<script src="cordova.js"></script>
مثال برای اندروید
(function () { "use strict"; document.addEventListener( 'deviceready', onDeviceReady.bind( this ), false ); function onDeviceReady() { // Handle the Cordova pause and resume events document.addEventListener( 'pause', onPause.bind( this ), false ); document.addEventListener('resume', onResume.bind(this), false); document.addEventListener('menubutton', onMenuButton.bind(this), false); document.addEventListener('backbutton', onBackButton.bind(this), false); //document.addEventListener('searchbutton', onResume.bind(this), false); //document.addEventListener('endcallbutton', onResume.bind(this), false); //document.addEventListener('offline', onResume.bind(this), false); //document.addEventListener('online', onResume.bind(this), false); //document.addEventListener('startcallbutton', onResume.bind(this), false); //document.addEventListener('volumedownbutton', onResume.bind(this), false); //document.addEventListener('volumeupbutton', onResume.bind(this), false); // TODO: Cordova has been loaded. Perform any initialization that requires Cordova here. }; function onPause() { // TODO: This application has been suspended. Save application state here. alert("paused"); }; function onResume() { alert("resume"); }; function onMenuButton() { alert("menu"); }; function onBackButton() { alert("back button"); }; } )();
.در مقالات آینده از افزونههای موجود، برای مدیریت رخدادهای باتری سیستم استفاده خواهیم کرد
jQuery Mobile
Phones/Tablets
Android 1.6+
BlackBerry 5+
iOS 3+
Windows Phone 7
WebOS 1.4+
Symbian (Nokia S60)
Firefox Mobile Opera Mobile 11+
Opera Mini 5+
Desktop browsers
Chrome 11+
Firefox 3.6+
Internet Explorer 7+
Safari
برای نصب jQuery Mobile کافی است دستورات زیر را در package manager console ویژوال استودیو استفاده کنید:
PM>install-package jquery
PM>install-package jquery.mobile.rtl
بعد از دانلود فایلهای مورد نظر خود، فولدری بنام jquery.mobile.rtl در ریشه پروژه ایجاد خواهد شد. به ترتیب فایل های rtl.jquery.mobile-1.4.0.css و rtl.jquery.mobile-1.4.0.js موجود در زیر شاخههای فلدر مذکور را به head و آخر body فایل index.html اضافه کنید.
<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta charset="utf-8" /> <title>CordovaApp01</title> <!-- CordovaApp01 references --> <link href="css/index.css" rel="stylesheet" /> <link href="jquery.mobile.rtl/css/themes/default/rtl.jquery.mobile-1.4.0.css" rel="stylesheet" /> </head> <body> <div data-role="page" id="page1"> <div data-role="header"> <h1>اولین برنامه</h1> </div> <div data-role="content"> <p>سلام من محتوای اولین برنامه هستم</p> </div> <div data-role="footer"> <h1>من فوتر هستم</h1> </div> </div> <!-- Cordova reference, this is added to your app when it's built. --> <script src="scripts/jquery-2.1.3.min.js"></script> <script src="cordova.js"></script> <script src="scripts/platformOverrides.js"></script> <script src="scripts/index.js"></script> <script src="jquery.mobile.rtl/js/rtl.jquery.mobile-1.4.0.js"></script> </body> </html>
نتیجهی نهایی به شکل زیر خواهد بود:
در مقالهی بعد به استفاده از pluginها خواهیم پرداخت.
ادامه دارد...
public interface IHaveCustomMapping { void CreateMappings(AutoMapper.Profile profile); }
public class PostDtoMapping : IHaveCustomMapping { public void CreateMappings(Profile profile) { profile.CreateMap<PostDto, Post>().ReverseMap(); } }
public class CustomMappingProfile : Profile { public CustomMappingProfile(IEnumerable<IHaveCustomMapping> haveCustomMappings) { foreach (var item in haveCustomMappings) item.CreateMappings(this); } }
- این کلاس از AutoMapper.Profile ارث بری کردهاست.
- درون سازندهی خود لیستی از اشیاء اینترفیس IHaveCustomMapping را دریافت کرده و بر روی آنها گردش میکند.
- و متد CreateMappings هرکدام را فراخوانی کرده و خودش (this : شی جاری) را (که از نوع Profile شده) به عنوان پارامتر ورودی پاس میدهد.
public static class AutoMapperConfiguration { public static void InitializeAutoMapper() { Mapper.Initialize(config => { config.AddCustomMappingProfile(); }); //Compile mapping after configuration to boost map speed Mapper.Configuration.CompileMappings(); } public static void AddCustomMappingProfile(this IMapperConfigurationExpression config) { config.AddCustomMappingProfile(Assembly.GetEntryAssembly()); } public static void AddCustomMappingProfile(this IMapperConfigurationExpression config, params Assembly[] assemblies) { var allTypes = assemblies.SelectMany(a => a.ExportedTypes); //Find all classes that implement IHaveCustomMapping inteface and create new instance of each var list = allTypes.Where(type => type.IsClass && !type.IsAbstract && type.GetInterfaces().Contains(typeof(IHaveCustomMapping))) .Select(type => (IHaveCustomMapping)Activator.CreateInstance(type)); //Create a new automapper Profile for this list to create mapping then add to the config var profile = new CustomMappingProfile(list); config.AddProfile(profile); } }
- توضیحات متد های InitializeAutoMapper و AddCustomMappingProfile، مشابه مطلب قبل است و لازم به ذکر مجدد نیست.
- متد AddCustomMappingProfile آرایهای از اسمبلیها را دریافت و سپس تمامی نوعهای قابل دسترس آنها را (ExportedTypes) واکشی میکند.
- سپس توسط شرط Where، نوعهایی که کلاس بوده، abstract نیستند و از اینترفیس IHaveCustomMapping مشتق شدهاند فیلتر میشوند.
- سپس توسط متد Activator.CreateInstance، وهلهای از آنها ایجاد و به نوع IHaveCustomMapping تبدیل میشوند و نهایتا لیستی از اشیاء وهله سازی شده را باز میگرداند.
- سپس وهلهای از نوع CustomMappingProfile (که مسئول اعمال Mappingهای اشیاء دریافتی است و قبلا بررسی کردیم) ایجاد میکنیم و لیست مذکور را به سازنده آن پاس میدهیم.
- نهایتا profile ساخته شده (حاوی تمامی Mappingهای اعمال شده) را توسط متد config.AddProfile به AutoMapper معرفی میکنیم (در این لحظه تمامی Mappingهای تعریف شده داخل profile، به AutoMapper اعمال میشوند).
public abstract class BaseDto<TDto, TEntity, TKey> : IHaveCustomMapping where TEntity : BaseEntity<TKey> { [Display(Name = "ردیف")] public TKey Id { get; set; } /// <summary> /// Maps this dto to a new entity object. /// </summary> public TEntity ToEntity() { return Mapper.Map<TEntity>(CastToDerivedClass(this)); } /// <summary> /// Maps this dto to an exist entity object. /// </summary> public TEntity ToEntity(TEntity entity) { return Mapper.Map(CastToDerivedClass(this), entity); } /// <summary> /// Maps the specified entity to a new dto object. /// </summary> public static TDto FromEntity(TEntity model) { return Mapper.Map<TDto>(model); } protected TDto CastToDerivedClass(BaseDto<TDto, TEntity, TKey> baseInstance) { return Mapper.Map<TDto>(baseInstance); } //Get automapper Profile then create mapping and ignore unmapped properties public void CreateMappings(Profile profile) { var mappingExpression = profile.CreateMap<TDto, TEntity>(); var dtoType = typeof(TDto); var entityType = typeof(TEntity); //Ignore mapping to any property of source (like Post.Categroy) that dose not contains in destination (like PostDto) //To prevent from wrong mapping. for example in mapping of "PostDto -> Post", automapper create a new instance for Category (with null catgeoryName) because we have CategoryName property that has null value foreach (var property in entityType.GetProperties()) { if (dtoType.GetProperty(property.Name) == null) mappingExpression.ForMember(property.Name, opt => opt.Ignore()); } //Pass mapping expressin to customize mapping in concrete class CustomMappings(mappingExpression.ReverseMap()); } //Concrete class can override this method to customize mapping public virtual void CustomMappings(IMappingExpression<TEntity, TDto> mapping) { } }
- کلاس جنریک BaseDto، متدCreateMappings اینترفیس IHaveCustomMapping را پیاده سازی میکند.
- درون این متد، Mapping بین دو نوع TDto و TEntity، توسط ()<profile.CreateMap<TDto, TEntity کانفیگ میشود.
- مانند مطلب قبل، خواصی را که نباید نگاشت شوند، توسط Reflection یافته و Ignore میکنیم.
- سپس Mapping برعکس را توسط ReverseMap اعمال کرده و به متد زیرین آن که virtual نیز است، پاس میدهیم.
public class PostDto : BaseDto<PostDto, Post, long> { public string Title { get; set; } public string Text { get; set; } public int CategoryId { get; set; } public string CategoryName { get; set; } //=> Category.Name public string FullTitle { get; set; } //=> custom mapping for "Title (Category.Name)" public override void CustomMappings(IMappingExpression<Post, PostDto> mapping) { mapping.ForMember( dest => dest.FullTitle, config => config.MapFrom(src => $"{src.Title} ({src.Category.Name})")); } }
- این کلاس، خاصیتی به نام FullTitle دارد که معادلی (خاصیت همنامی) در کلاس Post برای آن وجود ندارد و قرار است مقدار ترکیبی حاصل از Title و Category.Name را نمایش دهد.
- به همین جهت متد CustomMappings را باز نویسی کرده، شیء mapping را دریافت و سفارشی سازی لازم را روی آن انجام دادهایم.
- توسط متد ForMember مشخص کردهایم که مقدار خاصیت FullTitle باید حاصلی از ترکیب Title و Category.Name به نحو مشخص شده باشد ( توسط متد MapFrom).
List<PostDto> list = //ProjectTo method select only needed properties (of PostDto) not all properties //Also select only needed property of navigations (like Post.Category.Name) not all unlike Include //This ability called "Projection" await _applicationDbContext.Posts.ProjectTo<PostDto>() //We can also use Where on IQuerable<PostDto> .Where(p => p.Title.Contains("test") || p.CategoryName.Contains("test")) .ToListAsync();
- متد ProjectTo کوئری post را به IQueryable ای از postDto تبدیل میکند (این قابلیت Projection نامیده میشود).
- نگاشت خودکار خواص موجود در postDto توسط AutoMapper به صورت خودکار انجام میشود و فقط خواص لازم برای postDto واکشی میشوند (نه همه خواص در جدول post، که این به لحاظ کارآیی بهتر است).
- همچنین اگر خواصی را داخل Navigation Propertyها مانند CategoryName داشته باشیم، موقع کوئری گرفتن از دیتابیس، آنها نیز اعمال شده و فقط خواص لازم از Category واکشی میشوند (فقط خاصیت Name، بر خلاف Include که همه ستونها را واکشی میکند).
- همچنین میتوان بر روی خواص Dto شرط Where را قرار داد مانند p.CategoryName.Contains("test") و تماما به کوئری SQL معادل آن ترجمه و اجرا میشوند.
SignalR
Async library for .NET to help build real-time, multi-user interactive web applications.
The real-time web is a set of technologies and practices that enable users to receive information as soon as it is published by its authors, rather than requiring that they or their software check a source periodically for updates.
- تکنولوژی جدید WebSocket (^) که خوشبختانه پشتیبانی کاملی از اون در دات نت 4.5 (چهار نقطه پنج! نه چهار و نیم!) وجود داره. اما تمام مرورگرها و تمام وب سرورها از این تکنولوژی پشتیبانی نمیکنند و تنها برخی نسخههای جدید قابلیت استفاده از آخرین ورژن WebSocket رو دارند که میشه به کروم 16 به بالا و فایرفاکس 11 به بالا و اینترنت اکسپلورر 10 اشاره کرد (برای استفاده از این تکنولوژی در ویندوز نیاز به IIS 8.0 است که متاسفانه فقط در ویندوز 8.0 موجوده):
Chrome 16, Firefox 11 and Internet Explorer 10 are currently the only browsers supporting the latest specification (RFC 6455). - یه روش دیگه Server-sent Events نام داره که دادههای جدید رو به فرم رویدادهای DOM به سمت کلاینت میفرسته(^).
- روش دیگهای که موجوده به Forever Frame معروفه که در این روش یک iframe مخفی درون کد html مسئول تبادل دادههاست. این iframe مخفی بهصورت یک بلاک Chunked (^) به سمت کلاینت فرستاده میشه. این iframe که مسئول رندر دادههای جدید در سمت کلاینت هست ارتباط خودش رو با سرور تا ابد! (برای همین بهش forever میگن) حفظ میکنه. هر وقت رویدادی سمت سرور رخ میده با استفاده از این روش دادهها بهصورت تگهای script به این فریم مخفی فرستاده میشوند و چون مرورگرها محتوای html رو به صورت افزایشی (incrementally) رندر میکنن بنابراین این اسکریپتها بهترتیب زمان دریافت اجرا میشوند. (البته ظاهرا عبارت forever frame در صنعت عکاسی! معروفتره بنابراین در جستجو در زمینه این روش ممکنه کمی مشکل داشته باشین) (^).
- روش آخر که در کتابخونه SignalR ازش استفاده میشه long-polling نام داره. در روش polling معمولی پس از ارسال درخواست توسط کلاینت، سرور بلافاصله نتیجه حاصله رو به سمت کلاینت میفرسته و ارتباط قطع میشه. بنابراین برای دادههای جدید درخواست جدیدی باید به سمت سرور فرستاده بشه که تکرار این روش باعث افزایش شدید بار بر روی سرور و کاهش کارآمدی اون میشه. اما در روش long-polling پس از برقراری ارتباط کلاینت با سرور این ارتباط تا مدت زمان معینی (که توسط یه مقدار تایم اوت مشخص میشه و مقدار پیشفرضش 2 دقیقه است) برقرار میمونه. بنابراین کلاینت میتونه بدون ایجاد مشکلی در کارایی، دادههای جدید رو از سرور دریافت کنه. به این روش در برنامهنویسی وب اصطلاحا برنامهنویسی کامت (Comet Programming) میگن (^ ^).
- کلاس سطح پایین PersistentConnection
- کلاس سطح بالای Hub
PM> Install-Package SignalR.Sample
PM> Install-Package SignalR
Microsoft.Web.Infrastructure Newtonsoft.Json SignalR SignalR.Hosting.AspNet SignalR.Hosting.Common
jquery-1.6.4.js jquery.signalR-0.5.1.js
using SignalR.Hubs; namespace SimpleChatWithSignalR { public class SimpleChat : Hub { public void SendMessage(string message) { Clients.reciveMessage(message); } } }
<input type="text" id="msg" /> <input type="button" value="Send" id="send" /><br /> <textarea id='messages' readonly="true" style="height: 200px; width: 200px;"></textarea> <script src="Scripts/jquery-1.6.4.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/jquery.signalR-0.5.1.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="signalr/hubs" type="text/javascript"></script> <script type="text/javascript"> var chat = $.connection.simpleChat; chat.reciveMessage = function (msg) { $('#messages').val($('#messages').val() + "-" + msg + "\r\n"); }; $.connection.hub.start(); $('#send').click(function () { chat.sendMessage($('#msg').val()); }); </script>
<script src="signalr/hubs" type="text/javascript"></script>
به روز رسانی
در دورهای به نام SignalR در سایت، به روز شدهای این مباحث را میتوانید مطالعه کنید.
کتابخانه سورس باز Stateless، برای طراحی و پیاده سازی «ماشینهای حالت گردش کاری مانند» تهیه شده و مزایای زیر را نسبت به Windows workflow foundation دارا است:
- جمعا 30 کیلوبایت است!
- تمام اجزای آن سورس باز است.
- دارای API روان و سادهای است.
- امکان تبدیل UML state diagrams، به نمونه معادل Stateless بسیار ساده و سریع است.
- به دلیل code first بودن، کار کردن با آن برای برنامه نویسها سادهتر بوده و افزودن یا تغییر اجزای آن با کدنویسی به سادگی میسر است.
دریافت کتابخانه Stateless از Google code و یا از NuGet
پیاده سازی مثال کلید برق با Stateless
در ادامه همان مثال ساده کلید برق قسمت قبل را با Stateless پیاده سازی خواهیم کرد:
using System; using Stateless; namespace StatelessTests { class Program { static void Main(string[] args) { try { string on = "On", off = "Off"; var space = ' '; var onOffSwitch = new StateMachine<string, char>(initialState: off); onOffSwitch.Configure(state: off).Permit(trigger: space, destinationState: on); onOffSwitch.Configure(state: on).Permit(trigger: space, destinationState: off); Console.WriteLine("Press <space> to toggle the switch. Any other key will raise an error."); while (true) { Console.WriteLine("Switch is in state: " + onOffSwitch.State); var pressed = Console.ReadKey(true).KeyChar; onOffSwitch.Fire(trigger: pressed); } } catch (Exception ex) { Console.WriteLine("Exception: " + ex.Message); Console.WriteLine("Press any key to continue..."); Console.ReadKey(true); } } } }
امضای کلاس StateMachine را در ذیل مشاهده میکنید؛ جهت توضیح آرگومانهای جنریک string و char معرفی شده در مثال:
public class StateMachine<TState, TTrigger>
برای مثال در اینجا حالات روشن و خاموش، با رشتههای on و off مشخص شدهاند و رویداد قابل قبول دریافتی، کاراکتر فاصله است.
سپس نیاز است این ماشین حالت را برای معرفی رویدادهایی (trigger در اینجا) که سبب تغییر حالت آن میشوند، تنظیم کنیم. اینکار توسط متدهای Configure و Permit انجام خواهد شد. متد Configure، یکی از حالات از پیش تعیین شده را جهت تنظیم، مشخص میکند و سپس در متد Permit تعیین خواهیم کرد که بر اساس رخدادی مشخص (برای مثال در اینجا فشرده شدن کلید space) وضعیت حالت جاری، به وضعیت جدیدی (destinationState) منتقل شود.
نهایتا این ماشین حالت در یک حلقه بینهایت مشغول به کار خواهد شد. برای نمونه یک Thread پس زمینه (BackgroundWorker) نیز میتواند همین کار را در برنامههای ویندوزی انجام دهد.
یک نکته
علاوه بر روشهای یاد شدهی تشخیص الگوی ماشین حالت که در قسمت قبل بررسی شدند، مورد refactoring انبوهی از if و elseها و یا switchهای بسیار طولانی را نیز میتوان به این لیست افزود.
استفاده از Stateless Designer برای تولید کدهای ماشین حالت
کتابخانه Stateless دارای یک طراح و Code generator بصری سورس باز است که آنرا به شکل افزونهای برای VS.NET میتوانید در سایت Codeplex دریافت کنید. این طراح از کتابخانه GLEE برای رسم گراف استفاده میکند.
کار مقدماتی با آن به نحو زیر است:
الف) فایل StatelessDesignerPackage.vsix را از سایت کدپلکس دریافت و نصب کنید. البته نگارش فعلی آن فقط با VS 2012 سازگار است.
ب) ارجاعی را به اسمبلی stateless به پروژه خود اضافه نمائید (به یک پروژه جدید یا از پیش موجود).
ج) از منوی پروژه، گزینه Add new item را انتخاب کرده و سپس در صفحه ظاهر شده، گزینه جدید Stateless state machine را انتخاب و به پروژه اضافه نمائید.
کار با این طراح، با ادیت XML آن شروع میشود. برای مثال گردش کاری ارسال و تائید یک مطلب جدید را در بلاگی فرضی، به نحو زیر وارد نمائید:
<statemachine xmlns="http://statelessdesigner.codeplex.com/Schema"> <settings> <itemname>BlogPostStateMachine</itemname> <namespace>StatelessTests</namespace> <class>public</class> </settings> <triggers> <trigger>Save</trigger> <trigger>RequireEdit</trigger> <trigger>Accept</trigger> <trigger>Reject</trigger> </triggers> <states> <state start="yes">Begin</state> <state>InProgress</state> <state>Published</state> <state>Rejected</state> </states> <transitions> <transition trigger="Save" from="Begin" to="InProgress" /> <transition trigger="Accept" from="InProgress" to="Published" /> <transition trigger="Reject" from="InProgress" to="Rejected" /> <transition trigger="Save" from="InProgress" to="InProgress" /> <transition trigger="RequireEdit" from="Published" to="InProgress" /> <transition trigger="RequireEdit" from="Rejected" to="InProgress" /> </transitions> </statemachine>
به علاوه کدهای زیر که به صورت خودکار تولید شدهاند:
using Stateless; namespace StatelessTests { public class BlogPostStateMachine { public delegate void UnhandledTriggerDelegate(State state, Trigger trigger); public delegate void EntryExitDelegate(); public delegate bool GuardClauseDelegate(); public enum Trigger { Save, RequireEdit, Accept, Reject, } public enum State { Begin, InProgress, Published, Rejected, } private readonly StateMachine<State, Trigger> stateMachine = null; public EntryExitDelegate OnBeginEntry = null; public EntryExitDelegate OnBeginExit = null; public EntryExitDelegate OnInProgressEntry = null; public EntryExitDelegate OnInProgressExit = null; public EntryExitDelegate OnPublishedEntry = null; public EntryExitDelegate OnPublishedExit = null; public EntryExitDelegate OnRejectedEntry = null; public EntryExitDelegate OnRejectedExit = null; public GuardClauseDelegate GuardClauseFromBeginToInProgressUsingTriggerSave = null; public GuardClauseDelegate GuardClauseFromInProgressToPublishedUsingTriggerAccept = null; public GuardClauseDelegate GuardClauseFromInProgressToRejectedUsingTriggerReject = null; public GuardClauseDelegate GuardClauseFromInProgressToInProgressUsingTriggerSave = null; public GuardClauseDelegate GuardClauseFromPublishedToInProgressUsingTriggerRequireEdit = null; public GuardClauseDelegate GuardClauseFromRejectedToInProgressUsingTriggerRequireEdit = null; public UnhandledTriggerDelegate OnUnhandledTrigger = null; public BlogPost() { stateMachine = new StateMachine<State, Trigger>(State.Begin); stateMachine.Configure(State.Begin) .OnEntry(() => { if (OnBeginEntry != null) OnBeginEntry(); }) .OnExit(() => { if (OnBeginExit != null) OnBeginExit(); }) .PermitIf(Trigger.Save, State.InProgress , () => { if (GuardClauseFromBeginToInProgressUsingTriggerSave != null) return GuardClauseFromBeginToInProgressUsingTriggerSave(); return true; } ) ; stateMachine.Configure(State.InProgress) .OnEntry(() => { if (OnInProgressEntry != null) OnInProgressEntry(); }) .OnExit(() => { if (OnInProgressExit != null) OnInProgressExit(); }) .PermitIf(Trigger.Accept, State.Published , () => { if (GuardClauseFromInProgressToPublishedUsingTriggerAccept != null) return GuardClauseFromInProgressToPublishedUsingTriggerAccept(); return true; } ) .PermitIf(Trigger.Reject, State.Rejected , () => { if (GuardClauseFromInProgressToRejectedUsingTriggerReject != null) return GuardClauseFromInProgressToRejectedUsingTriggerReject(); return true; } ) .PermitReentryIf(Trigger.Save , () => { if (GuardClauseFromInProgressToInProgressUsingTriggerSave != null) return GuardClauseFromInProgressToInProgressUsingTriggerSave(); return true; } ) ; stateMachine.Configure(State.Published) .OnEntry(() => { if (OnPublishedEntry != null) OnPublishedEntry(); }) .OnExit(() => { if (OnPublishedExit != null) OnPublishedExit(); }) .PermitIf(Trigger.RequireEdit, State.InProgress , () => { if (GuardClauseFromPublishedToInProgressUsingTriggerRequireEdit != null) return GuardClauseFromPublishedToInProgressUsingTriggerRequireEdit(); return true; } ) ; stateMachine.Configure(State.Rejected) .OnEntry(() => { if (OnRejectedEntry != null) OnRejectedEntry(); }) .OnExit(() => { if (OnRejectedExit != null) OnRejectedExit(); }) .PermitIf(Trigger.RequireEdit, State.InProgress , () => { if (GuardClauseFromRejectedToInProgressUsingTriggerRequireEdit != null) return GuardClauseFromRejectedToInProgressUsingTriggerRequireEdit(); return true; } ) ; stateMachine.OnUnhandledTrigger((state, trigger) => { if (OnUnhandledTrigger != null) OnUnhandledTrigger(state, trigger); }); } public bool TryFireTrigger(Trigger trigger) { if (!stateMachine.CanFire(trigger)) { return false; } stateMachine.Fire(trigger); return true; } public State GetState { get { return stateMachine.State; } } } }
ماشین حالت فوق دارای چهار حالت شروع، در حال بررسی، منتشر شده و رد شده است. معمول است که این چهار حالت را به شکل یک enum معرفی کنند که در کدهای تولیدی فوق نیز به همین نحو عمل گردیده و public enum State معرف چهار حالت ذکر شده است. همچنین رویدادهای ذخیره، نیاز به ویرایش، ویرایش، تائید و رد نیز توسط public enum Trigger معرفی شدهاند.
در قسمت Transitions، بر اساس یک رویداد (Trigger در اینجا)، انتقال از یک حالت به حالتی دیگر را سبب خواهیم شد.
تعاریف اصلی تنظیمات ماشین حالت، در سازنده کلاس BlogPostStateMachine انجام شده است. این تعاریف نیز بسیار ساده هستند. به ازای هر حالت، یک Configure داریم. در متدهای OnEntry و OnExit هر حالت، یک سری callback function فراخوانی خواهند شد. برای مثال در حالت Rejected یا Approved میتوان ایمیلی را به ارسال کننده مطلب جهت یادآوری وضعیت رخ داده، ارسال نمود.
متدهای PermitIf سبب انتقال شرطی، به حالتی دیگر خواهند شد. برای مثال رد یا تائید یک مطلب نیاز به دسترسی مدیریتی خواهد داشت. این نوع موارد را توسط delgateهای Guard ایی که برای مدیریت شرطها ایجاد کرده است، میتوان تنظیم کرد. PermitReentryIf سبب بازگشت مجدد به همان حالت میگردد. برای مثال ویرایش و ذخیره یک مطلب در حال انتشار، سبب تائید یا رد آن نخواهد شد؛ صرفا عملیات ذخیره صورت گرفته و ماشین حالت مجددا در همان مرحله باقی خواهد ماند.
نحوه استفاده از ماشین حالت تولیدی:
همانطور که عنوان شد، حداقل استفاده از ماشینهای حالت، refactoing انبوهی از if و elseها است که در حالت مدیریت یک چنین گردشهای کاری باید تدارک دید.
namespace StatelessTests { public class BlogPostManager { private BlogPostStateMachine _stateMachine; public BlogPostManager() { configureWorkflow(); } private void configureWorkflow() { _stateMachine = new BlogPostStateMachine(); _stateMachine.GuardClauseFromBeginToInProgressUsingTriggerSave = () => { return UserCanPost; }; _stateMachine.OnBeginExit = () => { /* save data + save state + send an email to admin */ }; _stateMachine.GuardClauseFromInProgressToPublishedUsingTriggerAccept = () => { return UserIsAdmin; }; _stateMachine.GuardClauseFromInProgressToRejectedUsingTriggerReject = () => { return UserIsAdmin; }; _stateMachine.GuardClauseFromInProgressToInProgressUsingTriggerSave = () => { return UserHasEditRights; }; _stateMachine.OnInProgressExit = () => { /* save data + save state + send an email to user */ }; _stateMachine.OnPublishedExit = () => { /* save data + save state + send an email to admin */ }; _stateMachine.GuardClauseFromPublishedToInProgressUsingTriggerRequireEdit = () => { return UserHasEditRights; }; _stateMachine.OnRejectedExit = () => { /* save data + save state + send an email to admin */ }; _stateMachine.GuardClauseFromRejectedToInProgressUsingTriggerRequireEdit = () => { return UserHasEditRights; }; } public bool UserIsAdmin { get { return true; // TODO: Evaluate if user is an admin. } } public bool UserCanPost { get { return true; // TODO: Evaluate if user is authenticated } } public bool UserHasEditRights { get { return true; // TODO: Evaluate if user is owner or admin } } // User actions public void Save() { _stateMachine.TryFireTrigger(BlogPostStateMachine.Trigger.Save); } public void RequireEdit() { _stateMachine.TryFireTrigger(BlogPostStateMachine.Trigger.RequireEdit); } // Admin actions public void Accept() { _stateMachine.TryFireTrigger(BlogPostStateMachine.Trigger.Accept); } public void Reject() { _stateMachine.TryFireTrigger(BlogPostStateMachine.Trigger.Reject); } } }
برای به حرکت درآوردن این ماشین، نیاز به یک سری اکشن متد نیز میباشد. تعدادی از این موارد را در انتهای کلاس فوق ملاحظه میکنید. کد نویسی آنها در حد فراخوانی متد TryFireTrigger ماشین حالت است.
یک نکته:
ماشین حالت تولیدی به صورت پیش فرض در حالت State.Begin قرار دارد. میتوان این مورد را از بانک اطلاعاتی خواند و سپس مقدار دهی نمود تا با هر بار وهله سازی ماشین حالت دقیقا مشخص باشد که در چه مرحلهای قرار داریم و TryFireTrigger بتواند بر این اساس تصمیمگیری کند که آیا مجاز است عملیاتی را انجام دهد یا خیر.
The ASP.NET Core tag helpers improve on the HTML templated helpers in ASP.NET MVC 5. ASP.NET Core comes with some useful stock tag helpers for common tasks such as creating custom elements or extending existing HTML elements, but their use can be extended to making a framework such as Bootstrap easier to work with. Dino shows how helpers are used, and demonstrates a Bootstrap Modal Tag Helper
ChatGPT مزخرفه!
ChatGPT is bullshit
Recently, there has been considerable interest in large language models: machine learning systems which produce human-like text and dialogue. Applications of these systems have been plagued by persistent inaccuracies in their output; these are often called “AI hallucinations”. We argue that these falsehoods, and the overall activity of large language models, is better understood as bullshit in the sense explored by Frankfurt (On Bullshit, Princeton, 2005): the models are in an important way indifferent to the truth of their outputs. We distinguish two ways in which the models can be said to be bullshitters, and argue that they clearly meet at least one of these definitions. We further argue that describing AI misrepresentations as bullshit is both a more useful and more accurate way of predicting and discussing the behaviour of these systems.