اشتراکها
در قسمت قبلی با تبهای فایرباگ آشنا شدیم . در این قسمت و قسمتهای بعدی ، با هر تب به صورت کامل آشنا خواهیم شد .
در این قسمت با تب Console آشنا خواهیم شد .
در قسمت قبل در مورد این تب گفتیم :
در این تب دو بخش وجود دارد :
در بخش Log هشدارها ، پیغامها ، درخواستهای XHR و ... نمایش داده میشوند .
بخش دیگر هم که در سمت راست قرار دارد ، مخصوص اجرای کدهای جاوا اسکریپت میباشد .
پس یک قسمت داریم برای نوشتن کدهای جاوا اسکریپت و یک قسمت هم برای مشاهدهی رویدادها .
اکنون 2 سوال مطرح میشود :
همین 2 سوال اهمیت و قدرت فایرباگ و قسمت Console آن را برای ما آشکار میکند ، زیرا ما میتوانیم بدون Reload کردن صفحه ، کدهایمان را اجرا و نتیجه را مشاهده کنیم یا بوسیله توابع موجود خیلی ساده کدهایمان را خطایابی کنیم .
چگونه کدهای نوشته شده را سریع اجرا کنم ؟ کلید میانبر ( HotKey ) اجرای کدها چیست ؟
پاسخ : فشردن کلید CTRL + Enter
امتحان کنید :
کد زیر را در بخش کدنویسی تایپ کنید و بوسیله کلید میانبر گفته شده ، آن را اجرا کنید .
تصویر ذیل نتیجه اجرای کدی هست که اجرا کردیم .
چند نکته :
دکمهها و حالتهای نمایش بخش کد نویسی
4 دکمه در قسمت کدنویسی وجود دارد :
بخش کد نویسی میتواند به 2 شکل نمایش داده شود :
9 دکمه هم در بالای بخش log وجود دارد ( به ترتیب از چپ به راست ) :
نمایش تعداد خطاهای اتفاق افتاده ، در نوار وضعیت ( Status Bar ) :
اگر در زمان فعال بودن فایرباگ ، در صفحه خطایی رخ دهد ، در نوار وضعیت عدد 1 را نمایش میدهد و به ازای هر خطای جدید ، یکی به تعداد خطاها اضافه میکند .
البته اگر از ورژنهای جدید فایرفاکس استفاده میکنید ، نوار وضعیت را نخواهید داشت و تعداد خطاها را در کنار آیکون فایرباگ خواهید داشت .
در کنار همه این امکانات ، فایرباگ یک مجموعه کامل از توابع کاربردی برای توسعه جاوا اسکریپت و خطایابی جاوا اسکریپت در اختیار ما میگذارد .
چند متد کمکی برای نوشتن Logهای مختلف در Console :
در قسمت بعدی توابع مربوط به توسعه جاوا اسکریپت ( Command Line API & Console API ) در فایرباگ را بررسی خواهیم کرد .
در این قسمت با تب Console آشنا خواهیم شد .
در قسمت قبل در مورد این تب گفتیم :
در این تب دو بخش وجود دارد :
در بخش Log هشدارها ، پیغامها ، درخواستهای XHR و ... نمایش داده میشوند .
بخش دیگر هم که در سمت راست قرار دارد ، مخصوص اجرای کدهای جاوا اسکریپت میباشد .
پس یک قسمت داریم برای نوشتن کدهای جاوا اسکریپت و یک قسمت هم برای مشاهدهی رویدادها .
اکنون 2 سوال مطرح میشود :
- برای اجرای یک کد در حالت معمول چگونه عمل میکنیم ؟
پاسخ : کدهای مورد نظر را بین تگ باز و بستهی script قرار میدهیم و صفحه مورد نظر را در مرورگر باز میکنیم و مرورگر کد را اجرا میکند . - در صورتی که کدهای ما خطا داشته باشند ، چگونه خطایابی میکنیم ؟
پاسخ : در بین کدهای نوشته شده چند alert قرار میدهیم و سعی میکنیم مشکل را پیدا کنیم .
همین 2 سوال اهمیت و قدرت فایرباگ و قسمت Console آن را برای ما آشکار میکند ، زیرا ما میتوانیم بدون Reload کردن صفحه ، کدهایمان را اجرا و نتیجه را مشاهده کنیم یا بوسیله توابع موجود خیلی ساده کدهایمان را خطایابی کنیم .
چگونه کدهای نوشته شده را سریع اجرا کنم ؟ کلید میانبر ( HotKey ) اجرای کدها چیست ؟
پاسخ : فشردن کلید CTRL + Enter
امتحان کنید :
کد زیر را در بخش کدنویسی تایپ کنید و بوسیله کلید میانبر گفته شده ، آن را اجرا کنید .
document.getElementsByTagName("div");
تصویر ذیل نتیجه اجرای کدی هست که اجرا کردیم .
چند نکته :
- قسمت هایی که با رنگ قرمز و یک دات ( . ) بعد از نام تگ قرار گرفته اند ، کلاسهای CSS ای هستند که المنت دارد .
- قسمت هایی که با رنگ آبی تیره و یک شارپ ( # ) بعد از نام تگ قرار گرفته اند ، ID تگها هستند .
- قسمت هایی که کمرنگ هستند ، المنت هایی هستند که در صفحه قابل نمایش نیستند .
- اگر یک تگ چند کلاس داشته باشد ، فقط اولین کلاس نمایش داده میشود .
دکمهها و حالتهای نمایش بخش کد نویسی
4 دکمه در قسمت کدنویسی وجود دارد :
- Run : اجرای کد
- Clear : خالی کردن بخش کد نویسی
- Copy : کپی کردن کد موجود در بخش کد نویسی در حافظه
- History : کدهای نوشته شده در نشست ( Session ) فعلی مرورگر
بخش کد نویسی میتواند به 2 شکل نمایش داده شود :
- بصورت جعبه چند خطی ( Command Editor )
- بصورت تک خطی ( Command Line )
9 دکمه هم در بالای بخش log وجود دارد ( به ترتیب از چپ به راست ) :
- دکمه ای با عنوان “Break On All Errors” . زمانی فعال شود ، در اولین اجرای یک کد از داخل صفحه ، به تب Script منتقل میشود و در خطی که کد در حال اجرا است توقف میکند .
- Clear : بخش log را خالی میکند .
- Persist : فعال بودن این دکمه باعث میشود که محتویات بخش Console در بارگزاری مجدد صفحه حفظ شود .
- Profile : بوسیله این گزینه میتوانید کدهای اجرایی خود در مدت زمان فعال بودن این دکمه ، تحت نظر بگیرید .
به این صورت که پس از غیر فعال کردن این دکمه ( کلیک مجدد بروی آن ) میتوانید تابعهای اجرا شده ، تعداد فراخوانی آنها ، مدت زمان اجرای هر یک ، میانگین زمان اجرای هر بار یک تابع و ... را مشاهده کنید . - 5 دکمهی بعدی هم برای فیلتر کردن Log هستند .
نمایش تعداد خطاهای اتفاق افتاده ، در نوار وضعیت ( Status Bar ) :
اگر در زمان فعال بودن فایرباگ ، در صفحه خطایی رخ دهد ، در نوار وضعیت عدد 1 را نمایش میدهد و به ازای هر خطای جدید ، یکی به تعداد خطاها اضافه میکند .
البته اگر از ورژنهای جدید فایرفاکس استفاده میکنید ، نوار وضعیت را نخواهید داشت و تعداد خطاها را در کنار آیکون فایرباگ خواهید داشت .
در کنار همه این امکانات ، فایرباگ یک مجموعه کامل از توابع کاربردی برای توسعه جاوا اسکریپت و خطایابی جاوا اسکریپت در اختیار ما میگذارد .
چند متد کمکی برای نوشتن Logهای مختلف در Console :
console.debug('This is a Debug message'); console.info('This is an Information'); console.warn('This is a Warning message'); console.error('This is an Error message');
در قسمت بعدی توابع مربوط به توسعه جاوا اسکریپت ( Command Line API & Console API ) در فایرباگ را بررسی خواهیم کرد .
پروژه دیگری از آقای David Ebbo (عضو تیم ASP.NET که پیشتر با پروژه T4 MVC آن در این سایت آشنا شدهاید)، جهت کامپایل کامل فایلهای View و ارائه پروژه نهایی ASP.NET MVC بدون نیاز به ارائه پوشه Views آن به نام Razor Generator وجود دارد که در ادامه خلاصهای از نحوه استفاده از آنرا مرور خواهیم کرد.
الف) ابتدا افزونه Razor Generator را از اینجا دریافت و نصب کنید.
ب) سپس به پروژه MVC خود بسته NuGet زیر را اضافه نمائید:
در این حالت باید پروژه پیش فرض، همان وب سایت MVC شما انتخاب گردد:
با اضافه کردن این بسته NuGet تغییرات زیر به پروژه جاری اعمال خواهند شد:
- ارجاعی به اسمبلی RazorGenerator.Mvc.dll به پروژه اضافه خواهد شد.
- در پوشه App_Start، فایلی به نام RazorGeneratorMvcStart.cs اضافه گردیده و کار تنظیم موتور View مخصوص کار با Viewهای کامپایل شده را انجام میدهد.
ج) پس از نصب بسته NuGet یاد شده در همان خط فرمان پاورشل نوگت دستور زیر را صادر کنید:
و ... همین!
پس از انجام اینکار، دو کار صورت خواهد گرفت:
- برای تمام Viewهای برنامه، فایل cs متناظری تولید میشود که ذیل فایلهای View قابل مشاهده است.
- گزینه Custom tool این Viewها نیز به RazorGenerator تنظیم میشود.
بدیهی است اگر از دستور Enable-RazorGenerator استفاده نکنید، نیاز خواهید داشت تا تنظیم گزینه Custom tool به RazorGenerator کلیه Viewها را دستی انجام داده و اگر فایل cs متناظر با View تولید نشد روی فایل view کلیک راست کرده و گزینه run custom tool را انتخاب کنید. اما دستور Enable-RazorGenerator کار را بسیار ساده میکند.
مزایا:
- در عمل موتور ASP.NET همین کارها را در زمان اولین بار اجرای Viewها(ی کامپایل نشده) در پشت صحنه انجام میدهد. بنابراین با این روش زمان آغاز برنامه سریعتر میشود.
- دیگر نیازی به توزیع فایلهای cshtml نخواهید داشت.
- خطایابی Viewها نیز سادهتر میشود. از این جهت که کامپایل آنها به زمان اجرا موکول نخواهد شد.
یک سری قابلیتهای دیگر نیز به همراه این پروژه است مانند انتقال Viewها به یک اسمبلی دیگر و یا استفاده از MSBuild برای انجام عملیات که میتوانید آنها را در Wiki پروژه Razor Generator مطالعه کنید. انتقال Viewها به یک اسمبلی دیگر هرچند در این روش کاملا ممکن شده و کار میکند اما صفحه dialog افزودن یک view جدید مهیا در کلیک راست بر روی اکشن متدهای یک کنترلر را غیرفعال میکند که در عمل آنچنان جالب نیست.
یک نکته مهم:
اگر در آینده بسته NuGet و افزونه یاد شده را به روز کردید نیاز است دستور زیر را اجرا کنید:
به این ترتیب بر اساس ساختار و کدهای جدید RazorGenerator، کلیه فایلهای cs تولید شده مجددا به روز و تولید خواهند شد.
فایلهای Helper قرار گرفته در پوشه App_Code
اگر HTML Helperهای خود را توسط فایلهای Razor قرار گرفته در پوشه App_Code تولید میکنید، پس از اجرای دستور Enable-RazorGenerator، برای این موارد نیز فایلهای cs متناظری تولید میشود. با این تفاوت که Build Action آنها بر روی Compile قرار ندارند که این مورد را باید دستی تنظیم کنید. همچنین حین استفاده از این توابع کمکی نیاز است فضای نام مرتبط را نیز در ابتدای فایل View خود ذکر کنید مثلا:
البته با استفاده از Razor Generaor دیگر نیازی به استفاده از پوشه App_Code نخواهد بود؛ از این جهت که کار کامپایل خودکار، به زمان اجرا موکول نخواهد شد. بنابراین اینبار در هر جایی که علاقمند بودید میتوانید این فایلهای کمکی را تولید و کامپایل کنید. فقط ذکر فضای نام مرتبط را در ابتدای View خود فراموش نکنید.
حذف فایل RazorGeneratorMvcStart.cs
اگر علاقمند به استفاده از فایل پیش فرض RazorGeneratorMvcStart.cs نیستید و میخواهید موتورهای View اضافی را حذف کنید، ابتدا فایل RazorGeneratorMvcStart.cs را حذف کرده و سپس در فایل global.asax.cs تغییر زیر را اعمال نمائید:
الف) ابتدا افزونه Razor Generator را از اینجا دریافت و نصب کنید.
ب) سپس به پروژه MVC خود بسته NuGet زیر را اضافه نمائید:
PM> Install-Package RazorGenerator.Mvc
با اضافه کردن این بسته NuGet تغییرات زیر به پروژه جاری اعمال خواهند شد:
- ارجاعی به اسمبلی RazorGenerator.Mvc.dll به پروژه اضافه خواهد شد.
- در پوشه App_Start، فایلی به نام RazorGeneratorMvcStart.cs اضافه گردیده و کار تنظیم موتور View مخصوص کار با Viewهای کامپایل شده را انجام میدهد.
ج) پس از نصب بسته NuGet یاد شده در همان خط فرمان پاورشل نوگت دستور زیر را صادر کنید:
PM> Enable-RazorGenerator
پس از انجام اینکار، دو کار صورت خواهد گرفت:
- برای تمام Viewهای برنامه، فایل cs متناظری تولید میشود که ذیل فایلهای View قابل مشاهده است.
- گزینه Custom tool این Viewها نیز به RazorGenerator تنظیم میشود.
بدیهی است اگر از دستور Enable-RazorGenerator استفاده نکنید، نیاز خواهید داشت تا تنظیم گزینه Custom tool به RazorGenerator کلیه Viewها را دستی انجام داده و اگر فایل cs متناظر با View تولید نشد روی فایل view کلیک راست کرده و گزینه run custom tool را انتخاب کنید. اما دستور Enable-RazorGenerator کار را بسیار ساده میکند.
مزایا:
- در عمل موتور ASP.NET همین کارها را در زمان اولین بار اجرای Viewها(ی کامپایل نشده) در پشت صحنه انجام میدهد. بنابراین با این روش زمان آغاز برنامه سریعتر میشود.
- دیگر نیازی به توزیع فایلهای cshtml نخواهید داشت.
- خطایابی Viewها نیز سادهتر میشود. از این جهت که کامپایل آنها به زمان اجرا موکول نخواهد شد.
یک سری قابلیتهای دیگر نیز به همراه این پروژه است مانند انتقال Viewها به یک اسمبلی دیگر و یا استفاده از MSBuild برای انجام عملیات که میتوانید آنها را در Wiki پروژه Razor Generator مطالعه کنید. انتقال Viewها به یک اسمبلی دیگر هرچند در این روش کاملا ممکن شده و کار میکند اما صفحه dialog افزودن یک view جدید مهیا در کلیک راست بر روی اکشن متدهای یک کنترلر را غیرفعال میکند که در عمل آنچنان جالب نیست.
یک نکته مهم:
اگر در آینده بسته NuGet و افزونه یاد شده را به روز کردید نیاز است دستور زیر را اجرا کنید:
PM> Redo-RazorGenerator
فایلهای Helper قرار گرفته در پوشه App_Code
اگر HTML Helperهای خود را توسط فایلهای Razor قرار گرفته در پوشه App_Code تولید میکنید، پس از اجرای دستور Enable-RazorGenerator، برای این موارد نیز فایلهای cs متناظری تولید میشود. با این تفاوت که Build Action آنها بر روی Compile قرار ندارند که این مورد را باید دستی تنظیم کنید. همچنین حین استفاده از این توابع کمکی نیاز است فضای نام مرتبط را نیز در ابتدای فایل View خود ذکر کنید مثلا:
@using MvcViewGenTest2.app_code
حذف فایل RazorGeneratorMvcStart.cs
اگر علاقمند به استفاده از فایل پیش فرض RazorGeneratorMvcStart.cs نیستید و میخواهید موتورهای View اضافی را حذف کنید، ابتدا فایل RazorGeneratorMvcStart.cs را حذف کرده و سپس در فایل global.asax.cs تغییر زیر را اعمال نمائید:
using System.Web.Http; using System.Web.Mvc; using System.Web.Routing; using System.Web.WebPages; using RazorGenerator.Mvc; namespace MvcViewGenTest2 { public class MvcApplication : System.Web.HttpApplication { protected void Application_Start() { AreaRegistration.RegisterAllAreas(); WebApiConfig.Register(GlobalConfiguration.Configuration); FilterConfig.RegisterGlobalFilters(GlobalFilters.Filters); RouteConfig.RegisterRoutes(RouteTable.Routes); // Adding PrecompiledMvcEngine var engine = new PrecompiledMvcEngine(typeof(MvcApplication).Assembly); ViewEngines.Engines.Clear(); ViewEngines.Engines.Add(engine); VirtualPathFactoryManager.RegisterVirtualPathFactory(engine); } } }
با سلام خدمت دوستان عزیز
تصمیم گرفتم در طی چندین پست در حد توانم به آموزش jQuery بپردازم. (مطالب نوشته شده برداشت ازادی از کتاب jQuery in action است)
جی کوئری (jQuery) چیست؟
تصمیم گرفتم در طی چندین پست در حد توانم به آموزش jQuery بپردازم. (مطالب نوشته شده برداشت ازادی از کتاب jQuery in action است)
جی کوئری (jQuery) چیست؟
jQuery یک کتابخانه بسیار مفید برای جاوا اسکریپت است. بسیار ساده و کارآمد است و مشکل جاوا اسکریپت را برای تطابق با مرورگرهای اینترنتی مختلف برطرف نموده است؛ یادگیریjQuery بسیار آسان است. در جی کوئری کد جاوا اسکریپت از فایل HTML جدا شده و بنابراین کنترل کدھا و بھینهسازی آنھا بسیار سادهتر خواھد شد. توابعی برای کار با AJAX فراھم نموده و در این زمینه نیز کار را بسیار ساده کرده است. در جی کوئری میتوان از خصوصیت فراخوانی زنجیرهای متدھا استفاده نمود و این باعث میشود چندین کد فقط در یک سطر قرار گیرد و در نتیجه کد بسیار مختصر گردد. در مقایسه با سایر ابزارهایی که تاکید عمدهای بروی تکنیکهای هوشمند جاوا اسکریپت دارند، هدف جی کوئری تغییر تفکر سازندگان وب سایتها، به ایجاد صفحههایی با کارکرد بالا میباشد. به جای صرف زمان برای مقابله با پیچیدگیهای جاوا اسکریپت پیشرفته، طراحان میتوانند با استفاده از زمان و دانش خود در زمینهی CSS، HTML، XHTML و جاوا اسکریپتهای ساده، عناصر صفحه را مستقیما دستکاری کنند و از همین طریق تغییرهای گشترده و سریعی انجام دهند.
نکته: برای استفاده از جی کوئری باید HTML و CSS و جاوا اسکریپت آشنایی داشته باشید.
چگونه از جی کوئری استفاده کنیم؟
برای استفاده از جی کوئری باید ابتدا فایل آن را از سایت آن دانلود کرده و در پروژه خود استفاده نمایید. البته روشهای دیگری برای استفاده از این فایل وجود دارد که در آینده بیشتر با آن آشنا خواهیم شد. برای استفاده از این فایل در پروژه باید به شکل زیر آن را به صفحه HTML خود معرفی کنیم.
سپس بعد از معرفی خط فوق در قسمت head صفحه باید کدهای خود را در یک تگ script بنویسیم.
کوتاه کردن کد: هر زمان شما خواسته باشید کارکرد یک صفحه وب را پویاتر کنید، در اکثر مواقع به ناچار این کار از طریق عناصری بروی صفحه انجام داده اید که با توجه به انتخاب شدن آنها، صفحه کارکردی خاص خواهد داشت. مثلا در جاوا اسکریپت اگر بخواهیم عنصری را که در یک radioGroup انتخاب شده است را برگردانیم باید کدهای زیر را بنویسیم:
اما اگر بخواهیم همین کد را با جی کوئری بنویسیم:
ممکن است مثال بالا کمی گنگ باشد نگران نباشید در آینده با این دستورات بیشتر آشنا خواهیم شد.
قدرت اصلی جی کوئری برگفته از انتخابکنندهها (Selector) هاست، انتخابکننده ، یک عبارت است که دسترسی به عنصری خاص بر روی صفحه را موجب میشود؛ انتخابکننده این امکان را فراهم میسازد تا به سادگی عنصر مورد نظر را مشخص و به آن دسترسی پیدا کنیم که در مثال فوق، عنصر مورد نظر ما گزینه انتخاب شده از myRadioGroup بود.
Unobtrusive JavaScript: اگر پیش از پیدایش CSS در کار ایجاد صفحههای اینترنتی بودهاید حتما مشکلات و مشقات آن دوران را به خاطر میآورید. در آن زمان برای فرمتدهی به اجزای مختلف صفحه ، به ناچار علائم فرمتدهی را به همراه دستورات خود اجزا، در صفحههای HTML استفاده میکردیم. اکنون بسیار بعید به نظر میرسد کسی ترجیح دهد فرمتدهی اجزا را به همراه دستورهای HTML آن انجام دهد. اگر چه هنوز دستوری مانند زیر بسیار عادی به نظر میآید:
نکته ای که در مثال فوق حائز اهمیت است، این است که خصوصیات ظاهری دکمه ایجاد شده از قبیل فونت و عنوان دکمه، از طریق تگ <font> و یا پارامترهای قابل استفاده در خود دستور دکمه تعیین نشده است، بلکه CSS وظیفه تعیین آنها را دارد. اما اگرچه در این مثال فرمتدهی و دستور خود دکمه از یکدیگر جدا شدهاند؛ شاهد ترکیب این دکمه با رفتار آن هستیم. در جی کوئری میتوانیم رفتار را از اجزا به آسانی جدا کنیم.
جی کوئری نیز از چنین انتخابکنندههایی استفاده میکند، الته نه تنها از انتخابکنندههایی که هم اکنون در CSS موجود میباشند، بلکه برخی از انتخابکنندههایی که هنوز در تمام مرورگرها پشتیبانی نمیشوند.
برای انتخاب مجموعهای از عناصر از یکی از دو Syntax زیر استفاده میکنیم.
ممکن است در ابتدا ()$ کمی نا معمول به نظر آید، اما اکثر کسانی که با جی کوئری کار میکنند از اختصار و کوتاهی این ساختار استفاده میکنند.
مثال زیر نمونهای دیگر است که در آن مجموعهای از تمام لینکهایی که درون تگ <p> قرار دارند را انتخاب میکند:
تابع ()$ که در حقیقت نام خلاصهای برای ()jQuery میباشد، نوع خروجی مخصوصی دارد که شامل یک آرایه از اشیایی میشود که انتخابکننده آن را برگزیده است. این نوع خروجی این مزیت را دارد که شمار زیادی متد از پیش تعریف شده را داراست که به سادگی قابل اعمال میباشند.
در اصطلاح برنامه نویسی به چنین توابعی که گروهی از عناصر را جمع میکنند، Wrapper میگویند زیرا تمام عناصر مطلوب را تحت یک شی بستهبندی میکند. در جیکوئری به آنها Wrapped Set یا jQuery Wrapper میگویند و به متدهایی که قابل اعمال بروی اینها به نام jQuery Wrapper Methodes شناخته میشوند.
در مثال زیر میخواهیم تمام عناصر <div> در صورتی که دارای کلاس notLongForThisWorldباشند را مخفی (با فید شدن) کنیم.
یکی از مزیتهای اکثر متدهای قابل اجرا بروی مجموعه عناصر انتخاب شده آن است که خروجی خود آنها مجموعهای دیگر است. به این معنا که خروجی این متد، آماده اعمال یک متد دیگر است.
فرض کنید در مثال بالا بخواهیم پس از مخفی کردن هر <div> بخواهیم یک کلاس به نام removedبه آن بیافزاییم. به این منظور میتوان کدی مانند زیر نوشت:
این زنجیره متدها میتوانند به هرتعداد ادامه پیدا کند.
چند نمونه انتخاب کننده:
جهت مطالعه بیشتر میتوانید از این منابع ^ و ^ و ^ و ^ و ^ استفاده کنید.
موفق و موید باشید
نکته: برای استفاده از جی کوئری باید HTML و CSS و جاوا اسکریپت آشنایی داشته باشید.
چگونه از جی کوئری استفاده کنیم؟
برای استفاده از جی کوئری باید ابتدا فایل آن را از سایت آن دانلود کرده و در پروژه خود استفاده نمایید. البته روشهای دیگری برای استفاده از این فایل وجود دارد که در آینده بیشتر با آن آشنا خواهیم شد. برای استفاده از این فایل در پروژه باید به شکل زیر آن را به صفحه HTML خود معرفی کنیم.
<html> <head> <script type="text/javascript" src="jquery-1.9.1.min.js"></script> </head> <body> </body> </html>
کوتاه کردن کد: هر زمان شما خواسته باشید کارکرد یک صفحه وب را پویاتر کنید، در اکثر مواقع به ناچار این کار از طریق عناصری بروی صفحه انجام داده اید که با توجه به انتخاب شدن آنها، صفحه کارکردی خاص خواهد داشت. مثلا در جاوا اسکریپت اگر بخواهیم عنصری را که در یک radioGroup انتخاب شده است را برگردانیم باید کدهای زیر را بنویسیم:
var checkedValue; var elements = document.getElementByTagName ('input'); for (var n = 0; n < elements.length; n++) { if (elements[n].type == 'radio' && elements[n].name == 'myRadioGroup' && elements[n].checked) { checkedValue = elements[n].value; } }
var checkedValue = $ ('[name="myRadioGroup"]:checked').val();
قدرت اصلی جی کوئری برگفته از انتخابکنندهها (Selector) هاست، انتخابکننده ، یک عبارت است که دسترسی به عنصری خاص بر روی صفحه را موجب میشود؛ انتخابکننده این امکان را فراهم میسازد تا به سادگی عنصر مورد نظر را مشخص و به آن دسترسی پیدا کنیم که در مثال فوق، عنصر مورد نظر ما گزینه انتخاب شده از myRadioGroup بود.
Unobtrusive JavaScript: اگر پیش از پیدایش CSS در کار ایجاد صفحههای اینترنتی بودهاید حتما مشکلات و مشقات آن دوران را به خاطر میآورید. در آن زمان برای فرمتدهی به اجزای مختلف صفحه ، به ناچار علائم فرمتدهی را به همراه دستورات خود اجزا، در صفحههای HTML استفاده میکردیم. اکنون بسیار بعید به نظر میرسد کسی ترجیح دهد فرمتدهی اجزا را به همراه دستورهای HTML آن انجام دهد. اگر چه هنوز دستوری مانند زیر بسیار عادی به نظر میآید:
<button type="button" onclick="document.getElementById('xyz').style.color='red';"> Click Me </button>
مجموعه عناصر در جی کوئری:
زمانی که CSS به عنوان یک تکنولوژی به منظور جداسازی طراحی از ساختار به دنیای صفحههای اینترنتی معرفی شد، میبایست راهی برای اشاره به اجزای صفحات از طرف فایل CSS نیز معرفی میشد. این امر از طریق انتخابکنندهها (Selector) صورت پذیرفت.
برای مثال انتخابکننده زیر، به تمام عناصر <a> اشاره دارد که در یک عنصر <p> قرار گرفتهاند:
p a
برای انتخاب مجموعهای از عناصر از یکی از دو Syntax زیر استفاده میکنیم.
$(Selector) یا jQuery(Selector)
مثال زیر نمونهای دیگر است که در آن مجموعهای از تمام لینکهایی که درون تگ <p> قرار دارند را انتخاب میکند:
$("p a")
در اصطلاح برنامه نویسی به چنین توابعی که گروهی از عناصر را جمع میکنند، Wrapper میگویند زیرا تمام عناصر مطلوب را تحت یک شی بستهبندی میکند. در جیکوئری به آنها Wrapped Set یا jQuery Wrapper میگویند و به متدهایی که قابل اعمال بروی اینها به نام jQuery Wrapper Methodes شناخته میشوند.
در مثال زیر میخواهیم تمام عناصر <div> در صورتی که دارای کلاس notLongForThisWorldباشند را مخفی (با فید شدن) کنیم.
$("div.notLongForThisWorld").fadeOut();
فرض کنید در مثال بالا بخواهیم پس از مخفی کردن هر <div> بخواهیم یک کلاس به نام removedبه آن بیافزاییم. به این منظور میتوان کدی مانند زیر نوشت:
$("div.notLongForThisWorld").fadeOut().addClass("removed");
چند نمونه انتخاب کننده:
نتیجه | انتخاب کننده | |
تمام <p>های زوج را انتخاب میکند | $('p:even') | |
سطر اول هر جدول را انتخاب میکند | $("tr:nth-child(1)"); | |
<div>هایی که مستقیما در <body> تعریف شده باشند را انتخاب میکند. | $("body > div"); | |
لینک هایی که به یک فایل pdf اشاره دارند را انتخاب میکند. | $("a[href$=pdf]"); | |
تمام <div> هایی که مستقیما در <body> معرفی شده اند و دارای لینک میباشند را انتخاب میکند. | $("body > div:has(a)") | |
ادامه مطالب در پستهای بعدی تشریح خواهد شد.
جهت مطالعه بیشتر میتوانید از این منابع ^ و ^ و ^ و ^ و ^ استفاده کنید.
موفق و موید باشید
پروژههای Angular CLI در حالت پیش فرض آنها به همراه دو نوع آزمون واحد و آزمون end to end ایجاد میشوند. Angular CLI از Karma برای اجرای آزمونهای واحد استفاده میکند و از Protractor برای اجرای آزمونهای end to end. برای شروع میتوان از راهنمای آن کمک گرفت:
زمانیکه دستور ng test را اجرا میکنیم، به صورت خودکار تمام فایلهای spec.ts.* را یافته و آزمونهای واحد موجود در آنها را اجرا میکند. این نوع فایلهای ویژه نیز به صورت خودکار، زمانیکه اجزای مختلف Angular را توسط Angular CLI ایجاد میکنیم، تولید میشوند. به علاوه دستور ng test تغییرات این فایلها را تحت نظر قرار داده و در صورت نیاز، آزمونهای واحد را مجددا و به صورت خودکار اجرا میکند.
یک مثال: بررسی اجرای دستور ng test
یکی از مثالهای بررسی شدهی در این سری را انتخاب و یا حتی یک برنامهی جدید را توسط Angular CLI ایجاد کرده و سپس دستور ng test را در ریشهی این پروژه اجرا کنید. به این ترتیب برنامه به صورت خودکار کامپایل شده و سپس به صورت خودکار آزمونهای واحد آنرا که در فایلهای spec.ts.* قرار دارند، اجرا میکند. در آخر نتیجه را در مرورگر گزارش میدهد:
همانطور که مشخص است، 3 specs, 3 failures داریم. در اینجا میتوان بر روی لینک Spec List کلیک کرد و لیست آزمونهای واحد موجود را مشاهده نمود:
هر کدام از عناوین ذکر شده نیز به جزئیات مشکلات آنها، لینک شدهاند. برای مثال اگر بر روی اولین مورد کلیک کنیم، خطایی مانند «'alert' is not a known element» قابل مشاهدهاست. به این معنا که برای نمونه در قسمت قبل کامپوننت alert را به صفحه اضافه کردیم:
اما اجرا کنندهی آزمونهای واحد اطلاعاتی در مورد آن ندارد؛ از این جهت که آزمونهای واحد به صورت ایزوله فقط همان کامپوننت خاص برنامه را آزمایش میکنند و کاری به وابستگیهای آن ندارد. به همین جهت فایل src\app\app.component.spec.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
در اینجا ابتدا ماژول NO_ERRORS_SCHEMA معرفی شده و سپس به قسمت schemas معرفی گشتهاست.
پس از این تغییر، بلافاصله مجدد برنامه کامپایل شده و آزمونهای واحد آن با موفقیت اجرا میشوند (با این فرض که هنوز پنجرهی اجرا کنندهی دستور ng test را باز نگه داشتهاید):
تغییر افزودن schemas: [NO_ERRORS_SCHEMA] را باید در مورد تمام فایلهای spec موجود تکرار کرد.
گزینههای مختلف دستور ng test
دستور ng test به همراه گزینههای متعددی است که شرح آنها را در جدول ذیل مشاهده میکنید:
بنابراین اجرا دستور ng test بدون ذکر هیچ گزینهای به معنای اجرای مداوم آزمونهای واحد، در صورت مشاهدهی تغییراتی در آنها، به کمک Karma است.
همچنین دو دستور ذیل نیز به یک معنا هستند و هر دو سبب یکبار اجرای آزمونهای واحد میشوند:
اجرای بررسی میزان پوشش آزمونهای واحد
یکی از گزینههای ng test روشن کردن پرچم code-coverage است:
برای آزمایش آن دستور ذیل را در ریشهی پروژه اجرا کنید (که سبب اجرای یکبار برررسی میزان پوشش آزمونهای واحد میشود):
پس از اجرای این آزمون ویژه، پوشهی جدیدی به نام coverage در ریشهی پروژهی جاری تشکیل میشود. فایل index.html آنرا در مرورگر باز کنید تا بتوان گزارش تولید شده را مشاهده کرد:
کار این آزمون بررسی قسمتهای مختلف برنامه و ارائه گزارشی است که مشخص میکند آیا آزمونهای واحد نوشته شده تمام انشعابات برنامه را پوشش میدهند یا خیر؟ برای مثال اگر در متدی if/else دارید، آیا فقط قسمت if را پوشش دادهاید و یا آیا قسمت else هم در آزمونهای واحد، بررسی شدهاست.
اجرای آزمونهای end to end
هدف از ساخت یک برنامه ... استفادهی از آن توسط دیگران است؛ اینجا است که آزمونهای end to end مفهوم پیدا میکنند. در آزمونهای e2e رفتار برنامه همانند حالتی که یک کاربر از آن استفاده میکند، بررسی میشود (برای مثال باز کردن مرورگر، لاگین و مرور صفحات). برای این منظور، Angular CLI در پشت صحنه از Protractor برای این نوع آزمونها استفاده میکند.
برای مشاهدهی راهنما و گزینههای مختلف مرتبط با آزمونهای e2e، میتوان دستور ذیل را صادر کرد:
البته با توجه به اینکه این دستور کار توزیع برنامه را نیز انجام میدهد، تمام گزینههای ng serve نیز در اینجا صادق هستند، به علاوهی موارد ذیل:
بنابراین زمانیکه دستور ng e2e صادر میشود، به معنای کامپایل، توزیع برنامه بر روی پورتی اتفاقی و اجرای آزمونها است.
از این جهت که این نوع آزمونها، وابستهی به جزئی خاص از برنامه نیستند، حالت عمومی داشته و فایلهای spec آنها را میتوان در پوشهی e2e واقع در ریشهی پروژه، یافت. برای مثال در قسمتی از آن کار یافتن متن نمایش داده شدهی در صفحهی اول سایت انجام میشود
و سپس در فایل spec آن بررسی میکند که آیا مساوی app works هست یا خیر؟
برای آزمایش آن دستور ng e2e را در ریشهی پروژه صادر کنید. همچنین دقت داشته باشید که در این حالت نیاز است به اینترنت نیز متصل باشد؛ چون از chromedriver api گوگل نیز استفاده میکند. در غیراینصورت خطای ذیل را دریافت خواهید کرد:
> ng test --help
یک مثال: بررسی اجرای دستور ng test
یکی از مثالهای بررسی شدهی در این سری را انتخاب و یا حتی یک برنامهی جدید را توسط Angular CLI ایجاد کرده و سپس دستور ng test را در ریشهی این پروژه اجرا کنید. به این ترتیب برنامه به صورت خودکار کامپایل شده و سپس به صورت خودکار آزمونهای واحد آنرا که در فایلهای spec.ts.* قرار دارند، اجرا میکند. در آخر نتیجه را در مرورگر گزارش میدهد:
همانطور که مشخص است، 3 specs, 3 failures داریم. در اینجا میتوان بر روی لینک Spec List کلیک کرد و لیست آزمونهای واحد موجود را مشاهده نمود:
هر کدام از عناوین ذکر شده نیز به جزئیات مشکلات آنها، لینک شدهاند. برای مثال اگر بر روی اولین مورد کلیک کنیم، خطایی مانند «'alert' is not a known element» قابل مشاهدهاست. به این معنا که برای نمونه در قسمت قبل کامپوننت alert را به صفحه اضافه کردیم:
<alert type="success">Alert success!</alert>
import { NO_ERRORS_SCHEMA } from '@angular/core'; describe('AppComponent', () => { beforeEach(async(() => { TestBed.configureTestingModule({ declarations: [ AppComponent ], schemas: [NO_ERRORS_SCHEMA] }).compileComponents(); }));
پس از این تغییر، بلافاصله مجدد برنامه کامپایل شده و آزمونهای واحد آن با موفقیت اجرا میشوند (با این فرض که هنوز پنجرهی اجرا کنندهی دستور ng test را باز نگه داشتهاید):
تغییر افزودن schemas: [NO_ERRORS_SCHEMA] را باید در مورد تمام فایلهای spec موجود تکرار کرد.
گزینههای مختلف دستور ng test
دستور ng test به همراه گزینههای متعددی است که شرح آنها را در جدول ذیل مشاهده میکنید:
گزینه | مخفف | توضیح |
code-coverage-- | cc- | تولید گزارش code coverage که به صورت پیش فرض خاموش است. |
colors-- | به صورت پیش فرض فعال است و سبب نمایش رنگهای قرمز و سبز، برای آزمونهای شکست خورده و یا موفق میشود. | |
single-run-- | sr- | اجرای یکبارهی آزمونهای واحد، بدون فعال سازی گزینهی مشاهدهی مداوم تغییرات که به صورت پیش فرض خاموش است. |
progress-- | نمایش جزئیات کامپایل و اجرای آزمونهای واحد که به صورت پیش فرض فعال است. | |
sourcemaps-- | sm- | تولید فایلهای سورسمپ که به صورت پیش فرض فعال است. |
watch-- | w- | بررسی مداوم تغییرات فایلها و اجرای آزمونهای واحد به صورت خودکار که به صورت پیش فرض فعال است. |
بنابراین اجرا دستور ng test بدون ذکر هیچ گزینهای به معنای اجرای مداوم آزمونهای واحد، در صورت مشاهدهی تغییراتی در آنها، به کمک Karma است.
همچنین دو دستور ذیل نیز به یک معنا هستند و هر دو سبب یکبار اجرای آزمونهای واحد میشوند:
> ng test -sr > ng test -w false
اجرای بررسی میزان پوشش آزمونهای واحد
یکی از گزینههای ng test روشن کردن پرچم code-coverage است:
> ng test --code-coverage
> ng test -sr -cc
کار این آزمون بررسی قسمتهای مختلف برنامه و ارائه گزارشی است که مشخص میکند آیا آزمونهای واحد نوشته شده تمام انشعابات برنامه را پوشش میدهند یا خیر؟ برای مثال اگر در متدی if/else دارید، آیا فقط قسمت if را پوشش دادهاید و یا آیا قسمت else هم در آزمونهای واحد، بررسی شدهاست.
اجرای آزمونهای end to end
هدف از ساخت یک برنامه ... استفادهی از آن توسط دیگران است؛ اینجا است که آزمونهای end to end مفهوم پیدا میکنند. در آزمونهای e2e رفتار برنامه همانند حالتی که یک کاربر از آن استفاده میکند، بررسی میشود (برای مثال باز کردن مرورگر، لاگین و مرور صفحات). برای این منظور، Angular CLI در پشت صحنه از Protractor برای این نوع آزمونها استفاده میکند.
برای مشاهدهی راهنما و گزینههای مختلف مرتبط با آزمونهای e2e، میتوان دستور ذیل را صادر کرد:
>ng e2e --help
گزینه | مخفف | توضیح |
config-- | c- | به فایل کانفیگ آزمونهای e2e اشاره میکند که به صورت پیشفرض همان protractor.conf.js واقع در ریشهی پروژهاست. |
element-explorer-- | ee- | بررسی و دیباگ protractor از طریق خط فرمان |
serve-- | s- | کامپایل و توزیع برنامه بر روی پورتی اتفاقی (حالت پیش فرض آن true است) |
specs-- | sp- | پیش فرض آن بررسی تمام specهای موجود در پروژهاست. اگر نیاز به لغو آن باشد میتوان از این گزینه استفاده کرد. |
webdriver-update-- | wu- |
به روز رسانی web driver که به صورت پیش فرض فعال است. |
بنابراین زمانیکه دستور ng e2e صادر میشود، به معنای کامپایل، توزیع برنامه بر روی پورتی اتفاقی و اجرای آزمونها است.
از این جهت که این نوع آزمونها، وابستهی به جزئی خاص از برنامه نیستند، حالت عمومی داشته و فایلهای spec آنها را میتوان در پوشهی e2e واقع در ریشهی پروژه، یافت. برای مثال در قسمتی از آن کار یافتن متن نمایش داده شدهی در صفحهی اول سایت انجام میشود
getParagraphText() { return element(by.css('app-root h1')).getText(); }
expect(page.getParagraphText()).toEqual('app works!');
برای آزمایش آن دستور ng e2e را در ریشهی پروژه صادر کنید. همچنین دقت داشته باشید که در این حالت نیاز است به اینترنت نیز متصل باشد؛ چون از chromedriver api گوگل نیز استفاده میکند. در غیراینصورت خطای ذیل را دریافت خواهید کرد:
Error: getaddrinfo ENOTFOUND chromedriver.storage.googleapis.com chromedriver.storage.googleapis.com:443
در این قسمت اطلاعات را به صورت ajax از یک فایل متنی میخوانیم و آنها را
در جدول قرار میدهیم. سپس به سفارشی کردن بعضی از قسمتهای DataTables
خواهیم پرداخت.
دریافت اطلاعات به صورت ajax از یک فایل متنی
فرض کنید که اطلاعات در یک فایل txt به صورت اشیاء جاوا اسکریپتی ذخیره شده اند، و این فایل بر روی سرور قرار دارد. میخواهیم از این فایل به عنوان منبع داده استفاده کرده و اطلاعات درون آن را به صورت ajax دریافت کرده و در یک جدول html تزریق کنیم. خوشبختانه با استفاده از امکاناتی که این پلاگین تهیه کرده است این کار به سادگی امکان پذیر است.
همان طور که در اینجا بیان شده است ، فرض کنید که جدولی داشته باشیم و بخواهیم اطلاعات راجع به مرورگرهای مختلف را در آن نمایش دهیم. قصد داریم این جدول شامل قسمتهای header و footer و نیز body باشد، بدین صورت:
برای هر ستون از این جدول عرضی در نظر گرفته شده است. اگر این کار انجام نشود به صورت خودکار به تمام ستونها عرض داده میشود.
داده هایی که باید در بدنه جدول قرار بگیرند، در یک فایل متنی روی سرور قرار دارند. محتویات این فایل چیزی شبیه زیر است:
همان طور که مشاهده میکنید فرمت ذخیره دادهها در این فایل به صورت json
یا اشیاء جاوا اسکریپتی است. این اشیاء باید به خصوصیت aaData نسبت داده
شوند که در قسمت قبل راجع به آن توضیح دادیم. تعداد این اشیاء 57 تا بود که
برای سادگی بیشتر 3 تا از آنها را اینجا ذکر کردیم.
اسکریپتی که دادهها را از فایل متنی خوانده و آنها را در جدول قرار میدهد هم بدین صورت خواهد بود:
شرح کد:
sAjaxSource : رشته
نوع داده ای که قبول میکند رشته ای و بیان کننده آدرسی است که دادهها باید از آنجا دریافت شوند. در اینجا دادهها در فایل متنی objects.txt در پوشه datasource قرار دارند.
bProcessing : بولین
نوع دادههای قابل قبول این خصوصیت true یا false هست و بیان کننده این است که یک پیغام loading تا زمانی که دادهها دریافت شوند و در جدول قرار بگیرند نمایش داده شوند یا خیر.
تنظیم کردن گزینههای اضافی دیگر
sAjaxDataProp : رشته
همان طور که گفتیم در فایل متنی که حاوی اشیاء json بود ، این اشیاء را به متغیری به اسم aaData منتسب کردیم. این نام را میتوان تغییر داد مثلا فرض کنید در فایل متنی دادهها به متغیری به اسم data منتسب شده اند:
در این صورت باید خصوصیت sAjaxDataProp را به همان نامی که در فایل متنی
مشخص کرده اید مقداردهی کنید، در غیر این صورت دادههای جدول هیچ گاه
بارگذاری نخواهند شد. بدین صورت:
یا اگر دادهها را بدین صورت در فایل متنی ذخیره کرده اید:
آنگاه خصوصیت sAjaxDataProp بدین صورت مقداردهی خواهد شد:
sPaginationType: رشته
نحوه صفحه بندی و حرکت بین صفحات مختلف را بیان میکند. اگر با two_buttonمقدار دهی شود (مقدار پیش فرض) حرکت بین صفحات مختلف به وسیله دکمههای Next و Previous امکان پذیر خواهد بود. اگر با full_numbersمقدار دهی شود حرکت بین صفحات با دکمههای Next و Previous ، و همچنین دکمههای First و Last و نیز شماره صفحه فعلی و دو صفحه بعدی و دو صفحه قبلی قابل انجام است.
bLengthChange: بولین
بیان میکند کاربر بتواند اندازه صفحه را تغییر دهید یا نه. به صورت پیش فرض این گزینه true است. اگر آن به false مقدار دهی شود لیست بازشونده مربوط به اندازه صفحه مخفی خواهد شد.
aLengthMenu : آرایه یک بعدی یا دو بعدی
به صورت پیش فرض در لیست باز شونده مربوط به تعداد رکوردهای قابل نمایش در هر صفحه اعداد 10 ، 25 ، 50 ، و 100 قرار دارند.
در صورتی که بخواهیم این گزینهها را تغییر دهیم باید خصوصیت aLengthMenu را مقدار دهی کنیم. اگر مقداری که به این خصوصیت میدهیم یک آرایه یک بعدی باشد، مثلا
نتیجه یک لیست باز شوند است که دارای چهار عنصر است که value و text
آنها یکی است. (نکته: چهارمین عنصر از لیست بالا دارای مقدار 1- خواهد بود
که با انتخاب این گزینه تمام رکوردها نمایش مییابند). اما اگر میخواهیم
که text و value این عناصر با هم فرق کند از یک آرایه دو بعدی استفاده
خواهیم کرد، مثلا:
iDisplayLength: عدد صحیح
تعداد رکوردهای قابل نمایش در هر صفحه هنگامی که دادهها در جدول ریخته میشوند را معین میکند. میتوانید این را مقداری بدهید که در خصوصیت aLengthMenu ذکر نشده است، مثلا 28 تا.
sDom : رشته
پلاگین DataTables به صورت پیش فرض لیست بازشونده اندازه صفحه و کادر متن مربوط به جستجو را در بالای جدول دادهها اضافه میکند، و نیز اطلاعات دیگر و همچنین امکانات مربوط به صفحه بندی را به قسمت پایین جدول اضافه میکند. شما میتوانید موقعیت این عناصر را با استفاده از پارامتر sDom تغییر دهید.
نحو (syntax) مقداری که پارامتر sDom قبول میکند مقداری عجیب و غریب است، مثلا:
این خط بیان میکند که در قسمت بالای جدول یک تگ div با کلاس top قرار بگیرد. در این تگ قسمت اطلاعات (یعنی Showing x to xx from xxx entries) (با حرف i) ، کادر جستجو (با حرف f) ، لیست بازشونده مربوط به اندازه صفحه (با حرف l) ، و نیز قسمت صفحه بندی (با حرف p)قرار خواهند گرفت. در انتهای تگ div با کلاس top، یک تگ div با کلاس clear قرار خواهد گرفت. بعد قسمت مربوط به پیغام loading (با حرف r) و بعد با حرف t جدول حاوی دادهها قرار میگیرد. در نهایت یک تگ div با کلاس bottom قرار میگیرد و با حرفهای i ، و f ، و l و p درون آن قسمتهای اطلاعات ، کادرجستجو، لیست بازشونده اندازه صفحه و نیز قسمت صفحه بندی قرار خواهد گرفت و در نهایت یک تگ div با کلاس clear قرار خواهد گرفت.
حرفهایی که در sDom معنی خاصی میدهند :
و اگر بخواهیم یک تگ div با یک id مشخص بسازیم از نحو زیر استفاده خواهیم کرد:
در نهایت جدولی مثل جدول زیر تولید خواهد شد:
کدهای نهایی این مثال را از DataTables-DoteNetTips-Tutorial-03.zip دریافت کنید.
دریافت اطلاعات به صورت ajax از یک فایل متنی
فرض کنید که اطلاعات در یک فایل txt به صورت اشیاء جاوا اسکریپتی ذخیره شده اند، و این فایل بر روی سرور قرار دارد. میخواهیم از این فایل به عنوان منبع داده استفاده کرده و اطلاعات درون آن را به صورت ajax دریافت کرده و در یک جدول html تزریق کنیم. خوشبختانه با استفاده از امکاناتی که این پلاگین تهیه کرده است این کار به سادگی امکان پذیر است.
همان طور که در اینجا بیان شده است ، فرض کنید که جدولی داشته باشیم و بخواهیم اطلاعات راجع به مرورگرهای مختلف را در آن نمایش دهیم. قصد داریم این جدول شامل قسمتهای header و footer و نیز body باشد، بدین صورت:
<table id="browsers-grid"> <thead> <tr> <th width="20%">موتور رندرگیری</th> <th width="25%">مرورگر</th> <th width="25%">پلتفرم (ها)</th> <th width="15%">نسخه موتور</th> <th width="15%">نمره css</th> </tr> </thead> <tbody> </tbody> <tfoot> <tr> <th>موتور رندرگیری</th> <th>مرورگر</th> <th>پلتفرم (ها)</th> <th>نسخه موتور</th> <th>نمره css</th> </tr> </tfoot> </table>
داده هایی که باید در بدنه جدول قرار بگیرند، در یک فایل متنی روی سرور قرار دارند. محتویات این فایل چیزی شبیه زیر است:
{ "aaData": [ {"engine":"Trident", "browser":"Internet Explorer 4.0", "platform":"Win95+", "version":"4", "grade":"X"}, {"engine":"Trident", "browser":"Internet Explorer 5.0", "platform":"Win95+", "version":"5", "grade":"C"}, {"engine":"Trident", "browser":"Internet Explorer 5.5", "platform":"Win95+", "version":"5.5", "grade":"A"} ] }
اسکریپتی که دادهها را از فایل متنی خوانده و آنها را در جدول قرار میدهد هم بدین صورت خواهد بود:
$(document).ready(function () { $('#browsers-grid').dataTable({ "sAjaxSource": "datasource/objects.txt", "bProcessing": true, "aoColumns": [ { "mDataProp": "engine" }, { "mDataProp": "browser" }, { "mDataProp": "platform" }, { "mDataProp": "version" }, { "mDataProp": "grade" } ] }); });
sAjaxSource : رشته
نوع داده ای که قبول میکند رشته ای و بیان کننده آدرسی است که دادهها باید از آنجا دریافت شوند. در اینجا دادهها در فایل متنی objects.txt در پوشه datasource قرار دارند.
bProcessing : بولین
نوع دادههای قابل قبول این خصوصیت true یا false هست و بیان کننده این است که یک پیغام loading تا زمانی که دادهها دریافت شوند و در جدول قرار بگیرند نمایش داده شوند یا خیر.
تنظیم کردن گزینههای اضافی دیگر
sAjaxDataProp : رشته
همان طور که گفتیم در فایل متنی که حاوی اشیاء json بود ، این اشیاء را به متغیری به اسم aaData منتسب کردیم. این نام را میتوان تغییر داد مثلا فرض کنید در فایل متنی دادهها به متغیری به اسم data منتسب شده اند:
{ "data": [ {"engine":"Trident", "browser":"Internet Explorer 4.0", "platform":"Win95+", "version":"4", "grade":"X"}, {"engine":"Trident", "browser":"Internet Explorer 5.0", "platform":"Win95+", "version":"5", "grade":"C"}, {"engine":"Trident", "browser":"Internet Explorer 5.5", "platform":"Win95+", "version":"5.5", "grade":"A"} ] }
"sAjaxDataProp": "data"
{ "data": { "inner": [...] } }
"sAjaxDataProp": "data.inner"
sPaginationType: رشته
نحوه صفحه بندی و حرکت بین صفحات مختلف را بیان میکند. اگر با two_buttonمقدار دهی شود (مقدار پیش فرض) حرکت بین صفحات مختلف به وسیله دکمههای Next و Previous امکان پذیر خواهد بود. اگر با full_numbersمقدار دهی شود حرکت بین صفحات با دکمههای Next و Previous ، و همچنین دکمههای First و Last و نیز شماره صفحه فعلی و دو صفحه بعدی و دو صفحه قبلی قابل انجام است.
شکل الف) صفحه بندی به صورت full_numbers
bLengthChange: بولین
بیان میکند کاربر بتواند اندازه صفحه را تغییر دهید یا نه. به صورت پیش فرض این گزینه true است. اگر آن به false مقدار دهی شود لیست بازشونده مربوط به اندازه صفحه مخفی خواهد شد.
aLengthMenu : آرایه یک بعدی یا دو بعدی
به صورت پیش فرض در لیست باز شونده مربوط به تعداد رکوردهای قابل نمایش در هر صفحه اعداد 10 ، 25 ، 50 ، و 100 قرار دارند.
شکل ب ) لیست بازشونده شامل اندازههای صفحه
در صورتی که بخواهیم این گزینهها را تغییر دهیم باید خصوصیت aLengthMenu را مقدار دهی کنیم. اگر مقداری که به این خصوصیت میدهیم یک آرایه یک بعدی باشد، مثلا
"aLengthMenu": [25, 50, 100, -1],
"aLengthMenu": [[25, 50, 100, -1], ["همه", "صد", "پنجاه", "بیست و پنج"]],
iDisplayLength: عدد صحیح
تعداد رکوردهای قابل نمایش در هر صفحه هنگامی که دادهها در جدول ریخته میشوند را معین میکند. میتوانید این را مقداری بدهید که در خصوصیت aLengthMenu ذکر نشده است، مثلا 28 تا.
sDom : رشته
پلاگین DataTables به صورت پیش فرض لیست بازشونده اندازه صفحه و کادر متن مربوط به جستجو را در بالای جدول دادهها اضافه میکند، و نیز اطلاعات دیگر و همچنین امکانات مربوط به صفحه بندی را به قسمت پایین جدول اضافه میکند. شما میتوانید موقعیت این عناصر را با استفاده از پارامتر sDom تغییر دهید.
نحو (syntax) مقداری که پارامتر sDom قبول میکند مقداری عجیب و غریب است، مثلا:
'<"top"iflp<"clear">>rt<"bottom"iflp<"clear">>'
این خط بیان میکند که در قسمت بالای جدول یک تگ div با کلاس top قرار بگیرد. در این تگ قسمت اطلاعات (یعنی Showing x to xx from xxx entries) (با حرف i) ، کادر جستجو (با حرف f) ، لیست بازشونده مربوط به اندازه صفحه (با حرف l) ، و نیز قسمت صفحه بندی (با حرف p)قرار خواهند گرفت. در انتهای تگ div با کلاس top، یک تگ div با کلاس clear قرار خواهد گرفت. بعد قسمت مربوط به پیغام loading (با حرف r) و بعد با حرف t جدول حاوی دادهها قرار میگیرد. در نهایت یک تگ div با کلاس bottom قرار میگیرد و با حرفهای i ، و f ، و l و p درون آن قسمتهای اطلاعات ، کادرجستجو، لیست بازشونده اندازه صفحه و نیز قسمت صفحه بندی قرار خواهد گرفت و در نهایت یک تگ div با کلاس clear قرار خواهد گرفت.
حرفهایی که در sDom معنی خاصی میدهند :
- l سر حرف Length Changing برای لیست بازشونده مربوط به اندازه صفحه
- f سر حرف Filtering input برای قسمت کادر جستجو
- t سرحرف table برای جدول حاوی داده ها
- i سر حرف information برای قسمت Showing x to xx from xxx entries
- p سر حرف pagination برای قسمت صفحه بندی
- r حرف دوم pRocessing برای قسمت پیغام قبل از بار کردن دادههای جدول (قسمت loading)
- H و F که مربوط به themeهای jQuery UI میشوند که بعدا درباره آنها توضیح داده میشود.
همچنین بین علامتهای کوچکتر (>) و بزرگتر (<) یعنی اگر چیزی بیاید در یک تگ div قرار خواهد گرفت. اگر بخواهیم div ی بسازیم و به آن کلاس بدهیم از نحو زیر استفاده خواهیم کرد:
'<"class" and '>'
'<"#id" and '>'
شکل ج) جدول نهایی تولید شده توسط DataTables
کدهای نهایی این مثال را از DataTables-DoteNetTips-Tutorial-03.zip دریافت کنید.
نظرات اشتراکها
رایگان شدن بیش از ۷۰۰۰ دوره سایت Pluralsight
برنامه را کمی تغییر دادم تا خودش فایلها را هم یکی یکی دریافت کند؛ آهسته و پیوسته، به همراه ایجاد پوشهها، به ازای هر ماژول دوره و نامگذاری صحیح فایلهای ویدیوهای دریافتی: PluralsightLinks-V2.7z
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #8
«تعریف HTML Helpers سفارشی به صورت عمومی:
برای این منظور فایل web.config موجود در پوشه Views را باز کنید (و نه فایل web.config قرار گرفته در ریشه اصلی برنامه). سپس فضای نام مورد نظر را در قسمت namespaces صفحات اضافه نمائید:»
برای من برعکس بود و باید در فایل web.config در ریشه اصلی برنامه اضافه میشد تا بدون مشکل متد Html Helper اجرا شود
البته من با VB برنامه نویسی میکنم
برای این منظور فایل web.config موجود در پوشه Views را باز کنید (و نه فایل web.config قرار گرفته در ریشه اصلی برنامه). سپس فضای نام مورد نظر را در قسمت namespaces صفحات اضافه نمائید:»
برای من برعکس بود و باید در فایل web.config در ریشه اصلی برنامه اضافه میشد تا بدون مشکل متد Html Helper اجرا شود
البته من با VB برنامه نویسی میکنم
بازخوردهای پروژهها
طراحی رابط کاربری - راهنمایی فنی
سلام و عرض تشکر
از دیروز دارم از این پروفایلر استفاده میکنم. عالی و بدون دردسر.
واقعا لذت بردم و چندجا از برنامه م رو بهبود دادم با این ابزار.
- سوالی داشتم در مورد تگ پیش پردازنده ای که توی کانفیگ برنامه اضافه میکنیم. آیا این تگ برای انتشار نهایی باید دستی پاک بشه؟ آیا مشکل کارایی رخ نمیده؟ آیا اساسا در مورد برنامههای وبی که روی هاست منتشر میکنیم، لاگ کردن با پروفایلر ارزش افزوده ای داره؟
- در مورد رابط کاربری، برام خیلی گنگ بود. مخصوصا اسکرولهای تودرتو کار مرور اطلاعات رو واقعا مشکل میکرد. نرم افزار مشابه Entity Framework Profiler 3.0 رو که نگاه میکردم، از لحاظ بصری و پیدا کردن مطلب خیلی راحتتر بود. البته نرم افزار شما رایگان هست و این صرفا یک بازخورد در جهت بهبود و نه یک انتظار میباشد. با تشکر بسیار
سلام،
بله، بی اثر خواهد کرد اگر allowOverride که برای قفل کردن ذکر شد ، به false تنظیم نشده باشد.
http://msdn.microsoft.com/en-us/library/ms178693.aspx
و همانطور که در راهنمای فوق صریحا ذکر شده، هر تلاشی برای تغییر یک section قفل شده، منجر به بروز یک خطا خواهد شد.
کلا قفل کردن ماشین کانفیگ برای هاستها طراحی شده تا از یک سری موارد بتوانند جلوگیری کنند. مثلا شما نتونید با impersonation ، بجای یک یوزر ویندوز NT لوکال عمل خاصی را روی هاست اجرا کنید.
http://www.devx.com/vb2themax/Tip/18801
بله، بی اثر خواهد کرد اگر allowOverride که برای قفل کردن ذکر شد ، به false تنظیم نشده باشد.
http://msdn.microsoft.com/en-us/library/ms178693.aspx
و همانطور که در راهنمای فوق صریحا ذکر شده، هر تلاشی برای تغییر یک section قفل شده، منجر به بروز یک خطا خواهد شد.
کلا قفل کردن ماشین کانفیگ برای هاستها طراحی شده تا از یک سری موارد بتوانند جلوگیری کنند. مثلا شما نتونید با impersonation ، بجای یک یوزر ویندوز NT لوکال عمل خاصی را روی هاست اجرا کنید.
http://www.devx.com/vb2themax/Tip/18801