Iterators در ES 6
let iterator = number.values();
export interface Photo { id: number; name: string; size?: number; path: string; }
ASP.NET MVC #12
<script src="../../Scripts/jquery-1.9.1.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="../../Scripts/jquery.price_format.2.0.js" type="text/javascript"></script>
ولی باز هم نتیجه نگرفتم. میشه لطف کنید راهنمائیم کنید که چطور از اون مثال استفاده کنم؟
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?> <urlset xmlns="http://www.sitemaps.org/schemas/sitemap/0.9"> <url> <loc>http://www.example.com/</loc> <lastmod>2005-01-01</lastmod> <changefreq>monthly</changefreq> <priority>0.8</priority> </url> </urlset>
که یک فایل XML متشکل از یک تگ urlset است و این تگ نیز حاوی یک یا چند تگ url میباشد. با توجه به تعاریف بالا به یک چنین کلاسی خواهیم رسید:
public enum ChangeFreq { Always, Hourly, Daily, Weekly, Monthly, Yearly, Never } [XmlElement("loc")] public string Url { get; set; } [XmlElement("lastmod")] public DateTime? LastModified { get; set; } public bool ShouldSerializeLastModified() { return LastModified.HasValue; } [XmlElement("changefreq")] public ChangeFreq? ChangeFrequency { get; set; } public bool ShouldSerializeChangeFrequency() { return ChangeFrequency.HasValue; } [XmlElement("priority")] public float? Priority { get; set; } public bool ShouldSerializePriority() { return Priority.HasValue; } }
دقت داشته باشید که چون پروپرتیهای LastModified ، ChangeFrequency و Priority از نوع Nullable تعریف شدهاند، پس باید کاری کنیم در صورتیکه این پروپرتیها نال بودند سریالیز نشوند. بدین منظور از تابع ShouldSerialize[MemberName] استفاده میشود. این تابع جزئی از دات نت است. کافی است بعد از ShouldSerialize نام پروپرتی را ذکر کنید. حال به کلاس دیگری نیاز داریم تا لیستی از کلاس فوق را دربر داشته باشد.
[XmlRoot("urlset",Namespace = "http://www.sitemaps.org/schemas/sitemap/0.9")] public class SiteMp { private readonly List<Location> _locations; public SiteMp() { _locations = new List<Location>(); } [XmlElement("url")] public List<Location> Locations { get { return _locations; } set { foreach (var location in value) { Add(location); } } } public void Add(Location location) { _locations.Add(location); } }
حال برای پردازش کلاس بالا لازم است ActionResultی را طراحی کنیم تا خروجی Response را به فرمت XML پردازش کند:
public class XmlResult : ActionResult { private readonly object _objectToSerialize; public XmlResult(object objectToSerialize) { _objectToSerialize = objectToSerialize; } public override void ExecuteResult(ControllerContext context) { if (_objectToSerialize == null) return; context.HttpContext.Response.Clear(); var xmlSerializer = new XmlSerializer(_objectToSerialize.GetType()); context.HttpContext.Response.ContentType = "text/xml"; xmlSerializer.Serialize(context.HttpContext.Response.Output, _objectToSerialize); } }
و در آخر یک کنترلر ساخته و به صورت زیر از آن استفاده میکنیم:
public class SiteMapController : Controller { // GET: SiteMap public ActionResult Index() { SiteMp siteMap = new SiteMp(); siteMap.Add(new Location { Url = Request.Url.GetLeftPart(UriPartial.Authority) + "/Home/Index" }); siteMap.Add(new Location { Url = Request.Url.GetLeftPart(UriPartial.Authority) + "/Home/NewRequest", ChangeFrequency = Location.ChangeFreq.Always, LastModified = DateTime.UtcNow, Priority = 0.5f }); siteMap.Add(new Location { Url = Request.Url.GetLeftPart(UriPartial.Authority) + "/Home/FindRequest", ChangeFrequency = Location.ChangeFreq.Always, LastModified = DateTime.UtcNow, Priority = 0.5f }); siteMap.Add(new Location { Url = Request.Url.GetLeftPart(UriPartial.Authority) + "/ContactUs/Index", ChangeFrequency = Location.ChangeFreq.Daily, LastModified = DateTime.UtcNow, Priority = 0.5f }); return new XmlResult(siteMap); }
اگر دقت کنید لینکهای ثابت باید به صورت دستی اضافه شوند. سناریویی را تصور کنید که لینکها زیاد باشند(جدای از لینک هایی که از دیتابیس لود میشوند) این کار کمی ناجور به نظر میرسد. در اینجا میخواهیم از طریق امکانات ،Reflection عمل اضافه کردن لینک به صورت خودکار انجام شود.
public class ControllerScanner { public static List<string> ScanAllControllers(HttpRequestBase requestBase) { Assembly asm = Assembly.GetAssembly(typeof(MvcApplication)); var controllerActionlist = asm.GetTypes() .Where(type => typeof (Controller).IsAssignableFrom(type)) .SelectMany(type => type.GetMethods(BindingFlags.Instance | BindingFlags.DeclaredOnly | BindingFlags.Public)) .Where((returnType => returnType.ReturnType == (typeof(ViewResult)) || returnType.ReturnType==(typeof(ActionResult)))) .Select( x => new { Controller = x.DeclaringType.Name, Action = x.Name, ReturnType = x.ReturnType.Name }) .OrderBy(x => x.Controller).ThenBy(x => x.Action).Distinct().ToList(); if (requestBase.Url == null) return null; var url = requestBase.Url.GetLeftPart(UriPartial.Authority); return controllerActionlist.Select(controller => $"{url}/{controller.Controller}/{controller.Action}").ToList(); } }
حال از کلاس بالا در کنترلر SiteMap به صورت زیر استفاده میکنیم :
public class SiteMapController : Controller { // GET: SiteMap public ActionResult Index() { var siteMap = new SiteMap(); var controllers = ControllerScanner.ScanAllControllers(Request); foreach (var controller in controllers) { siteMap.Add(new Location { Url = controller, ChangeFrequency = Location.ChangeFreq.Always, LastModified = DateTime.UtcNow, Priority = 0.5f }); } return new XmlResult(siteMap); } }
در آخر نیز سطر زیر را به سیستم مسیریابی اضافه نمایید تا در صورت درخواست فایل sitemap.xml اکشن Index از کنترلر SiteMap فراخوانی شود.
routes.MapRoute( "SiteMap", // Route name "sitemap.xml", // URL with parameters new { controller = "Sitemap", action = "Index", name = UrlParameter.Optional, area = "" } );
مبانی TypeScript؛ ماژولها
testmd.ts:1Uncaught ReferenceError: exports is not defined require.js:143 Uncaught Error: Module name "testmd" has not been loaded yet for context: _. Use require([])
<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta charset="utf-8" /> <title>TypeScript HTML App</title> <link rel="stylesheet" href="app.css" type="text/css"/> <script src="Scripts/require.js"></script> <script src="Scripts/App/app.js"></script> </head> <body> <h1>TypeScript HTML App</h1> <div id="content"></div> </body> </html>
{ "compilerOptions": { "target": "es5", "outDir": "Scripts/App", "moduleResolution": "node", "module": "commonjs", "sourceMap": true, "experimentalDecorators": true, "emitDecoratorMetadata": true } }
طراحی فرم ثبت نام کاربران در سایت با روش model driven
در این قسمت قصد داریم فرم ثبت نام کاربران را به همراه اعتبارسنجیهای پیشرفتهای پیاده سازی کنیم. به همین منظور، ابتدا پوشهی جدید App\users را به مثال سری جاری اضافه کنید و سپس سه فایل user.ts، signup-form.component.ts و signup-form.component.html را به آن اضافه نمائید.
فایل user.ts بیانگر مدل کاربران سایت است؛ با این محتوا:
export interface IUser { id: number; name: string; email: string; password: string; }
قالب فرم یا signup-form.component.html، در حالت ابتدایی آن چنین شکل استانداردی را خواهد داشت و فاقد اعتبارسنجی خاصی است:
<form> <div class="form-group"> <label form="name">Username</label> <input id="name" type="text" class="form-control" /> </div> <div class="form-group"> <label form="email">Email</label> <input id="email" type="text" class="form-control" /> </div> <div class="form-group"> <label form="password">Password</label> <input id="password" type="password" class="form-control" /> </div> <button class="btn btn-primary" type="submit">Submit</button> </form>
بنابراین ابتدا کلاس کامپوننت این فرم را در فایل signup-form.component.ts به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Component } from '@angular/core'; import { Control, ControlGroup, Validators } from '@angular/common'; @Component({ selector: 'signup-form', templateUrl: 'app/users/signup-form.component.html' }) export class SignupFormComponent { form = new ControlGroup({ name: new Control('', Validators.required), email: new Control('', Validators.required), password: new Control('', Validators.required) }); onSubmit(): void { console.log(this.form.value); } }
<form [ngFormModel]="form" (ngSubmit)="onSubmit()"> <div class="form-group"> <label form="name">Username</label> <input id="name" type="text" class="form-control" ngControl="name"/> <label class="text-danger" *ngIf="!form.controls['name'].valid"> Username is required. </label> </div> <div class="form-group"> <label form="email">Email</label> <input id="email" type="text" class="form-control" ngControl="email" #email="ngForm"/> <label class="text-danger" *ngIf="email.touched && !email.valid"> Email is required. </label> </div> <div class="form-group"> <label form="password">Password</label> <input id="password" type="password" class="form-control" ngControl="password" #password="ngForm"/> <label class="text-danger" *ngIf="password.touched && !password.valid"> Password is required. </label> </div> <button class="btn btn-primary" type="submit">Submit</button> </form>
تفاوت مهم این فرم و اعتبارسنجیهایش با قسمت قبل، در ایجاد اشیاء Control و ControlGroup به صورت صریح است:
form = new ControlGroup({ name: new Control('', Validators.required), email: new Control('', Validators.required), password: new Control('', Validators.required) });
import { Control, ControlGroup, Validators } from '@angular/common';
یک نکته
اگر محل قرارگیری کلاسی را فراموش کردید، آنرا در مستندات AngularJS 2.0 ذیل قسمت API Review جستجو کنید. نتیجهی جستجو، به همراه نام ماژول کلاسها نیز میباشد.
خاصیت عمومی form که با new ControlGroup تعریف شدهاست، حاوی تعاریف صریح کنترلهای موجود در فرم خواهد بود. در اینجا سازندهی ControlGroup، یک شیء را میپذیرد که کلیدهای آن، همان نام کنترلهای تعریف شدهی در قالب فرم و مقدار هر کدام، یک Control جدید است که پارامتر اول آن یک مقدار پیش فرض و پارامتر دوم، اعتبارسنجی مرتبطی را تعریف میکند (این اعتبارسنجی معرفی شده، یک متد استاتیک در کلاس توکار Validators است).
بنابراین چون سه المان ورودی، در فرم جاری تعریف شدهاند، سه کلید جدید هم نام نیز در پارامتر ورودی ControlGroup ذکر گردیدهاند.
اکنون که خاصیت عمومی form، در کلاس کامپوننت فوق تعریف شد، آنرا در قالب فرم، به ngFormModel بایند میکنیم:
<form [ngFormModel]="form" (ngSubmit)="onSubmit()">
مراحل بعد آن، با مراحلی که در قسمت قبل بررسی کردیم، تفاوتی ندارند:
الف) در اینجا به هر المان موجود، یک ngControl نسبت داده شدهاست تا هر المان را تبدیل به یک کنترل AngularJS2 2.0 کند.
ب) به هر المان، یک متغیر محلی شروع شده با # نسبت داده شدهاست تا با اتصال آن به ngForm بتوان به ngControl تعریف شده دسترسی پیدا کرد.
البته اکنون میتوان از خاصیت form متصل به ngFormModel نیز بجای تعریف این متغیر محلی، به نحو ذیل استفاده کرد:
<label class="text-danger" *ngIf="!form.controls['name'].valid">
د) و در آخر متد onSumbit موجود در کلاس کامپوننت را به رخداد ngSubmit متصل کردهایم. همانطور که ملاحظه میکنید اینبار دیگر پارامتری را به آن ارسال نکردهایم. از این جهت که خاصیت form موجود در سطح کلاس، اطلاعات کاملی را از اشیاء موجود در آن دارد و در متد onSubmit کلاس، به آن دسترسی داریم.
onSubmit(): void { console.log(this.form.value); }
بنابراین تا اینجا تنها تفاوت فرم جدید تعریف شده با قسمت قبل، تعریف صریح ControlGroup و کنترلهای آن در کلاس کامپوننت و اتصال آن به ngFormModel است. به این نوع فرمها، فرمهای model driven هم میگویند.
نمایش فرم افزودن کاربران توسط سیستم Routing
با نحوهی تعریف مسیریابیها در قسمت نهم آشنا شدیم. برای نمایش فرم افزودن کاربران، میتوان تغییرات ذیل را به فایل app.component.ts اعمال کرد:
//same as before... import { SignupFormComponent } from './users/signup-form.component'; @Component({ //same as before… template: ` //same as before… <li><a [routerLink]="['AddUser']">Add User</a></li> //same as before… `, //same as before… }) @RouteConfig([ //same as before… { path: '/adduser', name: 'AddUser', component: SignupFormComponent } ]) //same as before...
معرفی کلاس FormBuilder
روش دیگری نیز برای ساخت ControlGroup و کنترلهای آن با استفاده از کلاس و سرویس فرم ساز توکار AngularJS 2.0 وجود دارد:
import { Control, ControlGroup, Validators, FormBuilder } from '@angular/common'; form: ControlGroup; constructor(formBuilder: FormBuilder) { this.form = formBuilder.group({ name: ['', Validators.required], email: ['', Validators.required], password: ['', Validators.required] }); }
پیاده سازی اعتبارسنجی سفارشی
فرض کنید میخواهیم ورود نام کاربرهای دارای فاصله را غیر معتبر اعلام کنیم. برای این منظور فایل جدید usernameValidators.ts را به پوشهی app\users اضافه کنید؛ با این محتوا:
import { Control } from '@angular/common'; export class UsernameValidators { static cannotContainSpace(control: Control) { if (control.value.indexOf(' ') >= 0) { return { cannotContainSpace: true }; } return null; } }
هر متد پیاده سازی کنندهی یک اعتبار سنجی سفارشی در این کلاس، استاتیک تعریف میشود؛ با نام دلخواهی که مدنظر است.
پارامتر ورودی این متدهای استاتیک، یک وهله از شیء کنترل است که توسط آن میتوان برای مثال به خاصیت value آن دسترسی یافت و بر این اساس منطق اعتبارسنجی خود را پیاده سازی نمود. به همین جهت import آن نیز به ابتدای فایل جاری اضافه شدهاست.
خروجی این متد دو حالت دارد:
الف) اگر null باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بودهاست.
ب) اگر اعتبارسنجی با شکست مواجه شود، خروجی این متد یک شیء خواهد بود که کلید آن، نام اعتبارسنجی مدنظر است و مقدار این کلید، هر چیزی میتواند باشد؛ یک true و یا یک شیء دیگر که اطلاعات بیشتری را در مورد این شکست ارائه دهد.
برای مثال اگر اعتبارسنج توکار required با شکست مواجه شود، یک چنین شیءایی را بازگشت میدهد:
{ required:true }
{ minlength : { requiredLength : 3, actualLength : 1 } }
پس از پیاده سازی یک اعتبارسنجی سفارشی، برای استفادهی از آن، ابتدا ماژول آنرا به ابتدای ماژول signup-form.component.ts اضافه میکنیم:
import { UsernameValidators } from './usernameValidators';
name: ['', Validators.compose([Validators.required, UsernameValidators.cannotContainSpace])],
و مرحلهی آخر، نمایش یک پیام اعتبارسنجی مناسب و متناظر با متد cannotContainSpace است. برای این منظور فایل signup-form.component.html را گشوده و تغییرات ذیل را اعمال کنید:
<div class="form-group"> <label form="name">Username</label> <input id="name" type="text" class="form-control" ngControl="name" #name="ngForm" /> <div *ngIf="name.touched && name.errors"> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.required"> Username is required. </label> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.cannotContainSpace"> Username can't contain space. </label> </div> </div>
نام خاصیت بازگشت داده شدهی در اعتبارسنجی سفارشی، به عنوان یک خاصیت جدید شیء errors قابل استفاده است؛ مانند name.errors.cannotContainSpace.
به عنوان تمرین ماژول جدید emailValidators.ts را افزوده و سپس اعتبارسنجی سفارشی بررسی معتبر بودن ایمیل وارد شده را تعریف کنید:
import {Control} from '@angular/common'; export class EmailValidators { static email(control: Control) { var regEx = /^(([^<>()\[\]\\.,;:\s@"]+(\.[^<>()\[\]\\.,;:\s@"]+)*)|(".+"))@((\[[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}])|(([a-zA-Z\-0-9]+\.)+[a-zA-Z]{2,}))$/; var valid = regEx.test(control.value); return valid ? null : { email: true }; } }
یک نکته
اگر نیاز است از regular expressions مانند مثال فوق استفاده شود، میتوان از متد توکار Validators.pattern نیز استفاده کرد و نیازی به تعریف یک متد جداگانه برای آن وجود ندارد؛ مگر اینکه نیاز به بازگشت شیء خطای کاملتری با خواص بیشتری وجود داشته باشد.
اعتبارسنجی async یا اعتبارسنجی از راه دور (remote validation)
یک سری از اعتبارسنجیها را در سمت کلاینت میتوان تکمیل کرد؛ مانند بررسی معتبر بودن فرمت ایمیل وارده. اما تعدادی دیگر، نیاز به اطلاعاتی از سمت سرور دارند. برای مثال آیا نام کاربری در حال ثبت، تکراری است یا خیر؟ این نوع اعتبارسنجیها در ردهی async validation قرار میگیرند.
سازندهی شیء Control در AngularJS 2.0 که در مثالهای بالا نیز مورد استفاده قرار گرفت، پارامتر اختیاری سومی را نیز دارد که یک AsyncValidatorFn را قبول میکند:
control(value: Object, validator?: ValidatorFn, asyncValidator?: AsyncValidatorFn) : Control
nameShouldBeUnique(control: Control) { let name: string = control.value; return new Promise((resolve) => { this._userService.isUserNameUnique(<IUser>{ "name": name }).subscribe( (result: IResult) => { resolve( result.result ? null : { 'nameShouldBeUnique': true } ); }, error => { resolve(null); } ); }); }
this.form = _formBuilder.group({ name: ['', Validators.compose([ Validators.required, UsernameValidators.cannotContainSpace ]), (control: Control) => this.nameShouldBeUnique(control)],
امضای متد nameShouldBeUnique تفاوتی با سایر متدهای اعتبارسنج نداشته و پارامتر ورودی آن، همان کنترل است که توسط آن میتوان به مقدار وارد شدهی توسط کاربر دسترسی یافت. اما تفاوت اصلی آن در اینجا است که این متد باید یک شیء Promise را بازگشت دهد. یک Promise، بیانگر نتیجهی یک عملیات async است. در اینجا دو حالت resolve و error را باید پیاده سازی کرد. در حالت error، یعنی عملیات async صورت گرفته با شکست مواجه شدهاست و در حالت resolve، یعنی عملیات تکمیل شده و اکنون میخواهیم نتیجهی نهایی را بازگشت دهیم. نتیجه نهایی بازگشت داده شدهی در اینجا، همانند سایر validators است و اگر نال باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بوده و اگر یک شیء را بازگشت دهیم، یعنی اعتبارسنجی با شکست مواجه شدهاست.
این Promise، از یک سرویس تعریف شدهی در فایل جدید user.service.ts استفاده میکند:
import { Injectable } from '@angular/core'; import { Http, Response } from '@angular/http'; import { Observable } from 'rxjs/Observable'; import { Headers, RequestOptions } from '@angular/http'; import { IUser } from './user'; import { IResult } from './result'; @Injectable() export class UserService { private _checkUserUrl = '/home/checkUser'; constructor(private _http: Http) { } private handleError(error: Response) { console.error(error); return Observable.throw(error.json().error || 'Server error'); } isUserNameUnique(user: IUser): Observable<IResult> { let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); // for ASP.NET MVC let options = new RequestOptions({ headers: headers }); return this._http.post(this._checkUserUrl, JSON.stringify(user), options) .map((response: Response) => <IResult>response.json()) .do(data => console.log("User: " + JSON.stringify(data))) .catch(this.handleError); } }
export interface IResult { result: boolean; }
کدهای سمت سرور برنامه که کار بررسی یکتا بودن نام کاربری را انجام میدهند، به صورت ذیل در فایل Controllers\HomeController.cs تعریف شدهاند:
namespace MVC5Angular2.Controllers { public class HomeController : Controller { [HttpPost] public ActionResult CheckUser(User user) { var isUnique = new { result = true }; if (user.Name?.Equals("Vahid", StringComparison.OrdinalIgnoreCase) ?? false) { isUnique = new { result = false }; } return new ContentResult { Content = JsonConvert.SerializeObject(isUnique, new JsonSerializerSettings { ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver() }), ContentType = "application/json", ContentEncoding = Encoding.UTF8 }; } } }
بنابراین تا اینجا مسیر سمت سرور home/checkuser تکمیل شدهاست. این مسیر توسط سرویس کاربر صدا زده شده و اگر نام کاربری وارد شده موجود باشد، نتیجهای را مطابق امضای قرارداد IResult سفارشی ما بازگشت میدهد.
پس از آن مجددا به فایل signup-form.component.ts مراجعه کرده و سرویس جدید UserService را به سازندهی آن تزریق کردهایم. همچنین قسمت providers این کامپوننت را هم جهت تکمیل اطلاعات تزریق کنندهی توکار AngularJS 2.0 مقدار دهی کردهایم. البته همانطور که در مبحث تزریق وابستگیها نیز عنوان شد، اگر این سرویس قرار نیست در کلاس دیگری استفاده شود، نیازی نیست تا آنرا در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت و معرفی کرد:
@Component({ selector: 'signup-form', templateUrl: 'app/users/signup-form.component.html', providers: [ UserService ] }) export class SignupFormComponent { constructor(private _formBuilder: FormBuilder, private _userService: UserService) {
اکنون که کدهای فعال سازی اعتبارسنجی از راه دور ما تکمیل شدهاست، به فایل signup-form.component.html مراجعه کرده و پیام مناسبی را نمایش خواهیم داد:
<div *ngIf="name.touched && name.errors"> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.required"> Username is required. </label> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.cannotContainSpace"> Username can't contain space. </label> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.nameShouldBeUnique"> This username is already taken. </label> </div>
نمایش پیام loading در حین انجام اعتبارسنجی از راه دور
شاید بد نباشد که در حین انجام عملیات اعتبارسنجی از راه دور و ارسال درخواستی به سرور و بازگشت نتیجهی آن، یک پیام loading را نیز نمایش داد. برای انجام اینکار نیاز است تغییرات ذیل را به فایل signup-form.component.html اضافه کنیم:
<input id="name" type="text" class="form-control" ngControl="name" #name="ngForm" /> <div *ngIf="name.control.pending"> Checking server, Please wait ... </div>
اعتبارسنجی ترکیبی در حین submit یک فرم
فرض کنید میخواهید منطقی را که حاصل اعتبارسنجی تمام فیلدهای فرم است (و نه هر کدام به تنهایی)، در حین submit آن اعمال کنید. برای مثال آیا ترکیب نام کاربری و کلمهی عبور شخصی در حین login معتبر است یا خیر؟ در این حالت پس از بررسیهای لازم در متد onSubmit، میتوان با استفاده از متد find شیء form، به یکی از کنترلهای فرم دسترسی یافت و سپس با استفاده از متد setErrors، خطای اعتبارسنجی سفارشی را به آن اضافه کرد:
onSubmit(): void { console.log(this.form.value); this.form.find('name').setErrors({ invalidData : true }); }
<div *ngIf="name.touched && name.errors"> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.invalidData"> Check the inputs.... </label> </div>
اتصال المانهای فرم به مدلی جهت ارسال به سرور
اکنون که دسترسی به خاصیت this.form را داریم و این خاصیت توسط [ngFormModel] به تمام اشیاء تعریف شدهی در فرم و تغییرات آنها دسترسی دارد، میتوان از آن برای دسترسی به شیءایی که حاوی مدل فرم است، استفاده کرد. برای نمونه در مثال فوق، خاصیت value آن، چنین خروجی را دارد:
{ name="VahidN", email="email@site.com", password="123"}
import { Injectable } from '@angular/core'; import { Http, Response } from '@angular/http'; import { Observable } from 'rxjs/Observable'; import { Headers, RequestOptions } from '@angular/http'; import { IUser } from './user'; import { IResult } from './result'; @Injectable() export class UserService { private _addUserUrl = '/home/addUser'; constructor(private _http: Http) { } private handleError(error: Response) { console.error(error); return Observable.throw(error.json().error || 'Server error'); } addUser(user: IUser): Observable<IUser> { let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); // for ASP.NET MVC let options = new RequestOptions({ headers: headers }); return this._http.post(this._addUserUrl, JSON.stringify(user), options) .map((response: Response) => <IUser>response.json()) .do(data => console.log("User: " + JSON.stringify(data))) .catch(this.handleError); } }
[HttpPost] public ActionResult AddUser(User user) { user.Id = 1; //todo: save user and get id from db return new ContentResult { Content = JsonConvert.SerializeObject(user, new JsonSerializerSettings { ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver() }), ContentType = "application/json", ContentEncoding = Encoding.UTF8 }; }
onSubmit(): void { console.log(this.form.value); /*this.form.find('name').setErrors({ invalidData : true });*/ this._userService.addUser(<IUser>this.form.value) .subscribe((user: IUser) => { console.log(`ID: ${user.id}`); }); }
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: (این کدها مطابق نگارش RC 1 هستند)
MVC5Angular2.part11.zip
خلاصهی بحث
برای اینکه بتوان کنترل بیشتری را بر روی المانهای فرم داشت، ابتدا سرویس FormBuilder را در سازندهی کلاس کامپوننت فرم تزریق میکنیم. سپس با استفاده از متد group آن، المانهای فرم را به صورت کلیدهای شیء پارامتر آن تعریف میکنیم. در اینجا میتوان اعتبارسنجیهای توکار AngularJS 2.0 را که در کلاس پایهی Validators مانند Validators.required وجود دارند، تعریف کرد. با استفاده از متد compose آنها را ترکیب نمود و یا پارامتر سومی را جهت اعتبارسنجیهای async اضافه نمود. در این حالت شیء form تعریف شده به صورت [ngFormModel] به قالب فرم متصل میشود و از تغییرات آن آگاه خواهد شد.
TypeScript 4.4 منتشر شد
Some major highlights of TypeScript 4.4 are:
Control Flow Analysis of Aliased Conditions and Discriminants
Symbol and Template String Pattern Index Signatures
Defaulting to the unknown Type in Catch Variables (--useUnknownInCatchVariables)
Exact Optional Property Types (--exactOptionalPropertyTypes)
Class static Blocks
tsc --help Updates and Improvements
Performance Improvements
Spelling Suggestions for JavaScript
Inlay Hints
Breaking Changes
Uses context api to share data
Supports three types of calender: single day - date range - multiple dates
Fully customizable
Supports maximum and minimum dates
Capability to add a list of disabled dates
Supports time for single and range type
Capability to mark weekends
Function called for change, open and close events
Supports Typescript
برای ارتقاء به نگارش RC0، این مراحل را باید طی کنید:
1) پیش از هر کاری، پوشهی node_modules قدیمی خود را حذف کنید (با تمام محتوای آن).
2) به روز رسانی فایل package.json به صورت ذیل:
{ "name": "asp-net-mvc5x-angular2x", "version": "1.0.0", "author": "DNT", "description": "", "scripts": { "postinstall": "typings install" }, "license": "Apache-2.0", "dependencies": { "@angular/common": "^2.0.0-rc.0", "@angular/compiler": "^2.0.0-rc.0", "@angular/core": "^2.0.0-rc.0", "@angular/http": "2.0.0-rc.0", "@angular/router": "2.0.0-rc.0", "@angular/router-deprecated": "^2.0.0-rc.0", "@angular/platform-browser": "^2.0.0-rc.0", "@angular/platform-browser-dynamic": "^2.0.0-rc.0", "bootstrap": "^3.3.6", "es6-promise": "^3.1.2", "es6-shim": "^0.35.0", "jquery": "^2.2.3", "reflect-metadata": "^0.1.3", "rxjs": "^5.0.0-beta.6", "systemjs": "^0.19.27", "zone.js": "^0.6.12" }, "devDependencies": { "typescript": "^1.8.9", "typings": "^0.8.1" }, "repository": { } }
3) افزودن فایلی به نام typings.json در ریشهی پروژه؛ با این محتوا:
{ "ambientDependencies": { "es6-shim": "github:DefinitelyTyped/DefinitelyTyped/es6-shim/es6-shim.d.ts#7de6c3dd94feaeb21f20054b9f30d5dabc5efabd" } }
es6-shim.d.ts
بدون این فایل، کامپایلر TypeScript تعاریف ES 6 را مانند Map و Promise و امثال آن، نمیشناسد و پروژه را کامپایل نخواهد کرد.
اکنون یکبار فایل package.json را ذخیره کنید تا کار به روز رسانی بستهها انجام شود. البته اگر بر روی این فایل کلیک راست کنید، در منوی ظاهر شده، گزینهی restore packages هم موجود است.
4) پس از آن، چند تغییر جزئی ذیل باید در کدهای این سری، اعمال شوند:
هر جایی angular2 تعریف شده، اینبار میشود angular@. مثلا:
import { PipeTransform, Pipe } from '@angular/core';
import { RouteParams, Router } from '@angular/router-deprecated';
/// <reference path="../typings/es6-shim.d.ts" /> import { bootstrap } from '@angular/platform-browser-dynamic'; // Our main component import { AppComponent } from "./app.component"; bootstrap(AppComponent);
یک نکته: اگر میخواهید این تعاریف را در یک فایل razor، وارد کنید، چون @ به ابتدای پوشهی angular2 اضافه شده (node_modules\@angular)، مشکل پردازشی razor را ایجاد خواهد کرد و باید escape شود. به همین جهت بجای @ بهتر است معادل آن را یعنی ("@")Html.Raw@ وارد کنید.
سپس ابتدا فایل systemjs.config.js را از اینجا دریافت کنید.
در ادامه مداخل جدید را هم در فایل index.html مثال رسمی آغازین آن بررسی کنید.
بنابراین، فایل systemjs.config.js را به ریشهی سایت اضافه کنید (از این جهت که مسیر بستههای node_modules را از ریشهی سایت میخواند). سپس فایل Views\Shared\_Layout.cshtml را به نحو ذیل تغییر دهید:
<!DOCTYPE html> <html> <head> <base href="/"> <meta charset="utf-8"/> <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0"> <title>@ViewBag.Title - My ASP.NET Application</title> <link href="~/node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.css" rel="stylesheet"/> <link href="~/app/app.component.css" rel="stylesheet"/> <link href="~/Content/Site.css" rel="stylesheet" type="text/css"/> <!-- 1. Load libraries --> <!-- IE required polyfills, in this exact order --> <script src="~/node_modules/es6-shim/es6-shim.min.js"></script> <script src="~/node_modules/zone.js/dist/zone.js"></script> <script src="~/node_modules/reflect-metadata/Reflect.js"></script> <script src="~/node_modules/systemjs/dist/system.src.js"></script> <script src="~/systemjs.config.js"></script> <!-- 2. Configure SystemJS --> <script> System.import('app/main').then(null, console.error.bind(console)); </script> </head> <body> <div> @RenderBody() <pm-app>Loading App...</pm-app> </div> @RenderSection("Scripts", required: false) </body> </html>
خلاصهی سریع این موارد
الف) تغییرات آخرین بستههای npm را از مستندات آن پیگیری و اعمال کنید. آخرین نگارش آن همیشه در اینجا قابل دسترسی است.
ب) تغییرات index.html، فایل main.ts و مداخل آغازین آنرا از مثال آغازین رسمی آن پیگیری و اعمال کنید.