- Fadeout unused variable names (#1324, PR: #3733)
- Updated debugger (PR: #3729)
- Fixed not supported exception when trying to decompile a BCL assembly on Mono. For now we do not try to resolve implementation assembly from a ref assembly (PR: omnisharp-roslyn/#1767)
- Added support for generic classes in test runner (#3722, PR: omnisharp-roslyn/#1768)
- Improved autocompletion performance (PR: omnisharp-roslyn/#1761)
- Move to Roslyn's .editorconfig support (omnisharp-roslyn/#1657, PR: omnisharp-roslyn/#1771)
- Fully update CompilationOptions when project files change (PR: omnisharp-roslyn/#1774)
ASP.NET Core 1.0 is the ground-up rewrite of ASP.NET, MVC and Web API, bringing a new paradigm in building web applications and APIs in .NET. With this rewrite brought new techniques in building SOLID applications, and updated some existing patterns and tools.
In this session, we'll take a lap around some of the major extension points of ASP.NET Core 1.0, walking through how these features can help us build cleaner, more maintainable systems. We'll cover web APIs, traditional MVC applications, controllers, views, filters, dependency injection, tag helpers and more. With a SOLID foundation, our ASP.NET Core applications will be dead simple to build and maintain.
PowerShell 7.1 منتشر شد
We’re proud to announce the release of PowerShell 7.1, the latest major update to PowerShell 7. This release includes a number of improvements and fixes that build on top of the PowerShell 7.0 release in March and the recent GA release of .NET 5.
- انتخاب محیط Build به صورت «Visual Studio 2019 preview»، از این جهت که نگارش preview به همراه آخرین SDK است.
- سپس قفل کردن شماره SDK در پروژهی خود، با افزودن فایل global.json
dotnet new globaljson --sdk-version 3.0.100-preview7-012821
$urlCurrent = "https://download.visualstudio.microsoft.com/download/pr/41e4c58f-3ac9-43f6-84b6-f57d2135331a/3691b61f15f1f5f844d687e542c4dc72/dotnet-sdk-3.0.100-preview7-012821-win-x64.zip" $env:DOTNET_INSTALL_DIR = "C:\Program Files\dotnet\sdk" mkdir $env:DOTNET_INSTALL_DIR -Force | Out-Null $tempFileCurrent = [System.IO.Path]::Combine([System.IO.Path]::GetTempPath(), [System.IO.Path]::GetRandomFileName()) (New-Object System.Net.WebClient).DownloadFile($urlCurrent, $tempFileCurrent) Add-Type -AssemblyName System.IO.Compression.FileSystem; [System.IO.Compression.ZipFile]::ExtractToDirectory($tempFileCurrent, $env:DOTNET_INSTALL_DIR) $env:Path = "$env:DOTNET_INSTALL_DIR;$env:Path"
اکنون اگر به قسمت current build مراجعه و یک build جدید را شروع کنید، ابتدا SDK جدید را دریافت و نصب میکند. سپس بر این اساس شروع به Build پروژه میکند.
Bootstrap Icons v1.11.0 منتشر شد
Bootstrap Icons v1.11.0 has arrived with 100 new icons—including new floppy disk icons, additional brand icons, new person icons, new emojis, some birthday cake, a few new science icons, and more. We’re now at over 2,000 icons!
Options یا Maybe در یک زبان تابعی مثل #F، نشان دهندهی این است که شیء (Object) ممکن است وجود نداشته باشد(Null Reference) که یکی از مهمترین ویژگیهای یک زبان شیءگرا مثل #C و یا Java محسوب میشود. ما برنامه نویسها (اغلب) از هرچیزی که باعث کرش برنامه میشود، بیزاریم و برای اینکه برنامه کرش نکند، مجبور میشویم تمام کدهای خود را از Null Reference محافظت کنیم. تمام این مشکلات توسط Tony Hoare مخترع ALOGL است که تنها دلیل وجود Null References را سادگی پیاده سازی آن میداند و او این مورد را یک «خطای میلیون دلاری» نامیدهاست.
به این مثال توجه بفرمایید:
public class User { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } } public class UserService : IUserService { private IList<User> _userData; public UserService() { _userData = new List<User> { new User {Id = 1,Name = "ali"}, new User {Id = 2,Name = "Karim"} }; } public User GetById(int id) { return _userData.FirstOrDefault(x => x.Id == id); } } public class UserController : Controller { private readonly IUserService _userService; public UserController(IUserService userService) { _userService = userService; } public ActionResult Details(int id) { var user=_userService.GetById(3); // این متد ممکن است مقداری برگرداند و یا مقدار نال برگرداند if( user == null) return HttpNotFound(); return View(user); } }
این کدی است که ما برنامه نویسان به صورت متداولی با آن سروکار داریم. اما چه چیزی درباره این کد اشکال دارد؟
مشکل از آن جایی هست که ما نمیدانیم متد GetById مقداری را برمیگرداند و یا Null را بر میگرداند. این متد هرگاه که امکان برگرداندن Null وجود داشته باشد، خطای NullReferenceException را در زمان اجرا بر میگرداند و همان طور که میدانید، به ازای هر شرطی که به برنامه اضافه میکنیم، پیچیدگی برنامه هم افزایش مییابد و کد خوانایی خود را از دست میدهد. تصور کنید دنیایی بدون NullReferenceException چه دنیایی زیبایی میبود؛ ولی متاسفانه این مورد از ویژگیهای زبان #C است. خوشبختانه راهحلهای برای حل NRE ارائه شدهاند که در ادامه به آنها میپردازیم.
ما میخواهیم متد GetById همیشه چیزی غیر از نال را برگرداند و یکی از راههایی که ما را به این هدف میرساند این است که این متد یک توالی را برگرداند.
public class UserService : IUserService { private IList<User> _userData; public UserService() { _userData = new List<User> { new User {Id = 1,Name = "ali"}, new User {Id = 2,Name = "Karim"} }; } public IEnumerable<User> GetById(int id) { var user = _userData.FirstOrDefault(x => x.Id == id); if (user == null) return new User[0]; return new[] { user }; } }
اگر به امضای متد GetById توجه کنید، به جای اینکه User را برگرداند، این متد یک توالی از User را بر میگرداند و اگر در اینجا کاربری یافت شد، این توالی دارای یک المان خواهد بود و در غیر این صورت اگر User یافت نشد، این متد یک توالی را بر میگرداند که دارای هیچ المانی نیست. در ادامه اگر کلاینت بخواهد از متد GetById استفاده کند، به صورت زیر خواهد بود:
public ActionResult Details(int id) { var user = _userService .GetById(3) .DefaultIfEmpty(new User()) .Single(); return View(user); }
متد GetById دارای دو وجه است و وجه مثبت آن این است که اگر مجموعه دارای مقداری باشد، هیچ مشکلی نیست؛ ولی اگر مجموعه دارای المانی نباشد، باید یک شیء را به صورت پیش فرض به آن اختصاص دهیم که این کار را با استفاده از متد DefualtIfEmpty انجام دادهایم.
در اول مقاله هم اشاره کردیم که Maybe یا Options، مجموعهای است که دارای یک المان و یا هیچ المانی است. اگر به امضای متد GetById توجه کنید، متوجه خواهید شد که این متد میتواند مجموعهای را برگرداند و نمیتواند گارانتی کند که حتما مجموعهای را بر میگرداند که دارای یک المان و یا هیچ باشد. برای حل این مشکل میتوانیم از کلاس Option استفاده کنیم:
public class Option<T> : IEnumerable<T> { private readonly T[] _data; private Option(T[] data) { _data = data; } public static Option<T> Create(T element) => new Option<T>(new[] { element }); public static Option<T> CreateEmpty() => new Option<T>(new T[0]); public IEnumerator<T> GetEnumerator() => ((IEnumerable<T>) _data).GetEnumerator(); IEnumerator IEnumerable.GetEnumerator() => this.GetEnumerator(); }
تنها دلیل استفاده از متدهای Create و CreateEmpty این است که به خوانایی برنامه کمک کنیم؛ نه بیشتر. در ادامه اگر بخواهیم از کلاس option استفاده کنیم، به صورت زیر خواهد بود:
public class UserService : IUserService { ... ... public Option<User> GetById(int id) { var user = _userData.FirstOrDefault(x => x.Id == id); return user == null ? Option<User>.CreateEmpty() : Option<User>.Create(user); } } public class UserController : Controller { ... ... public ActionResult Details(int id) { var user = _userService .GetById(3) .DefaultIfEmpty(new User()) .Single(); return View(user); } }
چکیده:
مدیریت کردن References کار بسیار پیچیدهای است. قبل از آن که تلاش کنیم مقداری را برگردانیم و یا عملیاتی را بر روی آن انجام دهیم، اول باید مطمئن شویم که این شیء به جایی اشاره میکند. نمونههای متفاوتی از Option و یا Maybe را میتوانید در اینترنت پیدا کنید که هدف نهایی آنها، حذف NullReferenceException است و آشنایی با این ایده، شما را به دنیای برنامه نویسی تابعی در#C هدایت میکند.
Span در C# 7.2
نوعهای جدید <Span<T و <ReadOnlySpan<T در C# 7.2
نوعهای جدید <Span<T و <ReadOnlySpan<T جهت ارائهی ناحیههای اختیاری پیوستهای از حافظه، شبیه به آرایهها تدارک دیده شدهاند و هدف استفادهی از آنها، تولید برنامههای سمت سرور با کارآیی بالا است.
برای کار با این نوعها، هم نیاز به کامپایلر C# 7.2 است و هم نصب بستهی نیوگت System.Memory:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <OutputType>Exe</OutputType> <TargetFramework>netcoreapp2.0</TargetFramework> <LangVersion>latest</LangVersion> </PropertyGroup> <ItemGroup> <PackageReference Include="System.Memory" Version="4.4.0-preview1-25305-02" /> </ItemGroup> </Project>
Spanها و امکان دسترسی به انواع حافظه
Spanها میتوانند به حافظهی مدیریت شده، حافظهی بومی (native) و حافظهی اختصاص داده شدهی در Stack اشاره کنند. به عبارتی Spanها یک لایه انتزاعی، برفراز تمام انواع و اقسام حافظههایی هستند که میتوانند در اختیار توسعه دهندگان NET. باشند.
- البته اکثر توسعه دهندگان دات نت از حافظهی مدیریت شده استفاده میکنند. برای مثال Stack memory تنها از طریق کدهای unsafe و واژهی کلیدی stackalloc قابل تخصیص است. این نوع حافظه بسیار سریع است و همچنین بسیار کوچک؛ کمتر از یک مگابایت که به خوبی در CPU cache جا میشود. اما اگر در این بین حجم حافظهی تخصیصی بیشتر از یک مگابایت شود، بلافاصله استثنای StackOverflowException غیرقابل مدیریتی را به همراه خاتمهی فوری برنامه به همراه خواهد داشت. برای نمونه از این نوع حافظه در جهت مدیریت رخدادهای داخلی corefx زیاد استفاده میشود.
- حافظهی مدیریت شده، همان حافظهای است که توسط واژهی کلیدی new در برنامه، جهت ایجاد اشیاء، تخصیص داده میشود و طول عمر آن تحت مدیریت GC است.
- حافظهی مدیریت نشده یا بومی از دید GC مخفی است و توسط متدهایی مانند Marshal.AllocHGlobal و Marshal.AllocCoTaskMem در اختیار برنامه قرار میگیرند. این حافظه باید به صورت صریحی توسط توسعه دهنده به کمک متدهایی مانند Marshal.FreeHGlobal و Marshal.FreeCoTaskMem آزاد شود. وب سرور Kestrel مخصوص ASP.NET Core، از این روش جهت کار با آرایههای حجیم، جهت کاهش بار GC استفاده میکند.
مزیت کار با Spanها این است که دسترسی امن و type safeایی را به انواع حافظههای مهیا، جهت توسعه دهندگانی که عموما کدهای unsafe ایی را نمینویسند و با اشارهگرها به صورت مستقیم کار نمیکنند، میسر میکند. برای مثال تا پیش از معرفی Spanها، برای دسترسی به 1000 عنصر یک آرایهی 10 هزار عنصری و ارسال آن به یک متد، نیاز بود تا ابتدا یک کپی از این 1000 عنصر را تهیه کرد. این عملیات از لحاظ میزان مصرف حافظه و همچنین زمان انجام آن، بسیار هزینهبر است. با استفاده از <Span<T میتوان یک دید مجازی از آن آرایه را بدون اختصاص آرایهای و یا آرایههایی جدید، ارائه کرد.
مثالی از کاربرد Spanها جهت کاهش تعداد بار تخصیصهای حافظه
برای نمونه، متد IsValidName زیر، بررسی میکند که طول رشتهی دریافتی حداقل 2 باشد و حتما با یک حرف شروع شده باشد:
static class NameValidatorUsingString { public static bool IsValidName(string name) { if (name.Length < 2) return false; if (char.IsLetter(name[0])) return true; return false; } }
string fullName = "User 1"; string firstName = fullName.Substring(0, 4); NameValidatorUsingString.IsValidName(firstName);
همچنین اگر این اطلاعات را از طریق شبکه دریافت کرده باشیم، ممکن است به صورت آرایهای از حروف دریافت شوند:
char[] anotherFullName = { 'A', 'B' };
NameValidatorUsingString.IsValidName(anotherFullName);
NameValidatorUsingString.IsValidName(new string(anotherFullName));
اکنون در C# 7.2، بازنویسی این متد توسط ReadOnlySpan، به صورت ذیل است:
static class NameValidatorUsingSpan { public static bool IsValidName(ReadOnlySpan<char> name) { if (name.Length < 2) return false; if (char.IsLetter(name[0])) return true; return false; } }
ReadOnlySpan<char> fullName = "User 1".AsSpan(); ReadOnlySpan<char> firstName = fullName.Slice(0, 4); NameValidatorUsingSpan.IsValidName(firstName);
و یا اینبار امکان استفادهی از آرایهای از کاراکترها، بدون نیاز به تخصیص حافظهای جدید، برای بررسی اعتبار مقادیر دریافتی میسر است:
char[] anotherFullName = { 'A', 'B' }; NameValidatorUsingSpan.IsValidName(anotherFullName);
برای نمونه از یک چنین APIایی در پشت صحنهی کتابخانههایی مانند SignalR و یا Roslyn، برای بالا بردن کارآیی برنامه، با کاهش تعداد بار تخصیصهای حافظهی مورد نیاز، بسیار استفاده شدهاست. برای نمونه در NET Core 2.1.، حجم رشتههای تخصیص داده شدهی در فریم ورکهای وابسته، به این ترتیب به شدت کاهش یافتهاست.
مثالهایی از کار با API نوع Span
امکان ایجاد یک Span از یک array
var arr = new byte[10]; Span<byte> bytes = arr; // Implicit cast from T[] to Span<T>
Span<byte> slicedBytes = bytes.Slice(start: 5, length: 2); slicedBytes[0] = 42; slicedBytes[1] = 43; slicedBytes[2] = 44; // Throws IndexOutOfRangeException bytes[2] = 45; // OK
همچنین تغییرات بر روی Span (غیر read only) بر روی آرایهی اصلی نیز تاثیر گذار است. برای مثال در اینجا با تغییر bytes[2]، مقدار arr[2] نیز تغییر میکند.
و یا روش دیگر ایجاد Span استفاده از متد AsSpan است:
var array = new byte[100]; Span<byte> interiorRef1 = array.AsSpan().Slice(start: 20);
Span<byte> interiorRef2 = new Span<byte>(array: array, start: 20, length: array.Length - 20);
محدودیتهای کار با Spanها
- Span تنها یک نوع stack-only است.
- Spanها در بین تردها به اشتراک گذاشته نمیشوند. هر استک در یک زمان تنها توسط یک ترد قابل دسترسی است. بنابراین Spanها thread-safe هستند.
- طول عمر Spanها کوتاه است و قابلیت قرارگیری بر روی heap با طول عمر بیشتر را ندارند؛ یعنی:
- به صورت فیلد در یک نوع non-stackonly قابل تعریف نیستند:
class Impossible { Span<byte> field; }
- به عنوان پارامترهای متدهای async قابل استفاده نیستند. چون در این بین در پشت صحنه یک AsyncMethodBuilder تشکیل میشود که در قسمتی از آن، پارامترها بر روی heap قرار میگیرند.
- هرجائیکه عملیات boxing صورت گیرد، نتیجهی عملیات بر روی heap قرار میگیرد. بنابراین در یک چنین مواردی نمیتوان از Spanها استفاده کرد. برای مثال تعریف Func<T> valueProvider و سپس فراخوانی ()valueProvider.Invoke به همراه یک boxing است. بنابراین نمیتوان از spanها به عنوان نوع آرگومان جنریک استفاده کرد. این مورد هرچند کامپایل میشود، اما در زمان اجرا سبب خاتمهی برنامه خواهد شد و یا نمونهی دیگر، عدم امکان دسترسی به آنها توسط reflection invoke APIs است که سبب boxing میشود.
معرفی نوع <Memory<T
با توجه به محدودیتهای Span و خصوصا اینکه به عنوان پارامتر متدهای async قابل استفاده نیست (چون بر روی stack ذخیره میشوند)، نوع دیگری به نام <Memory<T نیز به همراه C# 7.2 ارائه شدهاست. البته این نوع هنوز به بستهی نیوگت فوق اضافه نشدهاست و به همراه ارائه نهایی NET Core 2.1. ارائه خواهد شد.
این نوع، محدودیت <Span<T را نداشته و قابلیت ذخیره سازی بر روی heap را دارا است.
static async Task<int> ChecksumReadAsync(Memory<byte> buffer, Stream stream) { int bytesRead = await stream.ReadAsync(buffer); return Checksum(buffer.Span.Slice(0, bytesRead)); // Or buffer.Slice(0, bytesRead).Span }