نظرات مطالب
ساخت یک گزارش ساز به کمک iTextSharp و Open Office
با سلام، من زمانی که کدهای مربوطه را می‌نویسم و فرم رو اجرا می‌کنم بلافاصله یک فایل PDF برای من باز میشه که در اون کلمه آزمایش نوشته شده است کدهای من به صورت زیر هستند
 public static Font GetTahoma()
    {
        var fontName = "Tahoma";
        if (!FontFactory.IsRegistered(fontName))
        {
            var fontPath = Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\tahoma.ttf";
            FontFactory.Register(fontPath);
        }
        return FontFactory.GetFont(fontName, BaseFont.IDENTITY_H, BaseFont.EMBEDDED);
    }
 

 string fileNameExisting = @"Test.pdf";
        string fileNameNew = @"newform.pdf";
         using (var existingFileStream = new FileStream(fileNameExisting, FileMode.Open))
            using (var newFileStream = new FileStream(fileNameNew, FileMode.Create))
            {
                var pdfReader = new PdfReader(existingFileStream);
                using (var stamper = new PdfStamper(pdfReader, newFileStream))
                {
                    //نکته مهم جهت کار با اطلاعات فارسی
                    //در غیراینصورت شاهد ثبت اطلاعات نخواهید بود
                    stamper.AcroFields.AddSubstitutionFont(GetTahoma().BaseFont);
 
                    //form.Fields.Keys = تمام فیلدهای موجود در فرم
                    var form = stamper.AcroFields;                  
 
                    //مقدار دهی فیلدهای فرم
                    form.SetField("Text1", "مقدار1");
                     form.SetField("Text2", "مقدار2");
                     form.SetField("Text3", "مقدار3");
                     form.SetField("Text4", "مقدار4");
                     form.SetField("Text5", "مقدار5");
                     form.SetField("Text6", "مقدار6");
                   
 
                   
                    // به این ترتیب فرم دیگر توسط کاربر قابل ویرایش نخواهد بود
                    //stamper.PartialFormFlattening --> جهت غیرقابل ویرایش نمودن فیلدی مشخص
                    stamper.FormFlattening = true;
 
                    stamper.Close();
                    pdfReader.Close();
                }
            }
 
            Process.Start("newform.pdf");
و محتوای فایل Test.PDF

و محتوای فایل جدید که برای من ایجاد  می‌کند



ممنون .
مطالب
بهبود کارآیی Reflection در دات نت 7
استفاده‌ی از Reflection در زیر ساخت‌های دات نت و ASP.NET Core، بسیار گسترده‌است؛ به همین جهت هرگونه بهبود کارآیی در این زمینه، نه فقط بر روی خود فریم‌ورک، بلکه تمام برنامه‌هایی که از آن استفاده می‌کنند هم تاثیر گذار است. از این لحاظ دات نت 7 شاهد تغییرات گسترده‌ای است تا حدی که کارآیی برنامه‌های مبتنی بر دات نت 7 ای که از Reflection استفاده می‌کنند، نسبت به نگارش‌های قبلی دات نت، حداقل 2 برابر شده‌است و این برنامه‌ها تنها کاری را که باید انجام دهند، صرفا تغییر target framework مورد استفاده‌ی در آن‌ها به نگارش جدید است. در این مطلب نحوه‌ی رسیدن به این کارآیی بالاتر را بررسی خواهیم کرد.


تدارک یک آزمایش برای بررسی میزان افزایش کارآیی Reflection در دات نت 7

یک برنامه‌ی کنسول جدید را ایجاد کرده و سپس کلاس Person را به صورت زیر به آن اضافه می‌کنیم:
namespace NET7Reflection;

public class Person
{
    private int _age;

    internal Person(int age) => _age = age;

    private int GetAge() => _age;

    private void SetAge(int age) => _age = age;
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، سازنده‌ی این کلاس، internal است و همچنین دو متد private هم دارد که اگر بخواهیم از آن در جای  دیگری استفاده کنیم، یکی از روش‌های متداول جهت دسترسی به این امکانات خصوصی، استفاده از Reflection است.
به همین جهت ابتدا کتابخانه‌ی BenchmarkDotNet را با TargetFramework دات نت 7 به صورت زیر به پروژه اضافه می‌کنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">

  <PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>net7.0</TargetFramework>
    <ImplicitUsings>enable</ImplicitUsings>
    <Nullable>enable</Nullable>
  </PropertyGroup>

  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="BenchmarkDotNet" Version="0.13.4" />
  </ItemGroup>

</Project>
در ادامه، یک کلاس آزمایش کارآیی برنامه را که با استفاده از Reflection، به امکانات خصوصی کلاس Person دسترسی پیدا می‌کند، مشاهده می‌کنید:
using System.Reflection;
using BenchmarkDotNet.Attributes;

namespace NET7Reflection;

[MemoryDiagnoser(false)]
public class Benchmarks
{
    private readonly object?[] _ageParams = { 30 };

    private readonly ConstructorInfo _ctor =
        typeof(Person).GetConstructor(BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Instance, new[] { typeof(int) })!;

    private readonly MethodInfo _getAgeMethod =
        typeof(Person).GetMethod("GetAge", BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Instance)!;

    private readonly Person _person = new(10);

    private readonly MethodInfo _setAgeMethod =
        typeof(Person).GetMethod("SetAge", BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Instance)!;

    [Benchmark]
    public int GetAge() =>
        (int)typeof(Person).GetMethod("GetAge", BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Instance)!
                           .Invoke(_person, Array.Empty<object?>())!;

    [Benchmark]
    public int GetAgeCachedMethod() => (int)_getAgeMethod.Invoke(_person, Array.Empty<object?>())!;

    [Benchmark]
    public void SetAge() =>
        typeof(Person).GetMethod("SetAge", BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Instance)!
                      .Invoke(_person, new object?[] { 30 });

    [Benchmark]
    public void SetAgeCachedMethod() => _setAgeMethod.Invoke(_person, new object?[] { 30 });

    [Benchmark]
    public void SetAgeCachedMethodCachedParams() => _setAgeMethod.Invoke(_person, _ageParams);

    [Benchmark]
    public Person Ctor() =>
        (Person)typeof(Person).GetConstructor(BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Instance, new[] { typeof(int) })!
                              .Invoke(_person, new object?[] { 30 })!;

    [Benchmark]
    public Person CtorCachedCtorInfo() => (Person)_ctor.Invoke(_person, new object?[] { 30 })!;

    [Benchmark]
    public Person CtorCachedCtorInfoCachedParams() => (Person)_ctor.Invoke(_person, _ageParams)!;
}
توضیحات:
- در اینجا نحوه‌ی کار با متدهای خصوصی کلاس Person را توسط Reflection مشاهده می‌کنید. برای مثال در متد GetAge، به نحو متداولی این کار صورت گرفته‌است. در متد GetAgeCachedMethod، قسمت دریافت اطلاعات متد، کش شده‌است و برای نمونه در متد SetAgeCachedMethodCachedParams، هم کش شدن قسمت دریافت اطلاعات متد را مشاهده می‌کنید و هم کش شدن پارامتر ارسالی به آن‌را.
- این آزمایش را با فراخوانی زیر و تنظیم target framework به دات نت 6 و سپس دات نت 7، به صورت جداگانه‌ای اجرا می‌کنیم:
using BenchmarkDotNet.Running;
using NET7Reflection;

BenchmarkRunner.Run<Benchmarks>();
حاصل اجرای آن با target framework دات نت 6 به صورت زیر است:



و با target framework دات نت 7 به صورت زیر:


همانطور که مشاهده می‌کنید، در اکثر موارد، کارآیی Reflection در دات نت 7، حداقل 2 برابر نمونه‌ی مشابه دات نت 6 است.


چه تغییری در دات نت 7 سبب بهبود قابل ملاحظه‌ی کارآیی Reflection شده‌است؟

جزئیات تغییرات صورت گرفته‌ی در Reflection دات نت 7 را می‌توانید در این pull request مشاهده کنید که در حقیقت از امکانات سطح پایین IL Emit استفاده کرده‌اند. در این مورد پیشتر تعدادی مطلب ذیل عنوان «آشنایی با Reflection.Emit» در این سایت منتشر شده‌اند که می‌توانید آن‌ها را بررسی کنید.
در کل هرچند تغییرات جدید دات نت مانند ارائه‌ی انواع و اقسام source generators، در تعدادی از موارد نیاز به Reflection را کمتر کرده‌اند و کارآیی بیشتری را ارائه داده‌اند، اما Reflection هیچگاه منسوخ نخواهد شد و هرگونه بهبود کارآیی در این زمینه، بر روی کل فریم‌ورک و برنامه‌های مشتق شده‌ی از آن، تاثیر قابل توجهی را خواهد گذاشت.
مطالب
C# 7 - Ref Returns and Ref Locals
C# 7 به همراه تغییرات قابل توجهی در مورد نحوه‌ی دریافت خروجی از متدها است که نمونه‌هایی از آن‌ها را مانند tuples و out variable، پیشتر بررسی کردیم. در ادامه تغییرات جدید دیگری را به نام ref locals و ref returns نیز بررسی خواهیم کرد و هدف از آن، کاهش تعداد بار کپی کردن مقادیر و یا اعمال dereferencing جهت بالا بردن کارآیی برنامه هستند.


انتقال توسط مقدار

اگر پارامتری به صورت value type تعریف شود، این مقدار درون متد، ایجاد شده و حافظه‌ای به آن اختصاص داده می‌شود و سپس در انتهای متد تخریب خواهد شد. بنابراین تغییری در مقدار آن، سبب انعکاس آن به فراخوان متد، نخواهد شد.
static void PassByValueSample()
{
    int a = 1;
    PassByValue(a);
    Console.WriteLine($"after the invocation of {nameof(PassByValue)}, {nameof(a)} = {a}");
}
 
static void PassByValue(int x)
{
    x = 2;
}
در این مثال متد PassByValue تنها یک کپی از مقدار متغیر a را دریافت می‌کند. بنابراین هر تغییری که درون متد PassByValue بر روی این مقدار دریافتی رخ دهد، به فراخوان آن منتقل نخواهد شد.


انتقال توسط ارجاع

برای بازگشت مقدار تغییر داده شده‌ی توسط یک متد، می‌توان یک نوع خروجی را برای آن تعریف کرد. راه دیگر آن تعریف یک پارامتر توسط واژه‌ی کلیدی ref است. پارامتری که به این روش تعریف شود، هم ارسال کننده‌ی مقدار و هم دریافت کننده‌ی تغییرات خواهد بود.
static void PassByReferenceSample()
{
    int a = 1;
    PassByReference(ref a);
    Console.WriteLine($"after the invocation of {nameof(PassByReference)}, {nameof(a)} = {a}");
}
 
static void PassByReference(ref int x)
{
    x = 2;
}
در این مثال متغیر x به مقدار متغیر a اشاره می‌کند. بنابراین هر تغییری که بر روی آن صورت گیرد، به متغیر a هم اعمال و منعکس خواهد شد.


متغیرهای out

با استفاده از واژه‌ی کلیدی ref، می‌توان یک مقدار را هم به تابع ارسال کرد و هم از آن دریافت نمود. اما اگر تنها قرار است مقداری از تابع بازگشت داده شود، می‌توان از متغیرهای out استفاده کرد.
static void OutSample()
{
    Out(out int a);
    Console.WriteLine($"after the invocation of {nameof(Out)}, {nameof(a)} = {a}");
}
 
static void Out(out int x)
{
    x = 2;
}
در حالت استفاده‌ی از واژه‌ی کلیدی out، نیازی به مقدار دهی اولیه‌ی متغیر ارسالی به متد نیست و در اینجا روش جدید تعریف متغیرهای out را در C# 7 نیز مشاهده می‌کنید که نیازی نیست تا ابتدا int a را تعریف کرد و سپس در متد Out آن‌را فراخوانی نمود. می‌توان کل عملیات را به صورت خلاصه در یک سطر ذکر کرد.
البته اگر تنها قرار است یک مقدار را از یک متد دریافت کنیم، بهتر است نوع خروجی متد را مشخص کرد و از آن استفاده نمود؛ بجای استفاده‌ی از متغیرهای out. یک نمونه کاربرد مفید متغیرهای out در خود فریم ورک و توسط متد TryParse وجود دارد:
if (int.TryParse("42", out var result))
{
   Console.WriteLine($"the result is {result}");
}


Ref Locals در C# 7

در C# 7، امکان تعریف متغیرهای محلی از نوع ref نیز وجود دارد:
 int x = 3;
ref int x1 = ref x;
x1 = 2;
Console.WriteLine($"local variable {nameof(x)} after the change: {x}");
در اینجا متغیر x1 دارای ارجاعی است به متغیر x. بنابراین تغییر مقدار x1، به متغیر x نیز منعکس خواهد شد.

باید دقت داشت که نمی‌توان یک مقدار را به یک ref variable نسبت داد:
 ref int i = sequence.Count();
به این ترتیب امکان اشتباه گرفتن بین value variables و reference variables توسط کامپایلر گوشزد خواهد شد:
 ref int number1 = null; // ERROR
ref int number2 = 42; // ERROR


Ref Returns در C# 7

در C# 7، واژه‌ی کلیدی ref را به همراه نوع خروجی نیز می‌توان بکار برد:
 static ref int ReturnByReference()
{
    int[] arr = { 1 };
    ref int x = ref arr[0];
    return ref x;
}
در این مثال ارجاعی به اولین عضو آرایه‌ی تعریف شده، به عنوان خروجی متد بازگشت داده می‌شود. همچنین می‌توان این کد را به صورت ساده‌تر ذیل نیز نوشت:
static ref int ReturnByReference2()
{
   int[] arr = { 1 };
   return ref arr[0];
}
باید دقت داشت که یک متغیر int محلی را نمی‌توان به صورت ref بازگشت داد. علت اینجا است که متغیر int یک value type است و در انتهای متد تخریب خواهد شد. بنابراین امکان بازگشت آن به صورت ref میسر نیست. اما آرایه‌ها reference type بوده و بر روی heap تشکیل می‌شوند. در این حالت متغیر int داخل آرایه را می‌توان به صورت ref بازگشت داد.

هرچند امکان بازگشت یک متغیر محلی int به صورت ref وجود ندارد، اما اگر این متغیر به صورت ref به تابع ارسال شده باشد، این امکان میسر است:
static ref int ReturnByReference3(ref int x)
{
    x = 2;
    return ref x;
}

چند نکته: امکان تعریف فیلد ref و یا خاصیت get;set دار از نوع ref وجود ندارد. اما تعریف خواصی که یک ref را بازگشت می‌دهند، میسر هستند:
class Thing1
{
    ref string _Text1; /* Error */
 
    ref string Text2 { get; set; } /* Error */
 
 
    string _text = "Text";
    ref string Text3 { get { return ref _text; } } // Properties that return a reference are allowed
}


مزیت کار با ref returns

ref return‌ها شاید آنچنان در کدهای روزمره‌ی #C بکارگرفته نشوند، اما نیاز به کدهای unsafe و کار مستقیم با pointers را به حداقل می‌رسانند و به آن می‌توان لقب safe pointer را اطلاق کرد؛ از این جهت که این کد هنوز هم یک managed code است و نه یک unsafe code.
private MyBigStruct[] array = new MyBigStruct[10];
private int current;
 
public ref MyBigStruct GetCurrentItem()
{
   return ref array[current];
}
مهم‌ترین مزیت این قابلیت جدید را در قطعه کد فوق ملاحظه می‌کنید. در طراحی بازی‌ها عموما استفاده‌ی از آرایه‌های بزرگ از پیش تخصیص داده شده‌ی structها بسیار مرسوم است (چون میزان مصرف حافظه‌ی کمتری را نسبت به نوع‌های ارجاعی دارند و فشار کمتری را به GC وارد می‌کنند). اکنون با معرفی این قابلیت، دیگر نیازی نیست تا مدام آرایه‌های بزرگی از structها را از قسمتی به قسمت دیگر کپی کرد و سپس بر روی عناصری از آن‌ها عملیاتی را انجام داد و مجددا این حاصل را به مکان مدنظر کپی کرد. در اینجا بدون کپی کردن value types می‌توان با ایجاد ارجاعی به آن‌ها، تغییرات مدنظر را به آن‌ها اعمال کرد.
نظرات مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 3 - انتقال مهاجرت‌ها به یک اسمبلی دیگر
ایجاد نام جداول به صورت جمع (Pluralized) و داینامیک :
اگه از روش خودکار کردن تعاریف DbSet ها استفاده کرده باشیم چون دیگر در داخل کلاس Context برنامه، Dbset تعریف نمی‌شود معمولا برای نام گذاری جداول که به صورت جمع باشند از اتریبیوت Table استفاده می‌کنیم.
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema;

[Table("Users")]
public class User : BaseEntity
{
    public long Id { get; set; }

    [Required]
    public string FullName { get; set; } = null!;
}
برای اینکه نام جداول به صورت خودکار به صورت جمع ایجاد شوند میتوان از این متد استفاده کرد:
using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema;
using System.Reflection;

namespace ProjectName.Common.EfHelpers;

public static class EfToolkit
{
    /// <summary>
    /// ایجاد نام موجودیت‌ها
    /// نام موجودیت اگر اتریبیوت تیبل داشته باشد
    /// از همان نام استفاده میشود و اگر نداشته باشد
    /// نامش جمع بسته میشود
    /// </summary>
    /// <param name="builder"></param>
    public static void MakeTableNamesPluralized(this ModelBuilder builder)
    {
        var entityTypes = builder.Model.GetEntityTypes();

        foreach (var entityType in entityTypes)
        {
            // Get the CLR type of the entity
            var entityClrType = entityType.ClrType;
            var hasTableAttribute = entityClrType.GetCustomAttribute<TableAttribute>();

            // Apply the pluralized table name for the entity
            if (hasTableAttribute is null)
            {
                // Get the pluralized table name
                var pluralizedTableName = GetPluralizedTableName(entityClrType);
                builder.Entity(entityClrType).ToTable(pluralizedTableName);
            }
        }
    }

    /// <summary>
    /// گرفتن نام تایپ و عوض کردن نام آن از مفرد به جمع
    /// Singular to plural
    /// Category => Categories
    /// Box => Boxes
    /// Bus => Buses
    /// Computer => Computers
    /// </summary>
    /// <param name="entityClrType"></param>
    /// <returns></returns>
    private static string GetPluralizedTableName(Type entityClrType)
    {
        // Example implementation (Note: This is a simple pluralization logic and might not cover all cases)
        var typeName = entityClrType.Name;
        if (typeName.EndsWith("y"))
        {
            // Substring(0, typeName.Length - 1)
            // Range indexer
            var typeNameWithoutY = typeName[..^1];
            return typeNameWithoutY + "ies";
        }

        if (typeName.EndsWith("s") || typeName.EndsWith("x"))
        {
            return typeName + "es";
        }
        return typeName + "s";
    }
}
نحوه فراخوانی در متد OnModelCreating:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder builder)
{
    // it should be placed here, otherwise it will rewrite the following settings!
    base.OnModelCreating(builder);
    builder.RegisterAllEntities(typeof(BaseEntity));
    builder.MakeTableNamesPluralized();
    builder.ApplyConfigurationsFromAssembly(typeof(ApplicationDbContext).Assembly);
}
هر موجودیتی که اتریبیوت Table داشته باشد از همان نام برای جدول استفاده می‌شود در غیر اینصورت نام انتیتی به صورت جمع ایجاد می‌گردد.
قبل از اینکه نام جداول نیز جمع بسته شود تمامی موجودیت‌ها به صورت خودکار اضافه می‌شوند.
public static class EfToolkit
{
    /// <summary>
    /// ثبت تمامی انتیتی‌ها
    /// <param name="builder"></param>
    /// <param name="type"></param>
    /// </summary>
    public static void RegisterAllEntities(this ModelBuilder builder, Type type)
    {
        var entities = type.Assembly.GetTypes()
            .Where(x => x.BaseType == type);
        foreach (var entity in entities)
            builder.Entity(entity);
    }
}  
هر کلاسی در لایه موجودیت‌ها از BaseEntity ارث بری کرده باشد به عنوان یک Entity شناخته می‌شود.
نظرات مطالب
دریافت و نمایش فایل‌های PDF در برنامه‌های Blazor WASM
یک نکته‌ی تکمیلی: چاپ گزارش در WASM با Microsoft RDLC

با توجه به  آموزش‌های قبلی  در زمینه تولید پی دی اف که  در سایت داده شده است از توضیحات اضافی خودداری و بصورت خلاصه نکات تهیه گزارش چاپی با RDLC آورده شده است.
1- دریافت بسته از نیوگت Install-Package ReportViewerCore.NETCore -Version 15.1.16 
2- دریافت Microsoft RDLC Report Designer از Marketplace  چنانچه از قبل دریافت نشده باشد جهت تولید فایل گزارش
3 -اضافه کردن دیتاست DataSet  در پروژه و ایجاد فایل گزارش  Report.rdlcدر مسیر ریشه و تنظیم و طراحی خواص گزارش بر اساس دیتاست طراحی شده.
4-ایجاد کنترولر جهت تولید و چاپ گزارش.
نکته قابل توجه
1- مقدار ReportDataSource   چه در قسمت سربرگ و پابرگ و  محتوا ی ارسالی به گزارش حتما از نوع لیستی باید باشد.FirstOrDefault ,Single باعث بروز استثناء میشود.

 report.DataSources.Add(new ReportDataSource("Header", "از نوع لیست باشد"));

کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید  :BlazorReportRDLC-077977be954549dab99b73a6802bf3ea.zip

مطالب
روش یافتن لیست تمام کنترلرها و اکشن‌ متدهای یک برنامه‌ی ASP.NET Core
یک نمونه روش یافتن لیست تمام کنترلرها و اکشن متدهای یک برنامه‌ی ASP.NET MVC 5.x را در مطلب «نحوه ایجاد یک نقشه‌ی سایت پویا با استفاده از قابلیت Reflection» می‌توانید ملاحظه کنید. استفاده‌ی از این روش با ASP.NET Core الزاما به پاسخ مناسبی نخواهد رسید؛ چون در اینجا POCO controllers هم اضافه شده‌اند. به علاوه می‌توان اسمبلی‌های دیگری را در زمان آغاز برنامه به تنظیمات AddMvc اضافه کرد و تمام آن‌ها هم می‌توانند حاوی کنترلرها و ویووها خاص خودشان باشند. روش بهتر این است که از خود ASP.NET Core سؤال کنیم چه مواردی را به عنوان کنترلر تشخیص داده‌ای؟ در ادامه این نکته را بیشتر بررسی خواهیم کرد.


معرفی سرویس IActionDescriptorCollectionProvider در ASP.NET Core

فرض کنید می‌خواهیم لیست تمام کنترلرهای یک برنامه‌ی ASP.NET Core را با ساختار ذیل تهیه کنیم که شامل نام کنترلر، نام اکشن متد و نام ناحیه‌ی متناظر با آن (در صورت تنظیم) می‌باشد:
public class MvcActionViewModel
{
    public string ControllerName { get; set; }
 
    public string ActionName { get; set; }
 
    public string AreaName { get; set; } 
}
یکی از سرویس‌های از پیش ثبت شده‌ی ASP.NET Core که لیست تمام کنترلرها و اکشن متدهای تشخیص داده شده‌ی توسط آن را به همراه دارد، سرویس IActionDescriptorCollectionProvider می‌باشد. برای شروع به کار با آن، ابتدا این سرویس را به سازنده‌ی یک کلاس دلخواه تزریق می‌کنیم:
public interface IMvcActionsDiscoveryService
{
    ICollection<MvcActionViewModel> MvcActions { get; }
}
 
public class MvcActionsDiscoveryService : IMvcActionsDiscoveryService
{
    public MvcActionsDiscoveryService(IActionDescriptorCollectionProvider actionDescriptorCollectionProvider)
    {
        var actionDescriptors = actionDescriptorCollectionProvider.ActionDescriptors.Items;
        foreach (var actionDescriptor in actionDescriptors)
        {
            var descriptor = actionDescriptor as ControllerActionDescriptor;
            if (descriptor == null)
            {
                continue;
            }
 
            var controllerTypeInfo = descriptor.ControllerTypeInfo;
            var actionMethodInfo = descriptor.MethodInfo;
            MvcActions.Add(new MvcActionViewModel
            {
                ControllerName = descriptor.ControllerName,
                ActionName = descriptor.ActionName,
                AreaName = controllerTypeInfo.GetCustomAttribute<AreaAttribute>()?.RouteValue
            });
        }
    }
 
    public ICollection<MvcActionViewModel> MvcActions { get; } = new HashSet<MvcActionViewModel>(); 
}
توضیحات:
- در کلاس آغازین برنامه نیازی به ثبت سرویس IActionDescriptorCollectionProvider نیست و اینکار پیشتر توسط خود ASP.NET Core انجام شده‌است.
- این provider حاوی لیست اطلاعات تمام اکشن متدهای ثبت شده‌ی توسط ASP.NET Core است. در اینجا تنها کافی است حلقه‌ای را بر روی لیست آیتم‌های آن تشکیل داده و سپس مقادیر ControllerName و یا ActionName را بدست بیاوریم.
- اگر نیاز به اطلاعات بیشتری از کنترلر و اکشن متد جاری در حال بررسی توسط حلقه‌ی تهیه شده بود، می‌توان از ControllerTypeInfo و MethodInfo آن استفاده کرد. این TypeInfoها با استفاده از Reflection، امکان دسترسی به اطلاعاتی مانند ویژگی‌های اعمال شده‌ی به کنترلر یا اکشنی خاص را میسر می‌کنند. برای مثال در اینجا توسط اطلاعات نوع یک کنترلر در حال بررسی توانسته‌ایم متد GetCustomAttribute را فراخوانی کرده و سپس بررسی کنیم که آیا دارای ویژگی جدید Area هست یا خیر؟ و اگر بله، مقدار RouteValue آن را که در حقیقت مقدار یا نام Area آن کنترلر است، بازگشت می‌دهیم.


نحوه‌ی استفاده از سرویس IMvcActionsDiscoveryService تهیه شده

اگر دقت کرده باشید اطلاعات لیست MvcActions، در سازنده‌ی این کلاس مقدار دهی شده‌اند. علت اینجا است که اگر این کلاس را به صورت singleton ثبت کنیم، تنها یکبار در طول عمر برنامه و در همان آغاز کار، این لیست پر شده و سپس کش خواهد شد. بنابراین دسترسی‌های بعدی به MvcActions، شامل فراخوانی سازنده‌ی این کلاس نخواهند بود:
public static class MvcActionsDiscoveryServiceExtensions
{
    public static IServiceCollection AddMvcActionsDiscoveryService(this IServiceCollection services)
    {
        services.AddSingleton<IMvcActionsDiscoveryService, MvcActionsDiscoveryService>();
        return services;
    }
}
پس از تعریف متد الحاقی کمکی فوق برای افزودن سرویس تهیه شده به صورت singleton، برای ثبت آن در برنامه و در کلاس آغازین آن، خواهیم داشت:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddMvcActionsDiscoveryService();
}
در ادامه هر کنترلری و یا سرویس دیگری که نیاز به اطلاعات تمامی اکشن متدهای برنامه داشت، می‌تواند سرویس IMvcActionsDiscoveryService را به سازنده‌ی خود تزریق کرده و سپس از اطلاعات لیست MvcActions استفاده کند. این کاملترین لیستی که می‌توان تهیه کرد؛ زیرا زیرساخت ASP.NET Core نیز از همین سرویس IActionDescriptorCollectionProvider استفاده می‌کند.
نظرات مطالب
طراحی گزارش در Stimulsoft Reports.Net – بخش 2

سلام

گزارش مستر دیتیل را در Ef برای پوکوهای virstul collection<detail> details چه طوری پیاده سازی باید کرد؟

برای مثال :

public class Master (){
   public int Id {get; set;}
   public string Name {get; set;}
   public Icollection<Detail>Details {get; st;}
}

public Class detail(){
  public int code {get; set;}
  public string datadetail {get; set;}
}

اگر یک IEnumerable<Master> d داشته باشیم. مستر دیتایل و اتصال اونها به stimulsoft چطوری انجام میشه؟