مطالب
React 16x - قسمت 27 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران - بخش 2 - استخراج و نمایش اطلاعات JWT و خروج از سیستم
در قسمت قبل، در هر دو حالت ثبت نام یک کاربر جدید و همچنین ورود به سیستم، یک JSON Web Token را از سرور دریافت کرده و در local storage مرورگر، ذخیره کردیم. اکنون قصد داریم محتوای این توکن را استخراج کرده و از آن جهت نمایش اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم، استفاده کنیم. همچنین کار بهبود کیفیت کدهایی را هم که تاکنون پیاده سازی کردیم، انجام خواهیم داد.


نگاهی به محتوای JSON Web Token تولیدی

اگر مطلب قسمت قبل را پیگیری کرده باشید، پس از لاگین، یک چنین خروجی را در کنسول توسعه دهندگان مرورگر می‌توان مشاهده کرد که همان return Ok(new { access_token = jwt }) دریافتی از سمت سرور است:


اکنون این رشته‌ی طولانی را در حافظه کپی کرده و سپس به سایت https://jwt.io/#debugger-io مراجعه و در قسمت دیباگر آن، این رشته‌ی طولانی را paste می‌کنیم تا آن‌را decode کند:


برای نمونه payload آن حاوی یک چنین اطلاعاتی است:
{
  "jti": "b2921057-32a4-fbb2-0c18-5889c1ab8e70",
  "iss": "https://localhost:5001/",
  "iat": 1576402824,
  "http://schemas.xmlsoap.org/ws/2005/05/identity/claims/nameidentifier": "1",
  "http://schemas.xmlsoap.org/ws/2005/05/identity/claims/name": "Vahid N.",
  "DisplayName": "Vahid N.",
  "http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/userdata": "1",
  "http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/role": "Admin",
  "nbf": 1576402824,
  "exp": 1576402944,
  "aud": "Any"
}
در اینجا یک‌سری از اطلاعات کاربر، مانند id ، name ، DisplayName و یا حتی role او درج شده‌است؛ به همراه تاریخ صدور (iat) و انقضای (exp) این token که به صورت Unix time format بیان می‌شوند. به هر کدام از این خواصی که در اینجا ذکر شده‌اند، یک user claim گفته می‌شود. به عبارتی، این token ادعا می‌کند (claims) که نقش کاربر وارد شده‌ی به سیستم، Admin است. برای بررسی صحت این ادعا نیز یک امضای دیجیتال (مشخص شده‌ی با رنگ آبی) را به همراه این توکن سه قسمتی (قسمت‌های مختلف آن، با 2 نقطه از هم جدا شده‌اند که در تصویر نیز با سه رنگ متمایز، مشخص است)، ارائه کرده‌است. به این معنا که اگر قسمتی از اطلاعات این توکن، در سمت کاربر دستکاری شود، دیگر در سمت سرور تعیین اعتبار مجدد نخواهد شد؛ چون نیاز به یک امضای دیجیتال جدید را دارد که کلیدهای خصوصی تولید آن، تنها در سمت سرور مهیا هستند و به سمت کلاینت ارسال نمی‌شوند.


استخراج اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم، از JSON Web Token دریافتی

همانطور که در payload توکن دریافتی از سرور نیز مشخص است، اطلاعات ارزشمندی از کاربر، به همراه آن ارائه شده‌اند و مزیت کار با آن، عدم نیاز به کوئری گرفتن مداوم از سرور و بانک اطلاعاتی، جهت دریافت مجدد این اطلاعات است. بنابراین اکنون در برنامه‌ی React خود، قصد داریم مشابه کاری را که سایت jwt.io انجام می‌دهد، پیاده سازی کرده و به این اطلاعات دسترسی پیدا کنیم و برای مثال DisplayName را در Navbar نمایش دهیم. برای این منظور فایل app.js را گشوده و تغییرات زیر را به آن اعمال می‌کنیم:
- می‌خواهیم اطلاعات کاربر جاری را در state کامپوننت مرکزی App قرار دهیم. سپس زمانیکه کار رندر کامپوننت NavBar درج شده‌ی در متد رندر آن فرا می‌رسد، می‌توان این اطلاعات کاربر را به صورت props به آن ارسال کرد؛ و یا به هر کامپوننت دیگری در component tree برنامه.
- بنابراین ابتدا کامپوننت تابعی بدون حالت App را تبدیل به یک کلاس کامپوننت استاندارد مشتق شده‌ی از کلاس پایه‌ی Component می‌کنیم. اکنون می‌توان state را نیز به آن اضافه کرد:
class App extends Component {
  state = {};
- سپس متد componentDidMount را به این کامپوننت اضافه می‌کنیم؛ در آن ابتدا token ذخیره شده‌ی در local storage را دریافت کرده و سپس decode می‌کنیم تا payload اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم را استخراج کنیم. در آخر state را توسط این اطلاعات به روز می‌کنیم.
- برای decode کردن توکن، نیاز به نصب کتابخانه‌ی زیر را داریم:
> npm install --save jwt-decode
- پس از نصب آن، ابتدا امکانات آن‌را import کرده و سپس از آن در متد componentDidMount استفاده می‌کنیم:
import jwtDecode from "jwt-decode";
// ...

class App extends Component {
  state = {};

  componentDidMount() {
    try {
      const jwt = localStorage.getItem("token");
      const currentUser = jwtDecode(jwt);
      console.log("currentUser", currentUser);
      this.setState({ currentUser });
    } catch (ex) {
      console.log(ex);
    }
  }
ابتدا آیتمی با کلید token از localStorage استخراج می‌شود. سپس توسط متد jwtDecode، تبدیل به یک شیء حاوی اطلاعات کاربر جاری وارد شده‌ی به سیستم گشته و در آخر در state درج می‌شود. در اینجا درج try/catch ضروری است؛ از این جهت که متد jwtDecode، در صورت برخورد به توکنی غیرمعتبر، یک استثناء را صادر می‌کند و این استثناء نباید بارگذاری برنامه را با اخلال مواجه کند. از این جهت که اگر توکنی غیرمعتبر است (و یا حتی در localStorage وجود خارجی ندارد؛ برای کاربران لاگین نشده)، کاربر باید مجددا برای دریافت نمونه‌ی معتبر آن، لاگین کند.

- اکنون می‌توان شیء currentUser را به صورت props، به کامپوننت NavBar ارسال کرد:
  render() {
    return (
      <React.Fragment>
        <ToastContainer />
        <NavBar user={this.state.currentUser} />
        <main className="container">


نمایش اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم در NavBar

پس از ارسال شیء کاربر به صورت props به کامپوننت src\components\navBar.jsx، کدهای این کامپوننت را به صورت زیر جهت نمایش نام کاربر جاری وارد شده‌ی به سیستم تغییر می‌دهیم:
const NavBar = ({ user }) => {
چون این کامپوننت به صورت یک کامپوننت تابعی بدون حالت تعریف شده، برای دریافت props می‌توان یا آن‌را به صورت مستقیم به عنوان پارامتر تعریف کرد و یا خواص مدنظر را با استفاده از Object Destructuring به عنوان پارامتر دریافت نمود.
سپس می‌توان لینک‌های Login و Register را به صورت شرطی رندر کرد و نمایش داد:
{!user && (
  <React.Fragment>
    <NavLink className="nav-item nav-link" to="/login">
      Login
    </NavLink>
    <NavLink className="nav-item nav-link" to="/register">
      Register
    </NavLink>
  </React.Fragment>
)}
در اینجا اگر شیء user تعریف شده باشد (یعنی کاربر، توکن ذخیره شده‌ای در local storage داشته باشد)، دیگر لینک‌های login و register نمایش داده نمی‌شوند. به علاوه برای اعمال && به چند المان React، نیاز است آن‌ها را داخل یک والد، مانند React.Fragment محصور کرد.

شبیه به همین حالت را برای هنگامیکه کاربر، تعریف شده‌است، جهت نمایش نام او و لینک به Logout، نیاز داریم:
{user && (
  <React.Fragment>
    <NavLink className="nav-item nav-link" to="/logout">
      Logout
    </NavLink>
    <NavLink className="nav-item nav-link" to="/profile">
      {user.DisplayName}
    </NavLink>
  </React.Fragment>
)}
user.DisplayName درج شده‌ی در اینجا، اطلاعات خودش را از payload توکن decode شده‌ی دریافتی از سرور، تامین می‌کند؛ با این خروجی:


فعلا تا پیش از پیاده سازی Logout، برای آزمایش آن، به کنسول توسعه دهندگان مرورگر مراجعه کرده و توکن ذخیره شده‌ی در ذیل قسمت application->storage را دستی حذف کنید. سپس صفحه را ریفرش کنید. اینبار لینک‌های به Login و Register نمایان می‌شوند.
یک مشکل! در این حالت (زمانیکه توکن حذف شده‌است)، از طریق قسمت Login به برنامه وارد شوید. هرچند این قسمت‌ها به درستی کار خود را انجام می‌دهند، اما هنوز در منوی بالای سایت، نام کاربری و لینک به Logout ظاهر نشده‌اند. علت اینجا است که در کامپوننت App، کار دریافت توکن در متد componentDidMount انجام می‌شود و این متد نیز تنها یکبار در طول عمر برنامه فراخوانی می‌شود. برای رفع این مشکل به src\components\loginForm.jsx مراجعه کرده و بجای استفاده از history.push برای هدایت کاربر به صفحه‌ی اصلی برنامه، نیاز خواهیم داشت تا کل برنامه را بارگذاری مجدد کنیم. یعنی بجای:
this.props.history.push("/");
باید از سطر زیر استفاده کرد:
window.location = "/";
این سطر سبب full page reload برنامه شده و در نتیجه متد componentDidMount کامپوننت App، یکبار دیگر فراخوانی خواهد شد. شبیه به همین کار را در کامپوننت src\components\registerForm.jsx نیز باید انجام داد.


پیاده سازی Logout کاربر وارد شده‌ی به سیستم

برای logout کاربر تنها کافی است توکن او را از local storage حذف کنیم. به همین جهت مسیریابی جدید logout را که به صورت لینکی به NavBar اضافه کردیم:
<NavLink className="nav-item nav-link" to="/logout">
   Logout
</NavLink>
به فایل src\App.js اضافه می‌کنیم.
import Logout from "./components/logout";
// ...

class App extends Component {
  render() {
    return (
          // ...
          <Switch>
            // ...
            <Route path="/logout" component={Logout} />
البته برای اینکار نیاز است کامپوننت جدید src\components\logout.jsx را با محتوای زیر ایجاد کنیم:
import { Component } from "react";

class Logout extends Component {
  componentDidMount() {
    localStorage.removeItem("token");
    window.location = "/";
  }

  render() {
    return null;
  }
}

export default Logout;
که در متد componentDidMount آن، کار حذف توکن ذخیره شده‌ی در localStorage انجام شده و سپس کاربر را با یک full page reload، به ریشه‌ی سایت هدایت می‌کنیم.


بهبود کیفیت کدهای نوشته شده

اگر به کامپوننت App دقت کنید، کلید token استفاده شده‌ی در آن، در چندین قسمت برنامه مانند login و logout، تکرار و پراکنده شده‌است. بنابراین بهتر است جزئیات پیاده سازی مرتبط با اعتبارسنجی کاربران، به ماژول مختص به آن‌ها (src\services\authService.js) منتقل شود تا سایر قسمت‌های برنامه، به صورت یک‌دستی از آن استفاده کنند و اگر در این بین نیاز به تغییری بود، فقط یک ماژول نیاز به تغییر، داشته باشد.
برای این منظور، ابتدا متد login قبلی را طوری تغییر می‌دهیم که کار ذخیره سازی توکن را نیز در authService.js انجام دهد:
const tokenKey = "token";

export async function login(email, password) {
  const {
    data: { access_token }
  } = await http.post(apiEndpoint + "/login", { email, password });
  console.log("JWT", access_token);
  localStorage.setItem(tokenKey, access_token);
}
سپس متد doSumbit کامپوننت src\components\loginForm.jsx، به صورت زیر ساده می‌شود:
const { data } = this.state;
await auth.login(data.username, data.password);
window.location = "/";

همین‌کار را برای logout نیز در authService انجام داده:
export function logout() {
  localStorage.removeItem(tokenKey);
}
و در ادامه متد componentDidMount کامپوننت Logout را برای استفاده‌ی از آن، اصلاح می‌کنیم:
import * as auth from "../services/authService";

class Logout extends Component {
  componentDidMount() {
    auth.logout();

منطق دریافت اطلاعات کاربر جاری نیز باید به authService منتقل شود؛ چون مسئولیت دریافت توکن و سپس decode آن، نباید به کامپوننت App واگذار شود:
import jwtDecode from "jwt-decode";
//...

export function getCurrentUser() {
  try {
    const jwt = localStorage.getItem(tokenKey);
    const currentUser = jwtDecode(jwt);
    console.log("currentUser", currentUser);
    return currentUser;
  } catch (ex) {
    console.log(ex);
    return null;
  }
}
سپس متد componentDidMount کامپوننت App، به صورت زیر خلاصه خواهد شد:
import * as auth from "./services/authService";

class App extends Component {
  state = {};

  componentDidMount() {
    const currentUser = auth.getCurrentUser();
    this.setState({ currentUser });
  }

جای دیگری که از localStorage استفاده شده، متد doSumbit کامپوننت ثبت نام کاربران است. این قسمت را نیز به صورت زیر به authService اضافه می‌کنیم:
export function loginWithJwt(jwt) {
   localStorage.setItem(tokenKey, jwt);
}
سپس ابتدای متد doSumbit را برای استفاده‌ی از آن به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
import * as auth from "../services/authService";
// ...
const response = await userService.register(this.state.data);
auth.loginWithJwt(response.headers["x-auth-token"]);


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-27-backend.zip و sample-27-frontend.zip
مطالب
مدیریت استثناءها در Blazor Server - قسمت اول
همانطور که می‌دانید Blazor Server یک فریم ورک stateful است. هنگامیکه کاربران در حال تعامل با برنامه هستند، یک ارتباط پیوسته را با سرور حفظ می‌کنند که به آن، به اصطلاح مدار می‌گویند. این مدارها، کامپوننت‌های فعال را به انضمام حالت‌های آنها که شامل موارد زیر است نگهداری می‌کند:
1- جدیدترین خروجی رندر شده‌ی کامپوننت.
2- مجموعه Event Handling‌های جاری که می‌توانند توسط کاربر صدا زده شوند.
اگر کاربری یک برنامه را در چندین تب مرورگر باز کند، در واقع چندین مدار مستقل را ایجاد کرده‌است. بنابراین اگر در یکی از تب‌های مرورگر استثنایی رخ دهد، مابقی تب‌های مرورگر متاثر نخواهند شد.
Blazor با اکثریت استثناءهای کنترل نشده در  مداری که در آن رخ می‌دهد، خیلی بد رفتار می‌کند. چرا؟
پاسخ: زیرا  کاربر فقط می‌تواند با بارگذاری مجدد آن تب مرورگر (برای ایجاد یک مدار جدید) به تعامل با برنامه ادامه دهد.
حال برای رفع این مشکل چکار باید کرد؟ آیا راه حل سراسری برای مدیریت استثناها وجود دارد؟
پاسخ: بله. 

Error boundary

یک کامپوننت از پیش تعریف شده‌ی Blazor است که رویکرد آسان آن برای مدیریت استثناءها به شکل زیر است:
  • هنگامیکه خطایی رخ نداده است، محتوای فرزند خود را رندر می‌کند. 

  • هنگامیکه یک استثناء کنترل نشده رخ می‌دهد، صفحه‌ی خطای پیش فرضی را رندر می‌کند. 

برای استفاده از این کامپوننت، فقط کافی است محتوای مورد نظر خود را داخل آن بگذارید. برای مثال می‌توان، برای سراسری تعریف کردن Error boundary، به شکل زیر در فایل  Shared/MainLayout.razor   آن را تعریف نمود:
<div>
    <div>
        <ErrorBoundary>
            @Body
        </ErrorBoundary>
    </div>
</div>
در این حالت هر استثنای کنترل نشده‌ای که در کل برنامه رخ دهد، توسط Error boundaries کنترل شده و خطایی در صفحه نشان داده می‌شود. به صورت پیش فرض کامپوننت Error boundary یک div خالی را با یک کلاس css که در site.css وجود دارد، به نام blazor-error-boundary   به عنوان صفحه خطا نشان می‌دهد که می‌توان آن را سفارشی سازی نمود. همچنین می‌توان به شکل زیر نیز برای سفارشی سازی بیشتر صفحه‌ی خطا عمل کرد:
<ErrorBoundary>
    <ChildContent>
        @Body
    </ChildContent>
    <ErrorContent>
        <p class="errorUI">متاسفانه خطایی رخ داده است!</p>
    </ErrorContent>
</ErrorBoundary>
به دلیل اینکه ما در این مثال Error boundary را در MainLayout تعریف کردیم، صفحه‌ی نمایش خطا صرفنظر از اینکه کاربر به کدام صفحه رفته‌است، نمایش داده می‌شود. پیشنهاد مایکروسافت این است که حوزه استفاده را محدودتر کنیم.
خوب تا اینجای کار توانستیم استثنای کنترل نشده را کنترل کنیم و پیغام خطایی را نشان دهیم؛ اما همچنان صفحه در حالت خطا مانده و بازهم نیاز است که صفحه بارگذاری مجدد شود تا بتوان به صفحات دیگر برنامه رفت. آیا راه حلی وجود دارد؟
پاسخ: بله خوشبختانه. کافی است با استفاده از متد Recover کامپوننت Error boundary به شکل زیر صفحه را به حالت قبل از خطا برد:
...

<ErrorBoundary @ref="errorBoundary">
    @Body
</ErrorBoundary>

...

@code {
    private ErrorBoundary? errorBoundary;

    protected override void OnParametersSet()
    {
        errorBoundary?.Recover();
    }
}
در قسمت بعدی به این موضوع می‌پردازیم که چگونه می‌توان یک کامپوننت خطای سفارشی سراسری ایجاد کرد تا علاوه بر کنترل استثناءها بتواند خطاها را نیز لاگ کند.
مطالب
استفاده از jQuery Ajax جهت تعیین اعتبار یک فرم

فرض کنید تعیین اعتبار یکی از فیلدهای فرم نیاز به انجام محاسباتی در سمت سرور دارد و این‌کار را می‌خواهیم با استفاده از jQuery Ajax‌ انجام دهیم. مشکلی که در اینجا وجود دارد، این است که A در Ajax به معنای asynchronous است. یعنی زمانیکه کاربر دکمه submit را فشرد، دیگر برنامه منتظر این نخواهد شد که پاسخ کامل دریافت شود ، سایر پردازش‌ها صورت گیرد و سپس فرم را به سرور ارسال نماید (شبیه به ایجاد یک ترد جدید در برنامه‌های ویندوزی). مثال زیر را در نظر بگیرید:

<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="TestCustomValidation.aspx.cs"
Inherits="TestJQueryAjax.TestCustomValodation" %>

<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
<title></title>

<script src="js/jquery.js" type="text/javascript"></script>

<script type="text/javascript">
function validate() {
var number1 = $("#<%=txtNumber1.ClientID %>").val();
var number2 = $("#<%=txtNumber2.ClientID %>").val();
var result = false;
$.ajax({
type: "POST",
url: 'AjaxSrv.asmx/ValidateIt',
data: '{"number1":' + number1 + ',"number2":' + number2 + '}',
contentType: "application/json; charset=utf-8",
dataType: "json",
success:
function(msg) {
if (msg.d) {
result = true;
alert('بسیار خوب');
}
else {
result = false;
alert('دوباره سعی کنید');
}
},
error:
function(XMLHttpRequest, textStatus, errorThrown) {
result = false;
alert("خطایی رخ داده است");
}
});
//debugger;
return result;
}
</script>

</head>
<body>
<form id="form1" runat="server">
<div>
number 1 :
<asp:TextBox runat="server" ID="txtNumber1" />
<br />
number 2 :
<asp:TextBox runat="server" ID="txtNumber2" />
<br />
<asp:Button ID="btnSubmit" Text="Submit" UseSubmitBehavior="false" runat="server"
OnClientClick="if(!validate()){ return false;}" OnClick="btnSubmitClick" />
</div>
</form>
</body>
</html>

این مثال یک نوع اعتبار سنجی سفارشی را در حین submit با استفاده از وب سرویس زیر انجام می‌دهد (حاصلضرب دو عدد دریافتی را بررسی می‌کند که باید مساوی 10 باشند. البته هدف از این مثال ساده، آشنایی با نحوه‌ی انجام این نوع عملیات است که می‌تواند شامل کار با دیتابیس و غیره هم باشد. و گرنه بدیهی است این بررسی را با دو سطر کد جاوا اسکریپتی نیز می‌شد انجام داد):

using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Web;
using System.Web.Services;
using System.Web.Script.Services;

namespace TestJQueryAjax
{
/// <summary>
/// Summary description for AjaxSrv
/// </summary>
[WebService(Namespace = "http://tempuri.org/")]
[WebServiceBinding(ConformsTo = WsiProfiles.BasicProfile1_1)]
[System.ComponentModel.ToolboxItem(false)]
[ScriptService]
public class AjaxSrv : System.Web.Services.WebService
{
[WebMethod(EnableSession = true)]
[ScriptMethod(ResponseFormat = ResponseFormat.Json)]
public bool ValidateIt(int number1, int number2)
{
return number1 * number2 == 10;
}
}
}
در این مثال هنگام submit ، عملیات اعتبار سنجی با توجه به وضعیت asynchronous عملیات Ajax ، تمام و کمال رخ نداده ، یا اعتبار سنجی انجام نمی‌شود و یا پیغام خطایی را دریافت خواهیم کرد.

راه حل چیست؟
راه حل‌های فضایی بسیاری را در وب در این مورد می‌توان پیدا کرد؛ اما راه حل استاندارد آن در این حالت ویژه، استفاده از Ajax در حالت غیرهمزمان است. یعنی این فریم ورک Ajax را وادار کنیم که تا پایان عملیات مورد نظر، منتظر بماند و سپس فرم را ارسال کند. برای این منظور تنها کافی است یک سطر زیر را پیش از فراخوانی تابع Ajax ، اضافه و فراخوانی نمائیم:

$.ajaxSetup({async: false}) ;
نکته:
UseSubmitBehavior دکمه ما را به شکل زیر رندر می‌کند (دکمه به یک button معمولی (بجای حالت submit) تبدیل شده و سپس یک doPostBack را اضافه خواهد کرد):

<input id="btnSubmit" type="button" onclick="if(!validate()){ return false;};__doPostBack('btnSubmit','')" value="Submit" name="btnSubmit"/>


مطالب
پشتیبانی از کشیدن و رها کردن در Angular 7
یکی از قابلیت‌هایی که به Angular 7 اضافه شده‌است، پشتیبانی از Drag and Drop می‌باشد. برای استفاده از این قابلیت، در ابتدا لازم است Angular CLI را بروز رسانی کنیم و بعد از آن پکیج @angular/cdk  را نصب و ماژول DragDropModule را در فایل app.module.ts، بخش import  اضافه کنیم:
npm install @angular/cdk

app.module.ts
import { BrowserModule } from '@angular/platform-browser';
import { NgModule } from '@angular/core';

import { DragDropModule } from '@angular/cdk/drag-drop';
import { FormsModule } from '@angular/forms';

@NgModule({
  declarations: [ AppComponent ],
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,
    DragDropModule
  ],
  bootstrap: [ AppComponent ]
})
export class AppModule {}

cdkDrag
با استفاده از دایرکتیو cdkDrag، یک آیتم قابلیت جابجایی را پیدا می‌کند و به صورت پیش فرض این دایرکتیو اجازه جابجایی آیتم را در تمامی جهات می‌دهد:
<div cdkDrag>
  I'm Draggable
</div>

در صورتیکه قصد داشته باشید جابجایی را بر اساس محور x یا y، محدود کنید، از دایرکتیو cdkDragLockAxis استفاده می‌شود که می‌تواند مقدار x یا y را نیز بپذیرد:
<div cdkDrag cdkDragLockAxis="x">
  I'm Draggable
</div>

در ادامه قصد پیاده سازی مثال زیر را داریم :

در ابتدا یک مدل را ایجاد می‌کنیم: 

export interface Todo {
    title: string;
    type?: string;
}


فایل app.component.ts 

export class AppComponent implements OnInit {

  public title = 'Darg and drop';
  public model: Todo;

  public todo: Todo[];
  public done: Todo[];
  public cancelled: Todo[];


  ngOnInit(): void {
    this.setDefalutValue();
  }

  addItem(form, $event: Event) {
    $event.preventDefault();
    if (form.valid) {
      if (this.model.type === 'todo') {
        this.todo.push({ title: this.model.title });
      } else {
        this.done.push({ title: this.model.title });
      }
    } else {
      alert('فرم معتبر نمی‌باشد . عنوان را وارد نمایید');
    }
  }

  drop(event: CdkDragDrop<Todo[]>) {
    if (event.previousContainer === event.container) {
      moveItemInArray(event.container.data, event.previousIndex, event.currentIndex);
    } else {
      transferArrayItem(event.previousContainer.data, event.container.data, event.previousIndex, event.currentIndex);
    }
  }



  private setDefalutValue() {
    this.todo = [
      { title: 'خرید مواد غذایی' },
      { title: 'رفتن به خانه' },
      { title: 'خوابیدن' }
    ];

    this.done = [
      { title: 'بیدار شدن' },
      { title: 'مسواک زدن' },
      { title: 'دوش گرفتن' },
      { title: 'چک کردن ایمیل' }
    ];

    this.cancelled = [];

    this.model = {
      title: null,
      type: 'todo'
    };

  }

}


در اینجا 3 آرایه یکی برای to-do  و یکی برای Done  و دیگری برای Cancelled  ایجاد می‌کنیم و به هر کدام تعدادی آیتم را اضافه می‌کنیم.

addItem : زمانیکه فرم را submit می‌کنیم اجرا می‌شود . 


drop : زمانی اجرا می‌شود که یک آیتم را Drag and Drop کنیم. در ایجا شرط event.previousContainer === event.container  زمانی درست است که جابجایی در درون یک لیست باشد و هدف در این صورت، مرتب سازی است .

moveItemInArray : ایندکس آیتم‌ها را در همان لیست تغیر می‌دهد (مرتب سازی).

transferArrayItem: آیتم را از یک لیست حذف و به لیست دیگری اضافه می‌کند.


فایل app.component.html

  <div>
    <!-- فرم -->
    <div>
      <fieldset>
        <legend>
          اضافه کردن آیتم جدید
        </legend>
        <form #form="ngForm" (submit)="addItem(form,$event)">

          <label></label>
          <input type="text" required name="title" #name="ngModel" [(ngModel)]="this.model.title">
          <label></label>

          <select required name="type" #type="ngModel" [(ngModel)]="this.model.type">
            <option value="todo">
              انجام دادن
            </option>
            <option value="done">
              انجام شده
            </option>
          </select>

          <input type="submit" value="ذخیره">
        </form>
      </fieldset>
    </div>

    <!-- آیتم‌ها -->
    <div>
      <fieldset>
        <legend>
          لیست آیتم‌ها </legend>

        <div>
          <!-- انجام دادن -->
          <div>
            <p>
              انجام دادن
            </p>
            <div cdkDropList #todoList="cdkDropList" [cdkDropListData]="todo" [cdkDropListConnectedTo]="[doneList, cancelledList]"
              (cdkDropListDropped)="drop($event)">
              <div *ngFor="let item of todo" cdkDrag>
                <p> {{ item.title | titlecase }} </p>
              </div>
            </div>
          </div>

          <!-- انجام شده -->
          <div>
            <p>
              انجام شده
            </p>

            <div cdkDropList #doneList="cdkDropList" [cdkDropListData]="done" [cdkDropListConnectedTo]="[todoList, cancelledList]"
              (cdkDropListDropped)="drop($event)">
              <div *ngFor="let item of done" cdkDrag>
                <p> {{ item.title | titlecase }} </p>
              </div>
            </div>

          </div>

          <!-- انجام نشده -->
          <div>
            <p>
              انجام نشده
            </p>
            <div cdkDropList #cancelledList="cdkDropList" [cdkDropListData]="cancelled" [cdkDropListConnectedTo]="[todoList, doneList]"
              (cdkDropListDropped)="drop($event)">
              <div *ngFor="let item of cancelled" cdkDrag>
                <p> {{ item.title | titlecase }} </p>
              </div>
            </div>
          </div>

        </div>

      </fieldset>
    </div>
  </div>


در ابتدا یک فرم داریم که در اینجا همه چیز مشخص است ( فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular )

در ادامه 3 container را ایجاد می‌کنیم یکی برای to-do  و یکی برای Done  و در آخر یکی برای Cancelled

container  ایجاد شده برای  to-do

<div cdkDropList #todoList="cdkDropList" [cdkDropListData]="todo" [cdkDropListConnectedTo]="[doneList, cancelledList]"
     (cdkDropListDropped)="drop($event)">
   <div *ngFor="let item of todo" cdkDrag>
      <p> {{ item.title | titlecase }} </p>
   </div>
</div>


توضیحات: 

cdkDropList یک container می‌باشد، برای آیتم‌هایی که قرار است Drag and Drop شوند. 

todoList #:

    id مربوط به container را مشخص می‌کند.

cdkDropListConnectedTo:

 id مربوط به container های دیگری که می‌تواند آیتم های container جاری را بپذیرد.

cdkDropListData مشخص کنند منبع داده است.

cdkDropListDropped:  این رویداد زمانی اجرا می‌شود که Drag and Drop برای یک آیتم انجام شود.

cdkDrag:  برای اینکه آیتم‌های درون یک container قابلیت Drag and Drop را داشته باشند، این دایرکتیو را  اضافه می‌کنیم.


تمام ! 


DEMO 

مطالب
مروری بر کتابخانه ReactJS - قسمت پنجم - Composability

یکی از بهترین کاربردهای React، ترکیب کردن چند کامپوننت برای ساخت یک کامپوننت است. کامپوننت ساخته شده به این روش هر چند مشخص است چه کاری انجام میدهد، اما خود کامپوننت تگ‌ها را نمی‌سازد و شبیه یک لگو با قطعات مختلف است. مثلا در جایی از سایت میخواهیم اطاعات کاربری را نمایش دهیم. این اطلاعات به زیر مجموعه‌هایی تقسیم میشوند؛ مثل اطلاعات شخصی، اطلاعات مربوط به شغل، اطلاعات تماس و عکس. به جای جمع کردن همه موارد در یک کامپوننت بهتر است هر بخش ویژه را در یک کامپوننت جدا و مستقل نمایش داده و ایجاد کنیم. با این کار از هر کامپوننت میشود به صورت جداگانه در قسمت‌های دیگر سایت استفاده کرد. مثلا نمایش عکس کاربر به تنهایی در بخشهای دیگر سایت. در نهایت با این روش حجم کدها هم کمتر میشود. کامپوننتی که از اجزای کوچکتر ساخته می‌شود، مالک کامپوننت‌های زیر مجموعه خود است. 

کامپوننت مالک میتواند داده‌های ورودی را برای اجزای سازنده خود به صورت یک سویه (one-way data binding) فراهم کند.  گاهی داده‌های مورد نیاز فرزندان، به طور مستقیم به مالک و از مالک به طور غیر مستقیم به فرزندان ارسال میشود. اما ممکن است لازم باشد که داده‌ها در اثر محاسبه در کامپوننت مالک، ایجاد و نتیجه به فرزندان ارسال شود. به هر صورت باید دقت داشته باشیم که در هر دو حالت اگر منبع داده و یا محسابه تغییر کنند، در به روز رسانی‌ها، توسط React بازتاب آن را خواهیم داشت. در مثال زیر کامپوننت DisplayAllInfos تشکیل شده از چهار کامپوننت دیگر است.

class DisplayAllInfos extends React.Component{
    render(){
        return (
            <div classID="something" className="something">
                <ProfilePhoto src={} />
                <UserPersonalInfo userInfo={}/>
                <UserJobInfo jobInfo={}/>
                <UserContactInfo contactInfo={}/>
            </div>
        )
    }
}

حتی میشود تگ <div> در مثال بالا را بصورت یک کامپوننت درآورد و سایر کامپوننت‌ها را به عنوان فرزند به آن کامپوننت معرفی کرد. روش کار به صورت زیر است. 

class Container extends React.Component{
    render(){
        <div classID="something" className="something">
            {this.props.children}
        </div>
    }
}

class DisplayAllInfos extends React.Component{
    render(){
        return (
            <Container>
                <ProfilePhoto src={} />
                <UserPersonalInfo userInfo={}/>
                <UserJobInfo jobInfo={}/>
                <UserContactInfo contactInfo={}/>
            </Container>
        )
    }
}

توسط خاصیت this.proprs.children در کامپوننت Container فرزندانی که برای این کامپوننت در نظر گرفته شده را نمایش میدهیم و به آنها دسترسی داریم.

روش دیگر فرزند خواندگی یک کامپوننت مالک، از طریق ایجاد آرایه‌ای از کامپوننت‌های فرزند است که در مثال نوشیدنی‌ها آورده شد. این روش میتواند دچار اشکال شود. اگر عضوی از این آرایه حذف شود، یا اعضای آن درون آرایه تغییر مکان دهند و مسائلی از این دست که برای آرایه‌ها پیش می‌آید، React قادر به تشخیص ترتیب فرزند‌ها نیست و نمیتواند آنها را دوباره فراخوانی و ایجاد کند. برای رفع چنین مشکلی باید برای هر فرزندی که به یک مالک اضافه میکنیم، یک کلید در نظر بگیریم. از این پس وقتی آرایه‌ای از فرزند‌ها دچار تغییر شدند، React از روی کلید‌های منحصر به فرد آنها میتواند تغییرات را تشخیص داده و دوباره کامپوننت فرزند را به درستی بسازد. به مثال زیر توجه کنید. 

var hotDrinks = [
    {id: 1, item: "Tea", price: "7000" },
    {id: 2, item: "Espresso", price: "10000" },
    {id: 3,  item: "Hot Chocolate", price: "12000" }
];

// {this.state.menuList.map(item => <MenuItem {...item} />)}

var Menu = React.createClass({
    render: function () {
        return (
            <div className="row">
                <div className="col-md-4">
                    <ul className="list-group">
                        {this.state.menuList.map(item => <MenuItem key={item.id} {...item} />)}
                    </ul>
                </div>
            </div>
        )
    }
});

آن خط کدی که به صورت کامنت گذاشته شده همان روش قبل در مثال نوشیدنی‌هاست. در حالت اصلاح شده برای هر یک از MenuItem‌ها یک id در نظر گرفته شده. باید توجه داشته باشیم که کلید‌ها حتما یگانه باشند و نکته دیگر اینکه این کلیدها فقط در زمان معرفی کامپوننت استفاده میشوند و نمیتوانیم داخل خود کامپوننت آنها را داشته باشیم. برای مثال در یک کامپوننت MenuItem مقدار this.props.key قابل استفاده نیست. هیچگاه از اندیس خود اعضای آرایه به عنوان کلید استفاده نکنید، چرا که با حذف یک مورد، در عمل وضعیت کلیدها را بهم ریخته‌اید و شاهد رفتاری غیرقابل پیش‌بینی خواهید شد. 

در قسمت بعدی اعتبار‌سنجی را در کتابخانه React بررسی میکنیم.

نظرات مطالب
احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامه‌های Angular - قسمت ششم - کار با منابع محافظت شده‌ی سمت سرور
یک نکته‌ی تکمیلی: بهبود کنترل نمایش و مخفی سازی قسمت‌های مختلف

یک روش «نمایش و یا مخفی کردن قسمت‌های مختلف صفحه بر اساس نقش‌های کاربر وارد شده‌ی به سیستم» را در مطلب جاری مطالعه کردید. روش دیگر اینکار، تهیه‌ی یک دایرکتیو و سپس اعمال آن به المان‌های مختلف صفحه است. به علاوه با توجه به اینکه Auth Service ما رخ‌داد خروج کاربر را نیز گزارش می‌کند، روش ارائه شده‌ی در اینجا نیاز به اندکی بهبود هم دارد:
  ngOnInit() {
    this.isAdmin = this.authService.isAuthUserInRole("Admin");
    this.isUser = this.authService.isAuthUserInRole("User");
  }
نتیجه‌ی این بررسی، حتی با خروج کاربر نیز تغییری نخواهد کرد و ثابت است. بنابراین بهتر است مشترک this.authService.authStatus شد و نسبت به رخ‌دادهای صادر شده‌ی توسط سرویس اعتبارسنجی، همانند کامپوننت هدر، واکنش نشان داد.
برای پیاده سازی آن و همچنین کپسوله سازی این عملیات تکراری، دایرکتیو جدیدی را در مسیر src\app\shared\directives\is-visible-for-auth-user.directive.ts ایجاد می‌کنیم:
import { Directive, ElementRef, Input, OnDestroy, OnInit } from "@angular/core";
import { Subscription } from "rxjs/Subscription";

import { AuthService } from "../../core/services/auth.service";

@Directive({
  selector: "[isVisibleForAuthUser]"
})
export class IsVisibleForAuthUserDirective implements OnInit, OnDestroy {

  private subscription: Subscription;

  @Input() isVisibleForRoles: string[];

  constructor(private elem: ElementRef, private authService: AuthService) { }

  ngOnDestroy(): void {
    this.subscription.unsubscribe();
  }

  ngOnInit(): void {
    this.subscription = this.authService.authStatus$.subscribe(status => this.changeVisibility(status));
    this.changeVisibility(this.authService.isAuthUserLoggedIn());
  }

  private changeVisibility(status: boolean) {
    const isInRoles = !this.isVisibleForRoles ? true : this.authService.isAuthUserInRoles(this.isVisibleForRoles);
    this.elem.nativeElement.style.display = isInRoles && status ? "" : "none";
  }
}
در اینجا علاوه بر بررسی isAuthUserLoggedIn و isAuthUserInRoles، نسبت به تغییرات this.authService.authStatus نیز واکنش نشان داده می‌شود.

سپس تعریف آن‌را به قسمت‌های declarations و exports مربوط به SharedModule اضافه می‌کنیم:
import { IsVisibleForAuthUserDirective } from "./directives/is-visible-for-auth-user.directive";

@NgModule({
  declarations: [
    IsVisibleForAuthUserDirective
  ],
  exports: [
    IsVisibleForAuthUserDirective
  ]
})
export class SharedModule {}

اکنون ماژول Dashboard برای استفاده‌ی از این امکانات تنها کافی است SharedModule را دریافت کند (یا هر ماژول دیگری نیز به همین ترتیب است):
import { SharedModule } from "../shared/shared.module";

@NgModule({
  imports: [
    SharedModule
  ]
})
export class DashboardModule { }

پس از آن برای مخفی سازی یک المان از دید کاربران وارد نشده‌ی به سیستم، فقط کافی است دایرکتیو isVisibleForAuthUser را به المان اعمال کنیم:
<div class="alert alert-info" isVisibleForAuthUser>
      Is-Visible-For-AuthUser
</div>
و یا اگر نیاز به اعمال نقش‌ها نیز وجود داشت می‌توان از خاصیت isVisibleForRoles آن استفاده کرد:
<div class="alert alert-success" isVisibleForAuthUser [isVisibleForRoles]="['Admin','User']">
      Is-Visible-For-Roles = ['Admin','User']
</div>

خلاصه‌ی این تغییرات به کدهای نهایی این سری اعمال شده‌اند.
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت یازدهم - مبانی Blazor - بخش 8 - کار با جاوا اسکریپت
امکان رندر کامل یک کامپوننت Blazor توسط کدهای جاوااسکریپتی در Blazor 6x

مرحله‌ی اول آماده سازی یک کامپوننت، جهت دسترسی به آن توسط کدهای جاوااسکریپتی، ثبت آن به نحو زیر در فایل Program.cs است:
builder.RootComponents.RegisterForJavaScript<Counter>(identifier: "counter");
البته نمونه‌ی blazor server آن به صورت زیر است:
builder.Services.AddServerSideBlazor(options =>
{
    options.RootComponents.RegisterForJavaScript<Counter>(identifier: "counter");
});
پس از آن، کدهای جاوااسکریپتی فراخوان کامپوننت Counter، به صورت زیر خواهند بود:
<button onclick="callCounter()">Call Counter</button>

<script>
  async function callCounter() {
     let containerElement = document.getElementById('my-counter');
     await Blazor.rootComponents.add(containerElement, 'counter', { incrementAmount: 10 });      
  }
</script>
 
<div id="my-counter">
</div>
که نتیجه‌ی نهایی این فراخوانی، در div ای با id مساوی my-counter، رندر خواهد شد. در اینجا نحوه‌ی ارسال پارامتری را نیز به این کامپوننت، مشاهده می‌کنید.
مطالب
طراحی افزونه پذیر با ASP.NET MVC 4.x/5.x - قسمت اول
در طی چند قسمت، نحوه‌ی طراحی یک سیستم افزونه پذیر را با ASP.NET MVC بررسی خواهیم کرد. عناوین مواردی که در این سری پیاده سازی خواهند شد به ترتیب ذیل هستند:
1- چگونه Area‌های استاندارد را تبدیل به یک افزونه‌ی مجزا و منتقل شده‌ی به یک اسمبلی دیگر کنیم.
2- چگونه ساختار پایه‌ای را جهت تامین نیازهای هر افزونه جهت تزریق وابستگی‌ها تا ثبت مسیریابی‌ها و امثال آن تدارک ببینیم.
3- چگونه فایل‌های CSS ، JS و همچنین تصاویر ثابت هر افزونه را داخل اسمبلی آن قرار دهیم تا دیگر نیازی به ارائه‌ی مجزای آ‌ن‌ها نباشد.
4- چگونه Entity Framework Code-First را با این طراحی یکپارچه کرده و از آن جهت یافتن خودکار مدل‌ها و موجودیت‌های خاص هر افزونه استفاده کنیم؛ به همراه مباحث Migrations خودکار و همچنین پیاده سازی الگوی واحد کار.


در مطلب جاری، موارد اول و دوم بررسی خواهند شد. پیشنیازهای آن مطالب ذیل هستند:
الف) منظور از یک Area چیست؟
ب) توزیع پروژه‌های ASP.NET MVC بدون ارائه فایل‌های View آن
ج) آشنایی با تزریق وابستگی‌ها در ASP.NET MVC و همچنین اصول طراحی یک سیستم افزونه پذیر به کمک StructureMap
د) آشنایی با رخدادهای Build


تبدیل یک Area به یک افزونه‌ی مستقل

روش‌های زیادی برای خارج کردن Areaهای استاندارد ASP.NET MVC از یک پروژه و قرار دادن آن‌ها در اسمبلی‌های دیگر وجود دارند؛ اما در حال حاضر تنها روشی که نگهداری می‌شود و همچنین اعضای آن همان اعضای تیم نیوگت و ASP.NET MVC هستند، همان روش استفاده از Razor Generator است.
بنابراین ساختار ابتدایی پروژه‌ی افزونه پذیر ما به صورت ذیل خواهد بود:
1) ابتدا افزونه‌ی Razor Generator را نصب کنید.
2) سپس یک پروژه‌ی معمولی ASP.NET MVC را آغاز کنید. در این سری نام MvcPluginMasterApp برای آن در نظر گرفته شده‌است.
3) در ادامه یک پروژه‌ی معمولی دیگر ASP.NET MVC را نیز به پروژه‌ی جاری اضافه کنید. برای مثال نام آن در اینجا MvcPluginMasterApp.Plugin1 تنظیم شده‌است.
4) به پروژه‌ی MvcPluginMasterApp.Plugin1 یک Area جدید و معمولی را به نام NewsArea اضافه کنید.
5) از پروژه‌ی افزونه، تمام پوشه‌های غیر Area را حذف کنید. پوشه‌های Controllers و Models و Views حذف خواهند شد. همچنین فایل global.asax آن‌را نیز حذف کنید. هر افزونه، کنترلرها و Viewهای خود را از طریق Area مرتبط دریافت می‌کند و در این حالت دیگر نیازی به پوشه‌های Controllers و Models و Views واقع شده در ریشه‌ی اصلی پروژه‌ی افزونه نیست.
6) در ادامه کنسول پاور شل نیوگت را باز کرده و دستور ذیل را صادر کنید:
  PM> Install-Package RazorGenerator.Mvc
این دستور را باید یکبار بر روی پروژه‌ی اصلی و یکبار بر روی پروژه‌ی افزونه، اجرا کنید.


همانطور که در تصویر نیز مشخص شده‌است، برای اجرای دستور نصب RazorGenerator.Mvc نیاز است هربار پروژه‌ی پیش فرض را تغییر دهید.
7) اکنون پس از نصب RazorGenerator.Mvc، نوبت به اجرای آن بر روی هر دو پروژه‌ی اصلی و افزونه است:
  PM> Enable-RazorGenerator
بدیهی است این دستور را نیز باید همانند تصویر فوق، یکبار بر روی پروژه‌ی اصلی و یکبار بر روی پروژه‌ی افزونه اجرا کنید.
همچنین هربار که View جدیدی اضافه می‌شود نیز باید این‌کار را تکرار کنید یا اینکه مطابق شکل زیر، به خواص View جدید مراجعه کرده و Custom tool آن‌را به صورت دستی به RazorGenerator تنظیم نمائید. دستور Enable-RazorGenerator این‌کار را به صورت خودکار انجام می‌دهد.


تا اینجا موفق شدیم Viewهای افزونه را داخل فایل dll آن مدفون کنیم. به این ترتیب با کپی کردن افزونه به پوشه‌ی bin پروژه‌ی اصلی، دیگر نیازی به ارائه‌ی فایل‌های View آن نیست و تمام اطلاعات کنترلرها، مدل‌ها و Viewها به صورت یکجا از فایل dll افزونه‌ی ارائه شده خوانده می‌شوند.


کپی کردن خودکار افزونه به پوشه‌ی Bin پروژه‌ی اصلی

پس از اینکه ساختار اصلی کار شکل گرفت، هربار پس از کامپایل افزونه (یا افزونه‌ها)، نیاز است فایل‌های پوشه‌ی bin آن‌را به پوشه‌ی bin پروژه‌ی اصلی کپی کنیم (پروژه‌ی اصلی در این حالت هیچ ارجاع مستقیمی را به افزونه‌ی جدید نخواهد داشت). برای خودکار سازی این کار، به خواص پروژه‌ی افزونه مراجعه کرده و قسمت Build events آن‌را به نحو ذیل تنظیم کنید:


در اینجا دستور ذیل در قسمت Post-build event نوشته شده است:
 Copy "$(ProjectDir)$(OutDir)$(TargetName).*" "$(SolutionDir)MvcPluginMasterApp\bin\"
و سبب خواهد شد تا پس از هر کامپایل موفق، فایل‌های اسمبلی افزونه به پوشه‌ی bin پروژه‌ی MvcPluginMasterApp به صورت خودکار کپی شوند.


تنظیم فضاهای نام کلیه مسیریابی‌های پروژه

در همین حالت اگر پروژه را اجرا کنید، موتور ASP.NET MVC به صورت خودکار اطلاعات افزونه‌ی کپی شده به پوشه‌ی bin را دریافت و به Application domain جاری اعمال می‌کند؛ برای اینکار نیازی به کد نویسی اضافه‌تری نیست و خودکار است. برای آزمایش آن فقط کافی است یک break point را داخل کلاس RazorGeneratorMvcStart افزونه قرار دهید.
اما ... پس از اجرا، بلافاصله پیام تداخل فضاهای نام را دریافت می‌کنید. خطاهای حاصل عنوان می‌کند که در App domain جاری، دو کنترلر Home وجود دارند؛ یکی در پروژه‌ی اصلی و دیگری در پروژه‌ی افزونه و مشخص نیست که مسیریابی‌ها باید به کدامیک ختم شوند.
برای رفع این مشکل، به فایل NewsAreaAreaRegistration.cs پروژه‌ی افزونه مراجعه کرده و مسیریابی آن‌را به نحو ذیل تکمیل کنید تا فضای نام اختصاصی این Area صریحا مشخص گردد.
using System.Web.Mvc;
 
namespace MvcPluginMasterApp.Plugin1.Areas.NewsArea
{
    public class NewsAreaAreaRegistration : AreaRegistration
    {
        public override string AreaName
        {
            get
            {
                return "NewsArea";
            }
        }
 
        public override void RegisterArea(AreaRegistrationContext context)
        {
            context.MapRoute(
                "NewsArea_default",
                "NewsArea/{controller}/{action}/{id}",
                // تکمیل نام کنترلر پیش فرض
                new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional },
                // مشخص کردن فضای نام مرتبط جهت جلوگیری از تداخل با سایر قسمت‌های برنامه
                namespaces: new[] { string.Format("{0}.Controllers", this.GetType().Namespace) }
            );
        }
    }
}
همینکار را باید در پروژه‌ی اصلی و هر پروژه‌ی افزونه‌ی جدیدی نیز تکرار کرد. برای مثال به فایل RouteConfig.cs پروژه‌ی اصلی مراجعه کرده و تنظیم ذیل را اعمال نمائید:
using System.Web.Mvc;
using System.Web.Routing;
 
namespace MvcPluginMasterApp
{
    public class RouteConfig
    {
        public static void RegisterRoutes(RouteCollection routes)
        {
            routes.IgnoreRoute("{resource}.axd/{*pathInfo}");
 
            routes.MapRoute(
                name: "Default",
                url: "{controller}/{action}/{id}",
                defaults: new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional },
                // مشخص کردن فضای نام مرتبط جهت جلوگیری از تداخل با سایر قسمت‌های برنامه
                namespaces: new[] { string.Format("{0}.Controllers", typeof(RouteConfig).Namespace) }
            );
        }
    }
}
بدون تنظیم فضاهای نام هر مسیریابی، امکان استفاده‌ی بهینه و بدون خطا از Areaها وجود نخواهد داشت.


طراحی قرارداد پایه افزونه‌ها

تا اینجا با نحوه‌ی تشکیل ساختار هر پروژه‌ی افزونه آشنا شدیم. اما هر افزونه در آینده نیاز به مواردی مانند منوی اختصاصی در منوی اصلی سایت، تنظیمات مسیریابی اختصاصی، تنظیمات EF و  امثال آن نیز خواهد داشت. به همین منظور، یک پروژه‌ی class library جدید را به نام MvcPluginMasterApp.PluginsBase آغاز کنید.
سپس قرار داد IPlugin را به نحو ذیل به آن اضافه نمائید:
using System;
using System.Reflection;
using System.Web.Optimization;
using System.Web.Routing;
using StructureMap;
 
namespace MvcPluginMasterApp.PluginsBase
{
    public interface IPlugin
    {
        EfBootstrapper GetEfBootstrapper();
        MenuItem GetMenuItem(RequestContext requestContext);
        void RegisterBundles(BundleCollection bundles);
        void RegisterRoutes(RouteCollection routes);
        void RegisterServices(IContainer container);
    }
 
    public class EfBootstrapper
    {
        /// <summary>
        /// Assemblies containing EntityTypeConfiguration classes.
        /// </summary>
        public Assembly[] ConfigurationsAssemblies { get; set; }
 
        /// <summary>
        /// Domain classes.
        /// </summary>
        public Type[] DomainEntities { get; set; }
 
        /// <summary>
        /// Custom Seed method.
        /// </summary>
        //public Action<IUnitOfWork> DatabaseSeeder { get; set; }
    }
 
    public class MenuItem
    {
        public string Name { set; get; }
        public string Url { set; get; }
    }
}
پروژه‌ی این قرارداد برای کامپایل شدن، نیاز به بسته‌های نیوگت ذیل دارد:
PM> install-package EntityFramework
PM> install-package Microsoft.AspNet.Web.Optimization
PM> install-package structuremap.web
همچنین باید به صورت دستی، در قسمت ارجاعات پروژه، ارجاعی را به اسمبلی استاندارد System.Web نیز به آن اضافه نمائید.


توضیحات قرار داد IPlugin

از این پس هر افزونه باید دارای کلاسی باشد که از اینترفیس IPlugin مشتق می‌شود. برای مثال فعلا کلاس ذیل را به افزونه‌ی پروژه اضافه نمائید:
using System.Web.Mvc;
using System.Web.Optimization;
using System.Web.Routing;
using MvcPluginMasterApp.PluginsBase;
using StructureMap;
 
namespace MvcPluginMasterApp.Plugin1
{
    public class Plugin1 : IPlugin
    {
        public EfBootstrapper GetEfBootstrapper()
        {
            return null;
        }
 
        public MenuItem GetMenuItem(RequestContext requestContext)
        {
            return new MenuItem
            {
                Name = "Plugin 1",
                Url = new UrlHelper(requestContext).Action("Index", "Home", new { area = "NewsArea" })
            };
        }
 
        public void RegisterBundles(BundleCollection bundles)
        {
            //todo: ...
        }
 
        public void RegisterRoutes(RouteCollection routes)
        {
            //todo: add custom routes.
        }
 
        public void RegisterServices(IContainer container)
        {
            // todo: add custom services.
 
            container.Configure(cfg =>
            {
                //cfg.For<INewsService>().Use<EfNewsService>();
            });
        }
    }
}
در قسمت جاری فقط از متد GetMenuItem آن استفاده خواهیم کرد. در قسمت‌های بعد، تنظیمات EF، تنظیمات مسیریابی‌ها و Bundling و همچنین ثبت سرویس‌های افزونه را نیز بررسی خواهیم کرد.
برای اینکه هر افزونه در منوی اصلی ظاهر شود، نیاز به یک نام، به همراه آدرسی به صفحه‌ی اصلی آن خواهد داشت. به همین جهت در متد GetMenuItem نحوه‌ی ساخت آدرسی را به اکشن متد Index کنترلر Home واقع در Area‌ایی به نام NewsArea، مشاهده می‌کنید.


بارگذاری و تشخیص خودکار افزونه‌ها

پس از اینکه هر افزونه دارای کلاسی مشتق شده از قرارداد IPlugin شد، نیاز است آن‌ها را به صورت خودکار یافته و سپس پردازش کنیم. این‌کار را به کتابخانه‌ی StructureMap واگذار خواهیم کرد. برای این منظور پروژه‌ی جدیدی را به نام MvcPluginMasterApp.IoCConfig آغاز کرده و سپس تنظیمات آن‌را به نحو ذیل تغییر دهید:
using System;
using System.IO;
using System.Threading;
using System.Web;
using MvcPluginMasterApp.PluginsBase;
using StructureMap;
using StructureMap.Graph;
 
namespace MvcPluginMasterApp.IoCConfig
{
    public static class SmObjectFactory
    {
        private static readonly Lazy<Container> _containerBuilder =
            new Lazy<Container>(defaultContainer, LazyThreadSafetyMode.ExecutionAndPublication);
 
        public static IContainer Container
        {
            get { return _containerBuilder.Value; }
        }
 
        private static Container defaultContainer()
        {
            return new Container(cfg =>
            {
                cfg.Scan(scanner =>
                {
                    scanner.AssembliesFromPath(
                        path: Path.Combine(HttpRuntime.AppDomainAppPath, "bin"),
                            // یک اسمبلی نباید دوبار بارگذاری شود
                        assemblyFilter: assembly =>
                        {
                            return !assembly.FullName.Equals(typeof(IPlugin).Assembly.FullName);
                        });
 
                    scanner.WithDefaultConventions(); //Connects 'IName' interface to 'Name' class automatically.
                    scanner.AddAllTypesOf<IPlugin>().NameBy(item => item.FullName);
                });
            });
        }
    }
}
این پروژه‌ی class library جدید برای کامپایل شدن نیاز به بسته‌های نیوگت ذیل دارد:
PM> install-package EntityFramework
PM> install-package structuremap.web
همچنین باید به صورت دستی، در قسمت ارجاعات پروژه، ارجاعی را به اسمبلی استاندارد System.Web نیز به آن اضافه نمائید.

کاری که در کلاس SmObjectFactory انجام شده، بسیار ساده است. مسیر پوشه‌ی Bin پروژه‌ی اصلی به structuremap معرفی شده‌است. سپس به آن گفته‌ایم که تنها اسمبلی‌هایی را که دارای اینترفیس IPlugin هستند، به صورت خودکار بارگذاری کن. در ادامه تمام نوع‌های IPlugin را نیز به صورت خودکار یافته و در مخزن تنظیمات خود، اضافه کن.


تامین نیازهای مسیریابی و Bundling هر افزونه به صورت خودکار

در ادامه به پروژه‌ی اصلی مراجعه کرده و در پوشه‌ی App_Start آن کلاس ذیل را اضافه کنید:
using System.Linq;
using System.Web.Optimization;
using System.Web.Routing;
using MvcPluginMasterApp;
using MvcPluginMasterApp.IoCConfig;
using MvcPluginMasterApp.PluginsBase;
 
[assembly: WebActivatorEx.PostApplicationStartMethod(typeof(PluginsStart), "Start")]
 
namespace MvcPluginMasterApp
{
    public static class PluginsStart
    {
        public static void Start()
        {
            var plugins = SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IPlugin>().ToList();
            foreach (var plugin in plugins)
            {
                plugin.RegisterServices(SmObjectFactory.Container);
                plugin.RegisterRoutes(RouteTable.Routes);
                plugin.RegisterBundles(BundleTable.Bundles);
            }
        }
    }
}
بدیهی است در این حالت نیاز است ارجاعی را به پروژه‌ی MvcPluginMasterApp.PluginsBase به پروژه‌ی اصلی اضافه کنیم.
دراینجا با استفاده از کتابخانه‌ای به نام WebActivatorEx (که باز هم توسط نویسندگان اصلی Razor Generator تهیه شده‌است)، یک متد PostApplicationStartMethod سفارشی را تعریف کرده‌ایم.
مزیت استفاده از اینکار این است که فایل Global.asax.cs برنامه شلوغ نخواهد شد. در غیر اینصورت باید تمام این کدها را در انتهای متد Application_Start قرار می‌دادیم.
در اینجا با استفاده از structuremap، تمام افزونه‌های موجود به صورت خودکار بررسی شده و سپس پیشنیازهای مسیریابی و Bundling و همچنین تنظیمات IoC Container مورد نیاز آن‌ها به هر افزونه به صورت مستقل، تزریق خواهد شد.


اضافه کردن منو‌های خودکار افزونه‌ها به پروژه‌ی اصلی

پس از اینکه کار پردازش اولیه‌ی IPluginها به پایان رسید، اکنون نوبت به نمایش آدرس اختصاصی هر افزونه در منوی اصلی سایت است. برای این منظور فایل جدیدی را به نام PluginsMenu.cshtml_، در پوشه‌ی shared پروژه‌ی اصلی اضافه کنید؛ با این محتوا:
@using MvcPluginMasterApp.IoCConfig
@using MvcPluginMasterApp.PluginsBase
@{
    var plugins = SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IPlugin>().ToList();
}
 
@foreach (var plugin in plugins)
{
    var menuItem = plugin.GetMenuItem(this.Request.RequestContext);
    <li>
        <a href="@menuItem.Url">@menuItem.Name</a>
    </li>
}
در اینجا تمام افزونه‌ها به کمک structuremap یافت شده و سپس آیتم‌های منوی آن‌ها به صورت خودکار دریافت و اضافه می‌شوند.
سپس به فایل Layout.cshtml_ پروژه‌ی اصلی مراجعه و توسط فراخوانی Html.RenderPartial، آن‌را در بین سایر آیتم‌های منوی اصلی اضافه می‌کنیم:
<div class="navbar navbar-inverse navbar-fixed-top">
    <div class="container">
        <div class="navbar-header">
            <button type="button" class="navbar-toggle" data-toggle="collapse" data-target=".navbar-collapse">
                <span class="icon-bar"></span>
                <span class="icon-bar"></span>
                <span class="icon-bar"></span>
            </button>
            @Html.ActionLink("MvcPlugin Master App", "Index", "Home", new { area = "" }, new { @class = "navbar-brand" })
        </div>
        <div class="navbar-collapse collapse">
            <ul class="nav navbar-nav">
                <li>@Html.ActionLink("Master App/Home", "Index", "Home", new {area = ""}, null)</li>
                @{ Html.RenderPartial("_PluginsMenu"); }
            </ul>
        </div>
    </div>
</div>
اکنون اگر پروژه را اجرا کنیم، یک چنین شکلی را خواهد داشت:



بنابراین به صورت خلاصه

1) هر افزونه، یک پروژه‌ی کامل ASP.NET MVC است که پوشه‌های ریشه‌ی اصلی آن حذف شده‌اند و اطلاعات آن توسط یک Area جدید تامین می‌شوند.
2) تنظیم فضای نام مسیریابی‌های تمام پروژه‌ها را فراموش نکنید. در غیر اینصورت شاهد تداخل پردازش کنترلرهای هم نام خواهید بود.
3) جهت سهولت کار، می‌توان فایل‌های bin هر افزونه را توسط رخداد post-build، به پوشه‌ی bin پروژه‌ی اصلی کپی کرد.
4) Viewهای هر افزونه توسط Razor Generator در فایل dll آن مدفون خواهند شد.
5) هر افزونه باید دارای کلاسی باشد که اینترفیس IPlugin را پیاده سازی می‌کند. از این اینترفیس برای ثبت اطلاعات هر افزونه یا دریافت اطلاعات سفارشی از آن کمک می‌گیریم.
6) با استفاده از استراکچرمپ و قرارداد IPlugin، منوهای هر افزونه را به صورت خودکار یافته و سپس به فایل layout اصلی اضافه می‌کنیم.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
MvcPluginMasterApp-Part1.zip