تابع به صورت rest تعریف شده است. یعنی برای پارامتر دوم می‌توانیم هر تعداد پارامتری را به این تابع ارسال کنیم. همچنین برای نوع این پارامتر، یک آرایه از نوع number را تعیین کرده‌ایم. یعنی پارامترهای دریافتی، درون یک آرایه از نوع number ذخیره خواهند شد. در ES 5 برای داشتن این چنین قابلیتی از شیء  arguments استفاده می‌کردیم. یعنی تابع فوق را می‌بایستی اینگونه می‌نوشتیم:

function GetBooksReadForCust(name) {
    var bookIDs = [];
    for (var _i = 1; _i < arguments.length; _i++) {
        bookIDs[_i - 1] = arguments[_i];
    }
}

استفاده از this

درک this در جاوا اسکریپت، در ابتدا باعث مقداری سردرگمی می‌شود. یعنی مقدار آن در زمان فراخوانی تابع، ست خواهد شد. یعنی در هر بلاک از کد، وضعیت‌های متفاوتی را ارائه می‌دهد. به عنوان مثال درون callback مربوط به تابع setInterval در تابع زیر می‌خواهیم به مقدار متغیر publishDate دسترسی داشته باشم:

function Book() {
    let self = this;
    self.publishDate = 2016;
    setInterval(function() {
        console.log(self.publishDate);
    }, 1000);
}

همانطور که مشاهده می‌کنید برای دسترسی به این پراپرتی، مقدار this را درون یک متغیر با نام self، در ابتدا تعریف کرده‌ایم. زیرا استفاده‌ی مستقیم از this.publishDate درون callback به چیز دیگری اشاره می‌کند. این روش در ES 5 خیلی رایج است. اما با استفاده از Arrow Functions به راحتی می‌توانیم به this در هر جایی دسترسی داشته باشیم. بنابراین کد فوق را می‌توانیم به این صورت بازنویسی کنیم:

function Book() {
    this.publishDate = 2016;
    setInterval(() => {
        console.log(this.publishDate);
    }, 1000);
}

در واقع Arrow Function در پشت صحنه کار capture کردن this را برایمان انجام خواهد داد.

Function overloads

قابلیت function overloading در بیشتر typed languageها در دسترس می‌باشد. همانطور که می‌دانید این قابلیت جهت تعریف امضاءهای مختلف برای یک تابع استفاده می‌شود. یعنی ایجاد توابعی با یک نام، اما با انواع متفاوت. از آنجائیکه TypeScript به جاوا اسکریپت کامپایل می‌شود، در نتیجه جاوا اسکریپت فاقد نوع (type) است. پس در زمان کامپایل نوع‌ها برداشته خواهند شد. بنابراین داشتن توابعی همنام باعث بروز مشکلاتی خواهد شد. برای داشتن نسخه‌های مختلفی از یک تابع می‌توانیم تعاریف موردنیازمان را ارائه داده، اما تنها یک پیاده‌سازی داشته باشیم. برای مثال می‌خواهیم یک overload دیگر برای تابع زیر داشته باشیم:

function GetTitles(author: string) : string[];

تابع فوق یک رشته را از ورودی دریافت کرده و در نهایت یک آرایه از رشته‌ها را بر می‌گرداند. برای overload دیگر این تابع می‌خواهیم به جای دریافت رشته، یک boolean از ورودی دریافت کنیم:

function GetTitles(available: boolean) : string[];

همانطور که مشاهده می‌کنید، هیچکدام از overloadهای فوق پیاده‌سازی‌ایی ندارند. در واقع تا اینجا به TypeScript گفته‌ایم که نیاز به دو نسخه از تابع GetTitles خواهیم داشت. اکنون می‌توانیم یک پیاده‌سازی کلی برای دو overload فوق داشته باشیم:

function GetTitles(bookProperty: any) : string[] {
    if(typeof bookProperty == 'string') {
        // some code
    } else if (typeof bookProperty == 'boolean') {
        // some code
    }
    
    return result;
}

همانطور که عنوان شد، تنها پیاده‌سازی فوق را برای تمامی overloadها خواهیم داشت. در نتیجه اینبار نوع پارامتر ورودی را any تعریف کرده‌ایم. سپس درون بدنه‌ی تابع، نوع پراپرتی را توسط typeof تشخیص داده‌ایم. بنابراین برای فراخوانی هر یک از overloadها، می‌توانیم کدهای خاصی را اجرا کنیم.

C:\Program Files\Microsoft SDKs\Windows\v7.0A\Bin\NETFX 4.0 Tools\sn.exe

sn –k d:\MyKeys.snk

sn –p d:\mykeys.snk d:\mypublickey.snk

Associated Functions

Associated functions  از کلمه کلیدی self استفاده نمی‌کنند و با استفاده از سینتکس :: فراخوانی می‌شوند. با این حال، هنگام فراخوانی توابع مرتبط در متدهایی که از self استفاده می‌کنند، '.' بجای آن از سینتکس '::' استفاده می‌شود: 

impl Product {
    fn new(name: String, price: f32) -> Product {
        Product {
            name,
            price,
            in_stock: true,
        }
    }
}

اکنون، می‌توانیم یک نمونه محصول را با استفاده از تابع جدید مرتبط ایجاد کنیم:

fn main() {
    let book = Product::new(String::from("Book"), 30.0);
}

• نسخه بندی معنایی
• نسخه بندی استاندارد مایکروسافت

پس از باز شدن پنجره Version Manager پروژه‌های Solution جاری بارگذاری و  Assembly Version و File Version هر پروژه را می‌توانید به راحتی مشاهده و یا تغییر دهید.

اگر بخواهید بصورت خودکار بر اساس شمای انتخاب شده، نسخه نرم افزار را افزایش دهید، شمای نسخه بندی را انتخاب کنید. در دو زمان Build و یا Rebuild پروژه می توان نسخه را افزایش داد.

Semantic Versioning:

1. گزینه Semantic Versioning را از قسمت Version Style انتخاب کنید.
2. گزینه Increment Action قسمتی از نگارش که می‌خواهید شمای  نسخه بندی بر روی آن اعمال شود را مشخص می‌کند. که دو گزینه Build یا Revision وجود دارد
3. گزینه Increment Event زمان رویداد اعمال شمای انتخاب شده را مشخص می‌سازد.
4. تنظیمات را ذخیره و پروژه خود را Rebuild نمایید.
5. در پنجره Output نسخه جدید نشان داده می‌شود.

1. امکان مشاهده و بررسی کوئری‌های خام ADO.NET از قبیل SQL Server,Oracle و LINQ-to-SQL و EF/First Code و...
2. نمایش زمان اجرای عملی صفحات

PM> Install-Package MiniProfiler

@using StackExchange.Profiling;
<head>
 ..
</head>
<body>
  ...
  @MiniProfiler.RenderIncludes()
</body>

protected void Application_BeginRequest()
{
    if (Request.IsLocal)
    {
        MiniProfiler.Start();
    }
}

protected void Application_EndRequest()
{
    MiniProfiler.Stop();
}

<system.webServer>
  ...
  <handlers>
    <add name="MiniProfiler" path="mini-profiler-resources/*" verb="*" 
         type="System.Web.Routing.UrlRoutingModule"
         resourceType="Unspecified" 
         preCondition="integratedMode" />
  </handlers>
</system.webServer>

PM> Install-Package MiniProfiler.MVC

PM> Install-Package MiniProfiler.EF

protected void Application_BeginRequest()
{
    if (Request.IsLocal)
    {
        MiniProfiler.Start();
        MiniProfilerEF.Initialize();
    }
}

public ActionResult Index()
{
    
    var profiler = MiniProfiler.Current;

    using (profiler.Step("Step 1"))
    {
        //code 1
    }

    using (profiler.Step("Step 2"))
    {
        //code 2
    }

    return View();
}

<%= StackExchange.Profiling.MiniProfiler.RenderIncludes() %>

• چت روم: هر منطقه دارای یک چت روم میباشد که بدون تداخل با همدیگر میتوانند کار خود را انجام دهند.
  
• وب سایت: بات داری وبسایت میباشد که در بات میتوان با کلیک بر دکمه آن وارد وبسایت شد و درون وب میتوان نظرات خود را برای ادمین فرستاد.
  
• ذخیره شدن  اطلاعات کاربران: تمام چت‌ها، عکس‌ها و حتی مکان‌های کاربر در بانک ذخیره میشود.
  
• قابلیت آپدیت:  هنگام آپدیت برنامه، کاربران کاملا مدیریت شده و تداخلی در برنامه ایجاد نخواهد شد و پیغامی به تمام کاربران فرستاده میشود.
  
• زمان بندی کاربران:  امکانی که در هیچ کدام از بات‌های دیگر موجود نیست، مدیریت کاربران آنلاین  میباشد. GooglemapBot با استفاده از  الگوریتمی که برای آن طراحی شده است، میتواند بعد از زمان مشخصی در صورتیکه کاربر فعالیت نداشته باشد، او را از بات خارج کند. 
  
• نمایش افراد آنلاین: یکی دیگر از قابلیت‌های بات، امکان نمایش کاربران بر روی نقشه میباشد. هر کاربری بعد از ورود و خروج به صورت آنی با عکس پروفایلش بر روی نقشه نمایش داده میشود.
  
•  محاسبه دقیق فاصله: هنگام ورود به بات، فاصله دقیق کاربر تا تهران محاسبه شده و نمایش داده میشود.
  
• پنل مدیریت: داخل بات مدیر با وارد کردن پسورد خود شاهد پنل مدیریتی خواهد بود و با خروج پنل بات نمایش داده میشود.
  

• کار زمانبندی زیر نویس خودکار می‌شود.
• تا حدود 60 درصد، خروجی متنی مطمئنی را می‌توان شاهد بود.