نصب برنامه از طریق فروشگاه ویندوز
در فروشگاه ویندوز Windows Store Apps قوانین سخت و شدیدی برای بسته بندی کردن اسمبلیها وجود دارد. ویژوال استودیو تمام اسمبلیهای مورد نیاز برنامه را در یک فایل با پسوند appx قرار داده و آن را به سمت فروشگاه آپلود میکند. هر کاربری که این فایل appx را نصب کند، همهی اسمبلیهایی را که در دایرکتوری مربوطه قرار گرفته است، توسط CLR بار شده و آیکن برنامه هم در صفحهی start ویندوز قرار میگیرد و اگر دیگر کاربران همان سیستم هم این فایل appx را نصب کنند، از آنجا که قبلا روی سیستم موجود هست، تنها آیکن برنامه به صفحهی start اضافه میگردد و برای حذف هم تنها آیکن برنامه از روی این صفحه حذف میشود؛ مگر اینکه تنها کاربری باشد که این برنامه را نصب کردهاست که در آن صورت کلا همهی اسمبلیهای آن از روی سیستم حذف میشود.
در صورتیکه کاربرهای مختلف نسخههای مختلفی از همان برنامه را روی سیستم نصب کنند، برای اسمبلیها هر کدام یک دایرکتوری ایجاد شده و به ازای نسخهی نصب شده آن کاربر، یکی از این دایرکتوریها مورد استفاده قرار میگیرند. کاربران مختلف میتوانند روی سیستم به طور همزمان از نسخههای مختلف برنامه استفاده کنند.
روشهای پکیج گذاری
برای برنامههای دسکتاپ که ربطی به فروشگاه ندارند و بین ایرانیان طرفدار زیادی دارد، نیازی به استفاده از هیچ روش خاصی نیست و یک کپی معمولی هم کفایت میکند. همهی فایلهای مثل اسمبلی، باید در یک دایرکتوری قرار گرفته و به روش کپی کردن آن را انتقال داد. یا برای بسته بندی از یک فایل batch کمک گرفت و آن را روی سیستم نصب کرد و نیازی به هیچ تغییری در رجیستری نیست. برای حذف برنامه هم، حذف معمولی دایرکتوری مربوطه کفایت میکند.
البته گزینههای دیگری هم برای پکیج کردن این نوع برنامهها وجود دارند:
یکی از روشهای پکیج کردن فایلها به صورت cab هست که عموما برای سناریوهای اینترنتی و فشرده سازی و کاهش زمان دانلود به کار میرود.
روش دوم استفاده از پکیج MSI است که توسط سرویس نصب مایکروسافت Microsoft Installer Service یا MSIExec.exe انجام میگیرد. فایلهای MSI به اسمبلیها اجازه میدهند که بر اساس زمان تقاضای CLR برای بارگیری اولیه نصب شوند. البته این ویژگی جدیدی نیست و برای فایلهای exe یا dll مدیریت نشده هم به کار میرود.
استفاده از نصاب سازها
بهتر هست که برای انتشار برنامه از برنامههای نصاب سازی استفاده کنید که با واسطی جذابتر به نصب پرداخته و امکاناتی از قبیل shotrcutها، حذف و بازیابی و نصب و .. را هم به کاربر میدهند.
نصاب سازهای متفاوتی وجود دارند که در زیر به تعدادی از آنها اشاره میکنیم:
Install Shield (+ ) : این برنامه نسخههای متفاوتی را با قیمتهای متفاوتی، عرضه میکند و در این زمینه، جزء بهترینها نام برده میشود. حتی ویژگیهای مخصوصی هم برای ویژوال استودیو دارد. شرکت سازنده، برنامهی دیگری را هم اخیر تحت نام Install Anywhere عرضه کرده است که اجازه میدهد از روی یک برنامه برای پلتفرمهای مختلف setup بسازد.
NSIS : این برنامه هم در زمینهی ساخت setup محبوبیت زیادی دارد. این برنامه به صورت متن باز منتشر شده و رایگان است. امکانات این برنامه ساده است و برای راه اندازی سریع یک setup و اجرای راحت آن توسط کاربر، کاملا کاربردی است.
Tarma Installmate : این نرم افزار نسبت به InstallShield سادهتر و کم حجمتر است. حداقل برای برنامههای عادی امکانات مناسبی دارد.
DeployMaster : یک برنامهی دیگر با امکانات حرفهای جهت انشار برنامههای دسکتاپ، که از ویندوز 98 تا 8.1 را در حال حاضر پشتیبانی میکند.
QSetup Installation Suite : یک برنامهی نصب حرفهای که فایل نهایی آن میتواند به دو فرمت exe یا MSI باشد و قابلیتهایی چون پشتیبانی از زبان فارسی، ورود لایسنس، سریال نرم افزار و ... را نیز پشتیبانی میکند.
Inno Setup : این برنامه هم امکانات خوبی را برای ساخت یک نصاب ساز دارد و همچنین از زبان پاسکال جهت اسکریپت نویسی جهت توسعه امکانات بهره میبرد.
Visual Patch : وب سایت پی سی دانلود این برنامه را اینگونه توضیح میدهد:
نرم افزار Visual Patch یک ابزار توسعه یافتهی نرم افزاری برای ساخت پچ و آپدیت برنامهها میباشد. این سازنده پچ باینری، استفاده از فشرده سازی داده DeltaMAX برای سریعتر کردن توسعهی نرم افزار، یکپارچگی با نصب نرم افزار و ابزارهای مدیریت پچ از فروشندگانی نظیر Installshield, Lumension, Patchlink, Shavlik, Indigo Rose و ...، را به طور برجسته نمایان ساخته است.و ...
با استفاده از این ابزار پچ کردن برنامهها که برای توسعه دهندگان نرم افزار و برنامه نویسان طراحی شده است، توزیع نرم افزار و سیستم گسترش پچ بهبود مییابد. Visual Patch الگوریتمهای فشرده سازی و state-of- the-art binary differencing را نمایان میسازد و این کمک میکند که شما به کوچکتر شدن و بهتر شدن پچهای نرم افزار اطمینان داشته باشید.
انتشار توسط ویژوال استودیو
ویژوال استودیو هم امکانات خوبی برای انتشار در بخش Properties پروژه، برگهی publish ارائه میکند و فایل MSI نتیجه را به سمت وب سرور، FTP Server یا روی دیسک ارسال میکند. یکی از خصوصیات خوب این روش این است که میتواند پیش نیازهایی مانند فریم ورک دات نت یا sql server Express را به سیستم اضافه کنید؛ در نهایت با مزیت آپدیت و نصب تک کلیکی، کاربر، برنامه را بر روی سیستم نصب کند.
اسمبلیهای انتشاریافته اختصاصی
در روشهایی که ذکر کردیم، از آنجا که اسمبلیها در همان شاخه یا دایرکتوری برنامه قرار گرفتهاند و نمیتوان آنها را با برنامههای دیگر به اشتراک گذاشت (مگر اینکه برنامه دیگری را هم در همان دایرکتوری قرار داد) به این روش Privately Deployed Assemblies میگویند. این روش برگ برنده بزرگی برای برنامه نویسان، کاربران و مدیران سیستمها محسوب میشود. زیرا که جابجایی آنها راحت بوده و CLR در همانجا اسمبلیها را در حافظه بار کرده و اجرا میکند. در این نوع برنامهها عملیات نصب/جابجایی/ حذف به راحتی صورتی میگرد و نیازی به تنظیمات خارجی مانند رجیستری ندارد. یکی از خصوصیات مهمی که دارد این هست که جداول متادیتا به اسمبلی اشاره میکنند که برنامه بر پایه آن ساخته شده و با آن تست شده است؛ نه با اسمبلی موجود دیگر در سیستم که شاید نام نوع مورد استفاده آن یا اسمبلی آن به طور تصادفی با آن یکی است.
در مقالات آتی در مورد اشتراک گذاری اسمبلیها بین چند برنامه مفصلتر صحبت خواهیم کرد.
پایتون و VSCode
«...اگر برنامه نویس پایتون باشید
حتما محیط Pycharm را بهترین و راحتترین گزینه برنامه نویسی با این زبان
میدانید. اما در چند سال اخیر حضور قدرتمند Visual Code را نمیتوانید نادیده بگیرید...»
مسابقه برنامه نویسی بیان ۹۱
Emulator یا شبیه ساز اندروید: Xamarin یک شبیه ساز بسیار عالی برای تست برنامههای اندرویدی در اختیار ما قرار داده است که از Virtual Box استفاده میکند. میتوانید این نرم افزار را با نام Xamarin Android Player از اینجا دانلود نمایید. بعد از نصب و اجرای آن شما باید Imageهای مربوط به هر نسخهای را که میخواهید، دانلود کنید:
برای هر برنامهی اندروید نوشته شده، 3 تنظیم برای SDK مورد استفاده قرار میگیرد:
در بخش بعد اولین برنامهی اندرویدی خود را با Xamarin اجرا مینماییم.
معماری پیازی توسط جفری پالرمو در سال 2008 ابداع شد. این معماری راه بهتری را برای ساخت برنامههای کاربردی جهت تست پذیری، نگهداری و قابلیت اطمینان بهتر بر روی زیرساختهایی مانند پایگاههای داده و خدمات ارائه میدهد. هدف اصلی این معماری، پرداختن به چالشهای پیش روی معماری 3 لایه و ارائه راه حلی برای مشکلات رایج مانند اتصال و جداسازی وابستگیها است. دو نوع اتصال وجود دارند؛ اتصال محکم و اتصال ضعیف که در ادامه آنها را بررسی میکنیم.
اتصال محکم
هنگامی که یک کلاس، به یک وابستگی مشخصی وابسته است، گفته میشود که به شدت با آن کلاس همراه است. یک اتصال محکم جفت شده، به یک شیء دیگر وابسته است. این بدان معناست که تغییر یک شیء در یک برنامهی با اتصال محکم جفت شده، اغلب نیاز به تغییر در تعدادی از اشیاء دیگر دارد. هنگامیکه یک برنامه کوچک است، دشوار نیست، اما در یک برنامهی بزرگ، ایجاد تغییرات بسیار دشوار است.
اتصال ضعیف
یعنی دو شیء مستقل هستند و یک شیء میتواند بدون اینکه به آن وابسته باشد، از شیء دیگری استفاده کند. این یک هدف طراحی است که به دنبال کاهش وابستگیهای متقابل بین اجزای یک سیستم، با هدف کاهش خطر این است که تغییرات در یک جزء، مستلزم تغییر در هر جزء دیگر باشد.
مزایای معماری پیازی
چندین مزیت برای معماری پیازی وجود دارند که در زیر ذکر شدهاند:
- قابلیت نگهداری بهتری را فراهم میکند؛ زیرا همه کدها به لایهها یا مرکز، بستگی دارند.
- تست پذیری بهتری را فراهم میکند؛ زیرا آزمون واحد را میتوان برای لایههای جداگانه، بدون تأثیر بر سایر ماژولهای برنامه ایجاد کرد.
- این برنامه یک برنامهی کاربردی با اتصال آزاد را ایجاد میکند؛ زیرا لایه بیرونی برنامه، همیشه از طریق واسطها با لایه داخلی، ارتباط برقرار میکند.
- هرگونه پیاده سازی پیوسته، در زمان اجرا به برنامه ارائه میشود.
- موجودیتهای دامنه، هسته و بخش مرکزی هستند. میتواند به هر دو لایه پایگاه داده و UI دسترسی داشته باشد.
- لایههای داخلی هرگز به لایه خارجی وابسته نیستند. کدی که ممکن است تغییر کرده باشد، باید بخشی از یک لایه خارجی باشد.
لایههای معماری پیاز
این معماری به شدت به اصل وارونگی وابستگی، متکی است. رابط کاربری از طریق واسطها با منطق تجاری ارتباط برقرار میکند و دارای چهار لایه است. لایهها به سمت مرکز هستند. بخش مرکزی، موجودیتهای Domain است که نشاندهنده موضوعات تجاری و رفتاری است. این لایهها میتوانند متفاوت باشند اما لایه موجودیتهای دامنه، همیشه بخشی از دامنهی مرکزی است. لایه دیگر، رفتار بیشتر یک شیء را تعریف میکند. در ادامه به توضیح لایههای معماری پیاز توجه فرمایید:
Domain Entities Layer
این بخش مرکزی معماری است. تمام اشیاء دامنهی برنامه را در خود نگه میدارد. اگر برنامه ای با چهارچوب موجودیت ORM توسعه داده شود، این لایه دارای کلاسهای POCO (Code First) یا Edmx (Database First) با موجودیتها است. این نهادهای دامنه هیچ وابستگی ندارند.
Repository Layer
این لایه برای ایجاد یک لایه Abstraction بین لایه نهادهای دامنه و لایه منطق تجاری یک برنامه، در نظر گرفته شدهاست. این یک الگوی دسترسی به دادهاست که باعث میشود یک رویکرد مرتبطتر برای دسترسی به دادهها وجود داشته باشد. ما یک مخزن عمومی را ایجاد میکنیم که منبع داده را برای دادهها جستجو میکند، دادهها را از منبع داده به یک نهاد تجاری نگاشت میکند و تغییرات موجودیت تجاری را به منبع داده ارائه میدهد.
Service Layer
این لایه دارای رابطهایی است که برای برقراری ارتباط بین لایه UI و لایه مخزن استفاده میشود و به همراه منطق تجاری برای یک موجودیت است. بنابراین به آن لایه منطق تجاری نیز میگویند.
UI Layer
خارجیترین لایه است و میتواند برنامهی وب، Web API یا پروژه واحد تست باشد. این لایه دارای یک پیاده سازی از جنس Dependency Inversion Principle است بطوری که برنامه، یک برنامهی کاربردی جفت شدهی آزاد میسازد و از طریق واسطها با لایه داخلی ارتباط برقرار میکند.
در مطالب بعدی با مبحث معماری پیازی، نکات تکمیلی و مهمتری از لایه پیاز را تشریح میکنیم و یک پروژه را با معماری پیاز، راه اندازی میکنیم.
فرض کنید که میخواهیم یک برنامه برای یک فروشگاه نوشیدنی (مانند coffee shop) بنویسیم ، این فروشگاه در ابتدای کار ممکن است ، منوی سادهای جهت ارائه به مشتری داشته باشد. برای مثال ممکن است که فقط 3 یا 4 محصول داشته باشد. بنابراین ممکن است ما برنامهای را که میخواهیم برای این مشتری بنویسیم به صورت زیر طراحی کنیم:
که بسیار طبیعی و درست میباشد. اما حالا در نظر بگیرید که این فروشگاه در آینده ممکن است محصولات خود را افزایش بدهد و یا حالاتی که ممکن است این محصولات با هم ادغام شوند را در نظر بگیرید. برای مثال ممکن است شما بخواهید که قهوهتان را با شیر نوش جان کنید و یا ....
بنابراین تعداد این حالات را در نظر بگیرید که در آینده ممکن است چقدر زیاد بشود:
خوب پس چهکاری ما میتوانیم برای نگهداری این برنامه انجام بدهیم؟ یکی از راههایی که ممکن است به فکر ما برسد این است که روش بالا روش احمقانه ای است. چرا ما باید به همهی این کلاسها نیاز داشته باشیم. ما میتوانیم که چاشنیها را در کلاس اصلی نگهداری کنیم و کلاس محصولاتمان را از کلاس اصلی به ارث ببریم اجازه دهید تا این کار را با هم انجام بدهیم
خوب با این روش ما n کلاس تشکیل شده در رویکرد اول را فقط به 5 کلاس تبدیل کردیم. خوب این روشی بسیار ایدهال به نظر میرسد. اما ممکن است در آینده که تعداد چاشنیهای ما بالا میرود و همچنین تعداد محصولاتمان نیز ممکن است بیشتر شود مجبور شویم که تعداد این کلاسها را بیشتر کنیم، و یا فکر کنید که ما میخواهیم هریک از چاشنیهایمان، یک قیمت را نسبت بدهیم. بنابراین مجبوریم که تمامی اینها را در کلاس پایه اضافه کنیم؛ بله درست است، ما با کلاس پایهی حجیمی روبرو میشویم که بیشتر خواص و یا متدهای آن برای زیر کلاسهای دیگر مناسبت نیستند. خوب آیا روش بهتری برای جلوگیری از این مشکل داریم؟ بلی.
خوب ما به این مسئله به این صورت نگاه میکنیم که شروع میکنیم با نوشیدنیها و آنها را با چاشنیها در زمان اجرا تزیین (Decorate) میکنیم؛ نه کامپایل.
برای مثال اگر مشتری ما یک نوشیدنی DarkRoast با Mocha و Whip خواست، سپس ما :
1- یک شی از DarkRoast ایجاد میکنیم .
2- آن را با یک شی از Mocha تزئین میکنیم.
3- آن را با یک شی از Whip - تزیین میکنیم.
4- متد Cost() را صدا میزنیم و یک Delegation را برای اضافه کردن قیمت چاشنیها در نظر میگیریم.
بسیار خوب؛ اما ما عملیات تزئین یک شی را چگونه انجام میدهیم و delegation ما چگونه عمل میکند .
یک اشاره : به شیء تزئین کننده، مانند یک Wrappers فکر کنید. اجاز بدهید ببینم که چه طور این کار را انجام میدهیم.
1- یک شی از DarkRoast ایجاد میکنیم.
3- آن را با یک شی از Whip تزیین میکنیم
4- حالا زمان محاسبه قیمت محصول برای مشتری فرا رسیده است. ما این کار را را با صدا زدن بیرونیترین Decorator(Whip) انجام میدهیم و شی whip به کمک Delegate مابقی توابع cost را صدا میزند.
public abstract class Beverage { string description ="unknow beverage"; public String getDescription(){ return description; } public abstract double cost(); } public abstract class CondimentDecorator extends Beverage { public abstract string getDescription(); } public class Espersso extends Beverage{ public Espersso() { description="Espersso"; } public double cost(){ return 1.99; } } public class HouseBelend extends Beverage { public HouseBelend() { description="HouseBelend"; } public double cost() { return .89; } } public class mocha extends condimateDecorator { Beverage beverage; public mocha(Beverage beverage) { this.beverage=beverage; } public string getDescription(){ return beverage.getdescription() + "Mocha"; } public double cost(){ return .20 +beverage.cost } } // Now Use These classes in Final form Beverage beverage=new Espersso(); //Customers want a coffe with double milk and whip beverage=new mocha(beverage); beverage=new mocha(meverage); beverage=new whip(beverage); system.out.println(beverage.getDescription() + "$" +beverage.cost());
تنظیم مسیریابی ماژولها
در اینجا نیازی به تنظیم base path نیست و این تنظیم تنها یکبار به ازای کل برنامه انجام میشود. همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، ماژول مسیریابی Angular و یا همان RouterModule، به همراه سرویسی برای دسترسی به امکانات آن، تنظیمات مسیریابی و یک سری دایرکتیو مانند routerLink، جهت تعامل با آن است. از آنجائیکه سرویس ماژول مسیریابی در فایل src\app\app-routing.module.ts تعریف و تنظیم شدهاست، باید اطمینان حاصل کرد که این سرویس تنها یکبار در طول عمر برنامه وهله سازی میشود و از آنجائیکه هر ماژول تنظیمات مجزای مسیریابی خود را خواهد داشت، دیگر نمیتوان از متد RouterModule.forRoot سراسری استفاده کرد و در اینجا باید از متد forChild این ماژول، جهت تعریف تنظیمات مسیریابیهای ماژولهای مختلف کمک گرفت. متد forChild نیز شبیه به همان آرایهی تنظیمات مسیریابی متد forRoot را دریافت میکند.
یک مثال: در ادامهی مثالی که در قسمت قبل به کمک Angular CLI ایجاد کردیم، ماژول جدید محصولات را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد میکنیم:
>ng g m product --routing
import { NgModule } from '@angular/core'; import { Routes, RouterModule } from '@angular/router'; const routes: Routes = []; @NgModule({ imports: [RouterModule.forChild(routes)], exports: [RouterModule] }) export class ProductRoutingModule { }
سپس ProductRoutingModule به قسمت imports ماژول محصولات به صورت خودکار اضافه شدهاست:
import { NgModule } from '@angular/core'; import { CommonModule } from '@angular/common'; import { ProductRoutingModule } from './product-routing.module'; @NgModule({ imports: [ CommonModule, ProductRoutingModule ], declarations: [] }) export class ProductModule { }
در ادامه کامپوننت جدید لیست محصولات را به این ماژول اضافه میکنیم:
>ng g c product/ProductList
installing component create src\app\product\product-list\product-list.component.css create src\app\product\product-list\product-list.component.html create src\app\product\product-list\product-list.component.spec.ts create src\app\product\product-list\product-list.component.ts update src\app\product\product.module.ts
import { ProductListComponent } from './product-list/product-list.component'; @NgModule({ imports: [ ], declarations: [ProductListComponent] }) export class ProductModule { }
اکنون که این ماژول جدید را به همراه یک کامپوننت نمونه در آن تعریف کردیم، برای افزودن مسیریابی به آن، به فایل src\app\product\product-routing.module.ts مراجعه کرده و آرایهی Routes آنرا تکمیل میکنیم:
import { ProductListComponent } from './product-list/product-list.component'; const routes: Routes = [ { path: 'products', component: ProductListComponent } ];
در ادامه میخواهیم لینکی را به این مسیریابی جدید اضافه کنیم. در قسمت قبل منویی را به برنامه اضافه کردیم. به همین جهت به فایل src\app\app.component.html مراجعه کرده و routerLink جدیدی را به آن اضافه میکنیم:
<nav class="navbar navbar-default"> <div class="container-fluid"> <a class="navbar-brand">{{title}}</a> <ul class="nav navbar-nav"> <li> <a [routerLink]="['/home']">Home</a> </li> <li> <a [routerLink]="['/products']">Product List</a> </li> </ul> </div> </nav> <div class="container"> <router-outlet></router-outlet> </div>
در اینجا نیز نحوهی تعریف لینکها مانند قبل است و آرایهی تنظیمات پارامترهای لینک باید به مقدار خاصیت path تعریف شده اشاره کند.
اکنون دستور ng serve -o را صادر کنید تا برنامه در حافظه ساخته شده و در مرورگر نمایش داده شود. در ادامه اگر بر روی لینک لیست محصولات کلیک کنید، صفحهی ذیل را مشاهده خواهید کرد:
به این معنا که برنامه اطلاعی از این مسیریابی جدید نداشته و صفحهی یافت نشدن مسیریابی را که در قسمت قبل تنظیم کردیم، نمایش دادهاست. برای رفع این مشکل باید به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرده و این ماژول جدید را به آن معرفی کنیم:
import { ProductModule } from './product/product.module'; @NgModule({ declarations: [ ], imports: [ BrowserModule, FormsModule, HttpModule, ProductModule, AppRoutingModule ],
نکته 1: علت اینکه ProductModule را پیش از AppRoutingModule تعریف کردیم این است که AppRoutingModule دارای تعریف مسیریابی ** یا catch all است که در قسمت قبل آنرا جهت مدیریت مسیرهای یافت نشده به برنامه افزودیم. اگر ابتدا AppRoutingModule تعریف میشد و سپس ProductModule، هیچگاه فرصت به پردازش مسیریابیهای ماژول محصولات نمیرسید؛ چون مسیر ** پیشتر برنده شده بود.
نکته 2: میتوان در قسمت import متد RouterModule.forRoot را نیز مستقیما قرار داد (بجای AppRoutingModule). اگر این کار صورت گیرد، ابتدا مسیریابیهای موجود در ماژولها پردازش میشوند و در آخر مسیرهای موجود در RouterModule.forRoot صرفنظر از محل قرارگیری آن در این لیست بررسی خواهد شد (حتی اگر در ابتدای لیست قرار گیرد). هرچند جهت مدیریت بهتر برنامه، این متد به AppRoutingModule منتقل شدهاست. بنابراین اکنون «نکتهی 1» برقرار است.
انتخاب استراتژی مناسب نامگذاری مسیرها
هنگام کار کردن با تعدادی ویژگی مرتبط به هم قرار گرفتهی داخل یک ماژول، بهتر است روش نامگذاری مناسبی را برای تنظیمات مسیریابی آن درنظر گرفت تا مسیرهای تعیین شده علاوه بر زیبایی، وضوح بیشتری را نیز پیدا کنند. به علاوه این نامگذاری مناسب، گروه بندی مسیریابیها و lazy loading آنها را نیز سادهتر میکند.
استراتژی ابتدایی که به ذهن میرسد، نامگذاری هر مسیر بر اساس عملکرد آنها است مانند products برای نمایش لیست محصولات، product/:id برای نمایش جزئیات محصولی خاص که در اینجا id پارامتر مسیریابی است و productEdit/:id برای ویرایش جزئیات یک محصول مشخص. همانطور که مشاهده میکنید، هرچند این مسیرها متعلق به یک ماژول هستند، اما مسیرهای تعیین شدهی برای آنها اینگونه به نظر نمیرسد. بنابراین بهتر است تمام ویژگیهای قرار گرفتهی درون یک ماژول را با مسیر ریشهی یکسانی شروع کنیم. به این ترتیب نمایش لیست محصولات همان products باقی خواهد ماند اما برای نمایش جزئیات محصولی خاص از مسیر products/:id استفاده میکنیم (همان اسم جمع ریشهی مسیر؛ بجای اسم مفرد). اینبار مسیر ویرایش جزئیات یک محصول به صورت products/:id/edit تنظیم خواهد شد:
products products/:id products/:id/edit
فعالسازی یک مسیر با کدنویسی
تا اینجا نحوهی فعالسازی یک مسیر را با استفاده از دایرکتیو routerLink بررسی کردیم. اما گاهی از اوقات نیاز است تا بتوان با کدنویسی نیز کاربران را به مسیری خاص هدایت کرد. برای مثال پس از عملیات logout میخواهیم مجددا صفحهی اول سایت نمایش داده شود. برای اینکار از سرویس Router مسیریاب Angular کمک گرفته میشود. ابتدا آنرا در سازندهی یک کامپوننت تزریق کرده و سپس میتوان به قابلیتهای آن مانند استفادهی از متد navigate آن، در کدهای برنامه دسترسی یافت.
باید درنظر داشت که دایرکتیو routerLink نیز در پشت صحنه از همین متد navigate سرویس Router استفاده میکند. بنابراین تمام پارامترهای آن در متد navigate نیز قابل استفاده هستند. برای مثال زمانیکه تعداد پارامترهای routerLink یک مورد است، میتوان آرایهی آنرا به یک رشته خلاصه کرد. یک چنین قابلیتی با متد navigate نیز میسر است.
متد navigate تنها قسمتهایی از URL جاری را تغییر میدهد. اگر نیاز باشد تا کل آدرس تعویض شود، میتوان از متد دیگر سرویس Router به نام navigateByUrl استفاده کرد. این متد تمام URL segments موجود را با مسیر جدیدی جایگزین میکند. به علاوه برخلاف متد navigate، تنها یک رشته را به عنوان پارامتر میپذیرد.
در ادامه مثال جاری میخواهیم پیاده سازی ابتدایی login و logout را به برنامه اضافه کنیم. به همین منظور ابتدا ماژول جدید user را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن اضافه میکنیم:
>ng g m user --routing
همانند ماژول قبلی، نیاز است UserModule را به قسمت imports فایل src\app\app.module.ts نیز معرفی کنیم:
import { UserModule } from './user/user.module'; @NgModule({ declarations: [ ], imports: [ BrowserModule, FormsModule, HttpModule, ProductModule, UserModule, AppRoutingModule ],
سپس کامپوننت جدید لاگین را به ماژول user برنامه اضافه میکنیم:
>ng g c user/login
در ادامه به فایل src\app\user\user-routing.module.ts مراجعه کرده و مسیریابی جدیدی را به کامپوننت لاگین تعریف میکنیم:
import { LoginComponent } from './login/login.component'; const routes: Routes = [ { path: 'login', component: LoginComponent} ];
مرحلهی بعد، فعالسازی این مسیریابی است، با تعریف لینکی به آن. به همین جهت به فایل src\app\app.component.html مراجعه کرده و منوی برنامه را تکمیل میکنیم:
<nav class="navbar navbar-default"> <div class="container-fluid"> <a class="navbar-brand">{{title}}</a> <ul class="nav navbar-nav"> <li> <a [routerLink]="['/home']">Home</a> </li> <li> <a [routerLink]="['/products']">Product List</a> </li> </ul> <ul class="nav navbar-nav navbar-right"> <li> <a [routerLink]="['/login']">Log In</a> </li> </ul> </div> </nav> <div class="container"> <router-outlet></router-outlet> </div>
تکمیل کامپوننت login و افزودن لینک logout
در ادامه میخواهیم یک فرم لاگین مقدماتی را پس از کلیک بر روی لینک لاگین نمایش دهیم و هدایت به صفحهی لیست محصولات را پس از لاگین و مخفی کردن لینک لاگین و نمایش لینک خروج را در این حالت پیاده سازی کنیم. برای این منظور ابتدا اینترفیس خالی کاربر را ایجاد میکنیم:
>ng g i user/user
export interface IUser { id: number; userName: string; isAdmin: boolean; }
پس از آن یک سرویس ابتدایی اعتبارسنجی کاربران را نیز اضافه خواهیم کرد:
>ng g s user/auth -m user/user.module
installing service create src\app\user\auth.service.spec.ts create src\app\user\auth.service.ts update src\app\user\user.module.ts
پس از ایجاد قالب ابتدایی فایل auth.service.ts آنرا به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { IUser } from './user'; import { Injectable } from '@angular/core'; @Injectable() export class AuthService { currentUser: IUser; constructor() { } isLoggedIn(): boolean { return !this.currentUser; } login(userName: string, password: string): boolean { if (!userName || !password) { return false; } if (userName === 'admin') { this.currentUser = { id: 1, userName: userName, isAdmin: true }; return true; } this.currentUser = { id: 2, userName: userName, isAdmin: false }; return true; } logout(): void { this.currentUser = null; } }
سپس کامپوننت لاگین واقع در فایل src\app\user\login\login.component.ts را به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Router } from '@angular/router'; import { AuthService } from './../auth.service'; import { Component, OnInit } from '@angular/core'; import { NgForm } from '@angular/forms'; @Component({ selector: 'app-login', templateUrl: './login.component.html', styleUrls: ['./login.component.css'] }) export class LoginComponent implements OnInit { errorMessage: string; pageTitle = 'Log In'; constructor(private authService: AuthService, private router: Router) { } ngOnInit() { } login(loginForm: NgForm) { if (loginForm && loginForm.valid) { let userName = loginForm.form.value.userName; let password = loginForm.form.value.password; if (this.authService.login(userName, password)) { this.router.navigate(['/products']); } } else { this.errorMessage = 'Please enter a user name and password.'; }; } }
از AuthService برای اعتبارسنجی کاربر و لاگین او به سیستم استفاده میکنیم و از سرویس مسیریاب Angular جهت فراخوانی متد navigate آن به صفحهی مشاهدهی محصولات، پس از لاگین کاربر استفاده شدهاست.
اکنون میخواهیم قالب این کامپوننت را نیز تکمیل کنیم. پیش از آن به فایل src\app\user\user.module.ts مراجعه کرده و در قسمت imports آن FormsModule را نیز اضافه کنید:
import { FormsModule } from '@angular/forms'; @NgModule({ imports: [ CommonModule, FormsModule, UserRoutingModule ],
سپس فایل src\app\user\login\login.component.html را به نحو ذیل تغییر دهید:
<div class="panel panel-default"> <div class="panel-heading"> {{pageTitle}} </div> <div class="panel-body"> <form class="form-horizontal" novalidate (ngSubmit)="login(loginForm)" #loginForm="ngForm" autocomplete="off"> <fieldset> <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (userNameVar.touched || userNameVar.dirty) && !userNameVar.valid }"> <label class="col-md-2 control-label" for="userNameId">User Name</label> <div class="col-md-8"> <input class="form-control" id="userNameId" type="text" placeholder="User Name (required)" required (ngModel)="userName" name="userName" #userNameVar="ngModel" /> <span class="help-block" *ngIf="(userNameVar.touched || userNameVar.dirty) && userNameVar.errors"> <span *ngIf="userNameVar.errors.required"> User name is required. </span> </span> </div> </div> <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (passwordVar.touched || passwordVar.dirty) && !passwordVar.valid }"> <label class="col-md-2 control-label" for="passwordId">Password</label> <div class="col-md-8"> <input class="form-control" id="passwordId" type="password" placeholder="Password (required)" required (ngModel)="password" name="password" #passwordVar="ngModel" /> <span class="help-block" *ngIf="(passwordVar.touched || passwordVar.dirty) && passwordVar.errors"> <span *ngIf="passwordVar.errors.required"> Password is required. </span> </span> </div> </div> <div class="form-group"> <div class="col-md-4 col-md-offset-2"> <span> <button class="btn btn-primary" type="submit" style="width:80px;margin-right:10px" [disabled]="!loginForm.valid"> Log In </button> </span> <span> <a class="btn btn-default" [routerLink]="['/welcome']"> Cancel </a> </span> </div> </div> </fieldset> </form> <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div> </div> </div>
اکنون میخواهیم پس از ورود او، نام او را نمایش داده و همچنین دکمهی logout را بجای login در منوی بالای سایت نمایش دهیم. به همین جهت در قالب کامپوننت App که منوی برنامه در آن تنظیم شدهاست، نیاز است بتوانیم به سرویس Auth سفارشی دسترسی یافته و خروجی متد isLoggedIn آنرا بررسی کنیم. به همین منظور به فایل src\app\app.component.ts مراجعه کرده و آنرا به صورت ذیل تکمیل کنید:
import { Router } from '@angular/router'; import { AuthService } from './user/auth.service'; import { Component } from '@angular/core'; @Component({ selector: 'app-root', templateUrl: './app.component.html', styleUrls: ['./app.component.css'] }) export class AppComponent { pageTitle: string = 'Routing Lab'; constructor(private authService: AuthService, private router: Router) { } logOut(): void { this.authService.logout(); this.router.navigateByUrl('/welcome'); } }
پس از این تغییرات، اکنون میتوان قالب src\app\app.component.html را به نحو ذیل تکمیل کرد:
<nav class="navbar navbar-default"> <div class="container-fluid"> <a class="navbar-brand">{{title}}</a> <ul class="nav navbar-nav"> <li> <a [routerLink]="['/home']">Home</a> </li> <li> <a [routerLink]="['/products']">Product List</a> </li> </ul> <ul class="nav navbar-nav navbar-right"> <li *ngIf="authService.isLoggedIn()"> <a>Welcome {{ authService.currentUser.userName }}</a> </li> <li *ngIf="!authService.isLoggedIn()"> <a [routerLink]="['/login']">Log In</a> </li> <li *ngIf="authService.isLoggedIn()"> <a (click)="logOut()">Log Out</a> </li> </ul> </div> </nav> <div class="container"> <router-outlet></router-outlet> </div>
اکنون اگر برنامه را توسط دستور ng serve -o اجرا کنید، صفحهی لاگین و منوی بالای صفحه چنین شکلی را خواهد داشت:
پس از لاگین، لینک لاگین از منو حذف شده و سپس نام کاربری و لینک به logout نمایان میشوند.
اینبار اگر بر روی logout کلیک کنید، نام کاربری و لینک logout از صفحه حذف و مجددا لینک لاگین نمایش داده میشود.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-routing-lab-01.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
SELECT * FROM [List$]