وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #18
- نیازی نیست تمام متدهای RoleProvider دات نت پیاده سازی شوند. برای یک برنامه پیاده سازی دو متد IsUserInRole، GetRolesForUser کافی است. 
- سپس دو کلاس Role و User را باید تعریف کنید. این دو رابطه many-to-many با هم دارند؛ یعنی هر کدام با یک ICollection به دیگری ارتباط پیدا می‌کنند. سپس این دو کلاس را در کلاس Context برنامه مطابق معمول توسط DbSetها در معرض دید EF قرار می‌دهید. مابقی آن کارکردن معمولی با این دو جدول اضافه شده به برنامه است:
    public class EfRolesService : IRolesService
    {
        readonly IUnitOfWork _uow;
        readonly IDbSet<Role> _roles;
        public EfRolesService(IUnitOfWork uow)
        {
            _uow = uow;
            _roles = _uow.Set<Role>();
        }

        public IList<Role> FindUserRoles(int userId)
        {
            var query = from role in _roles
                        from user in role.Users
                        where user.Id == userId
                        select role;

            return query.OrderBy(x => x.Name).ToList();
        }

        public string[] GetRolesForUser(int userId)
        {
            var roles = FindUserRoles(userId);
            if (roles == null || !roles.Any())
            {
                return new string[] { };
            }

            return roles.Select(x => x.Name).ToArray();
        }

        public bool IsUserInRole(int userId, string roleName)
        {
            var query = from role in _roles
                        where role.Name == roleName
                        from user in role.Users
                        where user.Id == userId
                        select role;
            var userRole = query.FirstOrDefault();
            return userRole != null;
        }
    }
و در این حالت CustomRoleProvider به صورت زیر خواهد بود. در این روش فرض شده حین لاگین، user.Id در FormsAuthentication.SetAuthCookie تنظیم می‌شود؛ یعنی userName در این RoleProvider به id آن تنظیم شده:
    public class CustomRoleProvider : RoleProvider
    {
        public override bool IsUserInRole(string username, string roleName)
        {
            // Since the role provider, in this case the CustomRoleProvider is instantiated by 
            // the ASP.NET framework the best solution is to use the service locator pattern. 
            // The service locator pattern is normally considered to be an anti-pattern but 
            // sometimes you have to be pragmatic and accept the limitation on the framework 
            // that is being used (in this case the ASP.NET framework).

            var rolesService = ObjectFactory.GetInstance<IRolesService>();
            return rolesService.IsUserInRole(username.ToInt(), roleName);
        }

        public override string[] GetRolesForUser(string username)
        {
            var rolesService = ObjectFactory.GetInstance<IRolesService>();
            return rolesService.GetRolesForUser(username.ToInt());
        }
// مابقی نیازی نیست پیاده سازی شوند
‫۱۰ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۳ بهمن ۱۳۹۲، ساعت ۱۲:۳۹
مسعود پاکدل مسعود پاکدل
مطالب
آشنایی با Implicit Casting و Explicit Casting
همه ما به نحوی در پروژه‌های خود مجبور به تبدیل انوع داده شده ایم و یک نوع از داده یا Object رو به نوع دیگری از داده یا Object تبدیل کرده ایم. در این پست دو روش دیگر برای تبدیل انواع داده‌ها بررسی میکنیم. برای شروع دو کلاس زیر رو در نظر بگیرید.
#1کلاس Book
    public class Book
    {
        public int Code { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Category { get; set; }        
    }
#2کلاس NoteBook
    public class NoteBook
    {
        public int Code { get; set; }
        public string Title { get; set; }        
    }
این دو کلاس هیچ ارتباطی با هم ندارند در نتیجه امکان تبدیل این دو نوع وجود ندارد یعنی اجرای هر دو دستور زیر باعث ایجاد خطای کامپایلری می‌شود.
        static void Main( string[] args )
        {
            Book book = new Book() 
            {
                Code = 1,
                Title = "Book1",
                Category = "Default"
            };

            NoteBook noteBook = new NoteBook();

            noteBook = (NoteBook)book;//Compile error
            noteBook = book as NoteBook;//Compile error
        }
برای حل این مشکل و تبدیل این دو نوع از Object‌ها می‌تونیم از دو نوع ImplicitCasting و Explicit Casting استفاده کنیم.
#Explicit Casting
public class Book
    {
        public int Code { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Category { get; set; }

        public static explicit operator NoteBook( Book book )
        {
            return new NoteBook()
            {
                Code = book.Code,
                Title = book.Title
            };
        }
    }
در Explicit یک Operator به صورت Explicit تعریف می‌کنیم که ورودی اون از نوع خود کلاس book و خروجی اون از نوع مورد دلخواه است. Converter مورد نظر رو در بدنه این Operator می‌نویسیم. حالا به راحتی دستور زیر کامپایل می‌شود.
static void Main( string[] args )
        {
            Book book = new Book() 
            {
                Code = 1,
                Title = "Book1",
                Category = "Default"
            };

            NoteBook noteBook = new NoteBook();

            noteBook = (NoteBook)book;//Correct  
        }

در بالا مشاهده می‌کنید که حتما باید به طور صریح عملیات Cast رو انجام دهیددر غیر این صورت همچنان خطا خواهید داشت. اما می‌توان این مراحل رو هم نادیده گرفت و تبدیل رو به صورت Implicit انجام داد.

#Implicit Casting

public class Book
    {
        public int Code { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Category { get; set; }

        public static implicit operator NoteBook( Book book )
        {
            return new NoteBook()
            {
                Code = book.Code,
                Title = book.Title
            };
        }
    }
تنها تفاوت این روش با روش قبلی، در نوع تعریف operator است. بعد از تعریف نوع استفاده به صورت زیر خواهد بود.

static void Main( string[] args )
        {
            Book book = new Book() 
            {
                Code = 1,
                Title = "Book1",
                Category = "Default"
            };

            NoteBook noteBook = new NoteBook();

            noteBook = book;//Correct  
        }
در این روش نیاز به ذکر نوع Object برای Cast نیست و Object مورد نظر به راحتی به نوع داده قبل از اپراتور = تبدیل می‌شود.
‫۱۱ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۱۹ خرداد ۱۳۹۲، ساعت ۰۴:۰۰
مسعود پاکدل مسعود پاکدل
مطالب
استفاده از OfType یا Cast در Linq
تقریبا تمام توسعه دهندگان دات نت با تکنولوژی Linq  و Lambda Expression‌ها آشنایی دارند. همان طور که می‌دانیم Extension Method‌های موجود در فضای نام System.Linq فقط بر روی مجموعه ای از داده‌ها که اینترفیس IEnumerable<t> که در فضای نام System.Collections.Generic قرار دارد را پیاده سازی کرده باشند قابل اجرا هستند. مجموعه داده‌های جنریک فقط قابلیت نگهداری از یک نوع داده که به عنوان پارامتر T برای این مجموعه تعریف می‌شود را داراست.
نکته: البته در مجموعه هایی نظیر Dictionary یا سایر Collection‌ها امکان تعریف چند نوع داده به عنوان پارامتر وجود دارد. نکته مهم این است که داده‌های استفاده شده در این مجموعه ها، حتما باید از نوع پارامتر تعریف شده باشند.
اگر در یک مجموعه داده قصد داشته باشیم که داده هایی با نوع مختلف را ذخیره کنیم و در جای مناسب آن‌ها را بازیابی کرده و در برنامه استفاده نماییم چه باید کرد. به عنوان یک پیشنهاد می‌توان از مجموعه‌های موجود در فضای نام System.Collection بهره بگیریم. اما همان طور که واضح است این مجموعه از  داده‌ها به صورت جنریک نمی‌باشند و امکان استفاده از Query‌های Linq در آن‌ها به صورت معمول امکان پذیر نیست. برای حل این مشکل در دات نت دو متد تعبیه شده است که وظیفه آن تبدیل این مجموعه از داده‌ها به مجموعه ای است که بتوان بر روی آن‌ها Query‌های از جنس Linq یا Lambda Expression را اجرا کرد.
  • Cast
  • OfType
#مثال 1
فرض کنید یک مجموعه مثل زیر داریم:
 ArrayList myList = new ArrayList();

  myList.Add( "Value1" );
  myList.Add( "Value2" );
  myList.Add( "Value3" );

  var myCollection = myList.Cast<string>();
در مثال بالا یک Collection از نوع ArrayList ایجاد کردیم که در فضای نام System.Collection قرار دارد. شما در این مجموعه می‌توانید از هر نوع داده ای که مد نظرتان است استفاده کنید. با استفاده از اپراتور Cast توانستیم این مجموعه را به نوع مورد نظر خودمان تبدیل کنیم و در نهایت به یک مجموعه از IEnumerable<T> برسیم. حال امکان استفاده از تمام متد‌های Linq امکان پذیر است.
#مثال دوم:
   ArrayList myList = new ArrayList();

    myList.Add( "Value1" );
    myList.Add( 10 );
    myList.Add( 10.2 );

   var myCollection = myList.Cast<string>();
در مثال بالا در خط آخر با یک runtime Error مواجه خواهیم شد. دلیلش هم این است که ما از در ArrayList خود داده‌های غیر از string نظیر int یا double داریم. درنتیجه هنگام تبدیل داده‌های int یا double به string یک Exception رخ خواهد داد. در این گونه موارد که در لیست مورد نظر داده‌های غیر هم نوع وجود دارد باید متد OfType را جایگزین کنیم.
ArrayList myList = new ArrayList();

myList.Add( "Value1" );
myList.Add( 10 );
myList.Add( 10.2 );
           
 var doubleNumber = myList.OfType<double>().Single();
 var integerNumber = myList.OfType<int>().Single();
 var stringValue = myList.OfType<string>().Single();
تفاوت بین متد Cast و OfType در این است که متد Cast سعی دارد تمام داده‌های موجود در مجموعه را به نوع مورد نظر تبدیل کند ولی متد OfType فقط داده‌های از نوع مشخص شده را برگشت خواهد داد. حتی اگر هیچ آیتمی از نوع مورد نظر در این مجموعه نباشد یک مجموعه بدون هیچ داده ای برگشت داده می‌شود.
‫۱۱ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۲۹ تیر ۱۳۹۲، ساعت ۰۱:۰۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
EF Code First #2

در قسمت قبل با تنظیمات و قراردادهای ابتدایی EF Code first آشنا شدیم، هرچند این تنظیمات حجم کدنویسی ابتدایی راه اندازی سیستم را به شدت کاهش می‌دهند، اما کافی نیستند. در این قسمت نگاهی سطحی و مقدماتی خواهیم داشت بر امکانات مهیا جهت تنظیم ویژگی‌های مدل‌های برنامه در EF Code first.

تنظیمات EF Code first توسط اعمال متادیتای خواص

اغلب متادیتای مورد نیاز جهت اعمال تنظیمات EF Code first در اسمبلی System.ComponentModel.DataAnnotations.dll قرار دارند. بنابراین اگر مدل‌های خود را در اسمبلی و پروژه class library جداگانه‌ای تعریف و نگهداری می‌کنید (مثلا به نام DomainClasses)، نیاز است ابتدا ارجاعی را به این اسمبلی به پروژه جاری اضافه نمائیم. همچنین تعدادی دیگر از متادیتای قابل استفاده در خود اسمبلی EntityFramework.dll قرار دارند. بنابراین در صورت نیاز باید ارجاعی را به این اسمبلی نیز اضافه نمود.
همان مثال قبل را در اینجا ادامه می‌دهیم. دو کلاس Blog و Post در آن تعریف شده (به این نوع کلاس‌ها POCO – the Plain Old CLR Objects نیز گفته می‌شود)، به همراه کلاس Context که از کلاس DbContext مشتق شده است. ابتدا دیتابیس قبلی را دستی drop کنید. سپس در کلاس Blog، خاصیت public int Id را مثلا به public int MyTableKey تغییر دهید و پروژه را اجرا کنید. برنامه بلافاصله با خطای زیر متوقف می‌شود:

One or more validation errors were detected during model generation:
\tSystem.Data.Entity.Edm.EdmEntityType: : EntityType 'Blog' has no key defined.

زیرا EF Code first در این کلاس خاصیتی به نام Id یا BlogId را نیافته‌است و امکان تشکیل Primary key جدول را ندارد. برای رفع این مشکل تنها کافی است ویژگی Key را به این خاصیت اعمال کنیم:

using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace EF_Sample01.Models
{
    public class Blog
    {
        [Key]
        public int MyTableKey { set; get; }

همچنین تعدادی ویژگی دیگر مانند MaxLength و Required را نیز می‌توان بر روی خواص کلاس اعمال کرد:

using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace EF_Sample01.Models
{
    public class Blog
    {
        [Key]
        public int MyTableKey { set; get; }

        [MaxLength(100)]
        public string Title { set; get; }

        [Required]
        public string AuthorName { set; get; }

        public IList<Post> Posts { set; get; }        
    }
}

این ویژگی‌ها دو مقصود مهم را برآورده می‌سازند:
الف) بر روی ساختار بانک اطلاعاتی تشکیل شده تاثیر دارند:

CREATE TABLE [dbo].[Blogs](
 [MyTableKey] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL,
 [Title] [nvarchar](100) NULL,
 [AuthorName] [nvarchar](max) NOT NULL,
 CONSTRAINT [PK_Blogs] PRIMARY KEY CLUSTERED 
(
 [MyTableKey] ASC
)WITH (PAD_INDEX  = OFF, STATISTICS_NORECOMPUTE  = OFF, 
IGNORE_DUP_KEY = OFF, ALLOW_ROW_LOCKS  = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS  = ON) ON [PRIMARY]
) ON [PRIMARY]

همانطور که ملاحظه می‌کنید در اینجا طول فیلد Title به 100 تنظیم شده است و همچنین فیلد AuthorName اینبار NOT NULL است. به علاوه primary key نیز بر اساس ویژگی Key اعمالی تعیین شده است.
البته برای اجرای کدهای تغییر کرده مدل، فعلا بانک اطلاعاتی قبلی را دستی می‌توان حذف کرد تا بتوان به ساختار جدید رسید. در مورد جزئیات مبحث DB Migration در قسمت‌های بعدی مفصلا بحث خواهد شد.

ب) اعتبار سنجی اطلاعات پیش از ارسال کوئری به بانک اطلاعاتی
برای مثال اگر در حین تعریف وهله‌ای از کلاس Blog، خاصیت AuthorName مقدار دهی نگردد، پیش از اینکه رفت و برگشتی به بانک اطلاعاتی صورت گیرد، یک validation error را دریافت خواهیم کرد. یا برای مثال اگر طول اطلاعات خاصیت Title بیش از 100 حرف باشد نیز مجددا در حین ثبت اطلاعات، یک استثنای اعتبار سنجی را مشاهده خواهیم کرد. البته امکان تعریف پیغام‌های خطای سفارشی نیز وجود دارد. برای این حالت تنها کافی است پارامتر ErrorMessage این ویژگی‌ها را مقدار دهی کرد. برای مثال:
[Required(ErrorMessage = "لطفا نام نویسنده را مشخص نمائید")]
public string AuthorName { set; get; }

نکته‌ی مهمی که در اینجا وجود دارد، وجود یک اکوسیستم هماهنگ و سازگار است. این نوع اعتبار سنجی هم با EF Code first هماهنگ است و هم برای مثال در ASP.NET MVC به صورت خودکار جهت اعتبار سنجی سمت سرور و کلاینت یک مدل می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد و مفاهیم و روش‌های مورد استفاده در آن نیز یکی است.


تنظیمات EF Code first به کمک Fluent API

اگر علاقمند به استفاده از متادیتا، جهت تعریف قیود و ویژگی‌های خواص کلاس‌های مدل خود نیستید، روش دیگری نیز در EF Code first به نام Fluent API تدارک دیده شده است. در اینجا امکان تعریف همان ویژگی‌ها توسط کدنویسی نیز وجود دارد، به علاوه اعمال قیود دیگری که توسط متادیتای مهیا قابل تعریف نیستند.
محل تعریف این قیود، کلاس Context که از کلاس DbContext مشتق شده است، می‌باشد و در اینجا، کار با تحریف متد OnModelCreating شروع می‌شود:

using System.Data.Entity;
using EF_Sample01.Models;

namespace EF_Sample01
{
    public class Context : DbContext
    {
        public DbSet<Blog> Blogs { set; get; }
        public DbSet<Post> Posts { set; get; }

        protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
        {
            modelBuilder.Entity<Blog>().HasKey(x => x.MyTableKey);
            modelBuilder.Entity<Blog>().Property(x => x.Title).HasMaxLength(100);
            modelBuilder.Entity<Blog>().Property(x => x.AuthorName).IsRequired();
            
            base.OnModelCreating(modelBuilder);
        }
    }
}

به کمک پارامتر modelBuilder، امکان دسترسی به متدهای تنظیم کننده ویژگی‌های خواص یک مدل یا موجودیت وجود دارد. در اینجا چون می‌توان متدها را به صورت یک زنجیره به هم متصل کرد و همچنین حاصل نهایی شبیه به جمله بندی انگلیسی است، به آن Fluent API یا API روان نیز گفته می‌شود.
البته در این حالت امکان تعریف ErrorMessage وجود ندارد و برای این منظور باید از همان data annotations استفاده کرد.


نحوه مدیریت صحیح تعاریف نگاشت‌ها به کمک Fluent API

OnModelCreating محل مناسبی جهت تعریف حجم انبوهی از تنظیمات کلاس‌های مختلف مدل‌های برنامه نیست. در حد سه چهار سطر مشکلی ندارد اما اگر بیشتر شد بهتر است از روش زیر استفاده شود:

using System.Data.Entity;
using EF_Sample01.Models;
using System.Data.Entity.ModelConfiguration;

namespace EF_Sample01
{
    public class BlogConfig : EntityTypeConfiguration<Blog>
    {
        public BlogConfig()
        {
            this.Property(x => x.Id).HasColumnName("MyTableKey");
            this.Property(x => x.RowVersion).HasColumnType("Timestamp");
        }
    }


با ارث بری از کلاس EntityTypeConfiguration،‌ می‌توان به ازای هر کلاس مدل، تنظیمات را جداگانه انجام داد. به این ترتیب اصل SRP یا Single responsibility principle نقض نخواهد شد. سپس برای استفاده از این کلاس‌های Config تک مسئولیتی به نحو زیر می‌توان اقدام کرد:

protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
{
     modelBuilder.Configurations.Add(new BlogConfig());




نحوه تنظیمات ابتدایی نگاشت کلاس‌ها به بانک اطلاعاتی در EF Code first

الزامی ندارد که EF Code first حتما با یک بانک اطلاعاتی از نو تهیه شده بر اساس پیش فرض‌های آن کار کند. در اینجا می‌توان از بانک‌های اطلاعاتی موجود نیز استفاده کرد. اما در این حالت نیاز خواهد بود تا مثلا نام جدولی خاص با کلاسی مفروض در برنامه، یا نام فیلدی خاص که مطابق استانداردهای نامگذاری خواص در سی شارپ تعریف نشده، با خاصیتی در یک کلاس تطابق داده شوند. برای مثال اینبار تعاریف کلاس Blog را به نحو زیر تغییر دهید:

using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace EF_Sample01.Models
{
    [Table("tblBlogs")]
    public class Blog
    {
        [Column("MyTableKey")]
        public int Id { set; get; }

        [MaxLength(100)]
        public string Title { set; get; }

        [Required(ErrorMessage = "لطفا نام نویسنده را مشخص نمائید")]
        public string AuthorName { set; get; }

        public IList<Post> Posts { set; get; }

        [Timestamp]
        public byte[] RowVersion { set; get; }
    }
}

در اینجا فرض بر این است که نام جدول متناظر با کلاس Blog در بانک اطلاعاتی مثلا tblBlogs است و نام خاصیت Id در بانک اطلاعاتی مساوی فیلدی است به نام MyTableKey. چون نام خاصیت را مجددا به Id تغییر داده‌ایم، دیگر ضرورتی به ذکر ویژگی Key وجود نداشته است. برای تعریف این دو از ویژگی‌های Table و Column جهت سفارشی سازی نام‌های خواص و کلاس استفاده شده است.
یا اگر در کلاس خود خاصیتی محاسبه شده بر اساس سایر خواص، تعریف شده است و قصد نداریم آن‌را به فیلدی در بانک اطلاعاتی نگاشت کنیم، می‌توان از ویژگی NotMapped برای مزین سازی و تعریف آن کمک گرفت.
به علاوه اگر از نام پیش فرض کلید خارجی تشکیل شده خرسند نیستید می‌توان به کمک ویژگی ForeignKey، نسبت به تعریف مقداری جدید مطابق تعاریف یک بانک اطلاعاتی موجود، اقدام کرد.
همچنین خاصیت دیگری به نام RowVersion در اینجا اضافه شده که با ویژگی TimeStamp مزین گردیده است. از این خاصیت ویژه برای بررسی مسایل همزمانی ثبت اطلاعات در EF استفاده می‌شود. به علاوه بانک اطلاعاتی می‌تواند به صورت خودکار آن‌را در حین ثبت مقدار دهی کند.
تمام این تغییرات را به کمک Fluent API نیز می‌توان انجام داد:

modelBuilder.Entity<Blog>().ToTable("tblBlogs");
modelBuilder.Entity<Blog>().Property(x => x.Id).HasColumnName("MyTableKey");
modelBuilder.Entity<Blog>().Property(x => x.RowVersion).HasColumnType("Timestamp");



تبدیل پروژه‌های قدیمی EF به کلاس‌های EF Code first به صورت خودکار

روش متداول کار با EF از روز اول آن، مهندسی معکوس خودکار اطلاعات یک بانک اطلاعاتی و تبدیل آن به یک فایل EDMX بوده است. هنوز هم می‌توان از این روش در اینجا نیز بهره جست. برای مثال اگر قصد دارید یک پروژه قدیمی را تبدیل به نمونه جدید Code first کنید، یا یک بانک اطلاعاتی موجود را مهندسی معکوس کنید، بر روی پروژه در Solution explorer کلیک راست کرده و گزینه Add|New Item را انتخاب کنید. سپس از صفحه ظاهر شده، ADO.NET Entity data model را انتخاب کرده و در ادامه گزینه «Generate from database» را انتخاب کنید. این روال مرسوم کار با EF Database first است.
پس از اتمام کار به entity data model designer مراجعه کرده و بر روی صفحه کلیک راست نمائید. از منوی ظاهر شده گزینه «Add code generation item» را انتخاب کنید. سپس در صفحه باز شده از لیست قالب‌های موجود، گزینه «ADO.NET DbContext Generator» را انتخاب نمائید. این گزینه به صورت خودکار اطلاعات فایل EDMX قدیمی یا موجود شما را تبدیل به کلاس‌های مدل Code first معادل به همراه کلاس DbContext معرف آن‌ها خواهد کرد.

روش دیگری نیز برای انجام اینکار وجود دارد. نیاز است افزونه‌ی به نام Entity Framework Power Tools را دریافت کنید. پس از نصب، از منوی Entity Framework آن گزینه‌ی «Reverse Engineer Code First» را انتخاب نمائید. در اینجا می‌توان مشخصات اتصال به بانک اطلاعاتی را تعریف و سپس نسبت به تولید خودکار کدهای مدل‌ها و DbContext مرتبط اقدام کرد.



استراتژی‌های مقدماتی تشکیل بانک اطلاعاتی در EF Code first

اگر مثال این سری را دنبال کرده باشید، مشاهده کرده‌اید که با اولین بار اجرای برنامه، یک بانک اطلاعاتی پیش فرض نیز تولید خواهد شد. یا اگر تعاریف ویژگی‌های یک فیلد را تغییر دادیم، نیاز است تا بانک اطلاعاتی را دستی drop کرده و اجازه دهیم تا بانک اطلاعاتی جدیدی بر اساس تعاریف جدید مدل‌ها تشکیل شود که ... هیچکدام از این‌ها بهینه نیستند.
در اینجا دو استراتژی مقدماتی را در حین آغاز یک برنامه می‌توان تعریف کرد:

System.Data.Entity.Database.SetInitializer(new DropCreateDatabaseIfModelChanges<Context>());
// or
System.Data.Entity.Database.SetInitializer(new DropCreateDatabaseAlways<Context>());

می‌توان بانک اطلاعاتی را در صورت تغییر اطلاعات یک مدل به صورت خودکار drop کرده و نسبت به ایجاد نمونه‌ای جدید اقدام کرد (DropCreateDatabaseIfModelChanges)؛ یا در حین آزمایش برنامه همیشه (DropCreateDatabaseAlways) با شروع برنامه، ابتدا باید بانک اطلاعاتی drop شده و سپس نمونه جدیدی تولید گردد.
محل فراخوانی این دستور هم باید در نقطه آغازین برنامه، پیش از وهله سازی اولین DbContext باشد. مثلا در برنامه‌های وب در متد Application_Start فایل global.asax.cs یا در برنامه‌های WPF در متد سازنده کلاس App می‌توان بانک اطلاعاتی را آغاز نمود.
البته الزامی به استفاده از کلاس‌های DropCreateDatabaseIfModelChanges یا DropCreateDatabaseAlways وجود ندارد. می‌توان با پیاده سازی اینترفیس IDatabaseInitializer از نوع کلاس Context تعریف شده در برنامه، همان عملیات را شبیه سازی کرد یا سفارشی نمود:

public class MyInitializer : IDatabaseInitializer<Context>
{
        public void InitializeDatabase(Context context)
        {
            if (context.Database.Exists() ||
                context.Database.CompatibleWithModel(throwIfNoMetadata: false))
                context.Database.Delete();

            context.Database.Create();            
        }
}

سپس برای استفاده از این کلاس در ابتدای برنامه، خواهیم داشت:

System.Data.Entity.Database.SetInitializer(new MyInitializer());


نکته:
اگر از یک بانک اطلاعاتی موجود استفاده می‌کنید (محیط کاری) و نیازی به پیش فرض‌های EF Code first ندارید و همچنین این بانک اطلاعاتی نیز نباید drop شود یا تغییر کند، می‌توانید تمام این پیش فرض‌ها را با دستور زیر غیرفعال کنید:

Database.SetInitializer<Context>(null);

بدیهی است این دستور نیز باید پیش از ایجاد اولین وهله از شیء DbContext فراخوانی شود.


همچنین باید درنظر داشت که در آخرین نگارش‌های پایدار EF Code first، این موارد بهبود یافته‌اند و مبحثی تحت عنوان DB Migration ایجاد شده است تا نیازی نباشد هربار بانک اطلاعاتی drop شود و تمام اطلاعات از دست برود. می‌توان صرفا تغییرات کلاس‌ها را به بانک اطلاعاتی اعمال کرد که به صورت جداگانه، در قسمتی مجزا بررسی خواهد شد. به این ترتیب دیگر نیازی به drop بانک اطلاعاتی نخواهد بود. به صورت پیش فرض در صورت از دست رفتن اطلاعات یک استثناء را سبب خواهد شد (که توسط برنامه نویس قابل تنظیم است) و در حالت خودکار یا دستی با تنظیمات ویژه قابل اعمال است.



تنظیم استراتژی‌های آغاز بانک اطلاعاتی در فایل کانفیگ برنامه

الزامی ندارد که حتما متد Database.SetInitializer را دستی فراخوانی کنیم. با اندکی تنظیم فایل‌های app.config و یا web.config نیز می‌توان نوع استراتژی مورد استفاده را تعیین کرد:

<appSettings>
 <add key="DatabaseInitializerForType MyNamespace.MyDbContextClass, MyAssembly" 
     value="MyNamespace.MyInitializerClass, MyAssembly"  />
</appSettings>

<appSettings>
 <add key="DatabaseInitializerForType MyNamespace.MyDbContextClass, MyAssembly" 
     value="Disabled" />
</appSettings>

یکی از دو حالت فوق باید در قسمت appSettings فایل کانفیگ برنامه تنظیم شود. حالت دوم برای غیرفعال کردن پروسه آغاز بانک اطلاعاتی و اعمال تغییرات به آن، بکار می‌رود.
برای نمونه در مثال جاری، جهت استفاده از کلاس MyInitializer فوق، می‌توان از تنظیم زیر نیز استفاده کرد:

<appSettings>
    <add key="DatabaseInitializerForType EF_Sample01.Context, EF_Sample01"
       value="EF_Sample01.MyInitializer, EF_Sample01" />
  </appSettings>



اجرای کدهای ویژه در حین تشکیل یک بانک اطلاعاتی جدید

امکان سفارشی سازی این آغاز کننده‌های پیش فرض نیز وجود دارد. برای مثال:

public class MyCustomInitializer : DropCreateDatabaseIfModelChanges<Context>
{
    protected override void Seed(Context context)
    {
        context.Blogs.Add(new Blog { AuthorName = "Vahid", Title = ".NET Tips" });
        context.Database.ExecuteSqlCommand("CREATE INDEX IX_title ON tblBlogs (title)");
        base.Seed(context);
    }
}

در اینجا با ارث بری از کلاس DropCreateDatabaseIfModelChanges یک آغاز کننده سفارشی را تعریف کرده‌ایم. سپس با تحریف متد Seed آن می‌توان در حین آغاز یک بانک اطلاعاتی، تعدادی رکورد پیش فرض را به آن افزود. کار ذخیره سازی نهایی در متد base.Seed انجام می‌شود.
برای استفاده از آن اینبار در حین فراخوانی متد System.Data.Entity.Database.SetInitializer، از کلاس MyCustomInitializer استفاده خواهیم کرد.
و یا توسط متد context.Database.ExecuteSqlCommand می‌توان دستورات SQL را مستقیما در اینجا اجرا کرد. عموما دستوراتی در اینجا مدنظر هستند که توسط ORMها پشتیبانی نمی‌شوند. برای مثال تغییر collation یک ستون یا افزودن یک ایندکس و مواردی از این دست.


سطح دسترسی مورد نیاز جهت فراخوانی متد Database.SetInitializer

استفاده از متدهای آغاز کننده بانک اطلاعاتی نیاز به سطح دسترسی بر روی بانک اطلاعاتی master را در SQL Server دارند (زیرا با انجام کوئری بر روی این بانک اطلاعاتی مشخص می‌شود، آیا بانک اطلاعاتی مورد نظر پیشتر تعریف شده است یا خیر). البته این مورد حین کار با SQL Server CE شاید اهمیتی نداشته باشد. بنابراین اگر کاربری که با آن به بانک اطلاعاتی متصل می‌شویم سطح دسترسی پایینی دارد نیاز است Persist Security Info=True را به رشته اتصالی اضافه کرد. البته این مورد را پس از انجام تغییرات بر روی بانک اطلاعاتی جهت امنیت بیشتر حذف کنید (یا به عبارتی در محیط کاری Persist Security Info=False باید باشد).

Server=(local);Database=yourDatabase;User ID=yourDBUser;Password=yourDBPassword;Trusted_Connection=False;Persist Security Info=True


تعیین Schema و کاربر فراخوان دستورات SQL

در EF Code first به صورت پیش فرض همه چیز بر مبنای کاربری با دسترسی مدیریتی یا dbo schema در اس کیوال سرور تنظیم شده است. اما اگر کاربر خاصی برای کار با دیتابیس تعریف گردد که در هاست‌های اشتراکی بسیار مرسوم است، دیگر از دسترسی مدیریتی dbo خبری نخواهد بود. اینبار نام جداول ما بجای dbo.tableName مثلا someUser.tableName می‌باشند و عدم دقت به این نکته، اجرای برنامه را غیرممکن می‌سازد.
برای تغییر و تعیین صریح کاربر متصل شده به بانک اطلاعاتی اگر از متادیتا استفاده می‌کنید، روش زیر باید بکارگرفته شود:

[Table("tblBlogs", Schema="someUser")]    
public class Blog

و یا در حالت بکارگیری Fluent API به نحو زیر قابل تنظیم است:

modelBuilder.Entity<Blog>().ToTable("tblBlogs", schemaName:"someUser");






‫۱۲ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۱، ساعت ۱۴:۰۶
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
بررسی امنیتی، حین استفاده از jQuery Ajax

چندین نمونه استفاده از jQuery Ajax در ASP.NET Webforms را در این سایت می‌توانید پیدا کنید؛ برای مثال:

سؤالی که در تمام این موارد حائز اهمیت است این مورد می‌باشد که "از کجا متوجه شوم وب سرویس مورد استفاده واقعا توسط اسکریپت سایت جاری فراخوانی شده و نه توسط یک برنامه‌ی خارجی؟"

در اینجا می‌توان از سورس‌های ASP.NET MVC کمک گرفت : (+). همان متد IsAjaxRequest را در ASP.NET Webforms هم می‌شود استفاده کرد:

public static bool IsAjaxRequest(this HttpRequestBase request)
{
  if (request == null)
  {
       throw new ArgumentNullException("request");
  }
        
   return (request["X-Requested-With"] == "XMLHttpRequest") ||
             ((request.Headers != null) && (request.Headers["X-Requested-With"] == "XMLHttpRequest"));
}

حاصل IsAjaxRequest باید در ابتدای تمام درخواست‌های رسیده بررسی شود. البته باید دقت داشت که این بررسی را به آسانی می‌توان دور زد (چون بر اساس هدرهای رسیده است)، اما باز هم بهتر از هیچ نوع نظارتی می‌باشد.

‫۱۳ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۱۵ فروردین ۱۳۹۰، ساعت ۲۲:۵۵
فرید بکران فرید بکران
مطالب
بررسی Bad code smell ها: میراث رد شده

میراث رد شده یا Refused bequest به دسته «بد استفاده کنندگان از شیء گرایی» تعلق دارد. این دسته از کدهای بد بو، معمولا استفاده ناقص یا نادرستی از مفاهیم و اصول شیء گرایی دارند. 
زمانیکه یک کلاس تنها بخشی از اعضای (خصوصیت، متد و ...) کلاس پدر خود را استفاده می‌کند، با این الگو سر و کار داریم. در چنین شرایطی دیگر اعضای کلاس پدر یا استفاده نمی‌شوند و یا حتی در صورت پیاده سازی شدن توسط کلاس، بلااستفاده می‌مانند. به طور مثال متدهایی از کلاس پدر پیاده سازی می‌شوند و با پرتاب یک استثناء در بدنه‌شان از کار می‌افتند. 
یکی از دلایل مهم ایجاد چنین کدهای بد بویی، ایجاد رابطه ارث بری تنها برای استفاده دوباره از کدهای یک کلاس است. در صورتیکه ممکن است کلاس پدر و فرزند هیچ ارتباط منطقی ای از نظر ارث بری با یکدیگر نداشته باشند.   
به طور مثال فرض کنید در حال توسعه یک محصول هستید که در آن فروش کالا اتفاق می‌افتد. در ابتدای کار، تنها کاربران این محصول، شرکت‌ها هستند. روالی نیز برای محاسبه تخفیف مربوط به شرکت‌ها ایجاد شده است. در این روال یک تخفیف پایه وجود دارد که به همه مشتریان تعلق می‌گیرید و تخفیف‌هایی نیز وجود دارند که به هر یک از شرکت‌ها تعلق می‌گیرند. میزان تخفیف نهایی برای یک شرکت از مجموع این دو مقدار بدست می‌آید. کلاس مربوط به محاسبه تخفیف به این صورت است:  

public class DiscountCalculator 
{ 
    protected decimal CalculateGeneralDiscount() 
    { 
        // calculate general discount 
        return 0; 
    } 
    protected decimal AddSpecificDiscount(decimal baseDiscount) 
    { 
        // add specific discounts to base discount 
        return 0; 
    } 
    protected virtual decimal GetFinalDiscount() 
    { 
        var baseDiscount = CalculateGeneralDiscount(); 
        var addedDiscount = AddSpecificDiscount(baseDiscount); 
        return addedDiscount; 
    } 
}
بعد از مدتی نیاز می‌شود که افراد حقیقی از نرم افزار استفاده کرده و خرید نمایند و این مکانیزم تخفیف برای آن‌ها نیز اعمال شود. توسعه دهنده بعد از بررسی به این نتیجه می‌رسد که تنها تفاوت این مکانیزم با مکانیزم قبلی، متد AddSpecificDiscount است که باید برای اشخاص حقیقی بازنویسی شود. این توسعه دهنده تصمیم می‌گیرد برای استفاده دوباره از کد موجود در کلاس DiscountCalculator، کلاس مربوط به اشخاص حقیقی را از آن ارث ببرد. که نتیجه به صورت زیر خواهد بود:
public class PersonDiscountCalculator : DiscountCalculator 
{ 
    private decimal AddSpecificDiscountForPerson(decimal baseDiscount) 
    { 
        // calculate base discount for person 
        return 0; 
    } 
    protected override decimal GetFinalDiscount() 
    { 
        var baseDiscount = CalculateGeneralDiscount(); 
        var added = AddSpecificDiscountForPerson(baseDiscount); 
        return added; 
    } 
}

همانطور که در کد بالا مشاهده می‌کنید، متد مربوط به افزودن تخفیف‌های خاص شخص از نو نوشته شده و متد مربوط به محاسبه تخفیف‌های پایه استفاده شده و متد GetFinalDiscount دوباره نویسی شده تا با مکانیزم جدید همخوانی داشته باشد.
در این مثال متد مربوط به محاسبه تخفیف برای شرکت، علارغم اینکه به دلیل رابطه ارث بری در کلاس فرزند قابل دسترس است، بلااستفاده مانده است. و حتی وجود چنین متدی در کلاس PersonDiscountCalculator نیز بی معنی است. در واقع کلاس PersonDiscountCalculator برخی از میراث کلاس پدر خود را رد کرده است.

روش‌های اصلاح این نوع کد بد بو 

1) زمانیکه رابطه ارث بری هیچ معنایی ندارد، می‌توان به جای استفاده از ارث بری، شیء مربوط به کلاس پدر را ایجاد و در بدنه کلاس فرزند از آن استفاده کرد. مثلا برای فراخوانی متدها یا دسترسی به خصوصیت‌ها (مثال ذکر شده در این دسته نیست).
2) زمانیکه رابطه منطقی وجود داشته باشد، ولی اعضای اضافی کلاس پدر، به فرزند به ارث برسند، راه حل معمولا در جدا کردن کلاس پدر و ایجاد یک کلاس جدید پدر برای مصرف مورد نظر است.  
در مثال مطرح شده رابطه منطقی بین کلاس‌ها وجود دارد؛ ولی نه به شکلی که پیاده سازی شده است. یکی از راه‌های مناسب برای رفع چنین مشکلی، ایجاد یک کلاس پدر مشترک (در اینجا DiscountCalculator) و انتقال منطق‌های مربوطه به آن و ارث بری کردن تک تک کلاسها از آن است.   
public abstract class DiscountCalculator 
{ 
    protected decimal CalculateGeneralDiscount() 
    { 
        // calculate general discount 
        return 0; 
    } 
    protected abstract decimal AddSpecificDiscount(decimal baseDiscount); 
    protected virtual decimal GetFinalDiscount() 
    { 
        var baseDiscount = CalculateGeneralDiscount(); 
        var addedDiscount = AddSpecificDiscount(baseDiscount); 
        return addedDiscount; 
    } 
}

کلاس DiscountCalculator به عنوان کلاس پایه برای محاسبات تخفیف تعریف شده و کلاس‌های مربوط به شرکت و شخص از آن ارث بری می‌کنند. به این صورت که محاسبات کلی تخفیف‌ها در کلاس پایه و محاسبات مربوط به افزودن تخفیف‌های خاص در کلاس‌های فرزند انجام می‌شود (با فرض این که محاسبات مربوط به افزودن تخفیف‌های خاص تفاوت دارند).    
public class CompanyDiscountCalculator: DiscountCalculator 
{ 
    protected override decimal AddSpecificDiscount(decimal baseDiscount) 
        { 
            // add some customer specific discounts to base discount 
            return 0; 
        } 
    } 
    public class PersonDiscountCalculator : DiscountCalculator 
    { 
        protected override decimal AddSpecificDiscount(decimal baseDiscount) 
        { 
            // calculate base discount for person 
            return 0; 
        } 
}

جمع بندی 

در صورتیکه این کد بد بو اصلاح شود، معمولا با کدی قابل درک‌تر و با سازماندهی منطقی بهتری روبرو خواهیم بود. به طور کلی رعایت رابطه منطقی بین کلاس‌ها، علاوه بر جلوگیری از بروز مشکل «میراث رد شده»، خوانایی کد را افزایش داده و اعمال تغییرات در آن را نیز آسان‌تر می‌کند.

‫۷ سال و ۴ ماه قبل، جمعه ۲ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۱۹:۴۰
محسن خان محسن خان
نظرات مطالب
الگوی استراتژی - Strategy Pattern
کلاس آخری با یک پیاده سازی عمومی کار می‌کنه. دیگه نمی‌دونه نحوه مرتب سازی چطور پیاده سازی شده. فقط می‌دونه یک متد Sort هست که دراختیارش قرار داده شده. حالا شما راحت می‌تونی الگوریتم مورد استفاده رو عوض کنی، بدون اینکه نیاز داشته باشی کلاس آخری رو تغییر بدی. باز هست برای توسعه. بسته است برای تغییر. به این نوع طراحی رعایت  open closed principle هم می‌گن.
‫۱۱ سال و ۲ ماه قبل، چهارشنبه ۲۰ شهریور ۱۳۹۲، ساعت ۱۷:۲۵
هاله هاله
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
عدم authorization بر اساس Permissions
سلام و خسته نباشید
مقاله ای برای توضیح نحوه پیاده سازی و استفاده سطح دسترسی‌ها با کمک کلاس AssignToRolePermission در سایت موجود هست؟نمونه کد در پروژه هست ولی توضیحی درمورد پیاده سازی این کلاس و افزودن دسترسی‌ها به صورت xml به Role‌ها پیدا نکردم.در صورت امکان راهنمایی بفرمایید.ممنون
‫۱ سال و ۹ ماه قبل، چهارشنبه ۱۶ آذر ۱۴۰۱، ساعت ۱۶:۳۶
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
روش یکی کردن پروژه‌های React و ASP.NET Core
- این دستور فقط npm run start را در پشت صحنه اجرا می‌کند. بنابراین کاربر منتسب به application pool برنامه در IIS واقعی باید مجوز اجرای فایل‌های اجرایی را داشته باشد؛ مثلا:

- همچنین npm هم باید در path ویندوز موجود باشد تا زمانیکه دستور یاد شده اجرا می‌شود، بدون مشکل قابل دسترسی باشد.

- بدیهی است هدف از IIS واقعی، توزیع برنامه است و در این حالت فقط به نکات مطلب «React 16x - قسمت 34 - توزیع برنامه» نیاز خواهید داشت و نباید تنظیمات یاد شده بر روی یک سرور واقعی اعمال شوند.

‫۴ سال و ۴ ماه قبل، شنبه ۳ خرداد ۱۳۹۹، ساعت ۰۰:۰۸