With .NET 5, direct support of WinRT has been removed from the C# language and CLR, including most of the functionality previously provided in System.Runtime.InteropServices. In some cases, C#/WinRT provides equivalent functionality. In other cases, functionality may no longer be supported. This article provides a migration guide for interop scenarios in C#/WinRT.
Retirement of MCSA, MCSD, MCSE certifications and related exams extended
We know many of you are working toward completing your Microsoft Certified Solutions Associate (MCSA), Microsoft Certified Solutions Developer (MCSD), or Microsoft Certified Solutions Expert (MCSE) certification(s). We realize that the current environment could potentially hamper your ability to finish your certification before the original retirement date of June 30, 2020. To address this issue, we are extending the retirement date for these specific certifications to January 31, 2021 to give you more time to complete the exams and earn your certification.
طراحی یک ماژول IpBlocker در ASP.NET MVC
Mini Course #1 Clean Architecture + CQRS - YouTube
00:00:00 - Intro
00:01:10 - Why do we record this course?
00:04:39 - Layered architecture: Why I don't like it anymore?
00:27:27 - Clean architecture
00:38:16 - Course prerequisites (still can't pronounce it correctly)
00:42:30 - What do we build?
00:45:18 - *Domain Layer*
00:49:57 - Entity
01:00:20 - Primitive obsession code smell
01:03:20 - Value Object
01:10:54 - Custom exceptions
01:33:25 - Domain model validation
01:38:55 - Aggregate
01:50:50 - Domain event
02:14:30 - Factory
02:28:50 - Policy
02:43:50 - Repository
02:48:55 - Domain Layer: Summary
02:56:45 - CQS: Command Query Separation
03:07:46 - CQRS: Command Query Responsibility Segregation
03:29:48 - *Application Layer*
03:30:25 - Command/Command Handler/Command Dispatcher definitions
03:40:45 - Automatic command handlers registration
03:44:12 - Application & Domain registration
03:50:52 - Command
03:55:31 - Command Handler
04:01:11 - Where to put methods related to reading?
04:07:00 - Read Service
04:14:14 - Weather Service
04:28:25 - Overview of the other commands & command handlers
04:34:35 - Query/Query Handler/Query Dispatcher definitions
04:44:37 - Automatic query handlers registration (BONUS: example of copy/paste pattern)
04:52:50 - How to tackle reading on Query side?
05:06:30 - *Infrastructure Layer*
05:07:56 - Configuration of Entity Framework Core
05:15:15 - Read Models
05:19:05 - ReadDbContext & WriteDbContext
05:24:13 - EF Entity Configuration
05:42:37 - DbContexts registration
05:55:51 - Query Handlers
06:12:18 - Repository implementation on top of EF Core
06:16:45 - Read Service implementation on top of EF Core
06:19:00 - Dummy Weather Service implementation
06:23:20 - EF Migration
06:29:50 - Applying EF migrations automatically
06:39:38 - *Presentation Layer*
06:41:35 - Controller
06:50:43 - How to return ID of resource in CQRS approach?
07:00:02 - Testing API
07:09:29 - *Cross Cutting Concerns*
07:09:30 - Error Handling
07:20:49 - Logging
07:34:57 - *Unit Testing*
07:42:34 - Unit Test on Domain Layer
08:09:45 - Unit Test on Application Layer
08:34:00 - Summary
LineageOS چیست؟
یکی از مهمترین مزایای استفاده از گوشیهای اندرویدی نسبت به iOS ای، آزادی نصب نرم افزار و خصوصا سیستم عاملهای مختلف بر روی آنها است. در حال حاضر، محبوبترین و پر استفادهترین نگارش آزاد اندروید که مستقل از گوگل عمل میکند، LineageOS نامدارد (لینیایج OS) که پیشتر با نامهای CyanogenMod و قبل از آن، Cyanogen (سیانوژن) ارائه میشد. یکی از مهمترین مزایای آن، امکان نصب آخرین نگارش اندروید بر روی گوشیهایی است که دیگر پشتیبانی رسمی نمیشوند و خط تولید آنها خاتمه یافتهاست.
به LineageOS یک Custom ROM هم گفته میشود. ROM مخفف read-only memory است و دقیقا جائیاست که هستهی Android در آن مشغول به کار است. بنابراین منظور از Custom ROM، همان نگارش سفارشی از Android است. به عملیات نصب LineageOS در اصطلاح Flashing هم گفته میشود که به معنای بازنویسی قسمتی از یک نرمافزار، با نرمافزار دیگری است.
پیشنیازهای ضروری نصب LineageOS
- داشتن یک گوشی یا تبلت سازگار با آن (متاسفانه سایت lineageos.org با IP ایرانی باز نمیشود)
- دسترسی به یک کابل USB مخصوص گوشی
- داشتن یک کامپیوتر دسکتاپ و یا لپتاپ
- دسترسی به اینترنت
- زمان! ... (انجام این عملیات برای من در بار اول، حدودا یک روز طول کشید! (صرف نظر از تحقیقات یک هفتهای روش انجام آن) البته نه به علت طولانی بودن زمان نصب آن، بلکه به علت وجود نکات ریزی که در هیچ مستنداتی، به صورت مدون پیدا نخواهید کرد و عدم آشنایی با آنها ممکن است سبب بروز حملهی قلبی، به علت در دست داشتن سخت افزاری شود که هم اکنون کل آنرا فرمت کردهاید و ... راهنماهای ارائه شدهی در اینترنت هم بر روی آن کار نمیکنند! به یک چنین سخت افزاری، brick یا «پاره آجر» هم گفته میشود!)
دریافت Custom ROM سازگار با گوشی یا تبلت
مرحلهی اول نصب LineageOS، دریافت Custom ROM آن است. برای این منظور به آدرس download.lineageos.org مراجعه کرده و ابتدا از منوی سمت چپ صفحه، گوشی خود را پیدا کنید و سپس با انتخاب آن، امکان دریافت ROM مخصوص آنرا خواهید یافت.
نکتهی مهم! متاسفانه در اولین دریافت من از این سایت، به علت ناقص بودن دانلود، فایل دریافتی به همراه CRC Error بود و در زمان نصب فایل zip آن، خطای کلی e1001 ظاهر شد و نه هیچ چیز دیگری. این لحظه واقعا لحظهای است که ممکن است عرق سرد بر روی پیشانی شما ظاهر شود! به صورت اتفاقی با بررسی فایل zip آن بر روی کامپیوتر متوجه شدم که فایل، ناقص دریافت شده. به همین جهت پیش از شروع به نصب، فایل zip را در یک برنامهی باز کنندهی آنها مانند winrar و یا 7-zip باز کرده و بر روی دکمهی test آنها کلیک کنید. اگر خطایی را گزارش ندادند، شروع به ادامهی مراحل نصب کنید.
دریافت فایل Recovery سفارشی
در اینجا نیاز است با دو واژهی جدید bootloader و recovery آشنا شد. زمانیکه گوشی خودتان را روشن میکنید، اولین نرم افزاری که حتی پیش از سیستم عامل اجرا میشود، bootloader نام دارد که کار آن آغاز سایر پروسهها است. بعد از بارگذاری بوتلودر، برنامهی دیگری به نام recovery، کار بارگذاری سیستم عامل را انجام میدهد. بوتلودر و recovery پیشفرض اندروید، اجازهی نصب یک custom ROM را نمیدهند. به همین جهت نیاز است این برنامهی recovery را با یک نمونهی سفارشی بازنویسی کرد که این نمونهی سفارشی در اینجا TWRP نام دارد و نمونهی مخصوص گوشی خود را میتوانید با جستجوی در لیست https://twrp.me/Devices دریافت کنید. ابتدا نوع گوشی و سپس مدل آنرا یافته و سپس در صفحهای که ظاهر میشود، بر روی download link آن کلیک کنید تا لیست فایلهای موجود ظاهر شوند. در ابتدا آخرین نگارش موجود را دریافت کنید.
یک تجربه! متاسفانه آخرین نگارش TWRP دریافت شده، بر روی گوشی من کار نکرد و پس از نصب آن، مدام وارد همان سیستم عامل قبلی، با ارائهی پیام «Recovery is NOT SEANDROID Enforcing» میشد و هیچ تاثیری را نداشت. در این حالت نصب نگارش قدیمیتر 3.3.1، کار کرد. بنابراین بهتر است چندین نگارش آنرا دریافت کنید؛ تا در صورت لزوم بتوانید یکی یکی، آنها را آزمایش کنید.
دریافت Google Apps
LineageOS به همراه برنامههای گوگل، مانند play store و امثال اینها نیست. به همین جهت نیاز است آنها را از آدرس https://opengapps.org دریافت کنید. در اینجا دقت داشته باشید که چه چیزی را انتخاب میکنید! برای نمونه برای گوشی من گزینههای ARM، نگارش 10 و pico انتخاب شدند و سپس کلیک بر روی دکمهی دانلود. گزینهی pico، یکی از کم حجمترین نگارشها است و همینقدر برای شروع به کار، کافی است. نگارش را 10 انتخاب میکنیم چون میخواهیم اندروید 10 را نصب کنیم و انتخاب معماری CPU گوشی هم مهم است. با استفاده از برنامهای مانند device info، به برگهی CPU آن مراجعه کرده و CPU Type گوشی خود را دقیق بررسی کنید. اگر مانند گوشی من، 32bit بود، باید ARM را انتخاب کنید و اگر 64bit بود، گزینهی ARM64 را انتخاب کنید و اگر یک گوشی قدیمی را مانند ASUS دارید، ممکن است CPU آن از نوع intel و x86 باشد.
دریافت برنامهی فعالسازی دسترسی root
اگر میخواهید دسترسی root هم داشته باشید (این گزینه اختیاری است و من آنرا نصب نکردم)، در نگارشهای قبلی LineageOS از برنامهای به نام SU برای انجام اینکار استفاده میشد. این برنامه دیگر نگهداری نمیشود و نباید آنرا به همراه آخرین نگارش LineageOS نصب کرد (خیلی مهم!)؛ وگرنه گوشی شما را حتما به هم خواهد ریخت. برنامهی جایگزین آن Magisk نام دارد که باز هم من آنرا توصیه نمیکنم! چون اگر به انجمنهای LineageOS مراجعه کنید، مشاهده شدهاست که پس از نصب به روز رسانیهای جدید هفتگی LineageOS، ممکن است به علت عدم سازگاری با Magisk، سیستم عامل گوشی شما بالا نیاید و در یک حلقهی بیپایان قرار بگیرید. به همین جهت بهتر است از این گزینه صرفنظر کنید.
آماده سازی گوشی برای اتصال USB و اجرای فرامین بر روی آن
مرحلهی بعد، نصب برنامهی recovery سفارشی است. برای اینکار نیاز است گوشی خود را توسط سیم USB، به یک کامپیوتر متصل کرده و سپس توسط برنامهای خاص که در ادامه معرفی میشود، برنامهی TWRP را بر روی آن نصب کرد. به همین جهت به قسمت «تنظیمات» گوشی اندرویدی خود رفته و گزینهی «دربارهی دستگاه (About)» را پیدا کنید. سپس بر روی شمارهی build آن «Build Number»، هفت بار ضربه بزنید. اینکار سبب میشود تا یک منوی مخفی به نام «Developer Mode» یا «گزینههای توسعه دهندگان/برنامه نویسان»، به لیست منوهای تنظیمات سیستم عامل فعلی اضافه شود. پس از فعال شدن «Developer Mode»، به این گزینه وارد شده و دو گزینهی زیر را در آن فعال کنید:
- USB debugging
- OEM unlocking
اکنون اگر گوشی خود را از طریق سیم USB به کامپیوتر متصل کنید، یک دیالوگ باکس پرسشی، در اندروید جاری ظاهر میشود که درخواست دسترسی به ADB را از شما سؤال میپرسد. گزینهی «Always Allow From This Computer» را انتخاب کرده و با کلیک بر روی OK، این دسترسی را فعال کنید.
دریافت برنامههای انتقال اطلاعات به گوشی اندرویدی
پس از دریافت فایلهای مورد نیاز (TWRP.img, firmware.zip و gapps.zip)، اکنون نوبت به نصب TWRP.img است تا برنامهی recovery پیشفرض گوشی را با یک نمونهی سفارشی که امکان نصب custom ROM را میسر میکند، بازنویسی کنیم. بر روی گوشیهای سامسونگ، برنامهی ODIN یک چنین قابلیتی را به همراه دارد.
البته اگر کمی جستجو کنید، به دستورات زیر هم خواهید رسید که توسط برنامهی Minimal_ADB_Fastboot قابل اجرا هستند:
adb devices adb reboot bootloader fastboot devices fastboot flash recovery TWRP.img fastboot reboot-bootloader
البته برنامهی Minimal_ADB_Fastboot، برنامهی بسیار مفیدی است و در ادامه کاربردهایی از آنرا مطالعه خواهید کرد.
بررسی امنیتی مهم! آیا فایل ROM دریافت شده، بر روی گوشی من نصب میشود؟!
در ادامه پیش از نصب، یکبار گوشی را فرمت میکنیم. در این حال اگر در حین نصب، پیام سازگار نبودن فایل ROM را دریافت کنیم، بسیار دیر است! به همین جهت پس از نصب برنامهی Minimal_ADB_Fastboot، به پوشهی آن وارد شده و خط فرمان را در آنجا آغاز کنید. برای این منظور فقط کافی است بر روی فایل cmd-here.exe کلیک کنید. سپس فرامین زیر را اجرا کنید (با این فرض که گوشی شما از طریق سیم USB به کامپیوتر متصل است و همچنین دسترسی دیباگی را هم که در گوشی عنوان شد، دادهاید):
adb devices adb shell getprop ro.product.device adb shell getprop ro.build.product
سپس فایل custom ROM دریافت شده را باز کرده و به پوشهی «META-INF\com\google\android» آن وارد شوید. در اینجا فایل متنی updater-script را باز کنید. برای مثال در مورد گوشی من، چنین سطری در ابتدای آن درج شده:
assert(getprop("ro.product.device") == "j7elte" || getprop("ro.build.product") == "j7elte" || abort("E3004: This package is for device: j7elte; this device is " + getprop("ro.product.device") + "."););
بنابراین حتما پیش از مطالعه و اجرای ادامهی بحث، مقادیر این ویژگیها را با سطر اول فایل updater-script انطباق دهید تا اگر یکی نبودند، به اشتباه گوشی خود را فرمت نکنید!
البته در جائی دیدم که عدهای برای «خوراندن» rom سفارشی دریافت شده، این سطر بررسی را از فایل یاد شده، پاک کرده و سپس فایل zip جدیدی را تولید و نصب کردهاند. بهتر است اینکار را نکنید و با جستجوی دقیق مطمئن شوید که یک چنین تغییری، برای سیستم شما مشکلی را ایجاد نمیکند!
بازنویسی برنامهی recovery گوشی توسط ODIN
پس از دریافت برنامهی odin، نیاز است گوشی خود را خاموش کنید. فرض بر این است که پیشتر حداقل از contacts خود پشتیبان تهیه کردهاید. چون از این قسمت به بعد، به مراحل بدون بازگشتی قدم خواهیم گذاشت و قرار است گوشی را کاملا فرمت کنیم!
پس از خاموش کردن گوشی، اکنون نیاز است گوشی را در حالت download بالا بیاوریم. برای اینکار سه دکمهی Volume Down + Home + Power با هم بفشارید. بنابراین ابتدا دکمهی «کاهش صدا» را نگه دارید و رها نکنید، سپس دکمهی home را نگه دارید و رها نکنید و در آخر دکمهی power را نگه دارید تا گوشی به حالت ویژهی download وارد شود.
البته در ابتدا یک صفحهی اخطار را نمایش میدهد که در آن درج شده برای ادامه نیاز است دکمهی «افزایش صدا» را بفشارید.
پس از ظاهر شدن تصویر فوق، اینبار دکمهی «افزایش صدا» را بفشارید تا وارد حالت دانلود شوید. در اینجا «حالت دانلود» یعنی گوشی قابلیت دریافت فایلی را پیدا کردهاست.
- در اینجا در قسمت AP، فایل tar مربوط به TWRP را انتخاب کنید.
- سپس در برگهی options، تیک گزینهی Auto reboot را بردارید (بسیار مهم!). اگر این تیک را برندارید، پس از کار نوشتن برنامهی recovery سفارشی، گوشی شما reboot شده و ... وارد برنامهی recovery ... نمیشود! چون سیستم امنیتی توکار اندروید، آنرا با نمونهی اصلی جایگزین میکند!
- اکنون بر روی دکمهی start کلیک کنید تا کار بازنویسی شروع شود.
پس از پایان بازنویسی برنامهی recovery، باید وارد این برنامهی جدید بشویم که روش ورود به آن به صورت زیر است:
پس از پایان بازنویسی، در بعضی از گوشیها در همین حالت که گوشی، حالت download را نمایش میدهد، اگر ترکیب کلیدهای «Volume Up + Power + Home» را بفشارید (اینبار دکمهی «افزایش صدا» است و نه کاهش صدا)، وارد این برنامهی recovery جدید میشوید. اما در مورد گوشی من چنین چیزی رخ نداد. در این حالت تنها روشی که پاسخ داد، «خارج کردن باطری گوشی» بود (در همین حالتی که صفحهی آبی رنگ download نمایش داده میشود، باطری را خارج کنید)؛ چون حتی در حالت خاموش کردن معمولی هم برنامهی recovery سفارشی را پاک و نمونهی اصلی را جایگزین میکرد!
سپس سیستم را به صورت معمولی روشن نکنید. اینبار نیاز است وارد منوی recovery شویم. بنابراین مجددا باطری را قرار داده و اینبار با فشردن ترکیب کلیدهای «Volume Up + Power + Home» به منوی جدید recovery وارد خواهیم شد.
مرحلهی آخر! نصب سیستم عامل جدید و برنامههای گوگل
تا اینجا باید وارد منوی recovery جدید شده باشید. روش خارج کردن باطری را هم فراموش نکنید! (چون اگر سیستم به صورت معمولی ریاستارت شود، یا حتی به صورت معمولی خاموش شود، برنامهی recovery سفارشی را بیاثر کرده و پاک میکند)
- پس از بارگذاری برنامه، پیام «Swipe to Allow Modifications» ظاهر میشود. برای این منظور، فلش آبی رنگ ظاهر شده را به سمت راست بکشید تا بتوانید وارد برنامه شوید.
- اکنون این مراحل را طی کنید:
الف) انتخاب Wipe
در اینجا در ابتدا گزینهی Format Data را انتخاب کنید.
سپس مجددا فلش آبی رنگ پایین صفحه را به سمت راست بکشید تا کار فرمت کردن سیستم شروع شود.
در ادامه در همین قسمت گزینهی Advanced Wipe را انتخاب کرده (همیشه با انتخاب دکمهی back میتوان به منوی اصلی و گزینههای آن رسید) و Dalvik / ART Cache,Data, System, Cache, Internal storage را انتخاب کنید. سپس مجددا فلش آبی رنگ پایین صفحه را به سمت راست بکشید تا کار پاک کردن سیستم شروع شود. در اینجا همه چیز را منهای SD Card، پاک خواهیم کرد. بدون انجام اینکار، وارد یک حلقهی بینهایت خواهید شد و سیستم اصلی پس از نصب، راه اندازی نمیشود (آزمایش کردم!).
ب) انتقال فایلهای Custom ROM و GApps به گوشی
اکنون به کامپیوتر خود و پوشهی محل نصب برنامهی Minimal_ADB_Fastboot وارد شده و خط فرمان را در آنجا آغاز کنید. برای این منظور فقط کافی است بر روی فایل cmd-here.exe کلیک کنید. سپس فرامین زیر را اجرا کنید تا فایلها به گوشی منتقل شوند:
adb devices adb push LINEAGE.zip /sdcard/ adb push GAPPS.zip /sdcard/
1- فایلهای custom ROM و GApps دریافت شده را به درون پوشهی Minimal_ADB_Fastboot کپی کنید. در اینجا منظور از LINEAGE.zip نام کاملی مانند lineage-17.1-20210114-nightly-j7elte-signed.zip است که دریافت کردهاید و همچنین منظور از GAPPS.zip، نام کاملی مانند open_gapps-arm-10.0-pico-20210116.zip است.
2- برای اجرای این دستورات، نیازی به داشتن یک sdcard نیست. نامی که در اینجا ذکر شده، فقط یک نام پوشهی جدید، در گوشی شما است که قرار است در ادامه فایلها را از آن انتخاب کنیم.
یک نکتهی تکمیلی: در حالت منوی recovery و بعد از پاک کردن همه چیز، اگر فولدرهای گوشی در windows explorer مشخص نیستند، باید آنها را mount کرد تا بشود فایلها را به آنها کپی کرد (روش دوم کپی کردن فایلها به گوشی). اگر به منوی ابتدایی TWRP دقت کنید، یک گزینهی mount هم دارد که دقیقا برای همین منظور است. پوشهها را که mount کردید، در windows explorer جهت کپی کردن معمولی ظاهر میشوند.
ج) نصب نهایی سیستم عامل و برنامههای گوگل
پیش از هر کاری به گزینهی Settings در برنامهی TWRP مراجعه کرده و در برگهی General آن، تیک زیر را بر دارید: Prompt to install TWRP app if not installed!
اکنون که فایلهای custom ROM و GApps به گوشی کپی شدند، از منوی اصلی TWRP، اینبار گزینهی Install را انتخاب کنید (همانطور که عنوان شد، در اینجا همیشه دکمهی back، برای بازگشت به صفحهی اصلی کار میکند).
اگر از طریق دستورات adb فایلها را به پوشهی sdcard منتقل کرده باشید، به صورت خودکار اولین فایل انتخاب شده همان فایل ROM است. سپس بر روی دکمهی «Add more zips» کلیک کرده و فایل zip مربوط به GApps را انتخاب کنید. در بالای صفحه «two of max 10 File queued» باید ظاهر شده باشد (مهم) که به معنای تعداد فایلهای موجود در صف نصب است. اکنون فلش آبی رنگ پایین صفحه را به سمت راست بکشید تا کار نصب شروع شود.
پس از پایان نصب این دو برنامه، یکبار بر روی دکمهی Wipe cache/dalvik کلیک کنید (به همراه به سمت راست کشیدن دکمهی فلش آبی پایین صفحه) و سپس بر روی دکمهی Reboot System تا ... وارد اندروید 10 شوید!
یک نکته: در اینجا در حین reboot سؤال میپرسد که آیا نیاز است TWRP را نیز به صورت جداگانهای نصب کند. عنوان کنید، خیر.
چگونه به روز رسانیهای LineageOS را نصب کنیم؟
LineageOS هفتهای یکبار، آخرین به روز رسانیهای اندروید را توزیع میکند. برای نصب آنها پیامی را ظاهر کرده و امکان دانلود را فراهم میکند. پس از دانلود، اگر بر روی دکمهی install کلیک کنید، به صورت خودکار شما را وارد منوی recovery فوق میکند (و نه نصب خودکار). در اینجا تنها کاری را که باید انجام دهید، انتخاب گزینهی install است و سپس انتخاب پوشهی data/lineageos_updates که محل قرار گیری این فایل zip دریافت شدهاست. با انتخاب فایل zip، مراحل نصب آن مانند قبل است. پس از پایان نصب، یکبار بر روی دکمهی پاک کردن کش dalvik کلیک کنید و سپس بر روی reboot. کش dalvik همواره به صورت خودکار توسط اندروید ساخته میشود و پاک کردن آن مشکلی را ایجاد نمیکند.
پس از راه اندازی مجدد سیستم، به منوی Settings>about phone>lineageOS مراجعه کرده و فایل zip قدیمی را حذف کنید (در همان صفحهای که پیام دریافت و نصب را نمایش میداد، اکنون پیام delete ظاهر شدهاست).
.NET Core -> ASP.NET Core Web Application (.NET Core) -> Select `Empty` Template
در اینجا نقش Solution همانند نگارشهای قبلی ویژوال استودیو است: ظرفی است برای ساماندهی موارد مورد نیاز جهت تشکیل یک برنامهی وب و شامل مواردی است مانند پروژهها، تنظیمات آنها و غیره. بنابراین هنوز در اینجا فایل sln. تشکیل میشود.
نقش فایل global.json
زمانیکه یک پروژهی جدید ASP.NET Core 1.0 را آغاز میکنیم، ساختار پوشههای آن به صورت زیر هستند:
در اینجا هنوز فایل sln. قابل مشاهده است. همچنین در اینجا فایل جدیدی به نام global.json نیز وجود دارد، با این محتوا:
{ "projects": [ "src", "test" ], "sdk": { "version": "1.0.0-preview2-003121" } }
خاصیت projects در اینجا به صورت یک آرایه تعریف شدهاست و بیانگر محل واقع شدن پوشههای اصلی پروژهی جاری هستند. پوشهی src یا source را در تصویر فوق مشاهده میکنید و محلی است که سورسهای برنامه در آن قرار میگیرند. یک پوشهی test نیز در اینجا ذکر شدهاست و اگر در حین ایجاد پروژه، گزینهی ایجاد unit tests را هم انتخاب کرده باشید، این پوشهی مخصوص نیز ایجاد خواهد شد.
نکتهی مهم اینجا است، هرکدی که درون پوشههای ذکر شدهی در اینجا قرار نگیرد، قابلیت build را نخواهد داشت. به عبارتی این نسخهی از ASP.NET پوشهها را قسمتی از پروژه به حساب میآورد. در نگارشهای قبلی ASP.NET، مداخل تعریف فایلهای منتسب به هر پروژه، درون فایلی با پسوند csproj. قرار میگرفتند. معادل این فایل در اینجا اینبار پسوند xproj را دارد و اگر آنرا با یک ادیتور متنی باز کنید، فاقد تعاریف مداخل فایلهای پروژه است.
در این نگارش جدید اگر فایلی را به پوشهی src اضافه کنید یا حذف کنید، بلافاصله در solution explorer ظاهر و یا حذف خواهد شد.
یک آزمایش: به صورت معمول از طریق windows explorer به پوشهی src برنامه وارد شده و فایل پیش فرض Project_Readme.html را حذف کنید. سپس به solution explorer ویژوال استودیو دقت کنید. مشاهده خواهید کرد که این فایل، بلافاصله از آن حذف میشود. در ادامه به recycle bin ویندوز مراجعه کرده و این فایل حذف شده را restore کنید تا مجددا به پوشهی src برنامه اضافه شود. اینبار نیز افزوده شدن خودکار و بلافاصلهی این فایل را میتوان در solution explorer مشاهده کرد.
بنابراین ساختار مدیریت فایلهای این نگارش از ASP.NET در ویژوال استودیو، بسیار شبیه به ساختار مدیریت فایلهای VSCode شدهاست که آن نیز بر اساس پوشهها کار میکند و یک پوشه و تمام محتوای آنرا به صورت پیش فرض به عنوان یک پروژه میشناسد. به همین جهت دیگر فایل csproj ایی در اینجا وجود ندارد و file system همان project system است.
یک نکته: در اینجا مسیرهای مطلق را نیز میتوان ذکر کرد:
"projects": [ "src", "test", "c:\\sources\\Configuration\\src" ],
کامپایل خودکار پروژه در ASP.NET Core 1.0
علاوه بر تشخیص خودکار کم و زیاد شدن فایلهای سیستمی پروژه، بدون نیاز به Add new item کردن آنها در ویژوال استودیو، اگر سورسهای برنامه را نیز تغییر دهید، فایل سورس جدیدی را اضافه کنید و یا فایل سورس موجودی را حذف کنید، کل پروژه به صورت خودکار کامپایل میشود و نیازی نیست اینکار را به صورت دستی انجام دهید.
یک آزمایش: برنامه را از طریق منوی debug و گزینهی start without debugging اجرا کنید. اگر برنامه را در حالت معمول debug->start debugging اجرا کنید، حالت کامپایل خودکار را مشاهده نخواهید کرد. در اینجا (پس از start without debugging) یک چنین خروجی را مشاهده خواهید کرد:
این خروجی حاصل اجرای کدهای درون فایل Startup.cs برنامه است:
app.Run(async (context) => { await context.Response.WriteAsync("Hello World!"); });
await context.Response.WriteAsync("Hello DNT!");
این مساله قابلیت استفادهی از ASP.NET Core را در سایر ادیتورهای موجود، مانند VSCode سهولت میبخشد.
نقش فایل project.json
فایل جدید project.json مهمترین فایل تنظیمات یک پروژهی ASP.NET Core است و مهمترین قسمت آن، قسمت وابستگیهای آن است:
"dependencies": { "Microsoft.NETCore.App": { "version": "1.0.0", "type": "platform" }, "Microsoft.AspNetCore.Diagnostics": "1.0.0", "Microsoft.AspNetCore.Server.IISIntegration": "1.0.0", "Microsoft.AspNetCore.Server.Kestrel": "1.0.0", "Microsoft.Extensions.Logging.Console": "1.0.0" },
در نگارشهای قبلی ASP.NET، فایلی XML ایی به نام packages.config حاوی تعاریف مداخل بستههای نیوگت برنامه بود. این فایل در اینجا جزئی از محتوای فایل project.json در قسمت dependencies آن است.
با قسمت وابستگیهای این فایل، به دو طریق میتوان کار کرد:
الف) ویرایش مستقیم این فایل که به همراه intellisense نیز هست. با افزودن مداخل جدید به این فایل و ذخیره کردن آن، بلافاصله کار restore و دریافت و نصب آنها آغاز میشود:
ب) از طریق NuGet package manager
روش دیگر کار با وابستگیها، کلیک راست بر روی گره references و انتخاب گزینهی manage nuget packages است:
برای نمونه جهت نصب ASP.NET MVC 6 این مراحل باید طی شوند:
ابتدا برگهی browse را انتخاب کنید و سپس تیک مربوط به include prerelease را نیز انتخاب نمائید.
البته بستهی اصلی MVC در اینجا Microsoft.AspNetCore.Mvc نام دارد و نه MVC6.
اینبار بستههایی که restore میشوند، در مسیر اشتراکی C:\Users\user_name\.nuget\packages ذخیره خواهند شد.
یک نکتهی مهم:
قرار هست در نگارشهای پس از RTM، فایلهای project.json و xproj را جهت سازگاری با MSBuild، اندکی تغییر دهند (که این تغییرات به صورت خودکار توسط VS.NET انجام میشود). اطلاعات بیشتر
انتخاب فریم ورکهای مختلف در فایل project.json
در قسمت قبل عنوان شد که ASP.NET Core را میتوان هم برفراز NET Core. چندسکویی اجرا کرد و هم NET 4.6. مختص به ویندوز. این انتخابها در قسمت frameworks فایل project.json انجام میشوند:
"frameworks": { "netcoreapp1.0": { "imports": [ "dotnet5.6", "portable-net45+win8" ] } },
در اینجا اگر علاقمند بودید که از دات نت کامل مخصوص ویندوز نیز استفاده کنید، میتوانید آنرا در لیست فریم ورکها اضافه نمائید (در این مثال، دات نت کامل 4.5.2 نیز ذکر شدهاست):
"frameworks": { "netcoreapp1.0": { }, "net452": { } }
- “netcoreapp1.0” برای معرفی و استفادهی از NET Core 1.0. بکار میرود.
- جهت معرفی فریم ورکهای کامل و ویندوزی دات نت، اسامی “net45”, “net451”, “net452”, “net46”, “net461” مجاز هستند.
- “portable-net45+win8” برای معرفی پروفایلهای PCL یا portable class libraries بکار میرود.
- “dotnet5.6”, “dnxcore50” برای معرفی نگارشهای پیش نمایش NET Core.، پیش از ارائهی نگارش RTM استفاده میشوند.
- “netstandard1.2”, “netstandard1.5” کار معرفی برنامههای NET Standard Platform. را انجام میدهند.
بر این مبنا، dotnet5.6 ذکر شدهی در قسمت تنظیمات نگارش RTM، به این معنا است که قادر به استفادهی از بستههای نیوگت و کتابخانههای تولید شدهی با نگارشهای RC نیز خواهید بود (هرچند برنامه از netcoreapp1.0 استفاده میکند).
یک مثال: قسمت فریم ورکهای فایل project.json را به نحو ذیل جهت معرفی دات نت 4.6.1 تغییر دهید:
"frameworks": { "netcoreapp1.0": { "imports": [ "dotnet5.6", "portable-net45+win8" ] }, "net461": { "imports": [ "portable-net45+win8" ], "dependencies": { } } },
در این حالت پس از ذخیرهی فایل و شروع خودکار بازیابی وابستگیها، با پیام خطای Package Microsoft.NETCore.App 1.0.0 is not compatible with net461 متوقف خواهید شد.
برای رفع این مشکل باید وابستگی Microsoft.NETCore.App را حذف کنید، چون با net461 سازگاری ندارد
"dependencies": { //"Microsoft.NETCore.App": { // "version": "1.0.0", // "type": "platform" //},
فریم ورک دوم استفاده شده نیز در اینجا قابل مشاهده است.
فایل project.lock.json چیست؟
ذیل فایل project.json، فایل دیگری به نام project.lock.json نیز وجود دارد. اگر به محتوای آن دقت کنید، این فایل حاوی لیست دقیق بستههای نیوگت مورد استفادهی توسط برنامه است و الزاما با آنچیزی که در فایل project.json قید شده، یکی نیست. از این جهت که در فایل project.json، قید میشود netcoreapp1.0؛ ولی این netcoreapp1.0 دقیقا شامل چه بستههایی است؟ لیست کامل آنها را در این فایل میتوانید مشاهده کنید.
در ابتدای این فایل یک خاصیت locked نیز وجود دارد که مقدار پیش فرض آن false است. اگر به true تنظیم شود، در حین restore وابستگیهای برنامه، تنها از نگارشهای ذکر شدهی در این فایل استفاده میشود. از این جهت که در فایل project.json میتوان شماره نگارشها را با * نیز مشخص کرد؛ مثلا *.1.0.0
پوشهی جدید wwwroot و گره dependencies
یکی از پوشههای جدیدی که در ساختار پروژهی ASP.NET Core معرفی شدهاست، wwwroot نام دارد:
از دیدگاه هاستینگ برنامه، این پوشه، پوشهای است که در معرض دید عموم قرار میگیرد (وب روت). برای مثال فایلهای ایستای اسکریپت، CSS، تصاویر و غیره باید در این پوشه قرار گیرند تا توسط دنیای خارج قابل دسترسی و استفاده شوند. بنابراین سورس کدهای برنامه خارج از این پوشه قرار میگیرند.
گره dependencies که ذیل پوشهی wwwroot قرار گرفتهاست، جهت مدیریت این وابستگیهای سمت کلاینت برنامه است. در اینجا میتوان از NPM و یا Bower برای دریافت و به روز رسانی وابستگیهای اسکریپتی و شیوهنامههای برنامه کمک گرفت (علاوه بر نیوگت که بهتر است صرفا جهت دریافت وابستگیهای دات نتی استفاده شود).
یک مثال: فایل جدیدی را به نام bower.json به پروژهی جاری با این محتوا اضافه کنید:
{ "name": "asp.net", "private": true, "dependencies": { "bootstrap": "3.3.6", "jquery": "2.2.0", "jquery-validation": "1.14.0", "jquery-validation-unobtrusive": "3.2.6" } }
پس از اضافه شدن فایل bower.json، بلافاصله کار restore بستهها از اینترنت شروع میشود:
و یا با کلیک راست بر روی گره dependencies، گزینهی restore packages نیز وجود دارد.
فایلهای نهایی دریافت شده را در پوشهی bower_components خارج از wwwroot میتوانید مشاهده کنید.
در مورد نحوهی توزیع و دسترسی به فایلهای استاتیک یک برنامهی ASP.NET Core 1.0، نکات خاصی وجود دارند که در قسمتهای بعد، بررسی خواهند شد.
یک نکته: اگر خواستید نام پوشهی wwwroot را تغییر دهید، فایل جدیدی را به نام hosting.json با این محتوا به پروژه اضافه کنید:
{ "webroot":"AppWebRoot" }
نقطهی آغازین برنامه کجاست؟
اگر به فایل project.json دقت کنید، چنین تنظیمی در آن موجود است:
"buildOptions": { "emitEntryPoint": true, "preserveCompilationContext": true },
public static void Main(string[] args) { var host = new WebHostBuilder() .UseKestrel() .UseContentRoot(Directory.GetCurrentDirectory()) .UseIISIntegration() .UseStartup<Startup>() .Build(); host.Run(); }
var outputKind = compilerOptions.EmitEntryPoint.GetValueOrDefault() ? OutputKind.ConsoleApplication : OutputKind.DynamicallyLinkedLibrary;
در فایل Program.cs تنظیماتی را مشاهده میکنید، در مورد راه اندازی Kestler که وب سرور بسیار سریع و چندسکویی کار با برنامههای ASP.NET Core 1.0 است و قسمت مهم دیگر آن به استفادهی از کلاس Startup بر میگردد (()<UseStartup<Startup). این کلاس را در فایل جدید Startup.cs میتوانید ملاحظه کنید که کار تنظیمات آغازین برنامه را انجام میدهد. اگر پیشتر با OWIN، در نگارشهای قبلی ASP.NET کار کرده باشید، قسمتی از این فایل برای شما آشنا است:
public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { } public void Configure(IApplicationBuilder app) { app.Run(async (context) => { await context.Response.WriteAsync("Hello World!"); }); } }
نقش فایل launchsetting.json
محتویات پیش فرض این فایل برای قالب empty پروژههای ASP.NET Core 1.0 به صورت ذیل است:
{ "iisSettings": { "windowsAuthentication": false, "anonymousAuthentication": true, "iisExpress": { "applicationUrl": "http://localhost:7742/", "sslPort": 0 } }, "profiles": { "IIS Express": { "commandName": "IISExpress", "launchBrowser": true, "environmentVariables": { "ASPNETCORE_ENVIRONMENT": "Development" } }, "Core1RtmEmptyTest": { "commandName": "Project", "launchBrowser": true, "launchUrl": "http://localhost:5000", "environmentVariables": { "ASPNETCORE_ENVIRONMENT": "Development" } } } }
پروفایلهایی که در اینجا ذکر شدهاند، در تنظیمات پروژه نیز قابل مشاهده هستند: (کلیک راست بر روی پروژه و مشاهدهی properties آن و یا دوبار کلیک بر روی گره properties)
به علاوه امکان انتخاب این پروفایلها در زمان آغاز برنامه نیز وجود دارند:
نکتهی مهم تمام این موارد به قسمت environment variable قابل مشاهدهی در تصاویر فوق بر میگردد. این متغیر محیطی میتواند سه مقدار Development ، Staging و Production را داشته باشد و بر اساس این متغیر و مقدار آن، میتوان پروفایل جدیدی را تشکیل داد. زمانیکه برنامه بر اساس پروفایل خاصی بارگذاری میشود، اینکه چه متغیر محیطی انتخاب شدهاست، در کلاس Startup قابل استخراج و بررسی بوده و بر این اساس میتوان اقدامات خاصی را انجام داد. برای مثال تنظیمات خاصی را بارگذاری کرد و یا صفحات ویژهای را فعال و غیرفعال کرد (این موارد را در قسمتهای بعدی مرور میکنیم).
همچنین در اینجا به ازای هر پروفایل مختلف میتوان Url آغازین یا launch url و پورت آنرا مجزا درنظر گرفت و یا از وب سرور دیگری استفاده کرد.
Today Microsoft announced the next version of Windows and a new Windows Store, and we’re excited to see how people take advantage of its new features. One thing that hasn’t changed is that Windows is still the best platform to design, build, test, and deploy Android apps.
نگارش نهایی Bootstrap 5 منتشر شد
Bootstrap 5 has officially landed! After three alphas, three betas, and several months of hard work, we’re shipping the first stable release of our new major version. It’s been a wild ride made possible by our maintainers and the amazing community that uses and contributes to Bootstrap. Thanks to all who have helped us get here!