<script src="assets/js/core/app-menu.js"></script> <script src="assets/js/core/app.js"></script>
برپایی تنظیمات اولیهی سیستم مسیریابی در AngularJS 2.0
برای کار با سیستم مسیریابی AngularJS 2.0، ابتدا باید اسکریپتهای آن به صفحه اضافه شوند. در ادامه المان پایهای تعریف شده و سپس باید سرویس پروایدر مسیریابی را رجیستر کرد. جزئیات این موارد را در ادامه بررسی میکنیم:
الف) سرویس مسیریابی، جزئی از angular2/core نیست. به همین جهت مدخل اسکریپت متناظر با آن باید به صفحهی اصلی سایت اضافه شود که این مورد، در قسمت اول بررسی پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 صورت گرفتهاست:
<!-- Required for routing --> <script src="~/node_modules/angular2/bundles/router.dev.js"></script>
ب) افزودن المان base به ابتدای صفحه:
<!DOCTYPE html> <html> <head> <base href="/">
از آنجائیکه فایل index.html در ریشهی سایت قرار گرفتهاست، مقدار آغازین href آن به / تنظیم شدهاست.
ج) شبیه به حالت ثبت پروایدر HTTP در قسمت قبل، برای ثبت پروایدر مسیریابی نیز به فایل App\app.component.ts مراجعه میکنیم:
//same as before ... import { ROUTER_PROVIDERS } from 'angular2/router'; //same as before ... @Component({ //same as before … providers: [ ProductService, HTTP_PROVIDERS, ROUTER_PROVIDERS ] }) //same as before ...
علت ختم شدن نام این سرویسها به PROVIDERS این است که این تعاریف، امکان استفادهی از چندین سرویس زیر مجموعهی آنها را فراهم میکنند و صرفا یک سرویس نیستند.
ساخت کامپوننت نمایش جزئیات محصولات
در ادامه میخواهیم جزئیات هر محصول را با کلیک بر روی نام آن در لیست محصولات، در آدرسی دیگر به صورتی مجزا مشاهده کنیم. به همین منظور به پوشهی products برنامه مراجعه کرده و دو فایل جدید product-detail.component.ts و product-detail.component.html را ایجاد کنید؛ با این محتوا:
الف) محتوای فایل product-detail.component.html
<div class='panel panel-primary'> <div class='panel-heading'> {{pageTitle}} </div> </div>
import { Component } from 'angular2/core'; @Component({ templateUrl: 'app/products/product-detail.component.html' }) export class ProductDetailComponent { pageTitle: string = 'Product Detail'; }
اگر دقت کنید، این کامپوننت ویژه دارای خاصیت selector نیست. ذکر selector تنها زمانی اجباری است که بخواهیم این کامپوننت را داخل کامپوننتی دیگر قرار دهیم. در اینجا قصد داریم این کامپوننت را به صورت یک View جدید، توسط سیستم مسیریابی نمایش دهیم و نه به صورت جزئی از یک کامپوننت دیگر.
افزودن تنظیمات مسیریابی به برنامه
مسیریابی در AngularJS 2.0، مبتنی بر کامپوننتها است. به همین جهت، ابتدای کار مسیریابی، مشخص سازی تعدادی از کامپوننتها هستند که قرار است به عنوان مقصد سیستم راهبری (navigation) مورد استفاده قرار گیرند و به ازای هر کدام، یک مسیریابی و Route جدید را تعریف میکنیم. تعریف هر Route جدید شامل انتساب نامی به آن، تعیین مسیر مدنظر و مشخص سازی کامپوننت مرتبط است:
{ path: '/products', name: 'Products', component: ProductListComponent },
این تنظیمات به عنوان یک متادیتای جدید دیگر به کلاس AppComponent، در فایل app.component.ts اضافه میشوند:
//same as before … import { ROUTER_PROVIDERS, RouteConfig } from 'angular2/router'; //same as before … @Component({ //same as before … }) @RouteConfig([ { path: '/welcome', name: 'Welcome', component: WelcomeComponent, useAsDefault: true }, { path: '/products', name: 'Products', component: ProductListComponent } ]) export class AppComponent { pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP"; }
همانطور که ملاحظه میکنید، یک کلاس میتواند بیش از یک decorator داشته باشد.
()RouteConfig@ را به کامپوننتی الصاق میکنیم که قصد میزبانی مسیریابی را دارد (Host component). این مزین کننده، آرایهای از اشیاء را قبول میکند و هر شیء آن دارای خواصی مانند مسیر، نام و کامپوننت است. باید دقت داشت که نام هر مسیریابی تعریف شده باید pascal case باشد. در غیراینصورت مسیریاب ممکن است این نام را با path اشتباه کند.
همچنین امکان تعریف خاصیت دیگری به نام useAsDefault نیز در اینجا میسر است. از آن جهت تعریف مسیریابی پیش فرض سیستم، در اولین بار نمایش آن، استفاده میشود.
در اینجا نام کامپوننت، رشتهای ذکر نمیشود و دقیقا اشاره دارد به نام کلاس متناظر. بنابراین هر نام کلاسی که در اینجا اضافه میشود، باید به همراه import ماژول آن نیز در ابتدای فایل جاری باشد. به همین جهت اگر تنظیمات فوق را اضافه کنید، ذیل کلمهی WelcomeComponent یک خط قرمز مبتنی بر عدم تعریف آن کشیده میشود. برای تعریف آن، پوشهی جدیدی را به ریشهی سایت به نام home اضافه کنید و به آن دو فایل ذیل را اضافه نمائید:
الف) محتوای فایل welcome.component.ts
import { Component } from 'angular2/core'; @Component({ templateUrl: 'app/home/welcome.component.html' }) export class WelcomeComponent { public pageTitle: string = "Welcome"; }
<div class="panel panel-primary"> <div class="panel-heading"> {{pageTitle}} </div> <div class="panel-body"> <h3 class="text-center">Default page</h3> </div> </div>
پس از تعریف این کامپوننت، اکنون باید import ماژول آنرا به ابتدای فایل app.component.ts اضافه کنیم، تا مشکل عدم شناسایی نام کلاس WelcomeComponent برطرف شود:
import { WelcomeComponent } from './home/welcome.component';
فعال سازی مسیریابیهای تعریف شده
روشهای مختلفی برای دسترسی به اجزای یک برنامه وجود دارند؛ برای مثال کلیک بر روی یک لینک، دکمه و یا تصویر و سپس فعال سازی مسیریابی متناظر با آن. همچنین کاربر میتواند آدرس صفحهای را مستقیما در نوار آدرسهای مرورگر وارد کند. به علاوه امکان کلیک بر روی دکمههای back و forward مرورگر نیز همواره وجود دارند. تنظیمات مسیریابیهای انجام شده، دو مورد آخر را به صورت خودکار مدیریت میکنند. در اینجا تنها باید مدیریت اولین حالت ذکر شده را با اتصال مسیریابیها به اعمال کاربران، انجام داد.
به همین جهت منویی را به بالای صفحهی برنامه اضافه میکنیم. برای این منظور، فایل app.component.ts را گشوده و خاصیت template کامپوننت AppComponent را به نحو ذیل تغییر میدهیم:
@Component({ //same as before … template: ` <div> <nav class='navbar navbar-default'> <div class='container-fluid'> <a class='navbar-brand'>{{pageTitle}}</a> <ul class='nav navbar-nav'> <li><a [routerLink]="['Welcome']">Home</a></li> <li><a [routerLink]="['Products']">Product List</a></li> </ul> </div> </nav> <div class='container'> <router-outlet></router-outlet> </div> </div> `, //same as before … })
سپس جهت تعریف لینکهای هر آیتم، از یک دایرکتیو توکار AngularJS 2.0 به نام routerLink استفاده میکنیم. هر routerLink به یکی از آیتمهای تنظیم شدهی در RouteConfig بایند میشود. بنابراین نامهایی که در اینجا قید شدهاند، دقیقا نامهایی هستند که در خاصیت name هر کدام از اشیاء تشکیل دهندهی RouteConfig، تعریف و مقدار دهی گردیدهاند.
اکنون اگر کاربر بر روی یکی از لینکهای Home و یا Product List کلیک کند، مسیریابی متناظر با آن فعال میشود (بر اساس این نام، در لیست عناصر RouteConfig جستجویی صورت گرفته و عنصر معادلی بازگشت داده میشود) و سپس View آن کامپوننت نمایش داده خواهد شد.
تا اینجا دایرکتیو جدید routerLink به قالب کامپوننت اضافه شدهاست؛ اما AngularJS 2.0 نمیداند که باید آنرا از کجا دریافت کند. به همین جهت ابتدا import آنرا (ROUTER_DIRECTIVES) به ابتدای ماژول جاری اضافه خواهیم کرد:
import { ROUTER_PROVIDERS, RouteConfig, ROUTER_DIRECTIVES } from 'angular2/router';
directives: [ROUTER_DIRECTIVES],
تا اینجا اگر دقت کرده باشید، کامپوننت نمایش لیست محصولات را از کامپوننت ریشهی سایت حذف کردهایم و بجای آن منوی بالای سایت را نمایش میدهیم که توسط آن میتوان به صفحهی آغازین و یا صفحهی نمایش لیست محصولات، رسید. به همین جهت خاصیت directives دیگر شامل ذکر کلاس کامپوننت لیست محصولات نیست.
در انتهای قالب کامپوننت ریشهی سایت، یک دایرکتیو جدید به نام router-outlet نیز تعریف شدهاست. وقتی یک کامپوننت فعال میشود، نیاز است View مرتبط با آن نیز نمایش داده شود. دایرکتیو router-outlet محل نمایش این View را مشخص میکند.
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، به این شکل خواهیم رسید:
اگر دقت کنید، آدرس بالای صفحه، در اولین بار نمایش آن به http://localhost:2222/welcome تنظیم شده و این مقدار دهی بر اساس خاصیت useAsDefault تنظیمات مسیریابی سایت انجام شدهاست (نمایش welcome به عنوان صفحهی اصلی و پیش فرض).
همچنین با کلیک بر روی لینک لیست محصولات، کامپوننت آن فعال شده و نمایش داده میشود. محل قرارگیری این کامپوننتها، دقیقا در محل قرارگیری دایرکتیو router-outlet است.
ارسال پارامترها به سیستم مسیریابی
در ابتدا بحث، مقدمات کامپوننت نمایش جزئیات یک محصول انتخابی را تهیه کردیم. برای فعال سازی این کامپوننت و مسیریابی آن، نیاز است بتوان پارامتری را به سیستم مسیریابی ارسال کرد. برای مثال با انتخاب آدرس product/5، جزئیات محصول با ID مساوی 5 نمایش داده شود.
برای این منظور:
الف) اولین قدم، تعریف مسیریابی آن است. به همین جهت به فایل app.component.ts مراجعه و دو تغییر ذیل را به آن اعمال کنید:
//same as before … import { ProductDetailComponent } from './products/product-detail.component'; @Component({ //same as before … }) @RouteConfig([ //same as before … { path: '/product/:id', name: 'ProductDetail', component: ProductDetailComponent } ]) //same as before …
تفاوت این مسیریابی با نمونههای قبلی در تعریف id:/ است. پس از ذکر :/، نام یک متغیر عنوان میشود و اگر نیاز به چندین متغیر بود، همین الگو را تکرار خواهیم کرد.
ب) سپس نحوهی فعال سازی این مسیریابی را توسط تعریف لینکی جدید، معرفی میکنیم. بنابراین فایل قالب product-list.component.html را گشوده و سپس بجای نمایش عنوان محصول:
<td>{{ product.productName }}</td>
<td> <a [routerLink]="['ProductDetail', {id: product.productId}]"> {{product.productName}} </a> </td>
اکنون که از دایرکتیو جدید routerLink در این قالب استفاده شدهاست، نیاز است تعریف دایرکتیو آنرا به متادیتای کلاس کامپوننت لیست محصولات نیز اضافه کنیم تا AngularJS 2.0 بداند آنرا از کجا باید تامین کند:
import { Component, OnInit } from 'angular2/core'; import { ROUTER_DIRECTIVES } from 'angular2/router'; //same as before … @Component({ //same as before … directives: [StarComponent, ROUTER_DIRECTIVES] })
در ادامه اگر برنامه را اجرا کنید، عنوانهای محصولات، به آدرس نمایش جزئیات آنها لینک شدهاند:
ج) در آخر زمانیکه View نمایش جزئیات محصول فعال میشود، نیاز است این id را از url جاری دریافت کند. به همین جهت فایل product-detail.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
import { Component } from 'angular2/core'; import { RouteParams } from 'angular2/router'; @Component({ templateUrl: 'app/products/product-detail.component.html' }) export class ProductDetailComponent { pageTitle: string = 'Product Detail'; constructor(private _routeParams: RouteParams) { let id = +this._routeParams.get('id'); this.pageTitle += `: ${id}`; } }
در این حالت، id دریافتی، به متغیر pageTitle اضافه شده و در قالب مربوطه به صورت خودکار نمایش داده میشود.
تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنید، صفحهی نمایش جزئیات یک محصول، با کلیک بر روی عناوین آنها به صورت زیر نمایش داده میشود:
افزودن دکمهی back با کدنویسی
اکنون برای بازگشت مجدد به لیست محصولات، میتوان از دکمهی back مرورگر استفاده کرد، اما امکان طراحی این دکمه در قالبها نیز پیش بینی شدهاست.
برای این منظور قالب product-detail.component.html را به نحو ذیل بازنویسی میکنیم:
<div class='panel panel-primary'> <div class='panel-heading'> {{pageTitle}} </div> <div class='panel-footer'> <a class='btn btn-default' (click)='onBack()' style='width:80px'> <i class='glyphicon glyphicon-chevron-left'></i> Back </a> </div> </div>
سپس کدهای product-detail.component.ts را به صورت ذیل تکمیل خواهیم کرد:
import { Component } from 'angular2/core'; import { RouteParams, Router } from 'angular2/router'; @Component({ templateUrl: 'app/products/product-detail.component.html' }) export class ProductDetailComponent { pageTitle: string = 'Product Detail'; constructor(private _routeParams: RouteParams, private _router: Router) { let id = +this._routeParams.get('id'); this.pageTitle += `: ${id}`; } onBack(): void { this._router.navigate(['Products']); } }
رفع تداخل مسیریابیهای ASP.NET MVC با مسیریابیهای AngularJS 2.0
در طی بحث جاری عنوان شد که اگر کاربر مسیر http://localhost:2222/product/2 را جایی ثبت کرده یا bookmark کند، پس از فراخوانی مستقیم آن در نوار آدرسهای مرورگر، بلافاصله به این آدرس هدایت خواهد شد. این مورد صحیح است اگر از index.html بجای بکارگیری ASP.NET MVC، جهت هاست برنامه استفاده شود. اگر چنین آدرسی را در یک برنامهی ASP.NET MVC فراخوانی کنیم، ابتدا به دنبال کنترلری به نام product میگردد (ابتدا وارد موتور ASP.NET MVC میشود) و چون این کنترلر در سمت سرور تعریف نشدهاست، پیام 404 و یا یافت نشد را مشاهده خواهید کرد و فرصت به اجرای برنامهی AngularJS نخواهد رسید.
برای حل این مشکل نیاز است یک route جدید را به نام catch all، در انتهای مسیریابیهای فعلی اضافه کنید؛ تا سایر درخواستهای رسیده را به صفحهی نمایش برنامهی AngularJS هدایت کند:
public class RouteConfig { public static void RegisterRoutes(RouteCollection routes) { routes.IgnoreRoute("{resource}.axd/{*pathInfo}"); routes.MapRoute( name: "Default", url: "{controller}/{action}/{id}", defaults: new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional }, constraints: new { controller = "Home" } // for catch all to work, Home|About|SomeName ); // Route override to work with Angularjs and HTML5 routing routes.MapRoute( name: "NotFound", url: "{*catchall}", defaults: new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional } ); } }
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part9.zip
خلاصهی بحث
حین ایجاد کامپوننتها باید به نحوهی نمایش آنها نیز فکر کرد. اگر کامپوننتی قرار است داخل یک کامپوننت دیگر نمایش یابد، باید دارای selector باشد. یک چنین کامپوننتی نیاز به تعریف مسیریابی ندارد. برای کامپوننتهایی که به عنوان یک View مستقل طراحی میشوند و قرار است در یک صفحهی مجزا نمایش داده شوند، نیازی به تعریف selector نیست؛ اما باید برای آنها مسیریابیهای ویژهای را تعریف کرد. همچنین نیاز است مدیریت اعمال کاربران را جهت فعال سازی آنها نیز مدنظر داشت. برای استفاده از امکانات مسیریابی توکار AngularJS 2.0 نیاز است اسکریپت آنرا به صفحهی اصلی اضافه کرد. سپس باید المان base را جهت نحوهی تشکیل آدرسهای مسیریابی، به صفحه اضافه کرد. در ادامه کار ثبت ROUTER_PROVIDERS در بالاترین سطح سلسه مراتب کامپوننتهای سایت انجام میشود. با استفاده از RouteConfig کار تنظیمات ابتدایی مسیریابی صورت خواهد گرفت. این decorator به کامپوننتی که قرار است کار میزبانی مسیریابی را انجام دهد، متصل میشود. پس از تعریف مسیریابیها با ذکر یک نام منحصربفرد، مسیری که باید توسط کاربر وارد شود و نام کامپوننت مدنظر، با استفاده از دایرکتیو routerLink کار تعریف این آدرسها، در رابط کاربری برنامه انجام میشود. این دایرکتیو جدید، جزئی از مجموعهی ROUTER_DIRECTIVES است که باید به لیست دایرکتیوهای کامپوننت ریشههای سایت و هر کامپوننتی که از routeLink استفاده میکند، اضافه شود. برای بایند این دایرکتیو به مسیریابیهای تعریف شده، سمت راست این اتصال باید به آرایهای از مقادیر مقدار دهی شود که اولین عنصر آن، نام یکی از عناصر مسیریابی تعریف شدهی در RouteConfig است. از دومین عنصر آن برای مقدار دهی پارامترهای ارسالی به سیستم مسیریابی استفاده میشود. کار دایرکتیو router-outlet، مشخص سازی محل نمایش یک View است که عموما در قالب میزبان مسیریابی قرار میگیرد. برای تعیین پارامترهای مسیریابی، از الگوی paramName:/ استفاده میشود. برای دسترسی به این مقادیر در یک کامپوننت، میتوان از سرویس RouteParams استفاده کرد. برای فعال سازی یک مسیریابی با کدنویسی، از سرویس Router و متد navigate آن کمک میگیریم.
when('/showOrderDetails/:orderId', { templateUrl: 'templates/show_order.html', controller: 'ShowOrderController' });
myFirstRoute .controller('ShowOrderController', function($scope, $routeParams) { $scope.order_id = $routeParams.orderId; });
<body ng-app="myFirstRoute" style=" <div> <div> <div> <table dir="rtl"> <thead> <tr> <th>#</th><th>˜کد</th><th>نام محصول</th><th></th> </tr> </thead> <tbody> <tr> <td>1</td><td>1234</td><td>15" Samsung Laptop</td> <td><a href="#showOrderDetails/1234">جزئیات محصول</a></td> </tr> <tr> <td>2</td><td>5412</td><td>2TB Seagate Hard drive</td> <td><a href="#showOrderDetails/5412">جزئیات محصول</a></td> </tr> <tr> <td>3</td><td>9874</td><td>D-link router</td> <td><a href="#showOrderDetails/9874">جزئیات محصول</a></td> </tr> </tbody> </table> <div ng-view></div> </div> </div> </div> <script src="js/bootstrap.js"></script> <script src="http://ajax.googleapis.com/ajax/libs/angularjs/1.0.7/angular.min.js"></script> <script src="app.js"></script> </body>
<h2>سفارش شماره #{{order_id}}</h2> محل قرار گیری جزئیات سفارش شماره : <b>#{{order_id}}</b>.
بارگزاری Viewهای محلی توسط تگ <script> :
<script type="text/ng-template" id="add_order.html"> <h2> ثبت سفارش </h2> {{message}} </script>
when('/AddNewOrder', { templateUrl: 'add_order.html', controller: 'AddOrderController' }). when('/ShowOrders', { templateUrl: 'show_orders.html', controller: 'ShowOrdersController' });
myFirstRoute.controller('AddOrderController', function($scope) { $scope.message = 'صفحه نمایش ثبت سفارش جدید'; }); myFirstRoute.controller('ShowOrdersController', function($scope) { $scope.message = 'صفحه نمایش لیست سفارشات'; });
<body ng-app="myFirstRoute" style=" <div> <div> <div> <ul> <li><a href="#AddNewOrder"> ثبت سفارش جدید </a></li> <li><a href="#ShowOrders"> نمایش شفارشات </a></li> </ul> </div> <div> <div ng-view></div> </div> </div> </div> <script type="text/ng-template" id="add_order.html"> <h2> ثبت سفارش </h2> {{message}} </script> <script type="text/ng-template" id="show_orders.html"> <h2> نمایش سفارشات </h2> {{message}} </script> <script src="js/bootstrap.js"></script> <script src="http://ajax.googleapis.com/ajax/libs/angularjs/1.0.7/angular.min.js"></script> <script src="app.js"></script> </body>
افزودن دادههای سفارشی به سیستم مسیریابی :
when('/AddNewOrder', { templateUrl: 'templates/add_order.html', controller: 'CommonController', foodata: 'addorder' }). when('/ShowOrders', { templateUrl: 'templates/show_orders.html', controller: 'CommonController', foodata: 'showorders' }); sampleApp.controller('CommonController', function($scope, $route) { //access the foodata property using $route.current var foo = $route.current.foodata; alert(foo); });
$route.current.foodata
تعامل MATLAB (متلب) با دات نت - قسمت اول
چرا TypeScript؟
- TypeScript زبان توصیه شدهی توسعهی برنامههای AngularJS 2 است و همچنین با سایر کتابخانههای معروف جاوا اسکریپتی مانند ReactJS و jQuery نیز سازگاری دارد. بنابراین اگر قصد دارید به AngularJS 2 مهاجرت کنید، اکنون فرصت خوبی است تا زبان TypeScript را نیز بیاموزید. همچنین WinJS نیز با TypeScript نوشته شدهاست.
- superset زبان JavaScript بودن به این معنا است که تمام کدهای جاوا اسکریپتی موجود، به عنوان کد معتبر TypeScript نیز شناخته میشوند و همین مساله مهاجرت به آنرا سادهتر میکند. زبانهای دیگری مانند Dart و یا CoffeeScript ، نسبت به JavaScript بسیار متفاوت به نظر میرسند؛ اما Syntax زبان TypeScript شباهت بسیار زیادی به جاوا اسکریپت و خصوصا ES 6 دارد. در اینجا تنها کافی است پسوند فایلهای js را به ts تغییر دهید و از آنها به عنوان کدهای معتبر TypeScript استفاده کنید.
- strong typing و معرفی نوعها، کدهای نهایی نوشته شده را امنتر میکنند. به این ترتیب کامپایلر، پیش از اینکه کدهای شما در زمان اجرا به خطا بر بخورند، در زمان کامپایل، مشکلات موجود را گوشزد میکند. همچنین وجود نوعها، سرعت توسعه را با بهبود ابزارهای مرتبط با برنامه نویسی، افزایش میدهند؛ از این جهت که مفهوم مهمی مانند Intellisense، با وجود نوعها، پیشنهادهای بهتر و دقیقتری را ارائه میدهد. همچنین ابزارهای Refactoring نیز در صورت وجود نوعها بهتر و دقیقتر عمل میکنند. این موارد مهمترین دلایل طراحی TypeScript جهت توسعه و نگهداری برنامههای بزرگ نوشته شدهی با JavaScript هستند.
- Syntax زبان TypeScript به شدت الهام گرفته شده از زبان سیشارپ است. به همین جهت اگر با این زبان آشنایی دارید، درک مفاهیم TypeScript برایتان بسیار ساده خواهد بود.
- بهترین قسمت TypeScript، کامپایل شدن آن به ES 5 است (به این عملیات Transpile هم میگویند). در زبان TypeScript به تمام امکانات پیشرفتهی ES 6 مانند کلاسها و ماژولها دسترسی دارید، اما کد نهایی را که تولید میکند، میتواند ES 5 ایی باشد که هم اکنون تمام مرورگرهای عمده آنرا پشتیبانی میکنند. با تنظیمات کامپایلر TypeScript، امکان تولید کدهای ES 3 تا ES 5 و همچنین ES 6 نیز وجود دارد. نمونهی آنلاین این ترجمه را در TypeScript playground میتوانید مشاهده کنید.
- TypeScript چندسکویی است. امکانات و کامپایلر این زبان، برای ویندوز، مک و لینوکس طراحی شدهاند.
- TypeScript سورس باز است. طراحان اصلی آن، همان طراحان زبان سیشارپ در مایکروسافت هستند و هم اکنون این زبان به صورت سورس باز توسط این شرکت توسعه داده شده و در GitHub نگهداری میشود.
آماده سازی محیطهای کار با TypeScript
برای کار با TypeScript، یک ادیتور متنی ساده، به همراه کامپایلر آن کفایت میکند. اما همانطور که عنوان شد، یکی از مهمترین دلایل وجودی TypeScript، بهبود ابزارهای برنامه نویسی مرتبط با JavaScript است و اگر قرار باشد صرفا از یک ادیتور متنی ساده استفاده شود، فلسفهی وجودی آن زیر سؤال میرود.
نصب TypeScript در ویژوال استودیو
در نگارشهای جدید ویژوال استودیو، از VS 2013 Update 2 به بعد، قسمت ویژهی TypeScript نیز قابل مشاهدهاست. البته این قسمت با به روز رسانیهای TypeScript، نیاز به به روز رسانی دارد. به همین جهت به سایت رسمی آن مراجعه کرده و بستههای جدید مخصوص VS 2013 و یا 2015 آنرا دریافت و نصب کنید.
همچنین افزونهی Web Essentials نیز امکانات بیشتری را جهت کار با TypeScript به همراه دارد و امکان مشاهدهی خروجی جاوا اسکریپت تولیدی را در حین کار با فایل TypeScript فعلی میسر میکند. در سمت چپ صفحه TypeScript را خواهید نوشت و در سمت راست، خروجی JavaScript نهایی را بلافاصله مشاهده میکنید.
تصویر فوق مربوط به VS 2015 است. همچنین گزینهی افزودن یک فایل و آیتم جدید نیز امکان افزودن فایلهای TS را به همراه دارد.
نصب و تنظیم TypeScript در ویژوال استودیو کد
ویژوال استودیو کد، نگارش رایگان، سورس باز و چندسکویی ویژوال استودیو است که بر روی ویندوز، مک و لینوکس قابل اجرا است. ویژوال استودیو کد نیز به همراه پشتیبانی بسیار خوبی از TypeScript است، تا حدی که تمام ارائههای معرفی Anugular 2 توسط تیم مربوطهی آن از گوگل، توسط ویژوال استودیو کد و یکپارچگی آن با TypeScript انجام شدند.
ویژوال استودیو کد بر مبنای فولدرها کار میکند و با گشودن یک پوشه در آن (با کلیک بر روی دکمهی open folder آن)، امکان کار کردن با آن پوشه و فایلهای موجود در آن را خواهیم یافت.
نکتهی مهم اینجا است که پس از نصب VS Code، برای فایلهای با پسوند ts بلافاصله Intellisense مرتبط نیز مهیا است و نیاز به هیچگونه تنظیم اضافهتری ندارد. همچنین قابلیتهای type safety این زبان نیز در این ادیتور به نحو واضحی مشخص هستند:
در ادامه ابتدا یک پوشهی جدید خالی را ایجاد کنید و سپس این پوشه را در VS Code باز نمائید (از طریق منوی فایل، گزینهی گشودن پوشه). سپس ماوس را بر روی نام این پوشه حرکت دهید:
همانطور که مشاهده میکنید، دکمهی new file ظاهر میشود. در اینجا میتوانید فایل جدیدی را به نام test.ts اضافه کنید.
در ادامه با فشردن دکمههای ctrl+shift+p، امکان انتخاب یک task runner را جهت کامپایل فایلهای ts خواهیم داشت:
در اینجا ابتدا عبارت task< را وارد کنید و سپس از منوی باز شده، گزینهی rub build task را انتخاب کنید:
پس از آن، در بالای صفحه مشاهده خواهید کرد که عنوان شده: «هنوز هیچ task runner ایی برای اینکار تنظیم نشدهاست»
برای این منظور بر روی دکمهی configure task runner تصویر فوق که با رنگ آبی مشخص شدهاست، کلیک کنید. به این ترتیب یک فایل جدید به نام task.json ایجاد میشود که در پوشهای به نام vscode. در ریشهی پروژه (یا همان پوشهی جاری) قرار میگیرد:
فایل task.json دارای تعاریفی است که کامپایلر TypeScript یا همان tsc را فعال میکند:
{ "version": "0.1.0", // The command is tsc. Assumes that tsc has been installed using npm install -g typescript "command": "tsc", // The command is a shell script "isShellCommand": true, // Show the output window only if unrecognized errors occur. "showOutput": "silent", // args is the HelloWorld program to compile. "args": ["HelloWorld.ts"], // use the standard tsc problem matcher to find compile problems // in the output. "problemMatcher": "$tsc" }
در اینجا قسمتی که نیاز به تنظیم دارد، خاصیت args است. مقادیر آن، پارامترهایی هستند که به کامپایلر typescript ارسال میشوند. برای نمونه آنرا به صورت ذیل تغییر دهید:
"args": [ "--target", "ES5", "--outdir", "js", "--sourceMap", "--watch", "test.ts" ],
برای اجرای کامپایلر، ابتدا از منوی view گزینهی toggle output را انتخاب کنید تا بتوان خروجی نهایی کامپایلر را مشاهده کرد. سپس گزینهی view->command pallet و اجرا tasks< را انتخاب کنید. در ادامه همانند مرحلهی قبل، یعنی گزینهی run build task را اجرا کنید (که خلاصهی این عملیات ctrl+shift+B است).
به این ترتیب پوشهی js که در خاصیت args مشخص کردیم، تولید میشود:
البته این خطا هم در قسمت output نمایش داده میشود:
error TS5023: Unknown option 'watch' Use the '--help' flag to see options.
علت اینجا است که در تنظیمات فوق، خاصیت command به tsc تنظیم شدهاست و همانطور که در کامنت آن عنوان شدهاست، کامپایلر typescript را از طریق دستور npm install -g typescript دریافت میکند و نیازی به ذکر مسیر آن در اینجا نیست. بنابراین لازم است تا با npm و نصب typescript از طریق آن آشنا شد و به این ترتیب کامپایلر آنرا به روز کرد تا دستور watch را شناسایی کند.
نصب TypeScript از طریق npm
همانطور که عنوان شد، TypeScript چندسکویی است و این مورد را از طریق npm یا NodeJS package manager انجام میدهد. برای این منظور به آدرس https://nodejs.org/en مراجعه کرده و فایل نصاب آنرا مخصوص سیستم عامل خود دریافت و سپس نصب کنید. Node.js یک runtime سمت سرور اجرای برنامههای جاوا اسکریپتی است. از آنجائیکه TypeScript در نهایت به JavaScript تبدیل میشود، استفاده از node.js انتخاب مناسبی جهت اجرا و توزیع آن در تمام سیستم عاملها بودهاست.
پس از نصب node.js، از package manager آن که npm نام دارد، جهت نصب TypeScript استفاده میشود. چون node.js به Path و مسیرهای اصلی ویندوز اضافه میشود، تنها کافی است دستور npm install -g typescript را در خط فرمان صادر کنید. در اینجا سوئیچ g به معنای global و دسترسی عمومی است.
همانطور که در این تصویر مشخص است، پس از صدور دستور نصب TypeScript، نگارش 1.8.9 آن نصب شدهاست. اما زمانیکه کامپایلر tsc را با پارامتر version اجرا میکنیم، شماره نگارش قدیمی 1.0.3.0 را نمایش میدهد. برای رفع این مشکل به مسیر C:\Program Files (x86)\Microsoft SDKs\TypeScript مراجعه کرده و پوشهی 1.0 را به 1.0-old تغییر نام دهید.
اکنون اگر مجددا بررسی کنیم، نگارش صحیح قابل مشاهده است:
پس از این تغییرات اگر مجددا به VS Code باز گردیم و ctrl+shift+B را صادر کنیم (جهت اجرای مجدد task runner و اجرای tsc تنظیم شده) ، پیام ذیل مشاهده میشود:
15:33:52 - Compilation complete. Watching for file changes.
در اینجا چون پارامتر watch فعال شدهاست، هر تغییری که در فایل ts داده شود، بلافاصله کامپایل شده و در فایل js منعکس خواهد شد.
تنظیم VS Code جهت دیباگ کدهای TypeScript
در نوار ابزار کنار صفحهی VS Code، بر روی دکمهی دیباگ کلیک کنید:
سپس بر روی دکمهی چرخدندهی موجود که کار انجام تنظیمات را توسط آن میتوان ادامه داد، کلیک کنید. بلافاصله منویی ظاهر میشود که درخواست انتخاب محیط دیباگ را دارد:
در اینجا node.js را انتخاب کنید. با اینکار فایل جدیدی دیگری به نام launch.json به پوشهی vscode. اضافه میشود. اگر به این فایل دقت کنید دو خاصیت name به نامهای Launch و Attach در آن موجود هستند. این نامها در یک دراپ داون، در کنار دکمهی start دیباگ نیز ظاهر میشوند:
- در فایل launch.json، باید خاصیت "program": "${workspaceRoot}/app.js" را ویرایش کرد و app.js آنرا به test.ts مثال جاری تغییر داد.
- سپس خاصیت "sourceMaps" آن نیز باید تغییر کرده و جهت استفادهی از source mapهای تولیدی به true تنظیم شود.
- در آخر باید مسیر پوشهی خروجی js را نیز تنظیم کرد: "outDir": "${workspaceRoot}/js"
همچنین باید دقت داشت چون externalConsole به false تنظیم شدهاست، خروجی این کنسول به output ویژوال استودیوکد منتقل میشود.
اکنون اگر بر روی دکمهی سبز رنگ start کلیک کنید (دکمهی F5)، امکان دیباگ سطر به سطر کد TypeScript را خواهید یافت:
فایلهای نهایی json یاد شدهی در متن را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
VSCodeTypeScript.zip
آیا به این نتیجه رسیدید که اصل DRY را نقض کردهایم؟ بله همین طور است. تکرار کلاسهای css مربوط به بوت استرپ، تکرار هلپرهای توکار ASP.NET MVC بارها و بارها، خوانایی کد را پایین میارود و در برخی موارد هم خسته کننده خواهد بود. اگر با مباحث مربوط به EditorTemplateها قبلا آشنا شده باشید، خیلی سریع عنوان خواهید کرد که بهتر است از این امکان بهره برد؛ بله درست است. برای این منظور در مسیر Views/Shared/EditorTemplates، فایل cshtml. همنام با نوع داده مد نظر را ایجاد میکنیم.
String.cshtml
@model string @Html.TextBox("",ViewData.TemplateInfo.FormattedModelValue, new { @class="form-control",placeholder=ViewData.ModelMetadata.Watermark})
Enum.cshtml
@model Enum @Html.EnumDropDownListFor(m => Model, new { @class = "form-control" })
حال دوباره به نتیجه حاصل از تغییرات اعمال شده توجه کنید:
این نتیجه امیدوار کننده است ولی بازهم یکسری از کدها بی دلیل تکرار شدهاند. هلپرهای زیر نیز میتوانند در کاهش کدها به کمک ما برسند :
public static class BootstrapHelpers { public static IHtmlString BootstrapLabelFor<TModel,TProp>( this HtmlHelper<TModel> helper, Expression<Func<TModel,TProp>> property) { return helper.LabelFor(property, new { @class = "col-md-2 control-label" }); } public static IHtmlString BootstrapLabel( this HtmlHelper helper, string propertyName) { return helper.Label(propertyName, new { @class = "col-md-2 control-label" }); } }
از کلاس بالا برای عدم تکرار کلاسهای بوت استرپ مربوط به Label، استفاده میشود .
حال دوباره نتیجه را مشاهده کنید:
خیلی عالی؛ توانستیم از تکرار یکسری از کلاسهای بوت استرپ خلاص شویم. اما در ادامه با استفاده از یک Object Template به عنوان EditorTemplate برای نوع دادههای Complex، کار را تمام خواهیم کرد.
EditorTemplateهای تعریف شده در بالا، صرفا برای نوع دادههای خاصی مورد استفاده قرار خواهند گرفت؛ ولی پیاده سازی یک EditorTemplate جنریک که حتی از ویومدلهای موجود در پروژه نیز پشتیابی کند، به شکل زیر خواهد بود.
Object.cshtml
@model dynamic @foreach (var prop in ViewData.ModelMetadata.Properties .Where(p => p.ShowForEdit)) { if (prop.TemplateHint == "HiddenInput") { @Html.Hidden(prop.PropertyName) } else { <div class="form-group"> @Html.BootstrapLabel(prop.PropertyName) <div class="col-md-10"> @Html.Editor(prop.PropertyName) @Html.ValidationMessage(prop.PropertyName) </div> </div> } }
با استفاده از ViewData.ModelMetadata میتوان به خصوصیات مدل مربوط به ویو دسترسی پیدا کرد که در بالا با استفاده از همین خصوصیت به تمام پراپرتیهای مدل دسترسی پیدا کرده و مقداری کد تکراری باقی مانده را هم در اینجا کپسوله کردیم.
حال کافی است به شکل زیر عمل کنیم:
پیش از ادامهی مثال قسمت قبل، قصد داریم تمام کدهای موجود در فایل Pages\Index.razor را به یک فایل اختصاصی آنها منتقل کرده و مسیریابی و منوی آنرا تکمیل کنیم. به همین جهت در پوشهی Pages، یک پوشهی جدید را به نام LearnBlazor ایجاد کرده و درون آن، فایل خالی BindProp.razor را ایجاد میکنیم. سپس تمام محتوای فایل Pages\Index.razor را cut کرده و به درون فایل جدید Pages\LearnBlazor\BindProp.razor، منتقل و Paste میکنیم.
پس از این تغییرات، در فایل Pages\Index.razor، مهمترین سطر آن، همان اولین سطر تعریف مسیریابی آن خواهد بود و هر محتوای دلخواهی که علاقمند بودید:
@page "/" <h1>Hello, world!</h1>
@page "/bindprop"
<li class="nav-item px-3"> <NavLink class="nav-link" href="bindprop"> <span class="oi oi-list-rich" aria-hidden="true"></span> Bind Properties </NavLink> </li>
نمایش لیست اتاقهای تعریف شده، به همراه ویژگیهای آنها
در قسمت قبل، نمایش ردیفی لیست اتاقهای تعریف شده را مشاهده کردید. در این قسمت میخواهیم هر اتاق تعریف شده را در یک card جداگانه نمایش دهیم. هدف این است که در ابتدا به یک UI متداول شلوغ برسیم و بعد شروع کنیم به Refactoring این UI پیچیده، به کامپوننتهای کوچکتر تشکیل دهندهی آن، جهت مدیریت سادهتر این UI و درک بهتر آن. بنابراین در ابتدا با یک کامپوننت کلی شلوغ، شروع خواهیم کرد.
به همین جهت فایل جدید Pages\LearnBlazor\DemoHotel.razor را برای نمایش لیست اتاقهای موجود اضافه میکنیم. سپس محتوای آنرا به صورت زیر تغییر خواهیم داد:
@page "/demoHotel" <h3>Hotel Rooms</h3> <div class="border p-2 mt-2" style="background-color:azure"> <h2 class="text-info">Rooms List</h2> <div class="row container"> @foreach (var room in Rooms) { <div class="bg-light border p-2 col-5 ml-2"> <h4 class="text-secondary">Room - @room.Id</h4> @room.Name<br /> @room.Price.ToString("c")<br /> <input type="checkbox" @bind-value="room.IsActive" checked="@(room.IsActive?"checked":null)" /> Is Active<br /> <span>This room is @(room.IsActive?"Active": "InActive")</span> @if (room.IsActive) { @foreach (var roomProp in room.RoomProps) { <p>@roomProp.Name - @roomProp.Value</p> } } <input type="button" class="btn btn-danger" value="Delete" /> <input type="button" class="btn btn-success" value="Edit" /> </div> } </div> </div>
- سپس مسیریابی منتهی به این کامپوننت، به آدرس demoHotel/ تنظیم شدهاست. این مسیریابی را در کامپوننت Shared\NavMenu.razor به صورت زیر مورد استفاده قرار خواهیم داد تا مدخل منوی جدیدی برای آن تهیه شود:
<li class="nav-item px-3"> <NavLink class="nav-link" href="demoHotel"> <span class="oi oi-list-rich" aria-hidden="true"></span> Demo Hotel </NavLink> </li>
تبدیل دکمههای حذف و ویرایش هر اتاق به یک کامپوننت جدید
اکنون میخواهیم کامپوننت شلوغ Pages\LearnBlazor\DemoHotel.razor را به چند زیر کامپوننت بشکنیم تا هر کدام وظایف خاص خود را انجام دهند و در نهایت به یک UI قابل درکتر برسیم. برای مثال میخواهیم دکمههای حذف و ویرایش هر اتاق را به یک کامپوننت جدید منتقل کنیم تا هم این UI خلوتتر شود و هم اگر در قسمت دیگری از برنامه نیاز به یک چنین دکمههایی بود، بتوان از آن کامپوننت اختصاصی، استفادهی مجدد کرد.
برای این منظور ابتدا پوشهی جدید Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents را افزوده و سپس در داخل آن، فایل جدید کامپوننت EditDeleteButton.razor را نیز ایجاد میکنیم. در این فایل جدید در ابتدا کدهای دو دکمهی تعریف شده را از کامپوننت DemoHotel.razor انتخاب و cut کرده و سپس در این فایل جدید paste میکنیم. در این کامپوننت جدید، نیازی به تعریف page@ و مسیریابی آن نیست. به این معنا که این کامپوننت، یک کامپوننت اشتراکی است و routable نیست و قرار است در داخل یک کامپوننت دیگر مورد استفاده قرار گیرد.
بنابراین تا اینجا محتوای کامپوننت EditDeleteButton.razor فقط از دو سطر زیر تشکیل میشود:
<input type="button" class="btn btn-danger" value="Delete" /> <input type="button" class="btn btn-success" value="Edit" />
<BlazorServerSample.Pages.LearnBlazor.LearnBlazorComponents.EditDeleteButton></BlazorServerSample.Pages.LearnBlazor.LearnBlazorComponents.EditDeleteButton>
@using BlazorServerSample.Pages.LearnBlazor.LearnBlazorComponents
اکنون میتوان تعریف مدخل کامپوننت را به صورت زیر خلاصه کرد:
<EditDeleteButton></EditDeleteButton>
ارسال پارامترها به یک کامپوننت
فرض کنید قصد داریم دکمههای ویرایش و حذف را تنها به کاربران ادمین نمایش دهیم. به همین جهت نیاز است بتوان پارامتری مانند IsAdmin را به کامپوننت EditDeleteButton ارسال کرد. برای اینکار کامپوننت Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\EditDeleteButton.razor را به صورت زیر ویرایش میکنیم:
@if (IsAdmin) { <input type="button" class="btn btn-danger" value="Delete" /> <input type="button" class="btn btn-success" value="Edit" /> } @code { [Parameter] public bool IsAdmin { get; set; } }
پس از تعریف این پارامتر ورودی، روش استفادهی از آن در کامپوننت DemoHotel به صورت زیر است:
<EditDeleteButton IsAdmin="true"></EditDeleteButton>
انتقال هر اتاق به کامپوننت مجزای خاص خودش
در ادامه میخواهیم محتوای حلقهی foreach (var room in Rooms)@ کامپوننت DemoHotel را به طور کامل cut کرده و در یک کامپوننت جدید paste کنیم تا به حلقهای خواناتر و با مسئولیتهای کمتری برسیم. نگهداری کدهایی که قسمتهای مختلف آن از هم ایزوله شدهاند و دامنهی تغییرات آنها کاملا مشخص و محدود است، در طول زمان بسیار سادهتر از نگهداری کدهای UI ای در هم تنیدهاست.
به همین جهت ابتدا کامپوننت جدید Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\IndividualRoom.razor را ایجاد میکنیم و سپس، هر آنچه داخل حلقهی foreach یاد شده قرار دارد را انتخاب و cut کرده و درون این کامپوننت جدید paste میکنیم:
<div class="bg-light border p-2 col-5 offset-1"> <h4 class="text-secondary">Room - @Room.Id</h4> @Room.Name<br /> @Room.Price.ToString("c")<br /> <input type="checkbox" @bind-value="Room.IsActive" checked="@(Room.IsActive?"checked":null)" /> Is Active<br /> <span>This room is @(Room.IsActive?"Active": "InActive")</span> @if (Room.IsActive) { @foreach (var roomProp in Room.RoomProps) { <p>@roomProp.Name - @roomProp.Value</p> } } <EditDeleteButton IsAdmin="true"></EditDeleteButton> </div> @code { [Parameter] public BlazorRoom Room { get; set; } }
پس از این تغییر، کدهای حلقهی foreach کامپوننت DemoHotel.razor به صورت زیر خلاصه میشوند. در اینجا روش ارسال یک شیء را به پارامتر Room نیز مشاهده میکنید (البته ذکر @ در اینجا الزامی نیست و میشد از روش مقدار دهی "Room="room نیز استفاده کرد):
<div class="row container"> @foreach (var room in Rooms) { <IndividualRoom Room="@room"></IndividualRoom> } </div>
یک تمرین: نمایش لیست امکانات رفاهی هتل
پس از نمایش لیست اتاقهای یک هتل، قصد داریم لیست امکانات رفاهی آنرا نیز نمایش دهیم:
مدل این امکانات را به صورت زیر به پوشهی Models برنامه اضافه میکنیم:
namespace BlazorServerSample.Models { public class BlazorAmenity { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public string Description { get; set; } } }
@code{ List<BlazorAmenity> AmenitiesList = new List<BlazorAmenity>(); // ... protected override void OnInitialized() { base.OnInitialized(); // ... AmenitiesList.Add(new BlazorAmenity { Id = 111, Name = "Gym", Description = "24x7 gym room is available." }); AmenitiesList.Add(new BlazorAmenity { Id = 222, Name = "Swimming Pool", Description = "Pool room is open from 6am to 10pm." }); AmenitiesList.Add(new BlazorAmenity { Id = 333, Name = "Free Brakfast", Description = "Enjoy free breakfast at out hotel." }); } }
اکنون برای نمایش تک تک عناصر این لیست، ابتدا یک کامپوننت منحصر به یک BlazorAmenity را به نام Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\IndividualAmenity.razor ایجاد میکنیم با این محتوا:
<div class="bg-light border p-2 col-5 offset-1 mt-2"> <h4 class="text-secondary">Amenity - @Amenity.Id</h4> @Amenity.Name<br /> @Amenity.Description<br /> </div> @code { [Parameter] public BlazorAmenity Amenity { get; set; } }
در آخر پس از تعریف کامپوننت IndividualAmenity.razor، روش استفادهی از آن در کامپوننت DemoHotel به صورت زیر است:
<div class="col-12 mt-4"> <h4 class="text-info">Hotel Amenities</h4> </div> @foreach (var amenity in AmenitiesList) { <IndividualAmenity Amenity="@amenity"></IndividualAmenity> }
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-05.zip
برای بررسی ویژگیهای جاوا اسکریپت مدرن، یک پروژهی جدید React را ایجاد میکنیم.
> create-react-app sample-02 > cd sample-02 > npm start
به علاوه چون در این قسمت خروجی UI نخواهیم داشت، تمام خروجی را در کنسول developer tools مرورگر خود میتوانید مشاهده کنید (فشردن دکمهی F12).
var، let و const
در اکثر زبانهای برنامه نویسی، متغیرها در محدودهی دید قطعه کدی که تعریف شدهاند (scope)، قابل دسترسی هستند. برای نمونه محتوای فایل index.js پروژه را به صورت زیر تغییر داده و با فرض اجرای دستور npm start، خروجی آنرا میتوان در کنسول مرورگر مشاهده کرد.
function sayHello() { for (var i = 0; i < 5; i++) { console.log(i); } console.log(i); } sayHello();
در آخرین پیمایش حلقه، i مساوی 5 شده و از حلقه خارج میشود. اما چون در اینجا برای تعریف متغیر از واژهی کلیدی var استفاده شدهاست، محدودهی دید آن به کل تابعی که در آن تعریف شدهاست، بسط پیدا میکند. به همین جهت در این خروجی، عدد 5 را نیز مشاهده میکند که حاصل دسترسی به i، خارج از حلقهاست.
برای یک دست سازی این رفتار با سایر زبانهای برنامه نویسی، در ES6، واژهی کلیدی جدیدی به نام let تعریف شدهاست که میدان دید متغیر را به قطعه کدی که در آن تعریف شدهاست، محدود میکند. اکنون اگر در حلقهی فوق بجای var از let استفاده شود، یک چنین خطایی در مرورگر ظاهر خواهد شد که عنوان میکند، i استفاده شدهی در خارج از حلقه، تعریف نشدهاست.
./src/index.js Line 14:15: 'i' is not defined no-undef Search for the keywords to learn more about each error.
علاوه بر let، واژهی کلیدی جدید const نیز به ES6 اضافه شدهاست که از آن برای تعریف ثوابت استفاده میشود. constها نیز همانند let، میدان دید محدود شدهای به قطعه کد تعریف شدهی در آن دارند؛ اما قابلیت انتساب مجدد را ندارند:
const x = 1; x = 2; // Attempting to override 'x' which is a constant.
به صورت خلاصه از این پس واژهی کلیدی var را فراموش کنید. همیشه با const جهت تعریف متغیرها شروع کنید. اگر به خطا برخوردید و نیاز به انتساب مجدد وجود داشت، آنرا به let تغییر دهید. بنابراین استفاده از const همیشه نسبت به let ارجحیت دارد.
اشیاء در جاوا اسکریپت
اشیاء در جاوا اسکریپت به صورت مجموعهای از key/valueها تعریف میشوند:
const person = { name: "User 1", walk: function() {}, // method talk() {} // concise method };
const person = { name: "User 1", walk() {}, talk() {} };
person.talk(); person.name = "User 3"; person["name"] = "User 2";
مورد آخر همان روش استفاده از key/valueها است که اساس اشیاء جاوا اسکریپتی را تشکیل میدهد. البته از این روش فقط زمانی استفاده کنید که قرار است یکسری کار پویا صورت گیرند (مقدار key به صورت متغیر دریافت شود) و از ابتدا مشخص نیست که کدام خاصیت یا متد قرار است تعریف و استفاده شود:
const targetMember = "name"; person[targetMember] = "User 2";
واژهی کلیدی this در جاوا اسکریپت
از واژهی کلیدی this، در قسمتهای بعدی زیاد استفاده خواهیم کرد. به همین جهت نیاز است تفاوتهای اساسی آنرا با سایر زبانهای برنامه نویسی بررسی کنیم.
همان شیء person را که پیشتر تعریف کردیم درنظر بگیرید. در متد walk آن، مقدار this را لاگ میکنیم:
const person = { name: "User 1", walk() { console.log(this); }, talk() {} }; person.walk();
شیء this در جاوا اسکریپت، همانند سایر زبانهای برنامه نویسی مانند سیشارپ و یا جاوا رفتار نمیکند. در سایر زبانهای نامبرده شده، this همواره ارجاعی را به وهلهای از شیء جاری، باز میگرداند؛ دقیقا همانند تصویری که در بالا مشاهده میکنید. در اینجا نیز this جاوا اسکریپتی لاگ شده، ارجاعی را به وهلهی جاری شیء person، بازگشت دادهاست. اما مشکل اینجا است که this در جاوا اسکریپت، همیشه به این صورت رفتار نمیکند!
برای نمونه در ادامه یک ثابت را به نام walk تعریف کرده و آنرا به person.walk مقدار دهی میکنیم:
const walk = person.walk; console.log(walk);
سؤال: اکنون اگر این function را با فراخوانی ()walk اجرا کنیم، چه خروجی را میتوان مشاهده کرد؟
اینبار this لاگ شده، به شیء person اشاره نمیکند و شیء استاندارد window مرورگر را بازگشت دادهاست!
اگر یک function به صورت متدی از یک شیء فراخوانی شود، مقدار this همواره اشارهگری به وهلهای از آن شیء خواهد بود. اما اگر این تابع به صورت متکی به خود و به صورت یک function و نه متد یک شیء، فراخوانی شود، اینبار this، شیء سراسری جاوا اسکریپت یا همان شیء window را بازگشت میدهد.
یک نکته: اگر strict mode جاوا اسکریپت را در پروژهی جاری فعال کنیم، بجای شیء window، مقدار undefined را در خروجی فوق شاهد خواهیم بود.
اتصال مجدد this به شیء اصلی در جاوا اسکریپت
تا اینجا دریافتیم که اگر یک function را به صورت متکی به خود و نه جزئی از یک شیء فراخوانی کنیم، شیء this در این حالت به شیء window سراسری مرورگر اشاره میکند و اگر strict mode فعال باشد، فقط undefined را بازگشت میهد. اکنون میخواهیم بررسی کنیم که چگونه میتوان این مشکل را برطرف کرد؛ یعنی صرفنظر از نحوهی فراخوانی متدها یا تابعها، this همواره ارجاعی را به شیء person بازگشت دهد.
در جاوا اسکریپت، تابعها نیز شیء هستند. برای مثال person.walk نوشته شده نیز یک شیء است. برای اثبات سادهی آن فقط یک دات را پس از person.walk قرار دهید:
همانطور که مشاهده میکنید، شیء person.walk مانند تمام اشیاء دیگر جاوا اسکریپت، به همراه متد bind نیز هست. کار آن، انقیاد یک تابع، به یک شیء است. یعنی هرچیزی را که به عنوان آرگومان آن، به آن ارسال کنیم، به عنوان مقدار شیء this درنظر میگیرد:
const walk2 = person.walk.bind(person); console.log(walk2); walk2();
Arrow functions
تابع زیر را درنظر بگیرید که به یک ثابت انتساب داده شدهاست:
const square = function(number) { return number * number; };
const square2 = (number) => { return number * number; };
const square2 = number => { return number * number; };
در ادامه اگر بدنهی این تابع، فقط حاوی یک return بود، میتوان آنرا به صورت زیر نیز خلاصه کرد (در اینجا {} به همراه واژهی کلیدی return حذف میشوند):
const square3 = number => number * number; console.log(square3(5));
اکنون مثال مفید دیگری را در مورد Arrow functions بررسی میکنیم که بیشتر شبیه به عبارات LINQ در #C است:
const jobs = [ { id: 1, isActive: true }, { id: 2, isActive: true }, { id: 3, isActive: true }, { id: 4, isActive: true }, { id: 5, isActive: false } ];
var activeJobs = jobs.filter(function(job) { return job.isActive; });
در ادامه میتوان این تابع را توسط arrow functions به صورت سادهتر زیر نیز نوشت:
var activeJobs2 = jobs.filter(job => job.isActive);
ارتباط بین arrow functions و شیء this
نکتهی مهمی را که باید در مورد arrow functions دانست این است که شیء this را rebind نمیکنند (rebind: مقدار دهی مجدد؛ ریست کردن).
در مثال زیر، ابتدا شیء user با متد talk که در آن شیء this، لاگ شده، ایجاد شده و سپس این متد فراخوانی گردیدهاست:
const user = { name: "User 1", talk() { console.log(this); } }; user.talk();
اکنون اگر متد لاگ کردن را داخل یک تایمر قرار دهیم چه اتفاقی رخ میدهد؟
const user = { name: "User 1", talk() { setTimeout(function() { console.log(this); }, 1000); } }; user.talk();
در این حالت خروجی console.log، مجددا همان شیء سراسری window مرورگر است و دیگر به وهلهی جاری شیء user اشاره نمیکند. علت اینجا است که پارامتر اول متد setTimeout که یک callback function نام دارد، جزئی از هیچ شیءای نیست. بنابراین دیگر مانند فراخوانی متد ()user.talk در مثال قبلی کار نمیکند؛ چون متکی به خود است. هر زمان که یک متد متکی به خود غیر وابستهی به یک شیء را اجرا کنیم، به صورت پیشفرض this آن، به شیء window مرورگر اشاره میکند.
سؤال: چگونه میتوان درون یک callback function متکی به خود، به this همان شیء user جاری دسترسی یافت؟
یک روش حل این مساله، ذخیره this شیء user در یک متغیر و سپس ارسال آن به متد متکی به خود setTimeout است:
const user2 = { name: "User 2", talk() { var self = this; setTimeout(function() { console.log(self); }, 1000); } }; user2.talk();
const user3 = { name: "User 3", talk() { setTimeout(() => console.log(this), 1000); } }; user3.talk();
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-02.zip
در قسمت بعد نیز بررسی پیشنیازهای جاوا اسکریپتی شروع به کار با React را ادامه خواهیم داد.
با توجه به آخرین نگارشهای موجود Angular و React، انتخاب شما برای انجام یک پروژه بزرگ کدام است؟
<script src="~/scripts/jquery.filedrop.js" type="text/javascript"></script>
<div id="dropZone">فایل برنامه را به داخل این کادر بکشانید</div> <br> فایل یا فایلهای آپلود شده: <ul id="uploadResult"></ul>
.files { min-height: 42px; background: #CCC none repeat scroll 0% 0%; border-top: 1px solid #FFF; margin: 11px 0px; padding: 11px 13px; border-radius: 6px; } #dropZone.mouse-over { background-color: #1d4257; }
$('#dropZone').filedrop({ url: uploadAddress, paramname: 'files', maxFiles: 1, dragOver: function() { $('#dropZone').addClass('mouse-over'); }, dragLeave: function() { $('#dropZone').removeClass('mouse-over'); }, drop: function() { $('#dropZone').removeClass('mouse-over'); }, afterAll: function() { $('#dropZone').html('آپلود با موفقیت انجام شد'); }, uploadFinished: function(i, file, response, time) { $('#uploadResult').append('<li>' + file.name + '</li>'); } });
Url | آدرسی که قرار است فایلها به آن سمت ارسال شوند. |
Paramname | در سمت سرور باید فایلها را با استفاده از این نام پارامتر دریافت کنید. |
maxFiles | تعداد فایلهایی که میتوان با درگ و دراپ کردن روی آن به دست آورد. در بالا به یک فایل محدود شده است. |
dragOver | این رویداد زمانی اجرا خواهد شد که اشاره گر با حالت درگ کرده فایلها را به محل آپلود آورده است. |
dragLeave | موقعی که ماوس از محل آپلود خارج میشود |
drop | موقعی که شما فایلها را روی محل آپلود رها میکنید. |
afterAll | بعد از اینکه همه کارها تمام شد اجرا میشود.(آخرین رویداد) |
uploadFinished | کار آپلود به پایان رسیده است. در مثال بالا پس از پایان آپلود، نام فایل آپلود شده را به کاربر نشان دادهایم. |
نحوهی دریافت آن در سمت سرور, در یک اکشن متد به صورت زیر است:
[HttpPost] public virtual ActionResult UpdateApp(IEnumerable<HttpPostedFileBase>files) { foreach (HttpPostedFileBase file in files) { string filePath = Path.Combine(TempPath, file.FileName); file.SaveAs(filePath); } return Json(new {state = "success", message = "با موفقیت عملیات ارسال فایل انجام شد"}, JsonRequestBehavior.AllowGet); }
در اکشن متد بالا ما فایلها را از طریق نام پارامتر files که مشخص کرده بودیم، به عنوان یک لیست شمارشی دریافت میکنیم. کدها بالا برای سادهترین راه اندازی ممکن کفایت میکنند.
این موارد از اصلیترینها هستند که به کار میآیند. به غیر اینها یک سری خصوصیات اضافهتری هم برای آن وجود دارد.
fallback_id | اگر دوست دارید این آپلودر را نیر به یک آپلودر معمولی اتصال دهید از این شناسه استفاده کنید. |
withCredentials | با استفاده از کوکیها یک درخواست cross-origin ایجاد میکند. |
data | اگر دوست دارید به همراه فایلها اطلاعات دیگری هم به همراه آن
ارسال و پست شوند از این طریق اقدام نمایید. میتواند در قالب یک متغیر
باشد یا خروجی یک تابع.data: { param1: 'value1', param2: function(){ return calculated_data; } |
headers | برای ارسال مقدار اضافهتر در هدر درخواست به کار میرود و صدا زدن آن همانند کد data میباشد. |
error | در صورتیکه در فرایند آپلود خطایی رخ دهد، اجرا میگردد. نحوهی کدنویسی آن و بررسی خطاهای آن به شرح زیر است:error: function(err, file) { switch(err) { case 'BrowserNotSupported': alert('مرورگر از این فناوری پشتیبانی نمیکند') break; case 'TooManyFiles': // قصد آپلود همزمان فایلهای بیشتری از حد مجاز تعیین شده دارید break; case 'FileTooLarge': //حداقل حجم یکی از فایلها از حجم مجاز تعیین شده بیشتر است //برای دسترسی به نام آن فایل از کد زیر استفاده کنید //file.name break; case 'FileTypeNotAllowed': // نوع حداقل یکی از فایلها با نوعها مشخص شده ما یکی نیست break; case 'FileExtensionNotAllowed': // پسوند حداقل یکی از فایلها مورد تایید نیست break; default: break; } } |
allowedfiletypes | نوع فایلهای مجاز را تعیین میکند:allowedfiletypes: |
allowedfileextensions | پسوند فایل هایی که برای آپلود مجاز هستند را معرفی میکند.allowedfileextensions: |
maxfilesize | حداکثر حجم مجاز برای هر فایل که به مگابایت بیان میشود. |
docOver | این رویداد زمانی اجرا میشود که فایلهای درگ شده شما وارد محیط یا پنجره مرورگر میشود. |
uploadStarted | این رویداد زمانی اجرا میگردد که فرایند آپلود هر فایل به طور جداگانه در حال آغاز شدن است: متغیر i در کد زیر شامل اندیس فایلی است که آپلودش آغاز شده است و این اندیس از صفر آغاز میشود. متغیر file دسترسی شما را به اطلاعات یک فایل باز میکند مانند نام فایل. متغیر len تعداد فایل هایی را که کاربر در محل آپلود رها کرده است، باز میگرداند. function(i, file, len){ }, |
uploadFinished | با اتمام آپلود هر فایل، این رویداد فراخوانی میگردد. دو
پارامتر اول آن، همانند سابق هستند. پارامتر response خروجی json ایی را که در سمت
سرور برگرداندیم، به ما باز میگرداند. پارامتر بعدی، زمانی را که برای
آپلود طول کشیده است، بر میگرداند. function(i, file, response, time) { } |
progressUpdated | این رویداد برای نمایش پیشرفت یک آپلود مناسب است که آخرین پارامتر آن یک عدد صحیح از پیشرفت فایل را بر میگرداند.function(i, file, progress) { }, |
globalProgressUpdated | این رویداد میزان پیشرفت کلیه فایلها را به درصد باز میگرداند:function(progress) { $('#progress div') |
speedUpdated | سرعت آپلود هر فایل را با کیلوبیت بر ثانیه مشخص میکند.function(i, file, speed) { } |
rename | در صورتی که قصد تغییر نام فایل ارسالی را دارید میتوانید از این رویداد استفاده کنید. پارامتر name، نام اصلی فایل را بر میگرداند که میتوانید آن را دستکاری کنید و نام جدیدی را به عنوان خروجی برگردانید. نمونه کاربردی از این رویداد rename: function(name) { } |
beforeEach | این رویداد قبل از آپلود هر فایل آغاز میگردد و برگرداندن مقدار false در آن باعث جلوگیری و کنسل شدن آپلود آن فایل میگردد.function(file) { } |
beforeSend | پارامترهای اولی تکراری هستند ولی آخرین پارامتر یک
تابع done را میتوان به آن پاس کرد که قبل از اجرای کل عملیات آپلود صدا
زده میشود.function(file, i, done) { } |
PlUpload
DropZoneJS
این کتابخانه به نسبت DropFile امکانات بیشتری را دارد و در سایت اختصاصی آن مثالها و مستندات خوبی قرار گرفته است. در سادهترین حالت آن ابتدا فایل کتابخانه را صدا زده و سپس تگ فرم را به آن نسبت دهید:
<script src="https://rawgit.com/enyo/dropzone/master/dist/dropzone.js"></script> <form action="/upload-target" class="dropzone"></form>
Install-Package dropzone
با نصب این کتابخانه یک سری فایل CSS هم به سیستم اضافه میشود که میتوانید برای استایل دهی هر چه بیشتر از آن بهره ببرید. کد فرم را به شکل زیر تغییر دهید:
<form action="~/Home/SaveUploadedFile" method="post" enctype="multipart/form-data" class="dropzone" id="dropzoneForm" style="width: 50px; background: none; border: none;"> <div class="fallback"> <input name="file" type="file" multiple /> <input type="submit" value="Upload" /> </div> </form>
var myDropzone = new Dropzone("div#myId", { url: "/file/post"}); //============ OR ==================== $("div#myId").dropzone({ url: "/file/post" });
Dropzone.options.myId= { paramName: "file", //نام پارامتری که فایل از طریق آن انتقال میبابد maxFilesize: 2, // MB accept: function(file, done) { if (file.name == "justinbieber.jpg") { done("Naha, you don't."); } else { done(); } } };
یک نکته تکمیلی در مورد آپلود: در ASP.net به طور پیش فرض نهایت حجم فایل آپلودی 4 مگابایتی تعیین شده است که میتوانید آن را از طریق web.config تغییر دهید:
<configuration> <system.web> <httpRuntime maxRequestLength="1048576" /> </system.web> </configuration>
<system.webServer> <security> <requestFiltering> <requestLimits maxAllowedContentLength="1073741824" /> </requestFiltering> </security> </system.webServer>