مطالب
محاسبه NOPS برای سرور شیرپوینت
NOPS یا Normalized User Operations Per Second ، عملیات کاربر نرمال در هر ثانیه است که در سرور‌ها برای محاسبه بار وارده بر سرور محاسبه می‌شود . و تعداد آن ، در حقیقت عددی است که تعداد کل عملکرد‌های کاربران معمولی و نرمال را در یک روز معمولی نشان می‌دهد . برای سرور‌های شیرپوینت نیز محاسبه آن پیشنهاد شده است .
توسط این عدد ، شما می‌توانید تعداد کاربرهای قابل پشتیبانی خود را تخمین زده و سخت افزار مورد نیاز را تهیه کنید
 فرمول کلی و ثابت شده زیر ، برای این منظور استفاده می‌شود : 

موارد فوق تقریبا واضح هستند که فقط 2 مورد از آنها را توضیح می‌دهم :
مورد D یعنی peak Factor ، مقداری بین 1 تا 10 است که برای نشان دادن ساعات پیک در طول ساعت کاری استفاده می‌شود . برای مثال اگر سازمانی از از 9 صبح تا 5 بعد از ظهر کار کند ، می‌توان به جرات گفت که اکثر کامندان روز کاری خود را با باز کردن محیط برنامه شیرپوینت آغاز می‌کنند که یک پیک محسوب می‌شود . سپس دقیقا بعد از نهار ، استفاده در حد پیک می‌شود . مقدار Peak Factor برابر 1 به این معنی است که هیچ بارگذاری پیکی وجود ندارد . و peak factor برابر 10 بیانگر این است که تمام آن، پیک محسوب می‌شود . به طور معمول برای یک سازمان این عدد تا سقف 5 بیان می‌شود . اگر می‌خواهید محافظ کارانه برخورد کنید ، تا سقف 7 محاسبه کنید .
 
مورد بعدی C است که تعداد عملکرد به ازای کاربر فعال در روز است . این مقدار نیز که عددی بین 1 تا 10 است ،  با میزان بهره برداری از محیط شیرپوینت در ارتباط است . مقدار 1 به این معنی است که کاربران شما تقریبا هیچ زمانی را به استفاده از شیرپوینت اختصاص نمی‌دهند و مقدار 10 به معنی این است که کاربران تمام روز خود را مشغول کارکردن با شیرپوینت هستند . برای یک سازمان می‌تواند این مقدار عددی نزدیک به 10 باشد . 
برای اطلاعات بیشتر در این زمینه می‌توانید به Appendix A از کتاب Sharepoint Administration و یا مقاله Calculating Bandwidth Requirements to Support Regional Users  مراجعه نمایید
  
مطالب دوره‌ها
تنظیمات امنیتی دسترسی به سرور RavenDB
تا اینجا اگر مباحث را دنبال کرده باشید، برای اتصال به RavenDB از اعتبارسنجی خاصی استفاده نشد و در حالت پیش فرض، بدون تنظیم خاصی، موفق به اتصال به سرور آن شدیم. بدیهی این مورد در دنیای واقعی به دلایل امنیتی قابل استفاده نیست و نیاز است دسترسی به سرور RavenDB را محدود کرد. برای مثال SQL Server حداقل از دو روش Windows authentication و روش توکار خاص خودش برای اعتبارسنجی دسترسی به داده‌ها استفاده می‌کند. اما RavenDB چطور؟

حالت پیش فرض دسترسی به سرور RavenDB

اگر فایل Raven.Server.exe.config را در یک ویرایشگر متنی باز کنید، یک چنین تنظیماتی در آن قابل مشاهده هستند:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<configuration>
  <appSettings>
    <add key="Raven/Port" value="*"/>
    <add key="Raven/DataDir" value="~\Database\System"/>
    <add key="Raven/AnonymousAccess" value="Admin"/>
  </appSettings>
<runtime>
<loadFromRemoteSources enabled="true"/>
<assemblyBinding xmlns="urn:schemas-microsoft-com:asm.v1">
<probing privatePath="Analyzers;Plugins"/>
</assemblyBinding>
</runtime>
</configuration>
کلید Raven/AnonymousAccess چندین مقدار مختلف را می‌تواند داشته باشد، مانند Get ، All و None.
حالت پیش فرض دسترسی به RavenDB برای کاربران اعتبارسنجی نشده، حالت Get است (خواندن اطلاعات) و هیچگونه دسترسی تغییر اطلاعات آن‌را ندارند (حالت Read only). اگر این کلید به All تنظیم شود، کلیه کاربران، قابلیت Read و Write را خواهند داشت. حالت None به این معنا است که تنها کاربران اعتبارسنجی شده می‌توانند به دیتابیس دسترسی پیدا کنند.
اگر علاقمند هستید که مجوزهای یک کاربر متصل را مشاهده کنید، از فرمان ذیل استفاده نمائید:
 var json = ((ServerClient) store.DatabaseCommands).CreateRequest("GET", "/debug/user-info").ReadResponseJson();

نکته بسیار مهم
اگر مجوز RavenDB را نخریده باشید، مقدار Admin تنها مقداری است که در اینجا می‌توانید تنظیم کنید. به این معنا که کلیه کاربران، دسترسی Admin را به سرور خواهند داشت. (و بدیهی است فقط برای آزمایش سیستم مناسب است)
سعی در تنظیم حالت اعتبار سنجی زمانیکه از مجوز AGPL استفاده می‌کنید، با یک استثناء از طرف سرور متوقف خواهد شد.


Windows authentication

اعتبار سنجی پیش فرض مورد استفاده نیز Windows authentication است. به این معنا که تنها کاربری با دارا بودن اکانت معتبری بر روی سیستم و یا دومین ویندوزی، امکان کار با RavenDB را خواهد داشت. در این حالت کلیه کاربران دومین به سرور دسترسی خواهند داشت. اگر این حالت مطلوب شما نیست، می‌توان از گروه‌های ویژه کاربران تعریف شده بر روی سیستم و یا بر روی دومین ویندوزی استفاده کرد.
این تنظیمات باید بر روی دیتابیس System صورت گیرند، در قسمت Settings و حالت Windows authentication :



اعتبارسنجی OAuth

شاید دسترسی به سرور RavenDB همیشه از طریق Windows authentication مطلوب نباشد. برای این حالت از روش اعتبارسنجی سفارشی خاصی به نام OAuth نیز پشتیبانی می‌شود. این حالت به صورت توکار در سرور RavenDB پیاده سازی شده است و یا می‌توان با پیاده سازی اینترفیس IAuthenticateClient کنترل بیشتری را اعمال کرد. البته با دریافت افزونه Raven.Bundles.Authentication به یک نمونه پیاده سازی شده آن دسترسی خواهید داشت. پس از دریافت آن، فایل اسمبلی مربوطه را به درون پوشه افزونه‌های سرور کپی کنید تا آماده استفاده شود.
 PM> Install-Package RavenDB.Bundles.Authentication -Pre
کار با آن هم بسیار ساده است. ابتدا کلیدهای لازم را در سمت سرور، در قسمت تنظیمات بانک اطلاعاتی سیستم ایجاد کنید:


فایل کانفیگ سرور را برای افزودن سطر ذیل ویرایش کنید:
<add key="Raven/AuthenticationMode" value="OAuth"/>
سپس DocumentStore کلاینت به نحو ذیل باید آغاز شود:
 var documentStore = new DocumentStore
{
  ApiKey = "sample/ThisIsMySecret",
  Url = "http://localhost:8080/"
};

بازخوردهای دوره
تزریق وابستگی‌ها در حالتی‌که از یک اینترفیس چندین کلاس مشتق شده‌اند
- کلاس UsersManagerService اطلاعی از نحوه‌ی پیاده سازی IMessageService ندارد. بنابراین تغییر پیاده سازی IMessageService تاثیری در کدهای فعلی این کلاس نخواهد داشت. فقط تنظیمات IoC Container ابتدای بحث اندکی تغییر خواهد کرد و نه کدهای اصلی برنامه. بنابراین بسته‌است برای تغییر (کدهای فعلی آن نیازی به تغییر ندارند) و باز است برای توسعه (می‌توان انواع پیاده سازی‌ها را جهت این اینترفیس‌ها ارائه داد).
- همچنین اگر برنامه نیاز به سرویس‌های بیشتری از نوع IMessageService داشته باشد، بدیهی است باید کدهای متناظری هم از آن به کلاس UsersManagerService اضافه شوند و طراحی این کلاس تغییر کند. مانند این است که کنترلری امروز نیاز به لیست کاربران و سرویس کاربران دارد. روز بعد شاید نیاز به سرویس ارسال ایمیل به آن‌ها را هم پیدا کند. در این حالت طراحی این کنترلر باید تغییر کند و این تغییر ناقض اصلی نیست. صرفا برآورده کردن نیاز کاری است. حتی این تغییر هم ناقض Open Closed Principle نیست؛ چون باز است جهت تعویض پیاده سازی سرویس ایمیل و بسته‌است جهت تغییرات آتی، از این جهت که اطلاعی از جزئیات پیاده سازی اینترفیس و سرویس ایمیل ندارد.
- این مثال صرفا جهت حل مساله‌ی ASP.NET Identity ارائه شد و استفاده‌ی از یک اینترفیس برای تمام کارها. اگر قرار بود من آن‌را طراحی کنم، برای ارسال ایمیل یک اینترفیس و برای ارسال SMS یک اینترفیس دیگر ایجاد می‌کردم. یک طراحی خوب باید دارای حداقل ابهام باشد.
مطالب دوره‌ها
مدیریت تغییرات گریدی از اطلاعات به کمک استفاده از الگوی واحد کار مشترک بین ViewModel و لایه سرویس
قالب پروژه WPF Framework به همراه چندین صفحه ابتدایی لازم، برای شروع هر برنامه‌ی تجاری دسکتاپی است؛ مثال مانند صفحه لاگین، صفحه تغییرات مشخصات کاربر وارد شده به سیستم و امثال آن. صفحه‌ای را که در این قسمت بررسی خواهیم کرد، صفحه تعریف کاربران جدید و ویرایش اطلاعات کاربران موجود است.


در این صفحه با کلیک بر روی دکمه به علاوه، یک ردیف به ردیف‌های موجود اضافه شده و در اینجا می‌توان اطلاعات کاربر جدیدی به همراه سطح دسترسی او را وارد و ذخیره کرد و یا حتی اطلاعات کاربران موجود را ویرایش نمود. اگر بخواهیم مانند مراحلی که در قسمت قبل در مورد تعریف یک صفحه جدید در برنامه توضیح داده شد، عمل کنیم، به صورت خلاصه به ترتیب ذیل عمل شده است:
1) ایجاد صفحه تغییر مشخصات کاربر
ابتدا صفحه Views\Admin\AddNewUser.xaml به پروژه ریشه که Viewهای برنامه در آن تعریف می‌شوند، اضافه شده است. به همراه دو دکمه و یک ListView که تطابق بهتری با قالب متروی مورد استفاده دارد.

2) تنظیم اعتبارسنجی صفحه اضافه شده
مرحله بعد تعریف هر صفحه‌ای در سیستم، مشخص سازی وضعیت دسترسی به آن است:
/// <summary>
/// افزودن و مدیریت کاربران سیستم
/// </summary>
[PageAuthorization(AuthorizationType.ApplyRequiredRoles, "IsAdmin, CanAddNewUser")]
ویژگی PageAuthorization به فایل Views\Admin\AddNewUser.xaml.cs اعمال شده است. در اینجا تنها کاربرانی که خاصیت‌های IsAdmin و CanAddNewUser آن‌ها true باشند، مجوز دسترسی به صفحه تعریف کاربران را خواهند یافت.

3) تغییر منوی برنامه جهت اشاره به صفحه جدید
در ادامه در فایل منوی برنامه Views\MainMenu.xaml تعریف دسترسی به صفحه Views\Admin\AddNewUser.xaml قید شده است:
                <Button Style="{DynamicResource MetroCircleButtonStyle}"
                        Height="55" Width="55"  
                        Command="{Binding DoNavigate}"
                        CommandParameter="\Views\Admin\AddNewUser.xaml"
                        Margin="2">
                    <Rectangle Width="28" Height="17.25">
                        <Rectangle.Fill>
                            <VisualBrush Stretch="Fill" Visual="{StaticResource appbar_user_add}" />
                        </Rectangle.Fill>
                    </Rectangle>
                </Button>
همانطور که در قسمت قبل نیز توضیح داده شده، تنها کافی است در اینجا CommandParameter را مساوی مسیر فایل AddNewUser.xaml قرار دهیم تا سیستم راهبری به صورت خودکار از آن استفاده کند.

4) ایجاد ViewModel متناظر با صفحه
مرحله نهایی تعریف صفحه AddNewUser، افزودن ViewModel متناظر با آن است که سورس کامل آن‌را در فایل ViewModels\Admin\AddNewUserViewModel.cs پروژه Infrastructure می‌توانید ملاحظه کنید.
نکته مهم این ViewModel، ارائه خاصیت لیست کاربران از نوع ObservableCollection به View و گرید برنامه است:
public ObservableCollection<User> UsersList { set; get; }
اطلاعات آن از IUsersService تزریق شده در سازنده کلاس ViewModel دریافت می‌شود:
        /// <summary>
        /// جهت مقاصد انقیاد داده‌ها در دبلیو پی اف طراحی شده است
        /// لیستی از کاربران سیستم را باز می‌گرداند
        /// </summary>
        /// <param name="count">تعداد کاربر مد نظر</param>
        /// <returns>لیستی از کاربران</returns>
        public ObservableCollection<User> GetSyncedUsersList(int count = 1000)
        {
            _users.OrderBy(x => x.FriendlyName).Take(count)
                  .Load();

            // For Databinding with WPF.
            // Before calling this method you need to fill the context by using `Load()` method.
            return _users.Local;
        }
این کدها را در فایل UsersService.cs لایه سرویس برنامه می‌توانید مشاهده نمائید.
در اینجا از قابلیت خاصیتی به نام Local که یک ObservableCollection تحت نظر EF را بازگشت می‌دهد، استفاده شده است. برای استفاده از این خاصیت، ابتدا باید کوئری خود را تهیه و سپس متد Load را بر روی آن فراخوانی کرد. سپس خاصیت Local بر اساس اطلاعات کوئری قبلی پر و مقدار دهی خواهد شد.
علت انتخاب نام Synced برای این متد، تحت نظر بودن اطلاعات خاصیت Local است تا زمانیکه Context تعریف شده زنده نگه داشته شود. به همین جهت در برنامه جاری از روش زنده نگه داشتن Context به ازای یک ViewModel استفاده شده است.
به Context، توسط اینترفیس IUnitOfWork تزریق شده در سازنده کلاس ViewModel می‌توان دسترسی یافت. چون در اینجا از تزریق وابستگی‌ها استفاده شده است، وهله‌ای که IUnitOfWork کلاس AddNewUserViewModel را تشکیل می‌دهد، دقیقا همان وهله‌ای است که در کلاس UsersService لایه سرویس استفاده شده است. در نتیجه، در گرید برنامه هر تغییری اعمال شود، تحت نظر IUnitOfWork خواهد بود و صرفا با فراخوانی متد uow.ApplyAllChanges آن، کلیه تغییرات تمام ردیف‌های تحت نظر EF به صورت خودکار در بانک اطلاعاتی درج و یا به روز خواهند شد.
همچنین در مورد ViewModelContextHasChanges نیز در قسمت قبل بحث شد. در اینجا پیاده سازی کننده آن صرفا خاصیت uow.ContextHasChanges است. به این ترتیب اگر کاربر، تغییری را در صفحه داده باشد و بخواهد به صفحه دیگری رجوع کند، با پیام زیر مواجه خواهد شد:


از همین خاصیت برای فعال و غیرفعال کردن دکمه ذخیره سازی اطلاعات نیز استفاده شده است:
  /// <summary>
  /// فعال و غیرفعال سازی خودکار دکمه ثبت
  /// این متد به صورت خودکار توسط RelayCommand کنترل می‌شود
  /// </summary>  
  private bool canDoSave()
  {
     // آیا در حین نمایش صفحه‌ای دیگر باید به کاربر پیغام داد که اطلاعات ذخیره نشده‌ای وجود دارد؟
     return ViewModelContextHasChanges;
  }
این متد توسط RelayCommand ایی به نام  DoSave
  /// <summary>
  /// رخداد ذخیره سازی اطلاعات را دریافت می‌کند
  /// </summary>
  public RelayCommand DoSave { set; get; }
که به نحو زیر مقدار دهی شده است، مورد استفاده قرار می‌گیرد:
DoSave = new RelayCommand(doSave, canDoSave);
به ازای هر تغییری در UI، این RelayCommand به نتیجه canDoSave مراجعه کرده و اگر خروجی آن true باشد، دکمه متناظر را به صورت خودکار فعال می‌کند و یا برعکس.
این بررسی نیز بسیار سبک و سریع است. از این جهت که تغییرات Context در حافظه نگهداری می‌شوند و مراجعه به آن مساوی مراجعه به بانک اطلاعاتی نیست.
نظرات مطالب
نحوه‌ی محاسبه‌ی هش کلمات عبور کاربران در ASP.NET Identity
روش تغییر «تعداد بار تکرار» الگوریتم هش کردن اطلاعات در ASP.NET Core Identity

کلیات مطلب عنوان شده‌ی در اینجا در ASP.NET Core Identity هم صادق است؛ اما به همراه امکانات تنظیمی بیشتر، مانند امکان تنظیم تعداد بار تکرار الگوریتم هش کردن کلمات عبور:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.Configure<PasswordHasherOptions>(options => options.IterationCount = 100_000);
که البته مقدار پیش‌فرض آن همان 100 هزار بار است که هرچقدر مقدار آن بیشتر باشد، کار brute force آن مشکل‌تر می‌شود.

نکته 1: تغییر این مقدار، مشکلی را برای کاربران فعلی ایجاد نمی‌کند؛ از این جهت که این تعداد بار نیز جزو اطلاعاتی است که به همراه هش نهایی در بانک اطلاعاتی ذخیره می‌شود و اگر مقدار آن‌را تغییر دادید، صرفا به کاربران جدید و یا کاربرانی که کلمه‌ی عبور خود را تغییر می‌دهند، اعمال خواهد شد.
نکته 2: این تغییر، زمانی مؤثر واقع خواهد شد که مقدار تعداد تکرار جدید، بیشتر از مقدار قبلی باشد. یعنی اگر مقدار جدیدی را مساوی 200 هزار اعمال کردید و بر اساس آن هش کلمات عبور تغییر یافت و سپس این مقدار را به 100 هزار تغییر دادید، چون عدد جدید کمتر است از عدد قبلی، ندید گرفته می‌شود.
نکته 3: بهتر است این عدد را بیش از اندازه بزرگ انتخاب نکنید؛ چون کار سرور را بیشتر کرده و همچنین پروسه‌ی لاگین را کند می‌کنید. زمان پیشنهادی برای اینکار، 1 ثانیه به ازای هر کلمه‌ی عبور است. یعنی عددی را انتخاب کنید که پس از انجام تمام تکرارها برای محاسبه‌ی هش، بیش از 1 ثانیه طول نکشد و بر این اساس، عدد 500 هزار تکرار، شاید انتخاب بهتری باشد.
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #19
اگر قرار هست layout به ازای هر کاربر مختلف، جداگانه کش شود و در آن layout، اطلاعات خاص هر کاربر درج شده که از هر کاربر به کاربر دیگری متفاوت است (تنها دلیل منطقی کش نکردن layout) باید varyByCustom را مقدار دهی و پیاده سازی کرد. برای مثال یک پروفایل مخصوص را در web.config تعریف می‌کنید:
<caching>
  <outputCacheSettings>
    <outputCacheProfiles>
      <add name="Dashboard" duration="86400" varyByParam="*" varyByCustom="User" location="Server" />
    </outputCacheProfiles>
  </outputCacheSettings>
</caching>
جایی که قرار است view نمایش داده شود، این پروفایل را تنظیم خواهید کرد (در MVC کار نمایش View از View شروع نمی‌شود):
[OutputCache(CacheProfile="Dashboard")]
public class DashboardController : Controller { ...}
سپس باید در فایل global.asax.cs پیاده سازی و مقدار دهی varyByCustom، به ازای کاربران مختلف لاگین شده، انجام شود:
    //string arg filled with the value of "varyByCustom" in your web.config
    public override string GetVaryByCustomString(HttpContext context, string arg)
    {
        if (arg == "User")
             {
             // depends on your authentication mechanism
             return "User=" + context.User.Identity.Name;
             //?return "User=" + context.Session.SessionID;
             }

        return base.GetVaryByCustomString(context, arg);
    }
به این صورت view رندر شده، به ازای هر کاربر لاگین شده به صورت جداگانه کش می‌شود و این کش شدن به صورت عمومی، برای تمام کاربران و به یک شکل نیست.
نظرات مطالب
مدیریت سفارشی سطوح دسترسی کاربران در MVC
Cache کوکی برای نگهداری نقش‌های کاربر و Cache سمت سرور برای نقش‌های مشخص شده هر اکشن ...
برای موردی هم که اشاره کردید راه‌های مختلفی میتونه وجود داشته باشه . مثلا شما یک نقش جدید رو برای یک کاربر مشخص کردید . یک کلاس تعریف میکنیم که نگهدارنده‌ی لیست شناسه کاربرانی هست که نقششون در زمانی که انلاین هستن تغییر کرده . بعد از اعمال نقش به این کاربران این لیست بروز رسانی و در کش سمت سرور ذخیره سازی میشه . توجه داشته باشید که این لیست فقط زمانی بروز میشه که نقش کاربری تغییر کرده که انلاین هست. بعد در زمان درخواست یک اکشن توسط یک کاربر، اون لیست که در کش هست و واکشیش با سرعت بسیار بالا انجام میشه بررسی میشه و اگه نام اون کاربر در اون لیست بود مجددا میتونیم لیست نقش‌های اون کاربر رو از بانک استخراج و کوکی اون رو به روز رسانی کنیم . و در اخر هم نام اون از لیست حذف و کش نگهدارنده‌ی لیست به روز میشه ....

این روش میتونه روش خوبی باشه به این دلیل که مگه ممکنه نقش چند کاربر در زمانی که انلاین هستن تغییر کنه ؟ به طور حتم این تعداد خیلی کم هستن پس کلاس نگهدارنده‌ی شناسه‌ی کاربران مریوطه دارای حجم بسیار کمی هست و فظای خیلی کمی رو از حافظه سرور میگیره ولی در عوض سیستم یک سیستم جاندار و منعطف میشه ... در آخر ذکر این نکته که این روش صرفا یک ایده بود که در زمان نوشتن این متن تحلیل شد و با زمان گذاشتن روی اون و ایده‌های مشابه میشه به نتایج عالی رسید . سیستم من از همچین مکانیزمی به صورت خیلی کاملتر و با جزئیات بالا استفاده میکنه 
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #12
سلام آقای نصیری خسته نباشید
یه سوال از خدمتتون داشتم اونم اینکه اگر توی پروژه جایی نیاز باشه که ما اطلاعات یک فیلد رو از دیتابیس بخونیم و توی یک DropDownList نمایش بدیم، وقتی که میخوایم Value این DropDownList رو سمت کنترلر بفرستیم باید چیکار کنیم؟ منظورم اینه که فرض کنید در جدولی قرار است Username کاربران به عنوان فیلدی ذخیره شود و نام تمامی کاربران را در DropDownList نمایش داده و برای هر کدام Username را به عنوان Value به DropDownList بایند میکنیم. حال مطابق با متد Srongly Type View برای متد Create در کنترلر یک View  ایجاد میکنیم. همون طور که میدونید Razor به صورت پیش فرض برای فیلد Username یک EditorFor قرار میده. در صورتی که ما میخوایم یک DropDownList به کاربر نشون بدیم که به راحتی بتونه کاربر مورد نظرش رو انتخاب کنه. حالا چجوری میشه این Username که Value این DropDownList هست رو در موقع کلیک بر روی دکمه ذخیره به سمت کنترلر فرستاد؟ در واقع من نمیدونم اصلا میشه Value رو از FormCollection گرفت یا نه ؟ امیدوارم منظورمو خوب بیان کرده باشم
و یه سوال دیگه اینکه در موقع ویرایش چجوری میشه Vaule ای که در جدول Insert شده رو به این DropDownList بایند کرد جوری که از بین کل مقدارهای بایند شده این Value خاص انتخاب شده باشد؟
نظرات نظرسنجی‌ها
چه نوع محیط کاری را بیشتر ترجیح می‌دهید؟
من توی این مورد خیلی پوست کلفت شدم و به نظرم درمیان گذاشتن مشکلات توسط کاربران بصورت مستقیم با توسعه دهنده بسیار مفید و تقویت کننده ست .
از زمانی که توی شرکت نرم افزاری مشغول بکار شدم و محصول اتوماسیون ، وب سرویس‌ها و CRM  تحت وب و برخی پروژه‌های دیگه بطور همزمان در اختیارم هست بطور جدی بصورت مستقیم با انواع و اقسام کاربر از مبتدی (حتی کاربری که کلیک راست نمیدونسته چیه) تا مشتری هایی که خودشون شرکت‌های نرم افزاری یا توسعه دهنده هستند در ارتباطم .
 مهمترین دستاورد رابطه‌ی مستقیم کاربران با توسعه دهندگان "درک نیاز مشتری" میتونه باشه (که به نظرم خیلی مهمه و هربرنامه نویسی باید این گزار رو تجربه کنه)  .
نکته‌ی مثبت دیگری که در این روش وجود داره اینه که کاربر در مقام درخواست کننده قرار میگیره و برنامه نویس در مقام حلال مشکل ، اینم به خودی خود حس خوبی داره نسبت به اینکه درخواست توسط واحد دیگری اخذ بشه و در قالب کامند (یا بهتره بگیم تسک) در اختیار برنامه نویس گذاشته بشه .
مطالب دوره‌ها
کار با فرم‌ها در بوت استرپ 3
در مطلب «استفاده از Twitter Bootstrap در کارهای روزمره طراحی وب» به نکات مرتبط با کار با فرم‌ها در بوت استرپ 2 پرداخته شد. همچنین مطالبی مانند «ویرایش قالب پیش فرض Add View در ASP.NET MVC برای سازگار سازی آن با Twitter bootstrap» برای خودکار سازی تولید فرم‌های بوت استرپ 2 در برنامه‌های ASP.NET MVC و نکات «اعمال کلاس‌های ویژه اعتبارسنجی Twitter bootstrap به فرم‌های ASP.NET MVC» نیز بررسی شدند. در بوت استرپ 3، بسیاری از این نکات تغییر کرده‌اند و نیاز است با نحوه ارتقاء فرم‌های بوت استرپ 2 به 3 و کلا نحوه کار با فرم‌ها در بوت استرپ 3 بیشتر آشنا شد.


نحوه ارتقاء فرم‌های بوت استرپ 2 به 3

تمام این تغییرات در بوت استرپ 3، جهت پیاده سازی ایده mobile-first بودن آن است. برای مثال فرم‌های افقی بوت استرپ 3 با کوچک شدن اندازه صفحه، به صورت خودکار واکنش نشان داده و تبدیل به فرم‌های معمولی که اجزای آن به صورت یک stack عمودی قرار گرفته‌اند، می‌شوند.
اکنون اگر فرم‌هایی را دارید که در برنامه‌های پیشین خود از بوت استرپ 2 استفاده کرده‌اند، نیاز است تغییرات ذیل را به آن‌ها اعمال کنید تا با سیستم جدید بوت استرپ 3 سازگار شوند:

- کلاس control-group را به کلاس form-group تبدیل کنید.
- form-search حذف شده است. آن‌را با form-inline جایگزین کنید.
- دیگر نیازی به استفاده از input-block-level نیست؛ از آنجائیکه به صورت پیش فرض کلیه inputها دارای عرض 100 درصد هستند.
- help-inline حذف شده است. آن‌را با help-block جایگزین کنید.
- عرض ستون‌ها را در فرم‌های افقی، برچسب‌ها و کنترل‌ها مشخص کنید.
- کلاس controls حذف شده است.
- کلاس form-control را به inputها و selectها اضافه کنید.
- checkboxها و radioها باید در یک div محصور شوند.
- کلاس‌های radio.inline و checkbox.inline باید با inline جایگزین شوند.
- کلاس‌های input-small به input-sm و input-large به input-lg تبدیل شده‌اند.
- کلاس‌های input-prepend با input-group و input-append با input-group جایگزین شده‌اند.
- کلاس alert-error حذف شده‌است. بجای آن می‌شود از alert-warning استفاده کرد.
- کلاس alert-block را با alert جایگزین کنید.


ایجاد اولین فرم افقی با بوت استرپ 3

فرض کنید که قصد داریم یک چنین فرم افقی را توسط امکانات بوت استرپ 3 ایجاد کنیم:



همانطور که ملاحظه می‌کنید، با کوچک شدن اندازه صفحه، این فرم نیز تغییر شکل می‌دهد:



کدهای کامل این فرم را در ادامه ملاحظه می‌کنید:
    <div class="container">
        <h4 class="alert alert-info">
            فرم‌های بوت استرپ 3</h4>
        <div class="row">
            <article class="registrationform">
                <h2>
                    فرم ثبت نام</h2>               
                <form class="registration form-horizontal" action="#">
                <fieldset id="personalinfo">
                    <legend>اطلاعات شخصی</legend>
                    <section class="row">
                        <label class="col col-lg-4 control-label" for="myname">
                            نام</label>
                        <div class="controls">
                            <input class="col col-lg-8" type="text" name="myname" 
                                   id="myname" autofocus placeholder="نام و نام خانوادگی"
                                   required>
                        </div>
                        <!-- controls -->
                    </section><!-- row -->
                    <section class="row">
                        <label class="col col-lg-4 control-label" for="companyname">
                            نام شرکت</label>
                        <div class="controls">
                            <input class="col col-lg-8" type="text" name="companybname" id="companyname" />
                        </div>
                        <!-- controls -->
                    </section><!-- row -->
                    <section class="row">
                        <label class="col col-lg-4 control-label" for="myemail">
                            ایمیل</label>
                        <div class="controls">
                            <input class="col col-lg-8" type="email" name="myemail" id="myemail" 
                                   required autocomplete="off" />
                        </div>
                        <!-- controls -->
                    </section><!-- row -->
                </fieldset>
                <!-- personal info -->
                <fieldset id="otherinfo">
                    <legend>سایر اطلاعات</legend>
                    <section class="row">
                        <label class="col col-lg-4 control-label">
                            نوع درخواست</label>
                        <div class="controls col col-lg-8">
                            <label class="radio">
                                <input type="radio" name="requesttype" value="question" />
                                سؤال
                            </label>
                            <label class="radio">
                                <input type="radio" name="requesttype" value="comment" />
                                انتقاد
                            </label>
                        </div>
                        <!-- controls -->
                    </section><!-- row -->
                    <section class="row">
                        <label class="col col-lg-4 control-label">
                            خبرنامه</label>
                        <div class="controls col col-lg-8">
                            <label class="checkbox">
                                <input type="checkbox" id="subscribe" name="subscribe" checked value="yes" />
                               آیا مایل به دریافت ایمیل‌های خبرنامه ما هستید؟
                            </label>
                        </div>
                        <!-- controls -->
                    </section><!-- row -->
                    <section class="row">
                        <label class="col col-lg-4 control-label" for="reference">
                            چطور از وجود سایت ما آگاه شدید؟</label>
                        <div class="controls col col-lg-8">
                            <select name="reference" id="reference">
                                <option>لطفا انتخاب کنید...</option>
                                <option value="friend">از طریق یک دوست</option>
                                <option value="facebook">Facebook</option>
                                <option value="twitter">Twitter</option>
                            </select>
                        </div>
                        <!-- controls -->
                    </section><!-- row -->
                </fieldset>
                <button class="btn" type="submit">
                    ارسال</button>
                </form>
            </article>
        </div>
        <!-- end row -->
    </div>
    <!-- /container -->
توضیحات:

- باید درنظر داشت که اگر هیچگونه فرمتی را به فرم‌های بوت استرپ 3 اعمال نکنیم، به صورت پیش فرض فرمت دهی شده و تبدیل به فرم‌های عمودی شکیلی می‌شوند که شاید از دیدگاه خیلی‌ها مناسب بوده و نیاز به تغییرات خاصی نداشته باشند.
- برای تبدیل این فرم عمودی پیش فرض، به فرم‌های افقی دو ستونه، نیاز است یک سری کلاس بوت استرپ 3 را به المان‌های آن اضافه کنیم. برای این منظور ابتدا کلاس form-horizontal را به تگ فرم اضافه می‌کنیم.
- هر سطر فرم، در یک المان section با کلاس row قرار خواهد گرفت.
- اکنون هر سطر، از یک برچسب به همراه یک یا چند المان تشکیل خواهد شد. در هر سطر، کنترل‌ها در یک div با کلاس controls قرار می‌گیرند.
- برای اینکه برچسب‌های هر ردیف با کنترل‌ها و المان‌های آن ردیف، تراز شوند، تنها کافی است به آن‌ها کلاس control-label را اضافه کنیم.
در ادامه تمام این مراحل را باید به ازای هر سطر فرم تکرار کنیم.

- زمانیکه به radio buttons یا check boxes می‌رسیم، باید به چند نکته دقت داشت:
الف) حین کار با radio buttons، علاوه بر برچسب آن سطر که با label مشخص می‌شود، هر radio button نیز باید داخل یک label با کلاس radio محصور شود.
ب) تمام radio buttons یک سطر نیز باید در یک div ایی با کلاس controls محصور شوند.
این نکته در مورد check boxes نیز صادق است.

با رعایت همین چند نکته ساده می‌توان به یک طراحی دو ستونی خودکار واکنشگرا رسید.



اصلاح قالب ایجاد فرم‌های خودکار ASP.NET MVC بر اساس بوت استرپ 3

مطلب «ویرایش قالب پیش فرض Add View در ASP.NET MVC برای سازگار سازی آن با Twitter bootstrap» جهت بوت استرپ 2 تهیه شده بود. فایل نهایی ویرایش شده آن‌را با توجه به توضیحات مطلب جاری برای بوت استرپ 3 از پیوست انتهای بحث دریافت کنید و برای استفاده از آن فقط کافی است آن‌را در مسیر CodeTemplates\AddView\CSHTML\CreateBootstrap3Form.tt ریشه پروژه جاری خود کپی و به پروژه اضافه کنید تا در صفحه دیالوگ Add view ظاهر شود (خاصیت custom tool آن‌را هم خالی کنید).


در مورد اعتبارسنجی‌های فرم‌ها چطور؟

اصلاح مطالبی مانند «اعمال کلاس‌های ویژه اعتبارسنجی Twitter bootstrap به فرم‌های ASP.NET MVC» جهت کار با فرم‌های بوت استرپ 3 بسیار ساده است. از این جهت که در کدهای آن فقط باید نام کلاس‌های CSS قدیمی به جدید ویرایش شوند. مابقی کدها یکسان است. مثلا نام کلاس control-group شده است form-group (همان توضیحات ابتدای بحث جاری). کلاس‌های error شده‌اند has-error و success شده است has-success.



فایل‌های نهایی این قسمت را از اینجا نیز می‌توانید دریافت کنید:
bs3-sample05.zip