مطالب
معرفی پروژه فروشگاهی Iris Store
پروژه IrisStore، یک سیستم فروشگاهی متن باز برای راه اندازی فروشگاه‌های اینترنتی کوچک است که سورس آن را می‌توانید از آدرس زیر دریافت کنید و برای اجرای آن نیاز به VS 2015 دارید (به دلیل استفاده‌ی از قابلیت‌های جدید زبان سی‌شارپ):
 
https://github.com/MehdiSaeedifar/IrisStore
 
همچنین نمونه‌ی آنلاین آن‌را می‌توانید در فروشگاه آیریس مشاهده کنید.
 

در ادامه برخی از قابلیت‌های این سیستم را مشاهده می‌کنید:
 

جست و جو با قابلیت دسته بندی نتایج

 
به هنگام جست و جو، لیستی از موارد پیشنهادی به صورت دسته بندی شده نمایش داده می‌شود.



جست و جوی پیشرفته کالا‌ها
 
جست و جو بر اساس قیمت، گروه، کلمات کلیدی و مرتب سازی نتایج انجام می‌گیرد. همچنین نتایج جست و جو بدون رفرش شدن صفحه و به صورت AJAX ای به همراه تغییر URL صفحه صورت می‌گیرد.



نمایش نمودار تغییرات قیمت
 
امکان نمایش نمودار تغییرات قیمت کالا در بازه‌ی زمانی نیز پیش بینی شده است.

   
ویرایش اطلاعات به صورت inline
 
امکان ویرایش قیمت و تاریخ به صورت inline وجود دارد.



   

مدیریت تصاویر کالا

 
در این قسمت امکان آپلود همزمان چندین فایل به همراه پیش نمایش آن‌ها وجود دارد. همچنین امکان کشیدن و رها کردن برای تغییر ترتیب چیدمان عکس‌ها نیز مهیا است.( تصویر اول به عنوان کاور کالا در نظر گرفته می‌شود.)


   

قابلیت‌های دیگر:

 
- مدیریت تصاویر اسلایدشو و تغییر ترتیب آن‌ها از طریق کشیدن و رها کردن (drag & drop)
- تعریف برگه و تغییر ترتیب نمایش آن‌ها از طریق کشیدن و رها کردن
- امکان ارسال پست
- تعریف دسته بندی
- مدیریت کاربران
- تعریف تنظیمات سایت
- نمایش کالا و پست‌های مشابه

کارهایی که باید انجام شود:

 
- پیاده سازی سبد خرید و خرید آنلاین
 

تصویر پنل مدیریت

 

تصویر صفحه‌ی اصلی:



همچنین به راحتی می‌توان با طراحی قالب جدیدی، از این سیستم برای کاری غیر از فروشگاه اینترنتی استفاده کرد؛ سایت‌های زیر نمونه‌های آنلاین دیگری از این سیستم هستند:

- http://www.petrapars.ir
- http://www.ava-tarh.ir
  
در نهایت فهرستی از کتاب خانه‌ها و فناوری‌های استفاده شده و همچنین مقالات مرتبط با این پروژه را قرار داده‌ام.

کتابخانه‌ها و فریم ورک‌های سمت سرور:

 فناوری یا کتابخانه   توضیحات  
مقالات مرتبط
 ASP.NET MVC 5.x
 فریم ورک و موتور اصلی سایت
-ASP.NET MVC
-How to handle repeating form fields in ASP MVC
-How to dynamically (via AJAX) add new items to a bound list model, in ASP MVC.NET  
 Entity Framework 6.x
 فریم ورک دسترسی به داده
-Entity framework code-first
-Update One-to-Many Entity using DBContext 
-مدیریت اطلاعات وابسته به زمان در بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای
EFSecondLevelCache
کش سطح دوم EF 6
 -بازنویسی سطح دوم کش برای Entity framework 6  
 AutoMapper
 نگاشت اطلاعات یک شی به شی دیگر به صورت خودکار  - دوره AutoMapper
- خودکارسازی فرآیند نگاشت اشیاء در AutoMapper  
 StructureMap
 تزریق وابستگی‌ها
-EF Code First #12  
 MvcCheckBoxList
 اضافه کردن CheckBoxList  به HtmlHelper 

 DNTScheduler
 برای انجام کارهای زمان بندی شده
-انجام کارهای زمانبندی شده در برنامه‌های ASP.NET توسط DNT Scheduler
 Lucene.Net
 موتور جستجوی سایت  -جستجوی سریع و پیشرفته با لوسین Lucene.net  
 AspNet.Identity
 سیستم مدیریت کاربران
-اعمال تزریق وابستگی‌ها به مثال رسمی ASP.NET Identity  
 ELMAH.MVC
 کتابخانه ثبت وقایع و خطا‌های سیستم  -معرفی ELMAH
 PagedList
 نمایش اطلاعات به صورت صفحه بندی شده

PersianDateTime
جایگزینی است برای System.DateTime برای تاریخ‌های شمسی
-PersianDateTime جایگزینی برای System.DateTime
T4MVC
تعاریف Strongly typed مسیرها 
-T4MVC : یکی از الزامات مدیریت پروژه‌های ASP.NET MVC
Dynamic LINQ
نوشتن کوئری‌های LINQ به صورت رشته ای
-انتخاب پویای فیلد‌ها در LINQ
-فعال سازی و پردازش جستجوی پویای jqGrid در ASP.NET MVC 

کتابخانه‌های جاوا اسکریپتی سمت کلاینت:
 
 فناوری یا کتابخانه  
  توضیحات     مقالات مرتبط 
 jQuery  کتاب خانه‌ی پایه جاوا اسکرپتی سایت
 -آموزش (jQuery) جی کوئری
-آموزش JQuery Plugin و مباحث پیشرفته جی کوئری  
 
 jQuery UI  ویجت‌های رابط کاربری
- نمایش رکوردها به ترتیب اولویت به کمک jQuery UI sortable در ASP.NET MVC
- jQuery UI Sortable
-Categorized search result with jQuery UI Autocomplete
- jQuery UI Slider
-rtl jQuery UI Slider
-jquery UI Sortable with table and tr width  
jQuery Validation اعتبار سنجی سمت کلاینت
-مشکل اعتبار سنجی jQuery validator در Bootstrap tabs
-نمایش خطاهای اعتبارسنجی سمت کاربر ASP.NET MVC به شکل Popover به کمک Twitter bootstrap
toastr نمایش پیام و اطلاع رسانی

PersianDatePicker یک DatePicker شمسی کم حجم 
-PersianDatePicker یک DatePicker شمسی به زبان JavaScript که از تاریخ سرور استفاده می‌کند
CKEDITOR ادیتور متن
-استفاده از ادیتور CKEditor در صفحات ASP.NET
-یکپارچه سازی CKEditor با Lightbox
Roxy Fileman مدیریت فایل ها  -افزونه مدیریت فایل‌های رایگان Roxy FileMan برای TinyMce و CkEditor  
Magnific Popup نمایش عکس‌ها به صورت پاپ آپ

Select2 تغییر شکل drop down list‌ها برای انتخاب گزینه‌ها

jqGrid v4.6 نمایش اطلاعات در قالب جدول
- آموزش jqGrid
Bootstrap Star Rating امتیاز دهی ستاره ای
-پیاده سازی امتیاز دهی ستاره‌ای به مطالب به کمک jQuery در ASP.NET MVC
jQuery File Upload Plugin آپلود فایل به صورت AJAX ای

HIGHCHARTS نمایش نمودار

jQuery Number Plugin برای فرمت کردن اعداد

X-editable ویرایش اطلاعات به صورت inline
-قابل ویرایش کننده‌ی فوق العاده x-editable ؛ قسمت اول  
bootstrap-confirmation نمایش فرم تایید در قالب popover

PathJS برای تغییر URL صفحه برای اعمال Ajax ای 
-پیاده سازی دکمه «بیشتر» یا «اسکرول نامحدود» به کمک jQuery در ASP.NET MVC  

فریمورک‌های CSS:
 
فناوری یا کتابخانه
 توضیحات  
 مقالات مرتبط  
 Bootstrap 3.x 
 فریم ورک پایه ای css سایت
 - Bootstrap 3 RTL Theme
- Twitter Bootstrap
-سازگارسازی کلاس‌های اعتبارسنجی Twitter Bootstrap 3 با فرم‌های ASP.NET MVC 
-ساخت قالب‌های نمایشی و ادیتور دکمه سه وضعیتی سازگار با Twitter bootstrap در ASP.NET MVC
-نمایش اخطارها و پیام‌های بوت استرپ به کمک TempData در ASP.NET MVC
 AdminLTE 
 قالب مدیریت سایت
 - نسخه راستچین شده AdminLTE 2.2.1
Animate.css   انیمیشن‌های css3 سایت

Font Awesome   پک آیکون‌های برداری

Awesome Bootstrap Checkbox   زیبا سازی چک باکس ها

فونت فارسی وزیر   قلم فارسی



لطفا برای طرح سؤالات و پیشنهادات خود و جهت مدیریت بهتر آن‌ها، از قسمت اختصاصی این پروژه در سایت استفاده نمائید.
مطالب
روش کار با فایل‌های ایستا در برنامه‌های React
روش ذکر فایل‌های ایستا در کامپوننت‌های جاوا اسکریپتی برنامه‌های React

React، برای مدیریت پروژه‌ی خود، از Webpack استفاده می‌کند و در این حالت، کار با فایل‌های ایستا مانند تصاویر و قلم‌های وب، شبیه به کار با فایل‌های CSS خواهد بود؛ یعنی این نوع فایل‌ها را باید در فایل‌های جاوا اسکریپتی برنامه، import کرد. به این ترتیب Webpack کار یکی سازی این فایل‌ها را با bundle نهایی تولید شده، انجام می‌دهد.

یک مثال: فرض کنید فایل button.css به صورت زیر تعریف شده‌است:
.Button {
    padding: 20px;
}

برای استفاده‌ی از این فایل css در یک کامپوننت، ابتدا آن‌را import کرده و سپس از classNameهای تعریف شده‌ی در آن استفاده می‌کنیم:
import React, { Component } from 'react';
import './Button.css'; 

class Button extends Component {
  render() {
    return <div className="Button" />;
  }
}
در حالت توسعه، با هر تغییری در این فایل css، بارگذاری مجدد برنامه به صورت خودکار صورت گرفته و نتیجه‌ی نهایی رندر خواهد شد. در حالت نهایی ارائه‌ی برنامه، تمام فایل‌های css، با هم یکی شده و نگارش minified آن‌ها، به bundle نهایی برنامه اضافه می‌شوند. توصیه شده‌است یک فایل css را در چندین کامپوننت برنامه import نکنید. بهتر است یک کامپوننت دکمه را ایجاد کنید که فایل css مشخصی را import می‌کند و سپس از آن کامپوننت در قسمت‌های مختلف برنامه استفاده کنید.

البته برخلاف حالت کار با CSS imports، با import یک فایل ایستا، یک رشته در اختیار ما قرار می‌گیرد که از آن می‌توان در کدهای خود استفاده کرد. برای کاهش تعداد رفت و برگشت‌های به سرور، اگر فایل‌های تصویری با فرمت‌های bmp, gif, jpg, jpeg و  png، کمتر از 10,000 بایت باشند، از data URI آن‌ها بجای مسیر نهایی استفاده خواهد شد. این مورد شامل فایل‌های svg نمی‌شود.

یک مثال:
import React from 'react';
import logo from './logo.svg'; 

console.log(logo);

function Header() {
  return <img src={logo} alt="Logo" />;
}

export default Header;
در اینجا ابتدا یک فایل تصویری، import شده‌است. سپس می‌توان از رشته‌ی متناظر با آن، به عنوان src المان تصویر استفاده کرد.

این مورد برای تصاویر ذکر شده‌ی در فایل‌های CSS نیز صادق است:
.Logo {
    background-image: url(./logo.png);
}
Webpack در فایل‌های CSS به دنبال مسیرهای فایل‌های ثابت شروع شده‌ی با /. می‌گردد و مسیرهای این نوع فایل‌ها را با مسیر نهایی ارائه‌ی برنامه، به صورت خودکار جایگزین و اصلاح می‌کند. همچنین نیازی هم به نگرانی در مورد کش شدن این فایل‌های ثابت وجود ندارد؛ چون webpack از نام‌های خاصی به همراه hash این نوع فایل‌ها، برای جایگزینی نهایی استفاده خواهد کرد و اگر محتوای فایل‌های ثابت تغییر کنند، این هش نیز تغییر کره و مرورگر نگارش جدید آن‌ها را دریافت می‌کند. مزیت دیگر کار با webpack، ارائه‌ی خطاهای زمان کامپایل برنامه است. برای مثال اگر فایل‌های ثابت مورد استفاده‌ی در برنامه به درستی مسیر دهی نشده باشند، یک خطای زمان کامپایل صادر می‌شود.

یک مثال: فرض کنید در برنامه‌ی ASP.NET Core خود که با React یکی شده‌است، فایل project_folder/ClientApp/src/images/progress_bar.gif را قرار داده‌اید. روش import آن با توجه به مسیرهای نسبی برنامه به صورت زیر است:
import progressBar from '../images/progress_bar.gif';
و روش فراخوانی آن در کدهای یک کامپوننت به نحو زیر خواهد بود:
<img alt="loading..." src={progressBar} />


روش ذکر فایل‌های ایستا در کامپوننت‌های تایپ اسکریپتی برنامه‌های React

اگر از تایپ‌اسکریپت استفاده می‌کنید، چنین importهایی سبب بروز خطای «'Cannot find module './logo.png» می‌شوند. برای رفع این مشکل، فایلی را به نام assets.d.ts به پروژه‌ی خود اضافه کرده و آن‌را به صورت زیر تکمیل کنید:
declare module "*.gif";
declare module "*.jpg";
declare module "*.jpeg";
declare module "*.png";
declare module "*.svg";
به این ترتیب پسوند‌های فایل‌های مختلف ایستا، به عنوان فرمت‌های مجاز ماژول‌ها، قابل استفاده می‌شوند.


نحوه‌ی پردازش پوشه‌ی ویژه‌ی public در برنامه‌های React

اگر فایلی در پوشه‌ی ویژه‌ی public برنامه‌های react قرار گیرد، توسط webpack پردازش نخواهد شد. در این حالت این نوع فایل‌ها بدون هیچ نوع تغییری به پوشه‌ی build نهایی کپی می‌شوند. بنابراین برای کار با فایل‌های ایستای قرار گرفته‌ی در پوشه‌ی public باید از متغیر خاصی به نام PUBLIC_URL استفاده کرد. برای مثال درون فایل index.html، چنین تعریفی را می‌توان مشاهده کرد:
<link rel="shortcut icon" href="%PUBLIC_URL%/favicon.ico">
اگر نیاز به استفاده‌ی از فایلی درون پوشه‌ی src و یا node_modules دارید، باید آن‌ها را به این پوشه کپی کنید تا جزئی از پروسه‌ی build شوند. متغیر PUBLIC_URL در زمان اجرای دستور npm run build، با مسیر صحیحی جایگزین خواهد شد.
برای دسترسی به این مسیر در کامپوننت‌های برنامه نیز می‌توان از متغیر محیطی process.env.PUBLIC_URL استفاده کرد:
render() {
    return <img src={process.env.PUBLIC_URL + '/img/logo.png'} />;
}
البته روش توصیه شده، همان ذکر importهای فایل‌های ایستا است و بهتر است از این متغیر محیطی زیاد استفاده نکنید؛ چون پردازش ثانویه‌ای بر روی آن‌ها صورت نمی‌گیرد و یا minified نمی‌شوند. نبود آن‌ها سبب بروز خطای زمان کامپایل نخواهد شد و همچنین هیچ hash ای به نام نهایی آن‌ها به صورت خودکار اضافه نمی‌گردد که ممکن است سبب بروز مشکلات کش شدن طولانی مدت این فایل‌های ایستا شود.

بنابراین اکنون این سؤال مطرح می‌شود که چه زمانی بهتر است از پوشه‌ی public استفاده شود؟
- اگر می‌خواهید نام فایل نهایی ایستای مدنظر مانند manifest.json، بدون تغییر باقی بماند.
- هزاران فایل ایستا را دارید و می‌خواهید این مسیرها را به صورت پویا در برنامه فراخوانی کنید (و قرار نیست جزئی از bundle نهایی شوند).
- می‌خواهید فایل‌های js خاصی را خارج از سیستم bundle اصلی قرار دهید؛ چون به هر دلیلی این نوع فایل‌ها با سیستم webpack سازگاری ندارند و نباید توسط آن پردازش شوند. در این حالت باید این نوع فایل‌ها را با تگ script به فایل index.html به صورت دستی معرفی کنید.
مطالب
آشنایی با M.A.F - قسمت اول

در طی چند مقاله قصد بررسی نحوه‌ی تولید برنامه‌های توسعه پذیر (extensible) را با استفاده از plug-ins و یا add-ins داریم.

افزونه‌ها عموما در سه گروه قرار می‌گیرند:
الف) افزونه، سرویسی را به هاست ارائه می‌دهد. برای مثال یک میل سرور نیاز به افزونه‌هایی برای ویروس یابی یا فیلتر کردن هرزنامه‌ها دارد؛ یا یک برنامه پردازش متنی نیاز به افزونه‌ای جهت بررسی غلط‌های املایی می‌تواند داشته باشد و یا یک مرورگر وب می‌تواند با کمک افزونه‌ها قابلیت‌های پیش فرض خود را به شدت توسعه و افزایش دهد (نمونه‌ی بارز آن فایرکس است که عمده‌ترین دلیل اقبال عمومی به آن سهولت توسعه پذیری آن می‌باشد).
ب) در گروه دوم، هاست، رفتار مشخصی را ارائه داده و سپس افزونه بر اساس آن، نحوه‌ی عملکرد هاست را مشخص می‌کند. در این حالت هاست است که سرویسی را به افزونه ارائه می‌دهد. نمونه‌ی بازر آن افزونه‌های آفیس هستند که امکان اتوماسیون فرآیندهای مختلف آن‌را میسر می‌سازند. به این صورت امکان توسعه‌ی یک برنامه به شکلی که در طراحی اولیه آن اصلا انتظار آن نمی‌رفته وجود خواهد داشت. همچنین در اینجا نیازی به داشتن سورس کد برنامه‌ی اصلی نیز نمی‌باشد.
ج) گروه سوم افزونه‌ها تنها از هاست جهت نمایش خود استفاده کرده و عملا استفاده‌ی خاصی از هاست ندارد. برای مثال نوار ابزاری که خود را به windows explorer متصل می‌کند و تنها از آن جهت نمایش خود بهره می‌جوید.


در حال حاضر حداقل دو فریم ورک عمده جهت انجام این‌کار و تولید افزونه‌ها برای دات نت فریم ورک مهیا است:
الف) managed addin framework یا MAF
ب) managed extensibility framework یا MEF

فضای نام جدیدی به دات نت فریم ورک سه و نیم به نام System.AddIn اضافه شده است که به آن Managed AddIn Framework یا MAF نیز اطلاق می‌شود. از این فریم ورک در VSTO (تولید افزونه برای مجموعه‌ی آفیس) توسط خود مایکروسافت استفاده شده است.

فریم ورک توسعه‌ی افزونه‌های مدیریت شده در دات نت فریم ورک سه و نیم، مزایای زیر را در اختیار ما خواهد گذاشت:
- امکانات load و unload افزونه‌های تولید شده
- امکان تغییر افزونه‌ها در زمان اجرای برنامه اصلی بدون نیاز به بستن آن
- ارائه‌ی محیطی ایزوله با ترسیم مرزی بین افزونه و برنامه اصلی
- مدیریت طول عمر افزونه
- مدیریت سازگاری با نگارش‌های قبلی و یا بعدی یک افزونه
- امکانات به اشتراک گذاری افزونه‌ها با برنامه‌های دیگر
- تنظیمات امنیتی و مشخص سازی سطح دسترسی افزونه‌ها
و ...

یک راه حل مبتنی بر MAF می‌تواند شامل 7 پروژه باشد (که به روابط تعریف شده در آن pipeline هم گفته می‌شود):

Host : همان برنامه‌ی اصلی است که توسط یک سری افزونه، توسعه یافته است.
Host View : بیانگر انتظارات هاست از افزونه‌ها است. به عبارت دیگر افزونه‌ها باید موارد لیست شده در این پروژه را پیاده سازی کنند.
Host Side Adapter : پل ارتباطی Host View و پروژه‌ی Contract است.
Contract: اینترفیسی است که کار برقراری ارتباط بین Host و افزونه‌ها را برعهده دارد.
Add-In Side Adapter : پل ارتباطی بین Add-In View و Contract است.
Add-In View :‌ حاوی متدها و اشیایی است که جهت برقراری ارتباط با هاست از آن‌ها استفاده می‌شود.
Add-In : اسمبلی است که توسط هاست جهت توسعه‌ی قابلیت‌های خود بارگذاری می‌شود (به آن Add-On ، Extension ، Plug-In و Snap-In هم گفته می‌شود).

هدف از این جدا سازی‌ها ارائه‌ی راه حل loosely-coupledایی است که امکان ایزوله سازی، اعمال شرایط امنیتی ویژه و همچنین کنترل نگارش‌های مختلف را تسهیل می‌بخشد و این امر با استفاده از interface های معرفی شده میسر گردیده است. این pipeline از قسمت‌های ذیل تشکیل می‌شود:



قرار داد یا Contract
برای تولید یک افزونه نیاز است تا بین هاست و افزونه قراردادی بسته شود. با توجه به استفاده از MAF ، روش تعریف این قرار داد برای مثال در یک افزونه‌ی مترجم به صورت زیر باید باشد:

[AddInContract]
public interface ITranslator : IContract
{
string Translate(string input);
}

استفاده از ویژگی AddInContract و پیاده سازی اینترفیس IContract جزو مراحل کاری استفاده از MAF است. MAF هنگام تولید پویای pipeline ذکر شده به دنبال ویژگی AddInContract می‌گردد. این موارد در فضای نام System.AddIn.Pipeline تعریف شده‌اند.

دیدگاه‌ها یا Views
دیدگاه‌ها کدهایی هستند که کار تعامل مستقیم بین افزونه و هاست را بر عهده دارند. هاست یا افزونه هر کدام می‌توانند دیدگاه خود را نسبت به قرار داد بسته شده داشته باشند. این موارد نیز همانند قرار داد در اسمبلی‌های مجزایی نگهداری می‌شوند.

دیدگاه هاست نسبت به قرار داد:
public abstract class TranslatorHostView
{
public abstract string Translate(string input);
}
دیدگاه افزونه نسبت به قرار داد:
[AddInBase]
public abstract class TranslatorHostView
{
public abstract string Translate(string input);
}

هر دو کلاس فوق بر اساس قرار موجود بنا می‌شوند اما وابسته به آن نیستند. به همین جهت به صورت کلاس‌هایی abstract تعریف شده‌اند. در سمت افزونه، کلاس تعریف شده دیدگاه آن با کلاس دیدگاه سمت هاست تقریبا یکسان می‌باشد؛ اما با ویژگی AddInBase تعریف شده در فضای نام System.AddIn.Pipeline مزین گردیده است.


وفق دهنده‌ها یا Adapters
آخرین قسمت pipeline ، وفق دهنده‌ها هستند که کار آن‌ها اتصال قرار داد به دیدگاه‌ها است و توسط آن مدیریت طول عمر افزونه و همچنین تبدیل اطلاعات بین قسمت‌های مختلف انجام می‌شود. شاید در نگاه اول وجود آن‌ها زائد به نظر برسد اما این جدا سازی کدها سبب تولید افزونه‌هایی خواهد شد که به نگارش هاست و برنامه اصلی وابسته نبوده و بر عکس (version tolerance). به دو کلاس زیر دقت نمائید:

کلاس زیر با ویژگی [HostAdapter] تعریف شده در فضای نام System.AddIn.Pipeline، مزین شده است و کار آن اتصال HostView به Contract می‌باشد. برای این منظور TranslatorHostView ایی را که پیشتر معرفی کردیم باید پیاده سازی نماید. علاوه بر این با ایجاد وهله‌ای از کلاس ContractHandle ، کار مدیریت طول عمر افزونه را نیز می‌توان انجام داد.

[HostAdapter]
public class TranslatorHostViewToContract : TranslatorHostView
{
ITranslator _contract;
ContractHandle _lifetime;

public TranslatorHostViewToContract(ITranslator contract)
{
_contract = contract;
_lifetime = new ContractHandle(contract);
}

public override string Translate (string inp)
{
return _contract.Translate(inp);
}
}
کلاس سمت افزونه نیز بسیار شبیه قسمت قبل است و کار آن اتصال AddInView به Contract می‌باشد که با پیاده سازی ContractBase و Itranslator صورت خواهد گرفت. همچنین این کلاس به ویژگی AddInAdapter مزین گردیده است.

[AddInAdapter]
public class TranslatorAddInViewToContract : ContractBase, ITranslator
{
TranslatorAddInView _view;

public TranslatorAddInViewToContract(TranslatorView view)
{
_view = view;
}

public string Translate(string inp)
{
return _view.Translate(inp);
}
}

قسمت عمده‌ای از این کدها تکراری است. جهت سهولت تولید این کلاس‌ها و پروژه‌های مرتبط، تیم مربوطه برنامه‌ای را به نام pipeline builder ارائه داده است که از آدرس زیر قابل دریافت است:


این برنامه با دریافت اسمبلی مربوط بهcontract ، کار ساخت خودکار کلاس‌های adapters و views را انجام خواهد داد.

ایجاد افزونه
پس از ساخت قسمت‌های مختلف pipeline ، اکنون می‌توان افزونه را ایجاد نمود. هر افزونه باید add-in view را پیاده سازی کرده و با ویژگی AddIn مزین شود. برای مثال:

[AddIn("GoogleTranslator", Description="Universal translator",
Version="1.0.0.0", Publisher="YourName")]
public class GoogleAddIn : TranslatorAddInView
{
public string Translate(string input)
{
...
}
}

ادامه دارد ....

مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 5 - فعال سازی صفحات مخصوص توسعه دهنده‌ها
اولین Middleware موجود در بسته‌ی Microsoft.AspNetCore.Diagnostics را در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 3 - Middleware چیست؟» با نمایش welcome page آن، بررسی کردیم. در این مطلب سایر صفحات مخصوص توسعه دهنده‌های موجود در این بسته را مرور خواهیم کرد.



مشاهده‌ی جزئیات اطلاعات سرور و بسته‌های نصب شده‌ی بر روی آن

در نگارش‌های قبل از RTM، با فراخوانی app.UseRuntimeInfoPage در متد Configure کلاس Startup، ریز اطلاعاتی از وضعیت سرور و بسته‌های موجود در آن با مراجعه‌ی به آدرس http://site/runtimeinfo نمایش داده می‌شدند. این مورد خاص از نگارش RTM حذف شده‌است (احتمالا به دلایل امنیتی). البته اگر علاقمند به بررسی کدهای آن باشید، هنوز تاریخچه‌ی آن در GitHub موجود است .


مدیریت خطاها در برنامه‌های ASP.NET Core 1.0

به متد Configure کلاس Startup مراجعه کرد و یک سطر استثناء را به ابتدای کدهای Middleware انتهایی آن اضافه کنید:
public void Configure(IApplicationBuilder app)
{
    app.Run(async context =>
    {
        throw new Exception("Generic Error");
        await context.Response.WriteAsync("Hello DNT!");
    });
}
هدف این است که بررسی کنیم اگر استثنایی در یک Middleware رخ داد، برنامه چه خروجی را نمایش می‌دهد.
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، این خروجی را دریافت خواهیم کرد:


و اگر به وضعیت بازگشت داده شده‌ی از طرف سرور دقت کنیم، فقط internal server error است:


در اینجا برخلاف نگارش‌های قبلی ASP.NET، دیگر حتی صفحه‌ی زرد رنگ معروف نمایش خطاها (yellow screen of death) نیز فعال نیستند. برای فعال سازی آن نیاز است Middleware مرتبط با آن‌را به نحو ذیل به برنامه معرفی کنیم:
public void Configure(IApplicationBuilder app)
{
   app.UseDeveloperExceptionPage();
پس از این فعال سازی، اگر مجددا برنامه را اجرا کنید، این خروجی را می‌توان در مرورگر مشاهده کرد:


به دلایل امنیتی و عدم نشت اطلاعات سمت سرور و خصوصا عدم امکان دیباگ از راه دور برنامه توسط مهاجمین، این Middleware به صورت پیش فرض فعال نیست.
بنابراین این سؤال مطرح می‌شود که چگونه می‌توان این صفحه را تنها در حین توسعه‌ی برنامه نمایش داد؟
پاسخ آن به نحوه‌ی طراحی متد Configure در کلاس Startup بر می‌گردد. این متد امضای ثابتی را ندارد. هر تعداد سرویسی را که نیاز داشتید، می‌توانید به عنوان پارامتر این متد معرفی کنید و کار تزریق وابستگی‌ها و نمونه سازی آن‌ها، توسط امکانات توکار ASP.NET Core به صورت خودکار انجام می‌شود. برای مثال سرویس IApplicationBuilder، یکی از سرویس‌های توکار ASP.NET Core است و برای تنظیم آن نیازی نیست تا کار خاصی را انجام دهیم. به همین جهت است که صرفا معرفی اینترفیس آن در این متد، وهله‌ای را از سازنده‌ی برنامه در اختیار ما قرار می‌دهد. سرویس‌ها را در مطلبی جداگانه مورد بررسی قرار خواهیم داد، اما فعلا جهت تکمیل بحث باید درنظر داشت که یکی دیگر از سرویس‌های توکار ASP.NET Core، به نام IHostingEnvironment، اطلاعاتی را در مورد محیطی که برنامه را در آن اجرا می‌کنیم در اختیار ما قرار می‌دهد:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
روش معرفی آن نیز همانند روش معرفی سرویس IApplicationBuilder است و تنها کافی است به عنوان یک پارامتر جدید متد Configure معرفی شود. وهله سازی و تنظیمات آن نیز به صورت خودکار توسط ASP.NET Core انجام خواهد شد. اکنون پس از تزریق این سرویس، می‌توان صفحه‌ی نمایش جزئیات خطاها را تنها محدود به محیط توسعه کرد:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
    if (env.IsDevelopment())
    {
        app.UseDeveloperExceptionPage();
    }
در مورد انواع محیط‌های توسعه، در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 2 - بررسی ساختار جدید Solution» در انتهای بحث به «نقش فایل launchsetting.json» اشاره شد. اگر بر روی پروژه کلیک راست کرده و به صفحه‌ی properties آن مراجعه کنید و یا دوبار کلیک بر روی گره properties، یک چنین تنظیمی را می‌توان مشاهده کرد:


این متغیر محیطی می‌تواند سه مقدار Development, Staging و Production را داشته باشد و بر اساس این متغیر و مقدار آن است که یکی از سه متد ذیل مفهوم پیدا می‌کنند و true یا false را باز می‌گردانند:
if(env.IsDevelopment()){ }
if(env.IsProduction()){ }
if(env.IsStaging()){ }


نمایش و مدیریت خطاها در حالت Production

از app.UseDeveloperExceptionPage صرفا در حالت توسعه استفاده کنید؛ چون اطلاعات نمایش داده شده‌ی توسط آن، بیش از اندازه برای مهاجمین مفید است. اما در حالت توزیع نهایی بر روی سرور چه باید کرد؟
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
    if (env.IsDevelopment())
    {
        app.UseDeveloperExceptionPage();
    }
    else
    {
        app.UseExceptionHandler(errorHandlingPath: "/MyControllerName/SomeActionMethodName");
    }
در این حالت از Middleware دیگری به نام ExceptionHandler با فراخوانی app.UseExceptionHandler می‌توان کمک گرفت. کار آن هدایت کاربر به صفحه‌ای خاص از برنامه، در صورت بروز استثنایی است. در اینجا شما می‌توانید یک صفحه‌ی عمومی «خطایی رخ داده‌است» را بدون ذکر هیچ نوع جزئیاتی، به کاربر نمایش دهید.
به علاوه در اینجا (در این قسمت خاص برنامه که توسط پارامتر errorHandlingPath مشخص شده‌است) با استفاده از قطعه کد ذیل، دسترسی کاملی را به اطلاعات خطای رخ داده، جهت ثبت و لاگ آن دارید:
 var feature = HttpContext.Features.Get<IExceptionHandlerFeature>();
var error = feature?.Error;


بررسی میان‌افزار StatusCode

این میان افزار برای مدیریت responseهایی که status code آن‌ها بین 400 تا 600 هستند، طراحی شده‌است. بر اساس این شماره‌ها، می‌توان خطای خاصی را بازگشت داده و یا کاربر را به یک صفحه یا کنترلر خاصی در برنامه، هدایت کرد.
در حالت عادی ثبت آن
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
    if (env.IsDevelopment())
    {
        app.UseStatusCodePages();
        app.UseDeveloperExceptionPage();
    }
    else
    {
        app.UseExceptionHandler(errorHandlingPath: "/MyControllerName/SomeActionMethodName");
    }
}
تنها یک خروجی متنی را نمایش می‌دهد.


برای نمونه در اینجا مسیری درخواست داده شده‌است که توسط برنامه پردازش نمی‌شود و وجود ندارد.
اگر خواستید تا status code واقعی، به کاربر بازگشت داده شود، اما خروجی نمایش داده شده را سفارشی سازی کنید، می‌توانید از متد UseStatusCodePagesWithReExecute استفاده نمائید:
 app.UseStatusCodePagesWithReExecute("/MyControllerName/SomeActionMethodName/{0}");
در اینجا کاربر هنوز status code مساوی 404 را دریافت می‌کند (مناسب برای موتورهای جستجو)، اما اکشن متد خاصی در برنامه، سبب بازگشت یک View سفارشی به کاربر خواهد شد (بجای نمایش یک متن ساده). پارامتر {0} آن نیز همان شماره status code بازگشتی است.
بازخوردهای پروژه‌ها
حذف نظرات
سلام و خسته نباشید.
چرا هنگام حذف یک نظر به صورت بازگشتی نظرات فرزند را حذف نکردید! همچنین هنگام حذف یک مقاله ، فقط نظرات سطح یک حذف میشوند و برای نظرات سطوح داخلی کدی در نظر نگرفتید
مطالب
پیاده سازی CQRS توسط MediatR - قسمت چهارم
در این قسمت قصد داریم به بررسی Behavior‌ ها در فریمورک MediatR بپردازیم. کدهای این قسمت به‌روزرسانی و از این ریپازیتوری قابل دسترسی است.

با استفاده از Behavior‌ها امکان پیاده سازی AOP را براحتی خواهید داشت. Behavior‌ها، مانند Filter‌‌ ها در ASP.NET MVC هستند. همانطور که با استفاده از متدهای OnActionExecuting و OnActionExecuted میتوانستیم اعمالی را قبل و بعد از اجرای یک اکشن‌متد انجام دهیم، چنین قابلیتی را با Behavior‌ها در MediatR نیز خواهیم داشت. مزیت اینکار این است که شما میتوانید کدهای Cross-Cutting-Concern خود را یکبار نوشته و چندین بار بدون تکرار مجدد، از آن استفاده کنید.


Performance Counter Behavior

فرض کنید میخواهید زمان انجام کار یک متد را اندازه گیری کرده و در صورت طولانی بودن زمان انجام آن، لاگی را مبنی بر کند بودن بیش از حد مجاز این متد، ثبت کنید. شاید اولین راهی که برای انجام اینکار به ذهنتان بیاید این باشد که داخل تمام متدهایی که میخواهیم زمان انجام آنها را  محاسبه کنیم، چنین کدی را تکرار کنیم:
public class SomeClass
{
    private readonly ILogger _logger;

    public SomeClass(ILogger logger)
    {
        _logger = logger;
    }

    public void SomeMethod()
    {
        Stopwatch stopwatch = new Stopwatch();
        stopwatch.Start();

        // TODO: Do some work here

        stopwatch.Stop();

        if (stopwatch.ElapsedMilliseconds > TimeSpan.FromSeconds(5).Milliseconds)
        {
            // This method has taken a long time, So we log that to check it later.
            _logger.LogWarning($"SomeClass.SomeMethod has taken {stopwatch.ElapsedMilliseconds} to run completely !");
        }
    }
}
در این صورت تمام متدهایی که نیاز به محاسبه زمان پردازش را دارند، باید به کلاسشان Logger تزریق شود. Stopwatch باید ایجاد، Start و Stop شود و در نهایت، بررسی کنیم که آیا زمان انجام این متد از حداکثری که برای آن مشخص کرده‌ایم گذشته است یا خیر.

علاوه بر این تصور کنید روزی تصمیم بگیرید که حداکثر زمان برای Log کردن را از 5 ثانیه به 10 ثانیه تغییر دهید. در این صورت بدلیل اینکه در همه متدها این قطعه کد تکرار شده‌است، مجبور به تغییر تمام کدهای برنامه برای اصلاح این بخش خواهید شد. در اینجا اصل DRY نقض شده‌است.

 

برای حل این مشکل از Behavior‌ها استفاده میکنیم. برای پیاده سازی Behavior‌ها داخل MediatR، کافیست از interface ای بنام IPipelineBehavior ارث بری کنیم:
public class RequestPerformanceBehavior<TRequest, TResponse> :
    IPipelineBehavior<TRequest, TResponse>
{
    private readonly ILogger<RequestPerformanceBehavior<TRequest, TResponse>> _logger;

    public RequestPerformanceBehavior(ILogger<RequestPerformanceBehavior<TRequest, TResponse>> logger)
    {
        _logger = logger;
    }

    public async Task<TResponse> Handle(TRequest request, CancellationToken cancellationToken, RequestHandlerDelegate<TResponse> next)
    {
        Stopwatch stopwatch = new Stopwatch();
        stopwatch.Start();

        TResponse response = await next();

        stopwatch.Stop();

        if (stopwatch.ElapsedMilliseconds > TimeSpan.FromSeconds(5).Milliseconds)
        {
            // This method has taken a long time, So we log that to check it later.
            _logger.LogWarning($"{request} has taken {stopwatch.ElapsedMilliseconds} to run completely !");
        }

        return response;
    }
}
همانطور که میبینید منطق کد ما تغییری نکرده‌است. از IPipelineBehavior ارث بری کرده و متد Handle آن را پیاده سازی کرده‌ایم. همانند Middleware‌ ها در ASP.NET Core، در اینجا نیز یک RequestHandlerDelegate بنام next داریم که با اجرا و return آن، روند اجرای بقیه Command/Query‌ها ادامه پیدا خواهد کرد.

سپس باید Behavior‌های خود را از طریق DI به MediatR معرفی کنیم. داخل Startup.cs به این صورت RequestPerformanceBehavior خود را Register میکنیم:
services.AddScoped(typeof(IPipelineBehavior<,>), typeof(RequestPerformanceBehavior<,>));

در نهایت برای تست کارکرد این Behavior، در کوئری GetCustomerByIdQueryHandler خود 5 ثانیه Delay ایجاد میکنیم تا طول اجرای آن، از Maximum زمان مشخص شده بیشتر و Log انجام شود:
public class GetCustomerByIdQueryHandler : IRequestHandler<GetCustomerByIdQuery, CustomerDto>
{
    private readonly ApplicationDbContext _context;
    private readonly IMapper _mapper;

    public GetCustomerByIdQueryHandler(ApplicationDbContext context, IMapper mapper)
    {
        _context = context;
        _mapper = mapper;
    }

    public async Task<CustomerDto> Handle(GetCustomerByIdQuery request, CancellationToken cancellationToken)
    {
        Customer customer = await _context.Customers
            .FindAsync(request.CustomerId);

        if (customer == null)
        {
            throw new RestException(HttpStatusCode.NotFound, "Customer with given ID is not found.");
        }

        // For testing PerformanceBehavior
        await Task.Delay(5000, cancellationToken);

        return _mapper.Map<CustomerDto>(customer);
    }
}

پس از اجرای برنامه و فراخوانی GetCustomerById ، داخل Console این پیغام را خواهید دید:



Transaction Behavior


یکی دیگر از استفاده‌های Behavior‌ها میتواند پیاده سازی Transaction و Rollback باشد. فرض کنید میخواهیم افزودن یک مشتری به دیتابیس فقط زمانی صورت گیرد که تمام کارهای داخل Command با موفقیت و بدون رخ دادن Exception انجام شود. برای انجام اینکار میتوان یک TransactionBehavior نوشت تا بدنه Command‌ها را داخل یک TransactionScope قرار دهد و در صورت وقوع Exception ، عمل Rollback صورت گیرد :
public class TransactionBehavior<TRequest, TResponse> :
    IPipelineBehavior<TRequest, TResponse>
{
    public async Task<TResponse> Handle(TRequest request, CancellationToken cancellationToken, RequestHandlerDelegate<TResponse> next)
    {
        var transactionOptions = new TransactionOptions
        {
            IsolationLevel = IsolationLevel.ReadCommitted,
            Timeout = TransactionManager.MaximumTimeout
        };

        using (var transaction = new TransactionScope(TransactionScopeOption.Required, transactionOptions,
            TransactionScopeAsyncFlowOption.Enabled))
        {
            TResponse response = await next();

            transaction.Complete();

            return response;
        }
    }
}

سپس این Behavior را داخل DI Container خود Register میکنیم :
services.AddScoped(typeof(IPipelineBehavior<,>), typeof(TransactionBehavior<,>));

در نهایت متد Handle در CreateCustomerCommandHandler را که در قسمت‌های قبل ایجاد کردیم، تغییر داده و بعد از SaveChanges مربوط به Entity Framework، یک Exception را صادر میکنیم:
public class CreateCustomerCommandHandler : IRequestHandler<CreateCustomerCommand, CustomerDto>
{
    readonly ApplicationDbContext _context;
    readonly IMapper _mapper;
    readonly IMediator _mediator;

    public CreateCustomerCommandHandler(ApplicationDbContext context,
        IMapper mapper,
        IMediator mediator)
    {
        _context = context;
        _mapper = mapper;
        _mediator = mediator;
    }

    public async Task<CustomerDto> Handle(CreateCustomerCommand createCustomerCommand, CancellationToken cancellationToken)
    {
        Domain.Customer customer = _mapper.Map<Domain.Customer>(createCustomerCommand);

        await _context.Customers.AddAsync(customer, cancellationToken);
        await _context.SaveChangesAsync(cancellationToken);

        throw new Exception("======= MY CUSTOM EXCEPTION =======");

        // Raising Event ...
        await _mediator.Publish(new CustomerCreatedEvent(customer.FirstName, customer.LastName, customer.RegistrationDate), cancellationToken);

        return _mapper.Map<CustomerDto>(customer);
    }
}

اگر برنامه را اجرا کنید خواهید دید با اینکه Exception ما بعد از SaveChanges رخ داده است، اما بدلیل استفاده از Transaction Behavior ای که نوشتیم، عملیات Rollback صورت گرفته و داخل دیتابیس رکوردی ثبت نشده‌است.

* نکته : قبل از استفاده از Transaction‌ها حتما این مطالب ( 1 , 2 ) را مطالعه کنید.

MediatR دارای 2 اینترفیس IRequestPreProcessor و IRequestPostProcessor نیز هست که اگر نیاز داشته باشید یک عمل فقط قبل یا بعد از انجام یک Command/Query صورت گیرد، میتوانید از آنها استفاده کنید.

همچنین پیاده سازی‌های پیشفرضی از این 2 اینترفیس با نام‌های RequestPreProcessorBehavior و RequestPostProcessorBehavior داخل فریمورک، بطور پیشفرض وجود دارد که قبل و بعد از تمامی Handler‌ها اجرا خواهند شد.
بازخوردهای دوره
به روز رسانی غیرهمزمان قسمتی از صفحه به کمک jQuery در ASP.NET MVC
با سلام
در قسمتی از پروژه کاملا همانند شما عمل کردم و حتی فایل پروژه را دانلود و نگاه انداختم کاملا شبیه هم بود, ولی متاسفانه در هنگام برگرداندن اطلاعات اکشن RenderAsynchronous , برنامه به _layout رفته, موارد انجا را هم (از جمله لینک ها, توضیحتان و ...) در خروجی ( div  info   ) اضافه می‌کند...
اگر این اشکال متداول است لطفا راهنمایی بفرمایید که چه نکته ای را رعایت نکرده ام.
نظرات مطالب
افزودن و اعتبارسنجی خودکار Anti-Forgery Tokens در برنامه‌های Angular مبتنی بر ASP.NET Core
با عرض پوزش مشکل رو برطرف کردم، از اطلاعات فایل پروکسیم بود، به اینصورت مقدار دهی کردم
{
  "/api": {
     "target":  {
       "host": "localhost",
       "protocol": "http:",
       "port": 8357
     },
     "secure": false,
     "changeOrigin": true,
     "logLevel": "info"
  }
}

مطالب
PowerShell 7.x - قسمت هفتم - غنی‌سازی PowerShell
غنی‌سازی پاورشل
PowerShell توسط اپلیکیشن‌های مختلفی مانند VS Code یا Console قابل میزبانی است. با کمک این اپلیکیشن‌ها، دستورات به موتور PowerShell ارسال میشوند. این موتور است که دستورات را دریافت کرده و آنها را اجرا میکند و در نهایت خروجی، درون این اپلیکشن‌های میزبان، نمایش داده خواهند شد. علاوه بر آن، یک اپلیکیشن میزبان، مسئولیت بارگذاری و اجرای اسکریپت‌ها را با هربار اجرای شل، بر عهده دارد. درون این اسکریپت‌ها، فرصت این را خواهیم داشت تا ماژول‌های موردنیازمان را بارگذاری کنیم؛ دایرکتوری پیش‌فرض را تغییر دهیم، یکسری توابع را تعریف و یا فراخوانی کنیم. بنابراین این امکان را داریم تا موتور PowerShell را درون یک پراسس NET. میزبانی کنیم. در این‌حالت باید خودمان Input/Output را هندل کنیم. به عنوان مثال میتوانیم Error streams را درون یک Message Box نمایش دهیم، یا اینکه Information streams را درون یکسری RichText Box نمایش دهیم. در اینجا میتوانید مراحل پیاده‌سازی یک نمونه Host سفارشی را مشاهده کنید. 
برای مشاهده‌ی مشخصات اپلیکیشن میزبان میتوانید از دستور Get-Host یا از متغیر خودکار host$ نیز استفاده کنید: 
PS /> Get-Host

Name             : ConsoleHost
Version          : 7.3.0
InstanceId       : c3f625f0-dad8-4325-a0a1-f6499afecb8a
UI               : System.Management.Automation.Internal.Host.InternalHostUserInte
                   rface
CurrentCulture   : en-GB
CurrentUICulture : en-GB
PrivateData      : Microsoft.PowerShell.ConsoleHost+ConsoleColorProxy
DebuggerEnabled  : True
IsRunspacePushed : False
Runspace         : System.Management.Automation.Runspaces.LocalRunspace
یکسری از بخش‌های Host نیز درون سشن جاری، قابل سفارشی‌سازی هستند؛ به عنوان مثال: 
Function Write-Color {
    Param (
        [ValidateNotNullOrEmpty()]
        [string] $newColor
    )
    $oldColor = $host.UI.RawUI.ForegroundColor
    $host.UI.RawUI.ForegroundColor = $newColor
    If ($args) {
        Write-Output $args
    }
    Else {
        $input | Write-Output
    }
    $host.UI.RawUI.ForegroundColor = $oldColor
}
سفارش‌سازی Prompt
حالت پیش‌فرض نمایش prompt اینچنین است: 
# macOS
PS /{current_dir}>

# Windows
PS C:\>
این نحوه نمایش، توسط تابعِ خودکار Prompt تعیین میشود. این تابع قابل بازنویسی نیز میباشد و خروجی آن میتواند یک شیء یا یک رشته باشد. اما توصیه میشود خروجی به صورت یک رشته‌ی فرمت شده برگردانده شود: 
PS /> function prompt { "Hello, World > " }                 
Hello, World >
منظور از شیء نیز این است که حتی خروجی تابع Prompt میتواند اینچنین نیز باشد: 
PS /> Function prompt { Get-Process Slack }
در اینحالت خروجی که درون Prompt نمایش داده میشود، پیاده‌سازی پیش‌فرض متد ToString شیء استفاده شده خواهد بود: 
System.Diagnostics.Process (Slack)
بنابراین خروجی را میتوانید به هر حالتی که بخواهید نمایش دهید. به عنوان مثال در ادامه یک رشته‌ی فرمت شده را که حاوی زمان جاری، به همراه نام کامپیوتر میزبان است، بجای Prompt نمایش داده‌ایم: 
function prompt { 
$time = (Get-Date).ToShortTimeString() 
"$time $([net.dns]::GetHostName()):> "
}

# eg: 
11:00 Sirwans-MacBook-Pro.local:>
یک مثال دیگر نیز نمایش اطلاعات Git، درون پوشه‌ی جاری میباشد: 
Function Write-Branch {
    If (Test-Path .git) {
        $branch = git branch --show-current
        $lastCommitAuthor = git log -1 --pretty=format:"%an"
        If ($null -ne $lastCommitAuthor) {
            Return "($branch - latest commit written by 🤦👉 $lastCommitAuthor)"
        }
        Return "($branch)"
    }
    Else {
        "Not in a git repo"
    }
}


Function Prompt {
    $CurrentDirectory = Split-Path -Path $pwd -Leaf
    Write-Host "`nPS " -NoNewline -ForegroundColor Cyan
    Write-Host $($CurrentDirectory) -NoNewline -ForegroundColor Green
    Write-Host " $(Write-Branch) " -NoNewline -ForegroundColor Yellow
    Return '> '
}
در کد فوق ابتدا یک تابع را برای استخراج متادیتای گیت تهیه کرده‌ایم. ابتدا بررسی شده‌است که درون دایرکتوری جاری گیت، initialise شده باشد. سپس توسط دستور git branch —show-current برنچ جاری را دریافت کرده و به یک متغیر انتساب داده‌ایم. در ادامه با کمک git log آخرین کامیت (با کمک 1-) را استخراج کرده‌ایم. در ادامه درون تابع Prompt، دایرکتوری جاری را دریافت کرده و در نهایت آن را با نتیجه‌ی فراخوانی تابع Write-Branch ادغام کرده‌ایم: 


ذخیره‌سازی تقییرات شل درون پروفایل

نکته‌ایی که باید به آن دقت داشته باشید این است که تغییرات، تنها برای سشن جاری ذخیره خواهند شد و به محض بستن سشن، این تغییرات از حافظه پاک خواهند شد. همانطور که در قسمت قبل نیز اشاره شد، برای اینکه تغییرات را همیشه موقع باز کردن شل مشاهده کنیم، باید کدها را درون پروفایل ذخیره کنیم. به این معنا که هر وقت PowerShell را باز کنیم، توابع و کدهایی که درون پروفایل تعریف شده باشند، به صورت سراسری قابل استفاده خواهند بود. توسط متغیر خودکار Profile$ میتوانیم پروفایل جاری را مشاهده کنیم:  

PS /> $Profile

{HOME_USER}/.config/powershell/Microsoft.PowerShell_profile.ps1

دقت داشته باشید که پرفایل فوق، برای Host جاری و همچنین کاربر جاری میباشد. به این معنا که محتویات داخل این پروفایل، تاثیری در دیگر شل‌هایی که توسط اپلیکیشن‌های دیگر میزبانی میشوند ندارد. توسط دستور زیر میتوانید لیست پروفایل‌ها را مشاهده نمائید: 

PS /> $PROFILE | Get-Member -Type NoteProperty | Select-Object Name, Value

Name                   Value
----                   -----
AllUsersAllHosts
AllUsersCurrentHost
CurrentUserAllHosts
CurrentUserCurrentHost

مسیر هر کدام از پروفایل‌های فوق را میتوانید در اینجا مشاهده نمائید. همچنین توسط پرچم NoProfile- میتوانیم PowerShell را بدون بارگذاری هیچ پروفایلی باز کنیم: 

pwsh -NoProfile

بنابراین برای ذخیره‌ی تغییرات قبل، میتوانیم توابع تعریف شده را درون پروفایل موردنظر قرار دهیم، تا با هربار باز شدن سشن، کدهای موردنظر قابل استفاده باشند: 

PS /> code $PROFILE.CurrentUserCurrentHost

Function Write-Branch {
    # As before
}


Function Prompt {
    # As before
}

اگر از ماژول Posh برای تغییر ظاهر PowerShell استفاده کرده باشید، متوجه خواهید شد که این ماژول نیز به همین روال کار میکند؛ یعنی با هربار باز شدن سشن، این دستور برای بارگذاری Prompt سفارشی فراخوانی خواهد شد: 

oh-my-posh init pwsh | Invoke-Expression