نظرات مطالب
EF Code First #12
من در تمام پروژه‌هام یک class library به نام MyProject.Common ایجاد می‌کنم برای قرار دادن توابعی که می‌تونه در پروژه‌های دیگر بدون وابستگی خاصی به پروژه جاری مورد استفاده قرار گیرد. دیدم جاهای دیگر اسمش رو گذاشتند Application framework من اسمش رو گذاشتم MyProject.Common. مثلا تابع SHA1 می‌تونه در چندین و چند پروژه بدون وابستگی خاصی استفاده شود و بین این‌ها مشترک است یا مثلا تابع فشرده سازی یک فایل هم به همین صورت و الی آخر.
سرویس‌های برنامه هم می‌تونند از این کتابخانه مشترک استفاده کنند و سرویس دهند.
 

نظرات مطالب
چرخه‌ی حیات یک درخواست در ASP.NET MVC
ممنون از مقاله خوبتون
سوالی که من برام پیش اومده خیلی ربطی به موضوع مقاله نداره ولی توی کدهای نوشته شده برام ابهامی به وجود اومده:
private void RecordEvent(string name)
{
    List<string> eventList = Application["events"] as List<string>;
    if (eventList == null)
    {
        Application["events"] = eventList = new List<string>();
    }
    eventList.Add(name);
}

منطق من میگه که این کد باید به این شکل باشه:
private void RecordEvent(string name)
{
    List<string> eventList = Application["events"] as List<string>;
    if (eventList == null)
    {
        Application["events"] = eventList = new List<string>();
    }
    eventList.Add(name);
    Application["events"] = eventList;
}

چرا اینجوریه و درست هم کار میکنه؟
مطالب
آشنایی با Should Library
 نوشتن Assert در کد‌های تست، وابستگی مستقیم به انتخاب کتابخانه تست دارد. برای مثال:
NUnit:
using NUnit.Framework;
using NUnit.Framework.SyntaxHelpers;
 
namespace TestLibrary
{
   [TestFixture]
   public class MyTest
   {
       [Test]
       public void Test1()
       {
           var expectedValue = 2;
           Assert.That(expectedValue , Is.EqualTo(2));
       }
   }
}

Microsoft UnitTesting :

using Microsoft.VisualStudio.TestTools.UnitTesting ;
 
namespace TestLibrary
{
   [TesClass]
   public class MyTest
   {
       [TestMethod]
       public void Test1()
       {
           var expectedValue = 2;
           Assert.AreEqual (expectedValue , 2);
       }
   }
}
کد‌های Assert نوشته شده در مثال بالا با توجه به فریم ورک مورد استفاده متفاوت است. در حالی که کتابخانه Should، مجموعه ای از Extension Method هاست برای قسمت Assert در UnitTest‌های نوشته شده. با استفاده از این کتابخانه دیگر نیازی به نوشتن Assert به سبک و سیاق فعلی نیست. کدهای Assert بسیار خواناتر و قابل درک خواهند بود و از طرفی وابستگی به سایر کتابخانه‌های تست از بین خواهد رفت.
نکته: مورد استفاده این کتابخانه فقط در قسمت Assert کد‌های تست است و استفاده از سایر کتابخانه‌های جانبی الزامی است.
این کتابخانه به دو صورت مورد استفاده قرار می‌گیرد:
»Standard  که باید از Should.dll استفاده نمایید؛
»Fluent که باید از Should.Fluent.dll استفاده نمایید؛(پیاده سازی همان فریم ورک Should به صورت Static Reflection)

نصب  کتابخانه Should با استفاده از nuget (آخرین نسخه آن در حال حاضر 1.1.20 است ) :
Install-Package Should
  نصب کتابخانه Should.Fluent با استفاده از nuget(آخرین نسخه آن در حال حاضر 1.1.19 است):
Install-Package ShouldFluent

در ابتدا همان مثال قبلی را با این کتابخانه بررسی خواهیم کرد:
using Microsoft.VisualStudio.TestTools.UnitTesting;
 
namespace TestLibrary
{
   [TesClass]
   public class MyTest
   {
       [TestMethod]
       public void Test1()
       {          
           var expectedValue = 2;
           expectedValue.Should().Equal( 2 );
       }
   }
}
در نگاه اول چیز خاصی به چشم نمی‌خورد، اما اگر از این پس قصد داشته باشیم کد‌های تست خود را تحت فریم ورک NUnit پیاده سازی کنیم در قسمت Assert کد‌های خود هیچ گونه خطایی را مشاهده نخواهیم کرد.

مثال:
[TestMethod]        
public void AccountConstructorTest()        
{
     const int expectedBalance = 1000;    
     Account bankAccount = new Account();       
         
     // Assert.IsNotNull(bankAccount, "Account was null.");         
    // Assert.AreEqual(expectedBalance, bankAccount.AccountBalance, "Account balance not mathcing");         
bankAccount.ShouldNotBeNull("Account was null"); bankAccount.AccountBalance.ShouldEqual(expectedBalance, "Account balance not matching"); } 
در مثال بالا ابتدا با استفاده از Ms UnitTesting دو Assert نوشته شده است سپس در خطوط بعدی همان دو شرط با استفاده از کتابخانه Should نوشتم. در ذیل چند مثال از استفاده این کتابخانه (البته نوع Fluent آن) در هنگام کار با رشته ها، آبجکت ها، boolean و Collection‌ها را بررسی خواهیم کرد:

#Should.Fluent
public void Should_fluent_assertions()
{
    object obj = null;
    obj.Should().Be.Null();

    obj = new object();
    obj.Should().Be.OfType(typeof(object));
    obj.Should().Equal(obj);
    obj.Should().Not.Be.Null();
    obj.Should().Not.Be.SameAs(new object());
    obj.Should().Not.Be.OfType<string>();
    obj.Should().Not.Equal("foo");

    obj = "x";
    obj.Should().Not.Be.InRange("y", "z");
    obj.Should().Be.InRange("a", "z");
    obj.Should().Be.SameAs("x");

    "This String".Should().Contain("This");
    "This String".Should().Not.Be.Empty();
    "This String".Should().Not.Contain("foobar");

    false.Should().Be.False();
    true.Should().Be.True();

    var list = new List<object>();
    list.Should().Count.Zero();
    list.Should().Not.Contain.Item(new object());

    var item = new object();
    list.Add(item);
    list.Should().Not.Be.Empty();
    list.Should().Contain.Item(item);
};

#مثال‌های استفاده از متغیر‌های DateTime و Guid
public void Should_fluent_assertions()
{   
    var id = new Guid();
    id.Should().Be.Empty();

    id = Guid.NewGuid();
    id.Should().Not.Be.Empty();

    var date = DateTime.Now;
    date1.Should().Be.Today();

    var str = "";
    str.Should().Be.NullOrEmpty();                

    var one = "1";
    one.Should().Be.ConvertableTo<int>();

    var idString = Guid.NewGuid().ToString();
    idString.Should().Be.ConvertableTo<Guid>();
}


مطالب
ایجاد سرویس Account Manager با تکنولوژی های Identity 2.1 و Web API 2.2
ASP.NET Identity 2.1 جدیدترین فریم ورک عضویت و مدیریت کاربر است که چندی پیش توسط شرکت مایکروسافت منتشر شد. این سیستم عضویت می‌تواند به تمامی فریم‌ورک‌های دات نتی مانند Web API، MVC و ... متصل گردد.
در این دوره چند قسمتی به همراه یک پروژه‌ی نمونه، نحوه‌ی ارتباط Identity و Web API را نمایش خواهیم داد. در قسمت front-end این پروژه‌ی SPA، ما از AngularJs استفاده خواهیم نمود. قسمت front-end که توسط AngularJs توسعه داده می‌شود از bearet token based authentication استفاده می‌کند. این متد از JSON Web Token برای فرایند Authorization بهره می‌گیرد که به اختصار آن را JWT نیز می‌نامند. این روش سیستم اعتبار سنجی role based بوده و  تمامی آنچه را که در یک سیستم membership داریم، پوشش می‌دهد. توجه داشته باشید که برای فهم بهتر تمامی مراحل، ما پروژه را بدون هیچ قالب از پیش تعریف شده‌ای در VS2013 آغاز می‌کنیم.
به دلیل اینکه پروژه در طی چند قسمت انجام می‌پذیرد آن را به بخش‌های زیر تقسیم می‌کنیم.
  1.  تنظیمات اولیه ASP.NET Identity 2.1 با Web API
  2.  ایجاد Account Confirmation به وسیله Identity به همراه تنظیمات policy برای user name و password
  3.  توسعه OAuth Json Web Token Authentication به کمک Web API و Identity
  4.  ایجاد یک سیستم Role Based و تایید صلاحیت‌های مربوط به آن
  5.  توسعه Web API Claims Authorization در Identity 2.1
  6.  توسعه بخش front-end با AngularJs

تنظیمات اولیه ASP.NET Identity 2.1 با Web API 

1. تنظیمات ASP.Net Identity 2.1

1-1. ساخت یک پروژه Web API

در ابتدا ما یک empty solution را با نام "AspNetIdentity" همانند شکل مقابل می‌سازیم.

یک ASP.NET Web Application با نام "AspNetIdentity.WebApi" را به این solution اضافه می‌نماییم. در بخش select template ما empty template را انتخاب می‌کنیم. همچنین در قسمت add folders and core references for: نیز هیچیک از گزینه‌ها را انتخاب نمی‌کنیم.

1-2. نصب package‌های مورد نیاز از Nuget

در زیر package‌های مورد نیاز برای ASP.NET Web API و Owin را مشاهده میکنید. همچنین package‌های مربوط به ASP.Net Identity 2.1 نیز در زیر قرار داده شده‌اند.

Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.Owin -Version 2.1.0
Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework -Version 2.1.0
Install-Package Microsoft.Owin.Host.SystemWeb -Version 3.0.0
Install-Package Microsoft.AspNet.WebApi.Owin -Version 5.2.2
Install-Package Microsoft.Owin.Security.OAuth -Version 3.0.0
Install-Package Microsoft.Owin.Cors -Version 3.0.0

1-3. اضافه کردن user class و database context

حال که تمامی پکیج‌های مورد نیاز را به پروژه خود اضافه نمودیم، قصد داریم تا اولین کلاس EF را با نام "ApplicationUser" به پروژه اضافه کنیم. این کلاس، کاربری را که قصد ثبت نام در membership system، دارد را نمایش می‌دهد. برای این کار ما یک کلاس جدید را به نام "ApplicationUser" می‌سازیم و کلاس "Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework.IdentityUser" را در آن به ارث می‌بریم.

برای این کار ما یک پوشه‌ی جدید را در برنامه با نام "Infrastructure" می‌سازیم و درون آن کلاس ذکر شده را اضافه می‌کنیم:

 public class ApplicationUser : IdentityUser
    {
        [Required]
        [MaxLength(100)]
        public string FirstName { get; set; }
 
        [Required]
        [MaxLength(100)]
        public string LastName { get; set; }
 
        [Required]
        public byte Level { get; set; }
 
        [Required]
        public DateTime JoinDate { get; set; }
 
    }

پس از افزودن کلاس User، نوبت به اضافه نمودن Db Context است. این کلاس وظیفه‌ی ارتباط با پایگاه داده را بر عهده دارد. ما یک کلاس جدید را با نام ApplicationDbContext، به پوشه‌ی Infrastructure اضافه می‌نماییم. کد مربوط به این کلاس به صورت زیر است:

 public class ApplicationDbContext : IdentityDbContext<ApplicationUser>
    {
        public ApplicationDbContext()
            : base("DefaultConnection", throwIfV1Schema: false)
        {
            Configuration.ProxyCreationEnabled = false;
            Configuration.LazyLoadingEnabled = false;
        }
 
        public static ApplicationDbContext Create()
        {
            return new ApplicationDbContext();
        }
 
    }

همانطور که ملاحظه می‌کنید این کلاس از IdentityDbContext ارث بری نموده است. این کلاس یک نسخه‌ی جدیدتر از DbContext است که تمامی نگاشت‌های Entity Framework Code First را انجام می‌دهد. در ادامه ما یک Connection String را با نام DefaultConnection در فایل web.config اضافه می‌نماییم.

همچنین متد static ایی را با نام Create که در تکه کد فوق از سوی Owin Startup class فراخوانی می‌گردد که در ادامه به شرح آن نیز خواهیم پرداخت.

ConnectionString قرار داده شده در فایل web.config در قسمت زیر قرار داده شده است:

<connectionStrings>
    <add name="DefaultConnection" connectionString="Data Source=.\sqlexpress;Initial Catalog=AspNetIdentity;Integrated Security=SSPI;" providerName="System.Data.SqlClient" />
  </connectionStrings>

قدم 4: ساخت پایگاه داده و فعال سازی DB Migration

حال ما باید EF CodeFirst Migration را برای آپدیت کردن دیتابیس، بجای دوباره ساختن آن به ازای هر تغییری، فعال نماییم. برای این کار بایستی در قسمت NuGet Package Manager Console عبارت زیر را وارد نماییم:

enable-migrations
add-migration InitialCreate

اگر تا به اینجای کار تمامی مراحل به درستی صورت گرفته باشند، پوشه‌ی Migration با موفقیت ساخته می‌شود. همچنین پایگاه داده متشکل از جداول مورد نیاز برای سیستم Identity نیز ایجاد می‌شود. برای اطلاعات بیشتر می‌توانید مقالات مرتبط با Code First را مطالعه نمایید. ساختار جداول ما باید به صورت زیر باشد:

در بخش بعدی، کلاس‌های مربوط به UserManager را ایجاد خواهیم کرد و پس از آن فایل Startup Owin را برای مدیریت کاربران، تشریح می‌کنیم.

مطالب
تهیه پردازنده‌های سفارشی برای افزونه XMLWorker کتابخانه iTextSharp
پیشتر مطلب «تهیه پردازنده‌های سفارشی برای HTMLWorker کتابخانه iTextSharp» را در این سایت مطالعه کرده‌اید. از آنجائیکه افزونه HTMLWorker منسوخ شده است و دیگر پشتیبانی نخواهد شد، باید کدهای فعلی را به افزونه XMLWorker منتقل کرد. مقدمه‌ای را در این زمینه در مطلب «تبدیل HTML فارسی به PDF با استفاده از افزونه‌ی XMLWorker کتابخانه‌ی iTextSharp» می‌توانید مطالعه نمائید.
در ادامه قصد داریم همان امکان پشتیبانی از تصاویر base64 مدفون شده در صفحات HTML را به کتابخانه XMLWorker نیز اضافه کنیم.


تهیه پردازنده‌های سفارشی تگ‌های HTML جهت افزونه XMLWorker

در اینجا کار با ارث بری از کلاس AbstractTagProcessor شروع می‌شود. سپس کافی است تا متد End این کلاس پایه را override کرده و تگ سفارشی خود را پردازش کنیم. نمونه‌هایی از این نوع پردازنده‌ها را در پوشه itextsharp.xmlworker\iTextSharp\tool\xml\html سورس‌های iTextSharp می‌توانید ملاحظه کنید و جهت ایده گرفتن بسیار مناسب می‌باشند.
یکی از این پردازنده‌های پیش فرض موجود در افزونه XMLWorker کار پردازش تگ‌های img را انجام می‌دهد و در کلاس iTextSharp.tool.xml.html.Image قرار گرفته است. این پردازنده به صورت پیش فرض تصاویر base64 را پردازش نمی‌کند. برای رفع این مشکل می‌توان به نحو ذیل عمل کرد:
    public class CustomImageTagProcessor : iTextSharp.tool.xml.html.Image
    {
        public override IList<IElement> End(IWorkerContext ctx, Tag tag, IList<IElement> currentContent)
        {
            IDictionary<string, string> attributes = tag.Attributes;
            string src;
            if (!attributes.TryGetValue(HTML.Attribute.SRC, out src))
                return new List<IElement>(1);

            if (string.IsNullOrEmpty(src))
                return new List<IElement>(1);

            if (src.StartsWith("data:image/", StringComparison.InvariantCultureIgnoreCase))
            {
                // data:[<MIME-type>][;charset=<encoding>][;base64],<data>
                var base64Data = src.Substring(src.IndexOf(",") + 1);
                var imagedata = Convert.FromBase64String(base64Data);
                var image = iTextSharp.text.Image.GetInstance(imagedata);

                var list = new List<IElement>();
                var htmlPipelineContext = GetHtmlPipelineContext(ctx);
                list.Add(GetCssAppliers().Apply(new Chunk((iTextSharp.text.Image)GetCssAppliers().Apply(image, tag, htmlPipelineContext), 0, 0, true), tag, htmlPipelineContext));
                return list;
            }
            else
            {
                return base.End(ctx, tag, currentContent);
            }
        }
    }
با ارث بری از کلاس پردازنده پیش فرض تگ‌های تصاویر یا iTextSharp.tool.xml.html.Image شروع و سپس متد End آن‌را  تحریف کرده‌ایم.
در اینجا اگر src یک تگ img با الگوی تصاویر base64 شروع شده باشد، تصویر آن استخراج و تبدیل به وهله‌ای از تصاویر استاندارد iTextSharp می‌شود. سپس این تصویر در اختیار htmlPipelineContext قرار داده خواهد شد و یا اگر این تصویر از نوع base64 نباشد، همان متد base.End کلاس پایه، جهت پردازش آن کفایت می‌کند.


استفاده از یک پردازنده تگ سفارشی HTML افزونه XMLWorker

تا اینجا یک پردازنده جدید تصاویر را ایجاد کرده‌ایم. برای اینکه XMLWorker را از وجود آن مطلع کنیم، نیاز است آن‌را به درون htmlPipeline این افزونه تزریق نمائیم که کدهای کامل آن‌را در ذیل مشاهده می‌کنید:
            using (var doc = new Document(PageSize.A4))
            {
                var writer = PdfWriter.GetInstance(doc, new FileStream("test.pdf", FileMode.Create));
                doc.Open();
                var html = @"<img src='' width='62' height='80' style='float: left; margin-right: 28px;' />";

                var tagProcessors = (DefaultTagProcessorFactory)Tags.GetHtmlTagProcessorFactory();
                tagProcessors.RemoveProcessor(HTML.Tag.IMG); // remove the default processor
                tagProcessors.AddProcessor(HTML.Tag.IMG, new CustomImageTagProcessor()); // use our new processor

                var cssResolver = new StyleAttrCSSResolver();
                cssResolver.AddCss(@"code { padding: 2px 4px; }", "utf-8", true);
                var charset = Encoding.UTF8;
                var hpc = new HtmlPipelineContext(new CssAppliersImpl(new XMLWorkerFontProvider()));
                hpc.SetAcceptUnknown(true).AutoBookmark(true).SetTagFactory(tagProcessors); // inject the tagProcessors
                var htmlPipeline = new HtmlPipeline(hpc, new PdfWriterPipeline(doc, writer));
                var pipeline = new CssResolverPipeline(cssResolver, htmlPipeline);
                var worker = new XMLWorker(pipeline, true);
                var xmlParser = new XMLParser(true, worker, charset);
                xmlParser.Parse(new StringReader(html));
            }
            Process.Start("test.pdf");
در اینجا ابتدا لیست پردازنده‌های پیش فرض افزونه XMLWorker را دریافت و سپس پردازنده تگ img آن‌را حذف و با نمونه جدید خود جایگزین کرده‌ایم. در ادامه این لیست تغییر یافته به درون HtmlPipelineContext تزریق شده‌است تا بجای DefaultTagProcessorFactory اصلی مورد استفاده قرار گیرد.
مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت ششم - کامپوننت‌های تو در تو
گاهی از اوقات جهت refactoring یک template بزرگ، بهتر است آن‌را به چند template کوچک خرد کرد و سپس از جمع آن‌ها به صورت یک template اصلی استفاده نمود. در این حالت نیاز است بین این زیر کامپوننت‌ها و کامپوننت‌های دربرگیرنده‌ی آن‌ها ارتباطات لازم را برقرار کرد.
تا اینجا در قسمت سوم، نحوه‌ی قراردادن یک کامپوننت را در کامپوننتی دیگر، توسط مقدار دهی خاصیت directives مزین کننده‌ی Component بررسی کردیم. همینقدر که یک کامپوننت دارای selector باشد، قابلیت قرارگرفتن در یک کامپوننت دیگر را دارد. اما چگونه باید بین این کامپوننت‌ها ارتباط برقرار کرد؟


تهیه کامپوننت نمایش ستاره‌ای امتیازهای محصولات

مثال نمایش لیست محصولات سری جاری، دارای ستون «5Star Rating» است. در این قسمت می‌خواهیم بجای نمایش عددی این امتیازها، کامپوننتی را طراحی کنیم که نماش ستاره‌ای آن‌ها را سبب شود. این کامپوننت باید بتواند یک مقدار ورودی، یا همان عدد امتیاز محصول را از کامپوننت دربرگیرنده‌ی آن دریافت کند. همچنین می‌خواهیم اگر کاربر بر روی این ستاره‌ها کلیک کرد، کامپوننت در برگیرنده را نیز مطلع سازیم.
در این مثال در فایل product-list.component.html چنین سطری تعریف شده‌است:
 <td>{{ product.starRating }}</td>
البته می‌توان در همینجا کدهای نمایش ستاره‌ای را بجای درج مقدار عددی آن قرار داد، اما ... قالب جاری را بیش از اندازه شلوغ خواهد کرد. به همین دلیل بهتر است نمایش آن‌را تبدیل به یک کامپوننت مجزا کرد. به علاوه در این حالت، قابلیت استفاده‌ی مجدد از آن در سایر کامپوننت‌ها نیز وجود خواهد داشت.
با توجه به اینکه کامپوننت نمایش ستاره‌ای امتیازها، قابلیت استفاده‌ی مجدد را دارد و الزامی ندارد که حتما در لیست محصولات، بکار گرفته شود، بهتر است محل تعریف آن‌را به خارج از پوشه‌ی products فعلی منتقل کنیم. برای مثال می‌توان پوشه‌ی app\shared را برای آن و تمامی کامپوننت‌های با قابلیت استفاده‌ی مجدد ایجاد کرد.


برای شروع، فایل جدید App\shared\star.component.ts را اضافه کنید؛ با کدهای کامل ذیل:
import { Component, OnChanges, Input, Output, EventEmitter } from 'angular2/core';
 
@Component({
    selector: 'ai-star',
    templateUrl: 'app/shared/star.component.html',
    styleUrls: ['app/shared/star.component.css']
})
export class StarComponent implements OnChanges {
    @Input() rating: number;
    starWidth: number;
    @Output() ratingClicked: EventEmitter<string> = new EventEmitter<string>();
 
    ngOnChanges(): void {
        this.starWidth = this.rating * 86 / 5;
    }
 
    onClick() {
        this.ratingClicked.emit(`The rating ${this.rating} was clicked!`);
    }
}
روش ساخت این کامپوننت نیز همانند سایر کامپوننت‌ها است و اصول کلی آن تفاوتی نمی‌کند. در اینجا نیز کلاسی وجود دارد که export شده و همچنین به Component مزین است. مقدار selector آن نیز به ai-star تنظیم شده‌است.
سپس مسیر template و مسیر فایل css ویژه‌ی آن، در تزئین کننده‌ی Component مشخص شده‌اند. محتوای کامل این دو فایل را در ذیل مشاهده می‌کنید:
الف) محتوای فایل App\shared\star.component.html
<div class="crop"
     [style.width.px]="starWidth"
     [title]="rating"
     (click)='onClick()'>
    <div style="width: 86px">
        <span class="glyphicon glyphicon-star"></span>
        <span class="glyphicon glyphicon-star"></span>
        <span class="glyphicon glyphicon-star"></span>
        <span class="glyphicon glyphicon-star"></span>
        <span class="glyphicon glyphicon-star"></span>
    </div>
</div>
ب) محتوای فایل App\shared\star.component.css
.crop {
    overflow: hidden;
}
 
div {
    cursor: pointer;
}
قالب star.component.html کار نمایش پنج ستاره را انجام می‌دهد. عرض کلی آن بر اساس مقدار خاصیت starWidth مشخص می‌شود و بر همین اساس، تعداد نمایان ستاره‌ها، مشخص خواهند شد. خاصیت starWidth به width این div بر حسب px، متصل شده‌است (property binding). همچنین خاصیت title این div نیز به مقدار rating متصل شده‌است و اگر بر روی آن کلیک شود، متد onClick را در کلاس متناظر با کامپوننت خود، فراخوانی خواهد کرد (event binding).

معرفی مقدماتی life cycle hooks در قسمت قبل صورت گرفت. در اینجا چون نیاز است به ازای هر بار رندر شدن این کامپوننت، عرض آن متفاوت باشد، بنابراین نیاز است راهی را پیدا کنیم تا بتوان مقدار خاصیت starWidth را متغیر کرد. به همین منظور از hook مخصوص این تغییرات یا همان OnChanges استفاده می‌شود. بنابراین باید کلاس این کامپوننت، اینترفیس OnChanges را پیاده سازی کند. پس از آن، importهای لازم جهت تعریف OnChanges به ابتدای فایل اضافه شده و همچنین متد ngOnChanges نیز جهت تکمیل کار پیاده سازی اینترفیس OnChanges، به کلاس جاری اضافه می‌شود.
کار متد ngOnChanges، تبدیل عدد امتیاز یک محصول، به عرض div نمایش ستاره‌ها است.


مکانیزم کار رخداد ngOnChanges و دریافت اطلاعات از والد

متد ngOnChanges، تنها به خواص ویژه‌ای به نام «input properties» واکنش نشان می‌دهد. اگر یک کامپوننت تو در توی قرار گرفته‌ی در یک کامپوننت دیگر، بخواهد اطلاعاتی را از والد خود دریافت کند، باید خاصیتی را در معرض دید آن دربرگیرنده قرار دهد. این کار توسط decorator ویژه‌ای به نام ()Input@ انجام می‌شود.
به همین جهت است که پیش از خاصیت rating در کلاس  StarComponent، شاهد درج مزین کننده‌ی ویژه‌ی ()Input@ هستیم:
export class StarComponent implements OnChanges {
      @Input() rating: number;
مزین کننده‌ی ()Input@ را به هر خاصیتی با هر نوعی، می‌توان انتساب داد. در اینجا نیاز است کامپوننت نمایش ستاره‌ای امتیازها، عدد امتیاز را از والد خود دریافت کنند. به همین جهت خاصیت امتیاز را از نوع «خاصیت ورودی» مشخص کرده‌ایم.
پس از آن، کامپوننت دربرگیرنده یا والد، این خاصیت ورودی ویژه را از طریق روش property binding متداول، مقدار دهی می‌کند:
 [rating]='product.starRating'

بدیهی است در اینجا چون خاصیت starWidth از نوع ورودی تعریف نشده‌است، قابلیت property binging فوق را در کامپوننت والد، ندارد.

اکنون به ازای هر بار نمایش این کامپوننت فرزند، خاصیت rating ورودی آن مقدار دهی شده و مقدار آن در رخداد ngOnChanges قابل دسترسی و استفاده خواهد بود. اینجا است که می‌توان از این مقدار تغییر یافته، جهت ترجمه‌ی آن به عرض div نمایش ستاره‌ها، استفاده کرد.


ارسال داده‌ها از کامپوننت فرزند به کامپوننت والد

تا اینجا با استفاده از «خواص ورودی» امکان دسترسی به مقادیر ارسالی از طرف والد را در کامپوننت فرزند، پیدا کردیم. عکس آن نیز امکان پذیر است؛ اما توسط رخدادها.
کامپوننت فرزند، با استفاده از decorator ویژه‌ی دیگری به نام ()Output@ امکان ارسال رخدادها را به کامپوننت والد پیدا می‌کند:
export class StarComponent implements OnChanges {
    @Input() rating: number;
    starWidth: number;
    @Output() ratingClicked: EventEmitter<string> = new EventEmitter<string>();
در اینجا خاصیت ratingClicked را که با ()Output@ مزین شده‌است، مشاهده می‌کنید. نوع این خاصیت باید از نوع رخدادها باشد که در AngularJS 2.0 توسط شیء EventEmitter جنریک، تعریف شده‌است. در این مثال، نوع رخداد و مقداری که توسط آن ارسال می‌شود، رشته‌ای درنظر گرفته شده‌است. اگر نیاز به ارسال چندین مقدار بود، می‌توان یک شیء را در اینجا مشخص کرد.
در مثال جاری اگر کاربر بر روی div ستاره‌های نمایش داده شده کلیک کند، اتصال به آن از طریق event binging متداول انجام می‌شود (متد جدید onClick به رخداد click متصل شده‌است):
<div class="crop"
     [style.width.px]="starWidth"
     [title]="rating"
     (click)='onClick()'>
و سپس این رخداد کلیک، در کلاس StarComponent به نحو ذیل به والد خود منتقل خواهد شد:
onClick() {
     this.ratingClicked.emit(`The rating ${this.rating} was clicked!`);
 }
در اینجا متد emit است که اطلاعات را به کامپوننت دربرگیرنده، ارسال می‌کند. نحوه‌ی تعریف این رشته هم توسط back tick مربوط به ES 6 صورت گرفته‌است.

تا اینجا مرحله‌ی تنظیمات رخدادها در کامپوننت فرزند صورت گرفت. ابتدا خاصیتی از نوع Output تعریف شد. سپس در کدهای قالب این کامپوننت جدید، متد onClick به رخداد click متصل گردید و سپس در کدهای مدیریت کننده‌ی این متد، متد ratingClicked.emit جهت ارسال اطلاعات نهایی به والد، فراخوانی گردید.

اکنون در کامپوننت والد، باید این مراحل برای دریافت اطلاعات از کامپوننت فرزند خود، طی شوند:
الف) ابتدا نام خاصیت مزین شده‌ی با Output، به عنوان مقصد event binding مشخص می‌شود و سپس متدی در کلاس کامپوننت والد، به آن متصل می‌گردد:
 (ratingClicked)='onRatingClicked($event)'
event$ مقدار ارسالی از کامپوننت فرزند را به کامپوننت والد منتقل می‌کند.
ب) در ادامه، تعریف این متد جدید متصل شده را به کلاس ProductListComponent اضافه می‌کنیم:
onRatingClicked(message: string): void {
    this.pageTitle = 'Product List: ' + message;
}
نوع پارامتر ورودی این متد را با توجه به نوع رشته‌ای <EventEmitter<string در کلاس StarComponent  تعریف کردیم.
به این ترتیب با کلیک بر روی div هر کامپوننت نمایش ستاره‌ای امتیازها، خاصیت pageTitle درج شده‌ی در صفحه تغییر می‌کند.


استفاده از کامپوننت نمایش ستاره‌ای امتیازها

نکات کلی افزودن این کامپوننت جدید، تفاوتی با مطالب عنوان شده‌ی در قسمت سوم، در حین بررسی مراحل افزودن دایرکتیو نمایش لیست محصولات، به کامپوننت ریشه‌ی سایت ندارد و یکی هستند.
برای افزودن و استفاده از این کامپوننت جدید، ابتدا قالب product-list.component.html را گشوده و سپس سطر نمایش عددی امتیاز یک محصول را به نحو ذیل تغییر می‌دهیم:
<td>
    <ai-star [rating]='product.starRating'
             (ratingClicked)='onRatingClicked($event)'>
    </ai-star>
</td>
همانطور که ملاحظه می‌کنید، ابتدا selector این کامپوننت جدید، به صورت یک المان جدید و سفارشی HTML، در قالب کامپوننت لیست محصولات درج می‌شود. همچنین خاصیت rating ورودی آن به عدد امتیاز محصول جاری در حال رندر، متصل شده‌است. به علاوه توسط event binding به خاصیت ratingClicked که از نوع ()Output@ تعریف شده‌است، متد onRatingClicked متصل گردیده‌است.

سپس باید به کلاس کامپوننت لیست محصولات (کامپوننت در برگیرنده) اعلام کرد که این کامپوننت جدید را باید از کجا پیدا کند. برای این منظور فایل product-list.component.ts را گشوده و خاصیت directives این کامپوننت را مقدار دهی می‌کنیم:
import { Component, OnInit } from 'angular2/core';
import { IProduct } from './product';
import { ProductFilterPipe } from './product-filter.pipe';
import { StarComponent } from '../shared/star.component';
 
@Component({
    selector: 'pm-products',
    templateUrl: 'app/products/product-list.component.html',
    styleUrls: ['app/products/product-list.component.css'],
    pipes: [ProductFilterPipe],
    directives: [StarComponent]
})
در اینجا دو کار جدید انجام شده‌است. ابتدا خاصیت directives، به نام کلاس این کامپوننت جدید (StarComponent)، تنظیم شده‌است. سپس تعریف import ماژول این کامپوننت، به ابتدای فایل جاری اضافه شده‌است.

نمونه‌ای از اجرای برنامه را در تصویر ذیل مشاهده می‌کنید:

در اینجا ستون امتیازهای محصولات با کامپوننت نمایش ستاره‌ای این امتیازها جایگزین شده‌است و همچنین با کلیک بر روی یکی از آن‌ها، عنوان panel جاری تغییر کرده‌است.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part6.zip



خلاصه‌ی بحث

در اینجا نحوه‌ی طراحی API عمومی یک کامپوننت را بررسی کردیم. تا زمانیکه خواص کلاس یک کامپوننت به نحو متداولی تعریف می‌شوند، میدان دید آن‌ها محدود است به قالب تعریف شده‌ی متناظر با آن‌ها. اگر نیاز است خاصیتی خارج از این قالب و به صورت عمومی در کامپوننت دربرگیرنده‌ی دیگری در دسترس قرار گیرد، آن‌را با مزین کننده‌ی ()Input@ مشخص می‌کنیم و اگر قرار است این کامپوننت فرزند، اطلاعاتی را به کامپوننت والد ارسال کند، این‌کار را توسط رخدادها و با تعریف ویژگی ()Output@ و EventEmitter انجام می‌دهد. نوع آرگومان جنریک EventEmitter، تعیین کننده‌ی نوع اطلاعاتی است که قرار است به کامپوننت دربرگیرنده ارسال شوند.
پس از تعریف کامپوننت فرزند، برای تعریف آن در کامپوننت والد، از نام selector آن به عنوان یک المان جدید HTML استفاده می‌شود و سپس با استفاده از property binding، اطلاعات لازم، به خاصیت از نوع ()Input@ کامپوننت فرزند ارسال می‌گردد. از event binding برای دریافت رخدادها از کامپوننت فرزند استفاده می‌شود. در اینجا هر رخدادی که توسط مزین کننده‌ی ()Output@ تعریف شده باشد، می‌تواند به عنوان مقصد event binding تعریف شود و اگر نیاز است به رخدادهای property binding از والد به فرزند، گوش فرا داد، می‌توان اینترفیس OnChanges را در کلاس کامپوننت فرزند پیاده سازی کرد.
مطالب
EF Code First #5

در قسمت قبل خاصیت AutomaticMigrationsEnabled را در کلاس Configuration به true تنظیم کردیم. به این ترتیب، عملیات ساده شده، اما یک سری از قابلیت‌های ردیابی تغییرات را از دست خواهیم داد و این عملیات،‌ صرفا یک عملیات رو به جلو خواهد بود.
اگر AutomaticMigrationsEnabled را مجددا به false تنظیم کنیم و هربار به کمک دستوارت Add-Migration و Update-Database تغییرات مدل‌ها را به بانک اطلاعاتی اعمال نمائیم، علاوه بر تشکیل تاریخچه این تغییرات در برنامه، امکان بازگشت به عقب و لغو تغییرات صورت گرفته نیز مهیا می‌گردد.

هدف قرار دادن مرحله‌ای خاص یا لغو آن

به همان پروژه قسمت قبل مراجعه نمائید. در کلاس Configuration آن، خاصیت AutomaticMigrationsEnabled را به false تنظیم کنید. سپس یک خاصیت جدید را به کلاس Project اضافه نموده و برنامه را اجرا نمائید. بلافاصله خطای زیر را دریافت خواهیم کرد:

Unable to update database to match the current model because there are pending changes and 
automatic migration is disabled. Either write the pending model changes to a code-based migration
or enable automatic migration. Set DbMigrationsConfiguration.AutomaticMigrationsEnabled to true
to enable automatic migration.

EF تشخیص داده است که کلاس مدل برنامه، با بانک اطلاعاتی تطابق ندارد و همچنین ویژگی مهاجرت خودکار نیز فعال نیست. بنابراین اعمال code-based migration را توصیه کرده است.
برای این منظور به کنسول پاورشل NuGet مراجعه نمائید (منوی Tools در ویژوال استودیو، گزینه‌ Library package manager آن و سپس انتخاب گزینه package manager console). در ادامه فرمان add-m را نوشته و دکمه tab را فشار دهید. یک منوی Auto Complete ظاهر خواهد شد که از آن‌ می‌توان فرمان add-migration را انتخاب نمود. در اینجا یک نام را هم نیاز است وارد کرد؛ برای مثال:

Add-Migration AddSomeProp2ToProject

به این ترتیب کلاس زیر را به صورت خودکار تولید خواهد کرد:

namespace EF_Sample02.Migrations
{
using System.Data.Entity.Migrations;

public partial class AddSomeProp2ToProject : DbMigration
{
public override void Up()
{
AddColumn("Projects", "SomeProp", c => c.String());
AddColumn("Projects", "SomeProp2", c => c.String());
}

public override void Down()
{
DropColumn("Projects", "SomeProp2");
DropColumn("Projects", "SomeProp");
}
}
}

مدل‌های برنامه را با بانک اطلاعاتی تطابق داده و دریافته است که هنوز دو خاصیت در اینجا به بانک اطلاعاتی اضافه نشده‌اند.
از متد Up برای اعمال تغییرات و از متد Down برای بازگشت به قبل استفاده می‌گردد. نام فایل این کلاس هم طبق معمول چیزی است شبیه به timeStamp_AddSomeProp2ToProject.cs .

در ادامه نیاز است این تغییرات به بانک اطلاعاتی اعمال شوند. به همین منظور دستور زیر را در کنسول پاورشل وارد نمائید:

Update-Database -Verbose

پارامتر Verbose آن سبب خواهد شد تا جزئیات عملیات به صورت مفصل گزارش داده شود که شامل دستورات ALTER TABLE نیز هست:

Using NuGet project 'EF_Sample02'.
Using StartUp project 'EF_Sample02'.
Target database is: 'testdb2012' (DataSource: (local), Provider: System.Data.SqlClient, Origin: Configuration).
Applying explicit migrations: [201205061835024_AddSomeProp2ToProject].
Applying explicit migration: 201205061835024_AddSomeProp2ToProject.
ALTER TABLE [Projects] ADD [SomeProp] [nvarchar](max)
ALTER TABLE [Projects] ADD [SomeProp2] [nvarchar](max)
[Inserting migration history record]

اکنون مجددا یک خاصیت دیگر را مثلا به نام public string SomeProp3، به کلاس Project اضافه نمائید.
سپس همین روال باید مجددا تکرار شود. دستورات زیر را در کنسول پاورشل NuGet اجرا نمائید:

Add-Migration AddSomeProp3ToProject
Update-Database -Verbose

اینبار نیز یک کلاس جدید به نام AddSomeProp3ToProject به پروژه اضافه خواهد شد و سپس بر اساس آن، امکان به روز رسانی بانک اطلاعاتی میسر می‌گردد.

در ادامه برای مثال به این نتیجه رسیده‌ایم که نیازی به خاصیت public string SomeProp3 اضافه شده، نبوده است. روش متداول، باز هم مانند سابق است. ابتدا خاصیت را از کلاس Project حذف خواهیم کرد و سپس دو دستور Add-Migration و Update-Database را اجرا خواهیم نمود.
اما با توجه به اینکه مهاجرت خودکار را غیرفعال کرده‌ایم و هربار با فراخوانی دستور Add-Migration یک کلاس جدید، با متدهای Up و Down به پروژه، جهت نگهداری سوابق عملیات اضافه می‌شوند، می‌توان دستور Update-Database را جهت فراخوانی متد Down صرفا یک مرحله موجود نیز فراخوانی نمود.

نکته:
اگر علاقمند باشید که راهنمای مفصل پارامترهای دستور Update-Database را مشاهده کنید، تنها کافی است دستور زیر را در کنسول پاورشل اجرا نمائید:

get-help update-database -detailed

به عنوان نمونه اگر در حین فراخوانی دستور Update-Database احتمال از دست رفتن اطلاعات باشد، عملیات متوقف می‌شود. برای وادار کردن پروسه به انجام تغییرات بر روی بانک اطلاعاتی می‌توان از پارامتر Force در اینجا استفاده کرد.

در ادامه برای اینکه دستور Update-Database تنها یک مرحله مشخص را که سابقه آن در برنامه موجود است، هدف قرار دهد، باید از پارامتر TargetMigration به همراه نام کلاس مرتبط استفاده کرد:

Update-Database -TargetMigration:"AddSomeProp2ToProject" -Verbose

اگر دقت کرده باشید در اینجا AddSomeProp2ToProject بجای AddSomeProp3ToProject بکارگرفته شده است. اگر یک مرحله قبل را هدف قرار دهیم، متد Down را اجرا خواهد کرد:

Using NuGet project 'EF_Sample02'.
Using StartUp project 'EF_Sample02'.
Target database is: 'testdb2012' (DataSource: (local), Provider: System.Data.SqlClient, Origin: Configuration).
Reverting migrations: [201205061845485_AddSomeProp3ToProject].
Reverting explicit migration: 201205061845485_AddSomeProp3ToProject.
DECLARE @var0 nvarchar(128)
SELECT @var0 = name
FROM sys.default_constraints
WHERE parent_object_id = object_id(N'Projects')
AND col_name(parent_object_id, parent_column_id) = 'SomeProp3';
IF @var0 IS NOT NULL
EXECUTE('ALTER TABLE [Projects] DROP CONSTRAINT ' + @var0)
ALTER TABLE [Projects] DROP COLUMN [SomeProp3]
[Deleting migration history record]

همانطور که ملاحظه می‌کنید در اینجا عملیات حذف ستون SomeProp3 انجام شده است. البته این خاصیت به صورت خودکار از کدهای برنامه (کلاس Project در این مثال) حذف نمی‌شود و فرض بر این است که پیشتر اینکار را انجام داده‌اید.


سفارشی سازی کلاس‌های مهاجرت

تمام کلاس‌های خودکار مهاجرت تولید شده توسط پاورشل، از کلاس DbMigration ارث بری می‌کنند. در این کلاس امکانات قابل توجهی مانند AddColumn، AddForeignKey، AddPrimaryKey، AlterColumn، CreateIndex و امثال آن وجود دارند که در تمام کلاس‌های مشتق شده از آن، قابل استفاده هستند. حتی متد Sql نیز در آن پیش بینی شده است که در صورت نیاز به اجرای دستوارت خام SQL، می‌توان از آن استفاده کرد.
برای مثال فرض کنید مجددا همان خاصیت public string SomeProp3 را به کلاس Project اضافه کرد‌ه‌ایم. اما اینبار نیاز است حین تشکیل این فیلد در بانک اطلاعاتی، یک مقدار پیش فرض نیز برای آن درنظر گرفته شود که در صورت نال بودن مقدار خاصیت آن در برنامه، به صورت خودکار توسط بانک اطلاعاتی مقدار دهی گردد:

namespace EF_Sample02.Migrations
{
using System.Data.Entity.Migrations;

public partial class AddSomeProp3ToProject : DbMigration
{
public override void Up()
{
AddColumn("Projects", "SomeProp3", c => c.String(defaultValue: "some data"));
Sql("Update Projects set SomeProp3=N'some data'");
}

public override void Down()
{
DropColumn("Projects", "SomeProp3");
}
}
}

متد String در اینجا چنین امضایی دارد:

public ColumnModel String(bool? nullable = null, int? maxLength = null, bool? fixedLength = null, 
bool? isMaxLength = null, bool? unicode = null, string defaultValue = null, string defaultValueSql = null,
string name = null, string storeType = null)

که برای نمونه در اینجا پارامتر defaultValue آن‌را در کلاس AddSomeProp3ToProject مقدار دهی کرده‌ایم.
برای اعمال این تغییرات تنها کافی است دستور Update-Database -Verbose اجرا گردد. اینبار خروجی SQL اجرا شده آن به نحو زیر است که شامل مقدار پیش فرض نیز شده است:

ALTER TABLE [Projects] ADD [SomeProp3] [nvarchar](max) DEFAULT 'some data'

تعیین مقدار پیش فرض، زمانیکه یک فیلد not null تعریف شده‌است نیز می‌تواند مفید باشد. همچنین در اینجا امکان اجرای دستورات مستقیم SQL نیز وجود دارد که نمونه‌ای از آن‌را در متد Up فوق مشاهده می‌کنید.


افزودن رکوردهای پیش فرض در حین به روز رسانی بانک اطلاعاتی

در قسمت‌های قبل با متد Seed که به همراه آغاز کننده‌های بانک اطلاعاتی EF ارائه شده‌اند، جهت افزودن رکوردهای اولیه و پیش فرض به بانک اطلاعاتی آشنا شدید. در اینجا نیز با تحریف متد Seed در کلاس Configuration،‌ چنین امری میسر است:

namespace EF_Sample02.Migrations
{
using System;
using System.Data.Entity.Migrations;

internal sealed class Configuration : DbMigrationsConfiguration<EF_Sample02.Sample2Context>
{
public Configuration()
{
this.AutomaticMigrationsEnabled = false;
this.AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
}

protected override void Seed(EF_Sample02.Sample2Context context)
{
context.Users.AddOrUpdate(
a => a.Name,
new Models.User { Name = "Vahid", AddDate = DateTime.Now },
new Models.User { Name = "Test", AddDate = DateTime.Now });
}
}
}

متد AddOrUpdate در EF 4.3 اضافه شده است. این متد ابتدا بررسی می‌کند که آیا رکورد مورد نظر در بانک اطلاعاتی وجود دارد یا خیر. اگر خیر، آن‌را اضافه خواهد کرد در غیراینصورت، نمونه موجود را به روز رسانی می‌کند. اولین پارامتر آن، identifierExpression نام دارد. توسط آن مشخص می‌شود که بر اساس چه خاصیتی باید در مورد update یا add تصمیم‌گیری شود. دراینجا اگر نیاز به ذکر بیش از یک خاصیت وجود داشت، از anonymously type object می‌توان کمک گرفت new { p.Name, p.LastName } .


تولید اسکریپت به روز رسانی بانک اطلاعاتی

بهترین کار و امن‌ترین روش حین انجام این نوع به روز رسانی‌ها، تهیه اسکریپت SQL فرامینی است که باید بر روی بانک اطلاعاتی اجرا شوند. سپس می‌توان این دستورات و اسکریپت نهایی را دستی هم اجرا کرد (که روش متداول‌تری است در محیط کاری).
برای اینکار تنها کافی است دستور زیر را در کنسول پاورشل اجرا نمائیم:
Update-Database -Verbose -Script

پس از اجرای این دستور، یک فایل اسکریپت با پسوند sql تولید شده و بلافاصله در ویژوال استودیو جهت مرور نیز گشوده خواهد شد. برای نمونه محتوای آن برای افزودن خاصیت جدید SomeProp5 به صورت زیر است:

ALTER TABLE [Projects] ADD [SomeProp5] [nvarchar](max)
INSERT INTO [__MigrationHistory] ([MigrationId], [CreatedOn], [Model], [ProductVersion]) VALUES
('201205060852004_AutomaticMigration', '2012-05-06T08:52:00.937Z', 0x1F8B0800000............ '4.3.1')

همانطور که ملاحظه می‌کنید، در یک مرحله، جدول پروژه‌ها را به روز خواهد کرد و در مرحله بعد، سابقه آن‌را در جدول __MigrationHistory ثبت می‌کند.

یک نکته:
اگر دستور فوق را بر روی برنامه‌ای که با بانک اطلاعاتی هماهنگ است اجرا کنیم، خروجی را مشاهده نخواهیم کرد. برای این منظور می‌توان مرحله خاصی را توسط پارامتر SourceMigration هدف گیری کرد:

Update-Database -Verbose -Script -SourceMigration:"stepName"




استفاده از DB Migrations در عمل

البته این یک روش پیشنهادی و امن است:
الف) در ابتدای اجرا برنامه، پارامتر ورودی متد System.Data.Entity.Database.SetInitializer را به نال تنظیم کنید تا برنامه تغییری را بر روی بانک اطلاعاتی اعمال نکند.
ب) توسط دستور enable-migrations،‌ فایل‌های اولیه DB Migration را ایجاد کنید. پیش فرض‌های آن را نیز تغییر ندهید.
ج) هر بار که کلاس‌های مدل‌ برنامه تغییر کردند و پس از آن نیاز به به روز رسانی ساختار بانک اطلاعاتی وجود داشت دو دستور زیر را اجرا کنید:
Add-Migration AddSomePropToProject
Update-Database -Verbose -Script

به این ترتیب سابقه تغییرات در برنامه نگهداری شده و همچنین بدون اجرای دستورات بر روی بانک اطلاعاتی، اسکریپت نهایی اعمال تغییرات تولید می‌گردد.
د) اسکریپت تولید شده را بررسی کرده و پس از تائید و افزودن به سورس کنترل، به صورت دستی بر روی بانک اطلاعاتی اجرا کنید (مثلا توسط management studio).


مطالب
انواع روش‌های خلاقانه تولید رشته‌های تصادفی
حتما برای شما هم پیش آمده‌است که در پروژه‌ای نیاز داشتید تا رشته‌ای تصادفی را تولید کنید. کد تصادفی میتواند کاربردهایی چون تولید رمز، تولید شناسه، تولید url ، تولید کد فعال سازی و مواردی از این قبیل را داشته باشد.
احتمالا برای ساخت کد یا رشته تصادفی، اولین چیزی که به ذهن شما می‌رسد، استفاده از کلاس random می‌باشد. اما روش‌های خلاقانه و جالب زیادی وجود دارند که برای این کار استفاده می‌شوند. در اینجا می‌خواهیم تعدادی از آنها را با هم بررسی کنیم.


روش‌های تولید اعداد یا رشته تصادفی: 

1- معمول‌ترین روش تولید یک کد شش رقمی با استفاده از کلاس random 

[TestMethod]
public void TestRandomClass()
{
    var code = new Random().Next(100000, 999999);
    Assert.IsTrue(code.ToString().Length == 6);
}

2- تولید با استفاده کلاس Random و Enumerable
[TestMethod]
public void TestRandomWithEnumerable()
{
    var chars = "ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ0123456789";
    var random = new Random();
    var result = new string(
        Enumerable.Repeat(chars, 6)
        .Select(s => s[random.Next(s.Length)])
        .ToArray());
    Assert.IsTrue(result.Length == 6);
}
البته بدیهی هست که در قسمت chars می‌توانید هر نوع کاراکتری را قرار دهید و کد نهایی بر آن مبنا تولید می‌شود. مثلا می‌توانید فقط اعداد را مشخص کنید و در این حالت رشته‌ی خروجی فقط شامل رقم خواهد بود. اگر خواستید رشته‌ی طولانی‌تری را تولید کنید، کافی ست طول مورد نیاز را با عدد 6 در کد بالا جایگزین کنید.
مثلا برای تولید رمز عبور از لیست زیر می‌تونید استفاده کنید:
var chars = "ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ0123456789abcdefghijklmnopqrstuwxyz~!@#$%^&*";

3- تولید کد با استفاده از guid
Guid.NewGuid().ToString().Replace("-", string.Empty).Substring(0, 6);
یا
Guid.NewGuid().ToString("n").Substring(0, 6);
کد ("ToString("n کاراکترهای غیرعددی را از رشته‌ی مورد نظر حذف میکند.

4 - تولید با استفاده از کلاس RNGCryptoServiceProvider 
بعضی‌ها روش‌های ویژه را می‌پسندند. البته استفاده از این کلاس مزایا و معایب خودش را دارد. از نظر سرعت نسبت به کلاس random پایین‌تر هست، چون محاسبات بیشتری دارد.
public static string GetUniqueKey(int maxSize)
        {
            char[] chars = new char[62];
            chars =
            "abcdefghijklmnopqrstuvwxyzABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ1234567890".ToCharArray();
            byte[] data = new byte[1];
            using (RNGCryptoServiceProvider crypto = new RNGCryptoServiceProvider())
            {
                crypto.GetNonZeroBytes(data);
                data = new byte[maxSize];
                crypto.GetNonZeroBytes(data);
            }
            StringBuilder result = new StringBuilder(maxSize);
            foreach (byte b in data)
            {
                result.Append(chars[b % (chars.Length)]);
            }
            return result.ToString();
        }
    }

5 - استفاده از متد Path.GetRandomFileName 
کاربرد اصلی این متد در واقع تولید نام فایلی تصادفی است؛ ولی از آن برای تولید رشته هم استفاده میکنند. 
متد Path.GetRandomFileName  در پشت صحنه از همان کلاس RNGCryptoServiceProvider  برای تولید نام فایل استفاده میکند.
public string Get8CharacterRandomString()
{
    string path = Path.GetRandomFileName();
    path = path.Replace(".", ""); // Remove period.
    return path.Substring(0, 6);  // Return 6 character string
}

6- تولید کد با استفاده از کلاس random و linq
var chars = "abcdefghijklmnopqrstuvwxyz123456789".ToArray();
string pw = Enumerable.Range(0, passwordLength)
                      .Aggregate(
                          new StringBuilder(),
                          (sb, n) => sb.Append((chars[random.Next(chars.Length)])),
                          sb => sb.ToString());

نتیجه
مطمئنا روش‌های زیادی برای تولید رشته تصادفی وجود دارند و البته همه شباهت‌هایی نیز دارند و در لایه‌های یایین‌تر، دارای اصولی مشترک هستند.موارد بالا فقط روش‌های متفاوت تولید کد نهایی را نشان می‌دهند که شما بسته به نیاز خود میتوانید از آنها استفاده کنید.
شما چه روش‌هایی را برای این کار می‌شناسید؟

بازخوردهای پروژه‌ها
استفاده از DataAnnotations , dynamic column
سلام 
یه سوال از حضورتون این کدی که در حال حاضر استفاده میکنم ، . میخوام از (DisplayName) استفاده کنم که باز هم از خود نام پروپرتی‌ها در codefirst  استفاده میکنه ، میشه بفرمایید کدوم قسمت رو باید تغییر بدم
public IPdfReportData CreatePdfReport(string title)
        {
            if (title=="" || title==null)
            {
                title = "گذارش";
            }
            return new PdfReport().DocumentPreferences(doc =>
               {
                   doc.RunDirection(PdfRunDirection.RightToLeft);
                   doc.Orientation(PageOrientation.Portrait);
                   doc.PageSize(PdfPageSize.A4);
                   doc.DocumentMetadata(new DocumentMetadata { Author = "Vahid", Application = "PdfRpt", Keywords = "Test", Subject = "Test Rpt", Title = "Test" });
               })
               .DefaultFonts(fonts =>
               {
                   fonts.Path(AppPath.ApplicationPath + "\\fonts\\BNazanin.ttf",
                                     Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\verdana.ttf");
               })
                .PagesFooter(footer =>
                {
                    footer.DefaultFooter(printDate: DateTime.Now.ToString("MM/dd/yyyy"));
                })
                .PagesHeader(header =>
                {
                    header.DefaultHeader(defaultHeader =>
                    {
                       // defaultHeader.ImagePath(AppPath.ApplicationPath + "\\Images\\01.png");
                        defaultHeader.Message(title);
                    });
                })
                .MainTableTemplate(template =>
                {
                    template.BasicTemplate(BasicTemplate.SilverTemplate);
                })
                .MainTablePreferences(table =>
                {
                    table.ColumnsWidthsType(TableColumnWidthType.Relative);
                })
                .MainTableDataSource(dataSource =>
                {
                    Cash.Models.ApplicationDbContext db = new Models.ApplicationDbContext();
                    var listOfRows = db.Users.Join(

                        db.CheckOuts, u => u.Id, c => c.ApplicationUserID,
                        (u, c) => new { u.FName, u.Lname, u.NationalCode, c.Creditor, c.Debtor, c.Decsription }
                        ).Where(x => x.Creditor != 0).ToList();


                    dataSource.AnonymousTypeList(listOfRows);
                })
                .MainTableSummarySettings(summary =>
                {
                    summary.OverallSummarySettings("جمع کل");
                    summary.PreviousPageSummarySettings("نقل از صفحه قبل");
                    summary.PageSummarySettings("جمع صفحه");
                })
                .MainTableAdHocColumnsConventions(adHocColumns =>
                {
                    //We want sum of the int columns
                    adHocColumns.AddTypeAggregateFunction(
                        typeof(Int64),
                        new AggregateProvider(AggregateFunction.Sum)
                        {
                            DisplayFormatFormula = obj => obj == null ? string.Empty : string.Format("{0:n0}", obj)
                        });
                    adHocColumns.AddTypeAggregateFunction(
                      typeof(Decimal),
                      new AggregateProvider(AggregateFunction.Sum)
                      {
                          DisplayFormatFormula = obj => obj == null ? string.Empty : string.Format("{0:n0}", obj)
                      });

                    //We want to dispaly all of the dateTimes as ShamsiDateTime
                    adHocColumns.AddTypeDisplayFormatFormula(
                        typeof(DateTime),
                        data => { return PersianDate.ToPersianDateTime((DateTime)data); }
                    );
                    adHocColumns.ShowRowNumberColumn(true);
                    adHocColumns.RowNumberColumnCaption("ردیف");
                })
                .MainTableEvents(events =>
                {
                    events.DataSourceIsEmpty(message: "هیچ اطلاعاتی موجود نیست");
                })
                .Export(export =>
                {
                    export.ToExcel();
                    export.ToXml();
                })
                .Generate(data => data.AsPdfFile(AppPath.ApplicationPath + "\\Pdf\\AdHocColumnsSampleRpt.pdf"));
        }

مطالب
ایندکس منحصر به فرد با استفاده از Data Annotation در EF Code First
در حال حاضر امکان خاصی برای ایجاد ایندکس منحصر به فرد در EF First Code وجود ندارد, برای این کار راه‌های زیادی وجود دارد مانند پست قبلی آقای نصیری, در این آموزش از Data Annotation و یا همان Attribute  هایی که بالای Property‌های مدل‌ها قرار می‌دهیم, مانند کد زیر : 
public class User
    {
        public int Id { get; set; }

        [Unique]
        public string Email { get; set; }

        [Unique("MyUniqueIndex",UniqueIndexOrder.ASC)]
        public string Username { get; set; }

        [Unique(UniqueIndexOrder.DESC)]
        public string PersonalCode{ get; set; }

        public string Password { get; set; }
        public string FirstName { get; set; }
        public string LastName { get; set; }
    }

همانطور که در کد بالا می‌بینید با استفاده از Attribute Unique ایندکس منحصر به فرد آن در دیتابیس ساخته خواهد شد.
ابتدا یک کلاس برای Attribute Unique به صورت زیر ایحاد کنید : 
using System;

namespace SampleUniqueIndex
{
    [AttributeUsage(AttributeTargets.Property, Inherited = false, AllowMultiple = false)]
    public class UniqueAttribute : Attribute
    {
        public UniqueAttribute(UniqueIndexOrder order = UniqueIndexOrder.ASC) {
            Order = order;
        }
        public UniqueAttribute(string indexName,UniqueIndexOrder order = UniqueIndexOrder.ASC)
        {
            IndexName = indexName;
            Order = order;
        }
        public string IndexName { get; private set; }
        public UniqueIndexOrder Order { get; set; }
    }

    public enum UniqueIndexOrder
    {
        ASC,
        DESC
    }
}
در کد بالا یک Enum برای مرتب سازی ایندکس به دو صورت صعودی و نزولی قرار دارد, همانند کد ابتدای آموزش که مشاهده می‌کنید امکان تعریف این Attribute به سه صورت امکان دارد که به صورت زیر می‌باشد:
1. ایجاد Attribute بدون هیچ پارامتری که در این صورت نام ایندکس با استفاده از نام جدول و آن فیلد ساخته خواهد شد :  IX_Unique_TableName_FieldName و مرتب ساری آن به صورت صعودی می‌باشد.
2.نامی برای ایندکس انتخاب کنید تا با آن نام در دیتابیس ذخبره شود, در این حالت مرتب سازی آن هم به صورت صعودی می‌باشد.
3. در حالت سوم شما ضمن وارد کردن نام ایندکس مرتب سازی آن را نیز وارد می‌کنید.
بعد از کلاس Attribute حالا نوبت به کلاس اصلی میرسد که به صورت زیر می‌باشد:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel;
using System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema;
using System.Data.Entity;
using System.Data.Entity.Infrastructure;
using System.Data.Metadata.Edm;
using System.Linq;
using System.Reflection;

namespace SampleUniqueIndex
{
    public static class DbContextExtention
    {
        private static BindingFlags PublicInstance = BindingFlags.Public | BindingFlags.Instance | BindingFlags.FlattenHierarchy;

        public static void ExecuteUniqueIndexes(this DbContext context)
        {
            var tables = GetTables(context);
            var query = "";
            foreach (var dbSet in GetDbSets(context))
            {
                var entityType = dbSet.PropertyType.GetGenericArguments().First();
                var table = tables[entityType.Name];
                var currentIndexes = GetCurrentUniqueIndexes(context, table.TableName);
                foreach (var uniqueProp in GetUniqueProperties(context, entityType, table))
                {
                    var indexName = string.IsNullOrWhiteSpace(uniqueProp.IndexName) ?
                        "IX_Unique_" + uniqueProp.TableName + "_" + uniqueProp.FieldName :
                        uniqueProp.IndexName;

                    if (!currentIndexes.Contains(indexName))
                    {
                        query += "ALTER TABLE [" + table.TableSchema + "].[" + table.TableName + "] ADD CONSTRAINT [" + indexName + "] UNIQUE ([" + uniqueProp.FieldName + "] " + uniqueProp.Order + "); ";
                    }
                    else
                    {
                        currentIndexes.Remove(indexName);
                    }
                }
                foreach (var index in currentIndexes)
                {
                    query += "ALTER TABLE [" + table.TableSchema + "].[" + table.TableName + "] DROP CONSTRAINT " + index + "; ";
                }
            }

            if (query.Length > 0)
                context.Database.ExecuteSqlCommand(query);
        }

        private static List<string> GetCurrentUniqueIndexes(DbContext context, string tableName)
        {
            var sql = "SELECT CONSTRAINT_NAME FROM INFORMATION_SCHEMA.TABLE_CONSTRAINTS where table_name = '"
                      + tableName + "' and CONSTRAINT_TYPE = 'UNIQUE'";
            var result = context.Database.SqlQuery<string>(sql).ToList();
            return result;
        }
        private static IEnumerable<PropertyDescriptor> GetDbSets(DbContext context)
        {
            foreach (PropertyDescriptor prop in TypeDescriptor.GetProperties(context))
            {
                var notMapped = prop.GetType().GetCustomAttributes(typeof(NotMappedAttribute),true);
                if (prop.PropertyType.Name == typeof(DbSet<>).Name && notMapped.Length == 0)
                    yield return prop;
            }
        }
        private static List<UniqueProperty> GetUniqueProperties(DbContext context, Type entity, TableInfo tableInfo)
        {
            var indexedProperties = new List<UniqueProperty>();
            var properties = entity.GetProperties(PublicInstance);
            var tableName = tableInfo.TableName;
            foreach (var prop in properties)
            {
                if (!prop.PropertyType.IsValueType && prop.PropertyType != typeof(string)) continue;

                UniqueAttribute[] uniqueAttributes = (UniqueAttribute[])prop.GetCustomAttributes(typeof(UniqueAttribute), true);
                NotMappedAttribute[] notMappedAttributes = (NotMappedAttribute[])prop.GetCustomAttributes(typeof(NotMappedAttribute), true);
                if (uniqueAttributes.Length > 0 && notMappedAttributes.Length == 0)
                {
                    var fieldName = GetFieldName(context, entity, prop.Name);
                    if (fieldName != null)
                    {
                        indexedProperties.Add(new UniqueProperty
                        {
                            TableName = tableName,
                            IndexName = uniqueAttributes[0].IndexName,
                            FieldName = fieldName,
                            Order = uniqueAttributes[0].Order.ToString()
                        });
                    }
                }
            }
            return indexedProperties;
        }
        private static Dictionary<string, TableInfo> GetTables(DbContext context)
        {
            var tablesInfo = new Dictionary<string, TableInfo>();
            var metadata = ((IObjectContextAdapter)context).ObjectContext.MetadataWorkspace;
            var tables = metadata.GetItemCollection(DataSpace.SSpace)
              .GetItems<EntityContainer>()
              .Single()
              .BaseEntitySets
              .OfType<EntitySet>()
              .Where(s => !s.MetadataProperties.Contains("Type")
                || s.MetadataProperties["Type"].ToString() == "Tables");
            foreach (var table in tables)
            {
                var tableName = table.MetadataProperties.Contains("Table")
                    && table.MetadataProperties["Table"].Value != null
                  ? table.MetadataProperties["Table"].Value.ToString()
                  : table.Name;
                var tableSchema = table.MetadataProperties["Schema"].Value.ToString();
                tablesInfo.Add(table.Name, new TableInfo
                {
                    EntityName = table.Name,
                    TableName = tableName,
                    TableSchema = tableSchema,
                });
            }

            return tablesInfo;
        }
        public static string GetFieldName(DbContext context, Type entityModel, string propertyName)
        {
            var metadata = ((IObjectContextAdapter)context).ObjectContext.MetadataWorkspace;
            var osMembers = metadata.GetItem<EntityType>(entityModel.FullName, DataSpace.OSpace).Properties;
            var ssMebers = metadata.GetItem<EntityType>("CodeFirstDatabaseSchema." + entityModel.Name, DataSpace.SSpace).Properties;
            
            if (!osMembers.Contains(propertyName)) return null;

            var index = osMembers.IndexOf(osMembers[propertyName]);
            return ssMebers[index].Name;
        }

        internal class UniqueProperty
        {
            public string TableName { get; set; }
            public string FieldName { get; set; }
            public string IndexName { get; set; }
            public string Order { get; set; }
        }
        internal class TableInfo
        {
            public string EntityName { get; set; }
            public string TableName { get; set; }
            public string TableSchema { get; set; }
        }
    }
}
در کد بالا با استفاده از Extension Method برای کلاس DbContext یک متد با نام ExecuteUniqueIndexes  ایجاد می‌کنیم تا برای ایجاد ایندکس‌ها در دیتابیس از آن استفاده کنیم.
روند اجرای کلاس بالا به صورت زیر می‌باشد:
در ابتدای متد ()ExecuteUniqueIndexes  :
 public static void ExecuteUniqueIndexes(this DbContext context)
        {
            var tables = GetTables(context);
            ...
        }
با استفاده از متد ()GetTables ما تمام جداول ساخته توسط دیتایس توسط DbContext را گرفنه:
        private static Dictionary<string, TableInfo> GetTables(DbContext context)
        {
            var tablesInfo = new Dictionary<string, TableInfo>();
            var metadata = ((IObjectContextAdapter)context).ObjectContext.MetadataWorkspace;
            var tables = metadata.GetItemCollection(DataSpace.SSpace)
              .GetItems<EntityContainer>()
              .Single()
              .BaseEntitySets
              .OfType<EntitySet>()
              .Where(s => !s.MetadataProperties.Contains("Type")
                || s.MetadataProperties["Type"].ToString() == "Tables");
            foreach (var table in tables)
            {
                var tableName = table.MetadataProperties.Contains("Table")
                    && table.MetadataProperties["Table"].Value != null
                  ? table.MetadataProperties["Table"].Value.ToString()
                  : table.Name;
                var tableSchema = table.MetadataProperties["Schema"].Value.ToString();
                tablesInfo.Add(table.Name, new TableInfo
                {
                    EntityName = table.Name,
                    TableName = tableName,
                    TableSchema = tableSchema,
                });
            }

            return tablesInfo;
        }
با استفاده از این طریق چنانچه کاربر نام دیگری برای هر جدول در نظر بگیرد مشکلی ایجاد نمی‌شود و همینطور Schema جدول نیز گرفته می‌شود, سه مشخصه نام مدل و نام جدول و Schema جدول در کلاس TableInfo قرار داده می‌شود و در انتها تمام جداول در یک Collection قرار داده میشوند و به عنوان خروجی متد استفاده می‌شوند.
بعد از آنکه نام جداول متناظر با نام مدل آنها را در اختیار داریم نوبت به گرفتن تمام DbSet‌ها در DbContext می‌باشد که با استفاده از متد ()GetDbSets :
public static void ExecuteUniqueIndexes(this DbContext context)
        {
            var tables = GetTables(context);
            var query = "";
            foreach (var dbSet in GetDbSets(context))
            {
            ....
        }
در این متد چنانچه Property دارای Attribute NotMapped باشد در لیست خروجی متد قرار داده نمی‌شود. 
سپس داخل چرخه DbSet‌ها نوبت به گرفتن ایندکس‌های موجود با استفاده از متد ()GetCurrentUniqueIndexes برای این مدل می‌باشد تا از ایجاد دوباره آن جلوگیری شود و البته اگر ایندکس هایی را در مدل تعربف نکرده باشید از دیتابیس حذف شوند.
        public static void ExecuteUniqueIndexes(this DbContext context)
        {
            ...
            foreach (var dbSet in GetDbSets(context))
            {
                var entityType = dbSet.PropertyType.GetGenericArguments().First();
                var table = tables[entityType.Name];
                var currentIndexes = GetCurrentUniqueIndexes(context, table.TableName);
            }
        }
بعد از آن نوبت به گرفتن Property‌های دارای Attribute Unique می‌باشد که این کار نیز با استفاده از متد ()GetUniqueProperties انجام خواهد شد.
در متد ()GetUniqueProperties چند شرط بررسی خواهد شد از جمله اینکه Property از نوع Value Type باشد و نه یک کلاس سپس Attribute NotMapped را نداشته باشد و بعد از آن می‌بایست نام متناظر با آن Property را در دیتابیس به دست بیاریم برای این کار از متد ()GetFieldName استفاده می‌کنیم:
        public static string GetFieldName(DbContext context, Type entityModel, string propertyName)
        {
            var metadata = ((IObjectContextAdapter)context).ObjectContext.MetadataWorkspace;
            var osMembers = metadata.GetItem<EntityType>(entityModel.FullName, DataSpace.OSpace).Properties;
            var ssMebers = metadata.GetItem<EntityType>("CodeFirstDatabaseSchema." + entityModel.Name, DataSpace.SSpace).Properties;
            
            if (!osMembers.Contains(propertyName)) return null;

            var index = osMembers.IndexOf(osMembers[propertyName]);
            return ssMebers[index].Name;
        }
برای این کار با استفاده از MetadataWorkspace در DbContext دو لیست SSpace و OSpace استفاده می‌کنیم که در ادامه در مورد این گونه لیست ها بیشتر توضیح می‌دهیم , سپس با استفاده از Member‌های این دو لیست و ایندکس‌های متناظر در این دو لیست نام متناظر با Property را در دیتابیس پیدا خواهیم کرد, البته یک نکته مهم هست چنانچه برای فیلد‌های دیتابیس OrderColumn قرار داده باشید دو لیست Member‌ها از نظر ایندکس متناظر متفاوت خواهند شد پس در نتیجه ایندکس به اشتباه برروی یک فیلد دیگر اعمال خواهد شد.
لیست‌ها در MetadataWorkspace:
1. CSpace : این لیست شامل آبجکت‌های Conceptual از مدل‌های شما می‌باشد تا برای Mapping دیتابیس با مدل‌های شما مانند مبدلی این بین عمل کند.
2. OSpace : این لیست شامل آبجکت‌های مدل‌های شما می‌باشد.
3. SSpace : این لیست نیز شامل آبجکت‌های مربوط به دیتابیس از مدل‌های شما می‌باشد
4. CSSpace : این لیست شامل تنظیمات Mapping بین دو لیست SSpace و CSpace می‌باشد.
5. OCSpace : این لیست شامل تنظیمات Mapping بین دو لیست OSpace و CSpace می‌باشد.
روند Mapping مدل‌های شما از OSpace شروع شده و به SSpace ختم میشود که سه لیست دیگز شامل تنظیماتی برای این کار می‌باشند.
و حالا در متد اصلی ()ExecuteUniqueIndexes ما کوئری مورد نیاز برای ساخت ایندکس‌ها را ساخته ایم.

حال برای استفاده از متد()ExecuteUniqueIndexes می‌بایست در متد Seed آن را صدا بزنیم تا کار ساخت ایندکس‌ها شروع شود، مانند کد زیر:
protected override void Seed(myDbContext context)
        {
            //  This method will be called after migrating to the latest version.

            //  You can use the DbSet<T>.AddOrUpdate() helper extension method 
            //  to avoid creating duplicate seed data. E.g.
            //
            //    context.People.AddOrUpdate(
            //      p => p.FullName,
            //      new Person { FullName = "Andrew Peters" },
            //      new Person { FullName = "Brice Lambson" },
            //      new Person { FullName = "Rowan Miller" }
            //    );
            //
            context.ExecuteUniqueIndexes();
        }
چند نکته برای ایجاد ایندکس منحصر به فرد وجود دارد که در زیر به آنها اشاره می‌کنیم:
1. فیلد‌های متنی باید حداکثر تا 350 کاراکتر باشند تا ایندکس اعمال شود.
2. همانطور که بالاتر اشاره شد برای فیلد‌های دیتابیس OrderColumn اعمال نکنید که علت آن در بالا توضیح داده شد

دانلود فایل پروژه:
Sample_UniqueIndex.zip