مطالب
ساخت رابط کاربری برای الکترون
قدرت الکترون برگرفته از فناوری وب است و هر آنچه که در آنجا امکان پذیر باشد، در اینجا نیز امکان پذیر است و خصوصیت برنامه‌های دسکتاپ را نیز داراست. الکترون به دلیل بارگذاری فایل‌های html، به شما اجازه می‌دهد تا از ابزارهایی چون بوت استرپ و فریمورک‌ها و کیت‌های مشابهی چون جی‌کوئری و انگیولار، امبر Ember و ... در آن استفاده کنید. ولی با این حال، الکترون نوپا سعی دارد کیت‌های اختصاصی خودش را هم داشته باشد، که در این مقاله به آن‌ها اشاره می‌کنیم.
یکی از این کیت‌ها، فوتون نام دارد. فوتون شامل یک سری css ,sass، فونت و قالب‌های html است که به شما اجازه می‌دهد تا یک برنامه با ظاهری شبیه به برنامه‌های مک را داشته باشید. کامپوننت‌های فوتون شامل tab ها، لیست‌ها، منوی کناری، دکمه‌های معمولی یا جعبه ابزاری و کنترل‌های فرم‌ها می‌شود. با این حال اگر هم دوست ندارید که از این کامپوننت‌ها استفاده کنید، می‌توانید از layout ‌های آن استفاده کند که پنجره‌ی شما را تقسیم بندی می‌کنند.
برای استفاده از فوتون لازم است آن را دانلود کرده و فایل‌های آن را در پروژه‌ی خود کپی کنید. دایرکتوری dist آن شامل یک مثال می‌شود که می‌توانید آن را به داخل دایرکتوری پروژه خود کپی کنید؛ یا خود این دایرکتوری را به عنوان دایرکتوری پروژه تعیین کنید. بعد از آن، فایل‌های موجود در دایرکتوری template را به داخل دایرکتوری والد، یعنی dist انتقال دهید و داخل فایل html، مسیر فایل css را تصحیح نمایید. فقط می‌ماند که الکترون را بر روی این محل نصب کنید، یا اینکه الکترون نصب شده‌ی به صورت عمومی (Global) را در اختیار آن قرار دهید.
بعد از آن ممکن است با خطا مواجه شوید و وقتی فایل اصلی را که در اینجا نام آن app.js است، باز کنید، خطوط زیر را می‌بینید:
var app=require('app');
var BrowserWindow=require('browser-window');
این نوع استفاده از ماژول‌های داخلی، متعلق به نسخه‌های اولیه است و در نسخه‌های اخیر پشتیبانی نمی‌شود. پس بهتر است این خطوط را به صورت‌هایی که قبلا گفته‌ایم تغییر دهید.
سپس برنامه را اجرا کنید تا رابط جدید کاربری را ببینید.
فقط یک مشکلی هست و آن هم این است که باید فریم یا پنجره‌ای را که خود الکترون تولید می‌کند، حذف کنیم برای حذف آن می‌توانید از خصوصیت frame در شیء Browser Window استفاده کنید:
if(process.platform=='darwin')
{
  mainWindow= new BrowserWindow({
    width: 1000,
    height: 500,
    'min-width': 1000,
    'min-height': 500,
    'accept-first-mouse': true,
    'title-bar-style': 'hidden',
    titleBarStyle:'hidden'
  });
}
else {
  new BrowserWindow({
   width: 1000,
   height: 500,
   'min-width': 1000,
   'min-height': 500,
   frame:false
 });
}
در نسخه‌های 10 به بعد مک، از آنجاکه این خصوصیت، نه تنها فریم کرومیوم را حذف میکند، بلکه قابلیت‌هایی چون تغییر اندازه و ... را از آن نیز می‌گیرد، برای همین خصوصیت titleBarStyle را که به دو شکل هم می‌تواند نوشته شود، مورد استفاده قرار می‌دهیم.
حالا اگر برنامه را مجددا اجرا کنید، می‌بینید که قاب‌های دور آن حذف شده‌اند، ولی با چند ثانیه کار کردن متوجه این ایراد می‌شوید که پنجره قابل درگ کردن و جابجایی نمی‌باشد. برای حل آن باید از css کمک بگیریم:
-webkit-app-region: drag
دستور بالا را به هر المانی انتساب دهید، آن المان و فرزندانش قابل درگ خواهند بود، ولی اگر المانی را با این خصوصیت تنظیم کردید، ولی قصد دارید که یکی یا چند عدد از المان‌های فرزند این خاصیت را نداشته باشند، این دستور را به آنان انتساب دهید:
-webkit-app-region: no-drag;
از آنجاکه در این رابط کاربری، نوار عنوان تگ مشخصی دارد:
<header class="toolbar toolbar-header" >
با اضافه کردن این دستور css می‌توانید به آن قابلیت درگ را بدهید:
<header class="toolbar toolbar-header" style="-webkit-app-region: drag">
حالا مجددا برنامه را تست کنید تا نتیجه کار را ببینید.
همانطور که می‌بینید با کمترین زحمت، به چنین رابط کاربری رسیدید. تصویر زیر متعلق به برنامه‌ای است که در دو قسمت قبلی (+ + ) ساختیم و حالا با استفاده از این پکیج، ظاهر آن را تغییر داده‌ایم:



Electron UI Kit
دومین رابط کاربری که معرفی میکنیم در واقع یک کیت از یک سری کامپوننت است که بسیار شبیه به برنامه‌های دسکتاپ طراحی شده و شامل لیست‌ها، گریدها، کنترل‌ها و ... است که در دو فایل استایل، برای ویندوز و مک، مجزا شده‌اند.

Maverix

یک استایل تحت وب به نام Maverix است که البته در مورد برنامه‌های دسکتاپ و الکترون حرفی نزده و خود را فریمورکی برای استفاده در برنامه‌های تحت وب معرفی کرده است. ولی از آنجا که کنترل‌های موجود آن بر اساس سیستم عامل مک ایجاد شده‌اند، به راحتی می‌توانند خود را بجای برنامه‌های دسکتاپ جا بزنند. می‌توانید دموی آن را نیز ببینید.

نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت چهارم - مبانی Blazor - بخش 1 - Data Binding
یک نکته‌ی تکمیلی: روش تعریف data binding دو طرفه در کامپوننت‌ها
در مطلب جاری، binding دو طرفه بررسی شد؛ که نکته‌ی مورد بحث آن، به ویژگی‌های استاندارد HTML مانند ویژگی value یک input استاندارد اختصاص داشت. اما اگر بخواهیم در کامپوننت‌های سفارشی خود، این binding دو طرفه را تعریف کنیم تا قابل اعمال به خواص و ویژگی‌های #C باشد (مانند bind-ProprtyName@)، روش کار به نحو دیگری است. نمونه‌ی آن کامپوننت استاندارد InputText خود Blazor است که در اینجا هم دارای bind-Value@ است؛ اما این Value (شروع شده‌ی با حروف بزرگ) یک خاصیت #C تعریف شده‌ی در کلاس InputText است و نه یک ویژگی استاندارد HTML که عموما با حروف کوچک شروع می‌شوند:
<InputText @bind-Value="employee.FirstName" />
برای رسیدن به bind-Value@ فوق، سه مرحله باید طی شود:
الف) یک پارامتر عمومی به نام Value باید در کلاس کامپوننت جاری تعریف شود تا بتوان از طریق والد آن، مقداری را دریافت کرد (یک طرف binding به این نحو تشکیل می‌شود):
[Parameter] public string Value { set; get; }
ب) یک رویداد خاص Blazor، به نام EventCallback نیز باید اضافه شود تا به کامپوننت استفاده کننده‌ی از کامپوننت جاری، تغییرات را اطلاع رسانی کند (به این نحو است که این binding، دو طرفه می‌شود و تغییرات رخ‌داده‌ی در اینجا، به کامپوننت والد در برگیرنده‌ی آن، اطلاع رسانی می‌شود):
[Parameter] public EventCallback<string> ValueChanged { get; set; }
نام آن هم ویژه‌است. یعنی حتما باید با نام پارامتر Value شروع شود (نام پارامتری که قرار است binding دو طرفه روی آن اعمال گردد) و حتما باید ختم به واژه‌ی Changed باشد. این الگوی استاندارد از این جهت مورد استفاده قرار می‌گیرد که در تعریف InputText فوق، چنین پارامتر و مقدار دهی را مشاهده نمی‌کنیم، اما ... در پشت صحنه توسط Blazor به صورت خودکار تشکیل شده و مدیریت می‌شود.

نکته‌ی مهم: در اینجا بجای EventCallback، از Action هم می‌توان استفاده کرد:
[Parameter] public Action<string> ValueChanged { get; set; }
تفاوت اصلی و مهم آن با EventCallback، در فراخوانی نشدن خودکار متد StateHasChanged، در پایان کار آن است. زمانیکه EventCallback ای فراخوانی می‌شود، Blazor به صورت خودکار در پایان کار آن، متد StateHasChanged را نیز فراخوانی می‌کند تا والد دربرگیرنده‌ی کامپوننت جاری، مجددا رندر شود (به همراه تمام کامپوننت‌های فرزند آن). اما <Action<T فاقد این درخواست خودکار رندر و به روز رسانی مجدد UI است.

ج) برای فعالسازی اعتبارسنجی استاندارد فرم‌های Blazor، نیاز به خاصیت ویژه‌ی سومی نیز هست (که اختیاری است):
[Parameter] public Expression<Func<string>> ValueExpression { get; set; }
این خاصیت ویژه نیز باید با نام Value یا همان پارامتر تعریف شده، شروع شود و حتما باید ختم به واژه‌ی Expression شود. در مورد اعتبارسنجی‌ها در قسمت‌های بعدی بیشتر بحث خواهد شد. این پارامتر و مدیریت آن توسط خود Blazor صورت می‌گیرد و به ندرت توسط ما به صورت مستقیمی مقدار دهی خواهد شد؛ مگر اینکه بخواهیم کامپوننتی مانند InputText را سفارشی سازی کنیم.

مرحله‌ی آخر این طراحی، فراخوانی پارامتر ValueChanged است تا به کامپوننت والد این تغییرات را اطلاع رسانی کنیم. روش استاندارد آن به صورت زیر است:
private string _value;

[Parameter]
public string Value
{
   get => _value;
   set
   {
       var hasChanged = string.Equals(_value, value, StringComparison.Ordinal);
       if (hasChanged)
       {
           _value = value;

           if (ValueChanged.HasDelegate)
           {
              _ = ValueChanged.InvokeAsync(value);
           }
         }
    }
}
در اینجا در قسمت set همان پارامتر Value ای که در قسمت الف تعریف کردیم، در صورت بروز تغییری نسبت به قبل، متد InvokeAsync پارامتر ValueChanged را فراخوانی می‌کنیم. تا همین اندازه برای اطلاع رسانی به والد کافی است؛ همچنین وجود مقایسه‌ی بین مقدار جدید و مقدار قبلی، برای کاهش تعداد بار به روز رسانی UI ضروری است. هر بار که ValueChanged.InvokeAsync فراخوانی می‌شود، والد کامپوننت جاری، یکبار دیگر UI را مجددا رندر خواهد کرد. بنابراین هر چقدر تعداد این رندرها کمتر باشد، کارآیی برنامه بهبود خواهد یافت.
در این قطعه کد، بررسی ValueChanged.HasDelegate را هم مشاهده می‌کنید. زمانیکه پارامتر Value ای با طی سه مرحله‌ی فوق تعریف شد، قرار نیست حتما توسط bind-Value@ مورد استفاده قرار گیرد. می‌توان Value را به صورت یک طرفه هم مورد استفاده قرار داد. در این حالت دو پارامتر ب و ج دیگر توسط Blazor ایجاد و مقدار دهی نشده و رهگیری نخواهند شد. یعنی تعریف bind-Value@ در سمت والد، معادل سیم کشی خودکار به ValueChanged و ValueExpression از طرف Blazor است و تعریف دستی آن‌ها ضرورتی ندارد. اما می‌توان bind-Value@ را هم تعریف نکرد و فقط نوشت Value. در این حالت از تنظیمات ب و ج صرفنظر می‌شود. بنابراین ضروری است که بررسی کنیم آیا پارامتر ValueChanged واقعا متصل به روال رویدادگردانی شده‌است یا خیر. اگر خیر، نیازی به اطلاع رسانی و فراخوانی متد ValueChanged.InvokeAsync نیست.
مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت هشتم - دریافت اطلاعات از سرور
اغلب برنامه‌های AngularJS 2.0، اطلاعات خود را از طریق پروتکل HTTP، از سرور دریافت می‌کنند. برنامه یک درخواست Get را صادر کرده و سپس سرور پاسخ مناسبی را ارائه می‌دهد.


مقدمه‌ای بر RxJS

اگر به پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 در قسمت اول این سری دقت کرده باشید، یکی از موارد آن، RxJS است:
"dependencies": {
    "rxjs": "5.0.0-beta.2"
 },
یک Observable، آرایه‌ای است که اعضای آن به صورت غیر همزمان (asynchronously) در طول زمان دریافت می‌شوند. برای مثال پس از شروع یک عملیات async، ابتدا عنصر اول آرایه دریافت می‌شود، پس از مدتی عنصر دوم و در آخر عنصر سوم آن. به همین جهت از Observable‌ها برای مدیریت داده‌های async مانند دریافت اطلاعات از یک وب سرور، استفاده می‌شود.
قرار است Observableها به ES 2016 یا نگارش پس از ES 6 اضافه شوند و یکی از پیشنهادات آن هستند. اما هم اکنون AngularJS 2.0 از این امکان، توسط یک کتابخانه‌ی ثالث، به نام reactive extensions یا Rx، استفاده می‌کند. از RxJS در سرویس HTTP و همچنین مدیریت سیستم رخدادهای AngularJS 2.0 استفاده می‌شود. Observableها امکانی را فراهم می‌کنند تا به ازای دریافت هر اطلاعات async از سرور، بتوان توسط رخداد‌هایی از وقوع آن‌ها مطلع شد.

در نگارش قبلی AngularJS از Promises برای مدیریت اعمال غیرهمزمان استفاده می‌شد. Observableها تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای با Promises دارند:
- یک Promise تنها یک مقدار، یا خطا را بر می‌گرداند؛ اما یک Observable چندین مقدار را در طول یک بازه‌ی زمانی باز می‌گرداند.
- برخلاف Promises، می‌توان عملیات یک Observable را لغو کرد.
- Observableها از عملگرهایی مانند map، reduce، filter و غیره نیز پشتیبانی می‌کنند.

البته باید عنوان کرد که هنوز هم می‌توان از Promises در صورت تمایل در AngularJS 2.0 نیز استفاده کرد.


تنظیمات اولیه‌ی کار با RxJS در AngularJS 2.0

برای استفاده از RxJS در AngularJS 2.0، مراحلی مانند افزودن مدخل اسکریپت http.dev.js، ثبت پروایدر HTTP و importهای لازم، باید طی شوند که در ادامه آن‌ها را بررسی خواهیم کرد:
الف) سرویس HTTP جزئی از angular2/core نیست. به همین جهت مدخل اسکریپت متناظر با آن، باید به صفحه‌ی اصلی سایت اضافه شود که این مورد، در قسمت اول بررسی پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 صورت گرفته‌است:
 <!-- Required for http -->
<script src="~/node_modules/angular2/bundles/http.dev.js"></script>
این تعریف در فایل Views\Shared\_Layout.cshtml (و یا index.html) پروژه‌ی جاری موجود است. همچنین در این صفحه، مدخل Rx.js نیز ذکر شده‌است.

ب) اکنون فایل app.component.ts را گشوده و سرویس HTTP را به آن اضافه می‌کنیم. با نحوه‌ی ثبت سرویس‌ها در قسمت قبل آشنا شدیم:
import { Component } from 'angular2/core';
import { HTTP_PROVIDERS } from 'angular2/http';
import 'rxjs/Rx';   // Load all features
 
import { ProductListComponent } from './products/product-list.component';
import { ProductService } from './products/product.service';
 
@Component({
    selector: 'pm-app',
    template:`
    <div><h1>{{pageTitle}}</h1>
        <pm-products></pm-products>
    </div>
    `,
    directives: [ProductListComponent],
    providers: [
        ProductService,
        HTTP_PROVIDERS
    ]
})
export class AppComponent {
    pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP";
}
از آنجائیکه می‌خواهیم سرویس HTTP، در تمام کامپوننت‌های برنامه در دسترس باشد، آن‌را در بالاترین سطح سلسه مراتب کامپوننت‌های موجود، یا همان کامپوننت ریشه‌ی سایت، ثبت و معرفی می‌کنیم. بنابراین سرویس توکار HTTP یا HTTP_PROVIDERS به لیست پروایدرها، اضافه شده‌است.

ج) پس از آن نیاز است importهای متناظر نیز به ابتدای ماژول فعلی، جهت شناسایی این سرویس و همچنین امکانات rx.js اضافه شوند.
تعریف 'import 'rxjs/Rx به این شکل، به module loader اعلام می‌کند که این کتابخانه را بارگذاری کن، اما چیزی را import نکن. هنگامیکه این کتابخانه بارگذاری می‌شود، کدهای جاوا اسکریپتی آن اجرا شده و سبب می‌شوند که عملگرهای ویژه‌ی Observable آن مانند map و filter نیز در دسترس برنامه قرار گیرند.


ساخت یک سرویس سمت سرور بازگشت لیست محصولات به صورت JSON

چون در ادامه می‌خواهیم لیست محصولات را از سرور دریافت کنیم، برنامه‌ی ASP.NET MVC فعلی را اندکی تغییر می‌دهیم تا این لیست را به صورت JSON بازگشت دهد.
بنابراین ابتدا کلاس مدل محصولات را به نحو ذیل به پوشه‌ی Models اضافه کرده:
namespace MVC5Angular2.Models
{
    public class Product
    {
        public int ProductId { set; get; }
        public string ProductName { set; get; }
        public string ProductCode { set; get; }
        public string ReleaseDate { set; get; }
        public decimal Price { set; get; }
        public string Description { set; get; }
        public double StarRating { set; get; }
        public string ImageUrl { set; get; }
    }
}
و سپس اکشن متد Products، لیست محصولات فرضی این سرویس را بازگشت می‌دهد:
using System.Collections.Generic;
using System.Text;
using System.Web.Mvc;
using MVC5Angular2.Models;
using Newtonsoft.Json;
using Newtonsoft.Json.Serialization;
 
namespace MVC5Angular2.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        // GET: Home
        public ActionResult Index()
        {
            return View();
        }
 
        public ActionResult Products()
        {
            var products = new List<Product>
            {
               new Product
               {
                    ProductId= 2,
                    ProductName= "Garden Cart",
                    ProductCode= "GDN-0023",
                    ReleaseDate= "March 18, 2016",
                    Description= "15 gallon capacity rolling garden cart",
                    Price= (decimal) 32.99,
                    StarRating= 4.2,
                    ImageUrl= "app/assets/images/garden_cart.png"
               },
               new Product
               {
                    ProductId= 5,
                    ProductName= "Hammer",
                    ProductCode= "TBX-0048",
                    ReleaseDate= "May 21, 2016",
                    Description= "Curved claw steel hammer",
                    Price= (decimal) 8.9,
                    StarRating= 4.8,
                    ImageUrl= "app/assets/images/rejon_Hammer.png"
               }
            };
 
            return new ContentResult
            {
                Content = JsonConvert.SerializeObject(products, new JsonSerializerSettings
                {
                    ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver()
                }),
                ContentType = "application/json",
                ContentEncoding = Encoding.UTF8
            };
        }
    }
}
در اینجا از JSON.NET جهت بازگشت camel case نام خواص مورد نیاز در سمت کاربر، استفاده شده‌است.
برای مطالعه‌ی بیشتر:
«استفاده از JSON.NET در ASP.NET MVC»
«تنظیمات و نکات کاربردی کتابخانه‌ی JSON.NET»

به این ترتیب، آدرس http://localhost:2222/home/products، خروجی JSON سرویس لیست محصولات را در مثال جاری، ارائه می‌دهد.


ارسال یک درخواست HTTP به سرور توسط AngularJS 2.0

اکنون پس از تنظیمات ثبت و معرفی سرویس HTTP و همچنین برپایی یک سرویس سمت سرور ارائه‌ی لیست محصولات، می‌خواهیم سرویس ProductService را که در قسمت قبل ایجاد کردیم (فایل product.service.ts)، جهت دریافت لیست محصولات از سمت سرور، تغییر دهیم:
import { Injectable } from 'angular2/core';
import { IProduct } from './product';
import { Http, Response } from 'angular2/http';
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
 
@Injectable()
export class ProductService {
    private _productUrl = '/home/products';
 
    constructor(private _http: Http) { }
 
    getProducts(): Observable<IProduct[]> {
        return this._http.get(this._productUrl)
                         .map((response: Response) => <IProduct[]>response.json())
                         .do(data => console.log("All: " + JSON.stringify(data)))
                         .catch(this.handleError);
    }
 
    private handleError(error: Response) {
        console.error(error);
        return Observable.throw(error.json().error || 'Server error');
    }
}
از آنجائیکه این سرویس دارای یک وابستگی تزریق شده‌است، ذکر ()Injectable@، پیش از تعریف نام کلاس، ضروری است.
در سازنده‌ی کلاس ProductService، کار تزریق وابستگی سرویس Http انجام شده‌است. به این ترتیب با استفاده از متغیر خصوصی http_، می‌توان در کلاس جاری به امکانات این سرویس دسترسی یافت (همان «تزریق سرویس‌ها به کامپوننت‌ها» در قسمت قبل).
سپس متد get آن، یک درخواست HTTP از نوع GET را به آدرس مشخص شده‌ی در متغیر productUrl_ ارسال می‌کند (یا همان سرویس سمت سرور برنامه).
سرویس Http و همچنین شیء Response آن در ماژول‌های Http و Response قرار دارند که در ابتدای صفحه import شده‌اند.

متد http get یک Observable را بازگشت می‌دهد که در نهایت خروجی این متد نیز به همان <[]Observable<IProduct، تنظیم شده‌است. Observable یک شیء جنریک است و در اینجا نوع آن، آرایه‌ای از محصولات درنظر گرفته شده‌است.
اکنون که امضای این متد تغییر یافته است (پیش از این صرفا یک آرایه‌ی ساده از محصولات بود)، استفاده کننده (در کلاس ProductListComponent) باید به تغییرات آن از طریق متد subscribe گوش فرا دهد.
فعلا در کلاس جاری، پس از پایان کار دریافت اطلاعات از سرور، اطلاعات نهایی در متد map در دسترس قرار می‌گیرد (که یکی از عملگرهای RxJs است). کار متد map، اصطلاحا projection است. این متد، هر عضو دریافتی از خروجی سرور را به فرمتی جدید نگاشت می‌کند.
هر درخواست HTTP، در اصل یک عملیات async است. یعنی در اینجا توالی که در اختیار Observable ما قرار می‌گیرد، تنها یک المان دارد که همان شیء HTTP Response است.
بنابراین کار متد map فوق، تبدیل شیء خروجی از سرور، به آرایه‌ای از محصولات است.
در اینجا یک سری کدهای مدیریت استثناءها را نیز در صورت بروز مشکلی می‌توان تعریف کرد. برای مثال در اینجا متد catch، کار پردازش خطاهای رخ داده را انجام می‌دهد.
از متد do جهت لاگ کردن عملیات رخ داده و داده‌های دریافتی در کنسول developer tools مرورگرها استفاده شده‌است.

یک نکته:
اگر خروجی JSON از سرور، برای مثال داخل خاصیتی به نام data محصور شده بود، بجای ()response.json می‌بایستی از response.json().data استفاده می‌شد.


گوش فرا دادن به Observable دریافتی از سرور

تا اینجا یک درخواست HTTP GET را به سمت سرور ارسال کردیم و خروجی آن به صورت Observable در اختیار ما است. اکنون نیاز است کدهای ProductListComponent را جهت گوش فرا دادن به این Observable تغییر دهیم. برای این منظور فایل product-list.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
errorMessage: string;
ngOnInit(): void {
    //console.log('In OnInit');
    this._productService.getProducts()
                        .subscribe(
                              products => this.products = products,
                              error => this.errorMessage = <any>error);
}
در کلاس ProductListComponent، در متد ngOnInit که در آن کار آغاز و مقدار دهی وابستگی‌های کامپوننت انجام می‌شود، متد ()productService.getProducts_ فراخوانی شده‌است. این متد یک Observable را بر می‌گرداند. بنابراین برای پردازش نتیجه‌ی آن نیاز است متد subscribe را در ادامه‌ی آن، زنجیر وار ذکر کرد.
اولین پارامتر متد subscribe، کار دریافت نتایج حاصل را به عهده دارد. برای مثال اگر حاصل عملیات در طی سه مرحله صورت گیرد، سه بار نتیجه‌ی دریافتی را می‌توان در اینجا پردازش کرد. البته همانطور که عنوان شد، یک عملیات غیرهمزمان HTTP، تنها در طی یک مرحله، HTTP Response را دریافت می‌کند؛ بنابراین، پارامتر اول متد subscribe نیز تنها یکبار اجرا می‌شود. در اینجا فرصت خواهیم داشت تا آرایه‌ی دریافتی حاصل از متد map قسمت قبل را به خاصیت عمومی products کلاس جاری نسبت دهیم.
پارامتر دوم متد subscribe در صورت شکست عملیات فراخوانی می‌شود. در اینجا حاصل آن به خاصیت جدید errorMessage نسبت داده شده‌است.


اکنون برنامه را مجددا اجرا کنید، هنوز باید لیست محصولات، مانند قبل نمایش داده شود.


یک نکته
اگر برنامه را اجرا کردید و خروجی مشاهده نشد، به کنسول developer tools مرورگر مراجعه کنید؛ احتمالا خطای ذیل در آن درج شده‌است:
 EXCEPTION: No provider for Http!
به این معنا که پروایدر HTTP یا همان HTTP_PROVIDERS، جایی معرفی نشده‌است. البته مشکلی از این لحاظ در برنامه وجود ندارد و این پروایدر در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت شده‌است. مشکل اینجا است که مرورگر، فایل قدیمی http://localhost:2222/app/app.component.js را کش کرده‌است (به همراه تمام اسکریپت‌های دیگر) و این فایل قدیمی، فاقد تعریف سرویس HTTP است. بنابراین با حذف کش مرورگر و دریافت فایل‌های js جدید، مشکل برطرف خواهد شد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part8.zip


خلاصه‌ی بحث

برای کار با سرور و ارسال درخواست‌های HTTP، ابتدا نیاز است مدخل تعریف http.dev.js به index.html اضافه شود و سپس HTTP_PROVIDERS را در بالاترین سطح کامپوننت‌های تعریف شده، ثبت و معرفی کرد. پس از آن نیاز است RxJs را نیز import کرد. در ادامه، سرویس دریافت لیست محصولات، وابستگی سرویس HTTP را توسط سازنده‌ی خود دریافت کرده و از آن برای صدور یک فرمان HTTP GET استفاده می‌کند. سپس با استفاده از متد map، کار نگاشت شیء Response دریافتی، به فرمت مناسب مدنظر، صورت می‌گیرد.
در ادامه هر کلاسی که نیاز دارد با این کلاس سرویس دریافت اطلاعات کار کند، متد subscribe را فراخوانی کرده و نتیجه‌ی عملیات را پردازش می‌کند.
مطالب
React 16x - قسمت 28 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران - بخش 3 - فراخوانی منابع محافظت شده و مخفی کردن عناصر صفحه
ارسال خودکار هدرهای ویژه‌ی Authorization، به سمت سرور

در برنامه‌ی backend این سری (که از انتهای مطلب قابل دریافت است)، به Controllers\MoviesController.cs مراجعه کرده و متدهای Get/Delete/Create آن‌را با فیلتر [Authorize] مزین می‌کنیم تا دسترسی به آن‌ها، تنها به کاربران لاگین شده‌ی در سیستم، محدود شود. در این حالت اگر به برنامه‌ی React مراجعه کرده و برای مثال سعی در ویرایش رکوردی کنیم، اتفاقی رخ نخواهد داد:


علت را نیز در برگه‌ی network کنسول توسعه دهندگان مرورگر، می‌توان مشاهده کرد. این درخواست از سمت سرور با Status Code: 401، برگشت خورده‌است. برای رفع این مشکل باید JSON web token ای را که در حین لاگین، از سمت سرور دریافت کرده بودیم، به همراه درخواست خود، مجددا به سمت سرور ارسال کنیم. این ارسال نیز باید به صورت یک هدر مخصوص با کلید Authorization و مقدار "Bearer jwt" باشد.
به همین جهت ابتدا به src\services\authService.js مراجعه کرده و متدی را برای بازگشت JWT ذخیره شده‌ی در local storage به آن اضافه می‌کنیم:
export function getLocalJwt(){
  return localStorage.getItem(tokenKey);
}
سپس به src\services\httpService.js مراجعه کرده و از آن استفاده می‌کنیم:
import * as auth from "./authService";

axios.defaults.headers.common["Authorization"] = "Bearer " + auth.getLocalJwt();
کار این یک سطر که در ابتدای ماژول httpService قرار می‌گیرد، تنظیم هدرهای پیش‌فرض تمام انواع درخواست‌های ارسالی توسط Axios است. البته می‌توان از حالت‌های اختصاصی‌تری نیز مانند فقط post، بجای common استفاده کرد. برای نمونه در تنظیم فوق، تمام درخواست‌های HTTP Get/Post/Delete/Put ارسالی توسط Axios، دارای هدر Authorization که مقدار آن به ثابتی شروع شده‌ی با Bearer و سپس مقدار JWT دریافتی از سرور تنظیم می‌شود، خواهند بود.

مشکل! اگر برنامه را در این حالت اجرا کنید، یک چنین خطایی را مشاهده خواهید کرد:
Uncaught ReferenceError: Cannot access 'tokenKey' before initialization
علت اینجا است که سرویس httpService، دارای ارجاعی به سرویس authService شده‌است و برعکس (در httpService، یک import از authService را داریم و در authService، یک import از httpService را)! یعنی یک وابستگی حلقوی و دو طرفه رخ‌داده‌است.
برای رفع این خطا باید ابتدا مشخص کنیم که کدامیک از این ماژول‌ها، اصلی است و کدامیک باید وابسته‌ی به دیگری باشد. در این حالت httpService، ماژول اصلی است و بدون آن و با نبود امکان اتصال به backend، دیگر authService قابل استفاده نخواهد بود.
به همین جهت به httpService مراجعه کرده و import مربوط به authService را از آن حذف می‌کنیم. سپس در همینجا متدی را برای تنظیم هدر Authorizationاضافه کرده و آن‌را به لیست default exports این ماژول نیز اضافه می‌کنیم:
function setJwt(jwt) {
  axios.defaults.headers.common["Authorization"] = "Bearer " + jwt;
}

//...

export default {
  // ...
  setJwt
};
در آخر، در authService که ارجاعی را به httpService دارد، فراخوانی متد setJwt را در ابتدای ماژول، انجام خواهیم داد:
http.setJwt(getLocalJwt());
به این ترتیب، وابستگی حلقوی بین این دو ماژول برطرف می‌شود و اکنون این authService است که به httpService وابسته‌است و نه برعکس.

تا اینجا اگر تغییرات را ذخیره کرده و سعی در ویرایش یکی از رکوردهای فیلم‌های نمایش داده شده کنیم، این‌کار با موفقیت انجام می‌شود؛ چون اینبار درخواست ارسالی، دارای هدر ویژه‌ی authorization است:



روش بررسی انقضای توکن‌ها در سمت کلاینت

اگر JWT قدیمی و منقضی شده‌ی از روز گذشته را آزمایش کنید، باز هم از سمت سرور، Status Code: 401 دریافت خواهد شد. اما اینبار در لاگ‌های برنامه‌ی سمت سرور، OnChallenge error مشخص است. در این حالت باید یکبار logout کرد تا JWT قدیمی حذف شود. سپس نیاز به لاگین مجدد است تا یک JWT جدید دریافت گردد. می‌توان اینکار را پیش از ارسال اطلاعات به سمت سرور، در سمت کلاینت نیز بررسی کرد:
function checkExpirationDate(user) {
  if (!user || !user.exp) {
    throw new Error("This access token doesn't have an expiration date!");
  }

  user.expirationDateUtc = new Date(0); // The 0 sets the date to the epoch
  user.expirationDateUtc.setUTCSeconds(user.exp);

  const isAccessTokenTokenExpired =
    user.expirationDateUtc.valueOf() < new Date().valueOf();
  if (isAccessTokenTokenExpired) {
    throw new Error("This access token is expired!");
  }
}
در اینجا user، همان شیء حاصل از const user = jwtDecode(jwt) است که در قسمت قبل به آن پرداختیم. سپس خاصیت exp آن با زمان جاری مقایسه شده و در صورت وجود مشکلی، استثنایی را صادر می‌کند. می‌توان این متد را پس از فراخوانی jwtDecode، قرار داد.


محدود کردن حذف رکوردهای فیلم‌ها به نقش Admin در Backend

تا اینجا تمام کاربران وارد شده‌ی به سیستم، می‌توانند علاوه بر ویرایش فیلم‌ها، آن‌ها را نیز حذف کنند. به همین جهت می‌خواهیم دسترسی حذف را از کاربرانی که ادمین نیستند، بگیریم. برای این منظور، در سمت سرور کافی است در کنترلر MoviesController، ویژگی [Authorize(Policy = CustomRoles.Admin)] را به اکشن متد Delete، اضافه کنیم. به این ترتیب اگر کاربری در سیستم ادمین نبود و درخواست حذف رکوردی را صادر کرد، خطای 403 را از سمت سرور دریافت می‌کند:


در برنامه‌ی مثال backend این سری، در فایل Services\UsersDataSource.cs، یک کاربر ادمین پیش‌فرض ثبت شده‌است. مابقی کاربرانی که به صورت معمولی در سایت ثبت نام می‌کنند، ادمین نیستند.
در این حالت اگر کاربری ادمین بود، چون در توکن او که در فایل Services\TokenFactoryService.cs صادر می‌شود، یک User Claim ویژه‌ی از نوع Role و با مقدار Admin وجود دارد:
if (user.IsAdmin)
{
   claims.Add(new Claim(ClaimTypes.Role, CustomRoles.Admin, ClaimValueTypes.String, _configuration.Value.Issuer));
}
این مقدار، در payload توکن نهایی او نیز ظاهر خواهد شد:
{
  // ...
  "http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/role": "Admin",
  // ...
}
بنابراین هربار که برنامه‌ی React ما، هدر Bearer jwt را به سمت سرور ارسال می‌کند، فیلتر Authorize محدود شده‌ی به نقش ادمین، این نقش را در صورت وجود در توکن او، پردازش کرده و دسترسی‌های لازم را به صورت خودکار صادر می‌کند و همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، اگر کاربری این نقش را به صورت دستی به توکن ارسالی به سمت سرور اضافه کند، به دلیل دسترسی نداشتن به کلیدهای خصوصی تولید مجدد امضای دیجیتال توکن، درخواست او در سمت سرور تعیین اعتبار نشده و برگشت خواهد خورد.


نکته 1: اگر در اینجا چندین بار یک User Claim را با مقادیر متفاوتی، به لیست claims اضافه کنیم، مقادیر آن در خروجی نهایی، به شکل یک آرایه ظاهر می‌گردند.

نکته 2: پیاده سازی سمت سرور backend این سری، یک باگ امنیتی مهم را دارد! در حین ثبت نام، کاربران می‌توانند مقدار خاصیت isAdmin شیء User را:
    public class User : BaseModel
    {
        [Required, MinLength(2), MaxLength(50)]
        public string Name { set; get; }

        [Required, MinLength(5), MaxLength(255)]
        public string Email { set; get; }

        [Required, MinLength(5), MaxLength(1024)]
        public string Password { set; get; }

        public bool IsAdmin { set; get; }
    }
خودشان دستی تنظیم کرده و ارسال کنند تا به صورت ادمین ثبت شوند! به این مشکل مهم، اصطلاحا mass assignment گفته می‌شود.
راه حل اصولی مقابله‌ی با آن، داشتن یک DTO و یا ViewModel خاص قسمت ثبت نام و جدا کردن مدل متناظر با موجودیت User، از شیءای است که اطلاعات نهایی را از کاربر، دریافت می‌کند. شیءای که اطلاعات را از کاربر دریافت می‌کند، نباید دارای خاصیت isAdmin قابل تنظیم در حین ثبت نام معمولی کاربران سایت باشد. یک روش دیگر حل این مشکل، استفاده از ویژگی Bind و ذکر صریح نام خواصی است که قرار است bind شوند و نه هیچ خاصیت دیگری از شیء User:
[HttpPost]
public ActionResult<User> Create(
            [FromBody]
            [Bind(nameof(Models.User.Name), nameof(Models.User.Email), nameof(Models.User.Password))]
            User data)
        {
و یا حتی می‌توان ویژگی [BindNever] را بر روی خاصیت IsAdmin، در مدل User قرار داد.

نکته 3: اگر می‌خواهید در برنامه‌ی React، با مواجه شدن با خطای 403 از سمت سرور، کاربر را به یک صفحه‌ی عمومی «دسترسی ندارید» هدایت کنید، می‌توانید از interceptor سراسری که در قسمت 24 تعریف کردیم، استفاده کنید. در اینجا status code = 403 را جهت history.push به یک آدرس access-denied سفارشی و جدید، پردازش کنید.


نمایش یا مخفی کردن المان‌ها بر اساس سطوح دسترسی کاربر وارد شده‌ی به سیستم

می‌خواهیم در صفحه‌ی نمایش لیست فیلم‌ها، دکمه‌ی new movie را که بالای صفحه قرار دارد، به کاربرانی که لاگین نکرده‌اند، نمایش ندهیم. همچنین نمی‌خواهیم اینگونه کاربران، بتوانند فیلمی را ویرایش و یا حذف کنند؛ یعنی لینک به صفحه‌ی جزئیات ویرایشی فیلم‌ها و ستونی که دکمه‌ها‌ی حذف هر ردیف را نمایش می‌دهد، به کاربران وارد نشده‌ی به سیستم نمایش داده نشوند.

در قسمت قبل، در فایل app.js، شیء currentUser را به state اضافه کردیم و با استفاده از ارسال آن به کامپوننت NavBar:
<NavBar user={this.state.currentUser} />
 نام کاربر وارد شده‌ی به سیستم را نمایش دادیم. با استفاده از همین روش می‌توان شیء currentUser را به کامپوننت Movies ارسال کرد و سپس بر اساس محتوای آن، قسمت‌های مختلف صفحه را مخفی کرد و یا نمایش داد. البته در اینجا (در فایل app.js) خود کامپوننت Movies درج نشده‌است؛ بلکه مسیریابی آن‌را تعریف کرده‌ایم که با روش ارسال پارامتر به یک مسیریابی، در قسمت 15، قابل تغییر و پیاده سازی است:
<Route
   path="/movies"
   render={props => <Movies {...props} user={this.state.currentUser} />}
/>
در اینجا برای ارسال props به یک کامپوننت، نیاز است از ویژگی render استفاده شود. سپس پارامتر arrow function را به همان props تنظیم می‌کنیم. همچنین با استفاده از spread operator، این props را در المان JSX تعریف شده، گسترده و تزریق می‌کنیم؛ تا از سایر خواص پیشینی که تزریق شده بودند مانند history، location و match، محروم نشویم و آن‌ها را از دست ندهیم. در نهایت المان کامپوننت مدنظر را همانند روش متداولی که برای تعریف تمام کامپوننت‌های React و تنظیم ویژگی‌های آن‌ها استفاده می‌شود، بازگشت می‌دهیم.

پس از این تغییر به فایل src\components\movies.jsx مراجعه کرده و شیء user را در متد رندر، دریافت می‌کنیم:
class Movies extends Component {
  // ...

  render() {
    const { user } = this.props;
    // ...
اکنون که در کامپوننت Movies به این شیء user دسترسی پیدا کردیم، توسط آن می‌توان قسمت‌های مختلف صفحه را مخفی کرد و یا نمایش داد:
{user && (
  <Link
    to="/movies/new"
    className="btn btn-primary"
    style={{ marginBottom: 20 }}
  >
    New Movie
  </Link>
)}
با این تغییر، اگر شیء user مقدار دهی شده باشد، عبارت پس از &&، در صفحه درج خواهد شد و برعکس:


در این تصویر همانطور که مشخص است، کاربر هنوز به سیستم وارد نشده‌است؛ بنابراین به علت null بودن شیء user، دکمه‌ی New Movie را مشاهده نمی‌کند.


روش دریافت نقش‌های کاربر وارد شده‌ی به سیستم در سمت کلاینت

همانطور که پیشتر در مطلب جاری عنوان شد، نقش‌های دریافتی از سرور، یک چنین شکلی را در jwtDecode نهایی (یا user در اینجا) دارند:
{
  // ...
  "http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/role": "Admin",
  // ...
}
که البته اگر چندین Role تعریف شده باشند، مقادیر آن‌ها در خروجی نهایی، به شکل یک آرایه ظاهر می‌گردد. بنابراین برای بررسی آن‌ها می‌توان نوشت:
function addRoles(user) {
  const roles =
    user["http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/role"];
  if (roles) {
    if (Array.isArray(roles)) {
      user.roles = roles.map(role => role.toLowerCase());
    } else {
      user.roles = [roles.toLowerCase()];
    }
  }
}
کار این متد، دریافت نقش و یا نقش‌های ممکن از jwtDecode، و بازگشت آن‌ها (افزودن آن‌ها به صورت یک خاصیت جدید، به نام roles، به شیء user دریافتی) به صورت یک آرایه‌ی با عناصری LowerCase است. سپس اگر نیاز به بررسی نقش‌، یا نقش‌های کاربری خاص بود، می‌توان از یکی از متدهای زیر استفاده کرد:
export function isAuthUserInRoles(user, requiredRoles) {
  if (!user || !user.roles) {
    return false;
  }

  if (user.roles.indexOf(adminRoleName.toLowerCase()) >= 0) {
    return true; // The `Admin` role has full access to every pages.
  }

  return requiredRoles.some(requiredRole => {
    if (user.roles) {
      return user.roles.indexOf(requiredRole.toLowerCase()) >= 0;
    } else {
      return false;
    }
  });
}

export function isAuthUserInRole(user, requiredRole) {
  return isAuthUserInRoles(user, [requiredRole]);
}
متد isAuthUserInRoles، آرایه‌ای از نقش‌ها را دریافت می‌کند و سپس بررسی می‌کند که آیا کاربر انتخابی، دارای این نقش‌ها هست یا خیر و متد isAuthUserInRole، تنها یک نقش را بررسی می‌کند.
در این کدها، adminRoleName به صورت زیر تامین شده‌است:
import { adminRoleName, apiUrl } from "../config.json";
یعنی محتویات فایل config.json تعریف شده را به صورت زیر با افزودن نام نقش ادمین، تغییر داده‌ایم:
{
  "apiUrl": "https://localhost:5001/api",
  "adminRoleName": "Admin"
}


عدم نمایش ستون Delete ردیف‌های لیست فیلم‌ها، به کاربرانی که Admin نیستند

اکنون که امکان بررسی نقش‌های کاربر لاگین شده‌ی به سیستم را داریم، می‌خواهیم ستون Delete ردیف‌های لیست فیلم‌ها را فقط به کاربری که دارای نقش Admin است، نمایش دهیم. برای اینکار نیاز به دریافت شیء user، در src\components\moviesTable.jsx وجود دارد. یک روش دریافت کاربر جاری وارد شده‌ی به سیستم، همانی است که تا به اینجا بررسی کردیم: شیء currentUser را به صورت props، از بالاترین کامپوننت، به پایین‌تر کامپوننت موجود در component tree ارسال می‌کنیم. روش دیگر اینکار، دریافت مستقیم کاربر جاری از خود src\services\authService.js است و ... اینکار ساده‌تر است! به علاوه اینکه همیشه بررسی تاریخ انقضای توکن را نیز به صورت خودکار انجام می‌دهد و در صورت انقضای توکن، کاربر را در قسمت catch متد getCurrentUser، از سیستم خارج خواهد کرد.
بنابراین در src\components\moviesTable.jsx، ابتدا authService را import می‌کنیم:
import * as auth from "../services/authService";
در ادامه ابتدا تعریف ستون حذف را از آرایه‌ی columns خارج کرده و تبدیل به یک خاصیت می‌کنیم. یعنی در ابتدای کار، چنین ستونی تعریف نشده‌است:
class MoviesTable extends Component {
  columns = [ ... ];
  // ...

  deleteColumn = {
    key: "delete",
    content: movie => (
      <button
        onClick={() => this.props.onDelete(movie)}
        className="btn btn-danger btn-sm"
      >
        Delete
      </button>
    )
  };
در آخر در متد سازنده‌ی این کامپوننت، کاربر جاری را از authService دریافت کرده و اگر این کاربر دارای نقش Admin بود، ستون deleteColumn را به لیست ستون‌های موجود، اضافه می‌کنیم تا نمایش داده شود:
  constructor() {
    super();
    const user = auth.getCurrentUser();
    if (user && auth.isAuthUserInRole(user, "Admin")) {
      this.columns.push(this.deleteColumn);
    }
  }
اکنون برای آزمایش برنامه، یکبار از آن خارج شوید؛ دیگر نباید ستون Delete نمایش داده شود. همچنین یکبار هم تحت عنوان یک کاربر معمولی در سایت ثبت نام کنید. این کاربر نیز چنین ستونی را مشاهده نمی‌کند.

کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-28-backend.zip و sample-28-frontend.zip
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت هشتم - مبانی Blazor - بخش 5 - تامین محتوای نمایشی کامپوننت‌های فرزند توسط کامپوننت والد
یک نکته‌ی تکمیلی: جایگزین کردن if/elseهای بررسی نال بودن با یک کامپوننت
در کدهای Razor، داشتن چنین قطعه کدی بسیار مرسوم هست:
@if(someValue is null) 
{
  <p>Loading..</p>
} 
else 
{
 // show actual content
}
@code {
  SomeClass someValue;
}
در ابتدای دریافت اطلاعات از سرویسی، مقداری که قرار است رندر شود، نال است و پس از پایان کار بارگذاری اطلاعات، قسمت else اجرا خواهد شد. می‌توان این if/else را توسط یک RenderFragment، تبدیل به کامپوننت Loading.razor با قابلیت استفاده‌ی مجدد کرد:
/* shows a loading gif/text if a value is null */
@if (Value == null)
{
    <div><img src="/img/SmallLoader.gif" alt="loading" /> Loading</div>
}
else
{
    @ChildContent
}
@code {

    [Parameter] public RenderFragment ChildContent { get; set; }

    [Parameter] public object Value { get; set; }
}
در این حالت اگر مقدار در حال بررسی نال بود، یک متن یا تصویر منتظر بمانید نمایش داده می‌شود و اگر خیر، استفاده کننده‌ی از این کامپوننت می‌تواند محتوای بدنه else را تامین کند؛ یک مثال از نحوه‌ی استفاده از کامپوننت فوق و جایگزین کردن if/else نوشته شده‌ی در ابتدای مطلب:
<Loading Value="someValue">
  <p>Content goes here</p>
</Loading>
مطالب
AngularJS #4
در این قسمت قصد دارم تا یک سیستم ارسال دیدگاه را به کمک Angular پیاده سازی کنم. هدف از این مثال؛ آشنایی با چند Directive توکار Angular و همچنین آموختن چگونگی کار با سرویس http$ برای ارتباط با سرور است.
کدهای HTML زیر را در نظر بگیرید:
<div ng-app="myApp">
    <div ng-controller="CommentCtrl">

        <div ng-repeat="comment in comments">
            <div style="float:right;cursor:pointer;" ng-click="remove(comment.Id,$index);">X</div>
            <a href="#">
                <img style="width:32px;" ng-src="/Content/user.gif" alt="{{comment.Name}}">
            </a>
            <div>
                <h4>{{comment.Name}}</h4>
                {{comment.CommentBody}}
            </div>
        </div>

        <div>
            <form action="/Comment/Add" method="post">
                <div>
                    <label for="Name">Name</label>
                    <input id="Name" type="text" name="Name" ng-model="comment.Name" placeholder="Your Name" />
                </div>
                <div>
                    <label for="Email">Email</label>
                    <input id="Email" type="text" name="Email" ng-model="comment.Email" placeholder="Your Email" />
                </div>
                <div>
                    <label for="CommentBody">Comment</label>
                    <textarea id="CommentBody" name="CommentBody" ng-model="comment.CommentBody" placeholder="Your Comment"></textarea>
                </div>
                <button type="button" ng-click="addComment()">Send</button>
            </form>
        </div>

    </div>
</div>
خب از ابتدا ساختار را مورد بررسی قرار می‌دهم و موارد ناآشنای آن را توضیح می‌دهم:

ng-app: خاصیت ng-app جز خواص پیش فرض HTML نیست و یک خاصیت سفارشی است که توسط Angular به صورت پیش فرض تعریف شده است. این خاصیت به Angular می‌گوید که کدام بخش از DOM باید توسط Angular مدیریت و پردازش شود. در اینجا div ای که با خاصیت ng-app مزین شده است به همراه تمامی عناصر فرزند آن توسط موتور پردازش گر DOM توکار مورد پردازش قرار گرفته و اصطلاحا کامپایل می‌شود. بله! اینجا از لفظ کامپایل شدن برای بیان این فرآیند استفاده کردم. هیچ کدام از این Directive‌های سفارشی به خودی خود برای مرورگر قابل تفسیر نیست و اینجاست که Angular وارد عمل شده و این Directive‌ها را به کدهای HTML و جاوا اسکریپت که برای مرورگر قابل فهم است تبدیل می‌کند. به همین جهت با ng-app مشخص می‌کنیم که کدام بخش از DOM باید توسط Angular تفسیر و مدیریت شود.شاید این سوال برای شما مطرح شده باشد که در مثال قبلی ng-app مقداری نداشت و برای تگ html تعریف شده بود. پاسخ این است که در مثال قبلی چون برنامه‌ی ما دارای یک ماژول بیشتر نبود می‌توانستیم از مقدار دهی ng-app صرف نظر کنیم؛ اما در این مثال ما قصد داریم کمی هم مفهوم ماژول را در Angular بررسی کنیم. در نتیجه در این مثال برنامه‌ی ما از ماژولی به نام myApp تشکیل شده است. دلیل اینکه در این مثال ng-app بر روی یک div تعریف شده است این است که همین قسمت از DOM توسط Angular تفسیر شود برای ما کفایت می‌کند. هنگامی ng-app را بر روی html تعریف می‌کنیم که قصد داشته باشیم کل صفحه توسط Angular تفسیر شود.
 
ng-controller: در Angular کنترلر‌ها تابع سازنده‌ی کلاس‌های ساده‌ی جاوا اسکریپتی هستند که به کمک آن‌ها بخشی از صفحه را مدیریت می‌کنیم. این که کدام بخش از صفحه توسط کدام کلاس کنترل و مدیریت شود، توسط ng-controller مشخص می‌شود. در اینجا هم عنصری که با ng-controller مشخص شده به همراه تمامی فرزندانش، توسط کلاس جاوا اسکریپتی به نام CommentCtrl مدیریت می‌شود. در حقیقت ما به کمک ng-controller مشخص می‌کنیم که کدام قسمت از View توسط کدام Controller مدیریت می‌شود. مرسوم است که در Angular نام کنترلرها با Ctrl خاتمه یابد.
   
ng-repeat: همه‌ی نظرات دارای یک قالب html یکسان هستند که به ازای داده‌های متفاوت تکرار شده اند. اگر می‌خواستیم نظرات را استفاده از موتور نمایشی Razor نشان دهیم از یک حلقه‌ی foreach استفاده می‌کردیم. خبر خوب این است که ng-repeat هم دقیقا به مانند حلقه‌ی foreach عمل می‌کند.در اینجا عبارت comment in comments دقیقا برابر با آن چیزی است که در یک حلقه‌ی foreach می‌نوشتیم. Comments در اینجا یک لیست به مانند آرایه ای از comment هست که در کنترلر مقدار دهی شده است. پس اگر با حلقه‌ی foreach مشکلی نداشته باشید با مفهوم ng-repeat هم مشکلی نخواهید داشت و دقیقا به همان شکل عمل می‌نماید.
     
ng-click: همان طور که گفتیم Directive‌های تعریف شده می‌توانند یک event سفارشی نیز باشند. ng-click هم یک Directive تو کار است که توسط Angular به صورت پیش فرض تعریف شده است. کاملا مشخص است که یک تابع به نام remove تعریف شده است که به هنگام کلیک شدن، فراخوانی می‌شود. دو پارامتر هم به آن ارسال شده است. اولین پارامتر Id دیدگاه مورد نظر است تا به سرور ارسال شود و از پایگاه داده حذف شود. دومین پارامتر index$ است که یک متغیر ویژه است که توسط Angular در هر بار اجرای حلقه‌ی ng-repeat مقدارش یک واحد افزایش می‌یابد. index$ هم به تابع remove ارسال می‌شود تا بتوان فهمید در سمت کلاینت کدام نظر باید حذف شود.
 
ng-src: از این Directive برای مشخص کردن src عکس‌ها استفاده می‌شود. البته در این مثال چندان تفاوتی بین ng-src و src معمولی وجود ندارد. ولی اگر آدرس عکس به صورت Content/{{comment.Name}}.gif می‌بود دیگر وضع فرق می‌کرد. چرا که مرورگر با دیدن آدرس در src سعی به لود کردن آن عکس می‌کند و در این حالت در لود کردن آن عکس با شکست روبرو می‌شود. ng-src سبب می‌شود تا در ابتدا آدرس عکس توسط Angular تفسیر شود و سپس آن عکس توسط مرورگر لود شود.
   
{{comment.Name}}: آکلودهای دوتایی برای انقیاد داده (Data Binding) با view-model استفاده می‌شود. این نوع اقیاد داده در مثال‌های قبلی مورد بررسی قرار گرفته است و نکته‌ی بیشتری در اینجا مطرح نیست.
   
ng-model: به کمک ng-model می‌توان بین متن داخل textbox و خاصیت شی مورد نظر انقیاد داده بر قرار کرد و هر دو طرف از تغییرات یکدیگر آگاه شوند. به این عمل انقیاد داده دوطرفه (Two-Way Data-Binding) می‌گویند.برای مثال textbox مربوط به نام را به comment.Name و textbox مربوط به email را به comment.Email مقید(bind) شده است. هر تغییری که در محتوای هر کدام از طرفین صورت گیرد دیگری نیز از آن تغییر با خبر شده و آن را نمایش می‌دهد.
   
تا به اینجای کار قالب مربوط به HTML را بررسی کردیم. حال به سراغ کدهای جاوا اسکریپت می‌رویم:
var app = angular.module('myApp', []);

app.controller('CommentCtrl', function ($scope, $http) {

    $scope.comment = {};

    $http.get('/Comment/GetAll').success(function (data) {

        $scope.comments = data;

    })

    $scope.addComment = function () {

        $http.post("/Comment/Add", $scope.comment).success(function () {

            $scope.comments.push({ Name: $scope.comment.Name, CommentBody: $scope.comment.CommentBody });

            $scope.comment = {};

        });
    };

    $scope.remove = function (id, index) {

        $http.post("/Comment/Remove", { id: id }).success(function () {

            $scope.comments.splice(index, 1);

        });
    };

});
در تعریف ng-app اگر به یاد داشته باشید برای آن مقدار myApp در نظر گرفته شده بود. در اینجا هم ما به کمک متغیر سراسری angular که توسط خود کتابخانه تعریف شده است، ماژولی به نام myApp را تعریف کرده ایم. پارامتر دوم را فعلا توضیح نمی‌دهم، ولی در این حد بدانید که برای تعریف وابستگی‌های این ماژول استفاده می‌شود که من آن را برابر یک آرایه خالی قرار داده ام.
در سطر بعد برای ماژول تعریف شده یک controller تعریف کرده ام. شاید دفعه‌ی اول است که تعریف کنترلر به این شکل را مشاهده می‌کنید. اما چرا به این شکل کنترلر تعریف شده و به مانند قبل به شکل تابع سازنده‌ی کلاس تعریف نشده است؟
پاسخ این است که اکثر برنامه نویسان از جمله خودم دل خوشی از متغیر سراسری ندارند. در شکل قبلی تعریف کنترلر، کنترلر به شکل یک متغیر سراسری تعریف می‌شد. اما استفاده از ماژول برای تعریف کنترلر سبب می‌شود تا کنترلرهای ما روی هوا تعریف نشده باشند و هر یک در جای مناسب خود باشند. به این شکل مدیریت کدهای برنامه نیز ساده‌تر بود. مثلا اگر کسی از شما بپرسد که فلان کنترلر کجا تعریف شده است؛ به راحتی می‌گویید که در فلان ماژول برنامه تعریف و مدیریت شده است.
در تابعی که به عنوان کنترلر تعریف شده است، دو پارامتر به عنوان وابستگی درخواست شده است. scope که برای ارتباط با view-model و انقیاد داده به کار می‌رود و http$  که برای ارتباط با سرور به کار می‌رود. نمونه‌ی مناسب هر دوی این پارامترها توسط سیستم تزریق وابستگی تو کار angular در اختیار کنترلر قرار می‌گیرد.
قبلا چگونگی استفاده از scope$ برای اعمال انقیاد داده توضیح داده شده است. نکته‌ی جدیدی که مطرح است چگونگی استفاده از سرویس http$ برای ارتباط با سرور است. سرویس http $   دارای 4 متد put ، post ، get و delete است.
واقعا استفاده از این سرویس کاملا واضح و روشن است. در متد addComment وقتی که دیدگاه مورد نظر اضافه شد، به آرایه‌ی کامنت‌ها یک کامنت جدید می‌افزاییم و چون انقیاد داده دو طرفه است، بالافاصله دیدگاه جدید نیز در view به نمایش در می‌آید.کار تابع remove هم بسیار ساده است. با استفاده از index ارسالی، دیدگاه مورد نظر را از آرایه‌ی کامنت‌ها حذف می‌کنیم و ادامه‌ی کار توسط انقیاد داده دو طرفه انجام می‌شود.
همان طور که مشاهده می‌شود مفاهیم انقیاد داده دو طرفه و تزریق وابستگی خودکار سرویس‌های مورد نیاز، کار با angularjs را بسیار ساده و راحت کرده است. اصولا در بسیاری از موارد احتیاجی به باز اختراع چرخ نیست و کتابخانه‌ی angular آن را برای ما از قبل تدارک دیده است.
   
کدهای این مثال ضمیمه شده است. این کدها در Visual Studio 2013 و به کمک ASP.NET MVC 5 و Entity Framework 6 نوشته شده است. سعی شده تا مثال نوشته شده به واقعیت نزدیک باشد. اگر دقت کنید مدل کامنت در مثالی که نوشتم به گونه ای است که دیدگاه‌های چند سطحی به همراه پاسخ هایش مد نظر بوده است. به عنوان تمرین نمایش درختی این گونه دیدگاه‌ها را به کمک Angular انجام دهید. کافیست Treeview in Angular را جست و جو کنید؛ مطمئنا به نتایج زیادی می‌رسید. گرچه در مثال ضمیمه شده اگر جست و جو کنید من پیاده سازیش را انجام دادم. هدف از جست و جو در اینترنت مشاهده این است که بیشتر مسائل در Angular از پیش توسط دیگران حل شده است و احتیاجی نیست که شما با چالش‌های جدیدی دست و پنجه نرم کنید.
پس به عنوان تمرین، دیدگاه‌های چند سطحی به همراه پاسخ که نمونه اش را در همین سایتی که درحال مشاهده آن هستید می‌بینید را به کمک AngularJS پیاده سازی کنید.
  
در مقاله‌ی بعدی چگونگی انتقال منطق تجاری برنامه از کنترلر به لایه سرویس و چگونگی تعریف سرویس جدید را مورد بررسی قرار می‌دهم.
   

مطالب
مسیریابی در Angular - قسمت هفتم - بهبودهای بصری
در این قسمت ویژگی‌های بصری را مانند مشخص سازی مسیر انتخاب شده، در منوی سایت و همچنین نمایش «لطفا منتظر بمانید» را در حین نمایش قسمت‌هایی که با تاخیر از سرور دریافت می‌شوند، پیاده سازی خواهیم کرد.


تزئین مسیر انتخاب شده در منوی سایت

برای بهبود ظاهر برنامه نیاز است منوی سایت را به نحوی تغییر دهیم که مشخص کند، اکنون کاربر کدام گزینه را انتخاب کرده‌است. این مورد شامل سلسه مراتب مسیریابی‌ها نیز می‌شود؛ برای مثال فعالسازی حالت انتخاب شده‌ی منوی سایت، به همراه برگه‌ی انتخاب شده در یکی از Child Routes.
برای پیاده سازی این قابلیت، دایرکتیو ویژه‌ای به نام routerLinkActive تدارک دیده شده‌است. این دایرکتیو را می‌توان به یک anchor tag و یا المان والد آن انتساب داد. مقدار آن‌را نیز می‌توان به یکی از کلاس‌های CSS برنامه مانند کلاس active تعریف شده‌ی در بوت استرپ تنظیم کرد. هر زمانیکه این مسیریابی فعال شود، مسیریاب به صورت خودکار این کلاس را با درج آن، به المان مرتبط اضافه می‌کند و برعکس.
برای نمونه فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.html را گشوده و سپس تغییرات ذیل را اعمال کنید:
<div class="wizard">
            <a [routerLink]="['info']" routerLinkActive="active">
                Basic Information
            </a>
            <a [routerLink]="['tags']" routerLinkActive="active">
                Search Tags
            </a>
</div>
در اینجا دایرکتیو‌های routerLinkActive، به هر کدام از لینک‌های تعریف شده اضافه گردیده‌اند. مقدار active در اینجا، به کلاس active بوت استرپ اشاره می‌کند. یا حتی می‌توان تعدادی کلاس جدا شده‌ی با کاما را نیز در اینجا ذکر کرد.

یک نکته: از آنجائیکه در اینجا مقدار active یک string است و نه یک خاصیت یا عبارت متغیر، به همین جهت نیازی نیست تا این دایرکتیو را به صورت [routerLinkActive] تعریف کنیم.


همانطور که مشاهده می‌کنید، همین دو تنظیم ساده سبب مشخص شدن برگه‌ی انتخابی شده‌اند.

منوی بالای سایت نیز چنین تنظیماتی را نیاز دارد. برای این منظور به فایل src\app\app.component.html که دربرگیرنده‌ی منوی سایت است مراجعه کرده و تغییرات ذیل را اعمال می‌کنیم:
    <ul class="nav navbar-nav">
      <li routerLinkActive="active">
        <a [routerLink]="['/home']">Home</a>
      </li>
      <li routerLinkActive="active">
        <a [routerLink]="['/products']">Product List</a>
      </li>
      <li routerLinkActive="active">
        <a [routerLink]="['/products', 0, 'edit']">Add Product</a>
       </li>      
    </ul>
اینبار routerLinkActive به المان‌های li اعمال شده‌است؛ چون این المان‌های لیست، شیوه نامه‌ی المان‌های anchor را بازنویسی می‌کنند و اگر routerLinkActive را به لینک‌ها اعمال می‌کردیم، تغییری مشاهده نمی‌شد.


همانطور که مشاهده می‌کنید، در این حالت انتخاب منوی نمایش لیست محصولات، سبب تزئین آن به حالت انتخاب شده نیز گردیده‌است.

مشکل! در همین حالت که مسیر نمایش لیست محصولات انتخاب شده‌است، لینک افزودن یک محصول جدید را نیز انتخاب کنید:


اینبار هر دو گزینه با هم انتخاب شده‌اند. علت اینجا است که این دو مسیر دارای root URL segment یکسانی هستند؛ یا همان products/ در اینجا. به همین جهت routerLinkActive هر دو را به عنوان فعال انتخاب کرده‌است. برای مدیریت میدان دید آن می‌توان از دایرکتیو دیگری به نام routerLinkActiveOptions استفاده کرد:
      <li routerLinkActive="active" [routerLinkActiveOptions]="{ exact: true }">
        <a [routerLink]="['/products']">Product List</a>
      </li>
routerLinkActiveOptions را تنها به ریشه‌ی مسیر products اعمال کرده‌ایم؛ چون این مسیر است که می‌تواند با تمام مسیرهای مشتق شده‌ی از آن نیز تطابق داشته باشد. تنظیم exact: true آن سبب خواهد شد تا تطابق با مسیرهای مشتق شده‌ی از آن ندید گرفته شوند.


اکنون کاربران بهتر می‌توانند درک کنند در کجای برنامه قرار دارند.


افزودن آیکن خطا به برگه‌ای که دارای مشکل اعتبارسنجی است

در ادامه می‌خواهیم اگر برگه‌ای دارای مشکلات اعتبارسنجی بود، آیکن خطایی را در کنار برچسب آن برگه نمایش دهیم. به این ترتیب مدیریت چندین برگه برای کاربران ساده‌تر خواهد شد و به سادگی می‌توانند برگه‌های مشکل دار را پیدا کنند.
در انتهای مطلب «مسیریابی در Angular - قسمت پنجم - تعریف Child Routes» متد isValid را تعریف کردیم. این متد مسیر یک tab را دریافت کرده و اگر اعتبارسنجی آن مشکلی نداشت، مقدار true را بر می‌گرداند. از این متد جهت نمایش آیکن خطای اعتبارسنجی برگه‌ها استفاده خواهیم کرد.
        <div class="wizard">
            <a [routerLink]="['info']" routerLinkActive="active">
                Basic Information
                <span [ngClass]="{'glyphicon glyphicon-exclamation-sign': !isValid('info')}"></span>
            </a>
            <a [routerLink]="['tags']" routerLinkActive="active">
                Search Tags
                <span [ngClass]="{'glyphicon glyphicon-exclamation-sign': !isValid('tags')}"></span>
            </a>
        </div>
در اینجا دو span را تعریف کرده‌ایم که با کمک دایرکتیو ngClass سبب نمایش آیکن exclamation-sign در صورت وجود یک خطای اعتبارسنجی می‌شوند. به عبارتی اگر برگه‌ای معتبر نباشد، سبب درج کلاس آن در span جاری می‌شود:



رخ‌دادهای مسیریابی

هر زمانیکه کاربری مسیرهای مختلف برنامه را پیمایش می‌کند، مسیریاب تعدادی رخ‌داد را نیز تولید خواهد کرد. از این رخ‌دادها جهت تحت نظر قرار دادن، عیب‌یابی و یا اجرای منطقی می‌توان استفاده کرد. این رخ‌دادها شامل موارد ذیل هستند:
- NavigationStart، با آغاز پیمایش یک مسیر رخ می‌دهد.
- RoutesRecognized، با تشخیص و تطابق یک مسیر، با یکی از المان‌های تعریف شده‌ی در تنظیمات مسیریابی رخ می‌دهد.
- NavigationEnd، با پایان پیمایش یک مسیر رخ می‌دهد.
- NavigationCancel، در صورت لغو پیمایش یک مسیریابی توسط محافظ‌های مسیرها و یا هدایت به یک جهت دیگر رخ می‌دهد.
- NavigationError، با شکست پیمایش یک مسیر رخ می‌دهد.

این رخ‌دادها با فعالسازی تنظیم enableTracing تنظیمات مسیریابی به true فعال می‌شوند. برای این منظور فایل src\app\app-routing.module.ts را گشوده و به نحو ذیل تغییر دهید:
@NgModule({
  imports: [RouterModule.forRoot(routes/*, { useHash: true }*/, { enableTracing: true })],
پس از این تغییر، اگر به developer tools مرورگر دقت کنید، یک چنین خروجی را می‌توان مشاهده کرد:


در اینجا ترتیب اجرای رخ‌دادهای متفاوت پیمایش مسیر نمایش لیست محصولات را مشاهده می‌کنید.
- Router به هر مسیر، یک id خود افزایش یابنده را به صورت خودکار نسبت می‌دهد. برای نمونه، این مسیر خاص، id:2 را یافته‌است. از این id می‌توان برای دسترسی به مجموعه‌ای از رخ‌دادها استفاده کرد.
- در این خروجی، url همان آدرس اصلی مسیر است و urlAfterRedirects به معنای مسیری است که پس از تنظیم redirect در تنظیمات مسیریابی (در صورت وجود) حاصل شده‌است.
- یکی از روش‌هایی که برای دیباگ مسیریابی‌ها می‌توان استفاده کرد، همین فعالسازی enableTracing است.


کار با رخ‌دادهای مسیریابی با کدنویسی

به رخ‌دادهایی که در کنسول developer tools مرورگر مشاهده کردید، با کدنویسی نیز می‌توان دسترسی یافت. برای مثال می‌توان یک تصویر چرخنده یا لطفا منتظر بمانید را در آغاز پیمایش یک مسیریابی نمایش داد و سپس در پایان پیمایش این مسیریابی، آن‌را مخفی کرد. این events نیز از نوع Observable بوده و برای کار با آن‌ها باید مشترکشان شد:
this.router.events.subscribe((routerEvent: Event) => {
    if (routerEvent instanceof NavigationStart) {
      //...
    }
});
شیء router به همراه خاصیت events است که با گوش فرادادن به رخ‌دادهای صادر شده‌ی توسط آن می‌توان دریافت چه نوع رخ‌دادی هم اکنون صادر شده‌است.

در مثال جاری این سری، در «مسیریابی در Angular - قسمت چهارم - پیش واکشی اطلاعات»، سبب شدیم تا کل اطلاعات مورد نیاز یک مسیر، پیش از نمایش آن از سرور دریافت شوند تا به این صورت ابتدا یک قاب خالی نمایش داده نشده و پس از مدتی تکمیل شود. هرچند تجربه‌ی کاربری این روش بهتر از روش قبلی است، اما هنوز هم کاربر تاخیری را در ابتدا حس خواهد کرد (به اندازه‌ی زمان delay تنظیم شده)، بدون اینکه راهنمایی به او ارائه شود. در این حالت بهتر است در ابتدای کار، یک تصویر چرخنده نمایش داده شود تا کاربر متوجه شود، نیاز است اندکی منتظر بماند.
در اینجا می‌خواهیم این تصویر چرخنده برای تمام مسیرهای برنامه فعال شود. به همین جهت گوش فرادادن به رخ‌دادها را در نقطه‌ی آغازین برنامه و یا همان src\app\app.component.ts انجام می‌دهیم:
import { Router, Event, NavigationStart, NavigationEnd, NavigationError, NavigationCancel } from '@angular/router';

import { AuthService } from './user/auth.service';
import { Component } from '@angular/core';


@Component({
  selector: 'app-root',
  templateUrl: './app.component.html',
  styleUrls: ['./app.component.css']
})
export class AppComponent {
  pageTitle: string = 'Routing Lab';

  loading: boolean = true;

  constructor(private authService: AuthService,
    private router: Router) {
    router.events.subscribe((routerEvent: Event) => {
      this.checkRouterEvent(routerEvent);
    });
  }

  checkRouterEvent(routerEvent: Event): void {
    if (routerEvent instanceof NavigationStart) {
      this.loading = true;
    }

    if (routerEvent instanceof NavigationEnd ||
      routerEvent instanceof NavigationCancel ||
      routerEvent instanceof NavigationError) {
      this.loading = false;
    }
  }

  logOut(): void {
    this.authService.logout();
    this.router.navigateByUrl('/welcome');
  }
}
کدهای کامل AppComponent را جهت گوش فرادادن به رخ‌دادهای شروع و یا خاتمه/لغو/شکست پیمایش یک مسیریابی، در اینجا مشاهده می‌کنید.
- ابتدا وابستگی‌های لازم آن import شده‌اند.
- سپس می‌خواهیم خاصیت عمومی loading را در شروع به پیمایش یک مسیر، به true تنظیم کنیم و اگر این پیمایش به هر نحوی خاتمه یافت، آن‌را false خواهیم کرد.

اکنون برای استفاده‌ی از این خاصیت عمومی و نمایش تصویر چرخنده، نیاز است قالب src\app\app.component.html را ویرایش کنیم:
<span class="glyphicon glyphicon-refresh glyphicon-spin spinner" *ngIf="loading"></span>
با افزودن span فوق به ابتدای فایل app.component.html به تغییرات خاصیت loading واکنش نشان خواهیم داد. کلاس‌های CSS ایی را که در اینجا اضافه شده‌اند، به فایل src\styles.css اضافه می‌کنیم:
/* Spinner */
.spinner {
  font-size:300%;
  position:absolute;
  top: 50%;
  left: 50%;
  z-index:10
}

.glyphicon-spin {
    -webkit-animation: spin 1000ms infinite linear;
    animation: spin 1000ms infinite linear;
}
@-webkit-keyframes spin {
    0% {
        -webkit-transform: rotate(0deg);
        transform: rotate(0deg);
    }
    100% {
        -webkit-transform: rotate(359deg);
        transform: rotate(359deg);
    }
}
@keyframes spin {
    0% {
        -webkit-transform: rotate(0deg);
        transform: rotate(0deg);
    }
    100% {
        -webkit-transform: rotate(359deg);
        transform: rotate(359deg);
    }
}


اکنون مسیرهایی که دارای route resolver هستند (مانند نمایش جزئیات/ویرایش یک محصول)، به همراه یک spinner نمایش داده خواهند شد و سایر مسیرها ابتدا نمایش داده خواهند شد و سپس اطلاعات آن‌ها از سرور دریافت می‌شود (مانند مسیر نمایش لیست محصولات که دارای route resolver نیست).
البته می‌توان این true/false کردن loading را به ابتدا و انتهای کار یک Observable، مانند حالت نمایش لیست محصولات نیز منتقل کرد. اما در این حالت باید span مرتبط را نیز به قالب همان کامپوننت انتقال داد و دیگر سراسری نخواهد بود.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-routing-lab-06.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng s -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
مطالب
React 16x - قسمت 1 - معرفی و شروع به کار
React یک کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی، برای ساخت رابط‌های کاربری سریع و تعاملی است. توسعه‌ی آن از سال 2011 در فیسبوک شروع شد و در حال حاضر محبوب‌ترین کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی در این رده‌است:


به همین جهت اگر می‌خواهید رزومه‌ی غنی‌تری را ارائه دهید، فراگیری React می‌تواند موقعیت‌های شغلی بیشتری را نصیب شما کند.


ساختار کلی یک برنامه‌ی React

کامپوننت‌ها (جزئی از یک رابط کاربری) قلب هر برنامه‌ی React ای را تشکیل می‌دهند. برای ساخت یک برنامه‌ی React، تعدادی کامپوننت مستقل را تهیه و با هم ترکیب می‌کنیم تا به رابط کاربری نهایی برسیم.
هر برنامه‌ی React، حداقل از یک کامپوننت تشکیل می‌شود که به آن Root component هم می‌گویند. این کامپوننت بیانگر کل برنامه‌است و دربرگیرنده‌ی مابقی Child components برنامه است. بنابراین ساختار هر برنامه‌ی React، شبیه به درختی از کامپوننت‌ها است. اگر با Angular 2 به بعد کار کرده باشید، این مفهوم برای شما آشنا است.
یک مثال: فرض کنید می‌خواهیم UI برنامه‌ای را به مانند رابط کاربری Twitter، ایجاد کنیم. هر قسمت یک صفحه‌ی توئیتر، به کامپوننت‌هایی شکسته می‌شود؛ مانند منوی راهبری، نمایش پروفایل شخص، نمایش لیست آخرین اخبار مورد علاقه‌ی شخص و نمایش فید. اگر بخواهیم این ساختار را توسط یک برنامه‌ی React شبیه سازی کنیم، در بالاترین سطح، کامپوننت root را خواهیم داشت که کار ترکیب و نمایش سایر کامپوننت‌های برنامه مانند nav bar ، trends ، profile و feed را انجام می‌دهد. اکنون در این ساختار ایجاد شده، برای مثال کامپوننت feed نیز می‌تواند از چندین کامپوننت مجزا تشکیل شود؛ مانند کامپوننت‌های tweet و like.
بنابراین هر کامپوننت، قسمتی از UI را تشکیل می‌دهد. هر کدام از آن‌ها به صورت مجزای از دیگری ساخته شده و سپس در کنار هم قرار می‌گیرند تا UI نهایی را شکل دهند:



هر کامپوننت در React به صورت یک کلاس ES6، با ساختاری که دارای یک شیء state و متد render است، تشکیل می‌شود:
class Tweet {
 state = {};
 
 render() {
 } 
}
state در اینجا همان اطلاعاتی است که قرار است در زمان نمایش این کامپوننت، رندر شود. کار متد render نیز همانطور که از نام آن نیز مشخص است، بیان نحوه‌ی تشکیل و رندر UI است. خروجی این متد، یک React Element است که در حقیقت یک شیء جاوا اسکریپتی خالص است و در نهایت به المان‌های DOM، نگاشت می‌شود. یک React Element، یک DOM Element واقعی نیست؛ بلکه تنها یک شیء جاوا اسکریپتی بیانگر DOM Element، در حافظه‌است. بنابراین یک برنامه‌ی React تشکیل شده‌است از لیستی از React Elementها در حافظه که به آن Virtual DOM هم گفته می‌شود.
مزیت کارکردن با Virtual DOM، سادگی ایجاد، تغییر و به روز رسانی آن در مقایسه با DOM واقعی است که در نهایت کار رندر عناصر UI را در مرورگر انجام می‌دهد. زمانیکه در state کامپوننتی تغییری رخ می‌دهد، یک React Element جدید تولید می‌شود. سپس React این شیء جدید را با نمونه‌ی قبلی آن مقایسه کرده و تغییرات رخ‌داده را محاسبه می‌کند. در آخر این تغییرات را به DOM واقعی اعمال می‌کند تا با Virtual DOM موجود هماهنگ شود.
بنابراین در حین کار با React، دیگر همانند کار با جاوا اسکریپت خالص و یا jQuery، مستقیما عناصر UI و DOM واقعی را تغییر نمی‌دهیم. در اینجا فقط state یک کامپوننت را تغییر می‌دهیم و سپس React، کار ایجاد شیء UI درون حافظه‌ای متناظر با آن و سپس اعمال آن‌را به UI نهایی قابل مشاهده‌ی در مرورگر، انجام می‌دهد. به همین جهت به این کتابخانه React می‌گویند! چون به تغییرات state کامپوننت‌ها واکنش نشان می‌دهد و سپس DOM واقعی را به روز می‌کند.


Angular یا React؟!

هر دوی React و Angular از لحاظ طراحی کامپوننت‌ها بسیار شبیه به هم هستند؛ اما Angular یک فریم‌ورک است و React تنها یک کتابخانه. تنها کاری را که React انجام می‌دهد، رندر View است و هماهنگ نگه داشتن آن با state کامپوننت‌ها. این تمام کاری است که React انجام می‌دهد؛ نه بیشتر و نه کمتر! بنابراین یادگیری React، بسیار سریع‌تر و ساده‌تر از Angular است. بدیهی است یک برنامه‌ی تک صفحه‌ای وب، از اجزای دیگری مانند مسیریابی و یا کار با سرویس‌های HTTP نیز تشکیل می‌شود. در React شما مختار هستید که کتابخانه‌های جانبی فراهم شده‌ی برای آن‌را خودتان انتخاب کرده و استفاده کنید؛ برخلاف روشی که در Angular مرسوم است و به صورت مشخص و ثابتی به همراه این فریم‌ورک ارائه می‌شوند.


برپایی محیط توسعه‌ی React

اولین برنامه‌ای را که برای کار با React باید نصب کنید، node.js است. البته ما در این سری قرار نیست با node.js کار کنیم؛ اما از یکی از اجزای آن به نام node package manager یا npm، برای نصب کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی ثالث، زیاد استفاده خواهیم کرد. پس از نصب آن، به خط فرمان مراجعه کرد و دستور زیر را صادر کنید:
> npm install -g npm@latest
این دستور npm قدیمی موجود بر روی سیستم را به روز رسانی می‌کند (اگر پیشتر یک node.js قدیمی را نصب و اکنون آن‌را به روز رسانی کرده‌اید).

اگر هم خیلی پیشترها node.js را نصب کرده‌اید (برای مثال چند سال قبل!)، نصب نگارش جدید آن احتمالا کار نخواهد کرد. حتی عزل و نصب مجدد آن نیز کارساز نیست. در این حالت باید پس از عزل آن، پوشه‌های قدیمی آن‌را یکی یکی یافته و دستی حذف کنید . سپس مجددا آن‌را نصب کنید.

در ادامه در خط فرمان و توسط npm، قالب create-react-app را نصب خواهیم کرد:
> npm i -g create-react-app
در اینجا سوئیچ i به معنای install است و g یعنی نصب global و سراسری بسته‌ی create-react-app. نصب سراسری یک بسته یعنی در هر پوشه‌ای می‌توان به امکانات آن دسترسی یافت و از آن استفاده کرد. اگر از سوئیچ g استفاده نمی‌شد، این بسته تنها در پوشه‌ی جاری و با سطح دید مختص به آن، نصب و قابل استفاده می‌شد.

ابزار دیگری که در این سری از آن استفاده خواهیم کرد، ادیتور بسیار معروف و محبوب VSCode است. پس از دریافت و نصب آن، چند افزونه‌ی زیر را نیز به آن اضافه خواهیم کرد:
برای نصب آن‌ها، پنل extensions را در VSCode، از نوار ابزار کنار صفحه‌ی آن، انتخاب کرده و نام‌های فوق را در آن جستجو و سپس نصب کنید.

و یا می‌توانید این فایل را اجرا کرده و تعدادی از افزونه‌های مفید VSCode را یکجا نصب کنید: install-addons.zip

همچنین قابلیت فرمت‌کردن پس از Save را نیز در VSCode فعال کنید تا پس از هربار Save، اعمال این افزونه‌ها به صورت خودکار صورت گیرد. برای این منظور گزینه‌ی file->preferences->settings را در VSCode انتخاب کرده و سپس save را جستجو کرده و Format On Save را انتخاب کنید:


علاوه بر این‌ها، جهت کار بهتر با VSCode، بهتر است بررسی کننده‌های کدهای جاوا اسکریپتی (static code analyzers) را نیز با اجرای دستور زیر نصب کنید:
> npm i -g typescript eslint tslint eslint-plugin-react-hooks

پس از این تغییرات، نیاز است یکبار VSCode را بسته و مجددا باز کنید. سپس مجددا گزینه‌ی file->preferences->settings را در VSCode انتخاب کرده و ابتدا eslint را در اینجا جستجو کنید. در صفحه‌ی نمایش تنظیمات آن، گزینه‌ی Auto fix on save آن‌را انتخاب نمائید. در آخر در همین قسمت settings، عبارت prettier را انتخاب کنید. در اینجا اگر گزینه‌ی قدیمی یکپارچگی با eslint آن هنوز وجود دارد، آن‌را از حالت انتخاب شده خارج کنید (به صورت قرمز و deprecated نمایش داده می‌شود) تا افزونه‌ی prettier بدون مشکل و خطا کار کند (disable Prettier ESLint integration).


ایجاد قالب اولین برنامه‌ی React

در ادامه برای ایجاد اولین برنامه‌ی React، از بسته‌ی create-react-app که پیشتر آن‌را نصب کردیم، استفاده می‌کنیم. برای این منظور در خط فرمان دستور زیر را صادر کنید:
> create-react-app sample-01
در اینجا sample-01 یک نام دلخواه است و در حین اجرای این دستور باید به اینترنت متصل باشید تا وابستگی‌های مرتبط با پروژه را نیز دریافت کند. برای بار اول، اجرای آن ممکن است کمی طول بکشد. اما از دفعات آتی، چون بسته‌های مرتبط را در npm-cache سیستم نیز ذخیره می‌کند، اجرای آن بسیار سریع خواهد بود.
این قالب نه تنها React را نصب می‌کند، بلکه یک development server را برای اجرا و مشاهده‌ی سریع برنامه، webpack را برای یکی کردن فایل‌ها (bundling & minification)، Babel را برای کامپایل کدهای فایل‌های JSX و ... نیز نصب می‌کند. بنابراین به این ترتیب، یک پروژه‌ی تنظیم شده و آماده‌ی استفاده و توسعه را شاهد خواهیم بود که نیازی به تنظیمات اولیه‌ی آن نیست.
پس ایجاد برنامه، وارد پوشه‌ی sample-01 شده و دستور npm start را صادر کنید:
> cd sample-01
> npm start
به این ترتیب برنامه بر روی پورت 3000، قابل دسترسی و مشاهده می‌شود:


development server آن، تغییرات فایل‌های برنامه را تحت نظر قرار می‌دهد و با هر تغییری، به صورت خودکار برنامه را در مرورگر بارگذاری مجدد خواهد کرد.


بررسی ساختار اولین پروژه‌ی React ایجاد شده

ساختار پوشه‌ها و فایل‌های مثال اولیه‌ی ایجاد شده توسط قالب create-react-app به صورت زیر است:


البته شما در این تصویر پوشه‌ی node_modules را که در کنار این پوشه‌ها قرار دارد، مشاهده نمی‌کنید. وجود یک چنین پوشه‌ی سنگینی با هزاران فایل داخل آن، کار نمایشی IDEها را با مشکل مواجه می‌کند (مصرف حافظه‌ی بالا، به همراه کند شدن شدید آن). اگر نمی‌خواهید این پوشه نمایش داده شود، در مسیر file->preferences->settings، عبارت npm را جستجو کرده و سپس در قسمت npm: exclude آن، بر روی لینک edit in settings.json کلیک کنید:


 و سپس در فایل باز شده، یک چنین تنظیمی را می‌توانید اضافه و یا ویرایش و تکمیل کنید:
  "files.exclude": {
    "**/.git": true,
    "**/.svn": true,
    "**/.hg": true,
    "**/CVS": true,
    "**/.DS_Store": true,
    "**/node_modules": true,
    "**/wwwroot": true,
    "**/bower_components": true,
    "**/**/bin": true,
    "**/**/obj": true,
    "**/packages": true
  },

در ادامه پوشه‌ی public این پروژه را مشاهده می‌کنید. تمام فایل‌هایی که قرار است به صورت عمومی توسط برنامه ارائه شوند، مانند favicon.ico و غیره، در این پوشه قرار می‌گیرند.
در این پوشه بر روی فایل index.html آن کلیک کنید تا بتوان محتوای آن‌را بهتر بررسی کرد. برای مثال در ابتدای آن، درج تعدادی متادیتا را که یکی از آن‌ها ذکر manifest.json است، مشاهده می‌کنید. کار فایل manifest.json، ارائه‌ی یک سری متادیتای خاص مخصوص دستگاه‌های موبایل است که در آن‌ها بجای favicon.ico، می‌توان از تصاویر و یا آیکن‌های بزرگتری مانند فایل‌های png موجود در پوشه‌ی public، استفاده کرد. در ادامه‌ی این فایل، به تنظیم زیر می‌رسیم:
  <body>
    <noscript>You need to enable JavaScript to run this app.</noscript>
    <div id="root"></div>
div با id مساوی root، محل ارائه‌ی کل برنامه‌ی React ما است.

در پوشه‌ی src و فایل App.js آن، شاهد یک کامپوننت ابتدایی هستید که کار رندر صفحه‌ی مشکی پیش‌فرض این قالب را انجام می‌دهد. در این فایل، شاهد بازگشت یک چنین تگ‌هایی هستیم:
  return (
    <div className="App">
      <header className="App-header">
       ... 
      </header>
    </div>
  );
احتمالا تابحال چنین return ای را در برنامه‌های جاوا اسکریپتی مشاهده نکرده‌اید؛ چون درج آن‌ها در فایل‌های js به این نحو، غیرمجاز است. این تگ‌ها نه رشته‌ای هستند و نه HTML خالص. به آن jsx گفته می‌شود که مخفف JavaScript XML می‌باشد. کار آن ارائه‌ی ساختار UI ای است که قرار است رندر شود. یک چنین کدی برای اینکه قابل تفسیر و اجرا باشد، از درون کامپایلر ویژه‌ای به نام Babel عبور می‌کند و تبدیل به کدهای جاوا اسکریپتی خالصی می‌شود که برای مرورگرها قابل درک و اجرا است.
برای درک بهتر آن به آدرس https://babeljs.io/repl مراجعه کنید. سپس در سمت چپ صفحه، یک قطعه کد jsx را به یک ثابت انتساب دهید:
const element = <h1>Hello World!</h1>;


همانطور که مشاهده می‌کنید، این قطعه کد jsx (که یک رشته‌ی معمولی نیست)، توسط Babel به یک قطعه کد کاملا جاوا اسکریپتی قابل درک برای مرورگر تبدیل شده‌است:
"use strict";

var element = React.createElement("h1", null, "Hello World!");

بدیهی است نوشتن کدهای jsx، ساده‌تر از نوشتن قطعه کد فوق است و درک آن نیز به علت شباهت آن به HTML، آسان‌تر است. به همین جهت در کدهای React، ما از jsx استفاده می‌کنیم و تفسیر آن‌را به Babel واگذار خواهیم کرد.

در پوشه‌ی src، فایل مهم دیگری که وجود دارد، index.js است. این فایل نقطه‌ی آغازین برنامه را مشخص می‌کند. در قسمت‌های بعدی، محتویات این فایل را بیشتر بررسی خواهیم کرد.
در اینجا فایل serviceWorker.js را نیز مشاهده می‌کنید. این فایل به صورت خودکار توسط قالب create-react-app ایجاد شده‌است و کار آن کمک به ارائه‌ی محلی برنامه، توسط development server آن است. بنابراین ما کاری با این فایل نخواهیم داشت.


نوشتن اولین برنامه‌ی React

به پوشه‌ی src ایجاد شده مراجعه کرده و تمام فایل‌های موجود و پیش‌فرض آن‌را حذف کنید. در ادامه خودمان آن‌ها را از صفر ایجاد خواهیم کرد. برای این منظور فایل جدید و خالی src\index.js را ایجاد می‌کنیم. در ابتدای کار نیاز است تعدادی ماژول React را import کنیم.
import React from "react";

const element = <h1>Hello World!</h1>;
console.log(element);
در اینجا شیء React از ماژول react دریافت شده و سپس یک ثابت را با یک عبارت jsx مقدار دهی کرده‌ایم. چون از jsx استفاده می‌کنیم، ذکر import ابتدای فایل الزامی است؛ از این جهت که Babel به کمک آن است که می‌تواند معادل React.createElement را تولید کند.
اگر هنوز برنامه توسط دستور npm start در حال اجرا است، هر بار که فایل index.js را ذخیره می‌کنیم، خروجی نهایی را در مرورگر نمایش می‌دهد (اگر هم آن‌را بسته‌اید، یکبار از طریق خط فرمان، دستور npm start را در ریشه‌ی پروژه، صادر کنید). به این قابلیت hot module reloading هم گفته می‌شود.
در این حالت اگر به مرورگر مراجعه کنید، یک صفحه‌ی سفید را مشاهده خواهید کرد. اکنون دکمه‌ی F12 را فشرده (و یا ctrl+shift+i) و developer console مرورگر را باز کنید.


شیءای را که در اینجا مشاهده می‌کنید، همان حاصل console.log کدهای فوق است؛ به عبارتی Babel، عبارت jsx ما را تبدیل به یک شیء جاوا اسکریپتی قابل فهم برای مرورگر کرده‌است که از دیدگاه React، جزئی از همان Virtual DOM ای است که پیشتر معرفی شد (نمایش درون حافظه‌ای DOM مختص React، جهت محاسبه‌ی تغییرات، با تغییر state هر کامپوننت و سپس اعمال آن‌ها به DOM اصلی در مرورگر).
اکنون می‌خواهیم این المان را در DOM اصلی، رندر کرده و نمایش دهیم:
import React from "react";
import ReactDOM from "react-dom";

const element = <h1>Hello World!</h1>;
console.log(element);

ReactDOM.render(element, document.getElementById("root"));
برای این منظور نیاز است از متد ReactDOM.render استفاده کرد. این شیء در ماژول react-dom قرار دارد؛ به همین جهت در ابتدای فایل import شده‌است. سپس در متد render آن، ابتدا المانی که قرار است رندر شود ذکر خواهد شد و سپس محل درج آن‌را مشخص می‌کنیم که دقیقا به همان div با id مساوی root در فایل public\index.html اشاره می‌کند.
اکنون پس از ذخیره سازی فایل index.js، اگر به مرورگر مراجعه کنید، عبارت Hello World! را مشاهده خواهید کرد:


همانطور که در این تصویر نیز مشخص است، المان h1 ما را داخل div ای با id مساوی root، درج کرده‌است.

هدف از این مثال ساده، نمایش نحوه‌ی کارکرد React، در پشت صحنه بود. در یک برنامه‌ی واقعی، بجای رندر یک المان ساده در DOM، کار رندر App component را انجام خواهیم داد. کامپوننت App، کامپوننت ریشه‌ای برنامه بوده و می‌تواند شامل درختی از کامپوننت‌ها که UI نهایی را تشکیل می‌دهند، شود.


نگاهی به تنظیمات پروژه‌ی ایجاد شده

اگر فایل package.json پروژه را باز کنید، یک چنین بسته‌هایی در آن درج شده‌است:
{
  "name": "sample-01",
  "version": "0.1.0",
  "private": true,
  "dependencies": {
    "react": "^16.11.0",
    "react-dom": "^16.11.0",
    "react-scripts": "3.2.0"
  },
  "scripts": {
    "start": "react-scripts start",
    "build": "react-scripts build",
    "test": "react-scripts test",
    "eject": "react-scripts eject"
  },
  "eslintConfig": {
    "extends": "react-app"
  },
  "browserslist": {
    "production": [
      ">0.2%",
      "not dead",
      "not op_mini all"
    ],
    "development": [
      "last 1 chrome version",
      "last 1 firefox version",
      "last 1 safari version"
    ]
  }
}
در اینجا صرفا سه بسته‌ی react، react-dom و react-scripts را در قسمت dependencies مشاهده می‌کنید که کل Importهای ما را تشکیل می‌دهند.
بسته‌ی react-scripts است که کار مدیریت چهار جزء قسمت scripts این فایل را انجام می‌دهد. برای نمونه دستور npm start ای که در اینجا تعریف شده، سبب اجرای react-scripts start می‌شود. در ادامه اگر دستور npm run build را اجرا کنیم، یک بسته‌ی نهایی بهینه سازی شده را تولید می‌کند.
آخرین دستور آن eject است. اگر دستور npm run eject را اجرا کنید، امکان سفارشی سازی پشت صحنه‌ی create-react-app را خواهید داشت؛ اما در نهایت به یک فایل package.json بسیار شلوغ خواهیم رسید (اینبار ارجاعات به Babel، Webpack و تمام ابزارهای دیگر نیز ظاهر می‌شوند). همچنین این عملیات نیز یک طرفه‌است. یعنی از این پس قرار است کنترل تمام این پشت صحنه، در اختیار ما باشد و به روز رسانی‌های بعدی create-react-app را با مشکل مواجه می‌کند. این گزینه صرفا مختص توسعه دهندگان پیشرفته‌ی React است.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-01.zip

در قسمت بعد، پیشنیازهای جاوا اسکریپتی شروع به کار با React را بررسی می‌کنیم.
مطالب
کنترل نرخ ورود اطلاعات در برنامه‌های Angular
فرض کنید قصد دارید همزمان با تایپ کاربر، نتایج جستجو را به او نمایش دهید. این جستجو نیز عموما به همراه ارسال یک درخواست HTTP به سمت سرور و نمایش اطلاعات بازگشتی به کاربر است. جهت کاهش تعداد رفت و برگشت‌های به سرور، کاهش بار سرور و همچنین کاهش تعداد بار به روز رسانی رابط کاربری، کتابخانه‌ی RxJS به همراه متدهایی است که امکان کاهش نرخ ورودی کاربر را میسر می‌کنند.


کنترلر جستجوی سمت سرور و سرویس سمت کلاینت استفاده کننده‌ی از آن

در اینجا کنترلر و اکشن متدی را جهت جستجوی قسمتی از نام کشورها، مشاهده می‌کنید:
    [Route("api/[controller]")]
    public class TypeaheadController : Controller
    {
        [HttpGet("[action]")]
        public async Task<IActionResult> SearchCountries(string term)
        {
            await Task.Delay(1000); // simulating a slow operation

            var items = new[]
                {
                     "Afghanistan",
                     "Albania",
                     "Algeria",
                     "American Samoa",
                     "Andorra",
                     "Angola",
                     "Anguilla",
                     "Antarctica",
                     "Antigua and/or Barbuda"
                };
            var results = string.IsNullOrWhiteSpace(term) ? items :
                           items.Where(item => item.StartsWith(term, StringComparison.OrdinalIgnoreCase));
            return Json(results.ToArray());
        }
    }
از این کنترلر به نحو ذیل در برنامه‌ی Angular برای ارسال اطلاعات و انجام جستجو استفاده می‌شود:
import { HttpClient, HttpErrorResponse } from "@angular/common/http";
import { Injectable } from "@angular/core";
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import { ErrorObservable } from "rxjs/observable/ErrorObservable";
import { catchError, map } from "rxjs/operators";

@Injectable()
export class SearchService {

  constructor(private http: HttpClient) { }

  searchCountries(term: string): Observable<string[]> {
    return this.http
      .get(`/api/Typeahead/SearchCountries?term=${encodeURIComponent(term)}`)
      .pipe(
        map(response => response || {}),
        catchError((error: HttpErrorResponse) => ErrorObservable.create(error))
      );
  }
}
در اینجا از اپراتور pipe مخصوص RxJS 5.5 استفاده شده‌است.


جستجوی ورودی کاربر به ازای هربار ورود اطلاعات توسط او

صرفنظر از نوع فرمی که استفاده می‌کنید (مبتنی بر قالب‌ها و یا واکنشی)، جهت انتقال هربار فشرده شدن کلیدی به کدهای کامپوننت، می‌توان از رخ‌داد input استفاده کرد:
<label>Country: </label>
<input type="text" (input)="onSearch1Change($event.target.value)" />
<ul class="list-group">
   <li class="list-group-item" *ngFor="let country of countries1">
        {{country}}
   </li>
</ul>
و سپس متد مدیریت کننده‌ی آن در کامپوننت نیز به صورت زیر تعریف می‌شود:
onSearch1Change(value: string) {
 
}
در این حالت روش ابتدایی واکنش نشان دادن به هر ورودی، تزریق SearchService فوق به سازنده‌ی این کامپوننت
 constructor(private searchService: SearchService) { }
و سپس مشترک متد جستجوی سمت سرور آن، شدن است.
این روش ابتدایی سه مشکل را به همراه دارد:
الف) به ازای هر بار فشرده شدن کلیدی در Input box، یک درخواست به سمت سرور ارسال می‌شود. برای مثال اگر هدف اصلی کاربر، جستجوی کشورهای شروع شده‌ی با alg باشد، سه درخواست به سمت سرور ارسال می‌شوند و سه بار هم رابط کاربری به روز می‌شود.
ب) اگر در این بین، کاربر حرفی را کم و زیاد کند، درخواست‌های قبلی لغو نمی‌شوند.
ج) درخواست‌ها به صورت موازی به سرور ارسال می‌شوند. ممکن است نتیجه‌ی یکی زودتر و دیگری دیرتر دریافت شود. در این حالت آخرین نتیجه‌ی رسیده، نتایج قبلی را بازنویسی می‌کند که ممکن است الزاما نتیجه‌ای نباشد که کاربر درخواست کرده‌است.


کنترل نرخ ورود اطلاعات توسط متد debounceTime

با اعمال اپراتور debounceTime به رخ‌داد تغییرات ورودی، می‌توان نرخ ورودی کاربر و واکنش نشان دادن به آن‌را کاهش داد. برای مثال اگر این عدد به 300 میلی ثانیه تنظیم شده باشد، صرفا به اولین ورودی رسیده‌ی پس از 300 میلی ثانیه واکنش نشان داده می‌شود و از مابقی صرفنظر خواهد شد. به این ترتیب دیگر به ازای هربار فشرده شدن کلیدی توسط کاربر جستجو صورت نمی‌گیرد. همچنین با ترکیب آن با اپراتور distinctUntilChanged می‌توان تنها به تغییرات غیرتکراری واکنش نشان داد:
export class AutocompleteSampleComponent implements OnInit {

  countries1: string[] = [];
  private model1Changed: Subject<string> = new Subject<string>();
  private dueTime = 300;

  constructor(private searchService: SearchService) { }

  ngOnInit() {
    this.model1Changed
      .pipe(
        debounceTime(this.dueTime),
        distinctUntilChanged(),
        flatMap(inputValue => {
          console.log("debounced input value1", inputValue);
          return this.searchService.searchCountries(inputValue);
        })
      )
      .subscribe(countries => {
        this.countries1 = countries;
      });
  }

  onSearch1Change(value: string) {
    this.model1Changed.next(value);
  }
}
بنابراین بجای اینکه متد this.searchService.searchCountries دقیقا داخل onSearch1Change فراخوانی شود، باید بتوان تغییرات صورت گرفته‌ی نهایی را پس از اعمال debounceTime و distinctUntilChanged به آن ارسال کرد و سپس نتیجه را به کاربر نمایش داد.
برای این منظور یک Subject تعریف شده‌است تا کار مدیریت تغییرات رسیده (کلیدهای فشرده شده‌ی توسط کاربر) را انجام دهد. در این‌حالت فرصت خواهیم داشت تا انواع و اقسام اپراتورهای RxJS را با هم ترکیب و صرفا نتیجه‌ی نهایی (آخرین ورودی یکتای با تاخیر او) را به searchService ارسال کنیم.
متد onSearch1Change نیز تنها کافی است با فراخوانی متد next این Subject‌، جریان تغییرات رسیده را به آن انتقال دهد.
در اینجا برای انتقال آخرین ورودی یکتای با تاخیر به متد this.searchService.searchCountries از اپراتور flatMap استفاده شده‌است. این اپراتور، آخرین ورودی فیلتر شده را دریافت کرده و به متد searchCountries ارسال می‌کند. همچنین خروجی آن نیز یک Observable است. به همین جهت در ادامه می‌توان توسط متد subscribe، مشترک آن شد و آرایه‌ی countries دریافتی از سرور را به کاربر نمایش داد.



بهبود کارآیی جستجو با لغو درخواست‌های پیشین

تا اینجا توانستیم نرخ ورود اطلاعات کاربر را به صورت کنترل شده‌ای به متد this.searchService.searchCountries ارسال کنیم و نه اینکه به ازای هر بار ورود اطلاعات توسط آن، یکبار این متد فراخوانی شود. اما همانطور که در تصویر فوق مشاهده می‌کنید، در اینجا هدف نهایی کاربر، جستجوی نام کشورهای شروع شده‌ی با alg بوده است و در این بین چندین بار سعی و خطا انجام داده‌است تا به alg رسیده‌است. مشکل اینجا است که هیچکدام از درخواست‌های قبلی او که مدنظر نبوده‌اند، لغو نشده‌اند و تمام آن‌ها صورت گرفته و همچنین سبب به روز رسانی‌های مکرر رابط کاربری شده‌اند.
برای رفع یک چنین مشکلی و لغو خودکار درخواست‌های قبلی، اپراتور دیگری به نام switchMap وجود دارد که دقیقا یک چنین کاری را انجام می‌دهد. در اینجا برخلاف اپراتور flatMap، تمام درخواست‌های تمام نشده‌ی قبلی، لغو شده و صرفا آخرین مورد پردازش می‌شود.


برای اعمال آن نیز در کدهای فوق تنها کافی است flatMap را با switchMap جایگزین کنید. پس از آن نتیجه را در تصویر فوق ملاحظه می‌کنید. اینبار اگر هدف نهایی کاربر جستجوی alg باشد، تمام ورودی‌های قبلی او به صورت خودکار لغو می‌شوند و دیگر پردازش نخواهند شد که در نهایت سبب بالا رفتن کارآیی برنامه با کاهش تعداد بار به روز رسانی رابط کاربری خواهد شد.

همچنین در حالت استفاده‌ی از flatMap، ممکن است کاربر نتیجه‌ی اشتباهی را نیز دریافت کند. از این جهت که درخواست‌های ارسالی به سمت سرور، به صورت موازی اجرا می‌شوند. در این حالت ممکن است یکی زودتر و دیگری دیرتر به پایان برسد و کاربر نتیجه‌ای را که مشاهده می‌کند، دقیقا آن چیزی نباشد که جستجو کرده‌است (رابط کاربری آخرین درخواست پایان یافته را نمایش می‌دهد که نتیجه‌ی آن الزاما به ترتیب ورود اطلاعات کاربر نیست).
// A1: Request for `ABC`
// A2: Response for `ABC`
// B1: Request for `ABCX`
// B2: Response for `ABCX`
--A1----------A2-->
------B1--B2------>
برای نمونه فرض کنید دو درخواست A1 و B1 به همراه پاسخ‌های A2 و B2 را داریم. درخواست A1 پیش از B1 ارسال شده‌است؛ اما پاسخ B1 زودتر از پاسخ A2 از سرور دریافت شده‌است. در این حالت کاربر عبارت ABCX را وارد کرده‌است اما پاسخ عبارت ABC پیشین را در رابط کاربری مشاهده می‌کند (آخرین پاسخ رسیده در رابط کاربری (یا همان A2)، پاسخ‌های قبلی (یا همان B2) را بازنویسی می‌کند).

در حالت استفاده‌ی از flatMap‌، مشترک هر رخ‌داد رسیده خواهیم شد؛ بدون قطع اشتراک خودکار از سایر observableهای ایجاد شده‌ی پیشین. اما در حالت استفاده‌ی از switchMap‌، ابتدا کار لغو اشتراک خودکار از تمام observableهای قبلی صورت می‌گیرد و سپس یک observable جدید را ایجاد می‌کند. به همین جهت است که استفاده‌ی از switchMap‌  به همراه درخواست‌های http، سبب لغو خودکار درخواست‌های پیشین می‌شود. در این حالت نه تنها تعداد بار به روز رسانی رابط کاربری کاهش پیدا می‌کند، بلکه تضمین خواهد شد دیگر کاربر نتیجه‌ی اشتباهی را نیز مشاهده نکند.



کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
نظرات مطالب
نمایش پیام هشدار در Blazor با استفاده از کامپوننت Alert بوت استرپ ۵
معرفی کامپوننت Error Boundaries در Blazor 6x

شبیه به کامپوننت Alert ای که در اینجا ملاحظه می‌کنید و امکان دسترسی به آن توسط یک CascadingValue در سایر کامپوننت‌ها میسر شده، در Blazor 6x، کامپوننت جدید ErrorBoundary اضافه شده‌است که می‌توان همانند مثال فوق، آن‌را در بالاترین سطح ممکن در فایل MainLayout.razor، جهت محصور سازی Body به صورت زیر معرفی کرد:
<ErrorBoundary> 
    <ChildContent> 
        @Body 
    </ChildContent> 
    <ErrorContent> 
        <p>Whoa, sorry about that! While we fix this problem, buy some shirts!</p> 
    </ErrorContent> 
</ErrorBoundary>
کار آن نمایش خطایی در زمان بروز یک استثنای مدیریت نشده، در کامپوننت‌های ذیل این سلسله مراتب است و قالب ErrorContent آن، امکان سفارشی سازی پیامی را جهت نمایش به کاربر میسر می‌کند. اگر از این قالب استفاده نشود، فقط پیام «An error has occurred» نمایش داده خواهد شد. بنابراین دیگر بروز استثناءها، سبب خاتمه‌ی کل برنامه و نیاز به ری‌استارت آن نمی‌شوند.

روش دسترسی به اصل استثناء: قالب محتوای آن به صورت جنریک، یعنی <RenderFragment<Exception تعریف شده‌است. بنابراین می‌توان به اصل استثنای رخ داده به صورت زیر دسترسی یافت:
<ErrorContent Context="exception"> 
  @exception
</ErrorContent>

روش پاک کردن استثنای نمایش داده شده: اطلاعات نمایش داده شده چون در بالاترین سطح (در layout برنامه) رندر می‌شوند، تا زمانیکه مرورگر باز است به همان نحو باقی می‌مانند و تغییر نمی‌کنند. البته خود این کامپوننت به همراه خاصیت MaximumErrorCount است که به صورت پیش‌فرض به 100 تنظیم شده‌است و پس از وقوع 100 استثناء، ریست می‌شود. اگر می‌خواهید این ریست، پس از هدایت به صفحات دیگر صورت گیرد و در صفحه‌ی جدید، خطای صفحه‌ی قبلی را مشاهده نکنید، خودتان باید به صورت دستی آن‌را ریست کنید:
<ErrorBoundary @ref="errorBoundary">
    @Body
</ErrorBoundary>

@code {
    ErrorBoundary errorBoundary;
    protected override void OnParametersSet()
    {
        // On each page navigation, reset any error state
        errorBoundary?.Recover();
    }
}
در اینجا با استفاده از یک ref@، به وهله‌ای از کامپوننت، دسترسی یافته و سپس می‌توان متد Recover آن‌را جهت پاک کردن سابقه‌ی استثناءهای رخ داده فراخوانی کرد.


پ.ن.
این کامپوننت جدید از امکان مشابهی در React ایده گرفته شده‌است.