نظرات مطالب
شروع کار با Angular Material ۲
از نسخه 2.0.beta-11، ماژول  MaterialModule حذف شده است. این ماژول تمامی کامپوننتهای پیاده سازی شده را جهت استفاده وارد می‌کرد. از این نسخه به بعد بایستی کامپوننتهای مورد استفاده یکی یکی وارد شوند. به عنوان مثال اگر در برنامه خود فقط از کامپوننت دکمه و چک باکس استفاده می‌کنیم، به شکل زیر عمل میکنیم. 
import {
  MatButtonModule,
  MatCheckboxModule
} from "@angular/material";
به جهت جلوگیری از شلوغی ماژول اصلی برنامه بهتر است ماژول دیگری به شکل زیر تعریف کنیم که کامپوننتهای مورد استفاده در برنامه را مدیریت میکند و ماژول اصلی برنامه تنها از این ماژول استفاده خواهد کرد. (این روش در راهنمای استفاده از Angular Material Design به عنوان یک روش مطرح شده است.)
import {MatButtonModule, MatCheckboxModule} from '@angular/material';

@NgModule({
  imports: [MatButtonModule, MatCheckboxModule],
  exports: [MatButtonModule, MatCheckboxModule],
})
export class MyOwnCustomMaterialModule { }
در این صورت کافی است در AppModule فقط MyOwnCustomMaterialModule را در قسمت imports ذکر کنیم.
مطالب
ایجاد گزارشات Crosstab در PdfReport
پیشنیازها
تهیه گزارشات Crosstab به کمک LINQ 
تهیه گزارشات Crosstab به کمک LINQ - قسمت دوم 

در دنیای واقعی، تهیه گزارشات به سادگی که در اکثر نرم افزارهای گزارش ساز موجود پیش بینی شده است، نیست. در این نوع نرم افزارها، بر اساس یک طراح بصری، تعدادی ستون مشخص، ایجاد شده، منبع داده‌ای به این ستون‌ها متصل و نهایتا گزارش تهیه می‌شود. اما اگر همین گزارش دارای تعداد ستون‌های متغیری باشد، اغلب این برنامه‌ها ناکارآمد خواهند بود. برای مثال لیست حضور و غیاب دانش آموزان را درنظر بگیرید.
اگر معلمی بخواهد سه روز در هفته را گزارش بگیرد، گزارش نیاز به سه ستون خواهد داشت. اگر 20 روز قبل مد نظر باشد، 20 ستون و همینطور الی آخر.
یا نمونه‌ی دیگری از این دست، گزارش حضور و غیاب پرسنل است. در اینجا بر اساس تعداد باری که شخص کارت می‌زند، ورود و خروج او محاسبه می‌شود. این مورد هم تعداد ثابتی نیست. ممکن است یک نفر 8 بار در طول روز کارت بزند، یک نفر فقط دو بار. به علاوه جمع ساعات هم اینجا دیگر عددی نیست و نیاز به فرمول خاصی دارد.

روش حل این نوع مسایل را در PdfReport در مثال‌های جدید ذیل می‌توانید مشاهده کنید:
1) DynamicCrosstab (یک گزارش Crosstab با تعداد ستون متغیر)



2) WorkedHours (یک گزارش Crosstab با تعداد ستون متغیر به علاوه تابع تجمعی سفارشی محاسبه جمع ساعات اشخاص)



3) ExtraHeadingCells (یک گزارش Crosstab به همراه ردیف‌های header اضافی و نحوه تعریف آن)



4) ExpensesCrosstab (یک گزارش Crosstab کلاسیک)



5) PdfA (یک گزارش Crosstab که به صورت استاندارد PdfA تهیه شده است. PdfA حالت خاصی از استاندارد PDF است که برای مستند سازی عموما مورد استفاده قرار می‌گیرد. رمزنگاری اطلاعات در آن ممنوع است. تصاویر بکارگرفته شده نباید شفاف باشند. قلم‌های مورد استفاده حتما باید در فایل مدفون شوند و مواردی از این دست)
 

مطالب
تبادل داده ها بین لایه ها- قسمت دوم

قسمت اول : تبادل داده‌ها بین لایه ها- قسمت اول  

روش دوم: Uniform(Entity classes)

روش دیگر پاس دادن داده‌ها، روش uniform  است. در این روش کلاس‌های Entity، یک سری کلاس ساده به همراه یکسری Property ‌های Get و Set می‌باشند. این کلاس‌ها شامل هیچ منطق کاری نمی‌باشند. برای مثال کلاس CustomerEntity که دارای دو Property ، Customer Name  و Customer Code می‌باشد. شما می‌توانید تمام Entity ‌ها را به صورت یک پروژه‌ی مجزا ایجاد کرده و به تمام لایه‌ها رفرنس دهید. 


public class CustomerEntity
{
    protected string _CustomerName = "";
    protected string _CustomerCode = "";
    public string CustomerCode
    {
        get { return _CustomerCode; }
        set { _CustomerCode = value; }
    }
    public string CustomerName
    {
        get { return _CustomerName; }
        set { _CustomerName = value; }
    }
}

خوب، اجازه دهید تا از CustomerDal شروع کنیم. این کلاس یک Collection از CustomerEntity  را بر می‌گرداند و همچنین یک CustomerEntity را برای اضافه کردن به دیتابیس . توجه داشته باشید که لایه Data Access وظیفه دارد تا دیتای دریافتی از دیتابیس را به CustomerEntity تبدیل کند. 

public class CustomerDal
{
    public List<CustomerEntity> getCustomers()
    {
        // fetch customer records
        return new List<CustomerEntity>();
    }
    public bool Add(CustomerEntity obj)
    {
        // Insert in to DB
        return true;
    }
}

لایه Middle از CustomerEntity ارث بری می‌کند و یکسری operation را  به entity class اضافه خواهد کرد. داده‌ها در قالب Entity Class به لایه Data Access ارسال می‌شوند و در همین قالب نیز بازگشت داده می‌شوند. این مسئله در کد ذیل به روشنی مشاهده می‌شود. 

public class Customer : CustomerEntity
{
   
    public List<CustomerEntity> getCustomers()
    {
        CustomerDal obj = new CustomerDal();
        
        return obj.getCustomers();
    }
    public void Add()
    {
        CustomerDal obj = new CustomerDal();
        obj.Add(this);
    }
}

لایه UI هم با تعریف یک Customer و فراخوانی operation ‌های مربوط به آن، داده‌ی مد نظر خود را در قالب CustomerEntity بازیابی خواهد کرد. اگر بخواهیم عمکرد روش uniform را خلاصه کنیم باید بگوییم، در این روش دیتای رد و بدل شده‌ی مابین کلیه لایه‌ها با یک ساختار استاندارد، یعنی Entity پاس داده می‌شوند.

مزایا و معایب روش uniform

مزایا

·Strongly typed به صورت  در تمامی لایه‌ها قابل دسترسی و استفاده می‌باشد. 

· به دلیل اینکه از ساختار عمومی Entity  استفاده می‌کند، بنابراین فقط یکبار نیاز به تبدیل داده‌ها وجود دارد. به این معنی که کافی است یک بار دیتای واکشی شده از دیتابیس را به یک ساختار Entity تبدیل کنید و در ادامه بدون هیچ تبدیل دیگری از این Entity استفاده کنید.

معایب

· تنها مشکلی که این روش دارد، مشکلی است به نام Double Loop . هنگامیکه شما در مورد کلاس‌های entity بحث می‌کنید، ساختار‌های دنیای واقعی را مدل می‌کنید. حال فرض کنید شما به دلیل یکسری مسایل فنی دیتابیس خود را Optimize  کرده اید. بنابراین ساختار دنیای واقعی با ساختاری که شما در نرم افزار مدل کرده‌اید متفاوت می‌باشد. بگذارید یک مثال بزنیم؛ فرض کنید که یک customer دارید، به همراه یکسری Address. همان طور که ذکر کردیم، به دلیل برخی مسایل فنی ( denormalized ) به صورت یک جدول در دیتا بیس ذخیره شده است. بنابراین سرعت واکشی اطلاعات بیشتر است. اما خوب اگر ما بخواهیم این ساختار را در دنیای واقعی بررسی کنیم، ممکن است با یک ساختار یک به چند مانند شکل ذیل برخورد کنیم. 

بنابراین مجبوریم یکسری کد جهت این تبدیل همانند کد ذیل بنویسیم.

foreach (DataRow o1 in oCustomers.Tables[0].Rows)
{
    obj.Add(new CustomerEntyityAddress()); // Fills customer
    foreach (DataRow o in oAddress.Tables[0].Rows)
    {
        obj[0].Add(new AddressEntity()); // Fills address
    }
}


اشتراک‌ها
یک گرید ساده با قابلیت راست به چپ و پیجینگ در ری اکت
در این مقاله قصد دارم شمارو را با امکانات لایبرری "ری اکت انگرید " برای ری اکت جی اس آشنا کنم. این لایبرری شامل یک کامپوننت گرید با قابلیت‌های زیر هست:

1-ساپورت راست به چپ
2- نمایش پیجینگ
3-  نمایش لودر
4- امکان تغییر کلمات
5- امکان جاگذاری کامپوننت در هر سل

نحوه استفاده از این کامپوننت به این شکل هست:

1- تعریف ستونها:
const columns = [
    {
      field: "fullname",
      headerName: "First & last Name",
      description: "name of user",
      width: 50,
    },
    {
      field: "age",
      headerName: "Age",
      description: "age of user",
      width: 50,
      renderCell:(info)=><strong>Age is : {info.data.age}</strong>
    }
]

2- تعریف استیت‌های لازم برا ست کردن سطر ها، لودر، تعداد کل, شماره صفحه و بزرگی هر صفحه(دقت شود که امکان استفاده بدون پیجینگ هم وجود دارد و امکانات کامل را در لینک لایبرری میتوانید مطالعه نمایید) 
...
const [rows,setRows] = useState([]);
const [loading,setLoading] = useState(false);
const [totalCount,setTotalCount] = useState(0);
const [filter,setFilter] = useState({ pageSize:10, pageNumber:1 });
const _fetchData = async () => { if (!active) return; //mock api, you can call your api then set data to table like commented line below return new Promise((resolve) => { setLoading(true); setTimeout(() => { setRows(data);// SetRows, note that data comes from api and must be array of objects setTotalCount(7);//=== set total page size for pagination part resolve(); setLoading(false); }, 2000); }); }
3- در نهایت کامپوننت مورد نظر:
import Angrid from "rect-angrid";
...
_handlePageChange = (newPage)=>{
    setFilter(p=>({...p,pageNumber:newPage}))
}
...
      <AnGrid
        loading={loading}
        columns={columns}
        rows={rows}
        showRowNumber={true}
        pageSize={filter.pageSize}
        pageNumber={filter.pageNumber}
        totalCount={totalCount}
        onPageChange={_handlePageChange}
        theme="dark"
        minHeight={300}
        emptyList={<strong>There Is No Info</strong>}
      />
نمایی از گرید:



یک گرید ساده با قابلیت راست به چپ و پیجینگ در ری اکت
مطالب
JQuery Plugins #2
در قسمت اول آموزش 1# jQuery Plugin با نحوه ساخت اولیه پلاگین در جی کوئری آشنا شدید. در ادامه به موارد دیگری خواهم پرداخت.

فضای نام
در پلاگین شما، فضای نام، بخش مهمی از توسعه پلاگین می‌باشد. فضای نام در واقع تضمین می‌کند که پلاگین شما توسط دیگر پلاگین‌ها باز نویسی نشود یا با کد‌های موجود در صفحه تداخل نداشته باشد. همچنین کمک می‌کند که توابع، رویداد‌ها و داده‌های پلاگین خود را بهتر مدیر کنید.

توابع پلاگین
تحت هیچ شرایطی نباید یک پلاگین، در چندین فضای نام، به شی Jquery.fn اضافه گردند. به مثال زیر توجه نمایید:
(function( $ ){

  $.fn.tooltip = function( options ) { 
    // این
  };
  $.fn.tooltipShow = function( ) {
    // تعریف
  };
  $.fn.tooltipHide = function( ) { 
    // بد است
  };
  $.fn.tooltipUpdate = function( content ) { 
    // !  
  };

})( jQuery );
همین طور که در مثال بالا مشاهده می‌کنید، پلاگین به شکل بدی تعریف شده و هر تابع در یک فضای نام جداگانه تعریف گردیده‌است. برای این کار شما باید تمام توابع را در یک  متغیر تعریف و آن را به پلاگین خود پاس دهید و توابع را با نام رشته ای صدا بزنید.
(function( $ ){

  var methods = {
    init : function( options ) { 
      // این 
    },
    show : function( ) {
      // تعریف
    },
    hide : function( ) { 
      // خوب است
    },
    update : function( content ) { 
      // ! 
    }
  };

  $.fn.tooltip = function( method ) {
    
    // منطق تابع را  از اینجا صدا زده ایم
    if ( methods[method] ) {
      return methods[ method ].apply( this, Array.prototype.slice.call( arguments, 1 ));
    } else if ( typeof method === 'object' || ! method ) {
      return methods.init.apply( this, arguments );
    } else {
      $.error( 'Method ' +  method + ' does not exist on jQuery.tooltip' );
    }    
  
  };

})( jQuery );
توضیح: متغیر method اگر در متغیر methods توابع موجود باشد، تابع هم نام آن و در صورت داشتن پارامتر ورودی، به آن تابع پاس داده شده و برگردانده می‌شود (در واقع صدا زده می‌شود). در غیر اینصورت اگر نوع مقدار ورودی، object بود تابع init آن صدا زده می‌شود وگرنه پیام خطا ارسال می‌گردد.
برای استفاده از پلاگین بصورت زیر عمل می‌کنیم:
// تابع init صدا زده می‌شود
$('div').tooltip();
و
// تابع update با پارامتر صدا زده می‌شود
$('div').tooltip('update', 'This is the new tooltip content!');
این معماری به شما امکان کپسوله کردن توابع در پلاگین را می‌دهد.

رویداد ها
 یکی از روش‌های کمتر شناخته شده انقیاد توابع در فضای نام، امکان انقیاد رویداد‌ها است. اگر پلاگین شما یک رویداد را انقیاد نماید، این یک عمل و تمرین خوب استفاده از فضای نام می‌باشد. بدین ترتیب اگر لازم باشد که انقیاد یک رویدا را حذف نمایید، بدون تداخل با دیگر رویداد‌ها و بدون اینکه در یک شی دیگر از این پلاگین، اختلالی ایجاد نماید می‌توان آن را حذف نمود. به مثال زیر توجه نمایید.
(function( $ ){

  var methods = {
     init : function( options ) {

       return this.each(function(){
         $(window).bind('resize.tooltip', methods.reposition);
       });

     },
     destroy : function( ) {

       return this.each(function(){
         $(window).unbind('.tooltip');
       })

     },
     reposition : function( ) { 
       // ... 
     },
     show : function( ) { 
       // ... 
     },
     hide : function( ) {
       // ... 
     },
     update : function( content ) { 
       // ...
     }
  };

  $.fn.tooltip = function( method ) {
    
    if ( methods[method] ) {
      return methods[method].apply( this, Array.prototype.slice.call( arguments, 1 ));
    } else if ( typeof method === 'object' || ! method ) {
      return methods.init.apply( this, arguments );
    } else {
      $.error( 'Method ' +  method + ' does not exist on jQuery.tooltip' );
    }    
  
  };

})( jQuery );
این همان مثال قبل است که وقتی پلاگین با تابع Init مقدار دهی اولیه می‌شود، تابع reposition به رویداد resize پنجره در فضای نام پلاگین tooltip انقیاد می‌شود. پس از آن اگر توسعه دهنده نیاز داشت تا tooltip را از بین ببرد، با صدا زدن تابع destroy می تواند بصورت امن انقیاد ایجاد شده را حذف نماید.
$('#fun').tooltip();
// مدتی بعد...
$('#fun').tooltip('destroy');

ادامه دارد...
نظرات مطالب
استفاده از قابلیت پارتیشن بندی در آرشیو جداول بانک‌های اطلاعاتی SQL Server
جناب رجبی یه سوال در رابطه با pk دارم اونم این هست که پریمری کد را روی دو فیلد گذاشتید که کلاستر هست
حالا سوال این هست که گذاشتن دو فیلد به عنوان یک پریمری کد چقدر در حجم و کارایی تاثیر داره ؟
اگه سه تا بشه چطور ؟
CONSTRAINT PK_Orders PRIMARY KEY CLUSTERED (OrderID ASC, OrderDate ASC)

و همینطور میشه مثالی بزنید که بشه ایندکس را هم به صورت پریمری به جدول اضافه کرد که ایندکس‌ها در فایل‌ها تقسیم بشن دقیقا مثل pk بالا؟
نظرات مطالب
EF Code First #7
سلام.ممنون از توضیحات خوبتون.
من یک رابطه many-to-oneبین جداول Project و ProjectRow دارم که به این صورت map شده:
      HasOptional ( c => c.Project ).WithMany (c => c.ProjectRowCollection).HasForeignKey(c => c.ProjectID).WillCascadeOnDelete();

حالا وقتی میخوام یک ProjectRow  رو حذف کنم به این صورت عمل میکنم:
ProjectRowCollection.Remove(ProjectRowItem);
اما وقتی یک ردیف پروژه رو حذف میکنم به جای اینکه ردیف رو از جدول حذف کنه فقط کلید خارجی رو NULL میکنه مگر اینکه مستقیم از خود ProjectRow ردیف رو حذف کنم.مشکل از کجا میتونه باشه؟!
ممنون از اینکه وقت گذاشتید و خوندید. 
مطالب
مقدمه‌ای بر LINQ بخش اول
کلمه‌ی LINQ مخفف Language Integrated Query یا زبان پرس و جوی یکپارچه می‌باشد. LINQ برای اولین بار در ویژوال استودیوی 2008 و دات نت فریم ورک 3.5 برای پرکردن خلع بین دنیای اشیاء برنامه نویسی (Object Oriented World) و دنیای داده‌ها (Data World) ارائه شد.

چرا LINQ؟ 
در نگاهی کلی، مزایایی که از طریق LINQ حاصل می‌شوند عبارتند از:
• کاهش حجم کدنویسی 
• درک بهتر از عملکرد کد‌های نوشته شده
• پس از یادگیری اصول LINQ به راحتی می‌توانید از این اصول پرس و جو نویسی برای کار بر روی مجموعه داده‌های مختلف استفاده کنید
• کنترل صحت کدهای پرس و جو‌ها در زمان کامپایل ( Compile-Time Type Checking )

اجزای سازنده‌ی LINQ
دو جزء اصلی سازنده‌ی LINQ عبارت است از:
  • Elements عناصر
  • Sequences توالی‌ها
توالی‌ها می‌توانند لیستی از اطلاعات مختلف باشند. هر آیتم در لیست را عنصر می‌گوییم. توالی نمونه‌ای از یک کلاس است که اینترفیس <IEnumarable<T را پیاده سازی کرده باشد. این اینترفیس تضمین می‌کند که توالی قابلیت پیمایش عناصر را دارد.
به آرایه‌ی تعریف شده‌ی زیر دقت کنید:
int[] fibonacci = {0, 1, 1, 2, 3, 5};
متغیر fibonacci در اینجا نشان دهنده‌ی توالی و هر یک از اعداد آرایه، یک عنصر محسوب می‌شوند.
توالی می‌تواند درون حافظه‌ای باشد (In Memory Object) که به آن Local Sequence می‌گویند و یا می‌تواند یک بانک اطلاعاتی SQL Server باشد که به آن Remote Sequence می‌گویند.
در حالت Remote باید اینترفیس <IQuerable<T پیاده سازی شده باشد.
پرس و جو هایی را که بر روی توالی‌های محلی اجرا می‌شوند، اصطلاحا Local Query و یا LINQ-To-Object  نیز می‌نامند.
عملگرهای پرس و جوی  زیادی به شکل متد الحاقی در کلاس System.Linq.Enumerable طراحی شده‌اند. این مجموعه از عملگرهای پرس جو را اصطلاحا Standard Query Operator می‌گویند.
نکته‌ی مهم این است که عملگرهای پرس و جو تغییری را در توالی ورودی نمی‌دهند و نتیجه‌ی خروجی یک مجموعه جدید و یا یک مقدار عددی می‌باشد.

توالی خروجی و مقدار بازگشتی Scalar
در بخش قبل گفتیم که خروجی یک پرس و جو می‌تواند یک مجموعه و یا یک مقدار عددی باشد. در مثال زیر عملگر Count را بر روی مجموعه‌ی fibonacci  اعمال کردیم و عددی که نشان دهنده‌ی تعداد عناصر مجموعه است، بعنوان خروجی بازگردانده شده است.
int[] fibonacci = { 0, 1, 1, 2, 3, 5 };
int numberOfElements = fibonacci.Count();
Console.WriteLine($"{numberOfElements}");
IEnumerable<int> distinictNumbers = fibonacci.Distinct();
Console.WriteLine("Elements in output sequence:");
foreach (var number in distinictNumbers)
{
    Console.WriteLine(number);
}
در کد بالا توسط تابع Distinct، عناصر یکتا را از توالی ورودی استخراج کرده و بازگردانده‌ایم.
خروجی برنامه‌ی فوق به شکل زیر است :
6
Elements in output sequence:
0
1
2
3
5

مفهوم Deffer Execution  (
اجرای به تاخیر افتاده )
عمده‌ی عملگر‌های پرس و جو بلافاصله پس از ایجاد، اجرا نمی‌شوند. این عملگرها در طول اجرای برنامه اجرا خواهند شد (اجرای با تاخیر). به همین خاطر می‌توان بعد از ساخت پرس و جو  تغییرات دلخواهی را به توالی ورودی اعمال کرد.
در کد زیر  قبل از اجرای پرس و جو ، توالی ورودی ویرایش شده :
int[] fibonacci = { 0, 1, 1, 2, 3, 5 };
// ایجاد پرس و جو 
IEnumerable<int> numbersGreaterThanTwoQuery = fibonacci.Where(x => x > 2);
// در این مرحله پرس و جو ایجاد شده ولی هنوز اجرا نشده است
// تغییر عنصر اول توالی
fibonacci[0] = 99;
// حرکت بر روی عناصر توالی باعث اجرای پرس و جو می‌شود
foreach (var number in numbersGreaterThanTwoQuery)
{
   Console.WriteLine(number);
}
پرس و جو تا زمان اجرای حلقه‌ی Foreach اجرا نخواهد شد. خروجی مثال بالا به شکل زیر است :
99
3
5

به غیر از بعضی از عملگرها مثل Count,Min,Last سایر عملگر‌ها بصورت اجرای با تاخیر عمل می‌کنند. عملگری مثل Count باعث اجرای فوری پرس و جو می‌شود.
تعدادی عملگر تبدیل (Conversion Operator) هم وجود دارد که باعث می‌شوند پرس و جو بلافاصله اجرا شود :
• ToList
• ToArray
• ToLookup
• ToDictionary
عملگر‌های فوق پس از اجرا، خروجی را در یک ساختمان داده‌ی جدید باز می‌گردانند.
در کد زیر اصلاح توالی متغیر Fibonacci بعد از اجرای تابع ToArray صورت گرفته است.
int[] fibonacci = { 0, 1, 1, 2, 3, 5 };
// ساخت پرس و جو
IEnumerable<int> numbersGreaterThanTwoQuery = fibonacci.Where(x => x > 2) .ToArray();
// در این مرحله به خاطر عملگر استفاده شده پرس و جو اجرا می‌شود
// تغییر اولین عنصر توالی
fibonacci[0] = 99;
// حرکت بر روی نتیجه
foreach (var number in numbersGreaterThanTwoQuery)
{
   Console.WriteLine(number);
}
خروجی مثال بالا:
3
5
همانطور که می‌بینید عدد 99 در خروجی مشاهده نمی‌شود. علت فراخوانی عملگر ToArray است که بلافاصله باعث اجرای پرس و جو شده و خروجی را باز می‌گرداند . به همین خاطر تغییر عنصر اول توالی ورودی، تاثیری بر روی نتیجه‌ی خروجی ندارد. 
بازخوردهای دوره
Lazy loading در تزریق وابستگی‌ها به کمک StructureMap
- بله. چون در تعریف قبلی آن، متد Set در کلاس پایه DbContext از قبل موجود بود و پیاده سازی شده بود. به همین جهت نیازی به پیاده سازی مجدد آن نبود. بدیهی است هر تعریف جدید دیگری را که اضافه کنید، خودتان هم باید مطابق معمول روال کار با اینترفیس‌ها، پیاده سازی آن‌را به کلاس Context خودتان اضافه کنید.
- ضمنا در اینجا Lazy تعریف کردن یک Set غیرضروری است. این Set فقط به یک جدول از بانک اطلاعاتی اشاره می‌کند و جزئی از کوئری LINQ نوشته شده خواهد بود. اگر قرار است چیزی را Lazy تعریف کنید، Lazy<IUnitOfWork> uow در سازنده‌ی یک کلاس خواهد بود. کل شیء و نه یک خاصیت از آن. زمانیکه Uow وهله سازی می‌شود، تمام Setهای آن در دسترس هستند و Lazy تعریف کردن آن‌ها در اینجا فایده‌ای ندارد.
- همچنین EF برای Setها مباحث Lazy loading خاص خودش را دارد و از این بحث جدا است.
مطالب
راه‌های متفاوت رندر لایه‌ها در ASP.NET MVC
در MVC لایه‌ها (Layouts) مانند Master Page‌ها در وب فرم عمل می‌کنند. این به ما کمک می‌کند تا بتوانیم از تکرار کدها پرهیز کنیم و سریعتر صفحات خودمان را گسترش دهیم. مثل Master Page‌ها، این صفحات هم (Layouts) می‌تواند شامل قالب‌های CSS مختلف، کدهای Javascript مختلف و قالب بندی‌های مختلفی باشند.
در میان View‌های یک برنامه MVC فایلی را به عنوان    _ViewStart  داریم که وظیفه‌ی آن نگهداری قالب اصلی برنامه‌ی ما است.
در این مقاله سعی شده است تا راه‌های موجود برای استفاده از این قالب‌ها را در یک برنامه MVC، بررسی کنیم.
فرض ما بر این است که می‌خواهیم لایه‌ای را که در تصویر زیر می‌بینید، مورد استفاده قرار دهیم:

روش شماره 1 : استفاده از  _ViewStart موجود در ریشه‌ی پوشه Views

با استفاده از کد زیر می‌توانیم فایل پیش فرضی را که قرار است رندر شود، تغییر دهیم:

@{
 var controller = HttpContext.Current.Request.RequestContext.RouteData.Values["Controller"].ToString();
 
 string layout = "";
 if (controller == "Admin")
 {
 layout = "~/Views/Shared/_AdminLayout.cshtml";
 }
 else
 {
 layout = "~/Views/Shared/_Layout.cshtml";
 }
 
 Layout = layout;
}


روش شماره 2 : مشخص کردن لایه در Action

همچنین می‌توانیم فایل مورد نظر را در اکشن خودمان، بازنویسی (override) کنیم:

public ActionResult Index()
{
 RegisterModel model = new RegisterModel();
 //TO DO:
 return View("Index", "_AdminLayout", model);
}

روش شماره 3 : مشخص کردن لایه به ازای هر View

می‌توانیم در هر View هم لایه مربوط به آن را مشخص کنیم:

@{
 Layout = "~/Views/Shared/_AdminLayout.cshtml";
}

روش شماره 4 : اضافه کردن فایل _ViewStart به ازای هر کنترلر

همانطور که در تصویر زیر می‌بینید آخرین روش این هست که می‌توانید فایل‌های _ViewStart مختلفی را به ازای هر کنترلر، داخل پوشه View مربوطه قرار بدید تا سیستم از آن استفاده کند.