Securing your application is bloody important. With so much jargon to sift through, it’s easy to get lost, for example there’s SSO, OAuth2, SAML 2.0, OpenID Connect, Federated Identity, 2FA, & MFA. Just to name a few! 😱 In this talk, Anthony will take an in depth look at Federated Identity using OpenID Connect and OAuth2 Framework for ASP. NET Core using Duende IdentityServer (aka IdentityServer 5). You will walk away knowing how to navigate the security options and avoid the madness.
اشتراکها
- برای کار با NET Core 2.0. و تمام نگارشهای جدید آن حتما باید آخرین نگارش VS 2017 را نصب کنید. نگارش اولیه آن MSBuild مناسبی را به همراه ندارد.
- اگر آخرین نگارش VS 2017 را نصب کردهاید و این خطا را دارید، به خط فرمان مراجعه کنید. سپس به ریشهی پروژه وارد شده و دستور dotnet restore را صادر کنید و پس از آن دستور dotnet build. این دو دستور، اصل کار هستند و خطاهای واقعی را به شما نمایش میدهند.
- پیشنهاد من این است که شروع کنید به فراگیری کار با VSCode. چون فقط از این طریق هست که با زیرساخت واقعی NET Core. آشنا خواهید شد و همچنین نیازی به دریافت چند ده گیگ VS 2017 را نخواهید داشت (به شخصه VS 2017 را از سیستم حذف کردهام و برای NET Core. فقط از VSCode استفاده میکنم).
- اگر آخرین نگارش VS 2017 را نصب کردهاید و این خطا را دارید، به خط فرمان مراجعه کنید. سپس به ریشهی پروژه وارد شده و دستور dotnet restore را صادر کنید و پس از آن دستور dotnet build. این دو دستور، اصل کار هستند و خطاهای واقعی را به شما نمایش میدهند.
- پیشنهاد من این است که شروع کنید به فراگیری کار با VSCode. چون فقط از این طریق هست که با زیرساخت واقعی NET Core. آشنا خواهید شد و همچنین نیازی به دریافت چند ده گیگ VS 2017 را نخواهید داشت (به شخصه VS 2017 را از سیستم حذف کردهام و برای NET Core. فقط از VSCode استفاده میکنم).
یک نکتهی تکمیلی: روش اجرای پیشفرض کارهای پس زمینه، ترتیبی است.
به صورت پیشفرض، اجرا و خاتمهی تمام سرویسهای انجام کارهای پسزمینه، ترتیبی و هر کدام از آنها، یکی پس از دیگری شروع به کار میکنند. اگر علاقمند باشید تا این کارها به صورت موازی اجرا شوند، از داتنت 8 به بعد میتوان تنظیم زیر را جهت مشخص کردن نحوهی مدیریت اجرای کارهای پیشزمینه، به برنامه اضافه کرد:
builder.Services.Configure<HostOptions>(options => { options.ServicesStartConcurrently = true; options.ServicesStopConcurrently = true; });
مزیت اینکار، شروع و همچنین پایان سریعتر برنامه، با داشتن تعداد زیادی کار پسزمینه است.
یکی از مواردی که به همراه NET Core 1.x. وجود دارد، کمبود کتابخانههای ثالث مخصوص آن است. برای مثال کتابخانهی log4net در اوایل ارائهی NET Core. نگارش مخصوص به آنرا نداشت (البته هم اکنون دارد). باید درنظر داشت، این مورد صرفا در حالت توزیع چندسکویی برنامههای مبتنی بر NET Core. مشکل ایجاد میکرد. از این جهت که میتوان full .NET framework را به عنوان Target Framework برنامههای NET Core. معرفی کرد و در این حالت برنامه بدون هیچگونه مشکلی تنها بر روی ویندوز و سرورهای ویندوزی اجرا میشود (و امکان دسترسی به تمامی کتابخانههای مخصوص full .NET framework را نیز دارا خواهد بود)؛ اما قابلیت توزیع بر روی لینوکس و مک را از دست خواهد داد.
در NET Core 2.0. از یک اصطلاحا «compatibility shim» مخصوص استفاده میشود که امکان افزودن ارجاعات به full framework libraryها را بدون نیاز به تغییر target framework برنامه میسر میکند. یعنی در اینجا میتوان یک کتابخانهی قدیمی دات نتی را در برنامههای مبتنی بر NET Core. بر روی لینوکس نیز اجرا کرد و در این حالت نیازی به تبدیل اجباری این کتابخانه به نسخهی NET Core. آن نیست.
NET Core 2.0. پیاده سازی کنندهی NET Standard 2.0. است
NET Standard. در حقیقت یک قرار داد است که سکوهای کاری مختلف دات نتی مانند Full .NET Framework ، Xamarin ، Mono ، UWP و غیره میتوانند آنرا پیاده سازی کنند. یک نمونهی دیگر این پیاده سازیها نیز NET Core. است. برای مثال دات نت 4.6.1، استاندارد و قرار داد شمارهی 2 دات نت را پیاده سازی میکند. به همین صورت NET Core 2.0. نیز پیاده سازی کنندهی این استاندارد شماره 2 است.
با تغییرات اخیر، اکنون NuGet میتواند کتابخانههای مبتنی بر NET Standard 2. را در برنامههای مبتنی بر سکوهای کاری که آنرا پیاده سازی میکنند، بدون مشکل اضافه کند. برای مثال میتوان اسمبلیهای دات نت 4.6.1 را به برنامههای ASP.NET Core 2.0 اضافه کرد (کاری که در نگارش 1x آن به صورت مستقیم میسر نیست) و یا میتوان اسمبلیهای کامپایل شدهی برای دات نت استاندارد 2 را به برنامههای مبتنی بر دات نت 4.6.1 اضافه کرد.
آیا واقعا کتابخانههای قدیمی دات نتی توسط برنامههای NET Core 2.0. در لینوکس نیز اجرا خواهند شد؟
دات نت استاندارد، بیش از یک قرار داد چیزی نیست و پیاده سازی کنندگان آن میتوانند سطح بیشتری را نسبت به این قرار داد نیز لحاظ کنند. برای مثال دات نت 4.6.1 شامل سطح API بیشتری از دات نت استاندارد 2 است.
به همین جهت باید درنظر داشت که امکان اضافه کردن یک بستهی نیوگت از یک کتابخانهی نوشته شدهی برای دات نت کامل در برنامههای دات نت Core به معنای تضمینی برای کار کردن آن در زمان اجرا نخواهد بود. از این جهت که دات نت کامل، به همراه قسمتهایی است که در NET Standard. وجود خارجی ندارند. بنابراین اگر کتابخانهی استفاده شده صرفا این API مشترک را هدف قرار دادهاست، هم قابلیت اتصال و هم قابلیت اجرا را خواهد داشت؛ اما اگر برای مثال کسی بستهی NServiceBus را به پروژهی ASP.NET Core 2.0 اضافه کند، بدون مشکل کامپایل خواهد شد. اما از آنجائیکه این کتابخانه از MSMQ استفاده میکند که خارج از میدان دید این استاندارد است، در زمان اجرا با شکست مواجه خواهد شد.
«compatibility shim» در NET Standard 2.0. چگونه کار میکند؟
در NET Core.، پیاده سازی Object در System.Runtime قرار دارد و کد تولید شدهی توسط آن یک چنین ارجاعی را [System.Runtime]System.Object تولید میکند. اما در دات نت کلاسیک، System.Object در mscorlib قرار دارد. به همین جهت زمانیکه سعی کنید اسمبلیهای دات نت کلاسیک را در NET Core 1.x. استفاده کنید، پیام یافتن نشدن نوعها را دریافت خواهید کرد. اما در NET Core 2.0. یک پیاده سازی صوری (facade) از mscorlib وجود دارد که کار آن هدایت نوع درخواستی، به نوع واقعی پیاده سازی شدهی در NET Core. است.
در این تصویر استفادهی از یک کتابخانهی ثالث را مشاهده میکنید که ارجاعی را به [mscorlib]Microsoft.Win32.RegistryKey دارد (مبتنی بر دات نت کلاسیک است). همچنین یک mscorlib مشخص شدهی به صورت facade را نیز مشاهده میکنید. کار آن هدایت درخواست نوع واقع شدهی در mscorlib، به نوع موجود [Microsoft.Win32.Registry] Microsoft.Win32.RegistryKey است و تنها زمانی کار خواهد کرد که Microsoft.Win32.RegistryKey.dll وجود خارجی داشته باشد. به این معنا که رجیستری، یک مفهوم ویندوزی است و این کتابخانه بر روی ویندوز بدون مشکل کار میکند. اما تحت لینوکس، این قسمت خاص با پیام PlatformNotSupportedException خاتمه خواهد یافت. اما اگر قسمتهایی از این کتابخانه را استفاده کنید که در تمام سکوهای کاری وجود داشته باشند، بدون مشکل قادر به استفادهی از آن خواهید بود.
یک مثال: استفاده از کتابخانهی رمزنگاری اطلاعات Inferno
آخرین نگارش کتابخانهی رمزنگاری اطلاعات Inferno مربوط به NET 4.5.2. است. مراحل ذیل را پس از نصب SDK جدید NET Core 2.0. در خط فرمان طی میکنیم:
الف) ایجاد پوشهی UseNET452InNetCore2 و سپس ایجاد یک پروژهی کنسول جدید
ب) افزودن بستهی نیوگت Inferno به پروژه
این بسته بدون مشکل اضافه میشود؛ البته پیام اخطار ذیل نیز صادر خواهد شد (چون مبتنی بر NET 4.6.1. که پیاده سازی کنندهی NET Standard 2.0. است، نیست):
ابتدا پیام میدهد که این بسته ممکن است با NET Core 2.0. سازگار نباشد. سپس عنوان میکند که سازگاری کاملی را با پروژهی جاری دارد و بسته را اضافه میکند.
ج) استفاده از کتابخانهی Inferno جهت تولید یک عدد تصادفی thread safe
د) اجرای برنامه
در ادامه اگر دستور dotnet run را صادر کنیم، ابتدا اخطاری را صادر میکند که این بسته ممکن است دارای قسمتهایی باشد که با NET core 2.0. سازگار نیست و سپس خروجی نهایی را بدون مشکل اجرا کرده و نمایش میدهد.
در NET Core 2.0. از یک اصطلاحا «compatibility shim» مخصوص استفاده میشود که امکان افزودن ارجاعات به full framework libraryها را بدون نیاز به تغییر target framework برنامه میسر میکند. یعنی در اینجا میتوان یک کتابخانهی قدیمی دات نتی را در برنامههای مبتنی بر NET Core. بر روی لینوکس نیز اجرا کرد و در این حالت نیازی به تبدیل اجباری این کتابخانه به نسخهی NET Core. آن نیست.
NET Core 2.0. پیاده سازی کنندهی NET Standard 2.0. است
NET Standard. در حقیقت یک قرار داد است که سکوهای کاری مختلف دات نتی مانند Full .NET Framework ، Xamarin ، Mono ، UWP و غیره میتوانند آنرا پیاده سازی کنند. یک نمونهی دیگر این پیاده سازیها نیز NET Core. است. برای مثال دات نت 4.6.1، استاندارد و قرار داد شمارهی 2 دات نت را پیاده سازی میکند. به همین صورت NET Core 2.0. نیز پیاده سازی کنندهی این استاندارد شماره 2 است.
با تغییرات اخیر، اکنون NuGet میتواند کتابخانههای مبتنی بر NET Standard 2. را در برنامههای مبتنی بر سکوهای کاری که آنرا پیاده سازی میکنند، بدون مشکل اضافه کند. برای مثال میتوان اسمبلیهای دات نت 4.6.1 را به برنامههای ASP.NET Core 2.0 اضافه کرد (کاری که در نگارش 1x آن به صورت مستقیم میسر نیست) و یا میتوان اسمبلیهای کامپایل شدهی برای دات نت استاندارد 2 را به برنامههای مبتنی بر دات نت 4.6.1 اضافه کرد.
آیا واقعا کتابخانههای قدیمی دات نتی توسط برنامههای NET Core 2.0. در لینوکس نیز اجرا خواهند شد؟
دات نت استاندارد، بیش از یک قرار داد چیزی نیست و پیاده سازی کنندگان آن میتوانند سطح بیشتری را نسبت به این قرار داد نیز لحاظ کنند. برای مثال دات نت 4.6.1 شامل سطح API بیشتری از دات نت استاندارد 2 است.
به همین جهت باید درنظر داشت که امکان اضافه کردن یک بستهی نیوگت از یک کتابخانهی نوشته شدهی برای دات نت کامل در برنامههای دات نت Core به معنای تضمینی برای کار کردن آن در زمان اجرا نخواهد بود. از این جهت که دات نت کامل، به همراه قسمتهایی است که در NET Standard. وجود خارجی ندارند. بنابراین اگر کتابخانهی استفاده شده صرفا این API مشترک را هدف قرار دادهاست، هم قابلیت اتصال و هم قابلیت اجرا را خواهد داشت؛ اما اگر برای مثال کسی بستهی NServiceBus را به پروژهی ASP.NET Core 2.0 اضافه کند، بدون مشکل کامپایل خواهد شد. اما از آنجائیکه این کتابخانه از MSMQ استفاده میکند که خارج از میدان دید این استاندارد است، در زمان اجرا با شکست مواجه خواهد شد.
«compatibility shim» در NET Standard 2.0. چگونه کار میکند؟
در NET Core.، پیاده سازی Object در System.Runtime قرار دارد و کد تولید شدهی توسط آن یک چنین ارجاعی را [System.Runtime]System.Object تولید میکند. اما در دات نت کلاسیک، System.Object در mscorlib قرار دارد. به همین جهت زمانیکه سعی کنید اسمبلیهای دات نت کلاسیک را در NET Core 1.x. استفاده کنید، پیام یافتن نشدن نوعها را دریافت خواهید کرد. اما در NET Core 2.0. یک پیاده سازی صوری (facade) از mscorlib وجود دارد که کار آن هدایت نوع درخواستی، به نوع واقعی پیاده سازی شدهی در NET Core. است.
در این تصویر استفادهی از یک کتابخانهی ثالث را مشاهده میکنید که ارجاعی را به [mscorlib]Microsoft.Win32.RegistryKey دارد (مبتنی بر دات نت کلاسیک است). همچنین یک mscorlib مشخص شدهی به صورت facade را نیز مشاهده میکنید. کار آن هدایت درخواست نوع واقع شدهی در mscorlib، به نوع موجود [Microsoft.Win32.Registry] Microsoft.Win32.RegistryKey است و تنها زمانی کار خواهد کرد که Microsoft.Win32.RegistryKey.dll وجود خارجی داشته باشد. به این معنا که رجیستری، یک مفهوم ویندوزی است و این کتابخانه بر روی ویندوز بدون مشکل کار میکند. اما تحت لینوکس، این قسمت خاص با پیام PlatformNotSupportedException خاتمه خواهد یافت. اما اگر قسمتهایی از این کتابخانه را استفاده کنید که در تمام سکوهای کاری وجود داشته باشند، بدون مشکل قادر به استفادهی از آن خواهید بود.
یک مثال: استفاده از کتابخانهی رمزنگاری اطلاعات Inferno
آخرین نگارش کتابخانهی رمزنگاری اطلاعات Inferno مربوط به NET 4.5.2. است. مراحل ذیل را پس از نصب SDK جدید NET Core 2.0. در خط فرمان طی میکنیم:
الف) ایجاد پوشهی UseNET452InNetCore2 و سپس ایجاد یک پروژهی کنسول جدید
dotnet new console
ب) افزودن بستهی نیوگت Inferno به پروژه
dotnet add package Inferno
log : Installing Inferno 1.4.0. warn : Package 'Inferno 1.4.0' was restored using '.NETFramework,Version=v4.6.1' instead of the project target framework '.NETCoreApp,Version=v2.0'. This package may not be fully compatible with your project. info : Package 'Inferno' is compatible with all the specified frameworks in project 'D:\UseNET452InNetCore2\UseNET452InNetCore2.csproj'. info : PackageReference for package 'Inferno' version '1.4.0' added to file 'D:\UseNET452InNetCore2\UseNET452InNetCore2.csproj'.
ج) استفاده از کتابخانهی Inferno جهت تولید یک عدد تصادفی thread safe
using System; using SecurityDriven.Inferno; namespace UseNET452InNetCore2 { class Program { static CryptoRandom random = new CryptoRandom(); static void Main(string[] args) { Console.WriteLine($"rnd: {random.NextLong()}"); } } }
د) اجرای برنامه
در ادامه اگر دستور dotnet run را صادر کنیم، ابتدا اخطاری را صادر میکند که این بسته ممکن است دارای قسمتهایی باشد که با NET core 2.0. سازگار نیست و سپس خروجی نهایی را بدون مشکل اجرا کرده و نمایش میدهد.
>dotnet run warning NU1701: This package may not be fully compatible with your project. rnd: 8167886599578111106
پس از ایجاد ساختار اولیهی یک برنامهی Angular توسط Angular CLI، امکان تولید کدهای کامپوننتها، ماژولها، سرویسها و ... نیز در این ابزار پیش بینی شدهاست. کدهای تولید شدهی آن بر اساس یک سری blueprint (و یا همان مفهوم قالبهای از پیش آماده در سایر ابزارهای مشابه) ایجاد میشوند و فرمت کلی آن نیز به صورت ذیل است:
ایجاد کامپوننتهای جدید توسط Angular CLI
دستور ایجاد یک کامپوننت جدید توسط Angular CLI به نحو زیر است:
این دستور اندکی طولانی به نظر میرسد. به همین جهت برای خلاصه نویسی آن میتوان از مفهومی به نام Alias استفاده کرد. میانبر generate در اینجا g است و میانبر component، معادل c میباشد. به این صورت میتوان دستور فوق را به این شکل، خلاصه و بازنویسی کرد:
گزینههای ایجاد کدهای جدید در Angular CLI
اگر به اولین دستور بحث جاری دقت کنید، قسمت <options> نیز برای آن درنظر گرفته شدهاست. تعدادی از مهمترین گزینههایی را که در اینجا میتوان ذکر کرد به شرح زیر هستند:
برای مثال اگر خواستیم کامپوننتی را به همراه قالبها و شیوهنامههای inline (قرار گرفتهی داخل فایل ts. آن) تولید کنیم، میتوان از دستور ذیل کمک گرفت:
که خلاصه شدهی آن با توجه به Aliasهای ذکر شده به صورت ذیل است:
اگر صرفا دستور ng generate component customer را اجرا کنیم (بدون هیچ گزینهی اضافهتری)، فایلهای ts (کلاس کامپوننت)، css (فایل شیوه نامه)، html (فایل قالب) و spec (فایل آزمون واحد کامپوننت) به صورت خودکار تولید خواهند شد.
همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، اگر مطمئن نیستید که دستور درحال فراخوانی، چه فایلها و پوشههایی را ایجاد میکند، با ذکر پرچم dry-run-- و یا به صورت خلاصه d-، دستور مدنظر را شبیه سازی کنید تا صرفا گزارشی را از فایلهایی که قرار است تولید شوند، ارائه دهد.
نکتهی مهم دیگری که به همراه دستورات Angular CLI هستند، به روز رسانی خودکار فایل app.module.ts است:
برای نمونه زمانیکه دستور تولید یک کامپوننت را به نحوی که ملاحظه میکنید صادر کنیم، علاوه بر ایجاد 4 فایل مرتبط با آن کامپوننت، سطر به روز رسانی فایل app.module.ts را نیز در انتها ذکر کردهاست. در اینجا تغییرات صورت گرفته را ملاحظه میکنید:
ابتدا به صورت خودکار سطر import این کامپوننت جدید ذکر شدهاست و سپس قسمت declarations ماژول را نیز با تعریف CustomerComponent به روز رسانی کردهاست. بنابراین کار با Angular CLI فراتر است از صرفا کار با تعدادی قالب از پیش آمادهی کامپوننتها و سرویسها.
مشاهدهی تغییرات انجام شدهی توسط Angular CLI به کمک سورس کنترل
همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، دستور ng new، کار آغاز یک مخزن Git را نیز به صورت خودکار انجام میدهد. در اینجا هر دستوری که توسط Angular CLI اجرا شود، به این مخزن کد commit خواهد شد.
برای مثال اگر کل پوشهی برنامه را توسط VSCode باز کنیم (کلیک راست در داخل ریشهی اصلی پروژه و انتخاب گزینهی Open With Code)، با مراجعهی به لیست تغییرات و بررسی diff آنها، به سادگی میتوان تشخیص داد که چه تغییراتی بر روی فایلها اعمال شدهاند.
ایجاد سایر اجزای جدید برنامه توسط Angular CLI
نکات تکمیلی
- در حین ایجاد یک directive جدید، پوشهای را برای آن ایجاد نمیکند. اگر میخواهید اینکار به صورت flat (بدون پوشه در اینجا) انجام نشود، گزینهی flat false-- را نیز قید کنید.
- در حین ایجاد یک سرویس جدید، اخطار «WARNING Service is generated but not provided, it must be provided to be used» را دریافت خواهید کرد. علت اینجا است که Angular CLI نمیداند که این سرویس را باید به کامپوننت خاصی اضافه کند یا به ماژول برنامه. به همین جهت یا باید به صورت دستی فایل src\app\app.module.ts را ویرایش و قسمت providers آنرا بر اساس نام این سرویس جدید تکمیل کرد و یا توسط سوئیچ m میتوان ماژول مدنظر را دقیقا ذکر کرد:
در اینجا عنوان شدهاست که پس از ایجاد سرویس جدید sales، قسمت providers ماژول src\app\app.module.ts نیز به روز رسانی شود.
این نکته در مورد تمام اجزایی که فایل app.module را به روز رسانی میکنند نیز صادق است. اگر برای مثال کامپوننتی قرار است ماژول جدید دیگری را به روز رسانی کند، میتوانید به صورت صریح نام ماژول آنرا قید کنید؛ در غیراینصورت از همان app.module پیش فرض استفاده خواهد شد.
- همانطور که مشاهده میکنید امکان تولید کلاس، اینترفیس و enum تایپاسکریپتی نیز در اینجا پیش بینی شدهاست. اگر خواستید کلاسی را درون پوشهی خاصی قرار دهید میتوانید محل پوشهی آنرا دقیقا ذکر کنید (در مورد اینترفیسها و enums و سایر اجزاء نیز به همین صورت):
به این ترتیب فایل کلاس customer.ts درون پوشهی arc/app/models تشکیل میشود. پوشهی models نیز در صورت عدم وجود به صورت خودکار ایجاد خواهد شد.
تغییر تنظیمات پیش فرض تولید کد پروژهی جاری
در قسمت قبل «تغییر پیش فرضهای عمومی Angular CLI» را بررسی کردیم. در اینجا نیز میتوان یکسری از خواص فایل angular-cli.json. را بازنویسی کرد؛ در قسمت defaults آن:
یا از طریق خط فرمان
و یا با ویرایش فایل json تنظیمات cli به صورت مستقیم:
به این ترتیب دیگر نیازی نخواهد بود تا هربار به ازای ایجاد یک دایرکتیو جدید، پرچم flat نبودن آنرا مقدار دهی کرد؛ چون از فایل angular-cli.json. تنظیمات خودش را دریافت میکند.
و اگر VSCode استفاده میکنید، به همراه intellisense کاملی در مورد اجزای مختلف این فایل json است (این intellisense را به صورت خودکار بر اساس اسکیمای این فایل و سرویس زبان Angular تهیه میکند).
> ng generate <blueprint> <options>
ایجاد کامپوننتهای جدید توسط Angular CLI
دستور ایجاد یک کامپوننت جدید توسط Angular CLI به نحو زیر است:
> ng generate component customer
> ng g c customer
گزینههای ایجاد کدهای جدید در Angular CLI
اگر به اولین دستور بحث جاری دقت کنید، قسمت <options> نیز برای آن درنظر گرفته شدهاست. تعدادی از مهمترین گزینههایی را که در اینجا میتوان ذکر کرد به شرح زیر هستند:
گزینه | Alias (میانبر/نام مستعار) | توضیح |
flat-- | آیا باید برای آن پوشهای ایجاد نشود؟ (flat = بدون پوشه در اینجا) (پیش فرض آن ایجاد یک پوشهی جدید است). اگر میخواهیم ایجاد نشود، باید flat true-- را ذکر کرد. | |
inline-template-- | it- | آیا قالب کامپوننت، درون فایل ts. آن قرار گیرد؟ (پیش فرض آن، false است) |
inline-style-- | is- | آیا شیوه نامهی کامپوننت، داخل فایل ts. آن قرار گیرد؟ (پیش فرض آن، false است) |
spec-- | آیا فایل spec نیز تولید شود؟ (پیش فرض آن true است) اگر میخواهیم این فایل ایجاد نشود باید spec false-- را ذکر کرد. | |
view-encapsulation-- | ve- | تعیین نوع استراتژی view encapsulation مورد استفاده (مانند Emulated). |
change-detection-- | cd- | تعیین استراتژی change detection مورد استفاده (مانند OnPush). |
dry-run-- | d- | گزارش فایلهای تولیدی، بدون نوشتن و تولید آنها (پیش فرض آن false است) |
prefix-- | تعیین صریح prefix مورد استفادهی در حین مقدار دهی selectorها که در قسمت قبل در مورد آن بحث شد. |
برای مثال اگر خواستیم کامپوننتی را به همراه قالبها و شیوهنامههای inline (قرار گرفتهی داخل فایل ts. آن) تولید کنیم، میتوان از دستور ذیل کمک گرفت:
>ng generate component customer --inline-template --inline-style
>ng g c customer –it -is
اگر صرفا دستور ng generate component customer را اجرا کنیم (بدون هیچ گزینهی اضافهتری)، فایلهای ts (کلاس کامپوننت)، css (فایل شیوه نامه)، html (فایل قالب) و spec (فایل آزمون واحد کامپوننت) به صورت خودکار تولید خواهند شد.
همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، اگر مطمئن نیستید که دستور درحال فراخوانی، چه فایلها و پوشههایی را ایجاد میکند، با ذکر پرچم dry-run-- و یا به صورت خلاصه d-، دستور مدنظر را شبیه سازی کنید تا صرفا گزارشی را از فایلهایی که قرار است تولید شوند، ارائه دهد.
نکتهی مهم دیگری که به همراه دستورات Angular CLI هستند، به روز رسانی خودکار فایل app.module.ts است:
>ng g c customer installing component create src\app\customer\customer.component.css create src\app\customer\customer.component.html create src\app\customer\customer.component.spec.ts create src\app\customer\customer.component.ts update src\app\app.module.ts
import { CustomerComponent } from './customer/customer.component'; @NgModule({ declarations: [ AppComponent, CustomerComponent ]})
مشاهدهی تغییرات انجام شدهی توسط Angular CLI به کمک سورس کنترل
همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، دستور ng new، کار آغاز یک مخزن Git را نیز به صورت خودکار انجام میدهد. در اینجا هر دستوری که توسط Angular CLI اجرا شود، به این مخزن کد commit خواهد شد.
برای مثال اگر کل پوشهی برنامه را توسط VSCode باز کنیم (کلیک راست در داخل ریشهی اصلی پروژه و انتخاب گزینهی Open With Code)، با مراجعهی به لیست تغییرات و بررسی diff آنها، به سادگی میتوان تشخیص داد که چه تغییراتی بر روی فایلها اعمال شدهاند.
ایجاد سایر اجزای جدید برنامه توسط Angular CLI
نام جزء | Alias | دستور |
service | s | ng g service customer-data |
pipe | p | ng g pipe init-caps |
class | cl | ng g class customer-model |
directive | d | ng g directive search |
interface | i | ng g interface orders |
enum | e | ng g enum gender |
module | m | ng generate module sales |
نکات تکمیلی
- در حین ایجاد یک directive جدید، پوشهای را برای آن ایجاد نمیکند. اگر میخواهید اینکار به صورت flat (بدون پوشه در اینجا) انجام نشود، گزینهی flat false-- را نیز قید کنید.
- در حین ایجاد یک سرویس جدید، اخطار «WARNING Service is generated but not provided, it must be provided to be used» را دریافت خواهید کرد. علت اینجا است که Angular CLI نمیداند که این سرویس را باید به کامپوننت خاصی اضافه کند یا به ماژول برنامه. به همین جهت یا باید به صورت دستی فایل src\app\app.module.ts را ویرایش و قسمت providers آنرا بر اساس نام این سرویس جدید تکمیل کرد و یا توسط سوئیچ m میتوان ماژول مدنظر را دقیقا ذکر کرد:
> ng g s sales -m app.module
این نکته در مورد تمام اجزایی که فایل app.module را به روز رسانی میکنند نیز صادق است. اگر برای مثال کامپوننتی قرار است ماژول جدید دیگری را به روز رسانی کند، میتوانید به صورت صریح نام ماژول آنرا قید کنید؛ در غیراینصورت از همان app.module پیش فرض استفاده خواهد شد.
- همانطور که مشاهده میکنید امکان تولید کلاس، اینترفیس و enum تایپاسکریپتی نیز در اینجا پیش بینی شدهاست. اگر خواستید کلاسی را درون پوشهی خاصی قرار دهید میتوانید محل پوشهی آنرا دقیقا ذکر کنید (در مورد اینترفیسها و enums و سایر اجزاء نیز به همین صورت):
> ng g cl models/customer
تغییر تنظیمات پیش فرض تولید کد پروژهی جاری
در قسمت قبل «تغییر پیش فرضهای عمومی Angular CLI» را بررسی کردیم. در اینجا نیز میتوان یکسری از خواص فایل angular-cli.json. را بازنویسی کرد؛ در قسمت defaults آن:
"defaults": { "styleExt": "css", "component": {} }
> ng set defaults.component.flat false > ng set defaults.directive.flat false > ng set defaults.styleExt sass
"defaults": { "styleExt": "sass", "component": { "flat": false }, "directive": { "flat": false } }
و اگر VSCode استفاده میکنید، به همراه intellisense کاملی در مورد اجزای مختلف این فایل json است (این intellisense را به صورت خودکار بر اساس اسکیمای این فایل و سرویس زبان Angular تهیه میکند).
الگوی decorator، امکان محصور کردن یک شیء مفروض را با لایهای بر فراز آن میسر میکند. برای مثال بجای اینکه در تمام متدهای سرویسی از try/catch استفاده کنیم، میتوانیم این متدها را با یک ExceptionHandlingDecorator مزین کنیم و یا از این دست اعمال تکراری میتوان به لاگ کردن ورودی و خروجیهای یک متد و یا کش کردن اطلاعات آنها نیز اشاره کرد. حتی عملیاتی مانند تشخیص خواص تغییر یافتهی یک شیء در Entity framework نیز به کمک همین مزین کنندهها که شیء اصلی در حال استفاده را با ایجاد لایهای بر روی آنها محصور میکنند، انجام میشود. به این عملیات Aspect oriented programming و یا AOP نیز میگویند؛ در اینجا واژهی Aspect به اعمال مشترک و متداول موجود در برنامه اشاره میکند. در این مطلب قصد داریم نمونهای از این تزئین کنندهها را به کمک سیستم تزریق وابستگیهای NET Core. پیاده سازی کنیم.
پیاده سازی الگوی Decorator به کمک سیستم تزریق وابستگیهای NET Core.
مثال زیر را در نظر بگیرید که در آن یک سرویس تعریف شدهاست و در این بین استثنائی رخ دادهاست.
میخواهیم بدون تغییری در کدهای این کلاس، به متدهای آن در حین اجرای نهایی، یک try/catch را به همراه logging، اضافه کنیم. به همین جهت نیاز خواهیم داشت تا یک محصور کننده (تزئین کننده یا decorator در اینجا) را برای آن طراحی کنیم:
این محصور کننده نیز دقیقا همان ITaskService را پیاده سازی میکند؛ اما در سازندهی آن یک ITaskService را نیز دریافت میکند. علت اینجا است که توسط آن بتوان متدهای ITaskService تزریقی را اجرا کرد و بر روی آن اعمالی مانند کش کردن، لاگ کردن و مدیریت استثناءها و غیره را انجام داد. برای مثال در متد Run آن مشاهده میکنید که متد Run همان وهلهی تزریقی اجرا شدهاست؛ اما درون یک try/catch به همراه لاگ کردن جزئیات استثنای رخ داده.
مزیت اینکار، پیاده سازی اصل DRY یا Don't repeat yourself است. کاری که برای رفع این مشکل قرار است انجام دهیم، استفاده از یک تزئین کننده (محصور کننده)، کپسوله سازی اعمال تکراری و سپس اتصال آن به قسمتهای مختلف برنامه است. همچنین در این حالت اصل open closed principle نیز بهتر رعایت خواهد شد. از این جهت که کدهای تکراری برنامه به یک لایهی دیگر منتقل شدهاند و دیگر نیازی نیست برای تغییر آنها، کدهای قسمتهای اصلی برنامه را تغییر داد (کدهای برنامه باز خواهند بود برای توسعه و بسته برای تغییر).
پس از طراحی این تزئین کننده، اکنون نوبت به معرفی آن به سیستم تزریق وابستگیهای NET Core. است:
روش انجام اینکار را نیز در «قسمت ششم - دخالت در مراحل وهله سازی اشیاء توسط IoC Container» بیشتر بررسی کردهایم.
در اینجا هم میتوان در صورت نیاز اصل کلاس MyTaskService را بدون هیچ نوع تزئین کنندهای از سیستم تزریق وابستگیها دریافت کرد و یا اگر وهلهای از سرویس ITaskService را از آن درخواست کردیم، ابتدا شیء MyTaskServiceDecorator وهله سازی شده و سپس توسط آن یک نمونهی محصور شده و تزئین شدهی MyTaskService به فراخوان بازگشت داده خواهد شد.
ساده سازی معرفی تزئین کنندهها به سیستم تزریق وابستگیهای NET Core. به کمک Scrutor
در «قسمت هشتم - ساده سازی معرفی سرویسها توسط Scrutor» با کتابخانهی Scrutor آشنا شدیم. یکی دیگر از قابلیتهای آن، امکان ساده سازی تعریف تزئین کنندها است:
در اینجا معادل کدهایی را که با روش factory خود NET Core. نوشتیم، ملاحظه میکنید. ابتدا نیاز است خود سرویس اصلی غیر تزئین شده، به نحو متداولی به سیستم معرفی شود. سپس متد الحاقی جدید <,>Decorate را با همان اینترفیس و اینبار با Decorator مدنظر معرفی میکنیم. کاری که Scrutor در اینجا انجام میدهد، یافتن سرویس ITaskService معرفی شدهی پیشین و تعویض آن با MyTaskServiceDecorator میباشد. بنابراین نیاز است تعریف services.AddTransient پیش از تعریف services.Decorate انجام شده باشد. این روش تمیزتر از روش قبلی به نظر میرسد و شامل وهله سازی مستقیم MyTaskServiceDecorator به همراه فراهم آوردن تمام پارامترهای سازندهی آن توسط ما نیست.
پیاده سازی الگوی Decorator به کمک سیستم تزریق وابستگیهای NET Core.
مثال زیر را در نظر بگیرید که در آن یک سرویس تعریف شدهاست و در این بین استثنائی رخ دادهاست.
public interface ITaskService { void Run(); } public class MyTaskService : ITaskService { public void Run() { throw new InvalidOperationException("An exception from the MyTaskService!"); } }
using System; using Microsoft.Extensions.Logging; namespace CoreIocServices { public class MyTaskServiceDecorator : ITaskService { private readonly ILogger<MyTaskServiceDecorator> _logger; private readonly ITaskService _decorated; public MyTaskServiceDecorator( ILogger<MyTaskServiceDecorator> logger, ITaskService decorated) { _logger = logger; _decorated = decorated; } public void Run() { try { _decorated.Run(); } catch (Exception ex) { _logger.LogCritical(ex, "An unhandled exception has been occurred."); } } } }
مزیت اینکار، پیاده سازی اصل DRY یا Don't repeat yourself است. کاری که برای رفع این مشکل قرار است انجام دهیم، استفاده از یک تزئین کننده (محصور کننده)، کپسوله سازی اعمال تکراری و سپس اتصال آن به قسمتهای مختلف برنامه است. همچنین در این حالت اصل open closed principle نیز بهتر رعایت خواهد شد. از این جهت که کدهای تکراری برنامه به یک لایهی دیگر منتقل شدهاند و دیگر نیازی نیست برای تغییر آنها، کدهای قسمتهای اصلی برنامه را تغییر داد (کدهای برنامه باز خواهند بود برای توسعه و بسته برای تغییر).
پس از طراحی این تزئین کننده، اکنون نوبت به معرفی آن به سیستم تزریق وابستگیهای NET Core. است:
namespace CoreIocSample02 { public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddTransient<MyTaskService>(); services.AddTransient<ITaskService>(serviceProvider => new MyTaskServiceDecorator( serviceProvider.GetService<ILogger<MyTaskServiceDecorator>>(), serviceProvider.GetService<MyTaskService>()) );
در اینجا هم میتوان در صورت نیاز اصل کلاس MyTaskService را بدون هیچ نوع تزئین کنندهای از سیستم تزریق وابستگیها دریافت کرد و یا اگر وهلهای از سرویس ITaskService را از آن درخواست کردیم، ابتدا شیء MyTaskServiceDecorator وهله سازی شده و سپس توسط آن یک نمونهی محصور شده و تزئین شدهی MyTaskService به فراخوان بازگشت داده خواهد شد.
ساده سازی معرفی تزئین کنندهها به سیستم تزریق وابستگیهای NET Core. به کمک Scrutor
در «قسمت هشتم - ساده سازی معرفی سرویسها توسط Scrutor» با کتابخانهی Scrutor آشنا شدیم. یکی دیگر از قابلیتهای آن، امکان ساده سازی تعریف تزئین کنندها است:
namespace CoreIocSample02 { public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddTransient<ITaskService, MyTaskService>(); services.Decorate<ITaskService, MyTaskServiceDecorator>();
اشتراکها
مجموعه تمرینهایی از TypeScript
اشتراکها
ReSharper Ultimate 2016.1 منتشر شد
- مثال سمت کلاینت آنرا بررسی کنید. ارسال اکسستوکن، جهت اعتبارسنجی در سمت سرور الزامی است و اختیاری نیست. توسط آن است که هویت کاربر مشخص میشود و گرنه درخواست رسیده عادی و اعتبارسنجی نشدهاست؛ همانند الزام به ارسال کوکیهای سمت کلاینت ASP.NET Core Identity که اساس کار آنرا تشکیل میدهد. بدون این کوکی، کاربر به هیچ قسمتی دسترسی نخواهد داشت. فقط چون در آنجا مرورگر کوکیها را به صورت خودکار ارسال میکند، شاید متوجه حضور آنها نشدهاید و گرنه اساس کار یکی است. مفهوم refresh token در اینجا شبیه به پیاده سازی sliding expiration برای کوکیها است. اطلاعات بیشتر: «معرفی JSON Web Token»
- مثال سمت کلاینت بحث جاری در سری «احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامههای Angular» عمیقتر بررسی شدهاست.
در قسمت قبل، اولین کامپوننت React خود را ایجاد کردیم و سپس جزئیات بیشتری از عبارات JSX را مانند نحوهی تعریف المانهای مختلف و تنظیم مقادیر ویژگیهای آنرا بررسی کردیم. در ادامهی همان مثال، در این قسمت، نحوهی نمایش لیستها و تعریف و مدیریت رویدادها را در کامپوننتهای React، بررسی میکنیم.
نحوهی رندر لیستی از اشیاء در کامپوننتهای React
فرض کنید میخواهیم لیستی از تگها را رندر کنیم. برای این منظور ابتدا دادههای مرتبط را به خاصیت state کامپوننت، اضافه میکنیم:
اکنون میخواهیم tags را توسط المانهای ul و ui رندر کنیم. اگر با Angular کار کرده باشید، به همراه یک دایرکتیو ngFor است که توسط آن میتوان یک حلقه را در قالب جاری، پیاده سازی و رندر کرد. اما در React و عبارات JSX، چیزی به نام مفهوم حلقهها وجود خارجی ندارد؛ چون JSX یک templating engine نیست. فقط بیان سادهی المانهایی است که قرار است توسط کامپایلر Babel به کدهای جاوا اسکریپتی ترجمه شوند. بنابراین اکنون این سؤال وجود دارد که چگونه میتوان لیستی از عناصر را در اینجا رندر کرد؟
در مطلب «React 16x - قسمت 3 - بررسی پیشنیازهای جاوا اسکریپتی - بخش 2» در مورد متد Array.map بحث شد. در اینجا میتوان توسط متد map، هر المان آرایهی تگها را به یک المان React تبدیل و سپس رندر کرد:
در این مثال، داخل المان ul، با یک {} شروع میکنیم تا بتوان به صورت پویا به مقدار آرایهی this.state.tags دسترسی پیدا کرد. سپس متد map را بر روی این آرایه فراخوانی میکنیم. متد map، هر عضو آرایهی tags را به callback function آن ارسال کرده و خروجی آنرا به صورت یک عبارت JSX که در نهایت به یک المان جاوا اسکریپتی خالص ترجمه خواهد شد، تبدیل میکند. این فرآیند سبب رندر لیست tags میشود:
هرچند اکنون لیستی از تگها در مرورگر رندر شدهاند، اما در کنسول توسعه دهندگان مرورگر، یک اخطار نیز درج شدهاست. علت اینجا است که React نیاز دارد تا بتواند هر آیتم رندر شده را به صورت منحصربفردی شناسایی کند. هدف این است که بتواند در صورت تغییر state هر المان در DOM مجازی خودش، خیلی سریع تشخیص دهد که چه چیزی تغییر کرده و فقط کدام قسمت خاص را باید در DOM اصلی، درج و به روز رسانی کند. برای رفع این مشکل، ویژگی key را به هر المان li در کدهای فوق اضافه میکنیم:
البته در مثال ما تگها منحصربفرد هستند؛ بنابراین استفادهی از آنها به عنوان key، مشکلی را ایجاد نمیکند. در یک برنامهی مفصلتر، تگها میتوانند شیء بوده و هر شیء دارای خاصیت id باشد که در این حالت فرضی میتوان از tag.id به عنوان key استفاده کرد. همچنین باید دانست که این key فقط نیاز است در لیست ul، منحصربفرد باشد و نیازی نیست تا در کل DOM منحصربفرد باشد.
رندر شرطی عناصر در کامپوننتهای React
در اینجا میخواهیم اگر تگی وجود نداشت، پیام متناسبی ارائه شود؛ در غیراینصورت لیست تگها همانند قبل نمایش داده شود (رندر شرطی یا conditional rendering). برای انجام اینکار در React، برخلاف Angular، دارای دایرکتیوهای ساختاری if/else نیستیم؛ چون همانطور که عنوان شد، JSX یک templating engine نیست. به همین جهت برای رندر شرطی المانها در React، باید از همان جاوا اسکریپت خالص کمک بگیریم:
یک روش حل این مساله، نوشتن متدی است که به همراه یک if/else است. در اینجا اگر آرایهی تگها، دارای عنصری نبود، یک پاراگراف متناظر نمایش داده میشود، در غیراینصورت همان قسمت رندر لیست تگها را که توسعه دادیم، بازگشت میدهیم. بنابراین این متد، دو خروجی JSX را بسته به شرایط مختلف میتواند داشته باشد. سپس از این متد به صورت {()this.renderTags} در متد render اصلی استفاده میکنیم:
برای آزمایش آن هم یکبار آرایهی tags را به نحو زیر خالی کنید:
روش دوم حل این نوع مسالهها، استفاده از روش زیر است؛ در این حالت خاص، فقط یک if را داریم، بدون وجود قسمت else:
ابتدا شرط مدنظر نوشته میشود، سپس پیامی را که باید در این حالت ارائه شود، پس از && مینویسیم. در مثال فوق اگر آرایهی tags خالی باشد، پیامی نمایش داده میشود.
اما این روش چگونه کار میکند؟! در اینجا && را به دو مقدار مشخص اعمال کردهایم. یکی حاصل یک مقایسه است و دیگری یک مقدار رشتهای مشخص. در جاوا اسکریپت برخلاف سایر زبانهای برنامه نویسی، میتوان && را بین دو مقدار غیر Boolean نیز اعمال کرد. در جاوا اسکریپت، یک رشتهی خالی به false تعبیر میشود و اگر تنها دارای یک حرف باشد، true درنظر گرفته میشود. برای نمونه در ترکیب 'true && 'Hi، هر دو قسمت به true تفسیر میشوند. در این حالت موتور جاوا اسکریپت، دومین عبارت (آخرین عبارت && شده) را بازگشت میدهد. همچنین در جاوا اسکریپت عدد صفر به false تفسیر میشود. بنابراین ترکیب true && 'Hi' && 1 مقدار 1 را بازگشت میدهد؛ چون عدد 1 هم از دیدگاه جاوا اسکریپت به true تفسیر خواهد شد.
مدیریت رخدادها در React
همانطور که در تصویر فوق نیز مشاهده میکنید، رخدادهای استاندارد DOM، دارای خواص معادل React ای نیز هستند. برای مثال زمانیکه مینویسیم onClick، دقیقا متناظر است با یک خاصیت المان React در عبارات JSX. بنابراین این نامها حساس به کوچکی و بزرگی حروف نیز هستند.
روش تعریف متدهای رخدادگردان در اینجا، با ذکر فعل handle شروع میشود:
سپس ارجاعی از این متد را (نه فراخوانی آنرا)، به خاصیت برای مثال onClick ارسال میکنیم:
اگر دقت کنید، onClick، ارجاع this.handleIncrement را دریافت کردهاست (یعنی بدون () ذکر شدهاست) و نه فراخوانی این متد را (با ذکر ()).
اکنون اگر این فایل را ذخیره کرده و خروجی را در مرورگر بررسی کنیم، با هربار کلیک بر روی دکمهی Increment، یک console.log صورت میگیرد.
در ادامه میخواهیم در این رخدادگردان، مقدار this.state.count را افزایش دهیم. برای این منظور ابتدا مقدار this.state.count را به نحو زیر لاگ میکنیم:
پس از ذخیرهی فایل و اجرای برنامه، اینبار با کلیک بر روی دکمهی Increment، بلافاصله خطای «Uncaught TypeError: Cannot read property 'state' of undefined» در کنسول توسعه دهندههای مرورگر ظاهر میشود. عنوان میکند که شیء this در این متد، undefined است؛ بنابراین امکان خواندن خاصیت state از آن وجود ندارد.
bind مجدد شیء this در رخدادگردانهای React
در مورد this و bind مجدد آن در مطلب «React 16x - قسمت 2 - بررسی پیشنیازهای جاوا اسکریپتی - بخش 1» مفصل بحث کردیم و در اینجا میخواهیم از نتایج آن استفاده کنیم.
همانطور که مشاهده کردید، در متد رویدادگران handleIncrement، به شیء this دسترسی نداریم. چرا؟ چون this در جاوا اسکریپت نسبت به سایر زبانهای برنامه نویسی، متفاوت رفتار میکند. بسته به اینکه یک متد یا تابع، چگونه فراخوانی میشود، this میتواند اشیاء متفاوتی را بازگشت دهد. اگر تابعی به عنوان یک متد و جزئی از یک شیء فراخوانی شود، this در این حالت همواره ارجاعی را به آن شیء باز میگرداند. اما اگر آن تابع به صورت متکی به خود فراخوانی شد، به صورت پیشفرض ارجاعی را به شیء سراسری window مرورگر، بازگشت میدهد و اگر strict mode فعال باشد، تنها undefined را بازگشت میدهد. به همین جهت است که در اینجا خطای undefined بودن this را دریافت میکنیم.
یک روش حل این مشکل که پیشتر نیز در مورد آن توضیح دادیم، استفاده از متد bind است:
زمانیکه شیءای از نوع کلاس جاری ایجاد میشود، متد constructor آن نیز فراخوانی خواهد شد. در این مرحله دسترسی کاملی به شیء this وجود دارد که نمونهی آنرا با console.log نوشته شده میتوانید آزمایش کنید. در اینجا چون کامپوننت جاری از کلاس Component مشتق شدهاست، پیش از دسترسی به شیء this، نیاز است سازندهی کلاس پایه توسط متد super فراخوانی شود. اکنون که به this دسترسی داریم، میتوان توسط متد bind، مقدار شیء this شیءای دیگر مانند this.handleIncrement را تنظیم مجدد کنیم (متدها نیز در جاوا اسکریپت شیء هستند). خروجی آن، یک وهلهی جدید از شیء handleIncrement است که this آن اینبار به وهلهای از شیء جاری اشاره میکند. به همین جهت خروجی آنرا به this.handleIncrement انتساب میدهیم تا مشکل تعریف نشده بودن this آن برطرف شود.
اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، با کلیک بر روی دکمهی Increment، بجای this.state.count لاگ شده، مقدار آن که صفر است، در کنسول توسعه دهندههای مرورگر ظاهر میشود.
این یک روش است که کار میکند؛ اما کمی طولانی است و به ازای هر روال رویدادگردانی باید دقیقا به همین نحو تکرار شود. روش دیگر، تبدیل متد handleIncrement به یک arrow function است و همانطور که در قسمت دوم این سری نیز بررسی کردیم، arrow functionها، this شیء جاری را بازنویسی نمیکنند؛ بلکه آنرا به ارث میبرند. بنابراین ابتدا کدهای سازندهی فوق را حذف میکنیم (چون دیگر نیازی به آنها نیست) و سپس متد handleIncrement سابق را به صورت زیر، تبدیل به یک arrow function میکنیم:
به این ترتیب با کلیک بر روی دکمهی Increment، مجددا همان خروجی تصویر قبلی را دریافت میکنیم؛ این روش سادهتر و تمیزتر است و نیازی به rebind دستی تک تک رویدادگردانهای کامپوننت جاری در این حالت وجود ندارد.
به روز رسانی state در کامپوننتهای React
اکنون که در روال رویدادگردان handleIncrement به شیء this و سپس مقدار this.state.count آن دسترسی پیدا کردهایم، میخواهیم با هربار کلیک بر روی این دکمه، یک واحد مقدار آنرا افزایش داده و در UI نمایش دهیم.
در React، خواص شیء state را جهت نمایش آنها در UI، مستقیما تغییر نمیدهیم. به عبارت دیگر نوشتن یک چنین کدی در React برای به روز رسانی UI، مرسوم نیست:
اگر تغییر فوق را اعمال و سپس برنامه را اجرا کنید، با کلیک بر روی دکمهی Increment ... اتفاقی رخ نمیدهد! رفتار React با Angular متفاوت است و در اینجا هرچند توسط فراخوانی {()this.formatCount} کار نمایش خاصیت count انجام میشود، اما به ظاهر، تغییرات مقدار count، به عبارات JSX متصل نیست. در کامپوننتهای Angular اگر مقدار خاصیتی را تغییر دهید و اگر این خاصیت در قالب آن کامپوننت، به آن خاصیت bind شده باشد، شاهد به روز رسانی آنی UI خواهید بود (Change Detection آنی و به ازای هر تغییری)؛ اما در React خیر. هرچند در همان Angular هم توصیه میشود که از حالت changeDetection: ChangeDetectionStrategy.OnPush برای رسیدن به حداکثر کارآیی نمایشی کامپوننتها استفاده شود؛ حالت OnPush در Angular، به روش تشخیص تغییرات React که در ادامه توضیح داده میشود، بیشتر شبیه است.
در کدهای فوق هرچند با کلیک بر روی دکمهی Increment، مقدار count افزایش یافتهاست، اما React از وقوع این تغییرات مطلع نیست. به همین جهت است که هیچ تغییری را در UI برنامه مشاهده نمیکنید.
با اجرای قطعه کد فوق، یک چنین اخطاری نیز در کنسول توسعه دهندگان مرورگر ظاهر میشود:
برای رفع این مشکل باید از یکی از متدهای به ارث برده شدهی از کلاس پایهی Component، به نام setState استفاده کرد. به این ترتیب به React اعلام میکنیم که state تغییر کردهاست (فعالسازی Change Detection، فقط در صورت نیاز). سپس React شروع به محاسبهی تغییرات کرده و در نتیجه قسمتهای متناظری از UI را برای هماهنگ سازی DOM مجازی خودش با DOM اصلی، به روز رسانی میکند.
زمانیکه از متد setState استفاده میکنیم، شیءای را باید به صورت یک پارامتر به آن ارسال کنیم. در این حالت مقادیر آن یا به خاصیت state جاری اضافه میشوند و یا در صورت از پیش موجود بودن، همان خواص را بازنویسی میکنند:
در اینجا به متد this.setState که از قسمت extends Component جاری به ارث رسیدهاست، یک شیء را با خاصیت count و مقدار جدیدی، ارسال میکنیم.
در این مرحله، فایل جاری را ذخیره کرده و پس از بارگذاری مجدد برنامه در مرورگر، بر روی دکمهی Increment کلیک کنید. اینبار ... کار میکند! چون React از تغییرات مطلع شدهاست:
وقتی state تغییر میکند، چه اتفاقاتی رخ میدهند؟
با فراخوانی متد this.setState، به React اعلام میکنیم که state یک کامپوننت قرار است تغییر کند. سپس React فراخوانی مجدد متد Render را در صف اجرایی خودش قرار میدهد تا در زمانی در آینده، اجرا شود؛ این فراخوانی async است. کار متد render، بازگشت یک المان جدید React است. در اینجا DOM مجازی React از چند المان، به صورت یک div و دو فرزند دکمه و span تشکیل شدهاست. در این حالت یک DOM مجازی قدیمی نیز از قبل (پیش از اجرای مجدد متد render) وجود دارد. در این لحظه، React این دو DOM مجازی را کنار هم قرار میدهد و محاسبه میکند که در اینجا دقیقا کدام المانها نسبت به قبل تغییر کردهاند. برای نمونه در اینجا تشخیص میدهد که span است که تغییر کرده، چون مقدار count، توسط آن نمایش داده میشود. در این حالت از کل DOM اصلی، تنها همان span تغییر کرده را به روز رسانی میکند و نه کل DOM را (و نه اعمال مجدد کل المانهای حاصل از متد render را).
این مورد را میتوان به نحو زیر آزمایش و مشاهده کرد:
در مرورگر بر روی المان span که شمارهها را نمایش میدهد، کلیک راست کرده و گزینهی inspect را انتخاب کنید. سپس بر روی دکمهی Increment کلیک نمائید. مرورگر قسمتی را که به روز میشود، با رنگی مشخص و متمایز، به صورت لحظهای نمایش میدهد:
ارسال پارامترها به متدهای رویدادگردان
تا اینجا متد handleIncrement، بدون پارامتر تعریف شدهاست. فرض کنید در یک برنامهی واقعی قرار است با کلیک بر روی این دکمه، id یک محصول را نیز به handleIncrement، منتقل و ارسال کنیم. اما در onClick={this.handleIncrement} تعریف شده، یک ارجاع را به متد handleIncrement داریم. بنابراین برای حل این مساله نمیتوان از روشی مانند onClick={this.handleIncrement(1)} استفاده کرد که در آن عدد فرضی 1 به صورت آرگومان متد handleIncrement ذکر شدهاست.
یک روش حل این مساله، تعریف متد دومی است که متد handleIncrement پارامتر دار را فراخوانی میکند:
و در این حالت برای مثال متد handleIncrement یک شیء را پذیرفتهاست:
سپس بجای تعریف onClick={this.handleIncrement}، از متد doHandleIncrement استفاده خواهیم کرد؛ یعنی onClick={this.doHandleIncrement}
هرچند این روش کار میکند، اما بیش از اندازه طولانی شدهاست. راه حل بهتر، استفاده از یک inline function است:
یعنی کل arrow function مربوط به doHandleIncrement را داخل onClick قرار میدهیم و چون یک سطری است، نیازی به ذکر {} و سمیکالن انتهای آنرا هم ندارد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-04-part02.zip
نحوهی رندر لیستی از اشیاء در کامپوننتهای React
فرض کنید میخواهیم لیستی از تگها را رندر کنیم. برای این منظور ابتدا دادههای مرتبط را به خاصیت state کامپوننت، اضافه میکنیم:
class Counter extends Component { state = { count: 0, tags: ["tag 1", "tag 2", "tag 3"] };
در مطلب «React 16x - قسمت 3 - بررسی پیشنیازهای جاوا اسکریپتی - بخش 2» در مورد متد Array.map بحث شد. در اینجا میتوان توسط متد map، هر المان آرایهی تگها را به یک المان React تبدیل و سپس رندر کرد:
class Counter extends Component { state = { count: 0, tags: ["tag 1", "tag 2", "tag 3"] }; render() { return ( <div> <span className={this.getBadgeClasses()}>{this.formatCount()}</span> <button className="btn btn-secondary btn-sm">Increment</button> <ul> {this.state.tags.map(tag => ( <li>{tag}</li> ))} </ul> </div> ); }
هرچند اکنون لیستی از تگها در مرورگر رندر شدهاند، اما در کنسول توسعه دهندگان مرورگر، یک اخطار نیز درج شدهاست. علت اینجا است که React نیاز دارد تا بتواند هر آیتم رندر شده را به صورت منحصربفردی شناسایی کند. هدف این است که بتواند در صورت تغییر state هر المان در DOM مجازی خودش، خیلی سریع تشخیص دهد که چه چیزی تغییر کرده و فقط کدام قسمت خاص را باید در DOM اصلی، درج و به روز رسانی کند. برای رفع این مشکل، ویژگی key را به هر المان li در کدهای فوق اضافه میکنیم:
<li key={tag}>{tag}</li>
رندر شرطی عناصر در کامپوننتهای React
در اینجا میخواهیم اگر تگی وجود نداشت، پیام متناسبی ارائه شود؛ در غیراینصورت لیست تگها همانند قبل نمایش داده شود (رندر شرطی یا conditional rendering). برای انجام اینکار در React، برخلاف Angular، دارای دایرکتیوهای ساختاری if/else نیستیم؛ چون همانطور که عنوان شد، JSX یک templating engine نیست. به همین جهت برای رندر شرطی المانها در React، باید از همان جاوا اسکریپت خالص کمک بگیریم:
renderTags() { if (this.state.tags.length === 0) { return <p>There are no tags!</p>; } return ( <ul> {this.state.tags.map(tag => ( <li key={tag}>{tag}</li> ))} </ul> ); }
render() { return ( <div> <span className={this.getBadgeClasses()}>{this.formatCount()}</span> <button className="btn btn-secondary btn-sm">Increment</button> {this.renderTags()} </div> ); }
state = { count: 0, tags: [] };
روش دوم حل این نوع مسالهها، استفاده از روش زیر است؛ در این حالت خاص، فقط یک if را داریم، بدون وجود قسمت else:
{this.state.tags.length === 0 && "Please create a new tag!"}
اما این روش چگونه کار میکند؟! در اینجا && را به دو مقدار مشخص اعمال کردهایم. یکی حاصل یک مقایسه است و دیگری یک مقدار رشتهای مشخص. در جاوا اسکریپت برخلاف سایر زبانهای برنامه نویسی، میتوان && را بین دو مقدار غیر Boolean نیز اعمال کرد. در جاوا اسکریپت، یک رشتهی خالی به false تعبیر میشود و اگر تنها دارای یک حرف باشد، true درنظر گرفته میشود. برای نمونه در ترکیب 'true && 'Hi، هر دو قسمت به true تفسیر میشوند. در این حالت موتور جاوا اسکریپت، دومین عبارت (آخرین عبارت && شده) را بازگشت میدهد. همچنین در جاوا اسکریپت عدد صفر به false تفسیر میشود. بنابراین ترکیب true && 'Hi' && 1 مقدار 1 را بازگشت میدهد؛ چون عدد 1 هم از دیدگاه جاوا اسکریپت به true تفسیر خواهد شد.
مدیریت رخدادها در React
همانطور که در تصویر فوق نیز مشاهده میکنید، رخدادهای استاندارد DOM، دارای خواص معادل React ای نیز هستند. برای مثال زمانیکه مینویسیم onClick، دقیقا متناظر است با یک خاصیت المان React در عبارات JSX. بنابراین این نامها حساس به کوچکی و بزرگی حروف نیز هستند.
روش تعریف متدهای رخدادگردان در اینجا، با ذکر فعل handle شروع میشود:
handleIncrement() { console.log("Increment clicked!"); }
<button onClick={this.handleIncrement} className="btn btn-secondary btn-sm" > Increment </button>
اکنون اگر این فایل را ذخیره کرده و خروجی را در مرورگر بررسی کنیم، با هربار کلیک بر روی دکمهی Increment، یک console.log صورت میگیرد.
در ادامه میخواهیم در این رخدادگردان، مقدار this.state.count را افزایش دهیم. برای این منظور ابتدا مقدار this.state.count را به نحو زیر لاگ میکنیم:
handleIncrement() { console.log("Increment clicked!", this.state.count); }
bind مجدد شیء this در رخدادگردانهای React
در مورد this و bind مجدد آن در مطلب «React 16x - قسمت 2 - بررسی پیشنیازهای جاوا اسکریپتی - بخش 1» مفصل بحث کردیم و در اینجا میخواهیم از نتایج آن استفاده کنیم.
همانطور که مشاهده کردید، در متد رویدادگران handleIncrement، به شیء this دسترسی نداریم. چرا؟ چون this در جاوا اسکریپت نسبت به سایر زبانهای برنامه نویسی، متفاوت رفتار میکند. بسته به اینکه یک متد یا تابع، چگونه فراخوانی میشود، this میتواند اشیاء متفاوتی را بازگشت دهد. اگر تابعی به عنوان یک متد و جزئی از یک شیء فراخوانی شود، this در این حالت همواره ارجاعی را به آن شیء باز میگرداند. اما اگر آن تابع به صورت متکی به خود فراخوانی شد، به صورت پیشفرض ارجاعی را به شیء سراسری window مرورگر، بازگشت میدهد و اگر strict mode فعال باشد، تنها undefined را بازگشت میدهد. به همین جهت است که در اینجا خطای undefined بودن this را دریافت میکنیم.
یک روش حل این مشکل که پیشتر نیز در مورد آن توضیح دادیم، استفاده از متد bind است:
constructor() { super(); console.log("constructor", this); this.handleIncrement = this.handleIncrement.bind(this); }
اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، با کلیک بر روی دکمهی Increment، بجای this.state.count لاگ شده، مقدار آن که صفر است، در کنسول توسعه دهندههای مرورگر ظاهر میشود.
این یک روش است که کار میکند؛ اما کمی طولانی است و به ازای هر روال رویدادگردانی باید دقیقا به همین نحو تکرار شود. روش دیگر، تبدیل متد handleIncrement به یک arrow function است و همانطور که در قسمت دوم این سری نیز بررسی کردیم، arrow functionها، this شیء جاری را بازنویسی نمیکنند؛ بلکه آنرا به ارث میبرند. بنابراین ابتدا کدهای سازندهی فوق را حذف میکنیم (چون دیگر نیازی به آنها نیست) و سپس متد handleIncrement سابق را به صورت زیر، تبدیل به یک arrow function میکنیم:
handleIncrement = () => { console.log("Increment clicked!", this.state.count); }
به روز رسانی state در کامپوننتهای React
اکنون که در روال رویدادگردان handleIncrement به شیء this و سپس مقدار this.state.count آن دسترسی پیدا کردهایم، میخواهیم با هربار کلیک بر روی این دکمه، یک واحد مقدار آنرا افزایش داده و در UI نمایش دهیم.
در React، خواص شیء state را جهت نمایش آنها در UI، مستقیما تغییر نمیدهیم. به عبارت دیگر نوشتن یک چنین کدی در React برای به روز رسانی UI، مرسوم نیست:
handleIncrement = () => { this.state.count++; };
در کدهای فوق هرچند با کلیک بر روی دکمهی Increment، مقدار count افزایش یافتهاست، اما React از وقوع این تغییرات مطلع نیست. به همین جهت است که هیچ تغییری را در UI برنامه مشاهده نمیکنید.
با اجرای قطعه کد فوق، یک چنین اخطاری نیز در کنسول توسعه دهندگان مرورگر ظاهر میشود:
Line 33:5: Do not mutate state directly. Use setState() react/no-direct-mutation-state
برای رفع این مشکل باید از یکی از متدهای به ارث برده شدهی از کلاس پایهی Component، به نام setState استفاده کرد. به این ترتیب به React اعلام میکنیم که state تغییر کردهاست (فعالسازی Change Detection، فقط در صورت نیاز). سپس React شروع به محاسبهی تغییرات کرده و در نتیجه قسمتهای متناظری از UI را برای هماهنگ سازی DOM مجازی خودش با DOM اصلی، به روز رسانی میکند.
زمانیکه از متد setState استفاده میکنیم، شیءای را باید به صورت یک پارامتر به آن ارسال کنیم. در این حالت مقادیر آن یا به خاصیت state جاری اضافه میشوند و یا در صورت از پیش موجود بودن، همان خواص را بازنویسی میکنند:
handleIncrement = () => { this.setState({ count: this.state.count + 1 }); };
در این مرحله، فایل جاری را ذخیره کرده و پس از بارگذاری مجدد برنامه در مرورگر، بر روی دکمهی Increment کلیک کنید. اینبار ... کار میکند! چون React از تغییرات مطلع شدهاست:
وقتی state تغییر میکند، چه اتفاقاتی رخ میدهند؟
با فراخوانی متد this.setState، به React اعلام میکنیم که state یک کامپوننت قرار است تغییر کند. سپس React فراخوانی مجدد متد Render را در صف اجرایی خودش قرار میدهد تا در زمانی در آینده، اجرا شود؛ این فراخوانی async است. کار متد render، بازگشت یک المان جدید React است. در اینجا DOM مجازی React از چند المان، به صورت یک div و دو فرزند دکمه و span تشکیل شدهاست. در این حالت یک DOM مجازی قدیمی نیز از قبل (پیش از اجرای مجدد متد render) وجود دارد. در این لحظه، React این دو DOM مجازی را کنار هم قرار میدهد و محاسبه میکند که در اینجا دقیقا کدام المانها نسبت به قبل تغییر کردهاند. برای نمونه در اینجا تشخیص میدهد که span است که تغییر کرده، چون مقدار count، توسط آن نمایش داده میشود. در این حالت از کل DOM اصلی، تنها همان span تغییر کرده را به روز رسانی میکند و نه کل DOM را (و نه اعمال مجدد کل المانهای حاصل از متد render را).
این مورد را میتوان به نحو زیر آزمایش و مشاهده کرد:
در مرورگر بر روی المان span که شمارهها را نمایش میدهد، کلیک راست کرده و گزینهی inspect را انتخاب کنید. سپس بر روی دکمهی Increment کلیک نمائید. مرورگر قسمتی را که به روز میشود، با رنگی مشخص و متمایز، به صورت لحظهای نمایش میدهد:
ارسال پارامترها به متدهای رویدادگردان
تا اینجا متد handleIncrement، بدون پارامتر تعریف شدهاست. فرض کنید در یک برنامهی واقعی قرار است با کلیک بر روی این دکمه، id یک محصول را نیز به handleIncrement، منتقل و ارسال کنیم. اما در onClick={this.handleIncrement} تعریف شده، یک ارجاع را به متد handleIncrement داریم. بنابراین برای حل این مساله نمیتوان از روشی مانند onClick={this.handleIncrement(1)} استفاده کرد که در آن عدد فرضی 1 به صورت آرگومان متد handleIncrement ذکر شدهاست.
یک روش حل این مساله، تعریف متد دومی است که متد handleIncrement پارامتر دار را فراخوانی میکند:
doHandleIncrement = () => { this.handleIncrement({ id: 1, name: "Product 1" }); };
handleIncrement = product => { console.log(product); this.setState({ count: this.state.count + 1 }); };
هرچند این روش کار میکند، اما بیش از اندازه طولانی شدهاست. راه حل بهتر، استفاده از یک inline function است:
onClick={() => this.handleIncrement({ id: 1, name: "Product 1" })}
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-04-part02.zip