احمد نواصری احمد نواصری
مطالب
نحوه ایجاد الگوی Singleton به صورت جنریک
در برخی از مواقع، ایجاد یک وهله از یک کلاس کاری هزینه بر می‌باشد. بنابراین نیاز است تا فقط یک وهله از آن کلاس را ایجاد و تا آخر اجرای برنامه از آن استفاده کرد. این راه حل در قالب یک الگوی طراحی به نام Singleton معرفی شده است. حال می‌خواهیم با استفاده از امکانات جنریک، کلاسی را طراحی کنیم تا عملیات ساخت وهله‌ها را انجام دهد.
نکاتی که در طراحی یک الگوی Singleton باید مد نظر داشت این است که:
  1. دسترسی سازنده کلاس Singleton را از نوع Private تعیین کنیم.
  2. یک فیلد استاتیک از نوع کلاس Singleton تعریف کنیم.
  3. یک خاصیت از نوع استاتیک فقط خواندنی (یعنی فقط get داشته باشد) تعریف کرده تا فیلد استاتیک را مقداردهی و Return کند. به جای پروپرتی میتوان از یک متد استاتیک نیز استفاده کرد.
public class SingletonClassCreator<T> where T:class , new()
    {
        private static T _singletoneInstance;
        private static readonly object Lock = new object();

        public static T SingletoneInstance
        {
            get
            {
                lock (Lock)
                {
                    if (_singletoneInstance == null)
                    {
                        _singletoneInstance = new T();                        
                    }
                }
                return _singletoneInstance;
            }            
        }

        private SingletonClassCreator()
        {            
        }
    }
برای ایجاد حالت Tread-Safe در برنامه هایی که امکان دسترسی همزمان به یک شیء (مثلا در برنامه‌های وب) وجود دارد، از یک بلاک Lock استفاده شده است تا در هر لحظه فقی یک نخ قادر به ایجاد Singleton شود.
حال برای ایجاد وهله‌های Singleton از کلاسهای مورد نظر به صورت زیر عمل میکنیم
public class FirstSingleton
    {
        public int Square(int input)
        {
            return input*input;
        }
    }
static void Main(string[] args)
        {            
            var firstSingletone = SingletonClassCreator<FirstSingleton>.SingletoneInstance ;
            Console.WriteLine(firstSingletone.Square(12));            
            Console.ReadKey();
        }
در خط اول، با تعریف یک متغیر و قرار دادن وهله استاتیک که بوسیله پروپرتی استاتیک SingletoneInstance برگشت داده میشود، یک شی Singleton از کلاس FirstSingleton را ایجاد میکنیم.
‫۹ سال و ۱۱ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ آبان ۱۳۹۳، ساعت ۱۶:۳۰
سیروان عفیفی سیروان عفیفی
مطالب
ایجاد HTTP API توسط Feather HTTP
Feather HTTP یک فریم‌ورک HTTP سبک، برای ایجاد APIهای NET Core. است، در واقع یک wrapper بر روی APIهای موجود ASP.NET Core می‌باشد که به ما امکان ایجاد HTTP API را در کمترین زمان میدهد. در این مطلب نحوه ایجاد یک API را توسط این فریم‌ورک بررسی خواهیم کرد.

معرفی قالب FeatherHttp.Templates به سیستم dotnet
برای شروع می‌توانیم قالب پروژه Feather HTTP را به لیست قالب‌های از پیش نصب شده‌ی dotnet اضافه کنیم. برای اینکار کافی است در خط فرمان دستور زیر را وارد کنیم:
dotnet new -i FeatherHttp.Templates::0.1.67-alpha.g69b43bed72 --nuget-source https://f.feedz.io/featherhttp/framework/nuget/index.json
پس از نصب قالب می‌توانید Feather HTTP را در لیست قالب‌ها توسط دستور dotnet new --list مشاهده کنید:
Templates                                         Short Name               Language          Tags
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
FeatherHttp                                       feather                  [C#]              Web/ASP.NET/FeatherHttp

نحوه‌ی ایجاد یک پروژه‌ی جدید بر اساس قالب جدید
برای ایجاد یک پروژه‌ی جدید کافی است از دستور dotnet new feather استفاده کنید، در ادامه یک پروژه جدید تحت عنوان todoAPI ایجاد خواهیم کرد: 
dotnet new feather --name todoAPI
خروجی دستور فوق یک پروژه با ساختار ذیل است:

همانطور که مشاهده می‌کنید پروژه‌ی فوق تنها شامل دو فایل .csproj و Program.cs است. درون Program.cs و متد Main کار initialize کردن سرور HTTP صورت گرفته است. WebApplication.Create دقیقا همانند Host.CreateDefaultBuilder پروژه‌های ASP.NET Core عمل می‌کند؛ یعنی پیکربندی pipeline از قبیل اضافه کردن متغیرهای محیطی، خواندن از فایل JSON و ... را انجام میدهد اما با کد boilerplate کمتر. بنابراین خروجی WebApplication.Create یک ASP.NET Core Pipeline با قابلیت اضافه کردن تنظیمات دلخواه است. در ادامه جهت بررسی بیشتر Feather HTTP، یک مدل را به همراه یک سری دیتای In-memory به پروژه اضافه خواهیم کرد:

using System.Collections.Generic;
using System.Text.Json.Serialization;
using System.Linq;

namespace todoAPI.Models
{
    public class Todo
    {
        [JsonPropertyName("id")]
        public int Id { get; set; }
        [JsonPropertyName("title")]
        public string Title { get; set; }
        [JsonPropertyName("completed")]
        public bool Completed { get; set; }
    }

    public class TodoData
    {
        private readonly IList<Todo> _db = new List<Todo>
        {
            new Todo { Id = 1, Title = "Read book" },
            new Todo { Id = 2, Title = "Watch an episode of Dark" },
            new Todo { Id = 3, Title = "Publish a post on dotnettips" },
            new Todo { Id = 4, Title = "Skype with my friend" },
        };
        public IList<Todo> GetAllToDoItmes()
        {
            return _db;
        }
        public void AddTodo(Todo item)
        {
            _db.Add(item);
        }
        public void ToggleTodo(int id)
        {
            var todo = _db.FirstOrDefault(x => x.Id == id);
            todo.Completed = !todo.Completed;
        }

        public void DeleteTodo(int id)
        {
            var todo = _db.FirstOrDefault(x => x.Id == id);
            _db.Remove(todo);
        }
    }
}

در مثال فوق برای نگاشت نام خواص، از System.Text.Json توکار NET Core 3.0. استفاده شده‌است. در ادامه نیز از یک کلاس برای شبیه‌سازی CRUD یک Todo استفاده شده‌است. سپس برای داشتن اندپوینت‌های موردنظر به ازای هر کدام از متدهای فوق درون متد Main، از app.Map... استفاده کرده‌ایم:

using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Builder;
using Microsoft.AspNetCore.Http;
using todoAPI.Models;

namespace todoAPI
{
    class Program
    {
        private static readonly TodoData db = new TodoData();
        static async Task Main(string[] args)
        {
            var app = WebApplication.Create(args);

            app.MapGet("/", GetTodos);
            app.MapPost("/api/todos", CreateTodo);
            app.MapPost("/api/todos/{id}", ToggleTodo);
            app.MapDelete("/api/todos/{id}", DeleteTodo);

            await app.RunAsync();
        }

        static async Task GetTodos(HttpContext http)
        {
            var todos = db.GetAllToDoItmes();
            await http.Response.WriteJsonAsync(todos);
        }

        static async Task CreateTodo(HttpContext http)
        {
            var todo = await http.Request.ReadJsonAsync<Todo>();
            db.AddTodo(todo);
            http.Response.StatusCode = 204;
        }

        static async Task ToggleTodo(HttpContext http)
        {
            if (!http.Request.RouteValues.TryGet("id", out int id))
            {
                http.Response.StatusCode = 400;
                return;
            }
            db.ToggleTodo(id);
            http.Response.StatusCode = 204;
        }

        static async Task DeleteTodo(HttpContext http)
        {
            if (!http.Request.RouteValues.TryGet("id", out int id))
            {
                http.Response.StatusCode = 400;
                return;
            }
            db.DeleteTodo(id);
            http.Response.StatusCode = 204;
        }
    }
}


هر کدام از اندپوینت‌های فوق، یک ورودی HttpContext دریافت خواهند کرد. توسط این شیء می‌توانیم به درخواست جاری و همچنین به پاسخ درخواست، دسترسی داشته باشیم. 


استفاده از سیستم DI توکار NET Core.

همانطور که در ابتدای مطلب نیز عنوان شد، Feather HTTP یک wrapper بر روی APIهای موجود ASP.NET Core است، بنابراین می‌توانیم از همان سرویس DI که درون پروژه‌های ASP.NET Core در اختیار داریم در اینجا نیز استفاده کنیم. در ادامه یک پوشه‌ی جدید را به مثال قبل، با نام Controllers اضافه خواهیم کرد و درون آن یک فایل TodoController را با محتویات زیر ایجاد خواهیم کرد:

using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Http;
using todoAPI.Models;
using todoAPI.Services;

namespace todoAPI.Controllers
{
    public class TodoController
    {
        private readonly ITodoService _todoService;

        public TodoController(ITodoService todoService)
        {
            _todoService = todoService;
        }

        public async Task GetTodos(HttpContext http)
        {
            var todos = _todoService.GetAllToDoItmes();
            await http.Response.WriteJsonAsync(todos);
        }

        public async Task CreateTodo(HttpContext http)
        {
            var todo = await http.Request.ReadJsonAsync<Todo>();
            _todoService.AddTodo(todo);
            http.Response.StatusCode = 204;
        }

        public async Task ToggleTodo(HttpContext http)
        {
            if (!http.Request.RouteValues.TryGet("id", out int id))
            {
                http.Response.StatusCode = 400;
                return;
            }
            _todoService.ToggleTodo(id);
            http.Response.StatusCode = 204;
        }

        public async Task DeleteTodo(HttpContext http)
        {
            if (!http.Request.RouteValues.TryGet("id", out int id))
            {
                http.Response.StatusCode = 400;
                return;
            }
            _todoService.DeleteTodo(id);
            http.Response.StatusCode = 204;
        }
    }
}


کاری که انجام شده است، انتقال تمامی متدهای static به کلاس فوق و سپس جایگزین کردن کلمه‌ی کلیدی static با public است. همچنین یه ارجاع به اینترفیس جدید با عنوان ITodoService اضافه شده است؛ درون پیاده‌سازی این اینترفیس همان متدهای کلاس TodoData را اضافه کرده‌ایم:

using System.Collections.Generic;
using todoAPI.Models;
using System.Linq;

namespace todoAPI.Services
{
    public interface ITodoService
    {
        void AddTodo(Todo item);
        void DeleteTodo(int id);
        IList<Todo> GetAllToDoItmes();
        void ToggleTodo(int id);
    }

    public class TodoService : ITodoService
    {
        private readonly IList<Todo> _db = new List<Todo>
        {
            new Todo { Id = 1, Title = "Read book" },
            new Todo { Id = 2, Title = "Watch an episode of Dark" },
            new Todo { Id = 3, Title = "Publish a post on dotnettips" },
            new Todo { Id = 4, Title = "Skype with my friend" },
        };
        public IList<Todo> GetAllToDoItmes()
        {
            return _db;
        }
        public void AddTodo(Todo item)
        {
            _db.Add(item);
        }
        public void ToggleTodo(int id)
        {
            var todo = _db.FirstOrDefault(x => x.Id == id);
            todo.Completed = !todo.Completed;
        }

        public void DeleteTodo(int id)
        {
            var todo = _db.FirstOrDefault(x => x.Id == id);
            _db.Remove(todo);
        }
    }
}


نکته: برای ایجاد اینترفیس از روی یک کلاس درون VS Code می‌توانیم اینگونه عمل کنیم:



تغییرات فایل Program.cs

ابتدا باید using مربوط به DI را در ابتدای فایل اضافه کنیم:

using Microsoft.Extensions.DependencyInjection;


سپس توسط ServiceProvider یک وهله از کلاس موردنظر را ایجاد کرده‌ایم و همچنین سرویس‌های موردنظر را درون DI Container اضافه کرده‌ایم:

using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Builder;
using Microsoft.Extensions.DependencyInjection;
using todoAPI.Controllers;
using todoAPI.Services;

namespace todoAPI
{
    class Program
    {
        static async Task Main(string[] args)
        {
            var builder = WebApplication.CreateBuilder(args);
            builder.Services.AddTransient<TodoController>();
            builder.Services.AddTransient<ITodoService, TodoService>();

            var serviceProvider = builder.Services.BuildServiceProvider();
            var todoController = serviceProvider.GetService<TodoController>();

            var app = WebApplication.Create(args);

            app.MapGet("/", todoController.GetTodos);
            app.MapPost("/api/todos", todoController.CreateTodo);
            app.MapPost("/api/todos/{id}", todoController.ToggleTodo);
            app.MapDelete("/api/todos/{id}", todoController.DeleteTodo);

            await app.RunAsync();
        }
    }
}



Convention Over Configuration

در کد قبلی به صورت دستی TodoController را توسط Service Location از DI درخواست کرده‌ایم. اینکار را در ادامه می‌توانیم به Feather HTTP سپرده تا کار وهله‌سازی را براساس قواعد توکار برایمان انجام دهد:

using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Builder;
using Microsoft.AspNetCore.Http;
using Microsoft.Extensions.DependencyInjection;
using todoAPI.Services;

namespace todoAPI
{
    class Program
    {
        static async Task Main(string[] args)
        {
            var builder = WebApplication.CreateBuilder(args);

            builder.Services.AddSingleton<IHttpContextAccessor, HttpContextAccessor>();

            builder.Services.AddControllers();

            builder.Services.AddSingleton<ITodoService, TodoService>();

            var serviceProvider = builder.Services.BuildServiceProvider();

            var app = builder.Build();

            app.MapControllers();

            await app.RunAsync();
        }
    }
}


سپس در ادامه برای دسترسی به HTTP Context درون TodoController از IHttpContextAccessor استفاده کرده‌ایم: 

using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Http;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
using todoAPI.Models;
using todoAPI.Services;

namespace todoAPI.Controllers
{
    public class TodoController
    {
        private readonly ITodoService _todoService;
        private readonly IHttpContextAccessor _accessor;
        public TodoController(ITodoService todoService, IHttpContextAccessor accessor)
        {
            _todoService = todoService;
            _accessor = accessor;
        }

        [HttpGet("/todos")]
        public async Task GetTodos()
        {
            var todos = _todoService.GetAllToDoItmes();
            await _accessor.HttpContext.Response.WriteJsonAsync(todos);
        }

        [HttpPost("/todos")]
        public async Task CreateTodo()
        {
            var todo = await _accessor.HttpContext.Request.ReadJsonAsync<Todo>();
            _todoService.AddTodo(todo);
            _accessor.HttpContext.Response.StatusCode = 204;
        }

        [HttpPost("/todos/{id}")]
        public async Task ToggleTodo(int id)
        {
            _todoService.ToggleTodo(id);
            _accessor.HttpContext.Response.StatusCode = 204;
        }

        [HttpDelete("/todos/{id}")]
        public async Task DeleteTodo(int id)
        {
            _todoService.DeleteTodo(id);
            _accessor.HttpContext.Response.StatusCode = 204;
        }
    }
}


کدهای کامل مطلب را می‌توانید از اینجا دریافت کنید.

‫۴ سال و ۲ ماه قبل، یکشنبه ۵ مرداد ۱۳۹۹، ساعت ۰۵:۲۰
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 6 - سرویس‌ها و تزریق وابستگی‌ها
معادل مطلب «Lazy loading در تزریق وابستگی‌ها به کمک StructureMap» در ASP.NET Core 
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) 
{     
   // ...
   services.AddScoped<IEmailService, EmailService>()
                .AddScoped(x => new Lazy<IEmailService>(() => x.GetRequiredService<IEmailService>())); 
   // ...
}
ابتدا سرویس مدنظر به صورت معمولی ثبت می‌شود و سپس نمونه‌ی Lazy آن بر اساس این سرویس تعریف خواهد شد.
اکنون امکان تعریف و تزریق این سرویس به صورت Lazy در سازنده‌ی کنترلرها وجود خواهد داشت:
public class EmailController : Controller 
{   
   private readonly Lazy<IEmailService> _emailService; 
   public EmailController(Lazy<IEmailService> emailService)   
   {        
       _emailService = emailService;
   }
‫۷ سال و ۶ ماه قبل، یکشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۶، ساعت ۰۶:۰۳
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب دوره‌ها
تزریق خودکار وابستگی‌ها در برنامه‌های ASP.NET Web forms
همانطور که در قسمت‌های قبل عنوان شد، دو نوع متداول تزریق وابستگی‌ها وجود دارند:
الف) تزریق وابستگی‌ها در سازنده کلاس
ب) تزریق وابستگی‌ها در خواص عمومی کلاس‌ها یا Setters injection

حالت الف متداول‌ترین است و بیشتر زمانی کاربرد دارد که کار وهله سازی یک کلاس را می‌توان راسا انجام داد. اما در فرم‌ها یا یوزرکنترل‌های ASP.NET Web forms به صورت پیش فرض کار وهله سازی فرم‌ها و یوزرکنترل‌ها توسط موتور ASP.NET انجام می‌شود و در این حالت اگر بخواهیم از تزریق وابستگی‌ها استفاده کنیم، مدام به همان روش معروف Service locator و استفاده از container.Resolve در تمام قسمت‌های برنامه می‌رسیم که آنچنان روش مطلوبی نیست.
اما ... در ASP.NET Web forms می‌توان وهله سازی فرم‌ها را نیز تحت کنترل قرار داد، که برای آن دو روش زیر وجود دارند:
الف) یک کلاس مشتق شده را از کلاس پایه PageHandlerFactory تهیه کنیم. این کلاس را پیاده سازی کرده و نهایتا بجای وهله ساز پیش فرض فرم‌های موتور داخلی ASP.NET، در فایل وب کانفیگ برنامه استفاده کنیم. یک نمونه از پیاده سازی آن‌را در اینجا می‌توانید مشاهده کنید.
مشکلی که این روش دارد سازگاری آن با حالت Full trust است. یعنی برنامه شما در یک هاست Medium trust (اغلب هاست‌های خوب) اجرا نخواهد شد.
ب) روش دوم، استفاده از یک Http Module است برای اعمال Setter injectionها، به صورت خودکار. اکنون که حالت الف را همه جا نمی‌توان بکار برد یا به عبارتی نمی‌توان وهله سازی فرم‌ها را راسا در دست گرفت، حداقل می‌توان خواص عمومی اشیاء صفحه تولید شده را مقدار دهی کرد که در ادامه، این روش را بررسی می‌کنیم.


تهیه ماژول انجام Setters injection به صورت خودکار در برنامه‌های ASP.NET Web forms به کمک StructureMap

پیشنیاز این بحث، مطلب «استفاده از StructureMap به عنوان یک IoC Container» می‌باشد که پیشتر مطالعه کردید (در حد نحوه نصب StructureMap و آشنایی با تنظیمات اولیه آن)
using System.Collections;
using System.Web;
using System.Web.UI;
using StructureMap;

namespace DI05.Core
{
    /// <summary>
    /// تسهیل در کار تزریق خودکار وابستگی‌ها در سطح فرم‌ها و یوزرکنترل‌ها
    /// </summary>
    public class StructureMapModule : IHttpModule
    {
        public void Dispose()
        { }

        public void Init(HttpApplication app)
        {
            app.PreRequestHandlerExecute += (sender, e) =>
            {
                var page = HttpContext.Current.Handler as Page; // The Page handler
                if (page == null)
                    return;

                WireUpThePage(page);
                WireUpAllUserControls(page);
            };
        }

        private static void WireUpAllUserControls(Page page)
        {
            // در اینجا هم کار سیم کشی یوزر کنترل‌ها انجام می‌شود
            page.InitComplete += (initSender, evt) =>
            {
                var thisPage = (Page)initSender;
                foreach (Control ctrl in getControlTree(thisPage))
                {
                    // فقط یوزر کنترل‌ها بررسی شدند
                    // اگر نیاز است سایر کنترل‌های قرار گرفته روی فرم هم بررسی شوند شرط را حذف کنید
                    if (ctrl is UserControl)
                    {
                        ObjectFactory.BuildUp(ctrl);
                    }
                }
            };
        }

        private static void WireUpThePage(Page page)
        {
            ObjectFactory.BuildUp(page); // برقراری خودکار سیم کشی‌ها در سطح صفحات
        }

        private static IEnumerable getControlTree(Control root)
        {
            foreach (Control child in root.Controls)
            {
                yield return child;
                foreach (Control ctrl in getControlTree(child))
                {
                    yield return ctrl;
                }
            }
        }
    }
}
در این ماژول، کار با HttpContext.Current.Handler شروع می‌شود که دقیقا معادل با وهله‌ای از یک صفحه یا فرم می‌باشد. اکنون که این وهله را داریم، فقط کافی است متد ObjectFactory.BuildUp مربوط به StructureMap را روی آن فراخوانی کنیم تا کار Setter injection را انجام دهد. مرحله بعد یافتن یوزر کنترل‌های احتمالی قرار گرفته بر روی صفحه و همچنین فراخوانی متد ObjectFactory.BuildUp، بر روی آن‌ها می‌باشد.
پس از تهیه ماژول فوق، باید آن‌را در فایل وب کانفیگ برنامه معرفی کرد:
<?xml version="1.0"?>
<configuration>
  <system.web>
    <compilation debug="true" targetFramework="4.0" />

    <httpModules>
      <add name="StructureMapModule" type="DI05.Core.StructureMapModule"/>
    </httpModules>
  </system.web>

  <system.webServer>    
    <modules runAllManagedModulesForAllRequests="true">
      <add name="StructureMapModule" type="DI05.Core.StructureMapModule"/>
    </modules>
    <validation validateIntegratedModeConfiguration="false" />
  </system.webServer>
</configuration>

مثالی از نحوه استفاده از StructureMapModule تهیه شده

فرض کنید لایه سرویس برنامه دارای اینترفیس‌ها و کلاس‌های زیر است:
namespace DI05.Services
{
    public interface IUsersService
    {
        string GetUserEmail(int id);
    }
}


namespace DI05.Services
{
    public class UsersService: IUsersService
    {
        public string GetUserEmail(int id)
        {
            //فقط جهت بررسی تزریق وابستگی‌ها
            return "test@test.com";
        }
    }
}
کار تنظیمات اولیه آن‌ها را در فایل global.asax.cs برنامه انجام خواهیم داد:
using System;
using StructureMap;
using DI05.Services;

namespace DI05
{
    public class Global : System.Web.HttpApplication
    {
        private static void initStructureMap()
        {
            ObjectFactory.Initialize(x =>
            {
                x.For<IUsersService>().Use<UsersService>();

                x.SetAllProperties(y =>
                {
                    y.OfType<IUsersService>();
                });
            });
        }

        protected void Application_Start(object sender, EventArgs e)
        {
            initStructureMap();
        }

        void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e)
        {
            ObjectFactory.ReleaseAndDisposeAllHttpScopedObjects();
        }
    }
}
در اینجا فقط باید دقت داشت که ذکر SetAllProperties الزامی است. از این جهت که از روش Setter injection در حال استفاده هستیم.
مرحله آخر هم استفاده از سرویس‌های برنامه به شکل زیر است:
using System;
using DI05.Services;

namespace DI05
{
    public partial class Default : System.Web.UI.Page
    {
        public IUsersService UsersService { set; get; }

        protected void Page_Load(object sender, EventArgs e)
        {
            lblEmail1.Text = string.Format("From Default Page: {0}", UsersService.GetUserEmail(1));
        }
    }
}
همانطور که ملاحظه می‌کنید در این فرم، هیچ خبری از وجود IoC Container مورد استفاده نیست و کار وهله سازی و مقدار دهی سرویس مورد استفاده به صورت خودکار توسط Http Module تهیه شده انجام می‌شود.


دریافت مثال کامل قسمت جاری
DI05.zip


یک نکته‌ی تکمیلی
برای ارتقاء نکات مطلب جاری به نگارش سوم StructureMap نیاز است موارد ذیل را لحاظ کنید:
الف) نصب بسته‌ی وب آن
 
PM> Install-Package structuremap.web
ب) ReleaseAndDisposeAllHttpScopedObjects حذف شده را به متد جدید ()HttpContextLifecycle.DisposeAndClearAll تغییر دهید.
ج) x.SetAllProperties را به x.Policies.SetAllProperties ویرایش کنید.
‫۱۱ سال و ۷ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۷ فروردین ۱۳۹۲، ساعت ۲۱:۳۴
هادی خزایی هادی خزایی
نظرات مطالب
معرفی System.Text.Json در NET Core 3.0.
با سلام؛ من با reactjs وقتی فرم را به سمت سرور ارسال میکنم، اگر input با نوع number را در قسمت HTML داشته باشم، آن را به صورت string میفرستد و من مجبورم در سمت کلاینت اون رو تبدیل به int کنم وبعد بفرستم و میخواستم با همین روشی که گفتید، یک کلاس بنویسم که اون رو بالای فیلدم تعریف کنم و نیاز به اون تبدیله نباشه ...
   public class IntConverter : JsonConverter<int> {
        public override int Read (ref Utf8JsonReader reader, Type typeToConvert, JsonSerializerOptions options) {
            var value = reader.GetString ();
            if (int.TryParse (value, out _))
                return int.Parse (value);
            throw new NotSupportedException ($"`{value}` can't be converted to `int`.");
        }

        public override void Write (Utf8JsonWriter writer, int value, JsonSerializerOptions options) {
            writer.WriteNumberValue (value);
        }
    }
‫۴ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۸، ساعت ۰۴:۳۱
مسعود پاکدل مسعود پاکدل
مطالب دوره‌ها
حلقه های تکرار
در #F سه نوع حلقه تکرار وجود دارد. مفهوم حلقه‌های تکرار در #F مانند سایر زبان‌های برنامه نویسی است. در این جا فقط به syntax و نوع کد نویسی اشاره خواهیم داشت.
انواع حلقه‌های تکرار
  • حلقه تکرار for in
  • حلقه تکرار for to
  • حلقه تکرار while do

در ادامه به بررسی و پیاده سازی مثال برای هر سه حلقه می‌پردازیم 

#1 حلقه for ساده 
let list1 = [ 1; 5; 100; 450; 788 ]
for i in list1 do
   printfn "%d" i
خروجی:
1
5
100
450
788
#2حلقه for با تعداد پرش دو( 1 تا 10 با تعداد پرش 2 )
  for i in 1 .. 2 .. 10 do
     printf "%d " i
خروجی 
1 3 5 7 9
 #3 حلقه for با استفاده از محدوده کاراکتر ها
  for c in 'a' .. 'z' do
    printf "%c " c
خروجی
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z
#4 حلقه for به صورت شمارش معکوس
   for i in 10 .. -1 .. 1 do
        printf "%d " i
خروجی :
10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
  #5حلقه for که شروع و اتمام محدوده آن به صورت عبارت است.

let beginning x y = x - 2*y
let ending x y = x + 2*y

  for i in (beginning x y) .. (ending x y) do
     printf "%d " i
خروجی مثال بالا با ورودی‌های 10 و 4 به صورت زیر خواهد بود
2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18
#6 حلقه for to
for i = 1 to 10 do
    printf "%d " i
خروجی 
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
#7 حلقه for to به صورت شمارش معکوس
for i = 10 downto 1 do
    printf "%d " i
خروجی
10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
#8 حلقه for to  با استفاده از محدوده شروع و اتمام به صورت عبارت
 for i = (beginning x y) to (ending x y) do
     printf "%d " i
خروجی مثال بالا برای ورودی‌های 10 و 4 به صورت زیر است
2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18

#9 حلقه while do
ساختار کلی آن به صورت زیر است.
while test-expression do
   body-expression
#10مثال کامل از حلقه while do
open System
 
let main() =
    let password = "monkey"//شناسه برای مقدار رمز عبور
    let mutable guess = String.Empty// شناسه برای حدس رمز عبور
    let mutable attempts = 0//تعداد دفعات تست
 
    while password <> guess && attempts < 3 do// تا زمانی که رمز عبور با حدس آن برابر نیست و تعداد دفعات تکرار کمتر از سه است
        Console.Write("What's the password? ")//چاپ پیغام در خروجی
        attempts <- attempts + 1//مقدار دفعات یکی افزایش می‌یابد
        guess <- Console.ReadLine()// حدس رمز عبور از ورودی دریافت می‌شود
 
    if password = guess then// اگر رمز عبور با حدس آن یکی بود
        Console.WriteLine("You got the password right!")// پیغام موفقیت
    else
        Console.WriteLine("You didn't guess the password")//پیغام عدم موفقیت
 
    Console.ReadKey(true) |> ignore//منتظر ورودی برای خروج از برنامه
تنها نکته قابل ذکر در مثال بالا استفاده از mutable keyword برای تعریف شناسه attempts است. (طبق توضیحات فصل قبل) به دلیل اینکه تعداد دفعات تکرار برای ما مهم است و نمی‌خواهیم در هر محدوده این مقدار به حالت قبلی خود بازگردد از mutable استفاده کردیم.
‫۱۱ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۱۹ خرداد ۱۳۹۲، ساعت ۰۵:۵۳
میثم خوشبخت میثم خوشبخت
مطالب
معرفی Selector های CSS - قسمت 2
11- S1,S2
اگر بخواهیم قالب بندی را برای چند Selector به صورت یکجا انجام دهیم، این Selector‌ها را با کاما (,) از هم جدا می‌نماییم.
<style>
    div,.content,table.main {
        color: red;
    }
</style>
<div>Text 1</div>
<p>Text 2</p>
<table class="main" border="1">
    <tr>
        <td>Cell 1</td>
        <td>Cell 2</td>
        <td>Cell 3</td>
    </tr>
    <tr>
        <td>Cell 4</td>
        <td>Cell 5</td>
        <td>Cell 6</td>
    </tr>
</table>
<span class="content">Text 3</span>
<h1>Text 4</h1>
در مثال فوق Text 1 و Text 3 و همچنین محتوای تگ table به رنگ قرمز نمایش می‌یابند.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 Yes  Yes  Yes Yes   Yes S1,S2  1
توجه:
Selector‌ها می‌توانند به صورت ترکیبی نیز استفاده شوند. به مثال زیر توجه کنید:
<style>
    .content .tag {
        color: red;
    }

    h1#index {
        color: blue;
    }

    ul.list li.even {
        color: green;
    }
</style>
<h1 id="index">Index</h1>
<h1>Header 1</h1>
<div class="content">
    Lorem ipsum dolor sit amet, <span class="tag">consectetuer</span> adipiscing elit.
    Maecenas porttitor congue massa. Fusce posuere, magna sed pulvinar ultricies,
    purus lectus malesuada libero, <span class="tag">sit</span> amet commodo magna 
    eros quis urna. Nunc viverra <span class="tag">imperdiet</span> enim. Fusce est.
</div>
<h1>Header 2</h1>
<div class="content">
    <ul class="list">
        <li>Item 1</li>
        <li class="even">Item 2</li>
        <li>Item 3</li>
        <li class="even">Item 4</li>
        <li>Item 5</li>
        <li class="even">Item 6</li>
    </ul>
</div>
در مثال فوق، تگ h1 که ویژگی id آن برابر index می‌باشد، با توجه به Selector ی که بصورت h1#index تعریف شده است، به رنگ آبی نمایش می‌یابد. تمامی تگ‌های span که عضو کلاس tag می‌باشند و در داخل تگ div ی قرار دارند که عضو کلاس content است، با توجه به Selector ی که بصورت .content .tag تعریف شده است، به رنگ قرمز نمایش می‌یابند. تمامی تگهای li که ویژگی class آنها برابر even می‌باشد، و فرزند تگ ul ی هستند که عضو کلاس list است، با توجه به Selector ی که بصورت ul.list li.even تعریف شده است، به رنگ سبز نمایش می‌یابند.

12- [attribute]
تگ‌هایی را انتخاب می‌نماید که دارای یک attribute یا ویژگی خاص باشند.
<style>
    [readonly] {
        background: green;
    }
</style>
<input type="text" value="Value 1" readonly="readonly"/>
<input type="text"/>
در مثال فوق، رنگ پس زمینه تگ input اول که دارای ویژگی readonly می‌باشد، به رنگ سبز نمایش می‌یابد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.1  9.6  7.0 2.0  4.0 [attribute]    2

13-  [attribute=value] 
تگ هایی را انتخاب می‌نماید که دارای یک attribute یا ویژگی خاص هستند و مقدار آن ویژگی دقیقا برابر با value می‌باشد.
<style>
    [lang=fa] {
        direction:rtl;
    }
</style>
<div lang="fa">متن 1</div>
در مثال فوق، جهت نوشتاری محتوای تگ div که دارای ویژگی lang با مقدار fa می‌باشد، از راست به چپ می‌شود و در سمت راست صفحه نمایش می‌یابد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.1 9.6 7.0 2.0 4.0 [attribute=value] 
 2

14-   [attribute=value i]
تگ‌هایی را انتخاب می‌نماید که دارای یک attribute یا ویژگی خاص هستند و مقدار آن ویژگی دقیقا برابر با value می‌باشد. همچنین value، نسبت به حروف کوچک و بزرگ حساس نمی‌باشد.  
<style>
    [lang=fa] {
        direction:rtl;
    }
</style>
<div lang="FA">متن 1</div>
در مثال فوق، جهت نوشتاری محتوای تگ div که دارای ویژگی lang با مقدار FA می‌باشد، از راست به چپ می‌شود و در سمت راست صفحه نمایش می‌یابد. با اینکه در Selector مقدار fa با حروف کوچک ذکر شده است.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 No   No   No  No 
  No [attribute=value i] 
 4

15-  [attribute|=value] 
تگ هایی را انتخاب می‌نماید که دارای یک attribute یا ویژگی خاص هستند و مقدار آن ویژگی با یک value خاص آغاز می‌شود. کلمه آغازین مقدار حتما باید با value برابر باشد یا با dash (-) از کلمه‌ی بعدی جدا شده باشد. 
<style>
    [class|=info] {
        color:red
    }
</style>
<div class="info">Text 1</div>
<div class="infobar">Text 2</div>
<div class="info bar">Text 3</div>
<div class="info-bar">Text 4</div>
<div class="btninfo">Text 5</div>
<div class="btn info">Text 6</div>
<div class="btn-info">Text 7</div>
<div class="toolinfoicon">Text 8</div>
<div class="tool info icon">Text 9</div>
<div class="tool-info-icon">Text 10</div>
در مثال فوق Text 1 و Text 4 به رنگ قرمز نمایش می‌یابند.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.1  9.6  7.0 2.0  4.0 [attribute|=value] 
 2

16-  [attribute^=value] 
تگ‌هایی را انتخاب می‌نماید که دارای یک attribute یا ویژگی خاص هستند و مقدار آن ویژگی با یک value خاص آغاز می شود. 
<style>
    [class^=info] {
        color: red;
    }
</style>
<div class="info">Text 1</div>
<div class="infobar">Text 2</div>
<div class="info bar">Text 3</div>
<div class="info-bar">Text 4</div>
<div class="btninfo">Text 5</div>
<div class="btn info">Text 6</div>
<div class="btn-info">Text 7</div>
<div class="toolinfoicon">Text 8</div>
<div class="tool info icon">Text 9</div>
<div class="tool-info-icon">Text 10</div>
در مثال فوق Text 1 و Text 2 و Text 3 و Text 4 به رنگ قرمز نمایش می‌یابند. 
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  7.0 3.5  4.0 [attribute^=value] 
 3

17-  [attribute~=value] 
تگ‌هایی را انتخاب می‌نماید که دارای یک attribute یا ویژگی خاص هستند و مقدار آن ویژگی شامل یک value خاص می‌باشد که با Space یا فاصله‌ی خالی از سایر مقادیر جدا شده است.  
<style>
    [class~=info] {
        color: red;
    }
</style>
<div class="info">Text 1</div>
<div class="infobar">Text 2</div>
<div class="info bar">Text 3</div>
<div class="info-bar">Text 4</div>
<div class="btninfo">Text 5</div>
<div class="btn info">Text 6</div>
<div class="btn-info">Text 7</div>
<div class="toolinfoicon">Text 8</div>
<div class="tool info icon">Text 9</div>
<div class="tool-info-icon">Text 10</div>
در مثال فوق Text 1 و Text 3 و Text 6 و Text 9 به رنگ قرمز نمایش می‌یابند.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.1  9.6  7.0 2.0  4.0 [attribute~=value] 
 2

18-  [attribute*=value] 
تگ‌هایی را انتخاب می‌نماید که دارای یک attribute یا ویژگی خاص هستند و مقدار آن ویژگی شامل یک value خاص می‌باشد.  
<style>
    [class*=info] {
        color: red;
    }
</style>
<div class="info">Text 1</div>
<div class="infobar">Text 2</div>
<div class="info bar">Text 3</div>
<div class="info-bar">Text 4</div>
<div class="btninfo">Text 5</div>
<div class="btn info">Text 6</div>
<div class="btn-info">Text 7</div>
<div class="toolinfoicon">Text 8</div>
<div class="tool info icon">Text 9</div>
<div class="tool-info-icon">Text 10</div>
در مثال فوق تمامی متون به رنگ قرمز نمایش می‌یابند.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  7.0 3.5  4.0 [attribute*=value] 
 3

19-  [attribute$=value]
تگ‌هایی را انتخاب می‌نماید که دارای یک attribute یا ویژگی خاص هستند و مقدار آن ویژگی به یک value خاص ختم می‌شود.  
<style>
    [class$=info] {
        color: red;
    }
</style>
<div class="info">Text 1</div>
<div class="infobar">Text 2</div>
<div class="info bar">Text 3</div>
<div class="info-bar">Text 4</div>
<div class="btninfo">Text 5</div>
<div class="btn info">Text 6</div>
<div class="btn-info">Text 7</div>
<div class="toolinfoicon">Text 8</div>
<div class="tool info icon">Text 9</div>
<div class="tool-info-icon">Text 10</div>
در مقال فوق Text 1 و Text 5 و Text 6 و Text 7 به رنگ قرمز نمایش می‌یابند.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  7.0 3.5  4.0 [attribute$=value] 
 3   
‫۹ سال و ۸ ماه قبل، جمعه ۲۴ بهمن ۱۳۹۳، ساعت ۰۵:۲۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
آرگومان‌های نامگذاری شده (named arguments/parameters) در C#4
سؤال: آیا شما بدون مراجعه به مستندات شیء FormsAuthenticationTicket می‌توانید پاسخ دهید هر کدام از آرگومان‌های ذکر شده در سازنده‌ی این کلاس چه کاربرد و معنایی دارند؟
            var ticket = new FormsAuthenticationTicket
               (
                 1,
                 principal.Identity.Name,
                 DateTime.Now,
                 DateTime.Now.AddMinutes(30),
                 true,
                 string.Empty,
                 FormsAuthentication.FormsCookiePath
               );

الان چطور؟!
            //using named parameters of C# 4.0
           var ticket = new FormsAuthenticationTicket
               (
                 version: 1,
                 name: principal.Identity.Name,
                 issueDate: DateTime.Now,
                 expiration: DateTime.Now.AddMinutes(30),
                 isPersistent: true,
                 userData: string.Empty,
                 cookiePath: FormsAuthentication.FormsCookiePath
               );

گاهی از اوقات ویژگی‌هایی که به یک زبان برنامه نویسی اضافه می‌شوند راه و روش برنامه نویسی را ممکن است کاملا تحت تاثیر قرار دهند؛ برای مثال استفاده از Generics . اما گاهی از اوقات این ویژگی‌های جدید syntax sugar یا nice to have هستند(!) مانند Named arguments .
Named arguments یا آرگومان‌های نامگذاری شده خوانایی کدهای شما را با بیان اینکه هر آرگومان چه معنایی دارد، افزایش می‌دهند. برای مثال به نظر شما کدام روش فراخوانی متد Copy در ذیل خواناتر است؟
File.Copy("source.txt", "destination.txt", true);
و یا؟
File.Copy("source.txt", "destination.txt", overwrite: true);
هر دو یک کار را انجام می‌دهند اما درک عملکرد روش اول حتما نیاز به بررسی مستندات متد Copy را خواهد داشت.

نکات تکمیلی:
متد ساده زیر را در نظر بگیرید:
static void Foo(int x, int y) {}
الف) در حالت معمولی و بدون استفاده از named argument ، پارامترهای یک متد، positional parameters هم نامیده می‌شوند. به این معنا که محل ذکر یک پارامتر مهم است و برای مثال در روش متداول فراخوانی ذیل، پارامتر دوم همیشه همان y است و پارامتر اول همواره همان x درنظر گرفته می‌شود:
Foo(1,2);
اما زمانیکه از named parameters استفاده می‌کنید، این ترتیب دیگر اهمیتی نداشته و هر دو فراخوانی ذیل مجاز می‌باشند و به یک معنا هستند:
Foo(x:4, y:2);


Foo(y:2, x:4);
ب) همواره positional parameters باید پیش از named parameters ذکر شوند. برای مثال فراخوانی ذیل مجاز است:
Foo(4, y:2);
اما فراخوانی زیر مجاز نبوده و برنامه کامپایل نخواهد شد:
Foo(x:4, 2);     // Compile time error
‫۱۴ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۱۶ خرداد ۱۳۸۹، ساعت ۲۳:۲۸
یوسف نژاد یوسف نژاد
مطالب
NuGet 2.0 منتشر شد

نسخه جدید برنامه مدیریت بسته‌های دات نت هم آماده شد. میتونین از اینجا دانلودش کنین. (2.5MB)

طبق آمار خود سایت نوگت تا حالا بیش از 14.6 میلیون بار بسته‌های اون توسط کاربران دانلود شدن و بیش از 7000 بسته متمایز در این گالری موجوده!

NuGet 2.0 Release Notes

یکی از مشکلاتی که تو این نسخه رفع شده موردی بود که در ارتباطات کند اینترنت بوجود میومد (^). تو کنسول این افزونه پس از وارد کردن قسمتی از نام یک بسته با فشردن کلید TAB نام تمام بسته‌هایی که اول اسمشون اون عبارت تایپ شده باشه، لیست میشه (Tab Completion).

این عملیات در نسخه‌های قبلی با استفاده از یک درخواست HTML به OData (^) انجام میشد که داده‌هایی بیش از حد نیاز رو برمیگردوند. اما تو این نسخه این عملیات با استفاده از یک درخواست سریع JSON انجام میشه. (^)

من خودم این ویژگی رو تست کردم و افزایش سرعتش قابل ملاحظه بود!

یکی دیگه بهبودهای حاصله در دریافت بسته‌های وابسته نسبت به نسخه دات نت فریمورک در پروژه هدف هستش. یعنی میشه  تنظیماتی روی بسته‌های نوگت اعمال کرد تا به صورت هوشمندانه نسخه متناسب با دات نت فریمورک مورد استفاده رو دانلود و نصب کنه.

اگه به صفحه مربوط به مشکلات و درخواستهای کاربران برای این افزونه (^) مراجعه کنین میبینید این دو موردکه تو این نسخه برطرف شدن بیشترین تقاضا رو داشتن. مورد اول با توجه به سرعت پایین اینترنت برای خود من خیلی کاربردیه.

نکته: اگر از VS 2010 SP1 استفاده میکنین هنگام به روز رسانی نوگت با استفاده از Extension Manager خود VS ممکنه با خطا مواجه بشین. اصولا بهترین روش نصب نوگت ابتدا unistall کردن نسخه قدیمی این افزونه از طریق appwiz.cpl و سپس نصب نسخه جدید با اجرای فایل vsix. هست (در هر دو قسمت نیاز به دسترسی administrator دارین).

و در نهایت: 

You can develop your own package and share it via the NuGet Gallery. (^) 

ویرایش:

متاسفانه دیروز وقت نکردم نتایج آزمایش با Fiddler رو اینجا بزارم.

مورد اول (Tab Completion) رو با سه نسخه از نوگت (1.6 و 1.8 و 2.0) برای دو عبارت jque و signa تست کردم و نتایج بدست اومده به شرح زیره. در زیر url درخواست مربوطه به همراه حجم دیتای دریافتی آورده شده:

نوگت 1.6:

nuget ver 1.6

jque:
GET https://nuget.org/api/v2/Packages()?$orderby=DownloadCount%20desc,Id&$filter=startswith(tolower(Id),'jque')%20and%20IsLatestVersion&$skip=0&$top=90 HTTP/1.1
53691 bytes

signa:
GET https://nuget.org/api/v2/Packages()?$orderby=DownloadCount%20desc,Id&$filter=startswith(tolower(Id),'signa')%20and%20IsLatestVersion&$skip=0&$top=90 HTTP/1.1
11536 bytes

نوگت 1.8:

nuget ver 1.8

jque:
GET https://nuget.org/api/v2/Packages()?$orderby=DownloadCount%20desc,Id&$filter=startswith(tolower(Id),'jque')%20and%20IsLatestVersion&$skip=0&$top=90 HTTP/1.1
53694 bytes

signa:
GET https://nuget.org/api/v2/Packages()?$orderby=DownloadCount%20desc,Id&$filter=startswith(tolower(Id),'signa')%20and%20IsLatestVersion&$skip=0&$top=90 HTTP/1.1
11536 bytes

نوگت 2.0:

nuget ver 2.0

jque:
GET https://nuget.org/api/v2/package-ids?partialId=jque HTTP/1.0
598 bytes

signa:
GET https://nuget.org/api/v2/package-ids?partialId=signa HTTP/1.0
457 bytes

پاسخ سرور به عبارت signa در نسخه 2.0:

HTTP/1.1 200 OK
Cache-Control: private
Content-Type: application/json; charset=utf-8
Server: Microsoft-IIS/7.0
X-AspNetMvc-Version: 3.0
X-AspNet-Version: 4.0.30319
X-Powered-By: ASP.NET
Date: Thu, 28 Jun 2012 07:23:06 GMT
Connection: close
Content-Length: 457

["SignalR","SignalR.Client","SignalR.Client.Silverlight","SignalR.Client.Silverlight5","SignalR.Client.WP7","SignalR.EventStream","SignalR.Hosting.AspNet","SignalR.Hosting.Common","SignalR.Hosting.Owin","SignalR.Hosting.Self","SignalR.Js","SignalR.MicroSliver","SignalR.Ninject","SignalR.RabbitMq","SignalR.Reactive","SignalR.Redis","SignalR.Sample","SignalR.Server","SignalR.StructureMap","SignalR.WebSockets","SignalR.WindowsAzureServiceBus","Signals.js"]

میبینید که غیرقابل مقایسه هستن! و همونوطور که آقای هنسلمن (^) در مورد نسخه‌های قدیمی گفتن: «داده‌های بیش از حد نیاز رو برمیگردونن»

نسخه‌های قبل از 2.0 همگی از odata استفاده میکردن و داده‌های برگشتی تماما encrypt شده‌اند. اما در نسخه 2.0 داده‌های برگشتی از نوع JSON هست (به Fiddler مراجعه کنین تا تفاوت واقعی رو ببینین. البته برای اینکه داده‌های encrypt شده رو در fiddler ببینین باید طبق راهنمایی خودش از تنظیمات مربوط به decrypt ترافیک https استفاده کنین)

‫۱۲ سال و ۴ ماه قبل، چهارشنبه ۷ تیر ۱۳۹۱، ساعت ۱۸:۵۱
حسابی حسابی
بازخوردهای دوره
بایدها و نبایدهای استفاده از IoC Containers
برای مواردی که در پروژه پیش میاد و مجبور هستیم تا یک نمونه کلاس بدون پارامتر رو ایجاد کنیم چه راهکاری رو پیشنهاد می‌کنید؟ چون عملاً اون کلاس نمی‌تونه وابستگی‌های خودش رو از طریق تابع سازنده اش اعلام کنه.
به عنوان مثال در کد زیر من می‌خوام یک Custom Route Constraint تعریف کنم:
routes.MapRoute(
   name: "PagesById",
   url: "Page/{id}",
   defaults: new { controller = "Route", action = "PageById", id = UrlParameter.Optional },
   constraints: new { id = new CustomPageByIdRoute() }
);
و اینجا نمی‌تونم پارامتری به کلاس CustomPageByIdRoute بدم . کلاس CustomPageByIdRoute به این صورت هست:
    public class CustomPageByIdRoute : IRouteConstraint
    {
        private readonly IUnitOfWork _uow;
        private readonly IPage _page;

        public CustomPageByIdRoute(IUnitOfWork uow, IPage page)
        {
            _uow = uow;
            _page = page;
        }

        public bool Match(HttpContextBase httpContext, Route route, string parameterName, RouteValueDictionary values, RouteDirection routeDirection)
        {
            return _page.FindBy(x => x.Id == Convert.ToInt32(values[parameterName]) && x.DeletedBy == 0).FirstOrDefault() != null;
        }
    }

‫۹ سال و ۱۰ ماه قبل، سه‌شنبه ۲ دی ۱۳۹۳، ساعت ۱۶:۴۶