نظرات مطالب
بخش دوم - بررسی امکانات (کلاس ها و متدهای) کتابخانه Gridify
من قصد پیاده سازی یک صفحه برای جستجوی پیشرفته بین همه جداول رو دارم. برای این کار یک کلاس تعریف کردم و در ورودی تابع یک لیست از این نوع را بهش پاس میدم. این کلاس اینطور تعریف شده:
public class SearchDTO
{
    public string TableName { get; set; }
    public string ColumnName { get; set; }
    public string searchPhrase { get; set; } = string.Empty;
    public DateTimeOffset? searchDateFrom { get; set; }
    public DateTimeOffset? searchDateTo { get; set; }
    public int Include { get; set; } = 1;
}
کاربر اسم جدول و اون ستونی که میخواد شرط رو براش اعمال کنه رو انتخاب میکنه و بعدش عبارت یا محدوده تاریخ رو وارد میکنه. این که شامل بشه یا نشه رو هم با Include میتونه مشخص کنه. 
من هر چی داکومنت رو خوندم توی همشون اسم جدول رو نمیشد به صورت string وارد کرد. اگه اشتباه میکنم لطفا اصلاح کنید.
رویه ای که مدنظرم هست اینه که داخل یه حلقه for یا foreach یک کوئری بنویسم که همه‌ی جداولی که کاربر انتخاب کرده رو با هم join کنه. بعدش توی یه حلقه دیگه شرط‌ها رو روی ستون هایی که انتخاب کرده اعمال کنم.
در نهایت ستون‌های نتیحه نهایی رو Select کنم تا اون ستون هایی که مجاز هستند به سمت کلاینت برگشت داده بشه. اسامی این ستون‌ها رو توی یه فایل .resx ذخیره کردم.
یعنی یه چیزی شبیه به این کد:(ولی این کد درست و قابل اجرا نیست)
// Join the tables dynamically based on the table names
for (int i = 1; i < filterList.Count; i++)
{
    var joinEntityType = entityTypes.FirstOrDefault(t => t.ClrType.Name == filterList[0].TableName)?.ClrType;
    if (entityType == null)
    {
        return (null, 0, 0);
    }
    var joinEntityQuery = (IQueryable<object>)Activator.CreateInstance(typeof(DbSet<>).MakeGenericType(joinEntityType), _dbContext);
    query = query.Join(joinEntityQuery.ToList(),
                                    x => x.GetType().GetProperty($"{filterList[i - 1].TableName}.{filterList[i - 1].TableName}Id").GetValue(x),
                                    y => y.GetType().GetProperty($"{filterList[i].TableName}.{filterList[i].TableName}Id").GetValue(y),
                                    (x, y) => x);
}

// Apply the conditions dynamically based on the column names and conditions
for (int i = 0; i < filterList.Count; i++)
{
    if (!string.IsNullOrEmpty(filterList[i].searchPhrase))
    {
        var parameter = Expression.Parameter(entityType, "x");
        var condition = Expression.Call(
            typeof(string).GetMethod("Contains", new[] { typeof(string) }),
            Expression.PropertyOrField(parameter, filterList[i].ColumnName),
            Expression.Constant(filterList[i].searchPhrase)
        );
        var lambda = Expression.Lambda<Func<object, bool>>(condition, parameter);

        query = query.Where(lambda);
    }
    if (filterList[i].searchDateFrom.HasValue)
    {
       //must write expression for date constraint
    }
}

// Select the specified columns dynamically
ResourceManager resourceManager = new ResourceManager(typeof(TablePropertiesResources));
var columnNames = resourceManager.GetResourceSet(CultureInfo.CurrentCulture, true, true)
    .OfType<DictionaryEntry>()
    .Select(entry => entry.Key.ToString())
    .ToList();
var selectColumns = columnNames.ToArray();
var selectedData = query
    .Select(x => new
    {
        // Dynamically select the desired properties
        Result = selectColumns.ToDictionary(column => column, column => x.GetType().GetProperty(column).GetValue(x))
    })
    .ToList();
آیا اینکار با gridify امکان پذیر می‌باشد؟
مطالب
توسعه سیستم مدیریت محتوای DNTCms - قسمت چهارم

در این قسمت مدل‌های مربوط به بخش انجمن را تکمیل کرده و همچنین سیستم نظرسنجی را نیز بررسی خواهیم کرد.
همکاران این قسمت: 
سلمان معروفی
سید مجبتی حسینی

مدل پست‌های انجمن

 /// <summary>
    /// Represents The Post of Forum
    /// </summary>
    public class ForumPost : AuditBaseEntity
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="ForumPost"/>
        /// </summary>
        public ForumPost()
        {
            CreatedOn = DateTime.Now;
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets body of this post
        /// </summary>
        public virtual string Body { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Count of this post's reports
        /// </summary>
        public virtual int ReportsCount { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets information of User-Agent
        /// </summary>
        public virtual string Agent { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets rating values 
        /// <remarks>is a complex type</remarks>
        /// </summary>
        public virtual Rating Rating { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets author's ip address
        /// </summary>
        public virtual string CreatorIp { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets status of this post
        /// </summary>
        public virtual ForumPostStatus Status { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets ParentPost of this post
        /// </summary>
        public virtual ForumPost Reply { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets ParentPost's Id of this post
        /// </summary>
        public virtual long? ReplyId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets 
        /// </summary>
        public virtual ICollection<ForumPost> Children { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Topic That Associated with this Post
        /// </summary>
        public virtual ForumTopic Topic { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Id of Topic That Associated with this Post
        /// </summary>
        public virtual long TopicId { get; set; }
        /// <summary>
        /// get or sets  Histories of this Post's Updates
        /// </summary>
        public virtual ICollection<ForumPostHistory> Histories { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Forum that this post created in it . used for retrive posts count 
        /// </summary>
        public virtual Forum Forum { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets id of Forum that this post created in it . used for retrive posts count 
        /// </summary>
        public virtual long ForumId { get; set; }
        #endregion
    }

 public enum ForumPostStatus 
    {
        /* 0 - approved, 1 - pending, 2 - spam, -1 - trash */
        [Display(Name = "تأیید شده")]
        Approved = 0,
        [Display(Name = "در انتظار بررسی")]
        Pending = 1,
        [Display(Name = "جفنگ")]
        Spam = 2,
        [Display(Name = "زباله دان")]
        Trash = -1
    }

مدل بالا مشخص کننده‌ی پست‌هایی که در پاسخ به تاپیک‌ها ارسال می‌شوند، می‌باشد. ساختار درختی آن به منظور امکان پاسخ به پست‌ها در نظر گرفته شده است. در هر تاپیک چندین پست ارسال می‌شود که اولین پست ارسال شده، همان محتوای اصلی تاپیک می‌باشد. بدین منظور خصوصیت Topic را در مدل بالا تعریف کرده‌ایم. برای این پست‌های ارسالی امکان امتیاز دهی و اخطار دادن نیز خواهیم داشت که به ترتیب خصوصیات Rating و ReportsCount  (بحث شده در مقالات قبل) را در مدل بالا تعریف کرده‌ایم. خصوصیت Status به منظور اعمال مدیریتی در نظر گرفته شده است که از نوع ForumPostStatus می‌باشد و در بالا تعریف آن نیز آمده است.

نکته : خصوصیتی از نوع مدل Forum نیز در مدل بالا تعریف شده است. هدف از آن افزایش سرعت ویرایش خصوصیات ApprovedPostsCount و UnApprovedPostsCount موجود در مدل Forum می‌باشد. در واقع هنگام درج پست جدید یا حذف پستی و یا ... ، لازم است خصوصیات مذکور به روز شوند.

علاوه بر این موارد ، لازم است تاریخچه‌ی تغییرات پست‌های ارسالی را هم نگهداری کرد تا در صورت نیاز به آنها استناد کنیم. از طرفی پست‌های ارسالی را می‌توان چندین بار ویرایش کرد. به همین دلیل خصوصیت Histories را که لیستی از مدل ForumPostHistory می‌باشد، در مدل بالا تعریف کرده‌ایم.

مدل تاریخچه‌ی تغییرات پست

 /// <summary>
    /// Represents History Of Post's Updates
    /// </summary>
    public class ForumPostHistory 
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="ForumPostHistory"/>
        /// </summary>
        public ForumPostHistory()
        {
            Id = SequentialGuidGenerator.NewSequentialGuid();
            CreatedOn = DateTime.Now;
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets Identifier of this history
        /// </summary>
        public virtual Guid Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Reason of  update
        /// </summary>
        public virtual string Reason { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets DateTime that this record added
        /// </summary>
        public virtual DateTime CreatedOn { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets body of this post
        /// </summary>
        public virtual string Body { get; set; }
        #endregion
        
        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets Post
        /// </summary>
        public virtual ForumPost Post { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Id Of Post
        /// </summary>
        public virtual long PostId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets User that modified this Record
        /// </summary>
        public virtual User Modifier { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets if of User that modified this Record
        /// </summary>
        public virtual long ModifierId { get; set; }
        #endregion
    }

اگر خصوصیت ModifyLocked مربوط به مدل ForumPost که آن را از کلاس پایه AuditBaseEntity به ارث برده است، دارای مقدار true باشد، این امکان وجود خواهد داشت تا بتوان پست مورد نظر را ویرایش کرده و اطلاعات قبلی، در قالب یک رکورد در جدول حاصل از مدل بالا ثبت شوند.

  • Reason : دلیل این ویرایش به عمل آماده 
  • Body : محتوای پست یا تاپیک
  • Modifier : کاربر انجام دهنده‌ی این ویرایش 
  • CreatedOn : زمانی که این ویرایش انجام شده است

مدل ردیابی انجمن ها

در خیلی از انجمن‌ها حتما متوجه شده‌اید که لینک برخی از انجمن‌ها یا تاپیک‌های درج شده‌ی در آنها برای شما bold شده نشان داده می‌شود. در واقع، هدف مطلع کردن شما از اینکه در حال حاضر یکسری تاپیک یا پست در انجمن ثبت شده است که شما آنها را مشاهده نکرده‌اید.
 public class ForumTracker
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="ForumTracker"/>
        /// </summary>
        public ForumTracker()
        {
            LastMarkedOn = DateTime.Now;
        }

        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets DateTime Of Las Visit by User
        /// </summary>
        public virtual DateTime LastMarkedOn { get; set; }

        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets Forum that Tracked
        /// </summary>
        public virtual Forum Forum { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Id of Forum tath Tracked
        /// </summary>
        public virtual long ForumId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets User that tracked The forum
        /// </summary>
        public virtual User Tracker { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Id Of User that Tracked the forum
        /// </summary>
        public virtual long TrackerId { get; set; }
        #endregion
    }


   public class ForumTopicTracker
      {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="ForumTopicTracker"/>
        /// </summary>
        public ForumTopicTracker()
        {
            LastVisitedOn = DateTime.Now;
        }

        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets DateTime Of Las Visit by User
        /// </summary>
        public virtual DateTime LastVisitedOn { get; set; }

        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets topc that Tracked
        /// </summary>
        public virtual ForumTopic Topic { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Id of topic that Tracked
        /// </summary>
        public virtual long TopicId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets User that tracked The topic
        /// </summary>
        public virtual User Tracker { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Id Of User that Tracked the topic
        /// </summary>
        public virtual long TrackerId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Forum 
        /// </summary>
        public virtual Forum Forum { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Identifier of Forum . used for delete 
        /// </summary>
        public virtual long ForumId { get; set; }

        #endregion
      }
در سیستم، برای کاربران احراز هویت شده، این امکان را مهیا ساخته‌ایم تا انجمن‌ها و تایپک‌هایی که پست جدید ارسال شده دارند و توسط کاربر خوانده نشده است، به نحوی متمایز نشان داده شوند. 
برای این منظور از دو مدل پیاده سازی شده‌ی در بالا و یک خصوصیت از نوع تاریخ تحت عنوان LastMarkedOn در مدل User، استفاده خواهیم کرد. در واقع از LastMarkedOn مدل User، برای نگه داری آخرین تاریخی استفاده می‌شود که کاربر تمام انجمن‌ها را خوانده شده علامت گذاری کرده است. در این صورت می‌توان تمام رکورد‌های ذخیره شده‌ی در جداول ForumTrackers و ForumTopicTrackers را که قبل از این تاریخ هستند، حذف کرد. از LastMarkedOn مدل ForumTracker هم برای نگهداری تاریخی استفاده می‌شود که یک انجمن خاص را خوانده شده علامت گذاری کرده است و همچنین می‌توان تمام رکورد‌های مربوط به آن انجمن را در جدول ForumTopicTrackers حذف کرد.

از مدل ForumTopicTracker هم برای مشخص کردن اینکه کاربر کدام تاپیک را و در چه تاریخی آخرین بار مشاهده کرده است، کمک می‌گیریم. برای این منظور از خصوصیت LastVisitedOn استفاده می‌شود.

البته نیاز است هنگام واکشی انجمن‌ها و تاپیک‌ها، یکسری بررسی‌هایی را بر اساس این جداول انجام داد که تشریح این بررسی‌ها را  قصد دارم هنگام پیاده سازی سیستم انجام دهم. 

این قسمت از کار کمی پیچیده است و برای خودم نیز چالش داشت. سعی کردم انجمن‌های سورس باز PHP را بررسی کنم تا در نهایت به تحلیل بالا دست یافتم. مدل‌های ارائه شده انجمن تا این قسمت، نیازهای مورد نظر ما را برآورده خواهند کرد.

مدل سیستم نظرسنجی

public class Poll : BaseContent
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="Poll"/>
        /// </summary>
        public Poll()
        {
            Rating = new Rating();
            PublishedOn = DateTime.Now;
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or set Date that this Poll will Expire
        /// </summary>
        public virtual DateTime? ExpireOn { get; set; }
        /// <summary>
        ///indicating this poll allow to select multi item
        /// </summary>
        public virtual bool IsMultiSelect { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Count of this poll's votes 
        /// </summary>
        public virtual long VotesCount { get; set; }
        /// <summary>
        /// indicate this Poll is approved by admin if Poll.Moderate==true
        /// </summary>
        public virtual bool IsApproved { get; set; }

        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// get or set comments of this poll
        /// </summary>
        public virtual ICollection<PollComment> Comments { get; set; }
        /// <summary>
        /// get or set Options Of Poll For selection
        /// </summary>
        public virtual ICollection<PollOption> Options { get; set; }
        /// <summary>
        /// get or set Users List That vote for this poll
        /// </summary>
        public virtual ICollection<User> Voters { get; set; }
        #endregion
    }
مدل بالا مشخص کننده‌ی نظرسنجی‌های سیستم ما می‌باشد. این مدل نیز از کلاس پایه مطرح شده در مقاله اول ارث بری کرده است و علاوه بر آن یکسری خصوصیت دیگر را به شرح زیر دارد:
  • ExpireOn : زمان اتمام فرصت رای دهی که اگر نال باشد در آن صورت زمان انقضا نخواهد داشت.
  • IsMultiSelect : اگر انتخاب چندگزینه‌ای مجاز باشد، این خصوصیت، با مقدار true مقدار دهی می‌شود.
  • VotesCount : به منظور افزایش کارآیی در نظر گرفته شده است و تعداد کل رای‌های داده شده‌ی به نظرسنجی را در بر می‌گیرد.
  • Voters : برای جلوگیری از رای دهی چند باره‌ی کاربر به یک نظرسنجی، یک ارتباط چند به چند بین کاربر و نظرسنجی برقرار کرده‌ایم. هر کاربر به چند نظر سنجی می‌تواند پاسخ دهد و به هر نظرسنجی توسط چندین کاربر رای داده می‌شود.
  • PollOptions : هر نظر سنجی تعدادی گزینه‌ی انتخابی هم خواهد داشت که برای همین منظور و اعمال ارتباط یک به چند بین نظرسنجی و گزینه‌های انتخابی، لیستی از PollOption را در مدل بالا تعریف کرده‌ایم.

مدل گزینه‌های نظرسنجی

 public class PollOption
    {
        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets identifier of this polloption
        /// </summary>
        public virtual long Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Title of this polloption
        /// </summary>
        public virtual string Title { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets count of votes 
        /// </summary>
        public virtual long VotesCount { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Description of this Option for more details
        /// </summary>
        public virtual string Description { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets the poll that assosiated with this Polloption
        /// </summary>
        public virtual Poll Poll { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets the id of poll that assosiated with this Polloption
        /// </summary>
        public virtual long PollId { get; set; }
        #endregion
    }
مدل بالا نشان دهنده‌ی گزینه‌های انتخابی در هر نظر سنجی می‌باشد. خصوصیت Poll و به دنبال آن PollId به منظور اعمال ارتباط یک به چند بین نظرسنجی و گزینه‌ها در نظر گرفته شده‌اند. 
  • Title: عنوان گزینه‌ی مورد نظر
  • Description: توضیح بیشتر برای گزینه‌ی مورد نظر
  • VotesCount: تعداد باری که یک گزینه در نظر سنجی انتخاب شده است.
در این سیستم نیازی نیست که بدانیم چه کاربرانی در یک نظر سنجی کدام گزینه را انتخاب کرده‌اند و لذا مدل بالا برای کار ما کافی است.

مدل نظرات سیستم نظرسنجی

 public class PollComment : BaseComment
    {
        #region Ctor
        public PollComment()
        {
            CreatedOn = DateTime.Now;
            Rating = new Rating();
        }
        #endregion

        #region NavigationProperties

        /// <summary>
        /// gets or sets body of blog poll's comment
        /// </summary>
        public virtual long? ReplyId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets body of blog poll's comment
        /// </summary>
        public virtual PollComment Reply { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets body of blog poll's comment
        /// </summary>
        public virtual ICollection<PollComment> Children { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets poll that this comment sent to it
        /// </summary>
        public virtual Poll Poll { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets poll'Id that this comment sent to it
        /// </summary>
        public virtual long PollId { get; set; }
        #endregion
    }
مدل بالا نیز از کلاس پایه‌ی BaseComment مورد بحث در مقاله‌ی اول  ارث بری کرده است و ساختار درختی آن نیز مشخص است و همچنین یک ارتباط یک به چند بین نظرسنجی‌ها و نظرات وجود خواهد داشت که برای این منظور خصوصیت Poll را در مدل بالا تعریف کرده‌ایم.

در مقاله‌ی بعد به بررسی سیستم پیام رسانی و همچنین بخشی از سیستم تحت عنوان Collections (امکان ساخت گروه‌های شخصی برای انتشار مطالب خود (توسط کاربران) با اعمال دسترسی‌های مختلف) خواهیم پرداخت.

نتیجه تا این قسمت


مطالب دوره‌ها
طراحی روابط و ارجاعات در RavenDB
در قسمت‌های قبل، با پیش زمینه‌ی ذهنی طراحی مدل‌های RavenDB به همراه اصول مقدماتی کوئری نویسی آن آشنا شدیم. در این قسمت قصد داریم معادل‌های روابط موجود در بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای را در RavenDB و مطابق ذهنیت غیر رابطه‌ای آن، مدلسازی کنیم و مثال‌های بیشتری را بررسی نمائیم.

مدیریت روابط در RavenDB

یکی از اصول طراحی مدل‌ها در RavenDB، مستقل بودن اسناد یا documents است. به این ترتیب کلیه اطلاعاتی که یک سند نیاز دارد، داخل همان سند ذخیره می‌شوند (به این نوع شیء،  Root Aggregate هم گفته می‌شود). اما این اصل سبب نخواهد شد تا نتوان یا نباید ارتباطی را بین اسناد تعریف کرد. بنابراین سؤال مهم اینجا است که چه اطلاعات مرتبطی باید داخل یک سند ذخیره شوند و چه اطلاعاتی باید به سند دیگری ارجاع داده شوند. برای پاسخ به این سؤال سه روش ذیل را باید مدنظر داشت:

الف) Denormalized references
فرض کنید در دنیای رابطه‌ای دو جدول سفارش و مشتری را دارید. در این حالت، جدول سفارش تنها شماره آی دی اطلاعات مشتری را از جدول مشتری یا کاربران سیستم، در خود ذخیره خواهد کرد. به این ترتیب از تکرار اطلاعات مشتری در جدول سفارشات جلوگیری می‌گردد. اما اگر اطلاعات پرکاربرد مشتری را در داخل جدول سفارش قرار دهیم به آن denormalized reference گفته می‌شود.
ایجاد denormalized reference یکی از روش‌های مرسوم در دنیای NoSQL و RavenDB است؛ خصوصا جهت سهولت نمایش اطلاعات. به این ترتیب ارجاع به سندهای دیگر کمتر شده و ترافیک شبکه نیز کاهش می‌یابد. برای مثال در اینجا نام و آدرس مشتری را داخل سند ثبت شده قرار می‌دهیم و از سایر اطلاعات او (که اهمیت نمایشی ندارند) مانند کلمه عبور و امثال آن صرفنظر خواهیم کرد.
اینجا است که یک سری از سؤالات مطرح خواهند شد مانند : «اگر آدرس مشتری تغییر کرد، چطور؟»
بنابراین بهترین حالت استفاده از روش denormalized references محدود خواهد شد به موارد ذیل:
الف) قید اطلاعاتی که به ندرت تغییر می‌کنند. برای مثال نام یک شخص یا نام یک کشور، استان یا شهر.
ب) ثبت اطلاعات تکراری که در طول زمان تغییر می‌کنند، اما باید تاریخچه‌ی آن‌ها حفظ شوند. برای مثال اگر آدرس مشتری تغییر کرده است، واقعا اجناس سندهای قبلی او، صرفنظر از آدرس جدیدی که اعلام کرده است، به آدرس قبلی او ارسال شده‌اند و این تاریخچه باید در سیستم حفظ شوند.
ج) اطلاعاتی که ممکن است بعدها حذف شوند؛ اما نیاز است سابقه اسناد قبلی تخریب نشوند. برای مثال کارخانه‌ای را درنظر بگیرید که امسال یک سری چینی خاص را تولید می‌کند و می‌فروشد. سال بعد خط تولید خود را عوض کرده و سری اجناس دیگری را شروع به تولید و فروش خواهد کرد. در بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای نمی‌توان اجناسی را که در جداول دیگر ارجاع دارند، به این سادگی‌ها حذف کرد. در اینجا باید از روش‌هایی مانند تعریف فیلد بیتی IsDeleted برای مخفی کردن ظاهری رکوردهای موجود کمک گرفت. اما در دنیای رابطه‌ای، اطلاعات مهم محصول را در سند اصلی ثبت کنید. بعد هر زمانیکه نیازی به محصول نبود، کلا تعریف آن‌را حذف نمائید.


ب) Includes
Includes در RavenDB برای پوشش مشکلات denormalization ارائه شده است. در اینجا بجای اینکه یک شیء کپی اطلاعات پرکاربرد شیء‌ایی دیگر را در خود ذخیره کند، تنها ارجاعی (یک Id رشته‌ای) از آن شیء را در سند مرتبط ذخیره خواهد کرد.
public class Order
{
    public string CustomerId { get; set; }
    public LineItem[] LineItems { get; set; }
    public double TotalPrice { get; set; }
}
 
public class Customer
{
    public string Name { get; set; }
    public string Address { get; set; }
    public short Age { get; set; }
    public string HashedPassword { get; set; }
}
برای نمونه در کلاس Order شاهد یک Id رشته‌ای ارجاع دهنده به کلاس Customer هستیم. هرگاه که نیاز به بارگذاری اطلاعات شیء Order به همراه کل اطلاعات مشتری او تنها در یک رفت و برگشت به بانک اطلاعاتی باشد، می‌توان از متد الحاقی Include مختص RavenDB استفاده کرد:
var order = session.Include<Order>(x => x.CustomerId)
                   .Load("orders/1234");
 
// این کوئری از کش سشن خوانده می‌شود و کاری به سرور ندارد
var cust = session.Load<Customer>(order.CustomerId);
همانطور که مشاهده می‌کنید، با ذکر متد Include، اعلام کرده‌ایم که مایل هستیم تا اطلاعات سند مشتری متناظر را نیز داشته باشیم. در این حالت در Load بعدی که بر اساس Id مشتری انجام شده، دیگر رفت و برگشتی به سرور انجام نشده و اطلاعات مشتری از کش سشن جاری که پیشتر با فراخوانی Include مقدار دهی شده است، دریافت می‌گردد.
حتی می‌توان چند سند مرتبط را با هم بارگذاری کرد؛ با حداقل رفت و برگشت به سرور:
var orders = session.Include<Order>(x => x.CustomerId)
    .Load("orders/1234", "orders/4321");
 
foreach (var order in orders)
{
    // این کوئری‌ها سمت کلاینت هستند و به سرور ارسال نمی‌شوند
    var cust = session.Load<Customer>(order.CustomerId);
}
همچنین امکان استفاده از متد Include در LINQ API نیز پیش بینی شده است. برای این منظور باید از متد Customize استفاده کرد:
var orders = session.Query<Order>()
    .Customize(x => x.Include<Order>(o => o.CustomerId))
    .Where(x => x.TotalPrice > 100)
    .ToList();
 
foreach (var order in orders)
{
    // این کوئری‌ها سمت کلاینت اجرا می‌شوند
    var cust = session.Load<Customer>(order.CustomerId);
}


Includeهای یک به چند

اکنون فرض کنید به کلاس سفارش، آرایه تامین کننده‌ها نیز افزوده شده است (رابطه یک به چند):
public class Order
{
    public string CustomerId { get; set; }
    public string[] SupplierIds { get; set; }
    public LineItem[] LineItems { get; set; }
    public double TotalPrice { get; set; }
}
بارگذاری یکباره روابط یک به چند نیز با Include میسر است:
var orders = session.Include<Order>(x => x.SupplierIds)
    .Load("orders/1234", "orders/4321");
 
foreach (var order in orders)
{
    foreach (var supplierId in order.SupplierIds)
    {
        // از کش سشن خوانده می‌شود
        var supp = session.Load<Supplier>(supplierId);
    }
}



Includeهای چند سطحی

در اینجا کلاس سفارشی را در نظر بگیرید که دارای خاصیت ارجاع دهنده نیز هست. این خاصیت به شکل یک کلاس تعریف شده است و نه به شکل  یک آی دی رشته‌ای:
public class Order
{
    public string CustomerId { get; set; }
    public string[] SupplierIds { get; set; }
    public Referral Refferal { get; set; }
    public LineItem[] LineItems { get; set; }
    public double TotalPrice { get; set; }
}

public class Referral
{
    public string CustomerId { get; set; }
    public double CommissionPercentage { get; set; }
}
متد Include امکان ارجاع به خواص تو در تو را نیز دارد:
var order = session.Include<Order>(x => x.Refferal.CustomerId)
    .Load("orders/1234");
 
// از کش سشن خوانده می‌شود
var referrer = session.Load<Customer>(order.Refferal.CustomerId);
همچنین این متد با مجموعه‌ها نیز کار می‌کند. برای مثال اگر تعریف متد LineItem به صورت زیر باشد:
public class LineItem
{
    public string ProductId { get; set; }
    public string Name { get; set; }
    public int Quantity { get; set; }
    public double Price { get; set; }
}
برای بارگذاری یکباره اسناد مرتبط می‌توان به روش ذیل عمل کرد:
var order = session.Include<Order>(x => x.LineItems.Select(li => li.ProductId))
    .Load("orders/1234");
 
foreach (var lineItem in order.LineItems)
{
    // از کش سمت کلاینت خوانده می‌شود
    var product = session.Load<Product>(lineItem.ProductId);
}

و به صورت خلاصه برای باگذاری اسناد مرتبط، دیگر از دو کوئری پشت سر هم ذیل استفاده نکنید:
var order = session.Load<Order>("orders/1");
var customer = session.Load<Customer>(order.CustomerId);
این دو کوئری یعنی دوبار رفت و برگشت به سرور. با استفاده از Include می‌توان تعداد رفت و برگشت‌ها و همچنین ترافیک شبکه را کاهش داد. به علاوه سرعت کار نیز افزایش خواهد یافت.


ج) تفاوت بین Reference و Relationship

برای درک اینکه آیا اطلاعات یک شیء مرتبط را بهتر است داخل شیء اصلی (Aggregate rooe) ذخیره کرد یا خیر، باید مفاهیم ارجاع و ارتباط را بررسی کنیم.
اگر به مثال سفارش و مشتری دقت کنیم، یک سفارش را بدون مشتری نیز می‌توان تکمیل کرد. برای مثال بسیاری از فروشگاه‌ها به همین نحو عمل می‌کنند و اگر شماره Id مشتری را به سندی اضافه می‌کنیم، صرفا جهت این است که بدانیم این سند متعلق به شخص دیگری نیست. بنابراین «ارجاعی» به کاربر در جدول سفارش می‌تواند وجود داشته باشد.
اکنون اقلام سفارش را درنظر بگیرید. هر آیتم سفارش تنها با بودن آن سفارش خاص است که معنا پیدا می‌کنند و نه بدون آن. این آیتم می‌تواند ارجاعی به محصول مرتبط داشته باشد. اینجا است که می‌گوییم اقلام سند با سفارش «در ارتباط» هستند؛ اما یک سند ارجاعی دارد به مشتری.
از این دو مفهوم برای تشخیص تشکیل Root Aggregate استفاده می‌شود. به این ترتیب تشخیص داده‌ایم اقلام سند، Root Aggregate را تشکیل می‌دهند؛ بنابراین ذخیره سازی تمام آن‌ها داخل یک سند RavenDB معنا پیدا می‌کند.


چند مثال برای درک بهتر نحوه طراحی اسناد در RavenDB

الف) Stackoverflow
صفحه نمایش یک سؤال و پاسخ‌های آن و همچنین رای‌های هر آیتم را درنظر بگیرید. در اینجا کاربران همزمانی ممکن است به یک سؤال رای بدهند، پاسخ‌هایی را ارائه دهند و یا کاربر اصلی، سؤال خویش را ویرایش کند. به این ترتیب با قرار دادن کلیه آیتم‌های این سند داخل آن، به مشکلات همزمانی برخواهیم خورد. برای مثال واقعا نمی‌خواهیم که به علت افزوده شدن یک پاسخ، کل سند قفل شود.
بنابراین ذخیره سازی سؤال در یک سند و ذخیره سازی لیست پاسخ‌ها در سندی دیگر، طراحی بهتری خواهد بود.

ب) سبد خرید و آیتم‌های آن
زمانیکه کاربری مشغول به خرید آنلاین از سایتی می‌شود، لیست اقلام انتخابی او یک سفارش را تشکیل داده و به تنهایی معنا پیدا نمی‌کنند. به همین جهت ذخیره سازی اقلام سفارش به صورت یک Root aggregate در اینجا مفهوم داشته و متداول است.

ج) یک بلاگ و کامنت‌های آن
در اینجا نیز کاربران، مجزای از مطلب اصلی ارسال شده ممکن است نظرات خود را ویرایش کنند یا اینکه بخواهیم نظرات را جداگانه لیست کنیم. بنابراین این دو (مطالب و نظرات) موضوعاتی جداگانه بوده و نیازی نیست به صورت یک Root aggregate تعریف شوند.

بنابراین در حین طراحی اسناد NoSQL باید به اعمال و «محدوده‌های تراکنشی» انجام شده دقت داشت تا اینکه صرفا عنوان شود این یک رابطه یک به چند یا چند به چند است.
مطالب
ویژگی های کمتر استفاده شده در NET. - بخش اول

ObsoleteAttribute

ObsoleteAttribute بر روی تمامی عناصر یک برنامه بجز assemblies, modules، پارامترها و مقادیر بازگشتی قابل استفاده است. علامتگذاری یک عنصر به عنوان منسوخ شده، به کاربر استفاده کننده اطلاع می‌دهد که این عنصر در نسخه‌های آینده حذف خواهد شد.

با استفاده از پروپرتی Message آن پیامی را به کاربر استفاده کننده نشان خواهد داد و توصیه می‌شود در این پیام یک راه حل نیز ارائه شود.

پروپرتی IsError در صورتی که مقدار آن به true تعیین شده باشد و کامپایلر در صورتی که عنصری که این خصوصیت بر روی آن تعریف شده است، استفاده شده باشد، در پنجره Error List، پیام مربوط به Obsolete را نشان می‌دهد. برای مثال پس از استفاده از کلاس زیر، OrderDetailTotal به صورت warning و CalculateOrderDetailTotal به صورت Error در پنجره Error List نشان داده می‌شود.

public static class ObsoleteExample
{
    // Mark OrderDetailTotal As Obsolete.
    [ObsoleteAttribute("This property (OrderDetailTotal) is obsolete. Use InvoiceTotal instead.", false)]
    public static decimal OrderDetailTotal
    {
        get  {  return 12m; }
    }

    public static decimal InvoiceTotal
    {
        get  {  return 25m;  }
    }

    // Mark CalculateOrderDetailTotal As Obsolete.
    [ObsoleteAttribute("This method is obsolete. Call CalculateInvoiceTotal instead.", true)]
    public static decimal CalculateOrderDetailTotal()
    {
        return 0m;
    }

    public static decimal CalculateInvoiceTotal()
    {
        return 1m;
    }
}

DefaultValueAttribute

DefaultValueAttribute جهت تعیین مقدار پیش فرض یک پروپرتی استفاده می‌شود. شما می‌توانید یک DefaultValueAttribute را با هر مقداری ایجاد کنید. ایجاد مقدار پیش فرض برای یک پروپرتی باعث نمی‌شود که مقداردهی اولیه‌ای به آن انجام گیرد؛ برای این کار نیاز به کدنویسی می‌باشد.
مثال زیر نحوه استفاده و مقداردهی اولیه پروپرتی‌ها را نشان می‌دهد.
public class DefaultValueAttributeTest
{
    public DefaultValueAttributeTest()
    {
        // Use the DefaultValue propety of each property to actually set it, via reflection.
        foreach (PropertyDescriptor prop in TypeDescriptor.GetProperties(this))
        {
            var attr = prop.Attributes[typeof(DefaultValueAttribute)] as DefaultValueAttribute;
            if (attr != null)
                prop.SetValue(this, attr.Value);
        }
    }

    [DefaultValue(28)]
    public int Age { get; set; }

    [DefaultValue("Vahid")]
    public string FirstName { get; set; }

    [DefaultValue("Mohammad Taheri")]
    public string LastName { get; set; }

    public override string ToString()
    {
        return $"{this.FirstName} {this.LastName} is {this.Age}.";
    }
}

DebuggerBrowsableAttribute 

در صورت استفاده از DebuggerBrowsableAttribute ، شما می‌توانید نحوه نمایش یک عضو را در پنجره متغیرها، در زمان دیباگ، تعیین کنید.
public class DebuggerBrowsableTest
{
    [DebuggerBrowsable(DebuggerBrowsableState.Never)] // عدم نمایش در زمان دیباگ در پنجره متغیرها
    public string FirstName { get; set; }

    [DebuggerBrowsable(DebuggerBrowsableState.Collapsed)] // مقدار پیش فرض
    public string LastName { get; set; }

    [DebuggerBrowsable( DebuggerBrowsableState.RootHidden )] // عدم نمایش در زمان دیباگ در پنجره متغیرها
    public string FullName => FirstName + " " + LastName;

    [DebuggerBrowsable( DebuggerBrowsableState.RootHidden )] // تنها در زمانی که یک آرایه یا لیست باشد نمایش داده می‌شود
    public string[] FullNameArray => new string[] { FirstName + " " + LastName };
}

 اگر از کد مثال بالا استفاده کنید و با استفاده از کلید F11 به صورت خط به خط دستورات را اجرا کنید، مشاهده خواهید کرد متغیر FirstName و FullName در پنجره Autos نشان داده نخواهد شد.

 

Operator ??

عملگر ??  در صورتی که عملوند سمت چپ آن تهی (null) نباشد، مقدار آن را باز می‌گرداند و در غیر اینصورت مقدار عملوند سمت راست خود را باز می‌گرداند. نوع‌های تهی پذیر (nullable) می‌توانند دارای مقدار و یا به صورت تعریف نشده باشند. عملگر ?? وقتی که یک نوع تهی پذیر به یک نوع غیرتهی پذیر انتساب داده می‌شود، مقدار پیش فرض آن را باز می‌گرداند.

int? x = null;
int y = x ?? -1;
Console.WriteLine("y now equals -1 because x was null => {0}", y);
int i = DefaultValueOperatorTest.GetNullableInt() ?? default(int);
Console.WriteLine("i equals now 0 because GetNullableInt() returned null => {0}", i);
string s = DefaultValueOperatorTest.GetStringValue();
Console.WriteLine("Returns 'Unspecified' because s is null => {0}", s ?? "Unspecified");
بازخوردهای پروژه‌ها
مشکل در خودکار کردن تعاریف DbSet ها در EF Code first
با سلام عرض ادب مدل های  جدیدی که به پروژه اضافه میکنم به دیتابیس اضافه نمیشه در صورتیکه تمامی قواعد ذکر شده را من رعایت کردم 
ممنون میشم راهنمایی بفرمایید

   

من مقاله زیر را هم مطالعه کردم
خودکار کردن تعاریف DbSetها در EF Code first
مدل تعریفی من به صورت زیر می‌باشد
namespace Decision.DomainClasses.Entities
{
   

    /// <summary>
    /// انوع استعلام
    /// </summary>
    public class ResearchType:BaseEntity
    {
      

        /// <summary>
        /// نوع استعلام
        /// </summary>
        public int Title { get; set; }

        /// <summary>
        /// وضعیت نمایش
        /// </summary>
        public bool  IsActive { get; set; }


    }
    }


مطالب
سازگار سازی EFTracingProvider با EF Code first
برای ثبت SQL تولیدی توسط EF، ابزارهای پروفایلر زیادی وجود دارند (+). علاوه بر این‌ها یک پروایدر سورس باز نیز برای این منظور به نام EFTracingProvider موجود می‌باشد که برای EF Database first نوشته شده است. در ادامه نحوه‌ی استفاده از این پروایدر را در برنامه‌های EF Code first مرور خواهیم کرد.

الف) دریافت کدهای EFTracingProvider اصلی: (+)
از کدهای دریافتی این مجموعه، فقط به دو پوشه EFTracingProvider و EFProviderWrapperToolkit آن نیاز است.

ب) اصلاح کوچکی در کدهای این پروایدر جهت بررسی نال بودن شیء‌ایی که باید dispose شود
در فایل DbConnectionWrapper.cs، متد Dispose را یافته و به نحو زیر اصلاح کنید (بررسی نال نبودن wrappedConnection اضافه شده است):

        protected override void Dispose(bool disposing)
        {
            if (disposing)
            {
                if (this.wrappedConnection != null)
                    this.wrappedConnection.Dispose();
            }

            base.Dispose(disposing);
        }

ج) ساخت یک کلاس پایه Context با قابلیت لاگ فرامین SQL صادره، جهت میسر سازی استفاده مجدد از کدهای آن
د) رفع خطای The given key was not present in the dictionary در حین استفاده از EFTracingProvider

در ادامه کدهای کامل این دو قسمت به همراه یک مثال کاربردی را ملاحظه می‌کنید:

using System;
using System.Configuration;
using System.Data;
using System.Data.Common;
using System.Data.Entity;
using System.Data.Entity.Infrastructure;
using System.Data.Entity.Migrations;
using System.Diagnostics;
using System.Linq;
using EFTracingProvider;

namespace Sample
{
    public class Person
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }
    }

    public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<MyContext>
    {
        public Configuration()
        {
            var className = this.ContextType.FullName;
            var connectionStringData = ConfigurationManager.ConnectionStrings[className];
            if (connectionStringData == null)
                throw new InvalidOperationException(string.Format("ConnectionStrings[{0}] not found.", className));

            TargetDatabase = new DbConnectionInfo(connectionStringData.ConnectionString, connectionStringData.ProviderName);
            AutomaticMigrationsEnabled = true;
            AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
        }

        protected override void Seed(MyContext context)
        {
            for (int i = 0; i < 7; i++)
                context.Users.Add(new Person { Name = "name " + i });

            base.Seed(context);
        }
    }

    public class MyContext : MyLoggedContext
    {
        public DbSet<Person> Users { get; set; }
    }

    public abstract class MyLoggedContext : DbContext
    {
        protected MyLoggedContext()
            : base(existingConnection: createConnection(), contextOwnsConnection: true)
        {
            var ctx = ((IObjectContextAdapter)this).ObjectContext;
            ctx.GetTracingConnection().CommandExecuting += (s, e) =>
            {
                Console.WriteLine("{0}\n", e.ToTraceString());
            };
        }

        private static DbConnection createConnection()
        {
            var st = new StackTrace();
            var sf = st.GetFrame(2); // Get the derived class Type in a base class static method
            var className = sf.GetMethod().DeclaringType.FullName;
            
            var connectionStringData = ConfigurationManager.ConnectionStrings[className];
            if (connectionStringData == null)
                throw new InvalidOperationException(string.Format("ConnectionStrings[{0}] not found.", className));

            if (!isEFTracingProviderRegistered())
                EFTracingProviderConfiguration.RegisterProvider();

            EFTracingProviderConfiguration.LogToFile = "log.sql";
            var wrapperConnectionString =
                string.Format(@"wrappedProvider={0};{1}", connectionStringData.ProviderName, connectionStringData.ConnectionString);
            return new EFTracingConnection { ConnectionString = wrapperConnectionString };
        }

        private static bool isEFTracingProviderRegistered()
        {
            var data = (DataSet)ConfigurationManager.GetSection("system.data");
            var providerFactories = data.Tables["DbProviderFactories"];
            return providerFactories.Rows.Cast<DataRow>()
                                         .Select(row => (string)row.ItemArray[1])
                                         .Any(invariantName => invariantName == "EF Tracing Data Provider");
        }
    }

    public static class Test
    {
        public static void RunTests()
        {
            Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<MyContext, Configuration>());
            using (var ctx = new MyContext())
            {
                var users = ctx.Users.AsEnumerable();
                if (users.Any())
                {
                    foreach (var user in users)
                    {
                        Console.WriteLine(user.Name);
                    }
                }

                var rnd = new Random();
                var user1 = ctx.Users.Find(1);
                user1.Name = "test user " + rnd.Next();
                ctx.SaveChanges();
            }

        }
    }
}

توضیحات:
تعریف TargetDatabase در Configuration سبب می‌شود تا خطای The given key was not present in the dictionary در حین استفاده از این پروایدر جدید برطرف شود. به علاوه همانطور که ملاحظه می‌کنید اطلاعات رشته اتصالی بر اساس قراردادهای توکار EF Code first به نام کلاس Context تنظیم شده است.
کلاس MyLoggedContext، کلاس پایه‌ای است که تنظیمات اصلی «EF Tracing Data Provider» در آن قرار گرفته‌اند. برای استفاده از آن باید رشته اتصالی مخصوصی تولید و در اختیار کلاس پایه DbContext قرار گیرد (توسط متد createConnection ذکر شده).
به علاوه در اینجا توسط خاصیت EFTracingProviderConfiguration.LogToFile می‌توان نام فایلی را که قرار است عبارات SQL تولیدی در آن درج شوند، ذکر نمود. همچنین یک روش دیگر دستیابی به کلیه عبارات SQL تولیدی را با مقدار دهی CommandExecuting در سازنده کلاس مشاهده می‌کنید.
اکنون که این کلاس پایه تهیه شده است، تنها کافی است Context معمولی برنامه به نحو زیر تعریف شود:
 public class MyContext : MyLoggedContext
در ادامه اگر متد RunTests را اجرا کنیم، خروجی ذیل را می‌توان در کنسول مشاهده کرد:
insert [dbo].[People]([Name])
values (@0)
select [Id]
from [dbo].[People]
where @@ROWCOUNT > 0 and [Id] = scope_identity()
-- @0 (dbtype=String, size=-1, direction=Input) = "name 0"

insert [dbo].[People]([Name])
values (@0)
select [Id]
from [dbo].[People]
where @@ROWCOUNT > 0 and [Id] = scope_identity()
-- @0 (dbtype=String, size=-1, direction=Input) = "name 1"

insert [dbo].[People]([Name])
values (@0)
select [Id]
from [dbo].[People]
where @@ROWCOUNT > 0 and [Id] = scope_identity()
-- @0 (dbtype=String, size=-1, direction=Input) = "name 2"

insert [dbo].[People]([Name])
values (@0)
select [Id]
from [dbo].[People]
where @@ROWCOUNT > 0 and [Id] = scope_identity()
-- @0 (dbtype=String, size=-1, direction=Input) = "name 3"

insert [dbo].[People]([Name])
values (@0)
select [Id]
from [dbo].[People]
where @@ROWCOUNT > 0 and [Id] = scope_identity()
-- @0 (dbtype=String, size=-1, direction=Input) = "name 4"

insert [dbo].[People]([Name])
values (@0)
select [Id]
from [dbo].[People]
where @@ROWCOUNT > 0 and [Id] = scope_identity()
-- @0 (dbtype=String, size=-1, direction=Input) = "name 5"

insert [dbo].[People]([Name])
values (@0)
select [Id]
from [dbo].[People]
where @@ROWCOUNT > 0 and [Id] = scope_identity()
-- @0 (dbtype=String, size=-1, direction=Input) = "name 6"

SELECT
[Extent1].[Id] AS [Id],
[Extent1].[Name] AS [Name]
FROM [dbo].[People] AS [Extent1]

SELECT
[Extent1].[Id] AS [Id],
[Extent1].[Name] AS [Name]
FROM [dbo].[People] AS [Extent1]

name 0
name 1
name 2
name 3
name 4
name 5
name 6

update [dbo].[People]
set [Name] = @0
where ([Id] = @1)
-- @0 (dbtype=String, size=-1, direction=Input) = "test user 1355460609"

-- @1 (dbtype=Int32, size=0, direction=Input) = 1

قسمتی از این خروجی مرتبط است به متد Seed تعریف شده که تعدادی رکورد را در بانک اطلاعاتی ثبت می‌کند.
دو select نیز در انتهای کار قابل مشاهده است. اولین مورد به علت فراخوانی متد Any صادر شده است و دیگری به حلقه foreach مرتبط می‌باشد (چون از AsEnumerable استفاده شده، هربار ارجاع به شیء users، یک رفت و برگشت به بانک اطلاعاتی را سبب خواهد شد. برای رفع این حالت می‌توان از متد ToList استفاده کرد.)
در پایان کار، متد update مربوط است به فراخوانی متدهای find و save changes ذکر شده. این خروجی در فایل sql.log نیز در کنار فایل اجرایی برنامه ثبت شده و قابل مشاهده می‌باشد.

کاربردها
اطلاعات این مثال می‌تواند پایه نوشتن یک برنامه entity framework profiler باشد.
 
مطالب
اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity
ASP.NET Core 2.0 به همراه یک AuthenticationMiddleware است که یکی از قابلیت‌های این میان‌افزار، افزودن اطلاعات کاربر و یا همان HttpContext.User به یک کوکی رمزنگاری شده و سپس اعتبارسنجی این کوکی در درخواست‌های بعدی کاربر است. این مورد سبب خواهد شد تا بتوان بدون نیاز به پیاده سازی سیستم کامل ASP.NET Core Identity، یک سیستم اعتبارسنجی سبک، ساده و سفارشی را تدارک دید.



تعریف موجودیت‌های مورد نیاز جهت طراحی یک سیستم اعتبارسنجی

در اینجا کنترل کامل سیستم در اختیار ما است و در این حالت می‌توان طراحی تمام قسمت‌ها را از ابتدا و مطابق میل خود انجام داد. برای مثال سیستم اعتبارسنجی ساده‌ی ما، شامل جدول کاربران و نقش‌های آن‌ها خواهد بود و این دو با هم رابطه‌ی many-to-many دارند. به همین جهت جدول UserRole نیز در اینجا پیش بینی شده‌است.

جدول کاربران

    public class User
    {
        public User()
        {
            UserRoles = new HashSet<UserRole>();
        }

        public int Id { get; set; }

        public string Username { get; set; }

        public string Password { get; set; }

        public string DisplayName { get; set; }

        public bool IsActive { get; set; }

        public DateTimeOffset? LastLoggedIn { get; set; }

        /// <summary>
        /// every time the user changes his Password,
        /// or an admin changes his Roles or stat/IsActive,
        /// create a new `SerialNumber` GUID and store it in the DB.
        /// </summary>
        public string SerialNumber { get; set; }

        public virtual ICollection<UserRole> UserRoles { get; set; }
    }
در اینجا SerialNumber فیلدی است که با هر بار ویرایش اطلاعات کاربران باید از طرف برنامه به روز رسانی شود. از آن جهت غیرمعتبر سازی کوکی کاربر استفاده خواهیم کرد. برای مثال اگر خاصیت فعال بودن او تغییر کرد و یا نقش‌های او را تغییر دادیم، کاربر در همان لحظه باید logout شود. به همین جهت چنین فیلدی در اینجا در نظر گرفته شده‌است تا با بررسی آن بتوان وضعیت معتبر بودن کوکی او را تشخیص داد.

جدول نقش‌های کاربران

    public class Role
    {
        public Role()
        {
            UserRoles = new HashSet<UserRole>();
        }

        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }

        public virtual ICollection<UserRole> UserRoles { get; set; }
    }
البته این سیستم ساده دارای یک سری نقش ثابت و مشخص است.
    public static class CustomRoles
    {
        public const string Admin = nameof(Admin);
        public const string User = nameof(User);
    }
که این نقش‌ها را در ابتدای کار برنامه به بانک اطلاعات اضافه خواهیم کرد.


جدول ارتباط نقش‌ها با کاربران و برعکس

    public class UserRole
    {
        public int UserId { get; set; }
        public int RoleId { get; set; }

        public virtual User User { get; set; }
        public virtual Role Role { get; set; }
    }
وجود این جدول در EF Core جهت تعریف یک رابطه‌ی many-to-many ضروری است.


تعریف Context برنامه و فعالسازی Migrations در EF Core 2.0

DbContext برنامه را به صورت ذیل در یک اسمبلی دیگر اضافه خواهیم کرد:
    public interface IUnitOfWork : IDisposable
    {
        DbSet<TEntity> Set<TEntity>() where TEntity : class;

        int SaveChanges(bool acceptAllChangesOnSuccess);
        int SaveChanges();
        Task<int> SaveChangesAsync(bool acceptAllChangesOnSuccess, CancellationToken cancellationToken = new CancellationToken());
        Task<int> SaveChangesAsync(CancellationToken cancellationToken = new CancellationToken());
    }

    public class ApplicationDbContext : DbContext, IUnitOfWork
    {
        public ApplicationDbContext(DbContextOptions options) : base(options)
        { }

        public virtual DbSet<User> Users { set; get; }
        public virtual DbSet<Role> Roles { set; get; }
        public virtual DbSet<UserRole> UserRoles { get; set; }

        protected override void OnModelCreating(ModelBuilder builder)
        {
            // it should be placed here, otherwise it will rewrite the following settings!
            base.OnModelCreating(builder);

            // Custom application mappings
            builder.Entity<User>(entity =>
            {
                entity.Property(e => e.Username).HasMaxLength(450).IsRequired();
                entity.HasIndex(e => e.Username).IsUnique();
                entity.Property(e => e.Password).IsRequired();
                entity.Property(e => e.SerialNumber).HasMaxLength(450);
            });

            builder.Entity<Role>(entity =>
            {
                entity.Property(e => e.Name).HasMaxLength(450).IsRequired();
                entity.HasIndex(e => e.Name).IsUnique();
            });

            builder.Entity<UserRole>(entity =>
            {
                entity.HasKey(e => new { e.UserId, e.RoleId });
                entity.HasIndex(e => e.UserId);
                entity.HasIndex(e => e.RoleId);
                entity.Property(e => e.UserId);
                entity.Property(e => e.RoleId);
                entity.HasOne(d => d.Role).WithMany(p => p.UserRoles).HasForeignKey(d => d.RoleId);
                entity.HasOne(d => d.User).WithMany(p => p.UserRoles).HasForeignKey(d => d.UserId);
            });
        }
    }
در اینجا موجودیت‌های برنامه به صورت DbSet در معرض دید EF Core 2.0 قرار گرفته‌اند. همچنین رابطه‌ی Many-to-Many بین نقش‌ها و کاربران نیز تنظیم شده‌است.
سازنده‌ی کلاس به همراه پارامتر DbContextOptions است تا بتوان آن‌را در آغاز برنامه تغییر داد.


فعالسازی مهاجرت‌ها در EF Core 2.0

EF Core 2.0 برخلاف نگارش‌های قبلی آن به دنبال کلاسی مشتق شده‌ی از IDesignTimeDbContextFactory می‌گردد تا بتواند نحوه‌ی وهله سازی ApplicationDbContext را دریافت کند. در اینجا چون DbContext تعریف شده دارای یک سازنده‌ی با پارامتر است، EF Core 2.0 نمی‌داند که چگونه باید آن‌را در حین ساخت مهاجرت‌ها و اعمال آن‌ها، وهله سازی کند. کار کلاس ApplicationDbContextFactory ذیل دقیقا مشخص سازی همین مساله است:
    /// <summary>
    /// Only used by EF Tooling
    /// </summary>
    public class ApplicationDbContextFactory : IDesignTimeDbContextFactory<ApplicationDbContext>
    {
        public ApplicationDbContext CreateDbContext(string[] args)
        {
            var basePath = Directory.GetCurrentDirectory();
            Console.WriteLine($"Using `{basePath}` as the BasePath");
            var configuration = new ConfigurationBuilder()
                                    .SetBasePath(basePath)
                                    .AddJsonFile("appsettings.json")
                                    .Build();
            var builder = new DbContextOptionsBuilder<ApplicationDbContext>();
            var connectionString = configuration.GetConnectionString("DefaultConnection");
            builder.UseSqlServer(connectionString);
            return new ApplicationDbContext(builder.Options);
        }
    }
کاری که در اینجا انجام شده، خواندن DefaultConnection از قسمت ConnectionStrings فایل appsettings.json است:
{
  "ConnectionStrings": {
    "DefaultConnection": "Data Source=(LocalDB)\\MSSQLLocalDB;Initial Catalog=ASPNETCore2CookieAuthenticationDB;Integrated Security=True;MultipleActiveResultSets=True;"
  },
  "LoginCookieExpirationDays": 30
}
و سپس استفاده‌ی از آن جهت تنظیم رشته‌ی اتصالی متد UseSqlServer و در آخر وهله سازی ApplicationDbContext.
کار یافتن این کلاس در حین تدارک و اعمال مهاجرت‌ها توسط EF Core 2.0 خودکار بوده و باید محل قرارگیری آن دقیقا در اسمبلی باشد که DbContext برنامه در آن تعریف شده‌است.


تدارک لایه سرویس‌های برنامه

پس از مشخص شدن ساختار موجودیت‌ها و همچنین Context برنامه، اکنون می‌توان لایه سرویس برنامه را به صورت ذیل تکمیل کرد:

سرویس کاربران
    public interface IUsersService
    {
        Task<string> GetSerialNumberAsync(int userId);
        Task<User> FindUserAsync(string username, string password);
        Task<User> FindUserAsync(int userId);
        Task UpdateUserLastActivityDateAsync(int userId);
    }
کار این سرویس ابتدایی کاربران، یافتن یک یک کاربر بر اساس Id او و یا کلمه‌ی عبور و نام کاربری او است. از این امکانات در حین لاگین و یا اعتبارسنجی کوکی کاربر استفاده خواهیم کرد.
پیاده سازی کامل این سرویس را در اینجا می‌توانید مشاهده کنید.

سرویس نقش‌های کاربران
    public interface IRolesService
    {
        Task<List<Role>> FindUserRolesAsync(int userId);
        Task<bool> IsUserInRole(int userId, string roleName);
        Task<List<User>> FindUsersInRoleAsync(string roleName);
    }
از این سرویس برای یافتن نقش‌های کاربر لاگین شده‌ی به سیستم و افزودن آن‌ها به کوکی رمزنگاری شده‌ی اعتبارسنجی او استفاده خواهیم کرد.
پیاده سازی کامل این سرویس را در اینجا می‌توانید مشاهده کنید.

سرویس آغاز بانک اطلاعاتی

    public interface IDbInitializerService
    {
        void Initialize();
        void SeedData();
    }
از این سرویس در آغاز کار برنامه برای اعمال خودکار مهاجرت‌های تولیدی و همچنین ثبت نقش‌های آغازین سیستم به همراه افزودن کاربر Admin استفاده خواهیم کرد.
پیاده سازی کامل این سرویس را در اینجا می‌توانید مشاهده کنید.

سرویس اعتبارسنجی کوکی‌های کاربران

یکی از قابلیت‌های میان‌افزار اعتبارسنجی ASP.NET Core 2.0، رخ‌دادی است که در آن اطلاعات کوکی دریافتی از کاربر، رمزگشایی شده و در اختیار برنامه جهت تعیین اعتبار قرار می‌گیرد:
    public interface ICookieValidatorService
    {
        Task ValidateAsync(CookieValidatePrincipalContext context);
    }

    public class CookieValidatorService : ICookieValidatorService
    {
        private readonly IUsersService _usersService;
        public CookieValidatorService(IUsersService usersService)
        {
            _usersService = usersService;
            _usersService.CheckArgumentIsNull(nameof(usersService));
        }

        public async Task ValidateAsync(CookieValidatePrincipalContext context)
        {
            var userPrincipal = context.Principal;

            var claimsIdentity = context.Principal.Identity as ClaimsIdentity;
            if (claimsIdentity?.Claims == null || !claimsIdentity.Claims.Any())
            {
                // this is not our issued cookie
                await handleUnauthorizedRequest(context);
                return;
            }

            var serialNumberClaim = claimsIdentity.FindFirst(ClaimTypes.SerialNumber);
            if (serialNumberClaim == null)
            {
                // this is not our issued cookie
                await handleUnauthorizedRequest(context);
                return;
            }

            var userIdString = claimsIdentity.FindFirst(ClaimTypes.UserData).Value;
            if (!int.TryParse(userIdString, out int userId))
            {
                // this is not our issued cookie
                await handleUnauthorizedRequest(context);
                return;
            }

            var user = await _usersService.FindUserAsync(userId).ConfigureAwait(false);
            if (user == null || user.SerialNumber != serialNumberClaim.Value || !user.IsActive)
            {
                // user has changed his/her password/roles/stat/IsActive
                await handleUnauthorizedRequest(context);
            }

            await _usersService.UpdateUserLastActivityDateAsync(userId).ConfigureAwait(false);
        }

        private Task handleUnauthorizedRequest(CookieValidatePrincipalContext context)
        {
            context.RejectPrincipal();
            return context.HttpContext.SignOutAsync(CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme);
        }
    }
کار این سرویس، تعیین اعتبار موارد ذیل است:
- آیا کوکی دریافت شده دارای اطلاعات HttpContext.User است؟
- آیا این کوکی به همراه اطلاعات فیلد SerialNumber است؟
- آیا این کوکی به همراه Id کاربر است؟
- آیا کاربری که بر اساس این Id یافت می‌شود غیرفعال شده‌است؟
- آیا کاربری که بر اساس این Id یافت می‌شود دارای SerialNumber یکسانی با نمونه‌ی موجود در بانک اطلاعاتی است؟

اگر خیر، این اعتبارسنجی رد شده و بلافاصله کوکی کاربر نیز معدوم خواهد شد.


تنظیمات ابتدایی میان‌افزار اعتبارسنجی کاربران در ASP.NET Core 2.0

تنظیمات کامل ابتدایی میان‌افزار اعتبارسنجی کاربران در ASP.NET Core 2.0 را در فایل Startup.cs می‌توانید مشاهده کنید.

ابتدا سرویس‌های برنامه معرفی شده‌اند:
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddScoped<IUnitOfWork, ApplicationDbContext>();
            services.AddScoped<IUsersService, UsersService>();
            services.AddScoped<IRolesService, RolesService>();
            services.AddScoped<ISecurityService, SecurityService>();
            services.AddScoped<ICookieValidatorService, CookieValidatorService>();
            services.AddScoped<IDbInitializerService, DbInitializerService>();

سپس تنظیمات مرتبط با ترزیق وابستگی‌های ApplicationDbContext برنامه انجام شده‌است. در اینجا رشته‌ی اتصالی، از فایل appsettings.json خوانده شده و سپس در اختیار متد UseSqlServer قرار می‌گیرد:
            services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options =>
            {
                options.UseSqlServer(
                    Configuration.GetConnectionString("DefaultConnection"),
                    serverDbContextOptionsBuilder =>
                        {
                            var minutes = (int)TimeSpan.FromMinutes(3).TotalSeconds;
                            serverDbContextOptionsBuilder.CommandTimeout(minutes);
                            serverDbContextOptionsBuilder.EnableRetryOnFailure();
                        });
            });

در ادامه تعدادی Policy مبتنی بر نقش‌های ثابت سیستم را تعریف کرده‌ایم. این کار اختیاری است اما روش توصیه شده‌ی در ASP.NET Core، کار با Policyها است تا کار مستقیم با نقش‌ها. Policy‌ها انعطاف پذیری بیشتری را نسبت به نقش‌ها ارائه می‌دهند و در اینجا به سادگی می‌توان چندین نقش و یا حتی Claim را با هم ترکیب کرد و به صورت یک Policy ارائه داد:
            // Only needed for custom roles.
            services.AddAuthorization(options =>
                    {
                        options.AddPolicy(CustomRoles.Admin, policy => policy.RequireRole(CustomRoles.Admin));
                        options.AddPolicy(CustomRoles.User, policy => policy.RequireRole(CustomRoles.User));
                    });

قسمت اصلی تنظیمات میان افزار اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها در اینجا قید شده‌است:
            // Needed for cookie auth.
            services
                .AddAuthentication(options =>
                {
                    options.DefaultChallengeScheme = CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme;
                    options.DefaultSignInScheme = CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme;
                    options.DefaultAuthenticateScheme = CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme;
                })
                .AddCookie(options =>
                {
                    options.SlidingExpiration = false;
                    options.LoginPath = "/api/account/login";
                    options.LogoutPath = "/api/account/logout";
                    //options.AccessDeniedPath = new PathString("/Home/Forbidden/");
                    options.Cookie.Name = ".my.app1.cookie";
                    options.Cookie.HttpOnly = true;
                    options.Cookie.SecurePolicy = CookieSecurePolicy.SameAsRequest;
                    options.Cookie.SameSite = SameSiteMode.Lax;
                    options.Events = new CookieAuthenticationEvents
                    {
                        OnValidatePrincipal = context =>
                        {
                            var cookieValidatorService = context.HttpContext.RequestServices.GetRequiredService<ICookieValidatorService>();
                            return cookieValidatorService.ValidateAsync(context);
                        }
                    };
                });
ابتدا مشخص شده‌است که روش مدنظر ما، اعتبارسنجی مبتنی بر کوکی‌ها است و سپس تنظیمات مرتبط با کوکی رمزنگاری شده‌ی برنامه مشخص شده‌اند. تنها قسمت مهم آن CookieAuthenticationEvents است که نحوه‌ی پیاده سازی آن‌را با معرفی سرویس ICookieValidatorService پیشتر بررسی کردیم. این قسمت جائی است که پس از هر درخواست به سرور اجرا شده و کوکی رمزگشایی شده، در اختیار برنامه جهت اعتبارسنجی قرار می‌گیرد.

کار نهایی تنظیمات میان افزار اعتبارسنجی در متد Configure با فراخوانی UseAuthentication صورت می‌گیرد. اینجا است که میان افزار، به برنامه معرفی خواهد شد:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
   app.UseAuthentication();

همچنین پس از آن، کار اجرای سرویس آغاز بانک اطلاعاتی نیز انجام شده‌است تا نقش‌ها و کاربر Admin را به سیستم اضافه کند:
            var scopeFactory = app.ApplicationServices.GetRequiredService<IServiceScopeFactory>();
            using (var scope = scopeFactory.CreateScope())
            {
                var dbInitializer = scope.ServiceProvider.GetService<IDbInitializerService>();
                dbInitializer.Initialize();
                dbInitializer.SeedData();
            }


پیاده سازی ورود و خروج به سیستم

پس از این مقدمات به مرحله‌ی آخر پیاده سازی این سیستم اعتبارسنجی می‌رسیم.

پیاده سازی Login
در اینجا از سرویس کاربران استفاده شده و بر اساس نام کاربری و کلمه‌ی عبور ارسالی به سمت سرور، این کاربر یافت خواهد شد.
در صورت وجود این کاربر، مرحله‌ی نهایی کار، فراخوانی متد الحاقی HttpContext.SignInAsync است:
        [AllowAnonymous]
        [HttpPost("[action]")]
        public async Task<IActionResult> Login([FromBody]  User loginUser)
        {
            if (loginUser == null)
            {
                return BadRequest("user is not set.");
            }

            var user = await _usersService.FindUserAsync(loginUser.Username, loginUser.Password).ConfigureAwait(false);
            if (user == null || !user.IsActive)
            {
                await HttpContext.SignOutAsync(CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme);
                return Unauthorized();
            }

            var loginCookieExpirationDays = _configuration.GetValue<int>("LoginCookieExpirationDays", defaultValue: 30);
            var cookieClaims = await createCookieClaimsAsync(user).ConfigureAwait(false);
            await HttpContext.SignInAsync(
                CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme,
                cookieClaims,
                new AuthenticationProperties
                {
                    IsPersistent = true, // "Remember Me"
                    IssuedUtc = DateTimeOffset.UtcNow,
                    ExpiresUtc = DateTimeOffset.UtcNow.AddDays(loginCookieExpirationDays)
                });

            await _usersService.UpdateUserLastActivityDateAsync(user.Id).ConfigureAwait(false);

            return Ok();
        }
مهم‌ترین کار متد HttpContext.SignInAsync علاوه بر تنظیم طول عمر کوکی کاربر، قسمت createCookieClaimsAsync است که به صورت ذیل پیاده سازی شده‌است:
        private async Task<ClaimsPrincipal> createCookieClaimsAsync(User user)
        {
            var identity = new ClaimsIdentity(CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme);
            identity.AddClaim(new Claim(ClaimTypes.NameIdentifier, user.Id.ToString()));
            identity.AddClaim(new Claim(ClaimTypes.Name, user.Username));
            identity.AddClaim(new Claim("DisplayName", user.DisplayName));

            // to invalidate the cookie
            identity.AddClaim(new Claim(ClaimTypes.SerialNumber, user.SerialNumber));

            // custom data
            identity.AddClaim(new Claim(ClaimTypes.UserData, user.Id.ToString()));

            // add roles
            var roles = await _rolesService.FindUserRolesAsync(user.Id).ConfigureAwait(false);
            foreach (var role in roles)
            {
                identity.AddClaim(new Claim(ClaimTypes.Role, role.Name));
            }

            return new ClaimsPrincipal(identity);
        }
در اینجا است که اطلاعات اضافی کاربر مانند Id او یا نقش‌های او به کوکی رمزنگاری شده‌ی تولیدی توسط HttpContext.SignInAsync اضافه شده و در دفعات بعدی و درخواست‌های بعدی او، به صورت خودکار توسط مرورگر به سمت سرور ارسال خواهند شد. این کوکی است که امکان کار با MyProtectedApiController و یا MyProtectedAdminApiController را فراهم می‌کند. اگر شخص لاگین کرده باشد، بلافاصله قابلیت دسترسی به امکانات محدود شده‌ی توسط فیلتر Authorize را خواهد یافت. همچنین در این مثال چون کاربر Admin لاگین می‌شود، امکان دسترسی به Policy مرتبطی را نیز خواهد یافت:
[Route("api/[controller]")]
[Authorize(Policy = CustomRoles.Admin)]
public class MyProtectedAdminApiController : Controller

پیاده سازی Logout

متد الحاقی HttpContext.SignOutAsync کار Logout کاربر را تکمیل می‌کند.
        [AllowAnonymous]
        [HttpGet("[action]"), HttpPost("[action]")]
        public async Task<bool> Logout()
        {
            await HttpContext.SignOutAsync(CookieAuthenticationDefaults.AuthenticationScheme);
            return true;
        }


آزمایش نهایی برنامه

در فایل index.html ، نمونه‌ای از متدهای لاگین، خروج و فراخوانی اکشن متدهای محافظت شده را مشاهده می‌کنید. این روش برای برنامه‌های تک صفحه‌ای وب یا SPA نیز می‌تواند مفید باشد و به همین نحو کار می‌کنند.



کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
مقدمه‌ای بر یادگیری ماشین در #C با استفاده از ML.NET

هنگامی که درباره‌ی علم و یادگیری ماشینی فکر می‌کنیم، دو زبان برنامه‌نویسی بلافاصله به ذهن متبادر می‌شوند: پایتون و R. این دو زبان به شکل عمومی از بسیاری از الگوریتم‌های یادگیری ماشین رایج، تکنیکهای پیش‌پردازش داده‌ها و خیلی بیشتر از اینها پشتیبانی می‌کنند؛ بنابراین برای -تقریباً- هر مساله‌ی یادگیری ماشینی مورد استفاده قرار می‌گیرند. 
 با این‌حال، گاهی فرد یا شرکتی نمی‌تواند از پایتون یا R استفاده کند که می‌تواند به یکی از دلایل متعدد، از جمله وجود کد منبع در زبان دیگر یا نداشتن هیچ تجربه‌ای در پایتون یا R باشد. یکی از محبوب‌ترین زبان‌های امروزی، #C است که برای بسیاری از کاربردها مورد استفاده قرار می‌گیرد. مایکروسافت برای استفاده از قدرت یادگیری ماشین در #C، یک بسته را به نام ML.NET ایجاد کرده که همه‌ی قابلیت‌های یادگیری ماشین پایه را فراهم می‌کند. 
در این مقاله، به شما نشان خواهم داد که چگونه از ML.NET برای ایجاد یک مدل دسته‌بندی دوتایی بهره ببرید؛ قابلیت‌های AutoML را مورد استفاده قرار داده و از یک مدل Tensorflow با ML.NET استفاده کنید. کد کامل مخصوص مدل دسته‌بندی دوتایی را می‌توانید در GitHub بیابید.

افزودن ML.NET به پروژه‌ی #C
اضافه کردن ML.NET به یک پروژه‌ی #C یا #F آسان است. تنها کار لازم، اضافه کردن بسته‌ی Microsoft.ML یا در برخی موارد، -بسته به نیازمندی‌های پروژه- بسته‌های اضافی مانند: Microsoft.ML.ImageAnalytics, Microsoft.ML.TensorFlow یا Microsoft.ML.OnnxTransformer است. 


بارگذاری در یک دیتاست و ایجاد pipeline داده‌ها
بارگذاری و پیش‌پردازش یک مجموعه داده در ML.NET کاملا ً متفاوت از زمانی است که با دیگر بسته‌ها / چارچوب‌های یادگیری ماشین کار می‌کنیم. چون ما نیاز داریم به طور واضح، ساختار داده‌ها را بیان کنیم. برای انجام این کار، فایلی به نام ModelInput.cs را درون یک پوشه به نام DataModels ایجاد کرده و داخل این فایل، همه‌ی ستون‌های مجموعه داده‌های خود را ثبت خواهیم کرد. برای این مقاله، ما از مجموعه داده‌های ردیابی کلاه‌برداری کارت اعتباری استفاده می‌کنیم که می‌تواند آزادانه از Kaggle بارگیری شود. این مجموعه‌داده‌ها شامل ۳۱ ستون است. کلاس تراکنش (۰ یا ۱)، مقدار تراکنش، زمان تراکنش و نیز ۲۸ ویژگی بی‌نام (anonymous). 


using Microsoft.ML.Data;

namespace CreditCardFraudDetection.DataModels
{
    public class ModelInput
    {
        [ColumnName("Time"), LoadColumn(0)]
        public float Time { get; set; }

        [ColumnName("V1"), LoadColumn(1)]
        public float V1 { get; set; }

        [ColumnName("V2"), LoadColumn(2)]
        public float V2 { get; set; }

        [ColumnName("V3"), LoadColumn(3)]
        public float V3 { get; set; }

        [ColumnName("V4"), LoadColumn(4)]
        public float V4 { get; set; }

        [ColumnName("V5"), LoadColumn(5)]
        public float V5 { get; set; }

        [ColumnName("V6"), LoadColumn(6)]
        public float V6 { get; set; }

        [ColumnName("V7"), LoadColumn(7)]
        public float V7 { get; set; }

        [ColumnName("V8"), LoadColumn(8)]
        public float V8 { get; set; }

        [ColumnName("V9"), LoadColumn(9)]
        public float V9 { get; set; }

        [ColumnName("V10"), LoadColumn(10)]
        public float V10 { get; set; }

        [ColumnName("V11"), LoadColumn(11)]
        public float V11 { get; set; }

        [ColumnName("V12"), LoadColumn(12)]
        public float V12 { get; set; }

        [ColumnName("V13"), LoadColumn(13)]
        public float V13 { get; set; }

        [ColumnName("V14"), LoadColumn(14)]
        public float V14 { get; set; }

        [ColumnName("V15"), LoadColumn(15)]
        public float V15 { get; set; }

        [ColumnName("V16"), LoadColumn(16)]
        public float V16 { get; set; }

        [ColumnName("V17"), LoadColumn(17)]
        public float V17 { get; set; }

        [ColumnName("V18"), LoadColumn(18)]
        public float V18 { get; set; }

        [ColumnName("V19"), LoadColumn(19)]
        public float V19 { get; set; }

        [ColumnName("V20"), LoadColumn(20)]
        public float V20 { get; set; }

        [ColumnName("V21"), LoadColumn(21)]
        public float V21 { get; set; }

        [ColumnName("V22"), LoadColumn(22)]
        public float V22 { get; set; }

        [ColumnName("V23"), LoadColumn(23)]
        public float V23 { get; set; }

        [ColumnName("V24"), LoadColumn(24)]
        public float V24 { get; set; }

        [ColumnName("V25"), LoadColumn(25)]
        public float V25 { get; set; }

        [ColumnName("V26"), LoadColumn(26)]
        public float V26 { get; set; }

        [ColumnName("V27"), LoadColumn(27)]
        public float V27 { get; set; }

        [ColumnName("V28"), LoadColumn(28)]
        public float V28 { get; set; }

        [ColumnName("Amount"), LoadColumn(29)]
        public float Amount { get; set; }

        [ColumnName("Class"), LoadColumn(30)]
        public bool Class { get; set; }
    }
} 
در اینجا یک فیلد را برای هر یک از ستون‌های داخل مجموعه داده‌مان ایجاد می‌کنیم. نکته‌ی مهم، تعیین شاخص (Index)، نوع و ستون، به شکل صحیح است. حالا که داده‌های ما مدل‌سازی شده‌اند، باید قالب و شکل داده‌های خروجی خود را مدل کنیم. این کار می‌تواند به روشی مشابه با کدهای بالا انجام شود. 
 using Microsoft.ML.Data;

namespace CreditCardFraudDetection.DataModels
{
    public class ModelOutput
    {
        [ColumnName("PredictedLabel")]
        public bool Prediction { get; set; }

        public float Score { get; set; }
    }
}  
ما در این‌جا ۲ فیلد داریم. فیلد score نشان‌دهنده‌ی خروجی به شکل درصد است؛ در حالیکه فیلد prediction از نوع بولی است. اکنون که هر دو داده ورودی و خروجی را مدل‌سازی کرده‌ایم، می‌توانیم داده‌های واقعی خود را با استفاده از روش مونت‌کارلو بارگذاری کنیم.
IDataView trainingDataView = mlContext.Data.LoadFromTextFile<ModelInput>(
                                            path: dataFilePath,
                                            hasHeader: true,
                                            separatorChar: ',',
                                            allowQuoting: true,
                                            allowSparse: false);

ساخت و آموزش مدل
برای ایجاد و آموزش مدل، نیاز به ایجاد یک pipeline داریم که شامل پیش‌پردازش داده‌های مورد نیاز و الگوریتم آموزش است. برای این مجموعه داده‌ی خاص، انجام هر پیش‌پردازش بسیار دشوار است زیرا ۲۸ ویژگی بی‌نام دارد. بنابراین تصمیم گرفتم که آن را ساده نگه دارم و تنها همه‌ی ویژگی‌ها را الحاق کنم (این کار باید در ML.NET انجام شود).
var dataProcessPipeline = mlContext.Transforms.Concatenate("Features", new[] { "Time", "V1", "V2", "V3", "V4", "V5", "V6", "V7", "V8", "V9", "V10", "V11", "V12", "V13", "V14", "V15", "V16", "V17", "V18", "V19", "V20", "V21", "V22", "V23", "V24", "V25", "V26", "V27", "V28", "Amount" });
برای مدل، الگوریتم LightGBM را انتخاب می‌کنم. این الگوریتم در واقع در Microsoft.ML از ابتدا وجود ندارد؛ بنابراین شما باید Microsoft.ML.LightGbm را نصب کنید تا قادر باشید از آن استفاده کنید.
// Choosing algorithm
var trainer = mlContext.BinaryClassification.Trainers.LightGbm(labelColumnName: "Class", featureColumnName: "Features");

// Appending algorithm to pipeline
var trainingPipeline = dataProcessPipeline.Append(trainer);
اکنون می‌توانیم مدل را با متد Fit، آموزش داده سپس با استفاده از mlContext.model.save ذخیره کنیم:
ITransformer model = trainingPipeline.Fit(trainingDataView);
mlContext.Model.Save(model , trainingDataView.Schema, <path>);

ارزیابی مدل
حالا که مدل ما آموزش دیده است، باید عملکرد آن را بررسی کنیم. ساده‌ترین راه برای انجام این کار، استفاده از اعتبارسنجی متقاطع (cross-validation) است. ML.Net به ما روش‌های اعتبارسنجی متقاطع را برای انواع مختلف داده‌های مختلف، ارایه می‌دهد. از آنجا که مجموعه داده‌های ما یک مجموعه داده دسته‌بندی دودویی است، ما از روش mlContext.BinaryClassification.CrossValidateNonCalibrated برای امتیازدهی به مدل خود استفاده خواهیم کرد:
var crossValidationResults = mlContext.BinaryClassification.CrossValidateNonCalibrated(trainingDataView, trainingPipeline, numberOfFolds: 5, labelColumnName: "Class");

انجام پیش‌بینی
پیش بینی داده‌های جدید با استفاده از ML.NET واقعاً سرراست و راحت است. ما فقط باید یک PredictionEngine، نمایشی دیگر را از مدل خود که به طور خاص، برای استنباط ساخته شده است، ایجاد کنیم و متد Predict آن را به عنوان یک شی ModelInput فراخوانی کنیم. 
var predEngine = mlContext.Model.CreatePredictionEngine<ModelInput, ModelOutput>(mlModel);

ModelInput sampleData = new ModelInput() {
    time = 0,
    V1 = -1.3598071336738,
    ...
};

ModelOutput predictionResult = predEngine.Predict(sampleData);

Console.WriteLine($"Actual value: {sampleData.Class} | Predicted value: {predictionResult.Prediction}"); 

Auto-ML 
نکته جالب دیگر در مورد ML.NET اجرای عالی Auto ML است. با استفاده از  Auto ML  فقط با مشخص کردن اینکه روی چه مشکلی کار می‌کنیم و ارائه داده‌های خود، می‌توانیم راه‌حل‌های اساسی و پایه‌ی یادگیری ماشین را بسازیم.
برای شروع کار با ML خودکار در ML.NET، باید  Visual Studio Extension - ML.NET Model Builder (Preview)  را بارگیری کنیم. این کار را می‌توان از طریق تب extensions انجام داد.
پس از نصب موفقیت آمیز افزونه، با کلیک راست روی پروژه‌ی خود در داخل Solution Ex می‌توانیم از Auto ML استفاده کنیم.

با این کار پنجره Model Builder باز می‌شود. سازنده‌ی مدل، ما را در روند ساخت یک مدل یادگیری ماشین راهنمایی می‌کند.
   
برای کسب اطلاعات در مورد چگونگی گذراندن مراحل مختلف، حتماً آموزش رسمی شروع کار را در سایت مایکروسافت، بررسی کنید. بعد از تمام مراحل، Model Builder به طور خودکار کد را تولید می‌کند.
 
استفاده از یک مدل پیش‌آموزش‌داده‌شده‌ی تنسورفلو (pre-trained) 
نکته‌ی جالب دیگر در مورد ML.NET این است که به ما امکان استفاده از مدل‌های Tensorflow و ONNX را برای استنباط ( inference ) می‌دهد. برای استفاده از مدل Tensorflow باید Microsoft.ML.TensorFlow را با استفاده از NuGet نصب کنیم. پس از نصب بسته‌های لازم، می‌توانیم با فراخوانی متد Model.LoadTensorFlowModel، یک مدل Tensorflow را بارگذاری کنیم. پس از آن، باید متد ScoreTensorFlowModel را فراخوانی کرده و نام لایه‌ی ورودی و خروجی را به آن ارسال کنیم.  
private ITransformer SetupMlnetModel(string tensorFlowModelFilePath)
{
    var pipeline = _mlContext.<preprocess-data>
           .Append(_mlContext.Model.LoadTensorFlowModel(tensorFlowModelFilePath)
                                               .ScoreTensorFlowModel(
                                                      outputColumnNames: new[]{TensorFlowModelSettings.outputTensorName },
                                                      inputColumnNames: new[] { TensorFlowModelSettings.inputTensorName },
                                                      addBatchDimensionInput: false));
 
    ITransformer mlModel = pipeline.Fit(CreateEmptyDataView());
 
    return mlModel;
}

اطلاعات بیشتر در مورد نحوه استفاده از مدل Tensorflow در ML.NET:
مطالب
استفاده از خواص راهبری در EF Code first جهت ساده سازی کوئر‌ی‌ها
گاهی از اوقات یافتن معادل LINQ کوئری‌های SQLایی که پیشتر به سادگی و بر اساس ممارست، در کسری از دقیقه نوشته می‌شدند، آنچنان ساده نیست. برای مثال فرض کنید یک سری پروژه وجود دارند که به ازای هر پروژه، تعدادی بازخورد ثبت شده است. هر بازخورد نیز دارای وضعیت‌هایی مانند «در حال انجام» و «انجام شد» است. می‌خواهیم کوئری LINQ سازگار با EF ایی را تهیه کنیم که تعداد موارد «در حال انجام» را نمایش دهد.
بر این اساس، کلاس‌های مدل دومین مساله به صورت زیر خواهند بود:
    public class Project
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Name { set; get; }

        public virtual ICollection<ProjectIssue> ProjectIssues { set; get; }
    }

    public class ProjectIssue
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Body { set; get; }

        [ForeignKey("ProjectStatusId")]
        public virtual ProjectIssueStatus ProjectIssueStatus { set; get; }
        public int ProjectStatusId { set; get; }

        [ForeignKey("ProjectId")]
        public virtual Project Project { set; get; }
        public int ProjectId { set; get; }
    }

    public class ProjectIssueStatus
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Name { set; get; }

        public virtual ICollection<ProjectIssue> ProjectIssues { set; get; }
    }
یک پروژه می‌تواند تعدادی Issue ثبت شده داشته باشد. هر Issue نیز دارای وضعیتی مشخص است.
اگر EF Code first را وادار به تهیه جداول و روابط معادل کلاس‌های فوق کنیم:
    public class MyContext : DbContext
    {
        public DbSet<ProjectIssueStatus> ProjectStatus { get; set; }
        public DbSet<ProjectIssue> ProjectIssues { get; set; }
        public DbSet<Project> Projects { get; set; }
    }

    public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<MyContext>
    {
        public Configuration()
        {
            AutomaticMigrationsEnabled = true;
            AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
        }

        protected override void Seed(MyContext context)
        {
            var project1 = new Project { Name = "پروژه جدید" };
            context.Projects.Add(project1);

            var stat1 = new ProjectIssueStatus { Name = "درحال انجام" };
            var stat2 = new ProjectIssueStatus { Name = "انجام شد" };
            context.ProjectStatus.Add(stat1);
            context.ProjectStatus.Add(stat2);

            var issue1 = new ProjectIssue
            {
                Body = "تغییر قلم گزارش",
                ProjectIssueStatus = stat1,
                Project = project1
            };
            var issue2 = new ProjectIssue
            {
                Body = "تغییر لوگوی گزارش",
                ProjectIssueStatus = stat1,
                Project = project1
            };
            context.ProjectIssues.Add(issue1);
            context.ProjectIssues.Add(issue2);

            base.Seed(context);
        }
    }
 به شکل زیر خواهیم رسید:


سابقا برای یافتن تعداد متناظر با هر IssueStatus خیلی سریع می‌شد چنین کوئری را نوشت:


اما اکنون معادل آن با EF Code first چیست؟
    public static class Test
    {
        public static void RunTests()
        {
            Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<MyContext, Configuration>());

            using (var ctx = new MyContext())
            {
                var projectId = 1;
                var list = ctx.ProjectStatus.Select(x => new
                                                    {
                                                        Id = x.Id,
                                                        Name = x.Name,
                                                        Count = x.ProjectIssues.Count(p => p.ProjectId == projectId)
                                                    }).ToList();
                foreach (var item in list)
                    Console.WriteLine("{0}:{1}",item.Name, item.Count);                
            }
        }
    }
بله. همانطور که ملاحظه می‌کنید در اینجا به کوئری بسیار ساده و واضحی با کمک استفاده از navigation properties (خواص راهبری مانند ProjectIssues) تعریف شده رسیده‌ایم. خروجی SQL تولید شده توسط EF نیز به صورت زیر است:
SELECT [Project1].[Id] AS [Id],
       [Project1].[Name] AS [Name],
       [Project1].[C1] AS [C1]
FROM   (
           SELECT [Extent1].[Id] AS [Id],
                  [Extent1].[Name] AS [Name],
                  (
                      SELECT COUNT(1) AS [A1]
                      FROM   [dbo].[ProjectIssues] AS [Extent2]
                      WHERE  ([Extent1].[Id] = [Extent2].[ProjectStatusId])
                             AND ([Extent2].[ProjectId] = 1 /*@p__linq__0*/)
                  ) AS [C1]
           FROM   [dbo].[ProjectIssueStatus] AS [Extent1]
       ) AS [Project1]

مطالب
ردیابی تغییرات در Entity Framework، بخش اول
همان طور که می‌دانید، Entity Framework  تغییراتی را که بر روی اشیا انجام می‌دهید، ردیابی می‌کند. بدیهی است که EF از طریق ردیابی این تغییرات است که می‌تواند تغییرات انجام شده را شناسایی کند و آن‌ها را در مواقع مورد نیاز مانند ذخیره‌ی تغییرات  (DbContext.SaveChanges)، بر روی پایگاه داده اعمال  کند. شما می‌توانید به اطلاعات این ردیاب تغییر و اعمال مرتبط به آن از طریق ویژگی  DbContext.ChangeTracker دسترسی پیدا کنید. 
در این مقاله بیشتر سعی به بررسی مفاهیم ردیابی و روش هایی که EF برای ردیابی تغییرات استفاده می‌کند، بسنده می‌کنم و بررسی  API‌های مختلف آن را به مقاله ای دیگر موکول می‌کنم.
به طور کلی EF از دو روش برای ردیابی تغییرات رخ داده شده در اشیا استفاده می‌کند:
1) ردیابی تغییر عکس فوری! (Snapshot change tracking) 
2) پروکسی‌های ردیابی تغییر  (Change tracking proxies)

 ردیابی تغییر عکس فوری

به نظر من، اسم مناسبی برای این روش انتخاب کرده اند و دقیقا بیان گر کاری است که  EF انجام می‌دهد. در حالت عادی کلاس‌های دامین ما یا همان کلاس‌های POCO، هیچ منطق و کدی را برای مطلع ساختن EF از تغییراتی که در آن‌ها رخ می‌دهد پیاده سازی نکرده اند. چون هیچ راهی برای EF، برای مطلع شدن از تغییرات رخ داده وجود ندارد، EF راه جالبی را بر می‌گزیند. EF هر گاه شیئی را می‌بیند از مقادیر ویژگی‌های آن یک عکس فوری می‌گیرد! و آن‌ها را در حافظه ذخیره می‌کند.این عمل هنگامی که یک شی از پرس و جو (query) حاصل می‌شود، و یا شیئی را به DbSet اضافه می‌کنیم رخ می‌دهد.
زمانی که EF می‌خواهد بفهمد که چه تغییراتی رخ داده است، مقادیر کنونی موجود در کلیه اشیا را اسکن می‌کند و با مقادیری که در عکس فوری ذخیره کرده است مقایسه می‌کند و متوجه تغییرات رخ داده می‌شود. این فرآیند اسکن کردن کلیه اشیا زمانی رخ می‌دهد که متد DetectChanges ویژگی DbSet.ChangeTracker صدا زده شود.

 پروکسی‌های ردیابی تغییر

پروکسی‌های ردیابی تغییر، مکانیزم دیگری برای ردیابی تغییرات EF است و به EF این اجازه را می‌دهد تا از تغییرات رخ داده، مطلع شود.
اگر به یاد داشته باشید در مباحث Lazy loading نیز از واژه پروکسی‌های پویا استفاده شد. پروکسی‌های ردیابی تغییر نیز با استفاده از همان مکانیزم کار می‌کنند و علاوه بر فراهم کردن Lazy loading ،این امکان را می‌دهند تا تغییرات را به Context انتقال دهند.
برای استفاده از پروکسی‌های ردیابی تغییر، شما باید ساختار کلاس‌های خود را به گونه ای تغییر دهید، تا EF بتواند در زمان اجرا، نوع پویایی را که هریک، از کلاس‌های POCO شما مشتق می‌شوند ایجاد کند، و تک تک ویژگی‌های آن‌ها را تحریف (override) کند.
این نوع پویا که به عنوان پروکسی پویا نیز شناخته می‌شود، منطقی را در ویژگی‌های تحریف شده شامل می‌شود، تا EF را از تغییرات صورت گرفته در ویژگی هایش مطلع سازد.
 برای بیان ادامه‌ی مطلب، من مدل یک دفترچه تلفن ساده را به شرح زیر در نظر گرفتم که روابط مهم و اساسی در آن در نظر گرفته شده است. 
namespace EntitySample1.DomainClasses
{
    public class Person
    {
        public int Id { get; set; }
        public string FirstName { get; set; }
        public string LastName { get; set; }
        public DateTime BirthDate { get; set; }
        public virtual PersonInfo PersonInfo { get; set; }
        public virtual ICollection<PhoneNumber> PhoneNumbers { get; set; }
        public virtual ICollection<Address> Addresses { get; set; }
    }
}

namespace EntitySample1.DomainClasses
{
    public class PersonInfo
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Note { get; set; }
        public string Major { get; set; }
    }
}

namespace EntitySample1.DomainClasses
{
    public enum PhoneType
    {
        Home,
        Mobile,
        Work
    }

    public class PhoneNumber
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Number { get; set; }
        public PhoneType PhoneType { get; set; }
        public virtual Person Person { get; set; }
    }
}

namespace EntitySample1.DomainClasses
{
    public class Address
    {
        public int Id { get; set; }
        public string City { get; set; }
        public string Street { get; set; }
        public virtual ICollection<Person> Persons { get; set; }
    }
}
طبق کلاس‌های فوق ، ما تعدادی شخص ، اطلاعات شخص ، شماره تلفن و آدرس داریم. رابطه‌ی بین شخص و اطلاعات آن شخص یک به یک، شخص و آدرس  چند به چند  و شخص با شماره تلفن یک به چند است. همچنین به این نکته توجه داشته باشید که  کلیه کلاس‌های فوق به صورت public تعریف، و کلیه خواص راهبری (navigation properties) به صورت virtual تعریف شده اند. دلیل این کار هم این است که این دو مورد، جز الزامات، برای فعال سازی Lazy loading هستند. 
تعریف کلاس context نیز به شکل زیر است:

namespace EntitySample1.DataLayer
{
    public class PhoneBookDbContext : DbContext
    {
        public DbSet<Person> Persons { get; set; }
        public DbSet<PhoneNumber> PhoneNumbers { get; set; }
        public DbSet<Address> Addresses { get; set; }

    }
}

استفاده از ردیابی تغییر عکس فوری

ردیابی تغییر عکس فوری، وابسته به این است که EF بفهمد، چه زمانی تغییرات رخ داده است. رفتار پیش فرض DbContext API ، این هست که به صورت خودکار بازرسی لازم را در نتیجه‌ی رخداد‌های DbContext انجام دهد. DetectChanges تنها اطلاعات مدیریت حالت context، که وظیفه‌ی انعکاس تغییرات صورت گرفته به پایگاه داده را دارد، به روز نمی‌کند، بلکه اصلاح رابطه(ralationship) ترکیبی از خواص راهبری مرجع ، مجموعه ای  و کلید‌های خارجی را انجام می‌دهد. این خیلی مهم خواهد بود که درک روشنی داشته باشیم از این که چگونه و چه زمانی تغییرات تشخیص داده می‌شوند،چه چیزی باید از آن انتظار داشته باشیم و چگونه کنترلش کنیم.

چه زمانی تشخیص خودکار تغییرات اجرا می‌شود؟

متد DetectChanges کلاس ObjectContext، از EF نسخه‌ی 4 به عنوان بخشی از الگوی ردیابی تغییر عکس فوری اشیای POCO ،در دسترس بوده است. تفاوتی که در مورد DataContext.ChangeTracker.DetectChanges( در حقیقت ObjectContext.DetectChanges فراخوانی می‌شود) وجود دارد این است که، رویداد‌های خیلی بیشتری وجود دارند که به صورت خودکار DetectChanges را فراخوانی می‌کنند.
لیستی از متدهایی که باعث انجام عمل تشخیص تغییرات (DetectChanges)، می‌شوند را  در ادامه مشاهده می‌کنید:
• DbSet.Add
• DbSet.Find
• DbSet.Remove
• DbSet.Local
• DbSet.SaveChanges
• فراخوانی Linq Query از DbSet
• DbSet.Attach
• DbContext.GetValidationErrors
• DbContext.Entry
• DbChangeTracker.Entries

 
کنترل زمان فراخوانی DetectChanges

بیشترین زمانی که EF احتیاج به فهمیدن تغییرات دارد، در زمان SaveChanges است، اما حالت‌های زیاد دیگری نیز هست. برای مثال، اگر ما از ردیاب تغییرات، درخواست وضعیت فعلی یک شی را بکنیم،EF احتیاج به اسکن کردن و بررسی تغییرات رخ داده را دارد. همچنین وضعیتی را در نظر بگیرید که شما از پایگاه داده یک شماره تلفن را واکشی می‌کنید و سپس آن را به مجموعه شماره تلفن‌های یک شخص جدید اضافه می‌کنید.آن شماره تلفن اکنون تغییر کرده است، چرا که انتساب آن به یک شخص جدید،خاصیت PersonId آن را تغییر داده است. ولی EF برای اینکه بفهمد تغییر رخ داده است(یا حتی نداده است) ، احتیاج به اسکن کردن همه‌ی اشیا Person دارد.
بیشتر عملیاتی که بر روی DbContext API انجام می‌دهید، موجب فراخوانی DetectChanges می‌شود. در بیشتر موارد DetectChanges به اندازه کافی سریع هست تا باعث ایجاد مشکل کارایی نشود. با این حال ممکن است ، شما تعداد خیلی زیادی اشیا در حافظه داشته باشید، و یا تعداد زیادی عملیات در DbContext ، در مدت خیلی کوتاهی انجام دهید، رفتار تشخیص خودکار تغییرات ممکن است، باعث نگرانی‌های کارایی شود. خوشبختانه گزینه ای برای خاموش کردن رفتار تشخیص خودکار تغییرات وجود دارد و هر زمانی که می‌دانید لازم است، می‌توانید آن را به صورت دستی فراخوانی کنید.
 EF بر مبنای این فرض ساخته شده است که شما ، در صورتی که در فراخوانی آخرین API، موجودیتی تغییر پیدا کرده است، قبل از فراخوانی API جدید، باید DetectChanges صدا زده شود. این شامل فراخوانی DetectChanges، قبل از اجرای هر query نیز می‌شود.اگر این عمل ناموفق یا نابجا انجام شود،ممکن است عواقب غیر منتظره ای در بر داشته باشد. DbContext انجام این وظیفه را بر عهده گرفته است و به همین دلیل به طور پیش فرض تشخیص تغییرات خودکار آن فعال است.

نکته:
تشخیص اینکه چه زمانی احتیاج به فراخوانی DetectChanges است،آن طور که ساده و بدیهی به نظر می‌آید نیست. تیم EF شدیدا توصیه کرده اند که فقط، وقتی با مشکلات عدم کارایی روبرو شدید، تشخیص تغییرات را به حالت دستی در بیاورید.همچنین توصیه شده که در چنین مواقعی، تشخیص خودکار تغییرات را فقط برای قسمتی از کد که با کارایی پایین مواجه شدید خاموش کنید و پس از اینکه اجرای آن قسمت از کد تمام شد،دوباره آن را روشن کنید.

برای خاموش یا روشن کردن تشخیص خودکار تغییرات، باید متغیر بولین DbContext.Configuration.AutoDetectChangesEnabled را تنظیم کنید.
در مثال زیر، ما در متد ManualDetectChanges، تشخیص خودکار تغییرات را خاموش کرده ایم و تاثیرات آن را بررسی کرده ایم.

        private static void ManualDetectChanges()
        {
            using (var context = new PhoneBookDbContext())
            {
                context.Configuration.AutoDetectChangesEnabled = false; // turn off Auto Detect Changes

                var p1 = context.Persons.Single(p => p.FirstName == "joe");

                p1.LastName = "Brown";

                Console.WriteLine("Before DetectChanges: {0}", context.Entry(p1).State);

                context.ChangeTracker.DetectChanges(); // call detect changes manually

                Console.WriteLine("After DetectChanges: {0}", context.Entry(p1).State);
            }
        }

در کدهای بالا ابتدا تشخیص خودکار تغییرات را خاموش کرده ایم و سپس یک شخص با نام joe را از دیتابیس فراخواندیم و سپس نام خانوادگی آن را به Brown تغییر دادیم. سپس در خط بعد، وضعیت فعلی موجودیت p1 را از context جاری پرسیدیم. در خط بعدی، DetectChanges را به صورت دستی صدا زده ایم و دوباره همان پروسه را برای به دست آوردن وضیعت شی p1، انجام داده ایم. همان طور که می‌بینید ، برای به دست آوردن وضعیت فعلی شی مورد نظر از متد Entry متعلق به ChangeTracker API استفاده می‌کنیم، که در آینده مفصل در مورد آن بحث خواهد شد. اگر شما متد Main را با صدا زدن ManualDetectChanges ویرایش کنید ، خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:

Before DetectChanges: Unchanged
After DetectChanges: Modified

همان طور که انتظار می‌رفت، به دلیل خاموش کردن تشخیص خودکار تغییرات، context قادر به تشخیص تغییرات صورت گرفته در شی p1 نیست، تا زمانی که متد DetectChanges را به صورت دستی صدا بزنیم. دلیل این که در دفعه اول، ما نتیجه‌ی غلطی مشاهده می‌کنیم، این است که ما قانون را نقض کرده ایم و قبل از صدا زدن هر API ، متد DetectChanges را صدا نزده ایم. خوشبختانه چون ما در اینجا وضعیت یک شی را بررسی کردیم، با عوارض جانبی آن روبرو نشدیم.

نکته: به این نکته توجه داشته باشید که متد Entry به صورت خودکار، DetectChanges را فراخوانی می‌کند. برای اینکه دانسته بخواهیم این رفتار را غیر فعال کنیم، باید AutoDetectChangesEnabled را غیر فعال کنیم.
در مثال فوق ،خاموش کردن تشخیص خودکار تغییرات، برای ما مزیتی به همراه نداشت و حتی ممکن بود برای ما دردسر ساز شود. ولی حالتی را  در نظر بگیرید که ما یک سری API را فراخوانی می‌کنیم ،بدون این که در این بین ،در حالت اشیا تغییری ایجاد کنیم.در نتیجه می‌توانیم از فراخوانی‌های بی جهت DetectChanges جلوگیری کنیم.
 
در متد AddMultiplePersons مثال بعدی، این کار را نشان داده ام:

        private static void AddMultiplePerson()
        {
            using (var context = new PhoneBookDbContext())
            {
                context.Configuration.AutoDetectChangesEnabled = false;

                context.Persons.Add(new Person
                    {
                        FirstName = "brad",
                        LastName = "watson",
                        BirthDate = new DateTime(1990, 6, 8)
                    });

                context.Persons.Add(new Person
                {
                    FirstName = "david",
                    LastName = "brown",
                    BirthDate = new DateTime(1990, 6, 8)
                });

                context.Persons.Add(new Person
                {
                    FirstName = "will",
                    LastName = "smith",
                    BirthDate = new DateTime(1990, 6, 8)
                });

                context.SaveChanges();

            }
        }
در مثال بالا ما از فراخوانی چهار DetectChanges غیر ضروری که شامل DbSet.Add و SaveChanges می‌شود، جلوگیری کرده ایم.

استفاده از DetectChanges برای فراخوانی اصلاح رابطه


DetectChanges همچنین مسئولیت انجام اصلاح رابطه ، برای هر رابطه ای که تشخیص دهد تغییر کرده است را دارد.اگر شما بعضی از روابط را تغییر دادید و مایل بودید تا همه‌ی خواص راهبری و خواص کلید خارجی را منطبق کنید، DetectChanges این کار را برای شما انجام می‌دهد. این قابلیت می‌تواند برای سناریوهای data-binding که در آن ممکن است در رابط کاربری(UI) یکی از خواص راهبری (یا حتی یک کلید خارجی) تغییر کند، و شما بخواهید که خواص دیگری این رابطه به روز شوند و تغییرات را نشان دهند، مفید واقع شود.
متد DetectRelationshipChanges در مثال زیر از DetectChanges برای انجام اصلاح رابطه استفاده می‌کند.
 
        private static void DetectRelationshipChanges()
        {
            using (var context = new PhoneBookDbContext())
            {

                var phone1 = context.PhoneNumbers.Single(x => x.Number == "09351234567");

                var person1 = context.Persons.Single(x => x.FirstName == "will");

                person1.PhoneNumbers.Add(phone1);

                Console.WriteLine("Before DetectChanges: {0}", phone1.Person.FirstName);

                context.ChangeTracker.DetectChanges(); // ralationships fix-up

                Console.WriteLine("After DetectChanges: {0}", phone1.Person.FirstName);
            }
        }

در اینجا ابتدا ما شماره تلفنی را از دیتابیس لود می‌کنیم. سپس شخص دیگری را نیز با نام will از دیتابیس می‌خوانیم. قصد داریم شماره تلفن خوانده شده را به این شخص نسبت دهیم و مجموعه شماره تلفن‌های وی اضافه کنیم و ما این کار را با افزودن phone1 به مجموعه شماره تلفن‌های person1 انجام داده ایم. چون ما از اشیای POCO استفاده کرده ایم،EF  نمی‌فهمد که ما این تغییر را ایجاد کرده ایم و در نتیجه کلید خارجی PersonId شی phone1 را اصلاح نمی‌کند. ما می‌توانیم تا زمانی صبر کنیم تا متدی مثل SaveChanges، متد DetectChanges را فراخوانی کند،ولی اگر بخواهیم این عمل در همان لحظه انجام شود، می‌توانیم DetectChanges را دستی صدا بزنیم.

اگر ما متد Main را با اضافه کردن فرخوانی DetectRealtionShipsChanges تغییر بدهیم و آن را اجرا کنیم، نتیجه زیر را مشاهده می‌کنید:

Before DetectChanges: david
After DetectChanges: will

تا قبل از فراخوانی تشخیص تغییرات(DetectChanegs)، هنوز phone1 منتسب به شخص قدیمی(david) بوده، ولی پس از فراخوانی DetectChanges ، اصلاح رابطه رخ داده و همه  چیز با یکدیگر منطبق می‌شوند.

فعال سازی و کار با پروکسی‌های ردیابی تغییر

اگر پروفایلر کارایی شما، فراخوانی‌های بیش از اندازه DetectChnages را به عنوان یک مشکل شناسایی کند، و یا شما ترجیح می‌دهید که اصلاح رابطه به صورت بلادرنگ صورت گیرد ، ردیابی تغییر پروکسی‌های پویا، به عنوان گزینه ای دیگر مطرح می‌شود.فقط با چند تغییر کوچک در کلاس‌های POCO، EF قادر به ساخت پروکسی‌های پویا خواهد بود.پروکسی‌های ردیابی تغییر به EF اجازه ردیابی تغییرات در همان لحظه ای که ما تغییری در اشیای خود می‌دهیم را می‌دهند و همچنین امکان انجام اصلاح رابطه را در هر زمانی که تغییرات روابط را تشخیص دهد، دارد.
برای اینکه پروکسی ردیابی تغییر بتواند ساخته شود، باید قوانین زیر رعایت شود:
 
• کلاس باید public باشد و seald نباشد.
• همه‌ی خواص(properties) باید virtual تعریف شوند.
• همه‌ی خواص باید getter و setter با سطح دسترسی public داشته باشند.
• همه‌ی خواص راهبری مجموعه ای باید نوعشان، از نوع ICollection<T> تعریف شوند.


کلاس Person مثال خود را به گونه ای بازنویسی کرده ایم که تمام قوانین فوق را پیاده سازی کرده باشد.

نکته: توجه داشته باشید که ما دیگر در داخل سازنده کلاس ،کدی نمی‌نویسیم و منطقی  که باعث نمونه سازی اولیه خواص راهبری می‌شدند، را پیاده سازی نمی‌کنیم. این پروکسی ردیاب تغییر، همه‌ی خواص راهبری مجموعه ای را تحریف کرده و ار نوع مجموعه ای مخصوص خود(EntityCollection<T>) استفاده می‌کند. این نوع مجموعه ای، هر تغییری که در این مجموعه صورت می‌گیرد را زیر نظر گرفته و به ردیاب تغییر گزارش می‌دهد. اگر تلاش کنید تا نوع دیگری مانند List<T> که معمولا در سازنده کلاس از آن استفاده می‌کردیم را به آن انتساب دهیم، پروکسی، استثنایی را پرتاب می‌کند.

namespace EntitySample1.DomainClasses
{
    public class Person
    {
        public virtual int Id { get; set; }
        public virtual string FirstName { get; set; }
        public virtual string LastName { get; set; }
        public virtual DateTime BirthDate { get; set; }
        public virtual PersonInfo PersonInfo { get; set; }
        public virtual ICollection<PhoneNumber> PhoneNumbers { get; set; }
        public virtual ICollection<Address> Addresses { get; set; }
    }
}
همان طور که در مباحث مربوط به Lazy loading نیز مشاهده کردید،EF زمانی پروکسی‌های پویا را برای یک کلاس ایجاد می‌کند که یک یا چند خاصیت راهبری آن با virtual علامت گذاری شده باشند.آن پروکسی‌ها که از کلاس مورد نظر، مشتق شده اند، به خواص راهبری virtual امکان می‌دهند تا به صورت lazy لود شوند.پروکسی‌های ردیابی تغییر نیز به همان شکل در زمان اجرا ایجاد می‌شوند، با این تفاوت که این پروکسی ها، امکانات بیشتری دارند.
با این که احتیاجات رسیدن به پروکسی‌های ردیابی تغییر خیلی ساده هستند، اما ساده‌تر از آن ها، فراموش کردن یکی از آن هاست.حتی از این هم ساده‌تر می‌شود که در آینده تغییری در آن کلاس‌ها ایجاد کنید و ناخواسته یکی از آن قوانین را نقض کنید.به این خاطر، فکر خوبیست که یک آزمون واحد نیز اضافه کنیم تا مطمئن شویم که EF توانسته، پروکسی ردیابی تغییر را ایجاد کند یا نه.
در مثال زیر یک متد نوشته شده که این مورد را مورد آزمایش قرار می‌دهد. همچنین فراموش نکنید که فضای نام System.Data.Object.DataClasses را به using‌های خود اضافه کنید.
 
        private static void TestForChangeTrackingProxy()
        {
            using (var context = new PhoneBookDbContext())
            {
                var person = context.Persons.First();
                var isProxy = person is IEntityWithChangeTracker;
                Console.WriteLine("person is a proxy: {0}", isProxy);
            }
        }
زمانی که EF ، پروکسی پویا برای ردیابی تغییر ایجاد می‌کند، اینترفیس IentityWithChangeTrackerرا پیاده سازی  خواهد کرد.متد تست در مثال بالا، نمونه ای از Person را با دریافت آن از دیتابیس ایجاد می‌کند و سپس آن را با اینترفیس ذکر شده چک می‌کند تا مطمئن شود که Person ، توسط پروکسی ردیابی تغییر احاطه شده است. این نکته را نیز به یاد داشته باشید که چک کردن این که EF ، کلاس پروکسی ای که از کلاس ما مشتق شده است ایجاد کرده است یا نه،کفایت نمی‌کند، چرا که پروکسی‌های Lazy Loading نیز چنین کاری انجام می‌دهند. در حقیقت آن چیزی که سبب می‌شود EF به تغییرات صورت گرفته به صورت بلادرنگ گوش دهد،حضور IEntityWithChangeTracker است.
اکنون متد ManualDetectChanges را که کمی بالاتر بررسی کرده ایم را در نظر بگیرید و کد context.ChangeTracker.DetectChanges آن را حذف کنید و بار دیگر آن را فرا بخوانید  و نتیجه را مشاهده کنید:
 
Before DetectChanges: Modified
After DetectChanges: Modified
این دفعه،EF از تغییرات صورت گرفته آگاه است،حال چه DetectChanges فراخوانده شود یا نشود.

اکنون متد DetectRelationshipChanges را ویرایش کرده و برنامه را اجرا کنید:

Before DetectChanges: will
After DetectChanges: will
این بار می‌بینیم که EF، تغییر رابطه را تشخیص داده و اصلاح رابطه را بدون فراخوانی DetectChanges انجام داده است.

نکته: زمانی که شما از پروکسی‌های ردیابی تغییر استفاده می‌کنید،احتیاجی به غیرفعال کردن تشخیص خودکار تغییرات نیست. DetectChanges برای همه اشیایی که تغییرات را به صورت بلادرنگ گزارش می‌دهند،فرآیند تشخیص تغییرات را انجام نمی‌دهد. بنابراین فعال سازی پروکسی‌های ردیابی تغییر،برای رسیدن به مزایای کارایی بالا در هنگام عدم استفاده از DetectChanges کافی است. در حقیقت زمانی که EF، یک پروکسی ردیابی پیدا می‌کند، از مقادیر خاصیت ها، عکس فوری نمی‌گیرد. همچنین DetectChanges این را نیز می‌داند که نباید تغییرات موجودیت هایی که عکسی از مقادیر اصلی آنها ندارد را اسکن کند.

تذکر: اگر شما موجودیت هایی داشته باشید که شامل انواع پیچیده(Complex Types) می‌شوند،EF هنوز هم از ردیابی تغییر عکس فوری، برای خواص موجود در نوع پیچیده استفاده می‌کند، و از این جهت لازم است کهEF، برای نمونه‌ی نوع پیچیده، پروکسی ایجاد نمی‌کند.شما هنوز هم، تشخیص خودکار تغییرات خواصی که مستقیما درون آن موجودیت(Entity) تعریف شده اند را دارید، ولی تغییرات رخ داده درون نوع پیچیده، فقط از طریق DetectChanges قابل تشخیص است.

چگونگی اطمینان از اینکه نمونه‌های جدید ، پروکسی‌ها را دریافت خواهند کرد

EF به صورت خودکار برای نتایج حاصل از کوئری هایی که شما اجرا می‌کنید، پروکسی‌ها را ایجاد می‌کند. با این حال اگر شما فقط از سازنده‌ی کلاس POCO خود برای ایجاد نمونه‌ی جدید استفاده کنید،دیگر پروکسی‌ها ایجاد نخواهند شد.بدین منظور برای دریافت پروکسی ها، شما باید از متد DbSet.Create برای دریافت نمونه‌های جدید آن موجودیت استفاده کنید.
نکته: اگر شما، پروکسی‌های ردیابی تغییر را برای موجودیتی از مدلتان فعال کرده باشید،هنوز هم می‌توانید،نمونه‌های فاقد پروکسی آن موجودیت را ایجاد و بیافزایید.خوشبختانه EF با موجودیت‌های پروکسی و غیر پروکسی در همان مجموعه(set) کار می‌کند.شما باید آگاه باشید که ردیابی خودکار تغییرات و یا اصلاح رابطه، برای نمونه هایی که پروکسی هایی ردیابی تغییر نیستند، قابل استفاده نیستند.داشتن مخلوطی از نمونه‌های پروکسی و غیر پروکسی در همان مجموعه، می‌تواند گیج کننده باشد.بنابر این عموما توصیه می‌شود که برای ایجاد نمونه‌های جدید از DbSet.Create استفاده کنید، تا همه‌ی موجودیت‌های موجود در مجموعه، پروکسی‌های ردیابی تغییر باشند.
متد CreateNewProxies را به برنامه‌ی خود اضافه کرده و آن را اجرا کنید.

        private static void CreateNewProxies()
        {
            using (var context = new PhoneBookDbContext())
            {
                var phoneNumber = new PhoneNumber { Number = "987" };

                var davidPersonProxy = context.Persons.Create();
                davidPersonProxy.FirstName = "david";
                davidPersonProxy.PhoneNumbers.Add(phoneNumber);

                Console.WriteLine(phoneNumber.Person.FirstName);
            }
        }

خروجی مثال فوق david خواهد بود.همان طور که می‌بینید با استفاده از context.Persons.Create، نمونه‌ی ساخته شده، دیگر شی POCO نیست، بلکه davidPersonProxy، از جنس پروکسی ردیابی تغییر است و تغییرات آن به طور خودکار ردیابی شده و رابطه آن نیز به صورت خودکار اصلاح  می‌شود.در اینجا نیز با افزودن phoneNumber به شماره تلفن‌های davidPersonProxy، به طور خودکار رابطه‌ی بین phoneNumber و davidPersonPeroxy بر قرار شده است. همان طور که می‌دانید این عملیات بدون استفاده از پروکسی‌های ردیابی تغییرات امکان پذیر نیست و موجب بروز خطا می‌شود.


ایجاد نمونه‌های پروکسی برای انواع مشتق شده

اورلود جنریک دیگری برای DbSet.Create وجود  دارد که برای نمونه سازی کلاس‌های مشتق شده در مجموعه ما استفاده می‌شود .برای مثال، فراخوانی Create بر روی مجموعه‌ی Persons ،نمونه ای از کلاس Person را  بر می‌گرداند.ولی ممکن است کلاس هایی در مجموعه‌ی Persons وجود داشته باشند، که از آن مشتق شده باشند، مانند Student. برای دریافت نمونه‌ی پروکسی Student، از اورلود جنریک Create استفاده می‌کنیم.

var newStudent = context.Persons.Create<Student>();
واکشی موجودیت‌ها بدون ردیابی تغییرات

تا به این جای کار باید متوجه شده باشید که ردیابی تغییرات، فرآیندی ساده و بدیهی نیست و مقداری سربار در کار است. در بعضی از بخش‌های برنامه تان، احتمالا داده‌ها را به صورت فقط خواندنی در اختیار کاربران قرار می‌دهید و چون اطلاعات هیچ وقت تغییر نمی‌کنند، شما می‌خواهید که سربار ناشی از ردیابی تغییرات را حذف کنید.
خوشبختانه EF شامل متد AsNoTracking است که می‌توان از آن برای اجرای کوئری‌های بدون ردیابی استفاده کرد.یک کوئری بدون ردیابی، یک کوئری ساده هست که نتایج آن توسط context برای تشخیص تغییرات ردیابی نخواهد شد.

متد PrintPersonsWithoutChangeTracking را به برنامه اضافه کنید و آن را اجرا کنید: 
 
        private static void PrintPersonsWithoutChangeTracking()
        {
            using (var context = new PhoneBookDbContext())
            {
                var persons = context.Persons.AsNoTracking().ToList();

                foreach (var person in persons)
                {
                    Console.WriteLine(person.FirstName);
                }

            }
        }
در مثال بالا از متد AsNoTracking برای گرفتن کوئری فاقد ردیابی استفاده کردیم تا محتویات مجموعه Persons را دریافت کنیم. در نهایت با یک حلقه‌ی foreach، نتایج را بر روی کنسول به نمایش در آوردیم.به دلیل اینکه، این یک کوئری بدون ردیابی هست، context دیگر تغییراتی که روی Persons رخ می‌دهد را ردیابی نمی‌کند.در نتیجه اگر شما یکی از خواص یکی از Persons را تغییردهید و SaveChanges را صدا بزنید، تغییرات به دیتابیس ارسال نمی‌شوند.

نکته: واکشی داده‌ها بدون ردیابی تغییرات،معمولا وقتی باعث افزایش قابل توجه کارایی می‌شود که بخواهیم تعداد خیلی زیادی داده  را به صورت فقط خواندنی نمایش دهیم. اگر برنامه‌ی شما داده ای را تغییر می‌دهد و می‌خواهد آن را ذخیره کند، باید از AsNoTracking استفاده نکنید.

AsNoTracking یک متد الحاقی است، که در <IQueryable<T تعریف شده است، در نتیجه شما می‌توانید از آن، در کوئری‌های LINQ نیز استفاده کنید. شما می‌توانید از AsNoTracking، در انتهای DbSet ،در خط from کوئری استفاده کنید.

var query = from p in context.Persons.AsNoTracking()
                            where p.FirstName == "joe"
                            select p;

شما همچنین از AsNoTracking می‌توانید برای تبدیل یک کوئری LINQ موجود، به یک کوئری فاقد ردیابی استفاده کنید. این نکته را به یاد داشته باشید که فقط AsNoTracking بر روی کوئری، فرانخوانده شده است، بلکه متغیر query را با نتیجه‌ی حاصل از فراخوانی AsNoTracking بازنویسی(override)  کرده است و این، از این جهت لازم است که AsNoTracking ،تغییری در کوئری ای که بر روی آن فراخوانده شده نمی‌دهد، بلکه یک کوئری جدید بر می‌گرداند. 

 
                var query = from p in context.Persons
                            where p.FirstName == "joe"
                            select p;
                query = query.AsNoTracking();
نکته: به دلیل اینکه AsNoTracking یک متد الحاقی است، شما احتیاج به افزودن فضای نام System.Data.Entity به فضا‌های نام خود دارید.

منبع: ترجمه ای آزاد از کتاب Programming Entity Framework: DbContext