نظرات اشتراک‌ها
فرق بین TFS ،SVN و GIT در چیست؟
این‌ها دیگر مسایل مدیریت شبکه است. خارج از شبکه اگر منظور شما کارمندان یک شرکت هستند که قرار است به شبکه داخلی متصل شوند ...  می‌شود از V.P.N استفاده کرد (در شبکه داخلی باید این سرور تنظیم شود و بله باید برای دسترسی از بیرون IP ثابت داشته باشد). زمانیکه کارمندی با V.P.N به شبکه شرکت متصل می‌شود، جزئی از شبکه داخلی خواهد شد و بر اساس سطح دسترسی تعریف شده، به منابع داخلی شبکه منجمله سورس کنترل، دسترسی خواهد داشت.
اگر قرار است برای عموم دنیا اینکار را انجام دهید می‌شود از یک VPS استفاده کرد با IP مشخص؛ یا حتی می‌تونید از سرویس‌هایی مانند bitbucket.org هم استفاده کنید. مهم‌ترین مزیت آن دسترسی به private repository رایگان است.
مطالب
طراحی جدول فایل‌های پیوستی پایگاه داده
سناریو‌ی زیر را در نظر بگیرید:
می‌خواهید پروژه‌ای را انجام دهید که شامل جداول زیر است:
مقالات، اخبار، گالری تصاویر، گالری ویدیو، اسلایدشو، تبلیغات و ... و تمامی این جداول حداقل شامل یک فایل پیوست (عکس، فیلم، ...) می‌باشند. به طور مثال جدول مقالات دارای یک عکس نیز می‌باشد. قصد داریم تمام فایل‌ها را بر روی هاست ذخیره کرده و فقط آدرس و نام فایل را در دیتابیس ذخیره نمایم.

روش اول : استفاده از یک فیلد در هر جدول برای نگه دارای اسم فایل

مثال:
    public class Article
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Body { get; set; }
        public string RegisterDate { get; set; }
        public string FileName { get; set; }
    }
معایب:
این روش فقط در صورتی پاسخگو می‌باشد که هر رکورد فقط شامل یک فایل باشد. به طور مثال ممکن است برای یک مقاله، چندین عکس و فایل را ضمیمه‌ی آن کنیم. در این حالت این روش پاسخ گو نمی‌باشد؛ ولی می‌توانیم به صورت زیر نیز عمل کنیم:
ایجاد جدولی برای نگهداری فایل‌های هر رکورد از مقاله :


public class ArticleFiles
{
        public int Id { get; set; }
        public string FielName { get; set; }
        public string FileExtension { get; set; } 
        public Article Article { get; set; }
        public int FileSize { get; set; }
}
 
روش دوم : ایجاد جدولی پایه برای نگهدارای تمام فایل‌های آپلود شده

می‌توانیم جدولی را به نام Attachment ایجاد کرده و هر فایلی را که آپلود می‌کنیم، مشخصات آن را در این جدول ذخیره کنیم و هر جدول هم که نیازی به فایل داشت، رابطه‌ای با این جدول برقرار کند. در این حالت خواهیم داشت:


public class Attachment
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string FileName { get; set; }
        public string Extension { get; set; }
        public DateTime RegisterDate { get; set; }
        public int Size { get; set; }
        public ICollection<Article> ArticleFiles { get; set; }
        public ICollection<News> NewsFiles { get; set; }
        public int Viewed { get; set; }
    }
در این حالت باید بین تمام جداولی که نیاز به فایل دارند، رابطه ای با جدول Attachment داشته باشد. به طور مثال بین جدول مقالات و جدول Attachment یک رابطه‌ی یک به چند برای لیست فایل‌ها وجود خواهد داشت.


روش سوم : جدولی برای نگه داری اسم فایل‌ها، بدون رابطه

جدول Attachment در این روش، همانند روش دوم می‌باشد؛ با دو تفاوت:
1- با هیچ جدولی رابطه‌ای ندارد.
2- دو فیلد به عنوان نام جدول و Id رکورد به آن اضافه شده است.
تفاوت نسبت به روش دوم:
در روش دوم، ثبت یک رکورد، وابسته‌ی به ثبت رکورد در جدول Attachment بود و ابتدا می‌بایستی فایل در Attachment ذخیره می‌شد و بعد از بدست آوردن Id آن، رکورد مورد نظر (مقاله) را درج می‌کردیم. ولی در این روش ابتدا مقاله درج شده و بعد از آن فایل را با اسم جدول و ID رکورد مورد نظر ذخیره می‌کنیم:
public class Attachment
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string FileName { get; set; }
        public string Extension { get; set; }
        public DateTime RegisterDate { get; set; }
        public int Size { get; set; }
        public string TableName { get; set; }
        public int RowId { get; set; }
        public int Viewed { get; set; }        
    }

حالت پنجم :

ایجاد یک کلاس پایه و ارث بری سایر کلاس‌ها از کلاس پایه و ایجاد رابطه‌ای بین کلاس پایه و کلاس‌های مشتق شده.

نظراتی پیرامون حالت‌های مختلف:

1- داشتن یک جدول الحاقات برای هر جدول
  • اضافه کردن یک فیلد: بعضی‌ها این روش را ترجیح می‌دهند. به این دلیل که هر جدول، یک جدول attachment مختص به خود دارد؛ با توجه به فیلدهایی که لازم است. به طور مثال ممکن است بعد از گذشت مدتی، نیاز باشد تا دو فیلد برای فایل‌های هر مقاله اضافه شوند که در این حالت فقط به جدول attachment مقاله اضافه خواهند شد.

2- داشتن یک جدول پایه که کل فایل‌ها در آن ذخیره شوند (روش‌های دوم و سوم)

  • متمرکز شدن کل فایل‌ها در یک جدول: بیشتر پروژه‌ها و یا برنامه نویسان (طبق تجربه‌ی بنده) یک جدول پایه را برای این منظور دوست دارند. به دلیل اینکه تمام اطلاعات یکجا باشد.
  • عدم آپلود چندین باره‌ی یک فایل: در این حالت می‌توان از یک فایل چندین بار در چند جای مختلف استفاده نمود و در فضای هاست صرفه جویی می‌شود. این روش مدیریت سختی دارد و نیازمند کوئری‌های بیشتری می‌باشد.
  • وجود فیلد‌های زیاد null در جدول: در این حالت ممکن است ردیف‌هایی با ستون‌های مقدار null در جدول زیاد شوند. فرض کنید دو فیلد در جدول attachment وجود دارند که فقط توسط جدول مقالات مورد استفاده قرار می‌گیرند و در بقیه‌ی جداول بدون استفاده می‌باشند.


از کدام روش استفاده کنیم؟

نمی توان پیشنهاد کرد که الزاما از کدامیک از روش‌های بالا باید استفاده کنیم؛ چون نیازمندهای‌های هر پروژه با هم متفات است و نمی‌توان نسخه‌ای خاص را برای همه تجویز کرد.

مطالب
Dependency Injection در Asp.Net WebApi (روش اول)
طی این پست با تزریق وابستگی‌ها در Asp.net MVC آشنا شدید. روش ذکر شده در آن برای کنترلرهای Web Api جوابگو نیست و باید از روش‌های دیگری برای این منظور استفاده نماییم.

نکته 1: برای پیاده سازی این مثال‌ها، Castle Windsor به عنوان IOC Container انتخاب شده است. بدیهی است می‌توانید از Ioc Container مورد نظر خود نیز بهره ببرید.
نکته 2: می‌توانید از مقاله [هاست سرویس‌های Web Api با استفاده از OWIN و TopShelf] جهت هاست سرویس‌های web Api خود استفاده نمایید.

روش اول

اگر قبلا در این زمینه جستجو کرده باشید، به احتمال زیاد با مفهوم IDependencyResolver بیگانه نیستید. درباره استفاده از این روش مقالات متعددی نوشته شده است؛ حتی در مثال‌های موجود در خود سایت MSDN نیز این روش را مرسوم دانسته و آن را به اشتراک می‌گذارند. جهت نمونه می‌توانید این پروژه را دانلود کرده و کد‌های آن را بررسی کنید.
در این روش، قدم اول، ساخت یک کلاس و پیاده سازی اینترفیس IDependencyResolver می‌باشد؛ به صورت زیر:
public class ApiDependencyResolver : IDependencyResolver
    {
        public ApiDependencyResolver(IWindsorContainer container)
        {
            Container = container;
        }

        public IWindsorContainer Container
        {
            get;
            private set;
        }

        public object GetService(Type serviceType)
        {
            try
            {
                return Container.Kernel.HasComponent(serviceType) ? Container.Resolve(serviceType) : null;
            }
            catch (Kernel.ComponentNotFoundException)
            {
                return null;
            }
        }

        public IEnumerable<object> GetServices(Type serviceType)
        {
            try
            {
                return Container.ResolveAll(serviceType).Cast<object>();
            }
            catch (Kernel.ComponentNotFoundException)
            {
                return Enumerable.Empty<object>();
            }
        }
        public IDependencyScope BeginScope()
        {
            return new SharedDependencyResolver(Container);
        }

        public void Dispose()
        {
            Container.Dispose();
        }
    }
اینترفیس IDependencyResolver از اینترفیس دیگری به نام IDependencyScope ارث می‌برد که دارای دو متد اصلی به نام‌های GetService و GetServices است که جهت وهله سازی کنترلرها استفاده می‌شوند. با فراخوانی این متد‌ها، نمونه‌ی ساخته شده توسط Container بازگشت داده خواهد شد.


کاربرد متد BeginScope چیست
؟

کنترلر‌ها به صورت (Per Request) بر اساس هر درخواست وهله سازی خواهند شد. جهت مدیریت چرخه‌ی عمر کنترلرها و منابع در اختیار آن‌ها، از متد BeginScope استفاده می‌شود. به این صورت که نمونه‌ی اصلی DependencyResolver در هنگام شروع برنامه به GlobalConfiguration پروژه Attach خواهد شد. سپس به ازای هر درخواست، جهت وهله سازی Controller‌ها، متد GetService از محدوده داخلی (منظور فراخوانی متد BeginScope است) باعث ایجاد نمونه و بعد از اتمام فرآیند، متد Dispose باعث آزاد سازی منابع موجود خواهد شد.
پیاده سازی متد BeginScope وابسته به IocContainer مورد استفاده شما است. در این جا  کلاس SharedDependencyResolver را به صورت زیر پیاده سازی کردم:
    public class SharedDependencyResolver : IDependencyScope
    {
        public SharedDependencyResolver(IWindsorContainer container)
        {
            Container = container;
            Scope = Container.BeginScope();
        }

        public IWindsorContainer Container
        {
            get;
            private set;
        }

        public IDisposable Scope
        {
            get;
            private set;
        }

        public object GetService(Type serviceType)
        {
            try
            {
                return Container.Kernel.HasComponent(serviceType) ? Container.Resolve(serviceType) : null;
            }
            catch (ComponentNotFoundException)
            {
                return null;
            }
        }

        public IEnumerable<object> GetServices(Type serviceType)
        {
            try
            {
                return Container.ResolveAll(serviceType).Cast<object>();
            }
            catch (ComponentNotFoundException)
            {
                return null;
            }
        }

        public void Dispose()
        {
            Scope.Dispose();
        }
    }
اگر از UnityContainer استفاده می‌کنید کافیست تکه کد زیر را جایگزین کلاس بالا نمایید:
public IDependencyScope BeginScope()
{
    var child = container.CreateChildContainer();
    return new ApiDependencyResolver(child);
}
برای جستجوی خودکار کنترلرها و  رجیستر کردن آن‌ها به برنامه Windsor امکانات جالبی را در اختیار ما قرار می‌دهد. ابتدا یک Installer ایجاد می‌کنیم:
public class KernelInstaller : IWindsorInstaller
    {
        public void Install(IWindsorContainer container, IConfigurationStore store)
        {          
           container.Register(Classes.FromThisAssembly().BasedOn<ApiController>().LifestyleTransient());         
            container.Kernel.Resolver.AddSubResolver(new CollectionResolver(container.Kernel, true));
        }
    }

در پایان در کلاس Startup نیز کافیست مراحل زیر را انجام دهید:
 »ابتدا Installer نوشته شده را به WindsorContainer معرفی نمایید.
»DependencyResolver  نوشته شده را  به HttpConfiguration معرفی کنید.
»عملیات Routing مورد نظر را ایجاد و سپس config مورد نظر را در اختیار appBuilder قرار دهید.
public class Startup
    {
        public void Configuration( IAppBuilder appBuilder )
        {
           var container = new WindsorContainer();
            container.Install(new KernelInstaller());

            var config = new HttpConfiguration
            {
                 DependencyResolver = new ApiDependencyResolver(container)
            };                  

            config.MapHttpAttributeRoutes();

            config.Routes.MapHttpRoute(
                name: "Default" ,
                routeTemplate: "{controller}/{action}/{name}" ,
                defaults: new { name = RouteParameter.Optional }                
            );

            config.EnsureInitialized();          
         
            appBuilder.UseWebApi( config );
        }
    }
نکته: این روش به دلیل استفاده از الگوی ServiceLocator و همچنین نداشتن Context درخواست ها  روشی منسوخ شده می‌باشد که طی این مقاله جناب نصیری به صورت کامل به این مبحث پرداخته اند.

مطالب
استفاده از jQuery یا‌ MS Ajax control toolkit

به نظر من jQuery به چندین دلیل از کتابخانه MS Ajax و ملحقات آن مهم‌تر است و باید به آن پرداخته شود:

1- دانش شما قابل انتقال است. اگر روزی به PHP یا JSP یا موارد مشابه دیگری مهاجرت کردید، دانش jQuery شما باز هم قابل استفاده خواهد بود.
2- این کتابخانه بسیار سبک‌تر و کم حجم تر از MS Ajax است. (حجم آن کمتر از نصف است(+))
3- تقریبا از اکثر فریم ورک‌های جاوا اسکریپتی موجود سریع‌تر است. (+)
4- پشتیبانی آن از مرورگرهای مختلف بی‌نظیر است. لازم نیست عمر گرانمایه را صرف این کنید که چرا این اسکریپت در فایرفاکس کار می‌کنه اما در IE خیر.
5- کوهی از افزونه‌های مختلف برای آن موجود است. (jQuery plugin را در گوگل جستجو کنید)
6- استفاده از آن، میزان کد جاوا اسکریپتی را که باید نوشت تا حد بسیار قابل ملاحظه‌ای کاهش می‌دهد، که در نهایت سبب ایجاد کدی خواناتر در مدت زمانی کمتر می‌گردد.
7- کدنویسی با jQuery از کد نویسی JavaScript ایی خالص بسیار ساده‌تر است. افرادی که تا دیروز حتی طرف جاوا اسکریپت هم نمی‌رفتند، امروزه پلاگین‌های jQuery می‌نویسند.
8- مستندات کاملی داشته به همراه مثال‌هایی بسیار کاربردی.
9- به دلیل استفاده شدن از آن در پلتفرم‌های مختلف، مثال‌های کاربردی بیشتری داشته، همچنین منابع آموزشی پر محتواتری را نیز می‌توان در این رابطه یافت. (می‌توان tutorial های مربوط به php را مشاهده و آن‌ها را به ASP.Net تبدیل کرد و صرفا منحصر به یک عده و یک پلتفرم نیست)
10- خلاقیت شما را نکشته و از شما فردی که هیچگونه درکی نسبت به عملیات اجکسی رخ داده ندارد، نخواهد ساخت. (MS Ajax برای ASP.Net یک شاهکار است. چند عدد محصور کننده را استفاده کنید، برنامه نویسی شما با روش سابق "هیچ" تفاوتی نخواهد داشت. مسلما این توانمندی تیم مایکروسافت را نمایش می‌دهد، نه توانمندی من و شما را! اما اگر نیاز به کمی ابتکار وجود داشت اینجا است که گیر خواهید افتاد و موارد 6 و 7 و 9 ذکر شده، jQuery را بر این کتابخانه مقدم خواهد ساخت)
11- با آمدن ASP.Net MVC تمایل به استفاده از jQuery به شدت افزایش یافته که نمود آن‌را در وبلاگ‌های مطرح در این زمینه می‌توان مشاهده کرد (اکثر مطالب ارسالی این روزهای بلاگ‌های ASP.Net حول و حوش ASP.Net MVC و jQuery است).

اشتراک‌ها
آرشیو خبرنامه های جامعه آزاد رایانش ابری ایران
سیر تکاملی محاسبات به گونه ای است که می‌توان آن را پس از آب، برق، گاز و تلفن به عنوان صنعت همگانی پنجم فرض نمود. در چنین حالتی، کاربران سعی می‌کنند بر اساس نیازهایشان و بدون توجه به اینکه یک سرویس در کجا قرار دارد و یا چگونه تحویل داده می‌شود، به آن دسترسی یابند. رایانش ابری از دید فرآهم کنندگان منابع زیرساخت، می­تواند با کمک ماشین‌های مجازی شبکه شده، به عنوان یک روش جدید برای ایجاد پویای نسل جدید مراکز داده و مراکز پردازش فوق سریع، مورد استفاده قرارگیرد تا بتوانند یک زیرساخت قابل انعطاف برای ارائه انواع مختلف خدمات محاسباتی و ذخیره سازی در اختیار داشته باشند.

برای شروع به کار در زمینه رایانش ابری از کجا شروع کنیم؟  

مطالعه منابع مفید بیشتر در جامعه آزاد رایانش ابری ایران
آرشیو خبرنامه های جامعه آزاد رایانش ابری ایران
اشتراک‌ها
دوچرخه های هوشمند گوگل

 بعد از آزمایش‌های موفقیت آمیز خودروهای گوگل نوبت به دوچرخه هوشمند گوگل هم میرسه. در این ویدیو شما شاهد هستید که دوچرخه گوگل به طور هوشمند از خیابان‌ها و معابر عبور میکنه.

دوچه گوگل دو خصوصیت مهم داره:

یک. با استفاده گوشی میتونید بهش مکان فعلیتون رو بگید تا بیاد دنبالتون

دو. لازم نیست پا بزنید و خودش شما رو مکان مربوطه میبره و در حین اینکار شما میتونید روی دوچرخه به کارهای دیگتون برسید.

لینک مستقیم دانلود ویدیو

دوچرخه های هوشمند گوگل
نظرات مطالب
نکاتی در مورد نوشتن یک مطلب خوب و گیرا در یک سایت
در مورد نکته هشتم...
من قبلا هم این نظر خودم رو عنوان کردم. ولی به دلیل رعایت همین نکته هشتم، شما حتی منتشرش هم نکردید!
کاملا قبول دارم که اینجا یک پایگاه کاملا فنی هستش و امتیاز مثبتش هم همینه. اما قبول کنید برای یک برنامه نویس ( یا هر حرفه دیگه ای) علاوه بر نکات فنی، یک سری نکات هم هست که شاید بشه بهش گفت اخلاقیات حرفه، یا ترفندهای حرفه یا ...هر اسم دیگه ای. مثل تجربیاتی که مثلا شما از کار در محیط‌های مختلف به دست آوردید، روش‌های به روز نگه داشتن خود، چگونگی طی کردن مراحل پیشرفت و ..
به نظر من شاید بشه  نکات فنی رو از کتاب‌ها دریافت کرد، ولی این نکات که من عنوان کردم حتی اگه نمونه خارج از کشوری هم داشته باشن، شاید کارایی لازم رو در داخل کشور نداشته باشن، یعنی بومی سازی نشدن! و البته این مطالب با مطالب بی فایده ای که بعضی وبلاگ‌ها منتشر می‌کنند و خاطرات و مسایل شخصی خودشون رو در محیط کار مطرح می‌کنند متفاوته.
امیدوارم تونسته باشم منظورم رو بیان کنم.
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #1
ممنون از پاسخگویی و دقت شما.
- در خصوص وبلاگ حرف شما صحیح است.
- در خصوص پیش نمایش منظور من اینه اگه یه چیزی تو مایه های پیش نمایش در web form اینجا هم بود کار خیلی راحت تر میشد، البته پاسخ شما کاملاً منطقیه.

پ.ن:
آقا وحید چند روزیه اعصاب نداریاااااا    :) :) :)   :}
مطالب
پردازش‌های Async در Entity framework 6
اجرای Async اعمال نسبتا طولانی، در برنامه‌های مبتنی بر داده، عموما این مزایا را به همراه دارد:

الف) مقیاس پذیری سمت سرور

در اعمال سمت سرور متداول، تردهای متعددی جهت پردازش درخواست‌های کلاینت‌ها تدارک دیده می‌شوند. هر زمانیکه یکی از این تردها، یک عملیات blocking را انجام می‌دهد (مانند دسترسی به شبکه یا اعمال I/O)، ترد مرتبط با آن تا پایان کار این عملیات معطل خواهد شد. با بالا رفتن تعداد کاربران یک برنامه و در نتیجه بیشتر شدن تعداد درخواست‌هایی که سرور باید پردازش کند، تعداد تردهای معطل مانده نیز به همین ترتیب بیشتر خواهند شد. مشکل اصلی اینجا است که نمونه سازی تردها بسیار هزینه بر است (با اختصاص 1MB of virtual memory space) و منابع سرور محدود. با زیاد شدن تعداد تردهای معطل اعمال I/O یا شبکه، سرور مجبور خواهد شد بجای استفاده مجدد از تردهای موجود، تردهای جدیدی را ایجاد کند. همین مساله سبب بالا رفتن بیش از حد مصرف منابع و حافظه برنامه می‌گردد. یکی از روش‌های رفع این مشکل بدون نیاز به بهبودهای سخت افزاری، تبدیل اعمال blocking نامبرده شده به نمونه‌های non-blocking است. به این ترتیب ترد پردازش کننده‌ی این اعمال Async بلافاصله آزاد شده و سرور می‌تواند از آن جهت پردازش درخواست دیگری استفاده کند؛ بجای اینکه ترد جدیدی را وهله سازی نماید.

ب) بالا بردن پاسخ دهی کلاینت‌ها

کلاینت‌ها نیز اگر مدام درخواست‌های blocking را به سرور جهت دریافت پاسخی ارسال کنند، به زودی به یک رابط کاربری غیرپاسخگو خواهند رسید. برای رفع این مشکل نیز می‌توان از توانمندی‌های Async دات نت 4.5 جهت آزاد سازی ترد اصلی برنامه یا همان ترد UI استفاده کرد.

و ... تمام این‌ها یک شرط را دارند. نیاز است یک چنین API خاصی که اعمال Async واقعی را پشتیبانی می‌کنند، فراهم شده باشد. بنابراین صرفا وجود متد Task.Run، به معنای اجرای واقعی Async یک متد خاص نیست. برای این منظور ADO.NET 4.5 به همراه متدهای Async ویژه کار با بانک‌های اطلاعاتی است و پس از آن Entity framework 6 از این زیر ساخت استفاده کرده‌است که در ادامه جزئیات آن‌را بررسی خواهیم کرد.


پیشنیازها

برای کار با امکانات جدید Async موجود در EF 6 نیاز است از VS 2012 به بعد که به همراه کامپایلری است که واژه‌های کلیدی async و await را پشتیبانی می‌کند و همچنین دات نت 4.5 استفاده کرد. چون ADO.NET 4.5 اعمال async واقعی را پشتیبانی می‌کند، دات نت 4 در اینجا قابل استفاده نخواهد بود.


متدهای الحاقی جدید Async در EF 6.x

جهت متدهای الحاقی متداول EF مانند ToList، Max، Min و غیره، نمونه‌های Async آن‌ها نیز اضافه شده‌اند:
 QueryableExtensions:
AllAsync
AnyAsync
AverageAsync
ContainsAsync
CountAsync
FirstAsync
FirstOrDefaultAsync
ForEachAsync
LoadAsync
LongCountAsync
MaxAsync
MinAsync
SingleAsync
SingleOrDefaultAsync
SumAsync
ToArrayAsync
ToDictionaryAsync
ToListAsync

DbSet:
FindAsync

DbContext:
SaveChangesAsync

Database:
ExecuteSqlCommandAsync
بنابراین اولین قدم تبدیل کدهای قدیمی به Async، استفاده از متدهای الحاقی فوق است.


چند مثال


فرض کنید، مدل‌های برنامه، رابطه‌ی one-to-many ذیل را بین یک کاربر و مقالات او دارند:
    public class User
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }

        public virtual ICollection<BlogPost> BlogPosts { get; set; }
    }

    public class BlogPost
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Content { get; set; }

        [ForeignKey("UserId")]
        public virtual User User { get; set; }
        public int UserId { get; set; }
    }
همچنین Context برنامه نیز جهت در معرض دید قرار دادن این کلاس‌ها، به نحو ذیل تشکیل شده‌است:
    public class MyContext : DbContext
    {
        public DbSet<User> Users { get; set; }
        public DbSet<BlogPost> BlogPosts { get; set; }

        public MyContext()
            : base("Connection1")
        {
            this.Database.Log = sql => Console.Write(sql);
        }
    }
بر این اساس مثالی که دو رکورد را در جداول کاربران و مقالات به صورت async ثبت می‌کند، به نحو ذیل خواهد بود:
        private async Task<User> addUserAsync(CancellationToken cancellationToken = default(CancellationToken))
        {
            using (var context = new MyContext())
            {
                var user = context.Users.Add(new User
                {
                    Name = "Vahid"
                });
                context.BlogPosts.Add(new BlogPost
                {
                    Content = "Test",
                    Title = "Test",
                    User = user
                });
                await context.SaveChangesAsync(cancellationToken);
                return user;
            }
        }

چند نکته جهت یادآوری مباحث Async

- به امضای متد واژه‌ی کلیدی async اضافه شده‌است، زیرا در بدنه‌ی آن از کلمه‌ی کلیدی await استفاده کرده‌ایم (لازم و ملزوم هستند).
- به انتهای نام متد، کلمه‌ی Async اضافه شده‌است. این مورد ضروری نیست؛ اما به یک استاندارد و قرارداد تبدیل شده‌است.
- مدل Async دات نت 4.5 مبتنی بر Taskها است. به همین جهت اینبار خروجی‌های توابع نیاز است از نوع Task باشند و آرگومان جنریک آن‌ها، بیانگر نوع مقداری که باز می‌گردانند.
- تمام متدهای الحاقی جدیدی که نامبرده شدند، دارای پارامتر اختیاری لغو عملیات نیز هستند. این مورد را با مقدار دهی cancellationToken در کدهای فوق ملاحظه می‌کنید.
نمونه‌ای از نحوه‌ی مقدار دهی این پارامتر در ASP.NET MVC به صورت زیر می‌تواند باشد:
 [AsyncTimeout(8000)]
public async Task<ActionResult> Index(CancellationToken cancellationToken)
در اینجا به امضای اکشن متد جاری، async اضافه شده‌است و خروجی آن نیز به نوع Task تغییر یافته است. همچنین یک پارامتر cancellationToken نیز تعریف شده‌است. این پارامتر به صورت خودکار توسط ASP.NET MVC پس از زمانیکه توسط ویژگی AsyncTimeout تعیین شده‌است، تنظیم خواهد شد. به این ترتیب، اعمال async در حال اجرا به صورت خودکار لغو می‌شوند.
- برای اجرا و دریافت نتیجه‌ی متدهای Async دار EF، نیاز است از واژه‌ی کلیدی await استفاده گردد.

استفاده کننده نیز می‌تواند متد addUserAsync را به صورت زیر فراخوانی کند:
 var user = await addUserAsync();
Console.WriteLine("user id: {0}", user.Id);

شبیه به همین اعمال را نیز جهت به روز رسانی و یا حذف اطلاعات خواهیم داشت:
        private async Task<User> updateAsync(CancellationToken cancellationToken = default(CancellationToken))
        {
            using (var context = new MyContext())
            {
                var user1 = await context.Users.FindAsync(cancellationToken, 1);
                if (user1 != null)
                    user1.Name = "Vahid N.";

                await context.SaveChangesAsync(cancellationToken);
                return user1;
            }
        }

        private async Task<int> deleteAsync(CancellationToken cancellationToken = default(CancellationToken))
        {
            using (var context = new MyContext())
            {
                var user1 = await context.Users.FindAsync(cancellationToken, 1);
                if (user1 != null)
                    context.Users.Remove(user1);

                return await context.SaveChangesAsync(cancellationToken);
            }
        }

کدهای Async تقلبی!

به قطعه کد ذیل دقت کنید:
         public async Task<List<TEntity>> GetAllAsync()
   {
    return await Task.Run(() => _tEntities.ToList());
   }
این متد از یکی از Generic repositoryهای فله‌ای رها شده در اینترنت انتخاب شده‌است.
به این نوع متدها که از Task.Run برای فراخوانی متدهای همزمان قدیمی مانند ToList جهت Async جلوه دادن آن‌ها استفاده می‌شود، کدهای Async تقلبی می‌گویند! این عملیات هر چند در یک ترد دیگر انجام می‌شود اما هم سربار ایجاد یک ترد جدید را به همراه دارد و هم عملیات ToList آن کاملا blocking است.
معادل صحیح Async واقعی این عملیات را در ذیل مشاهده می‌کنید:
        private async Task<List<User>> getUsersAsync(CancellationToken cancellationToken = default(CancellationToken))
        {
            using (var context = new MyContext())
            {
                return await context.Users.ToListAsync(cancellationToken);
            }
        }
متد ToListAsync یک متد Async واقعی است و نه شبیه سازی شده توسط Task.Run. متدهای Async واقعی کار با شبکه و اعمال I/O، از ترد استفاده نمی‌کنند و توسط سیستم عامل به نحو بسیار بهینه‌ای اجرا می‌گردند.
برای مثال پشت صحنه‌ی متد الحاقی SaveChangesAsync به یک چنین متدی ختم می‌شود:
 internal override async Task<long> ExecuteAsync(
//...
rowsAffected = await command.ExecuteNonQueryAsync(cancellationToken).ConfigureAwait(continueOnCapturedContext: false);
//...
متد ExecuteNonQueryAsync جزو متدهای ADO.NET 4.5 است و برای اجرا نیاز به هیچ ترد جدیدی ندارد.
و یا برای شبیه سازی ToListAsync با ADO.NET 4.5 و استفاده از متدهای Async واقعی آن، به یک چنین کدهایی نیاز است: 
    var connectionString = "........";
    var sql = @"......"";
    var users = new List<User>();
 
    using (var cnx = new SqlConnection(connectionString))
    {
      using (var cmd = new SqlCommand(sql, cnx))
      {
       await cnx.OpenAsync(); 
       using (var reader = await cmd.ExecuteReaderAsync(CommandBehavior.CloseConnection))
       {
        while (await reader.ReadAsync())
        {
          var user = new User
          {
           Id = reader.GetInt32(0), 
           Name = reader.GetString(1), 
          };
         users.Add(user);
        }
       }
      }
    }


محدودیت پردازش موازی اعمال در EF

در متد ذیل، دو Task غیرهمزمان تعریف شده‌اند و سپس با await Task.WhenAll درخواست اجرای همزمان و موازی آن‌ها را کرده‌ایم:
        // multiple operations
        private static async Task loadAllAsync(CancellationToken cancellationToken = default(CancellationToken))
        {
            using (var context = new MyContext())
            {
                var task1 = context.Users.ToListAsync(cancellationToken);
                var task2 = context.BlogPosts.ToListAsync(cancellationToken);

                await Task.WhenAll(task1, task2);
                // use task1.Result
            }
        }
این متد ممکن است اجرا شود؛ یا در بعضی از مواقع با استثنای ذیل خاتمه یابد:
  An unhandled exception of type 'System.NotSupportedException' occurred in mscorlib.dll
 Additional information: A second operation started on this context before a previous asynchronous operation completed.
Use 'await' to ensure that any asynchronous operations have completed before calling another method on this context.
Any instance members are not guaranteed to be thread safe.
متن استثنای ارائه شده بسیار مفید است و توضیحات کامل را به همراه دارد. در EF در طی یک Context اگر عملیات Async شروع شده‌ای خاتمه نیافته باشد، مجاز به شروع یک عملیات Async دیگر، به موازت آن نخواهیم بود. برای رفع این مشکل یا باید از چندین Context استفاده کرد و یا await Task.WhenAll را حذف کرده و بجای آن واژه‌ی کلیدی await را همانند معمول، جهت صبر کردن برای دریافت نتیجه‌ی یک عملیات غیرهمزمان استفاده کنیم.
مطالب
پشتیبانی از Generic Attributes در C# 11
هر کلاسی در #C که از کلاس پایه‌ی System.Attribute مشتق شود، یک Attribute نامیده می‌شود و مهم‌ترین و هدف و کاربرد آن‌ها، مزین کردن و علامتگذاری سایر نوع‌ها و فیلدها هستند تا بر اساس آن‌ها بتوان کارکردهای بیشتری را در اختیار آن نوع‌ها قرار داد. برای مثال، استفاده از  ویژگی‌‌های JsonProperty و یا JsonPropertyName در حین اعمال serializations و یا در کاربردهای اعتبارسنجی مانند ویژگی‌های Required، Range و امثال آن‌ها:
public class Student
{
    [JsonPropertyName("id")]
    public int Id { get; set; }

    [JsonPropertyName("name")]
    public string Name { get; set; }
}

public class WeatherForecast
{
    [Required]
    public int TemperatureC { get; set; }

    [MinLength(50)]
    public string Summary { get; set; }
}

روش متداول ارسال نوع‌ها به attributes تا پیش از C# 11

تا پیش از C# 11، روش پیاده سازی یک attribute جنریک که بتواند با انواع و اقسام نوع‌ها کار کند، به صورت زیر است:
- ارسال یک پارامتر از نوع System.Type به سازنده‌ی attribute
- تعریف خاصیتی مانند ParamType در صورت نیاز؛ تا مشخص کند که چه نوعی به سازنده‌ی attribute ارسال شده‌است. مانند مثال فرضی زیر:
[AttributeUsage(AttributeTargets.Class)]
public class CustomDoNothingAttribute: Attribute
{
    // Note the type parameter in the constructor
    public CustomDoNothingAttribute(Type t)
    {
        ParamType = t;
    }

    public Type ParamType { get; }
}
و سپس با استفاده از عملگر typeof، نوع مدنظر را به سازنده‌ی ویژگی تعریف شده، ارسال می‌کنیم:
[CustomDoNothing(typeof(string))]
public class Student
{
    public int Id { get; set; }

    public string Name { get; set; }
}
یک نمونه مثال دنیای واقعی آن، [ServiceFilter(typeof(ResponseLoggerFilter))] در ASP.NET Core است که دیگر با وجود جنریک‌ها، آنچنان هماهنگ و یک‌دست با سایر اجزای زبان به نظر نمی‌رسد. نمونه‌ی هماهنگ با پیشرفت‌های زبان، باید چنین شکلی را داشته باشد: [<ServiceFilter<ResponseLoggerFilter]


امکان تعریف ویژگی‌های جنریک در C# 11

‍C# 11 به همراه پیشتیبانی از generic attributes ارائه شده‌است. بنابراین اینبار بجای ارسال پارمتری از نوع Type به سازنده‌ی ویژگی‌، می‌توان کلاس آن attribute را به صورت جنریک تعریف کنیم که می‌تواند یک یا چندین نوع را به عنوان پارامتر بپذیرد. بنابراین مثال قبل در C# 11 به صورت زیر بازنویسی می‌شود:
[AttributeUsage(AttributeTargets.Class)]
public class CustomDoNothingAttribute<T> : Attribute
    where T : class
{
    public T ParamType { get; }
}

[CustomDoNothing<string>]
public class Student
{
    public int Id { get; set; }

    public string Name { get; set; }
}
یک مزیت مهم این روش نسبت به قبل، امکان تعریف قیود و type safety است. برای نمونه در مثال فوق، نوع T به کلاس‌ها محدود شده‌است و نوع‌های دیگر را نمی‌پذیرد. به این ترتیب می‌توان این نوع بررسی‌ها را بجای زمان اجرا و صدور استثناءها، دقیقا در زمان کامپایل انجام داد.
و اگر نیاز به تعیین چند نوع بود، باید خاصیت AllowMultiple نحوه‌ی استفاده از ویژگی را به true تنظیم کرد:
[AttributeUsage(AttributeTargets.Class, AllowMultiple = true)]
public class DecorateAttribute<T> : Attribute where T : class
{
    // ....
}
تا بتوان به تعریف زیر رسید:
[Decorate<LoggerDecorator>]
[Decorate<TimerDecorator>]
public class SimpleWorker
{
    // ....
}


محدودیت‌های انتخاب نوع‌ها در ویژگی‌های جنریک C# 11

در ویژگی‌های جنریک نمی‌توان از نوع‌های زیر استفاده کرد (همان محدودیت‌های typeof، در اینجا هم برقرار هستند):
- نوع‌های dynamic
- nullable reference types مانند ?string
- نوع‌های tuple تعریف شده‌ی به کمک C# tuple syntax مانند (int x, int y)

چون این نوع‌ها به همراه یکسری metadata annotations هستند که صرفا بیانگر توضیحی اضافی در مورد نوع بکارگرفته شده هستند و در صورت نیاز، بجای آن‌ها می‌توانید از نوع‌های زیر استفاده کنید:
- از object بجای dynamic
- از string بجای ?string
- از <ValueTuple<int, int بجای (int X, int Y)

همچنین در زمان استفاده‌ی از یک ویژگی جنریک، باید نوع مورد استفاده، کاملا مشخص و در اصطلاح fully constructed باشد:
public class GenericAttribute<T> : Attribute { }

public class GenericType<T>
{
    [GenericAttribute<T>] // Not allowed! generic attributes must be fully constructed types.
    public string Method1() => default;

    [GenericAttribute<string>]
    public string Method2() => default;
}