خطاها را لاگ نمی‌کنم. کاربران آن‌ها را گزارش می‌کنند.
ثبت آن‌ها در syslog یا events خود سیستم عامل
ثبت آن‌ها در بانک اطلاعاتی
ثبت آن‌ها در فایل‌ها
ثبت آن‌ها در سیستم‌های پیام رسانی مانند ایمیل
ثبت آن‌ها در سرویس‌های ثالث مخصوص اینکار
ثبت آن‌ها در سرویس‌ ثبت وقایع داخلی خودمان

- در مطلب «نمایش بلادرنگ تعداد کاربران آنلاین توسط SignalR » یک کش برای کاربران متصل به سیستم تهیه شده‌است (کش context id‌ها و IP کاربر):
بسته شدن یک tab، فقط یک context id را حذف می‌کند. اما هنوز بر اساس IP یک شخص، ممکن است context id‌های دیگری هم وجود داشته باشند (بنابراین آمارش صفر نخواهد شد).

+ کمی بالاتر در نظرات هم توضیح دادم. اگر پارامتر stopCalled متد OnDisconnected مساوی true باشد، یعنی کاربر «به هر نحوی» به سرور در مورد قطع اتصالش اطلاع رسانی کرده‌است. اگر مقدار آن false باشد، یعنی SignalR این متد را به علت عدم فعالیت کاربر در طی 35 ثانیه‌ی قبل فراخوانی کرده‌است. بنابراین این دو مورد را باید مدیریت کنید (اطلاعات رسانی‌های سمت سرور و سمت کاربر).
- در مورد اطلاع رسانی‌های ویژه هم مطلب در گروه SignalR سایت داریم.

با تشکر از پاسخ سریعتون

می خواستم ببینم می‌توان از این امکان برای پیاده سازی دیتابیس‌های توزیع شده استفاده کرد؟

- همین پیاده سازی فوق رو با یک برنامه کنسول ویندوزی هم تست کردم، کار می‌کنه. می‌خواهید یک امتحانی بکنید. به نظر در پشت صحنه به صورت خودکار به memory cache سوئیچ میشه. فقط باید ارجاعی را به اسمبلی System.Web اضافه کنید.
- ضمن اینکه در برنامه‌های دسکتاپ این مساله اهمیت آنچنانی نداره؛ چون سطح دوم کش بیشتر جهت ارائه محتوایی یکسان و با دسترسی عمومی، به کاربران همزمان سایت کاربرد داره. عمده اطلاعات برنامه‌های دسکتاپ با سطح دسترسی خصوصی و مخصوص به یک کاربر است؛ در یک چنین مواردی نباید از سطح دوم کش استفاده کرد وگرنه به مشکلات امنیتی و فاش سازی اطلاعاتی که نباید عمومی شوند، منتهی خواهد شد (البته اگر مثلا از یک وب سرویس استفاده شده باشه؛ اگر همه چیز لوکال است، این مساله صادق نخواهد بود؛ اما باز هم نیازی به سطح دوم کش نیست. چون مهم‌ترین هدف آن کاهش بار بانک اطلاعاتی، در مراجعات مکرر کاربران است؛ که در حالت لوکال آنچنان معنی ندارد).

یک سری توهماتی این دور و اطراف هست مانند اینکه لینوکس نیازی به ویروس یاب نداره، لینوکس امنه، لینوکس خیلی گله! بی نظیر‌تر از اون نیست؛ ولی واقعیت این است که این سیستم عامل زمانیکه از اون حد کاربران یک یا چند درصدی دستکاپ خودش فاصله می‌گیره و مثلا میشه Android، تازه مشخص میشه که ای بابا! ویندوز هم امنه! اگر کاربری نمی‌دونه هر فایلی رو نباید اجرا کنه، هر دسترسی رو نباید بده این مشکل سیستم عامل نیست. ولی خوب این هجمه سیاسی و عموما کودکانه علیه ویندوز وجود داره و گاهی هم لازم هست این‌ها رو کمی عیان‌تر بیان کرد با مثال‌های دنیای واقعی تا کمی از توهمات دور بشیم که بله؛ اگر از کاربران حرفه‌ای سرورها فاصله بگیریم می‌رسیم به «عوام». میرسیم به دنیایی خارج از یک یا چند درصد کاربری دسکتاپ. اینجا است که حالا باید دید سیستم عامل تا چه حد می‌تونه مؤثر واقع بشه، یا اینکه رکورد بزنه تا تاریخ امروز.

با درود و خسته نباشید
استاد گرامی پرسشی داشتم
ما در سازمانمان نرم افزاری داریم که کاربران آن در Active directory تعریف شده اند.
برنامه با وب سرویس در ارتباط است که در یک سروری قرار گرفته است که آن سرور با یک سرور دیگر از طریق کابل شبکه در ارتباط است.
سرور دوم سروری است که پایگاه داده روی آن قرار گرفته است.
با توجه به اینکه با WCF کاربر جاری برنامه را می توان به دست آورد؛ ما کاربر جاری را تا سطح سرور 1 می آوریم ولی برای ارسال آن به اس کیو ال دو راه حل داریم.
راهی که هم اکنون از آن استفاده می کنیم این است که Connection string مان تک کاربره است و دیگر اینکه هم اکنون که کاربر جاری را داریم همان را با Connection string به سمت SQL بفرستیم و که در نتیجه گزارش گیری و مانیتورینگ بسیار خوبی خواهیم داشت. ولی باید همه کاربران در SQL تعریف شوند چون سرور پایگاه داده به دومین متصل نیست.

به نظر شما در صورتی که سرورهای نسبتاً خوبی از لحاظ سخت افزاری داشته باشیم و کاربرانی در حدود 2000 نفر به طور کلی و 200 نفر همزمان داشته باشیم، Connection string تک کاربره بهتر است یا چند کاربره؟

با سپاس فراوان