مطالب
نحوه کاهش مصرف حافظه EF Code first حین گزارشگیری از اطلاعات
تمام ORMهای خوب، دارای سطح اول کش هستند. از این سطح جهت نگهداری اطلاعات تغییرات صورت گرفته روی اشیاء و سپس اعمال نهایی آن‌ها در پایان یک تراکنش استفاده می‌شود. بدیهی است جمع آوری این اطلاعات اندکی بر روی سرعت انجام کار و همچنین بر روی میزان مصرف حافظه برنامه تاثیرگذار است. به علاوه یک سری از اعمال مانند گزارشگیری نیازی به این سطح اول کش ندارند. اطلاعات مورد استفاده در آن‌ها مانند نمایش لیستی از اطلاعات در یک گرید، حالت فقط خواندنی دارد. در EF Code first برای یک چنین مواردی استفاده از متد الحاقی AsNoTracking تدارک دیده شده است که سبب خاموش شدن سطح اول کش می‌شود. در ادامه در طی یک مثال، اثر این متد را بر روی سرعت و میزان مصرف حافظه برنامه بررسی خواهیم کرد.

کدهای کامل این مثال را در ذیل ملاحظه می‌کنید:

using System;
using System.Data.Entity;
using System.Data.Entity.Migrations;
using System.Diagnostics;
using System.Linq;

namespace EFGeneral
{
    public class User
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }
    }

    public class MyContext : DbContext
    {
        public DbSet<User> Users { get; set; }
    }

    public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<MyContext>
    {
        public Configuration()
        {
            AutomaticMigrationsEnabled = true;
            AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
        }

        protected override void Seed(MyContext context)
        {            
            for (int i = 0; i < 21000; i++)
            {
                context.Users.Add(new User { Name = "name " + i });
                if (i % 1000 == 0)
                    context.SaveChanges();
            }
            base.Seed(context);
        }
    }

    public class PerformanceHelper
    {
        public static string RunActionMeasurePerformance(Action action)
        {
            GC.Collect();
            long initMemUsage = Process.GetCurrentProcess().WorkingSet64;

            var stopwatch = new Stopwatch();
            stopwatch.Start();

            action();

            stopwatch.Stop();

            var currentMemUsage = Process.GetCurrentProcess().WorkingSet64;
            var memUsage = currentMemUsage - initMemUsage;
            if (memUsage < 0) memUsage = 0;

            return string.Format("Elapsed time: {0}, Memory Usage: {1:N2} KB", stopwatch.Elapsed, memUsage / 1024);
        }
    }

    public static class Test
    {
        public static void RunTests()
        {
            Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<MyContext, Configuration>());
            StartDb();            

            for (int i = 0; i < 3; i++)
            {
                Console.WriteLine("\nRun {0}", i + 1);

                var memUsage = PerformanceHelper.RunActionMeasurePerformance(() => LoadWithTracking());
                Console.WriteLine("LoadWithTracking:\n{0}", memUsage);

                memUsage = PerformanceHelper.RunActionMeasurePerformance(() => LoadWithoutTracking());
                Console.WriteLine("LoadWithoutTracking:\n{0}", memUsage);
            }
        }

        private static void StartDb()
        {
            using (var ctx = new MyContext())
            {
                var user = ctx.Users.Find(1);
                if (user != null)
                {
                    // keep the object in memory
                }
            }
        }

        private static void LoadWithTracking()
        {
            using (var ctx = new MyContext())
            {
                var list = ctx.Users.ToList();
                if (list.Any())
                {
                    // keep the list in memory
                }
            }
        }

        private static void LoadWithoutTracking()
        {
            using (var ctx = new MyContext())
            {
                var list = ctx.Users.AsNoTracking().ToList();
                if (list.Any())
                {
                    // keep the list in memory
                }
            }
        }
    }
}

توضیحات:
مدل برنامه یک کلاس ساده کاربر است به همراه id و نام او.
سپس این کلاس توسط Context برنامه در معرض دید EF Code first قرار می‌گیرد.
در کلاس Configuration تعدادی رکورد را در ابتدای کار برنامه در بانک اطلاعاتی ثبت خواهیم کرد. قصد داریم میزان مصرف حافظه بارگذاری این اطلاعات را بررسی کنیم.
کلاس PerformanceHelper معرفی شده، دو کار اندازه گیری میزان مصرف حافظه برنامه در طی اجرای یک فرمان خاص و همچنین مدت زمان سپری شدن آن‌را اندازه‌گیری می‌کند.
در کلاس Test فوق چندین متد به شرح زیر وجود دارند:
متد StartDb سبب می‌شود تا تنظیمات ابتدایی برنامه به بانک اطلاعاتی اعمال شوند. تا زمانیکه کوئری خاصی به بانک اطلاعاتی ارسال نگردد، EF Code first بانک اطلاعاتی را آغاز نخواهد کرد.
در متد LoadWithTracking اطلاعات تمام رکوردها به صورت متداولی بارگذاری شده است.
در متد LoadWithoutTracking نحوه استفاده از متد الحاقی AsNoTracking را مشاهده می‌کنید. در این متد سطح اول کش به این ترتیب خاموش می‌شود.
و متد RunTests، این متدها را در سه بار متوالی اجرا کرده و نتیجه عملیات را نمایش خواهد داد.

برای نمونه این نتیجه در اینجا حاصل شده است:


همانطور که ملاحظه کنید، بین این دو حالت، تفاوت بسیار قابل ملاحظه است؛ چه از لحاظ مصرف حافظه و چه از لحاظ سرعت.

نتیجه گیری:
اگر قصد ندارید بر روی اطلاعات دریافتی از بانک اطلاعاتی تغییرات خاصی را انجام دهید و فقط قرار است از آن‌ها به صورت فقط خواندنی گزارشگیری شود، بهتر است سطح اول کش را به کمک متد الحاقی AsNoTracking خاموش کنید.

 
مطالب
سرنوشت اعتبارسنجی درخواست‌ها در ASP.NET Core
Request Validation یا اعتبارسنجی درخواست‌ها چیست؟


اگر با وب فرم‌ها کار کرده باشید، حتما با تنظیم زیر در فایل web.config برنامه‌های وب آشنا هستید:
<pages validaterequest="false"></pages>
که در آن اعتبارسنجی درخواست رسیده جهت امکان ورود برای مثال اطلاعات HTML ای، به طور کامل خاموش شده‌است (به صورت سراسری در کل برنامه) و یا اگر از MVC 5.x استفاده می‌کنید، ویژگی [ValidateInput(false)] و یا [AllowHtml] نیز یک چنین کاری را انجام می‌دهند.
Request Validation قابلیتی است که از زمان ASP.NET 1.1 وجود داشته‌است و توسط آن اگر اطلاعات دریافتی از کاربر به همراه تگ‌های HTML و یا کدهای JavaScript ای باشد، خطرناک تشخیص داده شده و با ارائه‌ی پیام خطایی (مانند تصویر فوق)، پردازش درخواست متوقف می‌شود. این اعتبارسنجی بر روی هدرها، کوئری استرینگ‌ها، بدنه‌ی درخواست و کوکی‌ها صورت می‌گیرد. هدف آن نیز به حداقل رساندن امکان حملات Cross-Site Scripting و یا XSS است.


محدودیت‌های اعتبارسنجی درخواست‌ها

هر چند Request validation یک ویژگی و امکان جالب است، اما ... در عمل راه‌حل جامعی نیست و تنها اگر کاربر تگ‌های HTML ای را ارسال کند، متوجه وجود یک خطر احتمالی می‌شود. برای مثال اگر این اطلاعات خطرناک به نحو دیگری در قسمت‌های مختلفی مانند attributeها، CSSها و غیره نیز تزریق شوند، عکس العملی را نشان نخواهد داد. به علاوه اگر این نوع حملات به همراه ترکیب آن‌ها با روش‌های Unicode نیز باشد، می‌توان این اعتبارسنجی را دور زد.


اعتبارسنجی خودکار درخواست‌ها و حس کاذب امنیت

متاسفانه وجود اعتبارسنجی خودکار درخواست‌ها سبب این توهم می‌شود که برنامه در مقابل حملات XSS امن است و بالاخره این قابلیت توسط مایکروسافت در برنامه قرار داده شده‌است و ما هم به آن اطمینان داریم. اما با توجه به نحوه‌ی پیاده سازی و محدودیت‌های یاد شده‌ی آن، این قابلیت صرفا یک لایه‌ی بسیار ابتدایی اعتبارسنجی اطلاعات ارسالی به سمت سرور را شامل می‌شود و بررسی تمام حالات حملات XSS را پوشش نمی‌دهد (اگر علاقمند هستید که بدانید چه بازه‌ای از این حملات ممکن هستند، آزمون‌های واحد کتابخانه‌ی HtmlSanitizer را بررسی کنید).


پایان اعتبارسنجی درخواست‌ها در ASP.NET Core

طراحان ASP.NET Core تصمیم گرفته‌اند که یک چنین قابلیتی را به طور کامل از ASP.NET Core حذف کنند؛ چون به این نتیجه رسیده‌اند که ... ایده‌ی خوبی نبوده و در اکثر مواقع برنامه نویس‌ها کاملا آن‌را خاموش می‌کنند (مانند مثال‌های وب فرم و MVC فوق). اعتبارسنجی درخواست‌ها مشکل یک برنامه است و مراحل و سطوح آن از هر برنامه، به برنامه‌ی دیگری بر اساس نیازمندی‌های آن متفاوت است. به همین جهت تعیین اجباری اعتبارسنجی درخواست‌ها در نگارش‌های قبلی ASP.NET سبب شده‌است که عملا برنامه نویس‌ها با آن کار نکنند. بنابراین در اینجا دیگر خبری از ویژگی‌های ValidateInput و یا AllowHtml و یا مانند وب فرم‌ها و HTTP Module مخصوص آن، به همراه یک میان‌افزار تعیین اعتبار درخواست‌ها نیست.


اکنون برای مقابله با حملات XSS در کدهای سمت سرور برنامه‌های ASP.NET Core چه باید کرد؟

در ASP.NET Core، کار مقابله‌ی با حملات XSS، از فریم‌ورک، به خود برنامه واگذار شده‌است و در اینجا شما بر اساس نیازمندی‌های خود تصمیم خواهید گرفت که تا چه حدی و چه مسایلی را کنترل کنید. برای این منظور در سمت سرور، استفاده‌ی ترکیبی از سه روش زیر توصیه می‌شود:
الف) تمیز کردن اطلاعات ورودی رسیده‌ی از کاربران توسط کتابخانه‌هایی مانند HtmlSanitizer
ب) محدود کردن بازه‌ی اطلاعات قابل قبول ارسالی توسط کاربران
[Required]
[StringLength(50)]
[RegularExpression(@"^[a-zA-Z0-9 -']*$")]
public string Name {get;set;}
در اینجا با مشخص کردن طول رشته، امکان انشاء نوشتن از کاربر گرفته شده‌است و همچنین توسط عبارات باقاعده، تنها ورود حروف و اعداد انگلیسی، به همراه یک فاصله و - مجاز شمرده شده‌اند.
ج) استفاده‌ی اجباری از Content Security Policy Headers و تعدیل تنظیمات آن‌ها بر اساس نیازمندی‌های برنامه‌ی خود
مطالب
آشنایی با M.A.F - قسمت اول

در طی چند مقاله قصد بررسی نحوه‌ی تولید برنامه‌های توسعه پذیر (extensible) را با استفاده از plug-ins و یا add-ins داریم.

افزونه‌ها عموما در سه گروه قرار می‌گیرند:
الف) افزونه، سرویسی را به هاست ارائه می‌دهد. برای مثال یک میل سرور نیاز به افزونه‌هایی برای ویروس یابی یا فیلتر کردن هرزنامه‌ها دارد؛ یا یک برنامه پردازش متنی نیاز به افزونه‌ای جهت بررسی غلط‌های املایی می‌تواند داشته باشد و یا یک مرورگر وب می‌تواند با کمک افزونه‌ها قابلیت‌های پیش فرض خود را به شدت توسعه و افزایش دهد (نمونه‌ی بارز آن فایرکس است که عمده‌ترین دلیل اقبال عمومی به آن سهولت توسعه پذیری آن می‌باشد).
ب) در گروه دوم، هاست، رفتار مشخصی را ارائه داده و سپس افزونه بر اساس آن، نحوه‌ی عملکرد هاست را مشخص می‌کند. در این حالت هاست است که سرویسی را به افزونه ارائه می‌دهد. نمونه‌ی بازر آن افزونه‌های آفیس هستند که امکان اتوماسیون فرآیندهای مختلف آن‌را میسر می‌سازند. به این صورت امکان توسعه‌ی یک برنامه به شکلی که در طراحی اولیه آن اصلا انتظار آن نمی‌رفته وجود خواهد داشت. همچنین در اینجا نیازی به داشتن سورس کد برنامه‌ی اصلی نیز نمی‌باشد.
ج) گروه سوم افزونه‌ها تنها از هاست جهت نمایش خود استفاده کرده و عملا استفاده‌ی خاصی از هاست ندارد. برای مثال نوار ابزاری که خود را به windows explorer متصل می‌کند و تنها از آن جهت نمایش خود بهره می‌جوید.


در حال حاضر حداقل دو فریم ورک عمده جهت انجام این‌کار و تولید افزونه‌ها برای دات نت فریم ورک مهیا است:
الف) managed addin framework یا MAF
ب) managed extensibility framework یا MEF

فضای نام جدیدی به دات نت فریم ورک سه و نیم به نام System.AddIn اضافه شده است که به آن Managed AddIn Framework یا MAF نیز اطلاق می‌شود. از این فریم ورک در VSTO (تولید افزونه برای مجموعه‌ی آفیس) توسط خود مایکروسافت استفاده شده است.

فریم ورک توسعه‌ی افزونه‌های مدیریت شده در دات نت فریم ورک سه و نیم، مزایای زیر را در اختیار ما خواهد گذاشت:
- امکانات load و unload افزونه‌های تولید شده
- امکان تغییر افزونه‌ها در زمان اجرای برنامه اصلی بدون نیاز به بستن آن
- ارائه‌ی محیطی ایزوله با ترسیم مرزی بین افزونه و برنامه اصلی
- مدیریت طول عمر افزونه
- مدیریت سازگاری با نگارش‌های قبلی و یا بعدی یک افزونه
- امکانات به اشتراک گذاری افزونه‌ها با برنامه‌های دیگر
- تنظیمات امنیتی و مشخص سازی سطح دسترسی افزونه‌ها
و ...

یک راه حل مبتنی بر MAF می‌تواند شامل 7 پروژه باشد (که به روابط تعریف شده در آن pipeline هم گفته می‌شود):

Host : همان برنامه‌ی اصلی است که توسط یک سری افزونه، توسعه یافته است.
Host View : بیانگر انتظارات هاست از افزونه‌ها است. به عبارت دیگر افزونه‌ها باید موارد لیست شده در این پروژه را پیاده سازی کنند.
Host Side Adapter : پل ارتباطی Host View و پروژه‌ی Contract است.
Contract: اینترفیسی است که کار برقراری ارتباط بین Host و افزونه‌ها را برعهده دارد.
Add-In Side Adapter : پل ارتباطی بین Add-In View و Contract است.
Add-In View :‌ حاوی متدها و اشیایی است که جهت برقراری ارتباط با هاست از آن‌ها استفاده می‌شود.
Add-In : اسمبلی است که توسط هاست جهت توسعه‌ی قابلیت‌های خود بارگذاری می‌شود (به آن Add-On ، Extension ، Plug-In و Snap-In هم گفته می‌شود).

هدف از این جدا سازی‌ها ارائه‌ی راه حل loosely-coupledایی است که امکان ایزوله سازی، اعمال شرایط امنیتی ویژه و همچنین کنترل نگارش‌های مختلف را تسهیل می‌بخشد و این امر با استفاده از interface های معرفی شده میسر گردیده است. این pipeline از قسمت‌های ذیل تشکیل می‌شود:



قرار داد یا Contract
برای تولید یک افزونه نیاز است تا بین هاست و افزونه قراردادی بسته شود. با توجه به استفاده از MAF ، روش تعریف این قرار داد برای مثال در یک افزونه‌ی مترجم به صورت زیر باید باشد:

[AddInContract]
public interface ITranslator : IContract
{
string Translate(string input);
}

استفاده از ویژگی AddInContract و پیاده سازی اینترفیس IContract جزو مراحل کاری استفاده از MAF است. MAF هنگام تولید پویای pipeline ذکر شده به دنبال ویژگی AddInContract می‌گردد. این موارد در فضای نام System.AddIn.Pipeline تعریف شده‌اند.

دیدگاه‌ها یا Views
دیدگاه‌ها کدهایی هستند که کار تعامل مستقیم بین افزونه و هاست را بر عهده دارند. هاست یا افزونه هر کدام می‌توانند دیدگاه خود را نسبت به قرار داد بسته شده داشته باشند. این موارد نیز همانند قرار داد در اسمبلی‌های مجزایی نگهداری می‌شوند.

دیدگاه هاست نسبت به قرار داد:
public abstract class TranslatorHostView
{
public abstract string Translate(string input);
}
دیدگاه افزونه نسبت به قرار داد:
[AddInBase]
public abstract class TranslatorHostView
{
public abstract string Translate(string input);
}

هر دو کلاس فوق بر اساس قرار موجود بنا می‌شوند اما وابسته به آن نیستند. به همین جهت به صورت کلاس‌هایی abstract تعریف شده‌اند. در سمت افزونه، کلاس تعریف شده دیدگاه آن با کلاس دیدگاه سمت هاست تقریبا یکسان می‌باشد؛ اما با ویژگی AddInBase تعریف شده در فضای نام System.AddIn.Pipeline مزین گردیده است.


وفق دهنده‌ها یا Adapters
آخرین قسمت pipeline ، وفق دهنده‌ها هستند که کار آن‌ها اتصال قرار داد به دیدگاه‌ها است و توسط آن مدیریت طول عمر افزونه و همچنین تبدیل اطلاعات بین قسمت‌های مختلف انجام می‌شود. شاید در نگاه اول وجود آن‌ها زائد به نظر برسد اما این جدا سازی کدها سبب تولید افزونه‌هایی خواهد شد که به نگارش هاست و برنامه اصلی وابسته نبوده و بر عکس (version tolerance). به دو کلاس زیر دقت نمائید:

کلاس زیر با ویژگی [HostAdapter] تعریف شده در فضای نام System.AddIn.Pipeline، مزین شده است و کار آن اتصال HostView به Contract می‌باشد. برای این منظور TranslatorHostView ایی را که پیشتر معرفی کردیم باید پیاده سازی نماید. علاوه بر این با ایجاد وهله‌ای از کلاس ContractHandle ، کار مدیریت طول عمر افزونه را نیز می‌توان انجام داد.

[HostAdapter]
public class TranslatorHostViewToContract : TranslatorHostView
{
ITranslator _contract;
ContractHandle _lifetime;

public TranslatorHostViewToContract(ITranslator contract)
{
_contract = contract;
_lifetime = new ContractHandle(contract);
}

public override string Translate (string inp)
{
return _contract.Translate(inp);
}
}
کلاس سمت افزونه نیز بسیار شبیه قسمت قبل است و کار آن اتصال AddInView به Contract می‌باشد که با پیاده سازی ContractBase و Itranslator صورت خواهد گرفت. همچنین این کلاس به ویژگی AddInAdapter مزین گردیده است.

[AddInAdapter]
public class TranslatorAddInViewToContract : ContractBase, ITranslator
{
TranslatorAddInView _view;

public TranslatorAddInViewToContract(TranslatorView view)
{
_view = view;
}

public string Translate(string inp)
{
return _view.Translate(inp);
}
}

قسمت عمده‌ای از این کدها تکراری است. جهت سهولت تولید این کلاس‌ها و پروژه‌های مرتبط، تیم مربوطه برنامه‌ای را به نام pipeline builder ارائه داده است که از آدرس زیر قابل دریافت است:


این برنامه با دریافت اسمبلی مربوط بهcontract ، کار ساخت خودکار کلاس‌های adapters و views را انجام خواهد داد.

ایجاد افزونه
پس از ساخت قسمت‌های مختلف pipeline ، اکنون می‌توان افزونه را ایجاد نمود. هر افزونه باید add-in view را پیاده سازی کرده و با ویژگی AddIn مزین شود. برای مثال:

[AddIn("GoogleTranslator", Description="Universal translator",
Version="1.0.0.0", Publisher="YourName")]
public class GoogleAddIn : TranslatorAddInView
{
public string Translate(string input)
{
...
}
}

ادامه دارد ....

مطالب
کامپوننت‌ها در AngularJS 1.5
در نسخه‌های  AngularJS 1.x عموماً با کمک کنترلرها و دایرکتیوها، می‌توانیم ویژگی‌های جدیدی را به اپلیکیشن‌هایمان اضافه کنیم؛ از دایرکتیوها برای ایجاد عناصر سفارشی HTML می‌توانستیم (می‌توانیم) استفاده کنیم. مشکل دایرکتیوها این است که برای ایجاد یک عنصر سفارشی ساده باید تنظیمات زیادی را انجام دهیم. در نسخه‌ی AngularJS 1.5 یک API جدید با نام کامپوننت معرفی شده است و این قابلیت، مدل ساده‌ی برنامه‌نویسی در کنترلرها و همچنین قدرت دایرکتیوها را در اختیارمان قرار خواهد داد. سینتکس این API خیلی شبیه به استفاده از کامپوننت‌ها در Angular 2.0 است. این یک مزیت مهم محسوب می‌شود؛ زیرا امکان مهاجرت از نسخه‌ی 1.5 به نسخه‌ی 2 را خیلی ساده خواهد کرد.

نحوه‌ی تعریف یک کامپوننت در AngularJS 1.5
همانند کنترلر و دایرکتیو، برای تعریف یک کامپوننت نیز باید از module API استفاده کنیم:

بنابراین برای ایجاد یک کامپوننت می‌توانیم به اینصورت عمل کنیم:

var app = angular.module("dntModule", []);
app.component("pmApp", {
  template: `Hello this is a simple component`
});

همانطور که مشاهده می‌کنید تابع component دو پارامتر را از ورودی دریافت خواهد کرد؛ نام کامپوننت و یک شیء برای تعیین تنظیمات کامپوننت. نام کامپوننت در اینجا به صورت camel case تعریف شده است؛ که در واقع یک convention برای Angular است. در این‌حالت برای استفاده‌ی از کامپوننت باید به اینصورت عمل کنیم:

<pm-app></pm-app>

در قسمت تنظیمات کامپوننت، در ساده‌ترین حالت یک template تعیین شده‌است که بیانگر نحوه‌ی رندر شدن یک کامپوننت می‌باشد. در اینحالت وقتی انگیولار به تگ فوق برسد، یک کامپوننت با نام pmApp را بارگذاری خواهد کرد.


ایجاد یک کامپوننت ساده

در ادامه می‌خواهیم یک کامپوننت ساده را جهت نمایش یکسری URL درون صفحه طراحی کنیم. ساختار صفحه index.html به صورت زیر خواهد بود:

<html ng-app="DNT">
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <title>Using Angular Component</title>
    <link rel="stylesheet" href="bower_components/bootstrap/dist/css/bootstrap.css">
    <link rel="stylesheet" href="bower_components/font-awesome/css/font-awesome.min.css">
</head>
<body>
    <div class="container">
        <div class="row">
            <div class="col-md-3">
                <dnt-widget></dnt-widget>
            </div>
        </div>
    </div>
    <script src="bower_components/angular/angular.js"></script>
    <script src="scripts/app.js"></script>
    <script src="scripts/components/dnt-widget.component.js"></script>
</body>
</html>

در اینجا ابتدا توسط دایرکتیو ng-app، به Angular، ماژول‌مان را معرفی کرده‌ایم. سپس مداخل بوت‌استرپ و کتابخانه‌ی font-awesome را مشاهده می‌کنید. در ادامه، کتابخانه‌ی Angular و همچنین فایل app.js جهت معرفی ماژول برنامه معرفی شده‌است. در نهایت نیز یک فایل در مسیر ذکر شده برای قرار دادن کدهای کامپوننت در مسیر scripts/components اضافه شده‌است.

همانطور که ملاحظه می‌کنید، کامپوننت‌مان به صورت یک تگ سفارشی، درون صفحه قرار گرفته است:

<dnt-archive></dnt-archive>

در ادامه باید به Angular، نحوه‌ی تعریف این کامپوننت را اعلام کنیم. بنابراین یک فایل جاوا اسکریپتی را با نام dnt-widget.component، با محتویات زیر ایجاد کنید:

(function () {    
    "use strict";    
    var app = angular.module("DNT");    
    function DntArchiveController() {
      var model = this;      
      model.panel = {
          title: "Panel Title",
          items: [
              {
                  title: "Dotnettips", url: "https://www.dntips.ir"
              },
              {
                  title: "Google", url: "http://www.google.con"
              },
              {
                  title: "Yahoo", url: "http://www.yahoo.con"
              }
          ]
      };  
    };
    
    app.component("dntWidget", {
        templateUrl: '/scripts/components/dnt-widget.component.html',
        controllerAs: "model",
        controller: DntArchiveController
    });
} ());

توضیح کدهای فوق:

همانطور که مشاهده می‌کنید، برای پارمتر دوم کامپوننت، سه پراپرتی را تعیین کرده‌ایم:

templateUrl: به کمک این پراپرتی به Angular گفته‌ایم که محتوای قالب این کامپوننت، درون یک فایل HTML مجزا قرار دارد و به صورت linked template می‌باشد.

controllerAs: یکی از مزایای استفاده از کامپوننت‌ها، استفاده از controller as syntax می‌باشد. لازم به ذکر است اگر این پراپرتی را مقداردهی نکنیم، به صورت پیش‌فرض مقدار ctrl$ در نظر گرفته خواهد شد.

controller: مزیت دیگر کامپوننت‌ها، استفاده از کنترلرها است. با استفاده از این پراپرتی، یک کنترلر را برای کامپوننت‌مان رجیستر کرده‌ایم. در نتیجه زمانیکه‌ی Angular می‌خواهد کامپوننت‌مان را نمایش دهد، تابع تعریف شده برای این پراپرتی، جهت ایجاد یک controller instance فراخوانی خواهد شد. بنابراین هر پراپرتی یا تابعی که برای این controller instance تعریف کنیم، به راحتی درون ویوی آن جهت اعمال بایندینگ در دسترس خواهد بود (در نتیجه نیازی به scope$ نخواهد بود).

درون کنترلر نیز برای راحتی کار و همچنین به عنوان یک best practice، مقدار this را توسط یک متغیر با نام model، کپچر کرده‌ایم. در اینجا یک شیء را با نام panel نیز به مدل اضافه کرده‌ایم.


محتویات تمپلیت:

<div class="panel panel-default">
    <div class="panel-heading">
        <h3 class="panel-title">
            <span class="fa fa-archive"></span>
            {{ model.panel.title}}
        </h3>
    </div>
    <ul class="list-group">
        <li class="list-group-item" ng-repeat="item in model.panel.items">
            <span class="fa fa-industry"></span>
            <a href="{{ item.url }}">{{ item.title }}</a>
        </li>
    </ul>
</div>

ویوی کامپوننت پیچیدگی خاصی ندارد. همانطور که مشاهده می‌کنید یک پنل بوت‌استرپی را ایجاد کرده‌ایم که مقدار عنوان آن و همچنین آیتم‌های آن، از شیء اتچ شده به مدل دریافت خواهند شد. بنابراین اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، خروجی کامپوننت را به اینصورت مشاهده خواهید کرد:



همانطور که مشاهده می‌کنید استفاده از کامپوننت‌ها در Angular 1.5 در مقایسه با ایجاد دایرکتیوها و کنترلر‌ها خیلی ساده‌تر است. در واقع امکانات این API جدید تنها به مثال فوق ختم نمی‌شود؛ بلکه این API یک سیستم مسیریابی جدید را نیز معرفی کرده است که در قسمت‌های بعدی به آن نیز خواهیم پرداخت.


جهت تکمیل بحث نیز یک تقویم شمسی ساده را در اینجا قرار داده‌ام. می‌توانید جهت مرور بحث جاری به کدهای آن مراجعه کنید. البته هدف از تعریف این پروژه تنها یک مثال ساده برای معرفی کامپوننت‌ها بود و طبیعتاً باگ‌های زیادی دارد. اگر مایل بودید می‌توانید در توسعه‌ی آن مشارکت نمائید.


کدهای این قسمت را نیز از اینجا می‌توانید دریافت کنید.

مطالب
یکپارچه سازی Angular CLI و ASP.NET Core در VS 2017
در این مطلب مثالی را در مورد نحوه‌ی تنظیمات یک پروژه‌ی خالی ASP.NET Core، جهت استفاده‌ی از یک پروژه‌ی Angular CLI قرار گرفته‌ی در پوشه‌ی آن‌را بررسی خواهیم کرد.

پیشنیازها

 - مطالعه‌ی سری کار با Angular CLI خصوصا قسمت نصب و قسمت ساخت برنامه‌های آن، پیش از مطالعه‌ی این مطلب ضروری است.
 - همچنین فرض بر این است که سری ASP.NET Core را نیز یکبار مرور کرده‌اید و با نحوه‌ی برپایی یک برنامه‌ی MVC آن و ارائه‌ی فایل‌های استاتیک توسط یک پروژه‌ی ASP.NET Core آشنایی دارید.


ایجاد یک پروژه‌ی جدید ASP.NET Core در VS 2017

در ابتدا یک پروژه‌ی خالی ASP.NET Core را در VS 2017 ایجاد خواهیم کرد. برای این منظور:
 - ابتدا از طریق منوی File -> New -> Project (Ctrl+Shift+N) گزینه‌ی ایجاد یک ASP.NET Core Web application را انتخاب کنید.
 - در صفحه‌ی بعدی آن هم گزینه‌ی «empty template» را انتخاب نمائید.


تنظیمات یک برنامه‌ی ASP.NET Core خالی برای اجرای یک برنامه‌ی Angular CLI

برای اجرای یک برنامه‌ی مبتنی بر Angular CLI، نیاز است بر روی فایل csproj برنامه‌ی ASP.NET Core کلیک راست کرده و گزینه‌ی Edit آن‌را انتخاب کنید.
سپس محتوای این فایل را به نحو ذیل تکمیل نمائید:

الف) درخواست عدم کامپایل فایل‌های TypeScript
  <PropertyGroup>
    <TargetFramework>netcoreapp1.1</TargetFramework>
    <TypeScriptCompileBlocked>true</TypeScriptCompileBlocked>
  </PropertyGroup>
چون نحوه‌ی کامپایل پروژه‌های Angular CLI صرفا مبتنی بر کامپایل مستقیم فایل‌های TypeScript آن نیست و در اینجا از یک گردش کاری توکار مبتنی بر webpack، به صورت خودکار استفاده می‌کند، کامپایل فایل‌های TypeScript توسط ویژوال استودیو، مفید نبوده و صرفا سبب دریافت گزارش‌های خطای بیشماری به همراه کند کردن پروسه‌ی Build آن خواهد شد. بنابراین با افزودن تنظیم TypeScriptCompileBlocked به true، از VS 2017 خواهیم خواست تا در این زمینه دخالت نکند.

ب) مشخص کردن پوشه‌هایی که باید الحاق و یا حذف شوند
  <ItemGroup>
    <Folder Include="Controllers\" />
    <Folder Include="wwwroot\" />
  </ItemGroup>
 
  <ItemGroup>
    <Compile Remove="node_modules\**" />
    <Content Remove="node_modules\**" />
    <EmbeddedResource Remove="node_modules\**" />
    <None Remove="node_modules\**" />
  </ItemGroup>
 
  <ItemGroup>
    <Compile Remove="src\**" />
    <Content Remove="src\**" />
    <EmbeddedResource Remove="src\**" />    
  </ItemGroup>
در اینجا پوشه‌های کنترلرها و wwwroot به پروژه الحاق شده‌اند. پوشه‌ی wwwroot جایی است که فایل‌هایی خروجی را Angular CLI ارائه خواهد کرد.
سپس دو پوشه‌ی node_modules و src واقع در ریشه‌ی پروژه را نیز به طور کامل از سیستم ساخت و توزیع VS 2017 حذف کرده‌ایم. پوشه‌ی node_modules وابستگی‌های Angular را به همراه دارد و src همان پوشه‌ی برنامه‌ی Angular ما خواهد بود.

ج) افزودن وابستگی‌های سمت سرور مورد نیاز
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore" Version="1.1.1" />
    <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.Mvc" Version="1.1.2" />
    <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.StaticFiles" Version="1.1.1" />
  </ItemGroup>
 
  <ItemGroup>
    <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.DotNet.Watcher.Tools" Version="1.0.0" />
  </ItemGroup>
 
  <ItemGroup>
    <!-- extends watching group to include *.js files -->
    <Watch Include="**\*.js" Exclude="node_modules\**\*;**\*.js.map;obj\**\*;bin\**\*" />
  </ItemGroup>
برای اجرای یک برنامه‌ی تک صفحه‌ای وب Angular، صرفا به وابستگی MVC و StaticFiles آن نیاز است.
در اینجا Watcher.Tools هم به همراه تنظیمات آن اضافه شده‌اند که در ادامه‌ی بحث به آن اشاره خواهد شد.


افزودن یک کنترلر Web API جدید

با توجه به اینکه دیگر در اینجا قرار نیست با فایل‌های cshtml و razor کار کنیم، کنترلرهای ما نیز از نوع Web API خواهند بود. البته در ASP.NET Core، کنترلرهای معمولی آن، توانایی ارائه‌ی Web API و همچنین فایل‌های Razor را دارند و از این لحاظ تفاوتی بین این دو نیست و یکپارچگی کاملی صورت گرفته‌است.
using System.Collections.Generic;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
 
namespace ASPNETCoreIntegrationWithAngularCLI.Controllers
{
  [Route("api/[controller]")]
  public class ValuesController : Controller
  {
    // GET: api/values
    [HttpGet]
    [ResponseCache(NoStore = true, Location = ResponseCacheLocation.None)]
    public IEnumerable<string> Get()
    {
      return new string[] { "Hello", "DNT" };
    }
  }
}
در اینجا کدهای یک کنترلر نمونه را جهت بازگشت یک خروجی JSON ساده مشاهده می‌کنید که در ادامه، در برنامه‌ی Angular CLI تهیه شده از آن استفاده خواهیم کرد.


تنظیمات فایل آغازین یک برنامه‌ی ASP.NET Core جهت ارائه‌ی برنامه‌های Angular

در ادامه به فایل Startup.cs برنامه‌ی خالی جاری، مراجعه کرده و آن‌را به نحو ذیل تغییر دهید:
using System;
using System.IO;
using Microsoft.AspNetCore.Builder;
using Microsoft.AspNetCore.Hosting;
using Microsoft.Extensions.DependencyInjection;
using Microsoft.Extensions.Logging;
 
namespace ASPNETCoreIntegrationWithAngularCLI
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddMvc();
        }
 
        public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env, ILoggerFactory loggerFactory)
        {
            loggerFactory.AddConsole();
 
            if (env.IsDevelopment())
            {
                app.UseDeveloperExceptionPage();
            }
 
            app.Use(async (context, next) => {
                await next();
                if (context.Response.StatusCode == 404 &&
                    !Path.HasExtension(context.Request.Path.Value) &&
                    !context.Request.Path.Value.StartsWith("/api/", StringComparison.OrdinalIgnoreCase))
                {
                    context.Request.Path = "/index.html";
                    await next();
                }
            });
 
            app.UseMvcWithDefaultRoute();
            app.UseDefaultFiles();
            app.UseStaticFiles();
        }
    }
}
در اینجا برای ارائه‌ی کنترلر Web API، نیاز به ثبت سرویس‌های MVC است. همچنین ارائه‌ی فایل‌های پیش فرض و فایل‌های استاتیک (همان پوشه‌ی wwwroot برنامه) نیز فعال شده‌اند.
در قسمت app.Use آن، تنظیمات URL Rewriting مورد نیاز جهت کار با مسیریابی برنامه‌های Angular را مشاهده می‌کنید. برای نمونه اگر کاربری در ابتدای کار آدرس /products را درخواست کند، این درخواست به سمت سرور ارسال می‌شود و چون چنین صفحه‌ای در سمت سرور وجود ندارد، خطای 404 بازگشت داده می‌شود و کار به پردازش برنامه‌ی Angular نخواهد رسید. اینجا است که تنظیم میان‌افزار فوق، کار مدیریت خروجی‌های 404 را بر عهده گرفته و کاربر را به فایل index.html برنامه‌ی تک صفحه‌ای وب، هدایت می‌کند. به علاوه در اینجا اگر درخواست وارد شده، دارای پسوند باشد (یک فایل باشد) و یا با api/ شروع شود (اشاره کننده‌ی به کنترلرهای Web API برنامه)، از این پردازش و هدایت به صفحه‌ی index.html معاف خواهد شد.


ایجاد ساختار اولیه‌ی برنامه‌ی Angular CLI در داخل پروژه‌ی جاری

اکنون از طریق خط فرمان به پوشه‌ی ریشه‌ی برنامه‌ی ASP.NET Core‌، جائیکه فایل Startup.cs قرار دارد، وارد شده و دستور ذیل را اجرا کنید:
 >ng new ClientApp --routing --skip-install --skip-git --skip-commit
به این ترتیب پوشه‌ی جدید ClientApp، در داخل پوشه‌ی برنامه اضافه خواهد شد که در آن تنظیمات اولیه‌ی مسیریابی Angular نیز انجام شده‌است؛ از دریافت وابستگی‌های npm آن صرفنظر شده و همچنین کار تنظیمات git آن نیز صورت نگرفته‌است (تا از تنظیمات git پروژه‌ی اصلی استفاده شود).
پس از تولید ساختار برنامه‌ی Angular CLI، به پوشه‌ی آن وارد شده و تمام فایل‌های آن را Cut کنید. سپس به پوشه‌ی ریشه‌ی برنامه‌ی ASP.NET Core جاری، وارد شده و این فایل‌ها را در آنجا paste نمائید. به این ترتیب به حداکثر سازگاری ساختار پروژه‌های Angular CLI و VS 2017 خواهیم رسید. زیرا اکثر فایل‌های تنظیمات آن‌را می‌شناسد و قابلیت پردازش آن‌ها را دارد.
پس از این cut/paste، پوشه‌ی خالی ClientApp را نیز حذف کنید.


تنظیم محل خروجی نهایی Angular CLI به پوشه‌ی wwwroot

برای اینکه سیستم Build پروژه‌ی Angular CLI جاری، خروجی خود را در پوشه‌ی wwwroot قرار دهد، تنها کافی است فایل .angular-cli.json را گشوده و outDir آن‌را به wwwroot تنظیم کنیم:
"apps": [
    {
      "root": "src",
      "outDir": "wwwroot",
به این ترتیب پس از هر بار build آن، فایل‌های index.html و تمام فایل‌های js نهایی، در پوشه‌ی wwwroot که در فایل Startup.cs‌، کار عمومی کردن آن انجام شد، تولید می‌شوند.


فراخوانی کنترلر Web API برنامه در برنامه‌ی Angular CLI

در ادامه صرفا جهت آزمایش برنامه، فایل src\app\app.component.ts را گشوده و به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Component, OnInit } from '@angular/core';
import { Http } from '@angular/http'; 
 
@Component({
  selector: 'app-root',
  templateUrl: './app.component.html',
  styleUrls: ['./app.component.css']
})
export class AppComponent implements OnInit {
  constructor(private _httpService: Http) { }
 
  apiValues: string[] = [];
 
  ngOnInit() {
    this._httpService.get('/api/values').subscribe(values => {
      this.apiValues = values.json() as string[];
    });
  }
}
در اینجا خروجی JSON کنترلر Web API برنامه دریافت شده و به آرایه‌ی apiValues انتساب داده می‌شود.

سپس این آرایه را در فایل قالب این کامپوننت (src\app\app.component.html) استفاده خواهیم کرد:
<h1>Application says:</h1>
<ul *ngFor="let value of apiValues">
  <li>{{value}}</li>
</ul>
<router-outlet></router-outlet>
در اینجا یک حلقه ایجاد شده و عناصر آرایه‌ی apiValues به صورت یک لیست نمایش داده می‌شوند.


نصب وابستگی‌های برنامه‌ی Angular CLI

در ابتدای ایجاد پوشه‌ی ClientApp، از پرچم skip-install استفاده شد، تا صرفا ساختار پروژه، جهت cut/paste آن با سرعت هر چه تمام‌تر، ایجاد شود. اکنون برای نصب وابستگی‌های آن یا می‌توان در solution explorer به گره dependencies مراجعه کرده و npm را انتخاب کرد. در ادامه با کلیک راست بر روی آن، گزینه‌ی restore packages ظاهر می‌شود. و یا می‌توان به روش متداول این نوع پروژه‌ها، از طریق خط فرمان به پوشه‌ی ریشه‌ی پروژه وارد شد و دستور npm install را صادر کرد. بهتر است اینکار را از طریق خط فرمان انجام دهید تا مطمئن شوید که از آخرین نگارش‌های این ابزار که بر روی سیستم نصب شده‌است، استفاده می‌کنید.


روش اول اجرای برنامه‌های مبتنی بر ASP.NET Core و Angular CLI

تا اینجا اگر برنامه را از طریق VS 2017 اجرا کنید، خروجی را مشاهده نخواهید کرد. چون هنوز فایل index.html آن تولید نشده‌است.
بنابراین روش اول اجرای این نوع برنامه‌ها، شامل مراحل ذیل است:
الف) ساخت پروژه‌ی Angular CLI در حالت watch
 > ng build --watch
برای اجرای آن از طریق خط فرمان، به پوشه‌ی ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور فوق را وارد کنید. به این ترتیب کار build پروژه انجام شده و همچنین فایل‌های نهایی آن در پوشه‌ی wwwroot قرار می‌گیرند. به علاوه چون از پرچم watch استفاده شده‌است، با هر تغییری در پوشه‌ی src برنامه، این فایل‌ها به صورت خودکار به روز رسانی می‌شوند. بنابراین این پنجره‌ی خط فرمان را باید باز نگه داشت تا watcher آن بتواند کارش را به صورت مداوم انجام دهد.

ب) اجرای برنامه از طریق ویژوال استودیو
اکنون که کار ایجاد محتوای پوشه‌ی wwwroot برنامه انجام شده‌است، می‌توان برنامه را از طریق VS 2017 به روش متداولی اجرا کرد:


یک نکته: می‌توان قسمت الف را تبدیل به یک Post Build Event هم کرد. برای این منظور باید فایل csproj را به نحو ذیل تکمیل کرد:
<Target Name="AngularBuild" AfterTargets="Build">
    <Exec Command="ng build" />
</Target>
به این ترتیب با هربار Build پروژه در VS 2017، کار تولید مجدد محتوای پوشه‌ی wwwroot نیز انجام خواهد شد.
تنها مشکل روش Post Build Event، کند بودن آن است. زمانیکه از روش ng build --watch به صورت مستقل استفاده می‌شود، برای بار اول اجرا، اندکی زمان خواهد برد؛ اما اعمال تغییرات بعدی به آن بسیار سریع هستند. چون صرفا نیاز دارد این تغییرات اندک و تدریجی را کامپایل کند و نه کامپایل کل پروژه را از ابتدا.


روش دوم اجرای برنامه‌های مبتنی بر ASP.NET Core و Angular CLI

روش دومی که در اینجا بررسی خواهد شد، مستقل است از قسمت «ب» روش اول که توضیح داده شد. برنامه‌های NET Core. نیز به همراه CLI خاص خودشان هستند و نیازی نیست تا حتما از VS 2017 برای اجرای آن‌ها استفاده کرد. به همین جهت وابستگی Microsoft.DotNet.Watcher.Tools را نیز در ابتدای کار به وابستگی‌های برنامه اضافه کردیم.

الف) در ادامه، VS 2017 را به طور کامل ببندید؛ چون نیازی به آن نیست. سپس دستور ذیل را در خط فرمان، در ریشه‌ی پروژه‌، صادر کنید:
> dotnet watch run
این دستور پروژه‌ی ASP.NET Core را کامپایل کرده و بر روی پورت 5000 ارائه می‌دهد:
>dotnet watch run
[90mwatch : [39mStarted
Hosting environment: Production
Now listening on: http://localhost:5000
Application started. Press Ctrl+C to shut down.
به علاوه پارامتر watch آن سبب خواهد شد تا هر تغییری که در کدهای پروژه‌ی ASP.NET Core صورت گیرند، بلافاصله کامپایل شده و قابل استفاده شوند.

ب) در اینجا چون برنامه بر روی پورت 5000 ارائه شده‌است، بهتر است دستور ng serve -o را صادر کرد تا بتوان به نحو ساده‌تری از سرور وب ASP.NET Core استفاده نمود. در این حالت برنامه‌ی Angular CLI بر روی پورت 4200 ارائه شده و بلافاصله در مرورگر نیز نمایش داده می‌شود.
مشکل! سرور وب ما بر روی پورت 5000 است و سرور آزمایشی Angular CLI بر روی پورت 4200. اکنون برنامه‌ی Angular ما، یک چنین درخواست‌هایی را به سمت سرور، جهت دریافت اطلاعات ارسال می‌کند: localhost:4200/api
برای رفع این مشکل می‌توان فایلی را به نام proxy.config.json با محتویات ذیل ایجاد کرد:
{
  "/api": {
    "target": "http://localhost:5000",
    "secure": false
  }
}
سپس دستور ng server صادر شده، اندکی متفاوت خواهد شد:
 >ng serve --proxy-config proxy.config.json -o
در اینجا به ng serve اعلام کرده‌ایم که تمامی درخواست‌های ارسالی به مسیر api/  (و یا همان localhost:4200/api جاری) را به سرور وب ASP.NET Core، بر روی پورت 5000 ارسال کن و نتیجه را در همینجا بازگشت بده. به این ترتیب مشکل عدم دسترسی به سرور وب، جهت تامین اطلاعات برطرف خواهد شد.
مزیت این روش، به روز رسانی خودکار مرورگر با انجام هر تغییری در کدهای قسمت Angular برنامه است.

نکته 1: بدیهی است می‌توان قسمت «ب» روش دوم را با قسمت «الف» روش اول نیز جایگزین کرد (ساخت پروژه‌ی Angular CLI در حالت watch). اینبار گشودن مرورگر بر روی پورت 5000 (و یا آدرس http://localhost:5000) را باید به صورت دستی انجام دهید. همچنین هربار تغییر در کدهای Angular، سبب refresh خودکار مرورگر نیز نمی‌شود که آن‌را نیز باید خودتان به صورت دستی انجام دهید (کلیک بر روی دکمه‌ی refresh پس از هر بار پایان کار ng build).
نکته 2: می‌توان قسمت «الف» روش دوم را حذف کرد (حذف dotnet run در حالت watch). یعنی می‌خواهیم هنوز هم ویژوال استودیو کار آغاز IIS Express را انجام دهد. به علاوه می‌خواهیم برنامه را توسط ng serve مشاهده کنیم (با همان پارامترهای قسمت «ب» روش دوم). در این حالت تنها موردی را که باید تغییر دهید، پورتی است که برای IIS Express تنظیم شده‌است. عدد این پورت را می‌توان در فایل Properties\launchSettings.json مشاهده کرد و سپس به تنظیمات فایل proxy.config.json اعمال نمود.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: ASPNETCoreIntegrationWithAngularCLI.zip
به همراه این کدها تعدادی فایل bat نیز وجود دارند که جهت ساده سازی عملیات یاد شده‌ی در این مطلب، می‌توان از آن‌ها استفاده کرد:
 - فایل restore.bat کار بازیابی و نصب وابستگی‌های پروژه‌ی دات نتی و همچنین Angular CLI را انجام می‌دهد.
 - دو فایل ng-build-dev.bat و ng-build-prod.bat بیانگر قسمت «الف» روش اول هستند. فایل dev مخصوص حالت توسعه است و فایل prod مخصوص ارائه‌ی نهایی.
 - دو فایل dotnet_run.bat و ng-serve-proxy.bat خلاصه کننده‌ی قسمت‌های «الف» و «ب» روش دوم هستند.
مطالب
کامپوننت‌ها در AngularJS 1.5 - قسمت دوم - مسیریابی
در این قسمت به معرفی سیستم مسیریاب در Angular 1.5 خواهیم پرداخت. قبل از معرفی این سیستم ابتدا سیستم مسیریاب اصلی در Angular را بررسی خواهیم کرد.

مروری بر مسیریابی در AngularJS
برای استفاده از مسیریاب اصلی Angular کافی است از دایرکتیو ویژه‌ایی با نام ng-view به همراه یکسری تنظیمات پیکربندی استفاده کنیم. به عنوان مثال اگر آدرس صفحه با home/ مطابقت داشته باشد، تمپلیت home.html توسط دایرکتیو ng-view بارگذاری خواهد شد. برای فعال‌سازی این سیستم ابتدا باید پکیج angular-route را به پروژه مثال قسمت قبل اضافه کنید:
bower install angular-route --save
در ادامه لازم است وابستگی فوق را به صفحه‌ی index.html اضافه نمائید:
<script src="bower_components/angular-route/angular-route.min.js" type="text/javascript"></script>
اکنون درون صفحه به جای نمایش مستقیم کامپوننت، از دایرکتیو ng-view استفاده خواهیم کرد:
<div class="col-md-9">
                <ng-view></ng-view>
</div>

 همچنین مقدار فیلد url کامپوننت dntWidget را به صورت زیر تغییر دهید:
      model.panel = {
          title: "Panel Title",
          items: [
              {
                  title: "Home", url: "#/home"
              },
              {
                  title: "Articles", url: "#/articles"
              },
              {
                  title: "Authors", url: "#/authors"
              }
          ]
      };

در ادامه باید سیستم مسیریاب را به عنوان یک وابستگی به اپلیکیشن معرفی کنیم:
var module = angular.module("dntModule", ["ngRoute"]);
اکنون می‌توانیم پیکربندی موردنظر جهت هدایت آدرس‌ها به تمپلیت‌های مربوطه را بنویسیم:
module.config(function ($routeProvider) {
        $routeProvider
            .when("/home", { template: "<app-home></app-home>" })
            .when("/articles", { template: "<app-articles></app-articles>" })
            .when("/authors", { template: "<app-authors></app-authors>" })
            .otherwise({ redirectTo: "/home" });
    });

همانطور که مشاهده می‌کنید به route provider اعلام کرده‌ایم که در صورت مطابقت داشتن آدرس URL با هر کدام از حالت‌های فوق، تمپلیت متناسب با آن را نمایش بدهد. در نهایت توسط otherwise اگر آدرس، با هیچکدام از حالت‌های تعریف شده مطابقت نداشت، کاربر به آدرس home/ هدایت خواهد شد. 
نکته‌ایی که در کد فوق وجود دارد این است که سیستم مسیریاب اصلی Angular تا اینجا هیچ اطلاعی از وجود کامپوننت‌ها ندارد، اما می‌داند یک تمپلیت چیست. بنابراین از تمپلیت، جهت نمایش یک کامپوننت استفاده خواهد کرد.
برای ایجاد کامپوننت‌های فوق نیز می‌توانید آن را به صورت زیر ایجاد کنید:
module.component("appHome", {
        template: `
        <hr><div>
            <div>Panel heading = HomePage</div>
            <div>
                HomePage
            </div>
        </div>`
    });
    module.component("appArticles", {
        template: `
        <hr><div>
            <div>Panel heading = Articles</div>
            <div>
                Articles
            </div>
        </div>`
    });
    module.component("appAuthors", {
        template: `
        <hr><div>
            <div>Panel heading = Authors</div>
            <div>
                Authors
            </div>
        </div>`
    });

اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، خواهید دید که به صورت پیش‌فرض به آدرس home/# هدایت خواهیم شد. زیرا آدرسی برای root، درون route configuration تعریف نکرده‌ایم:

اکنون توسط لینک‌های تعریف شده می‌توانیم به راحتی درون تمپلیت‌ها، پیمایش کنیم. همانطور که عنوان شد تا اینجا مسیریاب پیش‌فرض Angular هیچ اطلاعی از کامپوننت‌ها ندارد؛ بلکه آنها را با کمک template، به صورت غیر مستقیم، درون صفحه نمایش داده‌ایم.


معرفی Component Router

مزیت این روتر این است که به صورت اختصاصی برای کار با کامپوننت‌ها طراحی شده است. بنابراین دیگر نیازی به استفاده از template درون route configuration نیست. برای استفاده از این روتر ابتدا باید پکیج آن را نصب کنیم:

bower install angular-component-router --save

سپس وابستگی فوق را با روتر پیش‌فرضی که در مثال قبل بررسی کردیم، جایگزین خواهیم کرد:

<script src="bower_components/angular-component-router/angular_1_router.js"></script>

همچنین درون فایل module.js به جای وابستگی ngRoute از ngComponentrouter استفاده خواهیم کرد:

var module = angular.module("dntModule", ["ngComponentRouter"]);

در ادامه به جای تمامی route configurations قبلی، اینبار یک کامپوننت جدید را به صورت زیر ایجاد خواهیم کرد:

module.component("appHome", {
        template: `
        <hr>
        <div>
            <div>Panel heading = HomePage</div>
            <div>
                HomePage
            </div>
        </div>`
    });

همانطور که مشاهده می‌کنید برای پاسخ‌گویی به تغییرات URL، مقدار routeConfig$ را مقداردهی کرده‌ایم. در اینجا به جای بارگذاری تمپلیت، خود کامپوننت، در هر یک از ruleهای فوق بارگذاری خواهد شد. برای حالت otherwise نیز از سینتکس **/ استفاده کرده‌ایم.

تمپلیت کامپوننت فوق نیز به صورت زیر است:

<div class="container">
    <div class="row">
        <div class="col-md-3">
            <hr>
            <dnt-widget></dnt-widget>
        </div>
        <div class="col-md-9">
            <ng-outlet></ng-outlet>
        </div>
    </div>
</div>

لازم به ذکر است دیگر نباید از دایرکتیو  ng-view استفاده کنیم؛ زیرا این دایرکتیو برای استفاده از روتر اصلی طراحی شده است. به جای آن از دایرکتیو ng-outlet استفاده شده است. این کامپوننت به عنوان یک کامپوننت top level عمل خواهد کرد. بنابراین درون صفحه‌ی index.html از کامپوننت فوق استفاده خواهیم کرد:

<html ng-app="dntModule">
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <title>Using Angular 1.5 Component Router</title>
    <link rel="stylesheet" href="bower_components/bootstrap/dist/css/bootstrap.css">
    <link rel="stylesheet" href="bower_components/font-awesome/css/font-awesome.min.css">
</head>
<body>
    
    <dnt-app></dnt-app>

    <script src="bower_components/angular/angular.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="bower_components/angular-component-router/angular_1_router.js"></script>
    <script src="scripts/module.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="scripts/dnt-app.component.js"></script>
    <script src="scripts/dnt-widget.component.js"></script>
</body>
</html>

در نهایت باید جهت فعال‌سازی سیستم مسیریابی جدید، سرویس زیر را همراه با نام کامپوننت فوق ریجستر کنیم:

module.value("$routerRootComponent", "dntApp");

اکنون اگر برنامه را اجرا کنید خواهید دید که همانند قبل، کار خواهد کرد. اما اینبار از روتر جدید و سازگار با کامپوننت‌ها استفاده می‌کند.

کدهای این قسمت را نیز از اینجا می‌توانید دریافت کنید. 

نظرات مطالب
توزیع پروژه‌های ASP.NET Core 1.1 بدون ارائه فایل‌های View آن
با تنظیمات project.json :
{
  "dependencies": {
    "CoreCompat.System.Drawing": "1.0.0-beta006",
    "StructureMap.Microsoft.DependencyInjection": "1.2.0",
    "CacheManager.Core": "0.9.1",
    "CacheManager.Microsoft.Extensions.Caching.Memory": "0.9.1",
    "CacheManager.Serialization.Json": "0.9.1",
    "Newtonsoft.Json": "9.0.2-beta1",
    "Microsoft.AspNetCore.SpaServices": "1.0.0-beta-000019",
    "AutoMapper": "5.1.1",
    "EFSecondLevelCache.Core": "1.0.1",
    "Microsoft.AspNetCore.Diagnostics.Elm": "0.2.0",
    "Microsoft.AspNetCore.ResponseCompression": "1.0.0",
    "Microsoft.AspNetCore.Mvc": "1.1.0",
    "Microsoft.AspNetCore.Mvc.Localization": "1.1.0",
    "Microsoft.AspNetCore.Server.IISIntegration": "1.1.0",
    "Microsoft.AspNetCore.Session": "1.1.0",
    "Microsoft.AspNetCore.Hosting": "1.1.0",
    "Microsoft.AspNetCore.Hosting.Server.Abstractions": "1.1.0",
    "Microsoft.AspNetCore.Server.Kestrel": "1.1.0",
    "Microsoft.AspNetCore.StaticFiles": "1.1.0",
    "Microsoft.Extensions.Configuration.FileExtensions": "1.1.0",
    "Microsoft.Extensions.Configuration.Json": "1.1.0",
    "Microsoft.Extensions.FileProviders.Embedded": "1.1.0",
    "Microsoft.Extensions.Logging.Console": "1.1.0",
    "Microsoft.Extensions.Logging.Debug": "1.1.0",
    "Microsoft.Net.Http.Headers": "1.1.0",
    "Microsoft.VisualStudio.Web.BrowserLink.Loader": "14.1.0",
    "Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools.DotNet": "1.1.0-preview4-final",
    "Microsoft.AspNetCore.Mvc.Razor.ViewCompilation.Design": {
      "version": "1.1.0-preview4-final",
      "type": "build"
    },
    "System.Globalization": "4.3.0",
    "System.IO": "4.3.0",
    "System.Linq": "4.3.0",
    "System.Reflection": "4.3.0",
    "System.Runtime": "4.3.0",
    "System.Runtime.Extensions": "4.3.0",
    "System.Runtime.WindowsRuntime": "4.3.0",
    "System.Text.RegularExpressions": "4.3.0",
    "System.Threading.Tasks": "4.3.0",
    "Microsoft.VisualStudio.Web.CodeGenerators.Mvc": {
      "version": "1.1.0-preview4-final",
      "type": "build"
    },
    "Elmah.Io.AspNetCore": "1.0.1-pre-24",
    "Elmah.Io.Extensions.Logging": "1.0.17-pre",
    "Microsoft.VisualStudio.Web.CodeGeneration.Tools": {
      "version": "1.1.0-preview4-final",
      "type": "build"
    }
  },
  "tools": {
    "Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools.DotNet": {
      "version": "1.1.0-preview4-final",
      "imports": [
        "portable-net45+win8"
      ]
    },
    "Microsoft.AspNetCore.Mvc.Razor.ViewCompilation.Tools": {
      "version": "1.1.0-preview4-final"
    },
    "Microsoft.Extensions.SecretManager.Tools": "1.1.0-preview4-final",
    "Microsoft.VisualStudio.Web.CodeGeneration.Tools": {
      "version": "1.1.0-preview4-final",
      "imports": [
        "portable-net45+win8"
      ]
    },
    "Microsoft.AspNetCore.Server.IISIntegration.Tools": "1.1.0-preview4-final"
  },
  "frameworks": {
    "netcoreapp1.1": {
      "dependencies": {
        "Microsoft.NETCore.App": {
          "type": "platform",
          "version": "1.1.0"
        }
      },
      "imports": [
        "dnxcore50",
        "portable-net45+win8"
      ]
    }
  },
  "buildOptions": {
    "emitEntryPoint": true,
    "preserveCompilationContext": true
    //"embed": "Views/**/*.cshtml,Areas/**/Views/**/*.cshtml",
    //"define": [ "DEBUG" ]
  },
  "runtimeOptions": {
    "configProperties": {
      "System.GC.Server": true
    }
  },
  "publishOptions": {
    "include": [
      "wwwroot",
      //"Views",
      //"Areas/**/Views",
      "appsettings.json",
      "web.config"
    ]
  },
  "configurations": {
    "Release": {
      "buildOptions": {
        "optimize": true,
        "platform": "anycpu"
      }
    }
  },
  "scripts": {
    "precompile": [
      //"dotnet bundle"
    ],
    "prepublish": [
      //"bower install"
    ],
    "postpublish": [
      "dotnet razor-precompile --configuration %publish:Configuration% --framework %publish:TargetFramework% --output-path %publish:OutputPath% %publish:ProjectPath%",
      "dotnet publish-iis --publish-folder %publish:OutputPath% --framework %publish:FullTargetFramework%"
    ]
  }
}

پس از publish ، به نظر میرسد فایل ProjectName.PrecompiledViews.dll  به درستی تولید نمی‌شود (حجم برابر 0 کیلوبایت)

مطالب
کنترل نرخ ورود اطلاعات در برنامه‌های Angular
فرض کنید قصد دارید همزمان با تایپ کاربر، نتایج جستجو را به او نمایش دهید. این جستجو نیز عموما به همراه ارسال یک درخواست HTTP به سمت سرور و نمایش اطلاعات بازگشتی به کاربر است. جهت کاهش تعداد رفت و برگشت‌های به سرور، کاهش بار سرور و همچنین کاهش تعداد بار به روز رسانی رابط کاربری، کتابخانه‌ی RxJS به همراه متدهایی است که امکان کاهش نرخ ورودی کاربر را میسر می‌کنند.


کنترلر جستجوی سمت سرور و سرویس سمت کلاینت استفاده کننده‌ی از آن

در اینجا کنترلر و اکشن متدی را جهت جستجوی قسمتی از نام کشورها، مشاهده می‌کنید:
    [Route("api/[controller]")]
    public class TypeaheadController : Controller
    {
        [HttpGet("[action]")]
        public async Task<IActionResult> SearchCountries(string term)
        {
            await Task.Delay(1000); // simulating a slow operation

            var items = new[]
                {
                     "Afghanistan",
                     "Albania",
                     "Algeria",
                     "American Samoa",
                     "Andorra",
                     "Angola",
                     "Anguilla",
                     "Antarctica",
                     "Antigua and/or Barbuda"
                };
            var results = string.IsNullOrWhiteSpace(term) ? items :
                           items.Where(item => item.StartsWith(term, StringComparison.OrdinalIgnoreCase));
            return Json(results.ToArray());
        }
    }
از این کنترلر به نحو ذیل در برنامه‌ی Angular برای ارسال اطلاعات و انجام جستجو استفاده می‌شود:
import { HttpClient, HttpErrorResponse } from "@angular/common/http";
import { Injectable } from "@angular/core";
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import { ErrorObservable } from "rxjs/observable/ErrorObservable";
import { catchError, map } from "rxjs/operators";

@Injectable()
export class SearchService {

  constructor(private http: HttpClient) { }

  searchCountries(term: string): Observable<string[]> {
    return this.http
      .get(`/api/Typeahead/SearchCountries?term=${encodeURIComponent(term)}`)
      .pipe(
        map(response => response || {}),
        catchError((error: HttpErrorResponse) => ErrorObservable.create(error))
      );
  }
}
در اینجا از اپراتور pipe مخصوص RxJS 5.5 استفاده شده‌است.


جستجوی ورودی کاربر به ازای هربار ورود اطلاعات توسط او

صرفنظر از نوع فرمی که استفاده می‌کنید (مبتنی بر قالب‌ها و یا واکنشی)، جهت انتقال هربار فشرده شدن کلیدی به کدهای کامپوننت، می‌توان از رخ‌داد input استفاده کرد:
<label>Country: </label>
<input type="text" (input)="onSearch1Change($event.target.value)" />
<ul class="list-group">
   <li class="list-group-item" *ngFor="let country of countries1">
        {{country}}
   </li>
</ul>
و سپس متد مدیریت کننده‌ی آن در کامپوننت نیز به صورت زیر تعریف می‌شود:
onSearch1Change(value: string) {
 
}
در این حالت روش ابتدایی واکنش نشان دادن به هر ورودی، تزریق SearchService فوق به سازنده‌ی این کامپوننت
 constructor(private searchService: SearchService) { }
و سپس مشترک متد جستجوی سمت سرور آن، شدن است.
این روش ابتدایی سه مشکل را به همراه دارد:
الف) به ازای هر بار فشرده شدن کلیدی در Input box، یک درخواست به سمت سرور ارسال می‌شود. برای مثال اگر هدف اصلی کاربر، جستجوی کشورهای شروع شده‌ی با alg باشد، سه درخواست به سمت سرور ارسال می‌شوند و سه بار هم رابط کاربری به روز می‌شود.
ب) اگر در این بین، کاربر حرفی را کم و زیاد کند، درخواست‌های قبلی لغو نمی‌شوند.
ج) درخواست‌ها به صورت موازی به سرور ارسال می‌شوند. ممکن است نتیجه‌ی یکی زودتر و دیگری دیرتر دریافت شود. در این حالت آخرین نتیجه‌ی رسیده، نتایج قبلی را بازنویسی می‌کند که ممکن است الزاما نتیجه‌ای نباشد که کاربر درخواست کرده‌است.


کنترل نرخ ورود اطلاعات توسط متد debounceTime

با اعمال اپراتور debounceTime به رخ‌داد تغییرات ورودی، می‌توان نرخ ورودی کاربر و واکنش نشان دادن به آن‌را کاهش داد. برای مثال اگر این عدد به 300 میلی ثانیه تنظیم شده باشد، صرفا به اولین ورودی رسیده‌ی پس از 300 میلی ثانیه واکنش نشان داده می‌شود و از مابقی صرفنظر خواهد شد. به این ترتیب دیگر به ازای هربار فشرده شدن کلیدی توسط کاربر جستجو صورت نمی‌گیرد. همچنین با ترکیب آن با اپراتور distinctUntilChanged می‌توان تنها به تغییرات غیرتکراری واکنش نشان داد:
export class AutocompleteSampleComponent implements OnInit {

  countries1: string[] = [];
  private model1Changed: Subject<string> = new Subject<string>();
  private dueTime = 300;

  constructor(private searchService: SearchService) { }

  ngOnInit() {
    this.model1Changed
      .pipe(
        debounceTime(this.dueTime),
        distinctUntilChanged(),
        flatMap(inputValue => {
          console.log("debounced input value1", inputValue);
          return this.searchService.searchCountries(inputValue);
        })
      )
      .subscribe(countries => {
        this.countries1 = countries;
      });
  }

  onSearch1Change(value: string) {
    this.model1Changed.next(value);
  }
}
بنابراین بجای اینکه متد this.searchService.searchCountries دقیقا داخل onSearch1Change فراخوانی شود، باید بتوان تغییرات صورت گرفته‌ی نهایی را پس از اعمال debounceTime و distinctUntilChanged به آن ارسال کرد و سپس نتیجه را به کاربر نمایش داد.
برای این منظور یک Subject تعریف شده‌است تا کار مدیریت تغییرات رسیده (کلیدهای فشرده شده‌ی توسط کاربر) را انجام دهد. در این‌حالت فرصت خواهیم داشت تا انواع و اقسام اپراتورهای RxJS را با هم ترکیب و صرفا نتیجه‌ی نهایی (آخرین ورودی یکتای با تاخیر او) را به searchService ارسال کنیم.
متد onSearch1Change نیز تنها کافی است با فراخوانی متد next این Subject‌، جریان تغییرات رسیده را به آن انتقال دهد.
در اینجا برای انتقال آخرین ورودی یکتای با تاخیر به متد this.searchService.searchCountries از اپراتور flatMap استفاده شده‌است. این اپراتور، آخرین ورودی فیلتر شده را دریافت کرده و به متد searchCountries ارسال می‌کند. همچنین خروجی آن نیز یک Observable است. به همین جهت در ادامه می‌توان توسط متد subscribe، مشترک آن شد و آرایه‌ی countries دریافتی از سرور را به کاربر نمایش داد.



بهبود کارآیی جستجو با لغو درخواست‌های پیشین

تا اینجا توانستیم نرخ ورود اطلاعات کاربر را به صورت کنترل شده‌ای به متد this.searchService.searchCountries ارسال کنیم و نه اینکه به ازای هر بار ورود اطلاعات توسط آن، یکبار این متد فراخوانی شود. اما همانطور که در تصویر فوق مشاهده می‌کنید، در اینجا هدف نهایی کاربر، جستجوی نام کشورهای شروع شده‌ی با alg بوده است و در این بین چندین بار سعی و خطا انجام داده‌است تا به alg رسیده‌است. مشکل اینجا است که هیچکدام از درخواست‌های قبلی او که مدنظر نبوده‌اند، لغو نشده‌اند و تمام آن‌ها صورت گرفته و همچنین سبب به روز رسانی‌های مکرر رابط کاربری شده‌اند.
برای رفع یک چنین مشکلی و لغو خودکار درخواست‌های قبلی، اپراتور دیگری به نام switchMap وجود دارد که دقیقا یک چنین کاری را انجام می‌دهد. در اینجا برخلاف اپراتور flatMap، تمام درخواست‌های تمام نشده‌ی قبلی، لغو شده و صرفا آخرین مورد پردازش می‌شود.


برای اعمال آن نیز در کدهای فوق تنها کافی است flatMap را با switchMap جایگزین کنید. پس از آن نتیجه را در تصویر فوق ملاحظه می‌کنید. اینبار اگر هدف نهایی کاربر جستجوی alg باشد، تمام ورودی‌های قبلی او به صورت خودکار لغو می‌شوند و دیگر پردازش نخواهند شد که در نهایت سبب بالا رفتن کارآیی برنامه با کاهش تعداد بار به روز رسانی رابط کاربری خواهد شد.

همچنین در حالت استفاده‌ی از flatMap، ممکن است کاربر نتیجه‌ی اشتباهی را نیز دریافت کند. از این جهت که درخواست‌های ارسالی به سمت سرور، به صورت موازی اجرا می‌شوند. در این حالت ممکن است یکی زودتر و دیگری دیرتر به پایان برسد و کاربر نتیجه‌ای را که مشاهده می‌کند، دقیقا آن چیزی نباشد که جستجو کرده‌است (رابط کاربری آخرین درخواست پایان یافته را نمایش می‌دهد که نتیجه‌ی آن الزاما به ترتیب ورود اطلاعات کاربر نیست).
// A1: Request for `ABC`
// A2: Response for `ABC`
// B1: Request for `ABCX`
// B2: Response for `ABCX`
--A1----------A2-->
------B1--B2------>
برای نمونه فرض کنید دو درخواست A1 و B1 به همراه پاسخ‌های A2 و B2 را داریم. درخواست A1 پیش از B1 ارسال شده‌است؛ اما پاسخ B1 زودتر از پاسخ A2 از سرور دریافت شده‌است. در این حالت کاربر عبارت ABCX را وارد کرده‌است اما پاسخ عبارت ABC پیشین را در رابط کاربری مشاهده می‌کند (آخرین پاسخ رسیده در رابط کاربری (یا همان A2)، پاسخ‌های قبلی (یا همان B2) را بازنویسی می‌کند).

در حالت استفاده‌ی از flatMap‌، مشترک هر رخ‌داد رسیده خواهیم شد؛ بدون قطع اشتراک خودکار از سایر observableهای ایجاد شده‌ی پیشین. اما در حالت استفاده‌ی از switchMap‌، ابتدا کار لغو اشتراک خودکار از تمام observableهای قبلی صورت می‌گیرد و سپس یک observable جدید را ایجاد می‌کند. به همین جهت است که استفاده‌ی از switchMap‌  به همراه درخواست‌های http، سبب لغو خودکار درخواست‌های پیشین می‌شود. در این حالت نه تنها تعداد بار به روز رسانی رابط کاربری کاهش پیدا می‌کند، بلکه تضمین خواهد شد دیگر کاربر نتیجه‌ی اشتباهی را نیز مشاهده نکند.



کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
انتشار پیش نمایش ASP.NET Identity 2.0.0-alpha1
مایکروسافت در تاریخ 20 دسامبر 2013 پیش نمایش نسخه جدید ASP.NET Identity را معرفی کرد. تمرکز اصلی در این انتشار، رفع مشکلات نسخه 1.0 بود. امکانات جدیدی هم مانند Account Confirmation و Password Reset اضافه شده اند.

دانلود این انتشار
ASP.NET Identity را می‌توانید در قالب یک پکیج NuGet دریافت کنید. در پنجره Manage NuGet Packages می‌توانید پکیج‌های Preview را لیست کرده و گزینه مورد نظر را
نصب کنید. برای نصب پکیج‌های pre-release توسط Package Manager Console از فرامین زیر استفاده کنید.
  • Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework -Version 2.0.0-alpha1 -Pre
  • Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.Core -Version 2.0.0-alpha1 -Pre
  • Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.OWIN -Version 2.0.0-alpha1 -Pre
دقت کنید که حتما از گزینه "Include Prerelease" استفاده می‌کنید. برای اطلاعات بیشتر درباره نصب پکیج‌های Pre-release لطفا به این لینک و یا این لینک مراجعه کنید.

در ادامه لیست امکانات جدید و مشکلات رفع شده را می‌خوانید.

Account Confirmation
سیستم ASP.NET Identity حالا از Account Confirmation پشتیبانی می‌کند. این یک سناریوی بسیار رایج است. در اکثر وب سایت‌های امروزی پس از ثبت نام، حتما باید ایمیل خود را تایید کنید. پیش از تایید ثبت نام قادر به انجام هیچ کاری در وب سایت نخواهید بود، یعنی نمی‌توانید Login کنید. این روش مفید است، چرا که از ایجاد حساب‌های کاربری نامعتبر (bogus) جلوگیری می‌کند. همچنین این روش برای برقراری ارتباط با کاربران هم بسیار کارآمد است. از آدرس‌های ایمیل کاربران می‌توانید در وب سایت‌های فروم، شبکه‌های اجتماعی، تجارت آنلاین و بانکداری برای اطلاع رسانی و دیگر موارد استفاده کنید.

نکته: برای ارسال ایمیل باید تنظیمات SMTP را پیکربندی کنید. مثلا می‌توانید از سرویس‌های ایمیل محبوبی مانند  SendGrid  استفاده کنید، که با Windows Azure براحتی یکپارچه می‌شود و از طرف توسعه دهنده اپلیکیشن هم نیاز به پیکربندی ندارد.

در مثال زیر نیاز دارید تا یک سرویس ایمیل برای ارسال ایمیل‌ها پیکربندی کنید. همچنین کاربران پیش از تایید ایمیل شان قادر به بازنشانی کلمه عبور نیستند.

Password Reset
این هم یک سناریوی رایج و استاندارد است. کاربران در صورتی که کلمه عبورشان را فراموش کنند، می‌توانند از این قابلیت برای بازنشانی آن استفاده کنند. کلمه عبور جدیدی بصورت خودکار تولید شده و برای آنها ارسال می‌شود. کاربران با استفاده از این رمز عبور جدید می‌توانند وارد سایت شوند و سپس آن را تغییر دهند.

Security Token Provider
هنگامی که کاربران کلمه عبورشان را تغییر می‌دهند، یا اطلاعات امنیتی خود را بروز رسانی می‌کنند (مثلا حذف کردن لاگین‌های خارجی مثل فیسبوک، گوگل و غیره) باید شناسه امنیتی (security token) کاربر را بازتولید کنیم و مقدار قبلی را Invalidate یا بی اعتبار سازیم. این کار بمنظور حصول اطمینان از بی اعتبار بودن تمام شناسه‌های قبلی است که توسط کلمه عبور پیشین تولید شده بودند. این قابلیت، یک لایه امنیتی بیشتر برای اپلیکیشن شما فراهم می‌کند. چرا که وقتی کاربری کلمه عبورش را تغییر بدهد از همه جا logged-out می‌شود. یعنی از تمام مرورگرهایی که برای استفاده از اپلیکیشن استفاده کرده خارج خواهد شد.

برای پیکربندی تنظیمات این قابلیت می‌توانید از فایل Startup.Auth.cs استفاده کنید. می‌توانید مشخص کنید که میان افزار OWIN cookie هر چند وقت یکبار باید شناسه امنیتی کاربران را بررسی کند. به لیست زیر دقت کنید.
// Enable the application to use a cookie to store information for the signed in user
// and to use a cookie to temporarily store information about a user logging in with a third party login provider
// Configure the sign in cookie
app.UseCookieAuthentication(newCookieAuthenticationOptions {
    AuthenticationType = DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie,
    LoginPath = newPathString("/Account/Login"),
    Provider = newCookieAuthenticationProvider {
        OnValidateIdentity = SecurityStampValidator.OnValidateIdentity<ApplicationUserManager, ApplicationUser>(
            validateInterval: TimeSpan.FromSeconds(5),
            regenerateIdentity: (manager, user) => user.GenerateUserIdentityAsync(manager))
    }
});

امکان سفارشی کردن کلید‌های اصلی Users و Roles

در نسخه 1.0 نوع فیلدهای کلید اصلی در جداول Users و Roles از نوع رشته (string) بود. این بدین معنا است که وقتی از Entity Framework و Sql Server برای ذخیره داده‌های ASP.NET Identity استفاده می‌کنیم داده‌های این فیلد‌ها بعنوان nvarchar ذخیره می‌شوند. درباره این پیاده سازی پیش فرض در فروم هایی مانند سایت StackOverflow بسیار بحث شده است. و در آخر با در نظر گرفتن تمام بازخورد ها، تصمیم گرفته شد یک نقطه توسعه پذیری (extensibility) اضافه شود که توسط آن بتوان نوع فیلدهای اصلی را مشخص کرد. مثلا شاید بخواهید کلیدهای اصلی جداول Users و Roles از نوع int باشند. این نقطه توسعه پذیری مخصوصا هنگام مهاجرت داده‌های قبلی بسیار مفید است، مثلا ممکن است دیتابیس قبلی فیلدهای UserId را با فرمت GUID ذخیره کرده باشد.

اگر نوع فیلدهای کلید اصلی را تغییر دهید، باید کلاس‌های مورد نیاز برای Claims و Logins را هم اضافه کنید تا کلید اصلی معتبری دریافت کنند. قطعه کد زیر نمونه ای از نحوه استفاده این قابلیت برای تعریف کلیدهای int را نشان می‌دهد.
de Snippet
publicclassApplicationUser : IdentityUser<int, CustomUserLogin, CustomUserRole, CustomUserClaim>
{
}
publicclassCustomRole : IdentityRole<int, CustomUserRole>
{
    public CustomRole() { }
    public CustomRole(string name) { Name = name; }
}
publicclassCustomUserRole : IdentityUserRole<int> { }
publicclassCustomUserClaim : IdentityUserClaim<int> { }
publicclassCustomUserLogin : IdentityUserLogin<int> { }
 
publicclassApplicationDbContext : IdentityDbContext<ApplicationUser, CustomRole, int, CustomUserLogin, CustomUserRole, CustomUserClaim>
{
}

پشتیبانی از IQueryable روی Users و Roles

کلاس‌های UserStore و RoleStore حالا از IQueryable پشتیبانی می‌کنند، بنابراین می‌توانید براحتی لیست کاربران و نقش‌ها را کوئری کنید.
بعنوان مثال قطعه کد زیر دریافت لیست کاربران را نشان می‌دهد. از همین روش برای دریافت لیست نقش‌ها از RoleManager می‌توانید استفاده کنید.
//
// GET: /Users/
public async Task<ActionResult> Index()
{
    return View(await UserManager.Users.ToListAsync());
}

پشتیبانی از عملیات Delete از طریق UserManager

در نسخه 1.0 اگر قصد حذف یک کاربر را داشتید، نمی‌توانستید این کار را از طریق UserManager انجام دهید. اما حالا می‌توانید مانند قطعه کد زیر عمل کنید.
var user = await UserManager.FindByIdAsync(id);

if (user == null)
{
    return HttpNotFound();
}

var result = await UserManager.DeleteAsync(user);

میان افزار UserManagerFactory

شما می‌توانید با استفاده از یک پیاده سازی Factory،  وهله ای از UserManager را از OWIN context دریافت کنید. این الگو مشابه چیزی است که برای گرفتن AuthenticationManager در OWIN context استفاده می‌کنیم.  این الگو همچنین روش توصیه شده برای گرفتن یک نمونه از UserManager به ازای هر درخواست در اپلیکیشن است.
قطعه کد زیر نحوه پیکربندی این میان افزار در فایل StartupAuth.cs را نشان می‌دهد.
// Configure the UserManager
app.UseUserManagerFactory(newUserManagerOptions<ApplicationUserManager>()
{
    DataProtectionProvider = app.GetDataProtectionProvider(),
    Provider = newUserManagerProvider<ApplicationUserManager>()
    {
        OnCreate = ApplicationUserManager.Create
    }
});
و برای گرفتن یک وهله از UserManager:
HttpContext.GetOwinContext().GetUserManager<ApplicationUserManager>();

میان افزار DbContextFactory

سیستم ASP.NET Identity از Entity Framework برای ذخیره داده هایش در Sql Server استفاده می‌کند. بدین منظور، ASP.NET Identity کلاس ApplicationDbContext را رفرنس می‌کند. میان افزار DbContextFactory به ازای هر درخواست در اپلیکیشن یک وهله از ApplicationDbContext را به شما تحویل می‌دهد.
می توانید پیکربندی لازم را در StartupAuth.cs انجام دهید.
app.UseDbContextFactory(ApplicationDbContext.Create);

Samples

امکانات جدید را می‌توانید در پروژه https://aspnet.codeplex.com پیدا کنید. لطفا به پوشه Identity در سورس کد مراجعه کنید. برای اطلاعاتی درباره نحوه اجرای پروژه هم فایل readme را بخوانید.

برای مستندات ASP.NET Identity 1.0 هم به  http://www.asp.net/identity  سر بزنید. هنوز مستنداتی برای نسخه 2.0 منتشر نشده، اما بزودی با انتشار نسخه نهایی مستندات و مثال‌های جدیدی به سایت اضافه خواهند شد.

Known Issues
در کنار قابلیت‌های جدیدی مانند Account Confirmation و Password Reset، دو خاصیت جدید به کلاس IdentityUser اضافه شده اند: 'Email' و 'IsConfirmed'. این تغییرات الگوی دیتابیسی که توسط ASP.NET Identity 1.0 ساخته شده است را تغییر می‌دهد. بروز رسانی پکیج‌ها از نسخه 1.0 به 2.0 باعث می‌شود که اپلیکیشن شما دیگر قادر به دسترسی به دیتابیس عضویت نباشد، چرا که مدل دیتابیس تغییر کرده. برای بروز رسانی الگوی دیتابیس می‌توانید از Code First Migrations استفاده کنید.

نکته: نسخه جدید به EntityFramework 6.1.0-alpha1 وابستگی دارد، که در همین تاریخ (20 دسامبر 2013) پیش نمایش شد.  http://blogs.msdn.com/b/adonet/archive/2013/12/20/ef-6-1-alpha-1-available.aspx

EntityFramework 6.1.0-alpha1 بروز رسانی هایی دارد که سناریوی مهاجرت در ASP.NET Identity را تسهیل می‌کند، به همین دلیل از نسخه جدید EF استفاده شده. تیم ASP.NET هنوز باگ‌های زیادی را باید رفع کند و قابلیت‌های جدیدی را هم باید پیاده سازی کند. بنابراین پیش از نسخه نهایی RTM شاهد پیش نمایش‌های دیگری هم خواهیم بود که در ماه‌های آتی منتشر می‌شوند.

برای اطلاعات بیشتر درباره آینده ASP.NET Identity به لینک زیر سری بزنید.