.NET Tips | جستجوها: نتایج مشابه «نوشتن افزونه برای مرورگرها: قسمت اول : کروم»، صفحه: ۶۴

مطالب

شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت چهارم - data binding

در قسمت قبل، نگاهی مقدماتی داشتیم به مبحث data binding. در ادامه، این مبحث را به همراه pipes، جهت اعمال تغییرات بر روی اطلاعات، پیگیری خواهیم کرد.

انقیاد به خواص یا property binding

قابلیت property binding این امکان را فراهم می‌کند که یکی از خواص المان‌های HTML را به مقادیر دریافتی از کلاس کامپوننت، متصل کنیم:

 <img [src]='producr.imageUrl'>

در این مثال، خاصیت src المان تصویر، به آدرس تصویر یک محصول متصل شده‌است.
در حین تعریف property binding، مقصد اتصال، داخل براکت‌ها قرار می‌گیرد و خاصیت مدنظر المان را مشخص می‌کند. منبع اتصال همیشه داخل "" در سمت راست علامت مساوی قرار می‌گیرد.
اگر اینکار را بخواهیم با interpolation معرفی شده‌ی در قسمت قبل انجام دهیم، به کد ذیل خواهیم رسید:

 <img src={{producr.imageUrl}}>

در اینجا نه از []، برای معرفی مقصد اتصال استفاده شده‌است و نه از "" برای مشخص سازی منبع اتصال. این نوع اتصال یک طرفه است (از منبع به مقصد).

خوب، در یک چنین مواردی property binding بهتر است یا interpolation؟
توصیه‌ی کلی ترجیح property binding به interpolation است. اما اگر در اینجا نیاز به انجام محاسباتی بر روی عبارت منبع وجود داشت، باید از interpolation استفاده کرد؛ مانند:

 <img src='http://www.mysite.com/images/{{producr.imageUrl}}'>

تکمیل قالب کامپوننت لیست محصولات

اگر از قسمت قبل به خاطر داشته باشید، در فایل product-list.component.html، لیست پردازش شده‌ی توسط ngFor*، فاقد ستون نمایش تصاویر محصولات است. به همین جهت فایل یاد شده را گشوده و سپس با استفاده از property binding، دو خاصیت src و title تصویر را به منبع داده‌ی آن متصل می‌کنیم:

<tbody>
    <tr *ngFor='#product of products'>
        <td>
            <img [src]='product.imageUrl'
                 [title]='product.productName'>
        </td>
        <td>{{ product.productName }}</td>
        <td>{{ product.productCode }}</td>
        <td>{{ product.releaseDate }}</td>
        <td>{{ product.price }}</td>
        <td>{{ product.starRating }}</td>
    </tr>
</tbody>

در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم به خروجی ذیل خواهیم رسید:

هرچند اینبار تصاویر محصولات نمایش داده شده‌اند، اما اندکی بزرگ هستند. بنابراین در ادامه با استفاده از property binding، خواص style آن‌را تنظیم خواهیم کرد. برای این منظور فایل product-list.component.ts را گشوده و به کلاس ProductListComponent، دو خاصیت imageWidth و imageMargin را اضافه می‌کنیم:

export class ProductListComponent {
    pageTitle: string = 'Product List';
    imageWidth: number = 50;
    imageMargin: number = 2;
    products: any[] = [
        // as before...
    ];
}

البته همانطور که پیشتر نیز ذکر شد، چون مقادیر پیش فرض این خواص عددی هستند، نیازی به ذکر صریح نوع number در اینجا وجود ندارد (type inference).
پس از تعریف این خواص، امکان دسترسی به آن‌ها در قالب کامپوننت وجود خواهد داشت:

<tbody>
    <tr *ngFor='#product of products'>
        <td>
            <img [src]='product.imageUrl'
                 [title]='product.productName'
                 [style.width.px]='imageWidth'
                 [style.margin.px]='imageMargin'>
        </td>

همانطور که مشاهده می‌کنید، چون خاصیت‌های جدید تعریف شده، جزئی از خواص اصلی کلاس هستند و نه خواص اشیاء لیست محصولات، دیگر به همراه .product ذکر نشده‌اند.
همچنین در اینجا نحوه‌ی style binding را نیز مشاهده می‌کنید. مقصد اتصال همیشه با [] مشخص می‌شود و سپس کار با ذکر .style شروع شده و پس از آن نام خاصیت مدنظر عنوان خواهد شد. اگر نیاز به ذکر واحدی وجود داشت، پس از درج نام خاصیت، قید خواهد شد. برای مثال [style.fontSize.em] و یا [%.style.fontSize]

یک نکته:
اگر مثال را قدم به قدم دنبال کرده باشید، با افزودن style binding و بارگذاری مجدد صفحه، احتمالا تغییراتی را مشاهده نخواهید کرد. این مورد به علت کش شدن قالب قبلی و یا فایل جاوا اسکریپتی متناظر با آن است (فایلی که خواص عرض و حاشیه‌ی تصویر به آن اضافه شده‌اند).
یک روش ساده‌ی حذف کش آن، بازکردن آدرس http://localhost:2222/app/products/product-list.component.js در مرورگر به صورت مجزا و سپس فشردن دکمه‌های ctrl+f5 بر روی آن است.

پاسخ دادن به رخدادها و یا event binding

تا اینجا تمام data binding‌های تعریف شده‌ی ما یک طرفه بودند؛ از خواص کلاس کامپوننت به اجزای قالب متناظر با آن. اما گاهی از اوقات نیاز است تا با کلیک کاربر بر روی دکمه‌ای، عملی خاص صورت گیرد و در این حالت، جهت ارسال اطلاعات، از قالب کامپوننت، به متدها و خواص کلاس متناظر با آن خواهند بود. کامپوننت به اعمال کاربر از طریق event binding گوش فرا می‌دهد:

 <button (click)='toggleImage()'>

syntax آن بسیار شبیه است به حالت property binding و در اینجا بجای [] از () جهت مشخص سازی رخدادی خاص از المان مدنظر استفاده می‌شود. سمت راست این انتساب، متدی است که داخل "" قرار می‌گیرد و این متد متناظر است با متدی مشخص در کلاس متناظر با کامپوننت جاری.
در این حالت اگر کاربر روی دکمه‌ی تعریف شده کلیک کند، متد toggleImage موجود در کلاس متناظر، فراخوانی خواهد شد.
چه رخدادهایی را در اینجا می‌توان ذکر کرد؟ پاسخ آن‌را در آدرس ذیل می‌توانید مشاهده کنید:
https://developer.mozilla.org/en-US/docs/Web/Events

این syntax جدید AngularJS 2.0 سطح API آن‌را کاهش داده است. دیگر در اینجا نیازی نیست تا به ازای هر رخداد ویژه‌ای، یک دایرکتیو و یا syntax خاص آن‌را در مستندات آن
جستجو کرد. فقط کافی است syntax جدید (نام رخداد) را مدنظر داشته باشید.

تکمیل مثال نمایش لیست محصولات با فعال سازی دکمه‌ی Show Image آن

در اینجا قصد داریم با کلیک بر روی دکمه‌ی Show image، تصاویر موجود در ستون تصاویر، مخفی و یا نمایان شوند. برای این منظور خاصیت جدیدی را به نام showImage به کلاس ProductListComponent اضافه می‌کنیم. بنابراین فایل product-list.component.ts را گشوده و تغییر ذیل را به آن اعمال کنید:

export class ProductListComponent {
    pageTitle: string = 'Product List';
    imageWidth: number = 50;
    imageMargin: number = 2;
    showImage: boolean = false;

در اینجا خاصیت Boolean جدیدی به نام showImage با مقدار اولیه‌ی false تعریف شده‌است. به این ترتیب تصاویر، در زمان اولین بارگذاری صفحه نمایش داده نخواهند شد.
سپس به انتهای کلاس، پس از تعاریف خواص، متد جدید toggleImage را اضافه می‌کنیم:

export class ProductListComponent {
    // as before ...
 
    toggleImage(): void {
        this.showImage = !this.showImage;
    }
}

در کلاس‌های TypeScript نیازی به ذکر صریح واژه‌ی کلیدی function برای تعریف متدی وجود ندارد. این متد، خروجی هم ندارد، بنابراین نوع خروجی آن void مشخص شده‌است. در بدنه‌ی این متد، وضعیت خاصیت نمایش تصویر معکوس می‌شود.
پس از این تغییرات، اکنون می‌توان به قالب این کامپوننت یا فایل product-list.component.html مراجعه و event binding را تنظیم کرد:

<button class='btn btn-primary'
        (click)='toggleImage()'>
    Show Image
</button>

در اینجا click به عنوان رخداد مقصد، مشخص شده‌است. سپس آن‌را به متد toggleImage کلاس ProductListComponent متصل می‌کنیم.
خوب، تا اینجا اگر کاربر بر روی دکمه‌ی show image کلیک کند، مقدار خاصیت showImage کلاس ProductListComponent با توجه به کدهای متد toggleImage، معکوس خواهد شد.
مرحله‌ی بعد، استفاده از مقدار این خاصیت، جهت مخفی و یا نمایان ساختن المان تصویر جدول نمایش داده شده‌است. اگر از قسمت قبل به خاطر داشته باشید، کار ngIf*، حذف و یا افزودن المان‌های DOM است. بنابراین ngIf* را به المان تصویر جدول اضافه می‌کنیم:

<tr *ngFor='#product of products'>
    <td>
        <img *ngIf='showImage'
             [src]='product.imageUrl'
             [title]='product.productName'
             [style.width.px]='imageWidth'
             [style.margin.px]='imageMargin'>
    </td>

با توجه به ngIf* تعریف شده، المان تصویر تنها زمانی به DOM اضافه خواهد شد که مقدار خاصیت showImage مساوی true باشد.

اکنون برنامه را اجرا کنید. در اولین بار اجرای صفحه، تصاویر ستون اول جدول، نمایش داده نمی‌شود. پس از کلیک بر روی دکمه‌ی Show image، این تصاویر نمایان شده و اگر بار دیگر بر روی این دکمه کلیک شود، این تصاویر مخفی خواهند شد.

یک مشکل! در هر دو حالت نمایش و مخفی سازی تصاویر، برچسب این دکمه Show image است. بهتر است زمانیکه قرار است تصاویر مخفی شوند، برچسب hide image نمایش داده شود و برعکس. برای حل این مساله از interpolation به نحو ذیل استفاده خواهیم کرد:

<button class='btn btn-primary'
        (click)='toggleImage()'>
    {{showImage ? 'Hide' : 'Show'}} Image
</button>

در اینجا اگر مقدار خاصیت showImage مساوی true باشد، مقدار رشته‌ای Hide و اگر false باشد، مقدار رشته‌ای show بجای {{}} درج خواهد شد.

بررسی انقیاد دو طرفه یا two-way binding

تا اینجا، اتصال مقدار یک خاصیت عمومی کلاس متناظر با قالبی، به اجزای مختلف آن، یک طرفه بودند. اما در ادامه نیاز است تا بتوان برای مثال در textbox قسمت filter by مثال جاری بتوان اطلاعاتی را وارد کرد و سپس بر اساس آن ردیف‌های جدول نمایش داده شده را فیلتر نمود. این عملیات نیاز به انقیاد دو طرفه یا two-way data binding دارد.
برای تعریف انقیاد دو طرفه در AngularJS 2.0 از دایرکتیو توکاری به نام ngModel استفاده می‌شود:

 <input [(ngModel)]='listFilter' >

ابتدا [] ذکر می‌شود تا مشخص شود که این عملیات در اصل یک property binding است؛ از خاصیت عمومی به نام listFilter به المان textbox تعریف شده.
سپس () تعریف شده‌است تا event binding را نیز گوشزد کند. کار آن انتقال تعاملات کاربر، با المان رابط کاربری جاری، به خاصیت عمومی کلاس یا همان listFilter است.

در اینجا ممکن است که فراموش کنید [()] صحیح است یا ([]) . به همین جهت به این syntax، نام banana in the box را داده‌اند یا «موز درون جعبه»! موز همان event binding است که داخل جعبه‌ی property binding قرار می‌گیرد!

خوب، برای اعمال انقیاد دو طرفه، به مثال جاری، فایل product-list.component.ts را گشوده و خاصیت رشته‌ای listFilter را به آن اضافه می‌کنیم:

export class ProductListComponent {
    pageTitle: string = 'Product List';
    imageWidth: number = 50;
    imageMargin: number = 2;
    showImage: boolean = false;
    listFilter: string = 'cart';

سپس فایل قالب product-list.component.html را گشوده و انقیاد دو طرفه را به آن اعمال می‌کنیم:

<div class='panel-body'>
    <div class='row'>
        <div class='col-md-2'>Filter by:</div>
        <div class='col-md-4'>
            <input type='text'
                   [(ngModel)]='listFilter' />
        </div>
    </div>
    <div class='row'>
        <div class='col-md-6'>
            <h3>Filtered by: {{listFilter}}</h3>
        </div>
    </div>

در اینجا انقیاد دو طرفه، توسط ngModel، به خاصیت listFilter کلاس، در المان input تعریف شده، صورت گرفته است‌. سپس توسط interpolation مقدار این تغییر را در قسمت Filtered by به صورت یک برچسب نمایش می‌دهیم.

پس از اجرای برنامه، تکست باکس تعریف شده، مقدار اولیه‌ی cart را خواهد داشت و اگر آن‌را تغییر دهیم، بلافاصله این مقدار تغییر یافته را در برچسب Filtered by می‌توان مشاهده کرد. به این رخداد two-way binding می‌گویند.
البته هنوز کار فیلتر لیست محصولات در اینجا انجام نمی‌شود که آن‌را در قسمت بعد تکمیل خواهیم کرد.

فرمت کردن اطلاعات نمایش داده شده‌ی در جدول با استفاده از Pipes

تا اینجا لیست محصولات نمایش داده شد، اما نیاز است برای مثال فرمت ستون نمایش قیمت آن بهبود یابد. برای این منظور، از ویژگی دیگری به نام pipes استفاده می‌شود و کار آن‌ها تغییر داده‌ها، پیش از نمایش آن‌ها است. AngularJS 2.0 به همراه تعدادی pipe توکار برای فرمت مقادیر است؛ مانند date، number، decimal، percent و غیره. همچنین امکان ساخت custom pipes نیز پیش بینی شده‌است.
در اینجا یک مثال ساده‌ی pipes را مشاهده می‌کنید:

 {{ product.productCode | lowercase }}

پس از قید نام خاصیتی که قرار است نمایش داده شود، حرف pipe یا | قرار گرفته و سپس نوع pipe ذکر می‌شود. به این ترتیب کد محصول، پیش از نمایش، ابتدا به حروف کوچک تبدیل شده و سپس نمایش داده می‌شود.

از pipes در property binding هم می‌توان استفاده کرد:

 [title]='product.productName | uppercase'

در اینجا برای مثال عنوان تصویر با حروف بزرگ نمایش داده خواهد شد.

و یا می‌توان pipes را به صورت زنجیره‌ای نیز تعریف کرد:

 {{ product.price | currency | lowercase }}

در اینجا pipe توکار currency سبب نمایش سه حرف اول واحد پولی، با حروف بزرگ می‌شود. اگر علاقمند بودیم که آن‌را با حروف کوچک نمایش دهیم می‌توان یک pipe دیگر را در انتهای این زنجیره قید کرد.

بعضی از pipes، پارامتر هم قبول می‌کنند:

 {{ product.price | currency:'USD':true:'1.2-2' }}

در اینجا هر پارامتر با یک : مشخص می‌شود. برای مثال pipe واحد پولی، سه پارامتر را دریافت می‌کند: یک کد دلخواه، نمایش یا عدم نمایش علامت پولی، بجای کد دلخواه و مشخصات ارقام نمایش داده شده. برای مثال 2-1.2، یعنی حداقل یک عدد پیش از اعشار، حداقل دو عدد پس از اعشار و حداکثر دو عدد پس از اعشار باید ذکر شوند (یعنی در نهایت دو رقم اعشار مجاز است).
مبحث ایجاد custom pipes را در قسمت بعدی دنبال خواهیم کرد.

در ادامه برای ویرایش مثال جاری، فایل قالب product-list.component.html را گشوده و سطرهای جدول را به نحو ذیل تغییر دهید:

<td>{{ product.productName }}</td>
<td>{{ product.productCode | lowercase }}</td>
<td>{{ product.releaseDate }}</td>
<td>{{ product.price | currency:'USD':true:'1.2-2'}}</td>
<td>{{ product.starRating }}</td>

در اینجا با استفاده از pipes، شماره محصول با حروف کوچک و قیمت آن تا حداکثر دو رقم اعشار، فرمت خواهند شد.
اینبار اگر برنامه را اجرا کنید، یک چنین خروجی را مشاهده خواهید کرد:

کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part4.zip

خلاصه‌ی بحث

data binding سبب سهولت نمایش مقادیر خواص کلاس یک کامپوننت، در قالب آن می‌شود. در AngularJS 2.0، چهار نوع binding وجود دارند:

interpolation، عبارت رشته‌ای محاسبه شده را در بین المان‌های DOM درج می‌کند و یا می‌تواند خاصیت المانی را مقدار دهی نماید.
property binding سبب اتصال مقدار خاصیتی، به یکی از خواص المانی مشخص در DOM می‌شود.
event binding به رخ‌دادها گوش فرا داده و سبب اجرای متدی در کلاس کامپوننت، در صورت بروز رخداد متناظری می‌شود.
حالت two-way binding، کار دریافت اطلاعات از کلاس و همچنین بازگشت مقادیر تغییر یافته‌ی توسط کاربر را به کلاس انجام می‌دهد.
اطلاعات نمایش داده شده‌ی توسط binding عموما فرمت مناسبی را ندارد. برای رفع این مشکل از pipes استفاده می‌شود.

‫۸ سال و ۶ ماه قبل، دوشنبه ۶ اردیبهشت ۱۳۹۵، ساعت ۲۱:۳۵

مهدی ملائیان

اشتراک‌ها

افزونه Entity Framework Power Tools

نصب این افزونه در ویژوال استدیو 2015 با خطا مواجه می‌شود.نسخه بروز شده و بدون مشکل آن برای این نسخه از ویژوال استدیو در سایت خانم جولی لرمن مهیا شده است.

‫۸ سال و ۸ ماه قبل، یکشنبه ۱۸ بهمن ۱۳۹۴، ساعت ۲۱:۱۶

حمید صابری

مطالب

مسیریابی تو در تو در Angularjs با استفاده از UI-Router

UI-Router ابزاری برای مسیریابی در AngularJS است که این امکان را برایتان فراهم می‌کند تا بخش‌های برنامه رابط کاربریتان را به شکل یک ماشین حالت ساماندهی کنید. برخلاف سرویس route$ که بر اساس مسیریابی URL‌ها ساماندهی شده و کار می‌کند، UI-Router بر اساس حالت‌ها کار می‌کند، که این حالت‌ها می‌توانند در صورت لزوم مسیریابی هم داشته باشند.

UI-Router یکی از افزونه‌های مجموعه Angular-ui، و پاراگراف بالا معرفی آن در صفحه خانگیش است (تقریبا!). این افزونه جزئیات مفصلی دارد و در این مطلب تنها به معرفی آن خواهم پرداخت (بر اساس مطالب صفحه خانگیش). پیش از ادامه پیشنهاد می‌کنم اگر مطالب زیر را نخوانده‌اید ابتدا آن‌ها را مرور کنید:

برای استفاده از UI-Router باید:

فایل جاوا اسکریپت آن را دانلود کنید (released یا minified).
در صفحه اصلی برنامه‌تان پس از include کردن فایل اصلی AngularJS فایل angular-ui-router.js (یا angular-ui-router.min.js) را include کنید.
'ui.router' را به لیست وابستگی‌های ماژول اصلی اضافه کنید.

نتیجه چیزی شبیه این خواهد بود:

<!doctype html>
<html ng-app="myApp">
<head>
    <script src="//ajax.googleapis.com/ajax/libs/angularjs/1.1.5/angular.min.js"></script>
    <script src="js/angular-ui-router.min.js"></script>
    <script>
        var myApp = angular.module('myApp', ['ui.router']);
        // For Component users, it should look like this:
        // var myApp = angular.module('myApp', [require('angular-ui-router')]);
    </script>
    ...
</head>
<body>
    ...
</body>
</html>

حالت‌ها و viewهای تو در تو

قابلیت اصلی UI-Router امکان تعریف حالت‌ها و vieweهای تو در تو است. در مطلب مسیریابی در AngularJs #بخش اول دایرکتیو ng-view معرفی شده است. هنگام استفاده از سرویس route$ با این دایرکتیو می‌توان محل مورد نظر برای بارگذاری محتویات مربوط به مسیرها را مشخص کرد. دایرکتیو ui-view در UI-Router همین نقش را دارد. فرض کنید این کد فایل index.html باشد:

<!-- index.html -->
<body>
    <div ui-view></div>
    <!-- We'll also add some navigation: -->
    <a ui-sref="state1">State 1</a>
    <a ui-sref="state2">State 2</a>
</body>

همانطور که ملاحظه می‌کنید در تگ‌های a از دایرکتیو ui-sref استفاده شده است. این دایرکتیو علاوه بر مدیریت تغییر حالت، خصوصیت href تگ a را در صورتی که حالت مشخص شده URL داشته باشد تولید می‌کند. البته برای استفاده از UI-Router ملزم به استفاده از دایرکتیو ui-sref نیستید و می‌توانید href را مشخص کنید. ولی با استفاده از ui-sref لازم نیست مسیر یک حالت را به یاد داشته باشید، و یا در صورت تغییر آن، همه hrefها را به روز کنید.
در ادامه برای هر کدام از حالت‌ها یک template اضافه می‌کنیم:
فایل state1.html:

<!-- partials/state1.html -->
<h1>State 1</h1>
<hr/>
<a ui-sref="state1.list">Show List</a>
<div ui-view></div>

فایل state2.html:

 <!-- partials/state2.html -->
<h1>State 2</h1> 
<hr /> 
<a ui-sref="state2.list">Show List</a> 
<div ui-view></div>

دو نکته قابل توجه در این templateها وجود دارد. اول اینکه همانطور که می‌بینید templateها خود شامل تگی با دایرکتیو ui-view هستند. و دوم مقدار دایرکتیو ui-sref است که به صورت state1.list و state2.list آمده است. این جدا سازی با نقطه نشان دهنده سلسله مراتب حالت‌هاست. یعنی حالت‌های state1 و state2 هرکدام حالت فرزندی به نام list دارند. در ادامه وقتی حالت‌ها و مسیریابی را در ()app.config تعریف کنیم این مسائل از هاله‌ای از ابهام که در آن هستند خارج می‌شوند! فعلا بیاید با راهنمای UI-Router پیش برویم و فایل‌های template حالت‌های فرزند را تعریف کنیم. templateهایی که قرار است در ui-view پدرانشان بارگذاری شوند:

<!-- partials/state1.list.html -->
<h3>List of State 1 Items</h3>
<ul>
  <li ng-repeat="item in items">{{ item }}</li>
</ul>

<!-- partials/state2.list.html -->
<h3>List of State 2 Things</h3>
<ul>
  <li ng-repeat="thing in things">{{ thing }}</li>
</ul>

خوب! حالا برویم سراغ شعبده بازی! برای اینکه از UI-Router استفاده کنید لازم است stateProvider$ و urlRouterProvider$ را به عنوان وابستگی به ()app.config تزریق کنید:

myApp.config(['$stateProvider', '$urlRouterProvider',
function($stateProvider, $urlRouterProvider) {
  //
  // For any unmatched url, redirect to /state1
  $urlRouterProvider.otherwise("/state1");
  //
  // Now set up the states
  $stateProvider
    .state('state1', {
      url: "/state1",
      templateUrl: "partials/state1.html"
    })
    .state('state1.list', {
      url: "/list",
      templateUrl: "partials/state1.list.html",
      controller: function($scope) {
        $scope.items = ["A", "List", "Of", "Items"];
      }
    })
    .state('state2', {
      url: "/state2",
      templateUrl: "partials/state2.html"
    })
    .state('state2.list', {
      url: "/list",
        templateUrl: "partials/state2.list.html",
        controller: function($scope) {
          $scope.things = ["A", "Set", "Of", "Things"];
        }
      })
    }]);

در ابتدا با متد ()urlRouterProvider.otherwise$ مسیر پیشفرض مشخص شده است. متد otherwise را باید از مقالات مسیریابی در AngularJS به یاد داشته باشید. سپس حالت‌های برنامه با استفاده از متد state تعریف شده است. این متد دو پارامتر ورودی دارد؛ اولی نام حالت و دومی یک شی شامل خصوصیات حالت. همانطور که می‌بینید این شی خصوصیاتی شبیه به همان‌ها که در متد ()routeProvider.when$ وجود داشت دارد. می‌شود گفت این خصوصیات همان‌ها هستند و همان عملکرد را دارند.
خصوصیت url مشخص کننده مسیر حالت است. این خصوصیت همان مقداریست که به عنوان پارامتر اول به ()routeProvider.when$ پاس می‌شد. در این پارامتر می‌شود متغیرهای url را هم به همان ترتیب تعریف کرد. مثلا اگر حالت state1 در آدرسش یک پارامتر id داشته باشد می‌شود آن را به این ترتیب تعریف کرد:

.state('state1', {
      url: "/state1/:id",
      templateUrl: "partials/state1.html"
    })

برای خواندن مقدار این متغیر باید از stateParams$ استفاده کرد:

$stateParams.id

به خصوصیت url دو حالت state1.list و state2.list دقت کنید. هردو برابر 'list/' است. یعنی هردو یک مسیر دارند؟ نه! بلکه مسیر state1.list برابر '/state1/list' و مسیر state2.list برابر '/state2/list' است. در واقع حالت state1.list یعنی list فرزند state1 و به همین ترتیب state2.list یعنی list فرزند state2. و می‌توان گفت UI-Router آدرس url حالت فرزند را، آدرسی نسبی، نسبت به url حالت پدر می‌داند. این رابطه سلسله مراتبی و پدر و فرزندی را می‌توان با استفاده از خصوصیت parent به صورت صریح‌تری مشخص کرد:

.state('list', {
    parent: "state1",
    url: "/list",
    templateUrl: "partials/state1.list.html",
    controller: function($scope) {
        $scope.items = ["A", "List", "Of", "Items"];
    }
})
.state('list', {
    parent: "state2",
    url: "/list",
    templateUrl: "partials/state2.list.html",
    controller: function($scope) {
        $scope.items = ["A", "List", "Of", "Items"];
    }
})

تا اینجای کار، اگر آدرس "state1/" وارد شود، فایل "partials/state1.html" در "ui-view" فایل "index.html" بارگذاری خواهد شد. اگر آدرس "state1/list/" وارد شود، ابتدا فایل "partials/state1.html" در "ui-view" فایل "index.html" بارگذاری شده، سپس فایل "partials/state1.list.html" در "ui-view" آمده در فایل فایل "partials/state1.html" بارگذاری می‌شود. این همان امکان حالت‌ها و viewهای تو در تو است که UI-Router فراهم می‌کند.

اینجا می‌توانید خروجی کدهای بالا را مشاهده کنید.

اگر مستقیما url یک حالت فرزند وارد شود، یا به عبارت دیگر، اگر بخواهیم مستقیما برنامه به حالتی که فرزند حالت دیگر است برود، UI-Router برنامه را ابتدا به حالت پدر، و پس از آن به حالت فرزند خواهد برد. حالت فرزند دو چیز را از حالت پدر به ارث می‌برد:

وابستگی‌های فراهم شده در حالت پدر به وسیله "resolve"
داده‌های سفارشی مشخص شده در خصوصیت data حالت پدر

استفاده از resolve در UI-Router مشابه استفاده از آن در route$ است. ولی افزودن داده‌های سفارشی کمی متفاوت است. برای افزودن داده‌های سفارشی باید از خصوصیت data یک حالت استفاده کرد:

.state('state1', {
    url: "/state1",
    templateUrl: "partials/state1.html",
    data:{
        foodata: 'addorder'
    }
})

برای دسترسی به این داده‌ها هم می‌توان از state.current.data$ استفاده کرد:

$state.current.data.foodata

Viewهای نامگذاری شده و چندگانه

یکی دیگر از قابلیت‌های کاربردی UI-Router امکان داشتن چند ui-view در هر template است (استفاده همزمان از این قابلیت و حالت‌های تو در تو، امکان مدیریت واسط کاربری را به خوبی فراهم می‌کند). برای توضیح این قابلیت، با راهنمای UI-Router همراه شویم:

1. دستورالعمل برپایی UI-Router که در بالا آمده را اجرا کنید.

2. یک یا چند ui-view به برنامه‌تان اضافه کنید و آن‌ها را نامگذاری کنید:

<!-- index.html -->
<body>
    <div ui-view="viewA"></div>
    <div ui-view="viewB"></div>
    <!-- Also a way to navigate -->
    <a ui-sref="route1">Route 1</a>
    <a ui-sref="route2">Route 2</a>
</body>

3. حالت‌های برنامه‌تان را در روال config ماژول تعریف کنید:

myApp.config(function ($stateProvider) {
    $stateProvider
      .state('index', {
          url: "",
          views: {
              "viewA": { template: "index.viewA" },
              "viewB": { template: "index.viewB" }
          }
      })
      .state('route1', {
          url: "/route1",
          views: {
              "viewA": { template: "route1.viewA" },
              "viewB": { template: "route1.viewB" }
          }
      })
      .state('route2', {
          url: "/route2",
          views: {
              "viewA": { template: "route2.viewA" },
              "viewB": { template: "route2.viewB" }
          }
      })
});

4. خروجی کدهای بالا را اینجا مشاهده کنید.

چند نکته

UI-Router جزئیات فراوانی دارد و آنچه آمد تنها پرده برداری از آن بود. دلم می‌خواست می‌توانستم بیش از این آن را معرفی کنم، اما متاسفانه این روزها وقت آزاد کافی ندارم. در انتها می‌خواهم به چند نکته اشاره کنم:

روش controller as

برای استفاده از روش controller as در UI-Router باید به این ترتیب عمل کنید:

.state('list', {
    parent: "state1",
    url: "/list",
    templateUrl: "partials/state1.list.html",
    controller: "state1ListController as listCtrl1"
    }
})
.state('list', {
    parent: "state2",
    url: "/list",
    templateUrl: "partials/state2.list.html",
    controller: "state2ListController as listCtrl2"
    }
})

حالت‌های انتزاعی

حالت انتزاعی حالتی است که url ندارد و در نتیجه برنامه نمی‌تواند در آن حالت قرار گیرد. حالت‌های انتزاعی بسیار به درد خور هستند! مثلا فرض کنید چند حالت دارید که اشتراکاتی با هم دارند (همه باید در template مشابهی بارگذاری شود، یا وابستگی‌های یکسانی دارند، یا حتی سطح دسترسی یکسان). با تعریف یک حالت انتزاعی و جمع کردن همه وابستگی‌ها در آن، و تعریف حالت‌های مورد نظرتان به عنوان فرزندان حالت انتزاعی، می‌توانید اشتراکات حالت‌های برنامه را ساده‌تر مدیریت کنید.

حساسیت به حروف بزرگ و کوچک

در سرویس route$ با مقداردهی خصوصیت caseInsensitiveMatch می‌توانستیم مشخص کنیم که بزرگ و کوچک بودن حروف در تطبیق آدرس صفحه با پارامتر route در نظر گرفته بشود یا نه. خودمانیش اینکه url به حروف بزرگ و کوچک حساس باشد یا نه. متاسفانه در UI-Router از این امکان خبری نیست (البته فعلا) و آدرس‌های تعریف شده به حروف بزگ و کوچک حساس هستند.

اینجا روشی برای حل این مشکل پیشنهاد شده، به این ترتیب که همه url‌های وارد شده به حروف کوچک تبدیل شود (راستش من این راه حل را نمی‌پسندم!).

چند روز قبل هم تغییراتی در کد UI-Router داده شده که امکان حساس نبودن به حروف کوچک و بزرگ فراهم شود. این تغییر هنوز در نسخه نهایی فایل UI-Router نیامده است. هرچند اگر بیاید هم آنچه تا امروز (23 اسفند 92) انجام شده مشکل را حل نمی‌کند.

اگر شما هم مثل من می‌خواهید کلا آدرس‌ها به حروف بزرگ و کوچک حساس نباشند، و فرصت حل کردن اساسی مشکل را هم ندارید به این ترتیب عمل کنید:

در فایل "angular-ui-router.js" عبارت "new RegExp(compiled)" را پیدا کرده و آن را به "RegExp(compiled, 'i')" تبدیل کنید. و یا در "angular-ui-router.min.js" (هرکدام از فایل‌ها که استفاده می‌کنید) عبارت new RegExp(o) را پیدا کرده و آن را به new RegExp(o, "i") تبدیل کنید. همین؛ صدایش را هم در نیاورید!

‫۱۰ سال و ۸ ماه قبل، جمعه ۲۳ اسفند ۱۳۹۲، ساعت ۲۳:۰۵

وحید نصیری

مطالب

طراحی گردش کاری با استفاده از State machines - قسمت اول

State machine چیست؟

State machine مدلی است بیانگر نحوه واکنش سیستم به وقایع مختلف. یک ماشین حالت وضعیت جاری قسمتی از سیستم را نگهداری کرده و به ورودی‌های مختلف پاسخ می‌دهد. این ورودی‌ها در نهایت وضعیت سیستم را تغییر خواهند داد.
نحوه پاسخگویی یک ماشین حالت (State machine) را به رویدادی خاص، انتقال (Transition) می‌نامند. در یک انتقال مشخص می‌شود که ماشین حالت بر اساس وضعیت جاری خود، با دریافت یک رویداد، چه عکس العملی را باید بروز دهد. عموما (و نه همیشه) در حین پاسخگویی ماشین حالت به رویدادهای رسیده، وضعیت آن نیز تغییر خواهد کرد. در اینجا گاهی از اوقات پیش از انجام عملیاتی، نیاز است شرطی بررسی شده و سپس انتقالی رخ دهد. به این شرط، guard گفته می‌شود.
بنابراین به صورت خلاصه، یک ماشین حالت، مدلی است از رفتاری خاص، تشکیل شده از حالات، رویدادها، انتقالات، اعمال (actions) و شرط‌ها (Guards). در اینجا:
- یک حالت (State)، شرطی منحصربفرد در طول عمر ماشین حالت است. در هر زمان مشخصی، ماشین حالت در یکی از حالات از پیش تعریف شده خود قرار خواهد داشت.
- یک رویداد (Event)، اتفاقی است که به ماشین حالت اعمال می‌شود؛ یا همان ورودی‌های سیستم.
- یک انتقال (Transition)، بیانگر نحوه رفتار ماشین حالت جهت پاسخگویی به رویداد وارده بر اساس وضعیت جاری خود می‌باشد. در طی یک انتقال، سیستم از یک حالت به حالتی دیگر منتقل خواهد شد.
- برای انجام یک انتقال، نیاز است یک شرط (Guard/Conditional Logic) بررسی شده و در صورت true بودن آن، انتقال صورت گیرد.
- یک عمل (Action)، بیانگر نحوه پاسخگویی ماشین حالت در طول دوره انتقال است.

چگونه می‌توان الگوی ماشین حالت را تشخیص داد؟

اکثر برنامه‌های وب، متشکل از پیاده سازی چندین ماشین حالت می‌باشند؛ مانند ثبت نام در سایت، درخواست یک کتاب از کتابخانه، ارسال درخواست‌ها و پاسخگویی به آن‌ها و یا حتی ارسال یک مطلب در سایت، تائید و انتشار آن.
البته عموما در حین طراحی برنامه‌ها، کمتر به این نوع مسایل به شکل یک ماشین حالت نگاه می‌شود. به همین جهت بهتر است معیارهایی را برای شناخت زود هنگام آن‌ها مدنظر داشته باشیم:
- آیا در جدول بانک اطلاعاتی خود فیلدهایی مانند State (حالت) یا Status (وضعیت)دارید؟ اگر بله، به این معنا است که در حال کار با یک ماشین حالت هستید.
- عموما فیلدهای Bit و Boolean، بیانگر حضور ماشین‌های حالت هستند. مانند IsPublished ، IsPaid و یا حتی داشتن یک فیلد timeStamp که می‌تواند NULL بپذیرد نیز بیانگر استفاده از ماشین حالت است؛ مانند فیلدهای published_at، paid_at و یا confirmed_at.
- داشتن رکوردهایی که تنها در طول یک بازه زمانی خاص، معتبر هستند. برای مثال آبونه شدن در یک سایت در طول یک بازه زمانی مشخص.
- اعمال چند مرحله‌ای؛ مانند ثبت نام در سایت و دریافت ایمیل فعال سازی. سپس فعال سازی اکانت از طریق ایمیل.

مثالی ساده از یک ماشین حالت

یک کلید برق را در نظر بگیرید. این کلید دارای دو حالت (states) روشن و خاموش است. زمانی که خاموش است، با دریافت رخدادی (event)، به وضعیت (state/status) روشن، منتقل خواهد شد (Transition) و برعکس.

در اینجا حالات با مستطیل‌های گوشه گرد نمایش داده شده‌اند. انتقالات توسط فلش‌هایی انحناء دار که حالات را به یکدیگر متصل می‌کنند، مشخص گردیده‌اند. برچسب‌های هر فلش، مشخص کننده نام رویدادی است که سبب انتقال و تغییر حالت می‌گردد. با شروع یک ماشین حالت، این ماشین در یکی از وضعیت‌های از پیش تعیین شده‌اش قرار خواهد گرفت (initial state)؛ که در اینجا حالت خاموش است.
این نوع نمودارها می‌توانند شامل جزئیات بیشتری نیز باشند؛ مانند برچسب‌هایی که نمایانگر اعمال قابل انجام در طی یک انتقال هستند.

رسم ماشین‌های حالت در برنامه‌های وب، به کمک کتابخانه jsPlumb

کتابخانه‌های زیادی برای رسم فلوچارت، گردش‌های کاری، ماشین‌های حالت و امثال آن جهت برنامه‌های وب وجود دارند و یکی از معروف‌ترین‌های آن‌ها کتابخانه jsPlumb است. این کتابخانه به صورت یک افزونه jQuery طراحی شده است؛ اما به عنوان افزونه‌ای برای کتابخانه‌های MooTools و یا YUI3/Yahoo User Interface 3 نیز قابل استفاده می‌باشد. کتابخانه jsPlumb در مرورگرهای جدید از امکانات ترسیم SVG و یا HTML5 Canvas استفاده می‌کند. برای سازگاری با مرورگرهای قدیمی‌تر مانند IE8 به صورت خودکار به VML سوئیچ خواهد کرد. همچنین این کتابخانه امکانات ترسیم تعاملی قطعات به هم متصل شونده را نیز دارا است (شبیه به طراح یک گردش کاری). البته برای اضافه شدن امکاناتی مانند کشیدن و رها کردن در آن نیاز به jQuery-UI نیز خواهد داشت.
برای نمونه اگر بخواهیم مثال فوق را توسط jsPlumb ترسیم کنیم، روش کار به صورت زیر خواهد بود:

<!doctype html>
<html>
<head>
    <title>State Machine Demonstration</title>
    <style type="text/css">
        #opened
        {
            left: 10em;
            top: 5em;
        }
        
        #off
        {
            left: 12em;
            top: 15em;
        }
        
        #on
        {
            left: 28em;
            top: 15em;
        }
        
        .w
        {
            width: 5em;
            padding: 1em;
            position: absolute;
            border: 1px solid black;
            z-index: 4;
            border-radius: 1em;
            border: 1px solid #346789;
            box-shadow: 2px 2px 19px #e0e0e0;
            -o-box-shadow: 2px 2px 19px #e0e0e0;
            -webkit-box-shadow: 2px 2px 19px #e0e0e0;
            -moz-box-shadow: 2px 2px 19px #e0e0e0;
            -moz-border-radius: 0.5em;
            border-radius: 0.5em;
            opacity: 0.8;
            filter: alpha(opacity=80);
            cursor: move;
        }
        
        .ep
        {
            float: right;
            width: 1em;
            height: 1em;
            background-color: #994466;
            cursor: pointer;
        }
        
        .labelClass
        {
            font-size: 20pt;
        }
    </style>
    <script type="text/javascript" src="jquery.min.js"></script>
    <script type="text/javascript" src="jquery-ui.min.js"></script>
    <script type="text/javascript" src="jquery.jsPlumb-all-min.js"></script>
    <script type="text/javascript">
        $(document).ready(function () {

            jsPlumb.importDefaults({
                Endpoint: ["Dot", { radius: 5}],
                HoverPaintStyle: { strokeStyle: "blue", lineWidth: 2 },
                ConnectionOverlays: [
["Arrow", { location: 1, id: "arrow", length: 14, foldback: 0.8}]
]
            });

            jsPlumb.makeTarget($(".w"), {
                dropOptions: { hoverClass: "dragHover" },
                anchor: "Continuous"
            });

            $(".ep").each(function (i, e) {
                var p = $(e).parent();
                jsPlumb.makeSource($(e), {
                    parent: p,
                    anchor: "Continuous",
                    connector: ["StateMachine", { curviness: 20}],
                    connectorStyle: { strokeStyle: '#42a62c', lineWidth: 2 },
                    maxConnections: 2,
                    onMaxConnections: function (info, e) {
                        alert("Maximum connections (" + info.maxConnections + ") reached");
                    }
                });
            });

            jsPlumb.bind("connection", function (info) {
            });

            jsPlumb.draggable($(".w"));

            jsPlumb.connect({ source: "opened", target: "off" });
            jsPlumb.connect({ source: "off", target: "on", label: "Turn On" });
            jsPlumb.connect({ source: "on", target: "off", label: "Turn Off" });
        });
    </script>
</head>
<body>
    <div class="w" id="opened">
        Begin
        <div class="ep">
        </div>
    </div>
    <div class="w" id="off">
        Off
        <div class="ep">
        </div>
    </div>
    <div class="w" id="on">
        On
        <div class="ep">
        </div>
    </div>
</body>
</html>

مستندات کامل jsPlumb را در سایت آن می‌توان ملاحظه نمود.
در مثال فوق، ابتدا css و فایل‌های js مورد نیاز ذکر شده‌اند. توسط css، مکان قرارگیری اولیه المان‌های متناظر با حالات، مشخص می‌شوند.
سپس زمانیکه اشیاء صفحه در دسترس هستند، تنظیمات jsPlumb انجام خواهد شد. برای مثال در اینجا نوع نمایشی Endpoint‌ها به نقطه تنظیم شده است. موارد دیگری مانند مستطیل نیز قابل تنظیم است. سپس نیاز است منبع و مقصدها به کتابخانه jsPlumb معرفی شوند. به کمک متد jsPlumb.makeTarget، تمام المان‌های دارای کلاس w به عنوان منبع و با شمارش divهایی با class=ep، مقصدهای قابل اتصال تعیین شده‌اند (jsPlumb.makeSource). متد jsPlumb.bind یک callback function است و هربار که اتصالی برقرار می‌شود، فراخوانی خواهد شد. متد jsPlumb.draggable تمام عناصر دارای کلاس w را قابل کشیدن و رها کردن می‌کند و در آخر توسط متدهای jsPlumb.connect، مقصد و منبع‌های مشخصی را هم متصل خواهیم کرد. نمونه نهایی تهیه شده برای بررسی بیشتر.

برای مطالعه بیشتر
Finite-state machine
UML state machine
UML 2 State Machine Diagrams
مثال‌هایی در این مورد

‫۱۱ سال و ۱۰ ماه قبل، دوشنبه ۱۱ دی ۱۳۹۱، ساعت ۰۰:۴۰

وحید نصیری

مطالب دوره‌ها

صفحات مودال در بوت استرپ 3

در مورد صفحات مودال بوت استرپ 2، مطالب ذیل، در سایت جاری پیشتر مطرح شده‌اند:
- استفاده از modal dialogs مجموعه Twitter Bootstrap برای گرفتن تائید از کاربر
- نمایش فرم‌های مودال Ajax ایی در ASP.NET MVC به کمک Twitter Bootstrap
این کدها نیاز به اندکی تغییر دارند تا با سیستم بوت استرپ 3 سازگار شوند.

ارتقاء کدهای صفحات مودال بوت استرپ 2 به 3

- اگر پیشتر به کلاس modal، کلاس hide را نیز اضافه می‌کردید، اکنون دیگر نیازی نیست؛ زیرا hide بودن به صورت پیش فرض اعمال می‌شود (بودن آن هم سبب می‌شود تا یک صفحه خاکستری نمایش داده شود؛ اما از صفحه مودال خبری نباشد).
- کلاس‌های modal-header، modal-body و modal-footer بوت استرپ 2، باید داخل یک div با کلاس modal-content محصور شوند.
- کلاس modal-content باید داخل کلاس modal-dialog محصور شود.

یک مثال:

    <div class="container">
        <h4 class="alert alert-info">
            فرم‌های مودال بوت استرپ 3</h4>
        <div class="row">
            <a data-toggle="modal" href="#myModal" class="btn btn-primary">نمایش صفحه مودال</a>
            <div class="modal" id="myModal">
                <div class="modal-dialog">
                    <div class="modal-content">
                        <div class="modal-header">
                            <button type="button" class="close" data-dismiss="modal" aria-hidden="true">
                                ×</button>
                            <h4 class="modal-title">
                                عنوان</h4>
                        </div>
                        <div class="modal-body">
                            محتوای صفحه در اینجا
                        </div>
                        <div class="modal-footer">
                            <a href="#" data-dismiss="modal" class="btn">بستن</a> <a href="#" class="btn btn-primary">
                                ذخیره سازی تغییرات</a>
                        </div>
                    </div>
                </div>
            </div>
        </div>
        <!-- end row -->
    </div>
    <!-- /container -->

در این مثال، سلسله مراتب کلاس‌های modal ایی که باید تعریف شوند را ملاحظه می‌کنید. همچنین لینکی با ویژگی data-toggle مساوی modal سبب نمایش این قسمت مخفی از صفحه، به صورت مودال خواهد شد.
در مثال‌هایی که با بوت استرپ 2 مشاهده کردید (در مقدمه بحث جاری)، این محتوای مخفی به صورت پویا با جاوا اسکریپت به body صفحه اضافه می‌شود.

بارگذاری یک صفحه مودال Ajax ایی
در بوت استرپ سه می‌توان با استفاده از خاصیت remote تنظیمات نمایش یک صفحه مودال، به صورت خودکار اینگونه صفحات را بارگذاری کرد:

$('#myModal').modal({
   show: true,
   remote: '/myNestedContent'
});

و یا حتی اینکار بدون نیاز به کدنویسی جاوا اسکریپتی و با تنظیم ویژگی‌های data- مانند مثال ذیل نیز قابل انجام است:

<a data-toggle="modal" class="btn btn-primary" href="@renderModalPartialViewUrl" data-target="#myModal">Click me</a>
 <div class="modal fade" id="myModal" tabindex="-1" role="dialog"></div>

البته بدیهی است در این حالت اطلاعات از طریق HttpGet به صورت خودکار دریافت می‌شوند. ضمنا مباحث اعتبارسنجی و غیره هم در این حالت به درستی کار نخواهند کرد. بنابراین بهتر است از افزونه مثال انتهای بحث در حالت‌های پیشرفته‌تر استفاده شود. صرفا برای کاربردهای معمولی نمایش اطلاعات خواندنی، قابلیت ریموت توکار جالب است.

نکته مهم: در حالت ریموت، طراحی محتوایی که باید نمایش داده شود، نباید شامل سطر ذیل باشد. در غیراینصورت اطلاعاتی نمایش داده نخواهد شد:

<div class="modal" id="myModal">

از این جهت که این سطر با آی دی myModal پیشتر به صفحه اضافه شده‌است و تکرار آن سبب محو محتوای جدید می‌شود.

به روز رسانی مثال‌های ASP.NET MVC جهت سازگاری با بوت استرپ 3

مثال فوق را به همراه کدهای اصلاح شده دو مثال ابتدای بحث (jquery.bootstrap-modal-ajax-form.js و jquery.bootstrap-modal-confirm.js)، از لینک ذیل می‌توانید دریافت کنید. این مثال به همراه قالب t4 افزودن Viewهای مودال بوت استرپ (CreateBootstrap3ModalForm.tt) نیز هست.
bs3-sample06.zip

‫۱۰ سال و ۱۲ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۱۸:۳۰

dot_net

اشتراک‌ها

net SmokeTest. ابزاری برای تست اسمبلی‌های دات‌نت

اگر یک اسمبلی دات‌نت بدون سورس کد داشته باشید و بخواهید توابعی از اون رو فراخوانی کنید، چه خواهید کرد؟
می‌توانید از net SmokeTest. برای این منظور بدون نوشتن حتی یک خط کد استفاده کنید.

نکته جالب اینکه این ابزار به شکل افزونه برای NET Reflector. نیز فراهم شده است.

net SmokeTest. ابزاری برای تست اسمبلی‌های دات‌نت

‫۱۱ سال و ۹ ماه قبل، جمعه ۶ بهمن ۱۳۹۱، ساعت ۱۵:۰۰

سلمان عرب عامری

مطالب

خودمیزبانی ماژول های Nancy

در ادامه بررسی پروژه Nancy، در این مطلب به میزبانی پروژه‌های Nancy بدون نیاز به Asp.net می‌پردازیم. به این معنی که برنامه اجرایی که شما می‌نویسید خود یک سرور ایجاد می‌کند و کاربر با وارد کردن آدرس دستگاه شما در مرورگر خود، صفحات و ماژول‌های طراحی شده توسط شما را مشاهده می‌کند.
از کاربردهای چنین سیستمی به سایت‌های قابل حمل، و یا ارائه خدمات یک نرم افزار بر روی صفحات html می‌توان اشاره کرد. مثل گوگل دسکتاپ و یا گزارشات برخی سرویس‌های ویندوزی و یا حتی تنظیم یک سخت افزار متصل به سیستم از روی شبکه. یک ایده جالب می‌تواند ارسال اس ام اس از طریق شبکه و با جی اس ام مودم باشد. که به عنوان مثال کاربران با ورود به یک صفحه و ثبت پیام بتوانند از طریق جی اس ام مودم متصل به سرور آن را ارسال کنند. با یک مثال ساده ادامه می‌دهیم.

برای شروع یک پروژه از نوع Console بسازید و در Package manager کتابخانه Nancy.Hosting.Self را نصب کنید.
حالا یک ماژول جدید به نام TestModule.cs به پروژه اضافه می‌کنیم.

public class TestModule:NancyModule
{
 public TestModule()
 {
 Get["/"] = x=> { return "It is a test for nancy self hosting."; };

 }
}

حالا وارد program.cs شده و در متدMain کد زیر را می‌نویسیم:

var selfHost = new NancyHost(new Uri("http://localhost:12345"));
selfHost.Start();
Console.ReadKey();
selfHost.Stop();

در خط اول پورتی که منتظر دریافت درخواست‌های کاربران است را برابر 12345 قرار می‌دهیم. بنابراین برای تست این کد باید در مرورگر آدرس

http://localhost:12345 را تایپ کنید. اگر بخواهیم کاربر عدد انتهایی را وارد نکند باید از پورت 80 استفاده کنیم که پیش فرض http است ولی اکثرا در سیستم برنامه نویس‌ها توسط IIS مشغول می‌باشد.
در خط بعد سرور را اجرا کرده ایم و برنامه را به حالت انتظار برای فشرده شدن کلیدی در کنسول برده ایم.
وقتی کلیدی در کنسول فشرده شود سرور به حالت توقف می‌رود و اجرای برنامه پایان می‌یابد.
Nancy امکانات دیگری هم دارد. به عنوان مثال می‌توان برای طراحی نمای ماژول‌ها از موتور‌های دید استفاده کرد (ViewEngines). موتورهایی مثل Razor و ... . در صورت علاقمندی دوستان، در این باره هم خواهم نگاشت.

‫۱۲ سال و ۴ ماه قبل، چهارشنبه ۱۴ تیر ۱۳۹۱، ساعت ۱۵:۳۵

وحید نصیری

نظرات مطالب

یافتن لیست اسمبلی‌های ارجاعی

اولا قرار نیست همه به سورس‌ها دسترسی داشته باشند. هر شخصی به پروژه‌ای که شما بهش دسترسی خواهید داد باید دسترسی داشته باشد. مدیریت اینکار با visual svn server و یکپارچه بودنش با سیستم windows authentication بسیار ساده و در حد چند کلیک است.
یک repository در این سرور درست می‌کنید. بعد نسخه‌ی اولیه پروژه در آن check in و import می شود. حالا سرور راه اندازی شده و آماده سرویس دهی است.
ثانیا توزیع کد از طریق svn انجام میشه. کلاینت‌ها مثلا با استفاده از TortoiseSVN یا افزونه‌ای که شما نصب می‌کنید با سرور ارتباط خواهند داشت و همین. نیازی نیست چیزی مپ بشه.
Viusal SVN Server را با افزونه‌ای مثل Ankh-SVN اشتباه نگیرید. Ankh-SVN یک کلاینت SVN است و به خودی خود کاری ازش ساخته نیست. این افزونه به سرور وصل می‌شود اطلاعات جدید را می‌گیرد یا اطلاعات موجود را با سرور هماهنگ می‌کند.
برای توضیحات بیشتر لطفا کتابچه ذکر شده را مطالعه کنید. کمی تست کنید بعد پیاده سازی
https://www.dntips.ir/2008/10/subversion.html

‫۱۵ سال و ۷ ماه قبل، چهارشنبه ۲۶ فروردین ۱۳۸۸، ساعت ۱۵:۴۴

جواد رسولی

مطالب

راه‌اندازی Http Interceptor در Angular

ماژول Http در Angular، برای برقراری ارتباط بین کلاینت و سمت سرور، مورد استفاده قرار می‌گیرد. معمولا هنگام ساخت درخواست‌های Http، یکسری کدهای تکراری برای تنظیم هدر (برای اعتبارسنجی و همچنین تنظیمات دیگر) نوشته می‌شوند که در هر درخواست یکسان هستند. همچنین بعد از آمدن جواب (Response) از سمت سرور نیز یکسری کدهای تکراری جهت برسی کد response و یا تغییر فرمت اطلاعات رسیده، به ساختار مورد توافق نوشته خواهند شد.

برای مثال در صورتیکه در برنامه خود از اعتبار سنجی مبتنی بر توکن (Token Base Authentication) استفاده می‌کنید، قبل از ارسال هر درخواست (request)، کدهایی مشابه کد زیر باید نوشته شوند:

let headers = new Headers();
let token = localStorage.getItem('token');
headers.append('Authorization', 'bearer ' + token);
this.http.get('/api/controller/action', { headers: headers })

همچنین فرض کنید بعد از رسیدن جواب هر درخواست، می‌خواهید response code را چک کنید و خطاهای احتمالی را مدیریت کنید. مثلا درصورت دریافت کد 401، کاربر را به صفحه «ورود» و با دریافت کد 404 آنرا را به صفحه «یافت نشد» هدایت کنید و یا با دریافت کد 403 یا 500 پیغام مناسبی را نمایش دهید. بدیهی است در این صورت بعد از هر آمدن پاسخ از سمت سرور (response)، این کدها بایستی تکرار شوند.

جهت پرهیز از این کدهای تکراری، می‌توان برای ماژول Http، یک interceptor واحد درنظر گرفت که تمامی کدهای تکراری را تنها یکبار داخل آن پیاده سازی کرد. مزیت این روش، مدیریت راحت کد، کاهش پیچیدگی‌ها و همچنین حذف کدهای تکراری و یکسان سازی آنها است.
هرچند در Angular دیگر به مانند Angular 1.x مفهوم intercept بر روی Http را به صورت توکار نداریم، ولی به دلایل زیر ما نیاز به پیاده سازی interceptor برای ماژول Http را داریم:
- تنظیم هدرهای سفارشی و اصلاح آدرس، قبل از ارسال درخواست به سمت سرور
- تنظیم token در هدر درخواست، جهت اعتبار سنجی
- مدیریت سراسری خطاهای Http
- انجام هرگونه عملیات crosscutting

حالا که Angular مفهموم intercept را برای ماژول Http خود به صورت توکار درنظر نگرفته است، راه‌حل چیست؟ بهترین راه‌حل برای پیاده سازی موارد مطرح شده در بالا، ارث بری و یا گسترش (extend) مستقیم ماژول Http است:

import { Injectable } from "@angular/core";
import { ConnectionBackend, RequestOptions, Request, RequestOptionsArgs, Response, Http, Headers } from "@angular/http";
import { Observable } from "rxjs/Rx";
import 'rxjs/add/operator/catch';
import 'rxjs/add/observable/throw';

@Injectable()
export class InterceptedHttp extends Http {
    constructor(backend: ConnectionBackend, defaultOptions: RequestOptions) {
        super(backend, defaultOptions);
    }

    request(url: string | Request, options?: RequestOptionsArgs): Observable<Response> {
        // اصلاح url
        if (typeof (url) === 'string')
            url = this.updateUrl((url as string));
        else
            url.url = this.updateUrl((url as Request).url);

        return super.request(url, this.getRequestOptionArgs(options)).catch((err: Response) => {
            // Exception handling
            switch (err.status) {
                case 400:
                    console.log('interceptor: 400');
                    console.log(err);
                    break;
                case 404:
                    console.log('interceptor: 404');
                    console.log(err);
                    break;
                case 500:
                    console.log('interceptor: 500');
                    console.log(err);
                    break;
                case 401:
                    console.log('interceptor: 401');
                    console.log(err);
                    break;
                case 403:
                    console.log('interceptor: 403');
                    console.log(err);
                    break;
                default:
                    console.log('interceptor: ' + err.status);
                    console.log(err);
            }
            return Observable.throw(err);

        });
    }

    private updateUrl(req: string) {
        return `http://localhost:61366/api/${req}`
    }

    private getRequestOptionArgs(options?: RequestOptionsArgs): RequestOptionsArgs {
        if (options == null) {
            options = new RequestOptions();
        }
        if (options.headers == null) {
            options.headers = new Headers();
        }
        // هدر درخواست تنظیم
        let token = localStorage.getItem('token');
        options.headers.append('Authorization', 'bearer ' + token);


        return options;
    }
}

تمامی افعال Http، از جمله get ،post ،put ،delete ،patch ،head و options در نهایت از متد request موجود در ماژول http برای ارسال درخواست خود استفاده می‌کنند. به همین جهت تمامی عملیات crosscutting را در این متد پیاده سازی کرده‌ایم. به علاوه قبل از ارسال درخواست، توسط متد updateUrl آدرس url خود را اصلاح کرده‌ایم. همچنین توسط متد getRequestOptionArgs هدر درخواست را جهت اعتبار سنجی مقداردهی کرده‌ایم. در اینجا بعد از ارسال درخواست و آمدن response از سمت سرور، توسط catch خطاهای احتمالی را برسی کرده‌ایم.

نکته: به عنوان مثال، در صورتیکه قصد دارید، برای درخواست‌هایی از جنس get، هدر متفاوتی نسبت به دیگر درخواست‌ها داشته باشید، آنگاه پیاده سازی عملیات اصلاح هدر در متد request جواب کار را نخواهد داد. برای حل این موضوع می‌توانید به جای اصلاح header در متد request، تمامی متدهای get ،post، put ،delete ،patch ،head و options را باز نویسی کرده و در هرکدام از این متدها اینکار را انجام دهید.

حالا با تغییر قسمت providers در ماژول اصلی برنامه به شکل زیر، Angular را مجبور می‌کنیم بجای استفاده از ماژول Http توکار خود، از ماژول جدید InterceptedHttp استفاده کند:

//…
providers: [{
        provide: Http,
        useFactory: (backend: XHRBackend, options: RequestOptions) => {
            return new InterceptedHttp(backend, options);
        },
        deps: [XHRBackend, RequestOptions],
    }],
//…

همه چیز آماده است. اکنون کافی است ماژول Http را در سرویس یا کامپوننت‌های خود تزریق کرده و درخواست‌های Http را بدون هیچگونه نوشتن کد اضافی برای تنظیم هدر و غیره (با فرض اینکه تمامی آنها در متد request از ماژول http نوشته شده‌اند)، به مانند قبل صادر کنید. برای نمونه کد زیر را ببینید.

import { Http, URLSearchParams } from '@angular/http';

//…
constructor(private _http: Http) { }

ngOnInit() {
    let urlSearchParams: URLSearchParams = new URLSearchParams();
    urlSearchParams.append('page', page.toString());
    urlSearchParams.append('count', count.toString());
    let params = urlSearchParams.toString();
    this._http.get(`/cars`, { params: params })
        .subscribe(result => {
            console.log('service: Succ');
            this.cars = result.json();
        }, err => {
            console.log('service: error');
        });
}
//…

با اینکه Angular از interceptor پشتیبانی نمی‌کند، ولی کتابخانه‌هایی برای ایجاد قابلیت مشابه interceptor به وجود آمده‌اند که برخی از آنها عبارتند از: angular2-cool-http ، ng2-http-interceptor ، ng2-interceptors . به جای extend مستقیم ماژول Http توسط خودتان، اینکار را می‌توانید به این کتابخانه‌ها بسپارید.

‫۷ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۱۷ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۰۳:۳۰

مجتبی کاویانی

مطالب

Web.config File Transformation #1

یکی از مشکلات برنامه نویسان اختلاف بین فایل web.config تولید شده در سیستم خودشان و مقصد نهایی برنامه می‌باشد. در این مطلب به نحوه خودکار سازی تغییرات، برای توسعه بر روی مقصد نهایی برنامه می‌پردازیم. اکثر برنامه‌ها تنظیماتی در فایل web.config خود دارند که زمان عرضه برای مقصد نهایی می‌بایست تغییر کنند. پردازش خودکار این تغییرات کمک می‌کند تا از خطاهای ناشی از تغییرات دستی در زمان عرضه نهایی جلوگیری شود.

فایل‌های پیش فرض انتقالی

در پنجره Solution Explorer فایل web.config را بوسیله ایکون کنار آن باز کنید تا دو فایل پیش فرض web.Debug.config و web.Release.config که برای build configuration‌های برنامه ایجاد شده‌اند، مشاهده نمایید.

شما می‌توانید برای ایجاد build configuration دیگری، با راست کلیک کردن بر روی فایل web.config و انتخاب گزینه Add Config Transforms یک فایل دیگر را ایجاد نمایید. البته اگر این گزینه غیر فعال است، ابتدا می‌بایست یک build configuration جدید را ایجاد نمایید.

غیرفعال کردن حالت اشکال زدایی (debug)

در زمان عرضه نهایی برنامه دیگر لازم نیست تا امکان اشکال زدایی فعال باشد؛ به همین خاطر در فایل web.Release.config در تگ compilation مانند کد زیر از دستور RemoveAttributes استفاده می‌کنیم تا آن خاصیت را حذف نماید.

<compilation xdt:Transform="RemoveAttributes(debug)" />

محدود کردن صفحات خطای برنامه فقط برای برنامه نویس

یکی دیگر از تنظیمات، عدم نمایش خطاهای برنامه به کاربر نهایی و انتقال آن به یک صفحه رخداد خطا می‌باشد:

<customErrors mode="Off" defaultRedirect="~/GenericErrorPage.aspx">
  <error statusCode="404" redirect="~/GenericErrorPage.aspx" />
</customErrors>

اما در زمان کد نویسی در محیط ویژوال استادیو می‌خواهیم mode را بر روی Off تنظیم نماییم تا خطا نمایش داده شود:

<customErrors mode="RemoteOnly" xdt:Transform="Replace" defaultRedirect="~/GenericErrorPage.aspx">
  <error statusCode="404" redirect="~/GenericErrorPage.aspx" />
</customErrors>

برای این کار از دستور Replace استفاده می‌کنیم تا تگ customErrors با مد RemoteOnly را جایگزین مد Off در زمان Release نماید.

تنظیم رشته اتصال پایگاه داده اصلی

مهمترین قسمت فایل web.config تگ connection string می‌باشد که باید به رشته اتصال پایگاه داده نهایی برنامه، تغییر یابد.

<connectionStrings>
      <add name="TestContext" 
        connectionString="Data Source=Server1;Password=****;User ID=sa; Initial Catalog=Test;Integrated Security=True" 
        xdt:Transform="SetAttributes" xdt:Locator="Match(name)"/>
    </connectionStrings>

برای این کار از دستور SetAttributes مانند بالا استفاده می‌کنیم. اما چون ممکن است چندین connection string داشته باشیم، از دستور Match با مقدار name استفاده می‌کنیم، تا فقط رشته اتصالی که نام آن برابر رشته جاری می‌باشد را تغییر دهد که در اینجا TestContext را جستجو می‌نماید.

پیش نمایش connection string نهایی

برای مشاهده پیش نمایش نهایی web.config، بر روی فایل web.Release.config در پنجره Solution Explorer راست کلیک کنید و گزینه Preview Transform را انتخاب کنید.

هر دو فایل web.config اصلی و نهایی در کنار هم آورده می‌شود و اختلاف بین این دو را که برجسته‌تر شده است، می‌توانید مشاهده نمایید.

ادامه دارد...

‫۱۱ سال و ۸ ماه قبل، پنجشنبه ۱۷ اسفند ۱۳۹۱، ساعت ۱۷:۰۵