- The solution name in title bar is truncated.
- Missing interpolation in warning when packaging Cloud Service projects.
- Visual Studio will no longer show an error message on startup after you reset or import settings in certain cases.
- Accessibility issues in Cloud Service projects where wrong inputs in the diagnostics configuration window are not read by screen readers have been fixed.
.NET MAUI for Beginners
8 videos
.NET Multi-platform App UI (.NET MAUI) is a framework for building modern, multi-platform, natively compiled iOS, Android, macOS, and Windows apps using C# and XAML in a single codebase. In this video series you will learn how to get started with .NET MAUI, C#, and Visual Studio to build your very first cross-platform desktop and mobile app.
public class CollectionClass : IEnumerable { private string[] mySet = { "Array of String 1", "Array of String 2", "Array of String 3" }; public IEnumerator GetEnumerator() { //return arrayStrings.GetEnumerator(); foreach (var element in mySet ) { yield return element; } } }
CollectionClass c = new CollectionClass(); foreach (var element in c) { Console.WriteLine(element); }
public class CollectionClass : IEnumerable { //private readonly string[] arrayStrings = { "Array of String 1", "Array of String 2", "Array of String 3" }; private List<string> mySet= new List<string>() { "Array of String 1", "Array of String 2", "Array of String 3" }; public IEnumerator GetEnumerator() { foreach (var element in mySet ) { yield return element; } } }
UI
در نهایت نوبت به طراحی و کدنویسی UI میرسد تا بتوانیم محصولات را به کاربر نمایش دهیم. اما قبل از شروع باید موضوعی را یادآوری کنم. اگر به یاد داشته باشید، در کلاس ProductService موجود در لایهی Domain، از طریق یکی از روشهای الگوی Dependency Injection به نام Constructor Injection، فیلدی از نوع IProductRepository را مقداردهی نمودیم. حال زمانی که بخواهیم نمونه ای را از ProductService ایجاد نماییم، باید به عنوان پارامتر ورودی سازنده، شی ایجاد شده از جنس کلاس ProductRepository موجود در لایه Repository را به آن ارسال نماییم. اما از آنجایی که میخواهیم تفکیک پذیری لایهها از بین نرود و UI بسته به نیاز خود، نمونه مورد نیاز را ایجاد نموده و به این کلاس ارسال کند، از ابزارهایی برای این منظور استفاده میکنیم. یکی از این ابزارها StructureMap میباشد که یک Inversion of Control Container یا به اختصار IoC Container نامیده میشود. با Inversion of Control در مباحث بعدی بیشتر آشنا خواهید شد. StructureMap ابزاری است که در زمان اجرا، پارامترهای ورودی سازندهی کلاسهایی را که از الگوی Dependency Injection استفاده نموده اند و قطعا پارامتر ورودی آنها از جنس یک Interface میباشد را، با ایجاد شی مناسب مقداردهی مینماید.
به منظور استفاده از StructureMap در Visual Studio 2012 باید بر روی پروژه UI خود کلیک راست نموده و گزینهی Manage NuGet Packages را انتخاب نمایید. در پنجره ظاهر شده و از سمت چپ گزینهی Online و سپس در کادر جستجوی سمت راست و بالای پنجره واژهی structuremap را جستجو کنید. توجه داشته باشید که باید به اینترنت متصل باشید تا بتوانید Package مورد نظر را نصب نمایید. پس از پایان عمل جستجو، در کادر میانی structuremap ظاهر میشود که میتوانید با انتخاب آن و فشردن کلید Install آن را بر روی پروژه نصب نمایید.
جهت آشنایی بیشتر با NuGet و نصب آن در سایر نسخههای Visual Studio میتوانید به لینکهای زیر رجوع کنید:
کلاسی با نام BootStrapper را با کد زیر به پروژه UI خود اضافه کنید:
using StructureMap; using StructureMap.Configuration.DSL; using SoCPatterns.Layered.Repository; using SoCPatterns.Layered.Model; namespace SoCPatterns.Layered.WebUI { public class BootStrapper { public static void ConfigureStructureMap() { ObjectFactory.Initialize(x => x.AddRegistry<ProductRegistry>()); } } public class ProductRegistry : Registry { public ProductRegistry() { For<IProductRepository>().Use<ProductRepository>(); } } }
ممکن است یک WinUI ایجاد کرده باشید که در این صورت به جای فضای نام SoCPatterns.Layered.WebUI از SoCPatterns.Layered.WinUI استفاده نمایید.
هدف کلاس BootStrapper این است که تمامی وابستگیها را توسط StructureMap در سیستم Register نماید. زمانی که کدهای کلاینت میخواهند به یک کلاس از طریق StructureMap دسترسی داشته باشند، Structuremap وابستگیهای آن کلاس را تشخیص داده و بصورت خودکار پیاده سازی واقعی (Concrete Implementation) آن کلاس را، براساس همان چیزی که ما برایش تعیین کردیم، به کلاس تزریق مینماید. متد ConfigureStructureMap باید در همان لحظه ای که Application آغاز به کار میکند فراخوانی و اجرا شود. با توجه به نوع UI خود یکی از روالهای زیر را انجام دهید:
در WebUI:
فایل Global.asax را به پروژه اضافه کنید و کد آن را بصورت زیر تغییر دهید:
namespace SoCPatterns.Layered.WebUI { public class Global : System.Web.HttpApplication { protected void Application_Start(object sender, EventArgs e) { BootStrapper.ConfigureStructureMap(); } } }
در WinUI:
در فایل Program.cs کد زیر را اضافه کنید:
namespace SoCPatterns.Layered.WinUI { static class Program { [STAThread] static void Main() { Application.EnableVisualStyles(); Application.SetCompatibleTextRenderingDefault(false); BootStrapper.ConfigureStructureMap(); Application.Run(new Form1()); } } }
سپس برای طراحی رابط کاربری، با توجه به نوع UI خود یکی از روالهای زیر را انجام دهید:
در WebUI:
صفحه Default.aspx را باز نموده و کد زیر را به آن اضافه کنید:
<asp:DropDownList AutoPostBack="true" ID="ddlCustomerType" runat="server"> <asp:ListItem Value="0">Standard</asp:ListItem> <asp:ListItem Value="1">Trade</asp:ListItem> </asp:DropDownList> <asp:Label ID="lblErrorMessage" runat="server" ></asp:Label> <asp:Repeater ID="rptProducts" runat="server" > <HeaderTemplate> <table> <tr> <td>Name</td> <td>RRP</td> <td>Selling Price</td> <td>Discount</td> <td>Savings</td> </tr> <tr> <td colspan="5"><hr /></td> </tr> </HeaderTemplate> <ItemTemplate> <tr> <td><%# Eval("Name") %></td> <td><%# Eval("RRP")%></td> <td><%# Eval("SellingPrice") %></td> <td><%# Eval("Discount") %></td> <td><%# Eval("Savings") %></td> </tr> </ItemTemplate> <FooterTemplate> </table> </FooterTemplate> </asp:Repeater>
در WinUI:
فایل Form1.Designer.cs را باز نموده و کد آن را بصورت زیر تغییر دهید:
#region Windows Form Designer generated code /// <summary> /// Required method for Designer support - do not modify /// the contents of this method with the code editor. /// </summary> private void InitializeComponent() { this.cmbCustomerType = new System.Windows.Forms.ComboBox(); this.dgvProducts = new System.Windows.Forms.DataGridView(); this.colName = new System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn(); this.colRrp = new System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn(); this.colSellingPrice = new System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn(); this.colDiscount = new System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn(); this.colSavings = new System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn(); ((System.ComponentModel.ISupportInitialize)(this.dgvProducts)).BeginInit(); this.SuspendLayout(); // // cmbCustomerType // this.cmbCustomerType.DropDownStyle = System.Windows.Forms.ComboBoxStyle.DropDownList; this.cmbCustomerType.FormattingEnabled = true; this.cmbCustomerType.Items.AddRange(new object[] { "Standard", "Trade"}); this.cmbCustomerType.Location = new System.Drawing.Point(12, 90); this.cmbCustomerType.Name = "cmbCustomerType"; this.cmbCustomerType.Size = new System.Drawing.Size(121, 21); this.cmbCustomerType.TabIndex = 3; // // dgvProducts // this.dgvProducts.ColumnHeadersHeightSizeMode = System.Windows.Forms.DataGridViewColumnHeadersHeightSizeMode.AutoSize; this.dgvProducts.Columns.AddRange(new System.Windows.Forms.DataGridViewColumn[] { this.colName, this.colRrp, this.colSellingPrice, this.colDiscount, this.colSavings}); this.dgvProducts.Location = new System.Drawing.Point(12, 117); this.dgvProducts.Name = "dgvProducts"; this.dgvProducts.Size = new System.Drawing.Size(561, 206); this.dgvProducts.TabIndex = 2; // // colName // this.colName.DataPropertyName = "Name"; this.colName.HeaderText = "Product Name"; this.colName.Name = "colName"; this.colName.ReadOnly = true; // // colRrp // this.colRrp.DataPropertyName = "Rrp"; this.colRrp.HeaderText = "RRP"; this.colRrp.Name = "colRrp"; this.colRrp.ReadOnly = true; // // colSellingPrice // this.colSellingPrice.DataPropertyName = "SellingPrice"; this.colSellingPrice.HeaderText = "Selling Price"; this.colSellingPrice.Name = "colSellingPrice"; this.colSellingPrice.ReadOnly = true; // // colDiscount // this.colDiscount.DataPropertyName = "Discount"; this.colDiscount.HeaderText = "Discount"; this.colDiscount.Name = "colDiscount"; // // colSavings // this.colSavings.DataPropertyName = "Savings"; this.colSavings.HeaderText = "Savings"; this.colSavings.Name = "colSavings"; this.colSavings.ReadOnly = true; // // Form1 // this.AutoScaleDimensions = new System.Drawing.SizeF(6F, 13F); this.AutoScaleMode = System.Windows.Forms.AutoScaleMode.Font; this.ClientSize = new System.Drawing.Size(589, 338); this.Controls.Add(this.cmbCustomerType); this.Controls.Add(this.dgvProducts); this.Name = "Form1"; this.Text = "Form1"; ((System.ComponentModel.ISupportInitialize)(this.dgvProducts)).EndInit(); this.ResumeLayout(false); } #endregion private System.Windows.Forms.ComboBox cmbCustomerType; private System.Windows.Forms.DataGridView dgvProducts; private System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn colName; private System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn colRrp; private System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn colSellingPrice; private System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn colDiscount; private System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn colSavings;
سپس در Code Behind، با توجه به نوع UI خود یکی از روالهای زیر را انجام دهید:
در WebUI:
وارد کد نویسی صفحه Default.aspx شده و کد آن را بصورت زیر تغییر دهید:
using System; using System.Collections.Generic; using SoCPatterns.Layered.Model; using SoCPatterns.Layered.Presentation; using SoCPatterns.Layered.Service; using StructureMap; namespace SoCPatterns.Layered.WebUI { public partial class Default : System.Web.UI.Page, IProductListView { private ProductListPresenter _productListPresenter; protected void Page_Init(object sender, EventArgs e) { _productListPresenter = new ProductListPresenter(this,ObjectFactory.GetInstance<Service.ProductService>()); this.ddlCustomerType.SelectedIndexChanged += delegate { _productListPresenter.Display(); }; } protected void Page_Load(object sender, EventArgs e) { if(!Page.IsPostBack) _productListPresenter.Display(); } public void Display(IList<ProductViewModel> products) { rptProducts.DataSource = products; rptProducts.DataBind(); } public CustomerType CustomerType { get { return (CustomerType) int.Parse(ddlCustomerType.SelectedValue); } } public string ErrorMessage { set { lblErrorMessage.Text = String.Format("<p><strong>Error:</strong><br/>{0}</p>", value); } } } }
در WinUI:
وارد کدنویسی Form1 شوید و کد آن را بصورت زیر تغییر دهید:
using System; using System.Collections.Generic; using System.Windows.Forms; using SoCPatterns.Layered.Model; using SoCPatterns.Layered.Presentation; using SoCPatterns.Layered.Service; using StructureMap; namespace SoCPatterns.Layered.WinUI { public partial class Form1 : Form, IProductListView { private ProductListPresenter _productListPresenter; public Form1() { InitializeComponent(); _productListPresenter = new ProductListPresenter(this, ObjectFactory.GetInstance<Service.ProductService>()); this.cmbCustomerType.SelectedIndexChanged += delegate { _productListPresenter.Display(); }; dgvProducts.AutoGenerateColumns = false; cmbCustomerType.SelectedIndex = 0; } public void Display(IList<ProductViewModel> products) { dgvProducts.DataSource = products; } public CustomerType CustomerType { get { return (CustomerType)cmbCustomerType.SelectedIndex; } } public string ErrorMessage { set { MessageBox.Show( String.Format("Error:{0}{1}", Environment.NewLine, value)); } } } }
با توجه به کد فوق، نمونه ای را از کلاس ProductListPresenter، در لحظهی نمونه سازی اولیهی کلاس UI، ایجاد نمودیم. با استفاده از متد ObjectFactory.GetInstance مربوط به StructureMap، نمونه ای از کلاس ProductService ایجاد شده است و به سازندهی کلاس ProductListPresenter ارسال گردیده است. در مورد Structuremap در مباحث بعدی با جزئیات بیشتری صحبت خواهم کرد. پیاده سازی معماری لایه بندی در اینجا به پایان رسید.
اما اصلا نگران نباشید، شما فقط پرواز کوتاه و مختصری را بر فراز کدهای معماری لایه بندی داشته اید که این فقط یک دید کلی را به شما در مورد این معماری داده است. این معماری هنوز جای زیادی برای کار دارد، اما در حال حاضر شما یک Applicaion با پیوند ضعیف (Loosely Coupled) بین لایهها دارید که دارای قابلیت تست پذیری قوی، نگهداری و پشتیبانی آسان و تفکیک پذیری قدرتمند بین اجزای آن میباشد. شکل زیر تعامل بین لایهها و وظایف هر یک از آنها را نمایش میدهد.
NET 5.0 Preview 3. منتشر شد
Build Events
C:\Program Files\Microsoft Visual Studio 10.0\VC\bin\editbin.exe
"C:\Program Files\Microsoft Visual Studio 10.0\VC\bin\editbin.exe" /STACK:1000000 "$(TargetPath)"
You can start this tool only from the Visual Studio command prompt. You cannot start it from a system command prompt or from Windows Explorer.
call "$(DevEnvDir)..\Tools\vsvars32.bat"
C:\Program Files\Microsoft Visual Studio 10.0\Common7\Tools\vsvars32.bat
call "$(DevEnvDir)..\Tools\vsvars32.bat" "C:\Program Files\Microsoft Visual Studio 10.0\VC\bin\editbin.exe" /STACK:1000000 "$(TargetPath)"
call "$(DevEnvDir)..\Tools\vsvars32.bat" "editbin.exe" /STACK:1000000 "$(TargetPath)"
پروژه Glyphfriend
NET 8 Preview 6. منتشر شد
an exciting release incorporated with plenty of library updates, a new WASM mode, more source generators, constant performance improvements, and NativeAOT support on iOS. We hope you enjoy these new features and improvements. Stay tuned for more updates as we continue our journey of making .NET better, together!
ASP.NET Core 2.2.0-preview1 منتشر شد
What’s new in 2.2
We’re publishing a series of posts here that go over some of the new feature areas in detail. We’ll update the post with links to these posts as they go live over the coming days:
- API Controller Conventions
- Endpoint Routing
- Health Checks
- HTTP/2 in Kestrel
- Improvements to IIS hosting
- SignalR Java client
در این مجموعه مقالات، به بررسی و آموزش برنامه نویسی شیء گرا در جاوا اسکریپت میپردازیم. در طول آموزش، فرض را بر این قرار دادیم که شما به عنوان خوانندهی این مقاله، با مبانی جاوا اسکریپت آشنا میباشید و حداقل چند قطعه کد مفید را با جاوا اسکریپت نوشتهاید. همچنین کمی هم با مباحث شیء گرایی آشنا میباشید.
روال آموزش در این مجموعه به گونه است که در ابتدا به معرفی مباحث پیش نیاز جهت ورود به دنیای شیء گرایی در جاوا اسکریپت، پرداخته خواهد شد. سپس مباحث شیء گرایی را آغاز خواهیم نمود و تمامی نکات ریز و درشت آن را بررسی خواهیم کرد. پس از پایان این مقالات قادر خواهید بود تا تمامی کتابخانهها و Frameworkهای جاوا اسکریپتی را مطالعه نموده و به راحتی تکنیکهای کد نویسی آن را درک کنید. همچنین خود شما نیز برای نوشتن یک کتابخانه یا Framework جاوا اسکریپتی استاندارد و حرفهای، دست به کار شوید و یک کتابخانه سودمند را ارائه نمایید.
با چند مثال ساده و بصورت تقریبا مبتدی مسائل پایه را تشریح نموده و آرام آرام مباحث حرفه ای را آغاز خواهیم کرد. قرار است در پایان این آموزشها به بررسی الگوهای موجود در جاوا اسکریپت نیز بپردازم که مجموعه مقالات مربوط به الگوها را در قالب مجموعه مقالاتی مجزا ارائه مینمایم.
در تهیهی این مجموعه مقالات از منابع زیر استفاده شده است:
1. Pro JavaScript Techniques (John Resig ، خالق JQuery – فصول 2 و 3)
2. Professional JavaScript for Web Developers (Third Edition) (Nicholas C. Zakas – فصول 3، 4، 5، 6 و 7)
3. Object-Oriented JavaScript (Stoyan Stefanov – فصول 3، 4، 5، 6 و 8)
4. و تجربهی ناچیز اینجانب
توابع (Functions)
همیشه در برنامه، مجموعه دستوراتی وجود دارند که عمل خاصی را انجام میدهند و به دفعات نیز مورد استفاده قرار میگیرند. جهت جلوگیری از تکرار این دستورات، افزایش خوانایی و کاهش پیچیدگی برنامه، این دستورات را در بستهای به نام تابع قرار میدهیم تا در زمان نیاز، آن را فراخوانی یا اجرا نماییم. جهت تعریف تابع در جاوا اسکریپت به صورت زیر عمل مینماییم:
function <functionName> ([arg0, arg1, …, argN]) { <statements> }
به عنوان مثال:
function sayHello(name, message) { alert("Hello " + name + ", " + message); }
این تابع شامل دو آرگومان ورودی است که میتواند به صورت زیر فراخوانی شود:
sayHello("Meysam", "welcome to site");
خروجی این تابع “Hello Meysam, welcome to site” می باشد که به صورت یک پنجرهی پیغام، نمایش مییابد. تابع فوق هیچ مقداری را به عنوان خروجی به برنامهی اصلی یا محل فراخوانی خود بر نمیگرداند. اگر بخواهیم توسط تابع مقداری را برگردانیم میتوانیم از دستور return برای این منظور استفاده نماییم. به مثال زیر توجه کنید:
function sum(num1, num2) { return num1 + num2; }
تابع sum دو عدد را به عنوان آرگومان ورودی دریافت نموده و حاصل جمع آنها را توسط دستور return به عنوان خروجی بر میگرداند. تابع فوق را میتوان به صورت زیر فراخوانی نمود:
alert(sum(10, 20));
خروجی :
30
اینک به بررسی چند نکته در مورد دستور return میپردازیم. دستور return فقط میتواند یک مقدار را برگرداند و نمیتوان، چند مقدار را مقابل این دستور نوشت. همچنین روال اجرای تابع با رسیدن به دستور return خاتمه مییابد و دستورات بعد از آن اجرا نخواهند شد. به مثال زیر توجه کنید:
function sum(num1, num2) { return num1 + num2; alert("Hello"); }
در مثال فوق دستور alert به هیچ عنوان اجرا نخواهد شد؛ زیرا تابع با رسیدن به دستور return خاتمه مییابد. یک تابع میتواند شامل بیش از یک دستور return باشد.
function diff(num1,num2) { if (num1 > num2) return num1 - num2; else return num2 - num1; }
تابع فوق اختلاف دو عدد را بدست میآورد و اگر عدد اول بزرگتر باشد، عدد دوم را از عدد اول تفریق میکند؛ در غیر اینصورت عدد اول را از عدد دوم تفریق میکند و به عنوان خروجی بر میگرداند. نکتهی دیگری که لازم است بدانید این است که دستور return می تواند هیچ مقداری را بر نگرداند و به تنهایی بکار گرفته شود. در این صورت دقیقا بعد از دستور return سمی کالن (;) قرار میدهیم.
function checkNumber(num) { if (isNaN(num)) { alert("Not a number"); return; } alert(num+" is a number"); }
تابع فوق یک ورودی را دریافت مینماید و در صورتی که آرگومان ورودی عدد نباشد پیغام “Not a number” را نمایش میدهد و از تابع خارج میشود. در صورتی که آرگومان ورودی یک عدد باشد، پیغام دوم را نمایش میدهد.
توجه:
یک تابع بهتر است همیشه یک مقداری را به عنوان خروجی برگرداند و یا کلا هیچ مقداری را بر نگرداند. نوشتن توابعی که در برخی شرایط مقداری را به عنوان خروجی بر میگردانند و در برخی شرایط مقداری را برنمی گردانند موجب ایجاد پیچیدگی در اشکال زدایی میگردند. نوشتن تابعی به صورت زیر کمی گیج کننده و نامتعارف میباشد:
function sum(num1, num2) { if (isNaN(num1) || isNaN(num2)) return; // بهتر است حداقل مقدار 0 برگردانده شود return num1 + num2; }
کار با آرگومان ها
رفتار آرگومانها در جاوا اسکریپت نسبت به سایر زبانهای برنامه نویسی کاملا متفاوت میباشد. در جاوا اسکریپت تعداد و نوع آرگومانهای ارسالی بررسی نمیشوند و خطایی هم رخ نخواهد داد. به عنوان مثال اگر تابعی با 3 آرگومان ورودی دارید، میتوانید با 0 تا 3 آرگومان ورودی، آن تابع را فراخوانی نمایید. زیرا آرگومانها در سیستم داخلی جاوا اسکریپت به صورت یک آرایه ارسال میگردند و تابع توجه نمیکند که کدام آرگومانها به این آرایه ارسال شدهاند.
با توجه به قابلیتی که در مورد آرگومانها ذکر شد و به دلیل عدم مدیریت نوع و تعداد آرگومانهای ارسالی، مطمئنا جهت جلوگیری از بروز خطا در توابع، باید تعداد و نوع آرگومانهای ارسالی بررسی و مدیریت شوند. همچنین در هر تابع، آرایهای به نام arguments به صورت توکار تعبیه شده است که مدیریت آرگومانها را تسهیل میبخشد. به مثال زیر توجه کنید:
function sayHello() { alert("Hello " + arguments[0] + ", " + arguments[1]); } sayHello("Meysam", "welcome to site");
خروجی :
"Hello Meysam, welcome to site"
تابع فوق هیچ آرگومان ورودی ندارد ولی با دو آرگومان ورودی فراخوانی شده است. در داخل تابع توسط آرایه arguments به آرگومانهای ارسالی دسترسی پیدا کردیم. حال به مثال زیر توجه کنید:
function sum() { var s = 0; for (var i = 0; i < arguments.length; i++) s += arguments[i]; return s; } alert(sum()); alert(sum(10, 20, 30, 40, 50)); alert(sum(10));
خروجی :
0
150
10
در تابع فوق هیچ آرگومان ورودی وجود ندارد ولی این تابع را با 0، 5 و 1 آرگومان ورودی فراخوانی نمودیم. این تابع مجموع چند عدد را محاسبه و بر میگرداند و میتواند به تعداد نامحدودی عدد دریافت نماید. البته بهتر است نوع آرگومانهای ارسالی نیز بررسی شوند تا خطایی در محاسبات رخ ندهد. همچنین بجای حلقه for از حلقه for…in استفاده خواهم کرد.
function sum() { var s = 0; for (var i in arguments) { if (isNaN(arguments[i])) continue; s += arguments[i]; } return s; } alert(sum()); alert(sum(10, 20, "a", 40, 50)); alert(sum(10));
خروجی :
0
120
10
اگر دقت کرده باشید در فراخوانی دوم، رشته “a” به تابع ارسال شده است و چون آرگومانهای نامعتبر را مدیریت نمودهایم، خطایی در خروجی رخ نمیدهد. به مثال زیر نیز توجه نمایید:
function sum(a,b,c) { return a + b + c; } alert(sum(10, 20, 30)); alert(sum(10, 20)); alert(sum());
خروجی :
60
NaN
NaN
تابع فوق دارای 3 آرگومان ورودی میباشد؛ ولی ما این تابع را با 2 و 0 آرگومان ورودی فراخوانی نمودیم که خروجی نامناسبی را تولید نموده است. برای رفع این مشکل و معتبر سازی آرگومانهای ارسالی میتوانیم به صورت زیر عمل نماییم:
function sum(a, b, c) { if (isNaN(a)) a = 0; if (isNaN(b)) b = 0; if (isNaN(c)) c = 0; return a + b + c; } alert(sum(10, 20, 30)); alert(sum(10, 20)); alert(sum());
خروجی :
60
30
0
در تابع، قبل از انجام عمل محاسبه، بررسی کردیم که آرگومانهای ارسالی مقدار دهی شده باشند. در صورت عدم مقداردهی و یا مقداردهی نامناسب، آرگومان ارسالی را با صفر مقداردهی مینماید. اگر آرگومان مورد نظر به تابع ارسال نشود، مقدار پیش فرض آن undefined میباشد.
با توجه به مسائل مطرح شده در مورد توابع، این روش استفاده و کاربرد توابع، جزء معایب توابع در جاوا اسکریپت محسوب نمیشود. این تکنیک استفاده از توابع، موجب افزایش انعطاف پذیری توابع و آزادی عمل برنامه نویس میگردد که لذت بیشتری را به برنامه نویسی میدهد.
توجه:
به آرگومانهایی که در تابع دارای نام میباشند و یا به عبارتی، آرگومانهایی که نام آنها در تابع ذکر میشود، Named Arguments یا آرگومانهای نامی (اسمی و یا نامدار) میگویند. مثل آرگومان های a ، b وc در تابع sum .
عدم پشتیبانی از سربارگذاری یا Overloading
در زبانهای برنامه نویسی شیء گرا، امکان تعریف توابع هم نام وجود دارد؛ به شرطی که امضای این توابع با هم متفاوت باشند. منظور از امضاء، تعداد و نوع آرگومانهای ورودی میباشد. از آنجاییکه در سیستم داخلی جاوا اسکریپت، آرگومانها بصورت یک آرایه ارسال میشوند، بنابراین امضاء برای توابع مفهومی ندارد؛ پس نمیتوانیم توابع هم نام یا overloading داشته باشیم.
اگر دو تابع هم نام داشته باشیم، تابعی که دیرتر تعریف میشود، جایگزین تابع قبلی میگردد. به مثال زیر توجه کنید:
function calc(num1,num2) { return num1 + num2; } function calc(num1,num2) { return num1 - num2; } alert(calc(200,100));
خروجی :
100
همانطور که در مثال فوق مشاهده مینمایید، تابع دوم فراخوانی شدهاست و حاصل تفریق به عنوان خروجی نمایش یافته است.